ελαφρά clickbait τίτλοςΔὲν εἶναι τοῦτο ἀπαύγασμα τῆς φαντασίας μου διότι εἰς οὐδὲν ὑπερβάλλω. Πολλάκις ἔτυχον συμπτώσεις παράδοξοι καὶ ὡς πρὸς τὸ ἐπίκαιρον τῆς ὁμιλίας του· ὅτε κατὰ τὸ 1891 ὁ Ἀδελφός μου ἀνῆλθεν εἰς τ’ Ἀνάκτορα ὅπως καταθέσῃ τὴν ἐξουσίαν καὶ τὴν παραδώσῃ εἰς τὸν Δεληγιάννην ἤρχισαν κανονοβολοῦντα τὰ τηλεβόλα τοῦ πρώτου εἰσερχομένου Ἑλληνικοῦ θωρηκτοῦ εἰς τὸν λιμένα τοῦ Πειραιῶς. Εἰς τὴν οἰκίαν μας ὑπῆρχε συνωστισμὸς μέγας· αἱ αἴθουσαι, οἱ διάδρομοι, τὸ ἑστιατόριον, τὰ καπνιστήρια καὶ αὕτη ἡ κλίμαξ ἦσαν μεστὰ κόσμου, καὶ ἐνὅσῳ ἀντῆχον οἱ κανονοβολισμοί, νεκρικὴ σιγὴ ἐπεκράτει μεταξὺ ὅλου αὐτοῦ τοῦ πληθυσμοῦ, ἅμα δὲ ἐξέπνευσε καὶ ἡ ἠχὼ τοῦ τελευταίου χαιρετισμοῦ καὶ εὑρίσκοντο ὅλοι εἰσέτι ὑπὸ τὸ κράτος βαθείας συγκινήσεως ἠκούσθη φωνὴ ἠχηρὰ καὶ καθαρὰ ἀνακράζουσα –«Ζήτω τοῦ Κυρίου Τρικούπη, Τοῦ Κυρίου Τρικούπη Ζήτω Ζήτω».
Τὸ ζήτω αὐτὸ τοῦ Παπαγάλλου βεβαίως ἦτο τυχαία σύμπτωσις,ἀλλὰ σύμπτωσις ἐξ ἐκείνων αἵτινες συγκλονίζουσι τὰς ἤδη τεταραγμένας καρδίας μέχρι δακρύων, καὶ πλεῖστοι ὅσοι ἐκ τῶν παρευρισκομένων ἠσθάνθησαν τοὺς ὀφθαλμούς των ὑγραινομένους! καὶ πολλοὶ ἠκούσθησαν ψιθυρίζοντες –εἰρωνία τῆς τύχης– διότι ποῖος Ἕλλην ἠγνόει ὁποίαν ὑψίστην σημασίαν καὶ σπουδαιότητα ἀπέδιδεν ὁ Ἀδελφός μου εἰς τὴν πραγματοποίησιν τοῦ ὀνείρου του τούτου! τοῦ πραγματοποιουμένου ὅμως ὑπὸ συνθήκας τόσον σκληράς, ἀφοῦ ἠγκυροβόλει τὸ πρῶτον θωρηκτὸν εἰς Πειραιᾶ καθ’ἣν ὥραν αὐτὸς παρέδιδε τὴν τύχην του εἰς χεῖρας ἀνθρώπου μηδεμιᾶς ἀποδίδοντος ἀξίαν εἰς τὸ μέγα τοῦτο διὰ τὸν Ἑλληνισμὸν γεγονός!
Πόσους κόπους, πόσους μόχθους, πόσας σκέψεις, πόσας ἐλπίδας συνεκέντρωνεν ἡ κατασκευὴ τῶν τριῶν μας θωρηκτῶν διὰ τὸν Ἀδελφόν μου! Δὲν ἀμφέβαλλεν οὐδ’ ἐπὶ στιγμὴν ὅτι τὰ πλοῖα ταῦτα θὰ μᾶς ἔφερον εἰς τὴν νίκην, εἰς τὴν δόξαν, καὶ εἰς τὴν ἐπικράτησιν τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἐν τῇ Ἀνατολῇ. Τὸ μεγαλεῖον τῆς πατρίδος, ἡ τελεία αὐτῆς διοίκησις, καὶ ἡ ἠθικοποίησις καὶ εὐμάρεια τοῦ Ἔθνους μας ἦσαν τὰ μόνα ἐλατήρια τῆς ζωῆς του· τὸ μόνον ἰδεῶδες αὐτῆς· ἡ μόνη του μέριμνα, ὁ μόνος του πόθος! καὶ ἐπὶ τῶν θωρηκτῶν αὐτῶν ἐστήριζε κατὰ πολὺ τὴν ἰσχὺν τοῦ Βασιλείου μας.
Οὐδέποτε δυσανασχέτει ὁ Ἀδελφός μου διότι ἄλλοι ἐκαρποῦντο τῶν κόπων του, μόνον λύπην καὶ ὀδύνην ψυχικὴν ἠσθάνετο ὅταν ἔβλεπε τὰ ἔργα του καταστρεφόμενα. Τὸν εἶδα δίδοντα εἰς ἐχθρούς του ἐργασίας καὶ μελέτας ἐτῶν μακρῶν ὅπως τὰς χρησιμοποιήσωσι, καὶ ὁμολογῶ ὅτι ἐν τῇ σμικρότητί μου δυσανασχέτουν, ἀλλ’ ἐκεῖνος μοὶ ἔλεγεν ἀνεγείρων ὀλίγον τοὺς ὤμους καὶ ὑπομειδιῶν –«Τί σημαίνει ποιὸς τὰ πραγματοποιεῖ, ἀρκεῖ νὰ γίνονται» καὶ ἐπὶ μακρὰν σειρὰν ἐτῶν ἔδιδεν Νομοσχέδια, μελέτας γραμμῶν Ἑλληνικῶν συνόρων, μελέτας Ἑλληνικῶν πληθυσμῶν ἐν τῇ
δούλει Ἑλλάδι, μελέτας περὶ συγκοινωνίας, περὶ οἰκονομολογικῶν μέτρων, περὶ διαφόρων νομοθετημάτων κτλ. κτλ. … καὶ αὐτὸς μὲν ἔδιδε τὴν πολύμοχθον ἐργασίαν του, οἱ λαμβάνοντες ὅμως αὐτήν, ὡς ἐπὶ τὸ πολύ, οὔτε νὰ ποιήσωσι χρῆσιν αὐτῆς ἦσαν ἱκανοί, οὔτε πολλάκις καὶ νὰ τὴν ἐννοήσωσιν ἐδύναντο! Ἀλλ’ ἐκεῖνος εὐχαριστεῖτο νομίζων ὅτι συνετέλει εἰς τὴν πρόοδον τῆς Πατρίδος του, καὶ εἰς τὴν πραγματοποίησιν τῆς ἀνα μορφώσεως αὐτῆς.
Ὅταν ἐπανῆλθεν ὁ Ἀδελφός μου ἐκ τῶν Ἀνακτόρων καὶ διεσκορπίσθη ὀλίγον κατ’ ὀλίγον τὸ ἐν τῷ οἴκῳ μας πλῆθος κἄποιος, ὡς φαίνεται, ἐδιηγήθη εἰς αὐτὸν τὴν ἐκ τῆς ἀναφωνήσεως τοῦ Παπαγάλλου προξενηθεῖσαν συγκίνησιν, διότι τὴν νύκτα ὅτε εἴμεθα πλέον μόνοι μοὶ εἶπεν –«Δὲν πρέπει ὁ Παπαγάλλος νὰ λέγῃ “Ζήτω”», ἂλλ’ἦτο δυνατὸν ν’ ἀπομάθῃ εὐκόλως τὴν λέξιν ταύτην τὸ Πουλάκι; Κατὰ τὰς ἡμέρας τῶν τελευταίων δι’ ἡμᾶς Βουλευτικῶν ἐκλογῶν ὁ Παπαγάλλος ἐτραγούδει παταγοδῶς καὶ ἐσφύριζεν ὅλα τὰ ἐκλογικὰ ἄσματα Ἀθηνῶν καὶ Μεσολογγίου, μετὰ τὴν πανολεθρίαν ὅμως οὐδέποτε πλέον ἐπανέλαβε τὰ τῆς Ἐπαρχίας μας.
Πόσον ἦτο καλὸς ὁ Ἀδελφός μου πρὸς τὸ Πουλί μου δύναταί τις νὰ ἐννοήσῃ καὶ ἐκ τοῦ ἑξῆς. Ἐν τῷ μέσῳ τῆς ὀχλοβοῆς τῆς ἐγερθείσης ἐν τῷ οἴκῳ μας τὴν ἡμέραν καθ’ ἣν ἐγνώσθη ὅτι ἀπεσύρετο τῆς πολιτικῆς ὁ Χαρίλαος δὲν ἀπηξίωσε νὰ περιποιηθῇ ὅπως πάντοτε τὸν Παπαγάλλον κατὰ τὸ πρόγευμα δίδων πρὸς αὐτὸν καρποὺς καὶ ἄρτον· τόσον δὲ ἦτο ἤρεμος ὥστε θὰ ἐνόμιζέ τις βλέπων τὸν Ἀδελφόν μου ὅτι ἄλλος εἶχε καταθέσει τὰ ὅπλα καὶ ὄχι αὐτὸς ὁ ἴδιος. Οὐδὲν αἴσθημα ταπεινόν, οὐδεμία ἐμπάθεια, οὐδεμία πλεονεξία, οὐδεμία ματαιότης ἐκίνει ποτὲ τὸν Χαρίλαον. Μόνον τὴν Ἑλλάδα ἤθελε μεγάλην, καὶ ἤθελε μεγάλην χάριν ἑαυτῆς καὶ ὄχι ποτὲ χάριν τῆς ἰδίας του δόξης.
: τυπικά, ο παπαγάλος ανήκε στη Σοφία Τρικούπη, αδερφή του Χαρίλαου.(αν και μένανε στο ίδιο σπίτι) Το 1903, μετά το θάνατο αγαπημένου αδερφού της, έγραψε ένα μικρό διήγημα με τίτλο "ο παπαγάλος μου", υποτίθεται για να μιλήσει για το αγαπημένο κατοικίδιό της, έναν αφρικανικό γκρίζο παπαγάλο που μόλις είχε πεθάνει. Στην πραγματικότητα, ο παπαγάλος είναι ιδιοφυές λογοτεχνικό τέχνασμα για να μιλήσει/πλέξει το εγκώμιο του αδερφού της.Στο παραπάνω, ο παπαγάλος μοιράζεται τα συναισθήματα των Τρικούπηδων στις περιόδους των εκλογών
