Phorum.com.gr

Μία αγωγή που εκδικάστηκε ενώπιον του δημοτικού δικαστηρίου της Μπριζ, το 1455, ρίχνει φως στη δομή της επιχειρηματικής οργάνωσης των Μεδίκων. Σε αυτήν την υπόθεση, ένας Μιλανέζος, ο Νταμιάννο Ρουφίνι, άσκησε αγωγή κατά του Τομάσσο Πορτινάρι, ως διαχειριστή του παραρτήματος των Μεδίκων στη Μπριζ, για ελαττωματική συσκευασία ενός κιβωτίου μαλλιού που αγοράστηκε από τον ενάγοντα από το παράρτημα των Μεδίκων στη Μπριζ. Ο εναγόμενος επεσήμανε ότι τα κιβώτια δεν ανήκαν στο παράρτημα της Μπριζ και ότι ο ενάγων έπρεπε να χρησιμοποιήσει το δικαστήριο του Λονδίνου. Σε αυτό το επιχείρημα, ο τελευταίος απάντησε ότι "οι Μεδίκοι στη Μπριζ και οι Μεδίκοι στο Λονδίνο ήταν μία και η ίδια εταιρεία και είχαν τον ίδιο κύριο." Στη συνέχεια, ο Πορτινάρι κατέθεσε ότι τα δύο παραρτήματα ήταν ξεχωριστές εταιρείες, ότι τα κιβώτια μαλλιού είχαν πωληθεί στον ενάγοντα από το παράρτημα του Λονδίνου, και ότι η εταιρεία της Μπριζ δεν είχε καμία σχέση με την πώληση και έπρεπε να απαλλαγεί από κάθε ευθύνη. Το δικαστήριο στην απόφασή του απέρριψε την απαίτηση του ενάγοντα αλλά διατήρησε το δικαίωμά του να μηνύσει τον Σιμόνε Νόρι, ο οποίος εκείνη την εποχή ήταν ο διαχειριστής του παραρτήματος του Λονδίνου. Μία παρόμοια υπόθεση θα μπορούσε να προκύψει εάν ένα άτομο ασκούσε αγωγή κατά της Standard Oil του Νιου Τζέρσεϋ για ελαττωματικά προϊόντα που ελήφθησαν από τη Standard Oil της Νέας Υόρκης και βάσιζε την υπόθεσή του στο επιχείρημα ότι όλες οι εταιρείες της Standard Oil ελέγχονταν από τους Ροκφέλερ! Φυσικά, κανείς δεν θα μπορούσε λογικά να αναμένει την επιτυχία μιας τέτοιας αγωγής. Αλλά η υπόθεση Ruffini κατά Portinari χρονολογείται από τον δέκατο πέμπτο αιώνα.

Πηγή

1455, 30 Ιουλίου.

Σχετικά και αναφορικά με το ερώτημα και τη διαμάχη που υπάρχει μεταξύ του Νταμιάν Ρουφίνι, εμπόρου του Μιλάνου, αιτούντος αφενός, και του Θωμά Πορτουναρί, εμπόρου της Φλωρεντίας, ως κυβερνήτη της εταιρείας με την ονομασία η εταιρεία του Πιερ ντε Μέντιτσι, Τζερόκε ντε Πίγλις και συν. στην Μπριζ, εναγομένου αφετέρου·

Ο εν λόγω Νταμιάν δηλώνει ότι προηγουμένως, είχε αγοράσει στην εν λόγω πόλη της Μπριζ από την εν λόγω εταιρεία εννέα σακιά αγγλικού μαλλιού, για τα οποία είχε πληρώσει πλήρως και ήταν απόλυτα ικανοποιημένος· η εν λόγω εταιρεία του είχε υποσχεθεί ότι σε περίπτωση οποιωνδήποτε ελαττωμάτων στη συσκευασία του εν λόγω μαλλιού, θα τα αποκαθιστούσε. Και καθώς βρέθηκε μεγάλο ελάττωμα στη συσκευασία του εν λόγω μαλλιού, ο εν λόγω Νταμιάν ζήτησε αποκατάσταση και αποζημίωση από την εν λόγω εταιρεία.

Επί τούτου, ο εν λόγω Θωμάς δήλωσε ότι δεν ήταν καθόλου υποχρεωμένος να απαντήσει στον εν λόγω Νταμιάν αναφορικά με την εν λόγω αίτηση, καθώς το εν λόγω υλικό δεν είχε καμία απολύτως σχέση με αυτόν ή με την εν λόγω εταιρεία· και η εν λόγω εταιρεία δεν του είχε πουλήσει το εν λόγω μαλλί· αλλά ήταν αλήθεια ότι ο Θωμάς είχε στείλει την αίτηση του εν λόγω Νταμιάν στην Αγγλία, στον Σίμον ντε Νόρυ, κάτοικο Λονδίνου, και του είχε συστήσει τον εν λόγω Νταμιάν για την αγορά του εν λόγω μαλλιού· και το εν λόγω μαλλί αγοράστηκε από τον εν λόγω Σίμον, από τον οποίο θα πρέπει να ζητήσει την εν λόγω αποζημίωση, και όχι από αυτόν.

Ο εν λόγω Νταμιάν απάντησε σε αυτό ότι είχε αγοράσει το εν λόγω μαλλί στην Μπριζ από την εν λόγω εταιρεία, απαντώντας σε αυτόν τον όρκο του εν λόγω Θωμά, και δηλώνοντας και υποστηρίζοντας ότι η εν λόγω εταιρεία και η εταιρεία του εν λόγω Σίμον στην Αγγλία ήταν μία και η αυτή εταιρεία, και είχαν τον ίδιο κύριο.

Ο εν λόγω Θωμάς απάντησε σε αυτό ότι παρόλο που οι εν λόγω δύο εταιρείες έχουν τον ίδιο κύριο, καθεμία παρ' όλα αυτά ασκεί τη δική της επιχείρηση, και η μία δεν υποχρεώνεται καθόλου για λογαριασμό της άλλης. Πολλοί άλλοι λόγοι αναφέρθηκαν και από τις δύο πλευρές.

Η εν λόγω πλήρης αίθουσα των δημογερόντων της Μπριζ δήλωσε, διέταξε και ανακοίνωσε ότι ο εν λόγω Θωμάς πρέπει να ορκιστεί, και με αυτόν τον όρκο να δηλώσει αν η εν λόγω εταιρεία της Μπριζ, ή αυτός εξ ονόματός της, είχε πουλήσει το εν λόγω μαλλί ή όχι. Και ο εν λόγω Θωμάς, με τον επίσημο όρκο του, είπε ότι ούτε αυτός ούτε η εν λόγω εταιρεία της Μπριζ είχαν πουλήσει το εν λόγω μαλλί στον εν λόγω Νταμιάν· αλλά η εν λόγω πώληση πραγματοποιήθηκε για και εξ ονόματος του Σίμον ντε Νόρυ του Λονδίνου· και ότι η εν λόγω εταιρεία της Μπριζ δεν είχε καμία σχέση με αυτό.

Η εν λόγω πλήρης αίθουσα των δημογερόντων της Μπριζ δήλωσε και έκρινε ότι ο εν λόγω Νταμιάν πρέπει να αποσύρει την εν λόγω αίτησή του προς την εν λόγω εταιρεία και τον Θωμά, διατηρώντας το δικαίωμα για τον εν λόγω Νταμιάν να λάβει μέτρα κατά του εν λόγω Σίμον ντε Νόρυ και της εν λόγω εταιρείας του Λονδίνου, αν ο νόμος και η λογική το επιτρέπουν.

https://www.mondaq.com/gibraltar/corpor ... -in-common

Τα σωζόμενα έγγραφα δημιουργούν την εντύπωση ότι ο επικεφαλής της επιχείρησης των Μεδίκων περιορίστηκε στη λήψη σημαντικών αποφάσεων και στη διατύπωση των κανόνων που έπρεπε να ακολουθούν οι διευθυντές των θυγατρικών συνεταιρισμών. Ο Κόσιμο ήξερε πώς να επιλέγει ικανούς διευθυντές και τους κρατούσε καλά υπό έλεγχο. Επέμενε ότι οι οδηγίες του έπρεπε να τηρούνται κατά γράμμα. Η φήμη του ήταν τόσο μεγάλη που κανείς δεν τολμούσε να αγνοήσει τις εντολές του. Ο διευθυντής της Μπριζ, Άντζελο Τάνι, μία φορά προκάλεσε την οργή του Κόσιμο, συναλλασσόμενος με την ιταλική επιχείρηση ενεχυροδανειστηρίων της Μπριζ και κάνοντας μια δυσμενή συμφωνία μετά την αποτυχία της. Όταν ο Κόσιμο έμαθε για αυτές τις συναλλαγές, ήταν τόσο εξοργισμένος που απείλησε να τερματίσει τη συνεργασία και θα το είχε κάνει εάν οι σύμβουλοί του δεν είχαν μεσολαβήσει για τον Τάνι, ο οποίος ήταν, τελικά, ένας ικανός και προσεκτικός διευθυντής.

Για κάποιο λόγο, ο Κόσιμο δεν εμπιστευόταν τον έξυπνο, φιλόδοξο και τολμηρό Τομάσο Πορτινάρυ, τότε βοηθό διευθυντή του υποκαταστήματος της Μπριζ. Παρέμεινε παράγοντας μέχρι το θάνατο του Κόσιμο, όταν τελικά έγινε εταίρος. Μετέπειτα γεγονότα έδειξαν ότι ο Κόσιμο είχε δίκιο που κρατούσε τον Πορτινάρυ υπό έλεγχο. Όταν δόθηκε εξουσία, έμπλεξε τους Μεδίκους σε μεγάλες απώλειες, κάνοντας υπερβολικά δάνεια στον Κάρολο τον Τολμηρό, Δούκα της Βουργουνδίας και κυβερνήτη των Κάτω Χωρών. Ο Πορτινάρυ πέθανε ο ίδιος στη φτώχεια ως αποτέλεσμα των λαθών του.

Οι διάδοχοι του Κόσιμο, Πιέρο και Λορέντζο, χαλάρωσαν τον έλεγχο των διευθυντών των υποκαταστημάτων. Τους δόθηκε πολύ μεγαλύτερη ελευθερία από ό,τι κατά τη διάρκεια της ζωής του Κόσιμο. Τα αποτελέσματα αυτής της αλλαγής πολιτικής ήταν τελικά καταστροφικά για την ευημερία της τραπεζικής επιχείρησης των Μεδίκων.

Οι ιστορικοί που έχουν γράψει για την ιστορία της Φλωρεντίας ή των Μεδίκων γενικότερα έχουν παραβλέψει τη σημασία του ρόλου που έπαιξε ο διευθυντής της «τράπεζας» ή του κύριου γραφείου στη Φλωρεντία στη διοίκηση όλων των συμφερόντων των Μεδίκων. Φαίνεται από τις επιζώντες εγγραφές ότι οι λειτουργίες του ήταν παρόμοιες με εκείνες του γενικού διευθυντή σε μια σύγχρονη εταιρεία.

Γιατί οι Μεδίκοι ήταν τόσο αυστηροί στο να αρνηθούν στον Φιλίππο ντε Κομίν το τόκο για την κατάθεσή του; Η εξήγηση, κατά τη γνώμη μου, βρίσκεται στις διατάξεις ενός φλωρεντινού νόμου του έτους 1312. Επειδή η τοκογλυφία ήταν απαγορευμένη, ο τόκος δεν μπορούσε να ανακτηθεί από το νόμο. Ο νόμος που αναφέρεται παρακάτω, ωστόσο, ότι οποιοδήποτε τόκος ή «αντιστάθμισμα» οφειλόταν στον πιστωτή αν είχε γραφτεί ως πίστωση στα βιβλία του οφειλέτη. Τέτοιες πιστώσεις δεν έπρεπε να θεωρούνται τοκογλυφία, εφόσον ο οφειλέτης είχε καταχωρήσει την πίστωση στα βιβλία του με τη δική του ελεύθερη βούληση και χωρίς καταναγκασμό. Επομένως, αν ο τόκος είχε προστεθεί στην πίστωση του Κομίν, θα είχε αυτόματα γίνει πιστωτής της τράπεζας των Μεδίκων κατά το ίδιο ποσό. Όσο δεν προστεθεί τόκος στον λογαριασμό του, δεν είχε καμία νόμιμη αξίωση για απόδοση. Ο νόμος του 1312 ρίχνει επίσης φως σε ένα αινιγματικό χωρίο από μια επιστολή του Τομάζο Πορτινάρτι: «Τα κέρδη μας, όπως θα δείτε [από τον ισολογισμό], ήταν μικρά φέτος και τα έξοδά μας, μεγάλα. Δεν έχω προσθέσει καμία discrezione σε αρκετούς λογαριασμούς καταθέσεων.»

Η επίδραση της απαγόρευσης της τοκογλυφίας ήταν να θέσει τον πιστωτή στο έλεος του οφειλέτη, καθώς καθιστούσε δύσκολο για τον πρώτο να εισπράξει τόκους από τον δεύτερο. Ένα άλλο αποτέλεσμα ήταν ότι οι έμποροι κατέφευγαν σε κάθε είδους τεχνάσματα για να κρύψουν τις χρεώσεις τόκων. Τα έγγραφα ήταν σκόπιμα διατυπωμένα σε ασαφή και αμφιλεγόμενη γλώσσα, που γινόταν γόνιμο έδαφος για δαπανηρές δικαστικές διαμάχες. Δεν ήταν καν σαφές αν τα άτομα που είχαν καταθέσει χρήματα σε τραπεζίτη έπρεπε να θεωρούνται πιστωτές ή συνέταιροι. Το 1487, οι κληρονόμοι του Σομασόλντο, ενός εξέχοντος Φλωρεντινού και υποστηρικτή των Μεδίκων, έκαναν μήνυση κατά του Τομάζο Πορτινάρτι, ισχυριζόμενοι ότι με τη διάρρηξη της σχέσης του με τους Μεδίκους και με τη διεξαγωγή επιχειρήσεων για δικό του λογαριασμό, έπρεπε να επιστρέψει ένα ποσό 4.024 δουκάτων που είχε λάβει ως κατάθεση και που ήταν πληρωτέο μετά από τέσσερις μήνες.

Yochanan έγραψε: ↑

08 Ιουν 2024, 13:25

Θα ήθελα ένα ADHD friendly version - ίσως ένα τικτοκ 15'' κάτι; Δώσε το TL:DR (too lazy:don't read) βερσιόν

Μία αγωγή που εκδικάστηκε ενώπιον του δημοτικού δικαστηρίου της Μπριζ, το 1455, ρίχνει φως στη δομή της επιχειρηματικής οργάνωσης των Μεδίκων. Σε αυτήν την υπόθεση, ένας Μιλανέζος, ο Νταμιάννο Ρουφίνι, άσκησε αγωγή κατά του Τομάσσο Πορτινάρι, ως διαχειριστή του παραρτήματος των Μεδίκων στη Μπριζ, για ελαττωματική συσκευασία ενός κιβωτίου μαλλιού που αγοράστηκε από τον ενάγοντα από το παράρτημα των Μεδίκων στη Μπριζ. Ο εναγόμενος επεσήμανε ότι τα κιβώτια δεν ανήκαν στο παράρτημα της Μπριζ και ότι ο ενάγων έπρεπε να χρησιμοποιήσει το δικαστήριο του Λονδίνου. Σε αυτό το επιχείρημα, ο τελευταίος απάντησε ότι "οι Μεδίκοι στη Μπριζ και οι Μεδίκοι στο Λονδίνο ήταν μία και η ίδια εταιρεία και είχαν τον ίδιο κύριο." Στη συνέχεια, ο Πορτινάρι κατέθεσε ότι τα δύο παραρτήματα ήταν ξεχωριστές εταιρείες, ότι τα κιβώτια μαλλιού είχαν πωληθεί στον ενάγοντα από το παράρτημα του Λονδίνου, και ότι η εταιρεία της Μπριζ δεν είχε καμία σχέση με την πώληση και έπρεπε να απαλλαγεί από κάθε ευθύνη. Το δικαστήριο στην απόφασή του απέρριψε την απαίτηση του ενάγοντα αλλά διατήρησε το δικαίωμά του να μηνύσει τον Σιμόνε Νόρι, ο οποίος εκείνη την εποχή ήταν ο διαχειριστής του παραρτήματος του Λονδίνου. Μία παρόμοια υπόθεση θα μπορούσε να προκύψει εάν ένα άτομο ασκούσε αγωγή κατά της Standard Oil του Νιου Τζέρσεϋ για ελαττωματικά προϊόντα που ελήφθησαν από τη Standard Oil της Νέας Υόρκης και βάσιζε την υπόθεσή του στο επιχείρημα ότι όλες οι εταιρείες της Standard Oil ελέγχονταν από τους Ροκφέλερ! Φυσικά, κανείς δεν θα μπορούσε λογικά να αναμένει την επιτυχία μιας τέτοιας αγωγής. Αλλά η υπόθεση Ruffini κατά Portinari χρονολογείται από τον δέκατο πέμπτο αιώνα.

Yochanan έγραψε: ↑

08 Ιουν 2024, 13:31