Τελικα οι αρβανιτες ειναι Αλβανοί

[deCaritaine]

Όποιος διαβάσει & πιστέψει χωρίς αξιολόγηση το παραπάνω κείμενο θα αποκομίσει την "εντύπωση" πως οι Μπούιοι ήταν Γκέγκηδες, πράγμα που φυσικά δεν ισχύει.

Καρυτινέ, κατάλαβες τώρα πως δημιουργούνται οι εντυπώσεις?

Εκτωρ, αν θες να συζητήσουμε σήμερα κάτι, παράθεσε καλύτερα αυτά που αναφέρω σήμερα όχι κείμενα που γραφηκαν πριν 12 χρόνια. Σίγουρα έχω αλλάξει γνώμη για πολλά και έχω μάθει αρκετά περισσότερα απο τις τότε πηγές που είχα, Σάθας, Καργάκος κλπ.

Οπως σου έχω ξαναπεί, αποσπασματικά η θεωρία σου έχει ενδιαφέροντα επιμέρους στοιχεία, κυρίως τα δαλματικής/ΔΒΡ προέλευσης επώνυμα κάποιων πρωτοαρβανιτών, χωρίς να είναι ξεκαθαρο ότι τέτοιου τύπου δεν είχαν/έχουν και οι άλλοι Αλβανοί. Αλλά μου είναι δύσκολο να αποδεχθώ ότι αυτά αρκούν για μια γενική εικόνα αντίθεσης Ελλ-Σκιπ αλβανόφωνων, ότι απο πάντα οι "Ελλ Αρβανίτες" ήταν άλλοι/αντίπαλοι/διαφορετικοί των "Σκιπετάρων". Οτι ήταν ένας δαλματικός πληθυσμός που μίλησε κάποια στιγμή την γλώσσα των Τόσκων, αλλά διατήρησε την εθνική ιδιαιτερότητά του, αντιπαλη εξ αρχής των άλλων αλβανόφωνων clans.

Εδώ βλέπω ακόμα και επώνυμα Κοσοβάρων, που απαντώνται σε αρβανίτικες περιοχές της Ελλάδας.

---
BTW, το "γρίβας" σαν επίθετο απαντάται αν δεν κανω λάθος και κατα τη βυζαντινή περίοδο πχ όνομα/χρώμα αλόγου σταχτι/γκρίζο. Ο Μαλιγκούδης γράφει για γοτθική προέλευση, μεσ. γερμανική grao. Το αναφέρει μαζί με άλλες παρόμοιας προέλευσης λέξεις πχ στιβαλι/Stiefel κλπ

[Giorgos 574]

Για να το ξεκαθαρίσουμε, άλλο ο εθνικός προσδιορισμός Τσάμης (μάλλον από το θύαμις) και άλλο ο τσάμης που έκοβε δέντρα:

https://el.m.wiktionary.org/wiki/τσάμι

[deCaritaine]

Για να το ξεκαθαρίσουμε, άλλο ο εθνικός προσδιορισμός Τσάμης (μάλλον από το θύαμις) και άλλο ο τσάμης που έκοβε δέντρα:

https://el.m.wiktionary.org/wiki/τσάμι

Aυτά που γράφεις στις προηγούμενες σελιδες δεν έχουν βάση. Οι Αρβανίτες που εγκαταστάθηκαν και μέρος τους παρέμειναν στην Αιτωλοακαρνανία, δεν έφυγαν εξ ολοκλήρου, απλά κάποια στιγμή αφομοιώθηκαν γλωσσικά απο τους πολυπληθέστερους Ελληνες. Τα ίδια και σε άλλες περιοχές της Ελλάδας, που βρίσκει κανείς τα αρβανιτικα επώνυμα αλλά οι άνθρωποι αυτοί είναι αφομοιωμένοι γλωσσικά από αιώνες πχ Ζακυνθος, Ηλεία, Αρκαδία κοκ. Αντίθετα, σε άλλες περιοχες λόγω γεωγραφικής ιδιομορφίας ή μεγάλης συγκέντρωσής τους, οι Αρβανίτες αφομοίωσαν τους ελληνόφωνους. Δηλαδή το όλο θέμα, αλβανόφωνοι - ελληνόφωνοι τον 19ο αιώνα κατέληξε να ήταν υπόθεση γλωσσικών ζωνών όχι καποιας ιδιαίτερης διαφορετικής ταυτότητας. Ελάχιστες αρβανίτικες περιοχες διατήρησαν μέχρι πρόσφατα ισχυρή τοπική αρβανίτικη ταυτότητα, κυρίως στην Αττικοβοιωτία.

[Hector Buas]

...
Αυτό το βιβλίο δείχνει καμία αρχαία επιγραφή στα αρχαία πελασγικά ή κανά αρχαίο πελασγικό μνημείο που να συνδέει τους Πελασγούς με τους Αλβανούς και όχι με τους Έλληνες, ή απλά κάποιος έκανε τους μπάφους του και είπε να γράψει κάτι;
...

Προσωπικά είμαι σίγουρος πως το συγκεκριμένο βιβλίο δεν γράφτηκε κάτω από την επίδραση των "μπάφων". Το συγκεκριμένο βιβλίο απεικονίζει την αίσθηση που είχαν οι Αρμπερέσηδες της κάτω Ιταλίας σχετικά με την καταγωγή τους στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα. Οι Αρμπερέσηδες δεν πέρασαν από κάποια διαδικασία "διαφωτισμού" στο θέμα αυτό, όπως και σε πολλά άλλα.

Τώρα, αν σε κάποιον δεν αρέσει το περιεχόμενο του συγκεκριμένου βιβλίου, αυτό που μπορεί να κάνει είναι πολύ απλό: να καθίσει και να αντικρούσει αυτά που γράφονται εκεί μέσα με τα δικά του επιχειρήματα.

Να επαναλάβω εδώ πως, την ίδια περίοδο, ο συγκεριμένος, Πελασγικός μύθος ήταν τελείως άγνωστος στους Αρβανίτες της Ελλάδας. Αυτός έφτασε στην Ελλάδα πολύ αργότερα.

Έκτορα το συγκεκριμένο βιβλίο για τον "Πελασγικό μύθο" είναι του 1882.
Ο συνδρομητής της "Πανδώρας" το 1859 τον επικαλείται.
Έχουμε Ιταλοαρμπερέσικη πηγή του πρώτου μισού 19ου αιώνα;

Η παλαιότερη γραπτή αναφορά στο συγκεκριμένο θέμα και με την συγκεκριμένη ταύτιση ,δηλ. "Αλβανικά=Πελασγικά", είναι του Αρμπερέση καθηγητή της Ελληνικής γλώσσας στο Πενεπιστήμιο του Παλέρμο, Giuseppe Crispi, στο βιβλίο Memoria sulla Lingua Albanese, απ' όπου προέρχεται και η παρακάτω εικόνα.



Πάντως για να μην αδικούμε κανέναν, η πρώτη ταύτιση "Αλβανικά=Πελασγικά" προέρχεται από τον Γάλλο Conrad Malte Brun ο οποίος είχε μεταφράσει και εκδώσει στα Γαλλικά, γύρω στα 1820 (διόρθωση) 1808, το έργο του Αρμπερέση συγγραφέα Angelo Masci “Discorso sull’ origine, costume, e stato attuale della nazione Albanese”. Στο έργο του C. M. Brun βρίσκουμε για πρώτη φορά την ταύτιση "Αλβανικά=Πελασγικά", η οποία ωστόσο απουσιάζει από το αρχικό έργο του A. Masci, στο οποίο βασίστηκε ο C. M. Brun.

Ενδιαφέρον έχει επίσης και η κατάσταση που υπήρχε στους Αρμπερέσηδες πριν από την ανάδειξη του Πελασγικού μύθου. Σε ένα πολύ μεγάλο μέρος τους επικρατούσε η άποψη πως είναι Έλληνες και μάλιστα οι καθαρότεροι από τους Έλληνες. Αυτό έχει την σημασία του, κυρίως γιατί αυτός ο ισχυρισμός τους ήταν στην αντίθετη κατεύθυνση από αυτό που επιθυμούσε να τους "περάσει" ένα μεγάλο μέρος της θρησκευτικής και πολιτικής τους ηγεσίας.

[Hector Buas]

...
Οπως σου έχω ξαναπεί, αποσπασματικά η θεωρία σου έχει ενδιαφέροντα επιμέρους στοιχεία, κυρίως τα δαλματικής/ΔΒΡ προέλευσης επώνυμα κάποιων πρωτοαρβανιτών, χωρίς να είναι ξεκαθαρο ότι τέτοιου τύπου δεν είχαν/έχουν και οι άλλοι Αλβανοί. Αλλά μου είναι δύσκολο να αποδεχθώ ότι αυτά αρκούν για μια γενική εικόνα αντίθεσης Ελλ-Σκιπ αλβανόφωνων, ότι απο πάντα οι "Ελλ Αρβανίτες" ήταν άλλοι/αντίπαλοι/διαφορετικοί των "Σκιπετάρων". Οτι ήταν ένας δαλματικός πληθυσμός που μίλησε κάποια στιγμή την γλώσσα των Τόσκων, αλλά διατήρησε την εθνική ιδιαιτερότητά του, αντιπαλη εξ αρχής των άλλων αλβανόφωνων clans.
...

Δεν νομίζω πως υπάρχει κάποια εικόνα μεγάλης αντίθεσης ανάμεσα σε Έλληνες και Σκυπετάρους. Κατα καιρούς έχουν υπάρξει διάφορα "επεισόδια" αλλά η γενική εικόνα δεν είναι αυτή της έντονης εχθρότητας. Μπορεί κανείς να αναφέρει εδώ τα γεγονότα του 1770, με τους Τσάμηδες σε ρόλο θύτη (με την οικογένεια Τσάπαρη και τους παρατρεχάμενους σε ηγετικό ρόλο), αλλά και τα γεγονότα των αρχών του 20ου αιώνα στην περιοχή της Χειμάρας και της Λούντζης, με πρωταγωνιστές τον Σπύρο Σπυρομήλιο (Αθάλη Μπούα) και Γεώργιο Χρηστάκη - Ζωγράφο.

Έχοντας αναφέρει τα παραπάνω, διαπιστώνω πως υπάρχει αδικαιολόγητος φόβος σε ορισμένες ομάδες στην Ελλάδα σχετικά με τους Σκυπετάρους, τον οποίο εγώ προσωπικά δεν μπορώ να τον καταλάβω. Τι έχει να φοβηθεί κανείς από τους ανθρώπους που το μόνο που κατάφεραν τα τελευταία 100 χρόνια είναι να βελτιώσουν κάπως την καλλιέργεια ενός συγκεκριμένου χορταριού και τίποτε άλλο?

Σχετικά με τα Δαλματική τώρα: η βάση των Αρβανιτών είναι οι Δαλματικοί πληθυσμοί που κατοικούσαν βόρεια της σημερινής Αλβανίας. Από τον συγκεκριμένο πληθυσμό προέρχεται και ο όρος Αρβανίτης. Για να το αναδείξει κανείς αυτό, θα πρέπει να εξετάσει τι συμβαίνει στους πραγματικούς πληθυσμούς εκείνης της περιοχής. Αυτό είναι φυσικά ανεπιθυμητο για πολλούς. Ο κυριότερος κίνδυνος είναι φυσικά πως κάτι τέτοιο καταρρίπτει εντελώς την θεωρία της αυτοχθονίας των Σκυπετάρων στα εδάφη που κατοικούν σήμερα. Π.χ. οι Αρβανίτες προηγούνται των Σκυπετάρων στην άφιξη τους στην νότια Αλβανία. Αυτό αποδιεκνύεται γιατί η νότια Αλβανία είναι γεμάτη αρβανίτικα τοπωνύμια, τα οποία δεν εξηγούνται από την Σκυπετάρικη γλώσσα, αλλά από την Δαλματική.

...
Εδώ βλέπω ακόμα και επώνυμα Κοσοβάρων, που απαντώνται σε αρβανίτικες περιοχές της Ελλάδας.
...

Να θυμηθούμε εδώ πως οι Αρβανίτες που κατέβηκαν στην νότια Ελλάδα ήταν στην συντριπτική τους πλειψηφία αλβανόφωνοι. Η Αρβανίτικη είναι μία υπο-διάλεκτος της Τοσκικής διαλέκτου της Σκυπετάρικης γλώσσας. Επομένως η ύπαρξη αλβανικών ονομάτων δεν είναι καθόλου παράξενη. Αυτό που είναι παράξενο είναι η σπανιότητα τους ανάμεσα στους Αρβανίτες.

...
BTW, το "γρίβας" σαν επίθετο απαντάται αν δεν κανω λάθος και κατα τη βυζαντινή περίοδο πχ όνομα/χρώμα αλόγου σταχτι/γκρίζο. Ο Μαλιγκούδης γράφει για γοτθική προέλευση, μεσ. γερμανική grao. Το αναφέρει μαζί με άλλες παρόμοιας προέλευσης λέξεις πχ στιβαλι/Stiefel κλπ

Γρίβας γενικά σημαίνει γκρίζος. Ωστόσο στους Αρβανίτες είναι βαφτιστικό όνομα (για την ακρίβεια στους παλαιότερους χρόνους ήταν Κρίβας, αυτή είναι η αρχική μορφή του και υπάρχουν επώνυα σε αυτή την μορφή). Είναι υποκοριστικό του ονόματος Γερβάσιος.

[Hector Buas]

...
Aυτά που γράφεις στις προηγούμενες σελιδες δεν έχουν βάση. Οι Αρβανίτες που εγκαταστάθηκαν και μέρος τους παρέμειναν στην Αιτωλοακαρνανία, δεν έφυγαν εξ ολοκλήρου, απλά κάποια στιγμή αφομοιώθηκαν γλωσσικά απο τους πολυπληθέστερους Ελληνες. Τα ίδια και σε άλλες περιοχές της Ελλάδας, που βρίσκει κανείς τα αρβανιτικα επώνυμα αλλά οι άνθρωποι αυτοί είναι αφομοιωμένοι γλωσσικά από αιώνες πχ Ζακυνθος, Ηλεία, Αρκαδία κοκ. Αντίθετα, σε άλλες περιοχες λόγω γεωγραφικής ιδιομορφίας ή μεγάλης συγκέντρωσής τους, οι Αρβανίτες αφομοίωσαν τους ελληνόφωνους. Δηλαδή το όλο θέμα, αλβανόφωνοι - ελληνόφωνοι τον 19ο αιώνα κατέληξε να ήταν υπόθεση γλωσσικών ζωνών όχι καποιας ιδιαίτερης διαφορετικής ταυτότητας. Ελάχιστες αρβανίτικες περιοχες διατήρησαν μέχρι πρόσφατα ισχυρή τοπική αρβανίτικη ταυτότητα, κυρίως στην Αττικοβοιωτία.

Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία είναι ο ο λεγόμενος "αρβανίτικος σωβινισμός" ο οποιος μάλιστα είναι πιο ισχυρός ανάμεσα σε ανθρώπους που δεν ήταν αρχικά Αρβανίτες. Π.χ. στην πλειοψηφία τους οι Υδραίοι δεν είναι Αρβανίτες, αλλά κατάγονται σχεδόν από κάθε μέρος του Αιγαίου και έφτασαν στην Ύδρα για να υποστηρίξουν την οικονομική της ανάπτυξη που βασιζόταν στην μεγέθυνση της ναυτικής παρουσίας των Υδραίων εφοπλιστών και αστών. Η κορυφή της οικονομικής πυραμίδας φυσικά ήταν 20-30 οικογένειες που ήταν πράγματι Αρβανίτες. Αυτή η οικονομική ελίτε "παρέσυρε" κάθε έποικο στην Υδρα και τον έκανε νεο-Αρβανίτη χωρίς πραγματικά οι ρίζες του να είναι αρβανίτικες. Ίδιες καταστάσεις μπορεί κανείς να βρεί παντού παντού, και φυσικά στην Αττική και την Βοιωτία, αλλά και στην Κορονθία.

[Καλαβρία]

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΤΙΝΕΣ
περί της εν Μακεδονία Κοριτσάς

Επειδή ο Κύριος Παναγιώτης Αραβαντινός εις την χρονογραφίαν της Ηπείρου έγραψε τινά και περί της πατρίδας μου Κοριτσάς, οπωσούν ημαρτημένα, θεωρών αναγκαίον να είπω ολίγα περί τούτου.
Και πρώτα λέγω ότι εσφαλμένως λέγει περί της ερημωθείσης πόλεως του Βιθικουκίου, ότι κατοικείται από Βλάχικην φυλήν, ενώ οι κάτοικοι της ανέκαθεν υπήρξαν γνησιώτατοι Αλβανοί.
Φαίνεται ότι την αντήλλαξε με την Σίπισκαν (Ιππισχίαν) πλησίον της Μοσχοπόλεως, κατοικουμένην από Βλάχους, και την καταστροφήν λαβούσαν συγχρόνως με την Μοσχόπολιν και το Βιθικούκιον.
Σήμερον το Βιθικούκιον είναι χωρίον πολλά μικρόν, κείμενον προς μεσημβρίαν της Κοριτσάς, τέσσαρας ώρας μακράν, υπό την πολιτικήν διοίκησιν Κολωνίας.
Επίσης και η πόλη των Μπιτωλίων δεν περιέχει ψυχάς είκοσι χιλιάδας, ως κατά λάθος λέγει ο Κυρ. Αραβαντινός, αλλά οικογενείας είκοσι χιλιάδας περίπου.
Όσον δε περί εθνικότητος των Σουλιωτών, το βέβαιον είναι ότι η μητρική των γλώσσα είναι η Αλβανική, καθώς και των Υδραίων, Σπετσιωτών, Ποριωτών, και τοσούτων άλλων εντός και εκτός της ελευθέρας Ελλάδος.
Αλλ'αποκαλών αυτούς ο Κ.Αραβαντινός Έλληνας, δεν σφάλει, νομίζω, διότι, ως παρά πολλών δοξάζεται, η καταγωγή των Αλβανών είναι Πελασγική, της αυτής δηλαδή Ελληνικής ρίζης.

Ου μόνον δε οι χριστιανοί, αλλά και οι κατά καιρούς εξ ανάγκης ασπασθέντες τον Μωαμεθανισμόν Αλβανοί, οι και Τουρκαλβανοί ονομαζόμενοι, φαίνονται αισθήματα μάλλον Ελληνικά ή Τούρκικά έχοντες, και ουδέποτε μετά των Τούρκων συμβιβάζονται.

Η Κοριτσά, τουρκιστό Γκιόρτζια, συνωκίσθη, φαίνεται επί Τουρκοκρατίας, ελπίζω δε να σας στείλω την χρονολογίαν της συνοικήσεως.
Κείται εις κοιλάδα έχουσαν δέκα μεν ωρών μήκος, δύο δε πλάτος, οριζόμενη από όρη υψηλά, ήτοι ανατολικώς εκ των διακλαδισμών της Πίνδου, δυτικώς από τα όρη της Μοσχοπόλεως και της Γκόρρας, και αρκτικώς από το Ξηροβούνι, το οποίον εκτείνεται μέχρις Αχρίδος και του όρους Σκάρδου.
Ο ποταμός Ντεβόλ, εξ ου ονομάζεται και η επαρχία εκείνη Ντεβόλ, απέχει δύο ήμιση ώρας αρκτικώς, και χύνεται εις το Αδριατικόν.
Η πόλις έχει σήμερον πληθυσμόν δέκα χιλιάδων κατοίκων, εξ ων μόλις χίλιοι εισί Τούρκοι, οι δε λοιποί ορθόδοξοι, ομιλούντες την Αλβανικήν γενικώς και εντός της πόλεως και καθ'όλην την επαρχίαν, πλην δύο μόνον χωρίων Δρενόβου και Μπομποστίτσης, όπου είναι εν χρήσει η Βουλγαρική και της Μοσχοπόλεως και Σιπίσκας, ένθα ομιλείται και η Βλαχική.
ΕΙς τα περίχωρα οι πλείστοι σχεδόν εισίν Οθωμανοί, καιτοι εις τινα εξ αυτών σώζονται εκκλησίαι.
Απέχει αρκτικώς 12 ώρας από την Αχρίδα, και μεσημβρινώς 26 από τα Ιωάννινα, κειμένη μεταξύ των δύο τούτων πόλεων, δυτικώς δε από το Μπεράτι 12 ώρας.

Έχει σχολείον Ελληνικόν, Αλληλοδιδακτικόν και Παρθεναγωγείον, ένθα διδάσκονται τα Ελληνικά γράμματα.

Το 1849 έτος εστάλη παρά των εν Αιγύπτο παρεπιδημούντων συμπολιτών χρηματική συνδρομή δια τα σχολεία ταύτα, ήτις τοσούτον εκέντησε την φιλοτιμίαν της Κοινότητος, ώστε απαφάσισαν παμψηφεί να συνεισφέρη όλος ο λαός το κατά δύναμιν. Συνέχθησαν σε αξιόλογοι ποσότητες εις ας προσετέθη και ετέρα των εν Αιγύπτω συμπολιτών και ωκοδομήθησαν τρία νέα σχολεία ανηγέρθη η Μητρόπολις, διωρθώθηκαν τα υδραγωγεία προ ολίγου δε είχεν ανεγερθή και η πυρποληθείσα εκκλησία της Θεοτόκου, αυξηθείσα κατά μήκος και πλάτος, και ετέρα του Προφήτου Ηλιού, και ήδη μένει και περίσσευμα εκ λιρών Αγγλικών 2500, περίπου.
Με το ποσόν δε τούτο, το οποίον θέλει αυξηθή και εκ προσδωμένων συνεισφορών των εν Μολδοβλαχία συμπολιτών, θέλουσιν αγορασθή κτήματα, το εισόδημα των οποίων θέλει χρησιμεύσει προς συντήρησιν των σχολείων κατά το μέλλον.

Διά δε το κεντρικόν της θέσεως και το πλεονέκτημα το οποίον έχει εις το εμπόριον η πόλις αύτη, συγκριτικώς προς τας άλλας ομόρους επαρχίας, οίον, την Καστοριάν, Ανασελίτσαν, Χουρουπίσταν, Ντεβόλην, Πρέσπαν, Γκόρραν, Μόκραν, Όπαριν, Σκραπάριον. Κολωνίαν, Κόνιτσαν, Πρεμέτην κ.λ.π, ηδύνατο να προοδεύση πολύ περισσότερον (η χριστιανική, εννοείται, Κοινότης) αν δεν ήτον εκτεθειμένη εις τοσαύτας καταπιέσεις και διαρπαγάς τών πέριξ Τουρκαλβανών.
Απόδειξις δε των καταδρομών είναι η ερήμωσις τοσούτων μεγαλοπόλεων προυπαρχουσών εις αυτήν ταύτην την περιοχήν, δηλαδή της Εμπορίας, Μπαρτσίου, Σελασφόρου (νυν Σβέσδας), Βιθικουκίου, Μοσχοπόλεως, Σιπίσκας, Λινοτόπου, Νικολίτσης και Μπομποστίτσης, ένθα δεν βλέπει τις πλέον ειμή ερείπια, και μόνον δεκάδας τινάς οικογενειών, τας πλείστας νεήλυδας, ο δε Λινότοπος είναι παντάπασιν έρημος.
Τούτου ένεκα πολλοί των συμπατριωτών πλουτήσαντες δια του εμπορίου εις διαφόρους ξένους τόπους, ιδίως δε εις Αίγυπτον και Μολδοβλαχίαν, δεν επανέρχονται εις την πατρίδα, φοβούμενοι μη καταστραφώσιν υπό των κρατούντων, όπως και πρότινων ετών συνέβη, καταστραφέντων όλων των εκεί ευκαταστάτων, το οποίον και σήμερον δύναται να συμβή, διότι εις τα μέρη εκείνα, ως μεσόγεια, τα οποία δεν επισκέπτονται ποτέ οι Ευρωπαίοι, η βαρβαρότις και η θρησκομανία ουδέποτε εξηλείφθησαν.

Το 1822 έτος Ιουνίου 19 Μ.Μ η αγορά άπασα, ήτις είναι χωριστή, κείμενη εν μέσω της πόλεως, απατεφρώθη μετά των εμπορευμάτων από πυρκαιάν τυχαίαν ενώ τότε,
υφισταμένης της Ελληνικής επαναστάσεως, υπέφερεν η Κοινότης τα πάνδεινα, φορολογούμενη, αγγαρεύομενη, υποβαλλομένη εις στρατιωτικούς σταθμούς, πρόστιμα και λοιπά όσα δεν δύναται τις να περιγράψη.
Και όμως ο εθνικός υπέρ της κοινής πατρίδος ζήλος δεν ηλαττώθη, διότι το αυτό έτος μετά την πυρκαιάν, υπέρ τας 500 ψυχάς αιχμαλώτων Ελλήνων εξηγόρασεν η Κοινότης από τους Τουρκαλβανούς με αδράν πληρωμήν,
ένεκα του οποίου υπέπεσεν εις την οργήν του γενικού τότε Διοικητού Χουρσίτ Πασσά, όστις τους καθυπέβαλεν σε πρόστιμον γροσίων 120 χιλιάδων, αφαιρέσας και 18 εκ των αιχμαλώτων, αποκρυβέντων των άλλων.

Έδραμον δε και εις τον Ελληνικόν αγώνα εθελονταί περί τους είκοσι νέους, οίτινες συνηγωνίσθησαν με όλην την αυταπάρνησιν, άλλοι μεν πεσόντες εις την μάχην, άλλοι δε διασωθέντες και μείναντες δια παντός εις την Ελλάδα, άλλοι δε επιστρέψαντες εις την πατρίδα.
Είναι δε οι επόμενοι,
Φίλιππος Γάρος,
Σταύρος Ύριας,
Χατζή Αδάμος Ντάσχης,
Μήτρος Ζαγραντίστης,
Χρήστος Ιωάννου Μήτκος,
Χα. Βελής του Τζαμπελή,
Τέρπος Ταντσιόλλης,
Μπάζης Καραμέτας,
Λάμπρος Νούκος,
Πρεβεζάρης Κώστα Κόκες,
Γρίζης,
Βάσος Γιάρης,
Κώτσης Χα. Μπάνης,
Κολιοπότσης,
Κωτώρης Κ. Συτόσης,
Στήργος και
Ντούμης κ.λ.π
Από δε την επαρχίαν όλην μετέβησαν εθελονταί υπέρ τους πεντακοσίους, των οποίων όμως αγνοούμεν τα ονόματα.

Το τέλος του 1823 έτους ο Διοικητής Αμπόυ Λομπούτ Πασσάς, εδρεύων τότε εις Λάρισαν, επροσκάλεσεν εκεί τους προύχοντας της Κοινότητος, απαιτών χρηματικόν δάνειον, και επειδή είπον ότι είναι άποροι έρριψε δώδεκα εξ αυτών εις την φυλακήν. Αφού δε μετά τρομεράς βασάνους έλαβε παρ'αυτών ομόλογον υποσχετικόν να μετρήση η Κοινότης γροσίων 200 χιλιάδας, τους απέλυσεν ημιθανείς, αποστείλας συγχρόνως εις Κοριτσάν και τον Μουσταφά Βέην Παλιάσαν προς είσπραξιν των χρημάτων.

Το 1824 έτος, κατά Φεβρουάριον μήνα, διήρπασαν οι επαρχιώται Τούρκοι την Κοινότηταν όλην, αφήσαντες ολόγυμνους τους χριστιανούς, φονεύσαντες δε και τινάς εναντιωθέντας.
Ακολούθως δε εγένοντο κατά καιρούς πολλάι αρπαγαί και κακώσεις, αλλ'όχι τόσον καταστρεπτικαί, διο και δεν τας απαριθμούμεν.

Εξολοθρευτικήν δε βλάβην επέφερεν η κατά το έτος 1858, Απριλίου 12, δια νυκτός εκραγείσα πυρκαιά εις την αγοράν, ην και αποτέφρωσεν ολόκληρον, επενεγκούσα ζημίαν λιρών Αγγλικών πεντακοσίων περίπου χιλιάδων.
Λέγεται δε ότι και η πυρκαιά αύτη ήτο τυχαία, αλλ ο Διοικητής χατζή Ισείν Βέης Κομινίτσης (συνεπαρχιώτης) από αντιπάθειαν προς τους χριστιανούς, ουχί μόνον να βοηθήση εις απόσβεσιν του πυρός ηθέλησεν, αλλά και τους δραμόντες εις βοήθεια απέτρεψε, καταστρέψας ούτως ολόκληρα τα συμφέροντα των χριστιανών.

Εν Καίρω, την 6 Απριλίου 1859.
Εις των συνδρομητών.

πηγή: Περιοδικόν ΠΑΝΔΩΡΑ - φυλλάδιον 219 -ΤΟΜΟΣ Ι - 01/05/1859

Ο επιστολέας γνωρίζει καλά την καθαρεύουσα.
Λογικά την είχε σπουδάσει στα ελληνικά σχολεία της Κορυτσάς ή της Αιγύπτου.
Παρόλ'αυτά δεν λείπουν τα στοιχεία που αποδεικνύουν την Αλβανοφωνία του κάνοντας λόγο για "Πρεμέτην" και όχι "Πρεμετήν" και για "Ντεβόλ" και όχι "Δεβόλη" ή "Εορδαικού".
Έχουμε όμως και ελληνικό τοπωνύμιο στην περιοχή. Και μάλιστα ΒΟΥΝΟΥ! Είναι το "Ξεροβούνι" το όρος που χωρίζει την Μεγάλη Πρέσπα από την λίμνη Αχρίδος, νυν στα σλάβικα Galicica.
Η Κορυτσά του 19ου αιώνα διανύει τον τελευταίο αιώνα ελληνικής/ρωμαικής συνείδησης αν και είναι Αλβανόφωνη από αιώνες.
Κυριαρχεί το δίπολο χριστιανός ή μουσουλμάνος αποδιδόμενο και σαν έλληνας ή τούρκος.
Οι Κορυτσαίοι του 19ου αιώνα αυτοκατατάσονται στους Έλληνες. Η αυτοτοποθέτηση τους εκεί προκύπτει από το θρήσκευμα, αλλά και από την επίκληση του "Πελασγικού μύθου" κοινής καταγωγής. Αυτός ο μύθος γεννήθηκε στην Αθήνα.
Το όνομα "Αλβανός" παρουσιάζεται μόνο στον χαρακτηρισμό της γλώσσας και στον χαρακτηρισμό της ένοπλης δύναμης που πιέζει τους χριστιανούς "Τουρκαλβανοί".
Δεν υπάρχει υποψία Αλβανικής εθνικής συνείδησης. Μιλάμε για το έτος 1859.
Σκοπός των Κορυτσαίων είναι να μάθουν ελληνικά και όχι να καλλιεργήσουν την μητρική τους γλώσσα τα Αλβανικά.
Πιθανότατα πιστεύουν ότι πρέπει να ξανακατακτήσουν και γλωσσικά την "ελληνικότητα aca Ρωμαικότητα" τους, που έχασαν τους δύσκολους αιώνες της Τουρκοκρατίας, παρόλο που γνωρίζουν μέσω των εμπόρων συμπατριωτών τους ότι μπορούν να είναι Χριστιανοί χωρίς να είναι Έλληνες όπως οι Ρουμάνοι, οι Σέρβοι, οι Ρώσσοι, οι Βούλγαροι.
Ο συγγραφέας δεν αισθάνεται ενοχή για την Αλβανοφωνία του και σίγουρα ούτε και για την πιθανότατη Αλβανική καταγωγή του.
Την αποδέχεται ως φυσικό χαρακτηριστικό κάποιων Ελλήνων όπως των Σουλιωτών, των Υδραίων κ.α
Δεν είναι γκραικομάνος προπαγανδιστής να ψάξει να βρεί ψηγματα ελληνοφωνίας στην περιοχή καταγωγής του.
Το λέει ξεκάθαρα ότι η επαρχία που εξαγόρασε 500 έλληνες αιχμαλώτους από τους τουρκαλβανούς και έστειλε 500 αγωνιστές στην επανάσταση είναι εξ'ολοκλήρου ΑΛΒΑΝΟΦΩΝΗ.
"Και όμως ο εθνικός υπέρ της κοινής πατρίδος ζήλος δεν ηλαττώθη".
Η παρουσία παλαιών χριστιανικών ναών στα μουσουλμανικά χωριά αποδεικνύει ότι όλη η επαρχία ήταν κάποτε χριστιανική, πριν τους Οθωμανούς και η αγωνία και των Κορυτσαίων όπως όλων των υπολοίπων Ρωμιών είναι η όσο τον δυνατόν αναίρεση των επιπτώσεων της Τουρκοκρατίας και η επιστροφή στην πρότερη κατάσταση.
Βλέπουμε δηλαδή την θρησκεία να παίζει κυρίαρχο ρόλο στο που θα κατατάξουν οι Κορυτσαίοι τον εαυτό τους σε συνδυασμό με την ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ συμπεριφορά επί όλης της τουρκοκρατίας των Αλβανόφωνων μουσουλμάνων απέναντι τους και την βαρβαρική τους πολιτιστική και κοινωνική τους στάση.
χαρακτηριστικά:
"αν δεν ήτον εκτεθειμένη εις τοσαύτας καταπιέσεις και διαρπαγάς τών πέριξ Τουρκαλβανών"
"η βαρβαρότις και η θρησκομανία ουδέποτε εξηλείφθησαν."
"διήρπασαν οι επαρχιώται Τούρκοι την Κοινότηταν όλην'
Γενικά από την επιστολή προκύπτει ΕΛΛΗΝΑΣ=ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ=ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ και ΤΟΥΡΚΟΣ+ΤΟΥΡΚΑΛΒΑΝΟΣ=ΟΘΩΜΑΝΟΣ=ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΣ=ΟΠΙΣΘΟΔΡΟΜΙΣΗ ΚΑΙ ΒΑΡΒΑΡΙΣΜΟΣ
Η δε κοινή αλβανική γλώσσα του πληθυσμού στερείται της ικανότητας ομογενοποίησης του σε εθνικό επίπεδο, του τύπου εμείς οι Αλβανόφωνοι είμαστε Αλβανοί, εσείς οι Ελληνόφωνοι είσαστε Έλληνες. Και αυτή η πραγματικότητα υπήρχε και τους προηγούμενους αιώνες από τον 19ο.

Εκεί στα τέλη εκείνου του αιώνα κάτι άρχισε ν'αλλάζει...

[Καλαβρία]

1)Πηγαίνετε στο 0.54 και στο 1.54



2)στο 0.37

Είπαμε οτι Αρβανιτη λέγανε οι ντόπιοι οποιον ερχότανε από τα μέρη πάνω από τη Χειμάρα
Ηταν σαν να λέμε ''Ανατολίτης ,κάπως έτσι.

Το θέμα-ερώτημα ειναι
ποιοι ονομαστηκαν Σκιπεταρ
και γιατί η ονομασια Αρμπερεσ η αρβανιτης δεν εμεινε ουτε καν σαν αναμνηση στη περιοχη.

Την εφερε ο Χοτζα ως ονομα οπως και το Ιλλυρ ,Πυρο, Αλκετ κλπ

[Καλαβρία]

Προς Σπορτ Βιλλυ για τους αλβανοφωνους Ελληνες και τα οσα υποστήριξε .....

Μια μαρτυρία ενός απογόνου Ελληνων αλβανοφωνων από τη Λούντζη βορείου Ηπείρου

'''Ο προσανατολισμός των αλβανοφωνων χριστιανών προς το ιδανικό της ελληνικης πατριδος
γινετε καταδηλος εις τα δημοτικα τραγουδια.
Παντα τα περιστατικά του ταραχωδους βιου απο το 1916 ως το 1940,
του ετους του τελευταιου θριαμβου συγκινουν τα μυχια της εθνικης ψυχης η οποια συμπασχει με το εθνος ,εις τας ατυχιας του,χαιρει δια τα περιλαμπρους νικας των οπλων ,και εξαιρει τα ανδραγαθηματα των ηρωων ονομαστι''''

Αλέξανδρος Μαμμόπουλος ''Ο Μυθος της αλβανικης συμβολης εις την ανεξαρτησια της Ελλάδος''' σελ 44-45



Αλβανόφωνοι ορθοδοξοι Κορυτσας [ δεν ειναι ολοι οι αλβανοφωνοι Κορυτσας Ελληνες-ελληνικης συνειδησης αλλά μεγάλο ενα τμημα τους για να εξηγουμαστε]






Διακήρυξη Βορειοηπειρωτών από τις επαρχίες Κορυτσάς και Κολώνιας για ένωση με την Ελλάδα - Πανηπειρωτική Ένωση Αμερικής, 1919

«Ἡμεῖς οἱ αὐτόχθονοι κάτοικοι τῶν ἐπαρχιῶν Κορυτσᾶς, Κολώνιας καί Μοσχοπόλεως ἔχοντας πληροφορηθεῖ ὅτι ἡ ἐπιτροπή γιά τίς Ἑλληνικές ∆ιεκδικήσεις ἔχει ἀποφασίσει ὑπέρ τῆς ἑνώσεως τῆς Χειμάρρας, Ἀργυροκάστρου καί ∆ελβίνου μέ τήν μητέρα χώρα τήν Ἑλλάδα, συγχαίρουμε τούς ἀδελφούς αὐτῶν τῶν ἐπαρχιῶν γιά τήν καλή τους τύχη καί τούς Ἀντιπροσώπους Εἰρήνης γιά τήν σοφία καί τήν δικαιοσύνη τους. Ἀλλά διαμαρτυρόμεθα ἐντόνως ἐναντίον τῆς γνωστοποιήσεως ὅτι προοριζόμεθα γιά τό μελλοντικό Ἀλβανικό Κράτος

Καθώς ὅλοι οἱ Βορειοηπειρῶτες ἀπό τήν Κορυτσᾶ καί τήν Κολώνια μέ ἑλληνική συνείδηση ἔχουν τήν ἀλβανική ὡς μητρική τους γλῶσσα, .......
Ὅλοι οἱ Βορειοηπειρῶτες πού μετανάστευσαν στήν Ἀμερική εἶχαν ἑλληνική συνείδηση. Ἀφοῦ ἐγκατασταθοῦν ἐδῶ, ἡ ἀλβανική προπαγάνδα πού ἐπιχορηγεῖται ἐπισήμως ἀπό τήν Αὐστρία καί τώρα καί ἀπό τήν Ἰταλία προσπαθεῖ νά μεταστρέψη τούς Ἕλληνες Βορειοηπειρῶτες στήν ἀλβανική Ἐθνικότητα. Ἔτσι ὑπάρχουν σήμερα πολλά παραδείγματα δύο ἀδελφῶν ἀπό τήν Κορυτσᾶ, ἀπό τούς ὁποίους ὁ ἕνας ἔχει διατηρήσει τήν ἑλληνική του ἐθνικότητα καί ὁ ἄλλος, καταλαμβάνοντας μιά προσοδοφόρα θέση στόν ἀλβανικό ὀργανισμό, ἔχει μεταβληθεῖ σέ φανατικό Ἀλβανό στή συνείδηση. Αὐτό εἶναι ἀλήθεια στήν περίπτωση νέων ἀνθρώπων οἱ ὁποῖοι ἐξαπατοῦνται μέ ὑποσχέσεις ὅτι ὅταν ἡ Ἀλβανία συσταθεῖ σέ ἐλεύθερο κράτος, αὐτοί οἱ νέοι ἄνθρωποι θά διοριστοῦν δήμαρχοι, κυβερνῆτες καί ἄλλοι τέτοιοι ἀξιωματοῦχοι.'''''


https://archive.org/details/statementof ... ne/page/n1



Kρατική τηλεόραση και αλβανική προπάγανδα

'''Παρακολούθησα χθες την εκπομπή Balkan express της ΕΤ 3 που περιηγήθηκε σε κάποια μέρη που ανήκουν σήμερα στην αλβανική επικράτεια. Δυστυχώς όμως θα έπρεπε να έχουμε εντελώς κλειστή τη φωνή αφού οι υπέροχες λήψεις των τοπίων και οι υπότιτλοι με τις συνεντεύξεις των κατοίκων συνοδεύονταν από μια αφήγηση-αντιγραφή της αλβανικής προπαγάνδας από την κατασκευή του κράτους αυτού το 1913 μέχρι σήμερα.

Ακούσαμε λοιπόν ότι θρησκεία των Αλβανών είναι ο «αλβανισμός» και όλες οι θρησκείες είναι σεβαστές αποκρύβοντας ότι η Αλβανία ήταν το μοναδικό επίσημα αθεϊστικό κράτος του κόσμου με φοβερούς διωγμούς ιδίως ενάντια στην Ορθοδοξία που συνεχίζονται με άλλη μορφή και σήμερα. Είδαμε το ελληνικό αρχοντικό στο Βεράτι με τις εικόνες και τις αναπαραστάσεις των ηρώων όλα στα ελληνικά, να μας περιγράφεται ως αλβανικό. Βέβαια και σε μια εκπομπή της κ. Μάγιας Τσόκλη στη Δάρδα Κορυτσάς, αφού οι κάτοικοι μίλησαν με πάθος και περηφάνια για την ελληνική τους καταγωγή και παιδεία, η αφηγήτρια τους «διόρθωσε» λέγοντας ότι στην πραγματικότητα δεν είναι Έλληνες αλλά «Αλβανοί ή Βλάχοι»'''''




Ενθυμίσεις από εκκλησίες της περιοχης

Απο την εργασια

http://ikee.lib.auth.gr/record/127006/f ... 1-7052.pdf

22. Στό χωριό Πενταβίνι Κορυτσᾶς ἀνάλογα μέ τούς κατοίκους διεσώθησαν
ἀρκετά μνήματα μέ ἑλληνικές ἐπιγραφές:
«Ο ΜΑΚΑ/ΡΙΤΙΣ / ΠΑΠΑ / ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ69 /ΘΙΜΟ / ΧΟ(ΡΙΟΝ) / ΠΕΝΤΑΒΙΝΗ ΦΟ(ΝΕΥΘΕΙΣ) ΠΕΡΙ ΠΑΤΡΙ∆ΟΣ / 1914 / ΕΤΟΣ / 8 / ΟΣ».
Ο ΜΑΚΑ/ΡΙΤΗΣ / ΧΡΙΣΤΟ / ΚΟΤΣΗ70 ΝΑΣΙ ΧΩΡΙΟΝ / ΠΕΝΤΑΒΙΝΕ ΦΟΝΕΥΘΕΙΣ71 /ΠΕΡΙ ΠΑΤΡΙ∆ΟΣ ΑΠΡΙΛΙΟΥ / 1914 / ΕΤΟΣ».

Ὁ παπᾶ–Βασίλειος συμμετεῖχε στήν ἐπανάσταση τῆς Κορυτσᾶς 20-3-1914.
∆ολοφονήθηκε σέ
ἐνέδρα ἔξω ἀπό τό σπίτι του στά πλαίσια ἐκκαθαρίσεων τῶν Τουρκαλβανῶν.

7. Στό χωριό Πόγιανη76 Κορυτσᾶς διεσώθησαν κομμάτια ἀπό Σταυρούς μνημάτων μέ τίς κάτωθι κατεστραμμένες ἐπιγραφές:
«…. ΙΟΣ / …. ΟΥ ΠΟΓΙΑΝΗ / (ΕΦΟΝ)ΕΥΘΗ ΤΗ 25 / ΗΟΥΝ(ΙΟΥ) 1914

υνέχεια απο τις τελευταιες σελιδες της παραπαπανω εργασιας

1. «Ἐγώ ∆ηονήσιος / Βασιλείου γράφω / Ἐν Κατούντι2 τῆ 26 Μαιού 1914 / Ελλάς».
2. «∆ιονύσιος Ι. Σταύρου Ελληνας Κατούντι / ἀπό Τρέσκα (Κορυτσᾶς)»

«Εἰς τό ἔτος 1877 ἐκαθισαν ει χωργιανί / εἰς φιλακῆν 30 νωμάτη 20 ἡμέρες
ἐξετίας του μπέη / ὅτι μας χρωστούσε κυρά [= ἐνοίκιο] διά τα σπίτια».

Τό ἔτος 1917 ἦλθεν ὁ Σαλῆ / Μπούκας καί κατέκαυσεν τήν μοσχόπολιν /
π(απᾶ) Μ(ίν)κ(ας) Πολένα».

Στήν σελίδα 176 μηναῖον Σεπτεμβρίου 1852 ἄγνωστος σημειώνει στιγμιότυπο
ἀπό τήν ἐπανάσταση τῶν Βορειοηπειρωτῶν:
«εις τας 19 Σεπτεμβρίου 1914 ἔγηνε ὁ πόλεμος / εἰς τό μαλίκι και εδιόχθησαν οἱ Τούρκοι14 καί / καταστράφηκαν κατά κράτος».




2 μαρτυριες χωριων της περιοχής
Ας αρχισουμε με λιγα αστοιχεία -σημερινες μαρτυριες

Το μη ελληνοφωνο σημερα χωριο Σινιτσα Κορυτσας πρωην διγλωσσο

Ὑπόμνημα129 κατοίκων τοῦ χωριοῦ Σινίτσας ∆εβολίου διά τοῦ Γρηγοράκη
Καραμέλου κατοίκου Κορυτσᾶς
ὁδός Jovan F. Kosturi 4
Τηλ. (...)
Κορυτσᾶ 10-5-2007
Πρός
1. Ἐξοχώτατο Ὑπουργό Ἐξωτερικῶν τῆς Ἑλληνικῆς ∆ημοκρατίας κ......
Πρόξενο Ἑλληνικοῦ Προξενείου Κορυτσᾶς κ. Κωνσταντῖνο
Μουάτσο.
Εμείς που σας γράφουμε είμαστε κάτοικοι του χωριού της Σινίτσας που βρίσκεται στην κοινότητα Μίρας και κάποτε αποτελούσε μέρος της κοινότητας της Ντάρδας, στο νομό της Κορυτσάς130.
Χωρίς καμιά αμφισβήτηση, βιώσαμε με μεγάλη συγκίνηση την έναρξη και τη λειτουργία του Ελληνικού Προξενείου στην Κορυτσά ......

Θέλαμε να αναφέρουμε κάποια δεδομένα σχετικά με το παρελθόν του.
Α. Στο χωριό μας οι κάτοικοι μιλούσαν την Ελληνική γλώσσα και μέχρι το 1920
...... Στο σχολείο δάσκαλοι, όπως ο Χριστάκης Θεμέλης από το χωριό μας, ο οποίος έχει εξυπηρετήσει και στην περιοχή της Φλώρινας, όπου βρίσκεται και ένα δικό του μνημείο.

Β. Στο χωριό της Σινίτσας υπάρχουν δύο ορθόδοξες εκκλησίες στις οποίες η λειτουργία έχει εκτελεστεί εως το 1946 στην ελληνική γλώσσα.
Γ. Οι κάτοικοι του χωριού διακρίθηκαν για την ξεχωριστή συμμετοχή τους στις
ομάδες οι οποίες πολέμισαν στην περιοχή της Κορυτσάς κατά των Τούρκων καταχτητών και στον πόλεμο για την Ανεξαρτησία της Βόρειας Ηπείρου όπως ο Παντελής Στέργιος (Παλότσης), ο Βασίλης Πανος, ο Παντελής Κέκη, ο Αναστάσιος Άγο, ο
Γιάννης Καραμέλος, ο Παντελής Ντέζης, ο Μίτης Αποστόλης, ο Βασίλης Καραμέλος
κ.τ.λ.
Ένας απο τους συμμετόχους αυτής της ομάδας, ο Παντελής Στέργιος (Παλότση)
εχει βραβευθεί απο τον βασιλιά της Ελλάδας.

∆. Περίπου εξήντα κάτοικοι της Σινίτσας οι οποίοι μετανάστευσαν στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1912–1918 υπέγραψαν ένα έγγραφο που απευθύνθηκε στις Μεγάλες
∆υνάμεις και φανέρωσε την ανοιχτή αντίρρηση για την κατανομή των περιοχών από
την μητρική πατρίδα την Ελλάδα (έγγραφο). Αυτό το έγγραφο εχει παραδοθεί στην
Ελληνική Πρεσβεία και στο Ελληνικό Προξενείο Κορυτσάς.
Ε. Οι κάτοικοι του χωριου βοήθησαν τους Έλληνες στρατιώτες στον πόλεμο του
1940 και για αυτό λεηλατήθηκαν δυο χρόνια αργότερα από τους Ιταλούς στρατιώτες
οι οποίοι έκαψαν τα σπίτια στα οποία βρήκαν ελληνικες σημαίες.[/b
] Συλλάμβαναν αρκετούς κατοίκους όπως τον Παντελή Ποστόλη, τον Κώτσιο Θεμέλη και έκαναν απόπειρα να πυροβολήσουν τον παπά Νικόλαο, τον παπά του χωριού.

Η. Όταν τελείωσε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος το κομμουνιστικό καθεστώς κατέβαλε κάθε προσπάθεια για να σβύσει απο τους κατοίκους του χωριού τις ελληνικές
τους παραδόσεις, τα συναισθήματα και την πίστη τους.


Λόγος132 π. Σπύρου Κατούντη στήν ∆οξολογία πού ἔγινε στήν Μπομποστίτσα
28η Ὀκτωβρίου 2002 ἐνώπιον τοῦ λαοῦ καί τῶν Προξενικῶν Ἀρχῶν τοῦ
Ἑλληνικοῦ Γενικοῦ Προξένου Κορυτσᾶς
«Κyριε και Κyρι(οι) /
Sήmερα εορτάζωμε όλη μαζί για ένας /
Πρόθεση: για την σημαία, για την / Πατρίδα, για την Ελλαδα. Για το αυτόν πρόβλημα / πόλεμιζαν τα παιδιά της Ελλάδασ / Για το αυτόν πρόβλημα χρειάζετε να
πολεμίζομε και εμείσ σήμερα /
Ελλάδα μου! Ολα τα λόγια σήμερα / ίνε γία σένα, αλλά δεν ίνε υπερβολικά / Σήμερα Με Μια φονί λέμε / Να Ζήσι η Πατρίδα μασ «.


Κλασικοι αλβανοφωνοι Ελληνες
Σε
Ελλάδα
Νοτια Αλβανια
Ιταλία

[Καλαβρία]

Μουστάμπεης, στρατηγός του Κιουταχή (Μεχμέτ Ρεσίτ πασά, Ρούμελη Βάλεσι) είχε στήσει ενέδρα κατά την έξοδο των Μεσολογγιτών σκοτώνοντας 500, σκοτώθηκε από τον Καραϊσκάκη στην Αράχωβα το 1826 και το κεφάλι του καρφώθηκε σε παλούκι μαζί με του Κεχαγιάμπεη του Κιουταχή. Χαρακτηριστικά λέγαν γι’ αυτόν ότι ήταν τότε: «το μεγαλύτερο οτζάκι της Αλβανίας και η ψυχή του Κιουταχή και των Αλβανών». Μαζί του στην Αράχωβα σκοτώθηκαν και 1300 επίλεκτοι Αλβανοί «ο ανθός της Αλβανίας», μόνο 100 γλύτωσαν από την ενέδρα των Ελλήνων του Καραϊσκάκη. Οι τότε Αλβανοί θρήνησαν το θάνατό του με τραγούδι που σώθηκε:

«Τσσε ντ’ Αθίνe ντ’ Αλαμάνe σούμε καπετάνeρ γιάνε
σσούμε καπετάνeρ γιάνe πο, Μουσταμπεΐ ε βράνe
Κουσσ ε βράου Μουσταμπεΐν τσσ’ ισσ νιε ιλλ γκα γκιάκου ίνε;
Πο εβράου Καραϊσκάκη φακιεζίου, μουστάκ; ιγκλιάτε.
«…μπερτeκόσα Λιβαδίσe βράου, ασσλάν é Σκιπeρίσe[/b]».

Στα ελληνικά:
«Απ’ την Αθήνα ως την Αλαμάνα πολλοί είναι καπεταναίοι
Πολλοί είναι καπεταναίοι μα, σκοτώσαν τον Μουσταμπέη!
Ποιος σκότωσε το Μουσταμπέη που απ’ το αίμα μας ήταν ένα αστέρι;
Μα τον σκότωσε ο Καραϊσκάκης ο μαυροπρόσωπος, ο μακρυμουστάκης.
«..ο βάτραχος της Λειβαδιάς σκότωσε το λιοντάρι της Σκιπεριάς[/i] ''''

Βλέπουμε οτι οι Αλβανοί αποκαλουσανε ως Σκιπερία τον τόπο τους
πολυ πριν δημιουργησουν το κρατος της Σιπερίας.

[Giorgos 574]

1)Πηγαίνετε στο 0.54 και στο 1.54



2)στο 0.37

Είπαμε οτι Αρβανιτη λέγανε οι ντόπιοι οποιον ερχότανε από τα μέρη πάνω από τη Χειμάρα
Ηταν σαν να λέμε ''Ανατολίτης ,κάπως έτσι.

Το θέμα-ερώτημα ειναι
ποιοι ονομαστηκαν Σκιπεταρ
και γιατί η ονομασια Αρμπερεσ η αρβανιτης δεν εμεινε ουτε καν σαν αναμνηση στη περιοχη.

Την εφερε ο Χοτζα ως ονομα οπως και το Ιλλυρ ,Πυρο, Αλκετ κλπ

Το μοιρολόι αυτό είναι τουρκαλβανικό, φυσικά όμως δε μπορούσαν να το βάλουν στα αλβανικά.
Επομένως στα αλβανικά θα έλεγε "Shqipëria" και στα ελληνικά το αποδίδουν ως Αρβανιτιά.

Όταν έγινε η μετονομασία όπως είπα και πριν επηρέασε μόνο το βόρειο τμήμα της Ελλάδας, για αυτό και μόνο οι Αρβανίτες της νοτίου Ηπείρου και της Θράκης αυτοαποκαλούνται Σκιπετάρ.

[Καλαβρία]

1)Πηγαίνετε στο 0.54 και στο 1.54



2)στο 0.37

Είπαμε οτι Αρβανιτη λέγανε οι ντόπιοι οποιον ερχότανε από τα μέρη πάνω από τη Χειμάρα
Ηταν σαν να λέμε ''Ανατολίτης ,κάπως έτσι.

Το θέμα-ερώτημα ειναι
ποιοι ονομαστηκαν Σκιπεταρ
και γιατί η ονομασια Αρμπερεσ η αρβανιτης δεν εμεινε ουτε καν σαν αναμνηση στη περιοχη.

Την εφερε ο Χοτζα ως ονομα οπως και το Ιλλυρ ,Πυρο, Αλκετ κλπ

Το μοιρολόι αυτό είναι τουρκαλβανικό, φυσικά όμως δε μπορούσαν να το βάλουν στα αλβανικά.
Επομένως στα αλβανικά θα έλεγε "Shqipëria" και στα ελληνικά το αποδίδουν ως Αρβανιτιά.

Όταν έγινε η μετονομασία όπως είπα και πριν επηρέασε μόνο το βόρειο τμήμα της Ελλάδας, για αυτό και μόνο οι Αρβανίτες της νοτίου Ηπείρου και της Θράκης αυτοαποκαλούνται Σκιπετάρ.

Δεν το πιασα.

Αυτοπροσδιοριαονταν ως Σκιπεταρ οι Σουλιώτες;;;;
Η μήπως οι Φαναριωτες;;

Και σε ρωτάω γιατι εγινε αυτή η ''''μετανομασια''' σε σημειο μαλιστα που να ξεχαστει τελειως το Αρβανιτης;;;

[Giorgos 574]

Είπαμε οτι Αρβανιτη λέγανε οι ντόπιοι οποιον ερχότανε από τα μέρη πάνω από τη Χειμάρα
Ηταν σαν να λέμε ''Ανατολίτης ,κάπως έτσι.

Το θέμα-ερώτημα ειναι
ποιοι ονομαστηκαν Σκιπεταρ
και γιατί η ονομασια Αρμπερεσ η αρβανιτης δεν εμεινε ουτε καν σαν αναμνηση στη περιοχη.

Την εφερε ο Χοτζα ως ονομα οπως και το Ιλλυρ ,Πυρο, Αλκετ κλπ

Το μοιρολόι αυτό είναι τουρκαλβανικό, φυσικά όμως δε μπορούσαν να το βάλουν στα αλβανικά.
Επομένως στα αλβανικά θα έλεγε "Shqipëria" και στα ελληνικά το αποδίδουν ως Αρβανιτιά.

Όταν έγινε η μετονομασία όπως είπα και πριν επηρέασε μόνο το βόρειο τμήμα της Ελλάδας, για αυτό και μόνο οι Αρβανίτες της νοτίου Ηπείρου και της Θράκης αυτοαποκαλούνται Σκιπετάρ.

Δεν το πιασα.

Αυτοπροσδιοριαονταν ως Σκιπεταρ οι Σουλιώτες;;;;
Η μήπως οι Φαναριωτες;;

Και σε ρωτάω γιατι εγινε αυτή η ''''μετανομασια''' σε σημειο μαλιστα που να ξεχαστει τελειως το Αρβανιτης;;;

Οι Σουλιώτες ήταν ξεχωριστή περίπτωση αφού είχαν ανάμεικτη καταγωγή.
Έχουμε όμως αποδείξεις για το πως αυτοπροσδιορίζονταν στη γλωσσα τους;
Αυτοί στο Φανάρι νομίζω πως ναι, έτσι αυτοπροσδιορίζονταν, αν γνωρίζεις περισσότερα πες μου.

Το πως ακριβώς έγινε η μετονομασία πραγματικά δε το γνωρίζω, ερευνάται ακόμη. Όμως υπάρχουν ενδείξεις πως στις αρχές του 18ου αιώνα η παλιά ονομασία δεν είχε ξεχαστεί ακόμη, αφού οι Γκεγκηδες που μετανάστευσαν στις αρχές του 18ου αιώνα από το Μαυροβούνιο στην Κροατία αυτοαποκαλούνται "Arbëneshë'' (Αρβανίτες)

https://en.m.wikipedia.org/wiki/Arbanasi_people

[Καλαβρία]

Το μοιρολόι αυτό είναι τουρκαλβανικό, φυσικά όμως δε μπορούσαν να το βάλουν στα αλβανικά.
Επομένως στα αλβανικά θα έλεγε "Shqipëria" και στα ελληνικά το αποδίδουν ως Αρβανιτιά.

Όταν έγινε η μετονομασία όπως είπα και πριν επηρέασε μόνο το βόρειο τμήμα της Ελλάδας, για αυτό και μόνο οι Αρβανίτες της νοτίου Ηπείρου και της Θράκης αυτοαποκαλούνται Σκιπετάρ.

Δεν το πιασα.

Αυτοπροσδιοριαονταν ως Σκιπεταρ οι Σουλιώτες;;;;
Η μήπως οι Φαναριωτες;;

Και σε ρωτάω γιατι εγινε αυτή η ''''μετανομασια''' σε σημειο μαλιστα που να ξεχαστει τελειως το Αρβανιτης;;;

Οι Σουλιώτες ήταν ξεχωριστή περίπτωση αφού είχαν ανάμεικτη καταγωγή.
Έχουμε όμως αποδείξεις για το πως αυτοπροσδιορίζονταν στη γλωσσα τους;
Αυτοί στο Φανάρι νομίζω πως ναι, έτσι αυτοπροσδιορίζονταν, αν γνωρίζεις περισσότερα πες μου.

Το πως ακριβώς έγινε η μετονομασία πραγματικά δε το γνωρίζω, ερευνάται ακόμη. Όμως υπάρχουν ενδείξεις πως στις αρχές του 18ου αιώνα η παλιά ονομασία δεν είχε ξεχαστεί ακόμη, αφού οι Γκεγκηδες που μετανάστευσαν στις αρχές του 18ου αιώνα από το Μαυροβούνιο στην Κροατία αυτοαποκαλούνται "Arbëneshë'' (Αρβανίτες)

https://en.m.wikipedia.org/wiki/Arbanasi_people

Οι Φαναριώτες από που προκύπτει οτι αυτοπροσδιοριζονταν ως Σκιπεταροι;;;;

[Giorgos 574]

Δεν το πιασα.

Αυτοπροσδιοριαονταν ως Σκιπεταρ οι Σουλιώτες;;;;
Η μήπως οι Φαναριωτες;;

Και σε ρωτάω γιατι εγινε αυτή η ''''μετανομασια''' σε σημειο μαλιστα που να ξεχαστει τελειως το Αρβανιτης;;;

Οι Σουλιώτες ήταν ξεχωριστή περίπτωση αφού είχαν ανάμεικτη καταγωγή.
Έχουμε όμως αποδείξεις για το πως αυτοπροσδιορίζονταν στη γλωσσα τους;
Αυτοί στο Φανάρι νομίζω πως ναι, έτσι αυτοπροσδιορίζονταν, αν γνωρίζεις περισσότερα πες μου.

Το πως ακριβώς έγινε η μετονομασία πραγματικά δε το γνωρίζω, ερευνάται ακόμη. Όμως υπάρχουν ενδείξεις πως στις αρχές του 18ου αιώνα η παλιά ονομασία δεν είχε ξεχαστεί ακόμη, αφού οι Γκεγκηδες που μετανάστευσαν στις αρχές του 18ου αιώνα από το Μαυροβούνιο στην Κροατία αυτοαποκαλούνται "Arbëneshë'' (Αρβανίτες)

https://en.m.wikipedia.org/wiki/Arbanasi_people

Οι Φαναριώτες από που προκύπτει οτι αυτοπροσδιοριζονταν ως Σκιπεταροι;;;;

Για αρχή, wiki: (δεν έχω χειροπιαστές αποδείξεις) https://en.m.wikipedia.org/wiki/Arvanites#Names

"There is some uncertainty to what extent the term Arvanites also includes the small remaining Christian Albanophone population groups in Epirus and West Macedonia. Unlike the southern Arvanites, these speakers are reported to use the name Shqiptarë both for themselves and for Albanian nationals, although these communities also espouse a Greek national identity nowadays. The word Shqiptár is also used in a few villages of Thrace, where Arvanites migrated from the mountains of Pindus during the 19th century. However they also use the name Arvanitis speaking in Greek, while the Euromosaic (1996) reports notes that the designation Chams is today rejected by the group."