Τι εμπόδισε την εθνική συμφιλίωση μετά το 1949; Το “κράτος της δεξιάς” ή το “όπλο παρά πόδα” του Ζαχαριάδη;
Σύμφωνα με το αφήγημα της αριστεράς, μετά το τέλος του “Τρίτου Γύρου” της κομμουνιστικής ανταρσίας, το “κράτος της δεξιάς” εμπόδισε την εθνική συμφιλίωση, συνεχίζοντας τις διώξεις και τις διακρίσεις κατά των αριστερών. Είναι αυτό αληθές, ή μήπως το ίδιο το ΚΚΕ έγινε η αιτία της συνέχισης των περιορισμών και των διακρίσεων κατά των οπαδών του;
Τέτοιες μέρες του 1949 (9/10/1949), συνήλθε η 6η Ολομέλεια της Κ.Ε. του ΚΚΕ, στο Μπουρέλι της Αλβανίας. Θέμα της, ήταν μια πρώτη εκτίμηση των αιτίων της ήττας του ΔΣΕ, αλλά και η χάραξη της νέας γραμμής του ΚΚΕ, στις νέες συνθήκες που είχαν διαμορφωθεί.
Κι όπως ήταν φυσικό κι επόμενο, την νέα γραμμή του ΚΚΕ έπρεπε να την υπαγορεύσειο “πατερούλης” Στάλιν. Γι’ αυτό:
«Πριν από τη Συνδιάσκεψη, ο Ν. Ζαχαριάδης πραγματοποίησε επίσκεψη στη Σοβιετική Ενωση, όπου συναντήθηκε με τον Στάλιν κοντά στη λίμνη Ρίτσα (περιοχή της Μαύρης Θάλασσας), στις 16 Σεπτέμβρη 1949. Από τη συνάντηση προέκυψε το ομώνυμο ντοκουμέντο “της λίμνης Ρίτσα”, που αποτέλεσε τη βάση της Απόφασης που ψήφισε η 6η Ολομέλεια»
Πηγή: Ριζοσπάστης, 22 Μαΐου 2011.
Ας δούμε, λοιπόν, πως καθόρισε την νέα γραμμή του ΚΚΕ ο αφέντης Στάλιν. Στην ομιλία του, ο Ζαχαριάδης, αφού έριξε όλες τις ευθύνες για την ήττα του ΔΣΕ στον “μαχαραγιά του Βελιγραδίου”, Τίτο, απείλησε ευθέως με “Τέταρτο Γύρο”:
«Οι κύριες δυνάμεις του ΔΣΕ, παρά τη μοναρχοφασιστική επιτυχία στο Βίτσι-Γράμμο, παραμένουν άθιχτες και με το όπλο παρά πόδα»
Πηγή: Νίκος Ζαχαριάδης, “Καινούργια κατάσταση, καινούργια καθήκοντα”.
***Παρεμπιπτόντως, στην ομιλία του αυτή, ο Ζαχαριάδης θυμήθηκε και τον Βελουχιώτη, που τον αποκάλεσε “πράκτορα του Τίτο και του Τσώρτσιλ”!
Παρόμοια απειλή επανάληψης του αιματοκυλίσματος, διατυπώθηκε και στην απόφαση της 6ης Ολομέλειας της Κ.Ε. του ΚΚΕ:
«Ο ΔΣΕ δεν κατέθεσε τα όπλα, μονάχα τα έθεσε παρά πόδα. Υποχώρησε μπροστά στην τεράστια υλική υπεροχή που συγκέντρωσαν οι ξένοι κατακτητές ενισχυμένοι απ’ την τιτοϊκή αποστασία και προδοσία που τον χτύπησε πισώπλατα. Αυτό δεν σημαίνει συνθηκολόγηση»
Πηγή: “Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ 1949-1968”.
Ιδού και τα νέα καθήκοντα του ΚΚΕ, όπως τα όρισε το Πολιτικό Γραφείο του ΚΚΕ:
«Πρώτον. Διατήρηση και ενίσχυση του παρτιζάνικου αγώνα σ’ όλη τη χώρα. Εφόσον θα αναπτύξουμε τους μαζικούς και λαϊκούς αγώνες, θα διατηρήσουμε την παρτιζάνικη δραστηριότητα σ' όλη τη χώρα έχοντας και έτοιμες τις δυνάμεις μας στο εξωτερικό και, σε σχέση και με τη διαμόρφωση της διεθνούς κατάστασης, θα μπορέσουμε στην κατάλληλη στιγμή να γενικεύσουμε πάλι τον ένοπλο αγώνα για την ανατροπή του μοναρχοφασισμού»
Πηγή: ό.π.
Ποια όμως ήταν η “κατάλληλη στιγμή”, που περίμενε το ΚΚΕ για να αιματοκυλίσει ξανά την Ελλάδα; Οι σύγχρονοι ιστορικοί του ΚΚΕ, δίνουν την ανατριχιαστική απάντηση, στο “Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ”:
«Εκτιμούσε ότι σχετικά γρήγορα θα διαμορφώνονταν συνθήκες για νέο ένοπλο αγώνα, λόγω της αναμενόμενης από το ΚΚΕ άμεσης εμπλοκής της Ελλάδας σε ιμπεριαλιστικό πόλεμο κατά της Αλβανίας και της Βουλγαρίας»
Δηλαδή, το ΚΚΕ περίμενε να ξεσπάσει πόλεμος μεταξύ Ελλάδας, Αλβανίας και Βουλγαρίας, για να ξεκινήσει πάλι το αντάρτικο και να λειτουργήσει ως 5η Φάλαγγα υπέρ των των Αλβανών και των Βουλγάρων!
Αφού, λοιπόν, το ΚΚΕ δήλωνε πως ο πόλεμος δεν τελείωσε και οι κομμουνιστές είναι “με το όπλο παρά πόδα” για να πάρουν την ρεβάνς, πολεμώντας ακόμα και υπέρ των εχθρών του Έθνους, δικαίως το ελληνικό κράτος διατήρησε τους περιορισμούς και τις διακρίσεις για τους αριστερούς!
Και για όσους νομίζουν πως άλλο τότε κι άλλο τώρα, θυμίζω ότι το Πρόγραμμα του ΚΚΕ προβλέπει τα εξής για την περίπτωση πολέμου:
«Σε περίπτωση ιμπεριαλιστικής πολεμικής εμπλοκής της Ελλάδας, είτε σε αμυντικό είτε σε επιθετικό πόλεμο, το Κόμμα πρέπει να ηγηθεί της οργάνωσης της εργατικής - λαϊκής πάλης με όλες τις μορφές, ώστε να οδηγήσει σε ολοκληρωτική ήττα της αστικής τάξης, εγχώριας και ξένης...»
Τα σχόλια δικά σας!
Τι εμπόδισε την εθνική συμφιλίωση μετά το 1949; Το “κράτος της δεξιάς” ή το “όπλο παρά πόδα” του Ζαχαριάδη;
«Πριν από τη Συνδιάσκεψη, ο Ν. Ζαχαριάδης πραγματοποίησε επίσκεψη στη Σοβιετική Ενωση, όπου συναντήθηκε με τον Στάλιν κοντά στη λίμνη Ρίτσα (περιοχή της Μαύρης Θάλασσας), στις 16 Σεπτέμβρη 1949. Από τη συνάντηση προέκυψε το ομώνυμο ντοκουμέντο “της λίμνης Ρίτσα”, που αποτέλεσε τη βάση της Απόφασης που ψήφισε η 6η Ολομέλεια»
Πηγή: Ριζοσπάστης, 22 Μαΐου 2011.
