Oταν η Αυτοκρατορια εγινε Game of Thrones

[George_V]

Αφου τακτοποιησε τα οικονομικα, η Ζωη αρχισε να στελεχωνει το κράτος με δικους της ανθρωπους.

Ετσι διορισε τον ευνουχο Νικολαο ως Δομεστικο των Σχολων της Ανατολης και τον Πατρικιο Κωνσταντινο Καβασιλα Δομέστικο των Σχολων της Δυσης (αμοιβη για την στηριξη του κατά την σταση που εριξε τον Μιχαηλ).

Ο Στρατηγος Μανιακης απελευθερωθηκε από την φυλακη προβιβαστηκε σε Μαγιστρο και διοριστηκε Στρατηγος στην Σικελια ξανα.

Εν τουτοις η Συγκλητος ειχε ακομα ένα αιτημα. Η Ζωη δεν μπορουσε να παραμεινει μονη Αυτοκρατειρα. Επρεπε να παντρευτει. Επρεπε η Αυτοκρατορια να εχει ξανα Αυτοκράτορα.

Η Ζωη δέχτηκε αν και με λιγο δυσκολια την αποφαση τους και αρχισε να ξεσκονιζει το καρνε των παλιων της εραστων για να βρει καποιον κατάλληλο για τη θεση.

Και βρηκε τον κατάλληλο στο προσωπο του Κωνσταντινου Αρτοκλινη ο οποιος ηταν παλιος της εραστης, ομορφαντρας και ικανος στρατιωτικα και διπλωματικα.

Ο Αρτοκλινης δέχτηκε μετα χαρας να παντρευτει τη Ζωη και να γινει Αυτοκράτορας αλλα υπηρχε ένα προβλημα.

Ηταν ηδη παντρεμενος.

Και η γυναικα του δεν χάρηκε καθολου με αυτή την αποφαση. Ετσι προφτασε και τον ξεκανε με δηλητηριο πριν την χωρισει για να παντρευτει την Ζωη.

Μετα από αυτό το ατυχες συμβάν η Ζωη ξαναβγαλε το καρνε των παλιων εραστων και αρχισε να ψάχνει ξανα για νέο συζυγο.

Τελικα βρηκε τον επομενο κατάλληλο συζυγο. Έναν αλλον πρωην εραστη της τον Κωνσταντινο Μονομάχο ο οποιος την συγκεκριμενη στιγμη ηταν ξεχασμένος στην Μυτιληνη εξοριστος από τον Ορφανοτροφο γιατι ειχε ακουστει καποτε ότι ο Μονομάχος θα ηταν ικανος να γινει Αυτοκράτορας. Ε μετα από αυτό ο Ορφανοτροφος τον εξορισε στην Μυτιληνη και τον ειχαν ξεχασει ολοι. Εκτος από την Ζωη που τον θυμηθηκε παλι.

Και παλι υπηρχε ένα μικρο προβλημα.

Ηταν και αυτος παντρεμενος. Η δευτερη γυναικα του ηταν κορη του Βασιλειου Σκληρου και της Πουλχεριας Αργυροπουλινας και αυτό τον εκανε ανηψιο εξ αγχιστειας του Αυτοκράτορα Ρωμανου Γ’. Ηταν ο ιδανικος υποψηφιος.

Αλλα το προβλημα παρεμενε ηταν παντρεμενος. Εδώ όμως πηγε καλυτερα από την περιπτωση Αρτοκλινη καθως η γυναικα του εδειξε κατανοηση και για να διευκολυνει τον αντρα της να ανεβει στο θρονο μπηκε σε μοναστηρι και εγινε μοναχη.

Αυτό συμφωνα με το νομο μετρουσε σαν αυτοματο διαζυγιο οποτε ο Μονομάχος ηταν πλεον ελευθερος να παντρευτει τη Ζωη.

Αλλα για να δεχτει εθεσε έναν ορο στη Ζωη. Αν είναι να την παντρευτει τοτε θα πρεπει να συμφωνησει η Ζωη να φέρει μαζι του στο Παλατι και την 20χρονη ερωμενη του Mαρια Σκληραινα (ξαδελφη της πρωην γυναικας του) αλλιως γαμος δεν γινεται.

Η Ζωη σκεφτηκε δε βαριεσαι ας την φέρει και ετσι δεχτηκε τη συμφωνια.

Ο Μονομάχος εφυγε με την Σκληραινα από την Μυτιληνη και περασε απεναντι στην Δαμοκρανεια οπου τον περιμενε ο ευνουχος Στεφανος Περγαμηνος ο οποιος τον εντυσε με την Αυτοκρατορικη Στολη.

Από εκει επιβιβαστηκε στον Αυτοκρατορικο Δρομωνα και και εφτασε στην Κωνσταντινουπολη στις 10 Ιουνιου 1042.
Την επομενη μερα 11 Ιουνιου εγινε ο γάμος τους στην Νεα Εκκλησια από τον Πρωθιερεα Στυππη και στις 12 Ιουνιου στέφθηκε Αυτοκράτορας ως Κωνσταντινος Θ’.

Την ιδια μερα απευθυνθηκε στην Συγκλητο και τους εδωσε τα καθιερωμενα δωρα για να κερδισει την στηριξη τους και απεστειλε επιστολες στους Στρατηγους και τους αξιωματουχους της Αυτοκρατοριας για να τους ανακοινωσει την ανοδο του στο θρονο υποσχομενος τιμες και δοξες σε οποιον τον υπηρετησει πιστά.

Μετα μετέφερε τον εξόριστο Ιωάννη Ορφανοτρόφο από την Μονη Μονοβάτου στην Λέσβο, τον πρωην Αυτοκράτορα Μιχαηλ Ε’ από τη Μονη Στουδιου στην Χιο και τον Νοβελισσιμο Κωνσταντινο στην Σάμο.

Τον Οκτώβριο του ιδιου ετους ενας κομητης φανηκε στον ουρανο και θεωρηθηκε κακο σημαδι για την Αυτοκρατορια.
Και δεν ειχαν αδικο καθως ο ηγεμονας των Σερβων Βοισλαβος ειχε μεγαλωσει αρκετα τη δυναμη του και πλεον εκανε επιδρομες σε Βυζαντινα εδαφη.

Ο νεος Αυτοκράτορας αποφάσισε να βαλει ένα τέλος σε αυτό και εστειλε επιστολη στον Στρατηγο του Δυρραχιου Μιχαήλ να σταματησει τις Σερβικες επιδρομες.

Ο Στρατηγος Μιχαήλ παρολο τον τιτλο του ηταν παντελως ασχετος στρατιωτικα και μπηκε στα σερβικα εδάφη από δυσβατα μονοπατια στα οποια ξεχασε να βαλει φρουρες και αφου περασε ο στρατος οι Σερβοι επιασαν τα μονοπατια και τους παγιδευσαν στην πεδιαδα.

Όταν επεστρεφε ο στρατος από τα ιδια δυσβατα μονοπατια επεφταν σε συνεχομενες ενεδρες Σερβων με αποτελεσμα να αποδεκατιστουν. 14000 ανδρες σε απωλειες ειχαν μεχρι να βγουν από τα περάσμτα ενώ 7 Στρατηγοι σκοτωθηκαν στην πορεια.

Ο Στρατηγος Μιχαηλ επεστρεψε χωρις να εχει καταφέρει απολυτως τιποτα και εντελως ντροπιασμενος.

Στην Ιταλια ο Στρατηγος Μανιακης ειχε σταλει εκει ηδη από την Ζωη για να αντιστρέψει την κατασταση στην Σικελια καθως η ανικανοτητα των προκατοχων του ειχε φερει την απωλεια σχεδον ολου του νησιου.

Και τα πραγματα ειχαν γινει ακομα χειροτερα όταν ο Στρατηγος της Ιταλιας Μιχαηλ Δοκειανος σταματησε το 1041 να πληρώνει τους Φραγκους και τους Νορμανδους μισθοφορους που ειχε φερει μαζι του ο Μανιακης την πρωτη φορα που ηρθε στην Σικελια.

Οι ξενοι μισθοφοροι στασιασαν και στην μαχη που επακολουθησε με αποσπασμα του Αυτοκρατορικου στρατου (ο Δοκειανος δεν ηθελε να εμπλεξει ολο το στρατο σε μαχη με μισθοφορους) οι μισθοφοροι νικησαν και ο Μιχαηλ αναγκαστηκε να υποχωρησει.

Ξαναεπιτέθηκε όμως παρα την πρωτη του ηττα και παλι ξαναηττηθηκε από τους μισθοφορους οι οποιοι ειχαν συμμαχησει με Ιταλους πλεον.
Ο Μιχαηλ Δ’ του εστειλε τοτε τον Στρατηγο Βοιωαννη με ενισχυσεις αλλα δεν ηταν αρκετες και στη μαχη του Μοντεπελοζο ο Βοιωαννης ηττηθηκε και αιχμαλωτιστηκε.

Ετσι Φραγκοι και Νορμανδοι κατελαβαν την Ιταλια εκτος από τις πολεις Μπριντεζι, Οτραντο, Ταραντα και Μπάρι.
Αυτή ηταν η κατασταση που βρηκε ο Μανιακης όταν επεστρεψε στην Ιταλια. Την Σικελια σε Αραβικα χερια πλην της Μεσσινα και την Ιταλια σε Φραγκικα/Νορμανδικα χέρια πλην 4 πολεων.

Ο Μανιακης εκανε ότι μπορουσε με τις δυναμεις που ειχε στη διαθεση του και κατορθωσε να επεκτεινει τον Αυτοκρατορικο ελεγχο σε περιοχες γυρω από την Καπουα, το Μπενεβεντο και τη Ναπολη αλλα καπου εκει η τυχη του γυρισε.

Ο Μανιακης ειχε παλια κοντρα για κτηματικες διαφορες (και αλλα θεματα) με τον Ρωμανο Σκληρό ο οποιος ειχε αποπειραθει να δολοφονησει τον Μανιακη αρκετες φορες παλιοτερα.

Τωρα που στον θρονο ανεβηκε ο Κωνσταντινος Θ’ ο Ρωμανος Σκληρος απεκτησε ισχυρη επιρροη καθως η αδελφη του Μαρια ηταν η επισημη ερωμένη του Αυτοκράτορα.

Ετσι προβιβαστηκε μεσω της αδελφης του σε Μαγιστρο και Πρωτοστρατορα και βρηκε την ευκαιρια να εκδικηθει τον Μανιακη λεηλατωντας τα κτηματα του και βιάζοντας την γυναικα του.

Και δεν του εφταναν όλα αυτά αλλα χρησιμοποιησε και την επιρροη που ειχε η αδελφη του στον Αυτοκράτορα για να καθαιρεθει ο Μανιακης από Στρατηγος και να αντικατασταθει από τον Σπαθάριο Πάρδο.

Όταν εφτασαν τα νεα στον Μανιακη αυτος εξοργίστηκε και επαναστάτησε κατά του Αυτοκράτορα. Όταν εφτασε ο Πάρδος στην Ιταλια για να αναλαβει διοικηση συνεληφθη από τον Μανιακη και εκτελεστηκε.

Αμεσως μετα φορεσε τις πορφυρες μποτες του Αυτοκράτορα και το στέμμα και ανακηρυχτηκε Αυτοκράτορας.
Από την Ιταλια επιβιβαστηκε σε πλοια και περασε απεναντι στα Βαλκανια.

Ο Αυτοκρατορας φοβηθηκε και του εστειλε επιστολη με την οποια του εδινε αμνηστια και του ελεγε να καταθεσει τα οπλα και πως δεν εχει να φοβηθει τιποτα.

Ο Μανιακης όμως ηταν ανενδοτος και βαδιζε κατά της Κωνσταντινουπολης.

Ο Αυτοκράτορας τοτε μαζεψε το στρατο του και διορισε τον Στέφανο Περγαμηνο Στρατηγο και τον διεταξε να σταματησει τον προδότη Μανιακη.

Οι δυο στρατοι συναντηθηκαν στο Οστροβο οπου ο Μανιακης οδηγησε την επιθεση ο ιδιος στην πρωτη γραμμη προκαλωντας τοσο μεγάλη εντυπωση στους Αυτοκρατορικους στρατιωτες καθως πολεμουσε γενναια εναντια σε τοσους αντιπαλους που και αυτοι αρχισαν να τον επευφημουν ως Αυτοκράτορα.

Αλλα μετα συνεβη κατι που τους εκανε να παγώσουν.

Ξαφνικα ο Μανιακης επεσε από το αλογο του και εμεινε ακινητος στο χωμα. Η μάχη σταματησε γυρω του και όταν προσπαθησαν να τον σηκωσουν νομιζοντας ότι απλα εχει λιποθυμισει ανακάλυψαν ότι στο στηθος του εχασκε μια τεράστια πληγη από την οποια εχανε συνεχως αιμα.

Πρεπει να χτυπηθηκε πανω στον ορυμαγδο της μάχης και ειτε δεν το κατάλαβε ειτε το αγνοησε και συνεχισε μεχρι που πεθανε πανω στο αλογο και επεσε στο εδαφος.

Με τον Μανιακη νεκρο πλεον οι στρατιωτες του πεταξαν τα οπλα και παραδοθηκαν. Το κεφαλι του Μανιακη κοπηκε ενώ οσοι τον βοηθησαν στην επανασταση του φυλακιστηκαν.

Αμεσως εφυγε αγγελιοφορος για την Κωνσταντινουπολη μεταφέροντας τα νεα της καταστολης της στάσης και λιγες μερες μετα εφτασε και ο Στεφανος φερνοντας το κεφάλι του Μανιακη το οποιο το παρέλασε στη Μεση Οδο καρφωμενο σε μια λογχη ενώ πισω ακολουθουσαν οι αιχμαλωτοι.

Συνεχιζεται...

[George_V]

Την εποχη της πτωσης του Μιχαηλ και της ανοδου του Κωνσταντινου Θ’ άλλη μια στάση συγκλονισε την Αυτοκρατορια.

Αυτή τη φορα στην Κυπρο από τον Στρατηγο Θεοφιλο Κομνηνο ο οποιος σκοτωσε τον Αυτοκρατορικο φοροεισπρακτορα Θεοφυλακτο και αυτοανακηρυχτηκε Αυτοκρατορας.

Aλλα για αυτόν δεν ανησυχησε πολύ ο Αυτοκράτορας. Εστειλε τον Ναυαρχο Κωνσταντινο Χαχέ στην Κυπρο οποιος σε χρονο dt κατέστειλε την επανασταση και εστειλε τον Θεοφιλο Κομνηνο αλυσοδεμενο στην Κωνσταντινουπολη.

Εκει ο Αυτοκράτορας τον παρέλασε στον Ιπποδρομο αναποδα σε γαιδουρι ντυμενο με γυναικεια φουστάνια και αφου του δημευσε την περιουσια τον αφησε ελευθερο.

Στις 20 Φεβρουαριου 1043 ο Πατριαρχης Αλεξιος πεθανε και διαδοχος του εξελεγη στις 25 Μαρτιου ο Μιχαηλ Κηρουλαριος (ο ιδιος που συνομωτουσε για να δολοφονησει τον Δομεστικο Κωνσταντινο 5 χρονια πριν και ειχε εξοριστει για αυτό από τον Ορφανοτροφο).

Μετα τον θανατο του Πατριαρχη Αλεξιου κυκλοφορησε η φημη ότι μακαριτης Πατριαρχης ειχε μαζεψει πολύ πλουτο στο μοναστηρι που ειχε ιδρυσει.

Ο Αυτοκράτορας εστειλε τη φρουρα να ερευνησει και βρεθηκαν 25 Κεντηναρια χρυσου κρυμμενα στο μοναστηρι. Δλδ περιπου 600 κιλα χρυσαφι και εναποτέθηκαν στον Αυτοκρατορικο Θησαυροφυλακιο.

Στις 2 Μαιου 1043 ο Ιωάννης Ορφανοτροφος τυφλωθηκε με εντολη της Θεοδώρας και με την ανοχη του Κωνσταντινου Θ’ καθως τον ειχε αχτι από την εποχη που τον ειχε εξορισει στη Μυτιληνη. Η τυφλωση του εγινε (εσκεμμενα ισως) ατσαλα με αποτελεσμα ο Ορφανοτροφος να πεθάνει στις 13 Μαιου 1043.

Την ιδια περιοδο αποκαλυφθηκε συνομωσια του Στρατηγου Στεφανου Περγαμηνου ο οποιος σκοπευε να ανεβάσει στον θρονο τον Πατρικιο Λεοντα κυβερνητη της Μυτιληνης

Ο Στεφανος καταδικαστηκε σε εξορια, κουρα σε μοναχο και δημευση της περιουσιας για τη συμμετοχη του στην συνομωσια. Ο Λεοντας τυφλωθηκε.

Τον Ιουλιο του 1043 μια εμπορικη διαφορα με καποιους Σκυθες εμπορους οδηγησε σε καυγά και πανω στον καυγα σκοτώθηκε ενας Ρωσος εμπορος στην Κωνσταντινουπολη

Ο Ηγεμονας του Κιεβου Βλαδιμηρος το πηρε αυτό ως προσωπικη προσβολη και οργισμενος μαζεψε το στρατο του για να επιτεθει στην Κωνσταντινουπολη και ενισχυμενος με Βικινγκ που ηρθαν με ντρακαρς επλευσαν στην Κωνσταντινουπολη.

Ο Αυτοκράτορας εστειλε πρεσβεις στον Βλαδιμηρο ζητωντας του νκαταθεσει τα οπλα και του υποσχεθηκε αποζημιωση για τον θανατο του Ρωσου εμπορου.

Ο Βλαδιμηρος εδιωξε τους πρρεσβεις και εστειλε μια προσβλητικη επιστολη στον Αυτοκρατορα.

Ο Κωνσταντινος καταλαβε ότι οι Ρωσοι εχουν ερθει για καυγα και προετοιμαστηκε καταλληλα εξοριζοντας ολους τους Ρωσους εμπορους και κατοικους της Κωνσταντινουπολης και διασκορπιζοντας τους σε ολη την Αυτοκρατορια για να αποφυγει πεμπτη φαλαγγα εντος των τειχων.

Ο ιδιος ο Αυτοκράτορας επιβιβαστηκε στον Βασιλικο Δρομωνα και τεθηκε επικεφαλης του Αυτοκρατορικου Στολου ο οποιος απεπλευσε για να συναντησει τον Ρωσικο στολο που ειχε αγκυροβολησει στο Ακρωτηρι Φάρος ενώ από την στερια ακολουθουσε ένα αποσπασμα ιππικου.

Πολύ συντομα οι δυο στολοι βρεθηκαν αντικρυστα αλλα κανεις δεν εκανε την πρωτη κινηση.

Πριν δυσει ο ηλιος της πρωτης μερας ο Αυτοκράτορας ξαναστειλε πρεσβεις στον Βλαδιμηρο για ειρηνη αλλα και παλι τους εδιωξε ο ηγεμονας.

Ο Αυτοκρατορας δεν πτοηθηκε και τους εστειλε μηνυμα πως αν καταθεσουν τα οπλα θα δωσει από 3 λιτρες χρυσου κάθε Ρωσο και Βικινγκ στρατιωτη.

Ο Βλαδιμηρος εστειλε και παλι ένα προσβλητικο γραμμα στον Αυτοκράτορα και ο Κωνσταντινος καταλαβε ότι δεν γλιτώνουμε τον καυγα.

Ετσι καλεσε τον Ναυαρχο Βασιλειο Θεοδωροκανο και του ειπε να παρει 1 γρηγορο πλοιο και να τεσταρει τις ικανοτητες των ντρακαρ με αυτ0 και να δει αν μπορει να τους προκαλεσει σε αψιμαχια.

Ο Ναυαρχος εκανε όπως διατάχθηκε αλλα δεν τους προκάλεσε σε αψιμαχια. Επλευσε απλα στο μεσον τους και τα ντρακαρ κινηθηκαν αυτά εναντιον του.

Αλλα τι να κανουν τα ντρακαρ εναντια σε σε ένα Δρομωνα οπλισμένο με υγρο πυρ?

Στη μαχη που επακολουθησε ο Δρομωνας του Θεοδωροκανου εκαψε 7 ντρακαρ με Υγρο Πυρ, βυθισε 3 ντρακαρ με εμβολισμο και 1 ντρακαρ αιχμαλωτιστηκε με ρεσάλτο οπου ο ιδιος ο Ναυαρχος πηδηξε στο εχθρικο καταστρωμα και ενεπλακη σε μαχη εκ του συστάδην με τους Βικινγκ.

Αρκετοι σκοτωθηκαν από το ρεσαλτο αλλα οι περισσοτεροι πηδηξαν στη θαλασσα για να σωθουν καθως αιφνιδιαστηκαν από το ρεσαλτο και την τολμη του Ναυάρχου που μπηκε πρωτος στο εχθρικο πλοιο.

Αμεσως μετα κινηθηκε ολος ο Αυτοκρατορικος στολος κατά του Ρωσικου ο οποιος όμως συνεχισε να μην αντιδρά.

Αλλα αυτή τη φορα δεν αντιδρουσε γιατι οι Ρωσοι ειχαν παθει σοκ με αυτό που ειδαν πριν και αναρωτηθηκαν

“Αν με ένα πλοιο μονο χασαμε 10 δικα μας τι θα γινει αν μας επιτεθει ολος ο στολος?”

Δεν χρειαστηκε να το σκεφτουν παραπανω και αμεσως ανεκρουσαν πρυμνα και αρχισαν να τρεχουν προς τα πισω.

Αλλα πανω στη βιασυνη τους επεσαν σε υφαλους και τα περισσοτερα ντρακαρ τσακιστηκαν στα βραχια.

Οσοι καταφεραν να βγουν στην ξηρα τους περιμενε το ιππικο που ακολουθουσε τον στολο και τους κατέσφαξαν. Η παραλια γεμισε νεκρους, σφαγμενους και πνιγμένους.

Ο Αυτοκρατορας περιμενε 2 μερες στην περιοχη μη τυχον εμφανιστει και κανεις άλλος και μετα επεστρεψε στην Κωνσταντινουπολη αφηνοντας μια μικρη μοιρα ελαφρων βοηθητικων πλοιων να περιπολει στη θαλασσα ενώ στην ξηρα αφησει την Εταιρεια με 2 άλλες μοναδες να περιπολουν στην ακτη μη τυχον ερθει και κανενας ακομα.

Οι στρατιωτες που περιπολουσαν στις ακτες εβρισκαν συνεχως πτωματα τα οποια τα λεηλατουσαν κλεβοντας τους ότι πολυτιμο ειχαν πανω τους.

Ειχαν ξεχαστει με την λεηλασια των πτωματων και δεν ειδαν 24 ντρακαρ που ειχαν ξεμεινει στην περιοχη να περνουν σιγα σιγα από εκει.

Οι Ρωσοι καταλαβαν ότι ο Στολος εχει φυγει και είναι λιγοι οι στρατιωτες και τα πλοια στην περιοχη οποτε εκαναν μανουβρα να τους περικυκλωσουν αθορυβα.

Η μοιρα περικυκλώθηκε από τα ντρακαρ επιτυχως και οι ναυτες θορυβηθηκαν και ετσι αρχισαν να υποχωρουν σιγα σιγα καθως ηταν ηδη κουρασμενοι από την συνεχη κωπηλασια της περιπολιας.

Αλλα ηταν περικυκλωμενοι. Δεν μπορουσαν να ξεφυγουν.

Ο Ναυαρχος Κωνσταντινος Καβαλλουριος με 4 ελαφρα πλοια αποφάσισε να επιτεθει στα ντρακαρ για αντιπερισπασμο και να γλιτωσουν οι υπολοιποι και συντομα η μάχη αναψε για τα καλα.

Ο Ναυαρχος επεσε ηρωικα μαχομενος αλλα κατάφερε να τους συγκρατησει για να ξεγλιστρησουν τα υπολοιπα πλοια.
Τα υπολοιπα πλοια καταφεραν να ξεφυγουν αλλα υπεστησαν ζημιες από υφαλους και αναγκάστηκαν να κατσουν στα ρηχα για να μη βυθιστουν.

Εκει τα εκαψαν για να μη πεσουν στα χέρια του εχθρου και οι ναυτες εφυγαν για το στρατοπεδο της Εταιρειας.

Μετα την καταστροφη του στολου τους οι Ρωσοι απογοητευμενοι επεστρεφαν στο Κιεβο από ξηρας καθως δεν υπηρχαν πλεον αρκετα πλοια για ολους αλλα στη Βάρνα τους προλαβε ο Στρατηγος του Παριστριου Κεκαυμενος ο οποιος τους σφαγιασε πιανοντας και 800 αιχμαλωτους τους οποιους εστειλε στον Αυτοκράτορα αλυσοδεμενους.

Μετα την απώθηση των Ρωσων επικράτησε μια ηρεμια στην Αυτοκρατορια.

Αλλα στην Κωνσταντινουπολη επικρατουσε σουσουρο. Η σχέση του Αυτοκράτορα με την Σκληραινα ειχε γινει γνωστη σε ολους. Δεν φροντιζε να την κρυβει και αυτος.

Ο λαος ψιθυριζε πως ο Κωνσταντινος θα χωρισει τη Ζωη (η θα την δολοφονησει) για να παντρευτει την Σκληραινα και να την κανει Αυτοκράτειρα (όχι ότι δεν ηταν ηδη ουσιαστικα με την επιρροη που ειχε στην Αυλη)

Στις 9 Μαρτιου 1044 εορτη των Αγιων Σαράντα, ο Αυτοκράτορας όπως ηταν το παλαιο εθιμο θα ηγουνταν πομπης προς την εκκλησια των Αγιων Σαράντα.

Ετσι ξεκινησε πεζος από το Παλάτι όπως προσταζε το πρωτοκολλο συνοδευομενος από τη Φρουρά των Βαραγγων και την Συγκλητο και φτάνοτντας στην Χαλκη Πυλη καβαλικευσε αλογο για να παει εφιππος στην Εκκλησια.

Λιγο μετα την Χαλκη Πυλη και ενώ προχωρουσε η πομπη, ακουστηκε μια φωνη από το πληθος που ελεγε:

“Yμεις Αυγουστα Σκληραινα ου θελομεν! Αλλα τας μητέρας ημων τας Πορφυρογεννητους Ζωη και Θεοδωρα! Ου θελομεν αυτές αποθανειν υπερ της Σκληραινας!”

Kαι αμεσως ξεσπασαν αναταραχες με το πληθος να επιτίθεται στη Φρουρά και τους ευγενεις προσπαθωντας να πιάσουν τον Αυτοκράτορα.

Ακολουθησε πανδαιμονιο με το άλογο του Κωνσταντινου να αφηνιαζει, τον ιδιο να κρατιέται με δυσκολια, πανω του, τους Βαραγγους να προσπαθουν να προστατευσουν τον Αυτοκράτορα, ευγενεις να τρέχουν αλλοφρονες και το πληθος να προσπαθει να επιτεθει στον Αυτοκράτορα.

Αυτό το επεισόδιο θα ειχε καταληξει σε άλλη μια αιματηρη στάση αν την τελευταια στιγμη δεν ειδοποιουσε καποιος την Ζωη και την Θεοδώρα οι οποιες εμφανιστηκαν στον Ναο του Χριστου Χαλκιτη πανω από την Χαλκη Πυλη και από εκει απευθυνθηκαν στο πληθος και τους ηρεμησαν.

Αφου σταματησαν οι φασαριες αποχωρησαν η Ζωη με την Θεοδώρα και ο Κωνσταντινος αποφάσισε να ακυρωσει την πομπη και να γυρισει στο Παλάτι γιατι δεν τον σηκωνε και πολύ το κλιμα αλλα περισσοτερο γιατι η Ζωη του εδειξε ποιος πραγματικα κανει κουμάντο μιας και ο λαος παραλιγο να τον λιντσάρει ενώ η Ζωη μπορουσε να τους ελεγχγει μονο με ένα νευμα του χεριου της.

Το προβλημα του ηταν η Σκληραινα η οποια ηταν αντιπαθης στην πλειοψηφια του λαου και των ευγενων. Εκτοτε κρατησε λιγο πιο χαμηλοτερο προφιλ μαζι της για να μην εχει ξανα τα ιδια.

Συνεχιζεται...

[Εκτωρ]

ΕΜΠ1 Margaery από Game of Thrones.

[George_V]

Στο μεταξυ ένα τυπικο ξεκαθάρισμα του Αυτοκρατορικου Κανικλειου (κατι σαν Γενικο Αρχειο) αποκάλυψε “θησαυρο”

Αναμεσα στα εγγραφα βρεθηκε και η διαθηκη του Ηγεμονα της Μεγάλης Αρμενιας Ιωάννη ο οποιος δηλωνε πως μετα τον θανατο του κληροδοτει το κράτος του στον Αυτοκράτορα Βασιλειο Β’.

Η διαθηκη ειχε χαθει και δεν εκτελεστηκε ποτε και ετσι μετα το θανατο του Ιωάννη η Αρμενια περασε στον γιο του Γκατζικ.
Αλλα όταν ο Αυτοκράτορας ενημερώθηκε για το ευρημα αυτό απαίτησε ως διάδοχος του Αυτοκρατορα Βασιλειου Β’ να παραδοθει η Μεγάλη Αρμενια σε αυτόν όπως οριζε η διαθηκη του προηγουμενου Ηγεμονα.

Ο Γκατζικ παλι ηταν προθυμος να γινει υποτελης στον Αυτοκράτορα αλλα ηταν αρνητικος στο να παραδοσει τα εδάφη του στον Αυτοκράτορα.

Εν τουτοις η Αυλη της Αρμενιας ειχε διαιρεθει σε δυο παρατάξεις. Στην φιλοβυζαντινη η οποια ηθελε η Αρμενια να ενσωματωθει στην Αυτοκρατορια με ηγέτη τον Βεστιαριο Σαρκίς και στην αντιβυζαντινη που ηθελε την αυτονομια της Αρμενιας εστω και εντος Αυτοκρατοριας με ηγετη την ευγενη οικογένεια Παχλαβουνι (η οποια ειχε φέρει τον Γκατζικ στον θρονο της Αρμενιας)

Τα προβληματα της Αυτοκρατοριας το 1041-1042 επετρεψαν στον Γκατζικ να ισχυροποιηθει και κατάφερε να συλλαβει τον Βεστιαριο Σαρκις αποδυναμωνοντας ετσι την φιλοβυζαντινη παραταξη

Η απαντηση αυτή δεν αρεσε στον Κωνσταντινο ο οποιος κηρυξε πολεμο στον Γκατζικ.
Μαζεψε το στρατο του και διορισε Στρατηγο τον Βεστιαριο Μιχαηλ Ιασσιτη τον οποιο διορισε επισης Κυβερνητη της Ιβηρίας (Γεωργια)

Ο Γκατζικ αντισταθηκε σθεναρα στην εισβολη του Ιασσιτη και κατάφερε να τον σταματησει.
Όταν εφτασαν τα νεα στην Κωνσταντινουπολη πως η εισβολη εχει σταματησει ο Αυτοκράτορας εστειλε ενισχυσεις με τον Νικολαο Δομεστικο των Σχολων της Ανατολης ενώ παράλληλα παρακινησε τον Απαλεσφαρο Ηγεμονα της Περσαρμενιας (Αζερμπαιτζαν) με δωροδοκιες να επιτεθει στην Αρμενια και να την λεηλατησει για αντιπερισπασμο.

Ο ηγεμονας της Περσαρμενιας όμως ζητησε εκτος από ότι του εδινε ο Αυτοκράτορας και οσα καστρα και χωρια θα κατακτουσε ο στρατος του.
Ο Αυτοκράτορας συμφωνησε και επικυρωσε την συμφωνια με χρυσοβουλλο το οποιο μολις το παρελαβε ο ηγεμονας ξεκινησε αμέσως την εισβολη στην Αρμενια καταλαμβανοντας μια σειρα από φρουρια και χωρια.

Ο Γκατζικ ξαφνικα βρεθηκε στριμωγμενος αναμεσα σε Βυζαντινους και Περσαρμένες και πανικοβληθηκε.

Ζητησε να δει τον Δομέστικο Νικόλαο και του παρέδωσε τα κλειδια της πρωτευουσας του Ανι.

Από εκει ο Νικολαος τον εστειλε στην Κωνσταντινουπολη οπου εγινε δεκτος με τιμες από τον Αυτοκράτορα ο οποιος του εδωσε πλουσια δωρα και μεγάλες εκτάσεις σε Καππαδοκια, Χαρσιανων και Λυκανδο και εκει περασε ο Γκατζικ την υπολοιπη ζωη του μεσα στην ανεση.

Εχοντας καταλαβει την Αρμενια, ο Κωνσταντινος τωρα απαιτησε από τον Ηγεμονα της Περσαρμενιας να του παραδώσει ότι κατέλαβε στην εισβολη του λεγοντας του πως όλα αυτά είναι κομμάτι της Μεγάλης Αρμενιας και αρα δικαιωματικα ανηκουν στην Αυτοκρατορια.

Ο Ηγεμονας αρνηθηκε και ετσι ο Αυτοκρατορας διέταξε τον Δομέστικο Νικόλαο να επιτεθει στην Περσαρμενια με τις ενωμενες δυναμεις της Αυτοκρατοριας και της Αρμενιας.

Ο Δομέστικος τοτε εβαλε επικεφαλης του στρατου τον Βεστιάριο Μιχαηλ Ιασσιτη μαζι με τον Μαγιστρο Κωνσταντινο Αλανό και αυτοι εισεβαλλαν στην Περσαρμενια.

Αλλα ο Ηγεμονας δεν ηταν απειρος ουτε χτεσινος. Γρηγορα καταλαβε πως οι δυναμεις του δεν επαρκουν για να αντιμετωπισουν τον Αυτοκρατορικο στρατο και ετσι κλειστηκε στην πρωτευουσα του αφου πρωτα εξετρεψε τον ποταμο Αράξη προς την πεδιαδα μπροστα από την πολη του και τη μετετρεψε σε έναν απεραντο βάλτο.

Μετα εκρυψε τοξοτες και πεζικάριους στους αμπελωνες γυρω από την πολη και τους ειπε να παραμεινουν εκει μεχρι να ηχησει η σάλπιγγα.
Οι Στρατηγοι βλεποντας τον ηγεμονα να κλεινεται στην πρωτευουσα του και να πλημμυριζει την πεδιαδα θεωρησαν ότι λογω δειλιας τα κανει αυτά και ετσι με αλαζονεια βαδισαν μεσα στο βαλτο κατά της πρωτευουσας.

Όταν εφτασαν με δυσκολια λογω του βαλτου κοντα στους αμπελωνες τοτε εδωσε το σημα ο ηγεμονας να ηχησει η σάλπιγγα.
Και τοτε βγηκαν οι στρατιωτες που ηταν κρυμμενοι και επιτέθηκαν στους Βυζαντινους που ειχαν κολλησει στο βουρκο ενώ οι τοξοτες εριχναν βροχη τα βελη τους σε οποιον πλησιαζε.

Ο Αυτοκρατορικος στρατος υπέστη βαρεια ηττα καιο ο Ιασσιτης με τον Κωνσταντινο μολις που προλαβαν να ξεφυγουν και να γυρισουν στο Ανι οπου ανεφεραν την καταστροφη στον Δομεστικο Νικόλαο.

Η αντιδραση του Νικολαου ηταν αμεση. Ο Ιασσιτης και ο Κωνσταντινος καθαιρεθηκαν με συνοπτικες διαδικασιες και αντικατασταθηκαν από τον Δουκα της Ιβηρίας Κεκαυμένο και τον Κωνσταντινο Σαρακηνοπουλο Διοικητη της Εταιρείας.

Το νέο σχέδιο δρασης εγκατέλειψε την επιθεση στην πρωτευουσα και επικεντρωθηκε στην περιφέρεια οπου θα καταλαμβαναν οσο πιο πολλα καστρα και πολεις μπορουσαν πνιγοντας ουσιαστικα την πρωτευουσα.

Ο ηγεμονας της Περσαρμενιας προσπαθησε να φέρει ενισχυσεις και προμηθειες στην πρωτευουσα αλλα ολες του οι αποπειρες κατεληξαν σε καταστροφη.

Η θηλεια στην πρωτευουσα εσφιγγε συνεχως και ο Αυτοκρατορικος στρατος εφτασε στο καστρο Χελιδονιον (σημερινο Γερεβαν) το οποιο ηταν σε αποσταση αναπνοης από την πρωτευουσα της Περσαρμενιας.

Hταν ισχυρο καστρο και δεν θα επεφτε με εφοδο όπως τα υπολοιπα. Ετσι αποφάσισαν να το πολιορκησουν στενα καθως ειχαν ηδη μαθει από ντοπιους ότι το καστρο δεν εχει πολλες προμηθειες.

Και το κάστρο ηταν στα ορια να παραδοθει αν δεν ειχε ξεσπασει η επανασταση του Λέοντα Τορνικιου το φθινοπωρο του 1047
Ο Τορνικιος ηταν παλιοτερα Στρατηγος της Ιβηριας αλλα ειχε καθαιρεθει και εξοριστει λογω συμμετοχης του σε αποπειρα πραξικοπηματος κατά του Αυτοκράτορα.

Αλλα ακαι από τον τοπο της εξοριας του στην Αδριανουπολη συνεχιζε να συνομωτει και σιγα σιγα διεφθειρε αξιωματικους και στρατιωτες σε Μακεδονια και Θρακησιων καθως και αλλους πρωην στρατιωτες που ειχαν εγκατασταθει στην περιοχη.

Όταν ειχε μαζεψει ικανο στρατο γυρω του ανακυηρυχτηκε Αυτοκράτορας και βαδισε κατά της Κωνσταντινουπολης.

Ο Αυτοκράτορας δεν ειχε επαρκεις δυνάμεις γφια να αντισταθει και ετσι ανακαλεσε τις μονάδες από την Σηλυβρια ενώ παράλληλα εστειλε επειγον μηνυμα στις δυναμεις που ειχαν εισβαλλει στην Περσαρμενια να επιστρέψουν αμεσα στην Κωνσταντινουπολη.

Όταν εφτασε το μηνυμα η πολιορκια του Χελιδονιου λυθηκε αμεσα παροτι το καστρο ηταν ετοιμο να παραδοθει και κλειστηκε βιαστικα συνθηκη ειρηνης με τον ηγεμονα της Περσαρμενιας

Ο στρατος ξεκινησε πασει δυναμει το ταξιδι της επιστροφης αλλλα πριν φτασουν στην Κωνσταντινουπολη εμαθαν ότι ο Τορνικιος ειχε ηδη ανακηρυχτει Αυτοκράτορας και ειχε φτασει εξω από την Πολη στρατοπεδευοντας στις Βλαχερνες κοντα στη Μονη Αγιων Αναργυρων.

Αρχικα προσπαθησε να πεισει τους κατοικους της Πολης να ανατρέψουν τον Κωνσταντινο και να του ανοιξουν τις πυλες αλλα γρηγορα καταλαβε ότι οι κατοικοι δεν του εδιναν καμια σημασια και τον ειχαν γραμμενο κανονικα.
Ετσι αποφάσισε να δράσει.

Αλλα ο Αυτοκράτορας βρισκοταν ένα βημα μπροστα και αποφάσισε να τον αιφνιδιασει με εξοδο και τα κατάφερε. Ο ιδιος ο Κωνσταντινος θα οδηγουσε την εξοδο.

Ο Τορνικιος αιφνιδιαστηκε αλλα καταφερε να ανασυγκροτησει τις δυναμεις του και η μαχη φουντωσε κοντα στην ταφρο των τειχων οπου πολλοι πεφτοντας μεσα πνιγηκαν.

Eν τουτοις ο στρατος του Τορνικιου υπερισχυσε και το αποσπασμα που ειχε κανει εξοδο υποχωρησε ατακτα προς την Κωνσταντινουπολη και οι πυλωροι ανοιξαν τις Πυλες των Βλαχερνων για να μπουν μεσα.

Αλλα από πισω τους καταδιωκε ο Τορνικιος και το ανοιγμα των Πυλων ηταν μεγα λαθος καθως ανετα θα μπορουσε να ειχε μπει μεσα και να καταλαβει την Πολη αμεσα.

Αλλα εκει εκανε ο Τορνικιος το δικο του λαθος. Όταν ειδε τις πυλες ανοιχτες νομιζε ότι είναι κολπο για να τον παρασυρουν σε κλειστο χωρο και να τον στριμωξουν εκει και σταματησε την καταδιωξη.

Οι φρουρα των Τειχων βλεποντας ότι ο Τορνικιος για καποιον ανεξηγητο λογο εχει σταματησει βρηκαν ευκαιρια να κλεισουν τις Πυλες αφου μπηκαν μεσα οι δικοι τους και αμεσως εφεραν ενισχυσεις στα Τειχη.

Καπου εκει μεσα στον πανικο της μαχης και της υποχωρησης καποιοι αναγνωρισαν τον Αυτοκράτορα αναμεσα στους στρατιωτες και ενας από τους ανδρες του Τορνικιου σηκωσε το τοξο του σημαδευοντας τον.

Εριξε το βελος του αλλα την τελευταια στιγμη μπηκε μπροστα από τον Αυτοκράτορα (ειτε τυχαια, ειτε εσκεμμενα δεν θα το μάθουμε ποτε) ενας από τους υπασπιστες του και το βέλος καρφώθηκε στο κράνος του.

Αλλα ηταν ισχυρη η δυναμη του βελους και εριξε τον υπασπιστη στο εδαφος ο οποιος όμως πεφτοντας παρέσυρε και τον Αυτοκράτορα μαζι του.
Από μακρια φανηκε σαν το βέλος να ειχε χτυπησει τον Αυτοκράτορα στο κεφάλι και να τον ειχε γκρεμισει και ο Τορνικιος με τους στρατιωτες του ζητωκραυγασαν.

Ο δε Τορνικιος ηταν σιγουρος πλεον πως με τον Αυτοκράτορα νεκρο ηταν θεμα χρονου να ανοιξουν οι πυλες και να παραδοθει η Πολη.
Αλλα η πραγματικοτητα ηταν διαφορετικη.

Όταν το βελος χτυπησε τον υπασπιστη και γκρεμιστηκαν και οι δυο κάτω επικράτησε ένα κομφουζιο καθως και οι υπερασπιστες νομιζαν ότι χτυπηθηκε ο Αυτοκράτορας τους πηραν και τους δυο σηκωτους και τους μετεφεραν στην Πολη μεσα.

Εκει όμως διαπιστωσαν ότι ο Αυτοκράτορας δεν εχει χτυπηθει και είναι καλα στην υγεια του.
Αυτό που τους εκανε μεγαλυτερη εντυπωση βεβαια ηταν πως και ο υπασπιστης ηταν καλα στην υγεια του.

Πριν την μάχη επειδη το κράνος του υπασπιστη του επεφτε λιγο μεγάλο ειχε βάλει μεσα παραπανω στρωματα μαλλιου και αλλα κουρέλια και δερματα για να το κρατησει στη θέση του και αυτό ηταν που του του εσωσε την ζωη καθως τα παραπανω στρωματα επιβράδυναν το βελος που διαπερασε το μεταλλο αλλα η αιχμη δεν μπηκε πολύ μεσα και του προκάλεσε μονο μια ελαφρια πληγη στο κεφαλι αντι να το διαπεράσει.

Πισω στο στρατοπεδο ο Τορνικιος διεδωσε πως ο Αυτοκρατορας ειχε σκοτωθει και ολοι περιμεναν την επομενη μερα να μπουν θριαμβευτικα στην Κωνσταντινουπολη.

Αλλα την επομενη μερα τους κοπηκαν τα γέλια όταν ειδαν τον Αυτοκράτορα με την πληρη Βασιλικη Στολη του πανω στα Τειχη να τους φωνάζει ότι είναι ακομα ζωντανος.

Ο Τορνικιος εξοργιστηκε αλλα παρεμεινε στο στρατοπεδο μερικες μερες ακομα πολιορκωντας την Κωνσταντινουπολη αλλα το ηθικο του στρατου του μετα την εμφανιση του Αυτοκράτορα ειχε πεσει στο μηδεν και πολύ γρηγορα αρχισαν να τον εγκατατλειπουν και να αυτομολουν στον Αυτοκράτορα.

Ετσι αναγκαστικα επρεπε να λυσει την πολιορκια και από εκει πηγε στην Αρκαδιοπολη οπου στρατοπεδευσε μαζι με τον Ιωάννη Βατάτζη για να ανασυγκροτησει τον στρατο του που ειχε μεινει μισος.

Από εκει εστειλε τον Θεοδωρο Στραβομυτη και τον Μαριανο Βρανά να πολιορκησουν την Ραιδεστό καθως ηταν η μονη πολη που του αντιστεκοταν στην περιοχη και δευτερον μετα την αποτυχια του στην Κωνσταντινουπολη επρεπε να εχει μια νικη για να ανυψωσει το ηθικο των ανδρων του.

Την Ραιδεστο υπερασπιζοταν ο τοπικος Επισκοπος και ο Νικηφορος Βατάτζης (συγγενης του αλλου που αναφέραμε πιο πανω) και οι προσπαθειες του Στραβομυτη κα του Βρανα να καταλαβουν την πολη ηταν ολες αποτυχημενες

Ετσι αναγκάστηκε να ερθει ο Τορνικιος στη Ραιδεστο για να αναλαβει την πολιορκια.

Για μερες σφυροκοπουσε την πολη με πολεμικες μηχανες αλλα και αυτος τιποτα δεν κατάφερε.

Στο τελος τα παράτησε και αυτος και γυρισε στην Αρκαδιοπολη.
Παραλληλα με όλα αυτά όμως εφτασαν στην Κωνσταντινουπολη τα στρατευματα από την Περσαρμενια και με διαταγη του Αυτοκράτορα ο Στολος τους περασε αμεσα απεναντι από την Χρυσοπολη στην Αβυδο με διαταγές να επιτεθουν αμεσα στον Τορνικιο με επικεφαλης τον Μιχαηλ Ιασσιτη.

Αυτος όμως δεν επαιρνε την πρωτοβουλια να ξεκινησει τη μάχη. Απλα στρατοπεδευσε κοντα του και τον παρενοχλουσε καθημερινα αλλα ποτε σε κανονικη μαχη.

Οι μερες κυλουσαν και ερχοταν χειμωνας. Οι προμηθειες του Τορνικιου τελειωναν και το κρυο τους περονιαζε.

Ετσι παλι αρχισε να φυλλορροει ο στρατος του προς τον Αυτοκρατορα.

Τελικα τον εγκατέλειψαν ακομα και ο Βρανας και ο Στραβομυτης που ηταν και συγγενεις του. Εκει αντιληφθηκε ότι εχει χάσει το παιχνιδι και μαζι με τον Ιωάννη Βατάτζη ζητησαν ασυλο σε μια εκκλησια στο Βουλγαρόφυγον.

Εν τουτοις όμως συνεληφθησαν από τον Ιασσιτη και εστάλησαν σθδηροδεσμιοι στην Κωνσταντινουπολη.

Ο Αυτοκράτορας αποφάσισε πως οι στρατιωτες που μετειχαν στην επανασταση θα παρουν αμνηστια και ηταν ελευθεροι να επιστρέψουν στα χωρια τους.

Οσοι ειχαν αυτομολησει θα επαιρναν και αυτοι αμνηστια.

Οσοι ειχαν μεινει πιστοι στον Τορνικιο καταδικαζονταν σε δημευση της περιουσιας και εξορια

Και τελος οι δυο πρωταιτιοι ο Λεοντας Τορνικιος και ο Ιωάννης Βατάτζης καταδικαστηκαν σε τυφλωση. Η ποινη τους εκτελεστηκε το απογευμα της 25ης Δεκεμβριου 1047

Συνεχιζεται...

[George_V]

Οσο γινοταν αυτά στην Κωνσταντινουπολη μια άλλη απειλη αρχισε να κανει την εμφανιση της στην Ανατολη.

Οι Σελτζουκοι Τουρκοι. Ηδη από το 1040 ειχαν κατακτησει το μεγαλυτερο μερος της Περσιας μετα τη μάχη του Νταντακαν κοντα στο Ισφαχαν και ο Τουγκρουλ εγινε Σουλτάνος της.

Από εκει επιτέθηκαν στο αποδυναμωμενο αλλα ακομα ισχυρο Χαλιφάτο της Βαγδάτης αλλα ηττηθηκαν και υποχωρησαν.

Στο γυρισμο περασαν από το Βασπουρακαν της Μηδείας οπου κυβερνητης ηταν τοτε ο Στέφανος Λειχουδης.

Οι Τουρκοι ζητησαν την αδεια του να περάσουν από τα Βυζαντινα εδαφη αφου ορκιστηκαν πρωτα ότι δεν θα λεηλατησουν την περιοχη.

Ο Στέφανος θεωρησε ότι οι Τουρκοι είναι δειλοι και μαζευοντας τον στρατό του αποφάσισε να τους διαλυσει.
Ο φυλαρχος Κουτλουμους (εξαδελφος του νεου Σουλτάνου) που ηγουνταν του Τουρκικου στρατου αναγκαστηκε να πολεμησει.

Στη μάχη που επακολουθησε ηττηθηκε ο Στέφανος και πιαστηκε αισμχαλωτος και ο Κουτλουμους τον πουλησε στο Ταμπριζ στον τοπικο ηγεμονα ως σκλαβο ο οποιος τελικα τον εγδαρε ζωντανο. Αργοτερα οι συγγενεις του εξαγορασαν το πτωμα και το τομάρι του Στεφάνου εναντι 10000 χρυσων νομισμάτων.

Από εκει ο Τουρκικος στρατος επεστρεψε στον Σουλτάνο οπου εξηγησε τι ειχε συμβει στη μαχη με τους Αραβες και εδωσε πληροφοριες για την μαχη στο Βασπουράκαν λεγοντας του ότι ο Αυτοκρατορικος στρατος που αντιμετώπισε αποτελουνταν από “γυναικες” που δεν μπορουσαν να πολεμησουν.

Αλλα ο Σουλτανος δεν τον πιστεψε και παραλιγο να τον συλλαβει και να τον εκτελεσει για την αποτυχια του εναντιον των Αραβων.

Οσο για τους Βυζαντινους ο Σουλτάνος ειχε ακουσει ιστοριες από τους Αραβες για τα κατορθωματα των προηγουμενων Αυτοκρατορων Νικηφορου Β’ , Ιωαννη Τσιμισκη και Βασιλειου Β’ και φοβηθηκε να αντιπαρατεθει ευθεως μαζι τους παρα το γεγονος ότι ο Κουτλουμους τους παρουσιασε ως θηλυπρεπεις.

Ο Κουτλουμους όμως εμαθε ότι ο Σουλτάνος είναι εξοργισμένος εναντιον του και την κοπανησε μαζι με τους στρατιωτες του καταλαμβανοντας το φρουριο Πασάρ στο Χοραζάν και κλειστηκε εκει.

Ο Σουλτάνος τον αγνοησε καθως ειχε σημαντικοτερα πράγματα να κανει από το να κυνηγάει τον εξαδελφο του στα κατσάβραχα και αποφάσισε να κινηθει ο ιδιος κατά των Αράβων.

Ο Σουλτανος δεν ειχε καλυτερη τυχη από τον εξαδελφο του και ηττηθηκε και αυτος από τους Αραβες οποτε για να γυρισει με μια νικη (οποιαδηποτε νικη) πηγε και πολιορκησε τον Κουτλουμους στο Πασάρ αλλα και εκει εφαγε τα μουτρα του.

Εκνευρισμένος από τις αποτυχιες του αποφάσισε να κινηθει κατά της Αυτοκρατοριας μηπως και εκει ειχε καλυτερη τυχη.

Ετσι μάζεψε στρατο και εβαλε διοικητη τον ανηψιο του Ασάν τον Κουφό και τον διέταξε να καταλαβει την Μηδεια που ηταν Αυτοκρατορικο εδαφος.

Ο Ασαν περασε το Ταμπριζ και μεσω Τυφλιδος εφτασε στο Βασπουρακαν λεηλατωντας τα παντα στο περασμα του.

Νεος Κυβερνητης στην περιοχη ειχε αναλαβει ο Ααρών Κομητόπουλος ο οποιος ειχε ανεπαρκεις δυνάμεις για να αντιμετωπισει τους Τουρκους.

Ετσι εστειλε επειγον μηνυμα στον Δουκα της Ιβηριας Κεκαυμενο να του στειλει ενισχυσεις αμεσα.

Όταν εφτασε το μηνυμα, ο Κεκαυμενος κινητοποιησε αμεσα τις δυναμεις του και εστειλε τις ενισχυσεις που ειχε ζητησει ο Κομητοπουλος.

Το επομενο βημα ηταν η χαραξη στρατηγικης. Επρεπε να γινει νυχτερινη επιθεση η κανονικη μαχη την ημερα?

Ο Κεκαυμενος όμως δεν προτιμουσε τιποτα από τα δυο. Ηταν προτιμοτερο όπως ελεγε να εξαπατησουν τον εχθρο πρωτα.
Και τους εξηγησε το σχέδιο του.

Θα εγκατέλειπαν το στρατοπεδο αφηνοντας τα παντα μεσα κινητα και ακινητα και θα κρυβονταν γυρω.

Αυτό θα παρέσυρε τους Τουρκους να λεηλατησουν το αδειο στρατοπεδο και οσο θα ηταν απασχολημενοι με αυτό θα εβγαιναν από τις κρυψωνες τους και θα τους επιτιθονταν ξαφνικα.

Το επομενο πρωι ο Ασαν ο Κουφός βγηκε από το στρατοπεδο του περιμενοντας να γινει μάχη.

Αλλα κανεις δεν φάνηκε. Ετσι προχωρησε με το στρατο του μεχρι που εφτασε στο Αυτοκρατορικο στρατοπεδο.

Οι ανιχνευτές του ειπαν ότι είναι αδειο και δεν υπαρχουν σκοποι η αλλοι στρατιωτες πουθενα στην περιοχη.

Ο Ασαν θεωρησε ότι οι Βυζαντινοι δειλιασαν και το εσκασαν μπηκε μεσα και ειπε στο στρατο του να το λεηλατησουν.

Λιγο μετα τις 3 το μεσημερι και ενώ οι Τουρκοι συνεχιζαν την λεηλασια εχοντας ξεχαστει βγηκαν οι Βυζαντινοι από τις κρυψωνες τους και εκαναν εφοδο.

Οι Τουρκοι πανικοβληθηκαν και δεν προβαλλαν καν αντισταση. Ο Ασαν ο Κουφος ηταν από τους πρωτους που σκοτωθηκαν μαζι με τους περισσοτερους διοικητες του.

Οσοι κατάφεραν να γλιτώσουν κρυφτηκαν στα βουνα της Περσαρμενιας.

Όταν εφτασαν τα νεα της καταστροφης στον Σουλτάνο αυτος εξοργιστηκε και μάζεψε νέο στρατο από ολες τις Τουρκικες φυλες το καλοκαιρι του 1048 για να εκδικηθει και διορισε διοικητη τον αδελφο του Αλαιμ.

Όταν μαθευτηκε αυτό στην Αυτοκρατορια, μαζευτηκαν οι Στρατηγοι των παραμεθοριων Θεματων για να συζητησουν τι θα κανουν.

Ο Κεκαυμένος υποστηριξε πως θα πρεπει να τους αντιμετωπισουν εκτος των συνορων και σε δικο τους εδαφος καθως χωρις να λεηλατησουν θα ηταν οι περισσοτεροι χωρις αλογα και οσοι ειχαν αλογα αυτά δεν ειχαν πεταλα οποτε θα ηταν κουρασμενα και πληγιασμενα (οι Τουρκοι δεν γνωριζαν ακομα τα πεταλα) και χωρις ζωα και προμηθειες.

Δεν θα επρεπε να τους αφησουν να μπουν στα εδαφη τους να λεηλατησουν και να ανεφοδιαστουν. Περαν του ότι θα ηταν εξαντλημενοι από την πορεια τους στα δυσβατα μονοπατια της περιοχης πριν μπουν στις πεδιαδες των Αυτοκρατορικων εδαφων.

Ο Κυβερνητης Ααρων Κομητόπουλος διαφωνησε με αυτό και υποστηριξε ότι πρεπει να διαφυλαξουν τις δυναμεις τους και να κλειστουν στα φρουρια τους μεχρι να ειδοποιηθει ο Αυτοκράτορας και να ερθουν ενισχυσεις από την Κωνσταντινουπολη.

Τελικα οι περισσοτεροι Στρατηγοι ψηφισαν υπερ της γνωμης του Κομητοπουλου και επεστρεψαν στην Ιβηρια στην πεδιαδα Ουτρου κοντα στην Θεοδοσιοπολη χωρις να κανουν κατι εναντιον των Τουρκων.

Εν τουτοις εκκενωσαν τον ντοπιο πληθυσμο, τα γυναικοπαιδα και τις περιουσιες τους στα γυρω κάστρα για να τους γλιτωσουν.
Μετα εστειλαν αναφορα στον Αυτοκράτορα και ζητησαν ενισχυσεις και οδηγίες.

Ο Αυτοκράτορας απαντησε πως δεν πρεπει να κανουν τιποτα μεχρι να φτάσει ο Στρατηγος Λιπαριτης στην Ιβηρια με ενισχυσεις.
Όταν εφτασε η απαντηση του Αυτοκρατορα εκαναν όπως διατάχθηκαν.

Παράλληλα ο Αυτοκράτορας διέταξε τον Στρατηγο Λιπαριτη να κινηθει αμεσα στην Ιβηρια και να ενωθει με τις εκει δυναμεις.

Στο μεταξυ ο Αλαιμ εφτασε στο Βασπουρακαν και εμαθε ότι οι Βυζαντινοι εχουν υποχωρησει στην Θεοδοσιοπολη.
Σκεπτομενος ότι υποχωρησαν από φοβο δεν λεηλατησε την περιοχη αλλα κινηθηκε εναντιον τους.

Όταν οι ανιχνευτες ειπαν στους Στρατηγους ότι ο Αλαιμ βαδιζει εναντιον τους αυτοι φοβηθηκαν ότι θα εξαναγκαστουν σε μάχη πριν φτάσει ο Λιπαριτης και ετσι αφου του εστειλαν επειγον μηνυμα να βιαστει υποχωρησαν σε άλλο σημειο το οποιο ηταν καλυμενο από ολες τις πλευρες με βαθια λαγκαδια και κρυμμενο καλα και περιμεναν εκει.

Στο μεταξυ ο Αλαιμ προχωρουσε και εφτασε μεχρι το χωριο Αρτζε χωρις να συναντησει δειγμα Βυζαντινου στρατιωτη/
Το Αρτζε ηταν κεντρο τοπικου εμποριου και από τα πλουσιοτερα χωρια της περιοχης με πληθυσμο Αρμενιων και Συρων κατά συντριπτικη πλειοψηφια.

Οι κατοικοι του παρα τις εκκλησεις του Κεκαυμενου να κλειστουν στα τειχη του καστρου η να καταφυγουν στην Θεοδοσιοπολη παρεμειναν στο χωριο.

Όταν εφτασε ο Αλαιμ εκανε εφοδο στο χωριο και οι κατοικοι του πολεμησαν εναντιον του με οδοφράγματα και από τις στεγες των σπιτιων τους.
Για 6 μερες αντεξε το Αρτζε στο συνεχες σφυροκοπημα των Τουρκων. Την εβδομη μερα εμαθαν οι Στρατηγοι ότι ο Αλαιμ πολιορκει ουσιαστικα το Αρτζε.

Ο Κεκαυμενος επεμενε ότι τωρα είναι η ευκαιρια τους να επιτεθουν, τωρα που οι Τουρκοι είναι απασχολημενοι με το Αρτζε και δεν τους περιμενουν.
Αλλα ο Κομητοπουλος διαφωνησε και παλι λεγοντας ότι δεν πρεπει να παραβιαστουν οι εντολες του Αυτοκράτορα.

Πισω στο Αρτζε, ο Αλαιμ βλεποντας ότι δεν τα καταφέρνει με τις εφοδους αποφάσισε να τους βγάλει εξω με φωτια.
Ετσι με αναμενους πυρσους και πυρινα βελη εβαλε φωτια στα κτιρια του χωριου και οι κατοικοι του αναγκάστηκαν να το εγκαταλειψουν και μετα επακολουθησε σφαγη.

Οσοι γλιτωσαν σκοτωσαν τις γυναικες και τα παιδια τους και μετα αυτοκτονησαν.

Το Αρτζε επεσε στα χέρια του Αλαιμ και μαζι με αυτό αρκετος χρυσος, οπλισμος αλλα και μεγαλα αποθεματα σιδηρου.
Επισης βρηκαν αλογα και κοπαδια και αρκετα εφοδια. Ετσι ανεφοδιασμενοι συνεχισαν να ψάχνουν τον Αυτοκρατορικο στρατο.

Στο μεταξυ όμως εφτασαν και οι ενισχυσεις του Λιπαριτη και ενωθηκαν με τον υπολοιπο στρατο στο φρουριο Καπετρος.
Πολύ συντομα αρχισαν να εμφανιζονται και οι πρωτες εμπροσθοφυλακες των ΤΟυρκων και ο Κεκαυμένος προτεινε να τους επιτιθονται τωρα που είναι διασπασμενοι και αποδιοργανωμενοι.

Αλλα ο Λιπαριτης αφου συμβουλευτηκε το ωροσκοπιο του αποφάσισε ότι η μερα (18 Σεπτεμβριου 1048) δεν ηταν καλη για μάχη και ηταν και Σαββατο και καθως ηταν και προληπτικος απεφευγε να πολεμα τα Σαββατα. Ετσι αρνηθηκε να πολεμησει.

Οσο οι Βυζαντινοι ασχολουνταν με τα ωροσκοπια και ο Kεκαυμενος εκανε facepalm οι ανιχνευτές του Αλαιμ εντοπισαν τον Βυζαντινο στρατο να καθεται και να περιμενει.

Ετσι εβαλε το στρατο του σε πολεμικη διαταξη και βαδισε εναντιον τους.

Όταν ειδαν οι Βυζαντινοι ότι ερχονται οι Τουρκοι ηταν πλεον αργα. Τωρα επρεπε να πολεμησουν ηθελαν δεν ηθελαν.

Ετσι μπηκαν και αυτοι σε πολεμικη διαταξη με τον Κεκαυμενο να διοικει την δεξια πλευρα, τον Λιπαριτη στο κέντρο και τον Κομητοπουλο αριστερα.

Από την πλευρα των Τουρκων, ο Κεκαυμενος θα αντιμετώπιζε τον Αλαιμ, ο Λιπαριτης τον φυλαρχο του Χοραζάν και ο Κομητοπουλος τον Ασπάν ετεροθαλη αδελφο του Αλαιμ.

Η μάχη ξεκινησε και ο Κεκαυμένος με τον Κομητοπουλο κατάφεραν να απωθησουν τον Αλαιμ και τον Ασπαν.

Στο κέντρο παλι μεσα στον ορυμαγδο της μάχης σκοτώθηκε ο ανηψιος του Λιπαρίτη και θυμωμενος ο Λιπαριτης εκανε εφοδο κατευθειαν πανω στους Τουρκους να εκδικηθει.

Όμως χτυπηθηκε το αλογο του και τον γκρέμισε καταχαμα οπου και πιαστηκε αιχμαλωτος από τους Τουρκους.

Ο Τουρκικος στρατος από την πιεση των Βυζαντινων υποχώρησε και αρχισαν να πανηγυριζουν στον Βυζαντινο στρατο.

Καποια στιγμη αντιληφθηκαν ότι ο Λιπαριτης λειπει αλλα θεωρησαν ότι καταδιωκει τους Τουρκους ακομα.

Οσο περνουσε η ωρα και δεν εμφανιζοταν αρχισαν να ανησυχουν ως που ενας στρατιωτης τους πληροφορησε ότι ειδε τον Λιπαριτη να πιανεται αιχμαλωτος και τους Τουρκους να υποχωρουν στο φρουριο Καστροκώμη.

Σε πολεμικο Συμβουλιο που κρατησε ολη νυχτα αποφάσισαν ότι ο σκοπος ειχε επιτευχθει ειχαν νικησει και πως μπορουσαν να επιστρέψουν στις βασεις τους. Οσο για τον Λιπαριτη τιποτε άλλο δεν μποροιυσε να γινει.

Ετσι επεστρεψαν πισω.

Στο μεταξυ ο Αλαιμ μπορει να μην ειχε νικησει αλλα ειχε καταφέρει να συλλαβει έναν Βυζαντινο Στρατηγο και αυτό του εδινε αρκετους ποντους. Αποφάσισε να μην συνεχισει αλλα επστρεψε και αυτος και από την Τεχεράνη εστειλε νεα στο Σουλτανο ότι ειχε καταφέρει να συλλαβει έναν Βυζαντινο Στρατηγο στη μάχη (ε και λιγο φουσκωσε τι ειχε γινει στη μάχη).

Επισημως ο Σουλτάνος συνεχάρη τον Αλαιμ αλλα από μεσα του εβραζε που ο αδελφος του τα ειχε παει καλυτερα από αυτόν. Επρεπε μαλλον να τον ξεφορτωθει πριν γινει επικινδυνος.

Πισω στην Κωνσταντινουπολη ο Αυτοκρατορας εμαθε για την αιχμαλωσια του Λιπαριτη και εστειλε τον πρεσβη Γεωργιο Δροσο με δώρα και λυτρα στον Σουλτάνο για να απελευθερωθει ο Στρατηγος.
Επισης του εστελνε και Συνθηκη Ειρηνης.

Ο Σουλτάνος δεχτηκε τον πρεσβη και θελοντας να φανει μεγαλοψυχος (αλλα και να μην προσβάλλει τον Αυτοκρατορα και μπουκαρει με ολο το στρατο του στην Περσια) απελευθερωσε τον Λιπαριτη ως δωρο για τον Αυτοκρατορα.

Τα λυτρα που ειχε στειλει ο Αυτοκράτορας τα εδωσε στον Λιπαριτη αφου πρωτα τον ορκισε να μην ξαναεπιτεθει στους Τουρκους ποτςς.

Ο Σουλτανος εστειλε στον Αυτοκράτορα τον Λιπαριτη συνοδευομενο από δικο του πρεσβη με τον τιτλο του Σαρίφ (Σαριφ ονομαζονταν οσοι ηταν απευθειας απογονοι του Προφητη Μωαμεθ).

Εν τουτοις όταν παρουσιαστηκε ο Σαριφ αυτος στον Αυτοκράτορα εκανε κακη εντυπωση μιλωντας με μεγάλη αλαζονεια και επαρση και φερόταν στους Βυζαντινους σαν να είναι σκλαβοι των ΤΟυρκων.

Ο Αυτοκράτορας τον εδιωξε από το Παλάτι και εσκισε την συνθηκη ειρηνης που ειχε προτεινει στον Σουλτάνο. Από εκει και περα ηταν σιγουρος πλεον ότι ο πολεμος ηταν μονοδρομος και παλι και για αυτό αρχισε να ανοικοδομει τα φρουρια αμεσως στα συνορα με την Περσια.

Συνεχιζεται...

[George_V]

Στο μεταξυ οσο γινονταν αυτά στην Ανατολη, στα Βαλκανια οι Πετσενεγγοι ειχαν τα δικα τους προβληματα και μπλεξανε και τους Βυζαντινους σε αυτά.

Την περιοδο εκεινη Χάνος των Πετσενεγγων ηταν ο Τυραχ γιος του Μπιλτερ ο οποιος ηταν ειρηνικος ηγεμονας.

Αλλα υπηρχε στην Αυλη του καποιος Κεγκεν γιος του Μπαλτζαρ ο οποιος ηταν lowborn αλλα τρομερος πολεμιστης και ειχε σωσει πολλες φορες τους Πετσενεγγους από επιδρομες των Ουζων (ουννικο φυλλο) και οι Πετσενεγγοι τιμουσαν περισσοτερο τον Κεγκεν παρα τον Τυραχ.

Ο Τυραχ φοβηθηκε ότι ο Κεγκεν θα του παρει το θρονο και αποφάσισε να τον ξεφορτωθει αλλα κάθε φορα ο Κεγκεν ξεγλιστρουσε από τις παγιδες του Τυραχ.

Τελικα αφου καταλαβε ότι δεν κανει τιποτα ετσι διέταξε ένα αποσπασμα ανδρων να βρει τον Κεγκεν και να τον εκτελεσει.
Ο Κεγκεν το καταλαβε αυτό και το εσκασε μεσω του ποταμου Βορυσθενους και από εκει ειδοποιησε φιλους, συγγενεις και ατομα από άλλες φυλες
Πετσενεγγων και Παγουμανων καΙ εφτιαξε δικο του στρατό από δυο φυλες (ο Τυραχ ειχε 11 φυλες με το μερος του).

Η επανασταση του δεν κρατησε πολύ καθως ο Τυραχ επικράτησε καθως ειχε περισσοτερους ανδρες και ο Κεγκεν αναγκαστηκε να δραπετευσει ξανα.

Μη εχοντας που αλλου να παει αποφάσισε να παει στην Κωνσταντινουπολη να ζητησει ασυλο εκει.
Εφτασε στο Δοροστολον με τους υποστηρικτες του και εκει ειδοποιησε τον Στρατηγο Μιχαηλ και του εξηγησε ποιος είναι και γιατι εχει ερθει εκει και πως θελει να προσφέρει τις υπηρεσιες του στον Αυτοκρατορα.

Ο Μιχαηλ ενημερωσε αμεσα τον Αυτοκράτορα ο οποιος απαντησε να γινει δεκτη αμεσα η προσφορα του Κεγκεν και να του δοθουν προμηθειες και αδεια εισοδου στην Αυτοκρατορια και να οδηγηθει στην Κωνσταντινουπολη.

Ο Κεγκεν εγινε δεκτος με τιμες από τον Αυτοκρατορα ο οποιος τον βαφτισε χριστιανο μαζι με τους υποστηρικτες του και τον ονομασε Πατρικιο.
Επισης του εδωσε 3 Φρουρια στον Δουναβη και μεγάλες εκτασεις γης στην Αυτοκρατορια.

Exοντας εξασφαλιστει ο Κεγκέν αρχισε να παρενοχλει τους πρωην συμπατριωτες του κανοντας επιδρομές στους Πετσενέγγους του Τυραχ παιρνοντας αιχμαλώτους και πουλωντας τους ως σκλάβους.

Ο Τυραχ εξοργιστηκε με αυτό και εστειλε πρέσβεις στον Αυτοκράτορα διαμαρτυρομενος για τον Κεγκεν και πως αυτό που εκανε ηταν παραβιαση των συνθηκων ειρήνης και συμμαχιας.

Αν δεν τον σταματουσε τοτε οι Πετσενεγγοι θα εσπαγαν τις συνθήκες.

Όταν ελαβε τους ορους του Τυραχ ο Αυτοκράτορας γέλασε και τους απέρριψε στέλνοντας τους πρεσβεις πισω.

Μετα εστειλε επιστολες στον Στρατηγο Μιχαήλ και στον Κεγκεν ζητωντας να αυξηθει η ασφάλεια στα συνορα του Δουναβη καθως οι Πετσενεγγοι θα ηταν πλεον ανησυχοι. Εάν εβλεπαν εχθρικη δυναμη να τον ειδοποιουσαν αμεσως για να στειλει ενισχυσεις να τους απωθησουν. Επισης εστειλε και 100 πλοια να περιπολουν στον Δουναβη και να ανακοψουν κάθε βαρβαρο που θα θελησει να περάσει το ποτάμι.

Όταν εμαθε ο Τυραχ την απορριψη των ορων του από τον Αυτοκράτορα εκνευριστηκε αλλα θα περιμενε τον χειμώνα για να παρει την εκδικηση του.
Ετσι στα μεσα Δεκεμβριου 1047 όταν επεσε ισχυρο κρυο και φυσηξε ενας παγωμένος βορειος ανεμος, ο Δουναβης πάγωσε μεχρι 2 μετρα και ετσι οι φρουρες στα συνορα αποσυρθηκαν στα φυλάκια και στα καστρα τους.

Τοτε βρηκε την ευκαιρια ο Τυραχ να περάσει τον παγωμένο Δουναβη μνε τον στρατο του λεηλατωντας ότι εβρισκε μπροστά του.
Ο Στρατηγος Μιχαήλ ειδοποιησε τον Αυτοκράτορα για την εισβολη καθως και τον πλησιεστερο Στρατηγο που μπορουσε να τον βοηθησει τον Δουκα της Αδριανουπολης Κωνσταντινο Αριανιτη.

Επισης ειδοποιηθηκε και ο Στρατηγος της Βουλγαριας Βασιλειος Μοναχος και ο Κέγκεν να φέρουν τους στρατιωτες τους.

Ο Κεγκεν του οποιου οι μονάδες ηταν πιο γρηγορες εφτασαν πρωτοι και στρατοπεδευσαν σε μια πεδιαδα οπου από εκει παρενοχλουσαν με συχνες εφοδους του Πετσενεγγους και τους εκανε μεγάλη φθορα.

Αλλα δεν ηταν μονο ο ανταρτοπολεμος που εκανε φθορα στους Πετσενεγγους. Όταν περασαν στην Αυτοκρατορια και λεηλατησαν ότι εβρισκαν αναμεσα σε αυτά που επεσαν στα χέρια τους ηταν μεγάλες ποσοτητες κρασιου και μελιου τα οποια αφου τα δοκιμασαν τους αρεσαν υπερβολικα (οι Πετσενεγγοι δεν ειχαν ξαναδοκιμασει μελι ποτε) και τα καταναλωναν κάθε μερα.

Αλλα αυτή η υπερβολη τους προκάλεσε κριση οξειας διαρροιας σε ολο το στράτευμα με αποτέλεσμα αρκετοι να πεθαινουν από συνδυασμο κρυου και διαρροιας.

Αυτό το εμαθε ο Κέγκεν όταν συνέλαβε έναν Πετσενεγγο λιποτάκτη και αποφάσισε πως τωρα είναι η ωρα να επιτεθει.

Επεισε και τους αλλους Στρατηγους να κανουν συνδιασμενη εφοδο στο στρατοπεδο τους (μεχρι τοτε ηταν σκεπτικοι καθως οι Πετσενεγγοι ηταν πολλοι και δεν ηθελαν να ρισκάρουν να τους αντιμετωπισουν σε ανοιχτη μαχη).

Ετσι εκαναν αιφνιδιαστικη εφοδο στο στρατοπεδο τους οπου σφαγιασαν πολλους. Ο Τυραχ και οι περισσοτεροι στρατιωτες εξαντλημενοι από το κρυο και τη διαρροια δεν αντιστάθηκαν αλλα πεταξαν τα οπλα και παραδοθηκαν.

Ο Κεγκεν ειπε στους Στρατηγους να τους εκτελεσουν ολους αλλα οι Στρατηγοι αρνηθηκαν θεωροντας τη μαζικη εκτελεση αυτή ως βαρβαρικη πράξη αναξια μιας Αυτοκρατοριας.

Προτιμησαν να τους διασκορπισουν στις ερημες πεδιαδες της Βουλγαριας να καλλιεργουν τη γη, να τους φορολογουν και να τους εχουν για στρατιωτες.

Εν τουτοις ο Κεγκεν εκτέλεσε οσους ειχε αιχμαλωτισει ο ιδιος και ο στρατος του εκτος από οσους εκρινε ότι θα επιαναν καλα λεφτα ως σκλάβοι και επεστρεψε στο κάστρο του.

Ο Στρατηγος Βασιλειος Μοναχος πηρε 10000 Πετσενεγγους και τους μοιρασε στις ερημωμενες περιοχες της Βουλγαριας στην Σαρδικη (Σοφια), Ναισσο (Νις) και Ευτζαπολη

Οσο για τον Τυραχ και 140 από τους ευγενεις του τους πηγαν στην Κωνσταντινουπολη οπου με προτροπη του Αυτοκράτορα βαφτιστηκαν χριστιανοι και τους δοθηκαν δωρα και εκτάσεις στην Αυτοκρατορια οπου εζησαν την υπολοιπη ζωη τους στην χλιδη.

Πισω στην Ανατολη, ο Σουλτανος Τογκρουλ παλι κινουνταν εναντια της Αυτοκρατοριας και το 1048 μαζεψε στρατο και εισεβαλλε στην Αυτοκρατορια.

Η Κωνσταντινουπολη ειδοποιηθηκε αμεσα (μεσα σε 1 ωρα) ότι γινεται εισβολη καθως το παλιο συστημα με τις φρυκτωριες λειτουργουσε ακομα και δοθηκε αμεσα διαταγη να μαζευτει ο στρατος. Επισης στρατολογηθηκαν και 15000 Πετσενεγγοι από αυτους που ειχαν διασπαρει στην Αυτοκρατορια. 4 ευγενεις Πετσενεγγοι, ο Σουτζουν, ο Σελτε, ο Καραμαν και ο Καταλαιμ οριστηκαν διοικητες του σωματους αυτου το οποιο εξοπλιστηκε με αλογα και Βυζαντινο οπλισμο.

Αμεσως μετα ο Στολος τους περασε απεναντι στη Χρυσοπολη ως εμπροσθοφυλακη του Αυτοκρατορικου Στρατου. Μαζι τους ηταν και ο Πατρικιος Κωνσταντινος Αδροβάλανος ως εκπροσωπος του Αυτοκράτορα και οδηγος τους προς την Ιβηρία.

Δεν ειχαν απομακρυνθει πολύ από την Κωνσταντινουπολη και φτανοντας στην Δαματρυς σταματησαν και οι 4 διοικητες με τους αξιωματικους τους αρχισαν να κουβεντιαζουν στην δικη τους γλωσσα.

Καποιοι ελεγαν ότι επρεπε να εκτελεσουν τις διαταγες που ειχαν και να μην παρακουσουν τον Αυτοκράτοαρα.
Αλλοι ελεγαν να πανε στην Βιθυνια και αφου νικησουν τους Τουρκους να φυγουν για την Ιβηρια και στα βουνα εκει να φτιαξουν μια νεα πατριδα.

Τελος ο Καταλαιμ επεμενε να γυρισουν πισω στον Δουναβη και να ενωθουν με τις υπολοιπες φυλες που ειχαν μεινει εκει.
Όταν τον ρωτησαν πως θα περάσουν την θαλασσα για να πανε στον Δουναβη δεν τους απαντησε αλλα τους ζητησε να τον ακολουθησουν.

Βρηκαν τον Πατρικιο Αδροβάλανο και αποπειράθηκαν να τον δολοφονησουν για να μην τους προδοσει στον Αυτοκράτορα αλλα αυτος κατάφερε να τους ξεφυγει ανεβαινοντας στον τριτο οροφο του Αυτοκρατορικου Ανακτορου στη Δαματρυ και κρυφτηκε εκει.

Αφου τον εγκατέλειψαν εκει, οι Πετσενεγγοι ακολουθησαν τον Καταλαιμ που τους πηγε βορεια της Κωνσταντινουπολης στην παραλια.
Οι Πετσενεγγοι περιμεναν να βρουν πλοια εκει αλλα δεν υπηρχε τιποτα. Όταν ρωτησαν ξξανα τον Καταλαιμ πως θα περάσουν απεναντι αυτος τους ειπε “Oποιος θελει να επιβιωσει ας με ακολουθησει”

Kαι με αυτό μπηκε στην θαλασσα και αρχισε να κολυμπα προς την απεναντι ακτη. Μετα από λιγο τον ακολουθησε άλλος και άλλος πιο μετα και στο τελος χιλιαδες μπηκαν στην θαλασσα.

Ο Καταλαιμ πρεπει να το σχεδιαζε καιρο αυτό περιμενοντας την καταλληλη ευκαιρια καθως τους οδηγησε στο στενοτερο σημειο του Βοσπορου οπου η αποσταση ηταν μικρη αναμεσα στις 2 ακτες και με λιγη προσπαθεια θα μπορουσαν να περάσουν απεναντι κολυμπωντας.

Ετσι βγηκαν στην απεναντι ακτη στον Αγιο Ταράσιο οι περισσοτεροι (καποιοι πνιγηκαν, καποιοι παρασυρθηκαν από ρευματα κτλ).
Από εκει συνεχισαν και φταντοντας στην Τριαδιτζα βρηκαν συμπατριωτες τους που τους φιλοξένησαν. Εκει ενωθηκαν και με αλλους που βρισκονταν στις γυρω περιοχες και αφου οπλιστηκαν με ότι βρηκαν περασαν τον Αιμο και στρατοπεδευσαν στον ποταμο Οσμο σε μια πεδιαδα για να περάσουν τον ΔΟυναβη

Αλλα μια τετοια ομαδα φυσικα εγινε αντιληπτη και φυσικα ο Πατρικιος Αδροβαλανος ειχε προλαβει να ειδοποιησει την Κωνσταντινουπολη και ο Στρατηγος Αριανιτης μαζεψε το στρατο του και τους κυνηγησε.

Προφτασε τον Σέλτε που ειχε αποσπαστει από την κυρια ομάδα και ειχε στρατοπεδευσει στο Λοβιτζον αλλα όταν οι Πετσενεγγοι ειδαν ότι ερχονται οι Βυζαντινοι την κοπάνησαν αφηνοντας τα παντα πισω τους.

Ο Αριανιτης λεηλατησε το στρατοπεδο αλλα δεν βρηκε κανεναν μεσα και αφου πηρε λαφυρα γυρισε πισω.
Στο μεταξυ ο Σουλτανος ειχε εισβάλλει στην Αυτοκρατορια φτανοντας μεχρι το Κομιον κοντα στην Θεοδοσιοπολη αλλα δεν ειχε καταφέρει κατι ουσιαστικο καθως ο κοσμος ειχε κλειστει στα γυρω καστρα.

Όταν εμαθε ότι συγκεντρωνοταν στρατος στην στρατιωτικη βαση της Καισάρειας φοβηθηκε και γυρισε πισω.
Αλλα πως θα γυριζε χωρις μια καποια νικη? Προσπαθησε να καταλαβει το Βασπουρακαν με εφοδο αλλα απέτυχε.

Ετσι αποφάσισε να πολιορκήσει το Μαντζικερτ το οποιο όμως ειχε πανισχυρα τειχη και αφθονες πηγες νερου καθως και μεγαλες ποσοτητες προμηθειων ικανων για να αντεξει μακροχρονια πολιορκια.

Επι 30 μερες σφυροκοπουσε την πολη με πολεμικες μηχανες και συνεχεις εφοδους και επι 30 μερες εσπαγε τα μουτρα του χαρη στην ισχυρη και γενναια αμυνα του διοικητη της φρουρας του Μαντζικερτ Βασιλειου Αποκάπη.

Τελικα απογοητευτηκε και αποφάσισε να επιστρεψει πισω ηττημενος. Τοτε όμως ο Στρατηγος Αλκάν του Χοραζαν ζητησε παράταση μιας ημερας και να αναλαβει αυτος τη διοικηση του στρατου για 1 ημερα. Αν αποτυγχανε θα γυριζαν πισω.

Ο Σουλτανος δεχτηκε την προταση και εδωσε 1 μερα διορια στον Αλκαν.
Το επομενο πρωι ο Αλκαν μαζεψε το στρατό και εβαλε τον Σουλτανο και τις πολεμικες μηχανες στην Ανατολικη Πυλη οπου τα τειχη δεν ηταν τοσο δυνατα.

Εκει υπηρχε και υψωμα οπου μπορουσαν να αυξησουν την εμβελεια των πολεμικων μηχανων και των τοξων ώστε να πεφτουν οι βολιδες μεσα στην πολη.

Μετα χωρισε τις δυναμεις του σε δυο μερη. Το ένα μερος θα βρισκοταν στο υψωμα μαζι με τις πολεμικες μηχανες και θα επιτιθονταν αποκλειστικα με τοξα.

Το άλλο μισο του στρατου θα κρυβοταν πισω από ξυλινα παραπετασματα τα οποια σθγα σιγα θα πλησιαζαν τα τειχη και όταν θα εφταναν στο σωστο σημειο θα εσκαβαν λαγουμια με τα οποια θα υπονομευαν τα τειχη.

Αλλα και ο Βασιλειος Αποκάπης δεν παρεμενε απαθης. Παρατηρουσε συνεχως από τα τειχη.
Διεταξε τη φρουρα να εξοπλιστει με τοξα και άλλες συσκευες εκτοξευσης λιθων κτλ. χειρος, καυτο λαδι/πισσα κτλ. και να περιμένουν το σινιαλο του σκυμμενοι και με τις ασπιδες τους ψηλα για να αποφευγουν τα βελη. Όταν θα εδινε το σινιαλο θα πετουσαν τις ασπιδες και θα εριχναν στους στρατιωτες από κατω ότι ειχαν διαθεσιμο. Παραλληλα ειχε και φτιαξει και χοντρα ξυλινα ακοντια τα οποια ειχε κρυψει επιμελως στις πολεμιστρες.

Στο μεταξυ ο μισος στρατος του Αλκαν εριχνε βελη βροχη στο Μαντζικερτ χτυπωντας την φρουρα (υποτιθεται) στα τειχη ενώ παραλληλα οι υπολοιποι μετακινουνταν με τα παραπετασματα μεχρι την καταλληλη θεση για να υπονομευσουν τα τειχη.

Όταν ειχαν φτασει πολύ κοντα στα τειχη οι στρατιωτες με τα παραπετασματα (ειχαν περάσει το point of no return οπου η υποχωρηση θα ηταν αδυνατη), εδωσε το σινιαλο ο Αποκάπης.

Αμεσως σηκωθηκαν οι στρατιωτες και εριξαν τα χοντρα ξυλινα ακοντια πανω στα παραπετασματα τα οποια ανατραπηκαν μολις καρφωθηκαν τα ξυλα πανω τους και αμεσως αρχισαν να τους ριχνουν βελη, πετρες και καυτο λαδι/πισσα.

Χωρις τα παραπετάσματα να τους προστατευουν ηταν καταδικασμενοι σε σφαγη και πανικοβληθηκαν.

Αμεσως μετα ανοιξε η Ανατολικη Πυλη και εκανε εφοδο εφιππο αποσπασμα το οποιο κατέκοψε οποιον ειχε γλιτώσει από τα βελη και το λάδι.

Ο Στρατηγος Αλκάν προσπαθουσε να διαφυγει και καταφερε να βρει ένα αλογο να ανεβει αλλα δυο στρατιωτες της φρουρας που τον αναγνωρισαν από την πλουμιστη πανοπλια που φορουσα πηδηξαν από τα τειχη πανω του και τον γκρέμισαν από το άλογο.

Μετα από μερικες ανταλλαγες κλωτσομπουνιδιων τον επιασαν από τα μαλλια (ειχε μακρια ξανθα μαλλια και για αυτό ειχε το παρατσουκλι “Οσκετσουμ” ξανθομαλλης δλδ) και τον εσυραν μεσα στην πολη πιανοντας τον αιχμάλωτο.

Ο Αποκάπης δεν ρωτησε πολλα πράγματα. Τον αποκεφάλισε αμεσως και ανεβηκε στα τειχη με το κεφάλι στα χέρια και αφου το έδειξε στον Σουλτάνο που παρακολουθουσε απεναντι το πέταξε προς την μερια του.

Ο Σουλτάνος διεταξε υποχώρηση και απογοητευμενος ελυσε την πολιορκια και υποχωρησε και παλι.

Αλλα και στην Περσαρμενια τα ιδια γινονταν την ιδια εποχη. Ο ηγεμονας της περιοχης εσπασε ξανα τις συνθηκες με τον Αυτοκράτορα και ο Κωνσταντινος εστειλε στρατο εναντιον του με διοικητη τον ευνουχο Νικηφορο ο οποιος ηταν και πρωην ιερέας που ειχε γινει ξεπαπας για να γινει στρατιωτικος και ειχε τον τιτλο του Στρατοπεδάρχη, τον υψηλοτερο στρατιωτικο τιτλο που θα μπορουσε να εχει ευνουχος.

Ο Νικηφορος βαδισε κατά της Περσαρμενιας φτανοντας μεχρι την Σιδηρά Γεφυρα στο Καντζακ αλλα δεν βρηκε ουτε Τουρκους ουτε Περσαρμενες στην περιοχη.

Βλεποντας ότι ερχεται στρατος εναντιον τους αυτοι στρατοπεδευσαν σε μια πεδιαδα. Διοικητης τους ηταν ο Αμπνταλ-Μαλικ αδελφος του Κουτλουμους.

Όταν οι ανιχνευτες τον ειδοποιησαν ότι ο Αυτοκρατορικος στρατος είναι τριπλασιος από τον δικο τους, ο Αμπταλ-Μαλικ φοβηθηκε και υποχωρησε χωρις να δωσει μαχη.

Στο μεταξυ όμως ο Αυτοκρατορικος στρατος προχώρησε και περικυκλωσε τον ηγεμονα της Περσαρμενιας πολιορκωντας τον στην πρωτευουσα.
Ο ηγεμονας δεν μπορουσε να αντέξει την πολιορκια και ζητησε διαπραγματευσεις. Τελικα κλειστηκε ειρήνη και δοθηκε ομηρος ο αδελφος του ηγεμονα. Ετσι ο Νικηφορος επεστρεψε στην Κωνστντινουπολη με την συνθηκη και τον ομηρο.

Συνεχιζεται...

[George_V]

Πισω στα Βαλκανια οι Πετσενεγγοι που ειχαν περάσει τον Αιμο κινουνταν στις πεδιαδες κοντα στον Δουναβη και τελικα εγκατασταθηκαν κοντα στο Πρεσλαβ ως ημιανεξαρτητη φυλη και από εκει εκαναν επιδρομες στην Αυτοκρατορια.

Ο Αυτοκράτορας τοτε καλεσε το Κεγκεν να ερθει στην Κωνσταντινουπολη για να δουν πως θα αντιμετωπισουν την απειλη αυτή.

Ο Κεγκεν εφτασε με τις μοναδες του στην Πολη και στρατοπεδευσε κοντα στο Εβδομον.

Πριν συναντηθει όμως με τον Αυτοκρατορα εγινε αποπειρα δολοφονιας εναντιον του το βράδυ που κοιμοταν στη σκηνη του από 3 Πετσενέγγους.

Ο Κεγκεν τραυματιστηκε από την αποπειρα αλλα όχι σοβαρα. Οι σωματοφυλακες του επενεβησαν αμεσα και οι επιδοξοι δολοφονοι μετα από μια αψιμαχια το εσκασαν.

Αλλα μετα από λιγο συνεληφθησαν από τον Μπαλτζαρ τον γιο του Κέγκεν που τους κυνηγησε.

Οι δολοφονοι ζητησαν να δικαστουν από τον Αυτοκράτορα και ετσι ο Μπαλτζαρ δεν τους πειραξε.

Το επομενο πρωι εβαλε τον τραυματισμενο πατέρα του σε μια αμαξα και από πισω εσυρε αλυσοδεμενους τους δολοφονους και πηγαν στην Κωνσταντινουπολη με τον στρατο τους και τον αδελφο του Γκουλιν.

Φτάνοντας στον Ιπποδρομο ο Μπαλτζαρ πηγε στον Αυτοκρατορα ο οποιος ειχε μάθει για την αποπειρα δολοφονιας του Κεγκεν και ο Κωνσταντινος τον ρωτησε γιατι δεν ειχε τιμωρησει τους παρολιγον δολοφονους του πατερα του.

Ο Μπαλτζαρ του απαντησε “γιατι ζητησαν να δικαστουν από εσενα”.

O Aυτοκράτορας υποψιάστηκε ότι κατι δεν παει καλα και μολις του εφεραν τους δολοφονους τους ρωτησε “γιατι πηγατε να δολοφονησετε τον Πατρικιο μου?”

Και αυτοι απαντησαν “γιατι είναι προδοτης εναντιον της βασιλειας σου και της Αυτοκρατοριας. Θα εμπαινε στην Πολη με το στρατο του τα χαραματα θα σας σκοτωνε ολους και θα επεστρεφε στους Πετσενεγγους”.

Aυτη ηταν μια σοβαρη κατηγορια και ο Αυτοκράτορας επρεπε να εξακριβώσει αν ελεγαν αληθεια η ψεμματα.

Ετσι εφερε τον Κεγκεν στην Ελεφαντινη υπο διακριτικο περιορισμο με τη δικαιολογια της αποθεραπειας του, τους γιους του τους εβαλσε σε διαφορετικα μερη τον καθενα και τους υπολοιπους Πετσενεγγους τους διασκορπισε σε ολη την περιφερεια της πρωτευουσας με εντολες να τους φερθουν βασιλικα.

Κρυφα όμως τους πηρε τα οπλα και τα αλογα και ουσιαστικα τους εθεσε υπο περιορισμο.

Οσο για τους δολοφονους τους αφησε ελευθερους να κινουνται εντος πολεως οπου ηθελαν για να εξακριβωσει με αυτό τον τροπο τι ειχαν στο μυαλο τους και οι μεν και οι δε.

Αλλα οι Πετσενεγγοι του Κεγκεν παρεξηγησαν την στάση του Αυτοκράτορα και θεώρησαν ότι πιστεψε τους δολοφονους και πως είναι εχθρος τους πλεον.

Ετσι μολις επεσε η νυχτα εφυγαν από την Πολη κρυφα και σε 3 μερες εφτασαν στον Αιμο που συναντηθηκαν με τους υπολοιπους Πετσενεγγους και αφου κατελαβαν το φρουριο Αυλή από εκει εκαναν επιδρομες.

Tα νεα μαθευτηκαν γρηγορα και ο Δουκας της Αδριανουπολης Κωνσταντινος Αριανιτης πηρε το στρατο του και τους κυνηγησε.
Αφου διέλυσε μερικες ομάδες Πετσενεγγων εφτασε στο φρουριο Δάμβολη οπου βρηκε το κυριο σώμα τους και στη μάχη που επακολουθησε ηττηθηκε.

Ο Αριανιτης επέστρεψε στην Αδριανουπολη οπου από εκει ανεφερε στον Αυτοκράτορα τι ειχε συμβει.
Ο Αυτοκράτορας τον διέταξε να μαζεψει νέο στρατο αμεσα καθως οι υπαρχουσες δυναμεις ηταν ανεπαρκεις για αμυνα.

Παράλληλα ο Αυτοκράτορας κινητοποιησε τον Τυράχ και τους αλλους Πετσενέγγους που ειχε διασκορπισει στην Αυτοκρατορια και τους ζητησε να μεσολαβησουν για να καθησυχάσουν τους συμπατριωτες τους.

Αλλα δεν θα αφηνε τιποτα στην τυχη όμως. Εστειλε μηνυμα στις μονάδες της Ανατολης να ερθουν στην Αβυδο και τη Χρυσοπολη και βαζοντας τον ευνουχο Νικηφόρο διοικητη τους τους εστειλε να αντιμετωπισουν τους Πετσενέγγους. Μαζι τους πηγε και ο Στρατηγος Κεκαυμενος που ειχε μολις προαχθει σε Στρατηλάτη της Ανατολης και ο Φράγκος μισθοφορος Ερβέ Φρανγκοπουλος.

Ο Νικηφορος περασε τις Σιδηρες Πυλες του Αιμου και στρατοπεδευσε κοντα στο χωριο Διακαινη κοντα στο στρατοπεδο των Πετσενέγγων. Εκει θα αφηνε την αποσκευη του στρατου και οτιδηποτε άλλο μη απαραιτητο για το στρατο και θα εκανε γρηγορη πορεια προς τον εχθρο τον οποιο θεωρουσε ότι θα διελυε με το πρωτο χτυπημα.

Αλλα και οι Πετσενεγγοι ειχαν ηδη μαθει ότι ερχεται στρατος εναντιον τους καθως ο Τυράχ και οι υπολοιποι ειχαν και αυτοι αυτομολησει προδιδοντας τον Αυτοκρατορα και τους ενημερωσαν για τα τεκταινομενα.

Στο μεταξυ οι Βυζαντινοι ανιχνευτες ανεφεραν ότι οι Πετσενεγγοι είναι ακομα αποδιοργανωμενοι αλλα συντομα θα συνταχθουν.

Ο Κεκαυμενος υποστηριξε ότι τωρα είναι η ωρα για επιθεση τωρα που είναι αποδιοργανωμενοι και πως κάθε αναμονη τους αφαιρει πιθανοτητες νικης. Αν τους αφησουν να συνταχθουν δυσκολα θα νικησουν.

Ο Νικηφορος όμως γελασε δυνατα και ειπε “Βουλωστο Στρατηλατη της Ανατολης και μην παραβιαζεις τις διαταγές μου γιατι εγω είμαι ο αρχηγος εδώ! Δεν θα επιτεθουμε τωρα στους Πετσενεγγους γιατι θα φοβηθουν και θα κρυφτουν στο δάσος και αντε να τους βγάλουμε από εκει μεσα μετα.
Δεν εχω κυνηγοσκυλα να τους ξετρυπωσουν! “

Tελικα επικρατησε η γνωμη του Νικηφορου και οι Βυζαντινοι παρεμειναν αδρανεις.

Στο μεταξυ όμως οι Πετσενεγγοι συντάχθηκαν.

Την επομενη μερα ο Νικηφόρος βγηκε από το στρατοπεδο και ορισε την πολεμικη διάταξη.

Ο Νικηφόρος θα διοικουσε το κεντρο, ο Κεκαυμενος την δεξια πλευρα και ο Φρανγκοπουλος την αριστερη.

Η συγκρουση ηταν σφοδρη και πολύ συντομα η δεξια πλευρα των Βυζαντινων αρχισε να καταρρεει.

Μονο ο Κεκαυμενος με τη φρουρα του και μερικους συγγενεις του παλευαν λυσσαλεα προσπαθωντας να συγκρατησουν την πλευρα τους για να μην σπασει ολο το μετωπο.

Βλεπωντας την γενναια αντισταση του Κεκαυμενου οι Πετσενεγγοι φοβηθηκαν να κάνουν καταδιωξη και ετσι οι υποχωρουντες Βυζαντινοι κατάφεραν να φτάσουν μακρια από τη μαχη με ασφαλεια και με ελαχιστες απωλειες.

Το Βυζαντινο στρατοπεδο επεσε στα χέρια των Πετσενεγγων και λεηλατηθηκε.

Οι νεκροι της μάχης σκυλευτηκαν από τους Πετσενεγγους που τους επαιρναν εκτος από τα τιμαλφη και τον οπλισμο (καθως ηταν καλυτερος από τον δικο τους).

Καπου εκει ενας Πετσενέγγος ο Γκουλιν όπως εψαχνε τα πτώματα γυρισε ένα από αυτά και αντικρυσε τον Στρατηγο Κεκαυμένο μεσα στα αιματα.
Ειχε μια βαθια πληγη στο κεφάλι από την κορυφη μεχρι το δεξι φρυδι και μια λογχη σπασμενη κατω από το σαγονι που ειχε βγει στο στομα και μερικα αλλα τραυματα (αλλα τα δυο πρωτα ηταν τα σοβαροτερα) και ειχε χάσει πολύ αιμα.

Νομιζε ότι ηταν νεκρος αλλα όταν κοιταξε καλυτερα ειδε ότι ο Κεκαυμένος ανεπνεε ακομα.

Ο Γκουλιν γνωριζε τον Κεκαυμενο από παλια καθως ειχαν γνωριστει σε ένα από τα φρουρια του Κεγκεν στον Δουναβη και ειχαν γινει φιλοι.

Ετσι τον εβαλε στο άλογο του και τον μετεφερε στην σκηνη του οπου αφου βρηκε αναμεσα στους αιχμαλωτους της μάχης καποιον Βυζαντινο γιατρο τον εβαλε να χειρουργησει τον Κεκαυμένο και να του σώσει τη ζωη.

Μετα την καταστροφη οι Πετσενεγγοι συνεχισαν τις επιδρομες προς μεγάλο εκνευρισμο του Αυτοκράτορα ο οποιος το 1049 εφτιαξε νέο στρατο από βετεράνους της προηγουμενης μάχης και διορισε τον Μεγα Εταιριαρχη Κωνσταντινο ως διοικητη του.

Αφου τους ενισχυσε με στρατο από την ανατολη και με αδειουχους από μονάδες των Βαλκανιων τους εστειλε στην Αδριανουπολη.
Εκει οι Στρατηγοι εκαναν πολεμικο συμβουλιο για να δουν τι στρατηγικη θα ακολουθησουν. Και φυσικα να περιμένουν και τον Στρατηγο της Βουλγαριας Βασιλειο Μοναχο να ερθει με ενισχυσεις.

Αλλα στις 8 Ιουνιου 1049 οι Πετσενεγγοι εμφανιστηκαν ξαφνικα στην Αδριανουπολη.

Ο Μεγας Εταιριαρχης ειδοποιηθηκε από ανιχνευτες που τους ειδαν να πλησιαζουν και το πολεμικο συμβουλιο αλλαξε ατζεντα. Τωρα το ερωτημα ηταν “πολεμαμε η φευγουμε?”

O Διοικητης του Πεζικου Σαμουηλ Βουρτζης όμως εκανε ξαφνικη εξοδο με δικη του πρωτοβουλια χωρις διαταγές και επιτέθηκε στους Πετσενεγγους με τους στρατιωτες του.

Συντομα όμως τα βρηκε σκουρα και αναγκάστηκε να στειλει επειγοντα μηνυματα στον Κωνσταντινο για βοηθεια.

Ετσι όπως ηρθαν τα πραγματα τωρα ο Κωνσταντινος ηταν αναγκασμένος να πολεμησει παρα την αρχικη του αποφαση να υποχωρησει.
Ετσι εδωσε το σημα και ο στρατος βαδισε προς το Βασιλικο Λειβάδι οπου ο Βουρτζης ειχε εμπλακει με τους Πετσενεγγους.

Άλλη μια σφοδρη μαζη ξεκινησε αλλα λογω της αποδιοργανωσης του Βυζαντινου στρατου κατεληξε σε ηττα.

Ο Πατρικιος Μιχαηλ Δοκειανος σκοτώθηκε στην πρωτη γραμμη. Ο Κωνσταντινος Αριανιτης δεχτηκε 3 λογχες στην κοιλια και μεταφέρθηκε εκτος μάχης βαρυτατα τραυματισμενος και πεθανε 2 μερες μετα. Πολλοι αλλοι ευγενεις σκοτωθηκαν επισης.

Οσοι γλιτωσαν κλειστηκαν στο στρατοπεδο που ειχαν οχυρωσει κοντα στην Αδριανουπολη οπου πολιορκηθηκαν από τους Πετσενεγγους.

Οι Πετσενεγγοι δεν ειχαν εξοπλισμο για πολιορκια και ετσι αποφάσισαν να καταλαβουν την Αδριανουπολη με εφοδο.

Και ισως να τα ειχαν καταφέρει αν δεν πετυχαινε τον Στρατηγο Σουλτσουκ ένα γιγαντιο βελος από βαλιστρα το οποιο τον χτυπησε κατάστηθα και τον εκτοξευσε από το άλογο του μετρα μακρια. ΟΙ Πετσενεγγοι φοβηθηκαν και σταμάτησαν την εφοδο για την ωρα.

Στο μεταξυ εμαθαν τα καθεκαστα στην Αδριανουπολη και αμεσως εφυγε ο Πρωτοσπαθάριος Νικητας Γλαβας (που αντικαθιστουσε τον Αριανιτη ως Δουκα της Αδριανουπολης οσο αυτος θα ελειπε) με οσους στρατιωτες ειχε διαθεσιμους για να βοηθησει τους πολιορκουμενους.

Οι Πετσενεγγοι ειδαν τον Γλαβα να καλπάζει εναντιον τους με ορμη με τους στρατιωτες τους και νομισαν ότι ερχεται ο Στρατηγος της Βουλγαριας οποτε φοβηθηκαν και υποχωρησαν. Σε κάθε άλλη περιπτωση οι Βυζαντινοι θα ειχαν σφαγει μεχρις ενός.

Οσο γινονταν αυτά στην Αδριανουπολη, στην Κωνσταντινουπολη αποκαλυφθηκε αποπειρα πραξικοπηματος από τους Νικηφόρο και Μιχαηλ τους γιους του Κριτη των Θρακησιων Ευθυμιου και αλλους.

Στην δικη που ακολουθησε καταδικάστηκαν σε εξορια και δημευση περιουσιας οι Νικηφορος και Μιχαηλ ενώ ολοι οι αλλοι αθωωθηκαν.
Μετα από αυτό το επεισοδιο ο Αυτοκράτορας δεν ειχε άλλη επιλογη από το να επαναφέρει τον Κεγκεν και να τον στειλει στους Πετσενεγγους για να τους διαιρέσει και να παρασυρει οσους μπορει με το μερος του (ειχε πειστει στο μεταξυ ότι οι δολοφονοι του ελεγαν πιπες).

Ο Κεγκεν πηρε οσους στρατιωτες ηταν διαθεσιμοι στην Κωνσταντινουπολη και ενισχυμενος με Φράγκους μισθοφορους, Βαραγγους και Τουρκους ιπποτοξοτες.

Μαζι με τον Κεγκεν ο Αυτοκράτορας ορισε διοικητη τον Πατρικιο Νικηφόρο Βρυέννιο και τους εστειλε να τελειωνουν με τους Πετσενεγγους.

Οι Πετσενεγγοι ειχαν αποθρασυνθει εντελως μετα τη νικη τους στην Αδριανουπολη και μια ομαδα τους εφτασε μεχρι τους Κατασυρτες προάστειο της Κωνσταντινουπολης.

Αλλα ο Αυτοκράτορας οπλισε μια ομάδα Φρουρων του Παλατιου και αλλους υπο τη διοικηση του Πατρικιου Ιωάννη Φιλοσόφου και με νυχτερινη εξοδο τους βρηκε να κοιμουνται και τους κατέκοψε.

Μετα τους εκοψε τα κεφάλια τα οποια φορτωθηκαν σε κάρα και μεταφέρθηκαν στην Κωνσταντινουπολη οπου τα εκαναν στοιβα στον Ιπποδρομο.
Ο Κεγκεν από την άλλη προσπάθησε να δελεασει τους Πετσενεγγους να ερθουν με το μερος του και αυτοι ζητησαν διαπραγματευσεις.

Ο Κεγκεν τους πιστεψε αλλα μολις πηγε για διαπραγματευσεις τον δολοφονησαν και τον τεμάχισαν.

Ο Βρυεννιος εφτασε στην Αδριανουπολη οπου οχυρωθηκε εκει και μετα από λιγο εφτασε και ο Στρατηγος Μιχαηλ Ακολουθος με διαταγη του Αυτοκράτορα να αποφευχθει η ανοιχτη μαχη. Η αποστολη τους ηταν να τους αναγκάσουν να σταματησουν τις επιδρομες μονο.


Αφου ενωθηκαν οι δυο στρατοι αρχισαν να περιπολουν στην περιοχη.
Πρωτο επεσε στην παγιδα τους το αποσπασμα του Γκολόη το οποιο εξοντωθηκε και μετα στο Φρουριο Τοπλιτζιον εξοντωσαν άλλη μια ομάδα Πετσενεγγων.

Μετα από αυτές τις ηττες οι Πετσενεγγοι σταματησαν τις επιδρομες στη Θρακη και ξεκινησαν τις επιδρομες στην Μακεδονια.
Όταν το εμαθαν αυτό ο Βρυεννιος με τον Μιχαηλ εφυγαν αμεσως νυχτα για την Μακεδονια και με γρηγορη πορεια εφτασαν στην Χαριουπολη.
Εκει μπηκαν στην πολη και περιμεναν.

Το απογευμα της ιδιας μερας εφτασαν και οι Πετσενεγγοι και στρατοπεδευσαν εξω από την πολη αγνοωντας ότι μεσα στην πολη είναι ολοκληρος στρατος και ετσι αρχισαν να τρωνε και να πινουν και να γιορτάζουν.

Την νυχτα όμως βγηκαν οι Βυζαντινοι από την πολη και τους επιασαν στον υπνο και οι Πετσενεγγοι σφαχτηκαν μεχρι ενός.
Αυτό τρομαξε τους Πετσενεγγους και για τα επομενα δυο χρονια σταμάτησαν κάθε επιδρομη.

Πισω στην Κωνσταντινουπολη άλλη μια συνομωσια εβραζε όμως. Ο Ρωμανος Βοιλάς αξιωματικος της Εταιρειας και από τους πλεον εμπιστους του Αυτοκράτορα ειχε πλεξει ένα δικτυο συνομωσιας και ηταν ετοιμος να κανει πραξικοπημα όταν το σχέδιο του προδοθηκε και εγιναν αθροες συλληψεις.

Οι συνομώτες καταδικάστηκαν σε εξορια και δημευση περιουσιας και ο Βοιλας το ιδιο. Εν τουτοις η παλαια φιλια του με τον Αυτοκράτορα υπερισχυσε και πηρε αμνηστια μετα από λιγο και αποκατασταθηκε στα παλια του αξιωματα στο Παλατι.

Συνεχιζεται...

[George_V]

Στην Ανατολη οι Τουρκοι ειχαν και αυτοι τα δικα τους προβληματα και ειχαν αφησει την Αυτοκρατορια για λιγο στην ησυχια τους.

Ο Σουλτάνος ειχε σε δυσμένεια (λογω φθονου) τον αδελφο του Αλαιμ και ηθελε να τον ξεφορτωθει.

Ο Αλαιμ καταλαβε τι τον περιμένει και δραπετευσε στον ανηψιο του Κουτλουμους και ενωμενοι οι δυο τους επαναστάτησαν κατά του Σουλτάνου.

Στη μαχη που επακολουθησε οι επαναστατες ηττηθηκαν και αποσυρθηκαν στο φρουριο Πασάρ εκτος από τον Αλαιμ ο οποιος πιαστηκε αιχμάλωτος και εκτελεστηκε.

Ο Κουτλουμους με 6000 και τον γιο του Αλαιμ Μελεχ καταφεραν να ξεφυγουν προς την Αυτοκρατορια και από το Καρς εστειλαν επιστολη στον Αυτοκράτορα ζητώντας του ασυλο και σε ανταλλαγμα του προσεφεραν τις υπηρεσεις τους.

Αλλα πριν προλαβει να ερθει η απαντηση του Αυτοκράτορα, τους προλαβε ο Σουλτανος στην Περσαρμενια και τους κυνηγησε μεχρι την Αραβια.

Η εισβολη του Σουλτάνου όμως στην Περσαρμενια προκάλεσε την οργη του Αυτοκράτορα ο οποιος ανακάλεσε τον Στρατηγο Μιχαήλ Ακολουθο από τα Βαλκανια και τον εστειλε στην Ιβηρια.

Εκει ο Μιχαήλ ενισχυσε τις δυναμεις του με Φραγκους και Βαραγγους από την Χαλδία και βαδισε κατά του Σουλτάνου.
Ο Σουλτάνος αποφάσισε να μην δωσει μάχη καθως αν νικουσε θα ειχε απλα νικησει έναν υπηρέτη του Αυτοκράτορα. Αν εχανε όμως τοτε αυτό θα ηταν και το τέλος της βασιλειας του. Οποτε αποφάσισε να υποχωρησει στο Ταμπριζ.

Αλλα και στην Κωνσταντινουπολη επικρατουσε διπλωματικος πυρετος. Οι συνεχεις συγκρουσεις με Τουρκους και Πετσενέγγους ειχαν αδυνατισει το εμψυχο δυναμικο της Αυτοκρατοριας.

Αν ηθελαν να επιβιωσουν θα χρειάζονταν συμμάχους. Ετσι ο Κωνσταντινος εκμεταλλευτηκε τον θανατο του Ηγεμονα των Σερβων Βοισλαβου και την ανοδο στο θρονο του γιου του Μιχαηλ με τον οποιο εκλεισε ειρηνη και συμμαχια για να μπορέσει να αντιμετωπισει πιο αποτελεσματικα τους Πετσενεγγους.

Στην Ανατολη συνεσφιξε τις σχέσεις της Αυτοκρατοριας με τον Σουλτάνο της Αιγυπτου μιας και οι Τουρκοι ηταν κοινος τους εχθρος και κατάφερε να παρει αδεια ανοικοδομησης του Ναου του Παναγιου Τάφου στην Ιερουσαλημ καθως τον προηγουμενο ναο του 4ου αιώνα τον ειχε κάψει ο τρελος Σουλτάνος Αλ Χακιμ το 1009.

Ετσι με εξασφαλισμένες συμμαχιες αποφάσισε να τελειωνει με το προβλημα των βαρβαρων στα Βαλκάνια πριν αποθρασυνθουν τελειως και συμπηξουν άλλο ένα νομαδικο κράτος εξω από την πορτα του όπως ειχαν κανει οι Βουλγαροι 400 χρονια πριν.

Ετσι μαζεψε νέο στρατο με διοικητη τον Στρατηγο Μιχαηλ Ακολουθο και τον ενισχυσε με δυναμεις του Στρατηγου Βασιλειου Μοναχου και τους εστειλε κατά των Πετσενεγγων.

Όταν οι Πετσενεγγοι εμαθαν ότι ερχονται οι Βυζαντινοι οχυρωθηκαν στην Πρεσλαβα και τους περιμεναν εκει.

Ο Στρατηγος Μιχαηλ τους πολιορκησε αλλα μερικες μερες μετα καταλαβε ότι τιποτα δεν κανει και τσαμπα τους πολιορκει καθως είναι καλα οχυρωμενοι και με προμηθειες.

Ετσι συγκαλεσε πολεμικο συμβουλιο για να αποφασιστει τι πρέπει να γινει.

Η πλειοψηφια ψηφισε υπερ της υποχώρησης και ετσι μεσα στη νυχτα διέλυσαν το στρατοπεδο και εφυγαν.

Όμως αυτό εγινε αντιληπτο από ανδρες του Τυραχ οι οποιοι ειδοποιησαν τον αρχηγο τους και αυτος διέταξε καταδιωξη.
Αρκετοι σφαγιαστηκαν και αλλοι αιχμαλωτιστηκαν. Αναμεσα στους νεκρους ηταν και ο Στρατηγος Βασιλειος Μοναχός. Οσοι γλιτωσαν μαζι τους και ο Στρατηγος Μιχαήλ Ακολουθος εφτασαν στην Αδριανουπολη. Μονο ο στρατος του Στρατηγου Νικηφορου Βοτανειατη καταφερε να αποχωρησει συντεταγμένα και με ελαχιστες απωλειες χαρις στην επιδέξια διοικηση του.

Ο Αυτοκράτορας όμως εξοργισμένος πηρε τους επιζωντες της μαχης εφτιαξε νέο στρατο και τους ξαναστειλε εναντιον των Πετσενεγγων.

Αλλα και οι Πετσενεγγοι ηταν πλεον εξαντλημενοι και δεν μπορουσαν να αντέξουν άλλο πολεμο/επιδρομες.
Ετσι ζητησαν διαπραγματευσεις και τελικα κλειστηκε ειρήνη για 30 χρονια μεταξυ Πετσενεγγων και Αυτοκρατοριας.

Ο Αυτοκράτορας τους παραχωρησε με μορφη λιζινγκ εκτάσεις στο Παριστριον υπο τον ορο όμως να μην γινουν αυτονομο κρατος και οι Πετσενεγγοι σε αντάλλαγμα θα φορολογουνταν (οκ πιο ελαφρια από αλλους) και θα στρατευονταν οποτε τους το ζητουσε ο Αυτοκράτορας.

Στο μεταξυ οσο γινονταν αυτά, το καλοκαιρι του 1050 πέθανε και η Αυτοκράτειρα Ζωη σε ηλικια 72 ετων και ενταφιαστηκε στη Μονη του Χριστου Αντιφωνητη. Ετσι εμεινε μονος Αυτοκρατορας ο 70χρονος Κωνσταντινος Θ’ με την αδελφη της Ζωης την 70χρονη Αυγουστα Θεοδώρα την τελευταια απογονο της Μακεδονικης Δυναστείας.

Στο μεταξυ όμως ολοι αυτοι οι πολεμοι με Πετσενέγγους και Τουρκους ειχαν αδειασει το Αυτοκρατορικο Θησαυροφυλάκιο.

Και δεν ηταν μονο οι πολεμοι που το άδειαζαν αλλα και η χλιδάτη ζωη της ερωμενης του Σκληραινας η οποια ρουφαγε τεράστια ποσα από το θησαυροφυλακιο για κάθε καπριτσιο της.

Ο Αυτοκράτορας την ειχε εγκαταστησει σε βιλλα στο Κυνηγιον και ειχε διατάξει τις υπηρεσιες του Κουρατορικιου (ιδιαιτερη οικονομικη υπηρεσια του Παλατιου) που βρισκοταν στο διπλανο Παλατι των Μαγγανων (το οποιο ανακαινιζε με δημοσιο χρημα μετα από απαιτηση της Σκληραινας για να παει να μεινει εκει καποια στιγμη) να της παρέχουν απεριοριστη πιστωση σε ότι ζητάει. Και φυσικα ο Αυτοκράτορας με το προσχημα της επιθεωρησης των εργων στο Παλατι των Μαγγανων εβρισκε παντα ευκαιρια να την επισκεπτεται (μετα το ρεζιλικι που ειχε παθει με την πομπη διατηρουσε χαμηλο προφιλ μαζι της. Όχι ότι δεν το ηξερε και η κουτση Μαρια στην Πολη αλλα τουλαχιστον δεν εδιναν τοσα δικαιωματα πλεον).

Η Σκληραινα ειχε πεθάνει το 1045 αλλα ειχε φάει πολύ χρημα από το δημοσιο ταμειο σε σημειο που η οικογένεια των Σκληρων ειχε ανακτησει την παλια της αιγλη που ειχε τον 10ο αιωνα μονο από αυτά που εφαγε μονη της.

Όπως και να ειχε όμως τα ταμεια ηταν εντελως αδεια. Ετσι επρεπε να βρει πηγες εισοδηματος αμεσα.

Οποτε αυξησε τους φορους, εφευρισκε νεους φορους, εβαζε δασμους ακομα και στα πιο απιθανα πράγματα και φυσικα διοριζε κάθε εγκληματικο κατακαθι ως φοροεισπρακτορα καθως αυτοι ηταν πιο αποτελεσματικοι στην εισπραξη των φορων.

Όταν παλι δεν του εβγαιναν τα λεφτα αρχισε και τις περικοπες διαλυοντας τον στρατο της Ιβηρίας καθως του κοστιζε πολύ. Και σαν να μην εφτανε αυτό υπερφορολογησε και τους πρωην στρατιωτες του διαλυμενου στρατου για να βγάλει τα σπασμενα.

Αλλα δεν ηταν μονο κακος ο Κωνσταντινος. Εκανε και καποια καλα εργα. Όπως στην ανακαινιση των Μαγγανων αν εξαιρεσουμε ότι εκανε για την ερωμενη του, προσθεσε επισης στο Παλάτι των Μαγγανων, νοσοκομειο, πτωχοκομειο και γηροκομειο και ανακαινισε εκκλησιες και αλλα ιδρυματα. Και σε διπλωματικο επιπεδο τα πηγε αριστα.

Εξαιρουμενης της οικονομικης αδυναμιας τα πράγματα εδειχναν να ηρεμουν για τον Αυτοκράτορα. Οι Πετσενεγγοι ειχαν ησυχάσει και οι Τουρκοι δεν ειχαν πολύ ορεξη για καβγα.

Αλλα όχι. Εκει που ελεγε να παρει μια ανασα παλι στραβα του ηρθαν.

Τωρα επεσε επιδημια πανουκλας στην Αυτοκρατορια με παρα πολλους νεκρους και τον Ιουλιο του 1054 ηρθε και το Σχίσμα των Εκκλησιων.
Βεβαια δεν ηταν κεραυνος εν αιθρια αλλα επροκειτο για την εκρηξη της χυτρας που εβραζε εδώ και αιωνες.

Ηδη από το Φωτιανο Σχισμα του 867 φαινοταν ότι οι τριβες ειχαν φτάσει σε οριακο σημειο.

Το 1053 ο Αρχιεπισκοπος Αχρίδος Λεων με προτροπη του Μιχαηλ Κηρουλάριου εστειλε επιστολη στον Επισκοπο του Τράνι Ιωάννη με την οποια κατηγορουσε για αιρεση την Ρωμαικη Εκκλησια που χρησιμοποιουσε πρακτικες όπως αζυμο αρτο κλπ (τις οποιες ανεχονταν επι σχεδον 600 χρονια στην Ανατολη χωρις να δημιουργειται ζητημα. Στην πραγματικοτητα οι αβυσσαλεες διαφορες ηταν μονο το Φιλιοκβε και το Πρωτειο του Πετρου. Όλα τα αλλα ηταν παραδοσεις ανεκτες λογω εντοπιοτητας. Το πιθανοτερο είναι μαλλον ότι ο Κηρουλαριος ψαχνοταν για καυγα).

Ο Επισκοπος του Τρανι απαντησε με τον ιδιο οξυ τροπο όπως και η επιστολη του Λεοντα και ο Κηρουλαριος σε αντιποινα εκλεισε ολες τις λατινικες εκκλησιες στην Κωνσταντινουπολη.

Στις 2 Σεπτεμβριου 1053 ο Πάπας Λέων Θ’ γραφει την επιστολη In Terra Pax προς τον Κηρουλαριο και τον Λεοντα οπου σε οξυ και απειλητικο τονο υπερασπιζεται τα προνομια της Ρωμαικης Εκκλησιας τα οποια απέρρεαν όπως ελεγε από την Κωνσταντινεια Δωρεα την οποια θεωρουσε γνησια.

Εν τουτοις αυτή η επιστολη δεν εστάλη ποτέ καθως θεωρηθηκε πολύ προσβλητικη και μαλλον κακο θα εκανε παρα καλο οποτε στη θεση της συνεγράφη η επιστολη Scripta Tuae η οποια πανω κατω τα ιδια ελεγε αλλα με πιο μαλακο τροπο.

Η αρχικη διασταση του ζητηματος ηταν ότι ειχε γινει παρεξηγηση και ανταλλαχθηκε μια σειρα επιστολων μεταξυ του Πάπα, του Αυτοκρατορα και του Πατριαρχη και το ζητημα φαινοταν να βαινει προς εκτονωση μιας και Παπας και Αυτοκράτορας ειχαν κοινο εχθρο τους Νορμανδους που την εποχη εκεινη ειχαν βαλει στο μάτι την Νοτια Ιταλια.

Τον Ιανουαριο του 1054 ο Πάπας Λεων Θ’ ζητάει επισημως βοηθεια από τον Αυτοκράτορα εναντιον των Νορμανδων αν και του εριξε και λιγη γκρινια για την συμπεριφορα του Πατριαρχη που την εβρισκε εντελως αλαζονικη καθως δεν του αρεσε ο τιτλος του Οικουμενικου (που ερχοταν σε συγκρουση με το Πρωτειο του Πετρου που υποστηριζε ο Παπας) κατηγορωντας τον ότι εχει δεσει τους αλλους 3 Πατριαρχες στο αρμα του και τους κανει ότι θελει.

Οι επιστολες αυτές δόθηκαν σε τριμελη επιτροπη που θα επισκεπτοταν την Κωνσταντινουπολη για διαπραγματευσεις.
Επικεφαλης της επιτροπης θα ηταν ο Καρδινάλιος-Επισκοπος της Σιλβα Καντιντα Ουμβέρτος ο οποιος ηταν γνωστος θερμοκεφαλος, εκδικητικος και αξεστος χαρακτηρας και μελη της ο Καρδινάλιος-Διακονος της Santa Maria in Domnica Φρειδερικος ντε Λωρραιν (μελλοντικος Πάπας Στέφανος Θ’) και ο Αρχιεπισκοπος του Αμαλφι Πέτρος.

Όταν εφτασε η επιτροπη στην Κωνσταντινουπολη ο Αυτοκράτορας τους δέχτηκε με τιμες και δοξες αλλα ο Κηρουλαριος ουτε να τους φτυσει και τους εκανε καθημερινα καψονια.

Και συνεχισε να τους πικάρει συνεχομενα μεχρι που στο τέλος ο Ουμβέρτος δεν αντεξε άλλο τοσο πικάρισμα και στις 16 Ιουλιου 1054 λιγο πριν ξεκινησει η Θεια Λειτουργια στην Αγια Σοφία εισήλθε στην Εκκλησια μαζι με τους αλλους δυο της επιτροπης και αφησαν πανω στην Αγια Τράπεζα Βουλλα Αφορισμου του Κηρουλάριου του Αρχιεπισκοπου Αχριδος Λεοντα και του Σακελλαριου Νικηφορου και οσων κληρικων η λαικων τους στηριζαν.

Φευγοντας τιναξαν την σκονη από τα υποδηματα τους και φωναξαν “Videat Deus et iudicatur”.

Στις 20 Ιουλιου 1054 ο Κηρουλαριος συγκαλεσε Συνοδο και εκει ομοφωνα αποφασιστηκε να αφοριστουν τα 3 μελη της επιτροπης (όχι όμως ο Παπας Λεων Θ’ καθως ειχε πεθανει από τις 19 Απριλιου 1054 και νεος Παπας δεν ειχε εκλεγει ακομα) και να καουν δημοσιως ολα τα αντιγραφα της Βουλας του Αφορισμου εκτος απο ενα που θα μεινει στο Πατριαρχικο Αρχειο.

Βασικα οι αλληλοαφορισμοι αφορουσαν μονο τον Κηρουλαριο και δυο αλλους και τους 3 της επιτροπης. Δεν αφοριστηκαν οι Εκκλησιες μεταξυ τους. Και οι δυο πλευρες απεφυγαν να αφορισουν τις αντιστοιχες εκκλησιες εν συνολω. Η ορθοδοξη πλευρα μαλιστα δεν κανει καν λογο για αφορισμο "οπαδων και ακολουθων" οπως εκανε η λατινικη πλευρα.

Τοτε ειχε θεωρηθει μικροεπεισοδιο μεταξυ δυο θερμοκεφαλων (σε τετοιο βαθμο που οι μισοι contemporary ιστορικοι δεν το σημειωνουν καν και οι αλλοι μισοι γραφουν το πολύ μια παραγραφο για αυτό) αλλα η ιστορια εδειξε ότι οι επιπτωσεις αυτου του μικροεπεισοδιου ειχαν αντικτυπο για σχεδον 1000 χρονια. Βασικα ηταν ενα ζητημα το οποιο θα μπορουσε να ειχε λυθει μεσα σε 1 ωρα αν στις αντιστοιχες θεσεις δεν βρισκονταν ο Ουμβερτος με τον Κηρουλαριο οι οποιοι ηταν τα εντελως λαθος προσωπα στη λαθος θεση τη λαθος στιγμη.

[George_V]

Μετα το επεισοδιο των αφορισμών το φθινοπωρο του 1054 ο Αυτοκράτορας υπεστη μια ισχυρη κριση ποδάγρας η οποια τον αφησε σχεδον κατακοιτο στο κρεβάτι και μεταφέρθηκε στο Παλατι των Μαγγανων καθως ηταν πιο κοντα στη θαλασσα και οι γιατροι του ελεγαν πως ο θαλασσινος αερας θα του εκανε καλο.

Δυο μηνες μετα όμως ο Αυτοκράτορας κολλησε και άλλη αρρωστια (ισως την πανουκλα που σερνοταν τοτε) και κατάλαβε ότι ερχεται το τελος του.

Με τον Αυτοκράτορα ετοιμοθάνατο η Αυλη βρεθηκε σε αναταραχη. Δεν υπηρχε ξεκάθαρος διαδοχος και χωρις τετοιον θα παρελυε το κράτος. Ειδικα αν οι Στρατηγοι ξεκινουσαν μια σειρα εμφυλιων για τον θρονο.

Ετσι συναντηθηκαν οι υψηλοτεροι αξιωματουχοι της Αυτοκρατοριας για να συζητησουν τις επιλογές τους την 1η Ιανουαριου 1055. Ο Λογοθέτης του Δρομου Ιωάννης, ο Πρωτονοτάριος Κωνσταντινος και ο Λογοθέτης του Κανικλειου Βασιλειος μαζι με τους συνεργατες τους.

Τελικα συμφωνησαν πως ο καταλληλοτερος για τον θρονο ηταν ο Στρατηγος της Βουλγαριας Νικηφορος Πρωτεύων.

Μαλιστα εστειλαν και μανδάτωρα να του αναγγειλει την αποφαση τους και να τον φέρει αμεσα πισω από την Βουλγαρια.
Όμως η αποφαση τους διερρευσε και μαθευτηκε από τους συνεργάτες της Αυγουστας Θεοδώρας και αποφάσισαν να δράσουν πρωτοι.

Ετσι ο Νικήτας Ξυλινητης, ο Θεοδωρος και ο Μανουηλ την επιβιβασαν στον Βασιλικο Δρομωνα και από τις Βλαχέρνες την εφεραν κατευθειαν στο Μεγάλο Παλατι οπου την ανακηρυξαν Αυτοκράτειρα με ολες τις εξουσιες υπο τις επευφημιες της Φρουρας των Βαραγγων (και οι υπολοιπες φρουρες

βλεποντας τους Βαραγγους να την στηριζουν δεν τολμησαν να εκφέρουν αντιρρηση και ενωθηκαν μαζι τους).
Ο Αυτοκράτορας Κωνσταντινος Θ’ τελικα πέθανε την νυχτα της 10ης προς 11η Ιανουαριου 1055 και ενταφιαστηκε στη Μονη Μαγγανων διπλα από το Ανακτορο σε έναν απλο και λιτο τάφο.

Η πρωτη πράξη της Θεοδώρας ως Αυτοκράτειρας ηταν να στειλει ένα αποσπασμα να συλλαβει τον Στρατηγο Νικηφόρο Πρωτευων.
Το αποσπασμα πετυχε τον Στρατηγο στην Θεσσαλονικη στο δρομο για την Κωνσταντινουπολη (δεν ειχε μαθει ακομα ότι ο Αυτοκρατορας ειχε πεθάνει και νομιζε αρχικα ότι ηρθαν για συνοδεια. Για αυτό δεν προέβαλλε αντισταση. Όταν καταλαβε γιατι ειχαν ερθει ηταν αργα).

Οι στρατιωτες μετέφεραν τον Στρατηγο αλυσοδεμενο στην Κωνσταντινουπολη οπου η Θεοδώρα τον καταδικασε σε εξορια στη Μονη Κουζηνά στη Μαγνησια.

Αμεσως μετα συνέλαβε τον Λογοθέτη Ιωάννη, τον Πρωτονοτάριο Κωνσταντινο και τον Λογοθετη Βασιλειο που ειχαν την ιδέα να γινει ο Νικηφόρος Αυτοκράτορας και τους καταδικασε σε εξορια και δημευση περιουσιας.

Μετα διορισε δικους της ανθρωπους σε θεσεις κλειδια στην κυβερνητικη μηχανη ενώ ο Στρατηγος Θεόδωρος (που την στηριξε εναντι του Νικηφορου) προηχθη σε Δομέστικο των Σχολων της Ανατολης αντικαθιστωντας τον Ισαακιο Κομνηνο και εστάλη να αντιμετωπισει τις Τουρκικες επιδρομες .

Ο Νικητας Ξυλινητης ανταμειφθηκε με το αξιωμα του Λογοθέτη του Δρομου για την αποφασιστικοτητα του να στηριξει τη Θεοδωρα εναντι του Νικηφορου ενώ ο άλλος υποστηρικτης της ο Μανουηλ διοριστηκε Δρουγγάριος της Βιγλας.

Επισης ο Λεοντας Παρασπονδυλος διοριστηκε συμβουλος της επι των πολιτικων θεματων και Πρωτοσυγκελλος.

Στο μεταξυ ο στρατος που βρισκοταν στην Ανατολη για να αντιμετωπισει την επικειμενη Τουρκικη εισβολη όταν εμαθε ότι ο Αυτοκρατορας πεθανε στασιασε και ο Στρατηγος Βρυέννιος τους οδηγησε πισω στη Χρυσοπολη.

Εκει όμως ο Στρατηγος επεσε σε παγιδα της Θεοδωρας και συνεληφθη. Ο στρατος του μετα τη συλληψη του Στρατηγου παραδοθηκε και με νεους διοικητες επεστρεψε πισω.

Ο Βρυεννις καταδικάστηκε σε εξορια για την σταση αυτή.

Εν τουτοις η Θεοδώρα δεν εζησε πολύ ακομα. Στα τέλη Αυγουστου αρρωστησε με αποφραξη εντέρου και ηταν ετοιμοθάνατη.
Παλι η Αυτοκρατορια βρεθηκε αντιμετωπη με παραλυση ελλειψει ξεκαθαρου διαδοχου.

Τοτε πηρε την κατάσταση στα χέρια του ο Λεοντας Παρασπόνδυλος και μαζι με αλλους ανακήρυξαν Αυτοκράτορια τον γηραιο πρωην Λογοθέτη του Στρατιωτικου Μιχαηλ Βριγγα.

Ο Μιχαηλ ηταν ενας απλος ανθρωπος ο οποιος ολη του τη ζωη υπηρξε στρατιωτης. Δεν ηξερε να κανει τιποτε άλλο. Ηταν ηδη ηλικιωμενος και χωρις παιδια.

Για τον Παρασπονδυλο όμως ηταν ο ιδανικος stop-gap υποψηφιος μεχρι να βρεθει κατι καλυτερο.

Αλλα δεν ηταν μονο για αυτό η επιλογη του. Η επιλογη ενός γηραιου και απλοικου στρατιωτη που το μονο που ηξερε ηταν να ακολουθει διαταγες σε ολη του τη ζωη εγγυοταν ότι ο Μιχαηλ θα ηταν μονο κατ’ονομα Αυτοκρατορας και την πραγματικη εξουσια θα ειχε ο Παρασπονδυλος και η ομαδα του.

Αλλα για να είναι και σιγουροι τον εβαλαν να ορκιστει ότι θα τους υπακουει παντα και θα κανει ότι του λενε.

Τελικα στις 31 Αυγουστου 1056 η Αυτοκράτειρα Θεοδώρα πέθανε σε ηλικια 76 ετών και μαζι της εκλεισε και η Μακεδονικη Δυναστεια της οποιας ηταν η τελευταια απόγονος.

Νεος Αυτοκράτορας ανακηρυχτηκε την ιδια μερα ο Μιχαήλ ΣΤ’ Βριγγας.

Σε γενικές γραμμές εγινε δεκτός χωρις προβληματα ως Αυτοκράτορας. Αλλα καποιοι διαφωνησαν.

Αναμεσα σε αυτους ηταν και ο Πρόεδρος της Συγκλήτου Θεοδόσιος Μονομάχος εξάδελφος του Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Θ’.
Θεώρησε ότι ο θρόνος του ανηκε δικαιωματικα ως συγγενη του προηγουμενου Αυτοκράτορα και κάλεσε τους συγγενεις του, τους υπηρέτες του και τους υποστηρικτές του στην επαυλη του στο Λεομακελλειον.

Το απογευμα της ιδιας ημερας κατεβηκαν ως οχλος την Μέση Οδο προς το Παλάτι φωνάζοντας για την αδικία στο προσωπο του Θεοδοσιου Μονομάχου και απαιτώντας ο θρονος να αποδοθει σε αυτόν ως κληρονομικο του δικαιωμα καθως ηταν ο κοντινοτερος συγγενεις του προηγουμενου Αυτοκράτορα τωρα που ειχε εκλειψει η Μακεδονικη Δυναστεία.

Φτάνοντας στο Πραιτώριο εκαναν εφοδο στο κτιριο αιφνιδιασαν την φρουρα και ανοιξαν τις φυλακες οπου οι κρατουμενοι ενωθηκαν μαζι τους ενώ ανοιξαν και τις αποθηκες οπλισμου και εξοπλιστηκαν.

Τα νεα ότι γινεται αποπειρα πραξικοπηματος εφτασαν στο Παλάτι οπου επικρατησε αναβρασμος.

Ανοιξαν τις αποθηκες οπλισμου και εξοπλισαν τους υπηρέτες, κινητοποιηθηκαν οσα Αυτοκρατορικα Ταγματα ηταν διαθέσιμα και η Φρουρα των Βαραγγων μπηκε στην πρωτη γραμμη ετοιμοι να αμυνθουν κατά των στασιαστων.

Ο Θεοδόσιος αντιληφθηκε ότι ο οπλισμένος οχλος του είναι no match για την Φρουρά των Βαραγγων και αντι να κατευθυνθουν προς την Χαλκη Πυλη πηγαν προς την Αγια Σοφία ελπιζοντας ο Πατριαρχης με τον κληρο να συνταχθουν μαζι τους και με την επιρροη του Πατριαρχη ο λαος να τον ανακηρύξει δια βοης Αυτοκράτορα. Ηλπιζε πως θα τον στηριζε ο Πατριαρχης ο οποιος ηταν εχθρικα διακειμενος στην παραταξη της Θεοδωρας και του Μιχαηλ ΣΤ’.

Όμως όταν εφτασαν στην Αγια Σοφία με εκπληξη ειδε τους Οστιάριους της Μεγάλης Εκκλησιας να κλεινουν και να σφραγιζουν τις Πυλες της Αγιας Σοφιας για να μην μπει μεσα ενώ η πλατεια μπροστα από την Εκκλησια ηταν αδεια από κοσμος. Ο Κηρουλαριος μπορει να πετουσε τη σκουφια του για πραξικοπηματα και ιντριγκες αλλα αυτό ηταν φαρσα. Δεν ηταν σοβαρο στασιαστικο κινημα αυτό. Ηταν καταδικασμενο να αποτυχει και ο Πατριαρχης δεν θα ρισκαρε να ποντάρει σε κουτσο αλογο. Για αυτό εδωσε εντολη να κλεισουν οι Πυλες της Εκκλησιας.

Στο μεταξυ κυκλοφορησε η φημη ότι επικειται εφοδος της Φρουρας των Βαραγγων και ο οχλος που τον συνοδευε αρχισε σιγα σιγα να διαλυεται.
Στο τέλος εμεινε μονος του να καθεται μπροστά στα σκαλια της Αγιας Σοφίας μαζι με τον γιο του.

Εκει τον βρηκε αποσπασμα της Φρουρας και τον συνέλαβε χωρις να φέρει αντισταση. Ο Θεοδοσιος καταδικάστηκε σε εξορία στην Πέργαμο και οδηγηθηκε την ιδια μερα στον τοπο εξοριας του.

Μετα την καταστολη του πραξικοπηματος ο Μιχαηλ ΣΤ’ στεφθηκε και επισημα και ανελαβε την διοικηση του κρατους.

Εδωσε τα καθιερωμενα δωρα στην Συγκλητο για να κερδισει την στηριξη τους και υποσχέθηκε δωρα και πλουτη και στο λαο.

Ειχε ένα κολλημα με την παράδοση και κατά τη διαρκεια της βασιλειας του αναβιωσε αρκετα αρχαια και ξεχασμένα ηθη, εθιμα και πρωτοκολλα της Αυτοκρατορικης Αυλης πολλα εκ των οποιων ειχαν να χρησιμοποιηθουν από την εποχη των Ισαυρων.

Ενεκα αυτου του κολληματος θελησε να κατεδαφισει και τα σπιτια που ειχαν χτιστει στον αρχαιο χωρο του Στρατηγειου που καποτε (προ 400 ετων) στεγαζονταν οι στρατιωτικες υπηρεσιες και να στρωσει το χωρο ξανα για να ξαναχτιστει όπως ηταν την εποχη του Ιουστινιανου.

Ο κοσμος τον ειχε παρει στο ψιλο με όλα αυτά και μαλιστα κυκλοφορουσε και σχετικο ανεκδοτο που ελεγε ότι εβαζε τον κοσμο να σκαψει εκει για να βρει ένα κοκκαλο του που ειχε χάσει εκει (αστειακι για την ηλικια του και την δυσκολια που ειχε στη μετακινηση λογω αρθριτιδας).

Γενικοτερα ειχε κατι περιεργες ιδεες περι αναβιωσεως της παλιας αιγλης της Αυτοκρατοριας και για αυτό ειχε γινει λιγο ο περιγελως των υπηκοων του.

Εν τουτοις όμως ηταν γενναιοδωρος σε σημειο σπατάλης και οι Στρατηγοι του τον λατρευαν για αυτό.
Ένα από τα αρχαια εθιμα που αναβιωσε ηταν αυτό της προσφορας δώρων την Κυριακη του Πάσχα στους Στρατηγους και αξιωματικους.

Ετσι το Πασχα του 1056 ηρθαν σχεδον ολοι στην Κωνσταντινουπολη για να παρουν τιμες και (κυριως) χρηματα από τον Αυτοκράτορα καθως ολοι ηξεραν ότι είναι υπερβολικα ανοιχτοχέρης.

Ετσι αναμεσα σε αλλους εφτασαν ο Μαγιστρος Ισαακιος Κομνηνος, ο Μάγιστρος Κατακαλων Κεκαυμενος (που ειχε θεραπευθει από τα τραυματα του, ειχε απελευθερωθει από τους Πετσενεγγους και ηταν μεχρι προσφάτως Δουκας της Αντιοχειας).

Επισης ηρθαν ο νεος Δουκας της Αντιοχειας Μιχαηλ Ουρανός (ανηψιος του Μιχαηλ ΣΤ’ στον οποιο ο Αυτοκρατορας επετρεψε να αλλαξει το επωνυμο του από Βριγγας σε Ουρανος καθως η οικογενεια του καταγοταν εκ θηλυγονιας από την παλια αρχοντικη γενια που ειχε δωσει θρυλικους Στρατηγους όπως ο Νικηφορος Ουρανος και αλλοι), ο Ρωμανος Σκληρος κλπ.

Και συνεχισαν να ερχονται, ο Βεστιάριος Μιχαηλ Βουρτζης, τα αδελφια Κωνσταντινος και Ιωάννης Δουκας και εκατοντάδες αλλοι αξιωματουχοι.
Ολοι ηρθαν τρεχοντας για να εισπράξουν.

Και τους εδωσε αρκετα χρηματα σε ολους και για ολους ειχε έναν καλο λογο να πει. Αλλα όταν του ζητησαν ο Κομνηνος με τον Κεκαυμενο να τους προάγει εκει αρνηθηκε

Ο Αυτοκράτορας δεν ειχε καμια ορεξη να προαγει κανεναν (παρα μονο τους δικους του και οσους ηθελε ο Παρασπονδυλος) και ειδικοτερα αν του γινονταν στενος κορσες με αυτή την απαιτηση.

Αλλα το μονο που κατάφερε ηταν να στρέψει τους περισσοτερους Στρατηγους εναντιον του. Όχι ολους καθως καποιοι επωφεληθηκαν όπως ο
Βρυεννιος ο οποιος ανακληθηκε από την εξορια και διοριστηκε Στρατηγος της Καππαδοκιας και διατάχθηκε να αντιμετωπισει την Τουρκικη απειλη
καθως ειχε εμφανιστει στρατος υπο τον Στρατηγο Σαμουχ που λυμαινοταν τις πεδιαδες της Μεγαλης Αρμενιας.

Ο Βρυεννιος αρχικα χαρηκε με αυτό καθως ανεκτησε τα παλια του προνομια που του ειχε αφαιρέσει η Θεοδώρα και ετσι ζητησε από τον Αυτοκράτορα να του αποδωσει και την περιουσια του που ειχε δημευσει η Θεοδωρα επισης.

Αλλα ο Μιχαηλ ΣΤ’ γυρισε και του ειπε “Kανε πρωτα όπως διατάχθηκες και η αμοιβη σου μετα”.

O Bρυεννιος προσβλήθηκε αλλα δεν ειπε τιποτα εκεινη την ωρα. Όμως μεσα στο μυαλο του το μονο που υπηρχε ηταν το πως θα εκδικηθει τον Αυτοκράτορα.

Τα ιδια εκανε ο Αυτοκράτορας και στον μισθοφόρο Ερβέ Φρανγκοπουλο όταν του ζητησε προαγωγη σε Μάγιστρο.
Όταν του αρνηθηκε την προαγωγη ο Φρανγκοπουλος εξοργιστηκε και αφου ζητησε αδιεια να παει στα κτηματα του στο Θεμα Αρμενιακων εφυγε. Αφου δεν του εδινε ο Αυτοκράτορας ότι ζητουσε θα το επαιρνε μονος του. Βεβαια δεν ηξερε ότι οι Στρατηγοι σχεδιαζαν το δικο τους πραξικοπημα και για αυτό εφυγε. Αν το γνωριζε θα ειχε μπει και αυτος στη συνομωσια. Αλλα για τους Στρατηγους ο Φρανγκοπουλος ηταν ενας απλυτος βαρβαρος και δεν θα τον εβαζαν ποτε στον κυκλο τους.

Συνεχιζεται...

[George_V]

Ετσι εφτασε στα κτηματα του και από εκει μαζεψε και τους υπολοιπους Φραγκους που ηταν στην υπηρεσια του Αυτοκρατορα και μαζι τους πηγε στη Μηδεία οπου βρηκε τον Τουρκο Στρατηγο Σαμουχ και ενωθηκε μαζι του.

Αλλα η συμμαχια ηταν πολύ ευθραυστη και οι συνεχεις καβγάδες των Φραγκων με τους Τουρκους οδηγουσαν και τους διοικητες τους σε καβγά και κοιτουσαν ο ενας τον άλλο με μισο ματι.

Σε σημειο ο Φραγκοπουλος να λεει στους δικους του να μενουν ξαγρυπνοι για να μη τους πιασουν οι Τουρκοι στον υπνο και να εχουν τα οπλα τους πανω τους ακομα και όταν πανε για τουαλετα.

Τελικα οι υποψιες του Φραγκοπουλου ηταν βασιμες καθως ένα απογευμα οι Τουρκοι επιτέθηκαν στους Φράγκους την ωρα του δειπνου αλλα οι Φραγκοι ηταν ετοιμοι. Ειχαν τον οπλισμο τους πανω τους όπως τους ειχε συμβουλευσει ο διοικητης τους και απωθησαν τους Τουρκους.

Αμεσως μετα καβαλησαν τα αλογα τους που τα ειχαν και αυτά καθημερινα σε standby όπως ειχε πει ο Φραγκοπουλος και εκαναν εφιππη εφοδο στους Τουρκους οι οποιοι δεν περιμεναν τετοια αντιδραση και μετα από καποια αντισταση υποχωρησαν.

Οσοι γλιτωσαν υποχωρησαν στο κάστρο του Αχλατ. Το στρατοπεδο εμεινε στα χέρια του Φραγκοπουλου και των ανδρων του.
Αλλα οι Φραγκοι δεν ηθελαν να κοιμηθουν σε σκηνες και πιεσαν τον Φρανγκοπουλο να πανε να επιτάξουν την πολη του Αχλατ και να κοιμηθουν επιτέλους κατω από κεραμιδι και σε κρεβατι κανονικο.

Ηθελαν και λιγο ψυχαγωγια ε και ένα μπανιο δεν θα εβλαπτε μετα από τοσο καιρο του ειπαν οσο τον πιεζαν.

Ο Φραγκοπουλος αρχικα αρνουνταν αν και ειχε εγγυησεις από τον τοπικο Εμιρη ότι δεν θα τους πειράξει αλλα οι ανδρες του εγιναν πιο πιεστικοι
Τελικα υπεκυψε αλλα τους ειπε να κρατανε τον οπλισμο τους πανω τους ότι και να κανουν μεσα στην πολη.

Αλλα στο μεταξυ ο Σαμουχ ειχε ηδη ενημερώσει τον τοπικο Εμιρη για το τι ειχε συμβει και μαζι σχεδιασαν την εκδικηση τους.
Ενημερωθηκαν ολοι οι Αραβες στην πολη να αφησουν τους Φραγκους να μπουν και να κανουν ότι θελουν.

Όταν θα περνουσε η ωρα και αφου θα ειχαν ψυχαγωγηθει και μεθυσει τοτε θα δινοταν το σημα και οπου υπηρχε Φραγκος να τον δεσουν χειροποδαρα. Αν αντισταθει να τον σκοτωσουν.

Ετσι και εγινε. Αρκετοι Φραγκοι σκοτωθηκαν, άλλο πιαστηκαν αιχμαλωτοι ενώ μερικοι κατάφεραν να πηδηξουν από στέγη σε στέγη και να το σκάσουν.

Μαζι με αυτους συνεληφθη και ο Φραγκοπουλος. Ο Εμιρης για να πουλησει εκδουλευση στον Αυτοκράτορα του εστειλε επιστολη ότι συνελαβε οσους επιβουλευονταν τη βασιλεια του και τον αρχηγο της προδοσιας του τον στέλνει αλυσοδεμενο στην Κωνσταντινουπολη.

Πισω στην Κωνσταντινουπολη οι δυσαρεστημενοι Στρατηγοι που ετοιμαζαν το δικο τους πραξικοπημα αποφάσισαν να δωσουν στον Αυτοκράτορα μια δευτερη ευκαιρια.

Ετσι προσέγγισαν τον Πρωτοσυγκελο Λεοντα Παρασπονδυλο να μεσολαβησει για αυτους στον Αυτοκράτορα. Του ζητησαν να τον λογικευσει και να μην τους φέρεται με τροπο που δεν αρμοζει στην καταγωγη τους και να μην τους ρεζιλευει με τετοιο τροπο.

Ε και στο φιναλε είναι και απαραδεκτο του ειπαν να προάγονται ατομα που μαχες ειδαν μονο στα βιβλια και αυτοι που πολέμησαν και φυλανε τα συνορα της Αυτοκρατοριας μερα νυχτα να μενουν στην απ’εξω για να κοιμουνται ησυχοι αυτοι που ουτε φανταροι δεν πηγαν.

Αλλα ο Παρασπονδυλος δεν ακουγε τιποτα από όλα αυτά. Τους εδιωξε από το σπιτι του με ατσαλο τροπο.

Οι Στρατηγοι ρεζιλευτηκαν για δευτερη φορά και πλεον η οργη τους ξεχειλιζε. Στην αρχη γκρινιαζαν σιωπηλα και μεταξυ τους αλλα τωρα ηταν
φανερο πως ο Αυτοκράτορας θα τους εχει μονιμως στην απ’εξω και θα προάγει μονο τους δικους του και οσους είναι the power behind the throne γιατι προφανως ο Μιχαηλ ΣΤ’ δεν είναι σε θεση να κυβερνησει μονος του.

Ετσι η συνομωσια μεγάλωσε και δέθηκε με σιδερενιες αλυσιδες όπως ελεγαν. Ο Κεκαυμενος επεμενε πως επρεπε να συμπεριλαβουν και τον Στρατηγο Βρυεννιο στη συνομωσια μιας και διοικουσε έναν από τους μεγαλυτερους στρατους και ηλεγχε και τη μεγαλυτερη στρατιωτικη βαση στην Αυτοκρατορια ως Στρατηγος της Καππαδοκιας. Αυτή της Καισάρειας και πως αυτος πρεπει να είναι ο υποψηφιος τους για τον θρόνο.

Οι αλλοι Στρατηγοι όμως επεμεναν πως υποψηφιος για τον θρονο πρεπει να είναι ο Κεκαυμενος καθως ηταν ο γενναιοτερος, δυνατοτερος, εμπειρότερος και αρχαιοτερος από ολους τους.

Ο Κεκαυμενος όμως δεν πολυψηνόταν να γινει Αυτοκράτορας και ετσι αν δεν δεχονταν την υποψηφιοτητα Βρυέννιου τοτε αντιπροτεινε τον Μαγιστρο Ισαακιο Κομνηνο ως υποψηφιο Αυτοκράτορα καθως ειχε τις καλυτερες διασυνδέσεις από ολους.


Οι αλλοι Στρατηγοι δέχτηκαν και ορκιστηκαν να στηριξουν αυτόν ως Αυτοκράτορα.
Στο μεταξυ ο Βρυεννιος ετοιμαστηκε να αναλαβει διοικηση και εφυγε για την Καισάρεια με τη συνοδεια του Πατρικιου Οπσαρα στον οποιο ο Αυτοκράτορας ειχε δώσει τα χρηματα για την μισθοδοσια των στρατιωτων.

Φτανοντας στην Καισάρεια πληρωσαν τους μισθους αλλα ο Βρυεννιος αρχισε να υποσχεται παραπανω χρηματα και μπονους στους στρατιωτες προκαλωντας την γκρινια του Οπσαρα ο οποιος δεν ειχε τα χρηματα που ειχε υποσχεθει ο Βρυέννιος λεγοντας πως οι διαταγες του Αυτοκρατορα ηταν συγκεκριμενες και δεν ειχε δοσει εντολη για παραπανω χρηματα.

Ο Βρυεννιος του ειπε να ηρεμησει και να το βουλώσει αλλα ο Οπσαρας συνεχισε να του γκρινιαζει συνεχως προκαλοντας εκνευρισμο στον Βρυεννιο.

Τελικα από την πολύ και συνεχομενη γκρινια δεν αντεξε ο Βρυεννιος και μια ημερα που συνεχιζε να του γκρινιαζει για το θεμα των χρηματων
πεταχτηκε από την καρεκλα που καθοταν ο Βρυεννιος, πιανει τον Οπσαρα από τα μαλλια και τον κανει μαυρο στο ξύλο.

Μετα φωναξε τη φρουρα του και τους διεταξε να τον φυλακισουν. Μετα πηρε το ταμειο και μοιρασε τα χρηματα όπως ηθελε αυτος.
Προκληθηκε σουσουρο στο στρατοπεδο και η φημη εφτασε μεχρι τα αυτια του Πατρικιου Λυκάνθη Στρατηγου της Πισιδιας ο οποιος ειχε στρατοπεδευσει καπου εκει κοντα και όταν εμαθε τι εγινε θεωρησε ότι υπαρχει πραξικοπημα εν εξελιξει (παντως αγνοουσε την συνομωσια των Στρατηγων).

Ετσι οπλισε 2 ταγματα και επιτέθηκε στο στρατοπεδο του Βρυεννιου υποστηριζοντας τον Αυτοκράτορα Μιχαηλ ΣΤ’.
Κατάφερε να συλλαβει τον Βρυέννιο και απελευθερωσε τον Οπσαρα. Μετα εδωσε τον Βρυέννιο στον Οπσαρα αλυσοδεμενο λεγοντας του να τον παει στην Κωνσταντινουπολη με την κατηγορια της στάσης κατά του Αυτοκράτορα.

Ο Στρατηγος Λυκανθης θα εμενε στην Καισάρεια να αναλαβει διοικηση και να διορθωσει τα “λαθη” του Βρυεννιου στην μισθοδοσια.

Οι Στρατηγοι που συμμετειχαν στη συνομωσια και βρισκονταν στις γυρω περιοχες όπως ο Ρωμανος Σκληρος, ο Μιχαηλ Βουρτζης, ο Νικηφορος Βοτανειατης, τα αδελφια Αργυροι και αλλοι προτιμησαν να μην μπλεχτουν σε αυτή την υποθεση για να μην διαρρευσει το δικο τους σχέδιο εστω και κατά λαθος.

Αλλα όταν ακουσαν ότι θα μεταφερθει στην Κωνσταντινουπολη φοβηθηκαν. Ο Βρυεννιος γνωριζε για τη συνομωσια τους και αν βασανιστει στην ανακριση μπορει να τα ξεράσει όλα και τοτε πανε ολοι χαμένοι.

Ετσι συγκεντρωθηκαν οι περισσοτεροι στην Κασταμονη της Παφλαγονιας στα κτηματα του Ισαακιου Κομνηνου οπου τον επεισαν να επισπευσουν το σχεδιο τους καθως φοβοντουσαν ότι η συνομωσια μπορει να αποκαλυφθει από ωρα σε ωρα αν μιλησει ο Βρυεννιος.

Από εκει μαζι με τον Κομνηνο πηγαν στην Γουναρια και μαζεψαν εκει το στρατό της περιοχης μαζι με οσους ηθελαν να στρατολογηθουν. Εκει στις 8 Ιουνιου 1057 ανακηρυξαν τον Ισαακιο Κομνηνο Αυτοκράτορα.

Ο νεος Αυτοκράτορας στρατοπεδευσε στην περιοχη και καλεσε και τους υπολοιπους συνομωτες να μαζευτουν εκει.

Ο Κομνηνος βασικα περιμενε την αφιξη του Κεκαυμενου. Χωρις αυτόν δεν θα προχωρουσε. Και ο Κεκαυμενος ειχε καθυστερησει.

Οι μερες περνουσαν και ο Κεκαυμενος δεν εμφανιζοταν. Ο Κομνηνος ανησυχουσε ότι κατι του ειχε συμβει.

Τελικα εφτασε ενας αγγελιοφορος και του ειπε ότι κυκλοφορει η φημη πως ο Κεκαυμενος αλλαξε στρατοπεδο και προσχωρησε στην πλευρα του Αυτοκράτορα και πως μαζευει στρατο για να τους χτυπησει.

Οι συνομωτες ταραχτηκαν και δεν ηξεραν τι να κανουν. Αν ο Κεκαυμενος τους ειχε προδοσει πανε χαμενοι. Αλλα γιατι να τους προδοσει. Αυτος ηταν ο ουσιαστικος ηγετης της συνομωσιας και δεν ειχε κανενα λογο να παει στον Αυτοκράτορα. Αυτό τους μπερδευε περισσοτερο. Ετσι αποφάσισαν να μεινουν εκει που είναι μεχρι να ανακαλυψουν τι πραγματικα συμβαινει.

Παμε λιγο πισω στο χρονο μερικες μερες πριν στην Κωνσταντινουπολη. Ο Κεκαυμενος ζητησε αδεια από τον Αυτοκρατορα να παει στα κτηματα του και φευγοντας από την Πολη βρηκε στη Νικομηδεια έναν Μανδάτωρα στον οποιο ειπε να παει στον Λογοθέτη του Δρομου Νικητα Ξυλινητη και να πει τα εξης:

“Γνωριζε αδελφε ότι ο κυριος και Βασιλευς σου εχει εμενα και τον Κομνηνο για αχρηστους. Απερριψε τις αιτησεις μας και μας εστειλε σπιτια μας. Να ξερεις ότι εχουμε τραβηξει το δρομο μας. Αν αυτό δεν σου αρεσει στειλε στρατο να μας φέρεις πισω παρα τη θεληση μας”.
Oταν εφτασε στην Κασταμονη και βρηκε τον Κομνηνο να είναι αραχτος και λαιτ σαν να μην συμβαινει τιποτα (δεν ειχε γινει ακομα το επεισοδιο με τον Βρυεννιο στην Καισαρεια) φοβηθηκε ότι ο Κομνηνος και οι υπολοιποι εκαναν πισω και η συνομωσια εγκαταλειφθηκε.


Ηδη τα ειχε πει χυμα στον Λογοθέτη και τωρα θα πληρωνε τη νυφη μονος του. Βασικα αν εχει εγκαταλειφθει η συνομωσια μονος του εβγαλε τα ματια του με αυτά που ξεφουρνισε στον Λογοθετη. Από εκει πηγε κατευθειαν στην Κολωνεια στα δικα του κτηματα για να δει τι θα κανει καθως δεν ειχε ετοιμο στρατο για να αντιμετωπισει τον Αυτοκράτορα.

Ελειπε καιρο αλλωστε από εκει και δεν ειχε επαφες με τους ντοπιους στρατιωτες για να τους μαζεψει γρηγορα ουτε γνωριζε πως θα αντιδρουσαν σε αυτά που θα τους ελεγε.

Μετα που εφυγε εγινε το επεισοδιο με τον Βρυεννιο και επιταχυνθηκε το σχέδιο αλλα ο Κεκαυμενος δεν το γνωριζε αυτό. Και ο Κομνηνος δεν ηξερε ότι ο Κεκαυμενος παει στα κτηματα του θεωροντας ότι επεστρεψε στην Κωνσταντινουπολη με τα την επισκεψη του στην Κασταμονη. Για αυτό πιστεψε ότι μπορει και να τους εχει προδοσει.

Για αυτό το λογο καθυστερουσε ο Κεκαυμενος λογω κακης συνεννοησης και όχι γιατι ειχε προδοσει.

Στην Κολωνεια εκεινη την περιοδο βρισκονταν 3 Ταγματα. Δυο μισθοφορικα Φραγκικα και ένα Ρωσικο.

Στην αρχη φοβηθηκε καθως νομιζε ότι βρισκονταν εκει για να τον συλλαβουν με εντολη του Αυτοκράτορα. Όταν ειδε ότι δεν αντιδρουσαν συνεχισε και εφτασε στα κτηματα του.

Εκει αποκάλυψε την συνομωσια σε δικους του ανθρωπους και γειτονες και καταφερε να μαζεψει 1000 ανδρες για αρχη.
Μετα απευθυνθηκε στους προυχοντες της περιοχης και καταφερε να τους φέρει με το μερος του και να αυξησει τις δυναμεις του.

Εχοντας εξασφαλισει μια καποια δυναμη πλαστογράφησε μια Αυτοκρατορικη Διαταγη δηθεν για να επιτεθει στον Τουρκο Σαμουχ και με αυτή κατάφερε να παρει υπο τις διαταγές του τα 3 Ταγματα που βρισκοταν στην Κολωνεια και άλλες δυο μονάδες από την γειτονικη Χαλδία και τους διεταξε να μαζευτουν στην Νικόπολη.

Εκει μαζεψε τους αξιωματικους κα τους αποκάλυψε το πραγματικο σχέδιο. Και τους εδωσε 2 επιλογές. Η δεχεστε η αποκεφαλιζεστε. Τελικα ολοι δεχτηκαν.

Εχοντας ησυχασει πλεον καταφερε να εξασφαλισει και την στηριξη από Σεβαστεια, Μελιτηνη και Τεφρικη και ετσι εστειλε μηνυμα στον Κομνηνο ότι ερχεται με μεγάλο στρατο.

Όταν ελαβε το μηνυμα του Κεκαυμενου, ο Κομνηνος ανακουφιστηκε. Δεν ειχαν προδοθει όπως νομιζαν εξαρχης. Αλλα πλεον εχουν και το πανω χέρι και από φοβισμενος ο Κομνηνος ενιωσε να τον πλημμυριζει κυμα γενναιοτητας.

Στην πορεια του Κομνηνος επεισε και ένα Ταγμα των Αρμενιακων να ερθει μαζι το και τελικα εφτασε στην Κασταμονη και ενωθηκε με τον Κομνηνο.

Όλα ηταν ετοιμα να ξεκινησουν την επανασταση τους. Ο Κομνηνος εστειλε την γυναικα του Αικατερινης της Βουλγαριας (κορη του πρωην Τσαρου Βλαντισλαβ) στον αδελφο του Ιωάννη Κομνηνο μαζι με τους θησαυρους του για να τους κρυψει στο Καστρο Πεμολισσα στις ακτές του ποταμου Αλυ.

Μετα από αυτό εφυγαν μαζι με τον Κεκαυμενο και περνωντας τον Σαγγάριο εφτασαν στην Νικαια χωρις να συναντησουν αντισταση.

Εκει στρατοπεδευσε κοντα στην Νικαια η οποια παρεμεινε πιστη στον Αυτοκράτορα.

Ο βασικος του στοχος ηταν η Νικομηδεια αλλα η πολη ειχε ηδη καταληφθει από ομαδες πιστες στον Αυτοκράτορα και ο Κομνηνος δεν θα εχανε το χρονο του πολιορκώντας την Νικομηδεια. Αλλωστε η Νικαια με την Ασκανια λιμνη στη μια πλευρα είναι πιο ευκολα υπερασπισιμη αν χρειαστει να υποχωρησουν.

Η επανασταση ειχε μαθευτει στην Κωνσταντινουπολη και πως ειχε στασιασει σχεδον το 90% του στρατου της Ανατολης. Πλην καποιων μονάδων στην Μ. Ασια που εμειναν πιστες στον Αυτοκράτορα και οι οποιες ανακληθηκαν στην Κωνσταντινουπολη αμεσα.

Ο Αυτοκράτορας διέταξε να γινουν πολεμικες προετοιμασιες και ανακαλεσε ολες τις δυναμεις που ειχε διαθεσιμες σστα Βαλκάνια.
Διορισε νέο Δομέστικο των Σχολων της Ανατολης τον ευνουχο Θεόδωρο και τον εβαλε διοικητη του στρατου με υποδιοικητη τον Δουκα Ααρων (αδελφο της γυναικας του Κομνηνου) για να αντιμετωπισει τον Κομνηνο.

Ο Αυτοκρατορικος στρατος περασε στην Χρυσοπολη και εφτασε στην Νικομηδεια και από εκει ο Θεοδωρος εστειλε στρατιωτες και κατεστρεψαν τις γεφυρες που οδηγουσαν προς την Νικομηδεια για να ανακοψει η να καθυστερησει την προέλαση του Κομνηνου.

Πλεον θα επρεπε να κανει παρακαμψη για να φτάσει στην Νικομηδεια και αυτό θα του επαιρνε πολύ χρονο και θα εχαναν το πλεονεκτημα του αιφνιδιασμου.

Από την Νικομηδεια ο Αυτοκρατορικος στρατος μετακινηθηκε στο ορος Σοφον και στρατοπεδευσε εκει.
Από την Νικαια ο Κομνηνος ειχε στειλει ανιχνευτες και κατασκοπους και ετσι εμαθε ότι ο αντιπαλος εχει στρατοπεδευσει στους προποδες του ορους Σοφον.

Ετσι βαδισε κατά της Νικαιας η οποια παραδοθηκε σχεδον αμεσως. Εκει αφησε τις αποσκευες του στρατου και ότι άλλο περιττο ειχε και στρατοπεδευσε εξω από την πολη 12 χλμ βορειως σχεδον διπλα στο στρατοπεδο του Αυτοκρατορικου στρατου.
Ηταν μαλιστα τοσο κοντα που στρατιωτες που μαζευαν προμηθειες συναντουσαν συχνα τους αντιπαλους τους στο ιδιο μερος να μαζευουν κα αυτοι
προμηθειες. Και πολλοι από αυτους αναγνωριζαν στο αντιπαλο στρατοπεδο συγγενεις, φιλους, γειτονες κτλ. και προσπαθουσαν να πεισουν ο ενας
τον άλλο να αυτομολησουν.

Ο Κομνηνος διεταξε τους στρατιωτες του να είναι πιο προσεκτικοι και να μην εχουν πολλα πολλα με τους αντιπάλους και τους εβαλε να ψαχνουν για προμηθειες από την αντιθετη πλευρα.

Συνεχιζεται...

[George_V]

Στο Αυτοκρατορικο στρατοπεδο όμως αυτό εκληφθηκε ως ενδειξη αδυναμιας και οι Στρατηγοι θεωρησαν ότι εχει ερθει η ωρα για μάχη.

Ετσι μετακινησαν το στρατοπεδο από τους προποδες του ορους Σοφον στην Πετρόη κοντά στο μερος που οι ντοπιοι ονομαζαν “Κοιλαδα του Αδη” και ετοιμαστηκαν για μαχη.

Αντιστοιχα και ο Κομνηνος εκανε τις δικες του προετοιμασιες και βγηκε από το στρατοπεδο του βαζοντας τον στρατο του σε πολεμικη διάταξη.

Ο Στρατηγος Κεκαυμένος θα διοικουσε την αριστερη πλευρα, ενώ στη δεξια τοποθετηθηκε ο Στρατηγος Ρωμανος Σκληρός. Ο Κομνηνος θα αναλαμβανε την διοικηση του κέντρου.

Στον Αυτοκρατορικο στρατο τοποθετηθηκε στη δεξια πλευρά ο Στρατηλάτης της Δυσης Βασιλειος Ταρχανειωτης. Στην αριστερη πλευρα διοικουσαν οι Στρατηγοι Ααρων Κομητοπουλος, Λυκάνθης και ο Ραδόλφος ο Φράγκος. Στο κεντρο ανελαβε διοικηση ο Δομεστικος Θεόδωρος.

Η μαχη ξεκινησε και η συγκρουση ηταν τιτανια. Ο Στρατηγος Κομητοπουλος αναγκασε την δεξια πτέρυγα του Κομνηνου σε υποχωρηση και τους καταδιωξε μεχρι το στρατοπεδο τους πιανοντας αιχμάλωτο τον Στρατηγο Ρωμανο Σκληρό.

Θα μπορουσε να ειχε ληξει την μάχη εκει αν ειχε καταλαβει το στρατοπεδο του Κομνηνου ειδικοτερα την ωρα που ο Κομνηνος ειχε χάσει το κουράγιο του και σκεφτοταν να υποχωρησει στην Νικαια.

Αλλα εκεινη τη στιγμη μια εφοδος του Κεκαυμένου διέλυσε την πλευρά του Ταρχανειωτη και κατάφεραν να φτάσουν μεχρι το Αυτοκρατορικο στρατοπεδο.

Ο Κεκαυμένος δεν ειχε τους ενδοιασμους του Κομητοπουλου και αμέσως διέταξε τους ανδρες του να γκρεμισουν την πυλη του στρατοπέδου και να το καταλάβουν.

Ο ιδιος περασε πρωτος στο εχθρικο στρατοπεδο και αρχισε να το λεηλατεί.

Αυτό εδωσε νέο κουράγιο και ελπιδα στον Κομνηνο και τους ανδρες του που ειδαν από μακρια τι συνεβαινε και συνεχισαν να πιέζουν τον Αυτοκρατορικο στρατό.

Ο Κομνηνος αντεχε ακομα και όταν 4 Ρώσοι του επιτέθηκαν με λογχες σωθηκε γιατι οι λογχες κολλησαν στην πανοπλια του και δεν την διαπέρασαν αλλα και δεν γκρεμιστηκε από το αλογο (αν ειχε πεσει θα ηταν σιγουρα νεκρος) καθως τον χτυπησαν 2 από αριστερα και 2 από δεξια με αποτέλεσμα οι λογχες που κολλησαν στην πανοπλια του αντι να τον ριξουν από το αλογο τον κρατησαν στη θεση του (εφοσον ηταν από αντιθετες κατευθυνσεις) και η
φρουρα του βρηκε ωρα να επεμβει και να τον γλιτώσει.

Ο Αυτοκρατορικος στρατος βλεποντας το στρατοπεδο του να λεηλατειται αρχισε να υποχωρει ατάκτως και υπεστησαν βαριες απωλειες από την καταδιωξη. Αναμεσα τους και οι Στρατηγοι Μαυροκατακαλος και Κατζαμουντης.

Από τον Αυτοκρατορικο στρατο μονο ο Ραδολφος ο Φράγκος ειχε απομεινει να αμυνεται αλλα όταν ειδε ότι όλα ειχαν χαθει αποφάσισε να ψάξει έναν αντάξιο αντιπαλο για μονομαχια και ειτε να νικησει, ειτε να σκοτωθει ενδοξα.

Ετσι με το σπαθι στο χέρι γυριζε αναμεσα σε καταδιωκτες και καταδιωκομενους για να βρει καποιον αντιπαλο.

Καπου ειδε τον Στρατηγο Νικηφόρο Βοτανειατη να περνα και ετρεξε καταπανω του φωνάζοντας του να σταθει.
Ο Βοτανειατης τον ακουσε και γυρισε το κεφάλι του.

Ο Ραδολφος εβγαλε το κράνος του και του ειπε ποιος είναι και πως τον φωνάζει να μονομαχησουν.
Ο Βοτανειατης δέχτηκε την προκληση και κατέβηκε από το άλογο πλησιαζοντας πεζος τον Ραδόλφο και ξεκινησε μια σφοδρη μονομαχια.

Πρωτος χτυπησε ο Βοτανιατης αλλα το ξιφος του βρηκε στην ασπιδα του Ραδολφου.

Το χτυπημα όμως ηταν τοσο βαρυ που η ασπιδα εσπασε στα δυο.

Ο Ραδολφος την πέταξε και αντέπιτέθηκε κατεβάζοντας το σπαθι του στο κεφάλι του Βοτανειατη.
Αλλα το ξιφος αναπηδησε στο κράνος του Στρατηγου και δεν του εκανε ζημια (εκτος ότι ο Βοτανειατης την ακουσε στερεοφωνικα από το γκλανκ του μετάλλου).

Με τον Βοτανειατη ζαλισμένο ο Ραδόλφος προσπάθησε να τον αποτελειωσει αλλα εκεινη την ωρα του επιτέθηκε ενας άλλος στρατιωτης και τον διεκοψε.

Μεχρι να τελειωσει μαζι του ειχε συνέλθει ο Βοτανειατης και η μονομαχία συνεχίστηκε μεχρι που τελικα εσπασε το ξίφος του Ραδολφου και συνεληφθη αιχμάλωτος από τους στρατιωτες του Κομνηνου.

Από την πλευρα του Κομνηνου μονο ο Στρατηγος Λεων Αντιοχιτης σκοτωθηκε αλλα οι απωλειες σε στρατιωτες ηταν μεγάλες. Ο Αυτοκρατορικος στρατος παντως ειχε μεγαλυτερες.

Μετα τη μάχη οι επιζωντες του Αυτοκρατορικου στρατου μαζι με τον Δομέστικο Θεόδωρο και τον Στρατηγο Κομητοπουλο επεστρεψαν στην Κωνσταντινουπολη και του ανεφεραν την καταστροφη.

Ο Μιχαηλ ΣΤ’ απελπιστηκε και αποφάσισε να παραιτηθει και να φυγει. Αλλα η Αυλή του δεν του το επέτρεψε. Τον παροτρυναν να μεινει και να πολεμησει. Και αν είναι η μοιρα του να πέσει τοτε ας το κάνει σαν γνησιος Ρωμαιος Αυτοκράτορας. Με το σπαθι στο χέρι.

Ο Μιχαηλ πειστηκε να μεινει αλλα συντομα καταλαβε ότι ηταν πολύ δυσκολο εως αδυνατο να μαζεψει δευτερο στρατο για να υπερασπιστει την Κωνσταντινουπολη.

Η μονη του ελπιδα να επιβιωσει εστω θα ηταν αν καταφερνε να κερδισει την λαικη στηριξη με δωρα και χρηματα.

Πισω στην Μ. Ασια μετα τη νικη του ο Κομνηνος γυρισε στη Νικαια και 2 μερες μετα εφτασε στη Νικομηδεια οπου τον περιμεναν πρέσβεις του Αυτοκράτορα για διαπραγματευσεις.

Η πρεσβεια αποτελουνταν από τον Προεδρο της Συγκλητου Κωνσταντινο Λειχουδη, τον Συγκλητικο Θεόδωρο Αλωπο και τον διπλωματη Κωνστανινο Ψελλό.

Οι πρέσβεις ειπαν στον Κομνηνο πως εάν καταθεσει τα οπλα θα του δοθει αμνηστία (η οποια θα επεκτεινοταν σε ολους τους οπαδους του), θα υιοθετηθει από τον Αυτοκράτορα και θα ονομαστει Καίσαρας με δικαιωμα διαδοχης στον θρονο μετα τον θανατο του Αυτοκράτορα.

Η προταση απορριφθηκε δημοσιως από τον Κομνηνο ο οποιος του εδιωξε. Η αληθεια είναι ότι οι οροι ηταν ευνοικοι για τον Κομνηνο και θα τους δεχοταν αλλα εβαλε ως δικο του ορο την εξορια του Παρασπονδυλου κατι το οποιο δεν εγινε δεκτο από τους πρεσβεις.

Οι πρέσβεις πηγαν στην Κωνσταντινουπολη για οδηγιες και επεστρεψαν λιγο αργοτερα και συναντηθηκαν εκ νεου κοντα στην παραλια απεναντι από την Κωνσταντινουπολη φερνοντας μαζι τους Χρυσοβουλα υπογεγραμμενα από τον Αυτοκρατορα και στα οποια ο Μιχαηλ ΣΤ΄ του εδινε παλι ότι και πριν με τη διαφορα ότι τωρα δεχοταν πλεον να τον ονομάσει Συναυτοκράτορα και ισο του αντι για Καισαρα.

Ο Κομνηνος και παλι ηταν ετοιμος να δεχτει την συμφωνια αλλα ο Στρατηγος Κεκαυμενος πατησε ποδι και απαιτησε να παραιτηθει αμεσα ο Μιχαηλ ΣΤ’ και να μεινει ο Κομνηνος ως μονος Αυτοκρατορας.

Ελεγε πως αν δεχτει τη συμφωνια αυτή ο Κομνηνος και καταθεσει τα οπλα δεν θα αργησει η μερα που θα τον βρουν νεκρο δηλητηριασμενο από πρακτορες του Μιχαηλ.

Οι διαπραγματευσεις ναυαγησαν και παλι και ο Κομνηνος συνεχισε να προελαυνει προς την Κωνσταντινουπολη.
Στο μεταξυ ο Μιχαηλ ειχε καταφέρει με χρηματα και δωρα να κερδισει την λαικη στηριξη και τους ορκισε να μην δεχτουν ποτε τον Κομνηνο ως Αυτοκράτορα.

Τους ιδιους ορκους απεσπασε και από την Συγκλητο. Μετα αρχισε να σχεδιαζει την αμυνα της Πολης με ότι μεσα διεθετε.

Στο μεταξυ ο Κομνηνος ειχε φτάσει στην Δαματρυ και εγκατασταθηκε στο εκει ανακτορο.

Το επομενο πρωι τα ξημερωματα στην Κωνσταντινουπολη εφτασαν στην Αγια Σοφια ο Μάγιστρος Μιχαήλ, ο Πατρικιος Θεοδωρος Χρυσέλιος, ο Πατρικιος Χριστοφορος Πυρρος, ολοι οι αξιωματικοι της Εταιρείας και αρκετοι αλλοι ευγενεις και στρατιωτικοι.

Από εκει ζητησαν να κατεβει ο Πατριάρχης από το Πατριαρχειο καθως ειχαν καποια επειγοντα εγγραφα να του παραδώσουν.

Ο Πατριαρχης νομιζε ότι ηρθαν για να τον συλλαβουν και εκλεισε τις πορτες του Πατριαρχειου και της Αγιας Σοφίας και αμπαρωθηκε μεσα.

Εν τουτοις όμως εστειλε τους ανηψιους του Νικηφορο και Κωνσταντινο να δουν τι θελει ο κοσμος και να παραλαβουν τα εγγραφα που ειχαν φέρει.

Οσο περνουσε η ωρα το πληθος μεγάλωνε καθως ερχοταν και απλος λαος που ειχε πληροφορηθει ότι κατι γινεται στην Αγια Σοφια και ηρθαν να δουν τι γινεται.

Όταν εμφανιστηκαν τα ανηψια του Πατριάρχη ο οχλος τους συνελαβε και απειλησαν να τους φυλακισουν και να τους βασανισουν εάν δεν κατέβει αμεσως κατω ο Πατριαρχης.

Θελοντας και μη ο Πατριαρχης εβαλε το ωμοφοριο του και κατέβηκε από το Πατριαρχείο λεγοντας ότι δεν ξερει τιποτα από ότι γινεται εδώ και πως ολο αυτό είναι βια κατά του ιερου του προσωπου.

Το πληθος τον πηγε στην Αγια Σοφια τον εβαλε στον Πατριαρχικο θρονο και εκει οι ευγενεις του ζητησαν να γινει ο πρεσβης τους στον Αυτοκράτορα και να παρει από αυτόν το εγγραφο με το οποιο ορκιζε το λαο και την Συγκλητο να μη δεχτουν ποτε τον Κομνηνο ως Αυτοκρατορα.

Οσο αυτό το εγγραφο υπηρχε ακομα ειτε θα αποδεικνυονταν επιορκοι ανακηρυσσοντας τον Κομνηνο Αυτοκρατορα (μιας και ειχε ηδη νικησει ουσιαστικα) ειτε θα τιμωρουνταν από τον Κομνηνο για ανυποταξια.

Ο Πατριαρχης βρηκε σωστα αυτά που ελεγαν και τους ειπε ότι θα κανει αυτό που ζητουσαν.

Εν τουτοις δεν χρειαστηκε να παει στο Παλατι να παρει το εγγραφο καθως ουτως η αλλως ο λαος μετα από λιγο ανακηρυξε τον Κομνηνο Αυτοκράτορα και οσους δεν τον δεχονταν ως εχθρους και αποστάτες.

Μαλιστα από τους πρωτους που ανακηρυξαν τον Κομνηνο ως Αυτοκράτορα ηταν ο Πατριαρχης Μιχαηλ Κηρουλαριος, ο Μεγας Εκκλησιαρχης Στέφανος και ο Πατριαρχης Αντιοχειας Θεοδοσιος (που ετυχε να βρισκεται στην Κωνσταντινουπολη τοτε).

Αμεσως μετα ο Πατριαρχης εστειλε μηνυμα στον Κομνηνο να ερθει το ταχυτερο στην Κωνσταντινουπολη και φυσικα πως περιμενει καποια ανταμοιβη για τις υπηρεσιες του και την στηριξη του.

Παραλληλα εστειλε στο Παλατι έναν Μητροπολιτη ο οποιος επεδωσε στον Μιχαηλ ΣΤ’ μηνυμα του Πατριαρχη με το οποιο τον διέταζε να εγκαταλειψει το ανακτορο στο οποιο πλεον δεν ειχε κανενα δικαιωμα.

Ο Μιχαηλ ΣΤ’ βλεποντας όλα αυτά και διαβαζοντας το μηνυμα καταλαβε πως ο Πατριαρχης δεν ειχε αγνοια όπως νομιζε. Ηταν μελος της συνομωσιας και μαλιστα το σημερινο στην Αγια Σοφία ηταν δικη του επινοηση.

Ο Μιχαηλ ρωτησε τον Μητροπολιτη που εφερε το μηνυμα “Και τι θα μου δωσει ο Πατριαρχης αντι για την Αυτοκρατορια?”

Και ο Μητροπολιτης του απαντησε “Mα φυσικα την Βασιλεια των Ουρανων τεκνον μου”.

Mε αυτή την απάντηση ο Μιχαηλ ΣΤ’ εβγαλε τον πορφυρο μανδυα και τις πορφυρες μποτες του Αυτοκράτορα και αφου ντυθηκε με ρουχα απλα εγκατέλειψε το Παλατι.

Ηταν Πεμπτη 30 Αυγουστου 1057 όταν ο Μιχαηλ υπεβαλλε την παραιτηση του και επεστρεψε στο παλιο του σπιτι στην περιοχη της Ακροπολης.

Την επομενη μερα μπηκε στην πολη με στρατιωτες ο Στρατηγος Κεκαυμενος ο οποιος ειχε προαχθει πλεον σε Κουροπαλατη και ασφάλισε το Μεγάλο Παλατι.

Το απογευμα εφτασε και ο Κομνηνος στο Μεγάλο Παλατι και την επομενη μερα 1 Σεπτεμβριου 1057 εγινε η στέψη του Αυτοκράτορα Ισαακιου Α’ Κομνηνου.

Συνεχιζεται...

[Echelon]

Θα σήκωνες λες ένα Game of Thrones με κύριο χαρακτήρα τον Putin;

[George_V]

Θα σήκωνες λες ένα Game of Thrones με κύριο χαρακτήρα τον Putin;

Θα τον είχαν φάει λάχανο τον Πουτιν με παλατιανο πραξικόπημα σε 1 μήνα (όχι με γιαλαντζι ανταρσία Πριγκοζιν κτλ. αλλά με full blown Civil War και στιλέτο στην πλάτη από την φρουρα).

[pylothess]

Ο επίκουρος καθηγητής της Βυζαντινολογίας και συγγραφέας του επιστημονικού συγγράμματος με τίτλο:" Το αποχετευτικό σύστημα στο Βυζάντιο", κ.κ. Κωνσταντίνος Καντακουζηνός, τι άποψη έχει γι 'αυτά;;;

[George_V]

Ο νεος Αυτοκράτορας Ισαακιος Α’δεν εχασε χρόνο. Εχοντας γινει ο απολυτος κυριος της Αυτοκρατοριας αρχισε να επιβλέπει προσωπικα τις κρατικες υποθέσεις.

Ακομα και το απογευμα της 31 Αυγουστου που εφτασε στο Παλατι δεν ειχε προλαβει καν να ξεπλυνει την σκονη της μάχης και της πορειας από πανω του και ηδη εξεδιδε διαταγματα προς τον λαο και τον στρατό.

Oσοι τον στηριξαν στην επανασταση του ανταμοιφθηκαν με τιμες και αξιωματα (ηδη ο Κεκαυμενος όπως ειδαμε ειχε προαχθει σε Κουροπαλατη)

Το αμεσως επομενο θεμα που επρεπε να δει ηταν το οικονομικο το οποιο βρισκόταν σε τελμα από την εποχη των σπαταλών του Κωνσταντινου Θ’ και της υπερμετρης γενναιοδωριας του Μιχαηλ ΣΤ’.

Για να βρει χρηματα αναγκαστικα αυξησε την φορολογια και εδωσε πληρη ελευθερια στους φοροεισπράκτορες να κανουν τα παντα για να εισπράξουν τους απληρωτους φορους.

Μετα μειωσε τις αργομισθιες και περιέκοψε τους παχυλους μισθους των δημοσιων υπαλληλων.
Εκανε περικοπες στις δημοσιες δαπανες και πηρε πισω δωρεες εκτάσεων των προηγουμενων Αυτοκρατορων για να μπορει το κράτος να εχει εισοδηματα από τις εκτάσεις αυτές.

Αλλα και παλι υπηρχε μεγάλο ελλειμα. Ετσι στραφηκε στα μοναστηρια τα οποια ειχαν αρκετη περιουσια και τους απέσπασε μεγάλο μερος από αυτην.

Δεν τους τα πηρε όλα όμως. Σε κάθε μοναστηρι εκανε υπολογισμο και τους αφηνε μονο οσα ηταν απαραιτητα για να ζησουν οι καλογέροι. Όλα τα υπολοιπα θα πηγαινα στο Αυτοκρατορικο Θησαυροφυλακιο και στα δημοσια κτηματα.

Αρκετοι τον κατηγορησαν για ιεροσυλια αλλα οι περισσοτεροι κατανοουσαν τα κινητρα του

Εν τουτοις όμως ο Πατριάρχης αρχισε να εχει δευτερες σκεψεις που τον στηριξε. Η “επιθεση” του στην Εκκλησια τον εφερε σε ευθεια αντιπαράθεση μαζι του.

Aλλα ο Πατριαρχης ειχε και κρυφη ατζέντα. Η ανηψια του Ευδοκια Μακρεμβολιτισσα ηταν παντρεμενη με τον Κωνσταντινο Δουκα και ο Κηρουλάριος ηθελε να υπονομεύσει (αν όχι να ριξει) τον Ισαακιο για να ανέβει ο Δουκας στον θρόνο.

Και φυσικα η μεγαλομανια του Κηρουλαριου επαιξε και αυτή το ρολο της καθως ο Πατριάρχης θεωρουσε ότι βρισκεται πιο πάνω από τον Αυτοκράτορα.

Σιγα σιγα ο Κηρουλάριος αρχισε να γινεται στενος κορσες στον Αυτοκράτορα, να τον κριτικάρει και να προσπαθει να του επιβληθει.

Ο Ισαακιος καποια στιγμη δεν αντεξε ολο αυτό και αποφάσισε να τον συλλαβει και να τον καθαιρεσει για να τον ξεφορτωθεί.

Αλλα ο Κηρουλαριος ειχε ισχυρη υποστηριξη μεσα στην Κωνσταντινουπολη. Εάν επιχειρουσε να τον συλλάβει τοτε αυτό θα κατέληγε ειτε σε επανασταση ειτε σε σφαγη.

Τελικα στις 8 Νοεμβριου 1058 βρεθηκε η ευκαιρια που ζητούσε ο Αυτοκράτορας. Ο Πατριαρχης θα επισκεπτόταν την Μονη των Αρχαγγέλων που ειχε χτισει ο ιδιος εξω από την Κωνσταντινουπολη και αρα θα ηταν εκτος της στηριξης του λαου.

Ο Κηρουλαριος εφτασε στην μονη το πρωι και ξεκινησε την λειτουργια όταν ξαφνικα εμφανιστηκαν οι Βαραγγοι Φρουροι του Αυτοκράτορα και περικυκλωσαν το μοναστηρι.

Καποιοι από τους Βαραγγους μπηκαν μεσα στο Καθολικο της Μονης και πηραν τον Κηρουλάριο σηκωτό από τον θρόνο του τον εβαλαν πανω σε ένα μουλαρι και τον περικυκλώσαν. Ετσι τον πηγαν μεχρι τις Βλαχερνες οπου εκει τον επιβιβασαν σε πλοιο και τον εστειλαν εξορια στην Προικόννησο. Μαζι του εξοριστηκαν και τα ανηψια του Νικηφορος και Κωνσταντινος.

Εν τουτοις η εξορια του μαθευτηκε στην Πολη και επικράτησε αναταραχη. Ετσι ο Αυτοκράτορας για να τη δικαιολογησει συγκάλεσε Συνοδο για να τον δικάσει και να τον καθαιρέσει.

Εν τουτοις πρωτα προσπαθησε να τον πεισει να παραιτηθει και για αυτό του εστειλε 3 Επισκοπους να τον μεταπεισουν για να μη συρθει σε δημοσια δικη.

Ο Κηρουλαριος όμως ηταν ανενδοτος. Δεν θα παραιτουνταν.

Οι Επισκοποι γυρισαν στον Αυτοκράτορα με αδεια χέρια λεγοντας του “Ηττηθηκαμε. Δεν μπορουμε ουτε να τον μεταπεισουμε, ουτε να τον απειλησουμε. Και ακομα χειροτερα ότι και να του προσάψεις δεν θα κολλησει πανω του.
Σκεψου Αυτοκράτωρ καλα τι πας να κανεις γιατι θα ηττηθεις και εσυ αν τον συρεις σε δικη”

O Aυτοκράτορας προβληματιστηκε και προσπαθουσε να βρει μια λυση. Αλλα τελικα τη λυση την εδωσε ο Θεος καθως ο Κηρουλαριος πέθανε στον υπνο του τον Ιανουαριο του 1059 πριν δικαστει και ετσι λυθηκε το προβλημα του Αυτοκράτορα.

Η σωρος του Πατριαρχη μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινουπολη με εντολη του Αυτοκράτορα (τωρα που ηταν νεκρος και με λυμενο το προβλημα του μπορουσε να τον τιμησει για να απαλυνει και τους υποστηρικτες του αλλα και για να
αποσεισει τυχον αμφιβολιες ότι τον ειχε φαει λαχανο αυτος).

Μετα την κηδεια του Κηρουλαριου νεος Πατριαρχης ορίστηκε ο Πρόεδρος της Συγκλητου Κωνσταντινος Λειχουδης (ο οποιος στο μεσοδιαστημα ειχε γινει μοναχος και Ηγουμενος σε μοναστηρι της Πολης).

Το καλοκαιρι του 1059 οι Ουγγροι συμμαχησαν με τους Πετσενέγγους και αρχισαν παλι τις επιδρομες στον Δουναβη.
Ο Αυτοκράτορας τοτε μαζεψε στρατο τον οποιο και οδηγησε ο ιδιος εναντιον τους.
Φτανοντας στην Σαρδικη οι Ουγγροι φοβηθηκαν και υποχωρησαν ζητωντας διαπραγματευσεις.

Ο Αυτοκράτορας δέχτηκε και ετσι εκλεισε συνθηκη ειρηνης και συμμαχιας μαζι τους και μετα στραφηκε κατά των Πετσενέγγων.

Αλλα και αυτοι τρομοκρατημενοι κατέθεσαν τα οπλα και εκλεισαν ειρηνη μαζι του.
Μονο ο φυλαρχος Σελτε δεν δεχτηκε να κανει ειρηνη με τον Ισαακιο και βγηκε με το στρατο του να αντιμετωπισει τον Αυτοκράτορα.

Ο Κομνηνος δεν τον θεώρησε σοβαρη απειλη και εστειλε μονο ένα αποσπασμα εναντιον του το οποιο νικησε κατά κρατος τον Σελτε ο οποιος την κοπανησε και κρυφτηκε σε ένα λαγκαδι.
Ετσι με την τελευταια απειλη εξουδετερωμενη ο Αυτοκράτορας αποφασισε να επιστρέψει.

Στις 24 Σεπτεμβριου 1059 εφτασε στο Λοβιτζον και στρατοπεδευσε εκει αλλα μια τρομερη καταιγιδα και ένα σφοδρο χαλαζι τους χτυπησε ξαφνικα (κατι το οποιο είναι εντελως ασυνηθιστο για την περιοχη Σεπτεμβριο μηνα) και φουσκωσε το παρακειμενο χειμαρρο προκαλωντας μεγάλες απωλειες και ζημιες στον στρατό.

Σχεδον όλα τα αλογα παρασυρθηκαν από το νερο καθως και το μεγαλυτερο μερος των προμηθειων τους.
Η καταιγιδα κρατησε ολη τη νυχτα και μολις το πρωι σταματησε οποτε ο Αυτοκράτορας αποφάσισε να ξεκινησει αμεσα για την Κωνσταντινουπολη.

Αλλα το ποτάμι ειχε φουσκωσει και ηταν αδιαβατο. Οι μηχανικοι εστησαν μια προχειρη γεφυρα για να περασουν απεναντι αλλα το νερο ηταν τοσο ορμητικο που την τσακισε και αρκετοι στρατιωτες επεσαν στο νερο και πνιγηκαν.

Μεχρι να ξαναφτιαχτει η γεφυρα (πιο γερη αυτή τη φορα) ο Αυτοκράτορας και οι αξιωματικοι καθισαν κατω από ένα δέντρο για να περιμενουν.

Αλλα μολις ειχαν κατσει στη σκια του δεντρου και ακουστηκε ένα “κρακ” και ο Κομνηνος ισα που προλαβε να πεταχτει διπλα για να μην πεσει το δέντρο πανω στο κεφάλι του.

Ειχε γλιτώσει κυριολεκτικα στο παρα πεντε αλλα δεν πιστευε την γκαντεμια του. Η καταιγιδα, η γεφυρα και τωρα το δέντρο… Όλα αυτά ηταν πολυ κακοι οιωνοι.

Τελικα στηθηκε η γέφυρα και περασαν απεναντι χωρις προβληματα αλλα εκει που ελεγε ότι επιτελους όλα πανε καλα εφτασε η φημη ότι ξεσπασε επανασταση στην Ανατολη.

Ετσι επιτάχυναν για την Κωνσταντινουπολη και όταν εφτασαν εκει εμαθαν ότι η φημη ηταν ψευτικη.

Αλλα ο Ισαακιος δεν αισθανοταν και πολύ καλα. Εδώ και μερες η γκαντεμια τον πηγαινε συννεφο και επρεπε να χαλαρωσει καπως. Αλλιως θα εσκαγε.

Ετσι αποφάσισε να παει για κυνηγι σε ένα από τα προάστεια της Κωνσταντινουπολης που λεγοταν Νεάπολις.

Εκει όμως κατά τη διάρκεια του κυνηγιου υπέστη κριση και σωριαστηκε λιποθυμος. Αμεσως ετρεξε η συνοδεία του και τον μετέφεραν σηκωτο στο Βασιλικο Δρομωνα και από εκει πισω στο Μεγάλο Παλάτι.

Για μερες ηταν μεταξυ ζωης και θανατου με τον πυρετο του να μην πεφτει με τιποτα. Τελικα καταλαβε ότι μαλλον πεθαινει και ζητησε να ορισει διάδοχο καθως ο γιος του Μανουηλ Κομνηνος ειχε πεθανει καπου μεταξυ 1042 και 1057.

Ειχε και μια κορη την Μαρια ηλικιας 25 ετων τοτε αλλα ηταν ανυπαντρη και ο Κομνηνος δεν ηθελε να περάσει η κορη του ότι περασαν και οι κορες του Κωνσταντινου Η’.

Η προφανης επιλογη ηταν ειτε ο αδελφος του Ιωάννης Κομνηνος, ειτε ο ανηψιος του Αλέξιος Κομνηνος.

Εν τουτοις όμως εξεπληξε τους παντες οριζοντας ως διαδοχο του τον Προεδρο της Συγκλητου Κωνσταντινο Δουκα (ο οποιος ηταν ενας από τους βασικους συνομωτες που εκαναν τον Ισαακιο Αυτοκρατορα).

Αφου υπεγραψε το Χρυσοβουλο για τον διορισμο του Δουκα ως διαδοχου του, ο Ισαακιος ζητησε να γινει μοναχος και αμεσως μετα παραιτηθηκε στις 22 Νοεμβριου 1059 και αποσυρθηκε στην Μονη Στουδιου.

Εκει συνηλθε από την αρρωστια αλλα παρέμεινε ως απλος μοναχος εκει δουλευοντας στον κηπο της Μονης και καλλιεργωντας λαχανα μχρι τον θανατο του την 1 Ιουνιου 1060 και ενταφιαστηκε εκει.

Για αιωνες μετα τον θανατο του η σαρκοφάγος του “ιδρωνε” δλδ εβγαζε παντα υγρασια σταζοντας νερα από παντου.

Ο κοσμος ελεγε ότι αυτό ηταν σημαδι ότι ο Κομνηνος ειχε παει στην Κολαση λογω των θανατων που ειχε στο λαιμο του από την επανασταση του μεχρι τους στρατιωτες που πνιγηκαν από την βροχη και στο ποτάμι.

Μετα την παράιτηση του Αυτοκράτορα Ισαακιου ο νεος Αυτοκράτορας Κωνσταντινος Ι’ εγκαταστάθηκε στο Παλάτι και από την αιθουσα του θρονου απευθυνθηκε στους ευγενεις, στρατιωτικους, αξιωματουχους και λαο λεγοντας:

“O Βασιλευς των Ουρανων ορισε εμενα ως εκπροσωπο του στη Γη δινοντας μου την μεγαλυτερη τιμη που μπορει να εχει ανθρωπος. Δεν θα προδωσω το συμβολαιο που υπεγραψα μαζι του και θα ειμαι ευγενης και ελεημων. Πατέρας στη νεολαία αδελφος στους συμπατριωτες μου και στηριγμα στους ηλικιωμενους σαν γιος τους. Με εμενα θα ανθισετε και ο λογος του προφητου θα επαληθευτει. Η αληθεια θα ανατειλει και η Δικαιοσυνη θα λαμψει. Κανεις δεν θα υποφέρει από πικρες και αδικιες”.

Mετα το λογο του αποσυρθηκε υπο τις επευφημιες ολων και αρχισε αμεσως να επιβλεπει τις κρατικες υποθεσεις και να χαραζει την νεα πολιτικη.

Επισης ανακαλέσε οσους ειχαν καθαιρεθει η εξοριστει από τους προκατόχους του και τους αποκατέστησε στα αξιωμτα τους.

Αλλα δεν ηταν ολοι ευχαριστημενοι και μετα το Πασχα του 1060 αρχισε να εξυφαινεται μια συνομωσια εναντιον του από ανθρωπους που δεν εβλεπαν με καλο ματι την αποκατάσταση των αλλων και θεωρουσαν ότι δεν ειχε τηρησει τις υποσχεσεις που εδωσε όταν ανέβηκε στον θρονο.

Ετσι οι συνομωτες αποφάσισαν να δράσουν στις 23 Απριλιου την ημέρα που συμφωνα με αρχαιο έθιμο ο Αυτοκράτορας θα επισκεπτόταν εν πομπη τον ναο του Αγιου Γεωργιου.

Καποιοι θα προκαλουσαν αναταραχη την ωρα της πομπης και θα εδιναν ευκαιρια σε αλλους να επιτεθουν στη φρουρά του Αυτοκράτορα καλωντας τον κοσμο να ενωθει μαζι τους στην επανασταση.

Παράλληλα οι συνομωτες που θα ειχαν υπηρεσια στον Στολο θα κατεβαιναν από τα πλοια που θα ειχαν αγκυροβολησει κοντα στον ναο του Αγιου Γεωργιου και με το προσχημα της προστασιας του Αυτοκράτορα θα τον μετέφεραν στα πλοια τους οπου θα τον ειχαν ουσιαστικα αιχμάλωτο. Από εκει θα επλεαν στα ανοιχτά και θα τον
δολοφονουσαν αν δεν συμφωνουσε να παραιτηθει.

Το σχέδιο ξεκινησε όπως ειχε φτιαχτει και ξεσπασαν αναταραχες με τον Αυτοκράτορα και την οικογένεια του να προσπαθουν να προστατευτουν όπως όπως.

Εν τουτοις η Αυτοκρατορικη Οικογένεια οδηγουμενη από Βαραγγους εφυγαν από άλλο σημειο της πορειας καταληγωντας σε ένα μικρο λιμανάκι οπου συνηθως αγκυροβολουσε ο Βασιλικος Δρομωνας ο οποιος (συμφωνα με τα σχέδια των συνομωτων) δεν βρισκοταν εκει όμως.

Εντελως τυχαια όμως βρεθηκε να εχει αγκυροβολησει ένας άλλος Δρομωνας του Στολου με πλοιαρχο έναν Μαγιστρο ο οποιος δεν ηταν μελος της συνομωσιας και ο Αυτοκράτορας με την οικογένεια του επιβιβάστηκαν εκε και ξεκινησαν να επιστρέψουν στο Μεγάλο Παλάτι.

Στο μεταξυ όμως οι συνομώτες καταλαβαν τι ειχε συμβει και πως τους ξεφυγε ο Αυτοκράτορας και εμαθαν ότι ειχε επιβιβαστει σε άλλο πλοιο το οποιο επιστρεφει ταχυτατα στο Παλατι.

Ετσι δοθηκε σημα να τους κυνηγησει ένα άλλος Δρομωνας. Παρα τις προσπάθειες τους βεβαια να σταματησουν το πλοιο με τον Αυτοκράτορα δεν τα κατάφεραν αν και σε καποια φάση κατάφεραν να φτάσουν πολύ κοντά και να χτυπησουν το πλοιο με τα κουπια αλλα οι επιδεξιες μανουβρες του καπετάνιου σε συνδιασμο με την ξαφνικη κακοκαιρια που σηκωθηκε κατάφεραν να τους βγάλουν από τη δυσκολη θεση και αναπτυσσοντας ταχυτητα μπορεσαν και τους ξεφυγαν.

Ο Αυτοκράτορας και η οικογενεια του εφτασαν ασφαλης στο Παλατι και από εκει διατάχθηκε ο αδελφος του Ιωάννης Δουκας να κανει εφοδο στους επαναστάτες και να τους διαλυσει.

Ο λαος που ειχε ενωθει με τους επαναστάτες βλεποντας τη φρουρα να ετοιμαζει εφοδο εναντιον τους τους εγκατέλειψε και ετσι οι συνομωτες εμειναν μονοι τους.

Τρομοκρατημένοι εφυγαν και αυτοι και πηγαν στην Αγια Σοφια ζητωντας ασυλο ενώ ο Επαρχος της Πολης με τη δικη του φρουρα εκανε τις απαραιτητες συλληψεις.

Μετα την καταστολη της στάσης ο Αυτοκράτορας διέταξε ανακρίσεις για να διαπιστωθει το μέγεθος της προδοσιας και της διαθφορας σε στρατο και στόλο.

Οσοι ειχαν συλληφθει εξαρχης φοβουμενοι την τυφλωση και την εκτέλεση αρχισαν να μιλανε χωρις ξυλο και καρφωσαν τους πάντες οι οποιοι συνεληφθησαν με συνοπτικες διαδικασιες και κλειστηκαν στις φυλακες του Πραιτωριου ή τεθηκαν υπο περιορισμο.

Αναμεσα τους ηταν και ο Επαρχος της Πολης (αυτος που εκανε τις συλληψεις με τη φρουρα του) καθως αποδειχτηκε ότι γνωριζε την συνομωσια και πως αλλαξε πλευρα όταν ειδε ότι ο Αυτοκράτορας τη γλιτωσε για να σωσει το τομάρι του.

Αφου εκανε τις συλληψεις τοτε επεστρεψε στο Παλάτι για να αναφέρει στον Αυτοκράτορα την καταστολη της στάσης αλλα εκπληκτος ακουσε τον Αυτοκράτορα να του λεει ότι ξερει ηδη ότι ηταν μελος της συνομωσιας καθως ειχαν ηδη συλληφθει ατομα εντος του Παλατιου και ειχαν ξεράσει και το ονομα του αναμεσα στα αλλα.

Ο Αυτοκράτορας του ξηλωσε την πορφυρη ζωνη και τα αλλα εμβληματα του αξιωματος του ο ιδιος και αμεσως μετα τον συνελαβαν οι Βαραγγοι και τον πεταξαν σε ένα από τα κελια του Παλατιου.

Ετσι ο Επαρχος μαζι με τους πρωταιτιους της συνομωσιας καταδικαστηκαν σε εξορια και δημευση περιουσιας. Οι υπολοιποι σε ελαφροτερες ποινες η απελευθερωθηκαν.

Ο Κωνσταντινος για να στερεώσει τον θρονο του και να προφυλαχτει από τετοιες απειλες στο μελλον εστεψε τα παιδια του συμβασιλεις.

Συνεχιζεται...