Πότε θα διδαχθούν τα παιδιά μας την αλήθεια για το 1821;Αρθρο του Νίκου Δήμου

[Ζαποτέκος]

Είναι γνωστό πως ο Αλέξανδρος Υψηλάντης ήταν μονόχειρας. Υπάρχει όμως διαφωνία σε ποια μάχη έχασε το χέρι του :


( Απόστολος Βακαλόπουλος )

[Αρίστος]

Η μονη αληθεια για το 1821 που πρεπει να διδαχτουν τα παιδια μας ειναι οτι η παραταξη που εκπροσωπει ο Νικος Δημου θελησε να σαμποταρει την επανασταση μεσω του Διχασμου και διαχρονικα λειτουργησε σαν διεφθαρμενος τοποτηρητης των ξενων συμφεροντων σε κρατιδιο αποικια. Σημερα οι ιδιοι τυποι θελουν να αποδομησουν καθε εθνικη συνειδηση, να φινλανδοποιησουν την Ελλαδα σαν γιουσουφακι της Τουρκιας και επιπλεον να την καταστησουν τριτοκοσμικη αποθηκη Ισλαμιστων μεσταναστων.

.

[Ζαποτέκος]

Επανάσταση του '21 στη Θεσσαλία
Απόστολος Βακαλόπουλος

[nostromos]

Η ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΤΟΥ ΝΑ ΕΙΣΑΙ Ο ΝΙΚΟΣ ΔΗΜΟΥ
του Ναπολέοντα Λιναρδάτου
Ο Νίκος Δήμου είναι ο κλαρινογαμπρός της ελληνικής διανόησης. Κάθε εποχή έχει και την ανάλογη ποιότητα διανοούμενων που της αξίζει. Η ελληνική χρεοκοπία δεν ήταν ένα απομονωμένο γεγονός - ήταν αποτέλεσμα του πολιτικοοικονομικού οικοσυστήματος που καλλιέργησε και κατανάλωσε μεγάλες ποσότητες ψευδαισθήσεων στα χρόνια της Μεταπολίτευσης.

Για κάποιο λόγο θα πρέπει να αποδεχόμαστε τους εγκεκριμένους διαχωρισμούς, έστω και αν καμία από τις «παρατάξεις» δεν μας εκφράζει. Έτσι, πρέπει να είμαστε μνημονιακοί ή αντιμνημονιακοί. Η περίπτωση και οι δύο πλευρές να είναι λάθος δεν χωρά στον επιτρεπόμενο ορίζοντα επιλογών. Έτσι και στα θέματα κουλτούρας και ιστορίας θα πρέπει να επιλέξουμε μεταξύ δύο άκρων, τους ελληναράδες και τους ευρωλιγούρηδες. Για τα ΜΜΕ, αν δεν πιστεύεις ότι είμαστε «ο εξυπνότερος, ομορφότερος, πιο υπερήφανος λαός του κόσμου», τότε, οπωσδήποτε, πρέπει να πιστεύεις ότι είμαστε ο πολιτισμικός βόθρος των Βαλκανίων, που ίσως κάποτε οι ευρωπαϊκές δυνάμεις καταφέρουν να εκπολιτίσουν. Θα πρέπει να δεχτούμε ότι υπάρχουν τα δύο άκρα και στο ενδιάμεσο το απόλυτο κενό.

Ο κ. Δήμου ανήκει στο άκρο των ευρωλιγούρηδων. Είναι η ομάδα που δημιουργήθηκε κυρίως στα χρόνια της Μεταπολίτευσης και η οποία έχει ως βασική αποστολή να πετύχει τον εξευρωπαϊσμό της βαλκάνιας πλέμπας, με την οποία αδίκως η γεωγραφία την συμπεριέλαβε. Αν οι Έλληνες γίνουν λιγότερο Έλληνες, αν απορροφήσουν περισσότερα ευρωπαϊκά κονδύλια, αν παραδώσουν περισσότερη εθνική κυριαρχία στις πεφωτισμένες τάξεις των ευρωκρατών, τότε, η ευρωπαϊκή Ελλάδα θα γίνει πραγματικότητα. Αυτή η περιγραφή, που τόσο μοιάζει με καρικατούρα, δυστυχώς έχει την ατυχία να συνοψίζει με έναν υψηλό βαθμό ακρίβειας τα πιστεύω των ευρωλιγούρηδων.

Όπως σε πολλά άρθρα του έτσι και στα δύο τελευταία, ο κ. Δήμου προσπαθεί να αποδομήσει ότι εκλαμβάνει ως εθνικούς μύθους. Έτσι ο Παλαιών Πατρών Γερμανός δεν ήταν στην Αγία Λαύρα, η ναυμαχία στο Ναυαρίνο ήταν η μόνη σύγκρουση που μετράει και οι Έλληνες είχαν εν τω μεταξύ εμφυλίους. Όπως έγραψε ο Κώστας Χατζηαντωνίου, ο Παλαιών Πατρών Γερμανός ήταν στην Αγία Λαύρα στις 17 Μαρτίου (ναι, δεν έγινε όλη η επανάσταση σε μια ημέρα) και για να υπάρξει το Ναυαρίνο πρώτα έπρεπε να υπάρξει ένας εξαετής ένοπλος και αιματηρός αγώνας. Όσο για το γεγονός ότι οι Έλληνες τρωγόντουσαν μεταξύ τους, τίποτα το καινούργιο εδώ. Άλλες επαναστάσεις είναι απλά εμφύλιοι πόλεμοι, βλέπε γαλλική, βρετανικές και ρώσικη. Το ότι ο κ. Δήμου κατηγορεί ειδικά τους Έλληνες γιʼ αυτό το θέμα απλά αποδεικνύει το εύρος της άγνοιας του.

Αυτό που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον στην περίπτωση του κ. Δήμου είναι η εμμονή του στην αποδόμηση των κατά την γνώμη του εθνικών μύθων. Ο κ. Δήμου ευαγγελίζεται ότι πάνω απʼ όλα πρέπει να κυριαρχήσει η ιστορική αλήθεια, όπως την αντιλαμβάνεται αυτός φυσικά, με όποιες και αν είναι οι συνέπειες για την εθνική ταυτότητα, πολιτισμό και κληρονομιά. Αν υποθέσουμε ότι η ιστορική αλήθεια είναι αυτό που τον ενδιαφέρει - παρά τα πολλά μονόπλευρα λάθη που κάνει - τότε θα έχουμε μεγάλη δυσκολία στο να εξηγήσουμε γιατί αυτή η διάθεση του κ. Δήμου είναι εξόχως επιλεκτική.

Στο άρθρο του Μπορεί η Ευρώπη να γίνει πατρίδα;, ο κ. Δήμου γράφει: «Αυτό που σήμερα λείπει περισσότερο από την Ευρώπη είναι η αίσθηση του «ανήκειν». Μία ευρωπαϊκή ταυτότητα. Μία διαφορετική θεώρηση της γηραιάς ηπείρου, όχι μόνο σαν οικονομικής ή διακρατικής ένωσης - αλλά σαν γειτονιάς, σαν τόπου κοινού, σαν πατρίδας. Οι περισσότερες αντιδράσεις στην διακυβέρνηση των Βρυξελλών οφείλονται στην αίσθηση ότι μας κυβερνούν «κάποιοι ξένοι»». Συνεχίζει: «Πιστεύω ότι πρέπει να προωθηθεί άμεσα η Ευρωπαϊκή ιδέα. Πώς θα γίνει αυτό; Μα, όπως έγινε και η ομογενοποίηση των εθνικών κρατών: Μέσα από την παιδεία». Και «Γιʼ αυτό πρέπει να αλλάξουν τα βιβλία ιστορίας σε όλα τα σχολεία της Ευρώπης και να εμπλουτισθούν με άφθονη ευρωπαϊκή ύλη. Μέσα από την αίσθηση ενός κοινού γίγνεσθαι, μίας υπερεθνικής εξέλιξης, θα κερδηθεί η ταυτότητα του Ευρωπαίου. Μόνο έτσι θα καταπολεμηθεί η αδιαφορία, ο εθνικισμός και ο ευρωσκεπτικισμός».

Να σημειώσουμε εδώ ότι το βιβλίο της κας Ρεπούση ήταν μια τέτοιου είδους προσπάθεια όπου ο σκοπός ήταν συμφιλίωση των λαών και έτσι η ιστορική αλήθεια της σφαγής της Σμύρνης μετατράπηκε σε στριμωξίδι. Για Δήμου, Ρεπούση και λοιπούς συνοδοιπόρους, η ιστορική αλήθεια είναι μόνο χρήσιμη όταν νομίζουν ότι εξυπηρετεί τις πολιτικές τους επιδιώξεις. Σε διαφορετική περίπτωση, η δημιουργία μύθων και προπαγάνδας δεν είναι μόνο αποδεκτή, αλλά επιβεβλημένη. Τρικυμία εν κρανίω, αντιφάσεις, υποκρισία, όλα ισχύουν.

Φαντασθείτε αν κάποιος έλεγε ότι πρέπει να γραφτούν νέα βιβλία ιστορίας για να καταπολεμηθεί η ευρωλιγούρα. Τι θα άκουγε για το ότι η ιστορία είναι επιστήμη στην υπηρεσία της αλήθειας, όχι προπαγάνδα και όλα τα σχετικά. Ο κ. Δήμου μπορεί στις 11 Μαρτίου να υπερασπίζεται την δημιουργία ευρωπαϊκών μύθων, στις 25 Μαρτίου να καταγγέλλει τους εθνικούς «μύθους», και κανένας στα ΜΜΕ δεν μπορεί να δει κάποιο πρόβλημα στην συγκεκριμένη περίπτωση.

Ο κ. Δήμου και η κα Ρεπούση παρουσιάζονται ως ανατρεπτικές μορφές που ταράζουν τις φαντασιώσεις ενός έθνους, αλλά η αλήθεια είναι ότι οι απόψεις τους μπορεί να είναι μειοψηφικές στους πολίτες, αλλά είναι πλειοψηφικές στα ΜΜΕ και στους ανώτερους θεσμούς του κράτους. Έτσι στην πρόσφατη συνέντευξη στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ ο κ. Δήμου θα επαναλάβει τα χιλιοειπωμένα ότι η Ελλάδα είναι η τελευταία χώρα της Ευρώπης που δεν υπάρχει διαχωρισμός κράτους-εκκλησίας, αλλά και πάλι δεν θα βρεθεί ένας δημοσιογράφος να του πει ότι π.χ. η βασίλισσα Ελισάβετ δεν είναι μόνο αρχηγός του κράτους αλλά και αρχηγός της εκεί εκκλησίας ή ότι το γερμανικό κράτος πληρώνει τους μισθούς των καθολικών και προτεσταντών κληρικών.

Ο κ. Δήμου που αυτοπαρουσιάζεται ως ο άνθρωπος που λέει αλήθειες που πονάνε έχει πάντοτε ένα δημόσιο βήμα γιατί οι απόψεις του συμβαδίζουν απολύτως με τα πιστεύω και τις αρχές του μεταπολιτευτικού κατεστημένου. Όταν στην ίδια τηλεοπτική συνέντευξη είχε την δυνατότητα να ταράξει τα νερά των κρατούντων, αλλά και των πολιτών στο θέμα του κρατισμού, απλά επέλεξε την πεπατημένη. Το κράτος είπε «δεν είναι όσο μεγάλο όσο μας έλεγαν». Δεν υπάρχουν υπεράριθμοι στο δημόσιο. Οι ρηξικέλευθες οικονομικές του προτάσεις περιελάμβαναν «ολική ψηφιοποίηση» και ένα ακόμη κρατικό σχέδιο για 100.000 θέσεις εργασίας (πενταετές μήπως;). Όλος αυτός ο ανατρεπτικός οίστρος, τελικά, ένα ακόμα βαριεστημένο μεταπολιτευτικό κλισέ.
https://www.e-grammes.gr/%CE%97-%CE%B4% ... E%BF%CF%85
περιττό να πούμε ότι ο μέσος οπαδός του έχει κάψει και το τελευταίο εγκεφαλικό του κύτταρο.

[Scouser]

Σημερα οι ιδιοι τυποι θελουν να αποδομησουν καθε εθνικη συνειδηση, να φινλανδοποιησουν την Ελλαδα σαν γιουσουφακι της Τουρκιας και επιπλεον να την καταστησουν τριτοκοσμικη αποθηκη Ισλαμιστων μεσταναστων.

.

Σαν τους συριζαίους ένα πράγμα.

[The Rebel]

25/03/2021
Πώς δημιουργήθηκε ο μύθος της Αγίας Λαύρας.
Τα αποκυήματα φαντασίας του Γάλλου διπλωμάτη Φρανσουά Πουκεβίλ, η σύνδεση της Εκκλησίας με το έθνος και η απτή πραγματικότητα.



Για τον τρόπο έναρξης της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 είχε δημιουργηθεί από πολύ νωρίς και είχε επικρατήσει μέχρι και πολύ πρόσφατα, ο μύθος της Αγίας Λαύρας. Σύμφωνα με τον θρύλο, την 25η Μαρτίου ο 50χρονος μητροπολίτης Παλαιών Πατρών, Γερμανός ο Γ’, αφού ύψωσε στην Αγία Λαύρα το λάβαρο της μονής με χρυσοκεντημένη την εικόνα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, όρκισε σε αυτό τους αγωνιστές και τους οδήγησε εναντίον των Οθωμανών των Καλαβρύτων ελευθερώνοντας την πόλη και επεκτείνοντας τον εθνικοαπελευθερωτικό Αγώνα σε όλο τον Μοριά – και όχι μόνο.

Η συγκεκριμένη, κατά τ’ άλλα πανέμορφη ιστορία για τον τρόπο που ξεσηκώθηκε το Γένος, διδασκόταν στα σχολεία ως απτό γεγονός μέχρι το 1982 (γι’ αυτό και πολλοί μεγαλύτεροι σε ηλικία εξακολουθούν να τον πιστεύουν, υποστηρίζοντας ότι «το μάθαμε στο σχολείο και άρα είναι αλήθεια»). Πλέον όμως, έχει απαλειφθεί από τα σχετικά εγχειρίδια, αφού στην πραγματικότητα ανήμερα της 25ης Μαρτίου του 1821 στη συγκεκριμένη τοποθεσία δεν συνέβη τίποτα το συνταρακτικό.

Όπως αναφέρεται και στην «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους» (της «Εκδοτικής Αθηνών»), ούτε στις 25 Μαρτίου αλλά ούτε και λίγα εικοσιτετράωρα νωρίτερα, στις 21 του μηνός που έγινε η πρώτη πολεμική επιχείρηση, δεν βρισκόταν κανείς στο μοναστήρι της Αγίας Λαύρας. Λίγες ημέρες μετά την άφιξή τους εκεί (στις 10 ή 13 Μαρτίου), όλοι οι αρχιερείς και οι πρόκριτοι διασκορπίσθηκαν στα ορεινά χωριά της Αχαΐας.

Ειδικά ο κραταιός μητροπολίτης Παλαιών Πατρών Γερμανός μαζί με τον αγωνιστή Ανδρέα Ζαΐμη, που αργότερα θα γινόταν πρόεδρος του Εκτελεστικού (αξίωμα αντίστοιχο με του σημερινού πρωθυπουργού), κατευθύνθηκαν προς την Πάτρα, στα Νεζερά, και στις 24 ή τις 25 Μαρτίου (οι γνώμες διίστανται) εισήλθαν στην πόλη, άρα δεν θα μπορούσε να βρίσκεται ταυτόχρονα και στο μοναστήρι της Αγίας Λαύρας.

Από τους Έλληνες απομνημονευματογράφους μόνο ο πρόκριτος και οπλαρχηγός από τα Λαγκάδια Γορτυνίας, Κανέλλος Δεληγιάννης, που έγραψε πολύ αργότερα τα απομνημονεύματά του και θέλησε μάλιστα να συνδέσει τα γεγονότα της Αγίας Λαύρας με την εξέγερση της ιδιαίτερης πατρίδας του, αναφέρει ότι από εκεί άρχισε ο Αγώνας στις 23 Μαρτίου.

Ο θρύλος της Αγίας Λαύρας σχεδόν αποκλειστικά «ανήκει» στον Γάλλο διπλωμάτη και ιστορικό Φρανσουά Πουκεβίλ που το 1824 έγραψε την τετράτομη «Ιστορία της αναγεννήσεως της Ελλάδος», αναφερόμενος στα γεγονότα των τελευταίων 84 ετών (1740 – 1824), αντλώντας μεταξύ άλλων πληροφορίες από εκθέσεις και επιστολές, ακόμη και κρυπτογραφημένες, που λάμβανε από την αδελφό του Ούγο ο οποίος από το 1814 είχε διοριστεί πρόξενος της Γαλλίας στην Πάτρα. Εκεί λοιπόν περιγράφει με λεπτομέρειες, που στην ουσία ήταν αποκυήματα τα φαντασίας του, τη δοξολογία που έγινε στην Αγία Λαύρα, τον λόγο που εκφώνησε ο Παλαιών Πατρών Γερμανός και την ορκωμοσία των παλικαριών.


Ο Γάλλος διπλωμάτης και ιστορικός Φρανσουά Πουκεβίλ.

Ο θρύλος της Αγίας Λαύρας διαδόθηκε ευρύτατα σε όλο τον ελλαδικό χώρο και έγινε ιδιαίτερα αγαπητός τον πληθυσμό που δέχθηκε με συγκίνηση τη σύνδεση των δύο μεγαλύτερων και αλληλένδετων στη συνείδησή τους ιδανικών: της ελευθερίας του έθνους και της Ορθοδοξίας. «Η αρχή της εθνεγερσίας, συνδεδεμένη με την ημέρα του Ευαγγελισμού και με πρωτοστάτη εκκλησιαστικό άνδρα που όρκιζε τους αγωνιστές στο λάβαρο με την εικόνα της Παναγίας, ήταν φυσικό να συγκινήσει κάθε ελληνική ψυχή» όπως αναφέρεται στην «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους».
https://www.newsbeast.gr/greece/arthro/ ... ias-lavras

[The Rebel]

Τρίτη, 24 Μαρτίου 2020
Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΔΕΣΠΟΤΗΣ ΠΟΥ ΠΟΛΕΜΗΣΕ - Ο ΔΕΣΦΙΝΙΩΤΗΣ ΔΕΣΠΟΤΗΣ ΗΣΑΪΑΣ!
Όσο κι αν ψάξουμε τις σελίδες του '21 δεν θα βρούμε άλλο δεσπότη να λαβαίνει μέρος σε μάχες.



Ιεράρχες μάρτυρες ήταν αρκετοί στον Αγώνα.
Πολεμιστής όμως παραμένει μοναδικός, ο Δεσφινιώτης Ησαΐας!
Δεν αρκούν λίγες σελίδες για να περιλάβουν το βίο και το έργο του Ησαΐα.
Ο αγνός αυτός πατριώτης, ο πολεμάρχης κληρικός και εθνικός κήρυκας της Επανάστασης του '21, ο επίσκοπος Σαλώνων Ησαΐας, υπήρξε όντως μια μεγάλη μορφή του Αγώνα.
Σε αδίκησε η ιστορία, Σε λησμόνησε η Πατρίδα».


Μόλις ξέσπασε η επανάσταση (23/3/1821) ο Πατριάρχης Γρηγόριος Ε’ και 22 ιεράρχες υπέγραψαν τον αφορισμό της. Ο Ησαΐας όμως δεν υπάκουσε στο προσκυνημένο πατριαρχείο..

Σαν παραμύθι μοιάζει η ιστορία που ακολουθεί παραμύθι γιατί περιέχει τη γοητεία της υπερβολής και του μεγαλείου, που γαλουχώντας διαδοχικά γενιές των προγόνων μας φτάνει κάποτε ως τις μέρες μας.

Γύρω στα 1750, καθώς ξημέρωναν Χριστούγεννα, ένας λεβεντόπαπας από τη Δεσφίνα, ο παπα-Στάθης, γύριζε βιαστικά από την Αντίκυρα, καβάλα στο μουλάρι του, να λειτουργήσει στης Δεσφίνας την εκκλησιά. Το χιόνι έπεφτε πυκνό τριγύρω. Ξάφνου άκουσε μια φωνή να ζητάει βοήθεια. Πλησίασε και βρήκε μέσα σε μια σπηλιά τον Αρβανίτη Αλή, ζαμπίτη της Αντίκυρας, να καίγεται στον πυρετό.
Ο παπα-Στάθης φόρτωσε τον Αλή στο μουλάρι, τον ανέβασε στη Δεσφίνα και τον περιποιήθηκε στο σπίτι του σώζοντάς τον από βέβαιο θάνατο. «Βουνό με Βουνό δεν συναντιέται, άνθρωπος με άνθρωπο ανταμώνουν», είπε όταν συνήρθε ο Aρβανίτης Αλής στον παπα-Στάθη..
Όμως οι δυο τους δεν έλαχε ποτέ να επανανταμώσουν.

Ο θρύλος σταματάει εδώ για να συναντήσει αργότερα την ιστορία.
Ο παπα-Στάθης της Δεσφίνας,είχε γυναίκα την Αρχόντω, τρεις γιους και δύο κόρες. Ο μεγάλος γιος, ο Γιάννης έγινε τσοπάνης, ο δεύτερος ο Θεοδόσης, πήγε καλόγερος στο μοναστήρι του Οσίου Λουκά. Το τρίτο παιδί, γεννήθηκε το 1778. 0 παπα Στάθης του 'δωσε το όvομα Ηλίας και θέλησε να τονε κάνει παπά. Δεκαοχτώ χρονώ τον έστειλε στα Σάλωνα όπου δίδασκε ο καλόγερος - δάσκαλος του -Γένους- Γεράσιμoς Λύτσικας , να μάθει λίγα γράμματα.

Το 1797 έφυγε από τα Σάλωνα και γίνεται καλόγερος στο μοναστήρι του Προδρόμου της Δεσφίvας λαμβάνοντας το όνομα Ησαΐας, που διατήρησε σ' όλη του τη ζωή. Όμως η δίψα του για μάθηση τον έσπρωχνε σε κάτι καλύτερο. Έτσι μια μέρα εγκαταστάθηκε στο μοναστήρι του Οσίου Λουκά όπου μόναζε και ο αδελφός του. Εκεί, μέσα στη βιβλιοθήκη τoυ νέου μοναστηριού συμπλήρωσε ο Ησαίας τn μόρφωσή του τις ώρες της σχόλης. Για την αφοσίωσή του στα θεία και το ζήλο του, γρή­γορα έγινε διάκος. Τότε ξυπνάει μέσα του ο πόθος για τη λευτεριά όλης της Ρωμιοσύνης. Όμως οι γνώσεις που είχε αποκτήσει δεν του αρκούσαν. Τα Γιάννενα, το φημισμένο κέντρο με σχολειά και δασκάλους σαν τον Μπαλάνο και τον Ψαλίδα, ασκούσαν στoν Ησαΐα μια ακατανίκητη έλξη και γοητεία, Για 'κεί εκίνησε ο ανήσυχος καλόγερος του Οσίου Λουκά.

Πέρασαν πολλά χρόνια απ' τη χριστουγεννιάτικη εκείνη νύχτα που ο παπα-Στάθης είχε σώσει τον Αρβανίτη, τώρα αυτός ο Αρβανίτης αφέντευε τα Γιάννενα. έτσι μας λέει ο θρύλος. Είναι ο Αλή Πασάς απ' το Τεπελένι. Ο παντοδύναμος δυνάστης δεν ξέxασε το καλό που του 'χε κάνει ο παπάς της Δεσφίνας. Έστειλε απεσταλμένο με «γραφή» στον Ζαμπίτη της Δεσφίνας που τον πρόσταζε να στείλει στα Γιάννενα τον παπα-Στάθη. Όμως ο παπάς δεν ζούσε και σύμφωνα με την προσταγή πήρανε τα δυο του παιδιά, τον Γιάννη και τον Ηλία. Ο Αλής θέλοντας να εκπληρώσει το καλό στα παιδιά του σωτήρα του τα έβαλε να του ζητήσουν ό,τι ήθελαν για να προστάξει να γίνει. Ο Γιάννης αρνήθηκε. Ο Ηλίας ζήτησε απ' το βεζίρη να τον βοηθήσει να σπουδάσει. Ο Αλής δέχτηκε με χαρά του. Τον έμπασε τρόφιμο σ' ένα καλό ελληνικό σχολείο κι ύστερα τον έστειλε γι' ανώτερες σπουδές στην Πόλη. Η αληθινή αιτία που έφτασε στ' αυτιά του Αλή το όνομα του Ησαΐα ήταν η φήμη που απέκτησε καλλιεργώντας στενές σχέσεις με επίσημα πρόσωπα. Ο Αλής τον γνώρισε πρώτα κι εκτιμώντας το ήθος και το χαρακτήρα του θέλησε να τον βοηθήσει στη στα­διοδρομία του, στέλνοντάς τον να τελειώσει τις σπουδές του στην Πόλη.

Στην Κωνσταντινούπολη ο Ησαΐας απέκτησε πολλές γνωριμίες, ειδικά με τους Φαναριώιες, και συνδέθηκε με το Πατριαρχείο. Εκεί γνώρισε τον πατριάρχη Γρηγόριο τον Ε' κι απέκιησε στενό σύνδεσμο μαζί του. Όμως ο προορισμός του ήταν άλλος. Σύντομα γύ­ρισε στο χωριό του τη Δεσφίνα ως ιερέας να εκπληρώσει την ιερατική του αποστολή. Ο Αλής τον διόρισε συγχρόνως διοικητή της περιφέρειας. Στο διάστημα αυτό έγραψε «Εκκλησιαστικούς λόγους» κι ένα «Χρονικό της Ρούμελης» που χάθηκε και στέρησε την ιστορία μας ίσως από ένα σπουδαίο έργο.
Μετά το θάνατο του επισκόπου Σαλώνων Ιωακείμ η επισκοπή έμεινε ορφανή από αρχιερέα. Όλης της επαρχίας των Σαλώνων τότε η προσοχή στράφηκε αυθόρμητα στον Δεσφινιώτη Ησαΐα. Ο Αλή πασάς, θέλοντας να δημιουργήσει περιβάλλον από δικούς του αφοσιωμένους ανθρώπους, στέλνει γράμματα στον πατριάρχη και τον παρακαλεί να δο­θεί η θέση του Ιωακείμ στον Ησαΐα. Μα κι ο πατριάρχης γνωρίζει καλά τον Ησαΐα. Έχει κιόλας εκτιμήσει τα προσόντα του. θ' αποκτούσαν τα Σάλωνα δεσπότη αρεστό στο σατράπη, αλλωστε θα μπορούσε να μεσιτεύει για ν' αποφεύγουν οι χριστιανοί τις ραδιουργίες του.

Έτσι το 1818 ο πατριάρχης χειροτονεί δεσπότη τον Ησαΐα. «Ησαΐας επίσκοπος Σαλώνων ή Σόλωνος». Για το δεσπότη αρχίζει ένα νέο στάδιο δράσης προς όφελος των καταφρονεμένων Χριστιανών της επαρχίας. Eπαναφέρει στα Σάλωνα την έδρα της επισκοπής η οποία για μερικά χρόνια είχε μεταφερθεί στο Χρισσό. Mοιράζει κατόπιν όλα τα εισοδήματά του στους φτωχούς, δανείζεται από τους πλούσιους Σαλωνίτες χρήματα, τα μοιράζει κι αυτά. Τα ανθρωπιστικά του αισθήματα τον κάνουν αγα­πητό και λατρευτό σ' όλη την επαρχία. Ο Πανουργιάς, αρματολός της περιοχής, τον κάνει φίλο του και τον αποκαλεί δεξί του χέρι. Στο δεύτερο χρόνο της χειρoτονίας του δέχεται το μυστικό της Φιλικής Εταιρείας. Σης παραμονές του Αγώνα μαζεύει χρήματα, αγοράζει όπλα και τ' αποθηκεύει μυστικά στα Σάλωνα. Τα όπλα μετέφερε απ' την Ευρώπη με τα δυο του καράβια ο Γαλαξιδιώτης ναυτικός Φούντας ή Γκανούτας.

Κείνο τον καιρό είχε φτάσει στην επαρχία των Σαλώνων κάποιος παπα-Ανδρέας Μόρης απ' την Κουκουβίστα. Ζωσμένος τ' άρματα πάνω από τα ράσα παρενοχλούσε τους Τούρκους κάθε τόσο. Εκείνοι διαμαρτύρονταν στο δεσπότη, ενώ ο Αλή πασάς ζητούσε επίμονα τον παπα-Ανδρέα. Η θέση του ιεράρχη έγινε δύσκολη. Ήθελε να βοηθήσει τον παπα-Ανδρέα χωρίς να δυσαρεστήσει τους Τούρκους και τον Αλή, μην τύχει και τους κινήσει υποψίες. Γράφοντας ο Ησαΐας στον πατριάρχη Γρηγόριο του ζητούσε μεταξύ των άλλων τη συμβουλή του για το θέμα του παπα-Ανδρέα. Ο πατριάρχης τού απάντησε με επιστολή που έφερε ημερομηνία 20 Δεκεμβρίου 1820- να υπερασπίζεται κρυφά τον γενναίο Κουκουβιστιανό αγωνιστή και συγχρόνως να υποκριθεί άγνοια στο Βεζίρη, να τον καταπραΰνει με λόγια και υποσχέσεις, αλλά να μην παραδώσει τον Μωρή εις λέοντος στόμα.

Ο Ησαΐας πράγματι περιέθαλψε τον παπα­Ανδρέα Μόρη σαν Κουκουβιστιανό όπως του άξιζε. Και κείνος, μόλις ξέσπασε η Επανάσταση, βρέθηκε πλάι στον Πανουργιά και πολέμησε λιονταρίσια. Συγχρόνως ο πατριάρχης καλούσε μ' απεσταλμένο τον Ησαΐα στην Κωνσταντινούπολη να του μεταβιβάσει τις τελευταίες εντολές για τη μεγάλη στιγμή που πλησίαζε.

Για να θολώσει τα νερά και να μην υποψιαστούν οι αγάδες της Ρούμελης για το ξαφνικό ταξίδι του δεσπότη, συγκάλεσε το ηγουμενικό συμβούλιο του Οσίου Λουκά -που υπαγόταν τότε στην επισκοπή Σαλώνων- για τις εκκρεμείς υποθέσεις του μοναστηριού, μαζί με ων Ησαΐα. Έτσι τις πρώτες μέρες του1821 ο επίσκοπος βρισκόταν, μαζί με τον αδελφό του Θεοδόσιο και τον ηγούμενο Χατζή, στην Πόλη κι έπαιρνε οδηγίες από τον πατριάρχη. Στις 11 Μαρτίου, σ' ένα απόμερο σημείο του κόλπου της Αντίκυρας, αποβιβάστηκε ο ταξιδιώτης δεσπότης κι από 'κεί έφτασε στο μοναστήρι του Οσίου Λουκά, όπου, ειδοποιημένος, τον περίμενε ο Θανάσης Διάκος.

Όλα είναι έτοιμα. Μετά τον εσπερινό ο Ησαΐας ορκίζει τα παλικάρια πάνω στο ευαγγέλιο. Ύστερα αναχώρησε για τα Σάλωνα, μάζεψε τους προύχοντες και τους προκρίτους και τους ανέθεσε την οργάνωση. Την εκτέλεση θ' αναλάμβανε ο καπετάνιος της επαρχίας ο γέρο Πανουργιάς. Πολεμοφόδια μεταφέρονται από το Γαλαξίδι και μοιράζονται στα σπίτια των προυχόντων­, χωρίς οι τούρκοι να αντιληφθούν το παραμικρό. Η Επανάσταση είχε μπει στο δρόμο της. Ζήτημα ημερών το ξέσπασμά της. Στις 24 Μαρτίου , στο μοναστήρι του Προφήτη Ηλία, ο Ησαΐας συγκέντρωσε τον Πανουργιά με τα παλικάρια του και τους προεστούς των Σαλώνων Αναγνώστη Γιαγτζή, Ρήγα Κοντορήγα και Αναγνώστη Κεχαγιά, έκαναν δοξολογία και ύψωσαν τη σημαία της Επανάστασης στην περιοχή των Σαλώνων. Ο πόθος του ιεράρχη είχε εκπληρωθεί οι κόποι του είχαν καρποφορήσει.

Στις 26 Μαρτίου ο Ησαΐας ξαναβρίσκεται στο μοναστήρι του Οσίου Λουκά με τον Θανάση Διάκο. Και στο χάραμα της άλλης μέρας οι καλόγεροι έψαλαν την δοξολογία. Ήταν το γλυκό χάραμα της λευτεριάς. Έτσι κηρύχτηκε η Επανάσταση και στη Βοιωτία. Ο αρχηγός Θανάσης Διάκος είχε πάρει την ευλογία του δεσπότη και ξεκιvούσε με τα παλικάρια του για το μεγάλο Αγώνα. Ο Ησαΐας κατέθεσε τα άμφιά του στον Όσιο Λουκά, αρματώθηκε και ξεκιvώvτας για τα Σάλωνα έριξε μια στερνή ματιά στο μοναστήρι. Δυο δάκρυα κύλησαν από τα μάτια του δεσπότη και κατάβρεξαν ης ροδόχροες παρειές του.

Δύο μέρες έμεινε ο ιεράρχης στο μοναστήρι του Προφήτη Ηλία να παρακολουθήσει την Επανάσταση που είχε ξεσπάσει στα Σάλωνα αυθημερόν. Σαν έμαθε πως όλα πήγαιναν καλά και πως οι Σαλωνί­τες κλείσανε τους Τούρκους στο Κάστρο, έφυγε για τη Λιβαδειά, όπου έφτιαξε μ' άλλους δύο ιεράρχες την Επαναστατική Επιτροπή. Είναι το μόνο σωζόμενο έγγραφο που φέρει την υπογραφή του Ησαΐα.

Ο επίσκοπος γύρισε σύντομα στα Σάλωνα. Έπρεπε να ετοιμάσει την άμυνα. Ο Πανουργιάς με 500 άνδρες είχε πάρει το Κάστρο (10 Απριλίου 1821, ανήμερα του Πάσχα). Από τ:α λάφυρα αρματώθηκαν οι Σαλωνίτες του Πανουργιά κι έτρεξαν να συναντήσουν τους Διάκο και Δυοβουνιώτη που βρίσκονταν στα όρια του Ζητουνιού, περιοχής Λαμίας. Μαζί τους ακολουθούσε ένας ακόμη αρματωμένος πολεμιστής. Ήταν ο δεσπότης Ησαΐας.



Όσο κι αν ψάξουμε τις σελίδες του '21 δεν θα βρούμε άλλο δεσπότη να λαβαίνει μέρος σε μάχες. Ιεράρχες μάρτυρες ήταν αρκετοί στον Αγώνα. Πολεμισιής όμως παραμένει μοναδικός ο Ησαΐας!

Ούτε να ιερουργήσει δεν κάθησε το πρώτο ελεύθερο Πάσχα στα Σάλωνα. Δεν προλάβαινε. Στο πολεμικό συμβούλιο που έγινε στους Κομποτάδες στις 19 Απριλίου αποφασίστηκε ο Πανουργιάς να κρατήσει το κέντρο. Έπιανε τον ξεροπόταμο Ντούνο κι όλο το κάτω μέρος της Χαλκωμάτας. Στο χωριό Μουσταφάμπεη έστειλε ο Πανουργιάς τον Κομνά Τράκα και τον παπα-Ανδρέα με τα παλικάρια του. Ο ίδιος με τους υπόλοιπους και τον Μαμούρη θα μένανε στη Χαλκωμάτα. Ο Ησαΐας την κρίσιμη εκείνη στιγμή έμεινε κοντά στο σαλωνίτικο σώμα, δίνοντας κουράγιο στους Έλληνες που αντίκριζαν από μακριά το πολυάριθμο στρατόπεδο του εχθρού.

Στη μάχη που ακολουθεί στη Χαλκωμάτα ο πολυάριθμος κι εμπειροπόλεμος στρατός του Βρυώνη κατατροπώνει τους λιγοστούς Έλληνες αγωνιστές. Ο Πανουργιάς τραυματίζεται. Ένα εχθρικό βόλι βρίσκει και τον Ησαΐα. Ο αδελφός του ο παπα-Γιάννης πέφτει κι αυτός νεκρός. Ένα παλικάρι, ο έφορος του στρατού Μαρκόπουλος, βλέποντας τον ιεράρχη να μένει πίσω λαβωμένος, τον σηκώνει στον ώμο του κι αρχίζει να τρέχει. Ο Ησαΐας τον παρακαλεί: «Αφησέ με τέκνον μου και σώσε τουλάχιστον σεαυιόν ως χρησιμότερον». Ο ανήφορος του Καλλίδρομου, στητός, εξουθενώνει τον Μαρκόπουλο. Και αποθέτει κοντά στην πηγή της Χαλκωμάτας το «πολύτιμον φορτίον». Φεύγοντας ο Μαρκόπουλος άκουσε τον Ησαΐα να φωνάζει: «Παναγία μου, σώσον τουλάχιστον την Πατρίδα». Αυτά ήταν τα τελευταία του λόγια. Οι Τούρκοι καταφθάνουν κι αποτελειώνουν τον ιεράρχη. Όταν την άλλη μέρα οι Τούρκοι παλούκωσαν τον Διάκο, βάλανε γύρω από την σούβλα περίπου 80 κεφάλια που 'χαν κόψει στη μάχη της Αλαμάνας. Ένα από αυτά ήταν και του Ησαΐα.



Ο Βαλαωρίτης ως επίλογο στο τρίτο άσμα του Διάκου βάζει αυτούς τους στίχους: «... Στ' αγέρι κρεμασμέvα ωσάv καντήλια τ' ουραvού, απoβραδίς δυο φώτα εφάvnκαv στη σκοτειvιά.... Καvείς δεv τάχε αvάψει. Κ' έvας που πέρασε απεκεί, καλόγερος, διαβάτnς, κ' είδε το θάμμα κ' έδραμε, στα λάμψη δυο κεφάλια ηύρε που πλάγιαζαv γλυκά.... τώvα του Παπαγιάvvn και τάλλο του Δεσπότη του. Γοvατιστός εμπρός τους έμειv' ο γέρος κ' έκλαψε. Τους έρριξε τρισάγιο τα φίλnσε στο μέτωπο και με το δοκαvίκι έσκαψε λάκκο κ' έθαψε τ' αχώριστα τ' αδέλφια. Βλογάει το χώμα τpεις φοραίς.... Εκαμε το σταυρό του και χάvεται στnv ερnμιά. Eσβήστηκαv τα φώτα».

Ο Ησαΐας παραμένει ένα αγνό σύμβολο του αδούλωτου Ελληνισμού. Το μαρμάρινο άγαλμά του στήθηκε από τους Αμφισσείς τον Ιούλιο του 1931 στη μεγάλη πλατεία της ’μφισσας που από τότε φέρει τ' όνομά του. Σ' εκείνα τ' αποκαλυπτήρια ο γυμνασιάρχης του Γυμνασίου της πόλης σε προσφώνησή του κατέληξε με τούτα τα πικρά λόγια:

«Σε αδίκησε η Ιστορία...
Σε λησμόνησε η Πατρίδα».
Το κείμενο ανήκει στον Ερευνητή - Ιστορικό Δρόσο Κραββαρτόγιαννο.
http://vimaiteas.blogspot.com/2020/03/b ... t_993.html

[Ζαποτέκος]

Η Επανάσταση του '21 στην Κρήτη

14/6/1821 : Επίσημη έναρξη της Επανάστασης με πρωτοστάτες τους Σφακιανούς. Νίκη των Ελλήνων οπλαρχηγών ( Γ. Δασκαλάκης , Ι. Χάλης , Σήφακας , Παπανδρέου, Α. Φασούλης , Μουστουγιαννάκης ) στο Λούλο Χανίων.

15/6/1821 : Νίκη των Ελλήνων στο Γερόλακο ( Λάκκοι Κυδωνίας ).

5/7/1821 : Νίκη των Ελλήνων στο Θέρισο.

Οι Τούρκοι σφάζουν σε αντίποινα γυναικόπαιδα , ιερείς , μοναχούς , μητροπολίτες και επισκόπους. Καταστρέφουν εκκλησίες και μοναστήρια.

29/8/1821 : Οι Τούρκοι καταστρέφουν τα Σφακιά.

Φθινόπωρο 1821 : Φτάνει στην Κρήτη ο απεσταλμένος του Δ. Υψηλάντη , Μιχαήλ Κομνηνός Αφεντούλης ( ή Αφεντούλιεφ ) , ως αρχιστράτηγος του νησιού. Δυστυχώς έρχεται σύντομα σε ρήξη με τους ντόπιους οπλαρχηγούς και κυρίως τους Σφακιανούς.

28/5/1822 : Αποβίβαση αιγυπτιακού στρατού στην Κρήτη έπειτα από σχετική συμφωνία του σουλτάνου Μαχμούτ Β΄ με τον Μεχμέτ Αλή της Αιγύπτου.

Οι Τούρκοι εξαναγκάζουν τον φυλακισμένο επίσκοπο Κυδωνίας , Καλλίνικο , να απευθύνει επιστολή στους Κρητικούς στην οποία τους ζητούσε να υποταχθούν. Οι Κρητικοί φυσικά αρνούνται.

Ο Αφεντούλιεφ συλλαμβάνεται απ' τους Κρητικούς γιατί τον θεώρησαν ανίκανο και ολιγόψυχο. Τον διώχνουν απ' το νησί.

21/5/1823 : Φτάνει στην Κρήτη ως νέος αρμοστής ο Εμ. Τομπάζης.

Φθινόπωρο 1823 - Χειμώνας 1824 : Ο Χουσεΐν πασάς υποτάσσει την Κρήτη.

Απρίλιος - Μάιος 1824 : Ο Τομπάζης εγκαταλείπει το νησί. Κατάπνιξη της Επανάστασης.

Η επανάσταση στην Κρήτη μας βοήθησε πολύ στα επαναστατικά δάνεια. Γοητευμένοι οι ξένοι επενδυτές από τις ελληνικές επιτυχίες των πρώτων ετών της επανάστασης , πίστεψαν πως το ελληνικό κράτος θα είχε διευρυμένα όρια ( Κρήτη , περιοχές σε Ήπειρο κ.α. ) και πως οι επενδύσεις τους θα αυγατίσουν .

Αύγουστος 1825 : Αναζωπύρωση της Επανάστασης στο νησί.

27/11/1827 : Νίκη των Κρητικών στη μάχη στο Σεληνάρι.

10/12/1827 : Ήττα των Κρητικών στην επαρχία της Πεδιάδος.

5/1/1828 : Φτάνει στην Κρήτη ο Ηπειρώτης αγωνιστής Χατζημιχάλης Νταλιάνης.

Μάρτιος 1828 : Ο Νταλιάνης καταλαμβάνει το Φραγκοκάστελλο.

18/5/1828 : Οι Τουρκοαιγύπτιοι επιτίθενται στο Φραγκοκάστελλο και εξοντώνουν τον Νταλιάνη και τους ηρωικούς υπερασπιστές του. ( Σχηματίζεται η παράδοση πως οι Δροσουλίτες αφορούν τους νεκρούς αγωνιστές αυτής της μάχης ).

Νοέμβριος 1828 : Ο Τομπάζης καταλαμβάνει τη Σητεία. Οι Τούρκοι την ανακαταλαμβάνουν.

Δεκέμβριος 1828 : Οι Κρητικοί καταλαμβάνουν πάλι την Σητεία.

Μάρτιος 1829 : Οι Κρήτες κυριαρχούν στην ύπαιθρο. Οι πόλεις όμως κατέχονται απ' τους Τούρκους.

22/1 - 3/2/1830 : Με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου η Κρήτη τίθεται εκτός των ορίων του ελληνικού κράτους.

18 - 30/8/1830 : Η Κρήτη παραχωρείται στον Μεχμέτ Αλή της Αιγύπτου. Περίπου 60.000 χριστιανοί Κρητικοί πρόσφυγες καταφεύγουν στην Πελοπόννησο και στις Κυκλάδες.

[ΑΙΝΕΙΑΝ06]

Μια απορια
Γιατι τα παιδια μας και εμεις οι ιδιοι θα πρεπει να μαθουμε την αληθεια για το 1821;

[Παλαιοελλαδίτης]

Τρίτη, 24 Μαρτίου 2020
Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΔΕΣΠΟΤΗΣ ΠΟΥ ΠΟΛΕΜΗΣΕ - Ο ΔΕΣΦΙΝΙΩΤΗΣ ΔΕΣΠΟΤΗΣ ΗΣΑΪΑΣ!
Όσο κι αν ψάξουμε τις σελίδες του '21 δεν θα βρούμε άλλο δεσπότη να λαβαίνει μέρος σε μάχες.

O larger than life και όχι μόνο λησμονημένος αλλά και κατασυκοφαντημένος, ένδοξος Αρκάς, Άνθιμος Έλους διαφωνεί.

[Ζαποτέκος]

Αναγνωστοπούλου Χριστίνα : Κόρη του αγωνιστή του '21 Πάνου Αναγνωστόπουλου. Τον Ιούλιο του 1825 αιχμαλωτίστηκε από τους Αιγυπτίους και δόθηκε ως λάφυρο στον Αχμέτ μπέη από την Βαγδάτη . Όταν κατά την σχετική συμφωνία του Μάϊου του 1828 αποφασίστηκε να απελευθερωθούν όσοι από τους αιχμαλώτους επιθυμούσαν να παραμείνουν στην Ελλάδα , η Χριστίνα ζήτησε να παραμείνει χωρίς το παιδί της και τον πατέρα του. ( Π-Λ-Μπ )

[The Rebel]

24 Μαρ 2021
Ο αφορισμός από το πατριαρχείο και το τατουάζ του Κολοκοτρώνη.
Το κυνήγι εναντίον των κλεφτών, οι οποίοι δεν άκουσαν τις συμβουλές του Γέρου του Μοριά.



Τον Ιανουάριο του 1806, δεκαπέντε χρόνια πριν από την επανάσταση, οι Τούρκοι αποφάσισαν να ξεκαθαρίσουν τους λογαριασμούς τους με τους κλέφτες της Πελοποννήσου, οι οποίοι είχαν γίνει κράτος εν κράτει. Μεγαλύτερος όλων και πιο ενοχλητικός για την Υψηλή Πύλη, ήταν ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης.

Τον μήνα εκείνο έφθασε στην Τριπολιτσά ο αφορισμός των κλεφτών από το Πατριαρχείο, μαζί με ένα σουλτανικό διάταγμα, που διέταζε τον τοπικό πληθυσμό, να μην προσφέρει καταφύγιο στους κλέφτες, να μην τους χορηγεί τρόφιμα, να διακόψει κάθε σχέση μαζί τους, να τους καταδίδει στις τουρκικές αρχές και να ενισχύει τον στρατό, κάθε φορά που θα οργάνωνε επιχειρήσεις εναντίον τους.

Έτσι, με τη συνδρομή της εκκλησίας και όλων των προκρίτων του Μοριά, ο κατατρεγμός εναντίον των κλεφτών έλαβε την αγριότερη μορφή του. Ο Κολοκοτρώνης συγκέντρωσε τους περίπου 150 άνδρες του και τους πρότεινε να καταφύγουν στη Ζάκυνθο.

Μετά την επίμονη άρνησή τους, τους συμβούλευσε να σχηματίσουν πέντε ή έξι μπουλούκια, να κρυφτούν, να περιμένουν έως τον Μάρτιο να λιώσουν τα χιόνια και τότε να συγκεντρωθούν εκ νέου.

Ωστόσο, δεν εισακούσθηκε. Οι άνδρες του ήθελαν να αντισταθούν ενωμένοι σε ολόκληρη τη στρατιωτική δύναμη του Μοριά, τουρκική και ελληνική.

Οι Τούρκοι συνέλαβαν πολλούς Έλληνες, υπόπτους για υπόθαλψη των κλεφτών και τους υπέβαλαν σε φρικτά βασανιστήρια. Με αυτήν τη μέθοδο τρομοκρατίας, κατάφεραν να εξαναγκάσουν τους ντόπιους πληθυσμούς, να καταδιώξουν τους Κολοκοτρωναίους και τους άλλους κλέφτες. Κάθε χωριό έγινε και μια θανάσιμη παγίδα. Τούρκοι και Έλληνες που συνεργάζονταν μαζί τους, έστηναν ενέδρες, τους συλλάμβαναν και τους οδηγούσαν σιδηροδέσμιους στην Τριπολιτσά.

Η απομόνωση των κλεφτών στέφθηκε από επιτυχία. Η οριστική εξολόθρευσή τους ήταν πλέον θέμα χρόνου. Οι αφορισμένοι Κολοκοτρωναίοι δεν μπορούσαν να βρουν άσυλο πουθενά. Το σώμα τους έπρεπε να αυτοδιαλυθεί.

Χωρίστηκαν με δάκρυα στα μάτια και με αυτά τα λόγια: «Καλή αντάμωση στον άλλο κόσμο».

Λίγο καιρό μετά τον χωρισμό, ο δρόμος, ο χαραγμένος με αίμα για την κλεφτουριά, έφθασε στο τέλος του. Όλοι όσοι χωρίσθηκαν από τον Κολοκοτρώνη, σκοτώθηκαν. Η εξόντωση των κλεφταρματολών του Μοριά υπήρξε ολοκληρωτική. Οι δυστυχισμένοι ραγιάδες έχαναν τους μοναδικούς φυσικούς τους προστάτες, απέναντι στις αυθαιρεσίες της τουρκικής εξουσίας.

Ο Κολοκοτρώνης στη Ζάκυνθο.
Τελικά ο Κολοκοτρώνης, κάτω από μυθιστορηματικές συνθήκες κατάφερε να περάσει στη Ζάκυνθο. Η φήμη του όμως, παρέμεινε στην Πελοπόννησο. Ο θρύλος του φοβερού κλέφτη, τον οποίο τόσο αποτελεσματικά συντηρούσε η λαϊκή φαντασία, προκαλούσε υστερία στις τουρκικές Αρχές. Στην Τριπολιτσά, σχεδόν καθημερινά, έφθαναν οι πιο παράξενες και αντιφατικές πληροφορίες για τον Κολοκοτρώνη. Άλλοι τον έβλεπαν να λεηλατεί, με δεκάδες κλέφτες, τα τουρκικά τσιφλίκια και άλλοι διέδιδαν ότι σκοτώθηκε.

Ο Σουλτάνος τον επικήρυξε και πολλοί εμφανίσθηκαν στις αρχές με κομμένα κεφάλια, που υποστήριζαν ότι ήταν του τρομερού αρματολού.

Άλλωστε, οι Τούρκοι στο διοικητικό κέντρο της Τρίπολης, δεν γνώριζαν πως ήταν το πρόσωπό του.

Γνώριζαν όμως, πως είχε «κεντήσει» στο χέρι του, με στίγμα πυρίτιδας, τη χρονολογία γέννησής του. Για να σταματήσει η προσπάθεια εξαπάτησης, που μεγέθυνε και τον θρύλο του Κολοκοτρώνη, έκοψαν μερικά κεφάλια απατεώνων, που έλεγαν ψέματα ότι σκότωσαν τον Θόδωρο Κολοκοτρώνη.

Άλλοι, κάθε τόσο, παρουσίαζαν στον διοικητή του Μοριά κάποιο κομμένο χέρι με το συγκεκριμένο σημάδι. Οι Τούρκοι έδιναν υπέρογκη αμοιβή και το κρεμούσαν επιδεικτικά στην αγορά, σύντομα όμως μάθαιναν πως ο Κολοκοτρώνης ζούσε. Τότε, για έναν ολόκληρο χρόνο, πήγαιναν στον διοικητή άλλα κομμένα χέρια. Τελικά απελπίστηκαν.

Δεκαπέντε χρόνια αργότερα, ο Γέρος επέστρεψε στον Μοριά, κρατώντας στο κεντημένο χέρι του το φλάμπουρο της Επανάστασης.
Νίκος Γιαννόπουλος ιστορικός...


http://wwwaristofanis.blogspot.com/2021 ... .html#more
http://www.mixanitouxronou.gr/o-aforism ... FbGe_ThlL0

[Αρίστος]

Σημερα οι ιδιοι τυποι θελουν να αποδομησουν καθε εθνικη συνειδηση, να φινλανδοποιησουν την Ελλαδα σαν γιουσουφακι της Τουρκιας και επιπλεον να την καταστησουν τριτοκοσμικη αποθηκη Ισλαμιστων μεσταναστων.

.

Σαν τους συριζαίους ένα πράγμα.

Η τη ΝΔ του Κουλη. Δυστυχως ο Κουλης δεν συγκυβερναει με τους ΑΝΕΛ οι οποιοι πατησαν ποδι και εδιωξαν το Φιλη απο το υπουργειο Παιδειας.

.

[The Rebel]

27/03/2021
Ο αφορισμός της Επανάστασης του 1821 από την Εκκλησία.


https://upload.wikimedia.org/wikipedia/ ... υ_1821.jpg

Γρηγόριος ελέω Θεού αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, νέας Ρώμης και Oικουμενικός Πατριάρχης.

Οι τω καθ’ ημάς αγιωτάτω, πατριαρχικώ, αποστολικώ και οικουμενικώ θρόνω υποκείμενοι ιερώτατοι μητροπολίται και υπέρτιμοι και θεοφιλέστατοι αρχιεπίσκοποι τε και επίσκοποι, εν αγίω Πνεύματι αγαπητοί αδελφοί και συλλειτουργοί, και εντιμότατοι κληρικοί της καθ’ ημάς του Χριστού μεγάλης εκκλησίας και εκάστης επαρχίας ευλαβέστατοι ιερείς και οσιότατοι ιερομόναχοι, οι ψάλλοντες εν ταις εκκλησίαις της Πόλεως, του Γαλατά και όλου του Καταστένου και απανταχού, και λοιποί απαξάπαντες ευλογημένοι Χριστιανοί, τέκνα εν Κυρίω ημών αγαπητά, χάρις είη υμήν και ειρήνη παρά Θεού, παρ’ ημών δε ευχή, ευλογία και συγχώρεσις.

Η πρώτη βάσις της ηθικής, ότι είναι η προς τους ευεργετούντας ευγνωμοσύνη είναι ηλίου λαμπρότερον και όστις ευεργετούμενος αχαριστεί είναι ο κάκιστος των ανθρώπων. Αυτήν την κακίαν βλέπομεν πολλαχού στηλιτευομένην και παρά των ιερών γραφών και παρ’ αυτού του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού ασυγχώρητον, καθώς έχομεν το παράδειγμα του Ιούδα. Όταν δε η αχαριστία ήναι συνωδευμένη και με πνεύμα κακοποιόν και αποστατικόν εναντίον την κοινής ημών ευεργέτιδος και τροφού, κραταιάς και αηττήτου βασιλείας, τότε εμφαίνει και τρόπον αντίθεον, επειδή ουκ έστι, φησί, βασιλεία και εξουσία ειμή υπό Θεού τεταγμένη όθεν και πας ο αντιττατόμενος αυτή τη θεόθεν εφ’ ημάς τεταγμένη κραταιά βασιλεία, τη του Θεού διαταγή ανθέστηκε.

Και τα δύο ταύτα ουσιώδη και βάσιμα ηθικά και θρησκευτικά χρέη κατεπάτησαν με απαραδειγμάτιστον θρασύτατα και αλαζονείαν ο,τε προδιορισθείς της Μολδαυίας ηγεμών ως μη ώφειλε, Μιχαήλ, και ο του γνωστού αγνώμονος και φυγάδος Υψηλάντου αγνώμων υιός Αλέξανδρος Υψηλάντης. Εις όλους τους ομογενείς μας είναι γνωστά τα άπειρα ελέη, όσα η αένναος της εφ’ ημάς τεταγμένης κραταίας βασιλείας πηγή εξέχεεν εις τον κακόβουλον αυτόν Μιχαήλ’ από μικρού και ευτελούς τον ανύψωσεν εις βαθμούς και μεγαλεία από αδόξου και ασήμου τον προήγαγεν εις δόξας και τιμάς• τον επλούτισε, τον περιέθαλψε, τέλος πάντων τον ετίμησε και με τον λαμπρότατον της ηγεμονίας αυτής θρόνον και τον κατέστησεν άρχοντα λαών.

Αυτός όμως, φύσει κακόβουλος ων, εφάνη τέρας έμψυχον αχαριστίας και συνεφώνησε μετά του Αλεξάνδρου Υψηλάντου, υιού του δραπέτου και φυγάδος εκείνου Υψηλάντου, όστις παραλαβών μερικούς ομοίους του βοηθούς ετόλμησε να έλθη αίφνης εις την Μολδαυίαν, και αμφότεροι απονενοημένοι επίσης, αλαζόνες και δοξομανείς, ή μάλλον ειπείν, ματαιόφρονες, εκήρυξαν του γένους ελευθερίαν και με την φωνήν αυτήν εφείλκυσαν πολλούς των εκεί κακοήθεις και ανοήτους, διασπείραντες και αποστόλους εις διάφορα μέρη δια να εξαπατήσωσι και να εφελκύσωσιν εις τον ίδιον της απωλείας κρημνόν και άλλους πολλούς των ομογενών μας.

Διά να δυνηθώσι δε τρόπον τινά να ενθαρρύνωσι τους ακούοντας μετεχειρίσθησαν και το όνομα της Ρωσσικής Δυνάμεως, προβαλλόμενοι, ότι και αυτή είναι σύμφωνος με τους στοχασμούς και τα κινήματά των πρόβλημα διόλου ψευδές και ανύπαρκτον, και μόνον της ιδικής των κακοβουλίας και ματαιοφροσύνης γέννημά τε και αποκύημα επειδή, εν ω το τοιούτον είναι αδύνατον ηθικώς και πολλής προξένον μομφής εις την ρωσσικήν αυτοκρατορίαν, και ο ίδιος ενταύθα εξοχώτατος πρέσβυς αυτής έδωκεν έγγραφον πληροφορίαν, ότι ουδεμίαν ή είδησιν ή μετοχήν έχει το ρωσσικόν κράτος εις αυτήν την υπόθεσιν, καταμεμφόμενον μάλιστα και αποτροπιαζόμενον του πράγματος της βδελυρίαν και προσεπιπλέον η αυτού εξοχότης ειδοποίησεν εξ επαγγέλματος τα διατρέχοντα, υπομνήσας το βασίλειον κράτος, ότι ανάγκη πάσα να φροντίση ευθύς εξ αρχής τον αποσκορακισμόν και την διάλυσιν των τοιούτων κακών• και τόσον εκ της ειδοποιήσεως ταύτης, όσον και από τα έγγραφα, τα οποία επιάσθησαν από μέρους των μουχαφίσιδων των βασιλικών σερχατίων, και από άλλους πιστούς ομογενείς επαρρησιάσθησαν, έγεινε γνωστή εις το πολυχρόνιον κράτος η ρίζα και η βάσις όλου αυτού του κακοήθους σχεδίου.

Με τοιαύτας ραδιουργίας εσχημάτισαν την ολεθρίαν σκηνήν οι δύο ούτοι και οι τούτων συμπράκτορες φιλελεύθεροι, μάλλον δε μισελεύθεροι, και επεχείρησαν εις έργον μιαρόν, θεοστυγές και ασύνετον, θέλοντες να διαταράξωσι την άνεσιν και ησυχίαν των ομογενών μας πιστών ραγιάδων της κραταιάς βασιλείας, την οποίαν απολαμβάνουσιν υπό την αμφιλαφή αυτής σκιάν με τόσα ελευθερίας προνόμια, όσα δεν απολαμβάνει άλλο έθνος υποτελές και υποκείμενον, ζώντες ανενόχλητοι με τας γυναίκας και τα τέκνα των, με τας περιουσίας και καταστάσεις, και με την ύπαρξιν της τιμής των, και κατ’ εξοχήν με τα προνόμια της θρησκείας, ήτις διεφυλάχθη και διατηρείται ασκανδάλιστος μέχρι της σήμερον επί ψυχική ημών σωτηρία.

Αντί λοιπόν φιλελευθέρων εφάνησαν μισελεύθεροι, και αντί φιλογενών και φιλοθρήσκων εφάνησαν μισογενείς, μισόθρησκοι και αντίθεοι, διοργανίζοντες, φευ, οι ασυνείδητοι με τα απονενοημένα κινήματά των την αγανάκτησιν της ευμενούς κραταιάς βασιλείας εναντίον των ομογενών μας υπηκόων της, και σπεύδοντες να επιφέρωσι κοινόν και γενικόν τον όλεθρον εναντίον παντός του γένους. Και αγκαλά είναι γνωστόν, ότι, όσοι είναι κατηρτισμένοι τω όντι εις την ευσέβειαν, όσοι νουνεχείς και τίμιοι και των ιερών κανόνων και θείων νόμων ακριβείς φύλακες δεν θέλουν δώσει ευηκοιαν εις τας ψευδολογίας των αχρείων εκείνων και κακόβουλων• επειδή όμως είν’ ενδεχόμενον να σηνηρπάσθησάν τινές και παρασυρθώσι και άλλοι, διά τούτο προκαταλαμβάνοντες εκ προνοίας εκκλησιαστικής υπαγορεύομεν πάσιν υμίν τα σωτήρια, και γράφοντες μετά των περί ημας ιερωτάτων συναδελφών, του μακαριωτάτου πατριάρχου των Ιεροσολύμων, των εκλαμπροτάτων και περιφανεστάτων προυχόντων του γένους, των τιμιωτάτων πραγματευτών, των αφ’ εκάστου ρουφετίου προκριτωτέρων και όλων των εν τη βασιλευούση ορθοδόξων μελών εκάστης τάξεως και εκάστου βαθμού, συμβουλεύομεν και παραινούμεν και εντελλόμεθα και παραγγέλλομεν πάσιν υμίν τοις κατά τόπον αρχιερεύσι, τοις ηγουμένοις των ιερών μοναστηρίων, τοις ιερεύσι των εκκλησιών, τοις πνευματικοίς πατράσι των ενοριών, τοις προεστώσι και ευκαταστάτοις των κωμοπόλεων και χωρίων, και πάσιν απλώς τοις κατά τόπον προκρίτοις να διακηρύξετε την απάτην των ειρημένων κακοποιών και κακοβούλων ανθρώπων, και να τους αποδείξετε και να τους στηλιτεύσετε πανταχού ως κοινούς λυμεώνας και ματαιόφρονας, και να προσέχετε όσον το δυνατόν εις τας απάτας αυτών και ραδιουργίας, γινώσκοντες, ότι η μόνη απόδειξις της αθωότητος των είναι να εμφανίσωσιν όσα γράμματα λάβωσι τυχόν εις χείρας περί της αυτής υποθέσεως, ή ειδήσεις μάθωσι, και να παρρησιάσωσιν οι μεν ενταύθα εν βασιλευούση προς ημάς, οι δ’ εν τοις έξω μέρεσιν εις τους κατά τόπον αρχιερείς και τους διοριζομένους παρ’ ημών εκκλησιαστικούς εξάρχους και τους βασιλικούς εξουσιαστάς και διοικητάς, δηλοποιούντες και παραδίδοντες και εκείνους τους απλουστέρους, όσοι ήθελαν φωραθή ότι ενεργούν ανοίκεια του ρεαγιαδιακού χαρακτήρος, καθότι οι τοιούτοι διαταράττουσι την γενικήν ησυχίαν, και κατακρημνίζουσι τους αδυνάτους και αθώους ομογενείς μας εις της απωλείας το βάραθρον.

Και τόσον υμείς οι αρχιερείς, οι μοναστηριακοί, οι ιερωμένοι, και οι προεστώτες και ευκατάστατοι και πρόκριτοι εκάστου τόπου με την άγρυπνον προσοχήν σας, όσον και οι λοιποί εκάστης τάξεως και βαθμού άνθρωποι με τας εκ μέρους σας αδιαλείπτους συμβουλάς και νουθεσίας, και κατά τας πατρικάς και προνοητικάς εκκλησιαστικάς ημών οδηγίας και παραινέσεις να γενήτε εδραίοι και αμετακίνητοι επί του κέντρου του ρεαγιαλικίου, και εξ όλης ψυχής και καρδίας σας να διαφυλλάττετε την πίστιν και κάθε υποταγήν και ευπείθειαν εις αυτήν την θεόθεν εφ’ ημάς τεταγμένην κραταιάν και αήττητον βασιλείαν, και να αποδεικνύετε εντελώς με όλα τα πραγματικά της ειλικρινείας σημεία, καθότι η μετ’ ευχαριστίας και ειλικρινείας υποταγή χαρακτηρίζει και την προς Θεόν αγάπην και πίστιν, και την προς τας θείας αυτού εντολάς και τας υπαγορεύσεις των θείων νόμων και ιερών κανόνων υπακοήν, και την ευγνωμοσύνην της καρδίας ημών διά τ’ άπειρα ελέη, οπού απολαμβάνομεν παρά της βασιλικής φιλανθρωπίας.

Επειδή δε προς τοις άλλοις εγένετο γνωστόν, ότι οι το σατανικόν της δημεγερσίας φρόνημα επινοήσαντες, και εταιρίαν τοιαύτην συστησάμενοι προς αλλήλους συνεδέθησαν και με τον δεσμόν του όρκου, γινωσκέτωσαν, ότι ο όρκος αυτός είναι όρκος απάτης, είναι αδιάκριτος, και όμοιος με τον όρκον του Ηρώδου, όστις, διά να μη φανή παραβάτης του όρκου του, απεκεφάλισεν Ιωάννην τον βαπτιστήν. Αν ήθελεν αθετήσει τον παράλογον όρκον του, τον οποίον επενόησεν η άλογος επιθυμία του, έζη βέβαια τότε ο θείος πρόδρομος, ώστε ενός απλού όρκου επιμονή έφερε τον θάνατον του προδρόμου. Η επιμονή άρα του όρκου εις διατήρησιν των υποσχεθέντων παρά της φατρίας αυτής, πραγματευομένης ουσιωδώς την απώλειαν ενός ολοκλήρου γένους, πόσον είναι ολεθρία και θεομίσητος είναι φανερόν• εξ εναντίας, η αθέτησις του όρκου αυτού, απαλλάττουσα το γένος εκ των επερχομένων απαραμυθήτων δεινών, είναι θεοφιλής και σωτηριώδης. Διά τούτο τη χάριτι του παναγίου Πνέυματος έχει η εκκλησία αυτόν διαλελυμένον, και αποδέχεται και συγχωρεί εκ καρδίας τους μετανοούντας και επιστρέφοντας, και την προτέραν απάτην ομολογούντας, και το πιστόν ρεαγιαλίκι αυτών εναγκαλιζομένους ειλικρινώς.

Ταύτα αμέσως να κοινολογήσετε εις όλους του γνωστούς σας, και να κατασταθήτε όλοι προσεκτικώτεροι, ανατρέποντες και διαλύοντες ως αραχνιώδη υφάσματα, όσα η απάτη και η κακοβουλία των πρωταιτίων εκείνων καθ’ οιονδήτινα τρόπον συνέπλεξε. Επειδή, εάν, ο μη γένοιτο, δεν ήθελε καθαρισθή η θανατηφόρος αύτη λύμη, και φωραθώσί τινες τολμώντες εις επιχειρήματα εναντία των καθηκόντων του ρεαγιαλικίου, κοντά οπού οι τοιούτοι έχουσι να παιδευθώσι χωρίς ελέους και οικτιρμών (μη γένοιτο, Χριστέ βασιλεύ!) αμέσως θέλει εξαφθή η δικαία οργή του κράτους του καθ’ ημών, και ο θυμός τής εκδικήσεως γενικός των εχλιϊσλάμιδων, και θέλουν εκχυθή τόσων αθώων αίματα αδίκως και παραλόγως, καθώς αποκριματίστως ταύτα πάντα διεσάλπισεν η κραταιά και αήττητος βασιλεία διά του εκδοθέντος και επ’ ακροάσει κοινή ημών αναγνωσθέντος υψηλού βασιλικού προσκυνητού ορισμού.

Εκείνους δε τους ασεβείς πρωταιτίους και απονενοημένους φυγάδας και αποστάτας ολεθρίους να τους μισήτε και να τους αποστρέφεσθε και διανοία και λόγω, καθότι και η εκκλησία και το γένος τους έχει μεμισημένους, και επισωρεύει κατ’ αυτών τας παλαμναιοτάτας και φρικωδεστάτας αράς• ως μέλη σεσηπότα, τους έχει αποκεκομμένους της καθαράς και υγιαινούσης χριστιανικής ολομελείας• ως παραβάται δε των θείων νόμων και κανονικών διατάξεων, ως καταφρονηταί του ιερού χρήματος της προς τους ευεργέτας ευγνωμοσύνης και ευχαριστίας, ως εναντίοι ηθικών και πολιτικών όρων, ως την απώλειαν των αθώων και ανευθύνων ομογενών μας ασυνειδήτως τεκταινόμενοι, αφωρισμένοι υπάρχειεν και κατηραμένοι και ασυγχώρητοι, και μετά θάνατον άλυτοι, και τω αιωνίω υπόδικοι αναθέματι, και αυτοί, και όσοι τοις ίχνεσιν αυτών κατηκολούθησαν του λοιπού, αν μη θελήσωσιν εννοήσαι την αρπαγήν και απάτην, και επιστραφήναί τε και βαδίσαι την ευθείαν της σωτηρίας οδόν, αν δεν αναλάβωσιν, ό εστι, τον εντελή χαρακτήρα του ρεαγιαδικού αυτών επαγγέλματος.

Τα αυτά δε και κατά της αρχιερωσύνης σας και ιερωσύνης σας επανατείνομεν, εαν μη βαδίσετε, εις όσα εν Πνέυματι αγίω αποφαινόμεθα δια του παρόντος εκκλησιαστικώς, εάν δεν δείξετε εν έργω την επιμέλειάν σας και προθυμίαν εις την διάλυσιν των σκευωριών, εις την αναστολήν των καταχρήσεων και αταξιών, εις την επιστροφήν των πλανηθέντων, εις την άμεσον και έμμεσον καταδρομήν και εκδίκησιν των επιμενόντων εις τα αποστατικά φρονήματα, εάν δεν συμφωνήσετε τη εκκλησία του Θεού, και, εν ενί λόγω, εάν καθ’ οιονδήτινα τρόπον δολιευθήτε και κατενεχθήτε κατά της κοινής ημών ευεργέτιδος κραταιάς βασιλείας, έχομεν υμάς αργούς πάσης ιεροπραξίας, και τη δύναμει του παναγίου Πνεύματος εκπτώτους του βαθμού της αρχιεροσύνης και ιερωσύνης και το πυρί της γεέννης ενόχους, ως την κοινήν του γένους απώλειαν προτιμήσαντας. Ούτω τοίνυν γινώσκοντες, ανανήψατε προς Θεού και ποιήσατε καθώς γράφομεν εκκλησιαστικώς και γενικώς παρακελευόμεθα, και μη άλλως εξ αποφάσεως, ότι περιμένομεν κατά τάχος την αισίαν των γραφομένων αποπεράτωσιν, ίνα και η του θεού χάρις και το άπειρον έλεος είη μετά πάντων υμών.
αωκα’ εν μηνί Μαρτίω.

Υπεγράφη συνοδικώς επάνωθεν του ιερού θυσιαστηρίου παρά της ημών μετριότητος και της μακαριότητός του και πάντων των συναδέλφων αγίων αρχιερέων.
Ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως αποφαίνεται.
Ο Ιεροσολύμων Πολύκαρπος συναποφαίνεται.
Ο Καισαρίας Ιωαννίκιος.
Ο Νικομηδείας Αθανάσιος.
Ο Δέρκων Γρηγόριος.
Ο Αδριανουπόλεως Δωρόθεος.
Ο Βιζύης Ιερεμίας.
Ο Σίφνου Καλλίνικος.
Ο Ηρακλείας Μελέτιος.
Ο Νικαίας Μακάριος.
Ο Θεσσαλονίκης Ιωσήφ.
Ο Βερροίας Ζαχαρίας.
Ο Διδυμοτοίχου Καλλίνικος.
Ο Βάρνης Φιλόθεος.
Ο Ρέοντος Διονύσιος.
Ο Κυζίκου Κωνστάντιος.
Ο Χαλκηδόνας Γρηγόριος.
Ο Τουρνόβου Ιωαννίκιος.
Ο Πισειδίας Αθανάσιος.
Ο Δρύστας Ανθιμος.
Ο Σωζοπόλεως Παίσιος.
Ο Φαναρίου και Φερσάλων Δαμασκηνός.
Ο Ναυπάκτου και Άρτης Άνθιμος.
https://roides.wordpress.com/2021/03/27/27mar21/

[The Rebel]

22/03/2021
Μύθοι καλύπτουν Αλήθειες, στην 201η Εικοστή Πέμπτη Μαρτίου.



Όταν αναγγέλθηκε ο εορτασμός των 200 χρόνων από την επανάσταση του 21 είχα δημοσιεύσει σε αυτή τη στήλη ένα κείμενο που σχολιάστηκε – κυρίως αρνητικά.

Έγραφα:
«Το είχα ήδη μυριστεί από καιρό – δεν θα ήταν δυνατόν οι Έλληνες να αποφύγουν αυτή την επέτειο. Διακόσια στρογγυλά χρόνια είναι μεγάλος πειρασμός για μία ή και πολλές εθνικές φιέστες. Όταν μάλιστα πληροφορήθηκα ότι ο Πρωθυπουργός κάλεσε την κυρία Αγγελοπούλου να αναλάβει την προεδρία της οργανωτικής επιτροπής, οι φόβοι μου έγιναν εντελώς συγκεκριμένοι».

Οραματιζόμουν ήδη φιέστες και πανηγυρικούς λόγους δημοδιδασκάλων με τα εκκλησιαστικά λάβαρα να προπαγανδίζουν τους εθνικούς μύθους.

(Διότι η ιστορία του 21, όπως εμφανίζεται στην Ελλάδα, αποτελείται 90% από μύθους).

Πρώτος μύθος που αποστήθιζαν δεκαετίες όλα τα παιδιά:

«Στις 25 Μαρτίου του 1821 ο Παλαιών Πατρών Γερμανός σήκωσε το λάβαρο της Επανάστασης στο Μοναστήρι της Αγίας Λαύρας».

Ούτε ΜΙΑ λέξη σε αυτή τη φράση δεν ανταποκρίνεται στην αλήθεια.

Η εκκλησία μάλιστα έχει πετύχει το απόλυτο προπαγανδιστικό επίτευγμα. Ενώ, επί δεκαετίες πολέμησε με λύσσα τις ιδέες της Επανάστασης, (ελευθερία, ισότητα, αδερφοσύνη) ως σατανικά δόγματα που έρχονταν από την Εσπερία, και μας εξόρκιζε να αγαπάμε τον «πατέρα μας» τον Σουλτάνο, και αφού κυνήγησε τον Ρήγα και αφόρισε τον Υψηλάντη, τώρα έχει πείσει τους Έλληνες ότι ήταν …υπερ-επαναστατική!

Δεύτερος μύθος: «Οι Έλληνες πολέμησαν τους Τούρκους σαν λιοντάρια και ελευθέρωσαν την κατεχόμενη Ελλάδα».

Πράγματι οι Έλληνες πολέμησαν σαν λιοντάρια… αλλά κυρίως αναμεταξύ τους! Αν εξαιρέσει κανείς τις πρώτες αψιμαχίες με τον Δράμαλη και την κατάληψη της Τριπολιτσάς (για την σφαγή αμάχων, που ακολούθησε, πρέπει να ντρεπόμαστε) από εκεί και πέρα, ο πόλεμος εξελίχθηκε σε εμφύλιο. Εκτός από την πολιορκία και έξοδο του Μεσολογγίου ελάχιστες ηρωικές σελίδες υπήρξαν.

Την Ελλάδα δεν την απελευθέρωσαν οι Έλληνες, αλλά οι Μεγάλες Δυνάμεις, αφού ο Ιμπραήμ είχε ήδη καταλάβει σχεδόν όλη την χώρα».

Αυτά έγραφα σε αυτή τη στήλη στις 8. 11. του 2019. Και αλίμονο: πριν περάσουν οι τρεις πρώτοι μήνες του εορτασμού, άρχισα να δικαιώνομαι. (Ευτυχώς – ουδέν κακόν… – τις φιέστες μας τις χάλασε ο κορωνοϊός).

Αλλά πάλι οι μύθοι κυριάρχησαν και κάλυψαν τις αλήθειες. Π.χ. τα δύο τρίτα των Ελλήνων πιστεύουν ακόμα ότι υπήρξε το «Κρυφό Σχολειό» κι εδώ, στο Βήμα, δημοσιεύσαμε σε μεγάλο μέγεθος τον σχετικό πίνακα του Γύζη. Κι ας συμφωνούν πια όλοι οι ιστορικοί πως δεν υπήρξε ποτέ.

Δεν μας φτάνουν οι δικοί μας μύθοι, δανειζόμαστε και ξένους. Χθες είδα μία εκπομπή στην ΕΡΤ («Η μηχανή του Χρόνου») που εξυμνούσε τον ηρωικό αγώνα που έκαναν οι Σουλιώτες εναντίον των Τούρκων. (Κούγκι, Κιάφα, Ζάλογγο). Μόνο που οι γενναίοι αυτοί Σουλιώτες ήταν …Αλβανοί και όχι Έλληνες. Πολεμούσαν εναντίον άλλων Αλβανών (άλλες «φάρες», δηλαδή φυλές). Πουθενά δεν αναφέρθηκε στην εκπομπή ότι δεν ήταν Έλληνες. Ας αφήσουμε πως ο πόλεμος αυτός έγινε 20 χρόνια πριν από την δική μας επανάσταση.

Έγραφα το 19: «…είμαι βέβαιος πως πάλι δεν θα ακουστούν οι φωνές των επιστημόνων και των ιστορικών – αλλά των πατριδοκάπηλων. Θα ήταν μία σημαντική ευκαιρία να αναλύσει κανείς τα πραγματικά πεπραγμένα της Επανάστασης και να πληροφορηθεί ο λαός πολλές πικρές – αλλά διδακτικές – αλήθειες. Να ξαναγραφτούν και τα σχολικά βιβλία».

Και προσθέτω τώρα: θα ήταν επίσης σημαντικό αντί να εστιάσουμε μόνο στην επανάσταση, να ασχοληθούμε με τα 200 χρόνια που πέρασαν, τις περιπέτειες της πατρίδας μας και πώς, μέσα από εμφύλιους και χρεοκοπίες, κατάφερε να αναδυθεί σαν μία σύγχρονη και (ελπίζω) ώριμη χώρα. Να μην γιορτάσουμε μία επέτειο – αλλά μία διαδικασία δύο αιώνων που μας έφεραν ως εδώ. Ευτυχώς έχουμε άριστους ιστορικούς που μπορούνε να ζωντανέψουν το «εθνικόν=αληθές» του Σολωμού. Για να ωριμάσουμε όλοι.
ο ©Νίκος Δήμου στο ιστολόγιό του:
http://doncat.blogspot.com/2021/03/201.html
https://roides.wordpress.com/2021/03/22 ... more-47683