Τελικα οι αρβανιτες ειναι Αλβανοί

[Andreas]

ΚΑΤΑΡΡΕΕΙ ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΗΣ ΔΗΘΕΝ ΤΟΥΡΚΙΚΗΣ ΚΑΥΚΑΣΙΑΣ ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ ΤΩΝ ΣΚΙΠΕΤΑΡΩΝ ΑΛΒΑΝΩΝ

Γράφει ο γλωσσολόγος-εθνολόγος Μάριος Δημόπουλος

Διονύσιος Αλικαρνασσεύς «Ρωμαϊκή Αρχαιολογία», Λόγος Δεύτερος

II2 «Γένος δε το των Αλβανών μικτόν ην εκ εκ τε των Πελασγών και Αρκάδων και Επειών των εξ Ήλιδος ελθόντων»
«Ην γαρ δη και των Πελασγών γένος Ελληνικόν εκ Πελοποννήσου το αρχαίον»

Αινειάδα, Βιβλίο πρώτο
«Όθε κρατούν οι Αλβανοί πατέρες των Λατίνων»

Αχιλλεύς Λαζάρου «Ελληνισμός και λαοί νοτιοανατολικής Ευρώπης»
«Σύμφωνα με την παράδοση, την οποία διασώζουν οι Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς και Ιουστίνος, η παρακαυκάσια Αλβανία είναι δημιούργημα των Αλβανών, κατοίκων της ιταλικής πόλεως Άλβα, οι οποίοι μετανάστευσαν με αρχηγό τον Ηρακλή. Οι επίμαχες λοιπόν λέξεις σχετίζονται με την ελληνική γλώσσα καθώς και με τη λατινική, συνάμα δε με τον απώτερο Ελληνισμό, αφού η ίδρυση της απόμακρης Αλβανίας του Καυκάσου ανάγεται στον κύκλο των άθλων του Ηρακλή».

Παναγιώτης Κουπιτώρης «Αλβανικαί Μελέται»
«Επιρρωννύει δε την συγγένειαν των εν Ευρώπη και εν Καυκάσω Αλβανών και η τούτων εξ Ελλήνων καταγωγή. Κατ’ αρχαίας παραδόσεις και υπομνήματα οι συγγραφείς παραδιδόασιν ότι οι εν Καυκάσω πάλαι Αλβανοί κατήγοντο εκ Θεσσαλών των μετά Ιάσονος στρατευσάντων επί τους Κόλχους, και την Ιβηρίαν και Αλβανίαν επελθόντων μέχρι Κασπίας»

Ιάκωβος Θωμόπουλος «Πελασγικά»
«Επιρρωνύει δε τέλος την συγγένειαν των εν Καυκάσω Αλβανών προς τους εν Ευρώπη και προς τα Ελληνοπελασγικά φύλα η συνείδησις, ην είχον ούτοι περί της ιδίας καταγωγής ομολογούντες εαυτούς κατά την παράδοσιν απογόνους των εκ Θεσσαλίας μετά Ιάσονος στρατευσάντων επί τους Κόλχους, και την Ιβηρίαν και την Αλβανίαν επελθόντων μέχρι Κασπίας (Tacit. Annal. 6, 34). Η αυτή παράδοσις ιστορεί τους εν τω Ευξείνω υπό τον Καύκασον Αχαιούς, τους νομαδικώς και από της κατά θάλασσαν πειρατείας ζώντας, είτε Φθιώτας Αχαιούς από της στρατιάς του Ιάσονος είτε αποίκους Ορχομενίων Βοιωτών μετά Ιαλμένου πλανηθέντων εκεί μετά την άλωσιν της Τροίας (Στραβ. 416. 495)»



Πολλοί σύγχρονοι Αρβανίτες που δεν θέλουν να παραδεχθούν τις αλβανικές τους ρίζες έχουν ως ευαγγέλιο τον Βαλκανολόγο-Ρωμανιστή Αχιλλέα Λαζάρου, ο οποίος υποστηρίζει ότι οι Αρβανίτες ήταν εξαλβανισμένοι γλωσσικά Έλληνες Βορειοηπειρώτες. Οι ίδιοι αυτοί Αρβανίτες υποστηρίζουν τα παραμύθια και την προπαγάνδα της δήθεν τουρκικής καταγωγής των Αλβανών από τον Καύκασο, αποσιωπώντας τι ο Λαζάρου υποστηρίζει για την καταγωγή των Σκιπετάρων Αλβανών. Ο Λαζάρου θεωρεί τους Αλβανούς ως απογόνους των Δαρδάνων και ότι οι Έλληνες και οι Αλβανοί είναι οι αρχαιότεροι λαοί της Βαλκανικής και ότι όλοι οι άλλοι ήρθαν μεταγενέστερα στα Βαλκάνια. Όσο για τους Αλβανούς του Καυκάσου αυτοί κατά τον Λαζάρου ήταν οι Αλβανοί του Λατίου, τους οποίος μετέφερε ο Ηρακλής στον Καύκασο μεταδίδοντας τον Ελληνικό πολιτισμό στις περιοχές αυτές.

Ο Αχιλλεύς Λαζάρου στον 4ο τόμο του βιβλίου του «Ελληνισμός και λαοί νοτιοανατολικής Ευρώπης» (εκδ. 2010, σελ. 620) υποστηρίζει ότι οι Αλβανοί δεν ήρθαν από τον Καύκασο, αλλά ότι έγινε ακριβώς το αντίθετο. Γράφει συγκεκριμένα: «Σύμφωνα με την παράδοση, την οποία διασώζουν οι Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς και Ιουστίνος, η παρακαυκάσια Αλβανία είναι δημιούργημα των Αλβανών, κατοίκων της ιταλικής πόλεως Άλβα, οι οποίοι μετανάστευσαν με αρχηγό τον Ηρακλή. Οι επίμαχες λοιπόν λέξεις σχετίζονται με την ελληνική γλώσσα καθώς και με τη λατινική, συνάμα δε με τον απώτερο Ελληνισμό, αφού η ίδρυση της απόμακρης Αλβανίας του Καυκάσου ανάγεται στον κύκλο των άθλων του Ηρακλή». Ως βιβλιογραφία ο Λαζάρου εκτός από τις αρχαίες πηγές χρησιμοποιεί και τη Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, 1927, τ. 3ος, 403γ-406β.

Ο Αχιλλεύς Λαζάρου στον 4ο τόμο του βιβλίου του, σελ. 619 «Πράγματι αρχαία πόλη Άλβα, της οποίας οι κάτοικοι καλούνται Αλβανοί, υπάρχει στην Κρήτη, στο Λάτιο της Ιταλικής χερσονήσου, στη Γαλατία, στην Ισπανία, στην Τρανσυλβανία κ.α.». Άρα λαοί με το όνομα Αλβανία υπήρχαν στην Κρήτη, στην Ιταλία και σε άλλα μέρη της Ευρώπης χιλιάδες χρόνια πριν την υποτιθέμενη άφιξη των Αλβανών από τον Καύκασο στα Βαλκάνια κατά τη βυζαντινή περίοδο. Φυσικά τέτοια άφιξη δεν έγινε ποτέ, αφού οι Αλβανοί ζούσαν επί χιλιετίες στα Βαλκάνια.

Γράφει επίσης στην ίδια σελιδα του βιβλίου του: «Το όνομα Αλβανός φέρνουν άγιοι, όπως στην Αγγλία, όπου θεωρείται ο πρώτος μάρτυς του Χριστιανισμού επί Διοκλητιανού, και στη Γερμανία, ακριβώς δε στη Μαγνετία, άγιος, ο οποίος έχει μαρτυρήσει τον 4ο αιώνα».

Οι διάφοροι Ελληναράδες υποστηρίζουν ότι οι Αρβανίτες δεν έχουν σχέση με τους Αλβανούς, αφού το όνομα Αρβανίτες προέρχεται από το όρος Άρβανον, ενώ ο όρος Αλβανός είναι άσχετος με την ελληνική γλώσσα. Και πάλι πιάνονται αδιάβαστοι. Ο Αχιλλεύς Λαζάρου, αν και υποστηρικτής της θεωρίας ότι οι Αρβανίτες ήταν Έλληνες Βορειοηπειρώτες και όχι Αλβανοί, κονιορτοποιεί τους αμαθείς αυτούς ελληναράδες. Γράφει: «Ειδικά στο Λάτιο, ΝΑ της Ρώμης, δεν είναι μόνον οι Αλβανοί, κάτοικοι της αρχαίας πόλεως Άλβα, αλλά και Άλβανον όρος, λατινικά Albanus mons, που σήμερα λέγεται Monte Cavo, και Αλβανίς λίμνη, λατινικά Albanus lacus και ιταλικά Lagodi Albano…Εξ άλλου η ερμηνεία της μεταγενέστερης λέξεως Αρβανίτης ή Αλβανίτης, με ρωτακισμό του λ ή χωρίς αυτόν, είναι δυνατή με βάση τοπωνύμιο Άρβανον και Άρβανα ή Άλβανον ή Άλβανα» (4ος τόμος, σελ. 620). Επομένως οι όροι Αρβανίτες, Αλβανίτες, Αλβανοί είναι ομόρριζοι, με αναλλαγή λ και ρ, χαρακτηριστική στην ελληνική γλώσσα (π.χ. γρήγορος, γλήγορος), αλλά κάποιοι ελληναράδες δεν θέλουν να αποδεχθούν ούτε τα αυτονόητα, αποδεικνυόμενοι και μη γνώστες των φθογγολογικών νόμων της Ελληνικής γλώσσας. Όσο για το παραμύθι ότι το όνομα Αλβανός ήρθε από τον Καύκασο, να τους ενημερώσουμε ότι στον Καύκασο υπήρχε και πόλη με το όνομα Άρβανα. Γιατί λοιπόν δεν λένε ότι και οι Αρβανίτες ήρθαν από τον Καύκασο; Αλλά στη χώρα του παραλόγου δεν μπορείς να βρεις άκρη. Αλλά και ο Αρβανίτης Κώστας Μπίρης στο βιβλίο του «Αρβανίτες, οι Δωριείς του νεώτερου Ελληνισμού» (σελ. 13-14), τον οποίον όλοι οι ελληνοκεντρικοί Αρβανίτες τον έχουν σαν ευαγγέλιο (σε αντίθεση με τον υποτιθέμενο «πράκτορα» Αριστείδη Κόλλια) γράφει: «Κατά τους ρωμαϊκούς χρόνους αναφέρονται σε μια περιοχή (της Ιλλυρίας) κάτοικοι με το όνομα Αλβανοί και Αλβανών πόλις ή Αλβανόπολις, και κατά τους βυζαντινούς αναφέρεται η πόλις ή η περιοχή αυτή με το όνομα Άλβανον. Όπως δε φαίνεται από την πορεία που περιγράφει ο Ακροπολίτης, βρισκόταν επάνω στην Εγνατία οδό, ανάμεσα στην Αχρίδα και στο Δυρράχιον, στην περιοχή δηλαδή του σημερινού Ελμπασάν. Ενώ όμως κατά τα μέσα του 13ου αιώνος ο βυζαντινός στρατηγός γράφει τους κατοίκους του Αλβάνου Αλβανίτες, δύο αιώνες πρωτύτερα ο Κεδρηνός μιλούσε για Αρβανίτες πολεμιστάς. Αλλά και η Άννα Κομνηνή κατά τα μέσα του 12ου αιώνος γράφει για Αρβανίτες και για περιοχή Άρβανα. Πραγματικά δε από την αρχαιότητα αναφέρεται, εκτός από τους τύπους Αλβανόπολις και Αλβανοί του Πτολεμαίου, πόλις Άρβων, και κάτοικοί της Αρβωνίται, από τα οποία αντιστοίχως προέκυψαν τα Άρβανα και οι Αρβανίται». Επίσης στο λεξικό Στέφανου Βυζαντίου διαβάζουμε: «Άρβων ή Αρβών ην Ιλλυρίας πόλις, ης κάτοικος Αρβωνίτης. Το εθνικόν Αρβώνιος και Αρβωνίτης». Ότι υπήρχε τέτοιο τοπωνύμιο στην αρχαιότητα αποδεικνύεται από τον Πολύβιο, ο οποίος γράφει: «Οι δ’ άλλοι πάντες έφυγον εις τον Άρβωνα σκεδασθέντες». Από όλα αυτά γίνεται πρόδηλο ότι όλα αυτά τα ονόματα και τοπωνύμια (Αλβανοί, Άλβανα, Αρβανίτες, Άρβανον, Αρβωνίτες, Άρβων) έχουν κοινή ρίζα. Το ότι αυτοί οι Αρβανίτες-Αλβανίτες σχετίζονταν με τους Ιλλυριούς φαίνεται και από τους βυζαντινούς συγγραφείς. Ο Φραντζής γράφει: «Τω αυτώ δε φθινοπώρω του s&ηβ έτους (6962 ήτοι 1454 μ.Χ.) δηλονότι επανεστάτησαν οι της Πελοποννήσου Αλβανίται κατά των Δεσποτών και των Αυθεντών αυτών». Ο Κριτόβουλος γράφει: «Οι γαρ της Πελοποννήσου Δεσπόται, της Βυζαντίδος αλούσης, ευθύς νεωτερισάντων των εν Πελοποννήσω Ιλλυριών και επαναστάντων αυτοίς…» (Κριτοβούλου, Ιστορία των πράξεων του Μωάμεθ, Β’-Γ’, 1). Άρα οι Αλβανίτες της Πελοποννήσου ταυτίζονταν κατά τις μεσαιωνικές πηγές με τους Ιλλυριούς. Και γεννάται το ερώτημα. Αφού όλοι αυτοί οι ελληναράδες θεωρούν τους Ιλλυριούς μη Έλληνες, γιατί θεωρούν τους Αρβανίτες Έλληνες; Τρικυμία εν κρανιω!!!

Βεβαίως έχουν εκφρασθεί και άλλες παράλογες θεωρίες για την καταγωγή των Αλβανών. Ο Τούρκος καθηγητής του πανεπιστημίου της Άγκυρας Ahmet Ayudinli γράφει: «Οι σημερινοί Αλβανοί ουδεμίαν σχέσιν με τους Ιλλυριούς, αλλά από πάσης πλευράς εξεταζόμενοι αποδεικνύονται πλήρως Τούρκοι. Κοιτίς των υπήρξε το σημερινόν Αζερμπαϊτζάν» (Βαλκανική Βιβλιογραφία, 1, Συμπλήρωμα, ΙΧΜΑ, Θεσσαλονίκη 1973, 349). Τώρα πειστήκαμε. Αφού το είπαν Τούρκοι ιστορικοί, είναι έγκυρη πηγή!!! Όσο Τούρκος ήταν ο Όμηρος, τόσο Τούρκοι είναι και οι Αλβανοί. Και ενώ κάποιοι Τούρκοι και Σέρβοι ιστορικοί ανάγουν την καταγωγή των Αλβανών στα βάθη της Ανατολής, κάποιοι άλλοι υποστηρίζουν ότι οι Αλβανοί ήρθαν από τη Σκωτία της Μεγάλης Βρετανίας!!! Ο Βούλγαρος Rusi Stoikov γράφει: «Οφθαλμοφανής επίσης είναι η σχέση μεταξύ της Αλβανίας της Σκωτίας του 9ου και 11ου αιώνος και της Αλβανίας της Αδριατικής της νεωτέρας εποχής. Περί Αλβανών της Βαλκανικής Χερσονήσου δυνάμεθα να ομιλώμεν μόλις κατά την 4η δεκαετηρίδα του 11ου μ.Χ. αιώνα και εντεύθεν». Φυσικά το όνομα Αλβανία δεν προήλθε από τα Σκωτία. Ή πρόκειται για συμπτωματολογία ή πρόκειται για ονόματα που οι Ελληνεπελασγοί διέδωδαν στους βορειοευρωπαίους. Και όπως η Σκωτία ή Ιρλανδία είναι ονόματα ελληνικά (από το σκότος και το ίρις αντίστοιχα) έτσι και το όνομα Αλβανία ήρθε από τα Βαλκάνια προς βορρά και όχι το αντίστροφο. Εξ άλλου και οι φουστανέλες των Σκωτσέζων Αλβανική προέλευση προδίδουν!!! Εκτός και αν οι φουστανέλες των παππούδων Αρβανιτάδων μας έχουν σκωτσέζικη προέλευση, οπότε να απωλέσουμε και τας φρένας μας.

Ενώ όμως ο Αχιλλεύς Λαζάρου αρνείται την ιλλυρική καταγωγή των Αλβανών, τι τους θεωρεί; Τόσο σε τηλεοπτικές εκπομπές όσο και στα βιβλία του θεωρεί τους Αλβανούς ως Δαρδάνους και την πρωταρχική κοιτίδα τους τη Δαρδανία, δηλαδή το Κόσοβο!!! Γράφει στο βιβλίο του «Ελληνισμός και λαοί νοτιοανατολικής Ευρώπης» (εκδ. 2010, 4ος τόμος, σελ. 620): «Οι Skok, Tagliavini, Georgiev ορίζουν ως αρχική κοιτίδα των Αλβανών τη Δαρδανία. Οι Δάρδανοι λοιπόν και μετέπειτα – κατά Skok – Σκυπιτάροι προσεγγίζοντας βαθμιαία τα βόρεια παραμεθόρια της Βορείου Ηπείρου, όπου κείνται και τα Άρβανα, προσκτώνται νέο εθνικό όνομα, Αρβανίτης, Αρβανός-Αλβανός, αλλά ταυτόχρονα εμβολιάζουν τους αυτόχθονες με το γλωσσικό όργανό τους, τους εκδαρδανίζουν». Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή που συμμερίζεται και ο Λαζάρου, η γλώσσα των Δαρδάνων ήταν η Αλβανική. Οι Δάρδανοι-Αλβανοί κατέβηκαν πολύ μεταγενέστερα στη σημερινή περιοχή που κατοικούν σήμερα και εξαλβάνισαν γλωσσικά τους Βορειοηπειρώτες Έλληνες, και έτσι δημιουργήθηκαν αυτό που αποκαλούμε Αρβανίτες. Όταν ήρθαν εδώ οι Δάρδανοι πήραν το όνομα Αρβανοί-Αλβανοί από τους εδώ Έλληνες της περιοχής. Από πού όμως προήλθε το εθνικό τους όνομα Σκιπτάρ; Κατά τους Skok και Λαζάρου οι Δάρδανοι φεύγοντας από την αρχική τους κοιτίδα, τη Δαρδανία, εγκατεστάθησαν για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα στην πόλη Σκόπια (τη γνωστή νυν πρωτεύουσα των Σκοπίων) και από την πόλη αυτή πήραν το όνομά τους. Παρέφθειραν το θέμα Σκοπ- σε Σκιπ, και πρόσθεσαν την χαρακτηριστική κατάληξη της αλβανικής ταρ, και έτσι σχγματίστηκε το εθνικό τους όνομα Σκιπτάρ. Ερχόμενοι στη σημερινή περιοχή της Αλβανίας δανείστηκαν το όνομα Αρβανοί-Αλβανοί, αλλά ποτέ τους δεν χρησιμοποιούν αυτό το όνομα μεταξύ τους, αλλά μόνο το Σκιπτάρ.

Και έτσι να είναι, όπως υποστηρίζει ο Λαζάρου (που δεν είναι), και πάλι οι Αλβανοί αποδεικνύονται πανάρχαιος λαός στα Βαλκάνια. Σε μια τηλεοπτική εκπομπή, ένας τηλεθεατής ρώτησε τον Α. Λαζάρου αν οι Αλβανοί σύμφωνα με τη θεωρία περί δαρδανικής τους προέλευσης μπορούν να θεωρηθούν ελληνικό φύλο. Ο Λαζάρου απάντησε «Όχι», αλλά αμέσως μετά είπε «βέβαια, αν ψάξετε στις αρχαίες ελληνικές παραδόσεις θα δείτε ότι οι Δάρδανοι σχετίζονταν με τους αρχαίους Έλληνες. Στη πραγματικότητα όχι απλώς σχετίζονταν, αλλά ήταν ένα πρωτοελληνικό φύλο που ξεκίνησε από την Πελοπόννησο και εγκαταστάθηκε στην Δαρδανία. Άρα και Δάρδανοι να είναι οι Αλβανοί αποδεικνύονται γνησιότατοι Έλληνες!!! Αλλά ας δούμε τι λένε οι αρχαίες ιστορικές πηγές για τους Δαρδάνους.

Ο Κυριάκος Κάσσης στο βιβλίο του «Προϊστορία της Μεσογείου. Ατλαντίδα, αρχαίοι λαοί και Ελληνισμός» (σελ. 91) γράφει για τους Δαρδάνους: «Οι Δάρδανοι ήταν λαός αρκαδικής ή κρητικής καταγωγής που με την αιγίδα-αρχηγία του γενάρχη ή ηγεμόνα τους, του Δαρδάνου (αν ήταν Αρκάδες) ή του Ιδαίου Διός (αν ήταν Κρήτες) αποίκησαν την Αιγηίδα στις εκβολές του Αξιού (Β. Ελλάδα) πριν τον καταποντισμό της περιοχής του Δευκαλίωνος. Η αποικία τους καταποντίσθηκε (και η περιοχή της αναπροσχώθηκε από τον Αξιό), με αποτέλεσμα η πρώτη αποικία να χαθεί. Οι κάτοικοι-άποικοι όμως τράβηξαν ο ένας κλάδος βόρεια στη Δαρδανία (περιοχή σημερινών Σκοπίων) όπου και κατοικούσαν κατά τους κλασσικούς χρόνους και απ’ όπου σαν Δάρδανοι συγκρητισμένοι και με γείτονες Ιλλυριούς προεκτάθηκαν βόρεια. Ο άλλος κλάδος των Δαρδάνων έφθασε στην Τρωάδα και Σαμοθράκη. Στην τελευταία αυτή με άλλους διασωθέντες Παλαιοέλληνες, ίδρυσαν τα Καβείρια Μυστήρια. Από τον Δάρδανο τον ίδιο χτίστηκε η Τρωάδα του Ομήρου». Επομένως οι Δάρδανοι ήταν πανάρχαιοι Έλληνες. Και ως καταγόμενος από την Αρκαδία της Πελοποννήσου, με συμφέρει να αποδεχτώ την παράδοση ότι εμείς οι Αρκάδες είμασταν οι πρώτοι Πελασγοί και από εμάς κατάγονται οι Ρωμαίοι, οι Κύπριοι, μέχρι και οι σύγχρονοι Κοσοβάροι Αλβανοί!!! Κατά τα άλλα κάποιοι κουφιοκέφαλοι ανιστόρητοι ταλιμπανορθόδοξοι ψευτοέλληνες χάριζαν την ελληνικότατη περιοχή του Κοσόβου στους Σλάβους Σέρβους.

Στην εγκυκλοπαίδεια Ήλιος (τόμος Ζ, σελ. 630) διαβάζουμε: «Ο Δάρδανος και ο Ιασίων ήσαν υιοί της θυγατρός του βασιλέως της Αρκαδίας Ηλέκτρας και του Διός…Τότε ο Δάρδανος, ο υιός του Ιδαίος και ο αδερφός του Ιασίων, παραλαβόντες και πολλούς άλλους Αρκάδας, διεπεραιώθησαν εις την Σαμοθράκην, όπου και εγκατρεστάθησαν, ιδρύσαντες και ναόν των μεγάλων θεών. Κατά την παραμονήν τωβ εις την Σαμοθράκην επεχείρησεν ο Ισίων να πλησιάση με αθέμιτους σκοπούς την θεάν Δήνητρα, τότε δε ο Ζευς εξοργισθείς τον κατεκεραύνωσε. Περίλυπος διά την απώλειαν του αδερφού του διεπεραιώθη ο Δάρδανος μετά του υιού του Ιδαίου και των άλλων Αρκάδων εις την απέναντι μικρασιατικήν ακτήν όπου εβασίλευεν ο Τεύκρος, υιός του ποταμού Σκαμάνδρου και της νύμφης Ιδαίας. Ούτος υπεδέχθη τους Αρκάδας ευμενώς, έδωσε δε και την θυγατέρα του Βάττιαν ή Αρίσβην ως σύζυγον εις τον Δάρδανον…Ο Δάρδανος έκτισεν εκεί πόλιν η οποία έλαβε το όνομα Δάρδανος ή Δαρδανίς, ιδρύσας τον ναόν της Αθηνάς, εντός του οποίου έκτισε τα Παλλάδια…Μετά τον θάνατον του Τεύκρου περιήλθεν η όλη χώρα ονομασθείσα Δαρδανία ή Δαρδανίς. Εκ της Βαττίας ή Αρίσβης απέκτησεν ο Δάρδανος δύο υιούς, τον Ίλον που απέθανε άτεκνος, και τον Εριχθόνιον, ο οποίος και διεδέχθη τον πατέρα του. Κατά κάποιον υπολογισμόν, ο Δάρδανος εβασίλευσεν επί 31 έτη, απέθανε δε περί το 1451 π.Χ. Περί του Δαρδάνου υπάρχουν και πολλαί άλλαι παραδόσεις, εκ των οποίων μία αναφέρει ότι ούτος προήλθεν από την Ιταλίαν, άλλη από την Κρήτην και άλλη άλλοθεν. Το πιθανώτερον είναι εν τούτοις ότι διά του μύθου του Δαρδάνου ως Αρκάδος συμβολίζεται η προς την Μικράν Ασίαν άγνωστον εκ ποίας αιτίας γενομένη μετανάστευσις Πελασγών εξ Αρκαδίας. Η μετανάστευσις αύτη, γενομένη εις προϊστορικούς χρόνους, επιβεβαιούται και από τα ήθη και έθιμα, όπως και από άλλα δεδομένα περιλθόντα μέχρις ημών από τα ομηρικά έπη και άλλας περιγραφάς».

Η άποψη του Λαζάρου ότι οι Αλβανοί έλαβαν το εθνικό τους όνομα Σκιπτάρ από την πόλη Σκόπια δεν ευσταθεί για τους εξής λόγους. Οι Δάρδανοι δεν κατοικούσαν μόνο στη σημερινή περιοχή του Κοσόβου αλλά και σε ένα κομμάτι των σημερινών Σκοπίων, επομένως δεν έφυγαν από τις αρχικές εστίες τους, για να μετακινηθούν και να εγκατασταθούν στα Σκόπια και από εκεί να πάρουν το σημερινό εθνικό τους όνομα Σκιπτάρ, αφού κατοικούσαν ανέκαθεν εκεί. Αξιοσημείωτο είναι ότι το όνομα Δαρδανία κατά όλους τους σοβαρούς επιστήμονες που έχουν ασχοληθεί με το θέμα ετυμολογείται από την αλβανική λέξη δάρδα που σημαίνει αχλάδι. Επομένως η Δαρδανία σήμαινε η περιοχή των Αχλαδιών, με παρόμοιο τρόπο που εμείς οι Αρκάδες ονομάζουμε Αχλαδόκαμπο μια περιοχή της Πελοποννήσου. Αυτό αποτελεί πανηγυρική επιβεβαίωση ότι η γλώσσα των Δαρδάνων ήταν η Αλβανική και επομένως οι Δάρδανοι ήταν πρόγονοι των Κοσοβάρων και πολλών κατοίκων του κρατιδίου των Σκοπίων. Έχει λάθος βέβαια ο Λαζάρου, όταν για προπαγανδιστικούς λόγους θεωρεί ότι πρόγονοι των Αλβανών ήταν μόνο οι Δάρδανοι και αρχική τους κοιτίδα το Κόσοβο, για να υποστηρίξει ότι οι Ιλλυριοί ήταν άσχετοι με τους Ιλλυριούς. Αλλά αν ήταν έτσι γεννάται το ερώτημα ποια ήταν η μητρική γλώσσα των Ιλλυριών; Στο ερώτημα αυτό φυσικά δεν δίνει κάποια απάντηση ο Λαζάρου. Πρόγονοι των Αλβανών ήταν και οι Ιλλυριοί και οι Δάρδανοι, και τα δύο συγγενή ελληνοπελασγικά φύλα.

Το αστείο με τους νεοέλληνες ιστορικούς είναι ότι θεωρούν τους Δάρδανους ως μη Έλληνες με το αιτιολογικό ότι αυτοί ήταν εχθροί με τους Μακεδόνες στα χρόνια της ακμής των τελευταίων. Αλλά αυτό δεν είναι αποδεικτικό διαφορετικής φυλετικής καταγωγής. Αλλά πρόκειται για εμφύλιες διαμάχες παρόμοιες με αυτές των Αθηναίων με τους Σπαρτιάτες και τους Θηβαίους. Επίσης πολλοί νεοέλληνες χρησιμοποιούν μια αρχαία φράση «τρις του βίου λέλουται ώσπερ Δάρδανος» (τρεις φορές στη ζωή του έχει πλυθεί σαν να είναι Δάρδανος), για να υποβιβάσουν και να υποτιμήσουν τους Δάρδανους. Αλλά αυτοί οι νεοέλληνες είναι παντελώς άσχετοι και ανιστόρητοι. Πρώτον, διότι οι πανάρχαιοι Έλληνες Σελλοί ήταν «ανυπόπτοδες» και κοιμόντουσαν στρωματσάδα στο χώμα και κάθε άλλο παρά καθαροί ήταν. Αλλά με το επιχείρημα της μη καθαρότητας τους Σελλούς τους θεωρούν Έλληνες, τους δε Δαρδάνους μη Έλληνες!!! Αν αυτό δεν είναι δείγμα ηλιθιότητας, τι άλλο είναι; Δεύτερον, αυτή η παροιμιώδης φράση της κλασσικής αρχαιότητας («τρεις φορές στη ζωή του έχει πλυθεί σαν να είναι Δάρδανος») δεν είχε να κάνει με κανένα στοιχείο ακαθαρσίας των Δαρδάνων. Απλώς οι περισσότεροι από αυτούς ασχολούνταν με τη μεταλλουργία κάτι που τους καθιστούσε διαρκώς μαυρισμένους, όπως είναι σήμερα οι σιδεράδες. Όπως είδαμε, όλες οι αρχαίες παραδόσεις δείχνουν ότι οι Δάρδανοι ήταν ένα πανάρχαιο ελληνικό φύλο. Ο καθηγητής του Αρισοτελείου Πανεπιστημίου Αθηνών Νικόλαος Μουτσόπουλος στο βιβλίο του «Τα γεωγραφικά όρια της Μακεδονίας και μια άλλη περίμετρος του προβλήματος» (εκδ. 1995, σελ. 19-20) πολύ καλύτερα πληροφορημένος από τους άλλους συναδέλφους του γράφει: «Τον πυρήνα της Δαρδανίας αποτελούσε τμήμα της Άνω Μοισίας, βόρεια του Σκάδρου. Η υπόλοιπη χώρα ήταν Παιονικό τμήμα το οποίο κατέλαβαν οι Δάρδανοι και το αποτελούσαν οι σημερινές περιοχές των Σκοπίων, του Κουμανόβου και του Τετόβου. Αρχαία πρωτεύουσα της περιοχής ήταν οι Σκούποι (Σκόπια)…Και οι Δάρδανοι ήταν ελληνική φυλή, όπως φαίνεται από τη μορφολογία των ονομάτων: Δάρδας. Δάρδανος πόλις, Δαρδανέλλια στον Ελλήσποντο».

Ο Οικονόμος εξ Οικονόμων σε ένα παλαιό βιβλίο των μέσων του 19ου αιώνα με τίτλο «Δοκίμιον περί της πλησιεστάτης συγγενείας της Σλαβονο-Ρωσσικής γλώσσης προς την Ελληνικήν (εκδ. 1828, σελ. 76, 80) γράφει τα εξής ενδιαφέροντα: «Θρακών συγγενείς ήσαν και οι αρχαίοι Ιλλυριοί…Εις δε τους Ιλλυριούς ανάγονται Δαλμάται και Δάρδανοι και Παννόνιοι και Παίονες (άποικοι των εκ Τροίας Τευκρών) και Σικελοί και Ιάπυγες. Και άλλα έθνη Θρακικής ή Πελασγικής αρχής. Και αυτό δε της Ιλλυρίας το όνομα έχει την αυτήν αρχήν με το Ίλιον (Τρωάδα) παρά το Ίλος, και αιολικώς Ίλυς, Ίλυρ καθώς πάλιν η της Ιλλυρίας διακρινόμενη Υλλική χερσόνησος λέγεται μεν από του Ύλλου του Ηρακλέους, είχε δε και πόλιν Ύλλην ή Ύλην, συνώνυμον της εν Βοιωτία Ύλης. Και ο Σκύμνος τους της Υλλικής κατοίκους Ύλλους ονομάζει διαρρήδην, Έλληνες εκβαρβαρωθέντας τω χρόνω…Και αυτή δε η σημερινή Αλβανική, παραφυάς τις ούσα της αρχαίας Ιλλυρικής, φαίνεται τις ημιελληνική, περιέχουσα πλέον ή το εν τρίτον Ελληνικά και μάλιστα Αιολικά ονόματα». Από το απόσπασμα αυτό φαίνεται ότι οι Δάρδανοι ήταν Ιλλυριοί και σχετίζονταν με τους Θράκες. Αξιοσημείωτη μάλιστα είναι η παρατήρηση ότι το όνομα Ιλλυριοί σχετίζεται με το Ίλιον (Τρωάδα), προερχόμενο από το Ίλος. Επίσης κατά τον Οικονόμο το εν τρίτο της Αλβανικής γλώσσας έχει αιολική προέλευση.

Από όλα αυτά φαίνεται ότι το Κόσοβο είναι το λίκνο των Αλβανών-Δαρδάνων και όχι φυσικά των Σέρβων, οι οποίοι έφτασαν στην περιοχή πολλές χιλιετίες αργότερα. Δυστυχώς πριν λίγα χρόνια, όταν είχε ξεσπάσει το θέμα του Κοσόβου, ακούγαμε από «μεγαλόσχημους» Έλληνες καθηγητάδες και δημοσιογραφίσκους να λένε ότι το Κόσοβο ήταν Σερβικό, επειδή εκεί υπήρχαν σερβικές χριστιανικές εκκλησίες!!! Μα με το ίδιο επιχείρημα, θα έπρεπε να ισχυριστούν ότι η Μακεδονία δεν είναι ελληνική αλλά βουλγαρική, επειδή στη Μακεδονία υπήρχαν ένα σωρό βουλγαρικές εκκλησίες. Αλλά φυσικά δεν περιμένω στην Ελλάδα οι Έλληνες να έχουν μυαλό, για να σκεφτούν τα αυτονόητα. Πλην τούτου, η πλειοψηφία του πληθυσμού στο Κόσοβο ήταν πάντα οι Αλβανοί, αλλά και γι’ αυτό οι ελληναράδες βρήκαν την απάντηση: «Δεν είναι Αλβανοί, αλλά Τούρκοι που τους έβαλαν οι Τούρκοι, για να αλλοιώσουν το ορθόδοξο στοιχείο της περιοχής»!!! Τι να πει και τι να απαντήσει κανείς στο παραλήρημα και την αμάθεια. Οι Αλβανοί του Κοσόβου ήταν Χριστιανοί που εκμουσουλμανίστηκαν, και απόδειξη τούτου είναι ότι οι πρώτες εκκλησίες της περιοχής δεν ήταν σερβικές, αλλά αλβανικές, αφού τα γράμματα στις τοιχογραφίες είναι με ελληνικό και όχι κυριλλικό αλφάβητο, και φυσικά οι Σλάβοι ποτέ δεν χρησιμοποίησαν ελληνικό αλφάβητο. Οι μόνοι που χρησιμοποιούσαν το ελληνικό αλφάβητο πλην των Ελλήνων ήταν οι Αλβανοί, αφού πολλά γραπτά τους κείμενα πριν την υιοθέτηση του επίσημου λατινογενούς αλφαβήτου τους ήταν γραμμένα με το ελληνικό αλφάβητο. Απόδειξη της αλβανικότητας των πρώτων εκκλησιών στο Κόσοβο είναι ότι στις τοιχογραφίες οι άγιοι ζωγραφίζονταν με το χαρακτηριστικό αλβανικό καπελάκι. Τι άλλο θέλουν οι ημιμαθείς νεοέλληνες, για να αποδεχθούν την ιστορική πραγματικότητα;

Τα πράγματα αυτά ήταν γνωστά στους Έλληνες πολιτικούς και ιστορικούς του 19ου αιώνα, αφού, όπως μας πληροφορεί ο V. Berard στο έργο του «Μακεδονία και Ελληνισμός» (σελ. 274) καλούσαν τους Σέρβους να μην κάνουν ούτε σκέψη δικαιωμάτων επί του Κοσσυφοπεδίου, επειδή η περιοχή αυτή «κατοικείται από Αλβανούς, αδελφούς και ομοπάτριους από τον Πελασγό, τον κοινό προπάτορα, συμμάχους αν όχι συμπατριώτες μας». Εκείνη την εποχή η Ελλάδα έφτανε ώς τη Λαμία. Αυτοί λοιπόν οι Έλληνες ήταν που απελευθέρωσαν μια Μακεδονία, οι δε σύγχρονοι Έλληνες της κοπάνας και του φραπέ θα μας πουν ότι το Κόσοβο είναι σερβικό και ότι οι Αλβανοί είναι Τούρκοι από τον Καύκασο!!!

Όμως ο Έλληνας διανούμενος Φ. Βιρβιλής το 1899 στο περιοδικό της πατριωτικής εταιρείας Ελληνισμός του Νεοκλή Καζάζη που αγωνιζόταν για την ελληνικότητα της Μακεδονίας και εναντίον του βουλγαρικού επεκτατισμού σε άρθρο του με τίτλο «Αλβανοί και Έλληνες» έγραφε: «Αίμα Αλβανικόν μυριάκις ανανεωθέν ρέει εις τας φλέβας πλείστων Ελλήνων από των Κεραυνίων μέχρι του Μαλέα. Και όταν γίνεται λόγος περί Αλβανίας και Αλβανών, πώς να μη αισθανθώμεν ότι περί ημών ομιλούσιν, ότι περί ημών τεκταίνονται καπηλίαι και σκευωρίαι και πολιτικαί κερδοσκοπίαι; Υπάρχουν μάλιστα μεταξύ ημών πολλοί εν αυτή τη καρδιά της Ελλάδος, οι οποίοι έχομεν το Αλβανικόν αίμα τόσο γνήσιον, τόσο καθαρόν, όσον και οι ουδέποτε καταλιπόντες τας παρά τον Δρίνον Ιλλυρικάς φωλέας των αδελφοί ημών. Το Αλβανικόν ζήτημα λοιπόν δεν είναι δι’ ημάς ξένον, αλά συνέχεται με αυτήν την ιδίαν ημών ύπαρξιν».

Όταν λοιπόν ομιλούν περί Κοσόβου, πώς να μην αισθανθούμε ότι για μας πρόκειται, αφού χείμαροι Αρκαδικού Ελληνο-Πελασγικού αίματος ρέουν στις φλέβες των Αλβανών του Κοσόβου, ώστε να μπορούμε άφοβα να ισχυριστούμε ότι το Κόσοβο δεν είναι απλώς γη αλβανική, αλλά γη ελληνική.


Μάριος Δημόπουλος
Γλωσσολόγος-Εθνολόγος
Υποψήφιος δρ. Φυσικής Θεραπευτικής

Παραθέτουμε βίντεο από τηλεοπτική εκπομπή στο οποίο ο Αχιλλεύς Λαζάρου εκθέτει τις απόψεις του σχετικά με την καταγωγή, δίδοντας ένα ηχηρό χαστούκι στους πλαστογράφους που υποστηρίζουν ότι οι Αλβανοί ήρθαν στη Βαλκανική τον μεσαίωνα από τον Καύκασο. Δεν συμφωνούμε απόλυτα με τις απόψεις του, αλλά τις παρουσιάζουμε, επειδή οι αντιαλβανοί τον θεωρούν ως ευαγγέλιο.
,source
http://www.phorum.gr/viewtopic.php?f=51&t=271518

[Fipps]

Βρήκα μια πολύ ενδιαφέρουσα θεωρία για τους Αρβανίτες, που αν και δεν είναι τελειως αποδεκτή από τους ιστορικούς, μοιάζει να έχει βάση και καλό θα είναι να ερευνηθεί περαιτέρω προς την κατεύθυνση που δίνει.
Σύμφωνα με αυτή, το εθνωνύμιο Αρβανίτης, όπως και το Αλβανός, Αλβανία, αλβανίτης,προέρχονται από το Αλβανικό Arbër, το οποίο προέρχεται από το πρωτοαλβανικό Arbën, όπως όλοι οι ιστορικοί συμφωνούν.
Το θέμα είναι από που προέρχεται αυτό το Arbën...
Η θεωρία αυτή προτείνει ότι το Arbën αποτελεί συνθετικό των λέξεων Arë+bën, που στα αλβανικά σημαίνει: "αυτος που κανει-δουλεύει-ασχολειται με τα χωράφια", ο χωρικός, ο καλλιεργητής. Στη σημερινή αλβανική γλώσσα το σύγχρονο equivalent θα ήταν Arbërësi...
Το Arë προέρχεται από το πρωτοινδοευροπαϊκό h₂erh₃ που σήμαινε την καλλιεργήσιμη γη, από το οποίο προέρχεται και η άρουρα, το άροτρο, ο ομηρικός "άχθος αρούρης", ο αρουραίος πόντιξ κλπ...
Το bën αποτελεί ρήμα που στην αλβανική σημαίνει "κάνει"-ασχολειται.
Οπότε το εθνονύμιο των Αρβανιτών υπάρχει πολύ μεγάλη πιθανότητα να προέρχεται από την ενασχολισή τους με τη γεωργία.
Δηλαδή, μέσα στους πρωτογονους αλβανικούς πληθυσμούς του μεσαίωνα, οι γαιοκτήμονες Αλβανοί απέκτησαν πολιτική δυναμη, έγιναν φεουδάρχες και "Πρίγκηπες". Οι υπόλοιποι Αλβανοί υποικοοί τους αναφέρονταν σε αυτούς ως Arbën, δηλαδή ως αυτούς που ασχολουνται-δουλευουν-κατεχουν καλλιεργήσιμη γη.
Με τον καιρό πήραν αυτό το προσωνύμιο και οι υποικοοί τους όπως συνέβη και σε πολλές άλλες περιπτώσεις, όπου ακόμη και οι δούλοι μεσαιωνικών φεουδαρχών έπαιρναν το επίθετο του αφέντη τους

[Andreas]

Βρήκα μια πολύ ενδιαφέρουσα θεωρία για τους Αρβανίτες, που αν και δεν είναι τελειως αποδεκτή από τους ιστορικούς, μοιάζει να έχει βάση και καλό θα είναι να ερευνηθεί περαιτέρω προς την κατεύθυνση που δίνει.
Σύμφωνα με αυτή, το εθνωνύμιο Αρβανίτης, όπως και το Αλβανός, Αλβανία, αλβανίτης,προέρχονται από το Αλβανικό Arbër, το οποίο προέρχεται από το πρωτοαλβανικό Arbën, όπως όλοι οι ιστορικοί συμφωνούν.
Το θέμα είναι από που προέρχεται αυτό το Arbën...
Η θεωρία αυτή προτείνει ότι το Arbën αποτελεί συνθετικό των λέξεων Arë+bën, που στα αλβανικά σημαίνει: "αυτος που κανει-δουλεύει-ασχολειται με τα χωράφια", ο χωρικός, ο καλλιεργητής. Στη σημερινή αλβανική γλώσσα το σύγχρονο equivalent θα ήταν Arbërësi...
Το Arë προέρχεται από το πρωτοινδοευροπαϊκό h₂erh₃ που σήμαινε την καλλιεργήσιμη γη, από το οποίο προέρχεται και η άρουρα, το άροτρο, ο ομηρικός "άχθος αρούρης", ο αρουραίος πόντιξ κλπ...
Το bën αποτελεί ρήμα που στην αλβανική σημαίνει "κάνει"-ασχολειται.
Οπότε το εθνονύμιο των Αρβανιτών υπάρχει πολύ μεγάλη πιθανότητα να προέρχεται από την ενασχολισή τους με τη γεωργία.
Δηλαδή, μέσα στους πρωτογονους αλβανικούς πληθυσμούς του μεσαίωνα, οι γαιοκτήμονες Αλβανοί απέκτησαν πολιτική δυναμη, έγιναν φεουδάρχες και "Πρίγκηπες". Οι υπόλοιποι Αλβανοί υποικοοί τους αναφέρονταν σε αυτούς ως Arbën, δηλαδή ως αυτούς που ασχολουνται-δουλευουν-κατεχουν καλλιεργήσιμη γη.
Με τον καιρό πήραν αυτό το προσωνύμιο και οι υποικοοί τους όπως συνέβη και σε πολλές άλλες περιπτώσεις, όπου ακόμη και οι δούλοι μεσαιωνικών φεουδαρχών έπαιρναν το επίθετο του αφέντη τους

Τη λεει ο μεγας Αρβανιτις Νυκο Στyλο ,απο Πρεμπεςα ,για το ονομα Αρβανιτες ?
https://axhafaj.blogspot.com/2012/11/bu ... -niko.html

[Μπίστης]

ΚΑΤΑΡΡΕΕΙ ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΗΣ ΔΗΘΕΝ ΤΟΥΡΚΙΚΗΣ ΚΑΥΚΑΣΙΑΣ ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ ΤΩΝ ΣΚΙΠΕΤΑΡΩΝ ΑΛΒΑΝΩΝ

Γειά σου ηρωικέ πρωην πχωρουμίτη Δημόπουλε


Έκανε τον κόπο να το αντικρούσει ?

Υπάρχουν και κάποιοι μη αλβανοφοβικοί γκάου ελ που το πιστεύουν ώστε να ασχοληθεί ?

[Andreas]

Ξυλο στους Αρβανιτες επειδη μιλανε Αρβανιτικα Ξυλο στους Αρβανιτες επειδη μιλανε Αρβανιτικα Θυμάμαι σαν να ’ταν χθες, όταν πήγαινα Πέμπτη Δημοτικού, και η αγαπημένη μου δασκάλα, Λέλα Καραγιάννη, μου έδωσε έναν ρόλο για την επέτειο της 25ης Μαρτίου. Ήταν ένα σκετσάκι που σαν θέμα είχε το Σούλι και τους Σουλιώτες. Εγώ έπαιζα τον ρόλο του Λάμπρου Τζαβέλα, Τα Αρβανίτικα Επώνυμα των Ελλήνων τον οποίο είχε φυλακισμένο ο Αλή Πασάς. Κάθε μέρα λοιπόν κάναμε πρόβες ώστε να κατανοήσουμε πλήρως τους ρόλους. Μια μέρα πριν την γιορτή κάναμε την τελευταία πρόβα όπου ήταν συγκεντρωμένοι όλοι οι δάσκαλοι του σχολείου και παρακολουθούσαν την παράσταση. Εγώ, σαν Τζαβέλας πρέπει να ήμουν πολύ καλός αν κρίνω από τα χειροκροτήματα των δασκάλων. Αφού τελειώσαμε τρέξαμε ως συνήθως άναρχα προς την έξοδο, όταν ακούστηκε η φωνή της δασκάλας μου να με καλεί στο γραφείο, προφανώς για κάποιο θέλημα. Εγώ υπάκουσα αμέσως στην εντολή της, αλλά πρώτα φώναξα προς την παρέα μου, στα Αρβανίτικα ώστε να μην καταλάβουν οι δάσκαλοι, ότι θα πάμε για μπάλα στα κάτω αλώνια. Δεν πρόλαβα καν να μπω στο γραφείο, όταν όρμησε μέσα με μανία ο διευθυντής, Αρβανίτης κι αυτός από το διπλανό χωριό. Χωρίς να το καταλάβω με άρπαξε από τον σβέρκο και με έσυρε κυριολεκτικά σβάρνα έξω στο προαύλιο έτσι ώστε να βλέπουν όλα τα παιδιά. Κρατούσε στο χέρι του μια βέργα από αγριελιά, χοντρή, γεμάτη ρόζους που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ. Αφού με έβγαλε έξω, και μαζεύτηκαν όλα τα παιδιά, φώναξε δυνατά πως έπρεπε να τιμωρηθώ παραδειγματικά διότι «παρέβην τον νόμο του κράτους» και μίλησα Αρβανίτικα. Την τιμωρία την ανακοίνωσε ταυτόχρονα με την εξαγγελία του παραπτώματος. Σαράντα ξυλιές στα χέρια. Είκοσι και είκοσι. Όσοι έχουν «φάει» έστω και μία ξυλιά από αγριελιά στην παλάμη, μόνον αυτοί μπορούν να καταλάβουν το μέγεθος τού βασανιστηρίου. Έσφιξα τα δόντια μου και άντεξα και την τελευταία ξυλιά! Και έτσι λοιπόν ο «Λάμπρος Τζαβέλας» έφαγε 40 ξυλιές στα χέρια «διότι μίλησε Αρβανίτικα». Ποιος; Ο Τζαβέλας! Ο Σουλιώτης αρχικαπετάνιος που ήταν Αρβανίτης από τα γεννοφάσκια του, όπως και όλοι οι Σουλιώτες. Αυτό όμως το έκρυβαν από τον Ελληνικό λαό, το μόνο που μάθαμε στο σχολείο ήταν ότι οι Σουλιώτες ήταν άντρες φοβεροί, θερμοί πατριώτες, μα πάνω απ’ όλα πιστοί χριστιανοί, πουθενά όμως δεν υπήρχε γραμμένο ότι ο συγκεκριμένος πληθυσμός ήταν καθαρόαιμοι Αρβανίτες

Αυτή την ιστορία την ξέρω με έναν Τσάκωνα μαθητή από την Κυνουρία. Μίλησε στο σχολείο στο Λεωνίδιο την δωρική τσακωνική και οι δάσκαλοι τον λιάνισαν στο ξύλο. Η καταπίεση του κράτους είχε σαν αποτέλεσμα να ξεχάσουν οι Τσάκωνες την δωρική τους γλώσσα και να μιλούν την κοινή νεοελληνική.

Μάνη.Μάνα,Μάνη στο Τοσκëρρισστ
«Αναφερόμενος στον ερευνητή I.H. Pullu για το όνομα «Μάνη»,
αυτό δυσαρεστεί τον ακαδημαϊκό Arvani Petro Furriki που εξηγεί αυτό το όνομα με το καρποφόρο δέντρο Mani» (Mëni in Toskërisht æn»,τοῦ καστρου Μαΐνης, =τοῦ καστρου Mënis).
«Αποδέχοντας αυτή τη θεωρία, αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι οι Αλβανοί είχαν έρθει στον Μορέα τον 9ο αιώνα, δηλαδή την εποχή που η περιοχή άρχισε να γίνεται γνωστή ως Μάνη» (1).
«Η θεωρία αυτή υποστηρίζεται και από τον Σ. Γ. Παναγιωτόπουλο, ο οποίος αναφέρεται σε κάποια τοπωνύμια της περιοχής της Μάνης, θεωρώντας τα προερχόμενα από την αλβανική γλώσσα, καθώς και την ομοιότητα των Μανιτζωτών (κάθε όνομα με Jot, Jota, Joti, Jotis στα Ελληνικά. προέρχεται μόνο αλβανικά - εγώ) με αλβανική παράδοση και έθιμα...»
«Ακόμη και ο P. Kunelidhi υποστηρίζει αυτήν την άποψη τονίζοντας ότι το έθιμο της αιματοχυσίας στη Μάνη, αλλά και πολλές λέξεις καθημερινής επικοινωνίας, προέρχονται από την αλβανική γλώσσα» (2)
Η ταλαντούχα ερευνήτρια Jona Pedhusi (3) έκανε επίσης ιδιαίτερη συνεισφορά και ακούραστη εργασία σε αυτό το θέμα.
Ήθελα να προσθέσω ότι ακόμη και οι κατασκευές στο Μαν είναι η αλβανική παράδοση των πύργων, δηλαδή τα ψηλά σπίτια με μικρά παράθυρα.
I.H. Pullu, Petro Furriki, S.G. Panajotopoulos,.P. Kunelidhi, Jona Pedhusi

1 - I. Pullu, Αλβανικές αποικίες στην Κόρινθο, σελ. 41
2 - Ευδόμος 4, 1887, αρ. 37, πίν. 3
3 - Τα Τίλια του Κιθαιρόνα και τα Αρβανίτικα Τραγούδια τους
Irakli Koçollari, Οι Αρβανίτες, Τίρανα 2012, σελ.50

[Andreas]

[Ζαποτέκος]

Μάνη.Μάνα,Μάνη στο Τοσκëρρισστ

Το Μάνη είναι ελληνικό. Ούτε σλαβικό , ούτε αλβανικό. Εμφανίζεται πριν την κάθοδο των αλβανοφώνων και κατά την μαρτυρία του Πορφυρογέννητου οι Μανιάτες δεν ήταν Σλάβοι.

Το καλύτερο βιβλίο που έχει βγεί για την Μάνη είναι του συγχωρεμένου του Ανάργυρου Κουτσιλιέρη , «Ιστορία της Μάνης, Αρχαία – Μεσαιωνική – Νεότερη, Εκδόσεις Παπαδήμα , 1996». Εκεί έχει 2 κεφάλαια για την προέλευση του ονόματος και για το ποια περιοχή πρωτοονομάστηκε έτσι.

Πρώτα αναφέρει όλες τις προτεινόμενες ετυμολογίες και παρετυμολογίες ( Ψευδο- Δωρόθεος Μονεμβασίας – μανία, Στεφανόπουλοι – μανία, Πετρίδης – λατινικό manus = χέρι ή μάινα τα πανιά λόγω των τρικυμιών, Φουρίκης [ 1928 ] – αλβανικό μάνι = μουριά/μορέα). Η άποψη του Φουρίκη επικρατεί και λέει πως το μάνι μπορεί να γίνει σε Μαΐνη του Πορφυρογέννητου , γιατί στην αλβανική η προφορά του α δίνει την εντύπωση και της παρουσίας ενός ι. Μάλιστα τοποθετεί την αρχική Μάνη κοντά στον Ζυγό του Ταϋγέτου, μεταξύ Λεύκτρου και Οιτύλου. Ο Ζακυνθηνός λέει για την πρόταση του Φουρίκη : «Η ερμηνεία αύτη είναι ανεπαρκής και ουχί πειστική φωνητικώς, απαράδεκτος δε ιστορικώς». Γιατί ιστορικώς ; Μα γιατί οι Αλβανοί δεν κατέβηκαν τόσο νωρίς στην Ελλάδα. Εδώ στην Αλβανία έφτασαν γύρω στο 630 και μάλιστα μετά τους Σλάβους. Ο γλωσσολόγος Γεωργακάς «έδειξε ότι η ερμηνεία του Φουρίκη φωνητικώς είναι ατελής». Η τοποθεσία που βάζει ο Φουρίκης την Μάνη πάλι δεν είναι σωστή και απ’τα γεωγραφικά λάθη που κάνει δεν φαίνεται να γνωρίζει καλά την περιοχή. Τοποθετεί την Λάγια στην Δυτική Μάνη και νομίζει πως το Κάβογκρόσσο απέχει από τον Ζυγό «ικανάς ημέρας», ενώ η Λάγια είναι στην Ανατολική Μάνη και το Κάβογκρόσσο απέχει από το Οίτυλο, την είσοδο του Ζυγού, 5 ώρες με το γαϊδούρι.

Πειστική ερμηνεία για το όνομα της Μάνης έδωσε ο καθηγητής Ε. Πεζόπουλος. Προέρχεται από το θηλυκό του μανός = αραιός, φαλακρός, άδενδρος. Την ερμηνεία αυτή δέχεται ο γλωσσολόγος Γεωργακάς. Τοπωνύμιο Μανός υπάρχει στην Χίο και στην Γορτυνία. ( Μάνη υπάρχει στην Θράκη, στην Αιτωλοακαρνανία και στο νησάκι των Ιωαννίνων ). Το θηλυκό μανή εύκολα γίνεται Μάνη. Π.χ. χονδρός – χόνδρος , λευκή – λεύκη, ζεστή – ζέστη κ.λπ. Π.χ. Θέρμος ( αντί Θερμός ) στην Αιτωλία. Και με το Μαΐνη τι γίνεται ; Γράφει ο Γεωργακάς : η παρά Πορφυρογεννήτω μνεία είναι μέν η παλαιοτέρα γραπτή, αλλ’ ουδέν πείθει ότι ο τύπος "Μαΐνη" είναι ο αρχικός. Δύναται να είναι ηλλοιωμένος τύπος του "Μάνη" και τούτο θα υποστηρίξω ευθύς. Εκ του "Μάνη" προήλθε το "Μαΐνη" … Εν τω Χρονικώ του Μορέως απαντούν αμφότεροι οι τύποι "Μάινη" και "Μάνη". Ο δέ τύπος "Μαΐνης" του Πορφυρογεννήτου είναι λόγιος και δέον, νομίζω , να ερμηνευθεί εκ του δημώδους τύπου "Μάινη"… Επί τινων λέξεων ιδιωματικών και τινων συνηθεστέρων παρατηρείται ανάπτυξις ημιφώνου i μετά το φωνήεν συλλαβής τονιζομένης ή προτόνου.»

Σημειώνει τύπους χάινομαι , χαϊμένος, βάιζει/βάζει , άιγωρος και ο Κουτσιλιέρης χαϊμός/χαμός , χαϊχούλιας/χαχούλιας , κλάιματα/κλάματα.

Η παραταινάρια περιοχή λοιπόν έδινε με τα γυμνά της βουνά την εικόνα της μανής , άδενδρης χώρας και έτσι σχηματίσθηκε το τοπωνύμιο Μάνη.

Ποια περιοχή όμως ονομάστηκε Μάνη ; Ο Πόρφυ λέει «ο δέ τόπος εστίν άνυδρος καί απρόσοδος, ελαιοφόρος δέ, όθεν καί την παραμυθίαν έχουσι». Ταιριάζει γάντι στη Μέσα Μάνη που κανόνι δεν την πιάνει και είναι μόνο κοτρώνια και αγκάθια.
Δεν γίνεται η Μάνη να ήταν στο Λεύκτρο του Φουρίκη. Γράγει ο Παχυμέρης για το Λεύκτρο : Πάν το περί Κιστέρνα θέμα, πολύ γε όν το μήκος και πολλοίς βρύον τοις αγαθοίς. Το Χρονικό του Μορέως διακρίνει τα κάστρα του Λεύ(κ)τρου και παλαιάς Μαΐνης . Ο Σφραντζής βέβαια λέει «Λεύκτρα Μαΐνης» , οι ίδιοι οι Μανιάτες ήξεραν όμως ποια ήταν η αρχική Μάνη, όπως βλέπουμε από την αλληλογραφία Μανιατών και Δυτικών. Π.χ. το 1571, «από τήν Μάνην εος εις το Βήτηλο» και «όλος ο τόπος της Μαήνης ήγουν από τον κάβο της Μαήνης εός το Βύτηλο». Συνεπώς αρχικά «Μάνη» ήταν η Μέσα Μάνη.

[taxalata xalasa]

Μάνη.Μάνα,Μάνη στο Τοσκëρρισστ

Πειστική ερμηνεία για το όνομα της Μάνης έδωσε ο καθηγητής Ε. Πεζόπουλος. Προέρχεται από το θηλυκό του μανός = αραιός, φαλακρός, άδενδρος. Την ερμηνεία αυτή δέχεται ο γλωσσολόγος Γεωργακάς. Τοπωνύμιο Μανός υπάρχει στην Χίο και στην Γορτυνία. ( Μάνη υπάρχει στην Θράκη, στην Αιτωλοακαρνανία και στο νησάκι των Ιωαννίνων ). Το θηλυκό μανή εύκολα γίνεται Μάνη. Π.χ. χονδρός – χόνδρος , λευκή – λεύκη, ζεστή – ζέστη κ.λπ. Π.χ. Θέρμος ( αντί Θερμός ) στην Αιτωλία. Και με το Μαΐνη τι γίνεται ; Γράφει ο Γεωργακάς : η παρά Πορφυρογεννήτω μνεία είναι μέν η παλαιοτέρα γραπτή, αλλ’ ουδέν πείθει ότι ο τύπος "Μαΐνη" είναι ο αρχικός. Δύναται να είναι ηλλοιωμένος τύπος του "Μάνη" και τούτο θα υποστηρίξω ευθύς. Εκ του "Μάνη" προήλθε το "Μαΐνη" … Εν τω Χρονικώ του Μορέως απαντούν αμφότεροι οι τύποι "Μάινη" και "Μάνη". Ο δέ τύπος "Μαΐνης" του Πορφυρογεννήτου είναι λόγιος και δέον, νομίζω , να ερμηνευθεί εκ του δημώδους τύπου "Μάινη"… Επί τινων λέξεων ιδιωματικών και τινων συνηθεστέρων παρατηρείται ανάπτυξις ημιφώνου i μετά το φωνήεν συλλαβής τονιζομένης ή προτόνου.»

Σημειώνει τύπους χάινομαι , χαϊμένος, βάιζει/βάζει , άιγωρος και ο Κουτσιλιέρης χαϊμός/χαμός , χαϊχούλιας/χαχούλιας , κλάιματα/κλάματα.

Η παραταινάρια περιοχή λοιπόν έδινε με τα γυμνά της βουνά την εικόνα της μανής , άδενδρης χώρας και έτσι σχηματίσθηκε το τοπωνύμιο Μάνη.

Ποια περιοχή όμως ονομάστηκε Μάνη ; Ο Πόρφυ λέει «ο δέ τόπος εστίν άνυδρος καί απρόσοδος, ελαιοφόρος δέ, όθεν καί την παραμυθίαν έχουσι». Ταιριάζει γάντι στη Μέσα Μάνη που κανόνι δεν την πιάνει και είναι μόνο κοτρώνια και αγκάθια.
Δεν γίνεται η Μάνη να ήταν στο Λεύκτρο του Φουρίκη. Γράγει ο Παχυμέρης για το Λεύκτρο : Πάν το περί Κιστέρνα θέμα, πολύ γε όν το μήκος και πολλοίς βρύον τοις αγαθοίς. Το Χρονικό του Μορέως διακρίνει τα κάστρα του Λεύ(κ)τρου και παλαιάς Μαΐνης . Ο Σφραντζής βέβαια λέει «Λεύκτρα Μαΐνης» , οι ίδιοι οι Μανιάτες ήξεραν όμως ποια ήταν η αρχική Μάνη, όπως βλέπουμε από την αλληλογραφία Μανιατών και Δυτικών. Π.χ. το 1571, «από τήν Μάνην εος εις το Βήτηλο» και «όλος ο τόπος της Μαήνης ήγουν από τον κάβο της Μαήνης εός το Βύτηλο». Συνεπώς αρχικά «Μάνη» ήταν η Μέσα Μάνη.

[Ζαποτέκος]

Μάνη.Μάνα,Μάνη στο Τοσκëρρισστ

Πειστική ερμηνεία για το όνομα της Μάνης έδωσε ο καθηγητής Ε. Πεζόπουλος. Προέρχεται από το θηλυκό του μανός = αραιός, φαλακρός, άδενδρος. Την ερμηνεία αυτή δέχεται ο γλωσσολόγος Γεωργακάς. Τοπωνύμιο Μανός υπάρχει στην Χίο και στην Γορτυνία. ( Μάνη υπάρχει στην Θράκη, στην Αιτωλοακαρνανία και στο νησάκι των Ιωαννίνων ). Το θηλυκό μανή εύκολα γίνεται Μάνη. Π.χ. χονδρός – χόνδρος , λευκή – λεύκη, ζεστή – ζέστη κ.λπ. Π.χ. Θέρμος ( αντί Θερμός ) στην Αιτωλία. Και με το Μαΐνη τι γίνεται ; Γράφει ο Γεωργακάς : η παρά Πορφυρογεννήτω μνεία είναι μέν η παλαιοτέρα γραπτή, αλλ’ ουδέν πείθει ότι ο τύπος "Μαΐνη" είναι ο αρχικός. Δύναται να είναι ηλλοιωμένος τύπος του "Μάνη" και τούτο θα υποστηρίξω ευθύς. Εκ του "Μάνη" προήλθε το "Μαΐνη" … Εν τω Χρονικώ του Μορέως απαντούν αμφότεροι οι τύποι "Μάινη" και "Μάνη". Ο δέ τύπος "Μαΐνης" του Πορφυρογεννήτου είναι λόγιος και δέον, νομίζω , να ερμηνευθεί εκ του δημώδους τύπου "Μάινη"… Επί τινων λέξεων ιδιωματικών και τινων συνηθεστέρων παρατηρείται ανάπτυξις ημιφώνου i μετά το φωνήεν συλλαβής τονιζομένης ή προτόνου.»

Σημειώνει τύπους χάινομαι , χαϊμένος, βάιζει/βάζει , άιγωρος και ο Κουτσιλιέρης χαϊμός/χαμός , χαϊχούλιας/χαχούλιας , κλάιματα/κλάματα.

Η παραταινάρια περιοχή λοιπόν έδινε με τα γυμνά της βουνά την εικόνα της μανής , άδενδρης χώρας και έτσι σχηματίσθηκε το τοπωνύμιο Μάνη.

Ποια περιοχή όμως ονομάστηκε Μάνη ; Ο Πόρφυ λέει «ο δέ τόπος εστίν άνυδρος καί απρόσοδος, ελαιοφόρος δέ, όθεν καί την παραμυθίαν έχουσι». Ταιριάζει γάντι στη Μέσα Μάνη που κανόνι δεν την πιάνει και είναι μόνο κοτρώνια και αγκάθια.
Δεν γίνεται η Μάνη να ήταν στο Λεύκτρο του Φουρίκη. Γράγει ο Παχυμέρης για το Λεύκτρο : Πάν το περί Κιστέρνα θέμα, πολύ γε όν το μήκος και πολλοίς βρύον τοις αγαθοίς. Το Χρονικό του Μορέως διακρίνει τα κάστρα του Λεύ(κ)τρου και παλαιάς Μαΐνης . Ο Σφραντζής βέβαια λέει «Λεύκτρα Μαΐνης» , οι ίδιοι οι Μανιάτες ήξεραν όμως ποια ήταν η αρχική Μάνη, όπως βλέπουμε από την αλληλογραφία Μανιατών και Δυτικών. Π.χ. το 1571, «από τήν Μάνην εος εις το Βήτηλο» και «όλος ο τόπος της Μαήνης ήγουν από τον κάβο της Μαήνης εός το Βύτηλο». Συνεπώς αρχικά «Μάνη» ήταν η Μέσα Μάνη.

[taxalata xalasa]

Πειστική ερμηνεία για το όνομα της Μάνης έδωσε ο καθηγητής Ε. Πεζόπουλος. Προέρχεται από το θηλυκό του μανός = αραιός, φαλακρός, άδενδρος. Την ερμηνεία αυτή δέχεται ο γλωσσολόγος Γεωργακάς. Τοπωνύμιο Μανός υπάρχει στην Χίο και στην Γορτυνία. ( Μάνη υπάρχει στην Θράκη, στην Αιτωλοακαρνανία και στο νησάκι των Ιωαννίνων ). Το θηλυκό μανή εύκολα γίνεται Μάνη. Π.χ. χονδρός – χόνδρος , λευκή – λεύκη, ζεστή – ζέστη κ.λπ. Π.χ. Θέρμος ( αντί Θερμός ) στην Αιτωλία. Και με το Μαΐνη τι γίνεται ; Γράφει ο Γεωργακάς : η παρά Πορφυρογεννήτω μνεία είναι μέν η παλαιοτέρα γραπτή, αλλ’ ουδέν πείθει ότι ο τύπος "Μαΐνη" είναι ο αρχικός. Δύναται να είναι ηλλοιωμένος τύπος του "Μάνη" και τούτο θα υποστηρίξω ευθύς. Εκ του "Μάνη" προήλθε το "Μαΐνη" … Εν τω Χρονικώ του Μορέως απαντούν αμφότεροι οι τύποι "Μάινη" και "Μάνη". Ο δέ τύπος "Μαΐνης" του Πορφυρογεννήτου είναι λόγιος και δέον, νομίζω , να ερμηνευθεί εκ του δημώδους τύπου "Μάινη"… Επί τινων λέξεων ιδιωματικών και τινων συνηθεστέρων παρατηρείται ανάπτυξις ημιφώνου i μετά το φωνήεν συλλαβής τονιζομένης ή προτόνου.»

Σημειώνει τύπους χάινομαι , χαϊμένος, βάιζει/βάζει , άιγωρος και ο Κουτσιλιέρης χαϊμός/χαμός , χαϊχούλιας/χαχούλιας , κλάιματα/κλάματα.

Η παραταινάρια περιοχή λοιπόν έδινε με τα γυμνά της βουνά την εικόνα της μανής , άδενδρης χώρας και έτσι σχηματίσθηκε το τοπωνύμιο Μάνη.

Ποια περιοχή όμως ονομάστηκε Μάνη ; Ο Πόρφυ λέει «ο δέ τόπος εστίν άνυδρος καί απρόσοδος, ελαιοφόρος δέ, όθεν καί την παραμυθίαν έχουσι». Ταιριάζει γάντι στη Μέσα Μάνη που κανόνι δεν την πιάνει και είναι μόνο κοτρώνια και αγκάθια.
Δεν γίνεται η Μάνη να ήταν στο Λεύκτρο του Φουρίκη. Γράγει ο Παχυμέρης για το Λεύκτρο : Πάν το περί Κιστέρνα θέμα, πολύ γε όν το μήκος και πολλοίς βρύον τοις αγαθοίς. Το Χρονικό του Μορέως διακρίνει τα κάστρα του Λεύ(κ)τρου και παλαιάς Μαΐνης . Ο Σφραντζής βέβαια λέει «Λεύκτρα Μαΐνης» , οι ίδιοι οι Μανιάτες ήξεραν όμως ποια ήταν η αρχική Μάνη, όπως βλέπουμε από την αλληλογραφία Μανιατών και Δυτικών. Π.χ. το 1571, «από τήν Μάνην εος εις το Βήτηλο» και «όλος ο τόπος της Μαήνης ήγουν από τον κάβο της Μαήνης εός το Βύτηλο». Συνεπώς αρχικά «Μάνη» ήταν η Μέσα Μάνη.

Αναπαράγεις


Σύμφωνα με την πίπα που πόσταρες και ο Charle-magne ήταν ο Αραιός Κάρλος...



Για όσους θέλουν να μάθουν...

Η Μεγάλη Μαΐνη (γαλλικά: Grand Magne) ή Παλαιά Μαΐνη (γαλλικά: Vieux Magne) ήταν φράγκικο κάστρο στην Χερσόνησο της Λακωνίας στην Ελλάδα. Γράφει το Χρονικό του Μορέως πως το έφτιαξε ο Γουλιέλμος ο Βού ο Βιλλεαρδουίνος, Πρίγκιψ της Αχαΐας, προς το 1248–1250, με στόχο τον έλεγχο της σλαβικής φυλής των Μηλιγγών. Το πήραν οι Ρωμαίοι της Νέας Ρώμης το 1259 ως λύτρα μετλα την Μάχη της Πελαγονίας.

Τέσσερις υποψήφιες τοποθεσίες:

• Πόρτο Κάγιο,
• Τηγάνι,
• Κάστρο της Ωριάς,
• Κελεφά.

από το όνομα του κάστρου πήρε την ονομασία της η περιοχή...

Αυτά που γράφει ο ζάπος είναι ελλαδικές για αγέλη προβάτων...

[taxalata xalasa]

Συνέχεια στο προηγούμενο post...

Στην Φραγγία υπάρχει και το Maine < Μια πρώην επαρχία Pays de la Loire, Φραγγία. Πρωτεύουσα: Λε Μαν.

Στις ΗΠΑ υπάρχει το Maine < Πολιτεία των ΗΠΑ από το γαλλικό Maine, που πήρε το όνομά του από τους Φράγγους εξερευνητές του από την ομώνυμη επαρχία στη Φραγγία

Από την παλιά γαλλική Cemaine, από το λατινικό *Cenomania, από το όνομα της γαλατικής φυλής Cenomani της Gallia Celtica. Η λέξη επανατοποθετήθηκε ως ce («αυτό») + Maine, και το ce- χάθηκε τον 12ο αιώνα.

Cenomani < Μια παραφθορά του Cenimagni, μιας άλλης κελτικής φυλής της οποίας το όνομα είναι από το Iceni + magni («ισχυροί, "μεγάλοι"»).


Ζαποτέκος, πάρε τον Andreas και άιντε να αρμέξτε κανα γίδι together...

[Ζαποτέκος]

Εννοείς πως το "Μαΐνη" είναι γαλλικό ;

[taxalata xalasa]

Εννοείς πως το "Μαΐνη" είναι γαλλικό ;

δεν το εννοώ... είναι...

«κάτι έμαθες και σήμερα»*...

•

SpoilerShow

όπως γράφει και ο νέτος ο γκουερίνος...

[Ζαποτέκος]

Εννοείς πως το "Μαΐνη" είναι γαλλικό ;

δεν το εννοώ... είναι...

«κάτι έμαθες και σήμερα»*...

•

SpoilerShow

όπως γράφει και ο νέτος ο γκουερίνος...

Και πότε δόθηκε στην περιοχή ;

[taxalata xalasa]

Magne

Old French Etymology
Borrowed from Latin magnus (“great, strong”).

Pronunciation
IPA(key): /ˈma.ɲə/ Μά.νη

Adjective

• strong
• brave, great, magnificent

Derived terms[edit]
Carles li magnes (“Charlemagne”) Τσαρλημάνης
IPA(key): /ˈt͡ʃaɾləs li ˈmaɲəs/, (northern) /ˈkaɾ-/