Σταλινισμος-Κομμουνισμος

[Dr Socrates]

Η Γένεση του Ολοκληρωτισμού, του Κώστα Παπαϊωάννου


Κώστας Παπαϊωάννου: Η γένεση του ολοκληρωτισμού
«Μόνο μια οργάνωση υπήρξε πάντοτε υπό τον έλεγχο του κόμματός μας, η πολιτική αστυνομία. Την πήραμε στα χέρια μας και την κρατήσαμε σταθερά υπό τον έλεγχό μας για να τη μετατρέψουμε σ' ένα ασφαλές όπλο για τον αγώνα μας». (Αναφ. στο Κώστας Παπαϊωάννου: Η Γένεση του Ολοκληρωτισμού, Αθήνα, Imago, 1959)"
https://ardin-rixi.gr/archives/235263




και καποια ενδιαφεροντα αρθρα

Κλεάνθης Γρίβας: Η ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗΣ ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΕΙΑΣ (Ελευθεροτυπία, 30-8-1991)
https://www.grivas.info/kummunismos/127-1991-08-30


Κλεάνθης Γρίβας
ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΙΣΜΟΣ: ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΙ ΤΙΜΩΡΙΑ
https://www.grivas.info/kummunismos/64- ... 7-13-16-59


Κλεάνθης Γρίβας: ΑΛΕΞΑΝΤΕΡ ΣΟΛΤΖΕΝIΤΣΙΝ (1918-2008) - 1974
https://www.grivas.info/kummunismos/66-i-1918-2008


Κλεάνθης Γρίβας: ΡΩΣΙΑ - ΘΕΛΗΣΑΝ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ (Ελευθεροτυπία, 19-8-1991)
https://www.grivas.info/kummunismos/126-1991-08-21


Κλεάνθης Γρίβας: Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΩΝ "ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΝ" (Ελευθεροτυπία, 13-4-1988)
https://www.grivas.info/kummunismos/98-qq-1988

[Dr Socrates]

Χάνα Άρεντ – Το ξερίζωμα του ανθρώπου ως πηγή του ολοκληρωτισμού
Αποσπασμα
Η Άρεντ συμμερίζεται, όπως ο Κ. Παπαϊωάννου, την προφητική σκέψη της Ρόζα Λούξεμπουργκ ότι η κατάληξη του συγκεντρωτικού και του μονοκομματικού κράτους, καθώς και η μεταφορά του πνεύματος πειθαρχίας του καπιταλιστικού εργοστασίου σε ολόκληρη την κοινωνία, θα ήταν τελικά η δικτατορία ενός στενού κομματικού πυρήνα πάνω σε όλη την κοινωνία. Μάλιστα η ύπαρξη του ολοκληρωτισμού προϋπόθεσε την συντριβή των σοβιέτ, του συνεργατισμού και κοινοτήτων, που υπήρξαν από τις διαχρονικές αναφορές της ρώσικης κοινωνίας . Αντίθετα θεωρεί ότι οι ουτοπικοί σοσιαλιστές όπως ο Προυντόν και ο Μπακούνιν είχαν κατανοήσει καλύτερα την σημασία των κοινοτήτων.

Συνοψίζοντας ανιχνεύει την ύπαρξη κοινοτήτων στους μεσαιωνικούς δήμους, στα ελβετικά καντόνια, στα συμβούλια της Γαλλικής Επανάστασης, στην Παρισινή Κομμούνα, στην επανάσταση στη Ρωσία το 1905και το 1917, στη Βαυαρική δημοκρατία το 1919, στην Ουγγρική επανάσταση το 1956. Ένα από τα χαρακτηριστικά τους ήταν ότι η “κομματική ένταξη δεν έπαιζε κανένα ρόλο. Ήταν στην πραγματικότητα τα μόνα πολιτικά όργανα για ανθρώπους που δεν ανήκαν σε κανένα κόμμα”
Πηγη https://antifono.gr/%CF%87%CE%AC%CE%BD% ... %89%CF%82/






Το ολοκληρωτικό σύστημα στη σκέψη της Χάνα Άρεντ
η Χάννα Άρεντ, στο πρωτοποριακό έργο της προέλευση τον ολοκληρωτισμού"(πρώτη έκδοση 1951), προσπαθώντας να συλλάβει την ιστορική ιδιομορ­φία των ολοκληρωτικών συστημάτων του Χίτλερ και του Στάλιν οδηγείται σε μία κρίσιμη διάκριση μεταξύ των μο­νοκομματικών δικτατοριών και των ολοκληρωτισμών ως πολίτικων συστημάτων εξουσίας. Αυτό που χαρακτηρίζει και θέτει σε λειτουργία τόσο το ναζιστικό όσο και στο σταλινικό καθεστώς, σύμφωνα με την Άρεντ, είναι η διαρκής επανάσταση", δηλαδή μία διαρκής αστάθεια, ό­που κάνεις δεν είναι ασφαλής, χωρίς να χρειάζεται να εί­ναι πολίτικα αντιπολιτευόμενος ή να σκέφτεται διαφορε­τικά. Αυτή η απαίτηση για παντελή απουσία σταθερότη­τας είναι εγγενής στον πολιτικό ολοκληρωτισμό ως σύ­στημα εξουσίας, διότι μόνον έτσι μπορεί να πραγματωθεί η ρώσικη αρχή του που συγκεφαλαιώνεται στο "Όλα εί­ναι δυνατά".

Αυτή η αρχή δεν έχει να κάνει με κάποια πολίτικη αντιπολίτευση απέναντι στο σύστημα, αλλά α­ντίθετα βασικός όρος για την πραγμάτωσή της είναι η α­πουσία κάθε οργανωμένης αντιπολίτευσης, γιατί μόνο τότε μπορεί να έχει ως πεδίο αναφοράς της το συνολικό πληθυσμό και τον άνθρωπο εν γένει, που πάνω του εφαρ­μόζεται το "πείραμα της καθολικής κυριαρχίας" μέσω των στρατοπέδων συγκεντρώσεως.

Έτσι, μπορούμε να βρούμε στο καθεστώς του Λένιν πολ­λά στοιχεία που βοήθησαν στη δημιουργία του Στάλιν και του καθεστώτος του. Παρά ταύτα, δεν μπορούμε να μιλή­σουμε, σύμφωνα με την Άρεντ, για μία ομαλή ανάπτυξη από τη μονοκομματική δικτατορία του Λένιν στην ολο­κληρωτική κυριαρχία του Στάλιν. Η μονοκομματική δι­κτατορία του Λένιν έχει να κάνει με συγκεκριμένους πο­λιτικούς αντιπάλους, τους καντέτους, την Κροστάνδη, κ.λπ. Ο ολοκληρωτισμός του Στάλιν, από το 1930 περίπου και μετά, έχει να κάνει με το μετασχηματισμό των τάξεων σε μάζες και με την παράλληλη εξόντωση κάθε ομαδικής αλληλεγγύης, που αποτελούν την conpitio sine qua non της ολοκληρωτικής κυριαρχίας. Η διαφορετική αντιμετώ­πιση των κρατουμένων και η διαφορετική σύνθεσή τους διασαφηνίζουν πλήρως αυτήν τη διαφοροποίηση της Ά­ρεντ μεταξύ μονοκομματικής δικτατορίας και ολοκληρωτισμού. Στη διάρκεια των πρώτων χρόνων του σοβιετικού καθεστώτος, οι αριστεροί πολιτικοί κρατούμενοι είχαν μερικά προνόμια σε σχέση με τους κοινούς εγκληματίες. Αντιθέτως, στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως της Ρωσίας και της Γερμανίας έχουμε μία ανάμειξη πολιτικών και ποινικών κρατουμένων. Και αυτό μόνο αρχικά, διότι γρή­γορα προστέθηκε —και εδώ βρίσκεται το ουσιώδες δια- φοροποιό γνώρισμα του ολοκληρωτισμού— ένα τρίτο στοιχείο που κατέστη πλειοψηφία.

"Αυτή η μεγαλύτερη ομάδα σχηματίστηκε έκτοτε από ανθρώπους που καμία αιτία δεν μπορούσε να δικαιολογήσει τη σύλληψή τους, ούτε στα μάτια τους ούτε στα μάτια των δημίων τους. Στη Γερμανία, μετά το 1938, αυτό το στοιχείο αποτελέστηκε από τη μάζα των Εβραίων και στη Ρωσία από κάθε ομά­δα που, άσχετα από τη δράση της, δεν άρεσε στις αρχές. Αυτές οι αθώες, με όλη την έννοια της λέξης, ομάδες εί­ναι τα ιδανικά πειραματόζωα για την ολοκλήρωση του πειράματος της καταστροφής της νομικής προσωπικότη­τας και της καθολικής κυριαρχίας".(1)

Ακόμη και ο Μουσολίνι, που αγαπούσε τόσο πολύ την έκφραση "ολοκληρωτικό κράτος", δεν επιχείρησε, σύμ­φωνα με την Άρεντ να εγκαταστήσει εντελώς ολοκληρω­τικό καθεστώς, αλλά αρκέστηκε στη δικτατορία και το μονοκομματισμό. "Αυτό που αποδεικνύει ότι η φασιστική δικτατορία δεν είναι ολοκληρωτική είναι ότι οι πολιτικές καταδίκες είναι λίγες και σχετικά ελαφρές. Στη διάρκεια των ιδιαίτερα μεστών από γεγονότα χρόνων, που καλύ­πτουν την περίοδο από το 1926 μέχρι το 1932, τα ειδικά δικαστήρια αποφάσισαν 7 θανατικές καταδίκες, 257 κα­ταδίκες για 10 ή παραπάνω χρόνια φυλάκισης, 1.360 για λιγότερο από 10 χρόνια και πολύ περισσότερες αποφά­σεις εκτόπισης. 12.000 άτομα συνελήφθησαν και κρίθηκαν αθώα, πράγμα ασύλληπτο κάτω από τη ναζιστική ή μπολσεβίκικη τρομοκρατία". Οι ίδιοι οι εθνικοσοσιαλι- στές, ο Χίτλερ, ο Χίμλερ, ο Γκαίμπελς, είχαν συνείδηση αυτής της διαφοράς τους από τον Μουσσολίνι και της ταύτισής τους με τον Στάλιν. Χαρακτηριστική είναι η ά­ποψη του Γκαίμπελς: "Ο φασισμός δεν έχει καμία σχέση με τον εθνικοσοσιαλισμό. Ενώ ο δεύτερος φτάνει μέχρι τις ρίζες, ο φασισμός είναι απλά επιφανειακός. Ο Ντούτσε δεν είναι επαναστάτης, όπως ο Φύρερ ή ο Στάλιν. Εί­ναι τόσο συνδεδεμένος με τον ιταλικό λαό του, που δεν έ­χει τις αρετές ενός διεθνούς κλίμακας επαναστάτη .

Σε αντίθεση με τις μονοκομματικές δικτατορίες, η ολο­κληρωτική τρομοκρατία εδραιώνεται όταν πλέον δεν υ­πάρχουν πολιτικές ή κοινωνικές αντιπολιτεύσεις. Κάτω από το σταλινικό καθεστώς, η τρομοκρατία εξαπολύθηκε απόλυτα, όχι στη δεκαετία του 1920, αλλά του 1930, όταν — σύμφωνα με την Άρεντ— η αντίθεση της αγροτιάς δεν αποτελούσε πια έναν καθοριστικό παράγοντα της κατά­στασης. Και τα ακραία καταπιεστικά μέτρα εναντίον των αντιπολιτευόμενων στοιχείων δε χρησιμοποιήθηκαν κα­τά τη διάρκεια της διαμάχης με τους τροτσκιστές και τους μπουχαρινικούς. Αντιθέτως, χρησιμοποιήθηκαν μετά την ήττα τους. Το ίδιο συνέβη και κάτω απο το ναζιστικό κα­θεστώς. Η τρομοκρατία έφτασε στο αποκορύφωμά της κατά τον Πόλεμο, όταν το γερμανικό έθνος ήταν παραγματικά "ενωμένο". Η προετοιμασία της άρχισε το 1936, ό­ταν είχε εξαφανιστεί στο εσωτερικό κάθε οργανωμένη α­ντίσταση και ο Χίμλερ πρότεινε μια προέκταση των στρατοπέδων συγκεντρώσεως.

Ο ολοκληρωτισμός στην εξουσία συνδέεται με τη διάλυ­ση των κοινωνικών τάξεων και τη μετατροπή τους σε μά­ζες αλληλοαποξενωμένων όντων, μια μετατροπή που επι­τεύχθηκε μέσω των επανειλημμένων εκκαθαρίσεων. Στη Ρωσία, ο Στάλιν άρχισε από την εκκαθάριση της και­νούργιας μεσαίας τάξης των πόλεων και αγροτών. Χρη­σιμοποίησε το λιμό και την εκτόπιση, με το πρόσχημα της κατάσχεσης της περιουσίας των κουλάκων και της κολλεκτιβοποίησης της γης. Σύμφωνα με την Άρεντ, η εκκαθά­ριση της μεσαίας και της αγροτικής τάξης συμπληρώθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1930. "Εκείνοι που δεν συ­γκαταλέγονταν στα πολλά εκατομμύρια νεκρών ή εκτοπι­σμένων σε καταναγκαστικά έργα είχαν μάθει ποιος κά­νει κουμάντο”, είχαν καταλάβει πως η ζωή τους κι η ζωή των οικογενειών τους εξαρτιώταν όχι από τους συμπολί­τες τους, αλλά αποκλειστικά από το κέφι ενός καθεστώ­τος, απέναντι στο οποίο ήταν ολοσδιώλου απομονωμένοι, χωρίς καμία βοήθεια από την ομάδα όπου τύχαινε να α­νήκουν".
Πηγη https://athens.indymedia.org/post/1480221/

[Dr Socrates]

Ένα άλλο θεμελιώδες χαρακτηριστικό του ολοκληρωτι­κού καθεστώτος είναι -σύμφωνα με την Άρεντ- η υπο­κατάσταση του υποψιαζόμενου αδικήματος από το πιθα­νό έγκλημα. Ενώ ο ύποπτος συλλαμβάνεται επειδή θεω­ρείται ικανός να διαπράξει ένα έγκλημα που αντιστοιχεί λίγο πολύ στην προσωπικότητά του (ή στην υποψιαζόμενη προσωπικότητά του), η ολοκληρωτική άποψη για το πιθανό έγκλημα στηρίζεται σε μια σχηματική πρόβλεψη των πιθανών εξελίξεων. Σύμφωνα με τον Deutscher, χον­δρικά ο συλλογισμός του Στάλιν για τις δίκες της Μόσχας ήταν ο εξής: "μπορεί να με ανατρέψουν σε κάποια κρίση. Θα τους κατηγορήσω λοιπόν από πριν για κατι τέτοιο. Μια αλλαγή κυβέρνησης μπορεί να αποδυναμώσει την πολεμική δύναμη της Ρωσίας. Κι αν πετύχουν το σκοπό τους μπορεί να αναγκαστούν να υπογράψουν μια συνθηκολόγηση με τον Χίτλερ, ακόμα και να παραχωρήσουν έ­να κομμάτι του εδάφους μας. Θα τους κατηγορήσω ότι πρόδωσαν, ότι έχουν ήδη συνάψει μια συμμαχία με την Γερμανία και ότι παραχώρησαν ένα τμήμα του σοβιετι­κού εδάφους". Επίσης, η ναζιστική νοοτροπία για το πι­θανό έγκλημα έχει διατυπωθεί ως εξής από τον Χανς Φρανκ: "Δεν μπορεί να γίνει ένας ολοκληρωμένος κατάλογος των επικίνδυνων για το Κράτος ενεργειών γιατί δεν μπορούμε να προβλέψουμε τι μπορεί να αποδειχτεί επικίνδυνο στο μέλλον για το λαό και τους ιθύνοντες .

Με τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά του αντικειμενικού ε­χθρού και του πιθανού εγκλήματος συνδέεται στενά — σύμφωνα με την Άρεντ— η αλλαγή της θέσης της μυστι­κής αστυνομίας μέσα στο ολοκληρωτικό κράτος. Και αυ­τή η αλλαγή επιβεβαιώνει τη γενική θέση της ότι όσο πραγματικός και αν είναι ο δεσμός του ναζισμού και του σταλινισμού ως μορφών κυριαρχίας με τις κομματικές δι­κτατορίες, τα χαρακτηριστικά τους, στο βαθμό που είναι ουσιαστικά ολοκληρωτικά, είναι καινούργια και δεν μπο­ρούν να ενταχθούν στα μονοκομματικά συστήματα.

Οι μυστικές υπηρεσίες —γράφει η Άρεντ— ονομάστη­καν πάντα σωστά ένα Κράτος εν Κράτει, κι αυτό όχι μό­νο στα δεσποτικά καθεστώτα, αλλά και στις συνταγματι­κές ή ημι-συνταγματικές κυβερνήσεις. Η απλή κατοχή μυστικών πληροφοριών στάθηκε πάντα μια ανοικτή απει­λή για τα μέλη της κυβέρνησης. Αντίθετα, η ολοκληρωτι­κή αστυνομία εξαρτάται απόλυτα από τη θέληση του Αρ­χηγού, γιατί μόνον αυτός μπορεί να αποφασίσει ποιός θα είναι ο επόμενος πιθανός εχθρός. Στα δεσποτικά καθε­στώτα καθήκον της μυστικής αστυνομίας είναι να ανακα­λύπτει τα εγκλήματα και τους υπόπτους και γι’ αυτό χρη­σιμοποιεί συνήθως ως όπλο της την προβοκάτσια. Αντίθετα, στην ολοκληρωτική αστυνομία απαγορεύεται να χρησιμοποιεί την προβοκάτσια, καλύτερα αυτή δε χρειάζεται, από τη στιγμή που η μυστική αστυνομία δρα­στηριοποιείται όταν ο Αρχηγός αποφασίζει να συλλάβει ένα μέρος του πληθυσμού και αρκείται να εκτελεί την προδιαγεγραμμένη πολιτική, και ως εκ τούτου χάνει όλες τις πρωτοβουλίες που είχε στις γραφειοκρατίες δεσποτικού τύπου.

Τα στελέχη της ρωσικής μυστικής αστυνομίας ήταν στη διάθεση του Στάλιν, όπως και οι ομάδες κρούσης των Ες-Ες ήταν στη διάθεση του Χίτλερ. Με το δί­κτυο των πρακτόρων τους οι ολοκληρωτικοί ηγέτες δη­μιουργούν για προσωπική τους χρήση έναν απευθείας ε­κτελεστικό συνδετικό κρίκο, τελείως αποκομμένο και α­πομονωμένο από τους άλλους θεσμούς. Ακόμα και όταν υπηρετούσαν μαζί με το στρατό σε περίπτωση πολέμου, υπάγονταν σε μια ειδική νομοθεσία. Ο Χίμλερ, όταν ανέ­λαβε την αναδιοργάνωση των Ες-Ες, τον πρώτο κανονι­σμό που επέβαλε ήταν οι "ειδικοί νόμοι πάνω στο γάμο", που χρησίμευαν στην εγκαθίδρυση μιας διάκρισης ανά­μεσα στα Ες-Ες και τον υπόλοιπο πληθυσμό. Αλλά και πριν την ισχύ αυτών των νόμων, τα μέλη των Ες-Ες είχαν λάβει την επίσημη εντολή να μην συμμετέχουν ποτέ, στη διάρκεια των συνεδριάσεων του Κόμματος, στις συζητή­σεις ανάμεσα στα μέλη. Το ίδιο επίσης και τα μέλη της N. K .V. D. δε συνδέονταν ποτέ με τα άλλα μέλη της αρι­στοκρατίας του κόμματος.

Πηγη https://athens.indymedia.org/post/1480221/

[Dr Socrates]

Η Χάνα Άρεντ, στο βιβλίο της «Το Ολοκληρωτικό Σύστημα», αναλύει τη μορφή εκείνη των καθεστώτων που καταστρέφουν τον κοινωνικό ιστό και μετατρέπουν τον πολίτη σε εξατομικευμένο, αποξενωμένο μαζάνθρωπο. Εν ονόματι μιας άκαμπτης «επιστημονικής» ιδεολογίας και με το δίπτυχο προπαγάνδα - τρομοκρατία, τα καθεστώτα αυτά χρησιμοποιούν στο έπακρο τη ρητορική των μέσων ενημέρωσης και με την αστυνομία στο κέντρο της εξουσίας σκοπεύουν, απροκάλυπτα, στην κυριαρχία στο εσωτερικό αλλά και παγκόσμια. Ο κίνδυνος για την ανθρωπότητα από καθεστώτα αυτού του είδους είναι εφιαλτικός, όχι τόσο γιατί αύριο μπορεί να εμφανισθεί ένας νέος Χίτλερ ή Στάλιν, αλλά γιατί το μικρόβιο του ολοκληρωτισμού δρα ακόμα και μέσα στις «δημοκρατικές» κοινωνίες.


Η άμεση δημοκρατία της Χάνα Αρεντ

Η κοινοτοπία του κακού

Τα πολιτικά προβλήματα που έθεσε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ώθησαν την Αρεντ από την «καθαρή» φιλοσοφία στον πολιτικό στοχασμό, στην κατανόηση της «ζώσας ιστορίας». Και ιδίως του φριχτού γεγονότος που σφράγισε τον 20ο αιώνα, όταν άνθρωποι της πολιτισμένης Ευρώπης έφτασαν να εξοντώνουν, ψυχρά, εκατομμύρια συνανθρώπους τους σαν να ήταν κοπάδια ζώων. Η προσπάθεια να απαντήσει στα ερωτήματα που έθεσαν τα εγκλήματα του ναζισμού, αλλά και να τοποθετηθεί πάνω στο θέμα της προσωπικής ηθικής ευθύνης σε καιρούς που η ανθρώπινη ζωή χάνει την αξία της, είχε ως αποτέλεσμα το βιβλίο «Οι απαρχές του ολοκληρωτισμού» (1951) και, αργότερα, τα ρεπορτάζ στο περιοδικό The New Yorker για τη δίκη του Αντολφ Αϊχμαν, τα οποία συγκεντρώθηκαν στο βιβλίο «Ο Αϊχμαν στην Ιερουσαλήμ - Η κοινοτοπία του κακού».

Ορισε τον ολοκληρωτισμό ως ριζική καταστολή της πολιτικής (της δυνατότητας, δηλαδή, των πολιτών να παρεμβαίνουν ελεύθερα στις δημόσιες υποθέσεις) και απόλυτη περιφρόνηση από μέρους της κρατικής εξουσίας των ατομικών δικαιωμάτων. Παρατήρησε όμως ότι ο ολοκληρωτικός μηχανισμός, για να λειτουργήσει αποτελεσματικά, χρειάζεται «εκτελεστές» σαν τον Αϊχμαν, ανθρώπους όχι αναγκαστικά μοχθηρούς ή σατανικούς, αλλά γκρίζους και μέτριους. Τα εγκλήματα του ολοκληρωτισμού είναι τρομερά αλλά οι εγκληματίες κοινότοποι, ασήμαντα ανθρωπάκια ανίκανα να σκεφτούν, καθώς η σκέψη συνεπάγεται να διαθέτεις φαντασία, να μπορείς να έρχεσαι στη θέση του άλλου. Για την Αρεντ, κριτική σκέψη σημαίνει και ηθική υπευθυνότητα, η οποία οδηγεί σε αντίσταση στη βαρβαρότητα. Αυτή η «αποδαιμονοποίηση» των ναζί εγκληματιών και η έμφαση που έδωσε στο γεγονός ότι οι Εβραίοι ελάχιστα αντιστάθηκαν στη ναζιστική επίθεση, είχε ως αποτέλεσμα να δεχτεί η Αρεντ οξείες επικρίσεις, με αποκορύφωμα τον τίτλο σε άρθρο του «Νουβέλ Ομπζερβατέρ»: «Είναι η Αρεντ ναζί;»

«Πόλις» και ελευθερία
«Κανένας δεν μπορεί να είναι ευτυχής δίχως να συμμετέχει στη δημόσια ευτυχία, κανένας δεν μπορεί να είναι ελεύθερος δίχως εμπειρία της δημόσιας ελευθερίας, και κανένας, τέλος, δεν μπορεί να είναι ευτυχισμένος ή ελεύθερος δίχως να συμμετέχει στην πολιτική "εξουσία". Για την Αρεντ, η «πόλις» -όπως την αναφέρει στα ελληνικά στα κείμενά της-, η αρχαιοελληνική Δημοκρατία όπου οι πολίτες συμμετείχαν άμεσα και ενεργά στη δημόσια σφαίρα, είναι ένα βιωμένο υπόδειγμα που προβάλλει το εφικτό της πολιτικής ελευθερίας. Το είδε να πραγματώνεται και σε άλλες, πολύ πιο πρόσφατες ιστορικές στιγμές, στα συμβούλια που λειτούργησαν αυθόρμητα στη διάρκεια επαναστάσεων - στην Αμερική και στη Γαλλία, στη Ρωσία, στην Ουγγαρία το 1956. Σπέρματα μιας αμεσοδημοκρατικής, οριζόντιας πολιτικής οργάνωσης που θα μπορούσε να εδραιωθεί σε ομοσπονδιακό σύστημα, όπου η εξουσία να οδεύει από τα κάτω προς τα πάνω.

Οπως έγραψε στο δοκίμιό της «Για την επανάσταση», αυτός είναι ο «χαμένος θησαυρός» των επαναστάσεων, που στην εξέλιξή τους, όσες νίκησαν, οδήγησαν σε αυταρχικά καθεστώτα, κομματικές δικτατορίες ή, στην καλύτερη περίπτωση κατά την Αρεντ, σε αντιπροσωπευτικές δημοκρατίες όπου ο πολίτης «αναθέτει» με την ψήφο του την άσκηση της εξουσίας σε επαγγελματίες της πολιτικής. Στη διάρκεια της ζωής της, τα κείμενα της Αρεντ και οι προσωπικές παρεμβάσεις της, πάντα κόντρα στα ρεύματα του συρμού, προκάλεσαν μεγάλο ενδιαφέρον αλλά δέχτηκαν και έντονη πολεμική, από τη Δεξιά όσο και την Αριστερά. Ωστόσο, στα χρόνια που πέρασαν από τον θάνατό της -πέθανε από καρδιακή προσβολή το 1975, ενώ δακτυλογραφούσε το τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου της «Η ζωή του νου»- η εκτίμηση για το έργο της συνεχώς ανεβαίνει.

Οι ιδέες της για τον ρόλο της βίας στην πολιτική ζωή, για την άμεση δημοκρατία και για την ανάγκη να συμμετέχουμε μέσα από διαδικασίες διαλόγου στις αποφάσεις που αφορούν τη ζωή μας, αποκτούν κρίσιμο νόημα στον σημερινό «παγκοσμιοποιημένο» κόσμο, όταν η οικονομία παίρνει τα ηνία από την πολιτική, η ωμή βία διεκδικεί και πάλι ηγεμονικό ρόλο και οι πολίτες απομακρύνονται όλο και περισσότερο από τα κέντρα εξουσίας.
Πηγη https://athens.indymedia.org/post/1480221/

[Dr Socrates]

Σταλιν



Josef Stalin: The Rise Of Russia's Steel Tyrant | Evolution Of Evil | Timeline
https://www.youtube.com/watch?v=tDBV5_AfqbE





Κορνήλιος Καστοριάδης: Ο Marx Σήμερα, Το Κωμικοτραγικό Παράδοξο
https://geniusloci2017.wordpress.com/20 ... c_paradox/

[Dr Socrates]

Η Οκτωβριανή Επανάσταση, ο Στάλιν & η Ελλάδα (Α΄ μέρος)
Παρότι, ως προς την επίδραση της Οκτωβριανής Επανάστασης και του σταλινισμού στην Ελλάδα, οι αρνητικές συνέπειες είναι πάρα πολλές, θα αρχίσουμε παραθέτοντας τις θετικές όψεις.

Αναμφίβολα, το κομμουνιστικό κίνημα, με όλες τις στρεβλώσεις του, ταυτίστηκε ή εξέφρασε προνομιακά τους λαϊκούς και εργατικούς αγώνες ενάντια στην εκμετάλλευση και την ανισότητα[1], η δε Σοβιετική Ένωση αποτελούσε το παράδειγμα και το υπόδειγμα της δυνατότητας των απλών και φτωχών ανθρώπων να πάρουν στα χέρια τους τις τύχες τους. Επί πλέον, η «κομμουνιστική απειλή» είχε μια ουσιώδη επίδραση στην προώθηση του κοινωνικού κράτους, από την πλευρά των κυβερνήσεων, ώστε να αντιμετωπιστεί η πρόκληση του κομουνιστικού κινήματος. Ακόμα και η εργατική νομοθεσία της κυβέρνησης Μεταξά οφείλει πάρα πολλά στην αποτροπή του «κομμουνιστικού κινδύνου».

Ιδιαίτερης σημασίας υπήρξε η αναβάθμιση της αυτοπεποίθησης και της υπερηφάνειας των λαϊκών τάξεων, η υποχώρηση της μοιρολατρίας και η αυτοσυνείδησή τους ως των αυθεντικών φορέων του μέλλοντος. Υπερηφάνεια που λειτουργούσε ως ένας μηχανισμός κοινωνικής αναβάθμισης των λαϊκών τάξεων και ενίσχυε τον εγγραμματισμό και τη συμμετοχή στα πολιτικά δρώμενα ανθρώπων αποκλεισμένων από την πολιτική και κοινωνική ζωή.

Το γεγονός ότι λαϊκοί άνθρωποι και προλετάριοι μπορούσαν να φθάσουν ακόμα και στην ηγεσία των χωρών τους (ο Τίτο ξεκίνησε ως εργάτης χαλυβουργίας) αποτελούσε ένα ισχυρότατο κίνητρο κοινωνικής επιβεβαίωσης. Ιδιαίτερο ρόλο δε διαδραμάτισε στην αναβάθμιση του ρόλου των γυναικών και της νεολαίας. Η επονίτισσα που πρωτοστατεί στις κινητοποιήσεις της Αθήνας, και η αντάρτισσα του Ε.Λ.Α.Σ., αποτέλεσαν ένα πανίσχυρο σύμβολο, ανοίγοντας ουσιαστικά ένα νέο δρόμο για τις Ελληνίδες γυναίκες.[2] Όσο για τον ρόλο της νεολαίας, και εδώ η συμβολή του υπήρξε καθοριστική, η ΕΠΟΝ έφτασε τα 600.000 μέλη, η δε συντριπτική πλειοψηφία των πολιτικών και στρατιωτικών στελεχών της Αντίστασης αποτελούνταν από νέους κάτω των είκοσι πέντε ή τριάντα χρόνων[3].

Αποφασιστική ήταν η συμβολή του για την εμψύχωση του ελληνικού λαού ενάντια στους ξένους κατακτητές και την ενεργή συμμετοχή στην Αντίσταση. Οι τεράστιες θυσίες, το αγωνιστικό φρόνημα και η άφοβη αντιμετώπιση των κατακτητών έτειναν να διαμορφώσουν ένα νέο πρότυπο αγωνιστικότητας[4].

Τέλος, μέσα από μια θετική διάσταση του διεθνισμού, συνέβαλε αποφασιστικά στη διεύρυνση των οριζόντων και τη συνειδητοποίηση των γεωπολιτικών παραμέτρων των πολιτικών και κοινωνικών αγώνων.

Βεβαίως, πολλές από αυτές τις θετικές διαστάσεις θα είχαν αναδειχτεί ακόμα και αν δεν υπήρχε η Σοβιετική Ένωση ή το ΚΚΕ και, πιθανότατα, χωρίς αρκετές από τις αρνητικές παρενέργειές τους. Ωστόσο, δεν είναι δυνατό να διαχωριστούν οι θετικές όψεις από τις αρνητικές συνέπειες:

Η απελευθερωτική διάσταση συνδυάστηκε όμως με την επιβολή μιας ακραίας ιεραρχικής δομής, ενός συγκεντρωτισμού καθόλου «δημοκρατικού», αλλά κατ’ εξοχήν αυταρχικού[5]. Ολόκληρη η εσωτερική ιστορία του αριστερού κινήματος στην Ελλάδα αποτελεί ένα ημερολόγιο διώξεων, διαγραφών, καταγγελιών κ.λπ. – στη δε διάρκεια της Κατοχής, θα πάρει και τη μορφή της φυσικής εξόντωσης[6]. Η αίσθηση της ιδεολογικής υπεροχής μεταβαλλόταν σε μια κατάφορη αλαζονεία. Ο αριστερός «γνωρίζει» τους νόμους της κοινωνικής κίνησης και, επομένως, μπορεί να προβλέψει τις μελλοντικές εξελίξεις· αντίθετα, οι ιδεολογικοί του αντίπαλοι κινούνται σ’ ένα «κατώτερο» στάδιο διανοητικής εξέλιξης.

Πηγη https://ardin-rixi.gr/archives/239247

[Dr Socrates]

Η Οκτωβριανή Επανάσταση, ο Στάλιν & η Ελλάδα (B΄ μέρος)

Στη διάρκεια της Κατοχής θα καταδειχθεί η υπεροχή των κομμουνιστών απέναντι στον ελληνικό αστισμό. Οι κομμουνιστές, επικεφαλής του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ, θα πρωτοστατήσουν στον αγώνα και θα μεταβληθούν σε μεγάλη πολιτική δύναμη, πυροδοτώντας μια κυριολεκτική επανάσταση στην ελληνική κοινωνία, αναβαθμίζοντας αποφασιστικά τον ρόλο των λαϊκών τάξεων, των γυναικών, των νέων, εδραιώνοντας την πεποίθηση για την έλευση μιας δικαιότερης κοινωνίας.

Ωστόσο, το μικρόβιο του ολοκληρωτισμού ήταν πάντα παρόν, υπονομεύοντας καίρια την απήχηση που οι θυσίες και η αφοσίωσή τους είχαν προσφέρει στους ίδιους τους κομμουνιστές. Η «λαοκρατία», παράλληλα με τις κατακτήσεις της λαϊκής αυτοδιοίκησης, είχε επιμολυνθεί από τη σταλινική γραφειοκρατική αντίληψη. Ενδεικτική ήταν η στάση όχι μόνο απέναντι στις κεντροαριστερές ή κεντρώες αντιστασιακές οργανώσεις (την ΠΕΑΝ του Κωνσταντίνου Περρίκου, που είχε ανατινάξει τη φασιστική ΕΣΠΟ[1], το ΕΚΚΑ των Καρτάλη-Ψαρρού κ.λπ.), αλλά και απέναντι στις ομάδες της αριστεράς, πολλά μέλη των οποίων εξοντώθηκαν, ενώ, σε πολλές αγροτικές περιοχές, η ολοκληρωτική αντίληψη έσπρωχνε ένα μεγάλο αριθμό αγροτών στις τάξεις των Ταγμάτων Ασφαλείας. Με την τακτική αυτή επέτρεψαν στους Εγγλέζους –που δεν επιθυμούσαν μια πραγματικά ανεξάρτητη Ελλάδα και φοβούνταν ότι θα ήταν υποχρεωμένοι να της παραχωρήσουν και την Κύπρο– να οικοδομήσουν ένα αντίπαλο δέος, και εν τέλει να διασώσουν όχι μόνο τον βασιλιά και την εξάρτηση, αλλά και τους ταγματασφαλίτες και τους δωσίλογους.

Η Ελλάδα, μέσα από ένα πρωτοφανές αντιστασιακό κίνημα, εγκυμονούσε μια αυθεντική λαϊκή επανάσταση. Όταν πραγματοποιήθηκε η απελευθέρωση τον Οκτώβρη του 1944, πάνω από το ήμισυ του πληθυσμού ακολουθούσε το ΕΑΜ, ενώ το 70-80 % των νέων, ηλικίας 16 έως 25 χρόνων, συμμετείχε στην ΕΠΟΝ! Η παλιά Ελλάδα είχε κυριολεκτικά συντριβεί, ενώ η ΕΑΜική αντίσταση, μαζί με τις μικρότερες αντιστασιακές οργανώσεις, αποτελούσε το νέο καθοριστικό γεγονός, ανακαλώντας στη μνήμη την Επανάσταση του 1821. Και αυτή ήταν η μόνη λογική και πλειοψηφική διέξοδος του κινήματος: η ολοκλήρωση της ημιτελούς δημοκρατικής και λαϊκής επανάστασης του ’21.

Αυτή η κυοφορούμενη επανάσταση είχε δύο μεγάλους αντιπάλους. Κατά αρχάς, τους Εγγλέζους και την παρασιτική αστική τάξη, που ήθελαν να διαιωνίσουν το παλιό καθεστώς και, παραδόξως, μια σταλινικής κοπής ηγεσία, που ενώ οργάνωσε και κατηύθυνε αυτό το μεγάλο επαναστατικό κίνημα ήταν ταυτόχρονα ανίκανη να το εκφράσει στα βαθύτερα προτάγματά του και συνέβαλε στην ιστορική του αποτυχία. Αποτυχία που ήρθε να ολοκληρώσει την καταστροφή του 1922.

Η αντίφαση έμοιαζε αξεπέραστη. Διότι, από τη μία πλευρά βρισκόταν το σταλινιστικό γραφειοκρατικό μοντέλο και από την άλλη πλευρά η επιστροφή στο προπολεμικό σύστημα, το οποίο προωθούσαν οι Εγγλέζοι για να διατηρήσουν το «γεωπολιτικό οικόπεδο» της Ελλάδας. Η έκλαμψη του Ζαχαριάδη στην 12η Ολομέλεια τον Ιούνιο του 1945, για μια μεταπολεμική Ελλάδα που θα βρίσκεται μεταξύ Σοβιετικής Ένωσης και Αγγλίας και για την οποία τόσο επικρίθηκε αργότερα[2], κινούνταν προφανώς προς τη μόνη ορθή θεωρητικά λύση. Εξέφραζε εξάλλου τις βαθύτερες προσδοκίες ενός λαϊκού κινήματος, που απεχθανόταν την επιστροφή του παλιού κομπραδόρικου καπιταλισμού, αλλά και δεν επιζητούσε την «κολεκτιβοποίηση» της ημιορεινής αγροτικής Ελλάδας, ή των μικρών επιχειρήσεων που κυριαρχούσαν στην ελληνική πραγματικότητα.

Ωστόσο, αυτή η διέξοδος έμοιαζε κυριολεκτικά να αποκλείεται, τόσο από την εσωτερική εμφυλιοπολεμική δυναμική, στην οποία είχε εισέλθει ψυχή τε και σώματι το ΚΚΕ, πέφτοντας στην παγίδα όχι μόνο των Εγγλέζων, αλλά και των δωσιλόγων, που επιθυμούσαν τον εμφύλιο για να διασωθούν, όσο και από τη διαμόρφωση των παγκόσμιων στρατοπέδων. Μια τέτοια εξέλιξη θα προϋπέθετε στην πραγματικότητα μια διαφορετική στρατηγική: τη διαμόρφωση ενός πολιτικού μπλοκ δυνάμεων, από την αριστερά μέχρι το κέντρο, όπως είχε διακηρύξει το ΕΑΜ, κατά τη στιγμή της ίδρυσής του. Ήταν η μόνη στρατηγική που θα επέτρεπε να αμβλυνθούν οι εμφυλιοπολεμικές ροπές και να απομονωθεί η αγγλοβασιλική επιβουλή. Όμως, καθώς στο ΕΑΜ ενισχυόταν, η ηγεσία του ΚΚΕ ακολούθησε την αντίστροφη στρατηγική για να μονοπωλήσει το ΕΑΜ, αλλά και την Αντίσταση στο σύνολό της, με στόχο το πέρασμα στη «σοσιαλιστική επανάσταση». Αυτό όμως θα προϋπέθετε μία τελεσίδικη ρήξη με τους Άγγλους – μέσω της κατάληψης της εξουσίας τον Οκτώβριο του 1944, που ήταν τότε στρατιωτικά εφικτή, αλλά πολιτικά ανέφικτη, δεδομένης της συμμαχίας Αγγλίας-Σοβιετικής Ένωσης, καθώς ο πόλεμος εναντίον της Γερμανίας συνεχιζόταν.

Η «στρατηγική» επέτασσε τη μονοκομματική κατάληψη της εξουσίας και επομένως την ενίσχυση της εμφύλιας σύγκρουσης, ενώ η «τακτική», την αποδοχή της «συμμαχικής σχέσης» Βρετανίας και ΕΣΣΔ και των τετελεσμένων της Γιάλτας! Από τη μία, αποδοχή της νομιμότητας της κυβέρνησης του Καΐρου και της αγγλικής παρουσίας, και, από την άλλη, δύο μήνες μετά, εμπλοκή στην εμφύλια ποντικοπαγίδα των Δεκεμβριανών· στη συνέχεια, υποχώρηση, υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας και αποκήρυξη του Βελουχιώτη το 1945 και, από την άλλη, αποχή από τις εκλογές του 1946, ενταγμένη στη στρατηγική ενός νέου εμφυλίου[3], κ.λπ. κ.λπ.
Πηγη https://ardin-rixi.gr/archives/239258

[Dr Socrates]

Τα άφοβα μαρούλια του Τσερνόμπιλ
Τσέρνομπιλ: Το πρωτοσέλιδο του Ριζοσπάστη που έγραψε ιστορία- "Αντισοβιετικό νέφος"

Λίγες ώρες μετά την τρομακτική έκρηξη στο Τσέρνομπιλ, ο Ριζοσπάστης έκανε λόγο για αντισοβιετικό νέφος

Πηγη https://www.thetoc.gr/politiki/best-of- ... iko-nefos/

[Dr Socrates]

ΑΡΧΙΠΕΛΑΓΟΣ ΓΚΟΥΛΑΓΚ (ΠΡΩΤΟ ΒΙΒΛΙΟ)

«Η περιοχή του ποταμού Κολύμα ήταν το μεγαλύτερο και το πιο φημισμένο νησί, ο πόλος της απανθρωπιάς αυτής της καταπληκτικής χώρας Γκουλάγκ, που η γεωγραφία την έχει κομματιάσει σε αρχιπέλαγος, αλλά η ψυχολογία την αλυσόδεσε σε ήπειρο - μιας χώρας σχεδόν αθέατης, σχεδόν ανεπαίσθητης, όπου και κατοικούσε ο λαός των Ζεκ [κρατουμένων]». Τούτη τη χώρα του τρόμου περιγράφει ο Αλεξάντρ Σολζενίτσιν, δημιουργώντας μια απέραντη τοιχογραφία του συστήματος των φυλακών και των στρατοπέδων στην πρώην Σοβιετική Ένωση από το 1918 ως το 1956, και κυρίως κατά τη σταλινική περίοδο. Η προσωπική του εμπειρία από τον εγκλεισμό στα γκουλάγκ και οι μαρτυρίες 227 πρώην κρατουμένων έδωσαν στον Σολζενίτσιν τη δυνατότητα να γράψει αυτό το βιβλίο-μνημείο στον Άγνωστο Κρατούμενο, έργο μοναδικό στη ρωσική και την παγκόσμια λογοτεχνία. Ένα σύγχρονο έπος, όπου η αβάσταχτη σκληρότητα των περιγραφών, μετριάζεται συχνά από το χιούμορ, τα αυτοβιογραφικά κεφάλαια εναλλάσσονται με μεγάλους ιστορικούς πίνακες, και μέσα από όλα αυτά προβάλλει η τραγική μοίρα εκατομμυρίων ανθρώπων.
Πηγη https://www.politeianet.gr/books/978960 ... lio-189744


Αλεξάντερ Σολζενίτσιν, Ένας άνθρωπος εναντίον μιας αυτοκρατορίας
Όταν τελικά θα τον εκδιώξουν από την ΕΣΣΔ, το 1974, αφού η KGB προσπάθησε να τον δηλητηριάσει με Ρισίν, ο Σολζενίτσιν θα εγκατασταθεί στην κωμόπολη Κάβεντις του Βερμόντ στις ΗΠΑ, όπου θα εξακολουθήσει να γράφει και να στηλιτεύει τα κακώς κείμενα της πατρίδας του, χωρίς όμως να χαρίζεται και στις δυτικές κοινωνίες, τις οποίες, πολύ προφητικά, θα χαρακτηρίσει: «ατομοκεντρικές, πτωχές σε πνευματικότητα και παραδοσιακές και ηθικές αξίες» και «μελλοντικά, ολοένα πιο αδύναμες και σε υπαρξιακή κρίση».
Πηγη https://ardin-rixi.gr/archives/245665

[Γάταρος]

Η κομμουνιστική θηριωδία ενάντια στον Ποντιακό Ελληνισμό.

[Dr Socrates]

Η κομμουνιστική θηριωδία ενάντια στον Ποντιακό Ελληνισμό.

Πανω σε αυτο

Η πολιτισμική και πολιτική ανάπτυξη των Ποντίων στην πρώην ΕΣΣΔ
Τα εθνικά κριτήρια των διώξεων
[ ] Η πλειοψηφία των Ελλήνων Ποντίων θεωρεί τις σταλινικές διώξεις συνέχεια της γενοκτονίας που είχαν υποστεί στον ιστορικό Πόντο από τους νεότουρκους εθνικιστές. Με τις διώξεις του 1937-1939 τίθεται εκτός νόμου και ο ελληνικός πολιτισμός. Τα ελληνικά σχολεία μετατρέπονται κυρίως σε ρώσικα, αλλά και γεωργιανά, αρμένικα κ.λπ., ανάλογα με τη δημοκρατία που βρίσκονται. Τα θέατρα κλείνουν. Τα τυπογραφεία καταστρέφονται. Τα τυπογραφικά στοιχεία του ελληνικού τυπογραφείου της Μαριούπολης πετιούνται στην Αζοφική Θάλασσα συμβολικά, «ώστε να μη ξανατυπωθεί στη Ρωσία ελληνικό βιβλίο».
Οι διώξεις κατά των Ελλήνων Ποντίων χαρακτηρίζονται από εθνικά κριτήρια. Ειδικά στις περιοχές που ανήκουν στη Ρωσική Δημοκρατία, οι διώξεις παίρνουν τη μορφή πογκρόμ. Μεγάλες περιοχές με συμπαγή ελληνικό πληθυσμό εκκαθαρίζονται. Δεν εξαιρούνται από τις διώξεις ούτε τα μέλη του Κόμματος.
Οι Έλληνες που έζησαν τις διώξεις συμφωνούν στην ολότητά τους στην παρακάτω διαπίστωση, όπως τη διατυπώνει ένας από αυτούς:
«Όπως φαίνεται, είχε δημιουργηθεί τάση για δημιουργία αυτόνομων ελληνικών περιοχών, γι’ αυτό ο Στάλιν έδωσε διαταγή το 1936 να φυλακίσουν όλους τους Έλληνες που ήσαν πάνω από 18 ετών. Αυτό έγινε μόνο για τους Έλληνες. Για τους άλλους ήταν να καθαρίζουν τους εχθρούς. Ενώ για τους Έλληνες ήταν γενικό. Είτε ήσουν κομμουνιστής είτε φασίστας, σε παίρνανε. Δεν ήθελαν την οργάνωση του ελληνικού πληθυσμού. Οι πιο πολλοί που ζήτησαν αυτονομία πέθαναν στην εξορία. Και όσοι ζήσαν δεν μιλούν για αυτό… Προπάντων στο Κρασνοντάρ έγιναν οι σφαγές».
Τον Αύγουστο του 1938, δίχως να έχει προηγηθεί δημόσια ανακοίνωση, κλείνουν όλα τα ελληνικά σχολεία. Η διδασκαλία αρχίζει να γίνεται στη ρωσική γλώσσα, αλλά αρκετές φορές στη γλώσσα της Δημοκρατίας. Το «Ελληνικό Σχολείο» στο Βατούμι μετονομάζεται σε «8ο σχολείο». Η διδασκαλία γίνεται μόνο στη ρωσική, ενώ η σύνθεση των μαθητών είναι πλέον πολυεθνική. Μερικά από τα ελληνικά εκπαιδευτήρια αλλάζουν χρήση. Το ελληνικό σχολείο του χωριού Καμπαρτίκα παραχωρείται στην αστυνομία και στεγάζει τις υπηρεσίες της. Το ελληνικό δεκατάξιο σχολείο της ίδιας πόλης μετατρέπεται σε ρωσικό, ενώ τα σχολεία των ελληνικών χωριών της Αμπχαζίας μετατρέπονται αρχικά σε γεωργιανά. Υπάρχουν περιπτώσεις ελληνικών σχολείων που μετατρέπονται σε αμπχάζικα.
Πηγη https://ardin-rixi.gr/archives/219394

[Sol]

[Libre arbitre]

Η κομμουνιστική θηριωδία ενάντια στον Ποντιακό Ελληνισμό.

Πανω σε αυτο

Η πολιτισμική και πολιτική ανάπτυξη των Ποντίων στην πρώην ΕΣΣΔ
Τα εθνικά κριτήρια των διώξεων
[ ] Η πλειοψηφία των Ελλήνων Ποντίων θεωρεί τις σταλινικές διώξεις συνέχεια της γενοκτονίας που είχαν υποστεί στον ιστορικό Πόντο από τους νεότουρκους εθνικιστές. Με τις διώξεις του 1937-1939 τίθεται εκτός νόμου και ο ελληνικός πολιτισμός. Τα ελληνικά σχολεία μετατρέπονται κυρίως σε ρώσικα, αλλά και γεωργιανά, αρμένικα κ.λπ., ανάλογα με τη δημοκρατία που βρίσκονται. Τα θέατρα κλείνουν. Τα τυπογραφεία καταστρέφονται. Τα τυπογραφικά στοιχεία του ελληνικού τυπογραφείου της Μαριούπολης πετιούνται στην Αζοφική Θάλασσα συμβολικά, «ώστε να μη ξανατυπωθεί στη Ρωσία ελληνικό βιβλίο».
Οι διώξεις κατά των Ελλήνων Ποντίων χαρακτηρίζονται από εθνικά κριτήρια. Ειδικά στις περιοχές που ανήκουν στη Ρωσική Δημοκρατία, οι διώξεις παίρνουν τη μορφή πογκρόμ. Μεγάλες περιοχές με συμπαγή ελληνικό πληθυσμό εκκαθαρίζονται. Δεν εξαιρούνται από τις διώξεις ούτε τα μέλη του Κόμματος.
Οι Έλληνες που έζησαν τις διώξεις συμφωνούν στην ολότητά τους στην παρακάτω διαπίστωση, όπως τη διατυπώνει ένας από αυτούς:
«Όπως φαίνεται, είχε δημιουργηθεί τάση για δημιουργία αυτόνομων ελληνικών περιοχών, γι’ αυτό ο Στάλιν έδωσε διαταγή το 1936 να φυλακίσουν όλους τους Έλληνες που ήσαν πάνω από 18 ετών. Αυτό έγινε μόνο για τους Έλληνες. Για τους άλλους ήταν να καθαρίζουν τους εχθρούς. Ενώ για τους Έλληνες ήταν γενικό. Είτε ήσουν κομμουνιστής είτε φασίστας, σε παίρνανε. Δεν ήθελαν την οργάνωση του ελληνικού πληθυσμού. Οι πιο πολλοί που ζήτησαν αυτονομία πέθαναν στην εξορία. Και όσοι ζήσαν δεν μιλούν για αυτό… Προπάντων στο Κρασνοντάρ έγιναν οι σφαγές».
Τον Αύγουστο του 1938, δίχως να έχει προηγηθεί δημόσια ανακοίνωση, κλείνουν όλα τα ελληνικά σχολεία. Η διδασκαλία αρχίζει να γίνεται στη ρωσική γλώσσα, αλλά αρκετές φορές στη γλώσσα της Δημοκρατίας. Το «Ελληνικό Σχολείο» στο Βατούμι μετονομάζεται σε «8ο σχολείο». Η διδασκαλία γίνεται μόνο στη ρωσική, ενώ η σύνθεση των μαθητών είναι πλέον πολυεθνική. Μερικά από τα ελληνικά εκπαιδευτήρια αλλάζουν χρήση. Το ελληνικό σχολείο του χωριού Καμπαρτίκα παραχωρείται στην αστυνομία και στεγάζει τις υπηρεσίες της. Το ελληνικό δεκατάξιο σχολείο της ίδιας πόλης μετατρέπεται σε ρωσικό, ενώ τα σχολεία των ελληνικών χωριών της Αμπχαζίας μετατρέπονται αρχικά σε γεωργιανά. Υπάρχουν περιπτώσεις ελληνικών σχολείων που μετατρέπονται σε αμπχάζικα.
Πηγη https://ardin-rixi.gr/archives/219394

[πατησιωτης]

[Αρχέλαος]

Επειδή θα αργήσω λίγο να το δω, λόγω φόρτου εργασίας, επιγραμματικά κάποια σημεία από όσα είπε ο Μαραντζίδης;