Πότε θα διδαχθούν τα παιδιά μας την αλήθεια για το 1821;Αρθρο του Νίκου Δήμου

[Τζιτζιμιτζιχότζιρας]

Αμα πάς όμως στην βικιπαίδεια όλα τα πρόσωπα υπάρχουν , όπως η επανάσταση της Αιγύπτου όπως και η εκπαίδευση των μισθοφόρων από τον Σελιμ Γ κ.λ.π.
Γιατί να υπάρχει στην προφορική ιστορία μας στην βικιπαίδεια αλλά όχι στην ιστορία μας;
Παραβλέπω την βρισιά πασόκοι γιατί μου έκανες κομπλιμέντο λέγοντας μας γιδοβοσκούς,

Ε καλα..όσοι δεν ειναι πασοκοι είναι του κεφαλογιαννη ή του Μητσοτάκη.
Μιλάμε για τη μούργα προσωποποιημένη.

Εδώ το νήμα είναι για την Ιστορία πως διδάσκετε.
Έγραψα κάποια πράγματα που γνωρίζω χωρίς να το έχω ψάξει πολύ.
Αν θέλεις ψάξε αυτά που έγραψα και έλα να με διαψεύσεις.
Άσε την συζήτηση για την Κρήτη γιατί δεν σε παίρνει.
Περιορίσου στο θέμα του νήματος.

Γιατι δε με παιρνει;

[Τζιτζιμιτζιχότζιρας]

Ο αλβανικης καταγωγης βαλης της Αιγυπτου Μοχάμεντ Αλι επαναστάτησε κατά του Σουλτάνου το 1831. Ο Ιμπραήμ ήταν γιος του , δεν εκλεψε καραβια των Αιγυπτιων το 1826.


Είναι μονο 2 απο τις δεκάδες μπαρουφες των πασοκων (* ή των τζουτζεδων του κεφαλογιαννη).

[The Rebel]

12 Ιαν 2021
Είχαν προαποφασίσει να σβήσουν από την Ιστορία μας την επανάσταση του 1821.



Από το 2014 κάποιοι πολιτικοί και ρασοφόροι περιωπής είχαν προαποφασίσει την διαγραφή της επαναστάσεως των Ελλήνων του 1821 από την Ιστορία μας και από την μνήμη μας. Ήταν στα σχέδιά τους και αυτό. Ε λοιπόν, βρήκαν τώρα την ευκαιρία και με ομάδα κρούσης την επιτροπή της Γιάννας Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη να χτυπήσουν για μια ακόμη φορά στις ρίζες, το εθνικό φρόνημα των Ελλήνων. Τώρα που οι Έλληνες στην Ελλάδα είναι καταπτοημένοι, «φυλακισμένοι», αδρανείς, φοβισμένοι, τρομοκρατημένοι και αβέβαιοι για την επόμενη ημέρα, δέχονται επίθεση απ’ αυτούς που δηλώνουν στα ΜΜΕ τους ότι κόπτονται για το καλό μας. Το σχέδιό τους υλοποιείται μια χαρά.

Η Ευρώπη των κρυφοναζί με τους εδώ διορισμένους κοτζαμπάσηδες και γιουσουφάκια τους, έχουν βαλθεί να μας εξαφανίσουν. Τόσο δύσκολο είναι και δεν το έχουν καταλάβει ακόμη μερικοί; Στο ξεκίνημα της καριέρας τους πολλοί απ’ αυτούς που τώρα μας παρουσιάζονται σαν σπουδαίοι και σωτήρες, είχαν χαθεί μέσα σε κάτι σκοτεινά τούνελ και στοές και βγαίνουν τώρα, τσουπ, έτοιμοι για τον ρόλο τους παρακάμπτοντας άξιους και, κυρίως εναρέτους Έλληνες. Αυτοί που βγήκαν στην επιφάνεια όταν έπρεπε, πράττουν τώρα αυτό που έχει προσυμφωνηθεί, απ’ ότι φαίνεται, να πράξουν με αντάλλαγμα προσωπικές απολαβές. Κάποιοι τους λένε «προδότες». Δεν είναι όλοι «προδότες», διότι κάποιοι που προδίδουν την ελληνική φυλή δεν σημαίνει ότι προδίδουν και την φυλή τους.

Τον Ιούνιο του 2014 πολιτικοί και θρησκευτικοί ηγέτες (κατ’ αρχήν δι’ αντιπροσώπων) που στρογγυλοκάθονται στην Κωνσταντινούπολη, Αθήνα και Άγιον Όρος είχαν υπογράψει το γνωστό Υπερμνημόνιο στο οποίο αναγράφεται στο Άρθρο 6: Κατάργηση μαθήματος Ελληνικής Ιστορίας, κατάργηση για την Ελληνική Επανάσταση, εισαγωγή μαθήματος Ευρωπαϊκής Αναγεννήσεως με κυρίαρχο ζήτημα την Γαλλική και Ιταλική Επανάσταση του Γαριβάλδη του 1843. Εφαρμογή Μεταρρυθμίσεως από 11.12.2018.

Προσέξτε καλύτερα πως το γράφει! Συμφώνησαν να καταργήσουν την Ελληνική Ιστορία, και τονίζουν την κατάργηση της Ελληνικής επαναστάσεως του 1821 λες και αυτή δεν αποτελεί τμήμα της Ιστορίας μας. Επιδιώκουν δια συμφωνιών μεταξύ όλων των εμπλεκομένων, τον πλήρη αφανισμό των ιστορικών γεγονότων από την μνήμη των Ελλήνων.

Το παραπάνω Άρθρο 6, το οποίο τώρα εφαρμόζει η επιτροπή της Γιάννας, υποβοηθείται και από το Άρθρο 8, σύμφωνα με το οποίο προβλέπεται: Κατάργηση Εθνικών Εορτών και Παρελάσεων, από 16.10.2016. Καθώς και από το άρθρο7/7Ε το οποίο προβλέπει: Κατάργηση όλων των Εθνικών Εορτών απ’ όλες τις Χριστιανικές Εκκλησίες, από 15.7.2017.

Όπως γίνεται αντιληπτό τόσο οι πολιτικοί όσο και οι θρησκευτικοί ηγέτες έχουν δεσμευθεί ν’ αφανίσουν την Ελληνική επανάσταση του 1821 από την Ιστορία των Ελλήνων, και την υλοποίηση των δεσμεύσεών τους την έχουν «φορτώσει» στην Γιάννα, διότι δεν έχει κανένα κόστος. Το αν η συγκεκριμένη «φαντασμένη» γυναίκα ωφεληθεί για τις υπηρεσίες της θα φανεί στο μέλλον, σύμφωνα με άλλα αντίστοιχα συμβάντα. Μπορεί να ξεπληρώνει την προβολή της στους Ολυμπιακούς των Αθηνών το 2004. Ποιος ξέρει;

Το να θέλουν οι πολιτικοί στην Ελλάδα να καταργήσουν την επανάσταση του 1821 μπορεί να έχουν και κάποιο δίκαιο, σύμφωνα με τα πεπραγμένα των τότε πολιτικών διότι οι σημερινοί συνεχίζουν το έργο τους. Ο Μαυροκορδάτος των άγγλων και ο αρχικλέφτης του Ελληνικού Δημοσίου Κωλέττης (καταδικάστηκε και του κατασχέθηκε η περιουσία του έστω και μετά θάνατον) των γάλλων τι άλλο έκαναν παρά να δημιουργούν προβλήματα ώστε ν’ αποτύχει η επανάσταση. Νίκησαν οι άγγλοι και έγιναν ιδιοκτήτες της Ελλάδος με δάνεια από τους Ρότσιλντ. Γι αυτό έχουμε αφιερώσει οδούς και πλατείες σε εγγλέζους, π.χ. Κάνινγκ, Κόδριγτον, Μπάιρον, άσχετα αν δεν μας πληροφορούν για τον Λόρδο Βύρωνα ότι είχε κοινή ερωμένη με τον φανατικότερο ανθέλληνα Μέττερνιχ που ήταν μέλος της οικογενείας Ρότσιλντ. Το ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετανία» δίπλα στην Βουλή, καταλαβαίνετε τι συμβολίζει.

Οι θρησκευτικοί ηγέτες από την άλλη, που υποστηρίζουν την κατάργηση της επαναστάσεως των ελλήνων του 1821 είναι… αχαρακτήριστοι. Με τι ψυχή, με τι καρδιά, θέλουν να σβήσουν από την μνήμη των Ελλήνων τους «δικούς τους»; Όπως τον Πατριάρχη Γρηγόριο τον Ε΄, που κρέμασαν οι τούρκοι (αλλ’ ευτυχώς πολλοί απ’ τους σημερινούς ρασοφόρους δεν θα συναντηθούν, μετά θάνατον, με τον Γρηγόριο τον Ε΄ διότι αυτός είναι στον παράδεισο), τον Παλαιών Πατρών Γερμανό, τον παπα-Φλέσσα, τον καλόγερο Σαμουήλ στο Κούγκι, τον Επίσκοπο Κορώνης Γρηγόριο για τον οποίο θα πούμε παρακάτω γι αυτόν, για τόσους και τόσους ιερείς και καλογέρους που με κίνδυνο της ζωής τους μάθαιναν γράμματα στα ελληνόπουλα και δημιούργησαν με το επικό τους έργο το εθνοσωτήριο κρυφό σχολειό. Τι θλιβερό και ασεβές να θέλουν να σβήσουν από την μνήμη των Ελλήνων τους διαπρεπείς ενώπιον Θεού και Ελλήνων προκατόχους τους.



Ένας σημαντικός λόγος που θέλουν να καταργήσουν όλοι αυτοί την επανάσταση της του 1821 είναι για να μην μάθουν οι νεοέλληνες ότι οι τότε Έλληνες δεν επαναστάτησαν μόνο εναντίον των Τούρκων, αλλά και εναντίον των εβραίων και των ευρωπαίων. Δεν προέκυψε τυχαία τόσο μίσος των Ελλήνων εναντίον των εβραίων, διότι αυτοί έκαναν τα πάνδεινα στους Έλληνες μαζί με τους τούρκους και γι’ αυτό στην κατάληψη της Τριπόλεως οι Έλληνες άφηναν τους τούρκους και κυνηγούσαν τους εβραίους. Πως μπορούσαν να ξεχάσουν οι έλληνες το πώς βασάνισαν και τεμάχισαν οι εβραίοι τον Επίσκοπο Κορώνης Γρηγόριο, μαζί με έναν διάκο και έναν παπά, και πετούσαν τα κομμάτια στους έλληνες που πολιορκούσαν τότε το κάστρο της Κορώνης και τους έλεγαν οι εβραίοι: « Ελάτε βρέ Ρωμηοί να πάρετε κρέας από τον Δεσπότη σας, να φάτε». Στο Βραχώρι οι Έλληνες έδωσαν άφεση στους τούρκους, αλλά στους εβραίους όχι. Υπάρχουν πολλά κείμενα που μαρτυρούν όλ’ αυτά.

Οι δε Ευρωπαίοι δεν ήθελαν ποτέ την Ελλάδα ελεύθερη. Φοβούνται, από παλαιά έως και σήμερα, την Ελλάδα γι αυτό φροντίζουν να την κρατούν αδύναμη εκ των έσω. Άγγλοι, Γάλλοι, Ρώσοι, Γερμανοί είχαν γίνει τότε έξαλλοι με την ελληνική επανάσταση και οι αρχηγοί στην Ελλάδα έστελναν μαντατοφόρους στην Ευρώπη για να ζητήσουν βοήθεια. Μέχρι και τον Πάπα προσπάθησαν να πλησιάσουν. Μέχρι πότε θα γίνονται τα ίδια σκόπιμα λάθη; Πόσο προδοτικό φαντάζει εκείνο το ανεκδιήγητο «Ανήκωμεν εις την Δύσιν». Όταν οι ευρωπαίοι είδαν ότι έπρεπε εξ ανάγκης να μας καταστήσουν ανεξάρτητη χώρα φρόντισαν με τα δάνεια και με πράκτορές τους να είμαστε πάλι δούλοι σε άλλο αφεντικό. Στους ίδιους.

Το χειρότερο όλων όμως με την επιχειρούμενη κατάργηση της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821 είναι το παρακάτω και το οποίο είναι πιο ύπουλο και αφορά τις νέες γενιές. Καταργούν την λέξη «Επανάσταση». Δεν πρέπει οι νέες γενιές να ξέρουν ότι υπάρχει τέτοιος τρόπος δράσης, διεκδικήσεων και επιτυχίας. Πρέπει να είναι τυφλά δουλάρια των αφεντάδων της Νέας Τάξης. Ακόμη και οι κομμουνιστές περιόρισαν την αναφορά τους στην Οκτωβριανή Επανάσταση, επειδή περιέχει την λέξη «επανάσταση». Διότι, αν εξαλειφθεί η λέξη εξαλείφεται η ύπαρξή της και υλοποίησή της ή ακόμη και η σκέψη περί αυτής. Γίνεται κάτι ανύπαρκτο. Θέλουν να την βγάλουν την Ιστορία από την κληρονομική μνήμη των Ελλήνων με την λήθη. Αλλά και με το εμβόλιο, καθόσον αυτό επηρεάζει, απ’ ότι λένε το DNA, άρα και τον γονότυπο των ανθρώπων.

Είναι και το άλλο. Αυτοί που μας αφαιρούν την Ιστορική μνήμη της Επαναστάσεως του 1821 φροντίζουν να καλύπτουν την δική τους επανάσταση, δηλαδή την επανάσταση των κυβερνήσεων εναντίον των λαών τους, που τους παραπλανούν τεχνηέντως στα πλαίσια ενός σατανικοτάτου σχεδίου προς εδραίωση της Νέας Τάξης στην οποία είναι ταγμένοι.

Η απόφαση πολιτικών και θρησκευτικών αρχόντων να καταργήσουν την Ελληνική επανάσταση του 1821, και την Ελληνική Ιστορία, είναι έργο καταδικασμένο σε αποτυχία και θα ζήσουν αυτό που προφήτευσαν γι αυτούς διάφοροι φωτισμένοι άγιοι και γέροντες της Ορθοδοξίας, όπως π.χ. ο Ιωσήφ Βατοπεδινός.

Αυτοί ας κάνουν ότι μπορούν, τώρα που μπορούν, και ‘μεις εμμένουμε στο: Ζήτω η Επανάσταση των Ελλήνων την 25η Μαρτίου 1821.
Χρήστος Μαντζιάρης
https://www.triklopodia.gr/%cf%87%cf%81 ... %83%ce%af/

[Ζαποτέκος]

[Στύγιος]

Κολλάει φοβερά.

[The Rebel]

21/02/2021
1821: Το άδοξο τέλος των ηγετών της Φιλικής Εταιρείας.



Μελετώντας κανείς την ιστορία διαπιστώνει ότι, κατά κανόνα, όσοι πρόσφεραν πολλά στην πατρίδα τους, πέθαναν φτωχοί, ξεχασμένοι και πικραμένοι από την αχαριστία των συντοπιτών τους.

Τον κανόνα αυτόν ακολούθησαν και οι έμποροι Νικόλαος Σκουφάς, Εμμανουήλ Ξάνθος και Αθανάσιος Τσακάλωφ, που ίδρυσαν τη Φιλική Εταιρεία (Οδησσός, 1814), καθώς και οι Παναγιώτης Αναγνωστόπουλος και Παναγιώτης Σέκερης, που προστέθηκαν, στη συνέχεια, στην «ανωτάτη αρχή». Ένας αποχαιρέτησε τη ζωή από ποδοπάτημα στη βουλή, ένας άλλος από χολέρα και οι υπόλοιποι από πίκρα, νοσταλγία και απογοήτευση. Στο παρόν άρθρο θα αναφερθούμε στους παραπάνω ηγέτες της Φιλικής Εταιρείας, εστιάζοντας στον άδοξο θάνατό τους.



Ο Νικόλαος Σκουφάς (1779-1818) μικρός ακόμα έφυγε από το χωριό του το Κομπότι για την Άρτα, όπου ασχολήθηκε με την κατασκευή σκούφων και έτσι του έμεινε το παρωνύμιο Σκουφάς (το επώνυμό του ήταν Κουμπάρος). Όταν μεγάλωσε πήγε στην Οδησσό, όπου αρχικά πλούτισε από το εμπόριο, αλλά στη συνέχεια, χρεοκόπησε. Τότε αποφάσισε να ασχοληθεί με τη σκλαβωμένη πατρίδα, που δεν μπορούσε να διώξει από την καρδιά του. Η εποχή (1814) ήταν γεμάτη από τα οράματα της γαλλικής επανάστασης αλλά την εξορία του Ναπολέοντα στην Έλβα.

Μαζί με τους επίσης εμπόρους Τσακάλωφ και Ξάνθο ίδρυσαν τη Φιλική Εταιρία με στόχο την επανάσταση και απολύτρωση των σκλάβων Ελλήνων. Το αν η ιδέα ήταν δική του ή του Ξάνθου (όπως ο ίδιος υποστήριξε) μικρή σημασία έχει.

Γεμάτος εθνικό ενθουσιασμό άρχισε να αλωνίζει την τσαρική Ρωσία, προσπαθώντας να μυήσει στα μυστικά της Εταιρείας όσο το δυνατό περισσότερους ομογενείς και να εξασφαλίσει από τους πιο πλούσιους κάποια οικονομική ενίσχυση για τις ανάγκες της. Το έργο του κάθε άλλο από εύκολο ή ευχάριστο ήταν. Μερικοί δυσπιστούσαν και άλλοι τον εκλάμβαναν ως απατεώνα, υποστηρίζοντας ότι στόχος του δεν ήταν η απολύτρωση της πατρίδας αλλά η δική του οικονομική αποκατάσταση μετά την πτώχευση που είχε υποστεί.

Άλλος στη θέση του θα τα είχε παρατήσει, αλλά αυτός συνέχιζε ακάθεκτος το ιερό έργο του, αδιαφορώντας, φαινομενικά τουλάχιστον, για τις μομφές, τις ειρωνείες και τα υπονοούμενα. Τελικά, το τέταρτο χρόνο από την ίδρυση της Εταιρείας η μεγάλη αλλά όχι και δυνατή καρδιά του δεν άντεξε την όλη κατάσταση και τον οδήγησε πρόωρα στον θάνατο. Η αρχή πάντως είχε γίνει. Το νερό είχε μπει στο αυλάκι.

Το 1818 οι ηγέτες της Εταιρείας σε σύσκεψη που έγινε στην Πόλη έκριναν αναγκαίο να κατέβουν στην Πελοπόννησο και να μυήσουν σημαίνουσες προσωπικότητες.

Ο Εμμανουήλ Ξάνθος (1772-1851) από την Πάτμο, που, σύμφωνα με δική του μαρτυρία, πρώτος αυτός πρότεινε την ίδρυσης της Εταιρείας, είχε την τύχη, αφού αγωνίστηκε με όλες τις δυνάμεις του, να δει την πατρίδα ελεύθερη. Να σημειωθεί ότι μετά το ξέσπασμα της επανάστασης οι ιδρυτές της Εταιρείας παραγκωνίστηκαν εντελώς και μετά την ίδρυση του ελεύθερου ελληνικού κράτους σε ελάχιστους ήταν γνωστά τα ονόματα και το έργο τους.

Ο Ξάνθος με αρκετά χρόνια στην πλάτη του, ζούσε φτωχός και αφανής στην Αθήνα, με τη μονάκριβη κόρη του, απολαμβάνοντας τα αγαθά της ελευθερίας. Όταν, μετά την επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου, εγκαθιδρύθηκε ο κοινοβουλευτισμός στη χώρα, συνήθιζε να παρακολουθεί από τα θεωρεία της βουλής τις συνεδριάσεις. Ήταν ίσως η μόνη του διασκέδαση. Σκεφτόταν ότι και ο ίδιος είχε συμβάλει στο να φτάσει η χώρα στο σημείο αυτό. Δυστυχώς συχνά οι συνεδριάσεις ήταν επεισοδιακές. Οι βουλευτές, δηλαδή, δεν περιορίζονταν σε απειλές και ύβρεις αλλά πιάνονταν και στα χέρια.

Σε τέτοιες περιπτώσεις η αίθουσα συνεδριάσεων, οι διάδρομοι και τα θεωρεία μετατρέπονταν σε «πεδίο μάχης» και οι φιλήσυχοι βουλευτές και επισκέπτες έτρεχαν να βγουν κακήν, κακώς από το κτήριο, για να σωθούν. Τέλη Νοεμβρίου 1851 συνέβη κάτι ανάλογο (αγόρευε για προσωπικό του θέμα ο βουλευτής Βιλαέτης) και ο Ξάνθος, που βρισκόταν στα θεωρεία, έτρεξε μαζί με πολλούς άλλους να φύγει. Καθώς όμως κατέβαινε τις σκάλες, έχασε την ισορροπία του, έπεσε και, μέσα στη σύγχυση που επικρατούσε, ποδοπατήθηκε άσχημα.

Μερικοί φιλεύσπλαχνοι, βλέποντας τον να υποφέρει, χτυπημένος στα πόδια και τα πλευρά, τον μετέφεραν στο νοσοκομείο, όπου και πέθανε. Κανείς, αρχικά, δεν ήξερε ποιος ήταν ο νεκρός. Η εφημερίδα «Αιών» δυο μέρες μετά αποκάλυψε ότι ο γέροντας που ποδοπατήθηκε ήταν ένας από τους ιδρυτές της Φιλικής Εταιρείας…

Ο Αθανάσιος Τσακάλωφ (1788 – 1851) γεννήθηκε στα Γιάννενα και φοίτησε στην Μαρουτσαία Σχολή. Ο γουνέμπορος πατέρας του, όταν έμαθε ότι ο γιος του κινδύνευε, εξαιτίας της μοναδικής ομορφιάς του, να πέσει στα χέρια του έκφυλου τυράννου Αλή πασά, τον πήρε μαζί του στη Ρωσία. Εκεί φρόντισε για την μόρφωση (σπούδασε στο Παρίσι Φυσικές Επιστήμες) και την ασφάλειά του (ακόμα και το επώνυμο του άλλαξε από Τέκελης ή Τσάκαλος σε Τσακάλωφ). Πριν τον μυήσει στο εμπόριο, τον έστειλε και σπούδασε στο Παρίσι, όπου και έμαθε πολλές ξένες γλώσσες.

Στην Οδησσό δέχτηκε με χαρά να γίνει συνιδρυτής της Φιλικής Εταιρείας και ουσιαστικά, εξαιτίας της μεγάλης μόρφωσής και γλωσσομάθειάς του, θα αποτελέσει το «μυαλό» της οργάνωσης. Όταν άρχισε η επανάσταση στις Ηγεμονίες έσπευσε και πολέμησε ως αξιωματικός του ιερού λόχου στην άτυχη μάχη στο Δραγατσάνι. Μετά την λιποψυχία του Αλέξανδρου Υψηλάντη, τη φυγή και τη σύλληψή του από τους Αυστριακούς, κατέβηκε στην Πελοπόννησο, με τον Ξάνθο, για να πάρει μέρος στην επανάσταση που είχε ξεσπάσει εκεί. Αγωνίστηκε σκληρά όλη τη διάρκεια της Εθνεγερσίας. Ο λαός τον αγάπησε και τον εξέλεξε αντιπρόσωπο στην Εθνοσυνέλευση του Άργους.

Ο Καποδίστριας, μετά την απελευθέρωση, τον τίμησε, διορίζοντάς τον οργανωτή και διευθυντή της λογιστικής υπηρεσίας του στρατού. Μετά τη δολοφονία του κυβερνήτη παραγκωνίστηκε και έφυγε πικραμένος για τη Ρωσία. Εκεί πέθανε περισσότερο από πίκρα και νοσταλγία για την πατρίδα στην οποία είχε αφιερώσει τη ζωή του.

Ο Παναγιώτης Αναγνωστόπουλος (1790-1854) από την Ανδρίτσαινα, αφού πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια, κατόρθωσε να πάει στην Οδησσό, όπου άρχισε να δουλεύει σκληρά ως υπάλληλος. Ο Σκουφάς τον μύησε στα μυστικά της Εταιρείας (1816), γιατί παρά τον εριστικό του χαρακτήρα διέκρινε σ’ αυτόν σπάνιες ικανότητες.

Δεν έπεσε έξω. Σύντομα αποτέλεσε το τέταρτο μέλος της «ανωτάτης αρχής». Το 1818 οι ηγέτες της Εταιρείας σε σύσκεψη που έγινε στην Πόλη έκριναν αναγκαίο να κατέβουν στην Πελοπόννησο και να μυήσουν σημαίνουσες προσωπικότητες. Το πρόβλημα τους όμως ήταν τα χρήματα. Σκέφτηκαν τότε να βρουν ένα πλούσιο ομογενή, να τον συμπεριλάβουν στην ιδρυτική ομάδα και να τους λύσει το πρόβλημα. Ο Αναγνωστόπουλος προθυμοποιήθηκε να τον βρει αυτός. Και βρήκε τον πλούσιο ομογενή Σέκερη. Έτσι, όταν, λίγους μήνες μετά, πέθανε ο Σκουφάς, πήρε τη θέση του ο Σέκερης, που θα αποτελέσει στη συνέχεια βασικό άξονα της οργάνωσης.

Μετά την επιτυχία του ο Αναγνωστόπουλος απέκτησε κύρος και προσπάθησε να μυήσει στην Εταιρεία τους πιο γνωστούς Έλληνες του εξωτερικού. Μύησε ακόμα και τον μητροπολίτη Ιγνάτιο.

Όταν ξέσπασε η επανάσταση στην Πελοπόννησο, έσπευσε να πολεμήσει και ο ίδιος. Ο Δημήτριος Υψηλάντης τον χρησιμοποίησε ως σύμβουλό του. Ήταν από αυτούς που τον συμβούλευσαν να απαιτήσει την απόλυτη στρατιωτική και πολιτική εξουσία και όταν οι πρόκριτοι αρνήθηκαν, ξεσήκωσαν τον λαό και τους στρατιωτικούς εναντίον τους. Τα δύσκολα χρόνια που ο Καποδίστριας αγωνιζόταν κάτω από τρομερά άσχημες συνθήκες να δημιουργήσει κράτος, αυτός τον βοήθησε όσο μπορούσε.

Την περίοδο των Βαυαρών έπαψε να ασχολείται με τα κοινά. Πικράθηκε ίσως, όταν ο Ξάνθος αντέκρουσε τον ισχυρισμό του ότι ήταν ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας, αφού η Εταιρεία ιδρύθηκε το 1814 και αυτός μυήθηκε το 1816. Η Πολιτεία πάντως τους τίμησε και τους δύο με τον χρυσό σταυρό του Σωτήρα. Το 1854 προσβλήθηκε από τη χολέρα που είχαν μεταφέρει οι Αγγλογάλλοι (στη διάρκεια του Κριμαϊκού Πολέμου) στον Πειραιά και είχε αφανίσει μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Πέθανε μόνος του και αβοήθητος, εξαιτίας της μεταδοτικότητας της αρρώστιας….

Ο Παναγιώτης Σέκερης (1783-1846) από την Τρίπολη ήταν ένας επιτυχημένος έμπορος της Πόλης. Η περιουσία του ήταν τεράστια. Ο Αναγνωστόπουλος, όπως προαναφέραμε, υπολογίζοντας σ’ αυτήν, τον μύησε στη Φιλική Εταιρεία και τον ενέταξε στους «12 Αποστόλους». Ήταν ο «Χρυσοδωδέκατος», όπως χαρακτηριστικά τον αποκαλούσαν. Μετά το θάνατο του Σκουφά έγινε μέλος της «υπέρτατης αρχής».

Χωρίς να σκέφτεται τον κίνδυνο μετέτρεψε το αρχοντικό του στο κέντρο της οθωμανικής πρωτεύουσας σε στρατηγείο της Εταιρείας. Σταδιακά έγινε το «μυαλό» της. Ο συντονιστής των πάντων. Από τα εννέα καράβια που είχε στην ιδιοκτησία του παραχώρησε το ένα αποκλειστικά για να μεταφέρει τους «Απόστολους» στις περιοχές που αναλάμβαναν να μυήσουν πατριώτες.

Την περιουσία του, πριν αλλά και μετά την έκρηξη της Εθνεγερσίας, την ξόδευε αγόγγυστα για τις όποιες ανάγκες προέκυπταν (αναφέρεται ότι μόνο στην Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη είχε δώσει 40.000 γρόσια). Κάποτε ήρθε και το αναμενόμενο. Ειδοποιήθηκε από φίλους ότι οι οθωμανικές αρχές είχε ανακαλύψει το έργο του και ήταν ζήτημα ωρών η σύλληψή του. Ψύχραιμα έδιωξε τους υπαλλήλους από τις επιχειρήσεις του, για να γλιτώσουν και ο ίδιος μεταμφιεσμένος έφυγε για την Οδησσό. Εκεί, αργότερα θα συναντήσει τη γυναίκα του.

Στη ρωσική πόλη ο μεγιστάνας του πλούτου θα ζήσει φτωχικά. Το 1830 θα κατέβει στην ελεύθερη πια Ελλάδα και θα διοριστεί τελώνης στην Ύδρα. Δεν θα παραπονεθεί ποτέ για τη φτώχεια του και δεν θα ζητήσει από το ελληνικό δημόσιο αποζημίωση για όσα έδωσε στον Αγώνα.

Όταν ο βασιλιάς Όθωνας σε μια περιοδεία του τον γνώρισε και έμαθε για την προσφορά του, τον κάλεσε στην Αθήνα, για να του παραχωρήσει τον σταυρό του Σωτήρα. Αυτός αρνήθηκε. Δεν ήθελε ανταλλάγματα. Πέθανε στο Ναύπλιο μέσα στη φτώχεια και την αφάνεια, χωρίς ποτέ να εκφράσει κανένα παράπονο. Ό,τι έκανε, το έκανε για την πατρίδα και μόνο.
https://www.news247.gr/history/1821-to- ... 48420.html
https://www.pronews.gr/istoria/964855_1 ... -etaireias

[Κατσαρίδης]

Μακρυγιάννης :

Ορίστε κι᾿ Αρβανίτικη αρετή. Ως τώρα είχαμε Βλάχικη, Κεφαλλωνίτικη, Φαναργιώτικη ορίστε κι᾿ Αρβανίτικη. Να δικαιοσύνη, να κυβερνήται των νέων Ελλήνων!

Αρβανίτικη = Κουντουριώτης

Παίζει να είναι η μοναδική φορά που ο Μακρυγιαννης χρησιμοποεί αυτή την ορολογία για να περιγράψει Έλληνα και όχι τους Τουρκαλβανους.

Όντως !

Το μέτρησα και πραγματι έτσι είναι. Η αναλογία στα απομνημονέυματα του Μακρυγιάννη είναι 13-1 ενώ στου Κολοκοτρωνη 38-0 (!).

[Ζαποτέκος]

Παίζει να είναι η μοναδική φορά που ο Μακρυγιαννης χρησιμοποεί αυτή την ορολογία για να περιγράψει Έλληνα και όχι τους Τουρκαλβανους.

Όντως !

Το μέτρησα και πραγματι έτσι είναι. Η αναλογία στα απομνημονέυματα του Μακρυγιάννη είναι 13-1 ενώ στου Κολοκοτρωνη 38-0 (!).

Με την έννοια του Τουρκαλβανού ( απ' το βιβλίο Οι Αρματολοί της Ρούμελης που διαβάζω αυτή την εποχή ) :

Πούσαι κουμπάρ’ Αλεξανδρ’, έβγα ςτο καραούλι.’
Κανείς δε μ’ αποκρίθηκε, κανείς δεν απλογιέται.
Κι’ ο ψυχογιός του μίλησε κι’ ο ψυχογιός του λέγει
‘’Αλεξανδρής δεν είν’ εδώ, πάγει ςτην Ελασσώνα,
Πάγει να μάσ’ Αρβανιτιά, ναρθή να σε βαρέση.’’

---------------------

Ξήντρο μου ήσουν φρόνιμος, απ’ όλα τα πρωτάτα,/
Ήσουν και πρώτος Έξαρχος, ‘ς όλα τα μοναστήρια./ […]
Δεν τ’ όχω πως θε να χαθώ, και πως θε ν’ αποθάνω,/
Μόν’ τ’ όχω σε παράπονο, και σ’ εντροπή μεγάλη,/
Που θε να ‘μπη Αρβανιτιά, μέσα ‘ς την Ελασσώνα,/
Και θα μου κάψουν τα χωριά, κι όλα τα βιλαέτια./
Και θα το έχω σ’ εντροπήν, όπ’ ήμουν καπετάνος

------------------------------

Ανάθεμά σ’ , Αλή πασά, σκυλί φαρμακωμένο!/
‘μέρα και νύχτα κυνηγάς τους μαύρους τους Λαζαίους./
Να σκάσεις βρε παληότουρκε, και συ, παληοαρβανίτη/
στους Τούρκους οι αρματωλοί ποτέ δεν προσκυνούσι./
Κατάρα να ‘χετε, παιδιά τα σώματα μη λυώσουν,/
όσο να ζήτε, την Τουρκιά να μη την προσκυνάτε>

---------------------------------------

Κι’ αν τα ντερβένια τούρκεψαν, τα πήραν Αρβανίταις,/
Ο Στέργιος είναι ζωντανός, πασάδες δεν ψηφάει./
Όσο χιονίζουνε βουνά και λουλουδίζουν κάμποι,/
Κ’ έχουν η ράχαις κρύα νερά, Τούρκους δεν προσκυνούμε

----------------------------------
Ο Μακρυγιάννης σε κάποιες γραμμές του νοιώθει την ανάγκη να προσδιορίσει :

- Αυτά βγαίναμε, να ελκύζωμε τους Τούρκους-Αρβανίτες

- Τον Ταϊρ-Αμπάζη, έναν αγαπημένον του Αλήπασσα, γνωστικόν και πολλά άξιον Τούρκον-Αρβανίτη

- οι δικοί-μας Τούρκοι-Αρβανίτες στείλαν επίτηδες άνθρωπον Τούρκο από τους ίδιους εις τα Γιάννενα

http://users.uoa.gr/~nektar/history/tri ... /index.htm

______________________

Κείμενο του 1824 ( Τα καπάκια , Κωστής Παπαγιώργης , σελ. 139 ) :

... ήλθεν ο άνομος Βαρνακιώτης ... δια να στρατολογήση επτά χιλιάδας Αλβανούς , Τζάμιδας , Γαρδικιώτας και Λακιώτας ...

Λες και οι Τσάμηδες και οι Γαρδικιώτες δεν ήταν Αλβανοί. Αλλά απ' την άλλη ίσως να συγκεκριμενοποιεί το είδος των Αλβανών.

[Κατσαρίδης]

Ο Μακρυγιάννης σε κάποιες γραμμές του νοιώθει την ανάγκη να προσδιορίσει :

- Αυτά βγαίναμε, να ελκύζωμε τους Τούρκους-Αρβανίτες

- Τον Ταϊρ-Αμπάζη, έναν αγαπημένον του Αλήπασσα, γνωστικόν και πολλά άξιον Τούρκον-Αρβανίτη

- οι δικοί-μας Τούρκοι-Αρβανίτες στείλαν επίτηδες άνθρωπον Τούρκο από τους ίδιους εις τα Γιάννενα

http://users.uoa.gr/~nektar/history/tri ... /index.htm

Ο Κολοκοτρωνης όπως έγραψα και πιο πάνω στα απομνημονεύματα του Αρβανίτες αποκαλεί μόνο τους Τουρκαλβανους. Ομως σε επιστολή του (1828) λέει τα εξής:

20 Μαΐου 1827 ἐκ Ναυπλίου.
«ὁ Γεν. Ἀρχ. τῶν Πελοπον. στρατευμάτων.
Πρὸς τοὺς Γενναιοτάτους στρατηγοὺς Β. Πετμεζᾶν, Δ. Μελετόπουλον καὶ Θάνον Χρυσανθακόπουλον.
Τὴν ἀπὸ 26 Μαΐου ἐκ Μεγάλου Σπηλαίου ἐπιστολήν σας ἔλαβον, καὶ ἴδον τὰ ἐν αὐτῇ, χαίρω διὰ τὴν ὁποίαν κατεβάλετε προσπάθειαν διὰ τὴν ταχεῖαν συγκρότησιν τοῦ στρατοπέδου· προχθὲς ἐξῆλθον κἀγὼ τοῦ Ναυπλίου καὶ διευθύνομαι εἰς τὰ ἐνδότερα τῆς Πελοποννήσου [...] Σας θέλει παιδευθοῦν ἀναλόγως τοῦ στυγεροῦ κινήματός των ὁ Νενέκος καὶ λοιποὶ ὁμόφρονές του ὅλοι ἀλλ᾿ ἐν τοσούτῳ ἔκρινα ἀναγκαῖον νὰ σᾶς εἴπω, ἅμα συστήσετε στρατόπεδον, ἢ νὰ εἴπω κάλλιον, ἅμα συναχθῆτε, νὰ παρέτε ὅσους περισσοτέρους στρατιώτας δυνηθῆτε καὶ νὰ ὑπάγητε νὰ πιάσητε τὸν Νενέκον, ἂν δὲ σᾶς ἀντισταθῇ, ἢ ἔχῃ συντρόφους πραγματικοὺς καὶ τοὺς λοιποὺς κατοίκους τῶν Ἀρβανιτοχωρίων, νὰ τοὺς βάλητε αὐτὸν καὶ ὅλους (ἂν ἔχουν εἴδησιν) εἰς τὸ ντουφέκι ἄνδρας καὶ γυναῖκάς των, νὰ λαφυραγωγήσετε ὅλον τὸ πρᾶγμά των, μὲ ἕνα λόγον νὰ φερθῆτε ὡς πρὸς Τούρκους...

http://kleftouria.blogspot.com/2008/04/1821-4.html?m=1

Δηλαδή όπως καταλαβαινεις από αυτό και το άλλο που εβαλες πιο πάνω την εποχή εκείνη πολυ σπάνια ελεγαν Αρβανιτες τους Έλληνες αλβανοφωνους και συνήθως μόνο όταν συνέβαινε κάτι πολυ κακό και ήθελαν να δώσουν βάρος στα λεγόμενα τους (βλ. και απομνημονεύματα Φωτακου).

[Ζαποτέκος]

Ο Μακρυγιάννης σε κάποιες γραμμές του νοιώθει την ανάγκη να προσδιορίσει :

- Αυτά βγαίναμε, να ελκύζωμε τους Τούρκους-Αρβανίτες

- Τον Ταϊρ-Αμπάζη, έναν αγαπημένον του Αλήπασσα, γνωστικόν και πολλά άξιον Τούρκον-Αρβανίτη

- οι δικοί-μας Τούρκοι-Αρβανίτες στείλαν επίτηδες άνθρωπον Τούρκο από τους ίδιους εις τα Γιάννενα

http://users.uoa.gr/~nektar/history/tri ... /index.htm

Ο Κολοκοτρωνης όπως έγραψα και πιο πάνω στα απομνημονεύματα του Αρβανίτες αποκαλεί μόνο τους Τουρκαλβανους. Ομως σε επιστολή του (1828) λέει τα εξής:

20 Μαΐου 1827 ἐκ Ναυπλίου.
«ὁ Γεν. Ἀρχ. τῶν Πελοπον. στρατευμάτων.
Πρὸς τοὺς Γενναιοτάτους στρατηγοὺς Β. Πετμεζᾶν, Δ. Μελετόπουλον καὶ Θάνον Χρυσανθακόπουλον.
Τὴν ἀπὸ 26 Μαΐου ἐκ Μεγάλου Σπηλαίου ἐπιστολήν σας ἔλαβον, καὶ ἴδον τὰ ἐν αὐτῇ, χαίρω διὰ τὴν ὁποίαν κατεβάλετε προσπάθειαν διὰ τὴν ταχεῖαν συγκρότησιν τοῦ στρατοπέδου· προχθὲς ἐξῆλθον κἀγὼ τοῦ Ναυπλίου καὶ διευθύνομαι εἰς τὰ ἐνδότερα τῆς Πελοποννήσου [...] Σας θέλει παιδευθοῦν ἀναλόγως τοῦ στυγεροῦ κινήματός των ὁ Νενέκος καὶ λοιποὶ ὁμόφρονές του ὅλοι ἀλλ᾿ ἐν τοσούτῳ ἔκρινα ἀναγκαῖον νὰ σᾶς εἴπω, ἅμα συστήσετε στρατόπεδον, ἢ νὰ εἴπω κάλλιον, ἅμα συναχθῆτε, νὰ παρέτε ὅσους περισσοτέρους στρατιώτας δυνηθῆτε καὶ νὰ ὑπάγητε νὰ πιάσητε τὸν Νενέκον, ἂν δὲ σᾶς ἀντισταθῇ, ἢ ἔχῃ συντρόφους πραγματικοὺς καὶ τοὺς λοιποὺς κατοίκους τῶν Ἀρβανιτοχωρίων, νὰ τοὺς βάλητε αὐτὸν καὶ ὅλους (ἂν ἔχουν εἴδησιν) εἰς τὸ ντουφέκι ἄνδρας καὶ γυναῖκάς των, νὰ λαφυραγωγήσετε ὅλον τὸ πρᾶγμά των, μὲ ἕνα λόγον νὰ φερθῆτε ὡς πρὸς Τούρκους...

http://kleftouria.blogspot.com/2008/04/1821-4.html?m=1

Δηλαδή όπως καταλαβαινεις από αυτό και το άλλο που εβαλες πιο πάνω την εποχή εκείνη πολυ σπάνια ελεγαν Αρβανιτες τους Έλληνες αλβανοφωνους και συνήθως μόνο όταν συνέβαινε κάτι πολυ κακό και αγανακτούσαν οπότε ήθελαν να δώσουν βάρος στα λεγόμενα τους. (βλ. και απομνημονεύματα Φωτακου).

Δεν έχω αποδελτιώσει όλα τα κείμενα του '21 για να δω αν το "Αρβανίτης" χρησιμοποιείται καμιά φορά με ουδέτερη ή θετική έννοια. Πάντως χρησιμοποιούταν για τους Τουρκαλβανούς από παλιά.

Β.Πατριαρχέα, Δίπτυχον Ιστορικόν και Φιλολογικόν της Εθνεγερσίας, Αθήναι 1971, σ. 614.
Οι Τουρκαλβανοί με τα Ορλωφικά το 1770 έφθασαν μέχρι το χωριό Κάμπος της Αβίας, και το μοναστήρι της Αντρουμπεβίτσας. Αυτό μας το βεβαιώνει ένα βραχύ ιστορικό χρονικό που δημοσίευσε ο Β. Πατριαρχέας.

‘’1770 – Ήρθαν τα καράβια τα μοσκόβικα εις τον Μορέα και έκαμαν συμφωνία με τους Μανιάτες και επήγαν κατά των Τούρκων. Και πήραν τόπους πολλούς, το Μυστρά, το Νιόκαστρο, την Αρκαδιά. Και επολέμησαν στην Κορώνη και την Μεθώνη και δεν την επήραν. Και επήγαν και εις την Τρομπολιτζάν. Και τους έκαμον τζακισμόν οι Τούρκοι. Και ήλθαν οι Αρβανίτες. Και επάτησαν τη Ζαρνάτα. Και έκαψαν σπίτια και εκκλησίες έως την Τουπρεβίτσα (Αντρουμπεβίτσα) το μοναστήρι. Και εσκλάβωσαν τους Μαντιναίους όπου ήταν στο καταφύγι. Και έφυγαν οι Ζαρνατιανοί και ήρθαν στην Αρδούβισταν. Και έκαμαν αγάπη οι καπεταναίοι με τον Μπεηζατέ και το Πασόπουλο και τους έδωσαν το χαράτζι. Και επαράτησαν από την Ζαρνάτα, τον αυτό χρόνον έρχουντο ο καπετάν Πασάς με αρμάδα και τον εκράτησαν οι Μοσκόβοι απ’ εξω από το Ανάπλι και από κεις επήγε εις την Πάρο ο Αλέξιος με τον αρμυράντε και ακαρτερούσαν τον Ελφεστόν διά ν’ ανοίξουν πόλεμον εις τον Μορέαν. Πλην έφυγε και από την Πάρο και ο Μοριάς έμεινε εις πολλή σκλαβία και πολέμοι και άλλα πολλά κακά’’.

Και ένα μανιάτικο "σκαταρβανίτης" ( σαν το "σκατόβλαχος" του Κυριακούλη Μαυρομιχάλη για τον Κολοκοτρώνη ) :

Απ. Δασκαλάκη, Αρχείον Τζωρτζάκη-Γρηγοράκη, σ. 102.
Στο έγγραφο αυτό δεν σημειώνεται η χρονολογία και ο Απ. Δασκαλάκης θεωρεί ότι είναι του 1821, ενώ αναμφισβήτητα είναι του 1824. Η αντιπαλότητα Μοραϊτών και Νησιωτών ήταν γεγονός του 1824. Και τα δύο έγγραφα πρέπει να είναι ή της 11ης ή της 17ης Ιουλίου 1824. Ο Αντώνιος Μαυρομιχάλης ενημερώνει τον Καπετάν Γιωργάκη Αντωνάκο-Γρηγοράκη για τις επαφές του Πετρόμπεη.

Την ευγενείαν της κυρ συμπέθερε, σε ασπάζομαι.

Έλαβα το γράμμα μου εις απόκρισιν του εδικού μου και τα σημειωθέντα καλώς κατάλαβα. Εγώ από τα προχθές έγραψα και πέρα και σε άλλα χωρία διά να μαζεύονται και, άμα μαζευτούνε, κινώ και ο ίδιος και θέλει προφθάσει και ο Γιωργάκης, διότι εις Καλαμάτα πηγαίνουν καλά, Εσήμερις ήρθαν γράμματα από τον Μπεη και μας γράφει ότι εκατέβη ο Λόντος, Ζαΐμης, Κολοκοτρώνης, Τεληγιάννης και άλλοι Μωραΐτες διά να ανταμώσουν με τον Μπέη να ομιλήσουν και ευγήκε και ο Μπέης εις την Σκάλα οπού και αυτοί είναι να ομιλήσουν διά να κάμουν σύστημα Μοραΐτικο, διότι εκατάλαβαν όλοι την μηχανήν των νησιωτών αυτά είναι βέβαια. Του λόγου σας όμως πρέπει να δυναμώσετε τα μέρη, όσα που να μαζευτούνε οι στρατιώτες, και τότε τους εστέλνομε του διαβόλου, καθώς τους ματαστείλαμε. Διά τα κανόνια που με λέγεις, καΐκι δεν είναι εις σε χέρι, παρά, αφού βρετή καΐκι, θέλει σε τα στείλωμε. Όμως αν αγαπάς τον Θεόν ….. παλιαβαλιώτες και σκαταρβανίτες. Ταύτα και υγιαίνετε

Τη 11 (;) Ιουλίου (1824) ο αδελφός
Λιμένι Αντώνιος Μαυρομιχάλης

http://www.etlasp.gr/images/4-d.doc
http://www.etlasp.gr/meletes/81-meletes ... -ths-manhs

https://books.google.gr/books?id=yx5lEb ... 2.&f=false

[Κατσαρίδης]

Και ένα μανιάτικο "σκαταρβανίτης" ( σαν το "σκατόβλαχος" του Κυριακούλη Μαυρομιχάλη για τον Κολοκοτρώνη ) :

Απ. Δασκαλάκη, Αρχείον Τζωρτζάκη-Γρηγοράκη, σ. 102.
Στο έγγραφο αυτό δεν σημειώνεται η χρονολογία και ο Απ. Δασκαλάκης θεωρεί ότι είναι του 1821, ενώ αναμφισβήτητα είναι του 1824. Η αντιπαλότητα Μοραϊτών και Νησιωτών ήταν γεγονός του 1824. Και τα δύο έγγραφα πρέπει να είναι ή της 11ης ή της 17ης Ιουλίου 1824. Ο Αντώνιος Μαυρομιχάλης ενημερώνει τον Καπετάν Γιωργάκη Αντωνάκο-Γρηγοράκη για τις επαφές του Πετρόμπεη.

Την ευγενείαν της κυρ συμπέθερε, σε ασπάζομαι.

Έλαβα το γράμμα μου εις απόκρισιν του εδικού μου και τα σημειωθέντα καλώς κατάλαβα. Εγώ από τα προχθές έγραψα και πέρα και σε άλλα χωρία διά να μαζεύονται και, άμα μαζευτούνε, κινώ και ο ίδιος και θέλει προφθάσει και ο Γιωργάκης, διότι εις Καλαμάτα πηγαίνουν καλά, Εσήμερις ήρθαν γράμματα από τον Μπεη και μας γράφει ότι εκατέβη ο Λόντος, Ζαΐμης, Κολοκοτρώνης, Τεληγιάννης και άλλοι Μωραΐτες διά να ανταμώσουν με τον Μπέη να ομιλήσουν και ευγήκε και ο Μπέης εις την Σκάλα οπού και αυτοί είναι να ομιλήσουν διά να κάμουν σύστημα Μοραΐτικο, διότι εκατάλαβαν όλοι την μηχανήν των νησιωτών αυτά είναι βέβαια. Του λόγου σας όμως πρέπει να δυναμώσετε τα μέρη, όσα που να μαζευτούνε οι στρατιώτες, και τότε τους εστέλνομε του διαβόλου, καθώς τους ματαστείλαμε. Διά τα κανόνια που με λέγεις, καΐκι δεν είναι εις σε χέρι, παρά, αφού βρετή καΐκι, θέλει σε τα στείλωμε. Όμως αν αγαπάς τον Θεόν ….. παλιαβαλιώτες και σκαταρβανίτες. Ταύτα και υγιαίνετε

Τη 11 (;) Ιουλίου (1824) ο αδελφός
Λιμένι Αντώνιος Μαυρομιχάλης

http://www.etlasp.gr/images/4-d.doc
http://www.etlasp.gr/meletes/81-meletes ... -ths-manhs

https://books.google.gr/books?id=yx5lEb ... 2.&f=false

Καλό! Χρησιμοποιείται κυριολεκτικά ή μεταφορικά;

[Ζαποτέκος]

Και ένα μανιάτικο "σκαταρβανίτης" ( σαν το "σκατόβλαχος" του Κυριακούλη Μαυρομιχάλη για τον Κολοκοτρώνη ) :

Απ. Δασκαλάκη, Αρχείον Τζωρτζάκη-Γρηγοράκη, σ. 102.
Στο έγγραφο αυτό δεν σημειώνεται η χρονολογία και ο Απ. Δασκαλάκης θεωρεί ότι είναι του 1821, ενώ αναμφισβήτητα είναι του 1824. Η αντιπαλότητα Μοραϊτών και Νησιωτών ήταν γεγονός του 1824. Και τα δύο έγγραφα πρέπει να είναι ή της 11ης ή της 17ης Ιουλίου 1824. Ο Αντώνιος Μαυρομιχάλης ενημερώνει τον Καπετάν Γιωργάκη Αντωνάκο-Γρηγοράκη για τις επαφές του Πετρόμπεη.

Την ευγενείαν της κυρ συμπέθερε, σε ασπάζομαι.

Έλαβα το γράμμα μου εις απόκρισιν του εδικού μου και τα σημειωθέντα καλώς κατάλαβα. Εγώ από τα προχθές έγραψα και πέρα και σε άλλα χωρία διά να μαζεύονται και, άμα μαζευτούνε, κινώ και ο ίδιος και θέλει προφθάσει και ο Γιωργάκης, διότι εις Καλαμάτα πηγαίνουν καλά, Εσήμερις ήρθαν γράμματα από τον Μπεη και μας γράφει ότι εκατέβη ο Λόντος, Ζαΐμης, Κολοκοτρώνης, Τεληγιάννης και άλλοι Μωραΐτες διά να ανταμώσουν με τον Μπέη να ομιλήσουν και ευγήκε και ο Μπέης εις την Σκάλα οπού και αυτοί είναι να ομιλήσουν διά να κάμουν σύστημα Μοραΐτικο, διότι εκατάλαβαν όλοι την μηχανήν των νησιωτών αυτά είναι βέβαια. Του λόγου σας όμως πρέπει να δυναμώσετε τα μέρη, όσα που να μαζευτούνε οι στρατιώτες, και τότε τους εστέλνομε του διαβόλου, καθώς τους ματαστείλαμε. Διά τα κανόνια που με λέγεις, καΐκι δεν είναι εις σε χέρι, παρά, αφού βρετή καΐκι, θέλει σε τα στείλωμε. Όμως αν αγαπάς τον Θεόν ….. παλιαβαλιώτες και σκαταρβανίτες. Ταύτα και υγιαίνετε

Τη 11 (;) Ιουλίου (1824) ο αδελφός
Λιμένι Αντώνιος Μαυρομιχάλης

http://www.etlasp.gr/images/4-d.doc
http://www.etlasp.gr/meletes/81-meletes ... -ths-manhs

https://books.google.gr/books?id=yx5lEb ... 2.&f=false

Καλό! Χρησιμοποιείται κυριολεκτικά ή μεταφορικά;

Το "παλιαβαλιώτες" τι να είναι ; "Παλιαϊβαλιώτες" ίσως ;

[Ζαποτέκος]

Σαθροί πολιτικοί σχεδιασμοί το 1822.

Ο επιδιωκόμενος στόχος της φατρίας Μαυροκορδάτου ήταν η γρήγορη απελευθέρωση της περιοχής των Αγράφων από τις ένοπλες δυνάμεις της Γερουσίας [ της Δυτικής Στερεάς Ελλάδας ] και όχι από τους πολιτικούς της αντιπάλους της Κεντρικής πολιτικής σκηνής και συγκεκριμένα το Δημήτριο Υψηλάντη.

Στις σελίδες του Υπομνήματος η διάθεση της επείγουσας διευθέτησης των εκκρεμών ζητημάτων από τη φατρία Μαυροκορδάτου στο χώρο των
Αγράφων είναι έκδηλη, όπως έκδηλες είναι και οι φιλομοναρχικές τάσεις των φερομένων <<εκσυγχρονιστών>>, των <<πεφωτισμένων>> και
δυτικοαναθρεμμένων λογίων της Εσπερίας, που γνωρίζουν τι αρμόζει διοικητικά στον <<απαίδευτο>> λαό των Αγράφων αλλά αγνοούν παντελώς
την πολιτισμική και αυτοδιοικητική του πραγματικότητα. Ιδού το αγλάισμα της <<πεφωτισμένης>> υπεροπτικής τους αλαζονείας:

<<Συντρέχει μεγάλως ακόμη και εις την γλήγορον σύστασιν προσωρινής διοικήσεως αρμοζούσης εις λαόν απαίδευτον και αποσείοντα πρώτην φοράν τον τυραννικόν ζυγόν, δηλαδή διοικήσεως μοναρχικής>>.

Όλα λοιπόν να γίνουν γρήγορα πριν τους προφτάσουν οι <<άλλοι>>, πριν τους προφτάσει ο μεγαλύτερος πολιτικός αντίπαλος του Μαυροκορδάτου, ο Δημήτριος Υψηλάντης και ελευθερώσει την περιοχή. Και στο υποθετικό ερώτημα του Μαυροκορδάτου μήπως οι δυο <<αντίπαλες>> στρατιωτικές δυνάμεις (Υψηλάντη-Μαυροκορδάτου) συγκρουσθούν στο χώρο των Αγράφων, ο Γεώργιος Πραΐδης είναι καθησυχαστικός:

<<Ηθέλετε μας ειπεί, ότι θέλομεν συγκρουσθή με τον Υψηλάντην, όστις καθ’ όλα τα διδόμενα θέλει έλθει να κτυπήση την Λάρισαν· αλλά πριν εκείνος φθάση εις το σκοπούμενον, όλον το Ασπροπόταμον έως το Μέτσοβον, τα Τρίκαλα και τα πέριξ αυτού και μέγα μέρος ακόμη του κάμπου, έως Λίθαρας ή πέντε ώρας μακράν της Λαρίσης, θέλουν διοργανισθή από ημάς>>.

( Δημήτρης Τσιάμαλος , Οι Αρματολοί της Ρούμελης )

[Ζαποτέκος]

1824. To αρματολίκι των Αγράφων κατέχει ο μαυροκορδατικός Ράγκος με την συγκατάθεση της ελληνικής διοίκησης της Δυτικής Στερεάς Ελλάδας και την υποστήριξη των καπετάνιων Στορνάρη , Γάτσου κ.α. Ο Καραϊσκάκης που είχε εκδιωχτεί από αυτό από τους Τούρκους θέλει να το ξαναπάρει. Απ' το βιβλίο Οι Αρματολοί της Ρούμελης του Δημητρίου Τσιάμαλου :

Στην προσπάθειά του ο Γιαννάκης Ράγκος να διασφαλίσει τα Άγραφα και να εκδιώξει τον αντίπαλό του Καραϊσκάκη προσεγγίζει την 11 Απριλίου
1824 στη Βιτζίστα το δερβέναγα των Τρικάλων Σούλτσα Κόρτσα και του προτείνει να καταδιώξουν μαζί τον Καραϊσκάκη. Ο Οθωμανός αξιωματούχος καχύποπτος και ξαφνιασμένος από την εισβολή του Καραϊσκάκη, <<διότι ποτέ δεν ήλπιζεν, ημιθανής ο Καραϊσκάκης εις τον κράββατον, με 1500 στρατιώτας να διαβή τα πλέον υψηλότερα μέρη και να εισχωρήση τόσον πολύ>>, διστάζει να συναινέσει πιστεύοντας ότι το κυνηγητό του Καραϊσκάκη από τις ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις Ράγκου και Στορνάρη είναι <<στρατήγημα>> των Ελλήνων για να εισβάλλουν στη συνέχεια στα Τρίκαλα. Οι απανωτές όμως αποστολές του Σταμούλη Γάτσου στο Σούλτσα Κόρτσα εκ μέρους του Ράγκου τον έπεισαν περί του αντιθέτου και ενώθηκε με τις ελληνικές δυνάμεις στην καταδίωξη του Καραϊσκάκη.

Και παρατηρούσες τότε, γράφει ο Δ. Αινιάν, ο Καραϊσκάκης να μπαίνει στη επαρχία των Αγράφων <<καταδιωκόμενος και από Τούρκους και από Έλληνες>>.
Επίσης ο Κ. Παπαρρηγόπουλος γράφει για το γεγονός αυτό:<<Ώστε παράδοξον ενταύθα συνέβη φαινόμενον· ότι Οθωμανοί ανεδεικνύοντο εκτελεσταί των αποφάσεων της Ελληνικής Διοικήσεως και από κοινού μετά Ελλήνων οπλαρχηγών κατεδίωκον τον υπ’ αυτής αποκηρυχθέντα άνθρωπον>>.

Τον οθωμανικό παράγοντα στην αρματολική σύγκρουση για το αρματολίκι των Αγράφων προσπάθησε να προσεταιρισθεί και ο Καραϊσκάκης. Ενώ βρισκόταν στρατοπεδευμένος στην Καστανιά έστειλε και συνέλαβαν τον πολιτάρχη του Σούλτσα Κόρτσα, Χουσεΐν Τζιούρη και προσπάθησε να τον χρησιμοποιήσει ως ενδιάμεσο της επιθυμητής του και επιδιωκόμενης συμφωνίας με το Σούλτσα Κόρτσα για το αρματολίκι των Αγράφων λέγοντάς του τα εξής:

<< Ο αφέντης σου με ηύρεν άρρωστον, και εδίωξεν από τα Άγραφα τους ανθρώπους μου, και τα έδωσεν εις τους πορδαλάδες, τον Ράγκον και Σταμούλην Γάτζον. Ιδού, οπού ήλθα τώρα δυνατότερος και από ό,τι ήμουν πρωτύτερα . Ή τα Άγραφα λοιπόν, ή θα το κάμω στάχτη από την μίαν άκραν έως εις την άλλην, και ο τόπος δεν θέλει σας χωρέσει ! >>

Ο Καραϊσκάκης στο μήνυμά του – αίτηση προς το Σούλτσα Κόρτσα για το αρματολίκι των Αγράφων χρησιμοποιεί λόγο απειλητικό κατά τα γνωστά
αρματολικά ειωθότα. Ο λόγος όμως αυτός όχι μόνο δεν απέφερε το αναμενόμενο αποτέλεσμα για τον Καραϊσκάκη αλλά προκάλεσε και την μήνιν του δερβέναγα των Τρικάλων, ο οποίος σε επιστολή τους προς το Στορνάρη το Μάιο του 1824 έγραφε:

<<Εγώ αυτουνού του γύφτου και του χαΐνη δεν του δίδω ούτε καλύβα, όχι Άγραφα. Μόνον εσείς κοιτάξετε να μη με γελάσετε>>.

Από την απάντηση γίνεται σαφές ότι ο Κόρτσα την επιλογή του Αρματολού για τα Άγραφα την είχε κάνει νωρίτερα και ο μόνος φόβος του ήταν να μην προδώσουν ο Ράγκος και ο Στορνάρης τη συμφωνία τους. Το ότι ο οθωμανικός παράγοντας (Σούλτσα Κόρτσα) έγινε και πάλι το κέντρο των
αντιμαχόμενων Ελλήνων οπλαρχηγών και ο ρυθμιστής της εξουσίας στα Άγραφα φαίνεται και από άλλη επιστολή του Στορνάρη προς τον Κόρτσα:

<< Επιθυμώ να μάθω, αν έχεις σκοπόν να δώσης τα Άγραφα εις την εξουσίαν του Καραϊσκάκη, να με γράψης ειλικρινώς, να μη τον πολεμήσω, και μείνη έχθρα μεταξύ μας>>

Ο Καραϊσκάκης, αν και άρρωστος και διωκόμενος από τις ελληνοτουρκικές δυνάμεις του Ράγκου, Στορνάρη και Κόρτσα <<εμβήκεν εις τα Άγραφα, και εζάλισεν και τον Ράγκον, και τους πολίτας, και τον Σούλτζιαν>>. Ο Στορνάρης όμως, μόλις ο Καραϊσκάκης βγήκε από το αρματολίκι του Ασπροποτάμου, αρνήθηκε να μπει στα Άγραφα προφασιζόμενος τη συνύπαρξή του με τους Τούρκους. Η απάντηση του Ράγκου στο Στορνάρη για τις αιτιάσεις του δείχνει την απόφασή του να κρατήσει με κάθε τρόπο την επαρχία Αγράφων:

<<Ε, Καπετάν Νικολό,[…] και με Εβραίους θέλει ενωθώ να τον διώξω, τον κερατά>>.

Η ήττα του άρρωστου Καραϊσκάκη στο χωριό Βράχα από τις ενωμένες ελληνοτουρκικές δυνάμεις και ο θάνατος του αγαπημένου του παλικαριού Αντώνη Ζαραλή τον ανάγκασαν να υποχωρήσει στα Πολιτοχώρια και από εκεί στο Καρπενήσι στο στρατόπεδο του Σκαλτσοδήμου. Ούτε ο
Κίτσος Τζαβέλας, που έτρεξε σε βοήθεια από τα Σάλωνα, ούτε ο Ανδρέας Ίσκος κατάφεραν να προφθάσουν τη μάχη και να τον βοηθήσουν.

Στη Δομνίστα ευρισκόμενος ο Καραϊσκάκης προέβη σε μια πράξη, που για τους περισσότερους ιστορικούς θεωρείται ανεξήγητη· την αποστολή προς
το Μαυροκορδάτο την 27 Μαΐου 1824 αναφοράς με την οποία απολογούνταν για όσα έκανε και ζητούσε συγγνώμη από τη Διοίκηση:

<<Εμένα η κακή μου τύχη και αρρώστησα οπίσω· δεν ηξεύρω κιόλα από τα κρύα τα πολλά ήταν, ή από τόσους αφορισμούς οπού μου εκάματε, και σε παρακαλώ να με συγχωρέση η Διοίκησις, και όλοι οι χριστιανοί, και να μου σταλθή και μία ευχή συγχωρητική παρά του ιερέως>>.

Η ως άνω αναφορά του Καραϊσκάκη προς το Μαυροκορδάτο είναι προδήλως αίτηση συγχωρητική ενός ανθρώπου βαριά άρρωστου, που συνάδει άριστα με τα χριστιανικά ειωθότα και δεν έχει και ούτε μπορεί να έχει άλλη σημειολογία, που σχετίζεται με την αλλαγή των διαθέσεων του οπλαρχηγού, διότι τάχα επείσθη ότι <<δεν δύναται να αντισταθμίση την δύναμιν της Διοικήσεως>> ή ότι αναγνώρισε <<το σωτηριώδες κράτος της
αρχής>>. Η κατοπινή συμπεριφορά του Καραϊσκάκη κάθε άλλο παρά αυτό αποδεικνύει, αφού το αρματολίκι των Αγράφων ως ζητούμενο έρχεται και
ξανάρχεται όχι πια προς τη Γερουσία της Δυτικής Ελλάδας και το Μαυροκορδάτο αλλά προς την Κεντρική Διοίκηση στην Πελοπόννησο. Αυτό που πραγματικά άλλαξε στην προκειμένη περίπτωση είναι ο τρόπος της διεκδίκησης εκ μέρους του Καραϊσκάκη. Δεν πιστεύει πλέον ο Καραϊσκάκης
ότι μπορεί με τα όπλα να πάρει τα Άγραφα. Το δοκίμασε και απέτυχε. Γι’ αυτό τώρα στρέφεται προς την Πελοπόννησο και ζητά εκεί στηρίγματα. Ζητά στήριγμα από τον ισχυρότερο άνδρα της Κεντρικής Διοίκησης, το Γεώργιο Κουντουριώτη:

<<Όθεν, αν έχω και εγώ, ως ένας μιμητής σας, εκλαμπρότατε, μερίδα αγάπης και ευνοίας εκ μέρους της, παρακαλώ να με ευνοείτε μόνον και μόνον δια την αλήθειαν και επάνω εις τα συμφέροντα της πατρίδος. […] Επειδή όμως είσθε κηρυγμένος πανοικί ένας προστάτης του έθνους χαρακτηρικός και αφιλοπρόσωπος, παρακαλώ να ξεχωρίσετε τους καθαρούς πατριώτας από τα έργα τους, και να μη με κρίνετε ίσα με τους διπλοπρόσωπους και τουρκόφρονας, όσοι πραγματεύονται την ελευθερίαν του έθνους. Εγώ δε, μένων επί της αληθείας, επεύχομαι την σωτηρίαν της πατρίδος και ευδοξίας σας, υποσημειούμενος με βαθύ σέβας της υμετέρας εκλαμπρότητος>>.


Συνεπώς για τον Καραϊσκάκη η συγχωρητική αναφορά-αίτηση προς το Μαυροκορδάτο και τους λοιπούς αντιπάλους <<χριστιανούς>>, (μια
συγχώρεση που ποτέ δεν έλαβε), ήταν μια πράξη βαθιά ανθρώπινη, χριστιανική, ενώ η προσέγγισή του με τον Κουντουριώτη πράξη πολιτικής αναπροσαρμογής του στοχοθετημένου και χρόνιου αιτήματός του.

Πάντως ο Ανδρέας Ίσκος ήταν αυτός που βοήθησε τον Καραϊσκάκη να περάσει από τα Σάλωνα, όπου βρέθηκε μετά την αποχώρησή του από τα Άγραφα, στην Πελοπόννησο (Ναύπλιο 25 Ιουνίου 1824) για να απολογηθεί στην Κεντρική Διοίκηση και να ζητήσει το δίκιο του. Το πώς κατάφερε ο Καραϊσκάκης να <<συγχωρηθεί>> από την Κυβέρνηση του Ναυπλίου και αν στην αθώωσή του συνέβαλε μόνο ο Κωλέττης ή και άλλοι προστάτες του είναι ένα θέμα, που η έρευνα δεν έχει ακόμα απαντήσει. Ένα όμως είναι γεγονός. Ότι και στο Ναύπλιο ο Καραϊσκάκης ζητά με επιμονή να αναλάβει επισήμως την αρχηγία των όπλων της επαρχίας Αγράφων.

Αντίθετα η φατρία του Μαυροκορδάτου με τους ανθρώπους της στο Ναύπλιο κάνει ό,τι είναι δυνατό για να απορριφθεί κάθε αίτημα του Καραϊσκάκη που σχετίζεται με την περιοχή των Αγράφων. Η Διοίκηση για να αποφύγει το <<σκάνδαλο>> των Αγράφων και την πίεση του Καραϊσκάκη του επέτρεψε να εκστρατεύσει με σώμα τριακοσίων μισθωτών στρατιωτών στην Ανατολική Στερεά Ελλάδα, αφού εξέδωσε και τις απαραίτητες διαταγές.

Αν λάβουμε υπόψη ότι ο Μαυροκορδάτος κατηγορήθηκε ευθέως για τη διαχείριση των εθνικών χρημάτων στη Συνέλευση της 6 Δεκεμβρίου 1824 στη Δυτική Ελλάδα τόσο από την αντίπαλη φατρία, όσο και από δικούς του οπλαρχηγούς, τότε καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι οι ισχυρισμοί του Μαυροκορδάτου στον Κουντουριώτη ότι <<έχω τας αποδείξεις των πρακτικών μου εις τάξιν, ώστε ν’ αποδείξω χωρίς κόπον τα ψεύδη των>> αφορούν στις μεγάλες καταχρήσεις των εθνικών χρημάτων, που έγιναν από τον ίδιο για φατριαστικούς λόγους και για τις οποίες μήνες πριν τη Συνέλευση οι αντίπαλοί του τον κατηγορούσαν. Το αντεπιχείρημα βέβαια που προβάλλει ο Μαυροκορδάτος στην επιστολογραφία του με τον Κουντουριώτη και αφορά αφενός στην επιθυμία του Καραϊσκάκη να ανεβεί στα Άγραφα και αφετέρου στις κατηγορίες της αντίπαλης φατρίας για καταχρήσεις εθνικού χρήματος είναι ότι :

<<την φατρίαν την γνωρίζω πολύ καλά, καθώς και τας αιτίας των κατ’ εμού εργασιών της· θέλουν να τρώγουν και να κάμνουν όσα επί Αλή πασά και εγώ, εν όσω φέρω εδώ το πρόσωπον της Διοικήσεως, δεν θέλω το συγχωρήσει και ας φωνάζουν όσο θέλουν· τα άλλα [οι καταχρήσεις] όλα είναι προφάσεις>>.

[The Rebel]

05/03/2021
Η άγνωστη ιστορία 100 στρατιωτών από τη Αϊτή που θέλησαν να βοηθήσουν την Επανάσταση του 1821.
Το άδοξο τέλος τους και η κίνηση της φτωχής χώρας της Καραϊβικής προς την Ελλάδα.



Το ξέσπασμα της ελληνικής Επανάστασης το 1821 αντιμετωπίστηκε με πολύ μεγάλη επιφυλακτικότητα, καχυποψία και αρνητισμό από τη συντριπτική πλειοψηφία των χωρών της γηραιάς ηπείρου που δεν επιθυμούσε τη διασάλευση της καθεστηκυίας τάξης, όπως αυτή είχε διαμορφωθεί μετά το τέλος των Ναπολεόντειων πολέμων και το συνέδριο της Βιέννης (1814 – 1815), στο οποίο μετείχαν όλες οι ηγεμονίες της τότε Ευρώπης με συνολικά 450 παριστάμενους αντιπροσώπους.

Στην άλλη μεριά του κόσμου όμως, στη θάλασσα της Καραϊβικής, υπήρξε μια μικρή χώρα που παρά τα δικά της προβλήματα ήταν η πρώτη που αναγνώρισε και χαιρέτισε επίσημα τον εθνικοαπελευθερωτικό μας Αγώνα. Ήταν η Αϊτή, γνωστή και ως… Χαΐτιον εκείνη την εποχή μεταξύ των Ελλήνων λογίων. Εύλογα θα αναρωτηθεί κανείς από που κι ως που μια τόσο μακρινή χώρα ενδιαφέρθηκε για τον ξεσηκωμό μας. Υπάρχει εξήγηση και πάμε να τη δούμε αναλυτικά.



Η αλληλογραφία με τον Κοραή.
Ο Αδαμάντιος Κοραής, ένας από τους σημαντικότερους εκπρόσωπους του νεοελληνικού Διαφωτισμού, έστειλε επιστολή στον πρόεδρο της Αϊτής, Ζαν Πιέρ Μπουαγιέ (καθώς επίσης και αρκετούς άλλους ηγέτες της εποχής) ζητώντας τη συνδρομή του στον εθνικό μας Αγώνα που μόλις είχε ξεκινήσει. Ο Μπουαγιέ του απάντησε ότι η χώρα του ήταν πάρα πολύ φτωχή για να συνδράμει οικονομικά και συν τοις άλλος δεν είχε ολοκληρώσει ακόμη πλήρως τον δικό της αγώνα εναντίον των Γάλλων αποικιοκρατών.

Οι κάτοικοι του μακρινού σε εμάς νησιού, είχαν καταφέρει να εκδιώξουν τους εισβολείς ιδρύοντας το πρώτο ανεξάρτητο κράτος εγχρώμων στον Νέο Κόσμο την πρωτοχρονιά του 1804. Χρέη προέδρου ανέλαβε ο αυταρχικός Ντεσαλέν, που αυτοανακηρύχθηκε μάλιστα αυτοκράτορας, λαμβάνοντας το όνομα Ιάκωβος Α’. Ωστόσο δολοφονήθηκε κατά τη διάρκεια εξέγερσης το 1806. Την ηγεσία ανέλαβε ο Ανρί Κριστόφ, που μετέπειτα έγινε βασιλιάς με το όνομα Ερρίκος Α’. Κυβέρνησε εξίσου τυραννικά. Επί των ημερών του μάλιστα συντελέστηκε η απόσχιση των νότιων περιοχών και η ανακήρυξή τους σε ανεξάρτητο κράτος με επικεφαλής τον ξεκάθαρα πολύ πιο συνετό στρατηγό Πετιόν που ανέλαβε τα ηνία το 1807.

Την ίδια περίοδο Ισπανοί κατακτητές εγκαθίστανται εκ νέου στα ανατολικά της νήσου. Ο στρατηγός Πετιόν συνέχισε ωστόσο να κυβερνά στον Νότο έχοντας ως κύριο συνεργάτη του, τον μιγά Ζαν Πιέρ Μπουαγιέ ο οποίος τον διαδέχθηκε μετά τον θάνατό του το 1818 στο αξίωμα του ισόβιου προέδρου και παρέμεινε σε αυτό μέχρι το 1843.



Πρόεδρος καθ’ όλη τη διάρκεια της Επανάστασής μας.
Ο Ζαν Πιέρ Μπουαγιέ λοιπόν (ή ελλινιστί Ιωάννης – Πέτρος Βογέρ) ήταν πρόεδρος της Αϊτής καθ’ όλη τη διάρκεια του ξεσηκωμού του Γένους μας και εξήγησε στον Κοραή ότι αναγνωρίζει απερίφραστα το δικαίωμα των Ελλήνων για ανεξαρτησία, έχοντας τα βιώματα από τη δική του χώρα, και πως στήριξε σθεναρά την Επανάσταση κατά της οθωμανικής αυτοκρατορίας.

«Με μεγάλο ενθουσιασμό μάθαμε ότι η Ελλάδα αναγκάστηκε τελικά να πάρει τα όπλα, για να αποκτήσει την ελευθερία της και τη θέση που της ανήκει ανάμεσα στα κράτη. Μεταφέρετε στους συμπατριώτες σας τις θερμότερες ευχές για απελευθέρωση, που σας στέλνει ο λαός της Αϊτής», έγραφε μεταξύ άλλων ο Ζαν Πιερ Μπουαγιέ. Δεν έμεινε όμως μονάχα εκεί.


Ο πρόεδρος της Αϊτής, Ζαν Πιέρ Μπουαγιέ.

Οι εθελοντές που δεν έφτασαν ποτέ και οι 45 τόνοι καφέ.
Ζήτησε να σταλούν συμβολικά στους Έλληνες…. 45 τόνοι καφέ προς πώληση, ώστε να αγοραστούν καριοφίλια και άλλα πολεμοφόδια. Αυτά είχε, αυτά μας έδωσε και η προσφορά του ήταν ασφαλώς ευπρόσδεκτη.

Εστάλησαν επίσης 100 Αϊτινοί εθελοντές προκειμένου να πολεμήσουν στο πλευρό μας, αλλά χάθηκαν όλοι από τις κακουχίες κατά τη διάρκεια του πολύμηνου ταξιδιού. Τόσο μακρινές μετακινήσεις διά θαλάσσης, μόνο εύκολες δεν ήταν εκείνη την εποχή.



Η συγκινητική επιστολή της 15ης Ιανουαρίου 1822.
Η επιστολή που έστειλε ο πρόεδρος Μπουαγιέ έχει διασωθεί σε ελληνική μετάφραση από τον αγωνιστή του ’21 και συγγραφέα Ιωάννη Φιλήμων, εκδότη μεταξύ άλλων της εφημερίδας «Αιών», που την ενέταξε στο «Δοκίμιον Ιστορικόν περί της Ελληνικής Επαναστάσεως».

Το κείμενο έχει ως εξής:

Ζαν Πιερ Μπουαγέ, πρόεδρος του Χαϊτίου, προς τους Πολίτας της Ελλάδος Α. Κοραήν, Κ. Πολυχρονιάδην, Α. Βογορίδην και Κ. Κλωνάρην.
«Εις τα Παρίσια

Πριν ή δεχθώμεν την επιστολή υμών, σημειουμένην εκ Παρισίων τη 20η παρελθόντος Αυγούστου (σ.σ. 1821), έφθασεν ενταύθα η είδησις της επαναστάσεως των συμπολιτών υμών κατά του δεσποτισμού, του επί τρεις περίπου διαρκέσαντος εκατονταετηρίδας. Μετά μεγάλου ενθουσιασμού εμάθομεν ότι η Ελλάς αναγκασθείσα τέλος πάντων εδράξατο των όπλων, ίνα κτήσηται της ελευθερίαν αυτής και την θέσιν, ήν μεταξύ των εθνών του κόσμου κατείχε. Μία τόσον ωραία και τόσον νόμιμος υπόθεσις, και προ πάντων αι συνοδεύσασαι ταύτην πρώται επιτυχίαι, ουκ εισίν αδιάφοροι τοις Χαϊτίοις, οίτινες, ως οι Ελληνες επί πολύν καιρόν έκλινον τον αυχένα υπό ζυγόν επονείδιστον και δια των αλύσεων αυτών συνέτριψαν την κεφαλήν της τυραννίας. Ευχηθέντες προς τον ουρανόν, όπως υπερασπισθή τους απογόνους του Λεωνίδου, εσκέφθημεν ίνα συντρέξωμεν τας γενναίας δυνάμεις τούτων, ει μη διά στρατευμάτων και πολεμοφοδίων, τουλάχιστον διά χρημάτων, ως χρησίμων εσομένων διά προμήθειαν όπλων, ών έχετε ανάγκην. Συμβεβηκότα όμως, επιβαλόντα τη πατρίδι ημών μεγάλην ανάγκην. επησχόλησαν όλον το χρηματικόν, εξ ού η Διοίκησις ηδύνατο καταβάλει μέρος. Σήμερον έτι η επανάστασις, η κατά το ανατολικόν μέρος της νήσου επικρατούσα, υπάρχει νέον προς την εκτέλεσιν αυτού του σκοπού κώλυμα. Επειδή το μέρος όπερ ηνώθη μετά της Δημοκρατίας, ής προεδρεύω, υπάρχει εν μεγίστη ενδεία και προκαλεί δικαίως μεγάλην του ταμείου ημών την δαπάνην.

Εάν δ’ επέλθωσι κατάλληλοι, ως επιθυμούμεν, αι περιστάσεις, τότε βοηθήσωμεν προς τιμήν ημών τοις τέκνοις της Ελλάδος, όσον δυνηθώμεν. Πολίται, διερμηνεύσατε προς τους συμπατριώτας υμών τας θερμοτέρας ευχάς, άς λαός του Χαϊτίου αναπέμπει υπέρ της ελευθερώσεως αυτών. Οι μεταγενέστεροι Ελληνες ελπίζουσιν εν τη αναγεννωμένη ιστορία τούτων άξια της Σαλαμίνος τρόπαια. Είθε παρόμοιοι τοις προγόνοις αυτών αποδεκνυόμενοι και υπό των διαταγών του Μιλτιάδου διευθυνόμενοι, δυνηθώσιν εν τοις πεδίοις του νέου Μαραθώνος τον θρίαμβον της ιεράς υποθέσεως, ήν επεχείρησαν υπέρ των δικαιωμάτων αυτών, της θρησκείας και της πατρίδος. Είθε, τέλος, διά των φρονίμων διατάξεων αυτών μνημονευθώσιν εν τη ιστορία οι κληρονόμοι της καρτερίας και των αρετών των προγόνων. Τη 15η Ιανουαρίου 1822 και 19η της Ανεξαρτησίας, Μπόγερ».



Θυμίζουμε τέλος, ότι τη σχέση της δικής μας Επανάστασης με εκείνες της Λατινικής Αμερικής, έχει εκθειάσει και ο λόρδος Βύρων, γράφοντας στο ποίημά του «Η εποχή του ορείχαλκου» (εκδόσεις Χάρη Πάτση): «Πάνω στις κορφές του Άθω και τις Άνδεις κυματίζει / λάβαρο που είναι το ίδιο / και δυο κόσμους χαιρετίζει».
https://www.newsbeast.gr/weekend/arthro ... ston-dromo