100 Χρόνια από την ιμπεριαλιστική συνθήκη της Λωζάνης

[Ληστοσυμμορίτης]

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Η ήττα του ελληνικού στρατού στη Μικρά Ασία αποτέλεσε την τελευταία –επιθανάτια– πράξη της θνησιγενούς ιμπεριαλιστικής ειρήνης των Σεβρών, της οποίας η αναθεώρηση είχε καταστεί ήδη αναπόφευκτη από τη δυναμική των διαρκώς εξελισσόμενων ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και μεταβαλλόμενων συσχετισμών.1

Βασικά συστατικά στοιχεία των παραπάνω υπήρξαν τα εξής:

α) Η επιτυχής ένοπλη αμφισβήτηση της νομής της πρώην Οθωμανικής Αυτοκρατορίας –προϊόν του Α΄ Παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού Πολέμου– από τη μεριά της προηγούμενα ηττημένης τουρκικής αστικής τάξης.

Η ήττα και εκδίωξη των στρατευμάτων, αρχικά της Γαλλίας από την Κιλικία και κατόπιν της Ελλάδας από τη Σμύρνη και τα ενδότερα, σε συνδυασμό με τη δύσκολη θέση στην οποία είχαν περιέλθει πλέον οι συμμαχικές δυνάμεις που κατείχαν την Κωνσταντινούπολη και την απροθυμία των δυνάμεων της Αντάντ για περαιτέρω συνέχιση του πολέμου –είτε για λόγους εσωτερικούς (ισχυρές αντιπολεμικές διαθέσεις στο λαό, έλλειψη πόρων λόγω των επιτακτικών αναγκών της μεταπολεμικής καπιταλιστικής ανασυγκρότησης κοκ.) είτε για λόγους εξωτερικούς (αυξημένες στρατιωτικές ανάγκες σε άλλα σημεία της υφηλίου, π.χ. Μέση Ανατολή)– καθόρισαν την ανάγκη για κάποιου είδους συμβιβασμό.

β) Η όξυνση των ανταγωνισμών ανάμεσα στους νικητές Συμμάχους (Βρετανία, Γαλλία, Ιταλία).

Η νομή της πολεμικής λείας και οι νέοι ενδοϊμπεριαλιστικοί συσχετισμοί, όπως προέκυψαν την επαύριο του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου και αποτυπώθηκαν σε μια σειρά Συνθήκες, όχι μόνο άφησαν ανοιχτούς μια σειρά λογαριασμούς, αλλά δημιούργησαν και νέους. Ειδικά όσον αφορά την πρώην Οθωμανική Αυτοκρατορία, η αμφισβήτηση της νομής και των συσχετισμών που αποτυπώθηκαν στις Σέβρες από τη μεριά της Γαλλίας και της Ιταλίας την επομένη σχεδόν της υπογραφής της ομώνυμης Συνθήκης είναι χαρακτηριστική. Γαλλία και Ιταλία, όχι μόνο επιδίωξαν χωριστές συμφωνίες με την τουρκική κυβέρνηση της Άγκυρας, αλλά και την στήριξαν ενεργά στην προσπάθειά της για πολεμική ανατροπή των όρων των Σεβρών (σε βάρος των βρετανικών και ελληνικών συμφερόντων, με ταυτόχρονη διασφάλιση των δικών τους). Άμεση και έμμεση αμφισβήτηση των όρων της Συνθήκης των Σεβρών υπήρξε και από τη μεριά των ΗΠΑ, οι οποίες ούτε την είχαν υπογράψει, ούτε την επιθυμούσαν (εφόσον έστεκε εμπόδιο στη δική τους διείσδυση στην περιοχή).

γ) Η νικηφόρα πορεία της σοσιαλιστικής επανάστασης στη Σοβιετική Ρωσία.

Η επικράτηση της σοβιετικής εξουσίας έναντι των εγχώριων και διεθνών δυνάμεων της αντεπανάστασης, καθώς και η ενεργός υποστήριξή της προς τα εθνικoαπελευθερωτικά-αντιαποικιακά κινήματα του κόσμου, καθόρισε σημαντικά τη στάση και τους στόχους των ισχυρών καπιταλιστικών κρατών αναφορικά με την ευρύτερη περιοχή της Εγγύς και Μέσης Ανατολής και ειδικότερα με το νέο τουρκικό κράτος.

[Ληστοσυμμορίτης]

ΕΝΔΟΪΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΙ ΣΥΣΧΕΤΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΕΠΙΔΙΩΞΕΙΣ ΤΗΝ ΕΠΑΥΡΙΟ ΤΗΣ ΗΤΤΑΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΣΤΗ ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ

Η στάση της Βρετανίας: Στα τέλη του Ελληνοτουρκικού Πολέμου, η βρετανική αστική τάξη, παρότι υπήρξε η πλέον ωφελημένη της μοιρασιάς του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, αντιμετώπιζε μια σειρά προβλήματα και προκλήσεις. Σημαντικότερα εξ αυτών ήταν η καπιταλιστική οικονομική κρίση του 1920-1921, η ολοένα αυξανόμενη αδυναμία του βρετανικού καπιταλιστικού κράτους να προασπιστεί τα πολλαπλά συμφέροντα και επιδιώξεις της αστικής του τάξης παγκοσμίως, καθώς και η όξυνση των ενδοαστικών αντιθέσεων (αποχώρηση των Συντηρητικών και ανατροπή της κυβέρνησης συνεργασίας του έως τότε πρωθυπουργού Ντ. Λόιντ Τζορτζ τον Οκτώβρη του 1922, προσφυγή στις κάλπες 3 φορές μέσα στα επόμενα δύο χρόνια κοκ.). Όλα τα παραπάνω είχαν αντίκτυπο και στη στάση της Βρετανίας έναντι των τεκταινόμενων στην Εγγύς Ανατολή.

Άλλοι σημαντικοί παράγοντες που επέδρασαν ειδικά ως προς την αναπροσαρμογή της στάσης της βρετανικής αστικής τάξης έναντι του νέου τουρκικού κράτους ήταν οι εξής:

Καταρχάς, η ανάγκη ύπαρξης ισχυρού αναχώματος απέναντι στη νεαρή Σοβιετική Ρωσία. Όπως ανέφερε ο Ρ. Γκράχαμ στο βρετανικό υπουργείο Πολέμου, καθώς οι Έλληνες αποδείχτηκαν «άχρηστοι ως φύλακες των Στενών», η εναλλακτική δεν ήταν άλλη από «τους Τούρκους, τους οποίους μπορούμε να εμπιστευτούμε να διεκπεραιώσουν πιστά [αυτήν] την αποστολή ορθώνοντας άμυνα απέναντι στην Μπολσεβίκικη ή οποιαδήποτε άλλη Ρωσία».2

Κατά δεύτερον, ο αρνητικός αντίκτυπος της έως τότε ακολουθούμενης πολιτικής της Βρετανίας –και ακόμη περισσότερο μια ενδεχόμενη ανοιχτή πολεμική εμπλοκή της χώρας με την Τουρκία– στους πολυπληθείς μουσουλμανικούς πληθυσμούς της αυτοκρατορίας της (ειδικά στην Ινδία, που τότε περιλάμβανε και το σημερινό κράτος του Πακιστάν). «Από την οπτική της Ινδίας», τόνιζε επιτακτικά ο Βρετανός «αντιβασιλέας» της Ινδίας προς το υπουργείο των Εξωτερικών, «αυτό που είναι απαραίτητο είναι η αποκατάσταση των παλιών εγκάρδιων δεσμών ανάμεσα στη Μ. Βρετανία και την Τουρκία».3

Όλα τα παραπάνω ενίσχυαν την τάση επαναπροσέγγισης της βρετανικής με την τουρκική αστική τάξη στην κατεύθυνση επίτευξης κάποιου συμβιβασμού. Καθώς «δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε το μεγάλο ραβδί», εκτιμούσε το βρετανικό υπουργείο Πολέμου, «ακόμη και αν το επιθυμούσαμε, εφόσον δε διαθέτουμε το στρατό που απαιτείται [για κάτι τέτοιο], πρέπει να προσπαθήσουμε να γίνουμε φίλοι»4.

Η στάση της Γαλλίας: Η εξέλιξη του Ελληνοτουρκικού Πολέμου στη Μικρά Ασία υπήρξε ευνοϊκή για τα συμφέροντα και της επιδιώξεις της γαλλικής αστικής τάξης, όχι μόνο στην περιοχή, αλλά και ευρύτερα στην Ευρώπη.

«Στους γαλλικούς κύκλους γενικά εκφράζεται μεγάλη ικανοποίηση για την Ελληνική ήττα», αναφερόταν χαρακτηριστικά σε έκθεση της Βρετανικής Υπηρεσίας Πληροφοριών (SIS) της 13.9.1922, καθώς «υπάρχει η ευρεία πεποίθηση πως αυτή θα οδηγήσει στην κατάρρευση της Βρετανικής πολιτικής στην Εγγύς Ανατολή (...) και στον ευρύτερο θρίαμβο της Γαλλικής πολιτικής στην Ευρώπη»5.

Η αποφασιστικότητα της γαλλικής αστικής τάξης στο να ανατρέψει τη βρετανική κυριαρχία στην περιοχή αποτυπώθηκε και στη συνάντηση του τέως Γάλλου πρωθυπουργού Α. Μπριάν με εκπροσώπους της κυβέρνησης της Άγκυρας την ίδια περίοδο, τους οποίους και διαβεβαίωσε πως «η Γαλλία δε θα άφηνε την Κωνσταντινούπολη να πέσει στα χέρια των Βρετανών ή των Ελλήνων (...). Αν δε οι Έλληνες επιχειρούσαν να προελάσουν κατά της Κωνσταντινούπολης, θα έθετε τα γαλλικά στρατεύματα στη Συρία στη διάθεση των Τούρκων»6.

Η στάση της Ιταλίας: Η ιταλική αστική τάξη, που θεωρούσε εαυτόν «ριγμένο» από τη νομή της πολεμικής λείας του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, προσέβλεπε σαφώς στην αναθεώρηση της Συνθήκης των Σεβρών. Όπως τόνισε ο Μπ. Μουσολίνι7 στον Τζ. Κόρζον8 παραμονές του Συνεδρίου της Λοζάνης, οι Ιταλοί «ήταν δυσαρεστημένοι με τις αόριστες υποσχέσεις του παρελθόντος, την ίδια στιγμή που οι σύμμαχοί τους αποκτούσαν πολύτιμα εδάφη τα οποία αποτελούσαν για κείνους πηγή πλούτου και δύναμης, και τώρα ήρθε η ώρα να κάνουν τις αόριστες υποσχέσεις τους πράξη». Ο Κόρζον, πάντως, εκτιμούσε πως θα μπορούσε να εξασφαλίσει τη συνεργασία της Ιταλίας ενόψει των νέων διαπραγματεύσεων σχετικά εύκολα, με ανταλλάγματα δηλαδή που δε θα έθιγαν τα ζωτικά συμφέροντα της Βρετανίας. Τα ανταλλάγματα αυτά «βρέθηκαν» στην εκχώρηση των Δωδεκανήσων στην Ιταλία και τη διασφάλιση μιας σειράς οικονομικών παραχωρήσεων-προνομίων στο νέο τουρκικό κράτος.9

Ήδη, στις 8.10.1922, αμέσως μετά δηλαδή από την τελική ήττα του ελληνικού στρατού στη Μικρά Ασία, η ιταλική κυβέρνηση κήρυξε μονομερώς άκυρη τη Συμφωνία Τιτόνι-Βενιζέλου (1920) με την οποία η Ιταλία είχε παραχωρήσει στην Ελλάδα τα Δωδεκάνησα πλην της Ρόδου.10 Παραμονές δε της έναρξης των εργασιών του Συνεδρίου της Λοζάνης η Ιταλία θα προβεί και σε πιο ενεργές-επιθετικές κινήσεις, αποβιβάζοντας στρατό στην Κάλυμνο και θέτοντας το νησί σε αποκλεισμό.11

Η στάση των ΗΠΑ: Οι ΗΠΑ, που δεν είχαν συνομολογήσει στη νομή των Σεβρών, έβλεπαν στα νέα δεδομένα που δημιουργούσε η ήττα του ελληνικού στρατού στη Μικρά Ασία μια ευκαιρία που δεν έπρεπε να περάσει ανεκμετάλλευτη. Όπως τόνισε σε τηλεγράφημά του προς τον υπουργό των Εξωτερικών των ΗΠΑ στις 5.10.1922 ο Αμερικανός ύπατος αρμοστής στην Κωνσταντινούπολη Μ. Μπρίστολ: «Εφόσον οι ΗΠΑ είναι μια από τις νικήτριες δυνάμεις [σ.σ.: του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου] με πολλά κεκτημένα συμφέροντα στην Τουρκία, δεν έχουμε την πολυτέλεια να μείνουμε αδρανείς την ώρα που οι Σύμμαχοι θα συνομολογούν σημαντικές αλλαγές στους όρους της συνθηκολόγησης.»12

Ο Αμερικανός αιδεσιμότατος Σ. Ράλφ Χάρλοου θα σχολιάσει ειρωνικά την πολιτική της κυβέρνησής του (που ακολουθούσε δήθεν πολιτική «απομονωτισμού»), σημειώνοντας μεταξύ άλλων: «Όταν αναφερθεί η λέξη “πετρέλαιο”, ο ερημίτης του Νέου Κόσμου ξεπετάγεται στη στιγμή από την απομόνωσή του. Αντίθετα, η Αμερική δεν ενδιαφέρεται καθόλου για τη Μικρά Ασία όταν ο Τούρκος κατακρεουργεί τους χριστιανούς υπηκόους του κατά εκατοντάδες χιλιάδες.»13

Το βάθος των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, πάντως, εκφράστηκε σύντομα και με τον πλέον παραστατικό τρόπο κατά τη λεγόμενη «κρίση των Στενών». Μετά την ήττα και αποχώρηση του ελληνικού στρατού από τη Μικρά Ασία, η ουδέτερη ζώνη των Στενών έμεινε εκτεθειμένη στην τουρκική προέλαση. Η τουρκική αστική τάξη, διά χειρός Μ. Κεμάλ, έσπευσε να διαβεβαιώσει τους μεν Βρετανούς πως «η Τουρκία δεν ήταν σε πόλεμο με τη Βρετανία», τους δε Γάλλους πως η τουρκική πλευρά «δεν επιθυμούσε τίποτε περισσότερο απ’ ό,τι προβλεπόταν στο Εθνικό Συμβόλαιο14 και ήθελε να αποφύγει τη σύγκρουση με τους Συμμάχους»15.

Και ενώ οι Βρετανοί υπήρξαν αμετακίνητοι ως προς τη μη παραβίαση της ουδετερότητας της ζώνης των Στενών (ξεκαθαρίζοντας πως θα την υπερασπίζονταν ακόμη και ένοπλα αν αυτό χρειαζόταν), Γάλλοι και Ιταλοί απέσυραν τις στρατιωτικές τους δυνάμεις από την ασιατική πλευρά. Η εμφατική αυτή ρήξη στο όποιο κοινό μέτωπο των δυνάμεων της Αντάντ έως εκείνη τη στιγμή είχε σημαντικό αντίκτυπο στην πορεία των γεγονότων, αρχής γενομένης από την κυβερνητική κρίση στη Βρετανία και την αντικατάσταση του Ντ. Λόιντ Τζορτζ από τον Α. Μπόναρ Λο στην πρωθυπουργία. Η αλλαγή αυτή, αποτέλεσμα των αντιθέσεων που υπέβοσκαν και οξύνονταν όλο το προηγούμενο διάστημα στους κόλπους της βρετανικής αστικής τάξης, σηματοδότησε μια γενικότερη μεταστροφή στον προσανατολισμό της εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής της Μ. Βρετανίας. Όπως επισήμανε ο νέος Βρετανός πρωθυπουργός σε επιστολή του: «Δεν μπορούμε να λειτουργούμε ως ο χωροφύλακας του κόσμου», εφόσον «η οικονομική και κοινωνική κατάσταση της χώρας μας το καθιστά ανέφικτο»16. Αυτό, όσον αφορά την περίπτωση της Εγγύς και Μέσης Ανατολής, σήμαινε ενίσχυση της τάσης για κάποια συμβιβαστική λύση στη διαφαινόμενη εδώ και καιρό ανάγκη αναπροσαρμογής των όρων νομής τους.

Η κυβέρνηση της Άγκυρας, λοιπόν, θα καλούνταν για διαπραγματεύσεις πάνω σε αυτούς τους όρους, τους όρους της νέας ιμπεριαλιστικής ειρήνης. Ως «δέλεαρ», για να δεχτεί καταρχάς να έρθει σε διαπραγματεύσεις, οι τρεις συμμαχικές κυβερνήσεις (Βρετανίας, Γαλλίας και Ιταλίας) δήλωσαν πως ήταν διατεθειμένες να παραχωρήσουν στην Τουρκία την Ανατολική Θράκη. Ο τότε πρωθυπουργός της Ελλάδας Ν. Τριανταφυλλάκος, έπειτα από σχετική «συνομιλία του με τον Άγγλο πρεσβευτή στις 12/25 Σεπτεμβρίου (...) δέχτηκε να συμμορφωθεί με την απόφαση των Δυνάμεων ως προς το ζήτημα της Θράκης (...) κατανοώντας πλήρως, σύμφωνα με την έκθεση του Άγγλου πρεσβευτή, “τις σοβαρές συνέπειες που θα είχε για την Αγγλία ο πόλεμος με την Κεμαλική Τουρκία”»17.

Λίγες μέρες αργότερα η τουρκική πλευρά αποδέχτηκε τους όρους των Συμμάχων και έτσι, στις 11.10.1922, υπογράφτηκε η ανακωχή των Μουδανιών.

Σύμφωνα με τους όρους της ανακωχής, ο ελληνικός στρατός όφειλε να εκκενώσει την περιοχή της Ανατολικής Θράκης εντός 15 ημερών, ενώ κατόπιν θα δινόταν διορία άλλων 30 ημερών για την αποχώρηση και του άμαχου πληθυσμού.18 Η εκχώρηση της Ανατολικής Θράκης, πέραν του ξεδιάντροπου λόγου για τον οποίο πραγματοποιήθηκε, αντέβαινε κάθε έννοια αυτοδιάθεσης, εφόσον το ελληνικό στοιχείο πλειοψηφούσε στο σύνολο του πληθυσμού. Επιπλέον, ο τρόπος με τον οποίο πραγματοποιήθηκε, με την αρχική αποχώρηση του στρατού και κατόπιν του άμαχου πληθυσμού, άφηνε τον τελευταίο έκθετο σε κάθε είδους αυθαιρεσία (όπως και έγινε19), ενώ δημιουργούσε 200.000-250.000 νέους πρόσφυγες.20

[Bandit59]

[nowhere]

η ιμπεριαλιστική ειρήνη των σερβών και η ιμπεριαλιστική συνθήκη της λωζάνης.ωχ ιμπεριαλιστικέ θεέ μου δεν αντέχω άλλες ιμπεριαλιστικές μαλακίες

[Σενέκας]

Υπάρχει κάποιο quota απο το κόμμα στο λεξιλόγιο? Δηλαδή άμα γράψεις 3 παραγράφους πρέπει να το ξαναδείς και να μετρήσεις πόσες φορές έγραψες "ιμπεριαλιστική" ή "καπιταλιστική" και άμα είναι κάτω απο 5 ξερω γω, πρέπει να συμπληρώσεις κι άλλα?

[Golden Age]

Όλο αυτό το κατεβατό παραλείπει να αναφέρει τη στρατιωτική βοήθεια του Λένιν στον Κεμάλ.

[George_V]

Υπάρχει κάποιο quota απο το κόμμα στο λεξιλόγιο? Δηλαδή άμα γράψεις 3 παραγράφους πρέπει να το ξαναδείς και να μετρήσεις πόσες φορές έγραψες "ιμπεριαλιστική" ή "καπιταλιστική" και άμα είναι κάτω απο 5 ξερω γω, πρέπει να συμπληρώσεις κι άλλα?

Aφου αντιγράφει απο εδω https://www.komep.gr/m-article/100-xron ... s-Lozanis/

Ειναι ηδη ελεγμένο για ποσοστωσεις λεξιλογιου.

[Ληστοσυμμορίτης]

ΕΝΔΟΪΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ, ΖΥΜΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΟΧΟΙ ΕΝΟΨΕΙ ΤΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ

Παρά τις πολλαπλές και βαθύτατες αντιθέσεις μεταξύ τους, Βρετανία, Γαλλία και Ιταλία φρόντισαν (με πρωτοβουλία της πρώτης) να έρθουν σε κάποια συνεννόηση παραμονές του Συνεδρίου της Λοζάνης, προκειμένου να επαυξήσουν τη διαπραγματευτική τους πίεση έναντι της κυβέρνησης της Άγκυρας και να αποσπάσουν τα μέγιστα δυνατά οφέλη (ο καθένας από τη μεριά του βεβαίως).

Πράγματι, στις 18, 19 και 20 Νοέμβρη ο Τζ. Κόρζον συναντήθηκε διαδοχικά με τους Ρ. Πουανκαρέ και Μπ. Μουσολίνι, εξασφαλίζοντας τη συναίνεσή τους σε μια κοινή γραμμή σε ό,τι αφορούσε κάποια βασικά σημεία, όπως το καθεστώς των Στενών, τα σύνορα σε Ιράκ και Συρία, τα προπολεμικά οικονομικά προνόμια κ.ά.21

Οι επιδιωκόμενοι στόχοι της Βρετανίας στη Λοζάνη χωρίζονταν σε δύο κατηγορίες: Την «κατηγορία Α (απαραίτητα)» και την «κατηγορία Β (πλέον επιθυμητά)».
Στην πρώτη περιλαμβάνονταν, μεταξύ άλλων,
η διασφάλιση της ελευθερίας διέλευσης των Στενών,
η διατήρηση των όσων προέβλεπε η Συνθήκη των Σεβρών για Συρία,
Ιράκ και Παλαιστίνη (με τη δυνατότητα μόνο μικρών αλλαγών στα σύνορα) κ.ά.

Στη δεύτερη συγκαταλέγονταν
η προστασία των μειονοτήτων,
ο περιορισμός των ενόπλων δυνάμεων της Τουρκίας και η διατήρηση των προπολεμικών οικονομικών προνομίων των Συμμάχων (διομολογήσεων, εκχωρήσεων κλπ.),
καθώς και του οθωμανικού χρέους. Το τελευταίο ιεραρχούνταν σαφώς υψηλότερα για τη Γαλλία (όντας ο μεγαλύτερος πιστωτής της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας πριν τον πόλεμο), ενώ για την Ιταλία προτεραιότητα είχαν οι διομολογήσεις και βεβαίως τα Δωδεκάνησα.22

Οι ΗΠΑ από τη μεριά τους επιθυμούσαν την κατάργηση των όποιων περιορισμών στην οικονομική διείσδυση τρίτων που είχαν τεθεί με τη Συνθήκη των Σεβρών (με την οριοθέτηση ζωνών οικονομικής επιρροής Βρετανίας, Γαλλίας και Ιταλίας) και οπωσδήποτε τη μη επιβολή νέων. Όπως πρόβαλε το ζήτημα με «διπλωματικό τρόπο» η Ειδική Αποστολή των ΗΠΑ στη Λοζάνη: «Υπάρχει η αίσθηση πως προηγούμενοι διακανονισμοί αφορούντες την τουρκική επικράτεια, που ορίζουν τη δημιουργία ζωνών ειδικών εμπορικών και οικονομικών συμφερόντων, όπως ήταν, π.χ., η Τριμερής Συμφωνία του 1920, δε συνάδουν με την αρχή της ισότητας στις οικονομικές ευκαιρίες.»23 Επρόκειτο για εφαρμογή –και στην περίπτωση της Εγγύς και Μέσης Ανατολής– της γενικότερης ακολουθούμενης διεθνούς πολιτικής των ΗΠΑ περί «Ανοικτών Θυρών». Μιας πολιτικής, κατά την οποία, οι ΗΠΑ, ως ανερχόμενη καπιταλιστική δύναμη αμφισβητούσαν τα κατοχυρωμένα –από τις υπόλοιπες ισχυρές καπιταλιστικές δυνάμεις της εποχής– προνόμια όσον αφορά την εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών και αγορών μιας σειράς περιοχών του κόσμου.

«Η Μοσούλη και η ευκαιρία που μας δίνεται να πάρουμε μέρος στον αγώνα για το πετρέλαιο αποτελούν το στόχο όλων των διαπραγματεύσεων», θα γράψει ο Σ. Ραλφ Χάρλοου, προσθέτοντας πως το ότι ο Λιούις Χεκ (στέλεχος του αμερικανικού μονοπωλιακού κολοσσού Στάνταρ Όιλ) συμπεριλήφθηκε στη σύνθεση της αμερικανικής αντιπροσωπίας στη Λοζάνη μόνο τυχαίο δεν ήταν.24

Όσον αφορά τις διεκδικήσεις της τουρκικής πλευράς στη Λοζάνη, αυτές περιελάμβαναν: Την εκχώρηση της Ανατολικής Θράκης και τη διενέργεια δημοψηφίσματος στη Δυτική. Αλλαγές στα σύνορα με τη Συρία και το Ιράκ υπέρ του νέου τουρκικού κράτους (μικρότερες στην πρώτη περίπτωση, μεγαλύτερες στη δεύτερη περιλαμβανομένης της Μοσούλης). Τη μη δημιουργία αρμενικού κράτους. Την ανταλλαγή πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Καμία ξένη στρατιωτική παρουσία στα Στενά. Κανέναν περιορισμό στις ένοπλες δυνάμεις. Κατάργηση των διομολογήσεων. Επιμερισμό του οθωμανικού χρέους σε όλα τα διάδοχα κράτη κ.ά.25

Η κυβέρνηση της Άγκυρας όμως είχε δύο ακόμη στόχους με αφορμή τη Λοζάνη, έναν πιο βραχυπρόθεσμο και έναν πιο μεσοπρόθεσμο.

Ο πρώτος είχε να κάνει με την αναγνώρισή της ως μοναδικού εκπροσώπου του τουρκικού κράτους. Έτσι, όταν οι Σύμμαχοι απηύθυναν πρόσκληση συμμετοχής στο Συνέδριο τόσο στην κυβέρνηση της Άγκυρας όσο και της Κωνσταντινούπολης, η Μεγάλη Τουρκική Εθνοσυνέλευση προχώρησε στην κατάργηση του αξιώματος του Σουλτάνου και ανακήρυξε εαυτόν μοναδικό κυρίαρχο αντιπροσωπευτικό σώμα στην Τουρκία. Η κυβέρνηση της Κωνσταντινούπολης παραιτήθηκε και η κυβέρνηση της Άγκυρας αναγνωρίστηκε από τους Συμμάχους ως ο μοναδικός εκπρόσωπος της Τουρκίας στο Συνέδριο της Λοζάνης.

Ο δεύτερος αφορούσε τη διασφάλιση των όρων της καπιταλιστικής ανασυγκρότησης του νέου τουρκικού κράτους, το οποίο προϋπέθετε –για την τουρκική αστική τάξη– όχι μόνο κατάργηση ή έστω δραστικό περιορισμό των διεθνών οικονομικών περιορισμών του οθωμανικού παρελθόντος, αλλά και μια στενότερη προσέγγιση με τη Μ. Βρετανία. Πράγματι, κυρίαρχη στους κόλπους της τουρκικής αστικής τάξης υπήρξε η πεποίθηση πως «παρ’ όλες τις επιτυχίες της, η Τουρκία δεν μπορούσε να σταθεί μόνη της και ο προσανατολισμός προς τη Βρετανία απέρρεε από την πίστη ότι η Βρετανία υπήρξε το κράτος με τη μεγαλύτερη χρησιμότητα στην οικονομική ανάκαμψη της Τουρκίας. (...) Η ανάγκη της Τουρκίας για οικονομική ανάκαμψη θα έπαιζε μέγα ρόλο στη διαμόρφωση της τουρκικής πολιτικής στη Λοζάνη»26.

[Ληστοσυμμορίτης]

Όλο αυτό το κατεβατό παραλείπει να αναφέρει τη στρατιωτική βοήθεια του Λένιν στον Κεμάλ.

γ) Η νικηφόρα πορεία της σοσιαλιστικής επανάστασης στη Σοβιετική Ρωσία.

Η επικράτηση της σοβιετικής εξουσίας έναντι των εγχώριων και διεθνών δυνάμεων της αντεπανάστασης, καθώς και η ενεργός υποστήριξή της προς τα εθνικoαπελευθερωτικά-αντιαποικιακά κινήματα του κόσμου, καθόρισε σημαντικά τη στάση και τους στόχους των ισχυρών καπιταλιστικών κρατών αναφορικά με την ευρύτερη περιοχή της Εγγύς και Μέσης Ανατολής και ειδικότερα με το νέο τουρκικό κράτος.

[Ληστοσυμμορίτης]

Υπάρχει κάποιο quota απο το κόμμα στο λεξιλόγιο? Δηλαδή άμα γράψεις 3 παραγράφους πρέπει να το ξαναδείς και να μετρήσεις πόσες φορές έγραψες "ιμπεριαλιστική" ή "καπιταλιστική" και άμα είναι κάτω απο 5 ξερω γω, πρέπει να συμπληρώσεις κι άλλα?

και οι λέξεις τουρκία, βρετανία κ.α. αναπαράγονται κάθε λίγο και λιγάκι καθώς παίζουν κομβικό εννοιολογικό ρόλο στην πραγμάτευση

[Golden Age]

Όλο αυτό το κατεβατό παραλείπει να αναφέρει τη στρατιωτική βοήθεια του Λένιν στον Κεμάλ.

γ) Η νικηφόρα πορεία της σοσιαλιστικής επανάστασης στη Σοβιετική Ρωσία.

Η επικράτηση της σοβιετικής εξουσίας έναντι των εγχώριων και διεθνών δυνάμεων της αντεπανάστασης, καθώς και η ενεργός υποστήριξή της προς τα εθνικoαπελευθερωτικά-αντιαποικιακά κινήματα του κόσμου, καθόρισε σημαντικά τη στάση και τους στόχους των ισχυρών καπιταλιστικών κρατών αναφορικά με την ευρύτερη περιοχή της Εγγύς και Μέσης Ανατολής και ειδικότερα με το νέο τουρκικό κράτος.

Για την υποστήριξη στον Κεμάλ έγραψα ότι δεν αναφέρει και πράγματι δεν αναφέρει ούτε λέξη.

[Frappezitis]

[πατησιωτης]

Όλο αυτό το κατεβατό παραλείπει να αναφέρει τη στρατιωτική βοήθεια του Λένιν στον Κεμάλ.

γ) Η νικηφόρα πορεία της σοσιαλιστικής επανάστασης στη Σοβιετική Ρωσία.

Η επικράτηση της σοβιετικής εξουσίας έναντι των εγχώριων και διεθνών δυνάμεων της αντεπανάστασης, καθώς και η ενεργός υποστήριξή της προς τα εθνικoαπελευθερωτικά-αντιαποικιακά κινήματα του κόσμου, καθόρισε σημαντικά τη στάση και τους στόχους των ισχυρών καπιταλιστικών κρατών αναφορικά με την ευρύτερη περιοχή της Εγγύς και Μέσης Ανατολής και ειδικότερα με το νέο τουρκικό κράτος.

Για την υποστήριξη στον Κεμάλ έγραψα ότι δεν αναφέρει και πράγματι δεν αναφέρει ούτε λέξη.

Βεβαίως και αναφέρει αλλά με τρόπο που να το καταλαβαίνουν μόνο οι μυημένοι.
Εν προκειμένω το εθνικοαπελευθερωτικό αντιαποικιακό κίνημα προς το οποίο παρείχε η σοβιετική εξουσία ενεργό υποστήριξη είναι το κεμαλικό κίνημα.Όλη αυτή η παράγραφος λέει ότι οι Έλληνες ήσαν άνθρωποι των ιμπεριαλιστών και οι κεμαλικοί Τούρκοι εθνικοαπελευθερωτές που τους υποστήριξαν οι Σοβιετικοί και έτσι ανάγκασαν και τους ιμπεριαλιστές να αλλάξουν τη στάση τους.Αυτό το καταλαβαίνουν οι μυημένοι ενώ οι μη μυημένοι δεν καταλαβαίνουν τίποτε και έτσι καλύπτεται το κόμμα απέναντι στην ευρύτερη ελληνική κοινωνία που καθόλου δεν θεωρεί ότι ο Κεμάλ απελευθέρωσε κάτι.Μια βόλτα να κάνουν γύρω από την έδρα τους στον Περισσό στους απογόνους των προσφύγων θα μάθουν ποιά είναι η άποψή τους για το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα του Κεμάλ.
Εννοείται ότι τα κορακίστικα αυτά που καλύπτουν το κόμμα απέναντι στις ευρύτερες μάζες δεν θα άντεχαν εάν υπήρχε κάποιο στοιχειώδους μεγέθους κόμμα στην Ελλάδα που θα έπαιζε τον ρόλο του ...Τζήμερου που θα ξεσκέπαζε τα κορακίστικα.Τέτοιο κόμμα όμως δεν υπάρχει σήμερα για διάφορους λόγους,ακόμη και ο αυτοαποκαλούμενος "πατριωτικός χώρος" δεν πολυασχολείται με το ΚΚΕ για τον λόγο ότι οι γεωπολιτικοί σημερινοί προσανατολισμοί τους συγκλίνουν (Ρωσία και άγιος ο Θεός και ο Μαρξ ).

[Maspoli]

Για την υποστήριξη στον Κεμάλ έγραψα ότι δεν αναφέρει και πράγματι δεν αναφέρει ούτε λέξη.

Βεβαίως και αναφέρει αλλά με τρόπο που να το καταλαβαίνουν μόνο οι μυημένοι.
Εν προκειμένω το εθνικοαπελευθερωτικό αντιαποικιακό κίνημα προς το οποίο παρείχε η σοβιετική εξουσία ενεργό υποστήριξη είναι το κεμαλικό κίνημα.Όλη αυτή η παράγραφος λέει ότι οι Έλληνες ήσαν άνθρωποι των ιμπεριαλιστών και οι κεμαλικοί Τούρκοι εθνικοαπελευθερωτές που τους υποστήριξαν οι Σοβιετικοί και έτσι ανάγκασαν και τους ιμπεριαλιστές να αλλάξουν τη στάση τους.Αυτό το καταλαβαίνουν οι μυημένοι ενώ οι μη μυημένοι δεν καταλαβαίνουν τίποτε και έτσι καλύπτεται το κόμμα απέναντι στην ευρύτερη ελληνική κοινωνία που καθόλου δεν θεωρεί ότι ο Κεμάλ απελευθέρωσε κάτι.Μια βόλτα να κάνουν γύρω από την έδρα τους στον Περισσό στους απογόνους των προσφύγων θα μάθουν ποιά είναι η άποψή τους για το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα του Κεμάλ.
Εννοείται ότι τα κορακίστικα αυτά που καλύπτουν το κόμμα απέναντι στις ευρύτερες μάζες δεν θα άντεχαν εάν υπήρχε κάποιο στοιχειώδους μεγέθους κόμμα στην Ελλάδα που θα έπαιζε τον ρόλο του ...Τζήμερου που θα ξεσκέπαζε τα κορακίστικα.Τέτοιο κόμμα όμως δεν υπάρχει σήμερα για διάφορους λόγους,ακόμη και ο αυτοαποκαλούμενος "πατριωτικός χώρος" δεν πολυασχολείται με το ΚΚΕ για τον λόγο ότι οι γεωπολιτικοί σημερινοί προσανατολισμοί τους συγκλίνουν (Ρωσία και άγιος ο Θεός και ο Μαρξ ).

Τί ωραία που τα λες...
Αυτά για την ονοματοδοσία ελληνικών οδών και των προτάσεων απονομής του Νόμπελ Ειρήνης στον Κεμάλ από κάποιους (όλα μετά το 1922) ή και για την πεποίθηση άλλου τινός (τότε που η οικονομία πήγαινε ρολόι και το κράτος μας δεν είχε αρχίσει να καταρρέει) πως όλα μας ωθούν προς ελληνοτουρκική ομοσπονδία, τί ώρα θα τα γράψεις;

[Golden Age]

Για την υποστήριξη στον Κεμάλ έγραψα ότι δεν αναφέρει και πράγματι δεν αναφέρει ούτε λέξη.

Βεβαίως και αναφέρει αλλά με τρόπο που να το καταλαβαίνουν μόνο οι μυημένοι.
Εν προκειμένω το εθνικοαπελευθερωτικό αντιαποικιακό κίνημα προς το οποίο παρείχε η σοβιετική εξουσία ενεργό υποστήριξη είναι το κεμαλικό κίνημα.Όλη αυτή η παράγραφος λέει ότι οι Έλληνες ήσαν άνθρωποι των ιμπεριαλιστών και οι κεμαλικοί Τούρκοι εθνικοαπελευθερωτές που τους υποστήριξαν οι Σοβιετικοί και έτσι ανάγκασαν και τους ιμπεριαλιστές να αλλάξουν τη στάση τους.Αυτό το καταλαβαίνουν οι μυημένοι ενώ οι μη μυημένοι δεν καταλαβαίνουν τίποτε και έτσι καλύπτεται το κόμμα απέναντι στην ευρύτερη ελληνική κοινωνία που καθόλου δεν θεωρεί ότι ο Κεμάλ απελευθέρωσε κάτι.Μια βόλτα να κάνουν γύρω από την έδρα τους στον Περισσό στους απογόνους των προσφύγων θα μάθουν ποιά είναι η άποψή τους για το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα του Κεμάλ.
Εννοείται ότι τα κορακίστικα αυτά που καλύπτουν το κόμμα απέναντι στις ευρύτερες μάζες δεν θα άντεχαν εάν υπήρχε κάποιο στοιχειώδους μεγέθους κόμμα στην Ελλάδα που θα έπαιζε τον ρόλο του ...Τζήμερου που θα ξεσκέπαζε τα κορακίστικα.Τέτοιο κόμμα όμως δεν υπάρχει σήμερα για διάφορους λόγους,ακόμη και ο αυτοαποκαλούμενος "πατριωτικός χώρος" δεν πολυασχολείται με το ΚΚΕ για τον λόγο ότι οι γεωπολιτικοί σημερινοί προσανατολισμοί τους συγκλίνουν (Ρωσία και άγιος ο Θεός και ο Μαρξ ).

Τί ωραία που τα λες...
Αυτά για την ονοματοδοσία ελληνικών οδών και των προτάσεων απονομής του Νόμπελ Ειρήνης στον Κεμάλ από κάποιους (όλα μετά το 1922) ή και για την πεποίθηση άλλου τινός (τότε που η οικονομία πήγαινε ρολόι και το κράτος μας δεν είχε αρχίσει να καταρρέει) πως όλα μας ωθούν προς ελληνοτουρκική ομοσπονδία, τί ώρα θα τα γράψεις;

Ναι, αλλά οι άλλοι...

Για την ιστορία πάντως, η δήλωση του Παπαδόπουλου ήταν μια διπλωμματική απάντηση σε ανάλογη δήλωση του αρχηγού του τουρκικού κράτους. Ο Παπαδόπουλος ουδέποτε εφάρμοσε πολιτική..."ελληνοτουρκικής συνομοσπονδίας".