Σταυροφοριες και Σταυροφορικα Βασιλεια στην Ανατολη

[George_V]

Μιας και η Μ. Ανατολη ειναι παλι στο προσκηνιο με τις συγκρουσεις Εβραιων και Αραβων και τους "ιερους πολεμους" εκατέρωθεν ας δουμε λιγο μερικα απο τα μεγαλυτερα γεγονοτα που συντάραξαν την περιοχη μεταξυ 11ου και 13ου αιωνα.

Τις Σταυροφοριες και τα Σταυροφορικα Βασιλεια που προεκυψαν απο αυτά.

Η ιδέα ενός ιερού πολέμου κατά των Μουσουλμάνων στην Ανατολη δεν ηταν κατι που εμφανιστηκε ξαφνικά στην Συνοδο του Κλερμόν ουτε ηταν ο Αλέξιος Κομνηνος αυτος που παρακαλέσε τη Δυση πρωτος για βοηθεια.

Η πρωτες σκεψεις για στρατιωτικη παρέμβαση προς ανακοπη του μουσουλμανικου κινδυνου από την Δυση αρχιζουν να φαινονται περιπου το 1073 με την άνοδο στον Παπικό Θρονο του Γρηγορίου Ζ’.

Δυο χρονια πριν το 1071 οι Βυζαντινοι ειχαν ηττηθει στη μάχη του Μαντζικερτ και η Ανατολια ανοιξε στους Σελτζουκους Τουρκους και αυτοι πλημμυρισαν την περιοχη. Στην Ιταλια οι Νορμανδοι ειχαν διωξει τους Βυζαντινους ενώ οι Πετσενέγγοι εκαναν συνεχεις επιδρομές στα Βαλκανια αποσταθεροποιοντας ετι περισσότερο την Αυτοκρατορια.

Μεσα σε αυτή την απελπιστικη κατάσταση ο νεος Αυτοκράτορας Μιχαήλ Ζ’ εστειλε επιστολη στον Παπα Γρηγόριο Ζ’ το 1073 ζητωντας του βοηθεια.

Ο Γρηγόριος φαινεται να αποδέχτηκε την προταση του Μιχαηλ και εστειλε στην Κωνσταντινουπολη τον Δομηνικο Πατριάρχη του Γράδο με μια επιστολη οπου συμφωνουσε σε βοηθεια (χωρις όμως να διευκρινιζει το ειδος της βοηθειας) αλλα μυστικα ελπιζοντας να επανενωσει τις Εκκλησιες
κατω από την κυριαρχια της Ρωμαικης Εκκλησιας.

Eν τουτοις μια σειρα γεγονότων όπως η συγκρουση του Παπα Γρηγοριου Ζ’ με τον Αυτοκράτορα Ερρίκο Δ’, η ανοδος των Νορμανδων στην Κατω Ιταλια και οι επαναστασεις στην Βυζαντινη Αυτοκρατορια παγωσαν τα σχέδια του Παπα ο οποιος αποφάσισε να ασχοληθει με ένα προβλημα τη φορα.

Τελικα δεν κατάφερε τιποτα καθως η Βυζαντινη διπλωματια όταν καταλαβε ότι ο Παπας συμμαχησε με τους Νορμανδους που ηταν εχθροι τους εστειλαν χρυσο στον Γερμανο Αυτοκράτορα και ο Γρηγόριος κατέληξε εξόριστος στο Σαλέρνο.

Ο νεος Πάπας Βικτωρ Γ’ πεθανε μεσα σε ένα χρονο αλλα και αυτος ηταν υποχειριο των Νορμανδων.

Εν τελει εξελέγη Παπας ο Πρυτανης του Κολλεγιου των Καρδιναλιων Οντο ντε Λαγκερυ ο οποιος πηρε το ονομα Ουρβανος Β’. Ως Γάλλος ηταν εκτος
της σφαιρας επιρροης των Νορμανδων και ο Αυτοκράτορας Αλέξιος επανελαβε και σε αυτόν την προταση που ειχε γινει και στους προκατοχους του.

Το 1095 ο Πάπας Ουρβανος Β’ εχοντας ξεπεράσει τα προβληματα του με τον Αυτοκρατορικο Αντιπαπα Κλημη Γ’ συγκάλεσε Συνοδο στην Πιατσέντσα το Μαρτιο του ιδιου ετους για να συζητησουν διαφορα θεματα όπως για τη Σιμωνια, τους γαμους των κληρικων και αλλα θεματα.

Αναμεσα στους επισκεπτες της Συνοδου βρισκοταν πρεσβεις του Αυτοκράτορα Αλεξιου Α’ Κομνηνου και οι οποιοι κληθηκαν από τον Παπα να μιλησουν ενωπιον της Συνόδου για την κατάσταση στην Ανατολη.

Οι πρέσβεις ειπαν πως ο πολεμος με τους Τουρκους εχει παρει πλεον ευνοικη τροπη για τους Χριστιανους καθως η δυναμη τους φθινει και πως με μερικες καλοσυντονισμένες εκστρατειες είναι σφοδρα δυνατο να τους συντρίψουν τελειως και για παντα.

Όμως η Αυτοκρατορια ειχε μεγάλο ελλειμα σε εμψυχο δυναμικο. Η Ανατολια που ηταν ο “στρατωνας” της Αυτοκρατοριας ειχε γεμισει τωρα Σελτζουκους και ότι ειχε απομεινει ηταν ανοργανωτο.

Ο Αυτοκρατορας εξαρτωνταν υπερβολικα από ξενους μισθοφορους Πετσενέγγους και άλλες βαρβαρικες φυλες. Η μονες συντεταγμενες και υπολογισιμες δυναμεις ηταν η Φρουρα των Βαραγγων που ειχε ενισχυθει με Αγγλοσάξωνες ευγενεις που εφυγαν από την Αγγλια μετα την καταληψη της από τους Νορμανδους και μισθοφορικες μονάδες Δυτικων τυχοδιωκτων οι οποιοι πηγαινοερχοντουσαν σε Ανατολη και Δυση εχοντας μονο προσωρινη υπηρεσια στο Βυζαντινο στρατο όπως ο Κομης Ροβερτος της Φλανδρας που πολεμουσε ως μισθοφόρος του Βυζαντινου Αυτοκρατορα από το 1090.

Ο τακτικος στρατος ηταν ελλειματικος και δεν επαρκουσε να φρουρησει ουτε τον Δουναβη ποσο μαλλον τα ανατολικα συνορα (εκει εστελναν
συνηθως τους Πετσενεγγους και αλλους βαρβαρους μισθοφορους για να τους ελεγχουν καλυτερα). Οι Σερβοι ηδη κινουνταν απειλητικα και οι Βουλγαροι υπηρχαν πληροφοριες πως ετοιμαζαν εξέγερση. Και παντα υπηρχε ο Νορμανδικος κινδυνος. Δεν ειχαν περάσει πολλα χρονια αλλωστε που ο Γυισκαρδος ειχε ερημωσει το Ιλλυρικο με την εκστρατεια του και ο γιος του ο Βοημουνδος ηταν το ιδιο επιθετικος όπως ο πατέρας του.

Αν πρεπει να επιτεθουν στους Τουρκους για να τους διαλυσουν τοτε χρειαζονται περισσότερους στρατιωτες.

Και αν αυτό δεν ηταν αρκετο για να τους πεισει οι Πρεσβεις αναφέρθηκαν και στις δυσκολιες που αντιμετώπιζαν οι χριστιανοι της Ανατολης και οι προσκυνητες των Αγιων Τοπων.

Ο Επισκοποι εντυπωσιαστηκαν αλλα και προβληματιστηκαν από την εκθεση αυτη της καταστάσεως που επικρατουσε στην Ανατολη. Το ιδιο και ο Πάπας ο οποιος και συνελαβε την ιδέα ενός Ιερου Πολέμου, μιας Σταυροφοριας κατά τη διαρκεια του ταξιδιου του από την Πιατσέντσα στην Κρεμόνα οπου πηγαινε για να συναντησει τον Κορράδο το γιο του Ερρίκου Δ’.

Από την Κρεμόνα και μεσω των Αλπεων ο Παπας Ουρβανος Β’ εφτασε στην Γαλλια τον Αυγουστο του 1095.

Στις 5 του μηνος ηταν στην Βαλενς και στις 11 εφτασε στο Λε Πουι. Από εκει εστειλε επιστολες στους Γαλλους Επισκοπους αλλα και στους Επισκοπους ομορων περιοχων να τον συναντησουν στην Κλερμον οπου εκει θα γινει Συνοδος τον Νοεμβριο.

Από το Λε Πουι εφτασε τον Σεπτέμβριο στην Προβηγκια και επισκεφθηκε την Αβινιόν και το Σεν Ζιλ.

Στις αρχές Οκτωβριου εφτασε στη Λυων και από εκει μπηκε στην Βουργουνδια και στις 25 Οκτωβριου εγκαινιασε την νεα εκκλησια της Μονης του
Κλουνυ που ειχε χτισει ο Ηγουμενος Ουγος. Από εκει με τη συνοδεια του του Επισκοπου του Κλερμον περσε στο Σουβινυ και από εκει εφτασε στο Κλερμον για να ετοιμαστει η Συνοδος.

Κατά τη διαρκεια του ταξιδιου του ο Παπας δουλευε συνεχως την ιδέα της Σταυροφορίας και συναντηθηκε ειτε δια ζωσης ειτε δι’ αντιπροσωπων με ευγενεις της περιοχης όπως ο Ραυμονδος ντε Σεν Ζιλ Κομης της Τουλουζης και Μαρκησιος της Προβηγκιας ο οποιος ειχε ηδη τη φημη “ιερου πολεμιστη” από την εποχη που πολεμησε κατά των Αράβων στην Ισπανια.

Στο Μοναστηρι του Κλουνυ συναντηθηκε με προσκυνητες που ειχαν επιστρέψει από τους Αγιους Τοπους και ετσι εμαθε από πρωτο χέρι τις δυσκολιες και τα βασανα που περασαν στα χέρια Τουρκων και Αραβων. Από αυτους εμαθε ότι οι Τουρκοι ειχαν κλεισει πλεον τους δρομους της Μ. Ασιας στους προσκυνητες και πως ετσι οι Αγιοι Τοποι ηταν ουσιαστικα αποκομμενοι από τον εξω κοσμο.

Μονο δια θαλασσης μπορουσες να πας αλλα ηταν τοσες οι δυσκολιες που προβαλλαν οι Αραβικες αρχες που ακομα και αυτό ηταν δυσκολο και πανακριβο ταξιδι. Και δεν ηταν σιγουρο ότι θα γυριζες και ζωντανος μιας και αρκουσε το παραμικρο ατοπημα ή η παραμικρη καταγγελια για να σε ριξουν στις φυλακες οι Μουσουλμανοι.

Η Συνοδος της Κλερμον ανοιξε τις εργασιες της στις 18 Νοεμβριου 1095 με την παρουσια 300 κληρικων ολων των βαθμων και ασχοληθηκε με θεματα που αφορουσαν την απαγορευση σε ευγενεις να διοριζουν Επισκοπους (Εριδα της Περιβολης), Σιμωνια, γαμους κληρικων, τον αφορισμο του Βασιλια της Γαλλιας Φιλιππου Α’ για διγαμια και του Επισκοπου του Καμπραί για Σιμωνια και τελος επικυρωσε την ανωτερότητα της Αρχιεπισκοπης της Λυων εναντι της Αρχιεπισκοπης της Ρεμς και της Αρχιεπισκοπης της Σεν.

Αλλα για το τελος ο Ουρβανος αφησε το κλου της βραδιας. Ετσι ανακοινωσε πως την Τριτη 27 Νοεμβριου η Συνοδος θα συνεδριαζε δημοσια για να εξαγγειλει ένα μεγάλο διαγγελμα προς τον λαο.

Εκεινη την ημερα το πληθος που μαζευτηκε για να ακουσει το Παπικο διάγγελμα ηταν τοσο μεγάλο που δεν χωραγε στον Καθεδρικο που συνεδριαζε η Συνοδος και ετσι αποφασιστηκε να μεταφερθει η Συνοδος σε ανοιχτο χώρο.

Ο Παπικος Θρονος στηθηκε στην Ανατολικη Πυλη της Κλερμον πανω σε πλατφορμα και εκει ανεβηκε ο Πάπας για να μιλησει στον κόσμο.

Ο ακριβης του λογος δεν εχει σωθει αλλα από ότι ξερουμε από τους ιστοριογραφους της εποχης (τουλαχιστον 1 ηταν παρων στην Κλερμον) ο Πάπας ξεκινησε να μιλαει για την αναγκη βοηθειας στους εξ ανατολων αδελφους μας οι οποιοι μας ζητουν βοηθεια καθως οι Τουρκοι βαδίζουν μεσα στην καρδια της Χριστιανοσυνης βασανιζοντας και σκοτωνοντας τους χριστιανους κατοικους και βεβηλωνοντας τα χριστιανικα ιερα. Μιλησε στο πληθος για την Βυζαντινη Αυτοκρατορια που κινδυνευει αλλα κυριως τονισε την αγιοτητα της Ιερουσαλημ η οποια βεβηλωνεται κάθε μερα από τους μουσουλμανους.

Ετσι εχοντας καταδειξει στον κοσμο την κατάσταση με τα μελανοτερα χρώματα εκανε την εκκληση του.

Πρεπει ειπε η Χριστιανοσυνη να τρέξει σε βοηθεια της Ανατολης. Πλουσιοι και φτωχοι. Πρεπει να σταματησουν να αλληλοσφάζονται και να τρεξουν να πολεμησουν σε έναν δικαιο πολεμο κανοντας το έργο του Κυριου υπο την ηγεσία του Κυριου. Και οσοι πεθανουν στη μάχη για αυτόν τον ιερο σκοπο θα εχουν πληρη αφεση αμαρτιων.

Η ζωη εδώ μπορει να είναι φτωχη και μιζερη αλλα εκει στην Ιερουσαλημ ολοι θα είναι χαρουμενοι και ευτυχισμένοι κοντα στον Κυριο. Δεν πρεπει να υπάρξει αργοπορία. Πρεπει να ετοιμαστει η εκστρατεια μεχρι το επομενο καλοκαιρι με την καθοδηγηση του Θεου.

Ο λογος του Πάπα ενθουσιασε τους παντες και σε λιγο ολοι σχεδον αρχισαν να φωνάζουν “Deus Vult” δλδ “Ο Θεος το θελει”.

Δεν ειχε προλαβει να τελειωσει την ομιλια του ο Παπας όταν ο Επίσκοπος του Λε Πουι πετάχτηκε από τη θεση του και γονατιζοντας μπροστα στον Πάπα ζητησε την άδεια να συμμετέχει στην Σταυροφορία ενώ πισω του συνωστιζονταν εκατοντάδες αλλοι που ζητουσαν το ιδιο από τον Πάπα γονατιστοι.

Παράλληλα ο Καρδινάλιος Γκρεγκουαρ πεφτει και αυτος στα γονατα και αρχιζει να ψάλλει το Confiteor με ολο τον λαο να ψάλλει μαζι του.
Oταν τελειωσε ο Καρδιναλιος, ο Πάπας διέλυσε τη Συνοδο και εστειλε τον κοσμο σπιτι του.

Ο ενθουσιασμος που συναντησε ο Ουρβανος ηταν μεγαλυτερος από ότι περιμενε ο ιδιος. Εν τουτοις όμως κανενας ευγενης δεν ηταν παρων στην Συνοδο του Κλερμον. Οσοι ζητησαν να καταταγουν στην Σταυροφορια πλην των Επισκοπων ηταν απλοι χωριάτες. Ο Ουρβανος ηξερε ότι χωρις υποστηριξη από ισχυρους φεουδάρχες η Σταυροφορια ηταν καταδικασμενη σε αποτυχια.

Ετσι αργοτερα ξαναμαζεψε τους Επισκόπους στον Καθεδρικο οπου ανανεωσαν το διάταγμα περι αφεσης αμαρτιων και λυσης των επιτιμιων για οσους θα επαιρναν μερος στην Σταυροφορια με ευσεβεις προθεσεις προσθετοντας όμως και τον ορο πως οσοι πηγαιναν στην Σταυροφορια τα υπαρχοντα τους που θα αφηναν πισω θα τιθονταν υπο την προστασια της Εκκλησιας οσο θα ελειπαν αυτοι στην Σταυροφορια με ευθυνη του τοπικου
Επισκόπου ο οποιος θα ηταν υποχρεωμενος να τα παραδωσει αθικτα στον καθενα που θα επεστρεφε από την Σταυροφορια.

Επισης αποφασιστηκε πως οι συμμετεχοντες θα επρεπε να φέρουν το σημειο του Σταυρου στα ρουχα τους ως εμβλημα της συμμετοχης τους. Ένα κοκκινο υφασματινο σταυρο ραμμένο πανω από το δεξιο ωμο του χιτώνα τους. Οποιος εφερε αυτό το συμβολο θα σημαινε ότι εχει ορκιστει να παει στην Ιερουσαλημ. Εάν γυρνουσε πισω πολύ συντομα χωρις να εκπληρώσει τον ορκο του αυτό επέφερε ποινη αυτοματου αφορισμου.

Επισης με ετερη αποφαση κληρικοι και μοναχοι μπορουσαν να μετέχουν στην Σταυροφορια μονο μετα από από αδεια του οικειου Επισκοπου.
Ηλικιωμενοι και αρρωστοι εξαιρουνταν από το καλεσμα και γενικοτερα η συμμετοχη στην Σταυροφορια επρεπε να γινεται μονο μετα από συμβουλη με τον πνευματικο του καθενος. Δεν θα ηταν πολεμος κατακτητικος αλλα πολεμος πιστης.

Αποφασιστηκε επισης να είναι όλα ετοιμα μεχρι την επομενη εορτη της Κοιμησεως της Θεοτοκου στις 15 Αυγουστου 1096 μετα τη συγκομιδη της σοδειας και σημειο συναντησης των Σταυροφορων οριστηκε η Κωνσταντινουπολη.

Συνεχιζεται....

[Στρακαστρουκας]

Ενα μεγαλο ερωτημα ειναι αν οι Σταυροφοριες καθηστερησαν την πτωση της Βυζαντινης αυτοκρατοριας η αν την επιταχυναν λογω 1204

[George_V]

Το επομενη βημα ηταν η εκλογη Αρχηγου της Σταυροφοριας. Ο Παπας κατέστησε σαφές πως η Εκκλησια εχει τον απολυτο ελεγχο της Σταυροφοριας και προτεινε για αρχηγο της τον Επίσκοπο του Λε Πουι Αντεμαρ ντε Μοντειγ συγγενη των Κομητων του Βαλεντινουα ηλικιας περιπου 40 ετών.

Ο Αντεμαρ ειχε πραγματοποιησει ηδη ένα προσκυνημα στην Ιερουσαλημ το 1086 και η προθυμια του να συμμετάσχει πρωτος στην Σταυροφορια ανταμειφθηκε με την ομοφωνη εκλογη του ως Αρχηγου της Σταυροφοριας. Ηταν εξαιρετος ιεροκηρυκας, ικανος διπλωματης, ανοιχτομυαλος και ευγενης. Προσοντα που τον εκαναν σεβαστο από ολους αλλα δεν ηταν αρκετα για να διοικησει ευγενεις στρατιωτικους παρα την επιρροη του.

Αμεσως μετα ο Ουρβανος επρεπε να βρει ισχυρη στηριξη από ευγενεις φεουδάρχες που θα εδιναν κυρος στην Σταυροφορια.
Εκει δεν χρειαστηκε να ψάξει πολύ καθως ο πρωτος ευγενης που ανταποκριθηκε στο καλεσμα για Σταυροφορια ηταν ο ισχυρος Κόμης της Τουλουζης Ραυμόνδος ο οποιος εστειλε επιστολη στον Παπα την 1η Δεκεμβριου 1095 δηλωνοντας του πως ο ιδιος και αλλοι ευγενεις της περιοχης του είναι ετοιμοι να συμμετέχουν στην Σταυροφορία.

Ο Ραυμονδος ο οποιος προφανως πρεπει να ειχε ειδοποιηθει από τον Παπα νωριτερα για τις προθεσεις του καθως θα ηταν αδυνατον να μαθει σε τοσο συντομο χρονικο διαστημα τι εγινε στην Κλερμον θεωρουσε πως οντας ο πρωτος φεουδάρχης που δηλωνει Σταυροφόρος θα επρεπε να αναλαβει την στρατιωτικη αρχηγία της Σταυροφορίας και παραλληλισε τον εαυτο του με τον Μωυση και τον Επισκοπο του Λε Πουι με τον Ααρων σε ένα βιβλικο παράδειγμα για το πως θεωρουσε την αρχηγια της Σταυροφοριας σε μια δυαδικη εξουσια κοσμικη και εκκλησιαστικη.

Ο Ουρβανος απέρριψε την προταση του Ραυμονδου. Ο Επισκοπος Αντεμαρ θα ηταν ο μονος Αρχηγος της Σταυροφοριας. Ο Ραυμονδος όμως δεν θα εκανε πισω ετσι απλα. Για την ωρα όμως θα συνεργαζοταν με τον Επισκοπο Αντεμαρ ως πιστος υπαρχηγος του.

Στις 2 Δεκεμβριου ο Παπας εφυγε από την Κλερμον και μετα από μια σειρα επισκεψεων σε μοναστηρια της περιοχης γιορτασε τα Χριστουγεννα στην Λιμόζ οπου και εκει κηρυξε την Σταυροφορία στον Καθεδρικο της πολης.

Από εκει εφυγε για το Πουατιε και μεχρι το Μάρτιο ειχε φτάσει στην Τουρ οπου συγκαλεσε Συνοδο και κηρυξε για άλλη μια φορα τη Σταυροφορια στο λαο από μια υπερυψωμενη εξέδρα στις οχθες του Λίγηρα.

Από εκει επεστρεψε στην Ακουιτανια και περνωντας από το Σαιντ και το Μπορντω εφτασε στην Τουλουζη τον Μαιο του 1096 κηρυσσοντας την Σταυροφορια από οπου περνουσε.

Στην Τουλουζη εμεινει 2 μηνες και συζητησε λεπτομερειες της Σταυροφορίας με τον Κομη Ραυμονδο. Στις αρχες Ιουλιου εφυγε μαζι του μεχρι τη Νιμ και από εκει τον Αυγουστο περασε τις Αλπεις κηρυσσοντας παντου την Σταυροφορια μεχρι την Λομβαρδια. Ο Ραυμονδος συμβουλευσε τον Παπα να ζητησει βοηθεια και από καποια ναυτικη δυναμη ώστε να μπορουν να διεκπεραιωθουν τα στρατευματα τους γρηγοροτερα στην Ανατολη.

Στην Νιμ ελαβε επιστολη από τον Γαλλο Βασιλια Φιλιππο Α’ ο οποιος εξεφραζε τη συντριβη του για την διγαμια του και τον αφορισμο του και τον ενημερωνε πως ο αδελφος του Κομης Ουγος του Βερμαντουα θα λαβει μερος στην Σταυροφορια στη θέση του.

Από την Λομβαρδια ο Πάπας εστειλε πρεσβεις στην Γενοα και ζητησε τη βοηθεια τους για την Σταυροφορια.
Η Γενοα ανταποκριθηκε θετικα και εθεσε στη διάθεσθ του Πάπα 12 γάλερες πληρως εξοπλισμενες. Εν τουτοις καθυστερησαν την παράδοση τους μεχρι να βεβαιωθουν ότι η Σταυροφορια ειχε σοβαρο σκοπο και δεν ηταν καμια φουσκα. Ετσι τα Γενουατικα πλοια δεν εφτασαν παρα μονο τον Ιουλιο του 1097. Εν τω μεταξυ όμως αρκετοι Γενουατες κατατασσονταν στην Σταυροφορια εξ ιδια βουλησεως.

Το σχέδιο του Ουρβανου ειχε επιτυχια. Σταυροφοροι συνέρρεαν από παντου ακομα και από τις μακρινες περιοχες της Σκωτίας, της Δανιας και της Ισπανιας εσπευδαν να καταταγουν. Αλλοι εβαζαν ενεχυρο τις περιουσιες τους για να μαζεψουν χρηματα για την εκστρατεια ενώ αλλοι οι οποιοι δεν περιμεναν να επιστρέψουν από την Σταυροφορια δωριζαν ολη τους την περιουσια στην Εκκλησια.

Στο μεταξυ και αλλοι ισχυροι φεουδάρχες δηλωσαν την στηριξη και τη συμμετοχη τους στην Σταυροφορία.
Εκτος από τον Κομητα Ραυμονδο της Τουλουζης και τον Κομητα Ουγο του Βερμαντουα την Σταυροφορια στηριξαν και πηραν μερος ο Κομης Ροβέρτος Β’ της Φλάνδρας, ο Δουκας Ροβέρτος της Νορμανδιας (πρωτοτοκος γιος του Γουλιελμου του Κατακτητη Βασιλεα της Αγγλιας) και ο γαμπρος του Κομης Στέφανος του Μπλουα.

Από την Γερμανικη Αυτοκρατορια καταταχτηκαν ο Δουκας της Κατω Λωρραινης Γοδεφρειδος ντε Μπουγιον μαζι με τα αδέλφια του Ευστάθιο Κομη της Βουλωνης και Βαλδουινο μαζι με αλλους κατωτερους ευγενεις από Γαλλια και Γερμανια και μερικους κληρικους όπως ο Επισκοπος του Μπαγιέ από την Νορμανδια.

Αλλα και στην Ιταλια επικρατουσε ο ιδιος ζήλος. Τον Σεπτεμβριο του 1096 στην Μπολονια ηταν τοσο μεγάλος ο ογκος των πολιτων που πηγαν να καταταγουν ώστε ο Πάπας αναγκαστηκε να τους απαγορευσει την καταταξη χωρις εγγραφη αδεια του πνευματικου τους. Όπως επισης απαγορευσε και σε νιοπαντρους να να καταταγουν στην Σταυροφορια χωρις την εγγραφη αδεια της συζυγου τους.

Στο μεταξυ τα νεα της Σταυροφοριας ειχαν φτασει στην Κατω Ιταλια και οι πολεμοχαρεις Νορμανδοι ανυπομονοι για μια νεα πολεμικη περιπέτεια αρχισαν να κατατάσσονται. Εν τουτοις οι ευγενεις κρατησαν μικρο καλαθι αρχικα καθως ηθελαν να δουν που θα παει το πράγμα πρωτα.
Εκτος από τον γιο του Ροβερτου Γυισκάρδου τον Πριγκιπα του Τάραντα Βοημουνδο ο οποιος εσπευσε να στηριξει την Σταυροφορια.

Ο Βοημουνδος ειχε σχέδια να καταλαβει ολη την Κατω Ιταλια για λογαριασμο του αλλα αυτά τα σχέδια ανατράπηκαν από τον αδελφο του Ρογήρο και τον θειο του Ρογήρο και αναγκαστικα περιοριστηκε μονο στην κληρονομια που του αφησε ο Γυισκάρδος στον Τάραντα.

Τωρα όμως με την Σταυροφορια όλα ξανανοιγαν παλι. Αν δεν μπορουσε να εχει κρατος δικο του στην Ιταλια θα εφτιαχνε ένα καινουριο κράτος στην Ανατολη. Ετσι μαζι με αδελφια και ξαδέλφια καταταχτηκαν στην Σταυροφορια.

Η επιστροφη του Πάπα στη Ρώμη τα Χριστουγεννα του 1096 βρηκε την Ευρώπη σε Σταυροφορικο αναβρασμο. Πλεον ηταν σιγουρος ότι η Σταυροφορια ειχε ξεκινησει οριστικα και αμετάκλητα.

Η ΛΑΙΚΗ ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΑ

Από οπου περνουσε ο Πάπας εδινε οδηγιες στους Επισκόπους να κηρυσσουν την Σταυροφορια. Όμως η πραγματικη δουλεια γινοταν από χαμηλοβαθμους κληρικους και μοναχους όπως ο Ρομπερ ντ’Αρμπρισελ και ο Πέτρος ο Ερημιτης γνωστος και ως Κουκουπετρος.

Ο Πετρος ειχε προσπαθησει να προσκυνησει στην Ιερουσαλημ αλλα βασανιστηκε από τους Τουρκους στη διαδρομη και αναγκαστηκε να γυρισει πισω. Ηταν ενας κοντος γέροντας με ένα μακρυ ασχημο προσωπο ο οποιος γυρνουσε ξυπολητος πανω στο γαιδαρο του με το βρωμικο τριμμένο ράσο του και κηρυττε την Σταυροφορια. Δεν ετρωγε ποτε ψωμι ουτε επινε νερο αλλα ετρωγε μονο ψάρια και επινε κρασι.

Ηταν όμως δεινος ιεροκηρυκας και τα λογια του συγκινουσαν τους ανθρωπους οι οποιοι ακουγαν τα λογια του και βλεποντας τον με αυτή την εμφάνιση τον θεωρουσαν ως αγιο. Λεγοταν ότι ειχε στην κατοχη του μια επιστολη η οποια ειχε πεσει από τον ουρανο και ελεγε πως οι Χριστιανοι θα απελευθερωσουν τους Αγιους Τοπους αρκει να το προσπαθησουν.

Αλλοι παλι ελεγαν ότι ειχε δει τον Χριστο σε οραμα ο οποιος του ειπε να κηρυξει την Σταυροφορια και πως αυτος ηταν που ειχε πεισει τον Παπα Ουρβανο Β’ να κηρυξει Σταυροφορια

Ο Πετρος ο Ερημιτης ξεκινησε την αποστολη του από το Μπερυ τον Φεβρουαριο του 1096 και μεχρι τον Μαρτιο ειχε οργωσει ολη την περιοχη μεχρη την Ορλεανη και την Καμπανία και την Λωρραινη.

Από εκει περασε τον Μευση και πηγε στο Ααχεν και την Κολωνια οπου γιορτασε το Πάσχα κηρυσσοντας την Σταυροφορία. Ειχε μαζι του και μαθητες τους οποιους εστελνε σε διαφορες πολεις που δεν μπορουσε να παει ο ιδιος.

Αναμεσα στους μαθητες του ηταν ο Βαλτέρ ντε Σαν-Αβουαρ, ο Ρειναλντ ντε Μπρις, ο Ζοφρυ Μπουρελ, ο Βαλτερ ντε Μπρετειγ και τα αδελφια Ορελ και Γκοτσαλκ από την Γερμανια.

Οπου πηγαιναν ο Πετρος η οι μαθητές του ολος ο λαος ακολουθουσε. Ανδρες, γυναικες παιδια εγκατελειπαν τα σπιτια τους και ακολουθουσαν τον Πέτρο.

Όταν εφτασε το Πασχα του 1096 στην Κολωνια ειχε ηδη πισω του ένα ετεροκλητο πληθος 15000 ανθρωπων και χιλιαδες αλλοι ενωθηκαν μαζι τους στην Γερμανια.

Βεβαια δεν τους αδικει κανεις γιατι τον ακολουθησαν. Η ζωη του χωρικου στην Γαλλια και τη Γερμανια του 11ου αιώνα ηταν μαλλον μιζερη και κυριως ανασφαλης λογω επιδρομων από Βικινκς και αλλους αλλα και από τις ορέξεις του τοπικου φεουδάρχη καθως και από ληστρικες επιδρομες αν το χωριο ηταν μακρια από το καστρο του τοπικου αρχοντα ή αν δεν ειχε την προστασια του για τους ΧΥΖ λογους (π.χ. δεν του πληρωσαν αρκετο φορο η σοδεια).

Μετα ειχαν να αντιμετωπισουν και αλλα θεματα όπως θεομηνιες, επιδημιες, θνησιμοτητα, λιμο και αλλα.

Η μεταναστευση (γιατι επι της ουσιας για μεταναστευση προκειται και όχι για εκστρατεια) ηταν ουσιαστικα επιβεβλημενη μηπως και καταφέρουν να βελτιωσουν τις συνθηκες ζωης τους σε καποιο νέο μερος ειτε εκει γυρω ειτε στην Ανατολη (αν καταφερναν να φτάσουν ποτε εκει δλδ).

Πολλοι από τους ακολουθους του Πετρου ακουγαν αυτό που ηθελαν να ακουσουν. Πιστευαν δλδ ότι ο Πέτρος ως νεος Μωυσης τους οδηγει στη γη της Επαγγελιας οπου θα εχουν γη με πλουσια αγαθα στην Ιερουσαλημ. Αν και θα επρεπε να πολεμησουν με τις λεγεωνες του Αντιχρίστου στο μεταξυ ο στοχος που ηταν η Γη της Επαγγελιας στην Παλαιστινη τους παρηγορουσε.

Στο μεταξυ στην Ανατολη η Αυτοκρατορια βρισκοταν σε μια σπανια αναπαυλα μεταξυ πολεμων.

Ο Αυτοκράτορας Αλέξιος Κομνηνος ειχε μολις αποκρουσει μια εισβολη Κουμανών στα Βαλκάνια και τους ειχε συντρίψει στη μαχη τρομοκρατώντας ολες τις υπολοιπες βαρβαρικες φυλες σε τετοιο βαθμο που να μην κινηθει καμια εναντιον και να τολμησει να περάσει τον Δουναβη.

Στα Ανατολικα συνορα η Βυζαντινη διπλωματια δουλευε με τις μηχανες στο φουλ προκαλωντας τον ένα εμφυλιο μετα τον άλλο αναμεσα στους Σελτζουκους Τουρκους φτάνοντας το Σουλτανατο τους στα ορια της διάλυσης.

Ο Αλεξιος βιαζόταν να ξεκινησει εκστρατεια εναντιον τους για να τους διαλυσει αλλα την ανεβαλλε συνεχως περιμενοντας την σωστη στιγμη καθως ειχε προβλημα αναπληρωσης του εμψυχου δυναμικου του.

Τωρα όμως οι ελπιδες του αναπτερωθηκαν καθως οι πρακτορες του στην Ιταλια εστελναν αναφορες πως πλεον αντι για μεμονωμενες μισθοφορικες μονάδες ιπποτων ετοιμαζεται ολοκληρος Φραγκικος στρατος να σπεύσει σε βοηθεια του.

Από την άλλη όμως συνοφρυωθηκε καθως ηξερε από πρωτο χέρι ότι οι Φράγκοι είναι ικανοι να τον προδόσουν πολύ γρηγορα. Η ιστορια του Ρουσέλιου ηταν νωπη ακομα στο Βυζάντιο.

Ο Αλεξιος γνωριζε ότι οι Φραγκοι είναι πιστοι μονο στο χρημα και σιγουρα δεν προκειται να τηρησουν καμια συμφωνια αν μυριστουν περισσοτερο χρημα αλλου. Σιγουρα προκειται για μια μεγάλη πολεμικη στρατια αλλα ο Αλέξιος περαν από την εφεση των Φράγκων στην προδοσια σκεφτηκε και αυτό που σκεφτηκε και ο λαος του. Μια τοσο μεγάλη στρατια η οποια φέρνει μαζι της και οικογένειες όπως λενε οι αναφορες πως θα την ταισει κανεις?

Ετυχε τοτε να εχει πεσει και επιδημια ακριδας στην Αυτοκρατορια οι οποιες κατέφαγαν τα αμπελια αλλα δεν πειραξαν καθολου το σιτάρι και αλλα δημητριακα. Αυτό ερμηνευτηκε ως καλος οιωνος από τους ιερεις οι οποιοι ειπαν πως οι Σταυροφοροι δεν θα πειράξουν τους Χριστιανους οι οποιοι συμβολιζονται από το σιτάρι αλλα θα καταστρέψουν τους Σαρακηνους που συμβολιζονται από τα αμπέλια. Όπως και να χει βεβαια οι Φραγκοι ταυτιζονται με ακριδες.

Ο Αλέξιος ξεκινησε αμεσως τις προετοιμασιες. Οι Σταυροφοροι επρεπε να εφοδιαστουν με τροφιμα αμεσως μολις μπουν στην Αυτοκρατορια και να ληφθουν όλα τα μετρα αποτροπης λεηλασιων και αλλων εκτροπων εις βαρος του λαου.

Ετσι σε κάθε πολη αποθηκευτηκαν εφοδια για τους Σταυροφορους και σταθμευσε από ένα αποσπασμα στρατου σε κάθε πολη που θα περνουσαν το οποιο θα τους συνοδευε μεχρι τον επομενο σταθμο για να τους αστυνομευει.

Δυο δρομοι οδηγουσαν από τα Βορεια συνορα στην Κωνσταντινουπολη. Ο Βορειος δρομος ο οποιος ακολουθουσε την πορεια Δουναβης-Βελιγραδι-Ναισσος-Σοφια-Φιλιππουπολις-Αδριανουπολη-Κωνσταντινουπολη.

Και δευτερος δρομος η Εγνατια Οδος η οποια ακολουθουσε την πορεια Δυρράχιο-Αχριδα-Μοναστηρι-Εδεσσα-Θεσσαλονικη-Μοσυνοπολις-Σηλυμβρια-Κωνσταντινουπολη.

Από αυτους ο συνηθεστερος δρομος ηταν αυτος της Εγνατιας καθως ηταν πιο ευκολο να ερθει κανεις με πλοιο μεχρι το Δυρράχιο και από εκει να παρει την Εγνατια μεχρι την Κωνσταντινουπολη παρα να διασχισει ολη την Ευρωπη και να περασει τον Δουναβη από τον Βορειο Δρομο.

Ετσι κι αλλιως οι πρακτορες του Αλεξιου ελεγαν ότι ο στρατος συγκεντρωνεται στην Ιταλια. Αρα η λογικη πορεια θα ηταν να περάσουν την Αδριατικη και να βγουν στο Δυρράχιο. Ετσι εστειλε εφοδια και αποσπάσματα σε ολους τους σταθμους της Εγνατιας Οδου πιστευοντας από εκει θα ερθουν.

Μαλιστα εστειλε και ειδικες οδηγίες στον ανηψιο του Ιωάννη Κομνηνο Κυβερνητη του Δυρραχιου για το πως πρεπει να υποδεχτει τους Φράγκους ευγενεις αλλα παράλληλα να παρατηρησει και να του αναφέρει το μεγεθος του στρατου, τον οπλισμο του και τα σχεδια τους. Επισης μολις εμφανιστουν να ειδοποιησει αμεσως την κυβερνηση στην Κωνσταντινουπολη ώστε να αποσταλλουν πρεσβεις να τους συνοδευσουν.

Παραλληλα διαταχθηκε και ο Ναυαρχος Νικόλαος Μαυροκατακαλων να περιπολει με μια μοιρα του Αυτοκρατορικου Στολου στην Αδριατικη και να κοιτάει για τυχον φραγκικα μεταγωγικα που εχουν προορισμο το Δυρράχιο και να ειδοποιησει αμεσως αμα τη εμφανισει. Ο Αλεξιος αποφασισε να παραμεινει στην Κωνσταντινουπολη και να περιμενει εκει τους Σταυροφορους. Ηξερε χαρις στους κατασκοπους του στην Ιταλια ότι ο Πάπας εχει ορισει την 15η Αυγουστου ως ημερα εναρξης της Σταυροφοριας και ηταν ηδη Μαιος. Ειχε αρκετο καιρο μπροστα του για να ετοιμαστει.

Αλλα εκανε λαθος. Στα τελη Μαιου 1096 εφτασε μηνυμα στην Κωνσταντινουπολη ότι εμφανιστηκε Σταυροφορικος στρατος αλλα όχι από εκει που περιμενε. Οι Σταυροοφοροι εφταναν από τον Βορειο Δρομο μεσω Ουγγαριας και βαδιζαν προς το Βελιγράδι.

Συνεχιζεται...

[George_V]

Πισω στη Γερμανια ο Πετρος εφτασε με τους ακολουθους του στην Κολωνια το Μεγάλο Σάββατο 12 Απριλιου 1096.

Εκει αρχισε να καταλαβαινει ότι αυτό που ειχε δεν είναι στρατος αλλα ένα ετεροκλητο συνοθυλευμα ενθουσιωδων ανδρων γυναικων και παιδιων με μονο συγκολλητικο στοιχειο τον θρησκευτικο ζηλο τους (και ισως την επιθυμια τους να γλιτωσουν από την μιζερη αγροτικη ζωη τους).

Οι περισσοτεροι ηταν αγραμματοι χωριάτες αλλα υπηρχαν αναμεσα τους και μερικοι αστοι και καποια νεοτερα μελη ιπποτικων οικογενειων αλλα ακομα και πρωην ληστες καταδικοι και εγκληματιες.

Ο καθενας ακολουθουσε τον Πετρο για δικους του λογους και ο μονος κοινος παρονομαστης ηταν ο θρησκευτικος ζηλος τους (τουλαχιστον για τους περισσοτεροιυς).

Όπως και να χει όμως αυτος ο οχλος επρεπε να τραφει καπως. Και στην Μεσαιωνικη Ευρωπη ελαχιστες περιοχες μπορουσαν να συντηρησουν έναν οχλο τετοιου μεγέθους. Η Κολωνια ειχε μια πλουσια υπαιθρο και ηταν εμπορικο σημειο πανω σε ποτάμι και Πέτρος θελησε να το εκμεταλλευθει αυτό σταματωντας εκει για λιγο και να κηρυξει την Σταυροφορα και στους Γερμανους της Κολωνιας ελπιζοντας να στρατολογησει μελη της τοπικης αριστοκρατιας στην Σταυροφορια.

Μεχρι στιγμης μονο Γάλλοι ισχυροι φεουδάρχες ειχαν καταταγει στην Σταυροφορια. Από τη Γερμανια δεν ειχε ερθει κανεις μεγάλος ευγενης (ο Δουκας της Λωρραινης κτλ. δεν ειχε ακομα εκδηλωθει) παρα μονο λιγοι κατωτεροι ευγενεις.

Το κηρυγμα παντως του Πέτρου ειχε αντικτυπο και κατάφερε να καταταγουν στην Σταυροφορια ο Κομης Χιουγκο φον Τουμπινγκεν, ο Κομης Χαινριχ φον Σβαρτσενμπερνγκ, ο Βαλτερ φον Τεκ και οι τρεις γιου του Κομητα φον Ζιμμερν.

Όμως οι Γαλλοι ηταν ανυπομονοι. Δεν ηθελαν να πειμενουν στην Κολωνια και ετσι επεισαν τον Βαλτερ ντε Σαν-Αβουαρ μαθητη του Πέτρου να φυγουν αμεσως μετα τη γιορτη του Πασχα στις 13 Απριλιου. Και ετσι εφυγε ο Σαν-Αβουαρ με μερικους χιλιαδες την Τριτη του Πάσχα και βαδισε προς τα συνορα με την Ουγγαρια.

Βαδιζοντας κατά μηκος του Ρηνου και του Νεκαρ προς τον Δουναβη εφτασε στα Ουγγρικα συνορα στις 8 Μαιου.
Από εκει εστειλε πρεσβεις στον Βασιλια της Ουγγαριας Κολομαν ζητωντας του αδεια να περάσει αβλαβως το εδαφος του καθως και προμηθειες για τους συντροφους του.

Ο Βασιλιας Κολομαν ανταποκριθηκε θετικα και οι Σταυροφοροι του Σαν-Αβουαρ περασαν την Ουγγαρια χωρις να ανοιξει μυτη φτάνοντας προς τα τέλη του μηνα στο Σεμλίν και από εκει περνωντας τον ποταμο Σαυο μπηκαν στην Βυζαντινη επικράτεια και κινηθηκαν προς το Βελιγράδι. Το μονο παρατράγουδο που συνεβη ηταν πως στο Σεμλιν 16 Σταυροφοροι προσπαθησαν να ληστεψουν ένα τοπικο παζάρι αλλα συνελληφθησαν από
Ουγγρους στρατιωτες και κρεμαστηκαν.

Ο Στρατηγος του Βελιγραδιου ξαφνιαστηκε. Κανεις δεν τον ειχε ενημερώσει για την παρουσια Σταυροφόρων στην περιοχη και δεν ειχε οδηγίες με το τι να κανει. Ετσι έστειλε αμεσα αγγελιοφορους στη Ναισσο την εδρα του Κυβερνητη της Επαρχιας ζητώντας αμεσα οδηγιες.

Ο Κυβερνητης Νικητας ξαφνιαστηκε και αυτος και επισης ουτε αυτος ειχε οδηγιες τι επρεπε να κανει. Ετσι εστειλε αγγελιοφορο στην Κωνσταντινουπολη ζητώντας νεες εντολες.

Στο μεταξυ οι Σταυροφόροι του Βαλτερ εφτασαν στο Βελιγράδι και ζητησαν εφοδια καθως τους ειχαν σωθει οι τροφες και ηταν πεινασμένοι. Όμως η συγκομιδη δεν ειχε αρχισει ακομα και η φρουρα ειχε ελαχιστα τροφιμα στη διαθεση της και δεν μπορουσε να διαθεσει τιποτα.

Ετσι οι Σταυροφοροι αναγκαστηκαν να λεηλατησουν την υπαιθρο για να βρουν τροφη.
Ο Στρατηγος βλεποντας αυτό διέταξε τη φρουρα να επιτεθει και να απωθησει τους ληστες και στη μαχη που ακολουθησε πολλοι Σταυροφοροι
σφαγιάστηκαν από τους πιο εμπειρους Βυζαντινους στρατιωτες ενώ αλλοι καηκαν ζωντανοι όταν μπηκαν σε μια εκκλησια για να σωθουν και η οποια αρπαξε φωτια κατά τη διαρκεια της μάχης.

Μετα από αυτό το επεισοδιο ο Βαλτερ και οι εναπομειναντες Σταυροφοροι εφυγαν και κατευθυνθηκαν στην Ναισσο.
Εκει τους υποδέχθηκε ο Κυβερνητης Νικητας και τους ανακοινωσε ότι είναι φιλοξενουμενοι του μεχρι να λαβει νεες εντολες από την Κωνσταντινουπολη.

Ο Αλεξιος αιφνιδιαστηκε από το μηνυμα του Κυβερνητη καθως πιστευε ότι οι Σταυροφοροι θα ξεκινουσαν στις 15 Αυγουστου και θα ερχονταν από το Δυρράχιο. Τωρα του ηρθαν Μαιο και από τον Βορειο Δρομο. Τελικα οι κατασκοποι του μαλλον ειχαν λαθος πληροφοριες όπως πιστευε.

Όμως δεν μπορουσε να κανει κατι για αυτό. Ετσι εστειλε νεες εντολες στον Κυβερνητη της Ναισσου και του ζητησε να στειλει τους Σταυροφορους στην Κωνσταντινουπολη με στρατιωτικη συνοδεια. Πριν φυγει όμως ενημερωσε πως πισω από αυτόν ερχονταν και αλλοι Σταυροφοροι με επικεφαλης τον Πετρο τον Ερημιτη.

Ο Κυβερνητης Νικητας ακουγοντας αυτό εφυγε αμεσως για το Βελιγράδι για να τους συναντησει και επικοινωνησε με τον Ουγγρο Κυβερνητη του Σεμλιν ενημερωνοντας και αυτόν.

Ετσι και εγινε. Στα μεσα Ιουνιου εφτασαν στην Κωνσταντινουπολη οι πρωτοι Σταυροφοροι οι οποιοι εμειναν αναυδοι από το θεαμα που αντικρυσαν.
Οι περισσοτεροι που δεν ειχαν βγει ποτε από το χωριο τους το να αντικρυζουν μια μεγαλειωδη πολη στα μετρα της Κωνσταντινουπολης και ετριβαν τα ματια τους. Χαρακτηριστικο είναι ότι καποιος από αυτους ειπε πως “ετσι πρεπει να είναι και ο Παράδεισος”.

Πισω στη Γερμανια ο Πετρος εφυγε από την Κολωνια στις 20 Απριλιου με 20000 πληθος ενώ από πισω θα ακολουθουσαν αργοτερα και αλλοι Γερμανοι με ηγετες τους Ορελ και Γκοτσαλκ μαζι με τον Κομη Εμιχ φον Λεζινγκεν.

Από την Κολωνια ο Πετρος βαδισε κατά μηκος του Ρηνου όπως και ο Σαν-Αβουαρ και από εκει στον Νεκαρ και στον Δουναβη.
Στο Δουναβη διασπαστηκαν καθως καποιοι ηθελαν να κατέβουν με πλοιο τον Δουναβη ενώ ο Πετρος με το κυριο σωμα προχωρησαν και μπηκαν στην Ουγγαρια από το Οντενμπουργκ με τον Πετρο επικεφαλης στον γαιδαρο του και τους Γερμανους ευγενεις στο πλαι του με τα αλογα τους ενώ πισω ακολουθουσε η σκευοφορος και το ταμειο της Σταυροφορίας. Ολος ο υπολοιπος οχλος ακολουθουσε πεζος. Σε καλο δρομο μπορουσαν να ταξιδεψουν περιπου 25 μιλια την ημερα.

Από εκει εστειλε πρεσβεις στον Βασιλια Κολομαν ζητωντας αδεια να περάσει από τα εδαφη του και ο Βασιλιας την εδωσε υπο τον ορο να μη γινει καμια λεηλασια στα χωρια γιατι αλλιως θα υποστουν βαρεια τιμωρια.

Οι Σταυροφοροι κινηθηκαν ηρεμα στην Ουγγαρια και κοντα στο Καρλοβτσι επανενωθηκαν με οσους ειχαν κατεβει τον Δουναβη με πλοιο.
Ετσι ο Πετρος εφτασε στις 20 Ιουνιου στο Σεμλιν.
Και εκει αρχισαν τα προβληματα,

Ο Κυβερνητης του Σεμλιν ο οποιος ηταν Τουρκος Ογκουζ στην καταγωγη φοβηθηκε το μεγεθος του Σταυροφορικου οχλου και με τη βοηθεια του Βυζαντινου Κυβερνητη Νικητα προσπαθησαν να τους περιορισουν.

Στο μεταξυ αναμεσα στους Σταυροφορους κυκλοφορησαν φημες πως οι προηγουμενοι Σταυροφοροι που περασαν υπεφεραν τα πανδεινα και πως οι δυο κυβερνητες συνομωτουσαν εναντιον τους.

Και οι φοβοι τους εγιναν χειροτεροι όταν ειδαν κρεμασμενους ακομα τους 16 Σταυροφορους που ειχαν αποπειραθει να ληστεψουν το τοπικο παζάρι.
Όλα θα ειχαν κυλησει ομαλα ακομα και με τα νευρα τους τεντωμενα αν δεν ειχε γινει ενας καυγάς στην τοπικη αγορα με αφορμη την τιμη ενός ζευγαριου μποτες.

Ο καυγάς συντομα εξελιχθηκε σε κανονικη μαχη παρα τις κραυγες του Πέτρου να σταματησουν και ο Ζοφρι ντε Μπουρελ με μια ομαδα Σταυροφορων επιτέθηκε στην Ακροπολη του Σεμλιν και την κατέλαβε σκοτωνοντας 4000 Ουγγρους.

Στα χερια των Σταυροφόρων εκτος από το κάστρο επεσαν και μεγαλες ποσοτητες εφοδιων.

Όταν τελικα συνηλθαν τρομοκρατηθηκαν στην ιδέα της οργης του Ουγγρου Βασιλια και ετρεξαν γρηγορα στον ποταμο Σαυο για να περάσουν απεναντι στην Βυζαντινη επικράτεια πριν μαθει ο Βασιλιας Κολομαν τι εγινε.

Διέλυσαν όλα τα σπιτια στο Σεμλιν και με τα ξυλα εφτιαξαν προχειρες σχεδιες για να περάσουν απεναντι.
Στο μεταξυ ο Κυβερνητης Νικητας παρακολουθουσε το χάος από το Βελιγράδι και ειχε αγχωθει. Προσπαθησε να ελεγξει την ροη των Σταυροφορων από το ποταμι και να τους αναγκάσει να χρησιμοποιησουν μονο ένα περασμα και να μην μπαινουν ανεξελεγκτα από παντου.

Η φρουρα που ειχε στη διαθεση του ηταν ως επι το πλειστον Πετσενέγγοι μισθοφοροι και τους εστειλε με μαουνες να σπρωχνουν τους Σταυροφορους μονο σε ένα περασμα.

Όμως γρηγορα αντιληφθηκε ότι οι Σταυροφόροι είναι πάρα πολλοι και δεν εχει τοσους στρατιωτες για να τους ελεγξει επιτυχως και ετσι αποφάσισε να υποχωρησει στη Ναισσο εγκαταλειποντας το Βελιγράδι. Τουλαχιστον η Ναισσος εχει ισχυροτερη φρουρα μεγαλυτερα τειχη και περισσοτερα εφοδια.

Οι κατοικοι του Βελιγραδιου βλεποντας τον Κυβερνητη και τον στρατο να φευγουν και τους Σταυροφορους να αποβιβαζονται κατά κυματα τρομοκρατηθηκαν και εγκατελέιψαν την πολη νομιζοντας ότι γινεται βαρβαρικη εισβολη και ανεβηκαν στα βουνα.

Ηταν 26 Ιουνιου η μερα εκεινη. Οι Σταυροφοροι περνουν με σχεδιες τον Σαυο και οι Πετσενεγγοι προσπαθουν να τους περιορισουν βυθιζοντας οποια σχεδια δεν περνάει από το ορισμενο περασμα. Οποιος Σταυροφορος πιανεται αιχμαλωτος από τους Πετσενεγγους εκτελειται επι τοπου.

Οσοι περασαν απεναντι μπαινουν στο αδειο Βελιγράδι το οποιο λεηλατουν ολοκληρωτικα και του βαζουν φωτια.
Από εκει βαδιζουν νοτια και φτάνουν στην Ναισσο στις 3 Ιουλίου. Ο Πετρος στελνει πρεσβεις στον Κυβερνητη Νικητα και ζητα προμηθειες και τροφιμα.

Ο Νικητας στο μεταξυ εχει ενημερώσει την Κωνσταντινουπολη για την αφιξη των Σταυροφορων του Πέτρου και περιμενε πρεσβεις και στρατιωτες για να τους συνοδευσουν στην Κωνσταντινουπολη όπως ειχε γινει και με τους προηγουμενους. Οι εντολες του ηταν να περιμενουν εκει οι Σταυροφοροι μεχρι να ερθουν από την Κωνσταντινουπολη.

Το προβλημα ηταν όμως πως συντηρεις ολο αυτό τον πληθυσμο μεχρι να ερθουν να τους παρουν? Και πως διασφαλιζεις ότι δεν θα κανουν καμια βλακεια όπως με το Βελιγράδι?

Τελικα ο Κυβερνητης Νικητας δεχτηκε να τους δωσει προμηθειες αρκει οι Σταυροφοροι να του εδιναν ομηρους ως εγγυηση ότι θα κατσουν φρονιμα.
Ο Πετρος δέχτηκε και παραδωθηκαν ως ομηροι ο Ζοφρι Μπουρελ και Βαλτερ ντε Μπρετειγ.

Στην αρχη όλα κυλησαν ηρεμα. Οι κατοικοι της Ναισσου τους πουλησαν τα τροφιμα που χρειαζονταν αν και αρκετοι τα εδιναν δωρεαν από ελεημοσυνη στους φτωχοτερους Σταυροφορους.

Το επομενο πρωι οι Σταυροφοροι ξεκινησαν για την Σοφια οπου θα τους περιμεναν οι απεσταλμενοι του Αυτοκράτορα.
Όπως εφευγαν από την πολη καποιοι Γερμανοι εβαλαν φωτια σε ένα μυλο για να εκδικηθουν τον μυλωνα με τον οποιο ειχαν τσακωθει το προηγουμενο βράδυ.

Όταν το εμαθε αυτό ο Νικητας εστειλε τη φρουρα του να επιτεθει στην οπισθοφυλακη των Σταυροφορων και να παρει αιχμαλωτους ως αντιποινα για τη φωτια στο μυλο.

Ο Πετρος βρισκοταν ένα μιλι μπροστα και δεν ηξερε τι γινοταν πισω ως που τον ειδοποιησαν και γυρισε ο ιδιος πισω και διαπραγματευτηκε με τον Κυβερνητη Νικητα λυτρα για τους αιχμαλωτους και αποζημιωση για τον μυλωνα.

Οσο όμως μιλουσαν οι δυο τους αρχισαν να διαρρεουν φημες για προδοσια και επιθεση από τους Βυζαντινους στο στρατο των Σταυροφορων και για να γινουν τα πραγματα ακομα χειρότερα καποιοι θερμοκεφαλοι Σταυροφοροι επιτέθηκαν σε ένα από τους πυργους της Ναισσου.

Η φρουρα τους απωθησε ευκολα και αντεπιτέθηκε. Ο Κυβερνητης ακουγοντας το γενικο χαμο εγκατέλειψε τις διαπραγματευσεις για να δει τι γινεται και ο Πετρος τον ακολουθησε για να συνεχισουν τη συζητηση.

Παράλληλα μια άλλη ομάδα Σταυροφορων προσπαθησε να επιτεθει ξανα στην Ναισσο αλλα ο Κυβερνητης Νικητας αποφάσισε ότι ως εδώ ηταν τα πράγματα και διεταξε τη φρουρα της πολης να κανει ευθεια επιθεση κατά μετωπο στους Σταυροφόρους.

Οι Σταυροφοροι που όπως ειπαμε οι περισσοτεροι ηταν χωριατες και εμποροι με την πρωτη αψιμαχια με την εμπειρη Βυζαντινη φρουρα διαλυθηκαν και πολλοι σφαγιαστηκαν ενώ συνεληφθησαν ανδρες και γυναικοπαιδα ως αιχμαλωτοι.

Το δε ταμειο της Σταυροφοριας λεηλατηθηκε από τη Φρουρα της Ναισσου.

Ο Πετρος μαζι με τον Ρειναλντ ντε Μπρις, τον Βαλτερ ντε Μπρετειγ και 5000 ανδρες κατάφεραν να το σκάσουν και κρυφτηκαν στα βουνα πιστευοντας ότι μονο αυτοι σωθηκαν από τη σφαγη.

Το επομενο πρωι όμως βρηκαν αλλους 7000 επιζωντες και ενωθηκαν μαζι τους συνεχιζοντας το δρομο τους.

Στο εγκαταλελειμενο χωριο Μπελα Παλανκα σταματησαν και πηραν οτ προμηθεια βρηκαν προχειρη καθως δεν τους ειχε μεινει τιποτα πλεον.
Στις 12 Ιουλιου εφτασαν στη Σοφια και συναντηθηκαν με τους Πρεσβεις του Αυτοκράτορα και τους στρατιωτες που θα τους συνοδευαν στην Κωνσταντινουπολη. Οι πρεσβεις τους ανεφοδιασαν και το ταξιδι δσυνεχιστηκε χωρις παρατραγουδα.

Στην Φιλιππουπολη οι κατοικοι συγκινηθηκαν από το θεαμα των σχεδον σκελετωμενων Σταυροφόρων και τους εδιναν δωρεαν τροφιμα , αλογα και μουλαρια.

Φτανοντας στην Αδριανουπολη εφτασε επιστολη του Αυτοκράτορα με την οποια χορηγουνταν αμνηστια στους Σταυροφορους για οσα εγκληματα διεπραχθησαν κατά το περασμα και τη διαμονη τους από Βελιγράδι και Ναισσο καθως ειχαν ηδη τιμωρηθει αρκετα χαντοντας το μισο τους στρατο
και όλα τους τα υπαρχοντα.

Την 1η Αυγουστου οι Σταυροφοροι εφτασαν στην Κωνσταντινουπολη και εμειναν και αυτοι αναυδοι με το μεγαλειο της Πολης όπως και οι προηγουμενοι.

Την ιδια μερα κληθηκε σε ακρόαση ο Πετρος ο Ερημιτης καθως ο Αυτοκράτορας ηταν περιεργος να δει τον αρχηγο αυτου του οχλου.

Ο Πετρος ελαβε χρηματα και συμβουλες από τον Αυτοκράτορα ο οποιος φυσικα δεν ηταν ευχαριστημενος με αυτό που εβλεπε. Ειχε ζητησει στρατιωτικη βοηθεια από την Δυση και τι πηρε? Έναν οχλο που δεν ξερει που παει και γιατι παει. Είναι σιγουρο σκεφτηκε ο Αυτοκράτορας πως αυτοι οι ανθρωποι βαδιζουν προς την καταστροφη τους. Μολις πατησουν στην Ασια θα τους λιωσουν οι Τουρκοι.

Από την άλλη όμως επρεπε να ξεφορτωθει στα γρηγορα αυτό τον απειθαρχο οχλο πριν του δημιουργησει προβλημα μεσα στην Κωνσταντινουπολη. Ηδη ειχε αναφορές ότι οι Σταυροφοροι ειχαν προβει σε κλοπες και ληστειες ακομα και στα περιχωρα της Πολης.

Και ακομα χειροτερα ειχαν διαρρηξει Παλατια και βιλλες στα προάστεια και τα ειχαν λεηλατησει. Μεχρι και το μολυβδο από την στεγη της Εκκλησια της Πηγής πηραν.

Επρεπε να φυγουν αμεσως. Ετσι στις 6 Αυγουστου ο Αυτοκρατορικος Στολος αρχισε να τους μεταφέρει απεναντι από το Βοσπορο οπου και βαδισαν προς την Νικομηδεια λεηλατωντας τα παντα στο περασμα τους.

Η Νικομηδεια ηταν πολη φάντασμα καθως ειχε λεηλατηθει από τους Τουρκους πριν 15 χρονια και οι Σταυροφοροι την αξιωσαν για τον εαυτο τους.
Όμως γρηγορα ξεσπασε καυγας μεταξυ Γαλλων και Γερμανοιταλων για το ποιος θα την παρει.

Συνεχίζεται...

[zteo]

Την σταυροφορία των παιδιών την υπολογίζουν σαν σταυροφορία?

[George_V]

Την σταυροφορία των παιδιών την υπολογίζουν σαν σταυροφορία?

Αυτο εγινε 120 χρονια απο την εποχη που ειμαστε τωρα στο κειμενο.

[Στρακαστρουκας]

Την σταυροφορία των παιδιών την υπολογίζουν σαν σταυροφορία?

Αυτο εγινε 120 χρονια απο την εποχη που ειμαστε τωρα στο κειμενο.

Εμεις πρεπει να σχολιαζουμε τις σταυροφοριες μηνα-μηνα?

[George_V]

Την σταυροφορία των παιδιών την υπολογίζουν σαν σταυροφορία?

Αυτο εγινε 120 χρονια απο την εποχη που ειμαστε τωρα στο κειμενο.

Εμεις πρεπει να σχολιαζουμε τις σταυροφοριες μηνα-μηνα?

Ιts not what i meant.

Θεωρησα οτι ειχε μπλεξει τη Λαικη Σταυροφορια με τη Σταυροφορια των Παιδων.

[taxalata xalasa]

Ο Πέτρος ήταν αειλιώμας απ'το κρασί που έπινε συνέχεια...

[George_V]

Εκει διασπαστηκε ο οχλος και οι Γερμανοι μαζι με τους Ιταλους εξελέξαν αρχηγο τους τον Ραιναλδο έναν ευγενη από την Ιταλια. Όμως συνεχισαν να βαδιζουν μαζι αλλα με ξεχωριστες διοικησεις πλεον και μετακινηθηκαν δυτικοτερα καταλαμβανοντας το παλιο Βυζαντινο καστρο της Κιβωτου το οποιο ειχε αναστηλωσει προσφατα ο Αυτοκρατορας Αλέξιος για να στεγάσει εκει Αγγλους μισθοφόρους.

Η συμβουλη που ειχε δωσει ο Αλέξιος στον Πετρο ηταν να περιμενει τους κανονικους Σταυροφορους πριν ξεκινησει αλλα ο Πετρος ειχε χασει πλεον
την επιρροη του στον Σταυροφορικο οχλο. Οι Γερμανοι και οι Ιταλοι υπακουαν πλεον στον Ραιναλδο και οι Γαλλοι στον Ζοφρι Μπουρελ. Ετσι ότι και να ελεγε ο Πετρος κανεις δεν τον ακουγε.

Οι Σταυροφοροι λοιπον αφου λεηλατησαν την περιοχη γυρω από την Κιβωτο μπηκαν σε ελεγχομενο από τους Τουρκους εδαφος ληστευοντας χριστιανικα χωρια όμως.

Περι τα μεσα Σεπτεμβριου περιπου 1000 Γαλλοι εφτασαν μεχρι τα τειχη της Νικαιας η οποια ηταν τοτε πρωτευουσα του Σελτζουκου Σουλτάνου Κιλιτζ Αρσλαν και λεηλατησαν τα χωρια γυρω από αυτην σκοτωνοντας τον κυριως χριστιανικο πληθυσμο τους.

Ένα Τουρκικο αποσπασμα προσπαθησε να τους απωθησει αλλα οι Σταυροφοροι τους νικησαν και γυρισαν με νέο αέρα στην Κιβωτό οπου πουλησαν ότι εκλεψαν από τα χωρια στους ναυτες του Αυτοκρατορικου Στολου που τους μετεφερε εκει.

Βλεποντας την επιτυχια των Γάλλων οι Γερμανοι ζηλεψαν και οργανωσαν μια εκστρατεια με 6000 ανδρες βαδισαν κατά της Νικαιας λεηλατωντας ότι
εβρισκαν στο περασμα τους.

Αλλα αντιθετα από τους Γαλλους δεν λεηλατησαν χριστιανους παρα μονο μουσουλμανους.

Ετσι εφτασαν στο καστρο Ξερογορδωνα το οποιο κατέλαβαν ευκολα με εφοδο και ανακαλυψαν ότι ειχε μεγάλες ποσοτητες εφοδιων παντος ειδους. Ετσι αποφάσισαν να το κανουν βαση τους και από εκει να λεηλατουν την περιοχη.

Όταν εμαθε ο Σουλτανος την πτωση του καστρου εστειλε ένα Στρατηγο του με μεγάλη δυναμη να το επανακαταλαβει.

Το συγκεκριμενο καστρο βρισκοταν πανω σε ένα λοφο και η υδρευση του γινοταν από ένα πηγάδι και μια πηγη σε παρακειμενη κοιλαδα τα νερα των οποιων διοχετευονταν εντος των τειχων.

Οι Σταυροφοροι εμαθαν ότι ερχονται οι Τουρκοι και τους εστησαν ενεδρα αλλα στις 29 Σεπτεμβριου 1096 στη μαχη που επακολουθησε την ενεδρα οι Σταυροφοροι ηττηθηκαν και υποχωρησαν στο κάστρο.

Οι Τουρκοι ανακαλυψαν το πηγάδι και την πηγη που υδροδοτουσε το καστρο και αφου απεκοψαν την υδρευση του πολιορκησαν το καστρο.
Πολύ συντομα οι Σταυροφοροι αρχισαν να τρελαινονται από τη διψα. Αρχισαν να γλειφουν την υγρασια από τις πετρες του καστρου για λιγο νερο
ενώ αλλοι εκαναν τομες στις φλεβες των αλογων τους και ρουφουσαν το αιμα.

Αλλοι παλι επιναν ο ενας τα ουρα του αλλου.

Μετα από 8 αγωνιωδεις μερες αφορητης διψας ο Ραιναλδος αποφάσισε να παραδοθει.

Ο Τουρκος Στρατηγος του εγγυηθηκε ότι οποιος αλλαξοπιστησει δεν θα πειραχθει και με αυτή την υποσχεση ο Ραιναλδος ανοιξε τις πυλες του καστρου και παραδοθηκε.

Οποιος δεχθηκε να γινει μουσουλμανος εζησε. Οποιος αρνηθηκε να γινει μουσουλμανος εκτελεστηκε επι τοπου.
Αλλα και οσοι εγιναν μουσουλμανοι όπως ο Ραιναλδος και αλλοι μπορει να γλιτωσαν την εκτέλεση αλλα πουληθηκαν ως σκλαβοι στην Αντιοχεια, στο Χαλέπι και στο Χοραζάν.

Πισω στο καστρο της Κιβωτου αρχισαν να φτάνουν φημες πως οι Γερμανοι κατέλαβαν όχι μονο το καστρο του Ξερογορδωνα αλλα κατελαβαν ακομα και την πρωτευουσα του Σουλτάνου τη Νικαια και τωρα μοιραζουν τα λαφυρα μεταξυ τους.

Αυτό ηταν μια ψευτικη φημη που κυκλοφορησαν οι ιδιοι οι Τουρκοι με σκοπο να ξετρυπωσουν και τους υπολοιπους Σταυροφορους.

Και το σχεδιο τους πετυχε. Οι υπολοιποι Σταυροφοροι το πιστεψαν και χαρουμενοι ξεκινησαν να πανε στη Νικαια αλλα φτάνοντας στον Ξερογορδωνα ανακαλυψαν εντρομοι την φριχτη αληθεια.

Πανικοβληθηκαν και επικρατησε χαος. Με δυσκολια καταφεραν οι αρχηγοι να τους συγκρατησουν πριν διαλυθουν πληρως και μετα αφου επεστρεψαν στην Κιβωτο συζητησαν τι επρεπε να γινει καθως πλεον ηταν εκτεθειμενοι σε τουρκικη επιθεση. Ο Πετρος ο Ερημιτης δεν ηταν μαζι τους. Αλλωστε πλεον κανεις δεν τον ακουγε και για αυτό ειχε παει στην Κωνσταντινουπολη να φερει βοηθεια από τον Αυτοκρατορα και να κερδισει
λιγο από τη χαμενη του επιρροη με αυτό.

Η αρχικη ιδεα ηταν να κανουν μια αυτοκτονικη επιθεση για να εκδικηθουν τους στρατιωτες που σφαχτηκαν στον Ξερογορδωνα αλλα τελικα επικρατησε η ιδεά του Βαλτερ ντε Σαν-Αβουαρ να περιμένουν τον Πετρο να γυρισει σε 8 μερες.

Όμως ο Πετρος δεν γυρισε και το συμβουλιο συζητησε ξανα το τι επρεπε να γινει.

Ο Βαλτερ ντε Σαν-Αβουαρ, ο Ραιναλντ ντε Μπρις, ο Βαλτερ ντε Μπρετειγ, ο Φουλκ ντ’Ορλεαν, ο Χιουγκο φον Τουμπινγκεν και ο Βαλτερ φον Τεκ επεμεναν να περιμένουν γυρισει ο Πέτρος.

Όμως ο Ζοφρι Μπουρελ με τη πιεση του στρατου που ειχε πισω του επεβαλε τη δικη του αποψη.

Επεμενε να επιτεθουν στους Τουρκους. Και οι αλλοι αρχηγοι μπροστα στον κινδυνο να εκτελεστουν από τους στρατιωτες τους αναγκαστηκαν να υποχωρησουν.

Ετσι την αυγη της 21ης Οκτωβριου 1096 ολοκληρος ο Σταυροφορικος στρατος βγηκε από την Κιβωτο αφηνοντας πισω μονο ηλικιωμενους, γυναικες και παιδια και βαδισε κατά της Νικαιας.

Όμως μολις 4 χλμ μακρια από την Κιβωτο κοντα στο χωριό Δρακων επεσαν σε ενεδρα Τουρκων οπου ξαφνικα μια βροχη από βέλη επεσε πανω τους σκοτωνοντας παρα πολλους και τραυματιζοντας ακομα περισσοτερους.

Επικρατησε συγχυση και πανω στον πανικο επιτέθηκαν οι Τουρκοι. Οι ιπποτες πολεμησαν γενναια αλλα οι γραμμες τους εσπαζαν πολύ ευκολα λογω τους πανικου που ειχε δημιουργηθει.

Η μαχη κρατησε μερικα λεπτα. Ο Σταυροφορικος στρατος ειχε διαλυθει και ότι απεμεινε ετρεχε πισω στην Κιβωτο.

Οι επιζωντες μπηκαν στο καστρο αλλα δεν προλαβαν να κλεισουν τις πυλες και συντομα πλημμυρισαν το φρουριο οι Τουρκοι σφάζοντας οποιον εβρισκαν μπροστα τους. Αντισταση 0. Οσοι καταφεραν να αποδράσουν κρυφτηκαν στο παρακειμενο δάσος ενώ αλλοι βουτουσαν στη θαλασσα για να γλιτωσουν. Οποιος εμεινε στο κάστρο σφαγιαστηκε εκτος από νεαρα αγορια και κοριτσια τα οποια πηραν για σκλαβους και χαρέμια.

Οι πιο τυχεροι από ολους ηταν αυτοι που βρηκαν ένα παλιο ετοιμορροπο παραθαλασσιο καστρο λιγο πιο μακρια στην περιοχη και κλειστηκαν εκει. Καπου 3000 ατομα.

Το καστρο ηταν πολύ παλιο με σαπιες πορτες και παραθυρα αλλα πολύ γερα τειχη. Τελικα κατάφεραν να αντέξουν στις επιθέσεις των Τουρκων αλλα ολη η περιοχη από το χωριο Δρακων μεχρι τη θαλασσα ηταν γεματη πτωματα.

Αναμεσα στους νεκρους ηταν ο Βαλτερ ντε Σαν-Αβουαρ, ο Ραιναλντ ντε Μπρις, ο Φουλκ ντ’ Ορλεαν, ο Χιουγκο φον Τουμπινγκεν, ο Βαλτερ φον Τεκ, οι Κονραντ και Αλμπερτ φον Ζιμμερν και σχεδον ολοι οι Γερμανοι ιπποτες.

Ο Ζοφρι Μπουρελ αυτος που τους οδηγησε στην καταστροφη από μια ειρωνια της τυχης κατάφερε να επιβιωσει της καταστροφης μαζι με τον Βαλτερ
ντε Μπρετειγ, Γκυγιομ ντε Πουασυ, Χαινριχ φον Σβαρτσενμπεργκ, Φριντριχ φον Ζιμμερν και Ρουντολφ φον Μπραντις. Ολοι τους βαρυτατα τραυματισμενοι.

Μολις επεσε το σκοτάδι και σταματησαν οι τουρκικες επιθεσεις ενας Ελληνας που ηταν μαζι με τους Σταυροφορους βρηκε μια βαρκα και κωπηλατωντας ολη νυχτα καταφερε να φτάσει στην Κωνσταντινουπολη οπου ενημερωσε τον Αυτοκράτορα και τον Πετρο τον Ερημιτη για την καταστροφη.

Δε μας διασωθηκε η αντιδραση του Πέτρου σε αυτά τα νεα αλλα ο Αυτοκρατορας μολις τα εμαθε διεταξε να φυγει αμεσως ένα αποσπασμα με τον Αυτοκρατορικο Στολο και να μαζεψει ότι εμεινε από τους Σταυροφορους.

Μολις αποβιβαστηκε ο Βυζαντινος στρατος κοντα στο καστρο οι Τουρκοι τρομοκρατηθηκαν και ελυσαν την πολιορκια αμεσως. Ότι εμεινε από τους Σταυροφορους επιβιβαστηκε στα πλοια και μεταφέρθηκαν στην Κωνσταντινουπολη.

Εκει με διαταγη του Αυτοκράτορα τους δοθηκαν σπιτια στα προάστεια της Πολης υπο τον ορο όμως να παραδόσουν ολο τον οπλισμο τους στους στρατιωτες που τους συνοδευαν. Ολοι δεχτηκαν τον ορο και ξεκινησαν μια νεα ειρηνικη ζωη στην Κωνσταντινουπολη πλεον.
Ετσι τελειωσε η Λαικη Σταυροφορια. Αλλα εχει και άλλες.

Συνεχιζεται...

[George_V]

Η ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΑ

Όπως ειδαμε πιο πανω όταν ο Πέτρος εφυγε στις 20 Απριλιου για τη Σταυροφορια του αφησε πισω του 2 μαθητες του τον Ορελ και τον Γκοτσαλκ οι οποιοι στρατολογησαν άλλον έναν Σταυροφορικο οχλο αλλα πολύ συντομα αυτή η Σταυροφορια εξετράπη του αρχικου σκοπου της επιλεγοντας να υπηρετησει έναν άλλο σκοπο εντος Ευρωπης πρωτα.

Στραφηκε κατά των Εβραικων παροικιων στην Ευρωπη.

Εβραικες παροικιες υπηρχαν στην Ευρωπη εδώ και αιωνες και ειχαν μεγαλο ρολο στο εμποριο και στην οικονομια καθως ηταν ο συνδετικος κρικος στο εμποριο μεταξυ Χριστιανων και Μουσουλμανων.

Περαν βεβαια αυτων εξασκουσαν με μεγάλη επιτυχια το επαγγελμα του τοκογλυφου σε μια εποχη που δεν υπηρχαν τραπεζικα ιδρύματα και η τοκογλυφια απαγορευοταν στη Δυση να γινεται από χριστιανους ενώ στην Ανατολη ειχε τοσο αυστηρους κανονισμους για τους Χριστιανους που ηταν πρακτικα αδυνατον να γινει κανεις τοκογλυφος. Ετσι βρεθηκε ένα καινουριο πεδιο για να μεγαλουργησουν οι Εβραιοι μιας και θα επαιζαν χωρις αντιπαλο ουσιαστικα.

Οσο για την συμβιωση με τους Χριστιανους αν εξαιρεσει κανεις ένα διωγμο στην Βησιγοτθικη Ισπανια πριν 600 χρονια δεν ειχε γινει κατι άλλο εναντιον τους.

Μπορει τα αστικα τους δικαιωματα να ηταν περιορισμενα αλλα σιγουρα οι κοσμικες και εκκλησιαστικες αρχες τους εδιναν μια μορφη προστασιας καθως οι υπηρεσιες που προσφεραν ηταν πολυτιμες.

Ειδικα οι Βασιλεις της Γαλλιας και της Γερμανιας τους ειχαν από κοντα καθως οι Εβραιοι ηταν μια μονιμη πηγη δανεισμου για να καλυπτουν τα εξοδα τους παραδοσιακα.

Στο μεταξυ ο απλος λαος που στεναζε κατω από την τοκογλυφια τους αρχισε να τους μισει.

Αυτό εφτασε στο πικ του τον 11ο αιωνα και μπορει να πει κανεις πως φταιει και λιγο οι σταυροφοριες για αυτό.

Αν ενας ιπποτης θελει να παει στην Σταυροφορια θα χρειαστει σιγουρα οπλισμο, πανοπλια κτλ. . Αυτά είναι πολύ ακριβα. Και αν υποθεσουμε ότι είναι νεοτερος γιος ο οποιος δεν κληρονομει απολυτως τιποτα ουτε λεφτα ουτε γη τοτε ο μονος τροπος για να πληρωσει για όλα αυτά είναι να παρει δάνειο από Εβραιους.

Και δημιουργειται μετα το παράδοξο. Πως παει κανεις σε έναν Ιερο Πολεμο για την πιστη του εχοντας χρηματοδοτηθει από αυτόν που σταυρωσε τον ιδρυτη της πιστης του?

Θα πει κανεις ότι δεν πολεμαμε Εβραιους αλλα Μουσουλμανους. Είναι άλλο το ένα άλλο το άλλο. Αυτοι διωκουν Χριστιανους όχι οι Εβραιοι.
Αλλα οι απαντηση σε αυτό ηταν ναι αλλα αυτοι εκαναν χειροτερα, Αυτοι σταυρωσαν τον Χριστο.

Μεχρι το 1096 οι Εβραιοι σε Γαλλια και Γερμανια ειχαν καταλαβει ότι το Σταυροφορικο κινημα καποια στιγμη θα στραφει εναντιον τους λογω φημων που κυκλοφορησαν πως διαφοροι ευγενεις που κατατασονταν στις Σταυροφοριες ορκιζονταν πως θα εκδικηθουν το θανατο του Χριστου με το αιμα των Εβραιων.

Φυσικα δεν υπηρχε τετοιος ορκος αλλα οι Εβραιοι φανταζονταν ότι υπηρχε και αυτό ηταν αρκετο για να τους τρομοκρατησει. Βεβαια για να ειμαστε δικαιοι αυτή τη φημη την εσπρωξε και λιγο ο ιδιος ο Δουκας για να μπορεσει να εκβιασει τους Εβραιους να του δωσουν χρηματα για να τους εξαιρεσει από το διωγμο.

Όλα αυτά αναγκασαν τον Αρχιραββινο της Rhineland Καλωνυμο να γράψει επιστολη στον Αυτοκράτορα Ερρίκο Δ’ ο οποιος παντα τους φεροταν φιλικα και να του υποδειξει να απαγορευσει τους διωγμους κατά των Εβραιων.

Παράλληλα οι Εβραικες κοινοτητες Μαινζ και της Κολωνιας προσεφεραν από 500 ασημενια μαρκα η κάθε μια στον Δουκα Γοδεφρειδο της Κατω Λωρραινης για να τους εξαιρέσει από το διωγμο που φαντάζονταν ότι θα υποστουν.

Ο Ερρικος Δ’ εξεδωσε διαταγμα προς ολους τους ευγενεις της Αυτοκρατοριας υποχρεωνοντας τους να σεβαστουν την ασφαλεια των Εβραιων.
Ο Γοδεφρειδος όμως εχοντας ηδη εισπράξει 1000 μαρκα από το πουθενα ως εγγυηση για την ασφάλεια των Εβραιων δηλωσε πως φυσικα δινει εγγυησεις ασφαλειας των Εβραιων αφου ποτε δεν σκεφτηκε να τους καταδιωξει.

Στο μεταξυ το Σταυροφορικο κινημα μεγάλωνε και τον Απριλιο του 1096 καποιος Φολκμαρ μαζεψε 10000 ανδρες και ξεκινησε να συναντησει τον Πετρο τον Ερημιτη ο οποιος ειχε ηδη φτάσει στην Ουγγαρια τοτε.

Ο Φολκμαρ τον ακολουθησε και κατευθυνθηκε και αυτος στην Ουγγαρια μεσω Βοημιας.

Λιγο πιο μετα ο Γκοτσαλκ με αλλον έναν Σταυροφορικο οχλο ξεκινησε και κατεβηκε τον Ρηνο μεσω Βαυαριας ενώ ενας τριτος στρατος υπο τον Κομη Εμιχ φον Λεζινγκεν ειχε ηδη αποκτησει φημη ληστων ενώ ο ιδιος ο Κομης υποστηριζε ότι ειχε την εγκριση του Θεου για τις πραξεις του μιας και στο σωμα του ειχε αποτυπωθει μυστηριωδως ένα σταυρος.

Σιγα σιγα πυκνωναν οι ταξεις του και συμμετειχαν ακομα και μελη της Γαλλικης και της Γερμανικης αριστοκρατιας όπως ο Αρχων του Ζβαιμπρουκεν, του Σαλμ, του Βιερνενμπεργκερ, ο Χαρτμαν φον Ντιλιγκεν, ο Ντρογκο ντε Νεστλε, ο Κλαραμπαλντ ντε Βεντειγ, ο Τομας ντε λα Φερ και ο Γκυγιωμ Υποκομης ντε Μελουν ο επονομαζομενος και Ξυλουργος.

Συντομα ο Κομης Εμιχ καταλαβε πως μπορει να βγαλει λεφτα από αυτή την υποθεση εκμεταλλευομενος τον θρησκευτικο ζηλο των ανθρωπων.
Αγνοωντας τις διαταγες του Αυτοκράτορα Ερρικου Δ’ για προστασια των Εβραιων ο Κομης φον Λεζινγκεν ξεκινησε την Σταυροφορια του στις 3 Μαιου 1096 με επιθεση κατά της Εβραικης κοινοτητας του Σπιερ που βρισκοταν διπλα στο καστρο του.

Ο Επισκοπος του Σπιερ αρχικα ηταν αδιαφορος ως προς τους Εβραιους τελικα δεχτηκε να τους βοηθησει με το αναλογο τιμημα φυσικα και τους εθεσε υπο την προστασια του.

Οι Σταυροφοροι του φον Λεζινγκεν καταφεραν να πιασουν μονο 12 Εβραιους τους οποιους και εσφαξαν όταν αυτοι αρνηθηκαν να βαφτιστουν χριστιανοι ενώ μια Εβραια αυτοκτονησε για να αποφυγει το βιασμο της από στρατιωτες του Κομη.

Ολοι οι υπολοιποι Εβραιοι κρυφτηκαν από τον Επισκοπο και η φρουρα του Επισκοπου καταφερε να συλλαβει αρκετους από τους στρατιωτες που ειχαν εκτελεσει τους 12 Εβραιους και τους οποιους καταδικασε ο Επισκοπος σε αποκοπη των χεριων.

Αυτό ηταν μονο η αρχη. Στις 18 Μαιου ο Κομης Εμιχ εφτασε με το στρατο του στη Βορμς οπου συντομα αρχισε να κυκλοφορει η φημη πως οι Εβραιοι ειχαν απαγαει έναν Χριστιανο τον οποιον επνιξαν σε ένα κουβα νερο και με αυτόν τον κουβα δηλητηριαζαν πηγαδια και πηγες νερου στην πολη της Βορμς.

Η φημη ηταν αρκετη για να προκαλεσει επεισοδια σε βαρος της Εβραικης κοινοτητας και πολλοι ανδρες της πολης ενωθηκαν με το στρατο του Κομη Εμιχ. Οποιος Εβραιος πιανοταν εκτελουνταν επι τοπου.

Και παλι επενεβη ο τοπικος Επισκοπος οπου ανοιξε τις πυλες του Επισκοπειου και δεχτηκε μεσα τους περισσοτερους Εβραιους για να τους προστατευσει αλλα ο Κομης Εμιχ δεν καταλαβαινε από αυτά.

Παραβιασε το εκκλησιαστικο ασυλο και σπαζοντας τις πορτες του Επισκοπειου και παρα τις απειλες και διαμαρτυριες του Επισκοπου εσφαξε 500 Εβραιους που ειχαν βρει καταφυγιο στο Επισκοπειο στις 20 Μαιου.

5 μερες μετα στις 25 Μαιου ο Κομης Εμιχ εφτασε στο Μαινζ. Αλλα ο Αρχιεπισκοπος του Μαινζ Ροθαρντ εχοντας ενημερωθει για το τι εγινε στο Σπιερ και στη Βορμς διέταξε να κλεισουν τις πυλες της πολης και να μην επιτραπει η εισοδος στον Κομη Εμιχ και το στρατο του.

Όμως τα νεα ότι εφτασε ο Κομης Εμιχ και του τι ειχε γινει στις άλλες πολεις προκαλεσαν εξεγερση μεσα στην πολη με αντιεβραικο χαρακτηρα και στις 26 Μαιου οι αντιεβραιοι κατοικοι της πολης ανοιξαν τις πυλες της πολης στον στρατο του Κομη Εμιχ.

Οι Εβραιοι ειχαν κλειστει στη Συναγωγη και από εκει εστειλαν 200 ασημενια μαρκα στον Αρχιεπισκοπο του Μαινζ και αλλα 200 στον Δημαρχο της πολης ζητωντας τους να τους παρουν υπο την προστασια τους ενώ παράλληλα προσέφεραν 7 λιτρες χρυσου στον Κομη Εμιχ για να τους λυπηθει.

Ο Κομης Εμιχ πηρε τα λεφτα αλλα εκανε το κοροιδο. Την άλλη μερα επιτέθηκε στο Παλατι του Αρχιεπισκοπου και ο Αρχιεπισκοπος Ροθαρντ το εσκασε με ολη την ακολουθια του.

Οι Εβραιοι που βρισκονταν μεσα στο Παλατι επιχειρησαν να αντισταθουν αλλα τελικα σφαγιαστηκαν.
Μετα πολιορκησε το Δημαρχειο της πολης οπου ο Δημαρχος του Μαινζ προβαλλε σθεναρη αντισταση στον Κομη Εμιχ ο οποιος τελικα εβαλε φωτια στο Δημαρχειο και αναγκασε τους υπερασπιστες του και τους Εβραιους να βγουν εξω.

Οσοι Εβραιοι δεχτηκαν να βαφτιστουν Χριστιανοι τους χαριστηκε η ζωη. Οσοι αρνηθηκαν εκτελεστηκαν.
Για δυο μερες οι στρατιωτες του Κομη Εμιχ χτενιζαν την πολη για κρυμμενους Εβραιους και σκοτωναν επι τοπου οσους ανακαλυπταν και δεν ηθελαν να βαφτιστουν. Να σημειωθει πως αρκετοι από αυτους που δεχτηκαν να βαφτιστουν αυτοκτονησαν αμεσως μετα.
Ο τελευταιος Εβραιος που εμεινε στη Συναγωγη σκοτωσε την οικογένεια του, εβαλε φωτια στη Συναγωγη και μετα αυτοκτονησε.

Αντιθετα ο Αρχιραββινος Καλωνυμος με 50 συντροφους του δραπετευσε και πηγε στο Ρουντεσχαιμ και ζητησε ασυλο από τον Αρχιεπισκοπο του Μαινζ που ειχε καταφυγει εκει.

Ο Αρχιεπισκοπος προσπάθησε να τους πεισει να βαφτιστουν χριστιανοι και να γλιτώσουν αλλα ο Αρχιραββινος δεν αντεξε άλλο καθως το θεωρησε προσβολη αυτό και αρπαζοντας ένα μαχαιρι από το τραπέζι του Αρχιεπισκοπου προσπαθησε να τον μαχαιρωσει.

Επενεβη όμως η φρουρα και τον απετρεψε. Ο Αρχιραββινος και οι συντροφοι του συνεληφθησαν και παραδοθηκαν στον Κομη Εμιχ ο οποιος τους εκτέλεσε.

Επομενος σταθμος του Κομη Εμιχ ηταν η Κολωνια η οποια σειοταν από αντιεβραικες διαδηλωσεις ηδη από τον περασμένο Απριλιο και τωρα οι Εβραιοι πανικοβλητοι από τα γεγονοτα του Μαινζ εγκατελειπαν με κάθε μεσο την πολη και κρυβονταν στα γυρω χωρια και σε σπιτια χριστιανων φιλων τους.

Ο Κομης Εμιχ εκαψε τη Συναγωγη τους και σκοτωσε ένα ζευγάρι Εβραιων που βρεθηκε εκει και αρνηθηκε να βαφτιστει χριστιανοι.
Εκει σταματησε τις θηριωδιες του ο Κομης Εμιχ καθως ο Αρχιεπισκοπος της Κολωνιας ειχε αρκετη δυναμη και επιρροη για να μπορεσει να τον αποτρεψει να συνεχισει την καταστροφη.

Εκει αποφασισε ο Κομης Εμιχ πως το εργο του στο Ρηνο ειχε τελειωσει και κατευθυνθηκε προς την Ουγγαρια. Αλλα ένα μεγάλο μερος του στρατου του διαφωνησε καθως ηθελε να εκκαθαρισει την πεδιαδα του Μοσελε από τους Εβραιους και ετσι διασπαστηκε ο στρατος του με το αποσπασθεν κομματι να φτάνει στην Τριερ την 1 Ιουνιου.

Οι περισσοτεροι Εβραιοι της Τριερ ειχαν ζητησει ασυλο από τον Αρχιεπισκοπο της Τριερ και ειχαν κρυφτει στην Αρχιεπισκοπη αλλα οσο πλησιαζαν οι Σταυροφοροι καποιοε Εβραιοι πανικοβληθηκαν και αρχισαν να πολεμουν μεταξυ τους ενώ αλλοι επεφταν στο ποταμι και πνιγονταν.

Οι Σταυροφοροι τελικα προσπερασαν την Τριερ και κατευθυνθηκαν στο Μετς οπου εκτελεσαν 22 Εβραιους που βρηκανε εκει. Και στα μεσα Ιουνιου επεστρεψαν στην Κολοωνια για να ξαναενωθουν με τον Κομη Εμιχ αλλα αυτος ειχε ηδη φυγει για την Ουγγαρια ετσι οι Σταυροφοροι προχωρησαν κατά μηκος του Ρηνου σφαζοντας τους Εβραιους στο Νεφς, στο Βεβελινγκχοφεν, στο Ελλερ και στο Ζαντεν.

Εκει διαλυθηκαν και αλλοι γυρισαν σπιτια τους ενώ αλλοι ενωθηκαν με τον Σταυροφορικο στρατου του Δουκα Γοδεφρειδου όταν περασε από εκει.
Στο μεταξυ ο άλλος Σταυροφορικος οχλος του Φολκμαρ εχοντας μαθει τα κατορθωματα του Κομη Εμιχ εφτασε στα τελη Μαιου στην Πράγα και 1 μηνα μετα αρχισαν τις σφαγες Εβραιων μεσα στην πολη. Οι τοπικες αρχες δεν μπορουσαν να τους αντιμετωπισουν και αδικως διαμαρτυροταν και φωναζε ο Επίσκοπος της Πράγας.

Από την Πραγα ο Φολκμαρ περασε στην Ουγγαρια και στη Νιτρα μια από τις μεγαλυτερες πολεις της Ουγγαριας επιχειρησε να ξεκινησει σφαγές Εβραιων.

Όμως οι Ουγγροι απαγορευσαν κάθε διωξη κατά των Εβραιων και όταν ο Φολκμαρ τους αγνοησε η φρουρα του επιτεθηκε και διέλυσε τον στρατο του και εκτοτε αγνοειται η τυχη του Φολκμαρ και των υπολοιπων επιζωντων οι οποιοι μαλλον γυρισαν σπιτια τους. Αν μπορεσαν δλδ.

Ο τριτος Σταυροφορικος Γερμανικος οχλος υπο τον Γκοτσαλκ τον μαθητη του Πετρου του Ερημιτη ειχε παρει το δρομο μεσω Βαυαριας και σταματησε στη Ρατισμπον για να σφαγιασει τους εκει Εβραιους.

Λιγες μερες μετα μπηκαν σε Ουγγρικο εδαφος στο Βισελμπουργκ με την αδεια του Βασιλια Κολομαν της Ουγγαριας υπο τον ορο να μη γινει κανενα παρατραγουδο εντος Ουγγρικης επικρατειας.

Αλλα οι Σταυροφοροι αρχισαν να λεηλατουν την υπαιθρο, να κλεβουν κρασια, σιταρια, προβατα και βοδια και συντομα εγινε μαχη μεταξυ των Σταυροφορων και των χωρικων.

Ο Βασιλιας της Ουγγαριας τοτε διέταξε το στρατο να τους απωθησει και τελικα τους στριμωξε σε ένα χωριο στα ανατολικα που λεγεται Στουλβαισενμπουργκ και εκει οι Σταυροφοροι παραδοθηκαν.

Κατασχεθηκε ολος ο οπλισμος τους καθως και οσα πραγματα ειχαν κλεψει.
Όμως επειδη εγινε αποπειρα να αντισταθουν καποιοι και επειδη ο Ουγγρος Βασιλιας εμαθε τι ειχε γινει στη Νιτρα δεν τους εμπιστευοταν ουτε και αοπλους διέταξε να εκτελεστουν ολοι.

Ετσι ο Ουγγρικος στρατος επεσε πανω τους και δεν εμεινε ρουθουνι. Ο Γκοτσαλκ προσπαθησε να δραπετευσει αλλα συνεληφθη και εκτελεστηκε. Δεν εμεινε κανεις ζωντανος.

Πισω στον Κομη Εμιχ παλι ο οποιος εχει φτάσει στα Ουγγρικα συνορα και προκαλει πονοκεφαλο στον Βασιλια Κολομαν καθως είναι ο τριτος Γερμανικος στρατος με υποπτες διαθεσεις που φτάνει στα συνορα του. Και αυτος είναι ο μεγαλυτερος από τους προηγουμενους. Ο Βασιλιας είναι εξαλλος και σκεφτεται όχι και άλλος… Ποσοι θα περάσουν από δω πια?

Ο Κομης Εμιχ ζητά αδεια να περάσει από Ουγγρικο εδαφος αλλα ο Βασιλιας Κολομαν εξαλλος αρνειται την αδεια και στελνει το στρατο του να υπερασπιστει η γεφυρα του παραποταμου του Δουναβη η οποια είναι ο μονος τροπος εισοδου στην Ουγγαρια.

Για 6 εβδομαδες ο στρατος του Κομη Εμιχ μαχονταν τον Ουγγρικο στρατο και δεν μπορουσε να περάσει. Στο μεταξυ βεβαια λεηλατουσαν και τη γυρω περιοχη για να εχουν να φανε.

Τελικα ο Κομης Εμιχ βρηκε τροπο να παρακαμψει τη γεφυρα και περασε τον παραποταμο οπου και πολιορκησε το Ουγγρικο φρουριο Βισελμπουργκ.
Το φρουριο κρεμοταν από μια κλωστη πριν πεσει αλλα μια φημε ότι ερχεται ο ιδιος ο Βασιλιας Κολομαν με μεγάλο στρατο τρομοκράτησε τον Κομη Εμιχ και τον αναγκασε να λυσει την πολιορκια.

Όταν όμως εφευγε οι πολιορκουμενοι εκαναν εξοδο ξαφνικα και αιφνιδιασαν τους Σταυροφορους του Εμιχ οι οποιοι πανικοβληθηκαν και μετα από συντομη μαχη διαλυθηκαν με τους περισσοτερους να πεφτουν νεκροι στο πεδιο της μαχης.

Όμως ο Κομης Εμιχ με μερικους ιπποτες κατάφερε να το σκάσει χαρη στα γρηγορα αλογα που ειχαν και αποσυρθηκαν πισω στα καστρα τους.
Όμως λιγο αργοτερα οι ιπποτες Κλαραμπαλντ ντε Βεντειγ, Τομας ντε λα Φερ και ο Γκυγιωμ ο Ξυλουργος συντάχθηκαν με αλλους Σταυροφορικους στρατους και πηγαν στους Αγιους Τοπους.


Ετσι εληξε και η Γερμανικη Σταυροφορια. Τωρα σειρα εχει η Α’ Σταυροφορια.


Συνεχιζεται...

[George_V]

Α’ ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΑ

Στο μεταξυ οσο βρισκοταν σε εξελιξη η Λαικη και η Γερμανικη Σταυροφορια οι ευγενεις προετοιμαζαν το στρατο τους για την Σταυροφορια εντος του προγράμματος που ειχε δωσει ο Πάπας.

Ο Σταυροφορικος στρατος επρεπε να συγκεντρωθει και να εξοπλιστει. Και το Μεσαιωνα αυτό δεν γινοταν από τη μια στιγμη στην άλλη. Επρεπε να συγκεντρωθουν χρηματα, να οργανωθει η διευθυνση των γαιων τους οσο θα ελειπαν στην Σταυροφορια και άλλες τεχνικες λεπτομέρειες.

Ο πρωτος ευγενης που εφυγε με το στρατο του για τη Σταυροφορια ηταν ο Κομης Ουγος του Βερμαντουα ο νεοτερος αδελφος του Βασιλια της Γαλλιας Φιλιππου Α’ ηλικιας 40 περιπου ετων τοτε και ο οποιος ειχε τον τιτλο του Κομη του Βερμαντουα Iure Uxoris καθως παντρευτηκε την πλουσια κληρονομο του τιτλου.

Ο Ουγος ποτε δεν ειχε καποιο ρολο στην κεντρικη πολιτικη σκηνη. Παντα περηφανος για τη γενια του και πολυλογάς αλλα από πράξεις δεν ειχε να επιδειξει καμια μεχρι τοτε.

Το μονο σιγουρο είναι ότι προφανως δεν πηγε στην Σταυροφορια γιατι ειχε θρησκευτικο ζηλο.

Πηγε πρωτον γιατι τον εστειλε ο αδελφος του ο Βασιλιας στη θεση του και δευτερον πιθανοτατα ειχε και ιδιοτελεις σκοπους. Θεωρουσε πως εκει στην Ανατολη θα μπορουσε να αποκτησει τη γη, τη δυναμη και τα πλουτη που πιστευε πως αξιζαν στη γενια του και σε αυτόν ως αδελφο του Βασιλια της Γαλλιας που δεν μπορουσε να αρκεστει στη μικρη και μιζερη κομητεια του Βερμαντουα.

Ετσι ο Ουγος αφησε τη διαχειρηση των γαιων του και της κομητειας στη γυναικα του και ξεκινησε στα τέλη Αυγουστου με ένα μικρο στρατο που αποτελουνταν από υποτελεις του ιπποτες (βασσάλους) καθως και Γαλλους ιπποτες που του εστειλε ο αδελφος του.

Φυσικα ως υπερφιαλος που ηταν φροντισε να στειλει και μηνυμα στον Αυτοκρατορα Αλέξιο Κομνηνο πριν φυγει από το Βερμαντουα ετσι ώστε να τον ενημερώσει για την αφιξη του και να φροντισει ο Αλέξιος η υποδοχη του στην Κωνσταντινουπολη να γινει με ολες τις τιμές που αξιζουν σε έναν Βασιλικο Πριγκιπα.

Λιγο εξω από το Βερμαντουα ο Ουγος συναντηθηκε με τους Γαλλους ιπποτες που συμμετειχαν στην Γερμανικη Σταυροφορια τους Ντρογκο ντε Νεστλέ, Κλαραμπαλντ ντε Βεντειγ και τον Γκυγιωμ τον Ξυλουργο οι οποιοι επεστρεφαν στα καστρα τους μετα την διαλυση της Γερμανικης Σταυροφοριας. Οι ιπποτες συμφωνησαν με τον Ουγο να ενταχθουν στη δικη του Σταυροφορια και ετσι αντι να γυρισουν πισω ξεκινησαν νεα περιπετεια.

Ο στρατος του Ουγου διεσχισε τη Γαλλια, περασε στην Ιταλια και από εκει εφτασε στη Ρώμη οπου συναντηθηκε με τον Πάπα και στις αρχές Οκτωβριου εφτασε στο Μπάρι.

Από εκει ο Ουγος εστειλε 24 ιπποτες του ως πρέσβεις στον Κυβερνητη του Δυρραχιου Ιωάννη Κομνηνο απαιτωντας να γινει δεκτος με Βασιλικες τιμες καθως ηταν γονος μεγάλης και Βασιλικης γενιας.

Ο Ιωαννης Κομνηνος όταν εμαθε ότι ερχονταν οι πρωτοι (κανονικοι αυτή τη φορα) Σταυροφοροι ειδοποιησε τον θειο του στην Κωνσταντινουπολη ότι εφτασαν οι πρωτοι και ετοιμαστηκε να τους υποδεχτει.

Πισω στο Μπάρι ο Ουγος επιβιβάστηκε με τιμες και δόξες σε ένα στολισκο για να μεταφερθει απέναντι στο Δυρράχιο με δοξα και τιμη αλλα δεν υπολογισε τον καιρο και την αστατη θαλασσα της Αδριατικης.

Καπου στο μεσον της διαδρομης ξέσπασε σφοδρη καταιγιδα η οποια διέλυσε τον στολισκο του και αλλα πλοια βουλιαξαν αυτανδρα ενώ αλλα παρασυρθηκαν πολύ μακρια από την καταιγιδα.

Το πλοιο του Ουγου βυθιστηκε και ο Κομης του Βερμαντουα αναγκαστηκε να πετάξει την πανοπλια του και τον οπλισμο του και να κολυμπησει μεχρι την κοντινοτερη ακτη.

Ετσι βγήκε γυμνος και κατακοπος σε μια παραλια στο ακρωτηριο Παλλι λιγα χιλιομετρα βορεια του Δυρραχιου.
Εκει τον βρήκε μια περιπολος που εψαχνε για επιζωντες ναυαγους καθως η Βυζαντινη μοιρα που περιπολουσε στην Αδριατικη ειχε αναφέρει ότι ένας
στολισκος με φραγκικες σημαιες ειχε πεσει σε καταιγιδα και βυθιζοταν. Ο Ουγος βρεθηκε μισολιποθυμος αλλα τον εφεραν αμέσως μπροστα στον
Κυβερνητη Ιωαννη Κομνηνο μολις καταλαβαν ποιος ηταν.

Βεβαια η εισοδος και η υποδοχη δεν ηταν αυτή που ειχε ζητήσει στην επιστολη του καθως παρουσιαστηκε στον Κυβερνητη ξεβρακωτος τυλιγμένος με έναν χιτωνα.

Ο Κυβερνητης παντως του εδωσε καινουρια ρουχα να βαλει, του παρηγγειλε νεα οπλα και πανοπλια και εδωσε επισημο δειπνο προς τιμην του μιας και ηταν ο πρωτος Σταυροφόρος που εφτανε εκει. Οποτε εστω και αν η εισοδος του δεν ηταν τοσο εντυπωσιακη οσο ηθελε τουλαχιστον ο Ουγος πηρε καποιες τιμες.

Φυσικα ο Ουγος ηταν φιλοξενουμενος του Κυβερνητη αλλα ο Κυβερνητης εβαλε να τον παρακολουθουν και να του αναφέρουν κάθε του κινηση και ομιλια. Ειδικα με ότι ειχε να κανει με στρατιωτικα θέματα της Σταυροφοριας. Οι οδηγιες που ειχε από τον θειο του ηταν να μαθει ολες τις στρατιωτικες λεπτομερειες της Σταυροφοριας και τα σχέδια των Σταυροφόρων.

Στο μεταξυ ο Ουγος ηταν κολακευμενος από τις τιμες και τις περιποιησεις του Κυβερνητη και δεν καταλαβαινε ότι ουσιαστικα ηταν ομηρος του. Οι ιπποτες του προσπαθησαν να του το πουν αλλα αυτος δεν ακουγε καθως απολαμβανε ότι του εστελνε ο κυβερνητης από φαγητα, ποτα και γυναικες.

Τελικα καποια στιγμη εφτασε από την Κωνσταντινουπολη ο Ναυαρχος Μανουηλ Βουτουμιτης με φρουρα και εντολες να συνοδευσει τον Κομη του Βερμαντουα στην Κωνσταντινουπολη.

Το ταξιδι προς την Πολη ηταν ανετο για τον Ουγο εκτος από μια μεγάλη παρακαμψη που εκαναν στην Φιλιππουπολη καθως ο Αυτοκράτορας Αλέξιος δεν ηθελε να ερθουν σε επαφη ο Κομης Ουγος με τους Ιταλους που βρισκονταν εκει. Ουσιαστικα δεν ηθελε να μιλησει με τα απομεινάρια της Λαικης Σταυροφοριας γιατι αλλιως ο Ουγος μπορει να λακιζε εάν μαθαινε πως κατασφαχτηκαν στην Μ. Ασια οι πρωτοι Σταυροφοροι.

Φτανοντας στην Κωνσταντινουπολη ο Ουγος εγινε δεκτος με ολες τις τιμες και ο Αυτοκράτορας του προσφερε πλουσια δώρα αλλα και παλι όπως και στο Δυρράχιο συνεχισε να είναι ουσιαστικα ομηρος των Βυζαντινων.

Η αφιξη του πρωτου Σταυροφορου εκανε τον Αυτοκράτορα να ανακοινωσει στην Συγκλητο σε μυστικη συνεδριαση την στάση του εναντι των Σταυροφορων.

Είναι Φραγκοι ως επι το πλειστον τους ειπε και ως εκ τουτου μπορει επιφανειακα να είναι ο θρησκευτικος ζηλος το κινητρο τους αλλα κατά βαθος αυτό που θελουν είναι γη και λεφτα στην Ανατολη. Ακριβως ότι ηθελε και ο Ρουσέλιος στην επανασταση του λιγα χρονια πριν.

Ο Αυτοκράτορας δηλωσε ότι δεν ειχε προβλημα να δημιουργησουν κράτη και πριγκιπατα στα εδάφη που θα καταλαμβαναν οι Σταυροφοροι αλλωστε αυτό μπορει να ηταν και καλο μιας και θα δημιουργουσαν ετσι μια buffer zone μεταξυ των Βυζαντινων και των Αραβων/Τουρκων. Βεβαια ανεξάρτητα πριγκιπατα την εποχη εκεινη ηταν πρωτοφανης καινοτομια αλλα ο Αλέξιος ηθελε να φαινονται ανεξαρτητα ενώ στην πραγματικοτητα θα ηταν αυτος ο επικυριαρχος τους και αργοτερα όταν θα ειχε υποχωρησει ο αραβικος κινδυνος θα τα απορροφουσε.

Ο μονος ορος που εθετε ηταν η Αυτοκρατορια να ανακτησει οσα εδάφη ειχε πριν το Μαντζικερτ. Δλδ οι Σταυροφοροι θα πολεμουσαν για λογαριασμο του Αυτοκράτορα μεχρι να ανακτησει η Αυτοκρατορια τα εδαφη της. Από εκει και μετα ότι κερδιζαν οι Σταυροφοροι θα ηταν δικο τους να το μοιρασουν μεταξυ τους.

Επρεπε όμως τωρα να κανει και τους Σταυροφόρους να τον δεχτουν ως επικυριαρχο τους για να μπορεσει να διεκδικησει τα ανακτημενα εδάφη για λογαριασμο της Αυτοκρατοριας.

Και ο Αλεξιος ηξερε καλα ότι στη Δυση αυτό γινεται με την ορκομωσια του βασσάλου ενωπιον του επικυριαρχου οπου ο βασσαλος ορκιζεται με το δεξι του χερι πανω σε ιερα λειψανα πως θα υπηρετει τον επικυριαρχο.

Φυσικα θα τους δελεαζε με χρηματα και δωρα για να δεχτουν ένα τετοιο ορκο και βασικα ηταν ετοιμος να τους δωσει ότι ζητουσαν.
Ο Ουγος που ηταν παντα τυφλωμενος από το χρυσαφι και τη δοξα και τις τιμες ηταν ο πρωτος που δεχτηκε να ορκιστει ανευ ορων.

Ετσι με τον πρωτο δεμενο με υποσχεση να ορκιστει ο Αυτοκράτορας περιμενε και τους υπολοιπους για να ορκιστουν ολοι μαζι.
Ο επομενος που θα ξεκινουσε ηταν ο Δουκας της Κατω Λωρραινης Γοδεφρειδος ντε Μπουγιον ηλικιας περιπου 36 ετων τοτε δευτεροτοκος γιος του Κομη Ευσταθιου Β’ της Βουλώνης και της Αιντα κορης του Γοδεφρειδου Β’ Δουκα της Κατω Λωρραινης και απογονου του Καρλομάγνου από θηλυγονια. Ο Γοδεφρειδος ηταν μετριου αναστηματος ξανθος γαλανομάτης και αρκετα γοητευτικος. Αλλα σαν στρατιωτικος ηταν αδιαφορος και τον επισκιαζε παντα ο μικροτερος αδελφος του Βαλδουινος που ηταν ουσιαστικα η αντιστροφη εικονα του Γοδεφρειδου.

Ειχε οριστει ως διαδοχος των γαιων και των τιτλων του παππου του(δλδ του Δουκάτου της Κατω Λωρραινης) αλλα μολις πεθανε ο παππους ο Αυτοκράτορας Ερρίκος Δ’ παρενεβη και κατέσχεσε το Δουκάτο της Κατω Λωρραινης και αφησε στον Γοδεφρειδο μονο την Κομητεια του Αντβερπ και το καστρο του Μπουγιον στις Αρδέννες.

Όμως ο Γοδεφρειδος δεν κράτησε κακια στον Αυτοκράτορα και τον υπηρετησε πιστα στις εκστρατειες του.
Ο Αυτοκράτορας εντυπωσιαστηκε και το 1082 τον ονομασε ισοβιο Δουκα της Κατω Λωρραινης. Δλδ του εδωσε το Δουκατο που του ειχε παρει αλλα του αφαιρεσε την κληρονομικη διαδοχη. Με το θανατο του Γοδεφρειδου το Δουκατο θα επεστρεφε στον Αυτοκράτορα. Και φυσικα ο Αυτοκράτορας θα μπορουσε να του το κατασχεσει και παλι ανα πασα στιγμη.

Ο Γοδεφρειδος τυγχανε αρκετα θρησκος (αλλωστε ηταν και ανηψιος του Πάπα Στεφάνου Θ’ ) και αυτή η ενασχοληση του με την θρησκεια τον εκανε αναποτελεσματικο στη διοικηση του Δουκάτου με αποτέλεσμα να κυκλοφορουν φημες πως ο Αυτοκράτορας θα του το αφαιρέσει ξανα.

Και αυτος ηταν ο λογος που ωθησε τον Γοδεφρειδο στην Σταυροφορια. Περαν του θρησκευτικου του ζηλου ηταν η ανασφάλεια που ενιωθε ως Δουκας της Λωρραινης και αποζητουσε κατι πιο μονιμο. Εάν μπορουσε να εχει το δικο του κρατος στην Ανατολη κληρονομικο και χωρις κανεναν πανω από το κεφάλι του θα ηταν πολύ ευχαριστημενος.

Ετσι ξεκινησε τις προετοιμασιες και για αρχη μαζεψε λεφτα εκβιαζοντας τους Εβραιους όπως ειδαμε και πιο πανω αλλα δεν ηταν αρκετα.
Ετσι πουλησε τα κτηματα του στο Ροσαι, στο Στεναι και στον Μευση ποταμο και παράλληλα νοικιασε το καστρο του Μπουγιον στον Επίσκοπο της Λιεγης για να το χρησιμοποιησει ως οικια του.

Με αυτά τα χρηματα καταφερε να συγκεντρωσει και να εξοπλισει ένα μεγάλο στρατο.

Μαζι με τον Γοδεφρειδο στη Σταυροφορια ηρθαν και τα δυο αδελφια του. Ο μεγαλυτερος αδελφος του Κομης Ευσταθιος Γ’ της Βουλωνης τον οποιο ουσιαστικα με το ζορι εφερε στη Σταυροφορια ο Γοδεφρειδος καθως ο Ευστάθιος βαριοταν συνεχεια και σε ολη τη Σταυροφορια γκρινιαζε συνεχως
πως ηθελε να γυρισει πισω στα κτηματα του, στη γυναικα του και στα λεφτα του.

Αντιθετα ο νεοτερος αδελφος του Γοδεφρειδου ο Βαλδουινος ηρθε με χαρα στην Σταυροφορια καθως δεν ειχε παρει καμια κληρονομια σε τιτλους, κτηματα η λεφτα από τον πατέρα τους και καθως δεν ειχε τιποτα βρηκε ευκαιρια να τα αποκτησει όλα αυτά στην Ανατολη.
Ο λογος που δεν πηρε κληρονομια ηταν γιατι ο πατερας του ως νεοτερο παιδι τον προοριζε για καριερα στην Εκκλησια. Ηθελε να τον κανει Επίσκοπο και για αυτό τον εστειλε εσωκλειστο στη Σχολη του Αρχιεπισκοπου της Ρεμς όταν ηταν μικρος αλλα γρηγορα ακομα και οι δασκαλοι του καταλαβαν ότι αυτος δεν κανει για κληρικος και τον εστειλαν πισω μιας και ενδιαφεροταν πιο πολύ να γινει πολεμιστης παρα παπας.

Όπως ειπαμε τα δυο αδελφια ηταν ο ενας η αντιστροφη εικονα του αλλου ως χαρακτηρες αλλα και σαν ανθρωποι ελαχιστα εμοιαζαν.
Κοντος ξανθος γαλανοματης με λευκο δερμα ο Γοδεφρειδος, ψηλος μαυρομαλλης με σκουρα ματια και με ηλιοκαμμενο δερμα ο Βαλδουινος. Λες και δεν ηταν αδελφια.

Ο Γοδεφρειδος ηταν αβρος και ευγενης στους τροπους, ο Βαλδουινος ηταν αξεστος και κρυος.
Ο Γοδεφρειδος λατρευε την απλοτητα ενώ ο Βαλδουινος ηθελε πολυτελεια και υπερβολες.

Ετσι ηρθε μαζι και ο Βαλδουινος ελπιζοντας να γινει Βασιλιας καπου στην Ανατολη και πηρε μαζι του την Νορμανδη συζυγο του Γκοντβιρ ντε Τονι και τα παιδια τους. Ότι και να γινοταν ο Βαλδουινος δεν θα γυριζε πισω στην Γαλλια. Δεν ειχε τιποτα εκει. Η Γαλλια ειχε τελειωσει για αυτόν.
Μαζι με τον Γοδεφρειδο καταταχτηκαν στην Σταυροφορια και αλλοι ιπποτες. Αναμεσα τους ο εξαδελφος του Βαλδουινος ντε Ρεθελ Αρχων του Λε Μπουργκ, ο Βαλδουινος Β’ Κομης του Αινώ, ο Ραιναλντ Κομης της Τουλ, ο Βαρνερ ντε Γκρει, ο Ντουντο φον Κονζ-Σααρμπουργκ, ο Βαλδουινος ντε Σταβελοτ, ο Πιερ ντε Στεναι και τα αδελφια Χαινριχ και Τζοφρι φον Εσχ.

Ο Γοδεφρειδος διαλεξε να μην ταξιδεψει μεσω Ιταλιας καθως ως Γερμανος Δουκας και υπηκοος του Αυτοκράτορα Ερρικου Δ’ ισως εμπαινε στο μάτι του Πάπα με τον οποιο ο Ερρικος ειχε κοντρα εκεινη την περιοδο και αποφάσισε να παει στην Κωνσταντινουπολη μεσω Ουγγαριας.
Ετσι ξεκινησε από την Λωρραινη στα τελη Αυγουστου βαδιζοντας κατά μηκος του Ρηνου και από εκει στον Δουναβη οπου στις αρχες Οκτωβριου εφτασε στα Ουγγρικα συνορα στον ποταμο Λέθα.

Από εκει εστειλε τον Τζοφρι φον Εσχ ως πρεσβη στον Βασιλια της Ουγγαριας Κολομαν ζητωντας του αδεια να περάσει από Ουγγρικο εδαφος.
Αλλα ο Βασιλιας Κολομαν που ειχε ηδη υποφέρει τα πανδεινα από τους προηγουμενους Σταυροφορους που του ειχαν κανει ανω κατω τη χώρα ηταν εξαλλος και αρνηθηκε να συναντησει τον πρεσβη επι 8 μερες.

Τελικα πειστηκε να τον δει την 9η μερα και απαντησε στο αιτημα του Γοδεφρειδου πως θα ερθει ο ιδιος στο Οντενμπουργκ να μιλησουν ενωπιος ενωπιω και τοτε θα αποφασισει εάν θα τους επιτρεψει να περάσουν.

Η συναντηση εγινε και ο Γοδεφρειδος με τη συνοδεια του περασαν μερικες μερες στην Αυλη του Ουγγρου Βασιλια.
Ο Κολομαν εντυπωσιαστηκε από τον Γοδεφρειδο και εδωσε αδεια να περάσουν από την Ουγγαρια υπο τον ορο να μεινει ως ομηρος για εγγυηση ο αδελφος του Γοδεφρειδου ο Βαλδουινος.

Δεν τον διαλεξε τυχαια ο Κολομαν αυτόν για ομηρο. Στις μερες που εμειναν εκει ο Γοδεφρειδος και η συνοδεια του ο Βασιλιας ειδε πως αυτος ο συγκεκριμενος είναι ο πλεον wild card από ολους οποτε φροντισε να τον κρατησει κοντα του μεχρι να περάσουν ολοι από την Ουγγαρια και να γινουν αλλουνου προβλημα.

Ο Βαλδουινος αρνηθηκε αρχικα να παει ομηρος στον Βασιλια Κολομαν αλλα μετα συναινεσε όταν ο Βασιλιας του ειπε να φέρει μαζι του τη γυναικα του και τα παιδια του.

Αφου παραδοθηκαν οι ομηροι ο Βασιλιας τους ειπε ότι μπορουν να αγοράσουν τροφιμα σε χαμηλοτερες τιμες στα χωρια που θα περνουσαν και ο Γοδεφρειδος ανακοινωσε στον στρατο του πως δεν θα ανεχοταν κανενα εκτροπο. Οποιος παρεκτραπει και δημιουργησει προβλημα θα εκτελεστει επι τοπου.

Ετσι περασαν χωρις προβλημα οι Σταυροφοροι από την Ουγγαρια με τον Ουγγρικο στρατο και το Βασιλια να παρακολουθουν κάθε τους βημα.
Ετσι τελη Νοεμβριου εφτασαν στο Σεμλίν και συντεταγμένα περασαν τον ποταμο Σαυο μπαινοντας σε Βυζαντινη επικράτεια και κινηθηκαν προς Βελιγράδι.

Αφου ειχαν περάσει ολοι οι Σταυροφοροι ο Βασιλιας Κολομαν απελευθερωσε και τους ομηρους του και ο Βαλδουινος με την οικογένεια του ξαναενωθηκε με τους Σταυροφορους.

Στο μεταξυ οι Ουγγροι ειχαν ειδοποιησει τους Βυζαντινους για την παρουσια Σταυροφορων διαβεβαιωνοντας τους ότι αυτοι είναι οκ και δεν είναι σαν τους αλλους οχλους που περασαν και ετσι ο Κυβερνητης Νικητας εσπευσε με συνοδεια από την Ναισσο να τους συναντησει.

Η συναντηση εγινε σε ένα δάσος αναμεσα στη Ναισσο και στο Βελιγράδι (το οποιο ακομα ηταν ερημο και καμμενο 5 μηνες τωρα) και αφου διαπραγματευτηκαν την αγορα εφοδιων προχωρησαν στα Βαλκανια χωρις προβλημα.

Στη Φιλιππουπολη εμαθαν πως ειχε ηδη φτάσει ο Κομης του Βερμαντουα και πως εγινε δεκτος από τον Αυτοκράτορα και το τι πλουσια δωρα ειχε παρει και γυαλισε το ματι τους.

Ο Κομης Βαλδουινος του Αινω και ο Χαινριχ φον Εσχ αποφασισαν να καλπασουν πρωτοι μπροστα από το στρατο για να συναντησουν πρωτοι τον Αυτοκράτορα και να κρατησουν τα καλυτερα δώρα για τον εαυτο τους.

Αυτό που δεν προλαβαν να ακουσουν βεβαια ηταν πως ο Κομης Ουγος ηταν ουσιαστικα φυλακισμενος του Αυτοκρατορα. Αλλα αυτό ο Γοδεφρειδος φροντισε να το αποκρυψει από τον υπολοιπο στρατο.

Στις 12 Δεκεμβριου οι Σταυροφοροι εφτασαν στην Σηλυμβρια. Και εκει για καποιο ανεξηγητο λογο η υποδειγματικη πειθαρχια που ειχαν δειξει σε ολο το ταξιδι από τη Γερμανια μεχρι εδώ διαλυθηκε μεσα σε μερικα λεπτα. Χωρις κανεις να ξερει γιατι.

Για 8 μερες οι Σταυροφοροι λεηλατουσαν την υπαιθρο. Ο Αυτοκράτορας εστειλε δυο Φράγκους υπηρετες του να μαθουν τι γινεται και ο Γοδεφρειδος προσπαθησε να δικαιολογηθει ότι απλα οι στρατιωτες του αντιδρουν στην φυλακιση του Κομη του Βερμαντουα.

Οι Φραγκοι του Αυτοκράτορα τον κατσαδιασαν και του ζητησαν να επιβάλλει ξανα πειθαρχια στο στρατο του.
Ο Γοδεφρειδος κατορθωσε να τους επιβληθει και στις 23 Δεκεμβριου εφτασαν στην Κωνσταντινουπολη και στρατοπεδευσαν εξω από την Πολη στη
βορεια πλευρα του Κεράτιου.

Συνεχιζεται...

[George_V]

Τωρα ο Αλέξιος ειχε προβλημα. Αυτος δεν είναι οχλος σαν τους αλλους. Είναι κανονικος στρατος. Επρεπε συντομα να βαλει τον Γοδεφρειδο να του ορκιστει πιστη και να τον στειλει στη Μ. Ασια να πολεμησει.

Αλλιως η μακροχρονη παραμονη του εξω από την Πολη μπορει να του γεννησει περιεργες ιδεες στο μυαλο. Εκτος αυτου η υπαιθρος ειχε ηδη λεηλατηθει και δεν θα ρισκαρε νεες λεηλασιες στα προαστεια της Κωνσταντινουπολης.

Ετσι ο Αυτοκράτορας του εστειλε τον Κομη Ουγο του Βερμαντουα να τον επισκεφθει. Αυτος δεν χρειαζοταν καν να ορκιστει. Με τοσα δωρα που του ειχε κανει ο Αυτοκράτορας τον ειχε διαφθειρει τελειως και τον ειχε βαλει στο τσεπακι του. Ο Κομης του Βερμαντουα εκανε ακριβως ότι του ελεγε ο
Αυτοκράτορας να κανει με ανταλλαγμα δωρα όπως ακριβως ένα σκυλι εκτελει εντολες με ανταλλαγμα μια λιχουδια.

Ο Κομης Ουγος επισκεφθηκε λοιπον τον Γοδεφρειδο και τον καλεσε στο Παλατι να επισκεφθει τον Αυτοκράτορα.

Ο Γοδεφρειδος όμως αρνηθηκε την προσκληση. Ενιωθε δεος βλεποντας την Πολη και σκεπτομενος τον θεσμο του Αυτοκράτορα.
Ενιωθε εντελως εξω από τα νερα του αλλα και η συμπεριφορα του Κομη του Βερμαντουα τον προβληματισε. Αυτό σε συνδιασμο με τις πληροφοριες που πηρε από τα υπολειματα της Λαικης Σταυροφοριας τα οποια υποδεικνυαν προδοσια από μερους του Αυτοκράτορα Αλεξιου τον εκαναν δυσπιστο.

Αλλα μετα ηταν και το θεμα του ορκου. Ο Γοδεφρειδος ως Δουκας της Κατω Λωρραινης ειχε ηδη ορκιστει πιστη στον Αυτοκράτορα Ερρίκο Δ’ και τον ειχε αναγνωρισει ως επικυριαρχο του. Πως τωρα θα ορκιζοταν πιστη σε έναν αντιπαλο Αυτοκρατορα?

Ουτως η αλλως δεν ηθελε να αποφασισει πριν ερθουν και οι υπολοιποι ευγενεις και για αυτό εδιωξε τον Ουγο χωρις οριστικη απαντηση.
Ο Αυτοκράτορας εξοργιστηκε που ο Κομης Ουγος γυρισε με αδεια χέρια και αποφάσισε να αναγκάσει τον Γοδεφρειδο να ερθει γονατιστος στο Παλατι κλεινοντας του κάθε προσβαση σε εφοδια και τροφιμα.

Αυτό προκαλεσε προβλημα στο στρατο του Γοδεφρειδου ο οποιος λιμοκτονουσε. Εν τουτοις ο Γοδεφρειδος όμως δισταζε να λεηλατησει την περιοχη για να μην προκαλέσει τον Αυτοκράτορα.

Αυτό όμως δεν ηταν προβλημα για τον Βαλδουινο ο οποιος λεηλατησε τα παντα εξω από την Κωνσταντινουπολη και ο Αυτοκράτορας αναγκαστηκε να ξανανοιξει τη ροη εφοδιων για να σταματησει την καταστροφη. Παραλληλα ο Γοδεφρειδος μετακινησε το στρατόπεδο του από τον Κεράτιο στο

Πέραν για να μπορέσει να αντέξει τον κρυο χειμωνα μετα από συμβουλη του Αλεξιου.
Βεβαια ο Αυτοκράτορας δεν του εδωσε αυτή τη συμβουλη γιατι νοιαζοταν αν θα παθαιναν οι Σταυροφοροι κρυοπαγηματα αλλα για να μπορει να τους ελεγχει πιο στενα από την παρακειμενη στρατιωτικη βαση.

Τον Ιανουαριο του 1097 ο Αυτοκράτορας προσκαλεσε εκ νεου τον Γοδεφρειδο στο Παλάτι αλλα και παλι αυτος αρνηθηκε πριν ερθουν και οι αλλοι ευγενεις. Εστειλε όμως μια αντιπροσωπεια αποτελουμενη από τους Βαλδουινο Λε Μπουργκ τον ξαδελφο του, τον Κονον ντε Μοντεγκυ και τον Ζοφρι φον Εσχ να συζητησουν με τον Αυτοκράτορα.

Ο Αλέξιος δεχτηκε την αντιπροσωπεια μονο και μονο για να μην ξαναρχισουν οι λεηλασιες όπως πριν. Στη συζητηση με την αντιπροσωπεια ο Αυτοκρατορας καταλαβε ότι οι Σταυροφοροι δεν εχουν επικοινωνια με τους υπολοιπους ευγενεις και την Δυση αποφάσισε να τραβηξει σε μακρος το στατους κβο αυτό μεχρι να αναγκαστει ο Γοδεφρειδος να ερθει ο ιδιος στο Παλατι να συζητησουν.

Όμως τον Μαρτιο του ιδιου ετους ο Αυτοκράτορας εμαθε πως οι υπολοιποι ευγενεις είναι πολύ κοντα στην Κωνσταντινουπολη και συντομα καταφθάνουν και ετσι αποφάσισε να βιαστει για να βάλει τον Γοδεφρειδο στο χέρι.

Οποτε αρχισε να τους μειωνει σταδιακα τις προμηθειες.

Πρωτα αρχισε να μειωνει τον ημερησιο σανο που τους εδινε για τα αλογα τους. Μετα καθως πλησιαζε και το Πάσχα αρχισες να τους μειωνει κατά ψάρια και τελος τους μειωσε και το ψωμι.

Οι Σταυροφοροι απαντησαν σε αυτό με επιδρομες σε διπλανα χωρια και ηταν συχνες οι συγκρουσεις τους με Πετσενέγγους μισθοφορους που προσπαθουνσαν να τους συγκρατησουν.

Ο παντα οξυθυμος Βαλδουινος όμως τσαντιστηκε και τους εστησε ενεδρα πιανοντας 60 αιχμαλώτους από τους οποιοις εκτέλεσε τους περισσοτερους.
Ενισχυμενοι από αυτή τη μικρη νικη ο Γοδεφρειδος αποφάσισε να επιτεθει κατευθειαν στην Κωνσταντινουπολη. Αφου λεηλάτησαν το Πέραν γυρισαν πισω στο παλιο τους στρατοπεδο στον Κεράτιο και αρχισε να πολιορκει το μερος των Τειχών που εφαπτόταν με το Παλατι των Βλαχερνων.

Δεν ηταν ξεκάθαρο τι προσπαθουσε να κανει αλλα οι κατοικοι της Πολης ελεγαν ότι προσπαθει να τους κλεψει την Αυτοκρατορια.

Ηταν Μεγάλη Πέμπτη 2 Απριλιου όταν συνεβαιναν αυτά και στην Πολη επικρατουσε πανικος. Οι κατοικοι ηταν πανικοβλητοι και τους παραξενευε το γεγονος ότι ο Αυτοκράτορας ηταν παντελώς ψυχραιμος.

Βεβαια ειχε σοκαριστει που οι Σταυροφόροι διάλεξαν μια τοσο άγια μερα για να επιτεθουν σε χριστιανους αλλα κρατησε την ψυχραιμια του.

Ετσι διέταξε το στρατο του και τα Αυτοκρατορικα Τάγματα να παρελάσουν εξω από την Πολη χωρις να χτυπηθουν με τους Σταυροφορους ενώ οι τοξοτες στα Τειχη διατάχθηκαν να κανουν ριψεις βελών πανω από τα κεφάλια των Φραγκων χωρις να τους πειραξουν.

Βλεποντας οι Σταυροφοροι τους Βυζαντινους να παρατάσσονται και να εκτελουν ασκησεις πυκνης ταξεως με τελεια ακριβεια ενώ οι τοξοτες ριχνουν πυκνα νεφη βελων καταλαβαν ότι δεν μπορουν να τα βαλουν μαζι τους και υποχώρησαν εχοντας σκοτώσει σε ολη τη διαρκεια των εχθροπραξιων μολις 7 Βυζαντινους.

Την επομενη μερα επισκεφτηκε ξανα τον Γοδεφρειδο ο Κομης του Βερμαντουα αλλα τελικα ο Γοδεφρειδος τον κατσαδιασε που εγινε ουσιαστικα βασσάλος του Βυζαντινου Αυτοτκράτορα.

Μετα από λιγο εφτασαν και πρεσβεις ου Αυτοκρατορα οι οποιοι προτειναν να περάσουν οι στρατιωτες του Γοδεφρείδου απεναντι στην Ασια και μετα να ορκιστει ο Γδοεφρειδος.

Αλλα οι Σταυροφοροι δεν τους αφησαν καν να ολοκληρωσουν την φράση τους και τους επιτέθηκαν και ενεπλακησαν με την φρουρα των Πρεσβεων.

Εξοργισμένος ο Αυτοκράτορας Αλέξιος αποφάσισε να τους τελειωσει μια και καλη και διέταξ τον στρατό του να επιτεθει στους Σταυροφόρους.

Η συγκρουση των Σταυροφόρων με τα ελιτ Αυτοκρατορικα Τάγματα και την Φρουρά των Βαραγγων ηταν σφοδρη αλλα πολύ γρηγορα οι Σταυροφοροι καταλαβαν ότι τα βρηκαν πολύ σκουρα μαζι τους και η ολη μαχη κρατησε μερικα λεπτα πριν καταρρευσουν οι Σταυροφοροι.

Αυτή η ηττα αναγκασε τον Γοδεφρειδο να αναγνωρισει πως δεν μπορει να τα βαλει με τον Αυτοκράτορα και τελικα δέχτηκε να παρει τον ορκο υποτέλειας και να μεταφερθει ο στρατος του απεναντι από τον Βοσποορο.

Την Κυριακη του Πάσχα δόθηκε ο ορκος πιστης προς τον Αυτοκράτορα οπου οι παροντες ευγενεις αναγνωριζαν τον Αυτοκράτορα Αλέξιο ως νομιμο επικυριαρχο τους, Ορκιστηκαν επισης πως οσες πολες καταλαβουν και ανηκαν πιο πριν στον Αυτοκράτορα θα τις παρέδιδαν σε αξιωματουχους του
και αυτές οι πολεις θα ενσωματωνονταν ξανα στην Αυτοκρατορια.

Μετα την ορκομωσια ο Αυτοκράτορας τους προσεφερε πλουσια δώρα και τους παρέθεσε επισημο δειπνο.

Μετα τη ληξη του δειπνου ο Γοδεφρειδος γυρισε στο στρατοπεδο του και σχεδον αμεσως εφτασε ο Αυτοκρατορικος Στολος και τους μετεφερε απεναντι στην Χαλκηδονα οπου αποβιβαστηκαν. Από εκει βαδισαν προς το στρατοπεδο του Πελεκάνου το οποιο βρισκοταν πανω στο δρόμο που οδηγουσε στη Νικομηδεια.

Ο Αλεξιος δεν ειχε χρονο για χάσιμο. Οσο μετέφερε τον Γοδεφρειδο απέναντι ηρθε μηνυμα ότι εφτασαν κι αλλοι Σταυροφοροι στα προάστεια της Κωνσταντινουποης με αρχηγο τους πιθανοτατα τον Κομη της Τουλ και περιμένουν στο Σωσθένιον.

Εκει περιμεναν τους Νορμανδους του Βοημουνδου που ακολουθουσε κατά ποδας και δεν θα αργουσε. Ο Αλεξιος επρεπε να βιαστει πριν ο Κομης με τον Βοημουνδο συναντησουν τον Γοδεφρειδο.

Τελικα για να τους συγκρατησει εγιναν καποιες αψιμαχιες μεταξυ Νορμανδων και Βυζαντινων αλλα τελικα ο Γοδεφρειδος κατάφερε να περάσει απέναντι πριν συναντηθουν.

Οσον αφορα τον Κομη της Τουλ και λοιπους ευγενεις που ειχαν ηδη φτάσει δεν ηταν δυσκολο για τον Αυτοκράτορα να τους βάλει να ορκιστουν πιστη σε αυτόν. Εφταναν τα δώρα που τους εδωσε για να τους γυαλισει το ματι και να ορκιστουν οτιδηποτε.

Όταν πειστηκαν να ορκιστουν ο Αυτοκράτορας εφερε τον Γοδεφρειδο και τον Βαλδουινο για μαρτυρες αλλα οι ευγενεις ηταν δυστροποι και ηθελαν και αλλα χρηματα και δωρα.

Μετα το περας της τελετης ενας ιπποτης πηγε και εκατσε στον θρόνο του Αυτοκράτορα.

Ο Βαλδουινος ετρεξε και τον χαστουκισε και του ειπε πως μολις ορκιστηκε να γινει βασσάλος του Αυτοκράτορα και πως πρεπει πλεον να σεβεται τα ηθη, τα εθιμα και τον Αυτοκράτορα αυτης της χωρας.

Αλλα ο ιπποτης απαντησε πως είναι προσβλητικο τοσοι γενναιοι ανδρες να στεκονται ορθιοι και να καθεται ο Αυτοκράτορας.

Ο Αυτοκρατορας που ηταν παρων στη σκηνη και του μετεφρασαν τον διάλογο των δυο ιπποτων ζητησε να μιλησει με τον ιπποτη που εκατσε στο θρονο του.

Ο ιπποτης αρχισε να καυχιεται για την τεράστια δυναμη του και για τη γνωση του στον πολεμο και στα οπλα. Ο Αυτοκρατορας τον ακουσε προσεκτικα και το μονο που του ειπε είναι πως όταν δει τους Τουρκους να αλλαξει τακτικη αν θελει να ζησει και εληξε εκει τη συζητηση.

Αφου δοθηκαν οι ορκοι αρχισε η μεταφορα των Σταυροφόρων απεναντι στην Ασία.

Στο μεταξυ στις 9 Απριλιου εφτασε στην Κωνσταντινουπολη ο Πριγκιπας του Ταραντα Βοημουνδος με τον Νορμανδικο στρατο του. Ειχε ξεκινησει από Μπάρι τον Οκτωβριο του 1096 και μαζι με τον Βοημουνδο ειχαν ερθει ο ανηψιος του Τανκρεδος, τα ξαδελφια του Ριχαρδος και Ραινουλφος ντι Σαλερνο μαζι με το γιο του Ραινουλφου Ριχαρδο, ο Τζοφρι Κομης του Ροσινιολο με τα αδελφια του, ο Ροβερτος ντ’Ανσα, ο Χερμαν ντι Καννε, ο
Χαμφρευ ντι Μοντε Σκαμπιοσο, ο Αλβερτος ντι Κανιανο και ο Επισκοπος Γεράρδος του Αριανο. Ολοι αυτή από την Σικελια. Από την Γαλλια τον
συνοδευαν οι Ροβερτος ντε Σουντεβαλ και Μποελ ντε Σαρτρ.

Αποβιβαστηκαν στην Ηπειρο μεταξυ Δυρραχιου και Αυλωνας και ανασυνταχθηκαν στην Δροπολη μετα από συμβουλη του Κυβερνητη του Δυρραχιου Ιωάννη Κομνηνου καθως φοβηθηκε ότι δεν θα τον εφταναν οι προμηθειες για ακομα έναν στρατο.

Ο Βοημουνδος ξεκινησε αμέσως το ταξιδι του για την Κωνσταντινουπολη χωρις να περιμενει Αυτοκρατορικη συνοδεια. Αλλωστε ηξερε τη διαδρομη καθως 15 χρονια πριν ειχε πολεμησει τους Βυζαντινους σε αυτά ακριβως τα εδάφη μαζι με τον πατέρα του Ροβέρτο Γυισκάρδο. Οι Νορμανδοι ειχαν φερει μαζι τους πολλες προμηθειες και εφοδια και δεν ειχαν αναγκη να ανεφοδιαστουν στο Δυρράχιο. Ο Βοημουνδος απαγορευσε κάθε ειδους βιαιοπραγια και λεηλασια καθως βρισκονταν σε χριστιανικη χωρα και αυτό θα ηταν απρεπες.

Γνωριζοντας λοιπον την περιοχη ο Βοημουνδος δεν πηγε από την Εγνατια αλλα περασε την Πινδο και από εκει εφτασε στην Καστοριά λιγο πριν τα Χριστουγεννα.

Μετα τα Χριστουγεννα εφτασε στον Βαρδάρη οπου σταματησε για λιγο για να καψει και να λεηλατησει ένα χωριο Παυλικιανων αιρετικων και να ξεκουραστει

Τον Φεβρουαριο εφτασε στην Εδεσσα οπου συναντησε Πετσενέγγους μισθοφορους με διαταγές να τον συνοδευσουν στην Κωνσταντινουπολη και ετσι τους ακολουθησε.

Από εκει εφτασαν στη Θεσσαλονικη και κινουνταν προς τις Σέρρες οπου συναντησαν πρέσβεις του Αυτοκράτορα με προμηθειες και εφοδια. Από εκει την 1η Απριλιου εφτασαν στη Ρουσσα της Θρακης.

Εκει αφησε το στρατο του στη διοικηση του Τανκρεδου και αυτος προπορευτηκε για να δει τι γινεται με τους αλλους ευγενεις που ειχαν ηδη φτάσει εκει.

Ο Βοημουνδος εφτασε στις 9 Απριλιου στην Κωνσταντινουπολη και κατέλυσε εξω από τα Τειχη στη Μονη των Αγιων Αναργυρων

Την επομενη μερα εγινε δεκτος από τον Αυτοκρατορα. Για τον Αλέξιο ο Βοημουνδος ηταν ο πιο επικινδυνος αντιπαλος. Δεν ειχε ξεχασει ακομα τη ζημια που εκανε ο Γυισκαρδος με τον Βοημουνδο 15 χρονια πριν. Και ο Βοημουνδος ηταν εικονα του πατέρα του. Πανουργος, φιλοδοξος και αδιστακτος. Και ειχε και έναν από τους καλυτερα εκπαιδευμενους στρατους. Βεβαια ηταν παντα πολύ σιγουρος για τον ευατο του με αποτελεσμα να κανει πολλες φορες λαθος. Ως διπλωματης ειχε πειθω και εβλεπε μακρια. Η Αννα Κομνηνη γραφει για αυτόν (ηταν 13 ετων η Αννα όταν ειδε τον Βοημουνδο και τους αλλους Σταυροφορους) χαρακτηριστικα πως είναι ένα ατομο το οποιο μπορεις να μισησεις με παθος.

Ηταν αρκετα ψηλος πολύ πιο πανω από το μεσο ορο και για την ηλικια τρου περιπου 45 ετων ειχε σωμα 20χρονου με φαρδεις ωμους και στενη μεση και ειχε ξανθα μαλλια και γένια. Και παλι γραφει η Αννα Κομνηνη για αυτόν πως το χαμόγελο του ειχε κατι το διαβολικο.

Ο Αυτοκράτορας κανονισε να συναντηθει μονος του με τον Βοημουνδο για να μπορέσει να διαπιστωσει ποιες είναι οι προθεσεις του.
Όταν διαπιστωσε την φιλικη διαθεση του Βοημουνδου εφερε στη συζητηση τον Γοδεφρειδο και τον Βαλδουινο.

Αλλα ο Βοημουνδος πανουργος καθως ηταν εκρυβε τις πραγματικες του προθεσεις. Ηξερε πως παρολα τα προβληματα της η Αυτοκρατορια ηταν ακομα πανισχυρη και χωρις αυτην θα εκαναν μια τρυπα στο νερο.

Αρα το να τσακωθει με τον Αυτοκράτορα δεν ωφελουσε και θα εφερνε μονο καταστροφη. Επρεπε να κανει συμμαχιες και στον καταλληλο καιρο θα τις γυρνουσε προς ωφελος του.

Επι του παροντος η φιλοδοξια του ηταν να ηγηθει της Σταυροφοριας αλλα δεν ειχε εξουσιοδοτηση από τον Παπα για να το κανει αυτό. Επρεπε να περιμενει την καταλληλη στιγμη.

Ισως εάν καταφερνε να αποσπασει μια επισημη διαταγη από τον Αυτοκράτορα να μπορουσε να βρεθει σε θεση ισχυος. Θα γινοταν ο μεσάζων μεταξυ Αυτοκράτορα και Σταυροφορων και θα μπορουσε να διευθυνει την Σταυροφορια.

Ο Βοημουνδος ορκιστηκε πιστη στον Αυτοκράτορα χωρις κανενα δισταγμο αλλα μετα ζητησε από τον Αλέξιο να τον διορισει Δομέστικο των Σχολών της Ανατολης δλδ ουσιαστικα Αρχιστράτηγο της Αυτοκρατοριας.

Ο Αλέξιος τον ακουσε αλλα η προταση του τον σοκαρε. Ο Βοημουνδος δεν εκανε για τετοια θεση. Τον φοβοταν και δεν τον εμπιστευόταν. Αλλα παράλληλα επρεπε να διατηρησει και ένα επιπεδο φιλιας. Δεν μπορουσε να τον αποπεμψει τοσο απλα.

Ετσι βρηκε έναν ευσχημο τροπο να αποφυγει το σκοπελο. Του ειπε ότι δεν είναι ακομα η ωρα αλλα πως ο Βοημουνδος σιγουρα θα το κερδίσει το αξιωμα με την δυναμη και την πιστη του.

Ακομα και ο Βοημουνδος δεν το εχαψε αυτό αλλα επρεπε να μεινει ευχαριστημενος με αυτή την απαντηση για να μη χαλασει το καλο κλιμα και τα σχέδια του.

Στις 26 Απριλιου ο Βοημουνδος και οι Νορμανδοι του πέρασαν απένατι για να ενωθουν με τον Γοδεφρειδο στο στρατοπεδο του Πελεκάνου.

Στο μεταξυ όμως ο Τανκρεδος που ειχε αντιρρηση στις αποφάσεις του θειου του Βοημουνδου και δεν καταλαβαινε την πολιτικη του και τα σχεδια του περασε νυχτα και κρυφα από την Κωνσταντινουπολη μαζι με τον ξαδελφο του Ριχαρδο ντι Σαλερνο για να μην αναγκαστουν να ορκιστουν πιστη στον Αυτοκράτορα.

Συνεχιζεται...

[George_V]

Στις 26 Απριλιου επισης ορκιστηκε στην Κωνσταντινουπολη και ο Κομης Ραυμονδος Δ’ της Τουλουζης που ειχε φτάσει εκει από τις 21 Απριλιου.

Ο Ραυμονδος ηταν ηλικιωμενος για τα στανταρ της εποχης ηλικιας ηδη 60 ετων και κατοχος ενός από τους πλουσιουτερους τιτλους της Γαλλιας ενώ μολις ειχε κληρονομησει και τον εξισου πλουσιο τιτλο του Μαρκησίου της Προβηγκιας.

Από τον γάμο του με την Ελβιρα της Αραγωνιας ειχε δεσμους με τις βασιλικες οικογένειες της Ισπανιας και ειχε πολεμησει κατά των Αραβων πολλες φορές στην Ισπανια. Η Ελβιρα ηταν η τριτη γυναικα του.

Με την πρωτη του γυναικα μια ανωνυμη κορη του Μαρκησιου της Προβηγκιας Γοδεφρειδου ειχε πάρει διαζυγιο χρόνια πριν και αυτο ειχε ως συνεπεια ο μονος εναπομεινας γιος του ο Μπερτρανδος να χαρακτηριστει νοθος.

Η δευτερη γυναικα του ηταν η Ματιλντα της Σικελιας με την οποια δεν ειχαν παιδια και τωρα ειχε παντρευτει για τριτη φορα την Ελβιρα της Αραγωνιας.

Τον τιτλο του Μαρκησιου της Προβηγκιας τον ειχε κληρονομησει απο τον πεθερο του μεσω της πρωτης του γυναικας iure uxoris καθως ο Γοδεφρειδος δεν ειχε αγορια.

Εν τουτοις ομως με μια καθαρα νομικη ερμηνεια εφοσον πηρε διαζυγιο απο την πρωτη του γυναικα και δεδομενου οτι αυτο εκαν τον Μπερτρανδο μπασταρδο και συν το γεγονος οτι η πρωτη του γυναικα ειχε πεθανει μετα το διαζυγιο ο τιτλος θα επρεπε να παει στην αδελφη της πρωην γυναικας του την Φιλίππα συζυγο πλεον του Δουκα της Ακουιτανιας Γουλιελμου Θ'.

Αλλα ο Ραυμοδος δεν εδωσε τον τιτλο. Τον κράτησε πραξικοπηματικα και με τα οπλα και αυτο οδηγησε σε αιματηρη βεντετα μεταξυ Του Κομη Ραυμονδου Δ' και του Δουκα Γουλιελμου Θ'.

Και η Σταυροφορια ηταν ισως και μια διεξοδος απο τον Ραυμονδο και να βρει μια αφεση αμαρτιων αλλα και για να ησυχάσει απο την βεντέτα με τον Δουκα.

Ο Ραυμονδος ηταν ο μονος ευγενης στον οποιο ο Πάπας ειχε αποκαλυψει την πληρη εκταση του σχεδιου του για τις Σταυροφοριες και ηταν ο πρωτος ευγενης που ειχε δηλωσει συμμετοχη.

Ετσι λοιπον θεωρουσε πως ηταν δικαιωμα του να εχει την στρατιωτικη εξουσια της Σταυροφοριας αλλα ο Παπας ειχε αντιρρηση καθως ηθελε την Σταυροφορια υπο τον απολυτο ελεγχο της Εκκλησιας.

Ο Ραυμονδος ειχε ξεκινησει τον Οκτώβριο του 1095 από την Τουλουζη αφου πρωτα διόρισε τον νόθο γιο του Μπερτρανδο ως επιτροπο του τιτλου του και της περιουσιας του ενώ η τριτη συζυγος του ηρθε μαζι του στην Σταυροφορια.

Ηταν λιγο αστατος σαν χαρακτηρας αλλα οι ευγενεις τροποι του γοητευσαν την Αυλη της Κωνσταντινουπολης η οποια τον βρηκε πιο πολιτισμένο από τους προηγουμενους ευγενεις και πιο εντιμο.

Μαζι του ειχαν ερθει αρκετοι Γαλλοι ευγενεις όπως ο Ραμπαλντ Κομης της Οράνζ, ο Γκαστόν Κομης του Μπεάρν, ο Ζεραρ ντε Ρουσιγιον, ο Γκυγιωμ ντε Μονπελιε, ο Ραυμονδος Λε Φορε, και ο Ισοάρδος ντε Γκαπ.

Στην ακολουθια του Επισκοπου Αντεμαρ ντε Μοντειγ βρισκονταν τα αδελφια του Φρανσις-Λαμπερ ντε Μοντειγ Αρχοντας του Πευριν και Γκυγιωμ-Χιου ντε Μοντειγ και ο Επισκοπος της Ορανζ Γκυγιωμ.

Ο στρατος του Ραυμονδου περασε τις Αλπεις και μεσω Βορειας Ιταλιας περασαν την Ιστρια και την Δαλματια.

Αυτό ηταν μια κακη αποφαση καθως οι δρομοι της Δαλματιας ηταν σε μαυρο χάλι και τους πηρε 40 μερες μεσα στην καρδια του χειμωνα να περάσουν την Δαλματια ενώ Σερβικες φυλες τους εκαναν συνεχεις επιδρομες

Τελικα κατάφεραν να φτάσουν στα Σκοδρα οπου ξεμειναν από προμηθειες. Ο τοπικος Σερβος ηγεμονας Μποντιν τους επετρεψε να αγορασουν προμηθειες αλλα οι αγορες ηταν αδειες λογω του βαρεος χειμωνα.

Ετσι αναγκαστηκαν να συνεχισουν χωρις προμηθειες μεχρι το Δυρραχιο οπου εκει εφτασαν τον Φεβρουαριο του 1096 και εκει τους υποδεχτηκε ο Κυβερνητης Ιωάννης Κομνηνος ο οποιος αφου τους ανεφοδιασε τους εστειλε με Αυτοκρατορικη συνοδεια στην Κωνσταντινουπολη.

Αναγκαστηκαν βεβαια να αφησουν πισω τους τον Αρχοντα ντε Μοντειγ καθως ειχε αρρωστησει βαρια και δεν μπορουσε να μετακινηθει και ξεκινησαν για την Κωνσταντινουπολη.

Όμως ειχαν προβληματα καθως οι στρατιωτες του Ραυμονδου ηταν εντελως απειθαρχοι και δυστροπουσαν που επρεπε να συνοδευονται από Βυζαντινους στρατιωτες και οι αψιμαχιες μεταξυ Σταυροφορων και Βυζαντινων ηταν καθημερινο φαινομενο.

Μεσα σε μια βδομαδα ηδη 2 Βαρώνοι από την Προβηγκια ειχαν σκοτωθει σε αυτές τις αψιμαχιες ενώ ακομα και Επισκοπος του Λε Πουι τραυματιστηκε από έναν Πετσενεγγο μισθοφορο όταν απομακρυνθηκε για να κατουρησει και επειδη δεν ακουγε ο μισθοφορος τον τραυματισε ελαφρα (βεβαια δεν ηξερε ποιος ηταν).

Το ιδιο ακριβως περιστατικο συνεβη και στον Κομη Ραυμόνδο εξω από την Εδεσσα.

Φτανοντας στην Θεσσαλονικη ο Επισκοπος του Λε Πουι εμεινε εκει για να αποθεραπευθει το τραυμα του και τελικα μετα από μερικες μερες ηρθε και ο αδελφος του από το Δυρράχιο. Αλλα χωρις τον Επισκοπο η πειθαρχια των Σταυροφορων χειροτερευσε.

Από τη Θεσσαλονικη με χρι τη Ρουσσα της Θρακης δεν συνεβη τιποτα. Αλλα εκει για καποιον ανεξηγητο λογο οι Σταυροφοροι προσβλήθηκαν και κραυγάζοντας “Tουλουζ” επιτέθηκαν στα τειχη της πολης και λεηλατησαν καποια σπιτια. Με το ζορι καταφεραν να τους γυρισουν πισω ο ι Βυζαντινοι και ο Ραυμονδος.

Μερικες μερες μετα εφτασαν στη Ραιδεστο οπου συναντηθηκαν με απεστλαμενους του Αυτοκράτορα και τους ζητησθηκε να βιαστουν να πανε στην Κωνσταντινουπολη μιας και ειχαν ηδη φτάσει εκει ο Βοημουνδος με τον Γοδεφρειδο.

Ετσι ο Ραυμονδος προρπορευτηκε αλλα δεν εμεινε κανεις που να μπορουσε να ελεγξει τον στρατο του πλεον και αρχισαν τις λεηλασιες στην υπαιθρο. Δυστυχως όμως δεν θα μπορουσαν να ειχαν διαλεξει πιο ασχημο σημειο για αυτό καθως παραδιπλα υπηρχε Βυζαντινο οχυρο με ισχυρη φρουρα η οποια ενωθηκε με την συνοδεια τους και τους χτυπησε διαλυοντας τους. Οι Σταυροφοροι εφυγαν τρομοκρατημενοι αφηνοντας στα χέρια
τον Βυζαντινων τον οπλισμο τους και ολοκληρη την σκευοφορο τους μαιζ με το ταμειο τους.

Τα νεα της καταστροφης βρηκαν τον Ραυμονδο στην Κωνσταντινουπολη λιγο πριν συναντηθει με τον Αυτοκράτορα.
Ο Ραυμονδος ετυχε καλης υποδοχης από τον Αυτοκράτορα ο οποιος του παραχωρησε ένα Παλατι στα προάστεια της Κωνσταντινουπολης για να μεινει και του προτεινε να παρει και αυτος τον ορκο πιστης.

Όμως ο Ραυμονδος ηταν σκεπτικος. Σκοπος του ηταν να γινει αρχηγός της Σταυροφορίας αλλα η οποια εξουσια ειχε προερχοταν από τον Παπα και την συνδεση του με τον Επισκοπο του Λε Πουι ο οποιος ειχε μεινει στη Θεσσαλονικη.

Χωρις τον Επισκοπο και την συμβουλη του δεν μπορουσε να αποφασισει. Επισης το να παρει ορκο πιστης όπως και οι αλλοι θα σημαινει ότι εγκαταλειπει τον ειδικο σκοπο της εκστρατειας και τον Πάπα. Και επισης ηταν αρκετα εξυπνος για να καταλαβει ότι κινδυνευε να τον καπελώσει ο Βοημουνδος ο οποιος ειχε φροντισει να “γλειψεi” καλα τον Αυτοκρατορα και να τον εχει με το μερος του και φυσικα κυκλοφορουσαν οι γνωστες
φημες ότι θα διοριστει Δομέστικος των Σχολών της Ανατολης.

Ετσι απαντησε στον Αυτοκράτορα πως ηρθε στην Ανατολη για να κανει το εργο του Θεου υπονοωντας ετσι ότι ο μονος ανωτερος του ηταν ο Πάπας. Αλλα προσθεσε πως αν ο Αυτοκράτορας οδηγουσε ο ιδιος τις Χριστιανικες δυναμεις τοτε θα πολεμουσε υπο τις διαταγες του.

Ο Αυτοκράτορας του απαντησε ότι δεν μπορει να φυγει από την Κωνσταντινουπολη επι του παρόντος. Οι αλλοι ευγενεις προσπαθησαν να αλλαξουν μυαλα στον Ραυμονδο για να μη χαθει η Σταυροφορια και ο Βοημουνδος τον απειλησε πως αν ο Ραυμονδος τα βαλει με τον Αυτοκράτορα τοτε αυτος θα στηριξει τον Αυτοκράτορα ενώ ο Γοδεφρειδος του υπεδειξε πως με τη στάση αυτή προξενει σχισμα στο χριστιανικο στρατο.

Ο Αυτοκράτορας δεν πηρε μερος στην συζητηση αλλα εστειλε πλουσια δωρα στον Ραυμονδο.

Τελικα οι αντιρρησεις του Ραυμονδου εκαμφθησαν και ο Ραυμονδος δεχτηκε να ορκιστει αλλα ο ορκος του τροποποιηθηκε υποσχομενος να σεβεται τη ζωη και την τιμη του Αυτοκράτορα και πως θα είναι υπευθυνος για ότι κανουν οι ανδρες του.

Όπως ειδαμε στις 26 Απριλιου μεταφέρθηκε ο Βοημουνδος στην Ασια και ο στρατος του Ραυμονδου που ειχε διαλυθει στη Θρακη ανασυγκροτηθηκε στην Ραιδεστο οπου περιμενε την αφιξη του Επισκοπου του Λε Πουι για να παει στην Κωνσταντινουπολη οπου εκει αφου βοηθησε να γεφυρωθουν οι διαφορες μεταξυ Ραυμονδου και Αλεξιου περασαν και αυτοι απέναντι στην Μ. Ασια.

Ο επομενος στρατός που εφυγε για Σταυροφορια ηταν αυτος του Δουκα της Νορμανδιας Ροβέρτου,του γαμπρου του Στεφάνου Κομη του Μπλουα και του ξαδελφου του Δουκα του Ροβερτου Β’ Κομη της Φλάνδρας.

Ο Δουκας Ροβέρτος ηταν ο πρωτοτοκος γιος του Βασιλια της Αγγλιας Γουλιελμου του Κατακτητη και αδελφος του νυν Βασιλια της Αγγλιας Γουλιέλμου Β’. Ηταν περιπου 40 χρονων ηρεμος αλλα του ελειπε το θαρρος και η γοητεια.

Από την εποχη που πεθανε ο πατέρας του ηταν σε συνεχη διαμαχη με τον αδελφο του Γουλιελμο Β’ ο οποιος διεκδικουσε την Νορμανδια και ειχε εισβάλλει αρκετες φορές.

Ο Ροβέρτος συγκινηθηκε από το κάλεσμα του Πάπα για Σταυροφορία και δηλωσε τη συμμετοχη στην Σταυροφορια. Σε αντάλλαγμα ο Πάπας μεσολαβησε για να συμφιλιωθει ο Ροβέρτος με τον αδελφο του.

Το προβλημα όμως ηταν ότι ο Ροβερτος με τους συνεχεις πολεμους με τον αδελφο του ειχε γονατισει οικονομικά και δεν ειχε λεφτα να μαζεψει και να εξοπλισει στρατο. Yπηρχαν φορές που δεν ειχε ρουχα να βαλει (ουτε καν δευτερο βρακι) και ετσι ελλειψει ρουχων (και χρηματων) περνουσε ολη τη μερα στο κρεβατι του.

Ετσι αναγκάστηκε να υποθηκευσει το Δουκάτο της Νορμανδιας στον αδελφο του Βασιλια Γουλιελμο Β’ εναντι 10000 ασημενιων μάρκων τον Σεπτέμβριο του 1096

Αφου συγκεντρωσε τον στρατο του κινηθηκε προς το Πονταρλιέ και εκει ενώθηκε με τους στρατους του Στέφανου ντε Μπλουα και του Ροβέρτου της Φλάνδρας.

Μαζι με τον Δουκα της Νορμανδιας ηταν ο Οντο Επίσκοπος του Μπαγιε, ο Βαλτέρ Κομης Σαν-Βαλερυ, ο διαδοχος του Κομη Μοντγκομερυ, ο διάδοχος του Κομη Μοντάν, ο Ζιραρ ντε Γκουρνέ, ο Χιου ντε Σαν-Πωλ, οι γιοι του Χιου ντε Γκραν-Μενιλ καθως και αλλοι ευγενεις από Νορμανδια, Αγγλια, Σκωτια και Βρετάννη.

Ο Στεφανος Κομης του Μπλουα από την άλλη δεν ειχε καμια ορεξη να τρεχει σε Σταυροφοριες και λοιπα. Αλλα ειχε ένα προβλημα. Ειχε παντρευτει την Αντέλα την κορη του Γουλιελμου του Κατακτητη και από τη μερα που την παντρευτηκε αυτή επαιρνε ολες τις αποφάσεις στο κάστρο του.

Η Αντέλα λοιπον αποφάσισε ότι ο Στέφανος επρεπε να πάει στην Σταυροφορία. Ο Στέφανος δεν ηθελε αλλα η Αντέλα επεμενε.

Τελικα ο Στέφανος πηγε στη Σταυροφορια μονο και μονο γιατι επεμενε η γυναικα του. Και γιατι τον τάραξε στην κρεβατομουρμουρα και στο μπουλινγκ μεχρι να παρει τα ποδια του να παει στη Σταυροφορια.

Η Αντέλα ηταν τρομερα φιλοδοξη και πολυ flamboyant θα την λεγαμε. Και μεγάλη γλωσσοκοπανα. Και πολυ υπερηφανη. Τα ιδια εκανε και στον γιο της Στέφανο ντι Μπλουα 40 χρονια μετα οταν ψιλοδιστασε να σφετεριστει το Στέμμα της Αγγλιας απο την εξαδέλφη του Ματιλντα.

Για να γλιτώσει τη μανα του πηγε στην Αγγλια και σφετεριστηκε το Στέμμα. Αλλα αυτο ειναι θεμα για αλλη ιστορια. Το γεγονος ειναι οτι η Αντέλα ηταν αυτη που επεμενε να παει ο Κομης ντι Μπλουα στην Σταυροφορια. Και παταγε ποδι γερα και καθε μερα. Βασικα παταγε τον κάλο του Κομη καθε μερα.

Τελικα ο Κομης αν και να σημειωθει δεν ηθελε να παει, πηγε γιατι επεμενε η γυναικα του.

Μαζι του πηγαν οι υποτελεις του Εβράρ ντε Λε Πουι, Γκουεριν Γκουερονατ, Κάρο Ασινι, Ζοφρυ Γκουριν και ο πνευματικος του Αλεξανδρος. Αναμεσα τους νεαρος τοτε ηταν και ο διακονος Φουλκερ ντε Σαρτρ ο μελλοντικος συγγραφέας της ιστοριας των Σταυροφοριων.

Ο Κομης του Μπλουα ηταν ο πλουσιοτερος ανθρωπος στην Γαλλια οποτε δεν δυσκολευτηκε να μαζεψει λεφτα και στρατο αν και το εκανε με μιση καρδια γιατι δεν ηθελε να παει στη Σταυροφορια. Η γυναικα του επεμενε. Όταν εφυγε για τη Σταυροφορια αφησε τη διαχειρηση της περιουσιας του στη γυναικα του.

Ο Κομης της Φλάνδρας Ροβέρτος Β’ ηταν από τους νεοτερους ευγενεις που πηραν μερος στη Σταυροφορια αλλα ειχε ισχυρη προσωπικτοτηα.
Ο πατέρας του Ροβέρτος Α’ ειχε προσκυνησει στην Ιερουσαλημ το 1086 και γυριζοντας περασε ένα διάστημα στην υπηρεσια του Αυτοκράτορα Αλεξιου στην Κωνσταντινουπολη με τον οποιο παρεμειναν φιλοι ακομα και μετα την επιστροφη του στη Φλάνδρα μεχρι το θανατο του το 1093.

Ηταν λοιπον επομενο ο Ροβέρτος να τιμησει την κληρονομια του πατέρα του και να βοηθησει τον παλιο φιλο της οικογένειας του.
Μαζι του ηρθε ο Βαλδουινος ντ’Αλοστ Κομης του Γκεντ ενώ στη γυναικα του Κλημεντια της Βουργουνδιας ενεπιστευθηκε την διαχειρηση της περιουσιας του.

Ολοι οι στρατοι ενωθηκαν στο Πονταρλιε και από εκει κατευθυνθηκαν νοτια και περασαν τις Αλπεις μπαινοντας στην Ιταλία.
Τον Νοέμβριο του 1096 εφτασαν στη Λουκκα και επισκεφθηκαν τον Πάπα Ουρβανο Β’ που βρισκοταν εκει και πηραν την ευλογια του.
Από εκει συνεχισαν στη Ρωμη οπου προσκυνησαν τον τάφο του Αποστόλου Πέτρου και εφυγαν αμέσως καθως αρνηθηκαν να εμπλακουν στη διαμάχη μεταξυ του Πάπα Ουρβανου Β’ και του Αντιπαπα Κλημη Γ’.

Συνεχισαν την πορεια τους περνωντας το Μοντε Κασσινο και από εκει μπηκαν σε Νορμανδικα εδάφη οπου τους δέχτηκε ο Δουκας της Απουλιας Ρογήρος (αδελφος του Βοημουνδου) η γυναικα του οποια Αντέλα (χηρα του Βασιλια της Δανιας) ηταν η αδελφη του Κομη της Φλανδρας.

Ο Ρογηρος προσφερε πλουσια δωρα στον γαμπρο του αλλα ο Κομης της Φλανδρας δεν τα δεχτηκε. Το μονο που δεχτηκε ηταν ενας βοστρυχος από τα μαλλια της Παναγιας και ένα αποτμημα των λειψανων του Ευαγγελιστη Ματθαιου και του Αγιου Νικολαου. Όλα αυτά τα εστειλε στη γυναικα του για να τοποθετηθουν στο Αββαειο της Βατέν.

Επειδη ο χειμωνας ηταν βαρυς ο Ροβερτος της Νορμανδιας και ο Στέφανος ντε Μπλουα αποφάσισαν να ξεχειμωνιάσουν στην Καλαβρια.
Ο Ροβερτος της Φλανδρας όμως ως ανυπομονος που ηταν πηγε κατευθειαν στο Μπάρι και στις αρχές Δεκεμβριου περασαν απέναντι στην Ηπειρο.

Από εκει εφυγε κατευθειαν για Κωνσταντινουπολη οπου εφτασε μαζι με τον Βοημουνδο.

Ο Κομης του Γκεντ ειχε μια δυσκολια όταν προσπαθησε να αποβιβαστει κοντά στη Χειμάρρα η οποια ηταν πολύ πιο νοτια από τα ορισμένα λιμάνια αποβιβασης των Σταυροφόρων και βρέθηκε αποκλεισμένος από μια μοιρα του Αυτοκρατορικου Στόλου. Μετα από μια συντομη αψιμαχια ο στολισκος
του Κομη αιχμαλωτιστηκε και οδηγηθηκε στο Δυρράχιο. Και από εκει στην Κωνσταντινουπολη οπου ορκιστηκαν πιστη στον Αυτοκρατορα χωρις
καμια ιδιαιτερη δυσκολια.

Πισω στην Ιταλια ο Ροβέρτος με τον Στέφανο εμειναν στο Μπάρι μεχρι την άνοιξη αλλα επεσε ελλειψη ενθουσιασμου στο στρατο και αρκετοι αρχισαν να λιποτακτουν και να γυριζουν σπιτια τους.

Τελικα τον Μαρτιο μετακινηθηκαν στο Μπριντεζι και στις 5 Απριλιου αρχισαν να επιβιβάζονται στα πλοια.

Δυστυχως όμως υπερφορτωσαν τα πλοια και το πρωτο πλοιο που επιχειρησε να βγει από το λιμάνι αναποδογυρισε και βυθιστηκε πνιγοντας 400 επιβάτες, αλογα και μουλαρια ενώ αρκετα σεντουκια με ασημενια μαρκα κατέληξαν στο νερο.

Τελικα ξαναεπιβιβαστηκαν στα πλοια αλλα πιο ελαφρια αυτή τη φορα και ξεκινησαν το ταξιδι για το Δυρράχιο.

Εκει τους υποδεχτηκε ο Κυβερνητης Ιωάννης Κομνηνος και τους εστειλε με συνοδεια στην Κωνσταντινουπολη. Το ταξιδι τους δεν ειχε προβληματα εκτος από ένα ατυχημα όταν ένα ποτάμι φουσκωσε ξαφνικα στην Πινδο και παρέσυρε αρκετους Σταυροφόρους.

Από εκει εφτασαν στην Θεσσαλονικη οπου εμειναν 4 μερες και εφτασαν στην Κωνσταντινουπολη στις αρχές Μαιου οπου εστησαν το στρατοπεδο τους εξω από την Πολη.

Από εκει οι Βυζαντινοι τους επετρεπαν την εισοδο σε ομάδες των 5-6 ατομων (με εισιτηριο) για να θαυμάσουν την Πολη και τα αξιοθεατα.

Ο Αυτοκράτορας τους προσφερε πλουσια δώρα και είναι χαρακτηριστικος πως ο Στέφανος του Μπλουα γραφει στη γυναικα του εκστασιασμενος από την γενναιοδωρια του Αυτοκράτορα και τα δωρα του, τα χρηματα, τις μεταξενιες στολες, το φαγητο, τα αλογα και αλλα πολλα. Συγκεκριμενα της γράφει “O πατέρας σου αγαπητη μου (δλδ ο Γουλιελμος ο Κατακτητης) εκανε πολλα σπουδαια δωρα αλλα όλα αυτά ηταν ένα τιποτα μπροστα στα δωρα που κανει αυτος ο ανθρωπος”.

Ο Ροβερτος με τον Στέφανο εμειναν 10 μερες στο Παλάτι ορκιστηκαν και μετα περάσανε και αυτοι απέναντι στην Ασια οπου βρηκαν τους υπολοιπους στρατους να βαδιζουν ηδη κατά της Νικαιας.

Ο Αυτοκράτορας επιτέλους ανασανε. Τους ξεφορτώθηκε ολους επιτέλους. Ειχε ζητησει βοηθεια από τη Δυση υπο τη μορφη μισθοφόρων και αντι για αυτους του κουβαληθηκαν τεράστιοι στρατοι που δεν ηξερε τι να τους κανει.

Και ολο αυτό τον συρφετο επρεπε να τον ταισει, να τον περιορισει και να τον προστατευσει. Χωρια που επρεπε να τους ελεγξει κιολας. Ευτυχως που σκεφτηκε το κολπο με τον ορκο πιστης.

Τουλαχιστον τωρα τους ειχε στειλε στην Μ. Ασια. Η κατασταση θα ηταν win-win για αυτόν.

Αν οι Σταυροφοροι ηττωνταν αυτό θα γινοταν αφου θα ειχαν εξαντλησει πρωτα τους Τουρκους. Και μετα θα ηταν παιχνιδακι να τους σαρωσει ο ιδις.

Αν οι Σταυροφοροι νικουσαν τοτε ότι κατακτουσαν θα πηγαινε σε αυτόν χωρις κοπο.

Just good bysiness as usual.

Συνεχιζεται...

[George_V]

Στο μεταξυ οι Σταυροφοροι που ειχαν μεταφερθει στην Ασια ειχαν κανει το πρωτο βημα για την Ιερουσαλημ.
Αλλα για να φτασουν εκει επρεπε να διασχίσουν την Μ. Ασια.

Βασικα επρεπε να την εκκαθαρισουν μιας και ειχε γεμισει Τουρκους και γιατι αυτό υποσχέθηκαν στον Αυτοκράτορα.

Ο πρωτος στοχος τους ηταν η Νικαια. Η πρωτευουσα του Σελτζουκου Σουλτάνου που ηταν χτισμένη στις οχθες της λιμνης Ασκανίας. Δυο δρομοι περνουσαν από εκει. Ο πρωτος την διέσχιζε και συνεχιζε προς την Λευκη ενώ ο δευτερος περνουσε λιγο πιο ανατολικα κοντα στα βουνα.

Η Νικαια ηταν πολύ μεγάλη πολη για να την προσπεράσουν και φυσικα δεν θα διακινδυνευαν να αφησουν Τουρκικες δυνάμεις στα μετόπισθεν.
Το καλοκαιρι προχωρουσε και ο Αλέξιος ηταν ανυπομονος να ξεκινησουν οι Σταυροφόροι αν και βασικα το ιδιο ανυπομονοι ηταν και οι ιδιοι οι Σταυροφοροι. Οι αρχηγοι τους παλι ειχαν τις δικες τους διαφορες που τους καθυστερουσαν.

Στις αρχές Μαιου ενώ ειχε μαζευτει ο κυριος ογκος των Σταυροφορων (μερικοι ερχονταν ακομη όπως ο Δουκας της Νορμανδιας π.χ.) ο ανυπομονος Αλέξιος τους εστειλε εντολες να διαλυσουν το στρατοπεδο στον Πελεκάνο και να βαδισουν κατά της Νικαιας.

Αυτό δεν ηταν μονο ανυπομονησια αλλα και καθαρη τακτικη εκ μερους του Αλεξιου. Ειχε μαθει από κατασκοπους του μεσα στη Νικαια πως ο Σουλτάνος Κιλιτζ Αρσλαν δεν ηταν στην Νικαια αλλα πολεμουσε στα ανατολικα συνορα του τους Δανισμενίδες για τον ελεγχο της Μελιτήνης.

Αλλα αυτό που εκανε τον Αλέξιο να διατάξει την επιθεση ηταν η πληροφορια πως μετα την διάλυση της Λαικης Σταυροφοριας, ο Σουλτάνος δεν επαιρνε στα σοβαρά τη νεα αυτή Σταυροφορία και θεωρουσε πως θα την διέλυε οσο ευκολα διέλυσε και την προηγουμενη.

Αλλα για να είναι σιγουρος ότι ο Σουλτάνος θα το φάει το παραμυθι ειχε διατάξει τους κατασκοπους του να διασπειρουν φημες ότι οι Σταυροφόροι εχουν τσακωθει με τον Αυτοκράτορα και δεν προκειται να εχουν βυζαντινη βοηθεια και υποστηριξη. Και αυτό το κατάπιε αμασητο ο Σουλτάνος.

Και για αυτό το λογο ειχε αφησει στη Νικαια την οικογενεια του τα παιδια του, τους θησαυρους τους και αλλα. Δεν πιστευε ποτε οι οι Σταυροφοροι θα εφταναν μεχρι εκει. Και αν εφταναν η φρουρα θα ηταν αρκετη για να τους συντριψει.

Όταν εμαθε την πραγματικοτητα πως αυτος ο στρατος και βυζαντινη στηριξη ειχε αλλα και πως δεν εχει καμια σχεση με τους προηγουμενους χωριάτες τοτε μονο εστειλε το μισο στρατο του πισω να ενισχυσει την Νικαια και θα ερχοταν και ο ιδιος μολις τακτοποιουσε το ζητημα της Μελιτηνης αλλα τελικα όπως θα δουμε εφτασαν ολοι πολύ αργά.

Στις 26 Απριλιου 1097 ο πρωτος που εφυγε ηταν ο Γοδεφρειδος ντε Μπουγιον με το στρατο του και κινηθηκε προς την Νικομήδεια οπου περιμενε 3 μερες και εκει ενωθηκε με τον στρατο του Βοημουνδου που διοικουσε ο Τανκρέδος (ο Βοημουνδος ειχε μεινει στην Κωνσταντινουπουλη για να κανονισει τις λεπτομερειες του ανεφοδιασμου και της υποστηριξης με τον Αυτοκρατορα) και με ότι ειχε απομεινει από τους Σταυροφορους του Πετρου του Ερημιτη. Εκει βρηκαν και τον ιδιο τον Πετρο οπου και αυτος τους ακολουθησε.

Ο Αυτοκράτορας ειχε στειλει μαζι με τους Σταυροφορους μια ομαδα μηχανικών που θα τους βοηθουσε στις πολιορκιες υπο τον Μανουηλ Βουτουμιτη και στην κατασκευη πολεμικών μηχανων.

Οι Σταυροφόροι κινηθηκαν από την Νικομηδεια στην Κιβωτό και από εκει κινηθηκαν νοτια περνωντας από το σημειο που σφαγιαστηκαν οι προηγουμενοι Σταυροφοροι της Λαικης Σταυροφοριας. Τα πτωματα τους βρισκονταν ακομα εκει και σαπιζαν κατω από τον καλοκαιρινο ηλιο.

Βλεποντας αυτό το θεαμα και ειδοποιημενος από τον Αυτοκράτορα εστειλε ανιχνευτες να ελεγχξουν για τυχον ενεδρες και μηχανικους για να διανοιξουν το στενο μονοπάτι. Μετα εβαλαν ξυλινους σταυρους κατά μηκος της διαδρομης ετσι ώστε να ξέρουν οι μελλοντικοι προσκυνητες ότι ο δρομος είναι ασφαλης.

Στις 6 Μαιου εφτασαν μπροστα από τα τειχη της Νικαιας τα οποια καλυπταν 4 μιλια περιμετρο σε σχημα πενταγωνου και ειχαν 240 πυργους.

Η δυτικη πλευρα των τειχων βρισκοταν στην ανατολικη οχθη της Ασκανιας σε ρηχα νερα τα οποια λειτουργουσαν ως φυσικη ταφρος.
Ο Γοδεφρειδος στρατοπεδευσε στο βορειο τειχος και ο Τανκρέδος στο ανατολικο. Το νοτιο τειχος θα το αναλαμβανε ο Ραυμονδος που ακολουθουσε.

Η Τουρκικη φρουρα ηταν αρκετη αλλα όχι τοοσο ώστε να αντιμετωπισει ένα τετοιο στρατο. Ετσι εστειλαν επειγον μηνυμα στον Σουλτάνο να στειλει ενισχυσεις από την νοτια πλευρα πριν αποκλειστουν τελειως.

Οι Σταυροφοροι όμως επιασαν έναν από τους αγγελιοφορους και καταλαβαν σε τι απελπιστικη θέση βρισκονται οι Τουρκοι και ετσι εστειλαν μηνυμα στον Ραυμονδο να επιταχυνει για να περικυκλωσουν πληρως την πολη.

Οσον αφορα τον Σουλτάνο αυτος ηταν ακομα πολύ μακρια. Αν και εστειλε ενισχυσεις όπως ελεγε το μηνυμα δεν θα προλαβαιναν εγκαιρως.
Στις 13 Μαιου ηρθε και ο Βοημουνδος από την Κωνσταντινουπολη ενώ στις 16 εφτασε και ο Ραυμονδος και απεκλεισε πληρως την πολη.

Στις 3 Ιουνιου εφτασαν στην πολιορκουμενη Νικαια και ο Δουκας της Νορμανδιας με τον Κομη του Μπλουα και ετσι η Σταυροφορία ηταν τωρα πληρης.

Πλεον θα ηταν ενας τεράστιος Σταυροφορικος στρατος χωρις όμως ανωτατο διοικητη. Οι αποφάσεις θα λαμβανονταν από Στρατιωτικο Συμβουλιο στο οποιο θα μετειχαν οι ευγενεις.

Στο μεταξυ ο Αλέξιος μετακινηθηκε από την Κωνσταντινουπολη στον Πελεκανο στη Μ. Ασια ετσι ώστε να μπορει να ελεγχει τους Σταυροφορους καλυτερα χωρις να απομακρυνθει πολύ από την Κωνσταντινουπολη.

Στις 18 Μαιου εφτασαν οι πρωτες Τουρκικες ενισχυσεις από τον νοτο αλλα μετα από μερικες αψιμαχιες με τους ανδρες του Ραυμονδου αναγκάστηκαν να υποχωρησουν και να περιμενουν τον κυριο ογκο του Τουρκικου στρατου που οδηγουσε ο Σουλτάνος.

Στο μεταξυ όμως δουλευε υπογειως και η Βυζαντινη διπλωματια. Ο Μανουηλ Βουτουμιτης δεν πηγε μαζι με τους Σταυροφορους ως επικεφαλης των μηχανικων αλλα ως πράκτορας του Αλεξιου.

Ο Αλεξιος ειχε δωσει μυστικες εντολές στον Βουτουμιτη πως αμεσως μολις φτάσουν στην Νικαια να ανοιξει διαυλους επικοινωνιας με τους Τουρκους κρυφα από τους Σταυροφορους.

Ετσι όταν οι πρωτες ενισχυσεις ηττηθηκαν από τους Σταυροφόρους, οι Τουρκοι ζητησαν αμεσως από τον Βουτουμιτη εγγυησεις ασφαλους διελευσης και πως αν τις επαιρναν θα του παρέδιδαν την πολη.

Δυστυχως όμως για τον Βουτουμιτη πριν προλαβει να κλεισει την συμφωνια μαθευτηκε πως ερχεται ο Σουλτάνος και οι διαπραγματευσεις διακοπηκαν.

Ο Σουλτάνος Κιλιτζ Αρσλαν εφτασε στις 21 Μαιου στην Νικαια από τον νοτο και αμεσως επιτέθηκε στις δυνάμεις του Ραυμονδου επιχειρώντας να διασπάσει τον κλοιο και να μπει στην πολη.

Η δεξια πλευρα των Σταυροφόρων που διοικουσε ο Ραυμονοδος με τον Επισκοπο Αντεμαρ δεχτηκε το μεγαλυτερο βάρος της επιθεσης. Ενισχυσεις δεν μπορουσαν να ερθουν καθως δεν μπορουσε ουτε ο Γοδεφρειδος ουτε ο Βοημουνδος να λυσουν την πολιορκια στα τειχη που τους ειχαν ανατεθει.

Τελικα όταν αρχισε να λυγιζει η δεξια πλευρα του Ραυμονδου πηρε την πρωτοβουλια ο νεαρος Κομης της Φλάνδρας και πλαγιοκοπησε τον Σουλτάνο με αποτέλεσμα να αντέξουν οι Σταυροφοροι λιγο ακομα.

Η μαχη κρατησε ολη μερα. Αλλα οσο και αν λυσσουσαν οι Τουρκοι δεν μπορουσαν να κερδισουν εδαφος.

Ειχε πεσει ηδη η νυχτα όταν ο Σουλτάνος διέταξε υποχώρηση προς τα βουνά. Αυτοι οι Σταυροφοροι δεν είναι σαν τους προηγουμενους. Ο Σουλτανος ειδε ότι δεν μπορει να τους νικησει. Ετσι έστειλε μηνυμα στη φρουρα να κανει ότι καλυτερο μπορει γιατι αυτος δεν μπορει να βοηθησει άλλο.

Από την πλευρα των Σταυροφόρων οι απωλειες ηταν βαρειες. Πολλοι νεκροι και αναμεσα τους ο Βαλδουινος Κομης του Γκεντ. Αλλα και οι τραυματιες ηταν παρα πολλοι. Σχεδον ολοι οσοι πολεμησαν ειχαν τραυματα αλλοι βαρυτερα αλλοι ελαφροτερα.

Για να ριξουν το ηθικο της φρουρας οι Σταυροφοροι εκοψαν τα κεφάλια των Τουρκων που επεσαν στη μάχη και τα πετουσαν στην πολη με καταπέλτες ενώ αλλα τα καρφωσαν σε λογχες και τα παρέλασαν εξω από την πολη.

Μετα την παρεμβολη αυτή του Σουλτάνου η πολιορκια συνεχίστηκε. Τα τειχη ηταν πολύ ισχυρα αν και ειχαν περάσει 600 χρονια από τοτε που χτιστηκαν.

Ο στρατος του Ραυμονδου προσπάθησε να υπονομευσει καποια κομματια των τειχων αλλα οποια ζημια εκαναν οι υπονομευτές επιδιορθωνοταν τη νυχτα από την φρουρα.

Εκτος από αυτό βεβαια οι Σταυροφοροι διαπιστωσαν ότι εχουν και άλλο προβλημα. Η πολη δεν ηταν αποκλεισμένη. Ειδαν ότι από το δυτικο τειχος πηγαινοερχονταν καικια που εφερναν προμηθειες στην πολη.

Ετσι εστειλαν μηνυμα στον Αυτοκράτορα για βοηθεια. Αλλα ο Αλέξιος αυτό το προβλημα το ηξερε ηδη και ειχε ηδη διατάξει να κατασκευαστουν μικρα πλοιαρια για τη λιμνη. Όταν εφτασε το μηνυμα των Σταυροφορων τα πλοιαρια ηταν ετοιμα και τα μετεφεραν στη λιμνη οπου ανελαβε διοικητης του στολισκου αυτου ο Μανουηλ Βουτουμιτης.

Όταν ο Σουλτανος ειδε το στολισκο με τις βυζαντινες σημαιες καταλαβε πλεον ότι ο Αυτοκράτορας βοηθάει ανοιχτα τους Σταυροφόρους. Πλεον δεν ειχε νοημα να αντιστεκεται. Αν δυσκολευται να νικησει τους Σταυροφορους τοτε δεν υπαρχει περιπτωση να κερδισει ποτε ενωμενες δυναμεις Βυζαντινων-Σταυροφόρων.

Και αυτό ακριβως ηθελε και ο Αλέξιος. Να παραδοθει. Δεν τον συνεφερε να του διαλυσουν την πολη οι Σταυροφοροι και μετα να του παραδοσουν μια καμμενη πολη να την ξαναχτισει.

Ετσι διέταξε τον Βουτουμιτη να ξαναρχισει τις μυστικες συνομιλιες με τη φρουρα της Νικαιας και να συζητησουν την παραδοση της πολης. Αλλα οι Τουρκοι δισταζαν. Περιμεναν μηπως ο Σουλτάνος επιστρέψει.

Αλλα ο Βουτουμιτης τους ενημερωσε πως ο Σουλτάνος τους εχει εγκαταλειψει πλεον και εκτος αυτου οι Σταυροφοροι ετοιμάζουν γενικη έφοδο με την αυγη της 19ης Ιουνιου.

Η φρουρα τοτε παραδοθηκε και με την καλυψη του Βουτουμιτη και της νυχτας εγκατέλειψαν την πολη από το δυτικο τειχος ενώ παράλληλα Βυζαντινοι στρατιωτες ανεβαιναν στους πυργους και σηκωναν Βυζαντινες σημαιες.

Το επομενο πρωι η εκπλήξη των Σταυροφόρων ηταν τεράστια καθως ενώ σηκωθηκαν ετοιμοι για την εφοδο με εκπληξη ειδαν στους πυργους της Νικαιας να ανεμιζουν Βυζαντινες σημαιες.

Αυτό τους προκάλεσε έναν καποιο εκνευρισμο. Οκ καλα είναι να μην πολεμησει κανεις και να του πεφτει η πολη στα χέρια του σαν ωριμο φρουτο αλλα αισθανονταν και καπως σαν να τους εκλεψε καποιος τη λεια τους. Ηλπιζαν τουλάχιστον να λεηλατησουν τα πλουτη της Νικαιας.

Αλλα τωρα επιτρεποταν η εισοδος στην πολη μονο σε μικρες ομαδες στρατιωτων οι οποιες παρακολουθουνταν από Βυζαντινους στρατιωτες.

Τουλαχιστον σκεφτηκαν οι Σταυροφοροι θα εχουν μεινει Τουρκοι ευγενεις η οι οικογενειες τους στην πολη. Αυτοι θα αξιζουν αρκετα λυτρα.

Και εδώ ατυχοι ηταν καθως η συμφωνια με τον Βουτουμιτη περιελαμβανε και αυτους. Οι Τουρκοι ευγενεις και οι οικογενειες τους εγκατέλειπαν την πολη συνοδεια Βυζαντινου στρατου και κανεις δεν μπορουσε να τους πειράξει.

Για να χαλαρωσει λιγο τους Σταυροφορους που τα ειχαν βαλει με τον Αυτοκράτορα, ο Αλεξιος εδωσε δωρεαν προμηθειες σε κάθε Σταυροφορο ενώ καλεσε τους ευγενεις στον Πελεκάνο οπου τους εκανε πλουσια δωρα σε χρυσο και κοσμηματα που πηρε από το θησαυροφυλακιο του Σουλτάνου (το οποιο βεβαια κατέληξε ολοκληρο στην τσεπη του Αλεξιου).

Ο Κομης του Μπλουα γραφει στη γυναικα του πως το μεριδιο του μονο σε χρυσο από το θησαυροφυλακιο του Σουλτάνου ηταν ένα απιστευτο βουνο χρυσου.

Βεβαια ο Αλέξιος με αυτά τα δωρα δελεασε και τους υπολοιπους ιπποτες που δεν ειχαν ορκιστει να ορκιστουν αμεσα καθως μονο οσοι ειχαν δωσει ορκο πιστης τους ειπε θα παρουν μεριδιο από το θησαυρο.

Και αμεσως εγινε κοσμοσυρροη. Ολοι ηθελαν να ορκιστουν. Ακομα και οι κατωτεροι ευγενεις τσακωνονταν για το ποιος θα ορκιστει πρωτος και ποιος θα γλυψει καλυτερα τον Αυτοκρατορα.

Αυτοι που εμειναν ασυγκινητοι ηταν ο Ραυμονδος που δεν εβλεπε το λογο να ξαναορκιστει καθως ειχε ηδη ορκιστει στην Κωνσταντινουπολη αλλα με έναν ελαφρως διαφορετικο ορκο και ο Τανκρέδος που ειχε φυγει νυχτα από την Κωνσταντινουπολη για να μην ορκιστει.

Πιεστηκε πολύ για να ορκιστει και στο τελος ειπε πως δεχεται να ορκιστει μονο εάν “H μεγαλη σκηνη του Αυτοκρατορα γεμισε με χρυσαφι μεχρι πανω για μενα και το ιδιο μεριδιο δοθει και στους υπολοιπους ευγενεις. Μονο τοτε θα ορκιστω πιστη στον Αυτοκρατορα”.

Εκει παρενέβη ο γαμπρος του Αυτοκράτορα ο Στρατηγος Γεώργιος Παλαιολόγος και τον ελεγξε για αυθαδεια του.

Όμως ο Τανκρέδος τα πηρε στο κρανιο και ορμησε πανω και πιαστηκαν στα χέρια. Ο Αυτοκράτορας σηκώθηκε για να παρέμβει και ο Βοημουνδος κατάφερε να τους χωρισει αφου βεβαια ο Τανκρέδος ειχε φάει μερικες γερές φαπες κατακέφαλα από τον Παλαιολογο.

Στο τέλος ο Τανκρέδος αναγκάστηκε να ορκιστει και αυτος μετα από αυτό το επεισόδιο.

Ένα άλλο επεισοδιο που σοκαρε τους Σταυροφόρους ηταν η μεταχειρηση των μουσουλμάνων. Αξιωματικοι και υπαλληλοι της Αυλης του Σουλτάνου τους επετραπη να εξαγοράσουν την ελευθερία τους ενώ η Σουλτάνα η κορη του Εμιρη Τζαχά εγινε δεκτη με βασιλικες τιμές στην Κωνσταντινουπολη οπου παρέμεινε μεχρι που ο συζυγος της Σουλτανος Κιλιτζ Αρσλαν την ζητησε πισω.

Και η Σουλτανα και τα παιδια της επεστράφησαν στον Σουλτάνο χωρις λυτρα και αυτό ηταν κατι που σοκαρε τους Σταυροφορους καθως αυτοι θα ζητουσαν καποιο αστρονομικο ποσο αν ειχαν στα χέρια τους την Σουλτανα και τα παιδια του Κιλιτζ Αρσλαν.

Εκτος αυτου θεωρησαν τη συμπεριφορα αυτή του Αυτοκράτορα ως διπροσωπη και προδοτικη.
Όπως και να χει όμως η πτωση της Νικαιας τους γεμισε χαρα (αν και δεν την λεηλατησαν) καθως τους εφερνε ένα βημα πιο κοντα στην Ιερουσαλημ.

Σταλθηκαν επιστολες στον Παπα και στους Βασιλεις της Ευρώπης οπου τους ανακοινωναν την πρωτη μεγάλη χριστιανικη νικη.
Και αυτό μεταφραζοταν σε περισσοτερους Σταυροφορους καθως οπου περνουσαν οι επιστολες ο ενθουσιασμος ξεχειλιζε.

Μεχρι και ο μουρτζουφλης Κομης του Μπλουα που ηρθε με το ζορι στη Σταυροφορια πλεον ειχε αποκτησει Σταυροφορικο ζήλο και εγραφε στη γυναικα του πως σε 5 βδομαδες θα είναι στην Ιερουσαλημ αν δεν αργησουν στην Αντιοχεια.

Από την Νικαια οι Σταυροφοροι πηραν τον παλιο Ρωμαικο δρόμο που ξεκινουσε από την Χαλκηδόνα, περνουσε από την Νικομηδεια και από εκει ενωνοταν με τον δρομο από την Ελενοπολη και περνουσε από την Νικαια με κατευθυνση τον ποταμο Σαγγάριο.

Από εκει ο δρομος εστριβε νοτια και από ένα ορεινο περασμα τους εβγαζε στο Δορυλαιον. Εκει γινοταν τριστρατο και χωριζόταν στον Μεγάλο Στρατιωτικο Δρόμο που πηγαινε ανατολικα μεσω Αγκυρας στον ποταμο Αλυ οπου και παλι χωριζόταν στον βορειο δρομο που πηγαινε στην Αρμενια μεσω Σεβάστειας και στον νοτιο δρομο που οδηγουσε στη παλια μεγάλη Βυζαντινη στρατιωτικη βαση της Καισαρείας.

Από εκει διαφοροι δρομοι και ορεινα περάσματα οδηγουσαν στην κοιλαδα του Ευφράτη μεσω του Αντιταυρου. Ενώ άλλο δρομοι οδηγουσαν νοτιοδυτικα στα Τυανα και τις Κιλικιες Πυλες.

Ο δευτερος δρομς στο τριστρατο του Δορυλαιου οδηγουσε κατευθειαν στην Μεγάλη Αλμυρη Ερημο και μεσω Αμοριου στις Κιλικιες Πυλες. Αυτος ηταν ενας δρομος που χρησιμοποιουσαν ως επι το πλειστον γρηγορες μοναδες καθως ένα αργο και τεράστιο σωμα θα ειχε προβλημα να διασχισει την Αλμυρη Ερημο.

Ο τριτος δρομος στο τριστρατο του Δορυλαιου παρεκαμπτε την Αλμυρη Ερημο στα νοτια και μεσω Φιλομηλίου, Ικονιου και Ηρακλειας εβγαζε στις Κιλίκιες Πύλες ενώ υπηρχε και μια παρακαμψη από το Φιλομηλιο που εβγαζε στην θαλασσα και συγκεκριμενα στο λιμάνι της Αττάλειας. Άλλη παρακαμψη από το Ικονιο αυτή τη φορα οδηγουσε στο λιμανι της Σελευκειας.

Τωρα για το ποιο δρομο θα επαιρναν αυτό ηταν μια αποφαση για το Στρατιωτικο Συμβουλιο αφου φτάσουν στο Δορυλαιο.

Συνεχίζεται...