Ego Death

[Who is The 4th man]

[Who is The 4th man]

[the comet the course the tail]

δικός μας και ο Γιουνγκ.

[Who is The 4th man]

Ό C.G.Jung μέ τά "Αρχέτυπα τού Συλλογικού Ασύνειδου" καί τά οράματα
στό "Κόκκινο Βιβλίο" σπάει τά στενά όρια τού "ψυχολογισμού"(δηλ.μιάς
ψυχολογίστικης θεωρίας) καί μπαίνει σέ άλλους χώρους όπως Ιστορίας,
ερμητικής φιλοσοφίας,συμβολισμοί τής αλχημείας,Θρησκείας,Τέχνης....

[the comet the course the tail]

Ό C.G.Jung μέ τά "Αρχέτυπα τού Συλλογικού Ασύνειδου" καί τά οράματα
στό "Κόκκινο Βιβλίο" σπάει τά στενά όρια τού "ψυχολογισμού"(δηλ.μιάς
ψυχολογίστικης θεωρίας) καί μπαίνει σέ άλλους χώρους όπως Ιστορίας,
ερμητικής φιλοσοφίας,συμβολισμοί τής αλχημείας,Θρησκείας,Τέχνης....

δλδ να τον αντιμετωπίσουμε ως λογοτέχνη-καλλιτέχνη;

[Who is The 4th man]

Ό C.G.Jung μέ τά "Αρχέτυπα τού Συλλογικού Ασύνειδου" καί τά οράματα
στό "Κόκκινο Βιβλίο" σπάει τά στενά όρια τού "ψυχολογισμού"(δηλ.μιάς
ψυχολογίστικης θεωρίας) καί μπαίνει σέ άλλους χώρους όπως Ιστορίας,
ερμητικής φιλοσοφίας,συμβολισμοί τής αλχημείας,Θρησκείας,Τέχνης....

δλδ να τον αντιμετωπίσουμε ως λογοτέχνη-καλλιτέχνη;

έχει ασχοληθεί μέ τούς ψυχολογικούς τύπους τόσο στόν "Ζαρατούστρα"
τού Νίτσε όπως και στόν "Φάουστ" τού Γκαίτε,επίσης μέ τά μυστικά καί
κλειδωμένα νοήματα στίς αρχαίες μυθολογίες τών Ανατολικών λαών όπου
αξιόλογο είναι τό έργο του γιά τό κινεζικό βιβλίο "τό μυστικό τού χρυσού
λουλουδιού"....
http://christselentis.blogspot.com/2011 ... -jung.html

[Who is The 4th man]

γιά νά δούμε κάποια πιό εκλαϊκευμένα εδώ....
διαθέτει στά settings επιλογή στά ελληνικά αυτόματη,άσχημο βεβαια για τετοιο
κείμενο, άν ξέρει κανείς αγγλικα μόνο γιά να μη γκουγκλαρει συνέχεια γιά άγνωστες
λεξεις.
στό 2:10 τό σχήμα πού δίνει ό τύπος είναι πολύ χονδροειδές γιατί απ'όσα έχω ασχοληθεί
μία απ'τίς βασικές διαφρωνίες του μέ την Φροϊδική αντίληψη ειναι ότι ό Ζ.Φρόιδ
θεωρούσε τό ασύνειδο γενικά σάν ένα "κλειστό σακούλι" στό οποίο έχουν εναποτεθεί
μνήμες ξεχασμένες,βιώματα πού έχουν απωθηθεί,τραυματικές εμπειρίες και αλλα,ενώ ή
Γιουνγκιανή αντίληψη καταλήγει(μέσα από ψυχικά συμβάντα) ότι κάτω απ'τό
"προσωπικό ασύνειδο" υπάρχει ένα υπόστρωμα πού τό ονομάζει "καθολικό ή συλλογικο
ασύνειδο" καί πού είναι ή δεξαμενή όλων τών μύθων καί θρύλων

What are the Archetypes?

[Who is The 4th man]

Sonu Shamdasani Introduces The Red Book



Αγγλ. υπότιτλοι

[Who is The 4th man]

στήν εργασία για τό κινέζικο βιβλίο "τό μυστικό τού χρυσού λουλουδιού" μπορεί νά δεί κανείς
πολλά απ'τη Γιουνγκιανή έρευνα-ψυχανάλυση αλλά καί φιλοσοφία πού έδωσα στο λινκ πιο πάνω.

εδώ τώρα κάποια βασικά γιά τό αρχέτυπο τής "Anima" καί τού "Animus" πού κυριαρχούν στόν Ανδρα καί
τήν Γυναίκα αντίστοιχα.....

αυτόματοι αγγλ.υπότιτλοι

[Who is The 4th man]

γιά τήν ψυχική πραγματικότητα τής "Σκιάς"
εδώ τό κανάλι έχει ενσωματωμένα αγγλ.υποτιτλ. αλλά διαθέτει καί αυτοματα ελληνικά πού όμως
τό κείμενο σε κάποια σημεία τό σκοτώνει


Carl Jung, the Shadow, and the Dangers of Psychological Projection

[Who is The 4th man]

στό "Αναλυτική Ψυχολογία"-C.G.Jung-εκδ.Ιάμβλιχος μπορεί κανείς νά δεί,μέσα από ψυχαναλυτικές
συνεδρίες πού αναφέρονται σε νευρώσεις καί άλλα συμβαντα,τή Γιουνγκιανή ερευνιτική μέθοδο καί πορεία.

ένα πολύ καλό έργο πάνω σ'αυτό είναι τής μαθήτριάς του "Μπάρμπαρα Χάνα" γιά τόν Ανιμους, δηλ. μιά μελέτη
απ'τη πλευρά τής Γυναίκας πού γράφτηκε επίσης με τή συνεργασία τού Κ.Γιούνγκ.
σ'αυτό βλέπουμε νά προτείνεται ή προσπάθεια νά γίνεται ένας διάλογος μέ τίς αρχέτυπες μορφές πού
εισβάλουν απ'τό ασύνειδο καί συμπεριφέρονται σαν αυτόνομες ψυχές.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
κόπυ-πέιστ στην αρχη καί μετα με λινκ........

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΕΠΑΦΗΣ ΜΕ ΤΟΝ ANIMUS (1)

Ακούει κανείς συχνά το παράπονο, ακόμη και από ανθρώπους που έχουν μελετήσει επί χρόνια Γιουγκιανή ψυχολογία, ότι λέγονται πάρα πολλά για την θεωρία, και πολύ λίγα για το πώς αυτή η θεωρία λειτουργεί στην καθημερινή μας ζωή. Αυτή η άποψη μου φαίνεται ότι είναι ιδιαίτερα συνειδητοποιημένη σήμερα, επειδή ποτέ δεν ήταν πιο φανερό ότι αόριστες δυνάμεις βρίσκονται «επί το έργον», δυνάμεις που η ανθρώπινη λογική είναι εντελώς ανίκανη να τις ελέγξη. Η μόνη περιοχή όπου υπάρχει κάποια ελπίδα να έρθουμε σε κάποια συνεννόηση με αυτές τις δυνάμεις, είναι, όπως παρατήρησε επανειλημμένα ο Jung, το άτομο. Επομένως φαίνεται πως είναι ιδιαίτερη ανάγκη να αφιερώσουμε αυτό το σύγγραμμα στην καθαρά πρακτική πλευρά. Αλλά όποιος αναγνώστης έχει επιχειρήσει κάτι παρόμοιο, γνωρίζει τις τεράστιες δυσκολίες που συνεπάγεται ένα τέτοιο εγχείρημα. Μπορούμε απλώς να αγγίξουμε ένα κομμάτι από το πελώριο σύμπλεγμα προβλημάτων, τα οποία παρουσιάζει το θέμα μας.
Με τον όρο animus εννοώ το αρσενικό πνεύμα ή τον α σ υ ν ε ί δ η τ ο νου της γυναίκας. Η κ. Jung παρατήρησε πρόσφατα ότι πρέπει κανείς να διακρίνη με προσοχή την anima από τον animus. Η anima, όπως είναι πολύ γνωστό, είναι ο όρος που χρησιμοποιεί ο Jung για την θ η λ υ κ ή ψ υ χ ή του άνδρα. Αλλά είναι πραγματικά οξύμωρο να αποκαλούμε τον animus, όπως γινόταν στις πρώτες μέρες της Γιουγκιανής ψυχολογίας, και συχνά γίνεται και σήμερα – αρσενική ψυχή της γυναίκας. Η λέξη animus σημαίνει «πνεύμα», και η αντίθεση ανάμεσα στην ψυχή (anima) και στο πνεύμα (animus) μας δίνει ένα πολύτιμο υπαινιγμό όσο αφορά την διαφορά ανάμεσα στις δύο μορφές.
Θα μπορούσε κανείς να πη πως όταν ένας άνδρας ασχολείται με το πρόβλημα της anima του, προσπαθεί να ανακαλύψη την «κληρονομημένη, συλλογική εικόνα της γυναίκας που υπάρχει στο ίδιο του το ασυνείδητο, με την βοήθεια της οποίας είναι ικανός να κατανοήση της φύση της γυναίκας» («Δύο δοκίμια επάνω στην αναλυτική ψυχολογία»: Baillière, Tindall κ΄ Cox, Λονδίνο, 1928, σ. 205), όπως λέει ο Jung στο δοκίμιο: «Η σχέση ανάμεσα στο Εγώ και στο Ασυνείδητο». Συγχρόνως ανακαλύπτει την δική του ασυνείδητη λειτουργία της σχέσης. Επομένως, αναζητώντας την anima, ο άνδρας έχει σκοπό κατά βάθος να ανακαλύψη την λειτουργία της σχέσης, την οποία προβάλει πάντα στην γυναίκα. Ο στόχος της γυναίκας από την άλλη μεριά, είναι να ανακαλύψη την «κληρονομημένη συλλογική εικόνα του πνεύματος» ή του νου, που τον έχει πάντα προβάλει στον άνδρα. Ο νους της γυναίκας – στον βαθμό που είναι ασυνείδητος – είναι αυτόνομος και προβάλλεται σε σημείο σχεδόν απίστευτο, παρόλο που η γυναίκα δεν έχει συνήθως συνείδηση αυτού του γεγονότος.
Το πρόβλημα της σύγχρονης γυναίκας από αυτήν την άποψη περιγράφεται πολύ καθαρά στο έργο του Jung «Η γυναίκα στην Ευρώπη» (Kegan Paul, Λονδίνο, 1928) σ.σ. 164 – 88), με όλα τα συμπτώματα που μας περιβάλλουν, από κάθε πλευρά, αποδεικνύοντας ότι η αρσενική πλευρά της γυναίκας δεν μπορεί πλέον να αγνοηθή. Λέει ο Jung: «Αρσενικό στοιχείο σημαίνει να ξέρη κανείς τον στόχο του, και να κάνη ότι είναι απαραίτητο για να τον φθάση. Από την στιγμή που θα γίνη αυτό γνωστό είναι τόσο προφανές, ώστε δεν ξεχνιέται πια ποτέ χωρίς να έχει ως συνέπεια μια τρομερή ψυχική απώλεια». («Συνεισφορά στην αναλυτική ψυχολογία» Kegan Paul, Λονδίνο, 1928, σ.σ. 179-180). Εάν θέλουμε, λοιπόν, να αποφύγουμε αυτή την «τρομερή ψυχική απώλεια», είμαστε υποχρεωμένοι αργά ή γρήγορα να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα του animus.
Το φως σε αυτό εδώ το έργο πέφτει σαφώς επάνω στον animus και ό χ ι στην anima, επειδή μόνο για τον πρώτο μπορώ να μιλήσω από άμεση προσωπική εμπειρία, πράγμα που αποτελεί το μόνο σταθερό έδαφος, όταν κανείς προσεγγίζει την πρακτική πλευρά. Εντούτοις, μεγάλο μέρος από αυτά που λέγονται ισχύει επίσης και για την anima, ιδιαίτερα όσον αφορά την τεχνική του να έρθη κανείς σε επαφή με αυτές τις μορφές. Οι παραπομπές π.χ. στο βιβλίο «Η σχέση ανάμεσα στο Εγώ και στο Ασυνείδητο», είναι από ένα σημείο όπου ο Jung μιλάει πρωταρχικά για την anima. Η κύρια διαφορά που πρέπει να έχη πάντα κανείς στο μυαλό του είναι ότι, όπου μια γυναίκα αντιδρά με άκαμπτες γνώμες που ξεπερνούν με εξοργιστικό τρόπο τα κανονικά όρια, ένας άνδρας έχει την τάση να αντιδρά με ευερέθιστη διάθεση ή με ιδιαίτερα υπερήφανη ματαιοδοξία. Με άλλα λόγια, οι υποσυνείδητες αντιδράσεις μιας γυναίκας τείνουν να είναι αυτές που έχει ένας κατά κάποιον τρόπο κατώτερος άνδρας, και το αντίστροφο.
Όλη η θεωρία της Γιουγκιανής ψυχολογίας σε αυτό το σύγγραμμα πηγάζει φυσικά από τον Jung, και την έχω «ζητιανέψει, δανεισθή ή κλέψει!». Αυτό που επιχειρώ να κάνω – επειδή χωρίς αμφιβολία ο αναγνώστης έχει διαβάσει την ψυχολογία του Jung ασύγκριτα καλύτερα στα βιβλία του – είναι να δώσω μια αποσπασματική περιγραφή του πώς μου φαίνεται πως οι ιδέες του Jung λειτουργούν όταν οι γυναίκες προσπαθούν να τις εφαρμόσουν στην δική τους ψυχολογία. Αλλά όταν μια γυναίκα γράφει για τον animus έχει να αντιμετωπίση πάντοτε το γεγονός ότι ο animus ο ίδιος μπορεί να εκφράζη τις δικές του απόψεις επάνω στο θέμα. Ο Jung κάποτε παρατήρησε σε ένα σεμινάριο ότι, ενώ πορτραίτα της anima είναι εξαιρετικά κοινά στην λογοτεχνία, καλά πορτραίτα του animus είναι εξαιρετικό σπάνια. Είχε την γνώμη ότι αυτό θα πρέπη να συμβαίνη, επειδή ο ίδιος ο animus γράφει τα βιβλία όπου γράφουν οι γυναίκες, και προτιμάει να μην αποκαλύψη τον εαυτό του. (Η anima, από την άλλη μεριά, φαίνεται να αρέσκεται στο να ποζάρη για το πορτραίτο της!) Επομένως δεν αισθάνομαι αρκετά σίγουρη για το αν ο animus, σαν μια πανούργα γριά αλεπού, δεν σβήνει τα ίχνη του με την ουρά του!

[Who is The 4th man]

1. Η ΚΥΡΙΑΡΧΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟΥ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΌΤΗΤΑ

Το πρώτο σημείο στο οποίο θα πρέπη να συμφωνήσουμε πριν μπούμε στο θέμα μας, είναι το γεγονός ότι η ψυχή φθάνει π ο λ ύ μ α κ ρ ύ τ ε ρ α από την συνειδητή μας γνώση. Η ιδέα ότι είμαστε στην πραγματικότητα οι αφέντες στο σπίτι μας, και το βλαβερό σλόγαν «όπου υπάρχει ένα θέλω, υπάρχει ένας δρόμος» πολεμούν απελπισμένα πριν εξαφανισθούν. Το τονίζω επειδή, πολύ καιρό αφού έχουμε συνειδητοποιήσει την ύπαρξη και του προσωπικού και του συλλογικού ασυνειδήτου, και αφού ξέρουμε πολύ καλά ότι έχουμε μια σκιά, έναν animus ή μια anima, ανακαλύπτουμε ότι συμπεριφερόμαστε ακριβώς σαν να μην τα γνωρίζουμε αυτά καθόλου. Δεν είναι εύκολο να αποτινάξουμε τις ιδέες του ορθολογισμού του 19ου αιώνα, με τις οποίες μεγαλώσαμε εμείς και οι άμεσοι πρόγονοί μας, και οι οποίες ακόμη ακμάζουν γύρω μας όσο ποτέ πριν.
Όταν φθάνουμε να ανακαλύψουμε ότι η ψυχή εκτείνεται πολύ μακρύτερα από το εγώ μας και την συνειδητή του γνώση, βρισκόμαστε μπροστά στην συνειδητοποίηση του γεγονότος ότι ζούμε σε μια άγνωστη, αόρατη χώρα. Υπάρχει πραγματικά μεγάλη ποσότητα από συγκριτικό υλικό, από το οποίο μπορούμε να συλλέξουμε πληροφορίες. Οι πρωτόγονοι, για παράδειγμα, έχουν στην καλύτερη περίπτωση το ένα τους πόδι στην εξωτερική πραγματικότητα, και το άλλο σ’ αυτόν τον αόρατο κόσμο. Αυτό που ονομάζουν «η χώρα των πνευμάτων» είναι στ’ αλήθεια για αυτούς η σπουδαιότερη από τις δύο πραγματικότητες, και η μελέτη των τρόπων που έχουν να συνδιαλέγονται με τα πνεύματα μπορεί να συγκριθή με την ανάγνωση της περιγραφής μιας χώρας, πριν ξεκινήσει κανείς το ταξίδι του σ’ αυτήν. Μπορούμε να βρούμε επίσης υλικό για σύγκριση σε πολλούς άλλους χώρους. Αναφέρω, για παράδειγμα, τις μεγάλες θρησκείες, και της Ανατολής και της Δύσης, τα Γνωστικά συστήματα, την αλχημεία, και, σε κατώτερο επίπεδο, τα μαγικά ξόρκια και την μαγεία.
Μπορούμε να πούμε, πάντως, ότι όλες οι περιγραφές από δεύτερο χέρι αυτού που ο Jung ονομάζει συλλογικό ασυνείδητο, έχουν μόνο σχετική αξία. Είναι πραγματικά ανεκτίμητες όσον αφορά την ερμηνεία και την σύγκριση, αλλά η απαραίτητη προϋπόθεση για μια αληθινή γνώση του ασυνείδητου είναι η π ρ α γ μ α τ ι κ ή ε μ π ε ι ρ ί α. Ποτέ δεν θα είναι αρκετό να τονίζουμε ότι η ψυχολογία είναι μια ε μ π ε ι ρ ι κ ή ε π ι σ τ ή μ η. Η Γιουγκιανή ψυχολογία ιδιαίτερα, συχνά ερμηνεύεται λανθασμένα σαν φιλοσοφία ή ακόμη σαν θρησκεία, αλλά πάντα από ανθρώπους που δεν είχαν σχετική εμπειρία οι ίδιοι, και οι οποίοι επομένως βρίσκουν τις περιγραφές της πραγματικής εμπειρίας άλλων ανθρώπων τόσο παράξενες, ώστε υποθέτουν πως θα πρέπει να είναι ζήτημα φιλοσοφικού ή μυστικού στοχασμού. Βρίσκονται, πραγματικά, περίπου στην θέση των ανθρώπων που ακούνε έναν εξερευνητή να περιγράφη μια φυλή, της οποίας τα έθιμα είναι τόσο διαφορετικά από τα δικά τους, ώστε ο ακροατής άθελά του θα σκεφθή: «Τερατολογίες» ή «ιστορίες ψαράδων». Μερικοί άνθρωποι πάνε ακόμη πιο μακριά, και όταν κάτι από το ασυνείδητο τους καταλάβη και τους αναγκάση να το εκφράσουν, νομίζουν πως βλέπουν φαντάσματα, ή, σαν εκείνο τον άνθρωπο που είδε για πρώτη φορά τον πλατύποδα (μικρό ζώο της Αυστραλίας, που θηλάζει τα μικρά του αλλά γεννάει αυγά, και έχει ράμφος σαν της πάπιας), λένε: «Μα, δεν υπάρχει τέτοιο πουλί!»
Παρ’ όλα αυτά, δεν χρειάζεται να ψάξουμε πολύ μακριά για αποδείξεις ότι κατευθυνόμαστε από διάφορα πράγματα που υπάρχουν μέσα μας, τα οποία διαφέρουν από την συνειδητή μας προσωπικότητα. Πόσο συχνά λέμε: «Τι με έπιασε και το έκανα αυτό;» Ή θυμώνουμε με τον εαυτό μας, επειδή κάναμε ακριβώς το αντίθετο από αυτό που σκοπεύαμε να κάνουμε. Παρ’ όλα αυτά, δεν μας αρέσει να βγάλουμε το αναγκαίο λογικό συμπέρασμα, και ακόμη αμφισβητούμε την μαρτυρία των ίδιων μας των αισθήσεων, προκειμένου να παραδεχτούμε το τρομαχτικό γεγονός ότι υπάρχουν πράγματα μέσα μας που μπορούν να δρουν ανεξάρτητα και να μας υποχρεώνουν να υπακούουμε στις διαθέσεις τους.
Το ακόλουθο περιστατικό παρουσιάζει ζωντανά την δυσκολία που έχουμε να παραδεχτούμε ασυνήθιστα γεγονότα. Μια θύελλα στην λίμνη της Ζυρίχης κάποτε απέσπασε μια πλωτή δημόσια εξέδρα κολύμβησης από το αγκυροβόλιό της στο επάνω μέρος της λίμνης. Αυτό συνέβη μια χειμωνιάτικη νύχτα, και η εξέδρα παρασύρθηκε προς το κάτω μέρος της λίμνης έως κοντά στην Ζυρίχη, πριν ανακαλυφθή και ρυμουλκηθή πάλι στην βάση της. Αυτό το παράξενο περιστατικό αναφέρθηκε σε μια συνεστίαση εκείνο το βράδυ, και μια νέα γυναίκα φώναξε με ανακούφιση: «Μπα, είδα μια εξέδρα κολύμβησης στην μέση της λίμνης από το παράθυρο μου σήμερα το πρωί, αλλά δεν το ανέφερα, επειδή ήξερα ότι δεν θα μπορούσε πραγματικά να είναι εκεί!» Η γυναίκα αυτή δεν μπορούσε να παραδεχθή την μαρτυρία των ίδιων της των ματιών, μέχρι την στιγμή που της δόθηκε μια λογική εξήγηση, και συνεχώς και εμείς χάνουμε τα πιο προφανή φυσικά γεγονότα από την ίδια προκατάληψη.
Όταν ο Jung μιλούσε κάποτε, στο σεμινάριο που έκανε σχετικά με τον «Ζαρατούστρα» του Νίτσε, για την συνειδητοποίηση της ιδέας ότι ο άνθρωπος δεν αποτελείται μόνο από την συνείδηση, αλλά και από το ασυνείδητο, και για το ότι η συνειδητή μας βούληση συνεχώς διασταυρώνεται με άλλες ασυνείδητες βουλήσεις μέσα μας, είπε:
«Είναι σαν να ήσασταν κυβερνήτης μιας χώρας που σας είναι γνωστή μόνο κατά ένα μέρος, βασιλιάς ενός κράτους με έναν άγνωστο αριθμό κατοίκων. Δεν ξέρετε ποιοι είναι, ή ποια μπορεί να είναι η κατάστασή τους· κάθε τόσο ανακαλύπτετε ότι έχετε στην χώρα σας υπηκόους, για την ύπαρξη των οποίων δεν είχατε ιδέα. Επομένως δεν μπορείτε να αναλάβετε την σχετική ευθύνη, και μπορείτε μόνο να πείτε “Βρίσκομαι σαν κυβερνήτης σε μια χώρα, που έχει άγνωστα σύνορα και άγνωστους κατοίκους, και που κατέχει ιδιότητες, που δεν τις γνωρίζω εντελώς”. Τότε ξαφνικά βρίσκεστε έξω από την υποκειμενικότητά σας, και αντιμετωπίζετε μια κατάσταση, στην οποία είσαστε ένα είδος αιχμαλώτου· αντιμετωπίζετε άγνωστες δυνατότητες, επειδή τόσοι πολλοί απρόβλεπτοι παράγοντες μπορούν να επηρεάσουν οποιαδήποτε στιγμή όλες τις πράξεις ή τις αποφάσεις σας. Έτσι είσαστε ένα είδος αστείου βασιλιά σε αυτήν την χώρα, ένας βασιλιάς που στην πραγματικότητα δεν είναι βασιλιάς, που εξαρτάται από τόσο πολλές άγνωστες ποσότητες και καταστάσεις, ώστε συχνά δεν μπορεί να φέρη σε πέρας τους σκοπούς του. Συνεπώς είναι καλύτερα να μην λέτε καθόλου ότι είστε βασιλιάς, και να είστε ένας από τους κατοίκους, ο ποίος έχει απλώς μια γωνιά αυτού του εδάφους για να την κυβερνάη. Και όσο πιο μεγάλη είναι η εμπειρία σας, τόσο περισσότερο καταλαβαίνετε ότι η γωνία σας είναι άπειρα μικρή σε σύγκριση με την αχανή έκταση του αγνώστου απέναντί σας». (Σημ: Οφείλω ευχαριστίες στον καθηγητή Jung για την ευγενή άδειά του να κάνω παραπομπές στα σεμινάριά του σε αυτό το σύγγραμμα).
Από την στιγμή που έχουμε καταλάβει ότι δεν είμαστε οι βασιλιάδες στην ψυχή μας, οι κύριοι στο ίδιο μας το σπίτι, είμαστε, κατά παράδοξο τρόπο, σε πολύ ισχυρότερη θέση. Έχουμε ξεφύγει από την «υποκειμενικότητά μας», δηλαδή έχουμε κερδίσει ένα μικρό κομμάτι αντικειμενικού εδάφους, όπου μπορούμε να σταθούμε και να κοιτάξουμε γύρω μας. Πολλά από αυτά που ανήκουν στον εσωτερικό μας κόσμο υπήρξαν πάντοτε υπό την μορφή προβολής: αυτά τα πράγματα που δεν βλέπουμε στον εαυτό μας, αυτόματα προβάλλονται στο περιβάλλον μας. Δ ε ν κ ά ν ο υ μ ε προβολές, αλλά β ρ ί σ κ ο υ μ ε κομμάτια του εαυτού μας να έχουν προβληθή στο περιβάλλον μας. Πόσοι από εμάς, για παράδειγμα, έχουν διαλέξει ένα «μαύρο πρόβατο», (Σ.Τ.Μ: κάτι ή κάποιον που αντιπαθούν ιδιαίτερα), το οποίο με βολικό τρόπο φορτώνεται, όλες τις ιδιότητες, τις οποίες δεν θέλουμε να αναγνωρίσουμε για δικές μας. Πάνε 100 χρόνια σχεδόν από τότε που ο Meister Eckhart φώναξε: «Είναι όλα μέσα, όχι έξω, επειδή είναι όλα εσωτερικά». Αλλά πόσο λίγοι άνθρωποι έχουν αντιληφθή μέχρι τώρα τί εννοούσε.

[Who is The 4th man]

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΕΠΑΦΗΣ ΜΕ ΤΟΝ ANIMUS (2)

Όταν έχουμε την εμπειρία του γεγονότος ότι το συνειδητό μας εγώ είναι μόνο ένας κάτοικος σε μια μικρή γωνιά μιας τεράστιας περιοχής, φυσικά θέλουμε να ξέρουμε κάτι και για τους άλλους κατοίκους. Πριν από τον Jung, όπως ξέρουμε, το ασυνείδητο – στον βαθμό που είχε ήδη αναγνωρισθή – εθεωρείτο κυρίως σαν καταπιεσμένο υλικό, το οποίο θα μπορούσε εξ ίσου καλά να είναι συνειδητό. Το τελευταίο ανταποκρίνεται αρκετά στην αλήθεια – τουλάχιστον θεωρητικά – όσον αφορά αυτό που ο Jung ονομάζει προσωπικό ασυνείδητο. Η σκιά – στις προσωπικές της πλευρές - έχει την κατοικία της σε αυτό το στρώμα· σε μερικά χωρία ο Jung ταυτίζει αυτά τα δύο (Σ. τ. Μ.: σκιά και προσωπικό ασυνείδητο), και η σκιά θα μπορούσε επομένως να ονομασθή ο πιο κοντινός μας γείτονας μέσα στην «τεράστια έκταση του αγνώστου» που μας περιβάλλει. Είναι φανερό ότι απαιτείται αξιόλογη γνώση της σκιάς, πριν να είμαστε σε θέση να ασχοληθούμε με το πρόβλημα των πιο μακρινών μορφών, περιλαμβανομένου και του animus.
Η σκιά είναι μια δευτερεύουσα μορφή μέσα σε κάθε έναν, η οποία είναι το ακριβές αρνητικό της συνειδητής προσωπικότητας. Συνήθως την βλέπει κανείς σαν κάτι κατώτερο, και, στην πιο συνηθισμένη της μορφή, αποτελείται από όλες τις αρνητικές ιδιότητες, που δεν θέλει κανείς να δη στον εαυτό του. Αλλά στην περίπτωση των ανθρώπων που ζουν χωρίς να έχουν αξιοποιήσει τις δυνατότητές τους, η σκιά μπορεί να περιέχη πολύ θετικές ιδιότητες, μέχρι και 80% καθαρό χρυσάφι, όπως είπε κάποτε ο Jung σε ένα σεμινάριο.
Στην προσωπικής της πλευρά, η σκιά δεν είναι στην πραγματικότητα δύσκολο να την αναγνωρίση κανείς – αν και αυτό αποτελεί ένα μακροχρόνιο, κουραστικό, και συχνά εξαιρετικά οδυνηρό εγχείρημα · η πραγματική δυσκολία προέρχεται από την μόλυνση της σκιάς με τις μορφές του συλλογικού ασυνειδήτου που βρίσκονται πίσω απ’ αυτήν. Αυτό αντιπροσωπεύει μια μεγάλη περιπλοκή του προβλήματος. Για παράδειγμα, άνθρωποι με ευαίσθητη συνείδηση, εάν κατορθώσουν να δουν λίγο την σκοτεινή πλευρά τους, μερικές φορές χάνουν κάθε αίσθηση του μέτρου, και αρχίζουν να αισθάνωνται υπεύθυνοι για τις πράξεις του ίδιου του διαβόλου! Επομένως, το να συνηθίσουμε να κάνουμε την διάκριση ανάμεσα στην προσωπική περιοχή και στις μεγάλες μορφές του συλλογικού ασυνειδήτου, είναι υψίστης σπουδαιότητας.
Η μορφή που βρίσκεται πιο κοντά στο εγώ και την σκιά είναι η anima ή ο animus. Ο Jung μιλάει συχνά για ένα είδος γάμου ανάμεσα στην σκιά και τον animus, ο οποίος κάνει ένας συνδυασμό υπερβολικά ισχυρό για το αδύναμο συνειδητό εγώ. Στο σεμινάριο που έκανε το 1932 ασχολείται με αυτό το θέμα πολύ λεπτομερειακά, και παρατηρεί ότι μια γυναίκα θα πρέπει να κατέχη την σκιά της, δηλαδή να έχη συνείδηση της κατώτερης πλευράς της, για να είναι σε θέση να σχετισθή κάπως με τον animus της. Οι άνθρωποι που νομίζουν ότι είναι πραγματικά υπέροχοι, και έτσι αρνούνται εντελώς την σκιά τους, είναι, όπως λέει κατά λέξη: «στην κ α τ ο χ ή του διαβόλου… έχουν καταβροχθισθή ολοκληρωτικά από τον animus, και ο animus παχαίνει με αυτόν τον τρόπο, δυναμώνει από αυτήν την έξοχη τροφή, γίνεται τόσο ισχυρός ώστε μπορεί να πάρη στην κατοχή του το συνειδητό, και έτσι το συνειδητό περιέρχεται στην κυριαρχία του. Επομένως ο animus δεν θα πρέπει να συνδέεται με την σκιά, αυτή η σύνδεση θα πρέπει να διαλυθή, παρά το ότι φθάνει κανείς στον animus μέσω της σκιάς· γιατί δεν μπορεί κανείς να φθάση στον animus εάν δεν δη την σκιά, εάν δεν δη τις κατώτερες πλευρές του. Από την στιγμή που θα δης την σκιά σου μπορείς να αποσπασθής από τον animus ή την anima, αλλά όσο δεν την βλέπεις δεν έχεις το παραμικρό ίχνος δυνατότητας».
Για να το πούμε ακόμα πιο απλά: «Δεν έχεις το παραμικρό ίχνος δυνατότητας» επειδή ο animus και η σκιά είναι παντρεμένοι, επειδή το παιγνίδι είναι πάντα δύο προς ένα εις βάρος του συνειδητού εγώ. Θα δούμε παρακάτω, σε μια περίπτωση του ύστερου Μεσαίωνα τί σημαίνει από ψυχολογική πλευρά το «να κυριευθής από διαβόλους», και θα επιστρέψουμε επίσης αργότερα στον ρόλο της σκιάς στο πρόβλημα της επαφής με τον animus.
3. ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΤΟΥ ANIMUS
Είναι πολύ γνωστό το γεγονός, αρκετά έξω από τους ψυχολογικούς κύκλους, ότι η ψυχή (anima) του άνδρα παρουσιάζεται συχνά σε προσωποποιημένη, θηλυκή μορφή. Αναφέρω μόνο την Βεατρίκη του Dante, την Laura του Πετράρχη και «Αυτή» του Rider Ηaggard. Αλλά το γεγονός ότι το πνεύμα της γυναίκας παρουσιάζεται σε αρσενική μορφή, μου φαίνεται ότι είναι πολύ λιγότερο γνωστό. Είχε κανείς βγάλει αυτό το συμπέρασμα με σαφήνεια προτού ο Jung αναγνωρίσει το αντίστοιχο της anima στο γυναικείο ασυνείδητο; Τώρα που έχουμε αντιληφθή την εμπειρική ύπαρξη αυτής της μορφής, αυτού του αυθόρμητου προϊόντος του ασυνειδήτου, μπορούμε να βρούμε ίχνη του σε πολλές περιοχές, αν και συχνά σε αρνητική μορφή. Οι δαίμονες που κυρίευαν τις γυναίκες, για παράδειγμα, ήταν συνήθως αρσενικού φύλου. Αναφέρω, για παράδειγμα, τον Ασμοδαίο, το κακό πνεύμα που κατείχε την Σάρρα στο βιβλίο του Τωβίτ της Παλαιάς Διαθήκης, και που σκότωσε τους επτά υποψήφιους συζύγους της, πριν ο Τωβίτ, με την βοήθεια του αγγέλου Ραφαήλ, εξορκίση το διαβολικό πνεύμα με την καρδιά και το συκώτι του ψαριού που είχε σκοτώσει. Επί πλέον, ο «μικρός αφέντης» των μαγισσών και ο «Μεγάλος Αφέντης» της μαγικής τους συνάθροισης, ήταν σχεδόν πάντα αρσενικοί.
Το γεγονός ότι ο χριστιανικός Θεός, ειδικά ο Προτεσταντικός, είναι αποκλειστικά αρσενικός, μπορούμε να υποθέσουμε ότι έκανε δυσκολώτερο για την γυναίκα παρά για τον άνδρα να αναγνωρίση το ατομικό της πνεύμα, επειδή ήταν πάντα σε κατάσταση προβολής, στην θετική του πλευρά, στο κυρίαρχο θρησκευτικό σύμβολο. Αυτή μπορεί να είναι μια από τις πολλές αιτίες, για τις οποίες η γυναίκα συνειδητοποίησε την ύπαρξη του αντίστοιχου αρσενικού της στοιχείου τόσους αιώνες αργότερα από τον άνδρα. Το αναφέρω αυτό σε συντομία, γιατί θα μας οδηγούσε πολύ μακριά από το θέμα μας να συνεχίσουμε επάνω σε αυτό το ζήτημα.
Θα έπρεπε να αναφέρουμε ότι σε παλαιότερες και πιο ειρηνικές εποχές, όταν το ασυνείδητο βρισκόταν σε αρμονική κατάσταση με την επικρατούσα θρησκεία, η μεγάλη πλειονότητα των ανθρώπων μπορούσε να βρη την απάντηση σε όλα αυτά τα ερωτήματα – εάν ποτέ έφθαναν στο σημείο να εκφρασθούν – μέσα στα πλαίσια των αρχών της πίστης τους. Υπάρχουν πράγματι τυχεροί άνθρωποι σήμερα, που το ασυνείδητό τους ταιριάζει ακόμη στο πλαίσιο μιας καθιερωμένης θρησκείας, και αυτούς του ανθρώπους δε πρέπει με κανένα τρόπο να τους ενοχλήσουμε, επειδή, σε αυτές τις χαώδεις ημέρες, οποιοδήποτε είδος αληθινού στηρίγματος στον αόρατο κόσμο έχει ύψιστη αξία, όχι μόνο για τους ίδιους, αλλά και για το περιβάλλον τους.
Το δοκίμασα αυτό έντονα το περασμένο φθινόπωρο, όταν πήγα σε ένα καθολικό χωριό της Ελβετίας για ένα Σαββατοκύριακο. Αυτό το χωριό έχει ένα μεγάλο αριθμό από οικήματα για την ανάπαυση των Καθολικών, κυρίως για μοναχούς και μοναχές. Αμέσως δοκίμασα ένα αίσθημα της πιο ασυνήθιστης γαλήνης μέσα στο χωριό, που στην αρχή το απέδωσε στα κοπάδια τις αγελάδες, τα βουνά, τα στριμμένα φύλλα από το γλυκό φθινοπωρινό ήλιο. Αλλά, λίγο πιο πριν είχα περάσει τις διακοπές μου σε ένα μέρος όπου υπήρχαν όλα αυτά, χωρίς να δοκιμάσω τίποτε από αυτό το συναίσθημα εσωτερικής ασφάλειας. Η φίλη που ήταν μαζί μου έχει αρκετά έντονες αντιστάσεις απέναντι στην Εκκλησία, και συνέχεια μουρμούριζε για τους πολυάριθμους ιερείς και τις μοναχές που συναντούσαμε. Με έκπληξη λοιπόν την άκουσα να λέη ξαφνικά: «Ξέρω γιατί είναι τόσο γαλήνια εδώ· η θρησκεία τους πραγματικά συγκρατεί το ασυνείδητο αυτών των ανθρώπων. Δεν είναι διασπασμένοι εσωτερικά όπως εμείς». Αλλά όσο και εάν είναι επιθυμητή αυτή η κατάσταση, δυστυχώς είναι σήμερα μάλλον η εξαίρεση παρά ο κανόνας. Ιδιαίτερα οι άνθρωποι που πλησιάζουν την ψυχολογία υποφέρουν συνήθως από ένα είδος εσωτερικής δυσαρμονίας. Είναι αλήθεια ότι στην πλειονότητα των περιπτώσεων αυτή η δυσαρμονία προβάλλεται στον εξωτερικό κόσμο: η δυσκολία είναι ότι δεν μπορούν να βρουν κάποιον τρόπο για να τα πάνε καλά με το περιβάλλον τους.
Θυμάμαι ότι ο καθηγητής Jung έλεγε πριν από 15 χρόνια, στην ακμή της άσκησης του επαγγέλματός τους, ότι σχεδόν κάθε ένας ερχόταν σ’ αυτόν για διαφορετική αιτία. Στις περισσότερες περιπτώσεις ήταν αρκετό να δώση κάποια βοήθεια σε σχέση με τις εξωτερικές δυσκολίες, να ανοίξη τον ορίζοντα για μια νέα στάση απέναντι τους, για παράδειγμα, ή να υποδείξη μερικά πράγματα που είχαν παραμεληθή. Όπως επίσης τονίζει στα βιβλία του, (Βλέπε, για παράδειγμα, το έργο: «Δυο δοκίμια επάνω στην αναλυτική ψυχολογία», σ.σ. 113 κ.ε.), μόνο μια συγκριτικά μικρή μειονότητα ήταν προορισμένη να βαδίση στο δύσκολο εσωτερικό δρόμο της συμφιλίωσης με το συλλογικό ασυνείδητο, το «μακρύτερο από όλα τα μονοπάτια», όπως το ονομάζουν οι αλχημιστές. Αυτή την μειονότητα έχω στο μυαλό όταν μιλάω για το πρόβλημα της επαφής με τον animus.
Από την στιγμή που έχουμε καταλάβει καλά ότι έχουμε μια σκιά, και δεν προβάλλουμε πια με απλοϊκό τρόπο όλες μας τις κακές ιδιότητες στους δυστυχείς συνανθρώπους μας, και γνωρίζουμε επίσης ότι η συνείδησή μας είναι μια «άπειρα μικρή γωνία σε σύγκριση με την τεράστια έκταση του αγνώστου που βρίσκεται απέναντι μας», έχουμε κερδίσει ένα κομμάτι σταθερού εδάφους, από το οποίο μπορούμε να αρχίσουμε το έργο της γνωριμίας μας με τον animus ή την anima. Από την μια μεριά αυτές οι μορφές έχουν μια προσωπική όψη, έτσι ώστε να μπορούμε να μιλάμε για τον «animus μου» ή την «anima σου», και, από την άλλη, είναι κάτοικοι του συλλογικού ασυνειδήτου, έτσι ώστε μερικές φορές να φαίνεται πολύ πιο σωστό να μιλάμε για τ ο ν animus και τ η ν anima (Βλέπε: «Ψυχολογία της μεταβίβασης», γερμανική έκδοση, σ. 160. Άπαντα, τόμος 16, σ. 260). Σε καυγάδες μεταξύ δύο γυναικών, για παράδειγμα, το πράγμα συχνά μπλέκεται απελπιστικά εάν προσπαθήσουν να βρουν ποιος έφταιγε. Και όταν αρχίσουν να μελετούν ψυχολογία και πληροφορήσουν η μια την άλλη ότι είναι αρκετά πρόθυμες να παραδεχθούν ότι έφταιγε ο animus τ η ς ά λ λ η ς, το ζήτημα συνήθως πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Αλλά κάποια στιγμή όταν μπορέσουν να δουν ότι όλη η διαμάχη προετοιμάσθηκε από τ ο ν animus, και ότι και ο ι δ ύ ο ήταν λίγο ή πολύ θύματά του, μπορούν πολλές φορές να κερδίσουν ένα κομμάτι αντικειμενικού εδάφους, από το οποίο θα μπορούσαν να φθάσουν σε μια πραγματική κατανόηση.
Την άνοιξη του 1938 – προς το τέλος του σεμιναρίου του επάνω στον «Ζαρατούστρα – ο Jung αναφέρθηκε σε αυτό το ζήτημα αρκετά αναλυτικά. Μίλησε για την προβολή της σκοτεινής πλευράς, και για το ότι βλέπουμε τον διάβολο σε προβολή σε κάποιον άλλο άνθρωπο. Παρατήρησε ότι, στην ψυχανάλυση, ο ασθενής πείθεται σταδιακά ότι «δεν πρέπει να θεωρή τον κ. Τάδε σαν τον αρχιδιάβολο», που μπορεί να βλάψη σοβαρά την ψυχή του. Αλλά το πρώτο αποτέλεσμα του να δη κανείς αυτήν την προβολή είναι συχνά η ενδοβολή: ο ασθενής θεωρεί πως είναι ο ίδιος ο διάβολος. Δεν υπάρχει κανένα κέρδος από αυτό, επειδή ούτε ο ασθενής είναι ο διάβολος, και έτσι τα πράγματα ξαναγυρίζουν στην αρχική τους κατάσταση. Τότε ο ψυχαναλυτής πρέπει να πη: «Τώρα κοίταξε, παρά το ότι λες ότι δεν υπάρχει κανένας τρομερός διάβολος, υπάρχει τουλάχιστον ένα ψυχολογικό γεγονός, που θα μπορούσες να το ο ν ο μ ά σ η ς διάβολο», και συνεχίζει προτείνοντας ότι θα πρέπη κανείς να κατασκευάση ένα διάβολο, έτσι ώστε να έχει έτοιμη μια μορφή ή ένα δοχείο, στο οποίο να μπορή να συλληφθή η προβολή που γυρίζει πίσω. (Σημ.: Δεν πρέπει να παραβλέψουμε ότι ο Jung μιλούσε για τον «Ζαρατούστρα» του Νίτσε και παρατηρούσε ότι, όπως ο Νίτσε είχε κατασκευάσει την εικόνα του Ζαρατούστρα, την φωτεινή όψη του Ταυτού, έτσι θα έπρεπε να είχε κατασκευάσει μια αντίστοιχη σκιώδη εικόνα, γιατί αλλοιώς αυτή η τελευταία θα επέστρεφε – όπως και έγινε πραγματικά – και θα διασκορπιζόταν μέσα στην ψυχή του. Φυσικά υπάρχει πάντα κάποιος κίνδυνος όταν παραπέμπουμε σε χωρία έξω από τα συμφραζόμενά τους).
Υπήρξε πάντοτε μια παγκόσμια «σύμπτωση απόψεων», σχεδόν σε κάθε μορφή ανθρώπινης κοινωνίας, όσον αφορά την πίστη σε κάποιο είδος προσωποποίησης του κακού «καθ’ εαυτό». Και είναι αναπόφευκτο, είτε να προβάλουμε συλλογικές δυνάμεις πάνω στους συνανθρώπους μας, ή να τις ενδοβάλουμε μέσα μας, εάν δεν παραδεχθούμε την πραγματικότητα των μορφών του συλλογικού ασυνειδήτου. Επομένως, μου φαίνεται πως έχει ζωτική σημασία να θυμώμαστε πάντα ότι ο animus- οσοδήποτε προσωπικά και αν των θεωρήσουμε – είναι ε π ί σ η ς μια μορφή του συλλογικού ασυνειδήτου.
Σε ένα άλλο σεμινάριο, ο Jung παρατήρησε ότι, αμέσως μόλις μια γυναίκα αρχίζει να ελέγχη τον animus της ή ένας άνδρας την anima του, αντιμετωπίζουν το ένστικτο της αγέλης που βρίσκεται μέσα στον άνθρωπο. Η αρχέγονη κατάσταση του ανθρώπου ήταν κατάσταση πλήρους ασυνειδητότητας, και αυτή παραμένει μέσα σε όλους μας μέχρι σήμερα. Αμέσως μόλις επιχειρήσουμε να ελευθερωθούμε από την κυριαρχία της anima ή του animus, μπαίνουμε σε μια καινούργια τάξη πραγμάτων, γεγονός που αποτελεί πρόκληση για την παλιά τάξη. Εάν ένα πρόβατο πηγαίνει μπροστά από το κοπάδι μόνο του, θα φαίνεται σαν λύκος για τα άλλα, και έτσι θα είναι εκτεθειμένο σε επιθέσεις. Επί πλέον, πριν καλά-καλά ελευθερωθής από έναν διάβολο, έχει όλους τους διαβόλους εναντίον σου. «Εάν ένας άνδρας κάνει μια μετριοπαθή προσπάθεια να θέση υπό έλεγχο την anima του, θα βρεθή την ίδια στιγμή σε μια κατάσταση, όπου δοκιμάζεται «ως το μεδούλι»· όλοι οι διάβολοι του κόσμου θα προσπαθήσουν να μπουν μέσα στην anima του, για να τον φέρουν πίσω στο αγκάλιασμα της Μητέρας Φύσης… Το ίδιο γίνεται με μια γυναίκα· όλοι οι διάβολοι σε ακτίνα 100 μιλίων θα προσπαθήσουν να την παρενοχλήσουν μέσω του animus».
Η αλήθεια αυτών των λόγων θα φανή καθαρά, νομίζω, σε κάθε γυναίκα που θα επιχειρήση σοβαρά να έρθη σε κάποια συμφωνία με τον animus της. Οι άνθρωποι στο περιβάλλον της γοητεύονται, από την μια μεριά, από το ότι έχει κερδίσει μια σταθερή οπτική γωνία «επάνω από την θύελλα», αλλά, από την άλλη, το υποσυνείδητό τους, ιδιαίτερα ο animus, ενοχλείται από το ότι κάτι έχει επιτευχθή c o n t r a n a t u r a m (ενάντια στην φύση). Συνεπώς αυτή η γυναίκα βρίσκεται εκτεθειμένη στις πιο απροσδόκητες επιθέσεις, συνήθως πολύ παράλογου χαρακτήρα.
Όταν αντιμετωπίζουμε, πάντως, το γεγονός, ότι έχουμε συνείδηση μόνο μιας μικρής γωνίας της ψυχής μας, και ότι πρέπει να λογαριάσουμε μια άλλη θέληση ή άλλες θελήσεις μ έ σ α μ α ς, συνήθως αισθανόμαστε μόνοι απέναντι σε ένα πλήθος, πράγμα που μας φέρνει σύγχυση και απελπιστική αμηχανία. Η μεγαλύτερη βοήθεια σ’ αυτήν την σύγχυση συνήθως έρχεται από τα όνειρα, και εδώ έχει ύψιστη σημασία το να στραφούμε στην εμπειρία άλλων ανθρώπων, με σκοπό να γνωρίσουμε ό,τι είναι ήδη γνωστό για αυτό το σκοτεινό, άγνωστο βασίλειο, μέσα στο οποίο βρίσκεται η συνείδησή μας σαν μια μικρή νησίδα φωτός.
Είναι φανερό ότι ο animus σαν μια μορφή που έχει συγχρόνως και ατομικά και συλλογικά χαρακτηριστικά, είναι ιδιαίτερα κατάλληλος να παίξη τον ρόλο του συνδέσμου, ας πούμε, ανάμεσα στο συνειδητό και το ασυνείδητο. Είναι αλήθεια πως, καθώς τον γνωρίζουμε στην αρχή, φαίνεται συνήθως ελάχιστα πρόθυμος για έναν τέτοιο βοηθητικό ρόλο. Αυτό εξαρτάται πάρα πολύ από ατομικούς παράγοντες· μια γυναίκα που έχει θετική σχέση με τον πατέρα της, για παράδειγμα, συνήθως έχει κάποια υποκειμενική ετοιμότητα – μια έμφυτη κατάλληλη γι’ αυτό ψυχική δομή – για θετική εμπειρία με το αρσενικό φύλο και με τον animus. Αλλά αυτό συχνά αντισταθμίζεται αργότερα στην πορεία της ζωής από ένα παράξενα διαβολικό animus, που την ύπαρξή του είχε παραβλέψει, και το αντίστροφο. Αυτό που δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσουμε όταν καταγινώμαστε με τον animus είναι το ότι είναι δ ι π λ ό ς, έχει πάντα μια αρνητική και μια θετική πλευρά (πράγμα, που φυσικά ισχύει και για την anima).

[Who is The 4th man]

τά υπόλοιπα

https://amethystosbooks.blogspot.com/20 ... mus-3.html

https://amethystosbooks.blogspot.com/20 ... mus-4.html

https://amethystosbooks.blogspot.com/20 ... mus-5.html

https://amethystosbooks.blogspot.com/se ... D%20ANIMUS

στό 4 κ' 5 αναφέρεται στό επεισόδιο τής μοναχής Jeanne Fery 16 αιων.

[ΓΑΛΗ]

Υπήρξε πάντοτε μια παγκόσμια «σύμπτωση απόψεων», σχεδόν σε κάθε μορφή ανθρώπινης κοινωνίας, όσον αφορά την πίστη σε κάποιο είδος προσωποποίησης του κακού «καθ’ εαυτό». Και είναι αναπόφευκτο, είτε να προβάλουμε συλλογικές δυνάμεις πάνω στους συνανθρώπους μας, ή να τις ενδοβάλουμε μέσα μας, εάν δεν παραδεχθούμε την πραγματικότητα των μορφών του συλλογικού ασυνειδήτου. Επομένως, μου φαίνεται πως έχει ζωτική σημασία να θυμώμαστε πάντα ότι ο animus- οσοδήποτε προσωπικά και αν των θεωρήσουμε – είναι ε π ί σ η ς μια μορφή του συλλογικού ασυνειδήτου.
Σε ένα άλλο σεμινάριο, ο Jung παρατήρησε ότι, αμέσως μόλις μια γυναίκα αρχίζει να ελέγχη τον animus της ή ένας άνδρας την anima του, αντιμετωπίζουν το ένστικτο της αγέλης που βρίσκεται μέσα στον άνθρωπο. Η αρχέγονη κατάσταση του ανθρώπου ήταν κατάσταση πλήρους ασυνειδητότητας, και αυτή παραμένει μέσα σε όλους μας μέχρι σήμερα. Αμέσως μόλις επιχειρήσουμε να ελευθερωθούμε από την κυριαρχία της anima ή του animus, μπαίνουμε σε μια καινούργια τάξη πραγμάτων, γεγονός που αποτελεί πρόκληση για την παλιά τάξη. Εάν ένα πρόβατο πηγαίνει μπροστά από το κοπάδι μόνο του, θα φαίνεται σαν λύκος για τα άλλα, και έτσι θα είναι εκτεθειμένο σε επιθέσεις. Επί πλέον, πριν καλά-καλά ελευθερωθής από έναν διάβολο, έχει όλους τους διαβόλους εναντίον σου. «Εάν ένας άνδρας κάνει μια μετριοπαθή προσπάθεια να θέση υπό έλεγχο την anima του, θα βρεθή την ίδια στιγμή σε μια κατάσταση, όπου δοκιμάζεται «ως το μεδούλι»· όλοι οι διάβολοι του κόσμου θα προσπαθήσουν να μπουν μέσα στην anima του, για να τον φέρουν πίσω στο αγκάλιασμα της Μητέρας Φύσης… Το ίδιο γίνεται με μια γυναίκα· όλοι οι διάβολοι σε ακτίνα 100 μιλίων θα προσπαθήσουν να την παρενοχλήσουν μέσω του animus».
Η αλήθεια αυτών των λόγων θα φανή καθαρά, νομίζω, σε κάθε γυναίκα που θα επιχειρήση σοβαρά να έρθη σε κάποια συμφωνία με τον animus της. Οι άνθρωποι στο περιβάλλον της γοητεύονται, από την μια μεριά, από το ότι έχει κερδίσει μια σταθερή οπτική γωνία «επάνω από την θύελλα», αλλά, από την άλλη, το υποσυνείδητό τους, ιδιαίτερα ο animus, ενοχλείται από το ότι κάτι έχει επιτευχθή c o n t r a n a t u r a m (ενάντια στην φύση). Συνεπώς αυτή η γυναίκα βρίσκεται εκτεθειμένη στις πιο απροσδόκητες επιθέσεις, συνήθως πολύ παράλογου χαρακτήρα.

Ενδιαφέρον έχει η αντιστροφή φύλων.

Αnimus για τις γυναίκες, anima για τον άνδρες.

Η σκοτεινή πλευρά των γυναικών είναι αρσενική και των ανδρών θηλυκή.