Οι μεγαλύτεροι μεθύστακες της ιστορίας

[Πτολεμαίος]

Υπό έλεγχο πάντως το αλκοόλ σου δίνει θάρρος, αντοχή, και θέληση για περιπέτεια, άρα λογικό να το προτιμά ένας μεγάλος ανδρας

Όλα αυτά στα δίνει η κόκα x5

[Πτολεμαίος]

Ο Ταυγετης ειμαι

Aναλυσε μας με γεωμετρικους όρους το σχήμα των όρχεων σου για να δούμε αν είσαι ο πραγματικός Ταυγετης.

[Καβαλάρης]

Αυτό είναι γενικότητα.

Είναι όμως η πραγματικότητα. Για λεπτομέρειες πρέπει να στρωθείς στο διάβασμα.

Η κριτική σκέψη μάς παρακινεί να δεχτούμε ότι τόσες διαφορετικές πηγές που μιλούν για την οινοφιλία του Αλέξανδρου δεν μπορεί να την επινόησαν χωρίς καμία αφορμή, χωρίς να υπάρχει έστω ένας πυρήνας αλήθειας εδώ. Εξάλλου μιλάμε για μια ρεαλιστική διαδικασία, δηλαδή οι άρχοντες να πίνουν κρασί, να εορτάζουν με συμπόσια τις νίκες τους και όχι μόνο. Αυτά ήταν συνηθισμένα πράγματα στην αρχαιότητα.

Πολύ σωστά. Ουδείς ισχυρίστηκε ότι δεν άγγιζε το κρασί ο Αλέξανδρος. Δεν ήταν όμως αλκοολικός.

Και πώς το έδειξες αυτό είπαμε;

Αυτά απαιτούν κάμποσο χώρο. Έδειξα πού θα βρεις τις απαντήσεις. Το ότι σφυρίζεις αδιάφορα επειδή τρέμεις το γκρέμισμα του ινδάλματός σου, είναι δικό σου πρόβλημα.

Ας δούμε κι αλλες πηγές/περιπτώσεις που επιβεβαιώνουν τον Σιμόπουλο για τα μεθύσια του Αλέξανδρου.

Επειδή είσαι τελείως σαλταρισμένος, το επαναλαμβάνω. Κανένας δεν ισχυρίζεται ότι ο Αλέξανδρος δεν πλησίαζε το κρασί ή ότι δεν είχε μεθύσει ποτέ. Ο ισχυρισμός του Σανόπουλου είναι ότι ο Αλέξανδρος ήταν αλκοολικός. Για να το τεκμηριώσει αυτό, αλλοιώνει ή αποσιωπά τις πηγές.

Όποιος θέλει να ξέρει το πώς (όχι εσύ φυσικά) διαβάζει το βιβλίο που είπα.

[Ένοπλος σοσιαλμπαχαλάκης]

Λιώμα όλη μέρα χαζεύε θεάματα και ήταν τόσο ντιρλα που έκανε παρέα με λουμπεν παλαιστες, ένας από τους οποίους , ο βασιλειος, οχι μόνο κατέληξε συναυτοκρατορας από το πολύ κολλητιλικι, αφού σκότωσαν μπαμπεσικα μαζί τον μέγα στρατηγό μαχητή του ορθού λόγου Βάρδα, αλλά και ο αυτοκρατορας, αφού έφαγε και τον ίδιο τον Μιχαήλ τον μπεκρα ενώ είχε πέσει αναίσθητος από το πιωμα, γλιτώνοντας τον έτσι από ένα γερό χανγκοβερ. Κακό παράδειγμα πότη, από αυτούς που δυσφημούν το αλκοόλ, με τα καφριλικια τους.
https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%9C% ... E%93%CE%84

[Echelon]

Ρε τους πούστηδες, προκειμένου να <<απόδειξουν>> ότι ο Μέγας ήταν μέθυσος και γκέι είναι ικανοί να πάνε και με γυναίκα.

[Jimmy81]

Πολύ σωστά. Ουδείς ισχυρίστηκε ότι δεν άγγιζε το κρασί ο Αλέξανδρος. Δεν ήταν όμως αλκοολικός.

Το "ουδείς ισχυρίστηκε ότι δεν άγγιζε κρασί" είναι μια πολύ μετριοπαθής, "αθώα" ερμηνεία αν λάβουμε υπόψη μας το σύνολο των αρχαίων πηγών. Στον αλκοολισμό αναγνωρίζονται διάφορα στάδια, συνήθως από 3 έως 5.
http://www.alkool.gr/to-blog/95-ta-stad ... lkoolismou

Σύμφωνα με την παραπάνω διαβάθμιση θα μπορούσαμε να κατατάξουμε τον Αλέξανδρο κάπου μεταξύ 2 και 3. Αύξηση της σωματικής ανοχής στο αλκοόλ, αύξηση της ποσότητας κατανάλωσης, βίαιες εξάρσεις (Κλείτος, γιατρός Ηφαιστίωνα, γρονθοκόπηση σαλπιγκτή κλπ), εγκλεισμός στον ιδιωτικό του χώρο (και οι στρατιώτες του έξω κραύγαζαν για να τον δουν), δυσκολία ξυπνήματος (κοιμόταν δύο μερόνυχτα λένε κάποιες πηγές). Και σίγουρα τα στρεσογόνα συμβάντα των εκστρατειών, των απωλειών και της διαχείρισης του έμψυχου δυναμικού πολεμιστών, κατακτημένων κλπ θα δικαιολογούσαν το πέρασμα τουλάχιστον από το πρώτο στάδιο αλκοολισμού.

[Esperos]

Μέγας Αλέξανδρος

Ο Μεγάλος στρατηλάτης ήταν ταυτόχρονα και μεγάλος πότης, από τους μεγαλύτερους της αρχαιότητας τουλάχιστον. Πολλές αρχαίες πηγές αναφέρονται στα μεθύσια του Αλέξανδρου και τη λατρεία του για τον οίνο. Ο Αιλιανός γράφει ότι ήταν ο μεγαλύτερος πότης της ανθρωπότητας (καὶ αὐτὸς δὲ Ἀλέξανδρος λέγεται πλεῖστον πιεῖν ἀνθρώπων). Ο Αρριανός γράφει ότι στάθηκε αδύνατο για τον Αλέξανδρο να δαμάσει τα δύο του πάθη, τον αχαλίνωτο θυμό και την οινοφλυγία (οργής τε και παροινίας). Ο Πλούταρχος αποδίδει τη μανία του Αλέξανδρου για τα μεθύσια και το κρασί στην φλογερή του κράση. Ο Αδαμάντιος εξ Αλεξάνδρειας αναφερόμενος στα αρνητικά χαρακτηριστικά του Αλέξανδρου, περιλαμβάνει και τα μεθύσια. Τα βράδια ξάπλωνε περιτριγυρισμένος από αυλητές και έπινε ως το πρωί σύμφωνα με τον Αθήναιο. Ο Ρωμαίος ιστοριογράφος Τίτος Λίβιος αναρωτιέται τι θα είχε συμβεί αν η λατρεία του Αλέξανδρου για το κρασί χειροτέρευε σε μεγαλύτερη ηλικία. Ο ιστοριογράφος Έφιππος που έλαβε μέρος στην ασιατική εκστρατεία αναφέρει ότι ο Αλέξανδρος έπινε τόσο πολύ που κοιμόταν δύο μερόνυχτα. Ο ίδιος προσθέτει ότι στις βακχικές εκστάσεις του, ο Αλέξανδρος μεθούσε και φορούσε ενδύματα και υποδήματα θεών (Άμμων Δίας, Ερμής, Άρτεμη) ενώ άλλοτε την λεοντή του Ηρακλή!

Στο ημερολόγιο της εκστρατείας (Βασίλειες Εφημερίδες) που τηρούσαν οι γραμματείς του Αλέξανδρου γίνονται αναφορές στην ασταμάτητη οινοποσία του Αλέξανδρου και στις συνέπειές της. Αποσπάσματά τους εμφανίζουν τον Αλέξανδρο να πίνει, να τον παίρνει ο ύπνος από το ποτό, να ξυπνάει, να ξαναπίνει αλλού, να ξανακοιμάται, να πηγαίνει σε δείπνο και να ξαναπίνει μέχρι αργά τη νύχτα. Στην κωμωδία του Μενάνδρου «Κόλαξ» ο Στρουθίος, ακόλουθος του στρατιωτικού Βία λέει στον αυθέντη του που καυχιέται ότι στην Καππαδοκία ήπιε μονορούφι τρεις φορές μια χρυσή κούπα με τρεις κοτύλες κρασί: «Μα εσύ ήπιες περισσότερο κι από τον βασιλιά Αλέξανδρο» το οποίο ο Στρουθίος θεωρεί «μεγάλο κατόρθωμα». Ο Καρύστιος ο Περγαμηνός στο έργο του «Ιστορικά Υπομνήματα» γράφει ότι τα μεθύσια του Αλέξανδρου ήταν τόσο αχαλίνωτα που ξεφώνιζε και τραγουδούσε πάνω σε γαϊδουράμαξο. Ακόμα και ο αυτοκράτορας Ιουλιανός αποκαλεί τον Αλέξανδρο «μέθυσον και φίλοινον».

Συνήθιζε μετά από πολεμικές επιχειρήσεις, νίκες και κατακτήσεις να οργανώνει μεγάλα εορταστικά συμπόσια για φίλους, αξιωματικούς και στρατιώτες παρέχοντας κάθε απόλαυση – εννοείται και αλκοόλ! Ο Διόδωρος Σικελιώτης περιγράφει το εννιαήμερο εορταστικό φαγοπότι που στήθηκε στο Δίον μετά την ισοπέδωση της Θήβας. Ο Πλούταρχος γράφει για τα κρασοπότια του Αλέξανδρου στην Περσέπολη με φίλους και γυναίκες που γλεντούσαν με τους εραστές τους. Η Νικοβούλη γράφει ότι σε ένα συμπόσιο ο Αλέξανδρος απάντησε στις προπόσεις είκοσι συνδαιτημόνων κατεβάζοντας ισάριθμες κύλικες! Αλλά οργάνωνε και διαγωνισμούς αντοχής στο κρασί. Σύμφωνα με τον Χάρη τον Μυτιληναίο, τελετάρχη του Αλέξανδρου, σε έναν διαγωνισμό όπου ο νικητής βραβευόταν με ένα τάλαντο, πέθαναν 42 άτομα από την αχαλίνωτη κρασοποσία. Η πορεία μέσω της Καραμανίας, γράφει ο Πλούταρχος, ήταν ένα ατελείωτο χαροκόπι με άγρια οινοποσία, πιθάρια γεμάτα κρασί, βακχικούς χορούς γυναικών και παιχνίδια ακολασίας.

Σχετικά με τον Μέγα Αλέξανδρο.
Δεν ξέρω αν ήταν μπέκρα ή όχι, μπορεί και να ήταν, αλλά θα κάνω τις εξής σκέψεις.
Ο Μέγα Αλέξανδρος, είχε στην εκστρατεία γραμματέα και ιστορικό τον Καλλισθένη, ένα φιλόσοφο γ' διαλογής,
μαθητής και αυτός του Αριστοτέλη. Ο Καλλισθένης φυλακίστηκε και πέθανε, πριν δικαστεί, επειδή έμπλεξε
σε κάποια ανταρσία, συνωμοσία τέλος πάντων.
Η περιπατητική σχολή, έκτοτε, θεώρησε τον Μέγα Αλέξανδρο, ως αποκλειστικό υπεύθυνο του θανάτου του Καλλισθένη,
ένας δικός τους, και ως εκ τούτου, ο Μ.Α. ήταν έναν διαχρονικά άσπονδος εχθρός της σχολής .
Πολλοί μετέπειτα ιστορικοί, της σχολής του Αριστοτέλη, συνέχισαν το έργο τους γράφοντας αρνητικά σχόλια για τον Μ.Α.
χωρίς όμως οι πηγές τους να θεωρούνται αδέκαστες και χωρίς δόλο.
Τις πηγές αυτές χρησιμοποίησαν και οι μετέπειτα μετέπειτα ιστορικοί και έτσι δημιουργήθηκε αυτή η εικόνα.
Ο Πλούταρχος γράφει λογοτεχνήματα. Είναι σαν να θέλουμε να μάθουμε για τον Ιούλιο Καίσαρα και να παίρνουμε
πληροφορίες διαβάζοντας έργα του Σαίξπηρ.

Πάμε και στο ζουμί.
Τον Μ.Α. , τον δολοφόνησαν οι στρατηγοί του μετά από συνομωσία.
Οι στρατηγοί του, είχαν σοβαρότατο κίνητρο και πρόβλημα για να το κάνουν αυτό.
Σε κάθε μάχη έπαιζαν την ζωή τους κορώνα γράμματα (βλέπε μάχη Γαυγάμηλα)
και το κωλόπαιδο δεν έλεγε να σταματήσει από μόνο του την εκστρατεία.
Είχε διαλύσει την Περσία και ξεκινούσε νέα εκστρατεία προς Ινδίες, σιγά σιγά
θα έκανε και "εξαγωγή επανάστασης", με την τροτσκιστική την έννοια, και προς Κίνα.
Οι Στρατηγοί δεν θα έβρισκαν ησυχία παρά μόνο αν τους έβρισκε κανένα βόλι στην μάχη.

Μετά την δολοφονία, σκέψου, ΟΛΟΙ οι Στρατηγοί έγιναν αυτοκράτορες στις επαρχίες τους που μοίρασαν
(Πτολεμαίοι, Σέλευκοι, κλπ) και αποδείχθηκαν ιδιαίτερα φιλόδοξοι και φίλαρχοι.

Σε κείμενα που περιγράφουν την ζωή του Μ.Α. τα οποία γράφτηκαν 50 και 100 χρόνια μετά,
υπό την φροντίδα των Πτολεμαίων, διαπιστώνουμε πολλές ιστορικές ανακρίβειες που στοχεύουν
στο να "παραπλανήσουν" τον αναγνώστη και να του εμφανίσουν τον Μ.Α. ως άτομο με ιδιαίτερες αδυναμίες.

Στις ιστορικές πηγές υπάρχουν πάντα και οι προπαγάνδες της εποχής. Μην το ξεχνάμε αυτό.
Στην ιστορία της Σπάρτης, πρέπει ΠΑΝΤΑ ότι διαβάζουμε να έχουμε υπόψιν μας πως δεν υπήρξε
ούτε μισός ιστορικός με καταγωγή απ την Σπάρτη. Όσα γνωρίζουμε τα γνωρίζουμε κυρίως
από Αθηναίους ιστορικούς οι οποίοι ανακύκλωναν και την Αθηναϊκή προπαγάνδα σε ένα μεγάλο βαθμό.
Πρέπει να το λάβουμε και αυτό σοβαρά υπόψη μας και να μην δεχόμαστε τις ιστορικές πηγές ως ευαγγελικά κείμενα.

Επαναλαμβάνω, δεν υποστηρίζω πως ο ΜΑ, ήταν ή δεν ήταν μπέκρας ή παιδόφιλος, μπορεί και ναι μπορεί και όχι,
λέω πως πολλές πηγές είναι χαλκευμένες πειραγμένες και στρατευμένες.

[Καβαλάρης]

Σύμφωνα με την παραπάνω διαβάθμιση θα μπορούσαμε να κατατάξουμε τον Αλέξανδρο κάπου μεταξύ 2 και 3. Αύξηση της σωματικής ανοχής στο αλκοόλ, αύξηση της ποσότητας κατανάλωσης, βίαιες εξάρσεις (Κλείτος, γιατρός Ηφαιστίωνα, γρονθοκόπηση σαλπιγκτή κλπ), εγκλεισμός στον ιδιωτικό του χώρο (και οι στρατιώτες του έξω κραύγαζαν για να τον δουν), δυσκολία ξυπνήματος (κοιμόταν δύο μερόνυχτα λένε κάποιες πηγές). Και σίγουρα τα στρεσογόνα συμβάντα των εκστρατειών, των απωλειών και της διαχείρισης του έμψυχου δυναμικού πολεμιστών, κατακτημένων κλπ θα δικαιολογούσαν το πέρασμα τουλάχιστον από το πρώτο στάδιο αλκοολισμού.

Τώρα αναγκάστηκες να βάλεις νερό στο κρασί σου.

Κατ' αρχάς δεν χρειαζόταν ποτό για τις εξάρσεις διότι ο Αλέξανδρος ήταν οξύθυμος. Δεύτερον, το περιστατικό με τους στρατιώτες που κραύγαζαν ήταν αφού τους τα είχε χώσει επειδή ήθελαν να τον εγκαταλείψουν. Όσο για τα στρεσογόνα συμβάντα θα μπορούσαν πράγματι να οδηγήσουν σε αυξημένη κατανάλωση ποτού (όλα αυτά επισημαίνονται στο βιβλίο).

Η ουσία είναι ότι όταν δούμε τα στοιχεία με νηφαλιότητα απομακρύνεται οριστικά ο τίτλος του μεγαλύτερου πότη της ιστορίας.