Πότε θα διδαχθούν τα παιδιά μας την αλήθεια για το 1821;Αρθρο του Νίκου Δήμου

[1451]

Ο τύπος διάβασε καθόλου τα σχολικά βιβλία; Όλα αυτά διδάσκονταν όταν τελείωνα το σχολείο.

[Chainis]

Σε παραπάνω ερώτηση :
Κάπου είχα ακούσει πως είναι περιούσιος.

Η γυναίκα του από καταγωγή μόνο.

[paul25]

«The Albanian language is used to a considerable extent in common discourse, and they
say this is true of 15 or 20 villages on the plain." In the southern towns of Argolis, and on the neighboring islands of Spetses, Hydra and Poros, this language is still more extensively employed, but with too little purity to make the Albanian version of the New Testament
very intelligible to the people. The modern Greek language,however, is understood by nearly all the inhabitants whatever be their descent.»
Observations Upon the Peloponnesus and Greek Islands, Made in 1829 Rufus Anderson - Σελίδα 74

Αυτό είναι πιο σαφές. Εδώ (όπως το καταλαβαίνω εγώ) λέει ότι επειδή η Αλβανική γλώσσα δεν εμπεριέχει ¨δύσκολες" λέξεις (είναι πολύ απλή γλώσσα) η Καινή Διαθήκη δεν γινόταν να γραφεί στα Αλβανικά και υπήρχε μόνο στα Εκκλησιαστικά Ελληνικά από τα οποία έμαθαν όλοι οι κάτοικοι τη γλώσσα την Ελληνική. Αυτό καταρρίπτει τη θεωρία του Chainis περί μεταφραστή για αρχαΐζουσα γλώσσα από Μαυροκορδάτο, αλλά και πάλι μου φαίνεται εξωπραγματικό, πόσοι απλοί χωρικοί- ψαράδες (που δεν ξέραν να διαβάζουν και δεν είχαν στο σπίτι τους τη Καινή Διαθήκη) έμαθαν ακούγοντας από τις ψαλμωδίες Ελληνικά και μάλιστα Εκκλησιαστικά; Νομίζω ότι κάτι δε λέει σωστά ο Howe εδώ, κάτι χάνει.

The modern Greek language,however, is understood
modern ΔΕΝ ήταν τότε η γλώσσα των καλαμαράδων.
.

Το ξέρω Nandros αλλά εδώ ο Howe αφήνει να νοηθεί ότι η Καινή Διαθήκη αφού στα Αλβανικά δεν μπορούσε να γίνει κατανοητή στον πολύ κόσμο, τότε συνεπάγεται πως ήταν κατανοητή στα Εκκλησιαστικά Ελληνικά που ξέρουμε ότι ήταν γραμμένη. Είναι σαν να μας λέει ότι αντιλαμβάνονταν και ανώτερα Ελληνικά πέρα από τα απλά (modern). Εκτός αν δεχθούμε πως στην εκκλησία πήγαιναν και δεν καταλάβαιναν τίποτα (που είναι και το πιο πιθανό).

[Μπίστης]

Εκτός αν δεχθούμε πως στην εκκλησία πήγαιναν και δεν καταλάβαιναν τίποτα (που είναι και το πιο πιθανό).

Κάνεις τρελλό ετεροχρονισμό, δεν ήταν χαζοί όπως οι σημερινοί νέοι.

Κρίνοντας από το χωριό μου δεν μπορεί μόνο το πέρασμα του πατρο Κοσμά να έφερε τέτοια ευσέβεια. Ούτε έφτανε ένα πεντάλεπτο κήρυγμα στα αρβανίτικα την Κυριακή ...

[Abalaeos]

Αλλά προβλήματα δεν έχουμε ρε Δήμου

[Northerner]

Θυμάμαι έναν Αναστάσιο Βούλγαρη, αγωνιστή του '21. Ο γιός του Λεωνίδας ήταν υπέρ της ελληνοσλαβικής συνεννόησης . Έγραψε αυτό : https://anemi.lib.uoc.gr/php/pdf_pager. ... axpage=149

Γνωρίζει κάποιος φίλος αν αυτός ο Λεωνίδας Βούλγαρης είχε μάνα Λάκαινα ;

Δυστυχώς δεν είναι πολλοί γνωστοί οι βούλγαροι που πήραν συμμετοχή στην ελληνική επανάσταση εδώ. Κάποιος ιστορικός πρέπει να γράψει βιβλίο, διότι η κοινωνία ξέρει πολύ λίγο γι αυτούς. Ο πιο γνωστός είναι ο Χατζί Χρίστο. Ήταν διοικητής του Ναύπλιο το 1824 κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων των ελλήνων. Κρίμα που εδώ ξέρουμε τόσο λίγο για τα κατορθώματά τους.

[paul25]

Εκτός αν δεχθούμε πως στην εκκλησία πήγαιναν και δεν καταλάβαιναν τίποτα (που είναι και το πιο πιθανό).

Κάνεις τρελλό ετεροχρονισμό, δεν ήταν χαζοί όπως οι σημερινοί νέοι.

Κρίνοντας από το χωριό μου δεν μπορεί μόνο το πέρασμα του πατρο Κοσμά να έφερε τέτοια ευσέβεια. Ούτε έφτανε ένα πεντάλεπτο κήρυγμα στα αρβανίτικα την Κυριακή ...

Μα για να είσαι θρήσκος δεν χρειάζεται να καταλαβαίνεις και να ξέρεις τι λέει το Ευαγγέλιο. Η γιαγιά μου ήταν παντελώς αγράμματη ανάθεμα και αν ήξερε τι λέει η Καινή και η Παλιά Διαθήκη, ωστόσο ήταν πολύ θρήσκα σε διαβεβαιώ.

[Βινόσαυρος]

την εκκλησία πήγαιναν και δεν καταλάβαιναν τίποτα (που είναι και το πιο πιθανό).

ακριβώς όπως και σήμερα

[Βινόσαυρος]

Εκτός αν δεχθούμε πως στην εκκλησία πήγαιναν και δεν καταλάβαιναν τίποτα (που είναι και το πιο πιθανό).

Κάνεις τρελλό ετεροχρονισμό, δεν ήταν χαζοί όπως οι σημερινοί νέοι.

Κρίνοντας από το χωριό μου δεν μπορεί μόνο το πέρασμα του πατρο Κοσμά να έφερε τέτοια ευσέβεια. Ούτε έφτανε ένα πεντάλεπτο κήρυγμα στα αρβανίτικα την Κυριακή ...

Δεν είναι ετεροχρονισμός, η γλώσσα του ευαγγελίου ήταν απόμακρη και τότε,
παράδειγμα είναι για να γίνει κατανοητή η κατάσταση.

[Καλαβρία]

Εκτός αν δεχθούμε πως στην εκκλησία πήγαιναν και δεν καταλάβαιναν τίποτα (που είναι και το πιο πιθανό).

Κάνεις τρελλό ετεροχρονισμό, δεν ήταν χαζοί όπως οι σημερινοί νέοι.

Κρίνοντας από το χωριό μου δεν μπορεί μόνο το πέρασμα του πατρο Κοσμά να έφερε τέτοια ευσέβεια. Ούτε έφτανε ένα πεντάλεπτο κήρυγμα στα αρβανίτικα την Κυριακή ...

Δεν είναι ετεροχρονισμός, η γλώσσα του ευαγγελίου ήταν απόμακρη και τότε,
παράδειγμα είναι για να γίνει κατανοητή η κατάσταση.

όχι και τόσο οσο σήμερα.
Ειδικά σε περιοχές με διαλεκτικό πλουτο και συντηρητική γλώσσα πχ Κρητη

Να μην σου πω για Τσακωνιά και Ποντο που οι γηραιότεροι νομιζαν οτι το Ευαγγελιο ηταν γραμμένο στη γλώσσα τους

[Μπίστης]

η γλώσσα του ευαγγελίου ήταν απόμακρη και τότε,

όχι και τόσο οσο σήμερα.

[Καλαβρία]

η γλώσσα του ευαγγελίου ήταν απόμακρη και τότε,

όχι και τόσο οσο σήμερα.

[Ζαποτέκος]

Το «Συνδικάτο» του Μισελληνισμού

Ακούω τελευταία (και παλαιότερα, βέβαια) το γνωστό «επιχείρημα» ότι οι Έλληνες απελευθερώθηκαν το… 1827, χάρις στην παρέμβαση των τριών συμμαχικών στόλων (Βρετανίας, Γαλλίας, Ρωσίας) στο Ναυαρίνο!
Άρα, δεν «κερδίσαμε» την Ανεξαρτησία μας. Μας τη «χάρισαν»…
Μήπως τους τη… «χρωστάμε», κι όλα;

Πρώτη παρατήρηση: Κάθε μεγάλη Επανάσταση βοηθήθηκε με κάποιο τρόπο από το εξωτερικό. Όχι μόνο στην Ελλάδα. Παντού…

Στην Αμερικανική Επανάσταση (1775-81) καθοριστική ήταν η παρέμβαση του Γαλλικού Ναυτικού και του ίδιου του Γάλλου ευγενούς Λαφαγιέτ, ο οποίος άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο πολεμούσαν ως τότε οι «Πατριώτες» του Τζόρτζ Ουάσιγκτον.
Στην κορύφωση του Πολέμου (μετά το 1780), μάλιστα, το Γαλλικό Ναυτικό υπό τον Ναύαρχο Κόμη Γκράς, κατάφερε να νικήσει (και να αποκλείσει) παρέμβαση του Βρετανικού Ναυτικού. Ήταν μια από τις ελάχιστες φορές που το Γαλλικό Ναυτικό νίκησε τη θαλασσοκράτειρα Βρετανία!

Την ίδια εποχή, στο Πόλεμο κατά των Βρετανών – και υπέρ των Αμερικανών Επαναστατών – είχε μπει και η Ισπανία με την Αρμάδα της υπό τον Ναύαρχο Λουί ντε Κορντομπά (σε ξεχωριστές – αλλά και σε κοινές – ναυτικές επιχειρήσεις με το γαλλικό στόλο του Ατλαντικού, κατά του βρετανικού ναυτικού).

Στην τελική και πιο αποφασιστική μάχη του Yorktown (Σεπτέμβριος-Οκτώβριος 1781) ο Βρετανός αρχιστράτηγος Κορνουάλις, έχασε, γιατί οι ενισχύσεις που περίμενε δεν έφτασαν ποτέ – τους παρεμπόδισε το Γαλλικό Ναυτικό. Αντίθετα αποβιβάστηκαν τότε μερικές χιλιάδες Γαλλικού τακτικού στρατού (με πυροβόλα), που ενώθηκαν με τους Αμερικανούς και έγειραν την πλάστιγγα της μάχης υπέρ τους.

Όταν συνθηκολόγησε μετά την ήττα στο Yorktown, o Κορνουάλις παραδόθηκε σε δύο στρατούς περίπου ισοδύναμους: τον Αμερικανικό υπό τον Ουάσιγκτον και το Γαλλικό εκστρατευτικό σώμα υπό τον Κόμη Ροσσαμπώ.

Στη διεξαγωγή της τελικής φάσης των επιχειρήσεων, η συμμετοχή των Γάλλων ήταν καθοριστική (ο Ουάσιγκτον ήθελε να επιτεθεί στη Νέα Υόρκη, δεν ήθελε καν να δώσει την τελική μάχη στο Yorktown, οι Γάλλοι επέμεναν).

Στις περισσότερες μάχες εκείνου το Πολέμου οι Αμερικανοί έχασαν. Αλλά κέρδισαν τρεις καθοριστικές: στο Κάμντεν, στη Σαρατόγκα και στο Yorktown. Και οι νίκες τους σταθεροποιήθηκαν όταν άρχισε να «ρέει» η γαλλική βοήθεια.

Γιατί οι Γάλλοι, πέρα από την πλήρη ανάμιξη του ναυτικού τους και του εκστρατευτικού τους σώματος στο πλευρό των Αμερικανών, τους έστειλαν και μεγάλη οικονομική βοήθεια – σε χρήματα, εφόδια, όπλα πυρομαχικά.

(Πολλοί υποστηρίζουν, μάλιστα, ότι οι υπέρογκες δαπάνες της Γαλλίας υπέρ των Αμερικανών επαναστατών τότε, επέσπευσαν λίγα χρόνια αργότερα τη μεγάλη χρεοκοπία της Γαλλίας, που πυροδότησε τη Γαλλική Επανάσταση του 1789)

Παρ’ όλη την καθοριστική στήριξη της Γαλλίας (και της Ισπανίας), όμως, ουδείς αμφισβήτησε ποτέ την επιτυχία των Αμερικανών στην Επανάστασή τους.

Στη «Ένδοξη Επανάσταση» των Βρετανών του 1688-89 (που δεν είχε καμία σχέση με την αληθινή Επανάσταση του Κρόμβελ 1642-49), υπήρξε άμεση ανάμιξη των… Ολλανδών! Πρόκειται στην ουσία για μια δυναστική-εκκλησιαστική ρύθμιση, όπου ο τότε Βρετανός Βασιλέας Ιάκωβος (James), τελευταίος της δυναστείας των Στιούαρτ – Καθολικός ο ίδιος – αντικαταστάθηκε από την κόρη του Μαίρη και τον σύζυγό της τον Ολλανδό Γουλιέλμο της Οράγγης – προτεστάντες και οι δύο.

Ο Γουλιέλμος εισέβαλε στη Βρετανία με εκστρατευτικό σώμα Ολλανδών κυρίως, και εξεδίωξε τον πεθερό του! Έχοντας, όμως τη στήριξη μέρους του βρετανικού πληθυσμού.

Οι Βρετανοί ΔΕΝ γιορτάζουν την πρώτη δημοκρατική επανάσταση στην Ευρώπη, που έγινε από τον Κρόμβελ! Γιορτάζουν το αποτέλεσμα της… εισβολής των Ολλανδών συμπεθέρων!

Παρ’ όλα αυτά ουδείς αμφισβήτησε, πως τότε είναι η γέννηση της Βρετανικής Συνταγματικής μοναρχίας υπό τη σκέπη της (Προτεσταντικής) Αγγλικανικής Εκκλησίας, που εξέφραζε και στηρίχθηκε από την μεγάλη πλειονότητα του Βρετανικού λαού.

Και οι Ολλανδοί δεν θα είχαν καταφέρει ποτέ να θεμελιώσουν την ανεξαρτησία τους, αν δεν είχαν στηριχθεί επανειλημμένως, από τους Βρετανούς κατά των Ισπανών, από τους Βρετανούς ξανά, κατά των Γάλλων. Από τους Γάλλους κατά των Βρετανών. Τέλος, από Βρετανούς και Πρώσους κατά των Επαναστατημένων Γάλλων.

Παρ’ όλα αυτά, η Ανεξαρτησία της Ολλανδίας – και οι θαλασσοκρατορία που έστησε – είναι δικό της επίτευγμα, κι αυτό δεν αμφισβητήθηκε ποτέ.
Θα μπορούσα να αναφέρω πολλαπλά ιστορικά παραδείγματα ακόμα, όπου τα κινήματα ανεξαρτησίας διαφόρων λαών, στηρίχθηκαν αποφασιστικά,την πιο κρίσιμη στιγμή, από παρεμβάσεις ξένων δυνάμεων υπέρ τους! Χωρίς ποτέ αυτό να αμφισβητήσει τη σημασία της δικής τους εξέγερσης – και της αντοχής που έδειξαν (μέχρι να χρειαστούν την «εξωτερική βοήθεια»).

Μένω σε ένα ακόμα:

Μετά την ανατροπή του Τσάρου Νικολάου στη Ρωσία το Φεβρουάριο του 1917, όταν μαίνονταν ακόμα ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμο, οι Γερμανοί του Κάιζερ, βοήθησαν τον μπολσεβίκο ηγέτη Βλαδίμηρο Λένιν να πάει – από τη Ζυρίχη, όπου βρισκόταν πρόσφυγας τότε – στη Ρωσία μέσω γερμανικού εδάφους. Η περιβόητη αποστολή του «σφραγισμένου τρένου» (που δεν ήταν σφραγισμένο, απλώς ο Λένιν και οι συνοδοί του είχαν δεσμευτεί να μην κατέβουν σε κανένα ενδιάμεσο σημείο της διαδρομής…).

Τον Λένιν δεν τον ήθελε η προσωρινή δημοκρατική κυβέρνηση της Ρωσίας γιατί ο μπολσεβίκος ηγέτης υποστήριζε πως η Ρωσία έπρεπε να συνθηκολογήσει αμέσως με τους Γερμανούς και να βγει από τον Πόλεμο.

Ενώ η προσωρινή κυβέρνηση είχε δεσμευτεί στους Βρετανούς και Γάλλους συμμάχους τους τη εποχή εκείνη, να συνεχίσει τον Πόλεμο κατά της Γερμανίας του Κάϊζερ.

Έτσι την ίδια εποχή η προσωρινή κυβέρνηση επέτρεψε σε έναν άλλο Ρώσο Επαναστάτη, τον Πλεχάνοφ να επιστρέψει στη Ρωσία (με βρετανικό πολεμικό πλοίο, μάλιστα), γιατί ο Πλεχάνοφ είχε δεχθεί να παραμείνει η Ρωσία στο πλευρό των Συμμάχων (της Αντάντ). Ενώ στο Λένιν που ήθελε άμεση συνθηκολόγηση της Ρωσίας είχε απαγορευτεί η είσοδος (και τον έστειλαν «πακέτο» οι Γερμανοί).

Ο καθένας ό,τι τον βόλευε τότε…

Τελικά ο Λένιν έφτασε στην Πετρούπολη τον Απρίλιο του 1917, κατάφερε να πάρουν την εξουσία οι Μπολσεβίκοι τον Οκτώβρη-Νοέμβρη το 1917 και λίγο αργότερα κήρυξε αποστρατεία του ρωσικού στρατού και υπέγραψε την Συνθήκη του Μπρέστ Λιτόφσκ. Που υπήρξε συνθηκολόγηση της Ρωσίας και έδωσε μεγάλη «ανάσα» στους Γερμανούς του Κάϊζερ τότε (αλλά δεν τους έσωσε τελικά).

Είναι προφανές ότι η άφιξη του Λένιν στη Ρωσία με το βοήθεια των Γερμανών υπήρξε καθοριστική για τα γεγονότα που ακολούθησαν εκεί! Αλλά ουδείς αμφισβητεί τη Ρωσική Επανάσταση, την ανθεκτικότητα και το δυναμισμό που έδειξε (και τις αγριότητες στις οποίες οδήγησε, βέβαια, αργότερα…).

Μόνο στην Ελλάδα, αμφισβητείται η ίδια η Επανάσταση της Παλιγγενεσίας, από ένα… τυχαίο περιστατικό εμπλοκής ξένων στόλων, έξη χρόνια μετά την έκρηξή της!

Δεύτερον, να ξεκαθαρίσουμε λοιπόν, ότι η ίδια η Ναυμαχία του Ναυαρίνου (8 Οκτωβρίου 1827), υπήρξε… «συμπτωματικό γεγονός»! Οι τρεις συμμαχικοί στόλοι της Μεσογείου (Βρετανίας, Γαλλίας, Ρωσίας) δεν πήγαν εκεί για να συγκρουστούν. Πήγαν για να ζητήσουν από τον ενωμένο Τουρκο-αιγυπτιακό στόλο να απομακρυνθεί μαζί με Αιγυπτιακό εκστρατευτικό σώμα υπό τον Ιμπραήμ, που είχε ρημάξει την Πελοπόννησο, είχε καταστείλει μεγάλο μέρος των επαναστατημένων Ελλήνων, αλλά δεν την είχε καταλάβει ακόμα ολόκληρη.

Παρά ορισμένες αιματηρές αψιμαχίες που προηγήθηκαν, κανείς από τους «συμμάχους» δεν επιθυμούσε άμεση εμπλοκή. Ούτε κι όταν άρχισαν να τους χτυπάνε παράκτια πυροβόλα των Τούρκων.

Η εμπλοκή άρχισε όταν αγγελιοφόρος των Βρετανών μέσα σε λέμβο, πυροβολήθηκε και σκοτώθηκε μαζί με τους συνοδούς του, οπότε ξαφνικά γενικεύθηκαν οι εχθροπραξίες.

Και ο Βρετανός Ναύαρχος Κόρδικτον πέρασε διοικητική εξέταση όταν επέστρεψε στην Πατρίδα του νικητής (αθωώθηκε αρχικά, όμως αργότερα απαλλάχθηκε των καθηκόντων του, με άλλη αφορμή).

Είναι χαρακτηριστικό ότι λίγο μετά τη Ναυμαχία έπεσε η κυβέρνηση Κάννιγκ στην Αγγλία και πήρε την εξουσία η κυβέρνηση Ουέλλιγκτων, που ήταν πιο φίλο-τουρκική!

Είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι τόσο οι Βρετανοί της εποχής, όσο και οι Γάλλοι, χαρακτήρισαν την Ναυμαχία του Ναυαρίνου, ένα… «απρόοπτο συμβάν» (untoward event)!

Και το πιο χαρακτηριστικό απ’ όλα: ένα γεγονός που χαρακτηρίστηκε «απρόοπτο» απ’ όλους τους βασικούς του πρωταγωνιστές του, στην ίδια την Ελλάδα χρησιμοποιείται για να αμφισβητηθεί η σημασία της Μεγάλης Ελληνικής Επανάστασης.

Τρίτον, στη μελέτη της Ιστορίας δεν «επιτρέπεται» το ερώτημα: «τι θα είχε γίνει τελικά, αν μια κρίσιμη στιγμή είχε συμβεί κάτι διαφορετικό».

Δεν θα το μάθουμε ποτέ.

Τι θα είχε συμβεί, αν ο Γάλλος στρατηγός Ρωσαμπώ δεν είχε καταφέρει να πείσει τον Τζώρτζ Ουάσιγκτων να μείνουν και να πολεμήσουν στο Yorktown;
Τι θα είχε συμβεί, αν είχαν φτάσει εγκαίρως οι ενισχύσεις που περίμενε ο βρετανός στρατηγός Κορνουάλις στο Yorktown;
Τι θα είχε γίνει, αν ο Λένιν δεν είχε «σταλεί» από τους Γερμανούς στη Ρωσία την άνοιξη του 1917;
Τι θα είχε συμβεί αν δεν ξεσπούσε «απροσδόκητα» η ναυμαχία στο Ναυαρίνο;

Κανένα από αυτά τα ερωτήματα δεν είναι «θεμιτά»!

Η απάντηση είναι σε όλα: Δεν ξέρουμε! Δεν μπορούμε να ξέρουμε.

Η έκβαση της Ιστορίας μπορεί να ήταν πολύ διαφορετική. Μπορεί όμως, να ήταν και παρόμοια – από άλλο δρόμο ή από άλλο μονοπάτι.

Τέταρτον, το βέβαιο είναι πως μέχρι το 1825 που αποβιβάστηκε ο Ιμπράημ με τον Αιγυπτιακό στρατό στην Πελοπόννησο, οι Επαναστατημένοι Έλληνες είχαν κατανικήσει τους Οθωμανούς παντού! Και στην Πελοπόννησο και στη Στερεά και στα νησιά.

Γι’ αυτό και οι ηττημένοι Οθωμανοί ζήτησαν από τους συμμάχους τους Αιγυπτίους του Μεχμέτ Αλι Πασά (τυπικά υποτελείς τους, αλλά στην πραγματικότητα ανώτερους στρατιωτικά), να παρέμβουν εναντίον των Ελλήνων στην Πελοπόννησο και στην Κρήτη και να τις προσαρτήσουν μετά.

Οι Έλληνες είχαν νικήσει στρατιωτικά του Τούρκους! Αντιμετώπιζαν πλέον μια δεύτερη Οθωμανική δύναμη.

Μια άλλη δύναμη – την Αίγυπτο – που τα επόμενα δέκα χρόνια εισέβαλε δύο φορές στην Τουρκία (1832 και 1839) νίκησε και τις δύο φορές τους Τούρκους, οι οποίοι σώθηκαν μετά από άμεση παρέμβαση – τι σύμπτωση; – και των Ρώσων και των Βρετανών και των Γάλλων. Κι εκείνες υπήρξαν πραγματικές και «σκοπούμενες» επεμβάσεις. Όχι «απροσδόκητα συμβάντα».

Μπορούμε, λοιπόν, να ρωτήσουμε κι εμείς τώρα: τι θα είχε απογίνει η Οθωμανική Τουρκία, ήδη από τότε, αν δεν την είχαν «σώσει» οι Ρώσοι το 1832;

Κι ακόμα, αν δεν ήταν οι Επαναστατημένοι Έλληνες τότε, τόσο ανθεκτικοί να κρατιούνται όρθιοι επί δύο χρόνια (1825-27), παρ’ όλο που ο Ιμπραήμ προήλαυνε παντού, να τον κρατάνε και να αντιστέκονται.

Καμία επέμβαση των τριών στόλων δεν θα τους είχε σώσει αν είχαν συνθηκολογήσει ήδη.

Στην πραγματικότητα οι Επαναστατημένοι Έλληνες κατήγαγαν πολύ περισσότερες νίκες χωρίς καμία βοήθεια πριν το 1825 – απ’ ό,τι οι Αμερικανοί Επαναστάτες πριν την επέμβαση των Γάλλων (και των Ισπανών).

Και κρατήθηκαν όρθιοι με πολύ μικρότερη εξωτερική βοήθεια (σε εφόδια και χρήμα) απ’ ό,τι οι Αμερικανοί Επαναστάτες.

Και επέμεναν – μετά την Ναυμαχία του Ναυαρίνου – σε πλήρη Ανεξαρτησία από τους Οθωμανούς (αντίθετα με τις αποφάσεις των «Προστατιδών Δυνάμεων» αρχικά, να τους κάνουν «φόρου υποτελείς» στην Υψηλή Πύλη – όπως συνέβη για αρκετές δεκαετίες με τους Σέρβους).

Και επέμεναν ακόμα, να κερδίσουν μέσα στο νέο κράτος τους και ολόκληρη τη Στερεά, όχι μόνο την Πελοπόννησο που τους «έδιναν» αρχικά. Και το πέτυχαν μετά την εκδίωξη του Ιμπραήμ, επιχειρώντας επί τρία χρόνια ακόμα, συνεχώς, σε όλη τη Στερεά απωθώντας του Τούρκους από παντού.

Η Επανάσταση του 1821 ήταν μια «εποποιία» – και πριν την Ναυμαχία του Ναυαρίνου, και μετά – και ανεξάρτητα απ’ αυτήν!

Οι Ευρωπαίοι είχαν ξαναδεί μεγάλες επαναστάσεις τότε (κυρίως τη Γαλλική). Αλλά τέτοια μεγαλειώδη επανάσταση ενός μικρού λαού, να τολμά τόσο, να αψηφά τόσα, να περνάει τόσα, να επιμένει τόσα και να αντέχει τόσο, δεν είχαν ξαναδεί!

Τους φαινόταν όπως είπε ο Λόρδος Βύρων κάποτε, ως κάτι «εξώ-κοσμο»!

Και ήταν.

Γι’ αυτό και κέρδισε τις ψυχές των Ευρωπαίων εκείνης της εποχής.

Γι’ αυτό και υποκίνησε τέτοιο πρωτόγνωρο πανευρωπαϊκό κίνημα Φιλελληνισμού απ’ όλα τα φιλελεύθερα πνεύματα εκείνης της εποχής.

Κρίμα που σήμερα απαξιώνεται από τους… «φιλελέδες» κι από το «ηνωμένο Συνδικάτο» του Μισελληνισμού– Δεξιάς και Αριστεράς – μέσα στην ίδια την Ελλάδα.

Γράφει ο Θανάσης Κ.
http://www.antibaro.gr/article/24102

[Fluffy]

Το «Συνδικάτο» του Μισελληνισμού

Ακούω τελευταία (και παλαιότερα, βέβαια) το γνωστό «επιχείρημα» ότι οι Έλληνες απελευθερώθηκαν το… 1827, χάρις στην παρέμβαση των τριών συμμαχικών στόλων (Βρετανίας, Γαλλίας, Ρωσίας) στο Ναυαρίνο!
Άρα, δεν «κερδίσαμε» την Ανεξαρτησία μας. Μας τη «χάρισαν»…
Μήπως τους τη… «χρωστάμε», κι όλα;

Πρώτη παρατήρηση: Κάθε μεγάλη Επανάσταση βοηθήθηκε με κάποιο τρόπο από το εξωτερικό. Όχι μόνο στην Ελλάδα. Παντού…

Στην Αμερικανική Επανάσταση (1775-81) καθοριστική ήταν η παρέμβαση του Γαλλικού Ναυτικού και του ίδιου του Γάλλου ευγενούς Λαφαγιέτ, ο οποίος άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο πολεμούσαν ως τότε οι «Πατριώτες» του Τζόρτζ Ουάσιγκτον.
Στην κορύφωση του Πολέμου (μετά το 1780), μάλιστα, το Γαλλικό Ναυτικό υπό τον Ναύαρχο Κόμη Γκράς, κατάφερε να νικήσει (και να αποκλείσει) παρέμβαση του Βρετανικού Ναυτικού. Ήταν μια από τις ελάχιστες φορές που το Γαλλικό Ναυτικό νίκησε τη θαλασσοκράτειρα Βρετανία!

Την ίδια εποχή, στο Πόλεμο κατά των Βρετανών – και υπέρ των Αμερικανών Επαναστατών – είχε μπει και η Ισπανία με την Αρμάδα της υπό τον Ναύαρχο Λουί ντε Κορντομπά (σε ξεχωριστές – αλλά και σε κοινές – ναυτικές επιχειρήσεις με το γαλλικό στόλο του Ατλαντικού, κατά του βρετανικού ναυτικού).

Στην τελική και πιο αποφασιστική μάχη του Yorktown (Σεπτέμβριος-Οκτώβριος 1781) ο Βρετανός αρχιστράτηγος Κορνουάλις, έχασε, γιατί οι ενισχύσεις που περίμενε δεν έφτασαν ποτέ – τους παρεμπόδισε το Γαλλικό Ναυτικό. Αντίθετα αποβιβάστηκαν τότε μερικές χιλιάδες Γαλλικού τακτικού στρατού (με πυροβόλα), που ενώθηκαν με τους Αμερικανούς και έγειραν την πλάστιγγα της μάχης υπέρ τους.

Όταν συνθηκολόγησε μετά την ήττα στο Yorktown, o Κορνουάλις παραδόθηκε σε δύο στρατούς περίπου ισοδύναμους: τον Αμερικανικό υπό τον Ουάσιγκτον και το Γαλλικό εκστρατευτικό σώμα υπό τον Κόμη Ροσσαμπώ.

Στη διεξαγωγή της τελικής φάσης των επιχειρήσεων, η συμμετοχή των Γάλλων ήταν καθοριστική (ο Ουάσιγκτον ήθελε να επιτεθεί στη Νέα Υόρκη, δεν ήθελε καν να δώσει την τελική μάχη στο Yorktown, οι Γάλλοι επέμεναν).

Στις περισσότερες μάχες εκείνου το Πολέμου οι Αμερικανοί έχασαν. Αλλά κέρδισαν τρεις καθοριστικές: στο Κάμντεν, στη Σαρατόγκα και στο Yorktown. Και οι νίκες τους σταθεροποιήθηκαν όταν άρχισε να «ρέει» η γαλλική βοήθεια.

Γιατί οι Γάλλοι, πέρα από την πλήρη ανάμιξη του ναυτικού τους και του εκστρατευτικού τους σώματος στο πλευρό των Αμερικανών, τους έστειλαν και μεγάλη οικονομική βοήθεια – σε χρήματα, εφόδια, όπλα πυρομαχικά.

(Πολλοί υποστηρίζουν, μάλιστα, ότι οι υπέρογκες δαπάνες της Γαλλίας υπέρ των Αμερικανών επαναστατών τότε, επέσπευσαν λίγα χρόνια αργότερα τη μεγάλη χρεοκοπία της Γαλλίας, που πυροδότησε τη Γαλλική Επανάσταση του 1789)

Παρ’ όλη την καθοριστική στήριξη της Γαλλίας (και της Ισπανίας), όμως, ουδείς αμφισβήτησε ποτέ την επιτυχία των Αμερικανών στην Επανάστασή τους.

Στη «Ένδοξη Επανάσταση» των Βρετανών του 1688-89 (που δεν είχε καμία σχέση με την αληθινή Επανάσταση του Κρόμβελ 1642-49), υπήρξε άμεση ανάμιξη των… Ολλανδών! Πρόκειται στην ουσία για μια δυναστική-εκκλησιαστική ρύθμιση, όπου ο τότε Βρετανός Βασιλέας Ιάκωβος (James), τελευταίος της δυναστείας των Στιούαρτ – Καθολικός ο ίδιος – αντικαταστάθηκε από την κόρη του Μαίρη και τον σύζυγό της τον Ολλανδό Γουλιέλμο της Οράγγης – προτεστάντες και οι δύο.

Ο Γουλιέλμος εισέβαλε στη Βρετανία με εκστρατευτικό σώμα Ολλανδών κυρίως, και εξεδίωξε τον πεθερό του! Έχοντας, όμως τη στήριξη μέρους του βρετανικού πληθυσμού.

Οι Βρετανοί ΔΕΝ γιορτάζουν την πρώτη δημοκρατική επανάσταση στην Ευρώπη, που έγινε από τον Κρόμβελ! Γιορτάζουν το αποτέλεσμα της… εισβολής των Ολλανδών συμπεθέρων!

Παρ’ όλα αυτά ουδείς αμφισβήτησε, πως τότε είναι η γέννηση της Βρετανικής Συνταγματικής μοναρχίας υπό τη σκέπη της (Προτεσταντικής) Αγγλικανικής Εκκλησίας, που εξέφραζε και στηρίχθηκε από την μεγάλη πλειονότητα του Βρετανικού λαού.

Και οι Ολλανδοί δεν θα είχαν καταφέρει ποτέ να θεμελιώσουν την ανεξαρτησία τους, αν δεν είχαν στηριχθεί επανειλημμένως, από τους Βρετανούς κατά των Ισπανών, από τους Βρετανούς ξανά, κατά των Γάλλων. Από τους Γάλλους κατά των Βρετανών. Τέλος, από Βρετανούς και Πρώσους κατά των Επαναστατημένων Γάλλων.

Παρ’ όλα αυτά, η Ανεξαρτησία της Ολλανδίας – και οι θαλασσοκρατορία που έστησε – είναι δικό της επίτευγμα, κι αυτό δεν αμφισβητήθηκε ποτέ.
Θα μπορούσα να αναφέρω πολλαπλά ιστορικά παραδείγματα ακόμα, όπου τα κινήματα ανεξαρτησίας διαφόρων λαών, στηρίχθηκαν αποφασιστικά,την πιο κρίσιμη στιγμή, από παρεμβάσεις ξένων δυνάμεων υπέρ τους! Χωρίς ποτέ αυτό να αμφισβητήσει τη σημασία της δικής τους εξέγερσης – και της αντοχής που έδειξαν (μέχρι να χρειαστούν την «εξωτερική βοήθεια»).

Μένω σε ένα ακόμα:

Μετά την ανατροπή του Τσάρου Νικολάου στη Ρωσία το Φεβρουάριο του 1917, όταν μαίνονταν ακόμα ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμο, οι Γερμανοί του Κάιζερ, βοήθησαν τον μπολσεβίκο ηγέτη Βλαδίμηρο Λένιν να πάει – από τη Ζυρίχη, όπου βρισκόταν πρόσφυγας τότε – στη Ρωσία μέσω γερμανικού εδάφους. Η περιβόητη αποστολή του «σφραγισμένου τρένου» (που δεν ήταν σφραγισμένο, απλώς ο Λένιν και οι συνοδοί του είχαν δεσμευτεί να μην κατέβουν σε κανένα ενδιάμεσο σημείο της διαδρομής…).

Τον Λένιν δεν τον ήθελε η προσωρινή δημοκρατική κυβέρνηση της Ρωσίας γιατί ο μπολσεβίκος ηγέτης υποστήριζε πως η Ρωσία έπρεπε να συνθηκολογήσει αμέσως με τους Γερμανούς και να βγει από τον Πόλεμο.

Ενώ η προσωρινή κυβέρνηση είχε δεσμευτεί στους Βρετανούς και Γάλλους συμμάχους τους τη εποχή εκείνη, να συνεχίσει τον Πόλεμο κατά της Γερμανίας του Κάϊζερ.

Έτσι την ίδια εποχή η προσωρινή κυβέρνηση επέτρεψε σε έναν άλλο Ρώσο Επαναστάτη, τον Πλεχάνοφ να επιστρέψει στη Ρωσία (με βρετανικό πολεμικό πλοίο, μάλιστα), γιατί ο Πλεχάνοφ είχε δεχθεί να παραμείνει η Ρωσία στο πλευρό των Συμμάχων (της Αντάντ). Ενώ στο Λένιν που ήθελε άμεση συνθηκολόγηση της Ρωσίας είχε απαγορευτεί η είσοδος (και τον έστειλαν «πακέτο» οι Γερμανοί).

Ο καθένας ό,τι τον βόλευε τότε…

Τελικά ο Λένιν έφτασε στην Πετρούπολη τον Απρίλιο του 1917, κατάφερε να πάρουν την εξουσία οι Μπολσεβίκοι τον Οκτώβρη-Νοέμβρη το 1917 και λίγο αργότερα κήρυξε αποστρατεία του ρωσικού στρατού και υπέγραψε την Συνθήκη του Μπρέστ Λιτόφσκ. Που υπήρξε συνθηκολόγηση της Ρωσίας και έδωσε μεγάλη «ανάσα» στους Γερμανούς του Κάϊζερ τότε (αλλά δεν τους έσωσε τελικά).

Είναι προφανές ότι η άφιξη του Λένιν στη Ρωσία με το βοήθεια των Γερμανών υπήρξε καθοριστική για τα γεγονότα που ακολούθησαν εκεί! Αλλά ουδείς αμφισβητεί τη Ρωσική Επανάσταση, την ανθεκτικότητα και το δυναμισμό που έδειξε (και τις αγριότητες στις οποίες οδήγησε, βέβαια, αργότερα…).

Μόνο στην Ελλάδα, αμφισβητείται η ίδια η Επανάσταση της Παλιγγενεσίας, από ένα… τυχαίο περιστατικό εμπλοκής ξένων στόλων, έξη χρόνια μετά την έκρηξή της!

Δεύτερον, να ξεκαθαρίσουμε λοιπόν, ότι η ίδια η Ναυμαχία του Ναυαρίνου (8 Οκτωβρίου 1827), υπήρξε… «συμπτωματικό γεγονός»! Οι τρεις συμμαχικοί στόλοι της Μεσογείου (Βρετανίας, Γαλλίας, Ρωσίας) δεν πήγαν εκεί για να συγκρουστούν. Πήγαν για να ζητήσουν από τον ενωμένο Τουρκο-αιγυπτιακό στόλο να απομακρυνθεί μαζί με Αιγυπτιακό εκστρατευτικό σώμα υπό τον Ιμπραήμ, που είχε ρημάξει την Πελοπόννησο, είχε καταστείλει μεγάλο μέρος των επαναστατημένων Ελλήνων, αλλά δεν την είχε καταλάβει ακόμα ολόκληρη.

Παρά ορισμένες αιματηρές αψιμαχίες που προηγήθηκαν, κανείς από τους «συμμάχους» δεν επιθυμούσε άμεση εμπλοκή. Ούτε κι όταν άρχισαν να τους χτυπάνε παράκτια πυροβόλα των Τούρκων.

Η εμπλοκή άρχισε όταν αγγελιοφόρος των Βρετανών μέσα σε λέμβο, πυροβολήθηκε και σκοτώθηκε μαζί με τους συνοδούς του, οπότε ξαφνικά γενικεύθηκαν οι εχθροπραξίες.

Και ο Βρετανός Ναύαρχος Κόρδικτον πέρασε διοικητική εξέταση όταν επέστρεψε στην Πατρίδα του νικητής (αθωώθηκε αρχικά, όμως αργότερα απαλλάχθηκε των καθηκόντων του, με άλλη αφορμή).

Είναι χαρακτηριστικό ότι λίγο μετά τη Ναυμαχία έπεσε η κυβέρνηση Κάννιγκ στην Αγγλία και πήρε την εξουσία η κυβέρνηση Ουέλλιγκτων, που ήταν πιο φίλο-τουρκική!

Είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι τόσο οι Βρετανοί της εποχής, όσο και οι Γάλλοι, χαρακτήρισαν την Ναυμαχία του Ναυαρίνου, ένα… «απρόοπτο συμβάν» (untoward event)!

Και το πιο χαρακτηριστικό απ’ όλα: ένα γεγονός που χαρακτηρίστηκε «απρόοπτο» απ’ όλους τους βασικούς του πρωταγωνιστές του, στην ίδια την Ελλάδα χρησιμοποιείται για να αμφισβητηθεί η σημασία της Μεγάλης Ελληνικής Επανάστασης.

Τρίτον, στη μελέτη της Ιστορίας δεν «επιτρέπεται» το ερώτημα: «τι θα είχε γίνει τελικά, αν μια κρίσιμη στιγμή είχε συμβεί κάτι διαφορετικό».

Δεν θα το μάθουμε ποτέ.

Τι θα είχε συμβεί, αν ο Γάλλος στρατηγός Ρωσαμπώ δεν είχε καταφέρει να πείσει τον Τζώρτζ Ουάσιγκτων να μείνουν και να πολεμήσουν στο Yorktown;
Τι θα είχε συμβεί, αν είχαν φτάσει εγκαίρως οι ενισχύσεις που περίμενε ο βρετανός στρατηγός Κορνουάλις στο Yorktown;
Τι θα είχε γίνει, αν ο Λένιν δεν είχε «σταλεί» από τους Γερμανούς στη Ρωσία την άνοιξη του 1917;
Τι θα είχε συμβεί αν δεν ξεσπούσε «απροσδόκητα» η ναυμαχία στο Ναυαρίνο;

Κανένα από αυτά τα ερωτήματα δεν είναι «θεμιτά»!

Η απάντηση είναι σε όλα: Δεν ξέρουμε! Δεν μπορούμε να ξέρουμε.

Η έκβαση της Ιστορίας μπορεί να ήταν πολύ διαφορετική. Μπορεί όμως, να ήταν και παρόμοια – από άλλο δρόμο ή από άλλο μονοπάτι.

Τέταρτον, το βέβαιο είναι πως μέχρι το 1825 που αποβιβάστηκε ο Ιμπράημ με τον Αιγυπτιακό στρατό στην Πελοπόννησο, οι Επαναστατημένοι Έλληνες είχαν κατανικήσει τους Οθωμανούς παντού! Και στην Πελοπόννησο και στη Στερεά και στα νησιά.

Γι’ αυτό και οι ηττημένοι Οθωμανοί ζήτησαν από τους συμμάχους τους Αιγυπτίους του Μεχμέτ Αλι Πασά (τυπικά υποτελείς τους, αλλά στην πραγματικότητα ανώτερους στρατιωτικά), να παρέμβουν εναντίον των Ελλήνων στην Πελοπόννησο και στην Κρήτη και να τις προσαρτήσουν μετά.

Οι Έλληνες είχαν νικήσει στρατιωτικά του Τούρκους! Αντιμετώπιζαν πλέον μια δεύτερη Οθωμανική δύναμη.

Μια άλλη δύναμη – την Αίγυπτο – που τα επόμενα δέκα χρόνια εισέβαλε δύο φορές στην Τουρκία (1832 και 1839) νίκησε και τις δύο φορές τους Τούρκους, οι οποίοι σώθηκαν μετά από άμεση παρέμβαση – τι σύμπτωση; – και των Ρώσων και των Βρετανών και των Γάλλων. Κι εκείνες υπήρξαν πραγματικές και «σκοπούμενες» επεμβάσεις. Όχι «απροσδόκητα συμβάντα».

Μπορούμε, λοιπόν, να ρωτήσουμε κι εμείς τώρα: τι θα είχε απογίνει η Οθωμανική Τουρκία, ήδη από τότε, αν δεν την είχαν «σώσει» οι Ρώσοι το 1832;

Κι ακόμα, αν δεν ήταν οι Επαναστατημένοι Έλληνες τότε, τόσο ανθεκτικοί να κρατιούνται όρθιοι επί δύο χρόνια (1825-27), παρ’ όλο που ο Ιμπραήμ προήλαυνε παντού, να τον κρατάνε και να αντιστέκονται.

Καμία επέμβαση των τριών στόλων δεν θα τους είχε σώσει αν είχαν συνθηκολογήσει ήδη.

Στην πραγματικότητα οι Επαναστατημένοι Έλληνες κατήγαγαν πολύ περισσότερες νίκες χωρίς καμία βοήθεια πριν το 1825 – απ’ ό,τι οι Αμερικανοί Επαναστάτες πριν την επέμβαση των Γάλλων (και των Ισπανών).

Και κρατήθηκαν όρθιοι με πολύ μικρότερη εξωτερική βοήθεια (σε εφόδια και χρήμα) απ’ ό,τι οι Αμερικανοί Επαναστάτες.

Και επέμεναν – μετά την Ναυμαχία του Ναυαρίνου – σε πλήρη Ανεξαρτησία από τους Οθωμανούς (αντίθετα με τις αποφάσεις των «Προστατιδών Δυνάμεων» αρχικά, να τους κάνουν «φόρου υποτελείς» στην Υψηλή Πύλη – όπως συνέβη για αρκετές δεκαετίες με τους Σέρβους).

Και επέμεναν ακόμα, να κερδίσουν μέσα στο νέο κράτος τους και ολόκληρη τη Στερεά, όχι μόνο την Πελοπόννησο που τους «έδιναν» αρχικά. Και το πέτυχαν μετά την εκδίωξη του Ιμπραήμ, επιχειρώντας επί τρία χρόνια ακόμα, συνεχώς, σε όλη τη Στερεά απωθώντας του Τούρκους από παντού.

Η Επανάσταση του 1821 ήταν μια «εποποιία» – και πριν την Ναυμαχία του Ναυαρίνου, και μετά – και ανεξάρτητα απ’ αυτήν!

Οι Ευρωπαίοι είχαν ξαναδεί μεγάλες επαναστάσεις τότε (κυρίως τη Γαλλική). Αλλά τέτοια μεγαλειώδη επανάσταση ενός μικρού λαού, να τολμά τόσο, να αψηφά τόσα, να περνάει τόσα, να επιμένει τόσα και να αντέχει τόσο, δεν είχαν ξαναδεί!

Τους φαινόταν όπως είπε ο Λόρδος Βύρων κάποτε, ως κάτι «εξώ-κοσμο»!

Και ήταν.

Γι’ αυτό και κέρδισε τις ψυχές των Ευρωπαίων εκείνης της εποχής.

Γι’ αυτό και υποκίνησε τέτοιο πρωτόγνωρο πανευρωπαϊκό κίνημα Φιλελληνισμού απ’ όλα τα φιλελεύθερα πνεύματα εκείνης της εποχής.

Κρίμα που σήμερα απαξιώνεται από τους… «φιλελέδες» κι από το «ηνωμένο Συνδικάτο» του Μισελληνισμού– Δεξιάς και Αριστεράς – μέσα στην ίδια την Ελλάδα.

Γράφει ο Θανάσης Κ.
http://www.antibaro.gr/article/24102

Φτηνιάρικες δικαιολογίες, σε πιάνουν να τρέχεις με 180 και λες «να και αυτός που περνάει τώρα τρέχει με 200».
Γιαυτό έλληνας καταντάς όπως λέει η υπογραφή.

[Ένοπλος σοσιαλμπαχαλάκης]

Tα εθνικια γουσταρουν ψαγμενες ανατρεπτικες κυνικες αναλυσεις οταν ειναι και αριστεροί μπλεγμενοι όπως το εαμ πχ, οταν μιλαμε για το 21 η την εοκα ολοι ηταν αγιοι, και αν εγινε και καμια παρεξήγηση, αυτα συμβαίνουν.