Greek Love... μια ερωτική ιστορία του κώλου...

[taxalata xalasa]

Το Greek Love είναι ένας όρος που χρησιμοποιήθηκε αρχικά από τους κλασικιστές για να περιγράψει τα πρωτίστως ομοερωτικά έθιμα, πρακτικές και συμπεριφορές των αρχαίων Ελλήνων. Χρησιμοποιήθηκε συχνά ως ευφημισμός τόσο για την ομοφυλοφιλία όσο και για την παιδεραστία. Η φράση είναι προϊόν της τεράστιας επίδρασης της πρόσληψης του κλασικού ελληνικού πολιτισμού στις ιστορικές στάσεις απέναντι στη σεξουαλικότητα και της επιρροής της στην τέχνη και τα διάφορα πνευματικά κινήματα.

Ιστορικοί όροι
Ως φράση στα σύγχρονα αγγλικά και σε άλλες σύγχρονες ευρωπαϊκές γλώσσες, το «Greek Love» αναφέρεται σε διάφορες (κυρίως ομοερωτικές) πρακτικές ως μέρος της ελληνικής κληρονομιάς που ερμηνεύεται εκ νέου από οπαδούς όπως ο Lytton Strachey. Συχνά τοποθετούνται εισαγωγικά σε μία ή και στις δύο λέξεις ("ελληνικός" έρωτας, ελληνικός "έρωτας" ή "ελληνικός έρωτας") για να υποδείξουν ότι η χρήση της φράσης καθορίζεται από τα συμφραζόμενα. Συχνά χρησιμεύει ως «κωδικοποιημένη φράση» για την παιδεραστία ή για την «εξυγίανση» της ομοφυλοφιλικής επιθυμίας σε ιστορικά πλαίσια όπου θεωρούνταν απαράδεκτη.

Ο γερμανικός όρος griechische Liebe ("ελληνικός έρωτας") εμφανίζεται στη γερμανική λογοτεχνία μεταξύ 1750 και 1850, μαζί με το socratische Liebe ("Σωκρατικός έρωτας") και το platonische Liebe ("Πλατωνικός έρωτας") σε σχέση με τις ερωτικές έλξεις ανδρός προς άνδρα. Η αρχαία Ελλάδα έγινε ένα θετικό σημείο αναφοράς μέσω του οποίου οι ομοφυλόφιλοι άνδρες μιας συγκεκριμένης τάξης και εκπαίδευσης μπορούσαν να συμμετάσχουν σε ομιλίες που διαφορετικά θα ήταν ταμπού. Στην πρώιμη νεότερη περίοδο, διατηρήθηκε προσεκτικά μια αποσύνθεση μεταξύ του εξιδανικευμένου ανδρικού έρωτα στην κλασική παράδοση, που αντιμετωπιζόταν με ευλάβεια, και του σοδομισμού, που ήταν όρος περιφρόνησης.

Αρχαιοελληνικό υπόβαθρο
Στην κλασική του μελέτη για την ελληνική ομοφυλοφιλία, ο Kenneth Dover αναφέρει ότι τα αγγλικά ουσιαστικά "a homosexual" και "a heterosexual" δεν έχουν αντίστοιχο στην αρχαία ελληνική γλώσσα. Σύμφωνα με τον Ντόβερ, δεν υπήρχε στην αρχαία Ελλάδα αντίστοιχη έννοια με τη σύγχρονη αντίληψη της «σεξουαλικής προτίμησης». Θεωρήθηκε ότι ένα άτομο θα μπορούσε να έχει τόσο ετερο- όσο και ομοφυλοφιλικές αντιδράσεις σε διαφορετικές χρονικές στιγμές. Τα στοιχεία για έλξεις και συμπεριφορές του ίδιου φύλου είναι πιο άφθονα για τους άνδρες παρά για τις γυναίκες. Τόσο η ρομαντική αγάπη όσο και το σεξουαλικό πάθος μεταξύ των ανδρών θεωρούνταν συχνά φυσιολογικά και υπό ορισμένες συνθήκες υγιή ή αξιοθαύμαστα. Η πιο κοινή σχέση ανδρών-ανδρών ήταν η παιδεράστεια, ένας κοινωνικά αναγνωρισμένος θεσμός στον οποίο ένας ώριμος άνδρας (erastēs, ο ενεργός εραστής) δέθηκε με ή και καθοδηγούσε έναν έφηβο νεαρό (ερωμένος, ο παθητικός εραστής, ή παΐς, «αγόρι»).

Η ελληνική τέχνη και λογοτεχνία απεικονίζουν αυτές τις σχέσεις μερικές φορές ως ερωτικές ή σεξουαλικές, ή μερικές φορές εξιδανικευμένες, εκπαιδευτικές, μη ολοκληρωμένες ή μη σεξουαλικές. Ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα του Greek Love αρσενικού-αρσενικού ήταν η εμφάνισή του σε στρατιωτικό περιβάλλον, όπως στον Θηβαϊκό Ιερό Λόχο, αν και ο βαθμός στον οποίο οι ομοφυλοφιλικοί δεσμοί έπαιξαν στρατιωτικό ρόλο έχει αμφισβητηθεί.

Ορισμένοι ελληνικοί μύθοι έχουν ερμηνευτεί ότι αντανακλούν το έθιμο της παιδεράστειας, με πιο αξιοσημείωτο τον μύθο του Δία που απήγαγε τον Γανυμήδη για να γίνει ο οινοχόος του στο συμπόσιο των Ολυμπίων. Ο θάνατος του Υάκινθου αναφέρεται επίσης συχνά ως παιδεραστικός μύθος.

Οι κύριες ελληνικές λογοτεχνικές πηγές για την ελληνική ομοφυλοφιλία είναι η λυρική ποίηση, η αθηναϊκή κωμωδία, τα έργα του Πλάτωνα και του Ξενοφώντα και ομιλίες από την Αθήνα. Οι πίνακες με αγγεία από το 500 και το 400 π.Χ. απεικονίζουν ερωτοτροπίες και σεξ μεταξύ ανδρών.


συνεχίζεται...

[taxalata xalasa]

Αρχαία Ρώμη
Στα λατινικά, mos Graeciae ή mos Graecorum («ελληνικό έθιμο» ή «ο τρόπος των Ελλήνων») αναφέρεται σε μια ποικιλία συμπεριφορών που οι αρχαίοι Ρωμαίοι θεωρούσαν ελληνικές, συμπεριλαμβανομένης, αλλά όχι μόνο, της σεξουαλικής πρακτικής. Οι ομοφυλοφιλικές συμπεριφορές στη Ρώμη ήταν αποδεκτές μόνο μέσα σε μια εγγενώς άνιση σχέση. Οι άνδρες Ρωμαίοι πολίτες διατήρησαν την αρρενωπότητά τους όσο έπαιρναν τον ενεργό, διεισδυτικό ρόλο και ο κατάλληλος σεξουαλικός σύντροφος ήταν ένας πόρνος ή σκλάβος, που θα ήταν σχεδόν πάντα μη Ρωμαίος. Στην αρχαϊκή και κλασική Ελλάδα, η παιδεράστεια ήταν μια επίσημη κοινωνική σχέση μεταξύ ελεύθερων ανδρών· βγαλμένη από το πλαίσιο και ανανεωμένη ως προϊόν πολυτελείας ενός κατακτημένου λαού, η παιδεραστία έφτασε να εκφράσει ρόλους βασισμένους στην κυριαρχία και την εκμετάλλευση. Οι σκλάβοι συχνά έπαιρναν, και μερικές φορές οι ιερόδουλοι έπαιρναν, ελληνικά ονόματα ανεξάρτητα από την εθνοτική τους καταγωγή. Τα αγόρια (pueri) στα οποία έλκεται ο ποιητής Martial έχουν ελληνικά ονόματα. Η χρήση των σκλάβων καθόρισε τη ρωμαϊκή παιδεραστία. Οι σεξουαλικές πρακτικές ήταν «κατά κάποιο τρόπο «ελληνικές» όταν απευθύνονταν σε «ελεύθερα αγόρια που φλερτάρονταν ανοιχτά σύμφωνα με την ελληνική παράδοση της παιδεραστίας»

Η θηλυπρέπεια ή η έλλειψη πειθαρχίας στη διαχείριση της σεξουαλικής έλξης κάποιου προς ένα άλλο αρσενικό απείλησε τη «ρωμαιοσύνη» ενός άνδρα και έτσι θα μπορούσε να υποτιμηθεί ως «Ανατολίτης» ή «Γραικός». Οι φόβοι ότι τα ελληνικά μοντέλα μπορεί να «διαφθείρουν» τους παραδοσιακούς ρωμαϊκούς κοινωνικούς κώδικες (mos maiorum) φαίνεται ότι οδήγησαν σε έναν αόριστα τεκμηριωμένο νόμο (Lex Scantinia) που προσπαθούσε να ρυθμίσει πτυχές των ομοφυλοφιλικών σχέσεων μεταξύ ελεύθερων ανδρών και να προστατεύσει τη νεολαία της Ρώμης από ηλικιωμένους άνδρες που μιμούνται τα ελληνικά έθιμα της παιδεραστίας.

Μέχρι το τέλος του 2ου αιώνα π.Χ., ωστόσο, η ανάδειξη της ελληνικής λογοτεχνίας και τέχνης ως προτύπων έκφρασης έκανε τον ομοερωτισμό να θεωρηθεί αστικός και εκλεπτυσμένος. Ο πρόξενος Quintus Lutatius Catulus ήταν μεταξύ ενός κύκλου ποιητών που έβαλαν στην μόδα της εποχής τα σύντομα, ελαφριά ελληνιστικά ποιήματα στην ύστερη Δημοκρατία. Ένα από τα λίγα σωζόμενα κομμάτια του είναι ένα ποίημα πόθου που απευθύνεται σε ένα αρσενικό με ελληνικό όνομα, σηματοδοτώντας τη νέα αισθητική στη ρωμαϊκή κουλτούρα. Ο εξελληνισμός της κουλτούρας της κοινωνικής ελίτ επηρέασε τις σεξουαλικές συμπεριφορές μεταξύ των «πρωτοποριακών, φιλελληνικών Ρωμαίων», όπως διακρίνεται από τον σεξουαλικό προσανατολισμό ή τη συμπεριφορά, και καρποφόρησε στη «νέα ποίηση» της δεκαετίας του 50 π.Χ. Τα ποιήματα του Γάιου Βαλέριου Κάτουλλου, γραμμένα σε μορφές προσαρμοσμένες στα ελληνικά μέτρα, περιλαμβάνουν πολλά που εκφράζουν την επιθυμία για μια «γεννημένη ελεύθερη» νεολαία που ονομάζεται ρητά «Νεολαία» (Iuventius). Το λατινικό του όνομα και το κοικωνικό στάτους του «ελεύθερου» ανατρέπουν την παιδεραστική παράδοση στη Ρώμη.

Το λογοτεχνικό ιδεώδες που εξυμνείται από τον Κάτουλλο έρχεται σε αντίθεση με την πρακτική των ελίτ Ρωμαίων που διατηρούσαν ένα puer delicatus («εξαίσιο αγόρι») ως μια μορφή σεξουαλικής κατανάλωσης υψηλού επιπέδου, μια πρακτική που συνεχίστηκε και στην Αυτοκρατορική εποχή. Ο puer delicatus ήταν ένας σκλάβος που υπηρετούσε σε ένα υψηλόβαθμο νοικοκυριό. Επιλέχθηκε για την καλή εμφάνιση και τη χάρη του να υπηρετήσει στο πλευρό του κυρίου του, όπου συχνά απεικονίζεται στην τέχνη. Μεταξύ των καθηκόντων του, σε ένα συμπόσιο θα υποδυόταν τον ελληνικό μυθολογικό ρόλο του Γανυμήδη, του Τρωικού νέου που απήχθη από τον Δία για να υπηρετήσει ως θεϊκός οινοχόος. Οι επιθέσεις σε αυτοκράτορες όπως ο Νέρων και ο Ελαγάβαλος, των οποίων οι νεαροί άντρες σύντροφοι τους συνόδευαν δημόσια για επίσημες τελετές, επέκριναν την αντιληπτή «ελληνικότητα» της σεξουαλικότητας ανδρών-ανδρών. Ο «ελληνικός έρωτας», ή το πολιτισμικό μοντέλο της ελληνικής παιδεραστίας στην αρχαία Ρώμη, είναι ένα «τόπος ή λογοτεχνικό παιχνίδι» που «δεν παύει ποτέ να είναι ελληνικός στη ρωμαϊκή φαντασία», μια ερωτική στάση που πρέπει να διακρίνεται από τις ποικιλίες της σεξουαλικότητας, του πραγματικού κόσμου, μεταξύ ατόμων.

συνεχίζεται...

[Ζενίθεδρος]

Ο Ηρόδοτος δεν είναι που αναφέρει πως πρώτοι οι Πέρσες ήταν που θεσμοθέτησαν το πρωτόκολλο του πρωκτόκωλου;

[taxalata xalasa]

Αναγέννηση
Οι σχέσεις μεταξύ ανδρών του ίδιου φύλου του είδους που απεικονίζονται από το ιδεώδες του «ελληνικού έρωτα» απορρίπτονταν όλο και περισσότερο στις χριστιανικές παραδόσεις της δυτικής κοινωνίας. Στη μετακλασική περίοδο, η ερωτική ποίηση που απευθύνεται από άντρες σε άλλους άνδρες ήταν γενικά ταμπού. Σύμφωνα με το βιβλίο του Reeser «Setting Plato Straight», ήταν η Αναγέννηση που μετατόπισε την ιδέα του έρωτα με την έννοια του Πλάτωνα σε αυτό που σήμερα αποκαλούμε «Πλατωνικό έρωτα»—ως ασεξουαλική και ετεροφυλόφιλη.

Το 1469, ο Ιταλός νεοπλατωνιστής Marsilio Ficino επανέφερε το Συμπόσιο του Πλάτωνα στη δυτική κουλτούρα με τη λατινική του μετάφραση με τίτλο De Amore ("Περί Έρωτα"). Ο Φιτσίνο είναι «ίσως ο σημαντικότερος πλατωνικός σχολιαστής και δάσκαλος στην Αναγέννηση». Το Συμπόσιο έγινε το σημαντικότερο κείμενο για αντιλήψεις για τον έρωτα γενικά κατά την Αναγέννηση. Στο σχόλιό του για τον Πλάτωνα, ο Ficino ερμηνεύει το amor platonicus ("Πλατωνικός έρωτας") και το amor socraticus ("Σωκρατικός έρωτας") αλληγορικά ως εξιδανικευμένη ανδρική αγάπη, σύμφωνα με το δόγμα της Εκκλησίας. Η ερμηνεία του Συμποσίου από τον Φιτσίνο επηρέασε μια φιλοσοφική άποψη ότι η επιδίωξη της γνώσης, ιδιαίτερα της αυτογνωσίας, απαιτούσε την εξάγνιση της σεξουαλικής επιθυμίας. Ο Φιτσίνο ξεκίνησε έτσι τη μακρά ιστορική διαδικασία καταστολής του ομοερωτισμού, συγκεκριμένα, ο διάλογος «Χαρμίδης» «απειλεί να αποκαλύψει τη σαρκική φύση του ελληνικού έρωτα» που ο Φιτσίνο προσπάθησε να ελαχιστοποιήσει.

Για τον Ficino, ο «Πλατωνικός έρωτας» ήταν ένας δεσμός μεταξύ δύο ανδρών που καλλιεργεί μια κοινή συναισθηματική και πνευματική ζωή, όπως διακρίνεται από την «ελληνικό έρωτα» που ασκείται ιστορικά ως η σχέση εράστης/ερωμένος. Ο Ficino υποδεικνύει έτσι τη σύγχρονη χρήση του «πλατωνικού έρωτα» για να σημαίνει αγάπη χωρίς σεξουαλικότητα. Στο σχόλιό του στο «Συμπόσιο», ο Ficino διαχωρίζει προσεκτικά την πράξη του σοδομισμού, την οποία καταδίκασε, και επαινεί τη σωκρατική αγάπη ως την υψηλότερη μορφή φιλίας. Η ίδια στάση δείχνει και τη σύντομη αντιμετώπιση των ομοφυλοφιλικών σχολίων που εμφανίζονται κατά καιρούς στην «Πολιτεία». Ο Ficino υποστήριξε ότι οι άντρες μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν την ομορφιά και τη φιλία του άλλου για να ανακαλύψουν το μεγαλύτερο καλό, δηλαδή τον Θεό, και έτσι εκχριστιάνισε την εξιδανικευμένη ανδρική αγάπη όπως εκφράζεται από τον Σωκράτη.

Κατά τη διάρκεια της Αναγέννησης, καλλιτέχνες όπως ο Λεονάρντο ντα Βίντσι και ο Μιχαήλ Άγγελος χρησιμοποίησαν τη φιλοσοφία του Πλάτωνα ως έμπνευση για μερικά από τα μεγαλύτερα έργα τους. Η «επανανακάλυψη» της κλασικής αρχαιότητας έγινε αντιληπτή ως λυτρωτική εμπειρία και ο ελληνικός έρωτας ως ιδανικό μετά από πλατωνικό πρότυπο. Ο Μιχαήλ Άγγελος παρουσιάστηκε στο κοινό ως πλατωνικός λάτρης των ανδρών, συνδυάζοντας την καθολική ορθοδοξία και τον παγανιστικό ενθουσιασμό στην απεικόνιση της ανδρικής μορφής, κυρίως του Δαβίδ, αλλά ο εγγονο-ανιψιός του επεξεργάστηκε τα ποιήματά του για να μειώσει τις αναφορές στην αγάπη του για τον Tommaso Cavalieri.

Αντίθετα, ο Γάλλος δοκιμιογράφος της Αναγέννησης Montaigne, του οποίου η άποψη για την αγάπη και τη φιλία ήταν ουμανιστική και ορθολογιστική, απέρριψε τον «ελληνικό έρωτα» ως πρότυπο στο δοκίμιό του «De l'amitié» («Περί φιλίας»). Δεν συμβάδιζε με τις κοινωνικές ανάγκες της εποχής του, έγραψε, επειδή περιελάμβανε «μια αναγκαία διαφορά ηλικίας και μια τέτοια διαφορά στις λειτουργίες των ερωτευμένων». Επειδή ο Montaigne έβλεπε τη φιλία ως μια σχέση μεταξύ ίσων στο πλαίσιο της πολιτικής ελευθερίας, αυτή η ανισότητα μείωσε την αξία του ελληνικού έρωτα. Η φυσική ομορφιά και η σεξουαλική έλξη που ενυπάρχουν στο ελληνικό μοντέλο για τον Montaigne δεν ήταν απαραίτητες προϋποθέσεις φιλίας και απορρίπτει τις ομοφυλοφιλικές σχέσεις, τις οποίες αναφέρει ως license grecque, ως κοινωνικά αποκρουστικές.

συνεχίζεται...

[taxalata xalasa]

Τα υπόλοιπα αργότερα... έχουμε και εργασίες που δεν είναι του κώλου...

[taxalata xalasa]

Νεοκλασικισμός
Ο γερμανικός όρος griechische Liebe ("ελληνικός έρωτας") εμφανίζεται στη γερμανική λογοτεχνία μεταξύ 1750 και 1850, μαζί με το socratische Liebe ("Σωκρατικός έρωτας") και το platonische Liebe ("Πλατωνικός έρωτας") σε σχέση με τις ερωτικές έλξεις ανδρός προς άνδρα. Το έργο του Γερμανού ιστορικού τέχνης Johann Winckelmann άσκησε μεγάλη επιρροή στη διαμόρφωση των κλασικών ιδεωδών τον 18ο αιώνα, και είναι επίσης μια συχνή αφετηρία για τις ιστορίες της ομοφυλερωτικής γερμανικής λογοτεχνίας. Ο Winckelmann παρατήρησε τον εγγενή ομοερωτισμό της ελληνικής τέχνης, αν και ένιωθε ότι έπρεπε να αφήσει σιωπηρά μεγάλο μέρος αυτής της αντίληψης: «Θα μπορούσα να πω περισσότερα αν είχα γράψει για τους Έλληνες, και όχι σε μια σύγχρονη γλώσσα, που μου επέβαλε ορισμένους περιορισμούς». Η ίδια του η ομοφυλοφιλία επηρέασε την ανταπόκρισή του στην ελληνική τέχνη και συχνά έτεινε προς το ραψωδικό: «από τον θαυμασμό περνάω στην έκσταση…». Έγραψε για τον Απόλλωνα Μπελβεντέρε, «Με μεταφέρουν στη Δήλο και στα ιερά άλση της Λυκίας —μέρη που τιμήθηκε ο Απόλλωνας με την παρουσία του— και το άγαλμα μοιάζει να ζωντανεύει σαν το όμορφο δημιούργημα του Πυγμαλίωνα». Αν και τώρα θεωρείται «ανιστορική και ουτοπική», η προσέγγισή του στην ιστορία της τέχνης παρείχε ένα «σώμα» και «σύνολο τρόπων» για τον ελληνικό έρωτα, «μια σημασιολογία που περιβάλλει τον ελληνικό έρωτα που ... τροφοδοτεί τους σχετικούς λόγους του 18ου αι. για τη φιλία και τον έρωτα».

Ο Winckelmann ενέπνευσε Γερμανούς ποιητές στο τέλος του 18ου και καθ' όλη τη διάρκεια του 19ου αιώνα, συμπεριλαμβανομένου του Goethe, ο οποίος επεσήμανε τη δοξολογία (του Winckelmann) της γυμνής ανδρικής νεολαίας στην αρχαία ελληνική γλυπτική ως κεντρικής σημασίας για μια νέα αισθητική της εποχής, και για τον οποίο ο ίδιος ο Winckelmann ήταν πρότυπο ελληνικού έρωτα ως μια ανώτερη μορφή φιλίας. Ενώ ο Winckelmann δεν επινόησε τον ευφημισμό «ελληνικός έρωτας» για την ομοφυλοφιλία, έχει χαρακτηριστεί ως «διανοούμενη μαία» για το ελληνικό μοντέλο ως ένα αισθητικό και φιλοσοφικό ιδανικό που διαμόρφωσε την ομερωτικοκοινωνική «λατρεία της φιλίας» του 18ου αιώνα.

Τα γερμανικά έργα του 18ου αιώνα από το περιβάλλον «ελληνικός έρωτας» των κλασικών σπουδών περιλαμβάνουν τα ακαδημαϊκά δοκίμια των Christoph Meiners και Alexander von Humboldt, το παρωδικό ποίημα «Juno and Ganymede» του Christoph Martin Wieland και «A Year in Arcadia: Kyllenion» (1805) , ένα μυθιστόρημα για έναν έρωτα άνδρα-άνδρα σε ελληνικό περιβάλλον από τον Augustus, Duke of Saxe-Gotha-Altenburg.

Γαλλικός νεοκλασικισμός
Τα νεοκλασικά έργα τέχνης αντιπροσώπευαν συχνά την αρχαία κοινωνία και μια εξιδανικευμένη μορφή του «ελληνικού έρωτα», ένα αφιέρωμα και μια τεκμηρίωση της χαλαρής, ανιδιοτελούς, αντρικής συναναστροφής.

συνεχίζεται...

[Juno]

[Juno]

[taxalata xalasa]

Ο Ηρόδοτος δεν είναι που αναφέρει πως πρώτοι οι Πέρσες ήταν που θεσμοθέτησαν το πρωτόκολλο του πρωκτόκωλου;

7ος-6ος αι. π.Χ.

[1.105.2] οἱ δὲ ἐπείτε ἀναχωρέοντες ὀπίσω ἐγίνοντο τῆς Συρίης ἐν Ἀσκάλωνι πόλι, τῶν πλεόνων Σκυθέων παρεξελθόντων ἀσινέων ὀλίγοι τινὲς αὐτῶν ὑπολειφθέντες ἐσύλησαν τῆς Οὐρανίης Ἀφροδίτης τὸ ἱρόν. [1.105.3] ἔστι δὲ τοῦτο τὸ ἱρόν, ὡς ἐγὼ πυνθανόμενος εὑρίσκω, πάντων ἀρχαιότατον ἱρῶν, ὅσα ταύτης τῆς θεοῦ· καὶ γὰρ τὸ ἐν Κύπρῳ ἱρὸν ἐνθεῦτεν ἐγένετο, ὡς αὐτοὶ Κύπριοι λέγουσι, καὶ τὸ ἐν Κυθήροισι Φοίνικές εἰσι οἱ ἱδρυσάμενοι ἐκ ταύτης τῆς Συρίης ἐόντες. [1.105.4] τοῖσι δὲ τῶν Σκυθέων συλήσασι τὸ ἱρὸν τὸ ἐν Ἀσκάλωνι καὶ τοῖσι τούτων αἰεὶ ἐκγόνοισι ἐνέσκηψε ἡ θεὸς θήλεαν νοῦσον· ὥστε ἅμα λέγουσί τε οἱ Σκύθαι διὰ τοῦτό σφεας νοσέειν, καὶ ὁρᾶν παρ᾽ ἑωυτοῖσι τοὺς ἀπικνεομένους ἐς τὴν Σκυθικὴν χώρην ὡς διακέαται τοὺς καλέουσι ἐνάρεας οἱ Σκύθαι.

Η Άφρο πούστεψε τους Σκύθες...

[taxalata xalasa]

Αγγλικός Ρομαντισμός
Η έννοια της ελληνικής αγάπης ήταν σημαντική για δύο από τους σημαντικότερους ποιητές του αγγλικού ρομαντισμού, τον Βύρωνα και τον Σέλλεϋ. Κατά τη διάρκεια της εποχής της Αντιβασιλείας στην οποία ζούσαν, η ομοφυλοφιλία αντιμετωπίστηκε με αυξημένη δυσμένεια και καταγγέλθηκε από πολλούς στο ευρύ κοινό, σύμφωνα με την καταπάτηση των βικτωριανών αξιών στο κοινό ρεύμα. Οι όροι "ομοφυλόφιλος" και "γκέι" δεν χρησιμοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, αλλά ο "ελληνικός έρωτας" ("Greek Love") μεταξύ των συγχρόνων του Βύρωνα έγινε ένας τρόπος για να εννοιολογηθεί η ομοφυλοφιλία, κατά τα άλλα ταμπού, ως μέρος ενός πολύ εκτιμημένου κλασικού παρελθόντος. Ο φιλόσοφος Τζέρεμι Μπένθαμ, για παράδειγμα, έκανε έκκληση σε κοινωνικά μοντέλα της κλασικής αρχαιότητας, όπως οι ομοερωτικοί δεσμοί του Θηβαϊκού Ιερού Λόχου και η παιδεραστία, για να καταδείξει πώς αυτές οι σχέσεις δεν διέβρωναν εγγενώς τους ετεροφυλόφιλους γάμους ή την οικογενειακή δομή.

Η υψηλή εκτίμηση για την κλασική αρχαιότητα τον 18ο αιώνα προκάλεσε κάποια προσαρμογή στις ομοφοβικές συμπεριφορές στην ήπειρο. Στη Γερμανία, το κύρος της κλασικής φιλολογίας οδήγησε τελικά σε πιο ειλικρινείς μεταφράσεις και δοκίμια που εξέταζαν τον ομοερωτισμό του ελληνικού πολιτισμού, ιδιαίτερα της παιδεραστίας, στο πλαίσιο της επιστημονικής έρευνας και όχι της ηθικής καταδίκης. Ένας Άγγλος αρχιεπίσκοπος έγραψε την πιο διαφανή αφήγηση της ελληνικής παιδεραστίας που ήταν διαθέσιμη στα Αγγλικά εκείνη την εποχή, που σημειώθηκε δεόντως από τον Βύρωνα στον «Κατάλογο των Ιστορικών Συγγραφέων των οποίων τα Έργα Έχω μελετήσει» που συνέταξε σε ηλικία 19 ετών.

Ο Πλάτωνας ήταν ελάχιστα διαβασμένος στην εποχή του Βύρωνα, σε αντίθεση με τη μεταγενέστερη βικτωριανή εποχή, όταν οι μεταφράσεις του «Συμποσίου» και του «Φαίδρου» θα ήταν ο πιο πιθανός τρόπος για έναν νεαρό μαθητή να μάθει για την ελληνική σεξουαλικότητα. Η μία αγγλική μετάφραση του Συμποσίου, που δημοσιεύθηκε σε δύο μέρη το 1761 και το 1767, ήταν ένα φιλόδοξο εγχείρημα του λόγιου Floyer Sydenham, ο οποίος ωστόσο προσπαθούσε να καταστείλει τον ομοερωτισμό του: ο Sydenham μετέφραζε τακτικά τη λέξη ερωμένος ως «ερωμένη» και « αγόρι» γίνεται συχνά «παρθένα κόρη» ή «γυναίκα». Ταυτόχρονα, το κλασικό πρόγραμμα σπουδών στα αγγλικά σχολεία πέρασε πάνω από έργα ιστορίας και φιλοσοφίας υπέρ της λατινικής και ελληνικής ποίησης που συχνά ασχολούνταν με ερωτικά θέματα. Περιγράφοντας ομοερωτικές πτυχές της ζωής και του έργου του Βύρωνα, ο Λούις Κρόμπτον χρησιμοποιεί τον γενικό όρο «Greek Love» για να καλύψει λογοτεχνικά και πολιτισμικά μοντέλα ομοφυλοφιλίας από την κλασική αρχαιότητα στο σύνολό της, τόσο την ελληνική όσο και τη ρωμαϊκή, όπως ελήφθησαν από διανοούμενους, καλλιτέχνες και ηθικολόγους της εποχής. Σε εκείνους, όπως ο Βύρωνας, που ήταν εμποτισμένοι με την κλασική λογοτεχνία, η φράση «Greek Love» προκάλεσε παιδεραστικούς μύθους όπως ο Γανυμήδης και ο Υάκινθος, καθώς και ιστορικές προσωπικότητες όπως οι πολιτικοί μάρτυρες Αρμόδιος και Αριστογείτων και ο αγαπημένος Αντίνοος του Αδριανού. Ο Βύρων αναφέρεται σε όλες αυτές τις ιστορίες στα γραπτά του. Ήταν ακόμη πιο εξοικειωμένος με την κλασική παράδοση του ανδρικού έρωτα στη λατινική λογοτεχνία και παρέθεσε ή μετέφρασε ομοερωτικά αποσπάσματα από τον Κάτουλλο, τον Οράτιο, τον Βιργίλιο και τον Πετρόνιο, το όνομα των οποίων «ήταν σύνθημα για την ομοφυλοφιλία τον δέκατο όγδοο αιώνα». Στον κύκλο του Βύρωνα στο Κέιμπριτζ, το «Horatian» ήταν μια κωδική λέξη για το «αμφιφυλόφιλο».

O Shelley παραπονέθηκε ότι η σύγχρονη επιφυλακτικότητα σχετικά με την ομοφυλοφιλία εμπόδισε τους σύγχρονους αναγνώστες χωρίς γνώση των πρωτότυπων γλωσσών να κατανοήσουν ένα ζωτικό μέρος της αρχαίας ελληνικής ζωής. Η ποίησή του επηρεάστηκε από την «ανδρόγυνη ανδρική ομορφιά» που αντιπροσωπεύεται στην ιστορία της τέχνης του Winckelmann. Ο Shelley έγραψε τον «Λόγο για τα ήθη των αρχαίων Ελλήνων σε σχέση με το θέμα τoυ Έρωτα» για την ελληνική αντίληψη της αγάπης το 1818 κατά το πρώτο καλοκαίρι του στην Ιταλία, ταυτόχρονα με τη μετάφραση του Συμποσίου του Πλάτωνα. Ο Shelley ήταν ο πρώτος σημαντικός Άγγλος συγγραφέας που ανέλυσε την πλατωνική ομοφυλοφιλία, αν και κανένα έργο δεν δημοσιεύτηκε κατά τη διάρκεια της ζωής του. Η μετάφραση του Συμποσίου δεν εμφανίστηκε σε πλήρη μορφή μέχρι το 1910. Ο Shelley υποστηρίζει ότι η ελληνική αγάπη προέκυψε από τις συνθήκες των ελληνικών νοικοκυριών, όπου οι γυναίκες δεν εκπαιδεύονταν και δεν αντιμετωπίζονταν ως ίσες, και επομένως δεν ήταν κατάλληλα αντικείμενα ιδανικού έρωτα. Παρόλο που ο Shelley αναγνώριζε την ομοφυλοφιλική φύση των σχέσεων έρωτα μεταξύ των ανδρών στην αρχαία Ελλάδα, υποστήριξε ότι οι ομοφυλόφιλοι εραστές συχνά δεν εμπλέκονταν σε καμία συμπεριφορά σεξουαλικής φύσης και ότι ο ελληνικός έρωτας βασιζόταν στο διανοητικό στοιχείο, στο οποίο κάποιος αναζητά έναν συμπληρωματικό αγαπημένο. Υποστηρίζει ότι η ανηθικότητα των ομοφυλοφιλικών πράξεων είναι ισοδύναμη με την ανηθικότητα της σύγχρονης πορνείας και αντιπαραβάλλει την καθαρή εκδοχή του ελληνικού έρωτα με τη μεταγενέστερη ασέβεια που βρέθηκε στον ρωμαϊκό πολιτισμό. Ο Shelley αναφέρει τα σονέτα του Σαίξπηρ ως μια άλλη έκφραση των ίδιων συναισθημάτων, και τελικά υποστηρίζει ότι είναι αγνά και πλατωνικά στη φύση τους.

συνεχίζεται...

[taxalata xalasa]

Βικτοριανή εποχή
Καθ' όλη τη διάρκεια του 19ου αιώνα, άνδρες της ανώτερης τάξης με προσανατολισμό ή συμπάθειες του ίδιου φύλου θεωρούσαν το «Greek Love», που χρησιμοποιείται συχνά ως ευφημισμός για την αρχαία παιδεραστική σχέση ενός άνδρα και ενός νέου, ως «νομιμοποιητικό ιδανικό» «το κύρος της Ελλάδας μεταξύ των μορφωμένων Βικτωριανών της μεσαίας τάξης... ήταν τόσο μαζική που οι επικλήσεις του ελληνισμού μπορούσαν να ρίξουν ένα πέπλο σεβασμού ακόμη και σε ένα άγνωστο έως τώρα βίτσιο (κακία) ή έγκλημα». Η ομοφυλοφιλία εμφανίστηκε ως κατηγορία σκέψης κατά τη βικτωριανή εποχή σε σχέση με τις κλασικές σπουδές και τον «ανδρικό» εθνικισμό. Ο λόγος του «ελληνικού έρωτα» αυτή την περίοδο, απέκλειε γενικά τη σεξουαλικότητα των γυναικών. Οι συγγραφείς της ύστερης βικτωριανής εποχής, όπως ο Walter Pater, ο Oscar Wilde και ο John Addington Symonds, είδαν στο «Greek Love» έναν τρόπο να εισάγουν την ατομικότητα και την διαφορετικότητα στον δικό τους πολιτισμό. Το διήγημα του Πάτερ «Ο Απόλλωνας στην Πικαρδία» διαδραματίζεται σε ένα φανταστικό μοναστήρι όπου ένας ειδωλολάτρης ξένος με το όνομα Απόλλυων προκαλεί το θάνατο του νεαρού δόκιμου αρχάριου Υάκινθου. Το μοναστήρι «χαρτογραφεί τον ελληνικό έρωτα» ως τον τόπο μιας πιθανής «ομοερωτικής κοινότητας» μέσα στον αγγλοκαθολικισμό. Άλλοι που ασχολήθηκαν με το θέμα του «ελληνικού έρωτα» με γράμματα, δοκίμια και ποίηση περιλαμβάνουν τον Άρθουρ Χένρι Χάλαμ.

Οι προσπάθειες αισθητιστών και διανοουμένων να νομιμοποιήσουν διάφορες μορφές ομοφυλοφιλικών συμπεριφορών και διαθέσεων με βάση ένα ελληνικό πρότυπο δεν ήταν χωρίς αντίθεση. Το δοκίμιο του 1877 «The Greek Spirit in Modern Literature» του Richard St. John Tyrwhitt προειδοποίησε ενάντια στην αντιληπτή ανηθικότητα αυτής της ατζέντας. Ο Tyrwhitt, ο οποίος ήταν σθεναρός υποστηρικτής της μελέτης των ελληνικών, χαρακτήρισε τον ελληνισμό της εποχής του ως «την ολοκληρωτική άρνηση κάθε ηθικού περιορισμού σε οποιαδήποτε ανθρώπινη παρόρμηση» και περιέγραψε αυτό που έβλεπε ως το κατάλληλο εύρος της ελληνικής επιρροής στην εκπαίδευση των νέων. Ο Tyrwhitt και άλλοι κριτικοί επιτέθηκαν ονομαστικά σε αρκετούς μελετητές και συγγραφείς που προσπάθησαν να χρησιμοποιήσουν τον Πλάτωνα για να υποστηρίξουν μια πρώιμη ατζέντα για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων και των οποίων η καριέρα στη συνέχεια καταστράφηκε από τη συσχέτισή τους με τον «ελληνικό έρωτα».


συνεχίζεται...

[taxalata xalasa]

Symonds και ελληνική ηθική

Το 1873, ο ποιητής και κριτικός λογοτεχνίας John Addington Symonds έγραψε το «A Problem in Greek Ethics», ένα έργο που αργότερα θα μπορούσε να ονομαστεί «gay history», εμπνευσμένο από την ποίηση του Walt Whitman. Το έργο, «ίσως το πιο εξαντλητικό εγκώμιο του ελληνικού έρωτα», παρέμεινε αδημοσίευτο για μια δεκαετία και στη συνέχεια τυπώθηκε αρχικά μόνο σε περιορισμένη έκδοση για ιδιωτική διανομή. Η προσέγγιση του Symonds στο μεγαλύτερο μέρος του δοκιμίου είναι κυρίως φιλολογική. Αντιμετωπίζει τον «ελληνικό έρωτα» ως κεντρικό στοιχείο της ελληνικής «αισθητικής ηθικής». Έχοντας επίγνωση της ταμπού φύσης του θέματός του, ο Symonds αναφέρθηκε λοξά στην παιδεραστία ως «αυτό το ανείπωτο έθιμο» σε μια επιστολή προς έναν υποψήφιο αναγνώστη του βιβλίου, αλλά όρισε τον «ελληνικό έρωτα» στο ίδιο το δοκίμιο ως «μια παθιασμένη και ενθουσιώδη προσκόλληση που υφίσταται ανάμεσα στον άνδρα και τον νεολαίο, που αναγνωρίζεται από την κοινωνία και προστατεύεται από τη γνώμη, η οποία, αν και δεν ήταν απαλλαγμένη από αισθησιασμό, δεν εκφυλίστηκε σε απλή ασέβεια».

Ο Symonds σπούδασε κλασικά υπό τον Benjamin Jowett στο Balliol College της Οξφόρδης και αργότερα συνεργάστηκε με τον Jowett σε μια αγγλική μετάφραση του Συμποσίου του Πλάτωνα. Όταν ο Jowett ήταν επικριτικός για τις απόψεις του Symonds για τη σεξουαλικότητα, ο Dowling σημειώνει ότι ο Jowett, στις διαλέξεις και τις εισαγωγές του, συζήτησε τον έρωτα μεταξύ ανδρών και γυναικών όταν ο ίδιος ο Πλάτωνας μιλούσε για τον ελληνικό έρωτα για τα νεαρά αγόρια. Ο Symonds υποστήριξε ότι ο «ελληνικός έρωτας» δεν ήταν για τον Πλάτωνα «σχήμα λόγου», αλλά μια παρούσα και οδυνηρή πραγματικότητα. Ο «ελληνικός έρωτας» είναι για τις σύγχρονες μελέτες του Πλάτωνα όχι «σχήμα λόγου» και κανένας αναχρονισμός, αλλά μια παρούσα οδυνηρή πραγματικότητα». Ο Σίμοντς πάλεψε ενάντια στην αποσεξουαλοποίηση του «πλατωνικού έρωτα» και προσπάθησε να απομυθοποιήσει τη συσχέτιση της θηλυπρέπειας με την ομοφυλοφιλία υποστηρίζοντας μια σπαρτιατικής έμπνευσης άποψη για τον ανδρικό έρωτα ως συνεισφορά σε στρατιωτικούς και πολιτικούς δεσμούς. Όταν ο Symonds κατηγορήθηκε ψευδώς ότι διαφθείρει αγόρια χορωδίας, ο Jowett τον υποστήριξε, παρά τις διφορούμενες απόψεις του για τη σχέση του Ελληνισμού με τα σύγχρονα νομικά και κοινωνικά ζητήματα που επηρέαζαν τους ομοφυλόφιλους.

Ο Symonds μετέφρασε επίσης κλασική ποίηση με ομοερωτικά θέματα και έγραψε ποιήματα βασιζόμενα στην αρχαία ελληνική εικόνα και γλώσσα, όπως ο Ευδιάδης, ο οποίος έχει ονομαστεί «το πιο διάσημο από τα ομοερωτικά του ποιήματα»: «Οι μεταφορές είναι ελληνικές, ο τόνος αρκαδικός και οι συγκινήσεις κάπως συναισθηματικές για τους σημερινούς αναγνώστες».

Ένας από τους τρόπους με τους οποίους ο Symonds και ο Whitman εκφράστηκαν στην αλληλογραφία τους για το θέμα της ομοφυλοφιλίας ήταν μέσω αναφορών στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, όπως η «στενή φιλία» μεταξύ του Καλλικράτη, «του πιο όμορφου άνδρα μεταξύ των Σπαρτιατών», και του στρατιώτη Αριστόδημου. Ο Symonds επηρεάστηκε από το έργο του Karl Otfried Müller για τους Δωριείς, το οποίο περιελάμβανε μια «ανήσυχη» εξέταση της θέσης της παιδεραστίας στη σπαρτιατική παιδαγωγική, τη στρατιωτική ζωή και την κοινωνία.

Ο Symonds διέκρινε τον «ηρωικό έρωτα», για τον οποίο η ιδανική φιλία του Αχιλλέα και του Πάτροκλου λειτούργησε ως πρότυπο, και τον «ελληνικό έρωτα», που συνδύαζε τα κοινωνικά ιδανικά με τη «χυδαία» πραγματικότητα. Ο Σίμοντς οραματίστηκε μια «εθνικιστική ομοφυλοφιλία» βασισμένη στο μοντέλο του ελληνικού έρωτα, αποστασιοποιημένη από τη θηλυπρέπεια και τις «εξευτελιστικές» συμπεριφορές και την θεωρούσε «στην καταγωγή και την ουσία της στρατιωτική». Προσπάθησε να συμβιβάσει την παρουσίαση του ελληνικού έρωτα με χριστιανικές και ιπποτικές αξίες. Η στρατηγική του για να επηρεάσει την κοινωνική αποδοχή της ομοφυλοφιλίας και τη νομική μεταρρύθμιση στην Αγγλία περιελάμβανε την ανάκληση ενός εξιδανικευμένου ελληνικού μοντέλου που αντανακλούσε βικτωριανές ηθικές αξίες όπως η τιμή, η αφοσίωση και η αυτοθυσία.

συνεχίζεται...

[taxalata xalasa]

Η δίκη του Όσκαρ Ουάιλντ

Κατά τη διάρκεια της σχέσης του με τον Λόρδο Άλφρεντ «Μπόσι» Ντάγκλας, ο Ουάιλντ επικαλούνταν συχνά το ιστορικό προηγούμενο των ελληνικών μοντέλων έρωτα και αρρενωπότητας, αποκαλώντας τον Ντάγκλας τον σύγχρονο «Υάκινθο, τον οποίο ο Απόλλων αγαπούσε τόσο τρελά», σε ένα γράμμα προς αυτόν τον Ιούλιο του 1893. Η δίκη του Όσκαρ Ουάιλντ σήμανε το τέλος της περιόδου όπου οι υποστηρικτές του «ελληνικού έρωτα» μπορούσαν να ελπίζουν ότι θα νομιμοποιήσουν την ομοφυλοφιλία μέσω εκκλήσεων σε ένα κλασικό μοντέλο. Κατά τη διασταυρωμένη εξέταση, ο Ουάιλντ υπερασπίστηκε τη δήλωσή του ότι «η ευχαρίστηση είναι το μόνο πράγμα για το οποίο πρέπει να ζήσει», αναγνωρίζοντας: «Σε αυτό το σημείο, είμαι εξ ολοκλήρου στο πλευρό των αρχαίων – των Ελλήνων. Είναι μια παγανιστική ιδέα.» Με την άνοδο της σεξολογίας, ωστόσο, αυτό το είδος άμυνας απέτυχε.

20ος και 21ος αιώνας

Η κληρονομιά της Ελλάδας στην ομοφυλοφιλική αισθητική έγινε προβληματική και η έννοια ενός εθίμου που προέρχεται από την κλασική αρχαιότητα αμφισβητήθηκε. Ο Γάλλος θεωρητικός Michel Foucault (1926–1984), ίσως περισσότερο γνωστός για το έργο του Η Ιστορία της Σεξουαλικότητας, απέρριψε τις ουσιοκρατικές αντιλήψεις για την ιστορία των ομοφυλοφίλων και ενθάρρυνε μια πλέον «ευρέως αποδεκτή» άποψη ότι «ο ελληνικός έρωτας δεν είναι προεικόνιση της σύγχρονης ομοφυλοφιλίας.».-