Από την εποχή της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, και τις εδαφικές δωρεές και κοσμικές παραχωρήσεις του Καρλομάγνου προς τους Πάπες, μέχρι την εποχή παρακμής της φεουδαρχίας όπου ξεκίνησε η αμφισβήτηση της κοσμικής κυριαρχίας των Ποντιφικων, μια σειρά πολέμων ανάδειξης της αστικής τάξης στην εξουσία κατέληξαν στην ενοποίηση της Ιταλίας στα τέλη του 19ου αι. όπου τα Παπικά κράτη παύουν να υπάρχουν, με την-τελική-κατάληψη της Ρώμης από τους... ίδιους του Ιταλούς.
Κάτι, που φυσικά οι Πάπες είχαν κάθε συμφέρον να αντιπαλέψουν.
Έτσι, σαν τους έκπτωτοι βασιλείς, οι εκπρόσωποι "θεού" και φυσικά της φεουδαρχίας και του μεσαιωνισμού, το 1919 αποφάσισαν να εγκαταλείψουν την εξηντάχρονη σχεδόν απομόνωση από τα εγκόσμια που επέφερε η ήττα τους και να κατέλθουν σε...εκλογική αναμέτρηση
με το αστικό καθεστώς που είχε αρχίσει να εδραιώνει την εξουσία του.
Χωρίς να ξεχνάμε πως οι "εκλογές" αποτελούν διαδικασία εναλλαγής πολιτικού προσωπικού της αστικής και καμίας άλλης τάξης στον καπιταλισμό, οι παπάδες των Καθολικών, είχαν έναν ακόμα επιθανάτιο ρόγχο, που δεν ήταν άλλος από την ανάδειξή τους σε πόλο εξουσίας μαζί με τους φιλελεύθερους, απέναντι στο σοσιαλιστικο κόμμα (ακόμα δεν υπήρχε ΚΚ στην Ιταλία), που ανακηρύχτηκε πρώτο στις εκλογές του 1919.
Φυσικά, το σκηνικό που στήθηκε, δεν εξυπηρετούσε καθόλου τους Ιταλούς βιομήχανους στην επιτακτική ανάγκη ριζικής και βίαιης αναδόμησης της παραγωγικής διαδικασίας, καθώς και στο τσάκισμα της ανόδου της Επαναστατικής δράσης που επέφερε στις καπιταλιστικές κοινωνίες η μεγάλη νίκη της Οκτωβριανής στο τέλος του Α' ΠΠ, κι έτσι η ανάδειξη του Μουσολίνι στην Ιταλία (ο οποίος και για να καταλάβουμε για τι είδους σοσιαλιστικό κόμμα μιλάμε, ήταν πριν το '19 μέλος του), από τον Ανιέλι και τον υπόλοιπο καπιταλιστικό κόσμο της χώρας, ήταν μονοδρομος.
Η συνέχεια πολύ απλή : Ο Μουσολίνι, μέσα σε εφτά χρόνια έλυσε αυτό το πρόβλημα αιώνων, αναγνώρισε το κράτος (και τα προνόμια) του Βατικανού, κερδίζοντας αφενός την απαραίτητη κοινωνική ανοχή μέσω της θρησκευτικής αποβλάκωσης των μαζών, αφετέρου την απόλυτη πολιτική εξουσία για λογαριασμό της αστικής τάξης ενώ οι παπάδες των Παπικων κρατών (που είχαν περιοριστεί πλέον σε μια περιοχή γύρω από τη Ρώμη), αναγνώρισαν το Ιταλικό κράτος απεμπολώντας παλιές δόξες σταυροφοριών, από συρόμενοι ταυτόχρονα (και δια παντός) από μελλοντικές εκλογικές αναμετρήσεις, επικαρπώμενες (εις το διηνεκές), μέρος της οικονομικής ισχύος (και μάλιστα μέσω άμεσης συνδιαλλαγής με υπεράκτιες εταιρίες που στήθηκαν γι αυτόν τον σκοπό από τον ίδιο τον Μουσολίνι), καθώς και την απαραίτητη για την εξυπηρέτηση της ανώμαλης ψυχοσύνθεσής τους, δυνατότητα στενότερης διάδρασης με νεαρά άτομα (του ιδίου φύλου κατά κύριο λόγο*).
Παράλληλα, ΚινεζοΣουηδοποίησαν αρχικά τη στάση τους, σχετικά με τον εκφασισμό της Ιταλικής κοινωνίας, που οδηγούσε φανερά και νομοτελειακά στην προετοιμασία για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που θα ακολουθούσε και στη συνέχεια στήριξαν με νύχια και δόντια το φασιστικό καθεστώς όχι μόνο του πρώην δημοσιογράφου, αλλά και αυτά των Φράνκο και Αδόλφου.
Χαρακτηριστικά αναφέρουμε τι έλεγε ο Πάπας Πίος ΙΑ όταν υπογράφηκε η συνθήκη αναγνώρισης του Βατικανού με τον Μουσολίνι:
«Ο Μουσολίνι είναι απεσταλμένος της Θείας Πρόνοιας»
Ο διάδοχός του δε, Πίος ο ΙΒ΄, υποδυόμενος τον Παΐσιο (στον κουβά) before it was cool, εξηγούσε ως εξής τη φιλοναζιστική στάση του Βατικανού: «Πού ξέρεις, μπορεί να κερδίσει τον πόλεμο η Γερμανία».
Α! Και last but not least... Η Αγία Έδρα έχει αφορίσει (από το 1949), όλους τους κομμουνιστές, απανταχού της Γης.
Γι αυτό και μας φαγουρίζει το δεξί από τότε...
*Για τους πανιβλακες του δικαιωματισμού κι επειδή έχουν αποδείξει εδώ και χρόνια πως δεν κόβουν ούτε με βάλε, οπότε θα πρέπει να τους το κάνουμε λαπά για να καταπιούν και να βάλουν πρώτη, η λέξη κλειδί στην πρόταση δεν είναι η "ιδίου".
Είναι η "νεαρά". Βόδια
Φωτο αρχείου : Ο Μουσολίνι υπογράφει τη Συνθήκη του Λατερανού.
Δίπλα, αγορόφιλος μπάρμπας με περίεργα ρούχα.
Εκ του Κομισαριάτου Ιστορικών Αναδρομών, Ανάδρομου Ερμή, Φανταστικών Φίλων και Φαγούρας στ'@®Χ|
ισραηλινοι.