Μέγας Αλέξανδρος
Ο Μεγάλος στρατηλάτης ήταν ταυτόχρονα και μεγάλος πότης, από τους μεγαλύτερους της αρχαιότητας τουλάχιστον. Πολλές αρχαίες πηγές αναφέρονται στα μεθύσια του Αλέξανδρου και τη λατρεία του για τον οίνο. Ο Αιλιανός γράφει ότι ήταν ο μεγαλύτερος πότης της ανθρωπότητας (καὶ αὐτὸς δὲ Ἀλέξανδρος λέγεται πλεῖστον πιεῖν ἀνθρώπων). Ο Αρριανός γράφει ότι στάθηκε αδύνατο για τον Αλέξανδρο να δαμάσει τα δύο του πάθη, τον αχαλίνωτο θυμό και την οινοφλυγία (οργής τε και παροινίας). Ο Πλούταρχος αποδίδει τη μανία του Αλέξανδρου για τα μεθύσια και το κρασί στην φλογερή του κράση. Ο Αδαμάντιος εξ Αλεξάνδρειας αναφερόμενος στα αρνητικά χαρακτηριστικά του Αλέξανδρου, περιλαμβάνει και τα μεθύσια. Τα βράδια ξάπλωνε περιτριγυρισμένος από αυλητές και έπινε ως το πρωί σύμφωνα με τον Αθήναιο. Ο Ρωμαίος ιστοριογράφος Τίτος Λίβιος αναρωτιέται τι θα είχε συμβεί αν η λατρεία του Αλέξανδρου για το κρασί χειροτέρευε σε μεγαλύτερη ηλικία. Ο ιστοριογράφος Έφιππος που έλαβε μέρος στην ασιατική εκστρατεία αναφέρει ότι ο Αλέξανδρος έπινε τόσο πολύ που κοιμόταν δύο μερόνυχτα. Ο ίδιος προσθέτει ότι στις βακχικές εκστάσεις του, ο Αλέξανδρος μεθούσε και φορούσε ενδύματα και υποδήματα θεών (Άμμων Δίας, Ερμής, Άρτεμη) ενώ άλλοτε την λεοντή του Ηρακλή!
Στο ημερολόγιο της εκστρατείας (Βασίλειες Εφημερίδες) που τηρούσαν οι γραμματείς του Αλέξανδρου γίνονται αναφορές στην ασταμάτητη οινοποσία του Αλέξανδρου και στις συνέπειές της. Αποσπάσματά τους εμφανίζουν τον Αλέξανδρο να πίνει, να τον παίρνει ο ύπνος από το ποτό, να ξυπνάει, να ξαναπίνει αλλού, να ξανακοιμάται, να πηγαίνει σε δείπνο και να ξαναπίνει μέχρι αργά τη νύχτα. Στην κωμωδία του Μενάνδρου «Κόλαξ» ο Στρουθίος, ακόλουθος του στρατιωτικού Βία λέει στον αυθέντη του που καυχιέται ότι στην Καππαδοκία ήπιε μονορούφι τρεις φορές μια χρυσή κούπα με τρεις κοτύλες κρασί: «Μα εσύ ήπιες περισσότερο κι από τον βασιλιά Αλέξανδρο» το οποίο ο Στρουθίος θεωρεί «μεγάλο κατόρθωμα». Ο Καρύστιος ο Περγαμηνός στο έργο του «Ιστορικά Υπομνήματα» γράφει ότι τα μεθύσια του Αλέξανδρου ήταν τόσο αχαλίνωτα που ξεφώνιζε και τραγουδούσε πάνω σε γαϊδουράμαξο. Ακόμα και ο αυτοκράτορας Ιουλιανός αποκαλεί τον Αλέξανδρο «μέθυσον και φίλοινον».
Συνήθιζε μετά από πολεμικές επιχειρήσεις, νίκες και κατακτήσεις να οργανώνει μεγάλα εορταστικά συμπόσια για φίλους, αξιωματικούς και στρατιώτες παρέχοντας κάθε απόλαυση – εννοείται και αλκοόλ! Ο Διόδωρος Σικελιώτης περιγράφει το εννιαήμερο εορταστικό φαγοπότι που στήθηκε στο Δίον μετά την ισοπέδωση της Θήβας. Ο Πλούταρχος γράφει για τα κρασοπότια του Αλέξανδρου στην Περσέπολη με φίλους και γυναίκες που γλεντούσαν με τους εραστές τους. Η Νικοβούλη γράφει ότι σε ένα συμπόσιο ο Αλέξανδρος απάντησε στις προπόσεις είκοσι συνδαιτημόνων κατεβάζοντας ισάριθμες κύλικες! Αλλά οργάνωνε και διαγωνισμούς αντοχής στο κρασί. Σύμφωνα με τον Χάρη τον Μυτιληναίο, τελετάρχη του Αλέξανδρου, σε έναν διαγωνισμό όπου ο νικητής βραβευόταν με ένα τάλαντο, πέθαναν 42 άτομα από την αχαλίνωτη κρασοποσία. Η πορεία μέσω της Καραμανίας, γράφει ο Πλούταρχος, ήταν ένα ατελείωτο χαροκόπι με άγρια οινοποσία, πιθάρια γεμάτα κρασί, βακχικούς χορούς γυναικών και παιχνίδια ακολασίας.
Μάρκος Αντώνιος
Ανάμεσα σε πολλούς Ρωμαίους αυτοκράτορες με λατρεία για το ποτό (Νέρων, Τιβέριος, Καλιγούλας κλπ), ξεχωρίζει ο Μάρκος Αντώνιος. Άρχικά ήταν μέλος της τριανδρίας και συνέτασσε τις προγραφές, δηλαδή λίστες με τα ονόματα αυτών που είχαν καταδικαστεί σε θάνατο ή εξορία. Λέγεται ότι κατά τη διάρκεια των φαγοποτιών ζητούσε να του φέρνουν στο τραπέζια τα κομμένα κεφάλια και χέρια αυτών που εκτελέστηκαν και αυτός προσπαθούσε όντας μεθυσμένος να βρει σε ποιον ανήκαν! Η ανελέητη σκληρότητα του Μάρκου Αντώνιου στις προγραφές, του εξασφάλισε μια θέση στην πραγματεία του Σενέκα του Νεότερου «Περί μέθης» ως παράδειγμα ανθρώπου που οδηγείται στην τρέλα από το πολύ ποτό. Αλλά και μακριά από τη Ρώμη, όπως την περίοδο που βρισκόταν στην Αίγυπτο με την Κλεοπάτρα, συνέχιζε να πίνει.
Σύμφωνα με τις μαρτυρίες, ο Μάρκος Αντώνιος λάτρευε να ντύνεται Βάκχος με στέμμα κισσού και να τρέχει πάνω σε άρμα κρατώντας στο χέρι του ένα χρυσό κύπελλο γεμάτο κρασί. Ο Πλούταρχος εξηγεί την λατρεία του Μάρκου Αντώνιου για το ποτό αποδίδοντάς την στο άγχος της μάχης. Ο Αντώνιος ήξερε επίσης καλά τις αναισθησιογόνες επιπτώσεις του αλκοόλ και το έπινε σε περιπτώσεις που ήθελε να χαλαρώσει όπως όταν έπαψε να τον επισκέπτεται η Κλεοπάτρα. Είναι γνωστό ακόμη ότι ο Μάρκος Αντώνιος είχε σπάσει τις παραδόσεις πίνοντας αλκοόλ από τα κύπελλα των στρατιωτών του. Λέγεται ακόμη ότι λίγο πριν τη Ναυμαχία στο Άκτιο (31 π.Χ.) έγραψε ένα βιβλίο για την τάση του να μεθάει που όμως δεν έχει διασωθεί. Ακόμα και στον θάνατό του το αλκοόλ έχει την τιμητική του αφού καθώς αιμορραγούσε μέχρι θανάτου από μια πληγή που έκανε ο ίδιος με ξίφος στην κοιλιά του, ζήτησε να του δώσουν περισσότερο κρασί…
Μέγας Πέτρος της Ρωσίας
Λέγεται ότι ο Μέγας Πέτρος έπινε για δέκα άτομα! Ήταν αλκοολικός και παρακινούσε κι άλλους να συμμετέχουν στην κραιπάλη. Κατά τη διάρκεια των μεθυσιών και των οργίων έκοβε και κανά κεφάλι πάνω στην έξαψη! Ο Γερμανός φιλόσοφος Leibniz που τον γνώρισε στην περιοδεία του στην Ευρώπη έγραψε ότι ο τσάρος «δεν άφηνε ποτέ το ποτήρι και την πίπα». Έχτισε ένα μέγαρο ειδικά για τα συμπόσια με αίθουσα για 1500 συνδαιτυμόνες με μια απέραντη αποθήκη που περιείχε κάθε λογής ποτά! Σατιρίζοντας την εκκλησία ο τσάρος συγκρότησε μια ομάδα μέθυσων την οποία ονόμασε «Αστεία, Μεθυσμένη Σύνοδος των Τρελών και των Γελωτοποιών». Σκοπός των μελών της ήταν να μεθούν όσο περισσότερο μπορούν! Μάλιστα έναν φίλο του τον διόρισε «Πρίγκιπα-Πάπα» της συνόδου με καθήκοντα να ευλογεί το μεθύσι των μελών!
Παρότι ο ίδιος ήταν ένας αθεράπευτος αλκοολικός δεν επιθυμούσε οι Ευρωπαίοι που θα επισκέπτονταν τη χώρα του να έβλεπαν τον πληθυσμό της μεθυσμένο. Για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα του μεθυσιού όρισε ως ποινή για όποιον περιφερόταν στο δρόμο μεθυσμένος να φορά στο λαιμό του για μία εβδομάδα ένα βαρύ μετάλλιο 8 κιλών που έγραφε πάνω «Λόγω Μέθης». Ωστόσο, άλλοι νόμοι του ευνοούσαν την κατανάλωση αλκοόλ. Ένας πρωτοφανής νόμος του όριζε ότι οι γυναίκες που αναγκάζουν τους άντρες τους να φεύγουν από την ταβέρνα πριν αυτοί τελειώσουν το ποτό τους θα μαστιγώνονται!
Βίνσεντ βαν Γκογκ
Γνωστός για το πάθος του για το αψέντι, ή αλλιώς την «πράσινη νεράιδα», ο μεγάλος Ολλανδός ζωγράφος κατέχει ξεχωριστή θέση στη λίστα. Άλλωστε η ιδιαίτερη προτίμησή του στο βαρύ αυτό ποτό αντανακλάται και σε μερικούς πίνακές του. Υποστηρίζεται μάλιστα ότι το αψέντι τον βοήθησε στη δημιουργία των έργων του. Λέγεται ότι η ευρεία χρήση του ανοιχτού πράσινου χρώματος σε πίνακές του προερχόταν από το αγαπημένο του ποτό που είχε το ίδιο χρώμα. Άλλοτε ζωγράφιζε την αγαπημένη του παμπ. Η εξάρτησή του από το αλκοόλ περιγράφεται και στα γράμματα που έστελνε ο βαν Γκογκ στον αδερφό του, Theo. Τον βοηθούσε λέει να χαλαρώνει και να ανακουφίζεται. Η φτωχή διατροφή, η εξάρτησή του από το αλκοόλ, τον καφέ και το κάπνισμα επιδείνωναν συνεχώς την ήδη προβληματική υγεία του. Το 1888 μετά από μια ψυχική κρίση έκοψε το αφτί του και το δώρισε σε μία πόρνη ενός οίκου ανοχής στην Αρλ της Νότιας Γαλλίας όπου διέμενε. Στο επόμενο (και δυστυχώς σύντομο) διάστημα δημιούργησε κάποια από τα μεγαλύτερα έργα του. Το 1890 αυτοκτόνησε σε ηλικία 37 ετών.
Ουίνστον Τσώρτσιλ
Λίστα μεγάλων μέθυσων χωρίς το σούπερ φαβορί μεταξύ όλων δεν γίνεται. Ο λόγος φυσικά για τον Ουίνστον Τσώρτσιλ. Κι όμως ο άνθρωπος που ενέπνευσε τον ελεύθερο κόσμο με τους ηρωικούς λόγους κόντρα στην απειλή των ναζί ήταν πρωτοκλασάτος πότης! Ξεκίνησε να πίνει αλκοόλ στα νιάτα του όταν υπηρετούσε στην Ινδία όπου το νερό δεν ήταν πόσιμο χωρίς ανάμειξη με αλκοόλ. Στον πόλεμο των Μπόερς όπου είχε μεταβεί το 1899 ως ανταποκριτής της Morning Post, πήρε μαζί του στην πρώτη γραμμή 36 μπουκάλια κρασί, 18 μπουκάλια ουίσκι και 6 μπουκάλια μπράντι. Ο Τσώρτσιλ ξεκινούσε τη μέρα του με ένα ποτήρι ουίσκι με νερό το οποίο η κόρη του ονόμαζε «Daddy Cocktail». Μετά συνήθιζε να πίνει στα γεύματα. Ήταν όμως και μεγάλος λάτρης της σαμπάνιας με τον ίδιο να ισχυρίζεται ότι είχε πιει στη ζωή του 42.000 μπουκάλια! Αγαπημένη του μάρκα ήταν η Pol Roger. Η εν λόγω εταιρία για να τιμήσει την αφοσίωσή του στο προϊόν της έφτιαξε μπουκάλια με το όνομά του στην ετικέτα.
Άλλο αξιοσημείωτο συμβάν ήταν σε μια κόντρα του με την Lady Astor στην βρετανική Βουλή. Μια μέρα η Astor κατηγόρησε τον Churchill ότι είχε έρθει μεθυσμένος κι εκείνος της απάντησε ότι «ναι είμαι μεθυσμένος σήμερα μαντάμ. Όμως αύριο θα έχω ξεμεθύσει, αλλά εσύ θα παραμείνεις άσχημη»! Ο βιογράφος William Manchester περιγράφει τα τελευταία χρόνια του Τσώρτσιλ ως εξής: «Υπάρχει πάντα αλκοόλ στο αίμα του. Και φτάνει στη μεγαλύτερη ποσότητά του αργά το βράδυ αφού έχει πιει 2 ή 3 ουίσκι, μερικά ποτήρια σαμπάνια, τουλάχιστον δύο μπράντι και ένα κοκτέιλ χάιμπολ». Παρά τα αμέτρητα ποτά ο Τσώρτσιλ κατάφερε να φτάσει τα 90 έτη. Κι εδώ κολλάει η σχετική ατάκα του: «Έχω πάρει περισσότερα απ’ το αλκοόλ σε σχέση με όσα έχει πάρει αυτό από εμένα». Δεν θα μπορούσε να διαφωνήσει κανείς...
Έρνεστ Χέμινγουεϊ
Ο σπουδαίος Αμερικανός συγγραφέας του 20ου αιώνα υπήρξε και μεγάλος πότης ταυτόχρονα. Έχοντας αποκτήσει πολλά σοβαρά τραύματα από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και τα αεροπορικά ατυχήματα, ο Χέμινγουεϊ κατέφευγε στο ποτό για να απαλύνει τον πόνο του. Το 1955 έστειλε ένα γράμμα στην στενή φίλη του, Ντίτριχ, η οποία είχε απογοητευτεί από το σόου της στο Λας Βέγκας. Της γράφει πως αν το ανέβαζε αυτός θα την έβαζε «να πυροβολείται στη σκηνή, μεθυσμένη από ένα αυτοπυροδοτούμενο minewerfer (όπλο που χρησιμοποιήθηκε στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο). Θα σε είχα να προσγειώνεσαι γυμνή στη σκηνή και μεθυσμένη και θα ανακοινώναμε πως δεν γνωρίζαμε πως η κυρία είναι μεθυσμένη». Εκτός από τα κλασικά λογοτεχνικά έργα του ο Χέμινγουέϊ άφησε ως πνευματική κληρονομιά μερικά ιστορικά αποφθέγματα που εξυψώνουν την αξία του μεθυσιού όπως:
«Να γράφεις μεθυσμένος. Να διορθώνεις νηφάλιος».
«Μερικές φορές, ένας έξυπνος άνθρωπος αναγκάζεται να μεθύσει, για να περάσει την ώρα του με ηλίθιους».
«Πίνω για να κάνω τους άλλους ανθρώπους πιο ενδιαφέροντες».
«Ποτέ μην κάθεσαι σε τραπέζι όταν μπορείς να σταθείς στο μπαρ».
«Τι μπορεί να βλάψει έναν συγγραφέα; Η πολιτική, οι γυναίκες, η φιλοδοξία, το χρήμα και τα ποτά. Επίσης, η έλλειψη πολιτικής, γυναικών, φιλοδοξίας, χρήματος και ποτού.»
«Ο άνδρας δεν υπάρχει μέχρι να μεθύσει»
