Λάσκαρης και απαγόρευση της πάλης των τάξεων

[Sol]

Στις 24 του Μάη 1976 η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας φέρνει για συζήτηση στη Βουλή τον περιβόητο «Νόμο 330» περί «εργατικών οργανώσεων και συνδικαλιστικών ελευθεριών». Είναι ένα από τα πιο αντεργατικά νομοθετήματα που γνώρισε ο τόπος. Συνάντησε εξ αρχής την αντίθεση όλων των κομμάτων της αντιπολίτευσης και των εργαζομένων, πλην της κυβερνητικής διοίκησης της ΓΣΕΕ, η οποία περιορίστηκε να υποβάλει ορισμένες δευτερεύουσας σημασίας τροποποιήσεις.

Ο αλήστου μνήμης υπουργός Εργασίας Κ. Λάσκαρης, υπερασπιζόμενος το νομοσχέδιο, χαρακτηρίζει «αυθάδη και ιταμή» την αξίωση για απόσυρσή του.

Ο Νόμος 330 περιορίζει δραστικά το δικαίωμα της απεργίας, κατοχυρώνει την ανταπεργία (λοκ άουτ), νομιμοποιεί τη συγκρότηση απεργοσπαστικών μηχανισμών και, κυρίως, απαγορεύει την «πολιτική απεργία». Οπως σημειώνεται απ' όλες τις πτέρυγες της Βουλής, πλην της ΝΔ, όλες οι απεργίες των εργαζομένων θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν πολιτικές αφού μοιραία στρέφονται κατά της πολιτικής της κυβέρνησης. Ετσι, η κυβέρνηση επιχειρεί την ουσιαστική κατάργηση του απεργιακού δικαιώματος. Ακόμη, ο νόμος απαγορεύει τις απεργίες αλληλεγγύης, αλλά και κάθε άλλη απεργιακή κινητοποίηση που δε στρέφεται κατά του συγκεκριμένου εργοδότη και δεν περιορίζεται σε καθαρά μισθολογικά αιτήματα. Με διάταξή του υποχρεώνει τους εργαζόμενους στα Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου και στους Οργανισμούς Κοινής Ωφέλειας να γνωστοποιούν τα αιτήματά τους 15 μέρες πριν από την κήρυξη της απεργίας. Ακόμη, χαρακτηρίζονται παράνομες όσες απεργίες δεν κηρύσσονται από τα επίσημα «επαγγελματικά σωματεία».

Ο ανεκδιήγητος υπουργός Εργασίας Κ. Λάσκαρης σημειώνει στην εισηγητική του έκθεση ότι δεν υπάρχει πλέον «εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο» και δηλώνει στους δημοσιογράφους: «Δεν θα επιτρέψομεν την πάλην των τάξεων»!

Την ίδια μέρα αρχίζει 48ωρη απεργία των εργαζομένων στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, την οποία κήρυξαν πρωτοβάθμια σωματεία και ομοσπονδίες, ενώ δεκάδες χιλιάδες απεργοί πραγματοποιούν μεγάλη και μαχητική πορεία στην Αθήνα. Ομως, η κυβέρνηση κρατά για τη δεύτερη μέρα της απεργίας (στις 25 του Μάη) το σχέδιο για τη δολοφονική επίθεση της Αστυνομίας κατά των απεργών.

https://www.rizospastis.gr/story.do?id=800304

[Sol]

Δεν θα επιτρέψομεν την πάλην των τάξεων!" (Λάσκαρης, υπουργός εργασίας κυβέρνησης Καραμανλή):

Σαν σήμερα, 24 Μαίου 1976, τα Συνεργαζόμενα Εργατικά Σωματεία κηρύσσουν 48ωρη πανελλαδική απεργία ενάντια στο αντεργατικό νομοσχέδιο (Ν.330) που προωθούσε η κυβέρνηση Καραμανλή.

Ο ν.330 ήταν ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της προσπάθειας της αστικής τάξης (και του Καραμανλή συγκεκριμένα) να εμποδίσουν κάθε προσπάθεια δημοκρατικής και εργατικής διεκδίκησης μετα την πτώση της χούντας.Παρά τον προπαγανδιστικό μύθο για τον "άλλο" Καραμανλή της μεταπολίτευσης (συγκριτικά με την δεκαετία του 60), η πραγματικότητα είναι ότι τόσο ο ίδιος όσο και η κυβέρνηση του πρωτοστάτησαν σε αντεργατικά και αυταρχικά μέτρα, κατα παραγγελία των βιομηχάνων και των εργοδότών γενικότερα.

Στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης,η εργατική τάξη βγαίνει μπροστά για να διεκδικήσει όσα της στερούσαν τόσα χρόνια, μετά απο την μόνιμη συμπίεση του εισοδήματος της. Οι εργαζόμενοι ξεσηκώνονται. Μέσα στο 1975, καταγράφονται 2.381 διάφορες κινητοποιήσεις (απεργίες, στάσεις εργασίας, συλλαλητήρια, πορείες κλπ) ενώ άλλες 358 καταγράφονται μέσα στο πρώτο δίμηνο του 1976. Οι εργοδότες, που νοσταλγούσαν το πρόσφατο παρελθόν της ανυπαρξίας εργατικών κινητοποιήσεων λόγω της χούντας, αρχίζουν να ανησυχούν.

5 Μαρτίου 1976,ο ΣΕΒ οργανώνει συνέντευξη τύπου, στην οποία παρουσιάζει ως βασικό πρόβλημα της οικονομίας τις..κινητοποιήσεις των εργαζομένων και ισχυρίζεται (απειλεί) ότι υπάρχει κίνδυνος να σταματήσουν οι..επενδύσεις. Και για να μην υπάρχει καμία αμφιβολία, καλεί ανοιχτά την κυβέρνηση Καραμανλή να τοποθετηθεί "για τις απεργίες που εκδηλώνονται και για τις μισθολογικές απαιτήσεις που διατυπώνονται". Ο Καραμανλής και η κυβέρνηση του, -δηλαδή οι πολιτικοί υπάλληλοι των εργοδοτών- ανταποκρίνονται αμέσως. Μόλίς 6 μέρες μετά, ο υπουργός συντονισμού/προγραμματισμού Π.Παπαληγούρας κάνει λόγο για "κατάχρηση ελευθεριών εις βάρος του κοινωνικού συνόλου" και δηλώνει ότι η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να παρέμβει για να σταματήσει η "κατάχρηση, η οποία εκδηλώνεται με ένα κύμα αδικαιολόγητων απεργιακών και άλλων διαλυτικών της κοινωνικής συνοχής εκδηλώσεων".

Πριν βγεί ο μήνας, η "παρέμβαση" εμφανίζεται μέσα απο νόμο του υπουργού "εργασίας" Λάσκαρη. Ο Λάσκαρης είχε τελειώσει την νομική και παρουσίαζε τον εαυτό του ως ειδικό επί των εργατικών θεμάτων.'Ομως, η μόνη δραστηριότητα του για εργατικά ζητήματα ήταν ότι την περίοδο 1963-1967 δίδασκε εργατικό δίκαιο στην σχολή επιμόρφωσης αξιωματικών της...χωροφυλακής. Η φαιδρότητά του επιβεβαιώθηκε και αργότερα όταν ξέσπασε το σκάνδαλο με την απατεώνισσα "Αγία Αθανασία του Αιγάλεω" (1977-1978) και ο Λάσκαρης έσπευσε να την στηρίξει, βεβαιώνοντας ότι συνομιλούσε με την Παναγία! 29 Μαρτίου 1976, ο Λάσκαρης και η κυβέρνηση Καραμανλή φέρνουν στην βουλή νομοσχέδιο με τίτλο "Περί επαγγελματικών σωματείων και ενώσεων και διασφαλίσεως της συνδικαλιστικής ελευθερίας".

SpoilerShow

Όλες οι εργατικές διεκδικήσεις πρέπει υποχρεωτικά να περνούν από διαιτησία για να είναι νόμιμες οι όποιες κινητοποιήσεις. Προβλέπονται αυστηρές κυρώσεις και ποινές για όσους συνδικαλιστές "παρεκτρέπονται". Αναγνωρίζεται νομικά το δικαίωμα των εργοδοτών να κηρύσσουν ανταπεργία και να οργανώνουν απεργοσπαστικό μηχανισμό.Για να είναι νόμιμη μια απεργία, πρέπει να στρέφεται αποκλειστικά κατά του εργοδότη των απεργών (δηλαδή,απαγορεύονται πχ οι απεργίες συμπαράστασης) και να πραγματοποιείται αυστηρά για μισθολογικούς λόγους και μόνο (δηλαδή, απαγορεύονται απεργίες για βελτίωση των συνθηκών εργασίας για λήψη μέτρων ασφαλείας, καταχρηστικές απολύσεις κλπ). Άρα, είναι παράνομες και οι πολιτικές απεργίες, όπως π.χ όταν η κυβέρνηση φέρνει στην Βουλή νομοσχέδια για το ασφαλιστικό, για τις συντάξεις κλπ. Επίσης, απαγορεύτηκαν οι απεργίες που δεν κηρύσσονταν "υπό του νομίμως συνεστημένου σωματείου" (αλλά από συνελεύσεις εργαζομένων) ή αποφασίζονταν με πλειοψηφία κάτω του 75%. Επιβλήθηκε υποχρεωτική οκταήμερη προειδοποίηση των απεργών προς τον εργοδότη, ποινικοποιήθηκε η "άσκησις επιρροής επί της συστάσεως σωματείου" (!), απαγορεύτηκε η συμμετοχή των ανήλικων εργαζομένων στα συνδικάτα (ενω επιτρεπόταν η εκμετάλλευση τους απο τους εργοδότες) και νεκραναστήθηκε η μετεμφυλιακή νομοθεσία που επέτρεπε απόλυση συνδικαλιστικών στελεχών για "απείθεια σε δικαιολογημένη(!) εντολή του εργοδότη".

Ο νόμος-έκτρωμα Καραμανλή-Λάσκαρη, μνημείο εξυπηρέτησης συμφερόντων των εργοδοτών ενάντια στους εργάτες απο πολιτικούς υπαλλήλους-λακέδες της εξουσίας, ξεσήκωσε αντιδράσεις απο όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Προσπαθώντας να υπερασπιστεί το τερατούργημα που έφτιαξε, μαζί με την κυβέρνηση, ο υπουργός "εργασίας" της ΝΔ Λάσκαρης σημειώνει στην εισηγητική του έκθεση ότι δεν υπάρχει πλέον "εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο"(!) και αργότερα θα προχωρήσει σε μια μια δήλωση που έμεινε στην ιστορία σαν μια απο τις μεγαλύτερες ανοησίες που έχουν ειπωθεί απο μέλος του Ελληνικού κοινοβουλίου: Δηλώνει σε δημοσιογράφους: "Δεν θα επιτρέψομεν την πάλην των τάξεων"!

Κατά την διήμερη συζήτηση στην Βουλή (24-25 Μαίου 1976), πρωτοβάθμια σωματεία και και ομοσπονδίες σε όλη την χώρα (εκτός, βέβαια, από την κυβερνητική ΓΣΕΕ, η οποία περιορίστηκε σε ευχολόγια), προχωρούν σε 48ωρη απεργία των εργαζομένων στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα ενώ δεκάδες χιλιάδες απεργοί πραγματοποιούν μεγάλη και μαχητική πορείαστην Αθήνα. Κατά τη δεύτερη μέρα των κινητοποιήσεων (25 Μαίου), η αστυνομία του Καραμανλή επιτίθεται με ιδιαίτερη αγριότητα εναντίον των Οικοδόμων που είχαν συγκεντρωθεί στο θέατρο "Γκλόρια". Ακολουθούν επιθέσεις εναντίον των εργατών και του λαού που διαδήλωνε. Μια "αύρα" της αστυνομίας συνθλίβει(δολοφονεί)την 66χρονη πλανόδια μικροπωλήτρια Αναστασία Τσιβίκα.Η Τσιβίκα είναι η πρώτη νεκρή της μεταπολίτευσης σε εργατική διαδήλωση απο την αστυνομία του "εθνάρχη".' Ετσι προστέθηκε άλλο ένα θύμα στην ιστορία των πολιτικών ευθυνών των κυβερνήσεων του. Η επίσημη κυβερνητική ανακοίνωση χαρακτήρισε την νεκρή Τσιβίκα "ζητιάνα". 100 απεργοί συλλαμβάνονται και 75 διακομίζονται τραυματισμένοι σε νοσοκομεία.

27 Μαίου 1976, το έκτρωμα των Καραμανλή-Λάσκαρη υπερψηφίζεται. Η πάλη των τάξεων όχι μόνο δεν καταργήθηκε,όπως νόμιζε ο απίθανος Λάσκαρης αλλά συνεχίστηκε, με μεγάλους αγώνες ενάντια στην εργοδοσία και τις κυβερνήσεις της. Η προσπάθεια να χτυπηθεί το εργατικό κίνημα απο τους εργοδότες και τις κυβερνήσεις τους, με πρωτοβουλίες υπουργών "εργασίας" (εργοδοσίας), συνεχίζεται μέχρι σήμερα.