Είναι οι Ελληνες τόσο σπουδαίο έθνος στην Ιστορία;

[Αλιόσα]

Δεν ξέρω για τους Μυκηναίους αλλά οι Κρητικοί το έχουν πάρει πολύ πάνω τους ότι κατάγονται εξολοκλήρου από τους Μινωίτες, πολλοί λένε και από τον Δία.

Αρα θεωρούνε τους εαυτούς τους μη Έλληνες; γιατί οι Μινωιτες δεν ήταν Έλληνες, οι Μυκηναίοι ήταν και τελικά επικράτησαν και στην Κρήτη.

[Annibas]

οι Κρητικοί το έχουν πάρει πολύ πάνω τους ότι κατάγονται εξολοκλήρου από τους Μινωίτες

Οι Κρητικοί της ιστορικής αρχαιότητας μιλούσαν δωρική διάλεκτο. Άρα γλωσσικά επικράτησαν οι Δωριείς στο νησί.

Σύμφωνα με την Οδύσσεια την Γεωμετρική Εποχή στην Κρήτη ζούσαν Αχαιοί , Ετεόκρητες ( = γνήσιοι Κρήτες ) , Δωριείς , Κύδωνες και Πελασγοί.

ἄλλη δ᾽ ἄλλων γλῶσσα μεμιγμένη· ἐν μὲν Ἀχαιοί,
ἐν δ᾽ Ἐτεόκρητες μεγαλήτορες, ἐν δὲ Κύδωνες,
Δωριέες τε τριχάϊκες δῖοί τε Πελασγοί·

Μεικτή η γλώσσα τους κι ανάκατη, ανάλογα με τη φυλή·
άλλοι Αχαιοί, άλλοι οι βέροι Κρητικοί γενναίοι,
εκεί κι οι Δωριείς στα τρία χωρισμένοι, κι ακόμη
οι Κύδωνες κι οι θείοι Πελασγοί.

https://www.greek-language.gr/digitalRe ... 3&page=144

Οι Αχαοί ( Μυκηναίοι ) και οι Δωριείς ήταν Έλληνες.
Οι Πελασγοί ήταν Προέλληνες Ινδοευρωπαίοι.
Οι Ετεόκρητες και οι Κύδωνες θεωρούνται απόγονοι των Μινωιτών. ( Οι Μινωίτες ήταν Προϊνδεοευρωπαίοι ή Προέλληνες Ινδοευρωπαίοι. Στην δεύτερη περίπτωση ίσως συγγένευαν με τους Λούβιους της Μικράς Ασίας ). Οι Κύδωνες ζούσαν στην Κυδωνία ( Χανιά ). Οι Ετεόκρητες ζούσαν στην Πραισό ( Σητεία ) , στην οποία έχουν βρεθεί κάποιες επιγραφές του 7ου - 3ου αι. π.Χ. που δεν έχουν αποκρυπτογραφηθεί ακόμη. Είναι σε ελληνικό αλφάβητο , αλλά σε άγνωστη γλώσσα.

Στην Δυτική Κρήτη πήγαν Δωριείς που ήταν Μυκηναίοι, οπότε έχει χάσει την Μινωικότητα από τα αρχαία χρόνια.

[Annibas]

Δεν ξέρω για τους Μυκηναίους αλλά οι Κρητικοί το έχουν πάρει πολύ πάνω τους ότι κατάγονται εξολοκλήρου από τους Μινωίτες, πολλοί λένε και από τον Δία.

Αρα θεωρούνε τους εαυτούς τους μη Έλληνες; γιατί οι Μινωιτες δεν ήταν Έλληνες, οι Μυκηναίοι ήταν και τελικά επικράτησαν και στην Κρήτη.

Κοινή καταγωγή είχαν οι Μινωίτες και οι Μυκηναίοι, απλά εξελίχθηκαν διαφορετικά, αν εξαιρέσουμε μόνο τους Ετεοκρήτες.

[Αλιόσα]

Οι Μινωιτες μιλούσανε ελληνική γλώσσα;

[Annibas]

Οι Μινωιτες μιλούσανε ελληνική γλώσσα;

Δεν γνωρίζουμε αλλά η Γραμμική Α έχει σχέση με την Γραμμική Β.

[Ζαποτέκος]

Οι Μινωιτες μιλούσανε ελληνική γλώσσα;

Δεν έχει αποκρυπτογραφηθεί η Κρητική Ιερογλυφική , η Γραμμική Α΄ και ο Δίσκος της Φαιστού ( αν αποτελεί επιγραφικό μνημείο - δεν είμαστε σίγουροι ). Οπότε δεν ξέρουμε τι γλώσσαν μιλούσαν.

Ο Μπαμπινιώτης θέλει να πιστεύει πως η Γραμμική Α΄ περιέχει ( και ) ελληνική γλώσσα.

Λεξικό Μπαμπινιώτη :
(...)

(...)

[Νετο Γκουερινο]

Η δήθεν κατάκτηση της Κρήτης από τους Μυκηναίους πρέπει να είναι στην τριάδα των νεομυθολογιων για την αρχαιότητα
Κάποιο καθυστερημένο ζώο την έβγαλε από τον κωλο του και την πούλησε σε άλλα καθυστερημένα ζώα

[Νετο Γκουερινο]

Άλλη μία νεομυθολογια που πουλήθηκε στα ίδια καθυστερημένα ζώα,είναι ότι δήθεν μέχρι την κλασική εποχή όταν οι Έλληνες αναφερόταν στην Ασία εννοούσαν μόνο την μικρά Ασία και όχι την υπόλοιπη ήπειρο

[masterridley]

Αναμφισβήτητα το 2. Αν σε έχουν κάνει επιλέξιμο λαό στο age of empires, τότε κάτι έκανες.

Το ίδιο για Μάγια και άλλους. Υπάρχει λόγος ας πούμε που οι Εσθονοί ή οι Βανουάτες δεν είχαν ποτέ δικό τους campaign.

[Ζαποτέκος]

Αρχαία Ελλάδα: δημοκρατία, επιστήμη, θρησκεία και η δυτική παρανόηση
Γιάννης Ταχόπουλος
https://ardin-rixi.gr/archives/253590
https://ardin-rixi.gr/archives/253591

[...]
Άλλοτε η ελληνιστική περίοδος αντιμετωπιζόταν ως παρακμή.
[...]
Υπάρχει και η πρόσφατη περιοδολόγηση, αρκετά δημοφιλής τις τελευταίες δεκαετίες, που κάνει λόγο για την Ύστερη Αρχαιότητα, η οποία φτάνει έως και τον 7ο αι. μ.Χ.
[...]
Η Αρχαιότητα , που στο βασικό πυρήνα της αφορά τον 8ο αι. π.Χ. έως τον 3ο αι. μ.Χ. καλύπτει πάνω από 1.000 έτη. Ένα από τα αναπόφευκτα χαρακτηριστικά της είναι η εξαιρετική ποικιλομορφία. Θα βρείτε δημοκρατίες και ολιγαρχίες και βασιλείες και τυραννίες. Θα βρείτε φιλοσόφους που λένε για κάθε ζήτημα εντελώς αντίθετα πράγματα. Η μία όψη, η εσωτερική λοιπόν είναι η ποικιλομορφία. Από την πλευρά των μη Ελλήνων, οι Έλληνες αντιμετωπίζονταν λίγο-πολύ ως ένα διακριτό πράγμα. Οι Πέρσες, για παράδειγμα, θεωρούσαν τους Μακεδόνες Έλληνες παρ’ όλο που αρχικά αντιμετώπισαν τους Ίωνες και τους Αθηναίους. Οι ιδιαιτερότητες καθενός πολιτισμού εντοπίζονται σε πολλές εκδηλώσεις του. Ξέρουμε ότι οι Ρωμαίοι δεν ήταν ούτε καλοί μαθηματικοί ούτε γιατροί, ενώ οι Έλληνες ήταν μαθηματικοί και γιατροί. Οι Έλληνες δεν είπαν ότι η γνώση είναι δύναμη όπως οι Ρωμαίοι, αλλά ότι κάθε άνθρωπος εκ φύσεως ορέγεται να μάθει. Η ελληνική ανάγκη για διερώτηση, για προβληματισμό και για μια κάποια λογική εξήγηση, η αγάπη για την ελευθερία, είναι κάποιες άλλες από αυτές τις ιδιαιτερότητες. Συνεπώς, υπάρχει μια ενότητα της οποίας η άλλη όψη είναι η ποικιλομορφία.

Η Δημοκρατία

Ας εξετάσουμε καταρχάς την δημοκρατία. Εάν για εμάς η δημοκρατία συνίσταται βασικά στις εκλογές και την εναλλαγή των πολιτικών κομμάτων, για τους Αθηναίους συνίστατο στην ισοκατανομή της εξουσίας και την εναλλαγή των πολιτών σε αυτήν. Αυτό γινόταν με την κλήρωση στα αξιώματα, πέρα από τις ψηφοφορίες. Η άποψη αυτή των πολιτών μετρούσε γιατί θεωρούσαν ότι δεν υπάρχει πολιτική τέχνη. Στα μη πολιτικά ζητήματα, ο λαός ακούει την άποψη των ειδικών, και μετά αποφασίζει. Στα πολιτικά θέματα όμως δεν εθεωρείτο ότι υπάρχει πολιτική τέχνη των ειδικών, ώστε να μιλήσουν ή να εισακουστούν μόνο αυτοί. Αυτή είναι και η βάση της δημοκρατίας, που βέβαια προϋποθέτει κι ένα συγκεκριμένων είδος πολίτη. Η ισηγορία, το ανακλητό των αξιωμάτων, είναι κάποια άλλα χαρακτηριστικά της αρχαίας δημοκρατίας.

Δημοκρατικές συνελεύσεις με τον α ή το β τρόπο βέβαια μπορεί να είχαν και άλλοι λαοί ανά την υφήλιο. Όμως οι άλλοι λαοί δεν είχαν ούτε το βαθμό αυτό δημοκρατικότητας και, κυρίως, δεν είχαν την εννοιοποίηση των πρακτικών του δημόσιου βίου, την οποία δημιούργησαν οι Έλληνες. Δηλαδή, γύρω από τις δημοκρατικές διαδικασίες αναπτύσσεται μια θεωρητική επεξεργασία, μια εκλογίκευση, που δεν παρατηρείται αλλού. Ο νόμος είναι γραπτός και όχι άγραφος, εκτίθεται δημόσια, έχει δικαίωμα κάποιος να διερωτηθεί για αυτόν, υπάρχει νομοθετική δραστηριότητα για την αλλαγή του, κοκ.

Φυσικά, η άποψη ότι η μη δημοκρατική θεωρία και πρακτική είναι αποτέλεσμα της ήττας των Αθηναίων στον Πελοποννησιακό πόλεμο και γενικά μιας παρακμής της Ελλάδας, είναι αστήρικτη. Οι Σπαρτιάτες και οι Κρήτες, για να μην αναφέρουμε τα βόρεια ελληνικά βασίλεια, δεν είχαν ποτέ δημοκρατία. Οι νόμοι τους σύμφωνα με τις ελληνικές παραδόσεις εγκρίθηκαν από ελληνικά μαντεία ή τους θεούς, ενώ το αίτημα για την διατήρησή τους στο διηνεκές υπήρχε και στην Αθήνα, με τον Σόλωνα. Ο Πλάτων θεωρητικοποίησε σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό αυτή την εμπειρία, ειδικά της Σπάρτης-Κρήτης, δεν την δημιούργησε εκ του μηδενός εξαιτίας της αθηναϊκής ήττας. Η ποικιλομορφία του ελληνικού πολιτισμού κάνει μάταιες τις προσπάθειες να λέμε ότι οι Αρχαίοι ήταν δημοκράτες ή αντιδημοκράτες. Ωστόσο, μόνο στην Ελλάδα δημιουργήθηκε η δημοκρατία, κι αυτό έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία από την κοινοτοπία ότι δεν ήταν δημοκρατικοί όλοι οι Έλληνες.

Εδώ να κάνουμε μια παρένθεση σχετικά με το πώς έβλεπαν οι Έλληνες τους «Άλλους». Στην οπτική τους δεν επικρατεί κανένας θεωρητικός ή εγγενής ρατσισμός αλλά ούτε και κάποια εγγενής και θεωρητική έλλειψη προκαταλήψεων. Πριν από την ήττα των Περσών και έως κάποιες δεκαετίες μετά, οι Έλληνες έβλεπαν την Ανατολή ως το κέντρο του πολιτισμού, της σοφίας κ.λπ., επισκέπτονταν την Αίγυπτο, κι ένοιωθαν απέραντο σεβασμό στην αρχαιότητα της παράδοσής της. Το «βάρβαρος» σήμαινε μόνο τον αλλόγλωσσο. Όταν οι συσχετισμοί ισχύος μεταβάλλονται, με την απελευθέρωση της Ιωνίας, με τον Κίμωνα, τους Μυρίους, τον Αλέξανδρο, όταν οι επιστήμες και οι τέχνες στην Ελλάδα ακμάζουν, το βάρβαρος γίνεται αντιληπτό και υποτιμητικά. Ήδη μετά τους Περσικούς Πολέμους ο κατά τα άλλα αμερόληπτος Ηρόδοτος γράφει ότι: «η Ελληνική φυλή ξεχώριζε ανέκαθεν απ’ τους βαρβάρους, γιατί και εξυπνότερη ήταν και δε διακρινόταν για ανόητη ελαφρομυαλιά». Είναι η υλικότητα, η πραγματικότητα των συγκεκριμένων σχέσεων με συγκεκριμένους ξένους λαούς, κι όχι κάποια προϋπάρχουσα θεωρητικολογία, αυτό που κάνει τους Έλληνες να βλέπουν έτσι ή αλλιώς τους ξένους. Μάταια θα ψάξει κανείς για ρατσιστές και αντιρατσιστές στην Ελλάδα όπως αυτοί υπάρχουν στη σύγχρονη εποχή. Το αρχαιοελληνικό δίκαιο του αίματος (να κατάγεσαι από Αθηναίους γονείς προκειμένου να γίνεις πολίτης της Αθήνας) δεν έχει καμία σχέση με αυτό που ονομάστηκε τον 19ο και τον 20ό αιώνα «φυλή» και μετριόταν με χάρακες και τεστ DNA. Βέβαια, και άλλοι αρχαίοι λαοί είχαν αυτοϋποβληθεί σε αυστηρή κριτική και σε εναντίωση στην εθνοτική προκατάληψή τους. Η απαθής και ορθολογική παρατήρηση ωστόσο, και η ιστορική καταγραφή, η Ιστορία, είναι ένα από τα δημιουργήματα μόνο των Ελλήνων.

Η Δουλεία

Εν συντομία, λόγος για τη δουλεία στην Αρχαία Ελλάδα: Η μόνη και τελείως άτυπη εκλογίκευση της δουλείας προέρχεται από την έμμεση αναγνώριση του δικαίου του πολέμου και της ισχύος ως υπέρτατου –ας πούμε συμπαντικού– νόμου, κι όχι από κάποια ουσιοκρατική άποψη περί εγγενούς δουλικότητας ή κατωτερότητας κάποιου προσώπου ή λαού, ο οποίος χρειάζεται προστάτες έως ότου ωριμάσει πολιτισμικά. Αυτή η εκλογίκευση της ισχύος γεννά, φυσικά, προβλήματα, αλλά πρέπει να ξέρουμε πού βάσιζαν τη δουλεία οι Έλληνες και πού όχι. Η Αθήνα του 5ου αι. και τα επιτεύγματά της δεν βασιζόταν στους δούλους και την εκμετάλλευσή τους, αλλά σε αγρότες, ναύτες, βιοτέχνες, που μπορεί να είχαν λίγους δούλους καθένας. Η δουλεία δεν είχε επικρατήσει μαζικά όπως στους ελληνιστικούς χρόνους και τη ρωμαϊκή εποχή.

Η Επιστήμη

Η επιστήμη στους πανάρχαιους λαούς της Ανατολής παρέμεινε πράξη χωρίς πολλή θεωρία. Στην φαραωνική αιγυπτιακή γλώσσα δεν υπάρχει λέξη για την επιστήμη. Αυτό που λέγεται, ως τμήμα του λεγόμενου αφροκεντρισμού, ότι οι Έλληνες πήραν τις επιστήμες από τους Βαβυλώνιους και τους Αιγύπτιους είναι αβάσιμο, τουλάχιστον στο μεγαλύτερο μέρος του. Επιστήμη δεν είναι να διαπιστώσεις εμπειρικά ότι ισχύει αυτό που κατόπιν ονομάστηκε πυθαγόρειο θεώρημα. Είναι να αποδείξεις αυστηρώς θεωρητικά το πυθαγόρειο θεώρημα, είναι γενικά να χρησιμοποιήσεις τη λογική και την απόδειξη. Οι Έλληνες δεν περιόρισαν τη γνώση στα χέρια του ιερατείου όπως έκαναν οι Αιγύπτιοι και οι Βαβυλώνιοι ή οι Μάγοι καθιστώντας την απρόσιτη. Ο Πλάτων λέγεται ότι κάθισε αρκετά χρόνια στην Αίγυπτο παρακαλώντας να του διδάξουν οι ιερείς τις μυστικές γνώσεις τους, αλλά τον άφησαν μόνο με τα πιο απλά. Όσον αφορά τις επιδράσεις, πάλι ο Πλάτωνας συνόψισε την επιδίωξη των Ελλήνων της κλασσικής εποχής: «Ό,τι κι αν παραλάβουν οι Έλληνες από τους βαρβάρους, το κάνουν καλύτερο» (Επινομίς, 987d).

Μυθολογία και Θρησκεία

Όσον αφορά τη μυθολογία, κι εδώ είναι χαρακτηριστική η τοπική ποικιλομορφία των μύθων και των παραλλαγών τους. Η συνύπαρξη Ολύμπιων και Χθόνιων θεοτήτων καθώς και δημόσιας και οικογενειακής λατρείας, είναι εντυπωσιακή. Οι θεοί της αρχαίας θρησκείας φαίνεται ότι υπήρχαν πολύ πριν από τον Όμηρο, στην μυκηναϊκή εποχή, ωστόσο συχνά ήταν χθόνιοι θεοί. Οι επικοί ποιητές περισσότερο συστηματοποίησαν και ιεράρχησαν το υπάρχον σύμπαν των θεών παρά ίδρυσαν κάποια τελείως νέα θρησκεία. Κατά τη μεγάλη αυτή αναδιάταξη των θεών, διάφοροι υποβιβάστηκαν σε ήρωες άλλοι ενσωματώθηκαν σε άλλους δίνοντας τις δυνάμεις τους, και ναοί των ολύμπιων κτίστηκαν στις θέσεις μυκηναϊκών ανακτόρων.

Ένα ενδιαφέρον σημείο της αρχαίας μυθολογίας και θρησκείας είναι ο ανθρωπομορφισμός της. Αν δούμε λ.χ. τους αιγυπτιακούς θεούς, αυτοί παριστάνονται ή συμβολίζονται ή λατρεύονται με τη μορφή ζώων. Υπάρχει ο αετός του Δία, ο Δίας όμως δεν είναι αετός, ενώ ο Άνουβις είναι τσακάλι και η Μπαστέτ είναι γατόμορφη και λατρεύεται ως γάτα που τριγυρνά στο ναό της, ο κροκόδειλος λατρεύεται και ταΐζεται στο ναό του από ιερείς, οι ιεροί ταύροι βαλσαμώνονται. Η γηγενής μικρασιατική θεά στην Έφεσο που αργότερα ονομάστηκε Άρτεμις έχει άγαλμα με δεκάδες μαστούς, ενώ η ελληνική Άρτεμις είναι μια κανονική κοπέλα. Αν δούμε τι κάνει ο Ηρακλής ή ο Θησέας με τον Μινώταυρο, αντιθέτως, είναι η εξόντωση κάθε είδους τέρατος: Λερναία Ύδρα κ.λπ. Τα τέρατα αυτά ήταν ανθρωποκτόνα (Στυμφαλίδες όρνιθες, Λερναία Ύδρα). Ή ο μύθος της σφίγγας, που αυτοκτονεί στην ανθρωποκεντρική λύση του αινίγματός της από τον Οιδίποδα. Η ελληνική αντίληψη καθαρίζει το θρησκευτικό τοπίο από το μη ανθρώπινο και το τερατώδες. Αν το συγκρίνουμε με άλλους λαούς και θρησκείες, βλέπουμε ότι ο Βουδισμός δεν είχε καθόλου αγάλματα ή απεικονίσεις, προτού έρθει ο Αλέξανδρος και οι επίγονοί του στην Ινδία. Οι αρχαίοι Άραβες λάτρευαν κυβόλιθους , τους βαίτυλους, τόσο στην Αραβία όσο και στις αραβικές περιοχές της Συρίας και Ιορδανίας. Τα κατοπινά αγάλματα και γλυπτά της Παλμύρας είναι ελληνική επίδραση. Οι ίδιοι οι ρωμαϊκοί θεοί δεν υπήρχαν ως πρόσωπα πέρα από συγκεκριμένα φαινόμενα, πράξεις ή λειτουργίες, και δεν είχαν προσωπική ιστορία ή οικογενειακή ζωή πριν από την επαφή της Ρώμης με την ελληνική μυθολογία. Ακόμη και η γυμνότητα των αγαλμάτων ήταν κυρίως ελληνικό κι όχι ρωμαϊκό χαρακτηριστικό. Οι χονδροειδείς μορφές των θεοτήτων στην Αφρική και την Πολυνησία και οι με πολλά χέρια ινδικές θεότητες δεν είναι συνεπής ανθρωπομορφισμός όπως ο ελληνικός. Δεν θα ήταν υπερβολή να σκεφτούμε ότι ο ανθρωπομορφισμός, είναι προνόμιο του Ελληνισμού. Αυτό δεν ήταν ένα εγγενές χαρακτηριστικό που συνεπώς επικράτησε αβίαστα αλλά χρειάστηκε προσπάθεια γι’ αυτό, αφού στην αρχή και οι Έλληνες είχαν παρόμοιες πρακτικές, όπως αφηγήται ο Παυσανίας. Μόνο περιθωριακές και ίσως προολύμπιες θεότητες ή δαίμονες παραμένουν τερατόμορφες, π.χ. ο Πάνας και οι Σάτυροι, που άλλωστε ζουν στα δάση και τις ερημιές.

Η αρχαία θρησκεία και μυθολογία βέβαια με τη σειρά της έχουν αποκτήσει μια πρόσφατη και πρόσθετη μυθολογία ως ερμηνεία για την φύση τους. Γι’ αυτό χρειάζονται ουκ ολίγες επισημάνσεις: Η ελληνική θρησκεία δεν είχε δόγματα δηλαδή ορθοδοξία, είχε όμως ορθοπραξία αντί της ορθοδοξίας. Η λατρεία νέων θεών χωρίς επίσημη άδεια ήταν κολάσιμη, όπως και η άρνηση λατρείας των γηγενών θεών. Δεν είχε ιερά κείμενα, άρα δεν υπήρχε ζήτημα λαθεμένης ερμηνείας και καταδίκης της, και βεβαίως κάθε ποιητής που έκανε προσθήκες στο βασικό σκελετό κάθε μύθου πίστευε ή μπορούσε να λέει ότι μια θεά του έβαζε στο στόμα όσα έλεγε, και όχι η δική του φαντασία. Ωστόσο, η αλλαγή των βασικών κειμένων της (Όμηρος) ήταν απαγορευμένη, ενώ κάθε πόλη είχε ξεχωριστά τελετουργικά βιβλία. Στη συνείδηση των ανθρώπων, το να μην πιστεύεις σε έναν μύθο προκαλούσε την οργή των θεών. Οι Αρχαίοι, τουλάχιστον μέχρι να αρχίσει ο φιλοσοφικός στοχασμός, πίστευαν στην πραγματικότητα των μύθων κι όχι στη συμβολικότητά τους, και έως τον 5ο αι. θεωρούσαν ιστορία την μυθολογία (π.χ. τον Τρωικό Πόλεμο όπως τον περιγράφει ο Όμηρος). Οι θεοί της Ελλάδας δεν έφτιαξαν το σύμπαν, κατά τον Πλάτωνα διαμόρφωσαν βάσει των ιδεών την προϋπάρχουσα ύλη, και συνεπώς δεν κυριαρχούν απόλυτα σε αυτό, ωστόσο κάνουν θαύματα και αναιρούν τη φυσική τάξη και τους νόμους του σύμπαντος αυτού, που δεν ελέγχουν: Η αρχαία θρησκεία είναι γεμάτη θαύματα από τις απαρχές έως τα τέλη της, θαύματα καθημερινά και μη, και συνεπώς δεν έχει ιδιαίτερο νόημα ο τονισμός της μη παντοδυναμίας των θεών. Οι θεοί ακούν τα πάντα, ξέρουν το μέλλον, επεμβαίνουν στα ανθρώπινα πράγματα βοηθώντας ή καταστρέφοντας κι όχι πάντα με ηθικά κριτήρια. Άλλοτε οι θεοί εμφανίζονται από τη μυθολογία να είναι τελείως πέραν του καλού και του κακού, και άλλοτε γίνεται επίκληση στη δικαιοσύνη τους ενάντια στους κακούς ανθρώπους, τους εκμεταλλευτές κ.λπ. Οι θεοί εξαρχής παίρνουν μέρος στην εξέλιξη της ανθρώπινης δημιουργίας (χρυσό γένος, αργυρό, χάλκινο, σιδηρούν, ήρωες, θνητοί) και ενδιαφέρονται για το ανθρώπινο γένος, έστω και στη βάση μιας ανταλλακτικής αντίληψης – αυτό που ο Πλάτων στον Ευθύφρονα ονόμαζε «εμπορία μεταξύ ανθρώπων και θεών» και επί Ρωμαίων ονομάστηκε «Ειρήνη των θεών»: Προστατεύουν την κοινωνία εφόσον λατρεύονται από αυτήν με τον ορθό τρόπο. Υπάρχει στην Ησιόδεια θρησκεία η αντιμετώπιση της ανθρώπινης ιστορίας ως Πτώσης (το γένος των θνητών, το οποίο ο Δίας, που το έπλασε, θα καταστρέψει) και ο άνθρωπος χαρακτηρίζεται ως το πιο αξιολύπητο πλάσμα από το Δία (Ιλιάδα Ρ 446). Υπάρχει όμως και το άκρως αντίθετο, δηλαδή η πρόοδος με βοήθεια από τους θεούς ή με μόνη την ανθρώπινη δράση (Ξενοφάνης, τραγικοί). Και φυσικά, υπάρχει η αντίθετη άποψη, για τον άνθρωπο ως το πιο θαυμαστό πλάσμα. Η Αρχαιότητα δεν πίστευε ολοκληρωτικά στην απουσία μεταθανάτιας συνείδησης όπως ο Όμηρος, γιατί τα Μυστήρια, ο Ορφισμός και ο Πυθαγορισμός υπήρξαν πριν από την αθηναϊκή δημοκρατία του 5ου αι., και το ησιόδειο τέταρτο γένος των ηρώων πεθαίνοντας πάει στις νήσους των Μακάρων. Ήδη στην Οδύσσεια διάφοροι πηγαίνουν σε ένα είδος παραδείσου. Ακόμη και στην Ιλιάδα (Γ 258) οι επίορκοι τιμωρούνται στον Κάτω Κόσμο, δηλαδή φαίνονται ήδη στον Όμηρο τα σημάδια μιας αλλαγής στην αντίληψη περί μεταθανάτιας ζωής. Ο ομηρικός κόσμος βεβαίως είναι για τους ήρωες πολεμιστές, που αυτονόητα ζητάν τη δόξα σε αυτή τη ζωή και απλώς την μεταθανάτια φήμη, με φόντο την ολιγάριθμη κλειστή κοινότητα των Σκοτεινών Αιώνων, γι’ αυτό και δεν ανέπτυξαν σύστημα μεταθανάτιας επιβίωσης της ατομικότητάς τους. Θα βρούμε στους Έλληνες την ομηρική αγάπη για την ηρωική υστεροφημία δια του πολέμου αλλά και το αντίθετο, το ανέμελο πέταμα της ασπίδας από τον Αρχίλοχο. Η ποικιλομορφία των απόψεων και στάσεων μπροστά στο θάνατο και τους θεούς δεν επιτρέπει το να εμφανίζουμε μία από τις πολλές απόψεις για καθένα ζήτημα ως την άποψη της Αρχαιότητας.

Ένας Σπαρτιάτης δεν είχε δικαίωμα να συμμετάσχει στις ιεροπραξίες της Αθηνάς Πολιάδας ή της Ήρας του Άργους, παρ’ ό,τι στην Σπάρτη υπήρχαν ναοί της Ήρας και της Αθηνάς, από την άλλη όμως υπήρχαν Πανελλήνιες γιορτές –γενικά του Δία, γενικά του Ποσειδώνα κ.ο.κ.– με δικαίωμα συμμετοχής όλων των Ελλήνων, και οι μύθοι π.χ. του Δευκαλίωνα τόνιζαν την κοινή καταγωγή η οποία διακηρυσσόταν π.χ. και από τον Ηρόδοτο. Ο Δίας, σύμφωνα με την ομηρική-ησιόδεια θρησκεία, θα κυριαρχεί αιώνια, και μόνο κατοπινοί στοχαστές του 5ου αι. (ο Αισχύλος, δηλαδή ενάντια στους μύθους και έξω από αυτούς) σκέφτηκαν ότι ο Προμηθέας προφητεύει την ανατροπή τους από άλλο θεό, άρα ότι η εξουσία των θεών βασίζεται σε μια ισχύ που μπορεί να υπερνικηθεί, άρα είναι απλώς ζήτημα δύναμης.

Η αρχαία κοσμοαντίληψη διόλου δεν είχε αποκλείσει την υπομονή απέναντι στα κακά που στέλνουν οι θεοί στους θνητούς, ούτε την τυφλή ελπίδα. Η ομηρική αποδοχή της θνητότητας ήδη βρίσκει αντίπαλη άποψη μέσα στα ομηρικά έπη. Η θρησκεία δεν ήταν ένα τυπικό «κομμάτι» ή λειτουργία της πολιτικής ζωής, αλλά διαχεόταν σε όλες τις πλευρές της καθημερινότητας. Άρχοντες και πολίτες, άρχιζαν την ημέρα τους και τις εργασίες τους με θυσίες· οι Αθηναίοι άρχοντες για να αναλάβουν το αξίωμά τους ερωτώνταν εάν πιστεύουν στους θεούς και πού βρίσκονταν τα ιερά τους, οι εκστρατείες των Σπαρτιατών ακυρώνονταν εάν είχε πανσέληνο, οι Δελφοί πήραν το μέρος των Σπαρτιατών στον Πελοποννησιακό πόλεμο και προφήτευσαν τον χαμό της Ελλάδας κατά τον Περσικό πόλεμο. Ήταν με βάση τους μύθους και τις ηρωικές γενεαλογίες που τα αρχαία κράτη-πόλεις διεκδικούσαν το α ή β κομμάτι εδάφους από γειτονικά κράτη, και θεωρούσαν τους θεούς και ήρωες πρώτους ευρέτες τεχνών, επιστημών κλπ. Το ότι όλα αυτά δεν ήταν ανιαρά τυπικά μα είχαν ένα ισχυρό υπόβαθρο πίστης, φαίνεται από τις πάμπολλες διώξεις για ασέβεια κατά φιλοσόφων κι επιστημόνων, οι οποίοι είπαν πράγματα που ήταν ή φάνηκαν ότι ήταν ενάντια στην αρχαία θρησκεία και ευσέβεια.

Η θρησκεία των Αθηναίων δεν ήταν πολιτική με την έννοια ότι το περιεχόμενό της μπορούσε να θεσμίζεται χωρίς σταματημό. Οι επίσημες γιορτές πράγματι ήταν επιδεικτικές και απέβλεπαν ελάχιστα στην τόνωση της θρησκευτικότητας ή στόχευαν σε πατριωτική επίδειξη, ο Περικλής ήταν θρησκευτικά αδιάφορος και η σύζυγός του διώχθηκε για ασέβεια, ωστόσο η ευλάβεια των απλών ανθρώπων δεν ήταν επιφανειακή: απλά, για να εκφράσουν οι απλοί άνθρωποι τη γνήσιά τους θρησκευτικότητα, προσέφευγαν συχνά στη προγενέστερη χθόνια κι όχι την ολύμπια πτυχή των γνωστών θεών, στα παλαιά αρχαιότροπα ξόανα με ελάχιστη ή καθόλου λάξευση αντί για τα καλογυαλισμένα αγάλματα της κλασσικής αρχαιότητας, σε ιερά αντικείμενα με υπερφυσική δύναμη, σε λείψανα ηρώων με παρόμοια δύναμη (π.χ. οστά του Ορέστη, οστά του Θησέα), και σε πλήθος ιερών χώρων άσχετων με τους μεταγενέστερους κλασσικούς ναούς, όπως άδυτα, άβατα, εγκοιμητήρια, ιερές σπηλιές, άλση, πανάρχαια ερείπια που χρονολογούσαν στους μυθικούς χρόνους κοκ.


Η δυτική παρανόηση

Τέλος, ας αναφερθούμε και στην δυτική παρανόηση. Δεν είναι μόνο η τεράστια απόσταση που χωρίζει Δύση και Αρχαιότητα και αναπόφευκτα καθιστά ακαδημαϊκού επιπέδου το βίωμα του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού (ακόμη κι αν οι καλύτεροι φιλόλογοι είναι όντως Άγγλοι, Γερμανοί ή Γάλλοι), ούτε απλώς ότι κάθε είδους μίμηση είναι μεθερμηνεία και επιλογή τμήματος κι όχι όλου του αρχαίου πολιτισμού, ο οποίος άλλωστε χαρακτηρίζεται από απίστευτη ποικιλομορφία. Για παράδειγμα, διάφοροι βλέποντας τα λευκά αγάλματα που επιδεικνύονταν ή που έρχονταν στο φως με τις ανασκαφές πίστεψαν ότι οι Έλληνες άφηναν άβαφα τα αγάλματά τους κι αναπτύχθηκε μια μυθοπλασία περί των λευκών αγαλμάτων, η οποία είχε και πολιτικές προεκτάσεις σχετικές με την παγκόσμια δυτική κυριαρχία/αποικιοκρατία. Προσεκτικότερες και κατοπινές παρατηρήσεις έδειξαν ωστόσο ίχνη χρώματος πάνω στα γλυπτά, το οποίο έφυγε με τους αιώνες. Ποια είναι η πλησιέστερη αισθητική στην αρχαιοελληνική; Τα χρωματισμένα χωριάτικα σπίτια και τα πολύχρωμα βυζαντινά ψηφιδωτά ή η λευκότητα των δυτικών κριτικών της αρχαίας ελληνικής τέχνης; Αυτό δεν το λέμε για να απαξιώσουμε τη Δύση, άλλωστε η ίδια η Δύση ανακάλυψε το σφάλμα της. Το λέμε για να παρουσιάσουμε ένα γεγονός.

Από την άλλη, πρόσφατα σε τηλεοπτική σειρά ο Αχιλλέας παρουσιάστηκε ως μαύρος Αφρικανός, πράγμα που επίσης μπορεί να υποτεθεί ότι είχε πολιτικές σκοπιμότητες (τις ακριβώς αντίθετες από εκείνες σχετικά με τα «λευκά αγάλματα»: πολυπολιτισμό κ.λπ.). Παρομοίως, η γραμμική προοπτική των ζωγραφικών πινάκων της Αναγέννησης και η μία πηγή φωτός σε αυτούς, διαφέρει κατά πολύ από την προοπτική στις σωζόμενες αρχαίες ζωγραφικές παραστάσεις, όπου συνυπάρχουν 2 ή περισσότερες προοπτικές, ή όπου η πηγή του φωτός μπορεί να προέρχεται από πολλές μεριές. Κι όμως η Αναγέννηση νόμιζε ότι είχε αναστήσει την αρχαία ελληνική τέχνη. Η γυμνότητα των αρχαίων αγαλμάτων εξελήφθη από την σύγχρονη Δύση ως σεξουαλική απελευθέρωση δηλαδή ηθικιστικά ή ως ανατίμηση της φύσης κ.ο.κ. Στην πραγματικότητα (όσο κι αν οι προηγούμενες ερμηνείες ήταν εν μέρει σωστές), με τη γυμνότητα πολύ συχνά τονίζεται η αντίθεση θεών-θνητών ή ελεύθερων ανδρών και δούλων, ενώ το γυναικείο γυμνό σχεδόν απουσιάζει. Δηλαδή, είναι ένα καλλιτεχνικό μέσο. Δεν έχουμε υπόψη μόνο τη σύγχρονη Δύση: οι αρχαίοι Ρωμαίοι αντιλαμβάνονταν τα αγάλματα με τελείως άλλο τρόπο από τους Έλληνες: βίδωναν διαδοχικά στον ίδιο κορμό κεφάλια διαφορετικών ηγεμόνων (αλλάζοντάς τα όταν ανατρεπόταν ο προηγούμενος αυτοκράτορας ), και στις ανάγλυφες σκηνές απεικόνιζαν μαζί θεούς και ανθρώπους σε αντίθεση με τους Έλληνες. Η διαφορά μεταξύ αντιπροσωπευτικής και άμεσης δημοκρατίας δεν χρειάζεται να εξηγηθεί.

Οι Ολυμπιακοί στην Ελλάδα ονομάζονταν Αγώνες, στην αγγλική γλώσσα είναι Games, παιχνίδια, στην Αρχαιότητα υπάρχει η έννοια του Αγώνα και η επιδίωξη της αριστείας και της Αλήθειας, στην Δύση η επιδίωξη της Ευτυχίας, ατομικής ή συλλογικής, ή –με σημερινούς όρους– του ωφελιμισμού. Η Ευτυχία, όταν στον σχετικό μύθο ο νεαρός Ηρακλής πρέπει να διαλέξει το δρόμο που θα πάρει, τού λέει ότι ως δεύτερο όνομά της έχει το Κακία, ενώ ένας Γάλλος Επαναστάτης ο Σαιν Ζυστ, έλεγε το 1794 ότι η ευτυχία είναι μια νέα ιδέα στην Ευρώπη.

Η αντίληψη περί ορθολογισμού, πάλι, είναι διαφορετική. Στην ελληνική γλώσσα, κάνουμε λόγο για αποτυχία και επιτυχία [αυτές οι λέξεις υπήρχαν στην αρχαία γλώσσα με ίδιο νόημα], πράγμα που σημαίνει ότι για την επίτευξη ενός στόχου μας πέρα από την δική μας μέθοδο και προσπάθεια υπάρχει ο ρόλος του τυχαίου, του μη ελέγξιμου. Αντίθετα, το αγγλικό success και το γαλλικό succès με βάση την ετυμολογία τους περιέχουν την έννοια της διαδοχής, και το ίδιο ισχύει με το γερμανικό erfolgen (folgen έπομαι, ακολουθώ). Η επιτυχία είναι αποτέλεσμα κάποιας ενέργειάς μας. Θα κάνω το Α πράγμα, και θα ακολουθήσει σίγουρα, θα προκύψει, το επιθυμητό Β. Έτσι, ανοίγει ο δρόμος (που ήδη είναι ορατός στη χριστιανική μεσαιωνική Δύση με την εξονυχιστική ορθολογική εξέταση της ουσίας του Θεού) για την απολυτοποίηση της λογικής, για τη άποψη ότι μπορούμε ή πρέπει να εφαρμόσουμε ορθολογικές διαδικασίες στα πάντα, κι ότι έτσι σίγουρα θα έχουμε τα επιθυμητά αποτελέσματα. Δηλαδή για μια αυταπάτη παντοδυναμίας. Κάτι τέτοιο δεν το έκαναν οι Αρχαίοι, που είχαν την αντίληψη του τραγικού άλλωστε, κατά την οποία κανείς δεν μπορεί να ελέγχει ή να φανταστεί εκ των προτέρων τα αποτελέσματα των πράξεων ή και την ερμηνεία των λόγων του – πέρα από τη συναίσθηση της κατωτερότητας του ανθρώπου μπροστά στη φύση ή τους θεούς. Ασφαλώς ο λόγος κυβερνά τα πάντα και είναι κοινός σύμφωνα με τους Αρχαίους, αλλά αυτό είναι έτερον εκάτερον.

Ή πάλι, η αρχαία θρησκεία, που στη νεωτερική Δύση ειδώθηκε συχνά σε αντιπαράθεση με το χριστιανικό μεσαιωνικό παρελθόν της Δύσης, με αποτέλεσμα διάφορες παρερμηνείες. Για παράδειγμα, στην Αρχαιότητα του 6ου και 5ου αι. συνυπήρχαν ενίοτε ισόβαθμα καύση και ταφή στην Αθήνα, παρά τις απόψεις του 19ου αι. και μετά, ότι στην κλασσική Ελλάδα λάμβανε χώρα μόνο καύση των νεκρών και μάλιστα ότι η επιλογή αυτή αντιστοιχούσε σε συγκεκριμένες μεταφυσικές απόψεις του παγανισμού για το σώμα και την ψυχή . Πτυχές της εσφαλμένης ερμηνείας της Αρχαιότητας αφορούν ακόμη και νεοελληνικές λαϊκές παραδόσεις: Η κουκουβάγια θεωρείται σήμερα από τις λαϊκές δοξασίες το πουλί του θανάτου, αλλά αυτό δεν έγινε γιατί στα χριστιανικά χρόνια άλλαξε ο τρόπος που οι Έλληνες έβλεπαν το πτηνό αυτό, πλέον ως πουλί του θανάτου κι όχι της σοφίας, αλλά γιατί η Αθηνά ήταν αρχικά θεότητα του Κάτω Κόσμου, εμμέσως του θανάτου και συνεπακόλουθα της νύχτας, διαστήματος κατά το οποίο δραστηριοποιείται η κουκουβάγια. Ενώ ο Παρθενώνας και η Ακρόπολη ουδέποτε ήταν στην Αρχαιότητα σύμβολα της Φιλοσοφίας, της αρχαίας θρησκείας και του Πανελλήνιου Πνεύματος (τέτοια ήταν οι Δελφοί, τα Ίσθμια, η Ολυμπία, η Ελευσίνα) η δυτική έκσταση με τον Παρθενώνα οδήγησε σε τέτοιες παρανοήσεις – προφανώς γιατί ήταν ένα πολύ καλά διατηρημένο κι εντυπωσιακό κτίσμα.

Οι εσφαλμένες αναγνώσεις της Αρχαιότητας δεν είναι μόνο ακούσιες. Η Δύση μετά τον Μεσαίωνα σκοπό είχε να αντλήσει από την Αρχαιότητα επιχειρήματα κατά όσων θεωρούσε στο εσωτερικό της ή στο εξωτερικό της (λοιπός, προς κατάκτηση, πλανήτης) εχθρούς της, και κατά συνέπεια δεν ήθελε να διακρίνει τα θετικά από τα αρνητικά της Αρχαιότητας, αλλά την αντιμετώπισε ως ένα πράγμα εσωτερικά αδιαφοροποίητο. Και πάλι αυτά δεν τα λέμε για καταδίκη της Δύσης, η οποία ειδικά σήμερα δεν έχει κανένα νόημα. Ούτε η μεθερμηνεία είναι καταδικαστέα ούτε η επιλογή τμημάτων της Αρχαιότητας, ούτε η νεότερη δυτική δημιουργία είναι κάτι κακό. Απλά, πρέπει κάποιος να αναγνωρίζει δημόσια ότι επιλέγει τμηματικά, και ότι δεν παριστάνει τον μόνο και πρώτο που αναβίωσε την μελέτη της Αρχαιότητας. Ωστόσο, η Δύση ισχυρίζεται έως σήμερα ότι αυτή αναβίωσε πρώτη την Αρχαιότητα κι ότι μόνο αυτή τη μελέτησε. Μελέτη της Αρχαιότητας στην πραγματικότητα, παρατηρείται νωρίτερα από τη Δύση τόσο στους Άραβες όσο και στους Βυζαντινούς. Καθένας τους επέλεξε ό,τι θεώρησε σημαντικό. Τι είναι σημαντικό δεν ορίζεται αντικειμενικά.

[nyxtovios]

https://www.reddit.com/media?url=https% ... z3ts91.jpg

Πολύ σπουδαίο εθνος
Για 2 ευρώ πουλάνε τον κωλο τους

[The Rebel]

Κυριακή, 17 Δεκεμβρίου 2023
Δείτε όλοι αυτό το βίντεο με τους Κινέζους να εκφράζουν για ακόμα μια φορά τον θαυμασμό τους για τον Αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό των Ελλήνων.



Στο Πεκίνο, πρωτεύουσα της Κίνας, έχουν φτιάξει σε εμπορικό κέντρο 3D interactive animations τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό μας..

Παντού ο πολιτισμός μας στο εξωτερικό! Οι ξένοι δεν διστάζουν να εκφράσουν τον θαυμασμό τους για τον τεράστιο Ελληνικό πολιτισμό και μάλιστα με κάθε τρόπο, σε αντίθεση με εμάς που σε μεγάλο ποσοστό ντρέπονται για τους προγόνους τους… Και με τους θεσμικούς παράγοντες της χώρας μας να κάνουν ότι μπορούν για να κρύψουν από τα παιδιά μας το μεγαλείο αυτό… Όμως επειδή τα λόγια είναι περιττά δείτε το βίντεο που ακολουθεί..



Υπήρξαν πολλοί πολιτισμοί στον πλανήτη μας τα τελευταία 5000 χρόνια.. Όμως είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, ένας ξεχώρισε και μάλιστα με διαφορά από τους υπόλοιπους και αυτός ήταν ο Ελληνικός που συνεχίζει μέχρι και σήμερα να δίνει τα φώτα του σε όλη την ανθρωπότητα.. Και ενώ κάποιοι για τα δικά τους συμφέροντα προσπάθησαν να σβήσουν αυτό το Φως από τον πλανήτη, δεν τα κατάφεραν… Το σκοτάδι δεν μπορεί να σβήσει το Φως, παρά μόνο να το περιορίσει… Αυτό να το θυμάστε πάντα…
https://lumi-news.gr/deite-oloi-afto-to ... n-ellinon/

[The Rebel]

18 Ιανουαρίου 20241
Ο Φυλετικός Χάρτης της Αρχαίας Ελλάδας- Ποιες φυλές κατοικούσαν σε κάθε περιοχή.



ΘΕΣΣΑΛΙΑ:
Στη Θεσσαλία, σύμφωνα με τον Όμηρο, κατοικούσαν οι καλούμενοι Πελασγοί, απ΄όπου κατάγονταν τα 4 Ελληνικά φύλα (= οι Δωριείς, οι Αιολείς, οι Αχαιοί και οι Ίωνες) που μαζί με τους επήλυδες Δαναούς, Καδμείους ή Θηβαίους κ.α. αποτέλεσαν μετά τα Τρωικά το ελληνικό έθνος. Οι Θεσσαλοί μετονομάστηκαν σε Αιολείς από το κοινό βασιλιά τους τον Αίολο, ο οποίος ήταν γιος του Έλληνα.

Ο Όμηρος (Ιλιάδα Β, Κατάλογος νηών) ονομάζει τη Θεσσαλία Άργος Πελασγικόν με τις εξής περιοχές: Άλον, Τρηχίνα , Αλόπην, Ελλάδα και Φθίαν: «οι τ’ εΙχον Φθιην ηδ’ Ελλάδα καλλιγυναικα,Μυρμιδονες δε καλευντο και Έλληνες και Αχαιοί, των αυ πεντήκοντα νεων ην αρχός Αχιλλεύς.» (Ιλιάδα B 681 – 685)

ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ:
Στη Μακεδονία κατοικούσαν οι Μακεδόνες, Πελασγικής καταγωγής. Οι Mακεδόνες και οι Σπαρτιατες ήσαν φυλλα των Δωριέων και κείνοι των Πελασγων. Ο Ησίοδος (Ηοίαι, 1-6) αναφέρει ότι οι Μακεδόνες ονομάστηκαν έτσι από τον πρώτο βασιλιά τους το Μακηδόνα, αδελφό του Μαγνη, του Έλληνα και του Γραικού. Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο (Α, 57- 58 και Η, 43), οι Μακεδόνες και οι Σπαρτιάτες (σωστότερα αυτοί που κατέβησαν με τους Ηρακλείδες και κατέλαβαν τους Αχαιούς και Δαναούς στην Πελοπόννησο = οι Δωριείς) ανήκουν στο «Δωρικό τε και Μακεδνόν έθνος», που πρώτο ξέκοψε από τους βάρβαρους Πελασγούς και αποτέλεσε ξέχωρο έθνος, το Ελληνικό έθνος και μετά ακολούθησαν κι άλλα βάρβαρα φύλα.

Ο Ηρόδοτος αναφερει επίσης ότι στη Μακεδονία ζούσαν και οι Παίονες (πρβ: «Διελθών, ο Ξέρξης, δε πλησίον από τους Παίονας, τους Δόβηρας και τους Παιόπλας, οι οποίοι κατοικούν προς βορράν του Παγγαίου, επορεύετο προς δυσμάς, μέχρις ου έφθασεν εις τον Στρυμόνα και την Ηδωνικήν πόλιν Ηϊόνα, την οποίαν εκυβέρνα τότε ο Βόγης»), που σύμφωνα με τον Όμηρο ήσαν Πελασγικής καταγωγής και σύμμαχοι των Τρώων, πρβ: «οι τοξοφόροι Παίονες, των Πελασγών το θείον Γένος» λιάδα, Κ 450-455, μετάφραση ΠΟΛΥΛΑ).

Ωστόσο οι Παίονες κατά τα Περσικά, επειδή πήγαν με το μέρος των Περσών, έφυγαν από το φόβο της εκδίκησης των Μακεδόνων και πήγαν στη Μ. Ασία, προκειμένου να έχουν την προστασία των Περσών. Στη Μακεδονία κατοικούσαν και οι Αγριάνες, που βοήθησαν το Μ. Αλέξανδρο στην εκστρατεία του στην Ασία και που σήμερα πιστεύεται ότι αυτοί είναι οι καλούμενοι Πομάκοι.

Γείτονες των Μακεδόνων ήσαν οι Ιλλυριοί (= τα φύλα πάνω από την Ήπειρο) , οι Θράκες και οι Σκύθες (περιοχή σημερινής Ρουμανίας), οι οποίοι πήγαν να υποτάξουν τους Μακεδόνες, όμως τελικά έγινε το αντίθετο.

ΠΕΛΛΟΠΟΝΗΣΟΣ:
Στην Πελοπόννησο αρχικά έμεναν οι Αρκάδες και οι Αχαιοί, συμφωνα με τον Παυσανία, πρβ: «Από τις φυλές της Πελοποννήσου αυτόχθονες είναι οι Αρκάδες και οι Αχαιοί, τους Αχαιούς τους έδιωξαν από τη χώρα τους οι Δωριείς, αλλά αυτοί δεν εγκατέλειψαν την Πελοπόννησο, έδιωξαν όμως τους Ίωνες και ζουν στην περιοχή που παλιά ονομάζονταν Αιγιαλός, και που τώρα έχει πάρει το όνομα αυτών των Αχαιών.

Οι Αρκάδες, από την αρχή μέχρι σήμερα κατοικούν στη χώρα τους. Όλη η υπόλοιπη Πελοπόννησος ανήκε σε επήλυδες. Οι σημερινοί Κορίνθιοι είναι νεώτεροι από τους Πελοποννήσιους, γιατί τότε που πήραν τη γη τους απον βασιλιά έχουν περάσει διακόσια δέκα επτά χρόνια μέχρι τις μέρες μου. Οι Δρύοπες και οι Δωριείς ήρθαν στην Πελοπόννησο από τον Παρνασό και την Οίτη αντίστοιχα. Γνωρίζουμε ότι οι Ηλείοι πέρασαν από την Καλυδωνα και την υπόλοιπη Αιτωλία.» (Παυσανίας, Ηλιακά, 1-3)

Κατά το έτος 1511 π.Χ. , σύμφωνα με το Πάριο χρονικό, ήρθαν στο Άργος της Πελοποννήσου οι Δαναοί με τον Δαναό από την Αίγυπτο και αναμείχθηκαν με τους Αργείους (φυλετικά Αχαιούς). Ακολούθως δυο γενιές πριν από τα Τρωικά ήρθαν στις Μυκήνες οι Φρύγες (Πέλοπες) με τον Πέλοπα από τη Μ. Ασία και αναμείχθηκαν με τους ντόπιους. Στη συνέχεια και συγκεκριμένα ογδόντα χρόνια μετά τα Τρωικά, κάπου το 1120 π.Χ., έφυγαν από τη Στερεά Ελλάδα Δωριείς και πήγαν και κατέλαβαν τις πόλεις Σπάρτη, Μεσσήνη και Άργος κ.α., οδηγημένοι από τους Ηρακλείδες.

Η Πελοπόννησος στον Όμηρο χωρίζεται στις εξής περιοχές: Το Άργος (Το Άργος, η Τίρυνς, η Ασίνη κι η Ερμιόνη,η Επίδαυρος, τα μέρη της Τροιζήνος,των Ηιονών, του Μάσητος, ακόμη της Αιγίνης), οι Μυκήνες (οι Μυκήνες, η Κόρινθος, οι Κλεωνές, των Ορνεών τα μέρη, η Αραιθυρέα, η πόλις Σικυώνος, η Υπερησία, και η Γονούσσα και η Πελλήνη, ο Αιγιαλός, το Αίγιον κι η απλωμένη Ελίκη, η Λακεδαίμων (η Μέσση, η Σπάρτη και η Φάρις, οι Βρυσειές, οι Αιγειές, οι Αμύκλες,το Έλος, χώρ’ ακρόγιαλη, ο Οίτυλος και ο Λάας), η Πύλος (Αρήνη, το Θρύον, πόρος του Αλφειού, το Αιπύ, τα μέρη του Κυπαρισσήεντος και της Αμφιγενείας, του Έλους και της Πτελεού, το Δώριον), η Αρκαδία (ο Ορχομενός, η Ενίσπη, η Ρίπη και ο Φενεός κι η Στρατία, η Μαντινεία, η Στύμφαλος κι ακόμη η Παρρασία, η χώρα της Τεγέας), η Ήλιδα (κι απ’ το Βουπράσιον η Μύρσινος, η Υρμίνη, το Αλείσιον κι η Ωλενία πέτρα.)

«Στην Πελοπόννησο κατοικούν επτά διαφορετικοί λαοί. Δύο απ’ αυτούς, οι Αρκάδες και οι Κυνούριοι, είναι αυτόχθονες και ως τώρα κατοικούν όπου κατοικούσαν και παλιά. Οι Αχαιοί ζούσαν πάντα στην Πελοπόννησο, μολονότι μετακινήθηκαν από τα αρχικά τους εδάφη· οι τέσσερις άλλοι από τους επτά —οι Δωριείς, οι Αιτωλοί, οι Δρύοπες και οι Λήμνιοι— είναι επήλυδες (ξένοι μετανάστες).

Οι Δωρικές κοινότητες είναι πολυάριθμες και πολύ γνωστές· οι Αιτωλοί έχουν μόνο μία, την Ηλεία· η Ερμιόνη και η Ασίνη κοντά στην Καρδαμύλη της Λακωνίας, ανήκουν στους Δρύοπες και όλοι οι Παρωρεάτες είναι Λήμνιοι. Οι όντας αυτόχθονες Κυνούριοι, μόνοι νομίζονται από μερικούς ότι ήσαν Ίωνες και ότι με τον καιρό έγιναν Δωριείς, υπό την εξουσία των Άργείων, καθώς και οι Ορνεάται και λοιποί περίοικοι. (Ηροδότου Ιστορία Η 72 -73).

«Οι Ίωνες όσο μεν χρόνον κατοικούσαν την Πελοπόννησο, τη λεγόμενη σήμερα Αχαία, και πριν έλθουν στην Πελοπόννησο ο Δαναός και ο Ξούθος, καθώς λέγουν οι Έλληνες, ονομάζονταν Πελασγοί Αιγιαλείς, μετονομάστηκαν δε Ίωνες από τον Ίωνα του Ξούθου (Ηρόδοτος Θ, 85).

Μετά τα τρωικά η Πελοπόννησος χωρίζονταν στις εξής 7 περιοχές: Λακωνία ή Λακεδαιμόνα, Μεσσηνία, Αχαΐα. Αρκαδία, Αργος ή Αργολίδα. Κορινθία και Ηλεία. Από τις περιοχές αυτές προέρχονται οι 7 ονομασίες: Λάκωνες ή Λακεδαιμόνιοι, Αχαιοί, Αργείοι, Κορίνθιοι, Μεσσήνιοι, Αρκάδες και Ηλείοι.

ΑΤΤΙΚΗ:
Στην Αττική, σύμφωνα με τον Όμηρο, κατοικούσαν πάντα οι αυτόχθονες Κεκροπίδες ή Κραναοί ή Αθηναίοι. Κατά τον Ηρόδοτο οι Αθηναίοι ήσαν στην καταγωγή Πελασγοί. Μάλιστα, επειδή στην Αττική δεν κατοίκησαν ποτέ Πέλοπες, Δαναοί και Κάδμοι, παρά μόνο στην Πελοπόννησο και στη Βοιωτία, οι Αθηναίοι συγγραφείς ( Ισοκράτης, Πλάτωνας, Δημοσθένης κ.α.) επαίρονταν ότι οι Αθηναίοι ήσαν και οι πιο καθαρόαιμοι Έλληνες και γι αυτό έπρεπε να ηγεμονεύουν αυτοί των Ελλήνων και όχι οι Σπαρτιάτες ή οι Θηβαίοι.

ΒΟΙΩΤΙΑ:
Στη Βοιωτία, σύμφωνα με τον Παυσανία, αρχικά ζούσαν οι αυτόχθονες Εκτήμονες, με περίφημο βασιλιά τους τον Ωγυγα, που αφανίστηκαν από επιδημία. Μετά ήρθαν και κατοίκησαν εκεί οι Ύαντες και οι Άονες. Μετά, κατά το έτος 1529 π.Χ. ( σύμφωνα με το Πάριο Χρονικό) ήρθαν στην Βοιωτία από την Αίγυπτο μέσω Φοινίκης (ήσαν όμως καταγωγής από Ερυθρά θάλασσα) οι καλούμενοι Καδμείοι ή Θηβαίοι και έκτισαν τη Θήβα. Στη Βοιωτία, σύμφωνα με την Ιλιάδα, πλην της Θήβας (που δεν έλαβε μέρος στον πόλεμο της Τροίας) υπήρχαν και οι πόλεις: Γραία, Θίσθη, Αυλίδα, Υρία, Σχοίνο, Σκώλο, Θέσπεια, Μυκαλησσό κ.α., οι οποίες έλαβαν μέρος στον Τρωικό πόλεμο, επειδή ήσαν Έλληνες. Οι Φοίνικες Καδμείοι μετά τα Τρωικά αναμείχθηκαν με τους ντόπιους και σιγά-σιγά εξελληνίστηκαν.

ΣΤΕΡΕΑ ΕΛΛΑΔΑ:
Η Στερεά Ελλάδα στον Όμηρο χωρίζεται στις εξής περιοχές: Του Ορχομενού των Μινυών και Ασπληδόνος, Αι Αθήναι (Αττική), η Σαλαμίνα, των Βοιωτών (η Αυλίς, η Υρία, η Σχοίνος, ο Ετεωνός, η Σκώλος, η ευρύχωρη Μυκαλησσός, η Θέσπεια κι η Γραία, ο Ελεών, ο Πετεών, η Ύλη, ο Μεδεών, η Ωκαλέη, το Άρμα, η Θίσβη, η Εύτρησις, οι Κώπες, κι Αλίαρτος, ο Γλίσας, η Κορώνεια, η Πλάτεια, η Όγχηστος, η Νίσα, η Μίδεια, η Άρνη, Ανθηδόνα. Φωκείς (Κυπάρισσος και η Πυθώ, η Κρίσσα και η Δαυλίς, ο Πανοπεύς και ακόμη τα μέρη της Υαμπόλεως και της Ανεμωρείας και η Λίλαια), Των Λοκρών που ’ναι αντίπερα της ιεράς Ευβοίας (η Καλλίερος, η Κύνος, ο Οπούς, Οι Αυγειές, η Βήσσα και η Σκάρφη, η Τάρφην και το Θρόνιον, του Βοαγρίου πόρου), της Ευβοίας ( Χαλκίδ’ Ερέτριαν Και απ’ την Ιστίαιαν και Κήρινθον ακρόγιαλην και ακόμη από το Δίον το υψηλό, την Κάρυστον και Στύ).

Των Αιτωλών (η Χαλκίς και η Πυλήνη, η Ώλενος και η Πλευρών, και η Καλυδών). Η Στερεά Ελλάδα μετά χωρίζονταν στις εξής περιοχές: Αττική ή Κεκρωπία, Βοιωτία, Φωκίδα, Αιτωλία και Ακαρνανία απ΄όπου τα ονόματα: Αττικοί ή Αθηναίοι, Βοιωτοί, Αιτωλοί και Ακαρνάνες. Σήμερα στη Στερεά Ελλάδα υπάγονται και η Εύβοια με τη Φθιώτιδα. Στη Φωκίδα, όπου βρίσκεται ο Παρνασσός και το περίφημο μαντείο των Δελφών, σύμφωνα με το Ησίοδο και τον Όμηρο, κατοικούσαν αρχικά Πελασγοί και μετά ήρθαν και Δρύοπες, Φλέγες κ.α.

ΕΥΒΟΙΑ:
Στη νήσο Εύβοια, σύμφωνα με τους Ησίοδο και Όμηρο, κατοικούσαν οι Αβάντες, που πήραν μέρος στον Τρωικό πόλεμο, και η νήσος λέγονταν «Αβαντίδα νήσος», ενώ Εύβοια ονομάστηκε από ένα βόδι (προφανώς επειδή ανέτρεφε πολλά και ωραία βόδια). Ειδικότερα στο βόρειο τμήμα κατοικούσαν οι Περραιβοί, στο μέσο οι Άβαντες και οι Κουρήτες (Χαλκιδείς) και στο νότιο οι Δρύοπες.
Διαβάστε επίσης: Αυτοκράτορας Νικηφόρος Β' Φωκάς - Ο ΄φόβος' των Αράβων που δολοφονήθηκε από τον ανιψιό του

ΚΡΗΤΗ:
Στην Κρήτη, σύμφωνα με τον Όμηρο, κατοικούσαν Κύδωνες, Ετεόκρητες, Πελασγοί, Δωριείς και Αχαιοί και με σπουδαιότερες πόλεις την Κνωσό, τη Γόρτυνα, τη Λύκαστο, τη Μίλητο, τη Λύκτο, το Ρύτιον και τη Φαιστό. Σύμφωνα με τους άλλους αρχαίους συγγραφείς (Παυσανία, Διόδωρο, Στράβωνα κ.α.) , αρχικά στην Κρήτη κατοικούσαν οι καλούμενοι Ιδαίοι Δάκτυλοι ή μετέπειτα Κ(ου)ρήτες – Κρήτες (ή άλλως Ετεοκρήτες σε σχέση με τους επήλυδες), οι οποίοι θεωρούνται αυτόχθονες. Μετά, όταν ήταν βασιλιάς της Κρήτης ο Κρηθέας, ήρθαν στην Κρήτη κάποιοι Πελασγοί, Αχαιοί και Δωριείς, από τη Θεσσαλία με αρχηγό τον Τέκταμο, και αυτό επειδή η νήσος είχε μερικώς ερημωθεί.

Εγγονός του Τέκταμου ήταν ο Μίνωας, ο οποίος (βοηθούμενος από τον αδελφό του Ραδάμανθυ) από τη μια συνένωσαν σε ενιαίο σύνολο τα φύλα της Κρήτης, δημιουργώντας την πρώτη πολιτεία – πολιτισμό στον κόσμο (ο Μίνως εφεύρε πρώτος το σύνταγμα, τη βουλή, τους γερουσιαστές, τα όργανα και τους νόμους διοίκησης κ.τ.λ.) για τη σωστή διακυβέρνησή τους, και από την άλλη συγκρότησαν πρώτοι στον κόσμο πολεμικό ναυτικό και μ’ αυτό έδιωξαν από τα νησιά και το Αρχιπέλαγος τους ληστές και πειρατές Κάρες και Φοίνικες με αποτέλεσμα από τη μια ο ίδιος να γίνει θαλασσοκράτορας και από την άλλη να ανοίξουν οι θαλάσσιοι διάδρομοι και έτσι οι Έλληνες αφενός να μπορέσουν να ασχοληθούν και με ναυτικές εργασίες, να επικοινωνήσουν μεταξύ τους, να πλουτίσουν, να σταματήσουν τον μεταναστευτικό βίο που τους εξανάγκαζαν οι κακοποιοί Κάρες και Φοίνικες κ.α. και όταν πλέον είχαν ενδυναμωθεί εκστράτευσαν εναντίον της Τροίας.

ΗΠΕΙΡΟΣ:
Στην Ήπειρο κατοικούσαν οι Πελασγοί ή Γραικοί (= με τοπικά ονόματα: Σελλοί, Ελλοπες, Θεσπρωτοί, Μολοσοί κ.α.) που μετά μετονομάστηκαν και αυτοί σε Έλληνες. Οι Ηπειρώτικες φυλές κατά το Θεόπομπο ήσαν 14 και κατά το Στράβωνα 11, που ήσαν όλες Ελληνικές: οι Σελλοί, οι Μολοσσοί, οι Θεσπρωτοί, οι Χάονες, οι Αθαμάνες, οι Κασσωπαίοι, οι Έλλοπες, οι Δρύοπες, οι Παραβαίοι, οι Αμβρακιώται, οι Καύκωνες.

«Στη Δωδώνη και στη Βελανιδιά, την έδρα των Πελασγών, πήγε.
Και σ αυτούς που κατοικούσαν στο βάθος της Βελανιδιάς
στο φούσκωμα του βροχοδερμένου ποταμού» (Ησίοδος, Ηοίαι απόσπασμα 102 = στίχος 319)

Αν πράγματι οι Φοίνικες πήραν τις άγιες γυναίκες (= τις δυο ιέρειες του Δία, που, σύμφωνα με τους Αιγύπτιους, η μια μετά έκτισε το μαντείο της Δωδώνης στην Ελλάδα και άλλη το της Θήβας στη Λιβύη) και τις πούλησαν, τη μια στη Λιβύη και την άλλη στην Ελλάδα, νομίζω ότι η γυναίκα αυτή της σημερινής Ελλάδας, της ίδιας δηλαδή χώρας που παλαιότερα ονομάζονταν Πελασγία , πουλήθηκε στη Θεσπρωτία (<<Της νυν Ελλάδος, πρότερον δε Πελασγίης καλουμένης..>>) …. ( Ηρόδοτος B 54 – 57)

Ο κατακλυσμός) περί τον Ελληνικόν εγένετο μάλιστα τόπον. Και τούτου περί την Ελλάδα την αρχαίαν. Αύτη δ’ εστίν η περί Δωδώνην και τον Αχελώον. Ούτος γαρ πολλαχού το ρεύμα μεταβέβληκεν. Ώκουν γαρ οι Σελλοί ενταύθα και οι καλούμενοι τότε μεν Γραικοί, νυν δ’ Έλληνες”. (Αριστοτέλης Μετεωρολογικά 1 352 a).

«Οι δε Πελασγοί των περί την Ελλάδα δυνασευσάντων αρχαιότατοι λέγονται’ και ο ποιητής φησίν ούτω <<Ζευ άνα, Δωδωναίε, Πελασγικέ. Ο δε Ησίοδος: Δωδωνην φηγόν τε Πελασγών εύρανον ήεν». (Στράβων Ζ, Ήπειρος, 9).

«Εξιστορούν πως μετά τον κατακλυσμό πρώτος βασιλιάς των Θεσπρωτών και των Μολοσσών έγινε ο Φαέθων, ένας από εκείνους που έφτασαν στην Ήπειρο μαζί με τον Πελασγό. Μερικοί λένε πως ο Δευκαλίωνας και η Πύρρα, αφού ίδρυσαν εκεί το ιερό της Δωδώνης κατοίκησαν στους Μολοσσούς. Αργότερα ο Νεοπτόλεμος, ο γιος του Αχιλλέα, πηγαίνοντας εκεί λαό κατέλαβε τη χώρα και άφησε πίσω του διαδόχους βασιλείς, που ονομάζονταν Πυρρίδες, γιατί αυτός στην παιδική του ηλικία είχε το παρωνύμιο Πύρρος, και ένα από τα γνήσια παιδιά του, που απέκτησε με τη Λάνασσα, την κόρη του Κλεοδαίου, γιου του Ύλλου, το ονόμασε Πύρρο.

Γι αυτό ο Αχιλλέας στην Ήπειρο απολάμβανε τιμές ισόθεου και λέγονταν Άσπετος στην τοπική διάλεκτο. Ύστερα όμως από τους πρώτους, αφού οι διάδοχοι βασιλείς εκβαρβαρώθηκαν και αμαύρωσαν και τη δύναμη και τη ζωή τους, διηγούνται πως πρώτος ο Θαρύπας έγινε ονομαστός, γιατί στόλισε τις πόλεις με Ελληνικά ήθη και γράμματα και με νόμους φιλάνθρωπους.

Του Θαρύπα γιος ήταν ο Αλκέτας, του Αλκέτα ο Αρύββας, του Αρύββα και της Τρωάδας, ο Αιακίδης. Τούτος παντρεύτηκε τη Φθία, την κόρη ντου Θεσσαλού Μένωνα, άνδρα που διακρίθηκε στον λαμιακό πόλεμο και μετά το Λεωσθένη είχε μεγαλύτερη εκτίμηση από τους συμμάχους. Από τη Φθία ο Αιακίδης απόκτησε τις κόρες Δηιδάμεια και Τρωάδα, και τον γιο Πύρρο. (Πλουτάρχου, Πύρρος, 1-2)

ΘΡΑΚΗ:
Στη Θράκη αρχικά κατοικούσαν πάρα πολλά φύλα, άλλα Ελληνικά και άλλα βάρβαρα. Στη Θράκη ήδη από τον 7ο αιώνα π.Χ. και από τις εκβολές του Νέστου ως το δέλτα του Έβρου υπήρχαν τα Αβδηρα, η Δίκαια, η Στρύμη, η Μαρώνεια, η Ορθαγόρια, η Μεσημβρία-Ζώνη, η Δρυς και η Σάλη που ήσαν Ελληνικές ιωνικές αποκίες. Στη δυτική παραλία του Εύξεινου Πόντου οι Μιλήσιοι είχαν ιδρύσει την Απολλωνία, την Οδησσό, τους Τόμους και την Κάλλατι, ενώ οι Μεγαρείς τη Μεσημβρία κ.α. Η Θράκη γίνεται ρωμαϊκή επαρχία το 46 μ.Χ. με πρωτεύουσα την Πέρινθο.

Οι Ελληνικές πόλεις της Θράκης διατήρησαν το καθεστώς των ελεύθερων πόλεων. Ως την εποχή του Διοκλητιανού (279 μ.Χ.) οι Ρωμαίοι διατηρούν την πολιτική οργάνωση των Ελλήνων και το Ελληνικό σύστημα διοίκησης. Στους ρωμαϊκούς χρόνους πραγματοποιείται από τους Ρωμαίους αστικοποίηση της Θράκης κατά το πρότυπο των Ελληνικών πόλεων. Οι κώμες και οι πόλεις της Θράκης ήταν οργανωμένες σε ένα ομόσπονδο σύστημα με συμπολιτείες – κοινά. Αυτά τα χρόνια ιδρύονται η Τραϊανούπολη, η Πλωτινόπολη (σημ. Διδυμότειχο) και η Αδριανούπολη.

Ο Δημοσθένης, σχετικά με τον βασιλιά της Θράκης Τηρέα, λέει: «Ο Τηρέας ήταν βασιλιάς των Θρακών και βίασε την αδελφή της γυναίκας του. Οι δυο γυναίκες ήταν η Πρόκνη και η Φιλομήλα, κόρες του Πανδίονα (βασιλιά των Αθηνών), που τη μια πάντρεψε, την Πρόκνη, με το βασιλιά των Θρακών Τηρέα. Οι δυο γυναίκες αυτές από αγανάκτηση σκότωσαν το γιο του Τηρέα και έφυγαν στην Αττική.

Ο Τηρέας ήρθε στην Αττική να τις συλλάβει, όμως δεν μπόρεσε και αυτοκτόνησε. Κατά τη μυθολογία ο Τηρέας και οι δυο γυναίκες μεταμορφώθηκαν σε πτηνά, οι δυο γυναίκες σε αηδόνι και χελιδόνι, ενώ ο Τηρέας σε γεράκι. (Δημοσθένους Επιτάφιος)

Ο Δημοσθένης, σχετικά με τον βασιλιά Εύμολπο, λέει: «Όταν ο Εύμολπος και πολλοί άλλοι ετοίμασαν εκστρατεία εναντίον μας, τους έδιωξαν όχι μόνο από το δικό μας, αλλά και από τη γη των άλλων Ελλήνων. (Δημοσθένους Επιτάφιος 8)

Σύμφωνα με άλλους, τον Εύμολπο πολέμησαν οι Αθηναίοι, όταν τον κάλεσαν από τη Θράκη οι Ελευσίνιοι ή ήταν ο ίδιος Ελευσίνιος, για να τους βοηθήσει. Ο Εύμολπος σκοτώθηκε στη μάχη, μετά από την οποία οι δυο πόλεις συμφιλιώθηκαν. Οι απόγονοι του Εύμολπου (Ευμολπίδες) ήταν επιφορτισμένοι με την τέλεση των Ελευσίνιων μυστηρίων, των οποίων ιδρυτής θεωρούνταν ο γενάρχης τους».

Σημειώνεται ότι η Θράκη, σύμφωνα με τον Άνδρωνα τον Αλικαρνασσέα (GEOGRAFIKA ANDRVN), ήταν ήπειρος. Οι ήπειροι ήσαν τέσσερεις όσες και οι κόρες του Ωκεανού, οι εξής: η Ευρώπη (οι χώρες δυτικά της Ελλάδας = Ιταλία, Σικελία, κ.α.), η Ασία (= οι χώρες ανατολικά της Ελλάδας: Μ. Ασία, Φοινίκη κ.α.), η Λιβύη (Αφρική) και η Θράκη (= οι Χώρες βόρεια της Ελλάδας.

Σήμερα οι ήπειροι είναι 5: η Ευρώπη, η Ασία, η Αφρική, η Ωκεανία και η Αυστραλία. Η Θράκη διαχωρίστηκε και πήγε η μισή στην Ευρώπη και η άλλη μισή στην Ασία. (Περισσότερα βλέπε «Μύθος Δία και Ευρώπης»)

ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΑΔΑ = MAGNA GRAEGIA:
Στη Σικελία αρχικά ζούσαν οι καλούμενοι Σικανοί με περίφημο βασιλιά τους τον Κώκαλο. Επί Μίνωα και εξής έγιναν εκεί και Ελληνικές αποικίες (Υρία, Μινώα, Σέλινο κ.α.), καθώς και Φοινικικές. Το ντόπιο στοιχείο συνεργάστηκε με τους Έλληνες και έφτασε στο σημείο η Σικελία να θεωρείται Ελληνικό νησί. Περίφημη Ελληνική πόλη οι Συρακούσες.

Στη Νότιο Ιταλία ( = από το Μιλάνο και κάτω) αρχικά ζούσαν μικρά ντόπια φύλα. Επί Περσέα και Ηρακλή και εξής μεταφέρθηκαν εκεί άποικοι που έκαναν πάμπολες Ελληνικές πόλεις.

Μάλιστα επειδή το Ελληνικό στοιχείο είχε φθάσει σε τέτοιο υχηλά ποσοστά που η Νότια Ιταλία λέγονταν «Μεγάλη Ελλάδα» (Magna Graecia). Αργότερα θα κατέβουν οι Ρωμαίοι και οι περισσότερες Ελληνικές πόλεις θα συνεργαστούν με τους Ρωμαίους, κάτι που έκανε τους Ρωμαίους να γίνουν υπερδύναμη. Εξαίρεση ήταν μόνο η Ελληνική πόλη Τάραντα που αντιστάθηκε σθεναρά στους Ρωμαίους, όμως στο τέλος υπέκυψε.

ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ:
Αρχικά στη Μ. Ασία, σύμφωνα με τον Όμηρο, ζούσαν οι καλούμενοι Κάρες, Τρώες, Λέλεγες , Πελασγοί κ.α., οι οποίοι ήσαν φύλα ομόγλωσσα και ομόθρησκα με τα Ελληνικά (με τους Αχαιούς). Μάλιστα πολλά από τα φύλα αυτά διέμεναν και στη Ευρώπη και στην Ασία, όπως π.χ. οι Πελασγοί, που άλλοι από αυτούς έμεναν στην Κρήτη, άλλοι στη Θεσσαλία και άλλοι στην Ασία. Μετά τα τρωικά δημιουργήθηκοι δυο αντίπαλες ομάδες. Από τη μια είχαμε τους σύμμαχους των Ατρειδών, και από την άλλη τους συμμάχους των Τρώων.
https://hellas-now.com/o-fyletikos-char ... s-fyles-2/

[taxalata xalasa]

18 Ιανουαρίου 20241
Ο Φυλετικός Χάρτης της Αρχαίας Ελλάδας- Ποιες φυλές κατοικούσαν σε κάθε περιοχή.

SpoilerShow

ΘΕΣΣΑΛΙΑ:
Στη Θεσσαλία, σύμφωνα με τον Όμηρο, κατοικούσαν οι καλούμενοι Πελασγοί, απ΄όπου κατάγονταν τα 4 Ελληνικά φύλα (= οι Δωριείς, οι Αιολείς, οι Αχαιοί και οι Ίωνες) που μαζί με τους επήλυδες Δαναούς, Καδμείους ή Θηβαίους κ.α. αποτέλεσαν μετά τα Τρωικά το ελληνικό έθνος. Οι Θεσσαλοί μετονομάστηκαν σε Αιολείς από το κοινό βασιλιά τους τον Αίολο, ο οποίος ήταν γιος του Έλληνα.

Ο Όμηρος (Ιλιάδα Β, Κατάλογος νηών) ονομάζει τη Θεσσαλία Άργος Πελασγικόν με τις εξής περιοχές: Άλον, Τρηχίνα , Αλόπην, Ελλάδα και Φθίαν: «οι τ’ εΙχον Φθιην ηδ’ Ελλάδα καλλιγυναικα,Μυρμιδονες δε καλευντο και Έλληνες και Αχαιοί, των αυ πεντήκοντα νεων ην αρχός Αχιλλεύς.» (Ιλιάδα B 681 – 685)

ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ:
Στη Μακεδονία κατοικούσαν οι Μακεδόνες, Πελασγικής καταγωγής. Οι Mακεδόνες και οι Σπαρτιατες ήσαν φυλλα των Δωριέων και κείνοι των Πελασγων. Ο Ησίοδος (Ηοίαι, 1-6) αναφέρει ότι οι Μακεδόνες ονομάστηκαν έτσι από τον πρώτο βασιλιά τους το Μακηδόνα, αδελφό του Μαγνη, του Έλληνα και του Γραικού. Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο (Α, 57- 58 και Η, 43), οι Μακεδόνες και οι Σπαρτιάτες (σωστότερα αυτοί που κατέβησαν με τους Ηρακλείδες και κατέλαβαν τους Αχαιούς και Δαναούς στην Πελοπόννησο = οι Δωριείς) ανήκουν στο «Δωρικό τε και Μακεδνόν έθνος», που πρώτο ξέκοψε από τους βάρβαρους Πελασγούς και αποτέλεσε ξέχωρο έθνος, το Ελληνικό έθνος και μετά ακολούθησαν κι άλλα βάρβαρα φύλα.

Ο Ηρόδοτος αναφερει επίσης ότι στη Μακεδονία ζούσαν και οι Παίονες (πρβ: «Διελθών, ο Ξέρξης, δε πλησίον από τους Παίονας, τους Δόβηρας και τους Παιόπλας, οι οποίοι κατοικούν προς βορράν του Παγγαίου, επορεύετο προς δυσμάς, μέχρις ου έφθασεν εις τον Στρυμόνα και την Ηδωνικήν πόλιν Ηϊόνα, την οποίαν εκυβέρνα τότε ο Βόγης»), που σύμφωνα με τον Όμηρο ήσαν Πελασγικής καταγωγής και σύμμαχοι των Τρώων, πρβ: «οι τοξοφόροι Παίονες, των Πελασγών το θείον Γένος» λιάδα, Κ 450-455, μετάφραση ΠΟΛΥΛΑ).

Ωστόσο οι Παίονες κατά τα Περσικά, επειδή πήγαν με το μέρος των Περσών, έφυγαν από το φόβο της εκδίκησης των Μακεδόνων και πήγαν στη Μ. Ασία, προκειμένου να έχουν την προστασία των Περσών. Στη Μακεδονία κατοικούσαν και οι Αγριάνες, που βοήθησαν το Μ. Αλέξανδρο στην εκστρατεία του στην Ασία και που σήμερα πιστεύεται ότι αυτοί είναι οι καλούμενοι Πομάκοι.

Γείτονες των Μακεδόνων ήσαν οι Ιλλυριοί (= τα φύλα πάνω από την Ήπειρο) , οι Θράκες και οι Σκύθες (περιοχή σημερινής Ρουμανίας), οι οποίοι πήγαν να υποτάξουν τους Μακεδόνες, όμως τελικά έγινε το αντίθετο.

ΠΕΛΛΟΠΟΝΗΣΟΣ:
Στην Πελοπόννησο αρχικά έμεναν οι Αρκάδες και οι Αχαιοί, συμφωνα με τον Παυσανία, πρβ: «Από τις φυλές της Πελοποννήσου αυτόχθονες είναι οι Αρκάδες και οι Αχαιοί, τους Αχαιούς τους έδιωξαν από τη χώρα τους οι Δωριείς, αλλά αυτοί δεν εγκατέλειψαν την Πελοπόννησο, έδιωξαν όμως τους Ίωνες και ζουν στην περιοχή που παλιά ονομάζονταν Αιγιαλός, και που τώρα έχει πάρει το όνομα αυτών των Αχαιών.

Οι Αρκάδες, από την αρχή μέχρι σήμερα κατοικούν στη χώρα τους. Όλη η υπόλοιπη Πελοπόννησος ανήκε σε επήλυδες. Οι σημερινοί Κορίνθιοι είναι νεώτεροι από τους Πελοποννήσιους, γιατί τότε που πήραν τη γη τους απον βασιλιά έχουν περάσει διακόσια δέκα επτά χρόνια μέχρι τις μέρες μου. Οι Δρύοπες και οι Δωριείς ήρθαν στην Πελοπόννησο από τον Παρνασό και την Οίτη αντίστοιχα. Γνωρίζουμε ότι οι Ηλείοι πέρασαν από την Καλυδωνα και την υπόλοιπη Αιτωλία.» (Παυσανίας, Ηλιακά, 1-3)

Κατά το έτος 1511 π.Χ. , σύμφωνα με το Πάριο χρονικό, ήρθαν στο Άργος της Πελοποννήσου οι Δαναοί με τον Δαναό από την Αίγυπτο και αναμείχθηκαν με τους Αργείους (φυλετικά Αχαιούς). Ακολούθως δυο γενιές πριν από τα Τρωικά ήρθαν στις Μυκήνες οι Φρύγες (Πέλοπες) με τον Πέλοπα από τη Μ. Ασία και αναμείχθηκαν με τους ντόπιους. Στη συνέχεια και συγκεκριμένα ογδόντα χρόνια μετά τα Τρωικά, κάπου το 1120 π.Χ., έφυγαν από τη Στερεά Ελλάδα Δωριείς και πήγαν και κατέλαβαν τις πόλεις Σπάρτη, Μεσσήνη και Άργος κ.α., οδηγημένοι από τους Ηρακλείδες.

Η Πελοπόννησος στον Όμηρο χωρίζεται στις εξής περιοχές: Το Άργος (Το Άργος, η Τίρυνς, η Ασίνη κι η Ερμιόνη,η Επίδαυρος, τα μέρη της Τροιζήνος,των Ηιονών, του Μάσητος, ακόμη της Αιγίνης), οι Μυκήνες (οι Μυκήνες, η Κόρινθος, οι Κλεωνές, των Ορνεών τα μέρη, η Αραιθυρέα, η πόλις Σικυώνος, η Υπερησία, και η Γονούσσα και η Πελλήνη, ο Αιγιαλός, το Αίγιον κι η απλωμένη Ελίκη, η Λακεδαίμων (η Μέσση, η Σπάρτη και η Φάρις, οι Βρυσειές, οι Αιγειές, οι Αμύκλες,το Έλος, χώρ’ ακρόγιαλη, ο Οίτυλος και ο Λάας), η Πύλος (Αρήνη, το Θρύον, πόρος του Αλφειού, το Αιπύ, τα μέρη του Κυπαρισσήεντος και της Αμφιγενείας, του Έλους και της Πτελεού, το Δώριον), η Αρκαδία (ο Ορχομενός, η Ενίσπη, η Ρίπη και ο Φενεός κι η Στρατία, η Μαντινεία, η Στύμφαλος κι ακόμη η Παρρασία, η χώρα της Τεγέας), η Ήλιδα (κι απ’ το Βουπράσιον η Μύρσινος, η Υρμίνη, το Αλείσιον κι η Ωλενία πέτρα.)

«Στην Πελοπόννησο κατοικούν επτά διαφορετικοί λαοί. Δύο απ’ αυτούς, οι Αρκάδες και οι Κυνούριοι, είναι αυτόχθονες και ως τώρα κατοικούν όπου κατοικούσαν και παλιά. Οι Αχαιοί ζούσαν πάντα στην Πελοπόννησο, μολονότι μετακινήθηκαν από τα αρχικά τους εδάφη· οι τέσσερις άλλοι από τους επτά —οι Δωριείς, οι Αιτωλοί, οι Δρύοπες και οι Λήμνιοι— είναι επήλυδες (ξένοι μετανάστες).

Οι Δωρικές κοινότητες είναι πολυάριθμες και πολύ γνωστές· οι Αιτωλοί έχουν μόνο μία, την Ηλεία· η Ερμιόνη και η Ασίνη κοντά στην Καρδαμύλη της Λακωνίας, ανήκουν στους Δρύοπες και όλοι οι Παρωρεάτες είναι Λήμνιοι. Οι όντας αυτόχθονες Κυνούριοι, μόνοι νομίζονται από μερικούς ότι ήσαν Ίωνες και ότι με τον καιρό έγιναν Δωριείς, υπό την εξουσία των Άργείων, καθώς και οι Ορνεάται και λοιποί περίοικοι. (Ηροδότου Ιστορία Η 72 -73).

«Οι Ίωνες όσο μεν χρόνον κατοικούσαν την Πελοπόννησο, τη λεγόμενη σήμερα Αχαία, και πριν έλθουν στην Πελοπόννησο ο Δαναός και ο Ξούθος, καθώς λέγουν οι Έλληνες, ονομάζονταν Πελασγοί Αιγιαλείς, μετονομάστηκαν δε Ίωνες από τον Ίωνα του Ξούθου (Ηρόδοτος Θ, 85).

Μετά τα τρωικά η Πελοπόννησος χωρίζονταν στις εξής 7 περιοχές: Λακωνία ή Λακεδαιμόνα, Μεσσηνία, Αχαΐα. Αρκαδία, Αργος ή Αργολίδα. Κορινθία και Ηλεία. Από τις περιοχές αυτές προέρχονται οι 7 ονομασίες: Λάκωνες ή Λακεδαιμόνιοι, Αχαιοί, Αργείοι, Κορίνθιοι, Μεσσήνιοι, Αρκάδες και Ηλείοι.

ΑΤΤΙΚΗ:
Στην Αττική, σύμφωνα με τον Όμηρο, κατοικούσαν πάντα οι αυτόχθονες Κεκροπίδες ή Κραναοί ή Αθηναίοι. Κατά τον Ηρόδοτο οι Αθηναίοι ήσαν στην καταγωγή Πελασγοί. Μάλιστα, επειδή στην Αττική δεν κατοίκησαν ποτέ Πέλοπες, Δαναοί και Κάδμοι, παρά μόνο στην Πελοπόννησο και στη Βοιωτία, οι Αθηναίοι συγγραφείς ( Ισοκράτης, Πλάτωνας, Δημοσθένης κ.α.) επαίρονταν ότι οι Αθηναίοι ήσαν και οι πιο καθαρόαιμοι Έλληνες και γι αυτό έπρεπε να ηγεμονεύουν αυτοί των Ελλήνων και όχι οι Σπαρτιάτες ή οι Θηβαίοι.

ΒΟΙΩΤΙΑ:
Στη Βοιωτία, σύμφωνα με τον Παυσανία, αρχικά ζούσαν οι αυτόχθονες Εκτήμονες, με περίφημο βασιλιά τους τον Ωγυγα, που αφανίστηκαν από επιδημία. Μετά ήρθαν και κατοίκησαν εκεί οι Ύαντες και οι Άονες. Μετά, κατά το έτος 1529 π.Χ. ( σύμφωνα με το Πάριο Χρονικό) ήρθαν στην Βοιωτία από την Αίγυπτο μέσω Φοινίκης (ήσαν όμως καταγωγής από Ερυθρά θάλασσα) οι καλούμενοι Καδμείοι ή Θηβαίοι και έκτισαν τη Θήβα. Στη Βοιωτία, σύμφωνα με την Ιλιάδα, πλην της Θήβας (που δεν έλαβε μέρος στον πόλεμο της Τροίας) υπήρχαν και οι πόλεις: Γραία, Θίσθη, Αυλίδα, Υρία, Σχοίνο, Σκώλο, Θέσπεια, Μυκαλησσό κ.α., οι οποίες έλαβαν μέρος στον Τρωικό πόλεμο, επειδή ήσαν Έλληνες. Οι Φοίνικες Καδμείοι μετά τα Τρωικά αναμείχθηκαν με τους ντόπιους και σιγά-σιγά εξελληνίστηκαν.

ΣΤΕΡΕΑ ΕΛΛΑΔΑ:
Η Στερεά Ελλάδα στον Όμηρο χωρίζεται στις εξής περιοχές: Του Ορχομενού των Μινυών και Ασπληδόνος, Αι Αθήναι (Αττική), η Σαλαμίνα, των Βοιωτών (η Αυλίς, η Υρία, η Σχοίνος, ο Ετεωνός, η Σκώλος, η ευρύχωρη Μυκαλησσός, η Θέσπεια κι η Γραία, ο Ελεών, ο Πετεών, η Ύλη, ο Μεδεών, η Ωκαλέη, το Άρμα, η Θίσβη, η Εύτρησις, οι Κώπες, κι Αλίαρτος, ο Γλίσας, η Κορώνεια, η Πλάτεια, η Όγχηστος, η Νίσα, η Μίδεια, η Άρνη, Ανθηδόνα. Φωκείς (Κυπάρισσος και η Πυθώ, η Κρίσσα και η Δαυλίς, ο Πανοπεύς και ακόμη τα μέρη της Υαμπόλεως και της Ανεμωρείας και η Λίλαια), Των Λοκρών που ’ναι αντίπερα της ιεράς Ευβοίας (η Καλλίερος, η Κύνος, ο Οπούς, Οι Αυγειές, η Βήσσα και η Σκάρφη, η Τάρφην και το Θρόνιον, του Βοαγρίου πόρου), της Ευβοίας ( Χαλκίδ’ Ερέτριαν Και απ’ την Ιστίαιαν και Κήρινθον ακρόγιαλην και ακόμη από το Δίον το υψηλό, την Κάρυστον και Στύ).

Των Αιτωλών (η Χαλκίς και η Πυλήνη, η Ώλενος και η Πλευρών, και η Καλυδών). Η Στερεά Ελλάδα μετά χωρίζονταν στις εξής περιοχές: Αττική ή Κεκρωπία, Βοιωτία, Φωκίδα, Αιτωλία και Ακαρνανία απ΄όπου τα ονόματα: Αττικοί ή Αθηναίοι, Βοιωτοί, Αιτωλοί και Ακαρνάνες. Σήμερα στη Στερεά Ελλάδα υπάγονται και η Εύβοια με τη Φθιώτιδα. Στη Φωκίδα, όπου βρίσκεται ο Παρνασσός και το περίφημο μαντείο των Δελφών, σύμφωνα με το Ησίοδο και τον Όμηρο, κατοικούσαν αρχικά Πελασγοί και μετά ήρθαν και Δρύοπες, Φλέγες κ.α.

ΕΥΒΟΙΑ:
Στη νήσο Εύβοια, σύμφωνα με τους Ησίοδο και Όμηρο, κατοικούσαν οι Αβάντες, που πήραν μέρος στον Τρωικό πόλεμο, και η νήσος λέγονταν «Αβαντίδα νήσος», ενώ Εύβοια ονομάστηκε από ένα βόδι (προφανώς επειδή ανέτρεφε πολλά και ωραία βόδια). Ειδικότερα στο βόρειο τμήμα κατοικούσαν οι Περραιβοί, στο μέσο οι Άβαντες και οι Κουρήτες (Χαλκιδείς) και στο νότιο οι Δρύοπες.
Διαβάστε επίσης: Αυτοκράτορας Νικηφόρος Β' Φωκάς - Ο ΄φόβος' των Αράβων που δολοφονήθηκε από τον ανιψιό του

ΚΡΗΤΗ:
Στην Κρήτη, σύμφωνα με τον Όμηρο, κατοικούσαν Κύδωνες, Ετεόκρητες, Πελασγοί, Δωριείς και Αχαιοί και με σπουδαιότερες πόλεις την Κνωσό, τη Γόρτυνα, τη Λύκαστο, τη Μίλητο, τη Λύκτο, το Ρύτιον και τη Φαιστό. Σύμφωνα με τους άλλους αρχαίους συγγραφείς (Παυσανία, Διόδωρο, Στράβωνα κ.α.) , αρχικά στην Κρήτη κατοικούσαν οι καλούμενοι Ιδαίοι Δάκτυλοι ή μετέπειτα Κ(ου)ρήτες – Κρήτες (ή άλλως Ετεοκρήτες σε σχέση με τους επήλυδες), οι οποίοι θεωρούνται αυτόχθονες. Μετά, όταν ήταν βασιλιάς της Κρήτης ο Κρηθέας, ήρθαν στην Κρήτη κάποιοι Πελασγοί, Αχαιοί και Δωριείς, από τη Θεσσαλία με αρχηγό τον Τέκταμο, και αυτό επειδή η νήσος είχε μερικώς ερημωθεί.

Εγγονός του Τέκταμου ήταν ο Μίνωας, ο οποίος (βοηθούμενος από τον αδελφό του Ραδάμανθυ) από τη μια συνένωσαν σε ενιαίο σύνολο τα φύλα της Κρήτης, δημιουργώντας την πρώτη πολιτεία – πολιτισμό στον κόσμο (ο Μίνως εφεύρε πρώτος το σύνταγμα, τη βουλή, τους γερουσιαστές, τα όργανα και τους νόμους διοίκησης κ.τ.λ.) για τη σωστή διακυβέρνησή τους, και από την άλλη συγκρότησαν πρώτοι στον κόσμο πολεμικό ναυτικό και μ’ αυτό έδιωξαν από τα νησιά και το Αρχιπέλαγος τους ληστές και πειρατές Κάρες και Φοίνικες με αποτέλεσμα από τη μια ο ίδιος να γίνει θαλασσοκράτορας και από την άλλη να ανοίξουν οι θαλάσσιοι διάδρομοι και έτσι οι Έλληνες αφενός να μπορέσουν να ασχοληθούν και με ναυτικές εργασίες, να επικοινωνήσουν μεταξύ τους, να πλουτίσουν, να σταματήσουν τον μεταναστευτικό βίο που τους εξανάγκαζαν οι κακοποιοί Κάρες και Φοίνικες κ.α. και όταν πλέον είχαν ενδυναμωθεί εκστράτευσαν εναντίον της Τροίας.

ΗΠΕΙΡΟΣ:
Στην Ήπειρο κατοικούσαν οι Πελασγοί ή Γραικοί (= με τοπικά ονόματα: Σελλοί, Ελλοπες, Θεσπρωτοί, Μολοσοί κ.α.) που μετά μετονομάστηκαν και αυτοί σε Έλληνες. Οι Ηπειρώτικες φυλές κατά το Θεόπομπο ήσαν 14 και κατά το Στράβωνα 11, που ήσαν όλες Ελληνικές: οι Σελλοί, οι Μολοσσοί, οι Θεσπρωτοί, οι Χάονες, οι Αθαμάνες, οι Κασσωπαίοι, οι Έλλοπες, οι Δρύοπες, οι Παραβαίοι, οι Αμβρακιώται, οι Καύκωνες.

«Στη Δωδώνη και στη Βελανιδιά, την έδρα των Πελασγών, πήγε.
Και σ αυτούς που κατοικούσαν στο βάθος της Βελανιδιάς
στο φούσκωμα του βροχοδερμένου ποταμού» (Ησίοδος, Ηοίαι απόσπασμα 102 = στίχος 319)

Αν πράγματι οι Φοίνικες πήραν τις άγιες γυναίκες (= τις δυο ιέρειες του Δία, που, σύμφωνα με τους Αιγύπτιους, η μια μετά έκτισε το μαντείο της Δωδώνης στην Ελλάδα και άλλη το της Θήβας στη Λιβύη) και τις πούλησαν, τη μια στη Λιβύη και την άλλη στην Ελλάδα, νομίζω ότι η γυναίκα αυτή της σημερινής Ελλάδας, της ίδιας δηλαδή χώρας που παλαιότερα ονομάζονταν Πελασγία , πουλήθηκε στη Θεσπρωτία (<<Της νυν Ελλάδος, πρότερον δε Πελασγίης καλουμένης..>>) …. ( Ηρόδοτος B 54 – 57)

Ο κατακλυσμός) περί τον Ελληνικόν εγένετο μάλιστα τόπον. Και τούτου περί την Ελλάδα την αρχαίαν. Αύτη δ’ εστίν η περί Δωδώνην και τον Αχελώον. Ούτος γαρ πολλαχού το ρεύμα μεταβέβληκεν. Ώκουν γαρ οι Σελλοί ενταύθα και οι καλούμενοι τότε μεν Γραικοί, νυν δ’ Έλληνες”. (Αριστοτέλης Μετεωρολογικά 1 352 a).

«Οι δε Πελασγοί των περί την Ελλάδα δυνασευσάντων αρχαιότατοι λέγονται’ και ο ποιητής φησίν ούτω <<Ζευ άνα, Δωδωναίε, Πελασγικέ. Ο δε Ησίοδος: Δωδωνην φηγόν τε Πελασγών εύρανον ήεν». (Στράβων Ζ, Ήπειρος, 9).

«Εξιστορούν πως μετά τον κατακλυσμό πρώτος βασιλιάς των Θεσπρωτών και των Μολοσσών έγινε ο Φαέθων, ένας από εκείνους που έφτασαν στην Ήπειρο μαζί με τον Πελασγό. Μερικοί λένε πως ο Δευκαλίωνας και η Πύρρα, αφού ίδρυσαν εκεί το ιερό της Δωδώνης κατοίκησαν στους Μολοσσούς. Αργότερα ο Νεοπτόλεμος, ο γιος του Αχιλλέα, πηγαίνοντας εκεί λαό κατέλαβε τη χώρα και άφησε πίσω του διαδόχους βασιλείς, που ονομάζονταν Πυρρίδες, γιατί αυτός στην παιδική του ηλικία είχε το παρωνύμιο Πύρρος, και ένα από τα γνήσια παιδιά του, που απέκτησε με τη Λάνασσα, την κόρη του Κλεοδαίου, γιου του Ύλλου, το ονόμασε Πύρρο.

Γι αυτό ο Αχιλλέας στην Ήπειρο απολάμβανε τιμές ισόθεου και λέγονταν Άσπετος στην τοπική διάλεκτο. Ύστερα όμως από τους πρώτους, αφού οι διάδοχοι βασιλείς εκβαρβαρώθηκαν και αμαύρωσαν και τη δύναμη και τη ζωή τους, διηγούνται πως πρώτος ο Θαρύπας έγινε ονομαστός, γιατί στόλισε τις πόλεις με Ελληνικά ήθη και γράμματα και με νόμους φιλάνθρωπους.

Του Θαρύπα γιος ήταν ο Αλκέτας, του Αλκέτα ο Αρύββας, του Αρύββα και της Τρωάδας, ο Αιακίδης. Τούτος παντρεύτηκε τη Φθία, την κόρη ντου Θεσσαλού Μένωνα, άνδρα που διακρίθηκε στον λαμιακό πόλεμο και μετά το Λεωσθένη είχε μεγαλύτερη εκτίμηση από τους συμμάχους. Από τη Φθία ο Αιακίδης απόκτησε τις κόρες Δηιδάμεια και Τρωάδα, και τον γιο Πύρρο. (Πλουτάρχου, Πύρρος, 1-2)

ΘΡΑΚΗ:
Στη Θράκη αρχικά κατοικούσαν πάρα πολλά φύλα, άλλα Ελληνικά και άλλα βάρβαρα. Στη Θράκη ήδη από τον 7ο αιώνα π.Χ. και από τις εκβολές του Νέστου ως το δέλτα του Έβρου υπήρχαν τα Αβδηρα, η Δίκαια, η Στρύμη, η Μαρώνεια, η Ορθαγόρια, η Μεσημβρία-Ζώνη, η Δρυς και η Σάλη που ήσαν Ελληνικές ιωνικές αποκίες. Στη δυτική παραλία του Εύξεινου Πόντου οι Μιλήσιοι είχαν ιδρύσει την Απολλωνία, την Οδησσό, τους Τόμους και την Κάλλατι, ενώ οι Μεγαρείς τη Μεσημβρία κ.α. Η Θράκη γίνεται ρωμαϊκή επαρχία το 46 μ.Χ. με πρωτεύουσα την Πέρινθο.

Οι Ελληνικές πόλεις της Θράκης διατήρησαν το καθεστώς των ελεύθερων πόλεων. Ως την εποχή του Διοκλητιανού (279 μ.Χ.) οι Ρωμαίοι διατηρούν την πολιτική οργάνωση των Ελλήνων και το Ελληνικό σύστημα διοίκησης. Στους ρωμαϊκούς χρόνους πραγματοποιείται από τους Ρωμαίους αστικοποίηση της Θράκης κατά το πρότυπο των Ελληνικών πόλεων. Οι κώμες και οι πόλεις της Θράκης ήταν οργανωμένες σε ένα ομόσπονδο σύστημα με συμπολιτείες – κοινά. Αυτά τα χρόνια ιδρύονται η Τραϊανούπολη, η Πλωτινόπολη (σημ. Διδυμότειχο) και η Αδριανούπολη.

Ο Δημοσθένης, σχετικά με τον βασιλιά της Θράκης Τηρέα, λέει: «Ο Τηρέας ήταν βασιλιάς των Θρακών και βίασε την αδελφή της γυναίκας του. Οι δυο γυναίκες ήταν η Πρόκνη και η Φιλομήλα, κόρες του Πανδίονα (βασιλιά των Αθηνών), που τη μια πάντρεψε, την Πρόκνη, με το βασιλιά των Θρακών Τηρέα. Οι δυο γυναίκες αυτές από αγανάκτηση σκότωσαν το γιο του Τηρέα και έφυγαν στην Αττική.

Ο Τηρέας ήρθε στην Αττική να τις συλλάβει, όμως δεν μπόρεσε και αυτοκτόνησε. Κατά τη μυθολογία ο Τηρέας και οι δυο γυναίκες μεταμορφώθηκαν σε πτηνά, οι δυο γυναίκες σε αηδόνι και χελιδόνι, ενώ ο Τηρέας σε γεράκι. (Δημοσθένους Επιτάφιος)

Ο Δημοσθένης, σχετικά με τον βασιλιά Εύμολπο, λέει: «Όταν ο Εύμολπος και πολλοί άλλοι ετοίμασαν εκστρατεία εναντίον μας, τους έδιωξαν όχι μόνο από το δικό μας, αλλά και από τη γη των άλλων Ελλήνων. (Δημοσθένους Επιτάφιος 8)

Σύμφωνα με άλλους, τον Εύμολπο πολέμησαν οι Αθηναίοι, όταν τον κάλεσαν από τη Θράκη οι Ελευσίνιοι ή ήταν ο ίδιος Ελευσίνιος, για να τους βοηθήσει. Ο Εύμολπος σκοτώθηκε στη μάχη, μετά από την οποία οι δυο πόλεις συμφιλιώθηκαν. Οι απόγονοι του Εύμολπου (Ευμολπίδες) ήταν επιφορτισμένοι με την τέλεση των Ελευσίνιων μυστηρίων, των οποίων ιδρυτής θεωρούνταν ο γενάρχης τους».

Σημειώνεται ότι η Θράκη, σύμφωνα με τον Άνδρωνα τον Αλικαρνασσέα (GEOGRAFIKA ANDRVN), ήταν ήπειρος. Οι ήπειροι ήσαν τέσσερεις όσες και οι κόρες του Ωκεανού, οι εξής: η Ευρώπη (οι χώρες δυτικά της Ελλάδας = Ιταλία, Σικελία, κ.α.), η Ασία (= οι χώρες ανατολικά της Ελλάδας: Μ. Ασία, Φοινίκη κ.α.), η Λιβύη (Αφρική) και η Θράκη (= οι Χώρες βόρεια της Ελλάδας.

Σήμερα οι ήπειροι είναι 5: η Ευρώπη, η Ασία, η Αφρική, η Ωκεανία και η Αυστραλία. Η Θράκη διαχωρίστηκε και πήγε η μισή στην Ευρώπη και η άλλη μισή στην Ασία. (Περισσότερα βλέπε «Μύθος Δία και Ευρώπης»)

ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΑΔΑ = MAGNA GRAEGIA:
Στη Σικελία αρχικά ζούσαν οι καλούμενοι Σικανοί με περίφημο βασιλιά τους τον Κώκαλο. Επί Μίνωα και εξής έγιναν εκεί και Ελληνικές αποικίες (Υρία, Μινώα, Σέλινο κ.α.), καθώς και Φοινικικές. Το ντόπιο στοιχείο συνεργάστηκε με τους Έλληνες και έφτασε στο σημείο η Σικελία να θεωρείται Ελληνικό νησί. Περίφημη Ελληνική πόλη οι Συρακούσες.

Στη Νότιο Ιταλία ( = από το Μιλάνο και κάτω) αρχικά ζούσαν μικρά ντόπια φύλα. Επί Περσέα και Ηρακλή και εξής μεταφέρθηκαν εκεί άποικοι που έκαναν πάμπολες Ελληνικές πόλεις.

Μάλιστα επειδή το Ελληνικό στοιχείο είχε φθάσει σε τέτοιο υχηλά ποσοστά που η Νότια Ιταλία λέγονταν «Μεγάλη Ελλάδα» (Magna Graecia). Αργότερα θα κατέβουν οι Ρωμαίοι και οι περισσότερες Ελληνικές πόλεις θα συνεργαστούν με τους Ρωμαίους, κάτι που έκανε τους Ρωμαίους να γίνουν υπερδύναμη. Εξαίρεση ήταν μόνο η Ελληνική πόλη Τάραντα που αντιστάθηκε σθεναρά στους Ρωμαίους, όμως στο τέλος υπέκυψε.

ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ:
Αρχικά στη Μ. Ασία, σύμφωνα με τον Όμηρο, ζούσαν οι καλούμενοι Κάρες, Τρώες, Λέλεγες , Πελασγοί κ.α., οι οποίοι ήσαν φύλα ομόγλωσσα και ομόθρησκα με τα Ελληνικά (με τους Αχαιούς). Μάλιστα πολλά από τα φύλα αυτά διέμεναν και στη Ευρώπη και στην Ασία, όπως π.χ. οι Πελασγοί, που άλλοι από αυτούς έμεναν στην Κρήτη, άλλοι στη Θεσσαλία και άλλοι στην Ασία. Μετά τα τρωικά δημιουργήθηκοι δυο αντίπαλες ομάδες. Από τη μια είχαμε τους σύμμαχους των Ατρειδών, και από την άλλη τους συμμάχους των Τρώων.
https://hellas-now.com/o-fyletikos-char ... s-fyles-2/

18 Ιανουαρίου 20241
Ο Φυλετικός Χάρτης της Νέας Ελλαδίας- Ποιες φυλές κατοικούν σε κάθε περιοχή.
Παπανδρεείς. Κατοικούν πρωτίστως στην Κρήτη και στην Αχαΐα, αλλά εντοπίζονται και σε όλη την επικράτεια.
Καραμανλήδες. Κατοικούν πρωτίστως στας Σέρρας, αλλά εντοπίζονται και σε όλη την επικράτεια.
Μητσοτακικοί. Κατοικούν ολούθε όπου βρίσκεται η ρεμούλα και η λαμογιά.
Κουτσουμποί. Κατοικούν στην φαντασιούπολη, αλλά εντοπίζονται και σε όλη την επικράτεια.
Κασσελακηδαίοι. Κατοικούν όπου βρίσκεται ελεύθερος κώλος...
Νεαριστεροί. Κατοικούν κοντά στους Κασσελακηδαίους.
Βασιλικοί. Κατοικούν σε γλάστρες.
Λοιπές. Κατοικούν όπου φυσά ο άνεμος.

Υπήρξαν κι άλλες φυλές, αλλά τις έφαγε η μαρμάγκα...

Τάλ εκουάλε με την αρχαιότητα...

[AOC]

Οι αρχαίοι Έλληνες είναι το σπουδαιότερο έθνος στην ιστορία.
Τώρα το ποσά κοινά έχουμε μαζί τους είναι μια άλλη ιστορία, μετά από προσμίξεις με Λατίνους, Αλβανους,Βλάχους, Σλάβους, Οθωμανούς.