Όταν ακούμε για χώρες ή λαούς με αιματοβαμμένη ιστορία γεμάτη εγκλήματα, ο νους πολλών από εμάς πάει συνήθως στη ναζιστική Γερμανία, την κομμουνιστική ΕΣΣΔ, τη μαοϊκή Κίνα, την Τουρκία/Οθωμανική αυτοκρατορία ή και τις μεγάλες αποικιοκρατικές δυνάμεις Μεγάλη Βρετανία και Ισπανία. Υπάρχει όμως μια γνωστή σε όλους μας χώρα της οποίας η ιστορία είναι «πλούσια» σε «μαύρες», εγκληματικές στιγμές που όμως επισκιάζονται από τις πιο δημοφιλείς ιστορίες των προαναφερθεισών χωρών. Η χώρα αυτή είναι η Ολλανδία!
Στο νήμα παρουσιάζονται αιματηρά και άλλα σκοτεινά γεγονότα από την ολλανδική ιστορία. Τραγικά γεγονότα που δημιουργούν αισθήματα αποτροπιασμού και φρίκης σε κάθε σώφρονα άνθρωπο.
(«Ματωμένη σημαία» σε ολλανδικό πλοίο του 17ου αιώνα. Το μήνυμα της εν λόγω σημαίας ήταν ότι στην επικείμενη μάχη δεν θα υπάρξει έλεος για τους αιχμαλώτους αλλά θα εκτελεστούν)
ΜΑΖΙΚΕΣ ΣΦΑΓΕΣ ΙΝΔΙΑΝΩΝ ΣΤΗ ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ ΚΑΙ ΣΤΟ ΝΙΟΥ ΤΖΕΡΣΕΫ
Αδυσώπητες, αποτρόπαιες και συχνά άνανδρες ήταν οι σφαγές στις οποίες επιδόθηκαν οι Ολλανδοί άποικοι στην Αμερική. Το 1621, η Ολλανδική Εταιρεία Δυτικών Ινδιών ίδρυσε στα βορειοανατολικά των σημερινών ΗΠΑ την μεγάλη ολλανδική αποικία «Νέα Ολλανδία». Αυτή κάλυπτε εδάφη των σημερινών πολιτειών της Νέας Υόρκης, του Νιου Τζέρσεϋ, του Ντέλαγουερ και του Κονέκτικατ, και μερικώς της Πενσυλβάνια και του Ρόουντ Άιλαντ. Η αποικία ιδρύθηκε με σκοπό την συμμετοχή της Ολλανδίας στο εμπόριο γούνας και στην σύντομη διάρκεια ζωής της ταλανίστηκε από κακοδιαχείριση και πολεμικές συγκρούσεις με τους Ινδιάνους. Σε αυτές τις συγκρούσεις έχουν καταγραφεί μερικά από τα πιο ειδεχθή εγκλήματα της ολλανδικής ιστορίας.
Τον Φεβρουάριο το 1643 οι Ολλανδοί εξαπέλυσαν δύο άνανδρες και απρόκλητες επιθέσεις εναντίον των ινδιάνων Lenape στην Pavonia του σημερινού Νιου Τζέρσεϋ και των Wecquaesgeek του ανατολικού Μανχάταν. Υπεύθυνος για τις σφαγές ήταν ο Ολλανδός στρατηγός και διευθυντής της Νέας Ολλανδίας, Willem Kieft. Στην Pavonia, οι Ολλανδοί στρατιώτες εισέβαλλαν στους ινδιάνικους καταυλισμούς εξοντώνοντας 120 ινδιάνους, στους οποίους υπήρξαν και γυναικόπαιδα. Οι περιγραφές της σφαγής από τον Ολλανδό ναυτικό De Vriez σοκάρουν ακόμα και τον πιο σκληρόπετσο αναγνώστη. Αφηγείται ο de Vriez:
«Βρέφη τραβιούνταν από τα στήθη των μανάδων τους και τεμαχίζονταν μπροστά στους γονείς τους. Τα κομμάτια τους πετιούνταν στη φωτιά και στο νερό ενώ άλλα βρέφη δένονταν σε μικρές σανίδες και πετσοκόπηκαν, διατρυπήθηκαν και σφαγιάστηκαν θλιβερά με τρόπο που συγκινεί και την πιο πέτρινη καρδιά. Άλλα βρέφη πετάχτηκαν στο ποτάμι και όταν οι γονείς τους προσπάθησαν να τα σώσουν, οι στρατιώτες δεν τους άφηναν να πλησιάσουν στη στεριά εξαναγκάζοντας σε πνιγμό και τους γονείς και τα βρέφη».
Η δεύτερη σφαγή στο Corlears Hook του ανατολικού Μανχάταν ήταν μικρότερη σε έκταση αλλά εξίσου σοκαριστική και άνανδρη με θύματα κάθε ηλικίας και φύλου. Μια δύναμη αποίκων με αρχηγό τον Maryn Andriansen ο οποίος δρούσε υπό τις διαταγές του Kieft, επιτέθηκε στον καταυλισμό των Wecquaesgeek την ίδια νύχτα με την επίθεση στην Pavonia. Ο De Vriez δίνει την εξής περιγραφή για το μακελειό:
«40 Ινδιάνοι δέχτηκαν επίθεση με τον ίδιο τρόπο στον ύπνο τους και σφαγιάστηκαν εκεί με τον ίδιο τρόπο που ο δούκας της Alva το έκανε στην Ολλανδία, αλλά ακόμα πιο βίαια...».
Οι στρατιώτες επιβραβεύτηκαν από τον Kieft για τα «κατορθώματά» τους. Οι δύο θρασύδειλες σφαγές και η άδικη φορολογία που επέβαλλε ο Kieft στις γύρω φυλές οδήγησαν στον τριετή «πόλεμο του Kieft» μεταξύ των Ολλανδών αποίκων και των ντόπιων συμμάχων τους και τους ινδιάνους Lenape και Wappinger (1643-1645). Ήταν ένας άνισος πόλεμος με τα περισσότερα θύματα από την πλευρά των ινδιάνων.
Μετά από μια σαρωτική επίθεση των ινδιάνων στη Νέα Ολλανδία όπου καταστράφηκαν πολλά σπίτια-κόποι δύο δεκαετιών, τα στρατεύματα του Kieft έσφαξαν 500 Wecquaesgeek ινδιάνους (υποκλάδος των Wappinger) ως αντίποινα. Η απογοήτευση πολλών κατοίκων που δεν επιθυμούσαν εχθροπραξίες με τους ινδιάνους και η αντίστασή τους στη νέα φορολογία του στρατηγού Kieft, αποδιοργάνωσε την αποικία και οδήγησε πολλούς αποίκους στην φυγή με πλοία.
Εξαγριωμένος και αδίστακτος ο Kieft προσέλαβε τον Άγγλο λοχαγό John Underhill για να πολεμήσει τους ινδιάνους στην ευρύτερη περιοχή της Νέας Υόρκης. Η μεγαλύτερη σφαγή έγινε στο Pound Ridge όπου εξοντώθηκαν 500 με 700 ινδιάνοι από τον στρατό του Underhill. Τον Μάρτιο του 1644 και κατά παραβίαση των συνθηκών των αυτόχθονων με τους αποίκους, οι δυνάμεις του Underhill περικύκλωσαν κατά τη διάρκεια της νύχτας το χωριό των Wappinger και του έβαλαν φωτιά. Αρχικά 180 ινδιάνοι σκοτώθηκαν έξω από τα σπίτια τους από τα όπλα των Ολλανδών. Οι υπόλοιποι, κυρίως γυναικόπαιδα και ηλικιωμένοι κάηκαν ζωντανοί. Ελάχιστοι ήταν οι επιζώντες αυτής της τρομακτικής επιχείρησης εξολόθρευσης. Συνολικά οι δυνάμεις του Underhill σκότωσαν πάνω από 1000 ινδιάνους στη Νέα Ολλανδία!
Η ΒΙΑΙΗ ΚΑΤΑΠΝΙΞΗ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΤΩΝ ΜΑΥΡΩΝ ΣΚΛΑΒΩΝ ΤΗΣ ΓΟΥΙΑΝΑ
(Μνημείο αφιερωμένο στην εξέγερση)
Στα αιματηρά επεισόδια της ολλανδικής αποικιοκρατίας εντάσσονται και οι βίαιες συντριβές εξεγέρσεων μαύρων σκλάβων στις ολλανδικές αποικίες της Νότιας Αμερικής. Η πιο γνωστή περίπτωση είναι αυτής της εξέγερσης των σκλάβων της περιοχής Berbice στην σημερινή Γουιάνα το 1763. Σχεδόν 3 δεκαετίες νωρίτερα από την παγκοσμίως γνωστή επανάσταση των δούλων της Αϊτής, έλαβε χώρα στην κοντινή Γουιάνα μία δραματική και αιματοβαμμένη απελευθερωτική προσπάθεια από τους δούλους που εκμεταλλεύονταν στις φυτείες τους οι Ολλανδοί άποικοι της Berbice.
Οι συνθήκες διαμονής και εργασίας των Αφρικανών δούλων ήταν πραγματικά άθλιες. Σε ένα αφιλόξενο φυσικό περιβάλλον γεμάτο κουνούπια και δηλητηριώδη φίδια οι δούλοι υποσιτίζονταν, έμεναν έκθετοι σε ασθένειες, κακοποιούνταν σεξουαλικά, βασανίζονταν σαδιστικά από τους αφέντες τους και άλλοτε εκτελούνταν ταπεινωτικά με θεατρικούς τρόπους.
Η σπίθα της οργής ήταν αναμενόμενο να ανάψει κάποια στιγμή από τους καταπιεσμένους. Προηγήθηκε μια μικρότερη εξέγερση το 1792 οργανωμένη από κάποιον Αφρικανό δούλο ονόματι Adam η οποία όμως έσβησε γρήγορα κάτω από την πίεση των Ολλανδών και τις δύσκολες συνθήκες διαβίωσης στο δάσος την βροχερή περίοδο όπου είχαν διαφύγει οι επαναστάτες. Ο Adam αποκεφαλίστηκε και ένας από τους επιζώντες συντρόφους του που πιάστηκε ζωντανός τοποθετήθηκε σε σταυρό όπου οι εκτελεστές του τού έσπασαν τα κόκαλα μέχρι θανάτου!
Ωστόσο, οι σκλάβοι της περιοχής δεν πτοήθηκαν και τον επόμενο χρόνο υπό την ηγεσία του Αφρικανού Coffij, οι δούλοι σε τουλάχιστον τέσσερις φυτείες ξεσηκώθηκαν και έδιωξαν τους βάρβαρους αφέντες τους ενώ άλλους τους θανάτωσαν. Η μια φυτεία μετά την άλλη έπεφταν στα χέρια των επανασταστών οι οποίοι κάποια στιγμή έφτασαν τους 3000. Ο Coffij και οι συνεργάτες του έστησαν μια προσωρινή διοίκηση και συνέχισαν την λειτουργία των φυτειών βάζοντας τους Ευρωπαίους αποίκους να δουλεύουν σε αυτές. Δυστυχώς για τους επαναστάτες η στρατιωτική βοήθεια που έστειλαν στον κυβερνήτη της Berbice οι κοντινές ολλανδικές αποικίες και η ίδια η Ολλανδία σε συνδυασμό με τις εσωτερικές διαμάχες των επαναστατών καταδίκασαν την εξέγερση σε αποτυχία. Ένας από τους υπαρχηγούς των σκλάβων στράφηκε εναντίον του Coffij με αποτέλεσμα ο δεύτερος να αυτοκτονήσει τηρώντας την δυτικοαφρικανική παράδοση των προγόνων τους, που θέλει τους αρχηγούς να δίνουν τέλος στη ζωή τους όταν χάνουν την στήριξη των υπαρχηγών τους.
Μετά τον θάνατο του Coffij τα πράγματα έγιναν ακόμη πιο εύκολα για τους Ολλανδούς. Στις αρχές του 1764, οι Ολλανδοί ενισχυμένοι στρατιωτικά από συμπατριώτες τους αλλά και από ινδιάνους συμμάχους τους πολέμησαν τους επαναστάτες συντρίβοντας τελικά την επανάσταση. Εκτιμάται ότι πάνω από 1800 σκλάβοι εξοντώθηκαν στα αντίποινα τον Ολλανδών κατακτητών ενώ 24 σκλάβοι κάηκαν ζωντανοί! Αποτέλεσμα της επανάστασης της Berbice ήταν η μείωση της ολλανδικής επιρροής στη Νότια Αμερική αλλά η και η παγίωση του θεσμού της δουλείας στην περιοχή.
Τα δραματικά γεγονότα της επανάστασης της Berbice περιγράφονται λεπτομερώς μέσα από τις αυθεντικές πηγές στο βιβλίο «Blood on the River: A Chronicle of Mutiny and Freedom on the Wild Coast» της Ολλανδέζας ιστορικού Marjoleine Kars.
Μία ακόμα λιγότερο δημοφιλής εξέγερση μαύρων σκλάβων που συνέτριψαν τα ολλανδικά στρατεύματα ήταν αυτή του 1795 στη νήσο Κουρασάο της Νότιας Καραϊβικής που τότε ήταν ολλανδική αποικία. Η εξέγερση ξεκίνησε από έναν Αφρικανό σκλάβο ονόματι Tula ο οποίος εμπνευσμένος από την επιτυχία της Αϊτινής Επανάστασης το πρωί της 17ης Αυγούστου 1795 κινητοποίησε 40 με 50 σκλάβους στην φυτεία της περιοχής Bandabo. Στη συνέχεια ο Tula και οι άντρες του μετέβησαν και σε άλλες φυτείες ελευθερώνοντας περισσότερους σκλάβους. Μαζί τους ενώθηκε και ένας Γάλλος σκλάβος, ο Luis Mercier, μαζί με άλλους απελευθερωμένους σκλάβους φέρνοντας πρόσθετο οπλισμό.
Τα νέα της εξέγερσης όμως διαδόθηκαν γρήγορα και οι Ολλανδοί έστειλαν μερικούς ένοπλους άντρες με πλοίο στο κάστρο Fort Amsterdam της νήσου για να καταπνίξουν τον ξεσηκωμό. Αρχικά αποκρούστηκαν από τους εξεγερμένους. Μετά την αρχική ήττα, ο κυβερνήτης του Κουρασάο κατάφερε να συγκεντρώσει άλλους 93 καλά οπλισμένους έφιππους άντρες που δρούσαν υπό τις διαταγές του λοχαγού Baron van Westerholt. Μετά την αποτυχία των διαπραγματεύσεων για μια ειρηνική λύση, οι Ολλανδοί επιτέθηκαν με σφοδρότητα σκοτώνοντας 9 σκλάβους και φυλακίζοντας άλλους 12 (οι υπόλοιποι δραπέτευσαν). Τις επόμενες μέρες ο Tula και οι λίγοι συμπολεμιστές του αναλώθηκαν σε ανταρτοπόλεμο μέχρι να τους προδώσει ένας άλλος σκλάβος. Ο Tula αιχμαλωτίστηκε από τους Ολλανδούς και εκτελέστηκε μετά από φρικτά βασανιστήρια σε δημόσια θέα στις 3 Οκτωβρίου 1795. Θανατώθηκαν επίσης οι βασικοί συνεργάτες του στην εξέγερση, οι Karpata, Louis Mercier και Pedro Wakao. Μετά την συντριβή της εξέγερσης, η ολλανδική διοίκηση παραχώρησε μερικά προνόμια στους δούλους του νησιού, αλλά η ίδια η δουλεία ως απάνθρωπο καθεστώς διατηρήθηκε...
(Η βασανιστική εκτέλεση του Tula)
ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ ΣΤΗΝ ΑΦΡΙΚΑΝΙΚΗ ΗΠΕΙΡΟ: ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΕΔΑΦΩΝ, ΣΦΑΓΕΣ ΑΥΤΟΧΘΟΝΩΝ, ΠΥΡΠΟΛΗΣΕΙΣ ΧΩΡΙΩΝ ΚΑΙ ΕΝΑΡΞΗ ΔΟΥΛΕΜΠΟΡΙΟΥ
Τον Δεκέμβριο του 2022, ο πρωθυπουργός της Ολλανδίας Mark Rutte, ζήτησε δημόσια συγγνώμη για τα 250 χρόνια συμμετοχής της Ολλανδίας στη διακίνηση Αφρικανών σκλάβων, χαρακτηρίζοντάς την «έγκλημα κατά της ανθρωπότητας». Όπως είναι γνωστό στους ιστορικούς, η ιστορία της αποικιακής Ολλανδίας είναι βαμμένη με το αίμα και τη δυστυχία εκατοντάδων χιλιάδων σκλάβων που μεταφέρθηκαν βίαια από την Αφρική στην Αμερική και την Ευρώπη.
Οι Ολλανδοί αρχικά εγκαταστάθηκαν στη Γκάνα, μια από τις πρώτες αποικίες τους τον 16ο αιώνα και άρχισαν να εκμεταλλεύονται ορυχεία και χρυσορυχεία. Μαζί με την εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πόρων προέβησαν σε ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας: το εμπόριο δούλων. Δεκάδες χιλιάδες Αφρικανοί της Γκάνας αιχμαλωτίστηκαν και πουλήθηκαν από τους Ολλανδούς στις ευρωπαϊκές και αμερικάνικες αγορές. Οι σκλάβοι μεταφέρονταν μέσω του του κάστρου Ελμίνα που χτίστηκε το 1482 από τους Πορτογάλους. Οι Ολλανδοί το κατέκτησαν το 1673. Το 1793 Ολλανδοί άποικοι έφτασαν στην Ναμίμπια και κατέκτησαν το λιμάνι του Walvis Bay, αφού πρώτα έσφαξαν τους κατοίκους του. Και το λιμάνι αυτό -το δημοφιλέστερο στην περιοχή- χρησίμευσε για την συγκέντρωση και την μεταφορά σκλάβων στις άλλες ηπείρους.
Το σημερινό Σουρινάμ και η Γουιάνα εξελίχθηκαν σε δημοφιλείς αγορές σκλάβων τον 18ο αιώνα. Μεταξύ 1612 και 1872, οι Ολλανδοί λειτουργούσαν περίπου 10 κάστρα κατά μήκος της Χρυσής Ακτής (σημερινή Γκάνα), από την οποία οι σκλάβοι μεταφέρονταν με πλοία σε άθλιες συνθήκες στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Το δουλεμπόριο παράκμασε μεταξύ 1780 και 1815. Η ολλανδική συμμετοχή στο δουλεμπόριο του Ατλαντικού υπολογίζεται στο 5% με 7% του συνόλου, δηλαδή σε 550.000 με 600,000 Αφρικανούς.
Η Ολλανδία ήταν μάλιστα από τις τελευταίες χώρες που κατάργησε τη δουλεία το 1863. Παρότι η σχετική απόφαση υπήρχε από το 1848, χρειάστηκαν πολλά χρόνια για να εφαρμοστεί ο νόμος. Επιπλέον, οι σκλάβοι στο Σουρινάμ θα απελευθερώνονταν πλήρως μόλις το 1873, καθώς ο νόμος προέβλεπε την ύπαρξη υποχρεωτικής μεταβατικής περιόδου 10 ετών.
Επίσης σε εκστρατεία κατάληψης οχυρών κατά μήκος της Χρυσής Ακτής μετά από συνθήκη με τους Άγγλους προς τα τέλη του 1869 και των αρχών του 1870 οι Ολλανδοί έδιωξαν με τη βία τους αυτόχθονες της περιοχής και όταν ένας Ολλανδός όμηρος των συμπλοκών θανατώθηκε από τους ντόπιους του χωριού Komenda, οι Ολλανδοί έκαψαν ολοκληρωτικά τα χωριά Komenda, Anoema και Kwassie.
ΛΗΣΤΕΥΣΗ ΚΑΙ ΥΠΟΤΑΓΗ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΧΟΪ-ΧΟΪ ΣΤΗ ΝΟΤΙΑ ΑΦΡΙΚΗ
Με την εγκατάσταση των αποίκων της Ολλανδικής Εταιρείας Ανατολικών Ινδιών στο Ακρωτήρι της Καλής Ελπίδας στη Νότια Αφρική, ξεκίνησε μια σειρά συγκρούσεων των νεοφερμένων με τους αυτόχθονες πληθυσμούς Χόι Χόι. Οι συγκρούσεις αυτές χωρίζονται ιστορικά σε δύο ξεχωριστούς πολέμους που έλαβαν χώρα μεταξύ 1659 και 1660 ο πρώτος και 1673 και 1677 ο δεύτερος.
Κύρια αιτία της σύγκρουσης ήταν η κατάληψη από τους Ολλανδούς των εδαφών όπου ο ημινομαδικός λαός των Χόι Χόι μετακινούσε τα κοπάδια του για να βοσκήσουν ή ασκούσε προσωρινές καλλιέργειες σε αυτά. Η μετατροπή των συγκεκριμένων εδαφών σε φάρμες για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των αποίκων έπληξε σημαντικά την οικονομική ευημερία των Χόι Χόι. Οι αυτόχθονες απάντησαν με ξαφνικές επιδρομές και κλοπές βοοειδών από τις φάρμες των Ολλανδών.
Στις πολεμικές συγκρούσεις και τις συμπλοκές που ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια οι Χόι Χόι ηττήθηκαν κατά κράτος από τους τεχνολογικά ανώτερους Ολλανδούς οι οποίοι συμμάχησαν και με ντόπιες φυλές εχθρικές προς τους Χόι Χόι. Η τελική συνθήκη ειρήνης του 1677 ήταν ταπεινωτική για τους Χόι Χόι οι οποίοι υποχρεώνονταν να δίνουν κάθε χρόνο 30 βόδια στους Ολλανδούς ως φόρο.
Πέρα από τις εκτάσεις γης που άρπαξαν, οι Ολλανδοί απέκοψαν επίσης την πρόσβαση των Χόι Χόι σε πηγές και ποτάμια, χρήσιμα για την διαβίωση και την οικονομική ανάπτυξη. Οι εξελίξεις αυτές είχαν ως τραγικό αποτέλεσμα την εξαφάνιση του γλωσσοπολιτισμικού στίγματος των Χόι Χόι από την περιοχή κατά τον 17ο και 18ο αιώνα.
Στις 23 Ιουλίου 2009 διεξήχθη μια ασυνήθιστη τελετή στη Χάγη της Ολλανδίας. Κυβερνητικοί παράγοντες υποδέχτηκαν στο Υπουργείο Εξωτερικών τους απογόνους του Αφρικανού Βασιλιά των Ahanta, Badu Bonsu II με σκοπό να τους επιστρέψουν το κομμένο κεφάλι του!
Ο Badu Bosnu II είχε αποκεφαλιστεί από έναν Ολλανδό γιατρό κατά τη διάρκεια του πολέμου των Ολλανδών με τους Ahanta της Γκάνας μεταξύ των ετών 1837-1839, με την έγκριση του Ολλανδού στρατηγού Jan Verveer. Μεταφέρθηκε στο Πανεπιστήμιο του Λέιντεν όπου διατηρήθηκε ως παράξενο έκθεμα. Πριν τον αποκεφαλισμό του ο Badu Bosnu II είχε καταδικαστεί σε θάνατο στην αγχόνη το 1839. Το 2005 ένας Ολλανδός δημοσιογράφος που ερεύνησε την ιστορία βρήκε το κεφάλι του Badu Bosnu II στο Πανεπιστήμιο του Λέιντεν μέσα σε φορμαλδεΰδη. Τελικά το κεφάλι επιστράφηκε στη Γκάνα ώστε ο βασιλιάς να λάβει την πρέπουσα ταφή.
Στον πόλεμο των Ολλανδών με τους Ahanta που προκλήθηκε από οικονομικές διαφορές και μικροσυμπλοκές, εκτελέστηκαν στην αγχόνη πέντε ακόμα αρχηγοί των επαναστατημένων Ahanta, ενώ άλλοι 13 μεταφέρθηκαν σε φυτείες καφέ σε νησί-φυλακή των Ολλανδικών Ανατολικών Ινδιών όπου εξαναγκάστηκαν να δουλεύουν.Επίσης 36 επαναστάτες τιμωρήθηκαν σε καταναγκαστική εργασία σε ολλανδικές φυτείες καφέ και βάμβακος της Elmina. Άλλη εγκληματική ενέργεια των Ολλανδών στον εν λόγω πόλεμο ήταν η ισοπέδωση των αφρικανικών πόλεων Busua και Takoradi.
ΣΦΑΓΗ ΤΗΣ ΑΜΠΟΝ: ΦΡΙΚΤΑ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΑ ΚΑΙ ΕΚΤΕΛΕΣΕΙΣ
(Απεικόνιση των βασανιστηρίων)
Μεγάλη φρίκη προκαλούν τα βασανιστήρια και οι εκτελέσεις 21 ανθρώπων που πραγματοποίησαν οι πράκτορες της Ολλανδικής Εταιρείας των Ανατολικών Ινδιών στη νήσο Άμπον της ανατολικής Ινδονησίας το 1623. Η εν λόγω σφαγή ήταν αποτέλεσμα του αδυσώπητου ανταγωνισμού μεταξύ των Εταιρειών των Ανατολικών Ινδιών της Αγγλίας και της Ολλανδίας στο εμπόριο μπαχαρικών από την Άμπον και τις γειτονικές νήσους. Οι Ολλανδοί έχοντας εξοβελίσει βίαια τους Πορτογάλους από την περιοχή επιθυμούσαν το μονοψώνιο στα μπαχαρικά.
Οι επιδιώξεις τους τούς έφεραν σε κόντρα με τους Άγγλους που επίσης είχαν συμφέροντα στην περιοχή. Παρά τις προσπάθειες των κυβερνήσεων των δύο χωρών να επιτευχθεί συμβιβασμός, η συνθήκη που υπογράφτηκε αποτέλεσε κενό γράμμα. Η μη τήρηση των όρων της, οι καταγγελίες για κρυφές συμφωνίες με τους τοπικούς μουσουλμάνους ηγεμόνες που προμήθευαν τα μπαχαρικά και οι κατηγορίες των Ολλανδών για υπονόμευση των σχέσεων τους με τους ντόπιους ηγέτες από τους Άγγλους, διόγκωσε την καχυποψία και χειροτέρευσε τις σχέσεις των δύο Εταιρειών που διατηρούσαν πράκτορες στους ίδιους εμπορικούς σταθμούς.
Το ποτήρι ξεχείλισε όταν τον Φεβρουάριο του 1623, ένα Ιάπωνας μισθοφόρος (σαμουράι) συνελήφθη κατά τη διάρκεια κατασκοπείας στο ολλανδικό κάστρο Victoria της Άμπον.Κάτω από βασανιστήρια ο Ιάπωνας ομολόγησε συνωμοσία για τη δολοφονία του Ολλανδού κυβερνήτη με τη συμμετοχή κι άλλων Ιαπώνων σαμουράι και κατάληψη του κάστρου. Στην ομολογία του συμπεριέλαβε και τον Άγγλο καπετάνιο των Ανατολικών Ινδιών Gabriel Towerson. Ο Towerson μαζί με μερικούς ακόμα Άγγλους πράκτορες της Άμπον και των κοντινών νησιών, συνελήφθησαν και ανακρίθηκαν, συχνά κάτω από φρικτά βασανιστήρια κατηγορούμενοι για προδοσία.
Ένα από τα κλασικά βασανιστήρια που εφάρμοζαν οι Ολλανδοί ανακριτές ήταν η τοποθέτηση ενός πανιού στο πρόσωπο του θύματος και η ρίψη νερού φτάνοντας το θύμα στα όρια της ασφυξίας! Σύμφωνα με τις αγγλικές πηγές, οι Ολλανδοί χρησιμοποίησαν ακόμα πιο βίαιες μεθόδους απόσπασης ομολογιών. Τέτοιες ήταν το κάψιμο σωματικών μερών του θύματος, χτυπήματα με μαχαίρια, τέντωμα των σωματικών άκρων στο «κρεβάτι του Προκρούστη» και ανατινάξεις σωματικών άκρων με πυρίτιδα! Οι περισσότεροι τελικά ομολόγησαν και καταδικάστηκαν σε θάνατο από ένα δικαστήριο αποτελούμενο από τον Ολλανδό κυβερνήτη και ένα συμβούλιο της Ολλανδικής Εταιρείας Ανατολικών Ινδιών.
10 Άγγλοι υπάλληλοι της Αγγλικής Εταιρείας Ανατολικών Ινδιών, 9 Ιάπωνες μισθοφόροι και 1 Πορτογάλος εκτελέστηκαν με αποκεφαλισμό στις 9 Μαρτίου 1623. Ο Άγγλος καπετάνιος Gabriel Towerson αποκεφαλίστηκε και το κεφάλι του καρφώθηκε πάνω σε πάσσαλο σε κοινή θέα. Η κατάληξη των γεγονότων τερμάτισε οποιαδήποτε ελπίδα για αγγλο-ολλανδική συνεργασία στην Ινδονησία και όξυνε περαιτέρω τις σχέσεις των δύο χωρών. Ακολούθησε «πόλεμος φυλλαδίων» όπου η κάθε πλευρά κατηγορούσε την άλλη ενώ η σφαγή λειτούργησε ως αφορμή για τον πρώτο Αγγλο-Ολλανδικό πόλεμο και ως υλικό υπενθύμισης και προπαγάνδας στις επόμενες αγγλο-ολλανδικές συγκρούσεις. Οι Ολλανδοί ποτέ δεν εκτέλεσαν τους δικαστές τους στην Άμπον όπως ζητούσαν οι Άγγλοι, παρά μόνο τους επέβαλλαν προσωρινό κατ’ οίκον περιορισμό. Πάντως αποζημίωσαν τους κληρονόμους των Άγγλων εκτελεσθέντων με 3615 λίρες.
Η βιαιότητα των Ολλανδών στην Άμπον μνημονεύτηκε στο αγγλικό θεατρικό έργο "Amboyna or the Cruelties of the Dutch to the English Merchants" (1673) ενώ πέρασε μέχρι και στο μυθιστόρημα «Τα Ταξίδια του Γκιούλιβερ» του Jonathan Swift.
Η ΜΑΖΙΚΗ ΕΞΟΛΟΘΡΕΥΣΗ ΤΩΝ ΚΙΝΕΖΩΝ ΤΗΣ ΜΠΑΤΑΒΙΑ (1740)
Μια από τις πιο μεγάλες- αν όχι η μεγαλύτερη- μαζικές σφαγές που διέπραξαν οι Ολλανδοί στην Ινδονησία ήταν αυτή στην πόλη Μπατάβια (σημερινή Τζακάρτα) με θύματα τους Κινέζους αποίκους της πόλης και των περιχώρων της.Η σφαγή στην πόλη διήρκεσε από τις 9 Οκτωβρίου 1740 μέχρι τις 22 του ίδιου μήνα, αλλά στα περίχωρα έξω από τα τείχη συνεχίστηκε μέχρι το Νοέμβριο.
Αφορμή για το μακελειό ήταν ο ξεσηκωμός ομάδων Κινέζων εναντίον των Ολλανδών λόγω των καταπιέσεων που ασκούσε στους πρώτους η ολλανδική διοίκηση (απελάσεις, απειλές, ρύθμιση των τιμών της ζάχαρης από τους Ολλανδούς). Επίσης οι Κινέζοι της Ινδονησίας που είχαν συγκεντρώσει πλούτο από την παραγωγή των ζαχαρόμυλων, το εμπόριο και τα καταστήματά τους, θεωρούνταν κάτι σαν τους «Εβραίους της Ασίας» ενώ όπως συνέβαινε και με τους Εβραίους στην Ευρώπη, οι Κινέζοι της Τζακάρτα θεωρήθηκαν υπεύθυνοι για την πρόσφατη εξάπλωση μιας φονικής ελονοσίας. Εκτός από τους Ολλανδούς, και οι ντόπιες εθνοτικές ομάδες Ινδονήσιων ήταν καχύποπτες με τη δράση των Κινέζων στην περιοχή και πείθονταν εύκολα από τη διάδοση φημών για «κινέζικες ακρότητες».
Αρχικά ο κυβερνήτης της πόλης διέταξε απαγόρευση κυκλοφορίας για τους Κινέζους και να παραδώσουν κάθε αντικείμενο που μπορούσε να χρησιμεύσει ως όπλο, ακόμα και κουζινομάχαιρα. Τα ολλανδικά τάγματα, μαζί με την πολιτοφυλακή και ντόπιους ινδονήσιους συμμάχους και άτακτους επιδόθηκαν σε τρομερές σφαγές μέσα στην Μπατάβια χωρίς έλεος. Όπως γράφει ο Ολλανδός πολιτικός, συγγραφέας και επικριτής της αποικιοκρατίας W. R. van Hoëvell: «Έγκυες και γυναίκες που θήλαζαν, παιδιά και καταπονημένοι ηλικιωμένοι θανατώθηκαν από σπαθιά. Απροστάτευτοι φυλακισμένοι σφαγιάστηκαν σαν πρόβατα».
Οι Ολλανδοί επιτέθηκαν με κανόνια σε σπίτια Κινέζων με αποτέλεσμα πολλά να καταστραφούν και να αρπάξουν φωτιά. Όσους επιζώντες έβρισκαν στα ερείπια τους εκτελούσαν επί τόπου. Κινέζοι ασθενείς ενός νοσοκομείου τραβήχτηκαν βίαια έξω από αυτό και θανατώθηκαν! Όσοι προσπάθησαν να διαφύγουν μέσω ενός καναλιού προς τη θάλασσα, εξολοθρεύονταν από Ολλανδούς σε βάρκες που επιτηρούσαν τον χώρο! Τις επόμενες μέρες οι Ολλανδοί ανακοίνωσαν ανταμοιβή με δύο δουκάτα για κάθε Κινέζο που θα τους παρέδιδαν οι Ινδονήσιοι σύμμαχοί τους. Η βία συνεχίστηκε τις επόμενες εβδομάδες και εκτός πόλης με τους Κινέζους επαναστάτες να μην μπορούν να αντισταθούν απέναντι στις ισχυρότερες δυνάμεις των αντιπάλων τους.
Σύμφωνα με τις περισσότερες αξιόπιστες πηγές ο αριθμός των νεκρών Κινέζων από τις σφαγές μέσα στην πόλη ανέρχεται στους 10.000. Οι τραυματίες ήταν 500. Όμως πολύ περισσότεροι Κινέζοι ζούσαν στα περίχωρα έξω από την εντοιχισμένη πόλη. Σύμφωνα με τον Ινδονήσιο ιστορικό A.R.T. Kemasang από τους 80.000 Κινέζους που ζούσαν εκτός πόλης, οι επιζώντες υπολογίζονται μόλις σε 3000 περίπου. Εύκολα λοιπόν καταλαβαίνει κάποιος για πόσο μεγάλης κλίμακας σφαγή μιλάμε...
Το σοκαριστικό της υπόθεσης είναι ότι μετά την αρχική σφαγή στην Μπατάβια που έληξε τον Νοέμβριο του 1740, το επόμενο έτος, έξι μήνες μετά, το συμβούλιο της Ιάβας αποφάσισε την περαιτέρω σφαγή των Κινέζων σε όλη την Ιάβα όπως και έγινε...
ΑΜΕΤΡΗΤΕΣ ΦΡΙΚΑΛΕΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΠΟΛΕΜΟΥ ΣΤΗΝ ΙΝΔΟΝΗΣΙΑ
Από τα τέλη του 16ου αιώνα μέχρι το 1920, οι Ολλανδοί κατέκτησαν σταδιακά με βίαιους, αιματηρούς πολέμους όλα τα νησιά που αποτελούν τη σημερινή Ινδονησία. Ο έλεγχος του εμπορίου πολύτιμων ντόπιων μπαχαρικών, η εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πόρων της χώρας και η δίψα για αναβάθμιση στην καριέρα ορισμένων αξιωματικών ήταν μερικοί από τους λόγους των συνεχών κατακτήσεων. Μέχρι το 1799 στην περιοχή ασκούσε την διοίκηση η Ολλανδική Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών που είχε αυξημένα δικαιώματα και αργότερα το Ολλανδικό κράτος.
Οι αποικιακοί πόλεμοι των Ολλανδών κόστισαν στους αυτόχθονες λαούς της Ινδονησίας 3 με 4 εκατομμύρια νεκρούς!Άλλοι πέθαναν στο πεδίο των μαχών και άλλοι από πείνα και ασθένειες που έφεραν οι πολεμικές συγκρούσεις. Τα εγκλήματα των Ολλανδών κατά των Ινδονήσιων από την αρχή της κατάληψης της Ινδονησίας μέχρι την ανεξαρτησία της χώρας το 1949 ήταν πολυάριθμα και ειδεχθή. Ας δούμε μερικά από τα πιο σημαντικά.
-Η σφαγή στα νησιά Banda με τη βοήθεια Ιαπώνων σαμουράι
Θέλοντας να εξασφαλίσουν το μονοπώλιο στο μοσχοκάρυδο οι Ολλανδοί είχαν ζητήσει από τους κατοίκους των νησιών Banda να μην το πωλούν σε άλλους διεκδικητές. Η απαίτησή τους δεν έγινε δεκτή ενώ κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων δολοφονήθηκε ο Ολλανδός διαπραγματευτής Pieter Willemsz Verhoeff από γηραιότερα μέλη των Μπαντανέζων. Οι Ολλανδοί απάντησαν με συνεχείς εκστρατείες στα νησιά υπό την διοίκηση του Jan Pieterszoon Coen που διήρκεσαν από το 1609 μέχρι το 1621. Πολλά χωριά ισοπεδώθηκαν και 2500 με 2800 Μπαντανέζοι εξολοθρεύθηκαν. Άλλοι πέθαναν από πείνα και άλλοι αυτοκτονούσαν πηδώντας από ψηλούς βράχους πάνω στην απελπισία τους και για να αποφύγουν την υποδούλωση, την πείνα και τα βασανιστήρια. Υποδουλώθηκαν γύρω στους 1700. Η τελική πράξη του δράματος ήταν ο αποκεφαλισμός 24 Μπαντανέζων ευγενών από Ιάπωνες σαμουράι που είχαν προσληφθεί από τους Ολλανδούς. Υποτίθεται ότι οι συγκεκριμένοι ευγενείς ετοίμαζαν συνωμοσία κατά της ολλανδικής διοίκησης όμως οι μαρτυρίες προήλθαν από βασανιστήρια. Άλλοι 789 ευγενείς στάλθηκαν με τις οικογένειές τους στην Μπατάβια όπου και υποχρεώθηκαν σε καταναγκαστική εργασία ως δούλοι.
-Το δράμα των σκλάβων
Απελπιστική ήταν η κατάσταση των σκλάβων που δούλευαν στις φυτείες, στα εργαστήρια, στα ναυπηγεία και στις ιδιωτικές κατοικίες των αφεντικών τους στις Ολλανδικές Ανατολικές Ινδίες. Οι εκτιμήσεις για τον αριθμό των σκλάβων που διαχειρίστηκε η Ολλανδική Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών τους υπολογίζουν γύρω στο 1 εκατομμύριο στην κορύφωση του φαινομένου τον 17ο και 18ο αιώνα! Αυτό που προκαλεί αποτροπιασμό είναι οι κτηνώδεις τιμωρίες στις οποίες υποβάλλονταν οι σκλάβοι σε περίπτωση που έκλεβαν κάτι από τον αφέντη τους, σε προσπάθεια διαφυγής ή εάν χτυπούσαν ή σκότωναν τον αφέντη τους. Οι τιμωρίες περιλάμβαναν αποκοπή χεριών και αφτιών, κόψιμο του στήθους, ρίψη αλατιού σε ανοιχτές πληγές, καταβρόχθιση του ζωντανού θύματος από έντομα, κρέμασμα, σημάδεμα με θερμό σίδερο, αφαίρεση κομματιών της σάρκας με σιδερένιες τσιμπίδες, βασανισμό και εκτέλεση στον τροχό! Κανονικά για να ισχύσει μια από τις παραπάνω ποινές θα έπρεπε να υπάρχει απόφαση δικαστηρίου αλλά οι αυθαιρεσίες των αφεντάδων ήταν συχνό φαινόμενο και πολλοί έμεναν ατιμώρητοι. Ο ξυλοδαρμός και το μαστίγωμα ήταν συνηθισμένες τιμωρίες για τους ανυπάκουους σκλάβους. Οι γυναίκες σκλάβοι εξαναγκάζονταν σε βιασμούς και αν αρνούνταν να προσφέρουν «σεξουαλικές υπηρεσίες» στους αφέντες τους αντιμετώπιζαν σοβαρές σωματικές τιμωρίες. Τέλος οι Ολλανδοί της Ινδονησίας εφάρμοσαν το ηθικώς απαράδεκτο σύστημα Njai. Στο σύστημα αυτό οι άρρενες άποικοι προσλάμβαναν με συμβόλαιο μια ντόπια να εργαστεί ως σπιτονοικοκυρά αλλά την χρησιμοποιούσαν και ως παλλακίδα! Οι εν λόγω γυναίκες μπορούσαν να αγοραστούν ή να πουληθούν μαζί με το σπίτι ως «Ντόπια Έπιπλα» όπως ήταν ο όρος (Inlands Meubel) και σε περίπτωση απόκτησης παιδιών με τον άποικο δεν τους επιτρεπόταν η κηδεμονία. Ο Ολλανδός φωτογράφος του 19ου αιώνα Jacobus Anthonie Meessen αποκάλεσε τις Njai «αναγκαίο κακό»...
-Η σφαγή των Alas στο χωριό Kuta Reh
Μετά την βίαιη προσάρτηση του Σουλτανάτου Aceh στις Ολλανδικές Ανατολικές Ινδίες, οι κάτοικοι του χωριού Kuta Reh που ανήκαν στην εθνοτική ομάδα Alas αρνήθηκαν να παραδοθούν. Οχυρωμένοι στο χωριό τους συνέχιζαν την αντίσταση στους κατακτητές. Ο Ολλανδo-ινδονήσιος στρατηγός Van Daalen που ακολουθούσε το δόγμα «ολοκληρωτική παράδοση ή ολοκληρωτικός θάνατος» διέταξε φουλ επίθεση στις 14 Ιουνίου 1904. Το αποτέλεσμα της επίθεσης ήταν 561 νεκροί Alas. 313 άνδρες, 189 γυναίκες και 59 παιδιά. Η επιχείρηση κράτησε περίπου μιάμιση ώρα. Μετά το τέλος της σφαγής ο Van Daalen φωτογραφήθηκε στο σημείο για να γιορτάσει τη «μεγάλη νίκη»...
-Η σφαγή της Regnant
Κατά τη διάρκεια της Ινδονησιακής Εθνικής Επανάστασης, αλεξιπτωτιστές του Βασιλικού Στρατού Ολλανδικών Ανατολικών Ινδιών αφού κατέλαβαν την πόλη Regnant στη δυτική Ινδονησία τον Ιανουάριο του 1949, κατέφυγαν σε λεηλασίες, βιασμούς και μαζικές εκτελέσεις των κατοίκων. Ο αριθμός των νεκρών δεν είναι βέβαιος. Ολλανδικές πηγές τον υπολογίζουν από 80 μέχρι 400 άτομα ενώ ινδονησιακές πηγές από 1500 έως 2600 και παραπάνω. Τα θύματα ήταν πολιτοφύλακες, δημόσιοι υπάλληλοι και απλοί πολίτες.
-Η σφαγή στο χωριό Rawagede
Άλλη μια αποτρόπαιη εξολόθρευση αμάχων πραγματοποιήθηκε στο χωριό Rawagede της δυτικής Ιάβας στις 9 Δεκεμβρίου του 1947. Αναζητώντας έναν επαναστάτη στρατιώτη των Ινδονήσιων στο χωριό, οι στρατιώτες του Βασιλικού Στρατού Ολλανδικών Ανατολικών Ινδιών έβγαλαν τους κατοίκους από τα σπίτια τους και ακολούθησαν ανακρίσεις. Κανείς δεν ήξερε ή δεν ήθελε να πει πού κρυβόταν ο συγκεκριμένος μαχητής (πιθανότατα είχε φύγει από το χωριό). Συνεπώς οι Ολλανδοί υπό τις διαταγές του αδίστακτου ταγματάρχη Alphons Wijnen ξεχώρισαν τους άρρενες κατοίκους άνω των 15 ετών και τους εκτέλεσαν. Σύμφωνα με τις εγκυρότερες εκτιμήσεις οι δολοφονημένοι χωρικοί υπολογίζονται σε 431.
-Σφαγές κρατούμενων και χωρικών στο αεροδρόμιο Tzililitan
Κατά τη διάρκεια της εθνικής ινδονησιακής επανάστασης, σημαντικό στρατηγικό ρόλο έπαιζε το αεροδρόμιο Tzililitan που ήλεγχαν οι Ολλανδοί αλλά ήταν περιτριγυρισμένο από πολυάριθμες εχθρικές δυνάμεις. Ο Ολλανδός διοικητής στο αεροδρόμιο Χένρυ Σράιβερς έπρεπε να διατηρήσει την τάξη στην περιοχή και συχνά διεξήγαγε επιχειρήσεις σύλληψης αιχμαλώτων για την παροχή χρήσιμων πληροφοριών. Το αποικιακό δικαστικό σύστημα όμως είχε υπερφορτωθεί με αποτέλεσμα πολλοί κρατούμενοι να αφεθούν ελεύθεροι. Ο Σράιβερς ψυχικά κλονισμένος από την πίεση αυτή και τον ανταρτοπόλεμο του «αόρατου εχθρού» γύρω από το αεροδρόμιο, διέταξε την εκτέλεση πολλών κρατούμενων. Αποκαλυπτική είναι η καταγραφή ενός Ολλανδού στρατιώτη του αεροδρομίου στο ημερολόγιό του: «Εκατοντάδες εξτρεμιστές εκτελούνται καθημερινά εδώ στο αεροδρόμιο. Η μεταφορά όπλου εκ μέρους τους τιμωρείται με θάνατο. Πρόσφατα ρίχτηκαν πυροβολισμοί από ένα χωριό. Το χωριό ισοπεδώθηκε και 300 άντρες εκτελέστηκαν». Πέρα από τη μαρτυρία αυτή, τα αρχεία του αεροδρομίου επιβεβαιώνουν πολλές ακόμα εκτελέσεις από τους Ολλανδούς.
-Ο Ματωμένος Γάμος της Cilacap
Το 1949 προς το τέλος του πολέμου ανεξαρτησίας, στην επαρχία Cilacap της κεντρικής Ιάβας, μια νυχτερινή περίπολος 20 Ολλανδών στρατιωτών έφτασε κοντά σε μία μάζωξη ινδονήσιων πολιτών που τελικά αποδείχτηκε ότι ήταν γαμήλια τελετή. Ο υπολοχαγός των Ολλανδών έδωσε εντολή σε έναν από τους άντρες του να μην πυροβολήσουν και μετά από λίγο πλησίασε το συγκεντρωμένο πλήθος. Κάποια στιγμή ακούστηκε μια κραυγή, κάτι σαν SOS και οι Ολλανδοί στρατιώτες νομίζοντας πως ο υπολοχαγός τους βρίσκεται σε κίνδυνο, άρχισαν να πυροβολούν προς το πλήθος. Από τα πυρά των Ολλανδών σκοτώθηκαν 14 άνδρες, 11 γυναίκες και 1 παιδί. 26 ψυχές αποχαιρέτησαν άδικα τον κόσμο ενώ ο υπολοχαγός δεν είχε πάθει τίποτα και ανέφερε μετά το περιστατικό.
-Εκτελέσεις Ινδονήσιων κρατούμενων στην πόλη Malang
Προς το τέλος του πολέμου ανεξαρτησίας της Ινδονησίας το 1949, οι Ολλανδοί βρίσκονταν σε κατάσταση πολιορκίας σε πολλές περιπτώσεις. Στην πόλη Malang της ανατολικής Ιάβας οι Ολλανδοί στρατιώτες βρίσκονταν στα όρια της αντοχής τους. Πάνω στην πίεση ο συνταγματάρχης Κούρνιχ έδωσε εντελή να εκτελεστούν 16 Ινδονήσιοι αιχμάλωτου πολέμου. Το περιστατικό διερευνήθηκε από την Ολλανδική Στρατονομία η οποία κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η εκτέλεση συνιστούσε προμελετημένο έγκλημα. Ο Κούρνιχ υποστήριξε ότι οι εκτελεσθέντες ήταν αρχηγοί της Ινδονησιακής Αντίστασης αλλά η θέση του δεν επιβεβαιώθηκε ποτέ. Μεταξύ των νεκρών ήταν και ένα δεκαεξάχρονο αγόρι. Αργότερα ο συνταγματάρχης ανέφερε για την εκτέλεση αυτή ότι «ήταν ο μόνος τρόπος».
-Μαζικές σφαγές αμάχων στις αντιεπαναστατικές ολλανδικές επιχειρήσεις στο Νότιο Sulawesi
Στο διάστημα από τις 10 Δεκεμβρίου 1946 έως τις 21 Φεβρουαρίου 1947, ο Βασιλικός Στρατός Ολλανδικών Ανατολικών Ινδιών και οι Ολλανδικές Ειδικές Δυνάμεις οργάνωσαν μια σειρά στρατιωτικών επιχειρήσεων για να κάμψουν την σφοδρή αντίσταση των Ινδονήσιων επαναστατών στην επαρχία του Νότιου Sulawesi. Κατά τη διάρκεια των επιχειρήσεων υπό τις εντολές του αμφιλεγόμενου και εξαιρετικά βίαιου λοχαγού Raymond Westerling σημειώθηκαν πολλές ακρότητες εναντίον των επαναστατών. Η εκστρατεία κατάφερε να συντρίψει την ινδονησιακή αντίσταση στην περιοχή και να υπονομεύσει την στήριξή των επαναστατών από τους ντόπιους πληθυσμούς καθιερώνοντας τις μαζικές εκτελέσεις ως μέθοδο εκφοβισμού. Υπολογίζεται ότι 3100 με 3500 άμαχοι πολίτες δολοφονήθηκαν στην διάρκεια της εκστρατείας.
RAYMOND WESTERLING: Ο ΕΛΛΗΝΟ-ΟΛΛΑΝΔΟΣ ΜΑΚΕΛΑΡΗΣ (ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΑΤΣΟΥΚΛΙ ΤΟΥΡΚΟΣ!) ΚΑΙ ΟΡΓΑΝΩΤΗΣ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑΤΟΣ
Μια από τις πιο αμφιλεγόμενες προσωπικότητες των Ολλανδών κατά τη διάρκεια της Ινδονησιακής Εθνικής Επανάστασης ήταν ο μισός Έλληνας μισός Ολλανδός στρατιωτικός Raymond Westerling. Ο Westerling είχε Ελληνίδα μάνα και Ολλανδό πατέρα που ζούσαν στην Κωνσταντινούπολη της τότε Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, εξού και το παρατσούκλι «Τούρκος». Την περίοδο του ‘Β Παγκοσμίου Πολέμου κατατάχτηκε στον Βασιλικό Ολλανδικό Στρατό και εκπαιδεύτηκε ως κομάντο στη Σκοτία και αργότερα ως μυστικός πράκτορας στην κατακτημένη από τις δυνάμεις του Άξονα Ολλανδία. Προς απογοήτευσή του δεν εστάλη ποτέ στην πρώτη γραμμή αλλά τοποθετήθηκε στη νότια Ολλανδία ως ταγματάρχης. Τον Μάρτιο του 1945 τραυματίστηκε σοβαρά από γερμανική ρουκέτα και μετέβη στο Λονδίνο για ανάρρωση.
Μετά τη λήξη του πολέμου εγκαταστάθηκε στην Ινδονησία όπου υπηρέτησε ως υπολοχαγός στις Ολλανδικές Ειδικές Δυνάμεις διεξάγοντας επιχειρήσεις εναντίον των Ινδονήσιων επαναστατών που μάχονταν για την ανεξαρτησία τους. Ο Westerling έμεινε στην ιστορία κυρίως για τις αντιεπαναστατικές εκστρατείες του στην περιοχή του Νότιου Sulawesi στα τέλη του 1946 και στις αρχές του 1947 που στόχευαν στην πάταξη των επαναστατικών στοιχείων και την επαναφορά της «τάξης». Ήταν υποστηρικτής των «εκτελέσεων χωρίς δίκη» για αυτούς που θεωρούνταν ύποπτοι για συμμετοχή στην επανάσταση προκειμένου να μην χυθεί αίμα χιλιάδων αθώων όπως έλεγε...
Η αιματηρή αυτή τακτική έμεινε γνωστή ως «Μέθοδος Westerling» και η διαδικασία ήταν η εξής: Τη νύχτα προσέγγιζε με τον στρατό του τα πιο ύποπτα χωριά και έβγαζε από τα σπίτια τους κατοίκους συγκεντρώνοντάς τους όλους σε ένα σημείο. Την αυγή ο Westerling ξεχώριζε τους άντρες από τα γυναικόπαιδα και εκτελούσε τους άντρες εκείνους που θεωρούσε επαναστάτες σύμφωνα με τις πληροφορίες των ολλανδικών μυστικών υπηρεσιών και των ντόπιων πληροφοριοδοτών του. Στη συνέχεια όριζε νέο αρχηγό στο χωριό καθώς και νέα αστυνομία βάζοντας τους κατοίκους να ορκιστούν στο Κοράνι (οι περισσότεροι Ινδονήσιοι είναι μουσουλμάνοι) ότι «δεν θα πορευτούν με τους τρομοκράτες».
Συνολικά οι νεκροί από την εκστρατεία του Westerling υπολογίζονται σε 3100 με 3500 Ινδονήσιους. Ο Ολλανδός ιστορικός Willem IJzereef εκτιμά ότι ο στρατός των ειδικών δυνάμεων του Westerling σκότωσε περίπου 1500 Ινδονήσιους στο Νότιο Sulawesi από τους οποίους οι 400 σκοτώθηκαν από απευθείας ενέργειες του ίδιου του Westerling. Η ερευνητική επιτροπή Enthoven (1948) εκτίμησε ότι 1500 επιπλέον Ινδονήσιοι σκοτώθηκαν από άλλα τμήματα του ολλανδικού στρατού στην περιοχή. Οι πράξεις του Westerling προκάλεσαν δημόσια κατακραυγή και το 1948 απαλλάχτηκε των καθηκόντων του και εγκαταστάθηκε στην Ιάβα όπου άνοιξε μεταφορική εταιρεία.
Η μιλιταριστική του δράση όμως δεν σταμάτησε εκεί. Πέντε χρόνια μετά την ανεξαρτησία της Ινδονησίας ο Westerling επιχείρησε πραξικόπημα κατά της νόμιμης κυβέρνησης. Εκμεταλλευόμενος την δυσαρέσκεια μερικών εθνικών ομάδων -κυρίως των Σούντα- που επιθυμούσαν αυτονομία για την περιοχή Πασουντάν της δυτικής Ιάβας και όχι την πλήρη ένταξή της στην ανεξάρτητη Ινδονησία, ο Westerling ίδρυσε μια ένοπλη ομάδα με την ονομασία «Λεγεώνα του Δίκαιου Ηγεμόνα» (APRA), εμπνευσμένος από τον τοπικό ινδονησιακό μύθο ενός μεσσία που θα έρθει για να σώσει τους κατοίκους της Ιάβας και να παγιώσει την ειρήνη και τη δικαιοσύνη παγκοσμίως. Στο πραξικόπημα εκτός από τους Σούντα συμμετείχαν Ολλανδοί στρατιώτες και υψηλόβαθμοι Ινδονήσιοι αξιωματούχοι που διαφωνούσαν με την τρέχουσα μορφή τους νέου κράτους επιθυμώντας μια ομοσπονδιακή μορφή.
Το σχέδιο του Westerling ήταν η κατάληψη της πόλης Bandung της δυτικής Ιάβας και της Τζακάρτα ταυτόχρονα χτυπώντας φρουρές, αστυνομικά τμήματα, δημοσιογραφικά κτίρια και άλλα σημεία καίριας σημασίας. Ο APRA θα έκανε εισβολή στο κτίριο της Κυβέρνησης σε ένα από τα συμβούλια των μελών της και θα τα εξολόθρευε. Μετά θα τοποθετούσε προσωρινά στην εξουσία έναν σουλτάνο-μαριονέτα. Το πραξικόπημα διενεργήθηκε τη νύχτα της 22ης προς 23ης Ιανουαρίου 1950. Παρότι οι μονάδες του Westerling κατέλαβαν την Bandung, απέτυχαν να καταλάβουν και την Τζακάρτα και γρήγορα ο Ινδονησιακός στρατός και η αστυνομία επανάκτησαν τον έλεγχο.Το πραξικόπημα κόστισε δεκάδες ζωές και στις δύο πλευρές. Η ολλανδική κυβέρνηση παρότι καταδίκασε το πραξικόπημα, βοήθησε τον Westerling μέσω δικτύου πρακτόρων να το σκάσει από την Ινδονησία και να μεταβεί στη Σιγκαπούρη.
Μετά την άφιξή του στην Ολλανδία, η κυβέρνηση απέρριψε το αίτημα των Ινδονήσιων να τον εκδώσουν στην Ινδονησία. Επίσης η ολλανδική κυβέρνηση στην έρευνά για «εγκλήματά πολέμου» από τον Westerling κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η πράξεις του ήταν «δικαιολογημένες». Σχετικά με τα αναφερόμενα εγκλήματά του στον πόλεμο με τους Ινδονήσιους ο Westerling έγραψε απομνημονεύματα στα οποία υπεράσπιζε τον εαυτό του υποστηρίζοντας ότι δεν σκότωσε ποτέ αθώους ούτε βομβάρδισε χωριά. Κατ’ αυτόν εκτελέστηκαν μόνο τρομοκράτες και εγκληματίες. Επίσης το 1969 ο Westerling έδωσε συνέντευξη στην τηλεόραση αλλά κανένας σταθμός δεν την έπαιξε από φόβο απειλών και αντιποίνων. Τελικά η συνέντευξη προβλήθηκε το 2012.
Στη συνέντευξη κάλυψε τους στρατιώτες τους παίρνοντας την ευθύνη για τις βίαιες ενέργειες. Πρόσθεσε ότι πρέπει να ξεχωρίζουμε τα εγκλήματα πολέμου από τα συνεπή και δίκαια αυστηρά μέτρα κάτω από πολύ δύσκολες περιστάσεις. Υποστήριξε ότι ο σαδισμός των ανθρώπων μπορεί να έρθει στην επιφάνεια πολύ γρηγορότερα μέσα σε συνθήκες πολέμου από ότι σε φυσιολογικές συνθήκες. Δήλωσε ακόμη ότι έχει την υποστήριξη της ολλανδικής κυβέρνησης κάτι που προκάλεσε την οργή πολλών βετεράνων. Το 1971 αποκάλυψε στο εβδομαδιαίο περιοδικό Panorama ότι πέρασε από στρατοδικείο και εκτέλεσε 350 αιχμαλώτους. Το Μάρτιο του 2020 η ολλανδική κυβέρνηση μετά από απόφαση ολλανδικού δικαστηρίου κατέβαλλε αποζημιώσεις από 123 μέχρι 10.000 ευρώ σε συγγενείς 11 ανδρών που εκτελέστηκαν κατά την εκστρατεία του Westerling στο Νότιο Sulawesi.
ΠΟΚΓΡΟΜ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΩΣΕΙΣ ΕΒΡΑΙΩΝ ΣΤΗ ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΗ ΟΛΛΑΝΔΙΑ
Την περίοδο από το 1347 και 1351 η Ευρώπη ταλαιπωρήθηκε από την έλευση του «Μαύρου Θανάτου» ή μαύρης πανώλης όπως λέγεται η συγκεκριμένη ασθένεια. Οι ντόπιοι σε πολλές χώρες κατηγόρησαν τους Εβραίους για το φαινόμενο υποθέτοντας ότι οι Εβραίοι δηλητηρίαζαν τα πηγάδια και τις πηγές των χριστιανών. Ο πανικός οδήγησε σε διωγμούς κατά των Εβραίων που συχνά κατέληγαν σε θανατώσεις.Οι Εβραίοι της Ολλανδίας δεν γλίτωσαν από την γενικευμένη οργή. Όπως αναφέρoυν τα χρονικά του Radalphus de Rivo, Εβραίοι δολοφονήθηκαν στην πόλη Zwolle κατηγορούμενοι για την εξάπλωση του Μαύρου Θανάτου. Η κατηγορία της εξάπλωσης της επιδημίας συνοδευόταν από πρόσθετες κατηγορίες κατά των Εβραίων όπως ότι τρυπούσαν το ψωμί της Θείας Ευχαριστίας και σκότωσαν παιδιά των χριστιανών ως προσφορά αίματος κατά τον εορτασμό του εβραϊκού Πάσχα.
Τα παραπάνω είχαν σαν αποτέλεσμα οι εβραϊκές κοινότητες της Ολλανδίας να δολοφονούνται ή να εξορίζονται ολικά ή εν μέρει. Το Μάιο του 1370, έξι Εβραίοι κάηκαν στον πάσσαλο στις Βρυξέλλες κατηγορούμενοι για κλοπή και βεβήλωση της Θείας Ευχαριστίας. Επιπλέον, καταγράφονται περιπτώσεις στις οποίες οι Εβραίοι έπεφταν θύματα κακομεταχείρισης και χλευασμού στις πόλεις Zutphen, Deventer και Ουτρέχτη, λόγω παρόμοιων κατηγοριών.Εξαγριωμένοι κάτοικοι έσφαξαν την πλειοψηφία των Εβραίων στην περιοχή και έδιωξαν αυτούς που επιβίωσαν.
Στο Άρνεμ καταγράφεται η παροχή προστασίας από τον τοπικό Μάγιστρο σε έναν Εβραίο γιατρό που κινδύνευε από την οργή του όχλου.Το 1444 οι Εβραίοι της Ουτρέχτης απελάθηκαν από την πόλη. Μέχρι το 1789, δεν επιτρεπόταν στους Εβραίους να διανυκτερεύσουν στην πόλη. Τέλος οι Εβραίοι της Ολλανδίας εξαναγκάζονταν να βαφτιστούν χριστιανοί από τα έδικτα του 1545 και 1549 που εξέδωσε ο λόρδος Κάρολος V στην προσπάθειά του να περιορίσει την εξάπλωση του Προτεσταντισμού.
(Προπαγανδιστικές αφίσες για την κατάταξη των Ολλανδών στα SS)
Μία ακόμα «μαύρη σελίδα» της πιο πρόσφατης ολλανδικής ιστορίας είναι η συνεργασία χιλιάδων Ολλανδών με τους Γερμανούς και τα SS στη διάρκεια του ΄Β Παγκοσμίου Πολέμου. Σύμφωνα με τον ιστορικό Peter Romer, 120.000 με 150.000 Ολλανδοί φυλακίστηκαν στην Ολλανδία μετά το τέλος του πολέμου κατηγορούμενοι για συνεργασία με τον εχθρό. Υπήρχαν όμως και περίπου 25.000 Ολλανδοί που εντάχτηκαν στα ίδια τα SS και πολέμησαν για λογαριασμό των Γερμανών εναντίον των Συμμάχων. Πιο συγκεκριμένα, μετά την επιχείρηση Barbarossa συστάθηκε στην Ολλανδία η Εθελοντική Λεγεώνα Ολλανδίας. Ήταν η μεγαλύτερη ολλανδική μονάδα SS και έφτασε μέχρι το επίπεδο της ταξιαρχίας. Έλαβε μέρος σε πολεμικές επιχειρήσεις των Γερμανών στο ανατολικό μέτωπο ενάντια στους Σοβιετικούς καθώς και στη Γιουγκοσλαβία, στα εδάφη της σημερινής Κροατίας ενάντια στους Παρτιζάνους και τους Ιταλούς.
Άλλοι Ολλανδοί εθελοντές εντάχθηκαν στην «5η Μεραρχία Πάντσερ SS Wiking» την οποία όμως δεν στελέχωναν μόνο Ολλανδοί αλλά και Δανοί, Νορβηγοί, Σουηδοί, Φιλανδοί, Εσθονοί, Ισλανδοί και Βέλγοι.
(Το σήμα της Μεραρχίας SS Wiking)
Η συγκεκριμένη μεραρχία υποστήριξε τους Γερμανούς σε εγκλήματα πολέμου ή συμμετείχε ενεργά σε αυτά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το πογκρόμ κατά των Εβραίων του Λβιβ της τότε ανατολικής Πολωνίας. Τα μέλη της μεραρχίας εμπόδιζαν με τα φορτηγά τους τούς Εβραίους να διαφύγουν από τους δρόμους της πόλης ενώ κάποια μέλη συμμετείχαν άμεσα στις ίδιες τις βιαιοπραγίες και τα φονικά. Από τα ημερολόγια των Ολλανδών της Μεραρχίας SS Wiking πληροφορούμαστε για την απέχθεια τους απέναντι στους Μπολσεβίκους και την διάθεσή τους να τους εξολοθρεύσουν, ενώ σε ορισμένες πιο ωμές αναφορές περιγράφουν το άνοιγμα των μαζικών τάφων και τις μαζικές εκτελέσεις Εβραίων στη διάρκεια της επιχείρησης Barbarossa καθώς και την διάπραξη δολοφονιών Εβραίων μαζί με τα τάγματα θανάτου Einsatzgruppen και τους Ουκρανούς συμμάχους τους.
(Προπαγανδιστική αντικομμουνιστική αφίσα για την κατάταξη Ολλανδών στα SS. «Η Ευρώπη πήρε τον έλεγχο! Με την Λεγεώνα των εθελοντών στη μάχη ενάντια στους Μπολσεβίκους»)
Τέλος, Ολλανδοί εθελοντές κατατάχτηκαν και στην 34η SS Μεραρχία Landstorm Nederland η οποία πολέμησε κυρίως στο δυτικό μέτωπο στην επιχείρηση Market Garden, στη Νορμανδία, στις Αρδέννες και στην προέλαση των δυτικών συμμάχων προς τη Γερμανία. Να προσθέσουμε ότι ορισμένοι από τους εθελοντές βραβεύτηκαν από τους Ναζί με τον Σιδηρό Σταυρό και τον Σταυρό των Ιπποτών για τα «κατορθώματά» τους στον καταστροφικό πόλεμο που ξεκίνησαν οι ναζιστές. Άξιοι... (Ολλανδοί εθελοντές φεύγουν για το ανατολικό μέτωπο. Στο τρένο έχουν ζωγραφίσει σβάστικες και δύο συνθήματα: «στη γωνιά των Εβραίων» και «Πάμε να πιάσουμε τον Στάλιν»)
Από τη μαύρη λίστα εγκληματιών πολέμου δεν έλειψαν πάντως και επώνυμες προσωπικότητες όπως ο Herbertus Bikker που είχε το παρατσούκλι «Χασάπης της Ommen»λόγω της σκληρότητάς του όταν υπηρέτησε τα SS ως φρουρός στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Erika κοντά στην ολλανδική πόλη Ommen.Επίσης θεωρήθηκε υπεύθυνος για τον φόνο του εικοσιεπτάχρονου μαχητή της ολλανδικής αντίστασης Jan Houtman στις 17 Νοεμβρίου 1944. Καταδικάστηκε σε θάνατο από ολλανδικό δικαστήριο αλλά κατάφερε να αποδράσει από τη φυλακή το 1952 και πήγε στη Γερμανία όπου έλαβε γερμανική υπηκοότητα. Δικάστηκε κι εκεί όμως γλίτωσε την ποινή λόγω νευρολογικής ασθένειας. Πέθανε το 2009 ενώ μέχρι τότε λάμβανε κρυφά σύνταξη από το γερμανικό κράτος.
Ο ΦΟΝΙΚΟΣ ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΝΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΟΛΛΑΝΔΙΚΗ ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑ
Τα ολλανδικά εγκλήματα δεν σταμάτησαν ούτε όσο οδεύαμε στο τέλος του 20ού αιώνα! Κατά τη διάρκεια των νατοϊκών βομβαρδισμών στην πρώην Γιουγκοσλαβία, στις 7 και 12 Μαΐου 1999, η Βασιλική Ολλανδική Πολεμική Αεροπορία προέβη σε δύο απάνθρωπα χτυπήματα. Το πρωί της 7ης Μαΐου, πολεμικά αεροσκάφη της Βασιλικής Πολεμικής Αεροπορίας της Ολλανδίας άδειασαν δύο κοντέινερ βομβών διασποράς κοντά στην σερβική πόλη Νις (ελληνικά Ναϊσσός) με στόχο το αεροδρόμιο που βρισκόταν 3,5 χιλιόμετρα μακριά από την πόλη. Οι βόμβες απελευθερώθηκαν από τα κοντέινερ και αντί να χτυπήσουν το αεροδρόμιο, παρασυρμένα από τον αέρα, χτύπησαν τρία σημεία της πόλης Νις:
1)Το παθολογικό τμήμα του Ιατρικού Κέντρου της Νις
2) Την περιοχή δίπλα από το κτίριο Μπανοβίνα μαζί με την κυρίως αγορά, μια στάση λεωφορείου δίπλα στο Κάστρο της Νις και το Κέντρο Υγείας «12 Φεβρουαρίου».
3)Τον χώρο στάθμευσης της Niš Express κοντά στον ποταμό Nišava.
Σύμφωνα με την επίσημη αναφορά της οργάνωσης Human Right Watch, 14 πολίτες σκοτώθηκαν από την επίθεση και 28 τραυματίστηκαν. Σύμφωνα με την σερβική εφημερίδα Večernje novosti οι νεκροί ήταν 16.
Στη δεύτερη επίθεση, στις 12 Μαΐου 1999, το ανατολικό τμήμα της πόλης (Duvanište) που απείχε 7 χιλιόμετρα από το αεροδρόμιο χτυπήθηκε με βόμβες διασποράς με αποτέλεσμα να τραυματιστούν 11 πολίτες. Οι περισσότεροι από τους τραυματισμούς ήταν ακρωτηριασμοί. Το τελευταίο θύμα των βομβαρδισμών σκοτώθηκε το 2000 όταν εξερράγη μια από τις βόμβες που δεν είχαν αρχικά εκραγεί.
Σύμφωνα με την έκθεση της οργάνωσης Amnesty International, το NATO δεν εξήγησε τον λόγο για τον οποίο χρησιμοποιήθηκαν όπλα διασποράς σε στόχους τόσο κοντινούς σε άμαχο πληθυσμό. Κατά τη γνώμη των συντακτών της έκθεσης το NATO παραβίασε τα άρθρα 51(4) και (5) του Πρωτοκόλλου Ι που συμπληρώνει τις συνθήκες της Γενεύης. Η Βασιλική Ολλανδική Πολεμική Αεροπορία σταμάτησε την χρήση βομβών διασποράς, αφού όμως πρώτα το πλήρωσαν με αίμα αθώοι πολίτες της Σερβίας.
(Μνημείο αφιερωμένο στα θύματα των βομβαρδισμών της Νις)
Οι απόψεις και τα σχόλια που δημοσιεύονται σε αυτό το Φόρουμ είναι προσωπικά και δεν αντιπροσωπεύουν αυτές της Διαχείρισης του Phorum.com.gr
Το κάθε μέλος, σύμφωνα με τους όρους χρήσης που αποδέχτηκε κατά την εγγραφή του, φέρει την αποκλειστική ευθύνη των δημοσιεύσεών του, των απόψεων / θέσεων που εκφράζονται
μέσω αυτής, καθώς και την επιλογή συνδέσμων που τυχόν συμπεριλαμβάνονται.
Η Διαχείριση του Phorum.com.gr σε καμία περίπτωση δεν αποδέχεται οποιαδήποτε ευθύνη, για οποιαδήποτε συμβουλή ή συστάσεις που κάνει ή υπονοεί κάποιο μέλος ή επισκέπτης του Phorum.com.gr
η οποία έχει ως αποτέλεσμα οποιαδήποτε απώλεια / ζημία, με οποιονδήποτε τρόπο, για μέλος του Phorum.com.gr, ή για οποιοδήποτε άλλο πρόσωπο.
Επιπλέον, η Διαχείριση του Phorum.com.gr δεν είναι και δεν μπορεί να είναι υπεύθυνη, για το περιεχόμενο οποιουδήποτε άλλου ιστοτόπου στο Διαδίκτυο,
που έχει συνδεθεί με σύνδεσμο (link) από το Phorum.com.gr
Για άμεση επικοινωνία με τη Διαχείριση του Phorum.com.gr μπορείτε να συμπληρώνετε τη φόρμα της σελίδας Επικοινωνίας του Phorum.com.gr παρακάτω.
