Κύπρος 1974 Βιβλία

[ΤΑΥΓΕΤΗΣ]

μα το γραφω.του πρεσβεως στα ηνωμενα εθνη παναγιωτακου.
εγω αμφισβητω μονο τα κομμουνιστικα βιβλια οχι τα αλλα.οι κομμουνιστες να ξερεις εχουν μια χαζομαρα εκ γεννετης
αν δεν συμφωνουν τα γεγονοτα με το μυαλο μας αλοιμονο στα γεγονοτα.

Ταυγετη ψευταράκο, ποιος απο τους συγγραφεις που παράθεσα στην πρώτη σελίδα ειναι κομμουνιστής;

μα ειπα εγω κατι τετοιο για τα αρχικα βιβλια;για διαβασε καλυτερα τι εγραψα.προς θεου σεβομαι τους πολεμιστες.τους κομμουνιστες δεν σεβομαι.εσυ ποια βιβλια παρεθεσες;για να ξερω.

[μίστερ μαξ]

Αναλυτικό σε ό,τι αφορά την περίοδο του πραξικοπήματος και της εισβολής είναι και το βιβλίο του Γιάννη Λάμπρου.

O Γιάννης Λάμπρου που έχει σπουδάσει ιστορία; πουθενα; δεν φαντάζομαι να ειναι ενας χομπίστας που απλά εβγαλε βιβλίο και το παρουσιάζεις ως σοβαρο;

Ναι, όπως η αφήγηση του Ρίχτερ για εκείνον τον κακομοίρη Κύπριο αστυνομικό που ''στοχοποιήθηκε από την ΕΟΚΑ με την κατηγορία της προδοσίας'' επειδή έτυχε να συμβάλει στην εξάρθρωση της μισής ΕΟΚΑ Λευκωσίας . Βέβαια, ο συγκεκριμένος ήταν τυχερός, διότι αν έκανε κάτι αντίστοιχο π.χ. στην ΟΠΛΑ Κοκκινιάς, οι οπλατζήδες δεν θα είχαν σκοτώσει μόνο αυτόν αλλά και ολόκληρη την οικογένειά του.

Για τον Αριστοτέλους λες; τον αστυνομικο που πηγε να δει την γυναίκα του που γεννησε στην κλινική και οι τρομοκράτες της εοκα του την είχανε στημένη; Γιατι να μην πει δλδ την ιστορια του;

Ναι, για αυτόν λέω! Μάλιστα, επιμένω πως ήταν τυχερός μέσα στην ατυχία του (που την προκάλεσε ο ίδιος βέβαια), διότι αν απέναντί του δεν είχε τους βαθιά θρησκευόμενους πιτσιρικάδες των κατηχητικών της ΕΟΚΑ, αλλά πρόδιδε τίποτα οπλατζήδες ή τους μαυροσκούφηδες, τότε δεν θα σκοτωνόταν μόνο αυτός, αλλά ακόμη η λεχώνα γυναίκα του, ο διευθυντής της κλινικής και όσοι συγγενείς του είχαν έρθει για τη γέννα. Το παιδί του θα τη γλίτωνε μόνο και μόνο διότι ήταν νεογέννητο.

Α μάλιστα, απάντηση με υποθέσεις τι θα κάνανε άν! Οκ, ακουγεται λογικό!

[μίστερ μαξ]

εσυ ποια βιβλια παρεθεσες;για να ξερω.

*Cyprus: A Modern History By William Mallinson
*Cyprus: A Troubled Island By Andrew Borowiec
*Fighting EOKA: The British Counter-Insurgency Campaign on Cyprus, 1955-1959 By David French
*A Concise History of Modern Cyprus, 1878-2009 Front Cover Heinz A. Richter Rutzen, 2010
*Bodies of Evidence: Burial, Memory and the Recovery of Missing Persons in Cyprus By Paul Sant Cassia

[Παλαιοελλαδίτης]

Πριν βάλω και εσένα στο ignore όπως τον Φοσκίλη και τον Τρολέοντα θα σου απαντήσω για μια τελευταία φορά.

O Γιάννης Λάμπρου που έχει σπουδάσει ιστορία; πουθενα; δεν φαντάζομαι να ειναι ενας χομπίστας που απλά εβγαλε βιβλίο και το παρουσιάζεις ως σοβαρο;

Αυτό δεν αποτελεί επιχείρημα. Και ο αείμνηστος Χέρμαν Φρανκ Μάγερ χομπίστας ήταν, αλλά τα βιβλία του για την κατοχική Ελλάδα συγκαταλέγονται στα καλύτερα που έχουν γραφτεί για την περίοδο. Και εξάλλου, ξέρω πως ο Λάμπρου απολαμβάνει μεγάλη εκτίμηση για το έργο του.

Α μάλιστα, απάντηση με υποθέσεις τι θα κάνανε άν! Οκ, ακουγεται λογικό!

Ναι, οι εκτελέσεις συγγενών δοσιλόγων και ''αντιδραστικών'' από την ΟΠΛΑ και τον ΕΛΑΣ είναι ''υποθέσεις'' .

Μόνο στη Λάκκα Σουλίου, οι hrwes του ΕΛΑΣ Τζαβέλας, Καρράς και Παλιούρας σκότωσαν μετά τα Δεκεμβριανά γύρω στα 100 άτομα όλων των ηλικιών και αμφότερων των φύλων. Μάλιστα δεν μιλάμε καν για άνδρες π.χ. των Ταγμάτων Ασφαλείας αλλά για πρώην εδεσίτες που είχαν προσχωρήσει στον ΕΛΑΣ.

[μίστερ μαξ]

Πριν βάλω και εσένα στο ignore όπως τον Φοσκίλη και τον Τρολέοντα θα σου απαντήσω για μια τελευταία φορά.

O Γιάννης Λάμπρου που έχει σπουδάσει ιστορία; πουθενα; δεν φαντάζομαι να ειναι ενας χομπίστας που απλά εβγαλε βιβλίο και το παρουσιάζεις ως σοβαρο;

Αυτό δεν αποτελεί επιχείρημα. Και ο αείμνηστος Χέρμαν Φρανκ Μάγερ χομπίστας ήταν, αλλά τα βιβλία του για την κατοχική Ελλάδα συγκαταλέγονται στα καλύτερα που έχουν γραφτεί για την περίοδο. Και εξάλλου, ξέρω πως ο Λάμπρου απολαμβάνει μεγάλη εκτίμηση για το έργο του.

Α μάλιστα, απάντηση με υποθέσεις τι θα κάνανε άν! Οκ, ακουγεται λογικό!

Ναι, οι εκτελέσεις συγγενών δοσιλόγων και ''αντιδραστικών'' από την ΟΠΛΑ και τον ΕΛΑΣ είναι ''υποθέσεις'' .

Μόνο στη Λάκκα Σουλίου, οι hrwes του ΕΛΑΣ Τζαβέλας, Καρράς και Παλιούρας σκότωσαν μετά τα Δεκεμβριανά γύρω στα 100 άτομα όλων των ηλικιών και αμφότερων των φύλων. Μάλιστα δεν μιλάμε καν για άνδρες π.χ. των Ταγμάτων Ασφαλείας αλλά για πρώην εδεσίτες που είχαν προσχωρήσει στον ΕΛΑΣ.

α)Πως τεκμηριώνεις οτι το εργο του λάμπρου εκτιμάται; Εχει γίνει cited σε ακαδημαϊκες εκδοσεις; Σε αντιδιαστολή ξερεις ποσες αναφορές εχει ο Μάγερ;
β)Οι εκτελέσεις δοσίλογων απο την ΟΠΛΑ δεν ειναι υποθέσεις (και όχι μονο δοσίλογων αφου τα καθαρματα της ΟΠΛΑ φάγανε και τον Σπέρα) αλλά η συζήτηση μας αφορουσε κατά πόσο ήταν αξιομνημόνευτο γεγονός απο ιστορικους η ιστορία του Αριστοτέλους. Το τι θα έκανε η οπλα σε αναλογη περίπτωση...ειναι υπόθεση.
γ)Οι τρομοκράτες της ΕΟΚΑ σκοτώνανε αδιακρίτως και πισώπλατα.

[Γραφικός]

Αυτά τα 2 βιβλία έχουν σταματήσει την κυκλοφορία.

Κάνανε στάση στη διπλή γραμμή του δρόμου;

[Παλαιοελλαδίτης]

Μαξ γράφε ό,τι θες, σε έχω ήδη στο ignore.

[Λευκός Λύκος]

Τα «13 Περιστέρια» ήταν ο μυστικός κωδικός για τη μεγαλύτερη επιχείρηση απελευθέρωσης Ελλαδιτών και Ελληνοκυπρίων αγνοουμένων της Κυπριακής τραγωδίας οι οποίοι ακόμα και σήμερα κρατούνται σε στρατιωτικές φυλακές της Τουρκίας.

Πρόκειται για τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες μιας επίπονης δημοσιογραφικής έρευνας του Πέτρου Κασιμάτη στην Τουρκία, της Κύπρο, τη Μέση Ανατολή, τα στρατηγεία των Κούρδων ανταρτών, τα αρχεία των μυστικών υπηρεσιών…

Στο βιβλίο περιέχονται και όλα εκείνα τα αποδεικτικά στοιχεία για το σχεδιασμό της απελευθέρωσης τριών από τους Ελλαδίτες κι Ελληνοκύπριους….!! Από τις φυλακές θα τους μετέφεραν σε νοσοκομείο κι από κει με πλαστά χαρτιά στα μικρασιατικά παράλια όπου θα τους παραλάμβαναν Έλληνες κομάντος.

Ένα μικρό απόσπασμα απο το βιβλίο του Κασιμάτη,13 περιστέρια.

[Λευκός Λύκος]

Χθες πήρα στα χερια μου το βιβλίο του Κακολύρη οι απέθαντοι.
Με μια γρήγορη ματιά έχει αρκετά ντοκουμέντα.

[Ζαποτέκος]

Δεν είναι ακριβώς για το 1974 , αλλά … είναι κιόλας.

Ο συγγραφέας παρουσιάζει με εύθυμο τρόπο την αρχαία ιστορία της Κύπρου, κάνοντας ταυτόχρονα παραλληλισμούς με την περίοδο 1960 - 1974 , την μυθολογική περίοδο όπως την αποκαλεί.

Ο συγγραφέας δηλώνει την θέση του για να το γνωρίζει ο αγοραστής πριν προχωρήσει στο ταμείο. Το βιβλίο του είναι αντιμακαριακότατο , αντικαραμανλικότατο , αντιβασιλικότατο και αντισαξονικότατο. Όταν ο εκδότης τον ρώτησε γιατί δεν είναι και αντιγριβικότατο , ο συγγραφέας απάντησε : Αντιπαθούσα πάντοτε τη μόδα.

Είναι γνωστό ότι η "Ιστορία διδάσκει".
Τούτο συνάγεται απ' όσα λένε κατά καιρούς οι ιστορικοί που μελετούν την Ιστορία. Θέλω να πω, που τη μελετούν με εμβρίθεια. -Τρόπος του λέγειν.
Δεν είναι γνωστό, τι είναι αυτό που η εν λόγω Ιστορία διδάσκει.
Τούτο συνάγεται απ' όσα κατά κανόνα κάνουν, όσοι σ αυτό τον τόπο έχουν δηλώσει επίσημα "ηγέτες". Θέλω να πω, ηγέτες του έθνους. -Δεύτερος τρόπος του λέγειν.
Συνεπώς, το μόνο που είναι σίγουρο είναι ότι η Ιστορία μεν διδάσκει, αλλά από τη διδασκαλία της κανένας δε διδάσκεται.
Τούτο συνάγεται απ' όσα κατά συρροή παθαίνει εκείνος που σ' αυτό τον τόπο κατ' εξακολούθηση είναι ο "υπέροχος λαός μας". Θέλω να πω, ο κυρίαρχος λαός -Τελευταίος τρόπος του λέγειν.

https://www.public-cyprus.com.cy/produc ... d671440pp/
https://www.protoporia.gr/diogenhs-rwma ... 44282.html

Όποιος το βρει , αξίζει να το αγοράσει. Θα ψυχαγωγηθεί πολύ με το χιούμορ του συγγραφέα. Ο συγγραφέας είναι ο Χάρης Φεραίος που έχει γράψει το παρακάτω άρθρο :

Γιατί δηλαδή χρειαζόταν «προδοσία»;

ΧΡΟΝΙΑ τώρα Ιούλιο μήνα επαναλαμβάνονται στον τόπο, τα περί το άγος τής βέβαιης, πλην ουδέποτε οριζόμενης, «προδοσίας» τού 1974! Προσωπική πεποίθηση τού γράφοντος όμως, λόγω σχετικής εμπειρίας βεβαίως, είναι πως καμιά προδοσία δεν χρειαζότανε, είτε για να εισβάλουν, είτε για να συντρίψουν την Εθνική Φρουρά το 1974 οι Τούρκοι! Πεποίθηση δε που επιβεβαιώθηκε, στις λίγες έστω ώρες που, στις 23-Ιουλίου-1974, έζησε κοντά στον Αντισυνταγματάρχη Καλμπουρτζή, τής 181 ΜΠΠ, η οποία την ίδια μέρα καταστράφηκε φρικτά από ενέδρα τών εισβολέων κοντά στο Συγχαρί. Ιδού οι βεβαιότητες:

ΩΣ ΕΦΕΔΡΟΣ αξιωματικός πυροβολικού, το πρωί τής 20ής Ιουλίου, αποσπάστηκα, για λόγους «αρχαιότητος», στο Αρχηγείο τού Πυροβολικού. Αργά λοιπόν το μεσημέρι τής 23ης, πρώτη δηλ. ημέρα τής εκεχειρίας, πήρα διαταγή να μεταβώ στην 181 ΜΠΠ στο Συγχαρί, για κάποιο μήνυμα, κυρίως όμως για ενίσχυση τού ηθικού τής Μοίρας, η οποία «χειμάζεται εκεί πάνω»... Επιθυμία τού Αρχηγού, Συνταγματάρχη Πούλλου, μάλιστα, ήταν να χρησιμοποιήσω το προσωπικό του λαντρόβερ και τον οδηγό του, για να τονιστεί ότι «το Αρχηγείο δεν τους ξεχνά»...

ΜΕ ΤΗΝ άφιξη εκεί, διαπιστώθηκε συνάμα ότι τουρκικό πεζικό πλησιάζει, καθώς το αυτοκίνητό μου δέχθηκε τους πρώτους πυροβολισμούς, ενάμισι περίπου χιλιόμετρο πριν τη Μοίρα. Όταν πλησίασα τον, εξαιρετικό κατά τα άλλα, χώρο τάξης της, και συνάντησα τον Διοικητή Αντισυνταγματάρχη Καλμπουρτζή, διαπιστώσαμε επίσης στις κορυφογραμμές δυτικά εκτεταμένη συσσώρευση Τούρκων, γεγονός που σήμαινε ότι και η θέση τής Μοίρας, μονάδας από τη φύση της δυσκίνητης, ήταν πια δυσχερής. Το γεγονός καθιστούσε απαραίτητη και την «απαγκίστρωσή» της σε ασφαλέστερο σημείο. Τότε ο Διοικητής, και πριν πάει στον χώρο τών ασυρμάτων να ζητήσει τη σχετική άδεια από το Αρχηγείο Πυροβολικού, είπε σε μένα πως μπορώ, στο μεταξύ, να επιστρέψω στη μονάδα μου. Ο διάλογος που ακολούθησε, ήταν η πρώτη βεβαίωση, τών «πεποιθήσεών» μου:

ΟΤΑΝ ΛΟΙΠΟΝ ερώτησα τον Διοικητή, πώς θα φύγω, αφού η δίοδος προς Συγχαρί ήταν κατειλημμένη, με κοίταξε σχεδόν επιτιμητικά και ρώτησε, πόσος καιρός πέρασε αφότου απολύθηκα από την Ε.Φ. Όταν δε απάντησα «επτά χρόνια», με ρώτησε ξανά, «και καλά από τότε δεν πήρες μέρος σε καμιά άσκηση τής Δύναμης;» Τότε πάγωσα για πρώτη φορά. Διότι ο Καλμπουρτζής εννοούσε προφανώς, ότι όφειλα ως Αξιωματικός να γνωρίζω πως είναι κανόνας για το Πυροβολικό, ο χώρος διασποράς του να διαθέτει και δεύτερο δρόμο διαφυγής, κι αν, στα εφτά χρόνια, το είχα ξεχάσει, όφειλα να το θυμηθώ στην τελευταία άσκηση τής Ε.Φ.: «Θα συνεχίσεις τον δρόμο αντίθετα απ’ εκεί που ήλθες», πρόσθεσε ξερά...

Ο ΛΟΓΟΣ που πάγωσα, δεν είναι διότι θυμόμουν εγώ ότι ο συγκεκριμένος δρόμος οδηγούσε μόνο στην Κερύνεια! Πάγωσα διότι αντιλήφθηκα ότι ο Καλμπουρτζής θεωρούσε πως η Ε.Φ. ήταν ένας κανονικός στρατός. Πού να ξέρει πως στην Κύπρο την θεωρούσαν κάτεργο αχρείαστο! Και ότι αφότου Μεραρχία και Γρίβας έφυγαν το 1967, καμιά στρατιωτική άσκηση ετοιμότητας δεν έγινε…

ΜΠΗΚΕ ΟΜΩΣ αργότερα μαζί μου στο λαντρόβερ, ώστε μαζί να διαπιστώσομε το γεγονός. Και φυσικά, στην πρώτη απότομη στροφή εκείνου τού ορεινού δρόμου, φάνηκε σαν σε πιάτο από κάτω στον ορίζοντα η Κερύνεια μέχρι και το Πέντε Μίλι, όπου ευκρινέστατα βλέπαμε τα τουρκικά αποβατικά, πηγαινοερχόμενα να αποβιβάζουν άνδρες και οπλισμό ασταμάτητα. Ο Διοικητής είχε γίνει κάτωχρος. Παρόλα αυτά εγώ υπέβαλα την ερώτηση: «Καλά κ. Διοικητά, με τα 25λιβρα πυροβόλα θα σταματούσαμε μιαν απόβαση κινούμενων στόχων; Και τα, απ’ ευθείας σκόπευσης, παράκτια πυροβόλα, τών παράκτιων οχυρών μας; Σίγησαν»; (Εντούτοις, το ότι, υπό την εποπτεία τού ίδιου τού Γρίβα, εγώ επέβλεπα ως αξιωματικός-αρχιτέκτων, την κατασκευή τών τριών τελευταίων οχυρών, Μόρφου-Κερύνειας, το 1967, δεν το πρόσθεσα...) Φανερά αναστατωμένος ο Καλμπουρτζής είπε μόνο, «ποια παράκτια πυροβόλα μου λες κύριε ανθυπολοχαγέ» και έδωσε διαταγή στον οδηγό να γυρίσομε στη Μοίρα.

ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΝΤΑΣ, με άφησε στο τέλος τής φάλαγγας, κι έσπευσε ξανά στους ασυρμάτους. Επέστρεψε απ’ εκεί ακόμα πιο θορυβημένος, κι αμέσως έτρεξε μπροστά, να ηγηθεί τής φάλαγγας, στον δρόμο προς το Συγχαρί, δηλ. στον δρόμο προς τον θάνατο... Ό,τι ακολούθησε παγίωσε την αρχική μου «πεποίθηση»: Όταν δηλ. τα «μαρτίνια» τών εθνοφρουρών, (που θα σταματάγαμε μ’ αυτά την εισβολή...), πάθαιναν εμπλοκή σε κάθε δεύτερο βλήμα, καθώς οι Τούρκοι από πάνω, έχοντας υπερσύγχρονα αυτόματα και όλμους, μας θέριζαν σαν μύγες...

ΚΑΤΑΠΕΛΤΙΚΗ όμως επιβεβαίωση τής πεποίθησής μου έγινε το ίδιο βράδυ, όταν μεσάνυχτα έφτασα πεζός και μόνος στο Αρχηγείο τού Πυροβολικού, όπου ανάμεσε σε άλλα, (ότι η φρικτή διαταγή να μη χρησιμοποιηθούν τα πυροβόλα σε ώρα εκεχειρίας, ήλθε απ’ ευθείας από την Αθήνα, θυμίζω, 23 Ιουλίου), μάθαινα ότι τα παράκτια πυροβόλα, που αποστολή είχαν μόνη να σταματήσουν εισβολή, έφυγαν (1967) με την Μεραρχία και τον Γρίβα αμετάκλητα… Κι εμείς αναζητούμε τώρα προδοσίες!

*Έφεδρος αξιωματικός Πυροβολικού.
Χάρης Φεραίος

https://www.philenews.com/f-me-apopsi/a ... n-prodosia

[Ζαποτέκος]

Κύπρος 1974: Η ντροπή του ελληνικού ναυτικού… Τορπιλάκατοι Τ-2 & Τ-6
Καρύκας Παντελής


Η μάχη της Κύπρου το 1974 χάθηκε παρά τον ηρωισμό των λίγων, χάρη στην αδιαφορία των «επάνω» και τη δειλία των ελαχίστων. Το 1974 το κυπριακό ναυτικό διέθετε πέντε επιχειρησιακές τορπιλακάτους. Ενόψει των λαμβανομένων περί επικείμενης τουρκικής εισβολής πληροφοριών ο Ναυτικός Διοικητής Κύπρου αντιπλοίαρχος Παπαγιάννης ανησύχησε και διέταξε τους υφισταμένους του να «εντείνουν» την προσοχή τους, χωρίς όμως να λάβει κάποιο μέτρο.

Το βράδυ της 19ης Ιουλίου 1974 τα ραντάρ ανέφεραν την προσέγγιση τουρκικών πλοίων αλλά η Αθήνα καθησύχασε την Κύπρο μιλώντας για άσκηση. Στις 03.00 τα ξημερώματα της 20ης Ιουλίου όμως ο Παπαγιάννης κινητοποίησε, χωρίς να έχει λάβει διαταγή, το ναυτικό και λίγο αργότερα διέταξε τις τορπιλακάτους να πλεύσουν στις θέσεις απόκρυψης.

Πρώτες βρέθηκαν απέναντι στον εχθρό οι τορπιλάκατοι των υποπλοιάρχων Τσομάκη και Βερύκιου. Το σκάφος του Βερύκιου εβλήθη από τουρκικά αεροσκάφη και εξόκειλε στις ακτές της Κερύνειας, αυτό δε του Τσομάκη βυθίστηκε καθώς ετοιμαζόταν να επιτεθεί και μόνο ο αρχικελευστής Μαγέτος διασώθηκε τραυματίας.

Την επομένη ο Παπαγιάννης μίλησε με τον τον διοικητή της Ναυτικής Βάσης Χρυσούλης (ΝΒΧ) και Διοικητή Παράκτιας Άμυνας Κύπρου αντιπλοίαρχο Παπαδάκη ο οποίος τον ενημέρωσε ότι η τορπιλάκατος Τ-2 του Κανδαλέπα, στην οποία επέβαινε και ο ίδιος, είχε προσαράξει και εγκαταλειφθεί κοντά στην Αμμόχωστο χωρίς καν οι επικεφαλής να πάρουν μαζί τους, τους κώδικες. Η δε τορπιλάκατος Τ-6 του υποπλοιάρχου Τσαταλού δήλωσε βλάβη και επέστρεψε στη βάση.

Ο Ναυτικός Διοικητής Κύπρου αντιπλοίαρχος Παπαγιάννης, στις 24 Ιουλίου, ζήτησε από τον Παπαδάκη να του αναφέρει σχετικά με τις δύο τορπιλακάτους.


Ο Παπαδάκης «…με φοβισμένο ύφος και έτοιμος να κλάψει μου είπε (στον Παπαγιάννη) ότι την ημέρα της εισβολής ακούγοντας τον Τσομάκη να λέει… με βομβαρδίζουν…με βομβαρδίζουν… φοβήθηκε και τα έχασε τόσο πολύ που έχασε κάθε έλεγχο για τους υφισταμένους του με αποτέλεσμα ο (υποπλοίαρχος, κυβερνήτης της τορπιλακάτου Τ-6) Τσαταλός να δηλώσει ψευδώς βλάβη, να επιστρέψει στη ΝΒΧ, και να εγκαταλείψει την τορπιλάκατο του και μάλιστα πήγε κατ ευθείαν στην οικία του ο δε (υποπλοίαρχος) Κανδαλέπας κυβερνήτης της τορπιλακάτου (Τ-2) που επέβαινε και ο ίδιος (ο Παπαδάκης) ακόμη πιο φοβισμένος να του ζητάει να πάνε στο λιμάνι της Αμμοχώστου δήθεν για να πάρουν τσιγάρα όπου θα εγκατέλειπαν την Τ/Α πηγαίνοντας σπίτια τους.

“Τελικώς αποφάσισαν να προσαράξουν την τορπιλάκατο στην ακτή βορείως της Αμμοχώστου να την εγκαταλείψουν εκεί και να γυρίσουν στη βάση δια ξηράς. Όταν την προσάραξαν αντελήφθησαν ότι η περιοχή ήταν ναρκοπέδιο της ΕΦ και με το ραδιοτηλέφωνο της τορπιλακάτου ειδοποίησαν την Βάση που έστειλε πλωτό μέσο και τους μάζεψε. Βέβαια ύστερα από αυτό δεν ήταν δυνατό να εξασκήσει διοίκηση διότι οι υπαξιωματικοί κυρίως αλλά και οι ναύτες τον χλεύαζαν πίσω από την πλάτη του τους δε δύο υποπλοιάρχους κυβερνήτες των τορπιλακάτων ούτε που ήθελαν να τους ξέρουν. Μου ανέφερε επίσης ότι ο υποδιοικητής της Βάσεως Δούκας δεν ήταν στη Βάση τις τρεις μέρες του πολέμου αλλά στο σπίτι του λόγω στομαχικών διαταραχών όπως είχε δηλώσει»…

https://slpress.gr/istorimata/kypros-19 ... 2-amp-t-6/

[Ζαποτέκος]

Η ομιλία του αρχιεπισκόπου Μακαρίου στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ στις 19-7-1974, μία μέρα πριν την τουρκική εισβολή

Φυσικά με αυτή την ομιλία του ο Μακάριος δεν ζήτησε απ' τους Τούρκους να εισβάλουν στην Κύπρο ούτε τους έδωσε το έναυσμα να ξεκινήσουν.

Στην πραγματικότητα όμως, η εισβολή είχε ήδη ξεκινήσει πριν ο Μακάριος εκφωνήσει τον λόγο του στο Συμβούλιο Ασφαλείας, αφού τα πλοία είχαν ήδη αναχωρήσει από τη Μερσίνα. Ο πρωθυπουργός της Τουρκίας είχε ξεκαθαρίσει πως δεν θα ανεχόταν αλλαγή της ισορροπίας δυνάμεων υπέρ της Ελλάδας στην Κύπρο. Όμως ο Μακάριος πράγματι ενίσχυσε τα νομικά επιχειρήματα της Τουρκίας. Ήταν αναγκασμένος όμως να το πράξει αφού είχε αποφασίσει να διεθνοποιήσει το ζήτημα της Κύπρου και να το μεταφέρει στα Ηνωμένα Έθνη. Άρα δεν είχε άλλη επιλογή από το να καταγγείλει την Ελλάδα για εισβολή. Εάν αντιμετώπιζε το πραξικόπημα ως εσωτερική υπόθεση της Κύπρου, δεν θα μπορούσε να ζητήσει τη σύγκληση του Συμβουλίου Ασφαλείας και πολύ περισσότερο τη βοήθειά του για αποκατάσταση της συνταγματικής τάξης στο νησί.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE ... E%97%CE%95

... η απόφαση για την τουρκική εισβολή αποφασίστηκε ήδη από τις 15 Ιουλίου 1974, μετά το ξέσπασμα του πραξικοπήματος. Η ομιλία του Μακάριου στο ΣΑ του ΟΗΕ έγινε 19 Ιουλίου 1974 στη Νέα Υόρκη, όταν στην Κύπρο κόντευε να ξημερώσει και τα τουρκικά πολεμικά πλοία είχαν ήδη ξεκινήσει για την Κερύνεια.
https://cyprusnews.eu/giorgos-stamatiou ... -1974.html

Και φυσικά μια απόβαση δεν σχεδιάζεται και δεν προετοιμάζεται μέσα σε 5 ημέρες, αλλά πολύ καιρό πριν.

Αυτό που έκανε η ομιλία του Μακαρίου είναι ότι έδωσε άλλοθι στους Τούρκους και μας την έτριβαν οι Τούρκοι στα μούτρα. Τους νομιμοποίησε για την ενέργεια της εισβολής . Όχι όμως βέβαια για την κατοχή.



Το κείμενο της ομιλίας και μπολνταρισμένα κάποια επίμαχα σημεία :

Ομιλία Μακαρίου στο Συμβούλιο Ασφαλείας στις 19 Ιουλίου 1974

Θα ήθελα πρώτα να εκφράσω τις θερμότερες ευχαριστίες μου προς τα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας, για το έντονο ενδιαφέρον τους ως προς την κρίσιμη κατάσταση που δημιουργήθηκε στην Κύπρο μετά το πραξικόπημα, που οργάνωσε το στρατιωτικό καθεστώς της Ελλάδας και που υλοποίησαν οι Έλληνες αξιωματικοί, που υπηρετούν και διοικούν την κυπριακή εθνοφρουρά. Είμαι ιδιαίτερα ευγνώμων στο Συμβούλιο Ασφαλείας για τη συμφωνία του να αναβάλει τη συνεδρίαση αυτή μέχρι την άφιξή μου δίνοντας μου έτσι την ευκαιρία να παρουσιασθώ ενώπιον του και να αναφερθώ στα πρόσφατα δραματικά γεγονότα της Κύπρου. Τα όσα συμβαίνουν στην Κύπρο από την περασμένη Δευτέρα το πρωί, είναι μια πραγματική τραγωδία. Το στρατιωτικό καθεστώς της Ελλάδας παραβίασε κατάφωρα την ανεξαρτησία της Κύπρου. Χωρίς ίχνος σεβασμού για τα δημοκρατικά δικαιώματα του κυπριακού λαού, χωρίς ίχνος σεβασμού για την ανεξαρτησία και την κυριαρχία της Δημοκρατίας της Κύπρου, η ελληνική χούντα επεξέτεινε τη δικτατορία στο κυπριακό έδαφος. Είναι γεγονός, ότι εδώ και λίγο καιρό η πρόθεσή τους είχε γίνει φανερή. Ο κυπριακός λαός είχε την αίσθηση, εδώ και πολύ καιρό, ότι ετοιμαζόταν πραξικόπημα από την ελληνική χούντα, και η αίσθηση αυτή έγινε
ακόμα εντονότερη τις τελευταίες εβδομάδες, όταν η τρομοκρατική οργάνωση «ΕΟΚΑ Β΄», υποκινούμενη από την Αθήνα, πολλαπλασίασε τις βιαιότητές της. Ανέκαθεν γνώριζα, ότι η παράνομη αυτή οργάνωση είχε τις ρίζες και τις πηγές ανεφοδιασμού της στην Αθήνα. Εδώ και καιρό αντιλήφθηκα, ότι οι Έλληνες που υπηρετούσαν και διοικούσαν την εθνοφρουρά, στρατολογούσαν μέλη της οργάνωσης αυτής και την υποστήριζαν με διάφορους τρόπους, μέχρι που τη βοηθούσαν να έχει πρόσβαση στις αποθήκες πυρομαχικών της εθνοφρουράς. Στα στρατόπεδα της εθνοφρουράς, οι Έλληνες αξιωματικοί έκαναν ανοικτή προπαγάνδα υπέρ της παράνομης αυτής οργάνωσης και μετέτρεψαν την εθνοφρουρά, από κρατικό όργανο, σε όργανο ανατροπής της εξουσίας. Κάθε φορά που, κατά καιρούς, παραπονέθηκα στην Αθήνα για την ανάρμοστη συμπεριφορά των Ελλήνων αξιωματικών της εθνοφρουράς, η απάντηση ήταν ότι, εάν παρουσίαζα ισχυρές αποδείξεις, οι ένοχοι θα ανακαλούντο στην
Ελλάδα. Από την όλη στάση της μου δημιουργήθηκε η ορθή εντύπωση, ότι η μόνιμη απάντησή της αποτελούσε προσποίηση αθωότητας εδώ και λίγες ημέρες έφθασαν έγγραφα στα χέρια της αστυνομίας, που αποδεικνύουν σαφέστατα ότι η «ΕΟΚΑ Β΄» δεν ήταν παρά παράρτημα του καθεστώτος των Αθηνών.

Η κυβέρνηση των Αθηνών χορηγούσε οικονομική βοήθεια για τη συντήρηση της οργάνωσης, και της έδινε λεπτομερείς οδηγίες για τις δραστηριότητές της. Θεώρησα αναγκαίο να στείλω μια επιστολή στον πρόεδρο της Ελλάδας, στρατηγό Γκιζίκη, ζητώντας του να δώσει εντολή για την κατάπαυση της βίας και της αιματοχυσίας και τη διάλυση της «ΕΟΚΑ Β». Επίσης, του ζητούσα να ανακληθούν οι Έλληνες της κυπριακής εθνοφρουράς, προσθέτοντας ότι σκοπεύω να μειώσω την αριθμητική δύναμη του σώματος αυτού και να το μεταφέρω σε κρατικό όργανο. Είχα την εντύπωση, ότι το καθεστώς των Αθηνών δεν επιθυμούσε τη μείωση των μελών της εθνοφρουράς, ούτε βέβαια την απομάκρυνση των Ελλήνων αξιωματικών.

Ακολούθως με επισκέφθηκε ο Έλληνας πρεσβευτής στην Κύπρο, κατόπιν εντολής της κυβερνήσεώς του, για να μου εξηγήσει, ότι η αριθμητική μείωση των μελών της εθνοφρουράς ή η αποχώρηση των Ελλήνων αξιωματικών θα οδηγούσαν στην εξασθένιση της κυπριακής άμυνας, σε περίπτωση τουρκικού κινδύνου. Αυτό το επιχείρημα, παρόλο που φαινόταν λογικό, δεν ήταν καθόλου πειστικό, διότι γνώριζα, ότι πίσω από αυτό εκρύβοντο άλλα συμφέροντα. Απάντησα ότι, όπως έδειχναν να εξελίσσονται τα πράγματα, θεωρούσα τον τουρκικό κίνδυνο πιο ασήμαντο από τον ελληνικό. Και, όπως αποδείχθηκε, οι φόβοι μου ήσαν δικαιολογημένοι.


Το Σάββατο, 13 Ιουλίου, πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα συνάντηση υπό την προεδρία του στρατηγού Γκιζίκη, η οποία διήρκεσε πολλές ώρες. Παρόντες ήσαν ο Έλληνας διοικητής των ενόπλων δυνάμεων, ο πρεσβευτής της Ελλάδας στην Κύπρο, ο διοικητής της Εθνοφρουράς και άλλοι αξιωματούχοι. Σκοπός της συνάντησης αυτής ήταν να συζητηθεί το περιεχόμενο της επιστολής μου. Το σχετικό ανακοινωθέν, που εξεδόθη στο τέλος της συνάντησης ανέφερε ότι η συνάντηση θα επαναληφθεί στις 15 Ιουλίου, ημέρα Δευτέρα. Αυτή η αναφορά ήταν παραπλανητική. Διότι, ενώ τη Δευτέρα περίμενα την απάντηση στην επιστολή μου, η απάντηση ήρθε ήταν το πραξικόπημα.

Την ημέρα εκείνη επέστρεψα από την εξοχική μου κατοικία στο βουνό Τρόοδος, όπου βρισκόμουν το Σαββατοκύριακο, και στις 8.00 π.μ. έφθασα
στο γραφείο μου, στο προεδρικό μέγαρο. Μισή ώρα αργότερα υποδέχθηκα στην αίθουσα δεξιώσεων μια ομάδα αγοριών και κοριτσιών, μελών της
Ελληνικής Ορθόδοξης Νεολαίας Καΐρου, που είχαν έρθει στην Κύπρο ως προσκεκλημένοι μου, για λίγες ημέρες. Καλά-καλά δεν πρόλαβα να τους
καλωσορίσω, όταν ακούσθηκαν οι πρώτοι πυροβολισμοί. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα οι πυροβολισμοί πολλαπλασιάσθηκαν, και ένα μέλος της
προεδρικής φρουράς με πληροφόρησε ότι τεθωρακισμένα άρματα και οχήματα είχαν περάσει την έξω πύλη και βρίσκοντο ήδη στο προαύλιο του
προεδρικού μεγάλου, που εσείετο από τους βομβαρδισμούς. Σύντομα η κατάσταση έγινε κρίσιμη. Προσπάθησαν να συνδεθώ τηλεφωνικά με το κτίριο της Κυπριακής Ραδιοφωνίας, για να στείλω ειδική ανακοίνωση ότι γινόταν επίθεση στο προεδρικό μέγαρο, αλλά αντιλήφθηκα ότι οι τηλεφωνικές γραμμές είχαν διακοπεί. Οι πυροβολισμοί αυξάνοντο συνεχώς. Νομίζω ότι σώθηκα ως εκ θαύματος της θείας πρόνοιας. Όταν πλέον βρέθηκα στην περιοχή της Πάφου, απέστειλα ραδιοφωνικό μήνυμα στο λαό από έναν τοπικό ραδιοφωνικό σταθμό, πληροφορώντας τον ότι είμαι ζωντανός και ότι θα αγωνισθώ μαζί του ενάντια στη δικτατορία, που προσπαθεί να επιβάλει το ελληνικό καθεστώς. Δεν σκοπεύω να απασχολήσω περισσότερα τα αξιότιμα μέλη του Συμβουλίου με την προσωπική μου περιπέτεια. Απλώς θα ήθελα να προσθέσω, ότι τη δεύτερη ημέρα της ένοπλης επίθεσης τα τεθωρακισμένα κατευθύνθηκαν προς την Πάφο, ενώ ταυτόχρονα ένα μικρό πολεμικό πλοίο της εθνοφρουράς άρχισε να βομβαρδίζει τη μητρόπολη της Πάφου, όπου έμενα. Υπ’ αυτές τις συνθήκες, θεώρησα φρονιμότερο να εγκαταλείψω την Κύπρο παρά να πέσω στα χέρια της ελληνικής χούντας.

Είμαι ευγνώμων στη βρετανική κυβέρνηση που μου χορήγησε ελικόπτερο, το οποίο με μετέφερε από την Πάφο στις βρετανικές βάσεις, και αεροπλάνο από τις βάσεις στο Λονδίνο, μέσω Μάλτας. Είμαι επίσης ευγνώμων στον ειδικό αντιπρόσωπο του Γενικού Γραμματέα και στο διοικητήν των ειδικών ειρηνευτικών δυνάμεων του Ο.Η.Ε. στην Κύπρο, για το ενδιαφέρον που έδειξαν για την ασφάλεία μου. Η παρουσία μου στην αίθουσα αυτή κατέστη δυνατή χάρις στη βοήθεια της βρεττανικής κυβέρνησης και των εκπροσώπων του Γενικού Γραμματέα, δρος Βαλντχάιμ. Το ενδιαφέρον τους για το άτομό μου, και για την κρίσιμη κατάσταση την οποία βρίσκεται η Κύπρος, με συγκινεί ως τα μύχια της ψυχής μου. Δεν γνωρίζω ακόμα όλες τις λεπτομέρειες της κρίσης που δημιούργησε η ελληνική στρατιωτική κυβέρνηση στην Κύπρο. Φοβούμαι, ότι ο αριθμός των νεκρών είναι μεγάλος και οι υλικές φθορές ανυπολόγιστες. Ωστόσο, πρωταρχικό μας μέλημα, τη στιγμή αυτή, είναι να δοθεί ένα τέλος στην τραγωδία.

Όταν έφθασα στο Λονδίνο, πληροφορήθηκα το περιεχόμενο της ομιλίας του εκπροσώπου της ελληνικής χούντας στα Ηνωμένα Έθνη. Εξεπλάγην, με τον τρόπο που προσπαθούν να εξαπατήσουν την παγκόσμια κοινή γνώμη. Χωρίς καν να κοκκινίζει από ντροπή, η ελληνική χούντα προσπαθεί να απλοποιήσει την κατάσταση, ισχυριζόμενη ότι δεν έχει ανάμειξη στην ένοπλη επίθεση και ότι οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών αποτελούν ενδοκοινοτική υπόθεση των Ελληνοκυπρίων. Δεν νομίζω ότι υπάρχουν άνθρωποι, που πιστεύουν τους ισχυρισμούς αυτούς. Το πραξικόπημα δεν έγινε υπό συνθήκες τέτοιες, που να το καθιστούν εσωτερικό ελληνοκυπριακό ζήτημα. Πρόκειται σαφώς για εισβολή εκ των έξω, μαζί με κατάφωρη παραβίαση της ανεξαρτησίας και της κυριαρχίας της Δημοκρατίας της Κύπρου. Το λεγόμενο πραξικόπημα είναι δημιούργημα των Ελλήνων αξιωματικών, που αποτελούν και διοικούν την εθνοφρουρά. Πρέπει, επίσης να τονίσω το ότι η ελληνική δύναμη που αποτελείται από 950 αξιωματικούς και στρατιώτες, οι οποίοι βρίσκονται στην Κύπρο δυνάμει της Συνθήκης Συμμαχίας, διεδραμάτισε πρωταρχικό ρόλο στην επιθετική υπόθεση κατά της Κύπρου. Η κατάληψη του αεροδρομίου έγινε από αξιωματικούς και στρατιώτες της ελληνικής δύναμης, που έχει το στρατόπεδό της κοντά στο αεροδρόμιο. Αρκεί να πούμε στο σημείο αυτό, πως ορισμένες φωτογραφίες, που δημοσίευσε ο παγκόσμιος τύπος, έδειχναν τεθωρακισμένα που ανήκουν στην ελληνική δύναμη. Από την άλλη πλευρά, Έλληνες αξιωματικοί, που υπηρετούσαν στην εθνοφρουρά, διηύθυναν τις επιχειρήσεις. Στις επιχειρήσεις αυτές στρατολογούσαν μέλη της τρομοκρατικής οργάνωσης «ΕΟΚΑ Β΄» , τα οποία εξόπλιζαν με όπλα της εθνοφρουράς.

Εάν δεχθούμε πως δεν είχαν ανάμειξη οι Έλληνες αξιωματικοί της εθνοφρουράς, τότε πώς εξηγείται το γεγονός ότι μεταξύ των νεκρών υπήρχαν
και Έλληνες αξιωματικοί, που η σορός τους μεταφέρθηκε και κηδεύθηκε στην Ελλάδα; Εάν δεχθούμε πως το πραξικόπημα δεν έγινε από Έλληνες
αξιωματικούς, πώς εξηγούνται οι νυκτερινές πτήσεις των ελληνικών αεροσκαφών, που μετέφεραν στην Κύπρο προσωπικό με πολιτικά και
επέστρεφαν με νεκρούς και πληγωμένους; Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, ότι το πραξικόπημα οργανώθηκε από την ελληνική χούντα και εκτελέστηκε από αξιωματικούς και στρατιώτες της ελληνικής δύναμης στην Κύπρο. Άλλωστε, όλος ο παγκόσμιος τύπος περιέγραψε το πραξικόπημα ακριβώς έτσι. Το πραξικόπημα προκάλεσε μεγάλη αιματοχυσία και αφαίρεσε τη ζωή πολλών ανθρώπων. Αντιμετωπίσθηκε με την αποφασιστική αντίσταση των νομίμων δυνάμεων ασφαλείας και του ελληνοκυπριακού λαού. Μπορώ να πω με βεβαιότητα, ότι η αντίσταση και η αντίδραση του ελληνοκυπριακού λαού ενάντια στους συνωμότες θα συνεχισθεί, μέχρι να αποκατασταθούν η ελευθερία και τα δημοκρατικά δικαιώματα. Ο Κυπριακός λαός ποτέ δεν θα υποκύψει στη δικτατορία, ακόμα κι’ αν, προς το παρόν, υπερισχύει η βάρβαρη βία των τεθωρακισμένων.

Μετά το πραξικόπημα, οι πράκτορες του ελληνικού καθεστώτος στην Κύπρο διόρισαν πρόεδρο έναν πασίγνωστο κακοποιό, το Νίκο Σαμψών, ο οποίος με τη σειρά του, διόρισε υπουργούς γνωστά κακοποιά στοιχεία και οπαδούς της τρομοκρατικής οργάνωσης «ΕΟΚΑ Β΄» Μπορεί να ισχυρίζονται μερικοί ότι όσα συνέβησαν στην Κύπρο αποτελούν επανάσταση και ότι η νέα κυβέρνηση σχηματίστηκε με βάση τον επαναστατικό
νόμο. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Δεν υπήρξε επανάσταση στην Κύπρο, που θα μπορούσε να θεωρηθεί εσωτερική υπόθεση. Υπήρξε εισβολή, που παραβίασε την ανεξαρτησία και την κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Και η εισβολή συνεχίζεται. Και θα συνεχίζεται όσο θα υπάρχουν Έλληνες αξιωματικοί στην Κύπρο. Οι συνέπειες της εισβολής αυτής θα είναι καταλυτικές για την Κύπρο, εάν δεν επανέλθουμε στη συνταγματική ομαλότητα και εάν δεν αποκατασταθούν οι δημοκρατικές ελευθερίες. Με σκοπό τον αποπροσανατολισμό της παγκόσμιας κοινής γνώμης, το στρατιωτικό καθεστώς της Ελλάδας ανακοίνωσε χθες τη βαθμιαία αντικατάσταση των Ελλήνων αξιωματικών της εθνοφρουράς. Το θέμα όμως, δεν είναι η αντικατάστασή τους, αλλά η αποχώρησή τους. Η κίνηση αντικατάστασής τους σημαίνει παραδοχή ότι οι Έλληνες αξιωματικοί που υπηρετούν τώρα στην εθνοφρουρά, είναι οι ίδιοι με κείνους που έκαναν το πραξικόπημα. Όμως οι αξιωματικοί αυτοί δεν ενήργησαν με δική τους πρωτοβουλίας, αλλά κατόπιν εντολής των Αθηνών, και η αντικατάστασή τους θα γίνει πάλι με εντολή της ελληνικής κυβέρνησης. Κατ’ αυτόν τον τρόποι, η εθνοφρουρά θα παραμείνει για πάντα όργανο του ελληνικού στρατιωτικού καθεστώτος. Είμαι βέβαιος ότι τα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας αντιλαμβάνονται το τέχνασμα αυτό. Μπορεί να λεχθεί, πως η κυπριακή κυβέρνηση ήταν αυτή που ζήτησε από τους Έλληνες αξιωματικούς να επανδρώσουν την εθνοφρουρά. Μετά λύπης μου ομολογώ, ότι ήταν λάθος μου να τους εμπιστευθώ τόσο πολύ, διότι έκαναν κατάχρηση της εμπιστοσύνης μου αυτής και, αντί να βοηθήσουν στην προάσπιση της ανεξαρτησίας, της κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας της Κύπρου, έγιναν οι ίδιοι εισβολείς.

Επί μακρό χρονικό διάστημα διεξήχθησαν συνομιλίες μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, με σκοπό την εξεύρεση ειρηνικής λύσης για το Κυπριακό, πράγμα που επανειλημμένως έχει απασχολήσει το Συμβούλιο Ασφαλείας και την ολομέλεια των Ηνωμένων Εθνών. Ο αντιπρόσωπος του Γενικού Γραμματέα και δύο συνταγματολόγοι από την Ελλάδα και την Τουρκία παρακολούθησαν τις συνομιλίες αυτές. Το Συμβούλιο Ασφαλείας δύο φορές τον χρόνο ανανέωσε τη θητεία της ειρηνευτικής δύναμης του Ο.Η.Ε. στην Κύπρο, εκφράζοντας κάθε φορά την ελπίδα του για τη σύντομη εξεύρεση λύσεως του προβλήματος. Δεν μπορούμε να πούμε, ότι μέχρι σήμερα σημειώθηκε ικανοποιητική πρόοδος στις συνομιλίες. Πώς μπορούσε, όμως, να υπάρξει πρόοδος, όταν η πολιτικής της Αθήνας για την Κύπρο ήταν διπρόσωπη; Όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη είχαν συμφωνήσει, πως οι συνομιλίες διεξήγοντο με βάση την ανεξαρτησία. Το καθεστώς των Αθηνών συμφώνησε σ’ αυτό, και επανειλημμένα ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών δήλωσε, ότι η θέση της Ελλάδας στο ζήτημα είναι σαφής. Αν αυτό ήταν αλήθεια, γιατί τότε το στρατιωτικό καθεστώς της Ελλάδας δημιούργησε και υποστήριξε την τρομοκρατική οργάνωση «ΕΟΚΑ Β΄», που είχε στόχο την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα και της οποίας τα μέλη αυτοαποκαλούντο «ενωτικοί»; Στα στρατόπεδα της εθνοφρουράς, οι Έλληνες αξιωματικοί με κατηγορούσαν συνεχώς πως, ενώ η Ένωση ήταν δυνατή, εγώ υπονόμευα στην πραγματοποίηση της. Όταν κάποιος τους υπενθύμιζε πως η Ελλάδα είχε ξεκαθαρίσει τη θέση της πάνω σ’ αυτό το θέμα, και ότι υποστήριζε την ανεξαρτησία, η απάντησή τους ήταν ότι δεν πρέπει να δίνει κανείς σημασία στα λόγια των διπλωματικών. Υπό τοιαύτας συνθήκας, πώς μπορούσαν οι συνομιλίες να φθάσουν σε θετικό αποτέλεσμα; Η διπρόσωπη πολιτική του ελληνικού καθεστώτος ήταν ένα από τα σημαντικότερα εμπόδια στην πρόοδο των συνομιλιών. Υπό τις παρούσες συνθήκες, που επικρατούν στην Κύπρο, δεν δύναμαι να προβλέψω το μέλλον των συνομιλιών. Θα έλεγα, μάλλον, πως δεν υπάρχει μέλλον. Οποιαδήποτε συμφωνία που θα μπορούσε να επιτευχθεί δεν θα ήταν έγκυρη, διότι δεν υπάρχει εκλεγμένη ηγεσία για να χειρισθεί το θέμα. Το πραξικόπημα του στρατιωτικού καθεστώτος της Ελλάδας αποτελεί ανάσχεση της πορείας των συνομιλιών προς μία λύση. Επίσης, θα δημιουργήσει μία μόνιμη πηγή ανωμαλίας στην Κύπρο, οι συνέπειες της οποίας θα είναι βαθύτατες και μακροχρόνιες, εάν επιτραπεί η κατάσταση αυτή να συνεχισθεί έστω και για βραχύ χρονικό διάστημα.
Καλώ τα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας να καταβάλουν κάθε δυνατή προσπάθεια, ώστε να τεθεί ένα τέλος στην αφύσικη αυτή κατάσταση που
δημιουργήθηκε με το πραξικόπημα των Αθηνών.

Καλώ το Συμβούλιο Ασφαλείας να κάνει χρήση όλων των τρόπων και μέσων που διαθέτει, ώστε να αποκατασταθούν χωρίς καθυστέρηση η συνταγματική τάξη και τα δημοκρατικά δικαιώματα του λαού της Κύπρου. Όπως ανέφερα ήδη, τα γεγονότα της Κύπρου δεν αποτελούν εσωτερική υπόθεση των Ελληνοκυπρίων. Αφορούν και επηρεάζουν και τους τουρκοκυπρίους. Το πραξικόπημα της ελληνικής χούντας αποτελεί εισβολή, και οι συνέπειές του πλήττουν ολόκληρο τον κυπριακό λαό, Έλληνες και Τούρκους.

Τα Ηνωμένα Έθνη έχουν εγκαταστήσει μία ειρηνευτική δύναμη στην Κύπρο. Η παρουσία της δεν μπορεί να είναι αποτελεσματική υπό συνθήκες
πραξικοπήματος. Το Συμβούλιο Ασφαλείας πρέπει να καλέσει το ελληνικό στρατιωτικό καθεστώς να αποσύρει τους Έλληνες αξιωματικούς που
υπηρετούν στην κυπριακή εθνοφρουρά, και να θέσει τέλος στην εισβολή τους στην Κύπρο.

Πιστεύω, με όσα στοιχεία παρέθεσα ενώπιόν σας, να σας έδωσα μία ολοκληρωμένη εικόνα της κατάστασης. Δεν έχω ουδεμία αμφιβολία, πως μία
αρμόζουσα απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας θα θέσει τέλος στην εισβολή, και θα αποκαταστήσει την παραβιασμένη ανεξαρτησία της Κύπρου και τα δημοκρατικά δικαιώματα του κυπριακού λαού.

https://web.archive.org/web/20160305030 ... o_1974.pdf



Το Σημειο της Ομιλιας του Μακαριου στον ΟΗΕ που Εδωσε τη Νομικη Καλυψη.
Μεταφραση του Αποσπασματος της ομιλιας του ...
"Καλώ τα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας να καταβάλουν κάθε δυνατή προσπάθεια, ώστε να τεθεί ένα τέλος στην αφύσικη αυτή κατάσταση, που δημιουργήθηκε με το πραξικόπημα των Αθηνών
.Καλώ το Συμβούλιο Ασφαλείας να κάνει χρήση όλων των τρόπων και μέσων που διαθέτει, ώστε να αποκατασταθούν χωρίς καθυστέρηση η συνταγματική τάξη και τα δημοκρατικά δικαιώματα του λαού της Κύπρου.
Όπως ανέφερα ήδη, τα γεγονότα της Κύπρου δεν αποτελούν εσωτερική υπόθεση των Ελληνοκυπρίων. Αφορούν και επηρεάζουν και τους Τουρκοκυπρίους.
Το πραξικόπημα της ελληνικής χούντας αποτελεί εισβολή, και οι συνέπειές του πλήττουν ολόκληρο τον κυπριακό λαό, Έλληνες και Τούρκους".

[Ζαποτέκος]

ΝΤΑΛΓΚΑ ΝΤΑΛΓΚΑ - ΚΥΜΑΤΑ ΚΥΜΑΤΑ
Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΕΝΟΣ ΤΟΥΡΚΟΥ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΥ ΓΙΑ ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΙΣΒΟΛΗ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ
ΙΟΡΔΑΝΙΔΟΥ ΣΟΦΙΑ



https://www.politeianet.gr/books/978960 ... ata-102319

https://www.tanea.gr/1998/10/21/greece/ ... e-ptwmata/

Πρόκειται για τη συγκλονιστική μαρτυρία ενός Τούρκου οικονομολόγου, του δρα Κιουτσούκ, ο οποίος άλλοτε διώχθηκε ­ κατ' επανάληψη ­ από το τουρκικό καθεστώς και άλλοτε του ενεπιστεύθησαν σημαντικές θέσεις στη χώρα του, ακόμη και στο Τμήμα Εθνικής Ασφαλείας στο τουρκικό ΓΕΕΘΑ.


Το βιβλίο κυκλοφορεί από από τις εκδόσεις «Λιβάνη - Νέα Σύνορα» και είναι γραμμένο από τη δημοσιογράφο Σοφία Ιορδανίδου, η οποία και πήρε τη συνέντευξη από τον οικονομολόγο Ο. Κιουτσούκ που ζει σήμερα στο Παρίσι διωγμένος απ' το καθεστώς της Άγκυρας ( εκκρεμούν μια σειρά
ενταλμάτων σύλληψής του ) . Ο Κιουτσούκ, ως έφεδρος αξιωματικός του τουρκικού στρατού εισβολής, συμμετείχε στις επιχειρήσεις του Αττίλα 2, τον Αύγουστο του '74, στη μαρτυρική Κύπρο.

Περισσότερο απ' όλα ξεχωρίζουν οι ωμές αφηγήσεις για την τουρκική εισβολή. Πρόκειται για πολύ σημαντικό ντοκουμέντο, που ούτως ή άλλως δεν επισκιάζεται από την άποψη του Κιουτσούκ ­ χωρίς ιδιαίτερα μάλιστα επιχειρήματα ­ ότι όλοι οι συλληφθέντες Ελληνοκύπριοι από τους Τούρκους στρατιώτες εκτελέσθηκαν τότε, το '74.

«Θα σου πω για τη δολοφονία μιας γυναίκας, μια κτηνώδη πράξη που όσο ζω δε θα σβήσει απ' το μυαλό μου. Ήμασταν σε κάποιο χωριό, δε θυμάμαι πια τ' όνομά του, για εκκαθαριστική επιχείρηση υπό τις διαταγές του λοχαγού Αλκατσόγλου. Σ' ένα από αυτά τα χωριά της Κύπρου τα γεμάτα κυπαρίσσια κι ευκάλυπτους. Ανταλλάσσονταν λίγοι πυροβολισμοί κι εγώ χώθηκα σ' ένα κήπο γεμάτο άγουρα ακόμα σταφύλια, σε μια άκρη του οποίου υπήρχε μια μικρή στέρνα. Έκοψα ένα τσαμπί σταφύλι και όπως γευόμουν τις ξινές ρώγες του, δίσταζα ν' αποφασίσω αν έπρεπε να κάνω ένα μπάνιο όσο οι στρατιώτες θα λεηλατούσαν τα σπίτια.

Ξαφνικά άκουσα κοντά μου πυροβολισμούς και είδα δύο στρατιώτες, τον Σεφίκ και τον Σουλεϊμάν, να φωνάζουν περήφανοι: "Oldurdum, oldurdum, komutanim", δηλαδή "σκότωσα, σκότωσα, αρχηγέ". Τους ήξερα. Ήταν χουλιγκάνοι. Πλησίασα προς τα εκεί που έδειχναν χειρονομώντας ενθουσιασμένοι. Μια νέα ευτραφής γυναίκα κειτόταν σφαδάζοντας στο χώμα. Είχε τα χέρια δεμένα πισθάγκωνα και ανοιχτά τα σκέλια απ' όπου έτρεχαν άσπρα πηχτά υγρά και αίμα. Είχαν αδειάσει τα πιστόλια τους μεσ' στον κόλπο της. Παρατηρούσα τα χέρια της και τα πόδια της. Μου
φαίνονταν μικρότερα απ' το υπόλοιπο σώμα της. Καθώς την κοίταγα που ξεψύχαγε με χυμένο έξω το σταφύλι των σπλάχνων της, με κόμπους λίπους κολλημένους στο ανοιχτό πληγωμένο φύλο της, με κυρίεψε μια αναγούλα. Ένα προϊστορικό θηλαστικό πιασμένο στα δίχτυα ενός αποτρόπαιου θανάτου.

Την κοίταζα και ένιωθα να μεγαλώνει, να μεγαλώνει σαν φουσκωτή λαστιχένια κούκλα. Πέταξα πέρα τα σταφύλια. Έκανα μεταβολή κι ακριβώς απέναντι, παρατεταγμένοι στην ευθεία, διακόσιοι είκοσι πέντε στρατιώτες ετοιμάζονταν για την αναφορά, σαν να μην έτρεχε τίποτε. Ο ανθυπολοχαγός Τζεμάλ τους έδινε τις απαραίτητες εντολές παρουσίασης. Ο λοχαγός τους έδινε συγχαρητήρια, επισημαίνοντας ότι η επιχείρηση είχε ολοκληρωθεί με απόλυτη επιτυχία. Στα τελευταία λόγια του λοχαγού, κάτι εξερράγη μέσα μου θρυμματίζοντας την απάθεια που το σοκ είχε δημιουργήσει, γυάλινο κλουβί γύρω μου. Δηλαδή θα 'φευγαν και θα τ' άφηναν όλα "καθαρά" στο χωριό. Μαζί και τη γυναίκα άταφη, βορά στα όρνια. Πήδηξα με τ' όπλο προτεταμένο προς το λοχαγό και ρώτησα κοφτά: "Τι θα γίνει μ' αυτή τη γυναίκα;". Θυμήθηκα τα πτώματα που κινούνταν παραμορφωμένα απ' τη ζέστη και τρελαινόμουν. Με το δάχτυλο στη σκανδάλη απευθύνθηκα στον Αλκατσόγλου σε τόνο που δε σήκωνε αντίρρηση. "Διέταξέ τους να τη θάψουν, αλλιώς σε σκοτώνω". Είδα το φόβο να πλημμυρίζει το βλέμμα του. Έδωσε εντολή να σκάψουν έναν τάφο και να τη ρίξουν μέσα. Υπό την απειλή του όπλου, εκτός εαυτού, τους ανάγκασα να τη σκεπάσουν με τις ματωμένες κουβέρτες της και να βάλουν φωτιά. Εξιλαστήριο πυρ, φλόγες αντί λουλούδια, ήταν ό,τι μπορούσα να προσφέρω μέσα στην κόλαση του πολέμου σ' αυτή την άγνωστη. Καθώς ανέβαινα με τους άλλους στα καμιόνια να φύγω, με τράνταξε ένα υστερικό γέλιο. Μια σκέψη αταίριαστη στη σοβαρότητα της στιγμής σφήνωσε στο μυαλό μου. Τι μ' έπιασε και το 'παιξα Αντιγόνη με όπλο και μουστάκια ξαφνιάζοντας αυτούς τους σκληρούς κι ανυποψίαστους άνδρες; Μήπως ήταν το πρώτο άταφο κουφάρι που αντίκριζα; Εκατοντάδες ήταν σπαρμένα στα χωράφια. Γιατί αντέδρασα έτσι ειδικά σ' αυτή τη γυναίκα; Ήταν γιατί δεν μπόρεσα να αποτρέψω τη δολοφονία της, που έγινε μπροστά στα μάτια μου; Ήταν γιατί η στάση του θανάτου της, της αφαιρούσε τη στοιχειώδη αξιοπρέπεια του φύλου της; Λες κι οι νεκροί νοιάζονται να 'ναι αξιοπρεπείς! Ήταν γιατί ξεχείλισε το ποτήρι της αηδίας που ένιωθα μέσα μου για
τις κτηνωδίες που αντίκριζα κάθε μέρα; Φαντάζομαι πως απάντηση δεν υπάρχει, όχι τουλάχιστον αρκετά λογική για ν' αντέχει στην κριτική τού μη-εμπόλεμου. Έκανα χρόνια να ξαναφάω σταφύλι. Για εβδομάδες είχα στα μάτια μου εναλλασσόμενες, σαν οπτικό εφφέ ταινίας τρόμου, τις εικόνες του σταφυλιού, των υγρών της νεκρής μήτρας, της νεκρής μήτρας, των σταφυλιών και πάλι απ' την αρχή. Κι όμως εκείνο το ίδιο βράδυ του φόνου κοιμήθηκα βαθιά.

Το πρωί μίσησα τον εαυτό μου για την αναισθησία μου. Πώς μπόρεσα; Θυμήθηκα τότε την παροιμία που λέει: "Να μη δώσει ο Θεός στον άνθρωπο όσα μπορεί ν' αντέξει" και για πρώτη φορά πίστεψα στην αλήθεια της. Την είχαν βιάσει πρώτα; Ναι, φαντάζομαι ότι έτσι είναι. Εκείνη η άλλη γυναίκα, που 'λεγε ο Νετζατίν πως τη βιάσανε μπροστά στη μάνα και το παιδί της, ήταν στο Τύμπου. Δεν ήμουν εκεί, δεν ήμουν αυτόπτης μάρτυρας. Ο Νετζατίν έκλαιγε καθώς μου το περιέγραφε. Υπηρετούσε είκοσι χρόνια στο στρατό μόνιμος υπαξιωματικός, είχε γυναίκα και παιδιά. Δεν το χωρούσε ο νους του πως το 'χαν κάνει. Ήτανε αξιωματικοί συνάδελφοί του. Πίναν καφέ μαζί και κάναν χοντροκομμένες πλάκες. Είχε κολλήσει το μυαλό του στο περιστατικό. Σαν χαλασμένος δίσκος γραμμοφώνου. Κάθε φορά που μ' έβρισκε έπιανε να μου το διηγείται ξανά και ξανά. Πρόσθετε νέες λεπτομέρειες σε κάθε αφήγηση, λες και φοβόταν μην του διαφύγει τίποτε. Τη βιάζανε δύο, ο ένας από μπρος κι ο άλλος από πίσω. Κι εκείνη σφάδαζε. Από πόνο. Λες και μπορούσε να σφαδάζει απ' την ηδονή! Μπροστά στη μάνα της και στο παιδί της. Ακούς! Τρεις γενιές κακοποιημένες.

Για τις μαζικές εκτελέσεις, υπήρξα αυτόπτης μάρτυρας σε μια απ' αυτές. Φαντάσου έναν τοίχο. Έναν τοίχο φρεσκοασβεστωμένο, εκτυφλωτικά λευκό κάτω απ' το σκληρό φως του μεσημεριού, που καταπίνει κάθε σκιά. Κόντρα στον τοίχο αραδιασμένοι άνδρες, οι πιο πολλοί ώριμης ηλικίας, ηλιοκαμένοι, με σκούρα ρούχα, που από μακριά φάνταζαν τεράστιοι λεκέδες στην αψεγάδιαστη λευκότητα της πέτρας. Ήμουν στο τζιπ, περαστικός από εκεί. Σταμάτησα ένα λεπτό για να κοιτάξω καλύτερα, σαν να μην πίστευα σ' αυτό που έβλεπα, σ' αυτό που καταλάβαινα πως το απόσπασμα απέναντι ήταν έτοιμο να κάνει. Ανάμεσα στους άνδρες ξεχώρισα κάποια παιδιά αμούστακα ακόμα. Ύστερα, απροσδόκητα, το πρόσωπο ενός άνδρα παγίδεψε το βλέμμα μου.


Πρόσωπο ερημωμένο από ελπίδα, τοπίο σεληνιακό. Τα μάτια του δυο σχισμές και μέσα τους λεπίδι η γνώση. Το 'βλεπα ήξερε! Ήξερε πως πεθαίνει. Κρατούσε ίσιο το σώμα του. Ήταν ψηλός και μυώδης. Φορούσε μπλε πουκάμισο. Τα μάτια του δεν τα 'δα καθαρά τι χρώμα είχαν. Είδα μόνο την απελπισία να φωσφορίζει στους βολβούς του που γύριζαν τρελά μέσα στις σάρκινες θήκες τους. Έμοιαζε κιόλας φευγάτος από κει. Δεν ξέρω αν έλπιζε ακόμα στον "από μηχανής Θεό". Έτσι δεν έλεγαν οι δικοί σας κλασικοί; Ένα μπλε πουκάμισο στημένο στον τοίχο, που ιδρώνει απ' τη ζέστη και το φόβο του θανάτου μπορεί, πού ξέρεις, να ελπίζει ως την ύστατη στιγμή. Έβαλα μπρος κι απομακρύνθηκα. Στα εκατόν πενήντα μέτρα περίπου, οι ριπές με πρόλαβαν. Πριν προλάβω να το σκάσω απ' το χώρο. Επαναλαμβανόμενες σαν εφιάλτης. Δε γύρισα να κοιτάξω. Το πρόσωπο του άνδρα μ' ακολούθησε, σφηνωμένο στον αμφιβληστροειδή μου, ημέρες πολλές μέχρι που σβήστηκε από φρέσκια, πιότερο νωπή φρίκη. Ήθελα να ελπίζω, μου 'γινε σχεδόν εμμονή, πως οι ριπές που άκουσα δεν είχαν σχέση με τον τοίχο, με τους ανθρώπους εκεί πέρα. Ήθελα να μην έχω παραστεί στη σκηνή. Ήθελα να 'μουν αλλού. Ήταν πάρα πολλοί για να 'ναι ο θάνατός τους πραγματικότητα. "Πόσοι θάνατοι χρειάζονται μέχρι να καταλάβει κανείς πόσοι άνθρωποι έχουν σκοτωθεί; " ρωτούσε ο Ντύλαν το '70. Εγώ, πάντως, δεν ξέρω ν' απαντήσω...

... Με είχαν στείλει να περισυλλέξω ένα κανόνι που είχε πάθει βλάβη κι είχε μείνει σε κάποιο σημείο του δρόμου. Η διαδικασία αυτή λέγεται στη γλώσσα του στρατού περισυλλογή. Νομίζω ότι είχα πάει μαζί με τον αρχιλοχία τον Νετζατίν, το μάγο των αυτοκινούμενων οβιδοβόλων. Θυμάμαι ότι περάσαμε μέσα από ένα πολύ φτωχό χωριό. Υπήρχαν παντού πτώματα που βρίσκονταν ήδη σε αποσύνθεση και μύριζαν φρικτά. Τα μόνα ζωντανά όντα που συναντούσαμε ήταν οι μύγες. Κοπάδια ολόκληρα, σμήνη, πάνω στα πτώματα. Η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική και το θέαμα μόνο, χωρίς τη βρώμα, θα έπρεπε να μας είχε τρέψει σε φυγή. Όμως πεινούσαμε. Έπρεπε να βρούμε επειγόντως κάτι να φάμε. Η πείνα βλέπεις και το αίσθημα αυτοσυντήρησης ήταν πιο δυνατό από τη φρίκη και την αηδία που νιώθαμε.


Ας γυρίσουμε, όμως, πάλι στο ανοικτό νεκροταφείο που σου 'λεγα πριν. Εγώ, μαζί μ' ένα λοχία, μπήκα σ' ένα σπίτι. Ανακαλύψαμε μερικά κομμάτια χαλούμι, κυπριακό τυρί. Τα πήραμε και βγήκαμε έξω. Σε δευτερόλεπτα οι μύγες άφησαν τα πτώματα και πέσαν στο τυρί μας. Κόβαμε με το χέρι ένα κομμάτι και ως να φτάσει στο στόμα μας άλλαζε χρώμα. Γινόταν μαύρο...


Ο ΤΟΥΡΚΙΚΟΣ στρατός επιβίωσε στο κυπριακό έδαφος από την πρώτη μέρα της εισβολής μέχρι το τέλος του Αυγούστου με τις λεηλασίες. Ο ανεφοδιασμός δε λειτούργησε ποτέ. Σιτιζόμασταν με τ' αποθέματα που είχαν εγκαταλείψει στα σπίτια τους οι Ελληνοκύπριοι και με όσα μας έδιναν οι Τουρκοκύπριοι .

Μίλησα για τους νεκρούς Ελληνοκύπριους που είδα στην πορεία μας μέσα απ' την κυπριακή ύπαιθρο. Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν ζωντανοί αγνοούμενοι... Η παράδοση της διεξαγωγής του πολέμου στην Τουρκία είναι πολύ ισχυρή. Προσπαθούσα να πείσω τους στρατιώτες μου να μη σκοτώνουν αιχμαλώτους με το επιχείρημα ότι θα μπορούσαμε να τους ανταλλάξουμε με δικούς μας. Είχαμε τόσους πολλούς Έλληνες αιχμαλώτους. Τους έβλεπα στοιβαγμένους κατά δεκάδες μέσα στα λεωφορεία. Άκουγα ότι τους πηγαίναν στις φυλακές στα Άδανα και στο Ισκεντερούν. Ήξερα ότι αυτό δε συμβάδιζε με την τουρκική πρακτική. Εδώ ο Εβρέν το '80, όταν άρχισαν οι δολοφονίες των αριστερών, απευθυνόταν αφελέστατα στο λαό και ρωτούσε: "Τι θέλετε να τους κάνω; Να τους βάλω φυλακή για να τους ταΐζω;". Πόσο μάλλον τους αιχμαλώτους. Εγώ προσωπικά έσωσα πολλούς. Τους άφηνα ελεύθερους να φύγουν. Έρχεται στο νου μου ο Γιώργος. Ήταν μια άγρια τίγρις. Νόμιζα ότι θα μας σκοτώσει. Έφυγε, γλίτωσε. Ομαδικές εκτελέσεις έγιναν από τον τουρκικό στρατό. Όμως, να ξέρεις, τις περισσότερες δολοφονίες τις διέπραξαν οι Τουρκοκύπριοι, οι γνωστοί mukavement mucahit (μουκαβεμέτ μουτζαχίντ). Όταν άρχισε ο πόλεμος, τους συμπεριέλαβαν σε κανονικές μονάδες. Ήταν όμως δειλοί και από τις πρώτες μέρες δραπέτευσαν. Οι μουτζαχίντ ανήκαν στην παραστρατιωτική δύναμη, που λειτουργούσε μέσα στην τουρκοκυπριακή κοινότητα, τη γνωστή Οργάνωση Τουρκικής Αντίστασης (ΤΜΤ). Διατηρούσαν στενές σχέσεις με τον αντίστοιχο μηχανισμό που είχε στήσει το ΝΑΤΟ στην Τουρκία, αυτό που στη Δύση είναι γνωστός ως Gladio και στην Ελλάδα, αν δεν κάνω λάθος, ως Κόκκινη Προβιά.* Αρχηγός τους ήταν ο σημερινός πρόεδρος της "Τουρκικής Δημοκρατίας Βορείου Κύπρου", ο Ντενκτάς. Αυτός υπήρξε, πράγματι, εγκληματίας πολέμου και όχι ο Κάρατζιτς.

* βλ. και εδώ Ζαποτέκος @ Επεμβάσεις των ΗΠΑ

[Ζαποτέκος]

Ξέρει κάποιος σε ποιον αριθμό βρίσκονται οι αγνοούμενοι της Κύπρου ; Παλιά ένας συμφορουμίτης - νομίζω λεγόταν Αντίοχος - είχε ανοίξει ένα τέτοιο θέμα στο παλιό φόρουμ.

Το 1974 ήταν 1619. Το 2007 ήταν 1493.

Εδώ https://www.protothema.gr/greece/articl ... leipsanon/ λέει

Τα τελευταία δέκα χρόνια [ 2007 - 2017 ] , 558 Ελληνοκύπριοι και 184 Τουρκοκύπριοι αγνοούμενοι έχουν ταυτοποιηθεί και τα λείψανά τους έχουν επιστραφεί στις οικογένειές τους. Για τις οικογένειες, η αναμονή τελείωσε. Αυτά τα άτομα έχουν τώρα ταφεί και οι τάφοι τους φέρουν το όνομά τους. Για τους αγαπημένους τους, ο πόνος έχει μετατραπεί σε πένθος. Για τους υπόλοιπους 950 Ελληνοκύπριους και 309 Τουρκοκύπριους, που εξακολουθούν να αγνοούνται, οι πληγές παραμένουν ανοικτές ...

Ένα πιο πρόσφατο άρθρο ( 2020 ) https://www.paratiritis-news.gr/gnomes/ ... 6-chronon/ μιλάει για ακόμη 37 ταυτοποιήσεις Ελλήνων :

Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία (Απρίλιος 2017), η ΔΕΑ έχει προχωρήσει σε 1133 εκταφές και έχουν ταυτοποιηθεί και παραδοθεί στις οικογένειές τους τα οστά 779 αγνοουμένων (595 Ελληνοκυπρίων και 184 Τουρκοκύπριων).


Αυτό το άρθρο του Απριλίου 2021 https://cyprustimes.com/koinonia/telos- ... -eyrimata/ λέει πως περιμένουν


200 οστά στο εργαστήριο για ταυτοποίηση .

Ξέρει κάποιος φίλος κάτι νεότερο ;

[zoltan]

υπάρχει το committee on missing persons in Cyprus. Από το σάιτ τους προκύπτει ότι 788 Ε/Κ και 208 Τ/Κ αγνοούνται ακόμα