Από πότε υπάρχουν ηλεκτρονικά παιχνίδια στην Ελλάδα;

[AlienWay]

Το κακό με αυτά τα παιχνίδια ήταν πως ήταν φτιαγμένα για να "τρώνε κέρματα". Λίγο να σε ακουμπούσε ο εχθρός και έχανες ζωή.

Γι' αυτό δεν μπόρεσαν να ανταγωνιστούν τα παιχνίδια PC και (αργότερα) τα νετ καφέ.

Βέβαια είχαν το θετικό της όλης ατμόσφαιρας με τη κοινωνικοποίηση και το άρωμα εποχής που προκαλεί μια νοσταλγία.

[micmic]

Το κακό με αυτά τα παιχνίδια ήταν πως ήταν φτιαγμένα για να "τρώνε κέρματα". Λίγο να σε ακουμπούσε ο εχθρός και έχανες ζωή.

Γι' αυτό δεν μπόρεσαν να ανταγωνιστούν τα παιχνίδια PC και (αργότερα) τα νετ καφέ.

Βέβαια είχαν το θετικό της όλης ατμόσφαιρας με τη κοινωνικοποίηση και το άρωμα εποχής που προκαλεί μια νοσταλγία.

Μα όταν μεσουράνησαν αυτά δεν υπήρχαν διαδεδομένα PC games. Λογικό ήταν να εξαφανιστούν μετά.

Το ωραίο που είχαν αυτά ήταν ότι συνήθως δεν μπορούσες να "κλέψεις", οπότε μαζευόντουσαν όλοι γύρω από κάποιον που είχε καταφέρει να φτάσει σε μια προχωρημένη πίστα και χάζευαν.

Κάτι τέτοιο ίσχυε και στα πρώτα PC games, όταν δεν υπήρχαν (ή δεν μπορούσες να βρεις) cheat codes. Αν δεν έλιωνες την καρέκλα δεν υπήρχε περίπτωση να τελειώσεις ένα δύσκολο παιχνίδι.

Θυμάμαι ένα περιοδικό (μάλλον το PC Master) είχε διανείμει μια φορά ένα TSR προγραμματάκι (γραμμένο σε assembly, βέβαια) που μπορούσε σε πάρα πολλά παιχνίδια να σου αυξήσει τις ζωές. Έτσι είχαμε καταφέρει να τελειώσουμε 2-3 δύσκολα παιχνίδια. Το προγραμματάκι το έλεγαν EOL (Elixir Of Life).

Εντωμεταξύ τότε τα PC games στην Ελλάδα δεν ήταν και πολλά. Όταν έβγαινε ένα καινούριο το μαθαίνανε όλοι γρήγορα, και μετά κυκλοφορούσε "σπασμένο" σε δισκέτες. Για τα adventure games, αν δεν διάβαζες walkthrough σε κάποιο περιοδικό, έπρεπε να βρεις τη λύση μόνος σου.

[talaipwros]

Εντωμεταξύ τότε τα PC games στην Ελλάδα δεν ήταν και πολλά. Όταν έβγαινε ένα καινούριο το μαθαίνανε όλοι γρήγορα, και μετά κυκλοφορούσε "σπασμένο" σε δισκέτες. Για τα adventure games, αν δεν διάβαζες walkthrough σε κάποιο περιοδικό, έπρεπε να βρεις τη λύση μόνος σου.

[AlienWay]

Το κακό με αυτά τα παιχνίδια ήταν πως ήταν φτιαγμένα για να "τρώνε κέρματα". Λίγο να σε ακουμπούσε ο εχθρός και έχανες ζωή.

Γι' αυτό δεν μπόρεσαν να ανταγωνιστούν τα παιχνίδια PC και (αργότερα) τα νετ καφέ.

Βέβαια είχαν το θετικό της όλης ατμόσφαιρας με τη κοινωνικοποίηση και το άρωμα εποχής που προκαλεί μια νοσταλγία.

Μα όταν μεσουράνησαν αυτά δεν υπήρχαν διαδεδομένα PC games. Λογικό ήταν να εξαφανιστούν μετά.

Το ωραίο που είχαν αυτά ήταν ότι συνήθως δεν μπορούσες να "κλέψεις", οπότε μαζευόντουσαν όλοι γύρω από κάποιον που είχε καταφέρει να φτάσει σε μια προχωρημένη πίστα και χάζευαν.

Κάτι τέτοιο ίσχυε και στα πρώτα PC games, όταν δεν υπήρχαν (ή δεν μπορούσες να βρεις) cheat codes. Αν δεν έλιωνες την καρέκλα δεν υπήρχε περίπτωση να τελειώσεις ένα δύσκολο παιχνίδι.

Θυμάμαι ένα περιοδικό (μάλλον το PC Master) είχε διανείμει μια φορά ένα TSR προγραμματάκι (γραμμένο σε assembly, βέβαια) που μπορούσε σε πάρα πολλά παιχνίδια να σου αυξήσει τις ζωές. Έτσι είχαμε καταφέρει να τελειώσουμε 2-3 δύσκολα παιχνίδια. Το προγραμματάκι το έλεγαν EOL (Elixir Of Life).

Εντωμεταξύ τότε τα PC games στην Ελλάδα δεν ήταν και πολλά. Όταν έβγαινε ένα καινούριο το μαθαίνανε όλοι γρήγορα, και μετά κυκλοφορούσε "σπασμένο" σε δισκέτες. Για τα adventure games, αν δεν διάβαζες walkthrough σε κάποιο περιοδικό, έπρεπε να βρεις τη λύση μόνος σου.

Συμφωνώ με αυτά που λες σε γενικές γραμμές, αλλά αν θυμάσαι, πριν ξεκινήσει το PC Master, υπήρχε το PIXEL (που συνέχιζε και στην εποχή του PC Master). Εκείνη ακριβώς την εποχή (του PIXEL) τα οικειακά παιχνίδια υπήρχαν κανονικά (digger, tetris, zaxxon, zonix, karateka κλπ) απλώς δεν είχαν όλα τα σπίτια υπολογιστή. Μάλιστα οι λίγοι που είχαμε υπολογιστή τότε, θεωρούμασταν τυχεροί, γιατί είχαμε τη δυνατότα να παίζουμε arkade games χωρίς να χάνουμε τόσο εύκολα όσο αυτά στα ουφάδικα (στους υπολογιστές ήταν σαφώς πιο εύκολα).

Τα δε adventure (που τα αντίστοιχα σήμερα ονομάζονται point and click adventure) είχαν τεράστια επιτυχία, διότι μόνο σε αυτά είχε κάποιος τη δυνατότητα να αφήσει τον ήρωα εντελώς ακίνητο και να μη χάσει ζωή (αυτό δεν μπορούσες να το κάνεις στα arkade, γιατί είτε θα έχανες από χρόνο, είτε θα σε ακουμπούσε ο εχθρός και θα έχανες ζωή). Το παίξιμο μαζί με τη λύση δεν ήταν καθόλου πρόβλημα, γιατί εκείνες τις εποχές, η μυθοπλασία με οπτικοακουστικά μέσα ήταν περιορισμένη. π.χ. έπρεπε να περιμένεις να βάλει καλή ταινία η ΕΡΤ για να δεις, ή να πηγαίνεις σινεμά μια φορά την εβδομάδα, ενώ στο "adventure με τη λύση" το ζούσε κανείς διαδραστικά.

Ωστόσο ναι, τα adventure ήταν τέρμα κακοφτιαγμένα από άποψη λογικής συνέπειας, αυτό ήταν ένα λάθος των εταιριών που τα παρήγαγαν. Επρεπε να δοκιμάσεις "τα πάντα στα πάντα" προκειμένου να βγάλεις άκρη, ή να πάρεις τη λύση έτοιμη.

Point and click adventure υπάρχουν και σήμερα (στην indie σκηνή) με τη διαφορά ότι πλέον έχουν περισσότερη λογική συνέπεια.

[Isildur]

Ναι! Τώρα το θυμήθηκα! Μάλλον δεν είναι στην Σαλαμίνα, είναι λίγο πιό νότια, έτσι δεν είναι;

Όχι, κι εμείς Σαλαμίνα το λέγαμε. Ίσως δεν ήταν ακριβώς-ακριβώς Σαλαμίνα, αλλά η αλήθεια είναι ότι σε κάτι τέτοια μη-επίσημα τοπωνύμια, το πού ξεκινάνε και πού τελειώνουν οι περιοχές είναι λίγο φλου.

Συγκινήθηκα τώρα. Μιλάμε γιά αναμνήσεις 50 ετών. Ακου "φαλάκρας", είχα ξεχάσει εντελώς την ύπαρξή του. Υπάρχει ακόμη;

Για τον ίδιο τον άνθρωπο δεν έχω ιδέα, πάνε και 50 χρόνια όπως λες (για μένα καμμιά σαρανταριά), λίγο δύσκολο μου φαίνεται.

Για το μαγαζί, όχι εδώ και πάρα πολλά χρόνια.

[student]

Εντωμεταξύ τότε τα PC games στην Ελλάδα δεν ήταν και πολλά. Όταν έβγαινε ένα καινούριο το μαθαίνανε όλοι γρήγορα, και μετά κυκλοφορούσε "σπασμένο" σε δισκέτες. Για τα adventure games, αν δεν διάβαζες walkthrough σε κάποιο περιοδικό, έπρεπε να βρεις τη λύση μόνος σου.

Πω ρε φίλε τί μου θύμησες...πόσες ώρες...

Εχω κι ένα τσίκ παλιότερο

[Isildur]

Εντωμεταξύ τότε τα PC games στην Ελλάδα δεν ήταν και πολλά. Όταν έβγαινε ένα καινούριο το μαθαίνανε όλοι γρήγορα, και μετά κυκλοφορούσε "σπασμένο" σε δισκέτες. Για τα adventure games, αν δεν διάβαζες walkthrough σε κάποιο περιοδικό, έπρεπε να βρεις τη λύση μόνος σου.

Πω ρε φίλε τί μου θύμησες...πόσες ώρες...

Εχω κι ένα τσίκ παλιότερο

Το Alone in the dark θυμάμαι που το έπαιζα όπως λέει κι ο τίτλος του (μόνος, το βράδυ με κλειστό το φως) και πεταγόμουν κάθε τρεις και λίγο. Ανατριχίλες ντάουν μαι σπάιν που έλεγε κι η γιαγιά μου στο χωριό. Φαντάζομαι ότι άμα το έπαιζα τώρα απλά θα γελούσα...

[student]

Το Alone in the dark θυμάμαι που το έπαιζα όπως λέει κι ο τίτλος του (μόνος, το βράδυ με κλειστό το φως) και πεταγόμουν κάθε τρεις και λίγο. Ανατριχίλες ντάουν μαι σπάιν που έλεγε κι η γιαγιά μου στο χωριό....

Ακριβώς

[Iounios Kaisaras]

Από την ελληνική ταινία "Μαγική Πόλις" παραγωγής 1954, είναι τα παρακάτω στιγμιότυπα που απεικονίζουν ηλεκτρομηχανικά παιχνίδια


Σε αυτό το παιχνίδι προσπαθούσες να πας τη μπάλα από το ανώτερο επίπεδο στο κατώτερο, χωρίς να σου φύγει από αριστερά/δεξιά. Κινείται πάνω κάτω το μεσαίο μέρος κάθε επιπέδου και αντίστροφα κινούνται τα άκρα.


Κλασσικά φρουτάκια.


Εδώ ο Φωτόπουλος, παίζει ένα παιχνίδι πυγμαχίας με μοχλό που κρατάει με το αριστερό χέρι.


Ανάμεσα στον Φούντα και τον Ντούζο και πίσω από τον κύριο που βρίσκεται στη μέση , διακρίνεται φλιπεράκι.

[Iounios Kaisaras]

Από την ταινία "Ο Κλέαρχος η Μαρίνα και ο κοντός" παραγωγής 1961 το παρακάτω στιγμιότυπο, όπου η παρέα απολαμβάνει το παιχνίδι σε ένα φλίπερ. Το φλίπερ (pinball αγγλιστί) είναι το Rocket Ship, παραγωγής 1958, κατασκευής της Αμερικάνικης εταιρίας Gottlieb & Co.

[enaon]

Το κακό με αυτά τα παιχνίδια ήταν πως ήταν φτιαγμένα για να "τρώνε κέρματα". Λίγο να σε ακουμπούσε ο εχθρός και έχανες ζωή.

Γι' αυτό δεν μπόρεσαν να ανταγωνιστούν τα παιχνίδια PC και (αργότερα) τα νετ καφέ.

Βέβαια είχαν το θετικό της όλης ατμόσφαιρας με τη κοινωνικοποίηση και το άρωμα εποχής που προκαλεί μια νοσταλγία.

Μα όταν μεσουράνησαν αυτά δεν υπήρχαν διαδεδομένα PC games. Λογικό ήταν να εξαφανιστούν μετά.

σιγά που τρώγανε τα κέρματα γρηγορα, αλλά καπου στα τελη του 80 απαγορέυτηκαν για παιδια τα ηλεκτρονικά, ακομα και με συνοδεια γονιου δεν επιτρεπόταν.

[micmic]

Τώρα υπάρχουν όλα στο ΜΑΜΕ αλλά ήταν διαφορετική η γοητεία όταν έπρεπε να πληρώσεις

[enaon]

ε καλα το μαμε εγινε ικανό να παιξει αρκαντες τοσα χρόνια μετά που πλεον δεν ειχε νόημα. Γενικά ηταν πολυ καλυτερα τα αρκαντες, αλλα καποιος μαλακας μας τα εκοψε να μας σωσει, δεν θυμαμαι και ποιος ηταν.

[40τακατο της ζωής μ σπατάλησα]

Από την ταινία "Ο Κλέαρχος η Μαρίνα και ο κοντός" παραγωγής 1961 το παρακάτω στιγμιότυπο, όπου η παρέα απολαμβάνει το παιχνίδι σε ένα φλίπερ. Το φλίπερ (pinball αγγλιστί) είναι το Rocket Ship, παραγωγής 1958, κατασκευής της Αμερικάνικης εταιρίας Gottlieb & Co.

ένα εξάμηνο χωρίς ποστ αλλά είσαι ακόμα ονλάιν

[mao mao]

Μπορούσες ως 15χρονος να αγοράζεις τσιγάρα, να πίνεις ποτά σε μπαρ, αλλά δεν μπορούσες να μπεις στα ηλεκτρονικά.