Γιατί ο κόσμος κατάντησε βαρετός δίχως νόημα

[ΛΑΘΕ ΒΙΩΣΑΣ]

Ωραία, αφηστε να γραψουν και οι άλλοι την γνώμη τους, το πολύ πολύ να μην το δώσει κανείς σημασία το θεμα.

Συμφωνώ με Sid Vicious, brb και tyt, Πάνα...

[Ίφιδα]

Συμφωνώ με Sid Vicious, brb και tyt, Πάνα και ΛΑΘΕ ΒΙΩΣΑΣ.

Και το λέω αν κι εγώ βαριέμαι αφόρητα τις περισσότερες μέρες του έτους παρόλο που οι στιγμές που κάθομαι είναι ελάχιστες και κάθε μέρα έχει κάτι διαφορετικό απ την προηγούμενη, λόγω συνθηκών. Δε μου φταίει ο κόσμος όμως, ούτε η ζωή, εχώ γίνομαι μονόχνωτη και βυθίζομαι στη μαυρίλα μου. Η ρουτίνα είναι που μας διαλύει. Η έλλειψη δυνατών συναισθημάτων. Όταν χτίζεις τα τείχη της Τροίας γύρω σου για να μην πληγωθείς ο καημένος, μην κλαίγεσαι που η ζωή σου είναι σα καρδιογράφημα νεκρού. Ρίξε τα τείχη κι ερωτεύσου. Τον ουρανό, την Φύση γενικά, τον άνθρωπο απ την αρχή, τον εαυτό σου πρώτα πρώτα. Με την καλή την έννοια κι οχι την ναρκισσιστική εννοείται.
Είναι ότι ξεφεύγουμε κι απ τα βασικά, ενώ και μονο που έχουμε την Υγεία μας, θα έπρεπε να είμαστε ευγνώμονες κα να ζούμε την κάθε μέρα.

[Ασέβαστος]

Συμφωνώ με Sid Vicious, brb και tyt, Πάνα και ΛΑΘΕ ΒΙΩΣΑΣ.

Και το λέω αν κι εγώ βαριέμαι αφόρητα τις περισσότερες μέρες του έτους παρόλο που οι στιγμές που κάθομαι είναι ελάχιστες και κάθε μέρα έχει κάτι διαφορετικό απ την προηγούμενη, λόγω συνθηκών. Δε μου φταίει ο κόσμος όμως, ούτε η ζωή, εχώ γίνομαι μονόχνωτη και βυθίζομαι στη μαυρίλα μου. Η ρουτίνα είναι που μας διαλύει. Η έλλειψη δυνατών συναισθημάτων. Όταν χτίζεις τα τείχη της Τροίας γύρω σου για να μην πληγωθείς ο καημένος, μην κλαίγεσαι που η ζωή σου είναι σα καρδιογράφημα νεκρού. Ρίξε τα τείχη κι ερωτεύσου. Τον ουρανό, την Φύση γενικά, τον άνθρωπο απ την αρχή, τον εαυτό σου πρώτα πρώτα. Με την καλή την έννοια κι οχι την ναρκισσιστική εννοείται.
Είναι ότι ξεφεύγουμε κι απ τα βασικά, ενώ και μονο που έχουμε την Υγεία μας, θα έπρεπε να είμαστε ευγνώμονες κα να ζούμε την κάθε μέρα.

συμφωνω με ολους τους παραπανω.

η ζωη ειναι ωραια. πολυ ωραια.

[Antares]

Όταν βαριέσαι αλλάζεις κάτι. Λέει ότι δεν κάπνισε για μια ώρα και καθάρισε το μυαλό, η όσφρηση ίσως και η όραση και η ακοή. Ας κόψει το κάπνισμα. Είναι πραγματικά διαφορά. Καπνίζουμε γιατί βαριόμαστε και το κάπνισμα αυξάνει την αίσθηση της βαρεμάρας παραπάνω, συν όλα τα άλλα.
Αν βαριέμαι μπορεί να αρχίσω να διαβάζω μια μαθηματική θεωρία, ξελαμπικάρει το μυαλό. Ακόμη και χωρίς υπόβαθρο μπορεί να γίνει. Διαφορετικά κάτι άλλο.
Η ρουτίνα της δουλειάς είναι για μένα το πιο βαρετό από όλα. Επίσης αν δεν έχεις τα αναγκαία, όντας άνεργος ή άεργος. Όταν λέω δουλειά δεν εννοώ κάποιο επάγγελμα όπως γιατρός, αρχιτέκτονας, ερευνητής, καλλιτέχνης κλπ.
Μπορεί να ζω χρόνια σε μια μορφής περιθωριοποίηση και να με τρώνε τα ντουβάρια, αν και εργάζομαι, αλλά ποτέ δεν είδα τον κόσμο βαρετό. Άδικο, βίαιο, τρομακτικό πολλές φορές, ναι. Αλλά εκεί δεν φταίει κατ' ανάγκη ο κόσμος, αλλά άνθρωποι, που ίσως βαριούνται και αυτοί και θέλουν "τζερτζελέ", ελπίζω να γίνεται κατανοητό τι εννοώ.
Ας πούμε σήμερα είχα σαν από επιφοίτηση την αρχή της κακοδαιμονίας, όλων όσων με ταλαιπωρούν. Είχα μάθει τα επόμενα σε δόσεις. Αλλά όχι την αρχή. Μπορεί να είναι σενάρια του εγκεφάλου, μπορεί να είναι η αλήθεια. Δεν γνωρίζουμε την αλήθεια, όχι μόνο για το από που ήρθαμε και που θα πάμε, τι είμαστε, αλλά και γι' αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Αν κρίνω από την δική μου περίπτωση δεν είναι καθόλου καλά αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Ψέμα, συκοφαντία, δολοφονίες, ενοχοποίηση αθώων, αθώωση ενόχων, τα περισσότερα με εντολές άνωθεν και με καύσιμο υλικό για την υλοποίησή τους το χρήμα.

[Ορέστης 35]

Σας μεταφέρω εδώ την γνώμη για το θέμα ενός γνωστού μου απο το διαδίκτυο που έγραφε ωραία και χρησιμοποιούσε το ψευδώνυμο Aspic.
Πιστευε ότι ο κόσμος μας κατάντησε βαρετός επειδή χαθηκε η μαγεία του και η γοητεία των πραγματων αλλά και των ανθρώπων και όλης της ζωής.
Ακόμα, γράφει ότι ένας άλλος λόγος της ανίας είναι ότι αποξενωθήκαμε απο τον θάνατο, κάτι που οι παλαιότεροι δεν το συνήθιζαν.

Πείτε και σεις, αν νομίζετε ότι όντως ο κόσμος και η ζωή μας έγινε ανιαρή και πληκτική και για ποιο λόγο νομίζετε ότι έγινε αυτό.

Εδώ, η γνώμη του Aspic:

"Σκεφτόμουνα που λέτε γιατί ο κόσμος να είναι βαρετός χωρίς νόημα.
Και κατέληξα ότι αυτό οφείλεται σε τρία πράγματα.
Όταν περπατάω μόνος μου και όταν έχω πάνω απο ώρα να καπνίσω και καθαρίζει λίγο το μυαλό, κάποιες φορές πιάνω τον εαυτό μου να βλέπει το περιβάλλον περίπου όπως όταν ήμουν παιδί (περίπου λέω όχι ακριβώς όπως τότε). Και αυτό γίνεται φευγαλέα, δέν διαρκεί πολύ, δυό τρία δευτερόλεπτα, ίσα ίσα που μου φέρνει μιά γεύση νοσταλγίας.
Έχω παρατηρήσει λοιπόν πώς όταν είμασταν παιδιά, κάθε αντικείμενο όσο ταπεινό και να ήταν, είχε μιά αξία. Ακόμη και μιά πέτρα που θα βλέπαμε ήταν κάτι ιδιαίτερο και μοναδικό στα μάτια μας. Μας γοήτευαν τα αντικείμενα, πάσης φύσεως αντικείμενα, φυσικά ή τεχνολογικά, σάν να ήταν μαγικά, σάν να είχαν ψυχή. Αυτο ακριβώς ήταν το νόημα του κόσμου νομίζω.
Όταν αρχίζαμε να πηγαίνουμε σχολείο, η τάξη και η εκπαίδευση μας απόκοβαν σιγά σιγά απο τα αντικείμενα του κόσμου. Τους γυρίζαμε την πλάτη με υπεροψία σάν ευτελή άνευ αξίας και αυτά ξεθώριαζαν, χάναν το νόημά τους.
Στην ενήλικη ζωή τα πράγματα του κόσμου χαθήκαν οριστικά απο τα μάτια μας, γύρω μας υπάρχει μιά θολή εικόνα, απροσδιόριστη, ένας κενός γαλακτώδης κόσμος, μιά παχύρευστη ουσία που μας εμποδίζει να έχουμε επαφή με τα αντικείμενα.
Οι παλιοί άνθρωποι νομίζω διατηρούσαν μιά πιο διαυγή αντίληψη των πραγμάτων απο ότι εμείς οι σύγχρονοι, για αυτό και ο κόσμος για αυτούς ήταν λιγότερο βαρετός.
Αυτό ήταν το πρώτο, το δεύτερο είναι ότι σάν παιδιά πάλι είχαμε ανάγκη να ακούμε ιστορίες για μαγικούς κόσμους. Και αυτούς τους κόσμους πάλι, όπως τα αντικείμενα, όταν μεγαλώσαμε τους εγκαταλείψαμε.
Οι παλιοί άνθρωποι πάλι νομίζω πώς τους διατήρησαν. Πίστευαν σε αυτούς και συμμετείχαν σε γιορτές, τελετές κλπ. πέραν του πραγματικού κόσμου, σάν να ήταν πιο καθοριστικές για την ζωή τους απο τα απλά καθημερινά πράγματα.
Και το τρίτο είναι ο θάνατος, που όπως λένε αρκετοί έχουμε αποξενωθεί απο αυτόν και δέν είναι μέρος της ζωής όπως στους παλιότερους.
Νομίζω λοιπόν ότι ο κόσμος είναι βαρετός γιατί παραείναι πραγματικός, βαρύς συμπαγής και ασήκωτος (το βαρετός απο το βάρος βγαίνει;)."

Φταιει οτι γερναει ο εγκεφαλος μας. Μικρος κοιταζα τα αστρα στον ουρανο και μαγευομουν. Τωρα λιγη εντυπωση μου κανουν.

[Νατάσα]

Συμφωνώ με Sid Vicious, brb και tyt, Πάνα και ΛΑΘΕ ΒΙΩΣΑΣ.

Η έλλειψη δυνατών συναισθημάτων.

Ναι, αυτό λείπει.

[Athina__P]

Σας μεταφέρω εδώ την γνώμη για το θέμα ενός γνωστού μου απο το διαδίκτυο που έγραφε ωραία και χρησιμοποιούσε το ψευδώνυμο Aspic.
Πιστευε ότι ο κόσμος μας κατάντησε βαρετός επειδή χαθηκε η μαγεία του και η γοητεία των πραγματων αλλά και των ανθρώπων και όλης της ζωής.
Ακόμα, γράφει ότι ένας άλλος λόγος της ανίας είναι ότι αποξενωθήκαμε απο τον θάνατο, κάτι που οι παλαιότεροι δεν το συνήθιζαν.

Πείτε και σεις, αν νομίζετε ότι όντως ο κόσμος και η ζωή μας έγινε ανιαρή και πληκτική και για ποιο λόγο νομίζετε ότι έγινε αυτό.

Εδώ, η γνώμη του Aspic:

"Σκεφτόμουνα που λέτε γιατί ο κόσμος να είναι βαρετός χωρίς νόημα.
Και κατέληξα ότι αυτό οφείλεται σε τρία πράγματα.
Όταν περπατάω μόνος μου και όταν έχω πάνω απο ώρα να καπνίσω και καθαρίζει λίγο το μυαλό, κάποιες φορές πιάνω τον εαυτό μου να βλέπει το περιβάλλον περίπου όπως όταν ήμουν παιδί (περίπου λέω όχι ακριβώς όπως τότε). Και αυτό γίνεται φευγαλέα, δέν διαρκεί πολύ, δυό τρία δευτερόλεπτα, ίσα ίσα που μου φέρνει μιά γεύση νοσταλγίας.
Έχω παρατηρήσει λοιπόν πώς όταν είμασταν παιδιά, κάθε αντικείμενο όσο ταπεινό και να ήταν, είχε μιά αξία. Ακόμη και μιά πέτρα που θα βλέπαμε ήταν κάτι ιδιαίτερο και μοναδικό στα μάτια μας. Μας γοήτευαν τα αντικείμενα, πάσης φύσεως αντικείμενα, φυσικά ή τεχνολογικά, σάν να ήταν μαγικά, σάν να είχαν ψυχή. Αυτο ακριβώς ήταν το νόημα του κόσμου νομίζω.
Όταν αρχίζαμε να πηγαίνουμε σχολείο, η τάξη και η εκπαίδευση μας απόκοβαν σιγά σιγά απο τα αντικείμενα του κόσμου. Τους γυρίζαμε την πλάτη με υπεροψία σάν ευτελή άνευ αξίας και αυτά ξεθώριαζαν, χάναν το νόημά τους.
Στην ενήλικη ζωή τα πράγματα του κόσμου χαθήκαν οριστικά απο τα μάτια μας, γύρω μας υπάρχει μιά θολή εικόνα, απροσδιόριστη, ένας κενός γαλακτώδης κόσμος, μιά παχύρευστη ουσία που μας εμποδίζει να έχουμε επαφή με τα αντικείμενα.
Οι παλιοί άνθρωποι νομίζω διατηρούσαν μιά πιο διαυγή αντίληψη των πραγμάτων απο ότι εμείς οι σύγχρονοι, για αυτό και ο κόσμος για αυτούς ήταν λιγότερο βαρετός.
Αυτό ήταν το πρώτο, το δεύτερο είναι ότι σάν παιδιά πάλι είχαμε ανάγκη να ακούμε ιστορίες για μαγικούς κόσμους. Και αυτούς τους κόσμους πάλι, όπως τα αντικείμενα, όταν μεγαλώσαμε τους εγκαταλείψαμε.
Οι παλιοί άνθρωποι πάλι νομίζω πώς τους διατήρησαν. Πίστευαν σε αυτούς και συμμετείχαν σε γιορτές, τελετές κλπ. πέραν του πραγματικού κόσμου, σάν να ήταν πιο καθοριστικές για την ζωή τους απο τα απλά καθημερινά πράγματα.
Και το τρίτο είναι ο θάνατος, που όπως λένε αρκετοί έχουμε αποξενωθεί απο αυτόν και δέν είναι μέρος της ζωής όπως στους παλιότερους.
Νομίζω λοιπόν ότι ο κόσμος είναι βαρετός γιατί παραείναι πραγματικός, βαρύς συμπαγής και ασήκωτος (το βαρετός απο το βάρος βγαίνει;)."

Τι βλέπεις γύρω σου κάθε μέρα; Είναι ωραίο; Δεν είναι ωραίο και κάνεις ότι δεν το βλέπεις γιατί έχεις παραδοθεί σε μια άσχημη πραγματικότητα ως μόνο σου α-διέξοδο; Το ίδιο ισχύει και για τους ανθρώπους πάνω κάτω. Δεν είναι μόνο η οπτική του καθενός που μετράει, τα πράγματα αντικειμενικά αξίζουν ή κουράζουν / φθείρουν. Πραγματικά εκπλήσσομαι τελευταία γιατί οι άνθρωποι βλέπουν το άσχημο, ξέρουν ότι είναι άσχημο και κάνουν ότι δεν το βλέπουν γιατί δεν είναι δική τους δουλειά να ασχοληθούν. Πραγματικά, ακόμα και ζώα βλέπεις depressed ή happy αναλόγως πού μέσα ζουν.

[the comet the course the tail]

Indecision and uncertainty
catch you now as they never have before...
(Catch you as they never have before)
how come you didn't recognise
the revolving door?
(The revolving door, the revolving door...)
Are you gonna take sides
on the chequered floor?
It used to be so easy,
you saw everything in black and white.
(Everything in black and white)
But when you lost track of all the moves you'd made
you lost faith in wrong and right.
Oh, it doesn't seem conceivable,
look what's happening in your hands.
Oh, is it a trick of comprehension
or a master plan?
(Or a master plan, or a master plan...)
Oh, the change in your perspective,
from the gutter now you stoop...
how come you didn't recognise the fiery hoop?
How are you gonna take sides
now you're on the Moebius Loop?
Now you're on the Moebius Loop.
Now you're on the Moebius Loop.

[Νατάσα]

Τι βλέπεις γύρω σου κάθε μέρα; Είναι ωραίο;...

Εγώ βλέπω ανθρώπους να αυτοκτονούν και να σκοτώνονται. Οι θάνατοι είναι περισσότεροι απο τις γεννήσεις. Αυτό σημαίνει ότι η συμπαντική ψυχή είναι πληγωμένη και αιμορραγεί. Είναι κάτι παραπάνω απο βαριεστημάρα, είναι ΚΑΤΑΘΛΙΠΤΙΚΟ και επηρεάζει και μας τους υπολοιπους που "νομίζουμε" ότι στεκόμαστε μακριά και δεν μας αφορά.

[hellegennes]

Τι βλέπεις γύρω σου κάθε μέρα; Είναι ωραίο;...

Εγώ βλέπω ανθρώπους να αυτοκτονούν και να σκοτώνονται. Οι θάνατοι είναι περισσότεροι απο τις γεννήσεις

Αν αυτό ήταν αλήθεια, ο παγκόσμιος πληθυσμός θα μειωνόταν. Αντ' αυτού αυξάνεται με ανησυχητικό ρυθμό.

[Νατάσα]

Τι βλέπεις γύρω σου κάθε μέρα; Είναι ωραίο;...

Εγώ βλέπω ανθρώπους να αυτοκτονούν και να σκοτώνονται. Οι θάνατοι είναι περισσότεροι απο τις γεννήσεις

Αν αυτό ήταν αλήθεια, ο παγκόσμιος πληθυσμός θα μειωνόταν. Αντ' αυτού αυξάνεται με ανησυχητικό ρυθμό.

Στην Ελλάδα τουλάχιστον αυτό συμβαίνει.

[Nandros]

Σας μεταφέρω εδώ την γνώμη για το θέμα ενός γνωστού μου απο το διαδίκτυο που έγραφε ωραία και χρησιμοποιούσε το ψευδώνυμο Aspic.
Πιστευε ότι ο κόσμος μας κατάντησε βαρετός επειδή χαθηκε η μαγεία του και η γοητεία των πραγματων αλλά και των ανθρώπων και όλης της ζωής.
Ακόμα, γράφει ότι ένας άλλος λόγος της ανίας είναι ότι αποξενωθήκαμε απο τον θάνατο, κάτι που οι παλαιότεροι δεν το συνήθιζαν.

Πείτε και σεις, αν νομίζετε ότι όντως ο κόσμος και η ζωή μας έγινε ανιαρή και πληκτική και για ποιο λόγο νομίζετε ότι έγινε αυτό.

Εδώ, η γνώμη του Aspic:

"Σκεφτόμουνα που λέτε γιατί ο κόσμος να είναι βαρετός χωρίς νόημα.
Και κατέληξα ότι αυτό οφείλεται σε τρία πράγματα.
Όταν περπατάω μόνος μου και όταν έχω πάνω απο ώρα να καπνίσω και καθαρίζει λίγο το μυαλό, κάποιες φορές πιάνω τον εαυτό μου να βλέπει το περιβάλλον περίπου όπως όταν ήμουν παιδί (περίπου λέω όχι ακριβώς όπως τότε). Και αυτό γίνεται φευγαλέα, δέν διαρκεί πολύ, δυό τρία δευτερόλεπτα, ίσα ίσα που μου φέρνει μιά γεύση νοσταλγίας.
Έχω παρατηρήσει λοιπόν πώς όταν είμασταν παιδιά, κάθε αντικείμενο όσο ταπεινό και να ήταν, είχε μιά αξία. Ακόμη και μιά πέτρα που θα βλέπαμε ήταν κάτι ιδιαίτερο και μοναδικό στα μάτια μας. Μας γοήτευαν τα αντικείμενα, πάσης φύσεως αντικείμενα, φυσικά ή τεχνολογικά, σάν να ήταν μαγικά, σάν να είχαν ψυχή. Αυτο ακριβώς ήταν το νόημα του κόσμου νομίζω.
Όταν αρχίζαμε να πηγαίνουμε σχολείο, η τάξη και η εκπαίδευση μας απόκοβαν σιγά σιγά απο τα αντικείμενα του κόσμου. Τους γυρίζαμε την πλάτη με υπεροψία σάν ευτελή άνευ αξίας και αυτά ξεθώριαζαν, χάναν το νόημά τους.
Στην ενήλικη ζωή τα πράγματα του κόσμου χαθήκαν οριστικά απο τα μάτια μας, γύρω μας υπάρχει μιά θολή εικόνα, απροσδιόριστη, ένας κενός γαλακτώδης κόσμος, μιά παχύρευστη ουσία που μας εμποδίζει να έχουμε επαφή με τα αντικείμενα.
Οι παλιοί άνθρωποι νομίζω διατηρούσαν μιά πιο διαυγή αντίληψη των πραγμάτων απο ότι εμείς οι σύγχρονοι, για αυτό και ο κόσμος για αυτούς ήταν λιγότερο βαρετός.
Αυτό ήταν το πρώτο, το δεύτερο είναι ότι σάν παιδιά πάλι είχαμε ανάγκη να ακούμε ιστορίες για μαγικούς κόσμους. Και αυτούς τους κόσμους πάλι, όπως τα αντικείμενα, όταν μεγαλώσαμε τους εγκαταλείψαμε.
Οι παλιοί άνθρωποι πάλι νομίζω πώς τους διατήρησαν. Πίστευαν σε αυτούς και συμμετείχαν σε γιορτές, τελετές κλπ. πέραν του πραγματικού κόσμου, σάν να ήταν πιο καθοριστικές για την ζωή τους απο τα απλά καθημερινά πράγματα.
Και το τρίτο είναι ο θάνατος, που όπως λένε αρκετοί έχουμε αποξενωθεί απο αυτόν και δέν είναι μέρος της ζωής όπως στους παλιότερους.
Νομίζω λοιπόν ότι ο κόσμος είναι βαρετός γιατί παραείναι πραγματικός, βαρύς συμπαγής και ασήκωτος (το βαρετός απο το βάρος βγαίνει;)."

Πάσχει από έλλειψη βιταμίνης Μ!

[Νατάσα]

Σας μεταφέρω εδώ την γνώμη για το θέμα ενός γνωστού μου απο το διαδίκτυο που έγραφε ωραία και χρησιμοποιούσε το ψευδώνυμο Aspic.
Πιστευε ότι ο κόσμος μας κατάντησε βαρετός επειδή χαθηκε η μαγεία του και η γοητεία των πραγματων αλλά και των ανθρώπων και όλης της ζωής.
Ακόμα, γράφει ότι ένας άλλος λόγος της ανίας είναι ότι αποξενωθήκαμε απο τον θάνατο, κάτι που οι παλαιότεροι δεν το συνήθιζαν.

Πείτε και σεις, αν νομίζετε ότι όντως ο κόσμος και η ζωή μας έγινε ανιαρή και πληκτική και για ποιο λόγο νομίζετε ότι έγινε αυτό.

Εδώ, η γνώμη του Aspic:

"Σκεφτόμουνα που λέτε γιατί ο κόσμος να είναι βαρετός χωρίς νόημα.
Και κατέληξα ότι αυτό οφείλεται σε τρία πράγματα.
Όταν περπατάω μόνος μου και όταν έχω πάνω απο ώρα να καπνίσω και καθαρίζει λίγο το μυαλό, κάποιες φορές πιάνω τον εαυτό μου να βλέπει το περιβάλλον περίπου όπως όταν ήμουν παιδί (περίπου λέω όχι ακριβώς όπως τότε). Και αυτό γίνεται φευγαλέα, δέν διαρκεί πολύ, δυό τρία δευτερόλεπτα, ίσα ίσα που μου φέρνει μιά γεύση νοσταλγίας.
Έχω παρατηρήσει λοιπόν πώς όταν είμασταν παιδιά, κάθε αντικείμενο όσο ταπεινό και να ήταν, είχε μιά αξία. Ακόμη και μιά πέτρα που θα βλέπαμε ήταν κάτι ιδιαίτερο και μοναδικό στα μάτια μας. Μας γοήτευαν τα αντικείμενα, πάσης φύσεως αντικείμενα, φυσικά ή τεχνολογικά, σάν να ήταν μαγικά, σάν να είχαν ψυχή. Αυτο ακριβώς ήταν το νόημα του κόσμου νομίζω.
Όταν αρχίζαμε να πηγαίνουμε σχολείο, η τάξη και η εκπαίδευση μας απόκοβαν σιγά σιγά απο τα αντικείμενα του κόσμου. Τους γυρίζαμε την πλάτη με υπεροψία σάν ευτελή άνευ αξίας και αυτά ξεθώριαζαν, χάναν το νόημά τους.
Στην ενήλικη ζωή τα πράγματα του κόσμου χαθήκαν οριστικά απο τα μάτια μας, γύρω μας υπάρχει μιά θολή εικόνα, απροσδιόριστη, ένας κενός γαλακτώδης κόσμος, μιά παχύρευστη ουσία που μας εμποδίζει να έχουμε επαφή με τα αντικείμενα.
Οι παλιοί άνθρωποι νομίζω διατηρούσαν μιά πιο διαυγή αντίληψη των πραγμάτων απο ότι εμείς οι σύγχρονοι, για αυτό και ο κόσμος για αυτούς ήταν λιγότερο βαρετός.
Αυτό ήταν το πρώτο, το δεύτερο είναι ότι σάν παιδιά πάλι είχαμε ανάγκη να ακούμε ιστορίες για μαγικούς κόσμους. Και αυτούς τους κόσμους πάλι, όπως τα αντικείμενα, όταν μεγαλώσαμε τους εγκαταλείψαμε.
Οι παλιοί άνθρωποι πάλι νομίζω πώς τους διατήρησαν. Πίστευαν σε αυτούς και συμμετείχαν σε γιορτές, τελετές κλπ. πέραν του πραγματικού κόσμου, σάν να ήταν πιο καθοριστικές για την ζωή τους απο τα απλά καθημερινά πράγματα.
Και το τρίτο είναι ο θάνατος, που όπως λένε αρκετοί έχουμε αποξενωθεί απο αυτόν και δέν είναι μέρος της ζωής όπως στους παλιότερους.
Νομίζω λοιπόν ότι ο κόσμος είναι βαρετός γιατί παραείναι πραγματικός, βαρύς συμπαγής και ασήκωτος (το βαρετός απο το βάρος βγαίνει;)."

Πάσχει από έλλειψη βιταμίνης Μ!

Ποιά είναι καλέ η βιταμίνη Μ;

[Nandros]

Σας μεταφέρω εδώ την γνώμη για το θέμα ενός γνωστού μου απο το διαδίκτυο που έγραφε ωραία και χρησιμοποιούσε το ψευδώνυμο Aspic.
Πιστευε ότι ο κόσμος μας κατάντησε βαρετός επειδή χαθηκε η μαγεία του και η γοητεία των πραγματων αλλά και των ανθρώπων και όλης της ζωής.
Ακόμα, γράφει ότι ένας άλλος λόγος της ανίας είναι ότι αποξενωθήκαμε απο τον θάνατο, κάτι που οι παλαιότεροι δεν το συνήθιζαν.

Πείτε και σεις, αν νομίζετε ότι όντως ο κόσμος και η ζωή μας έγινε ανιαρή και πληκτική και για ποιο λόγο νομίζετε ότι έγινε αυτό.

Εδώ, η γνώμη του Aspic:

"Σκεφτόμουνα που λέτε γιατί ο κόσμος να είναι βαρετός χωρίς νόημα.
Και κατέληξα ότι αυτό οφείλεται σε τρία πράγματα.
Όταν περπατάω μόνος μου και όταν έχω πάνω απο ώρα να καπνίσω και καθαρίζει λίγο το μυαλό, κάποιες φορές πιάνω τον εαυτό μου να βλέπει το περιβάλλον περίπου όπως όταν ήμουν παιδί (περίπου λέω όχι ακριβώς όπως τότε). Και αυτό γίνεται φευγαλέα, δέν διαρκεί πολύ, δυό τρία δευτερόλεπτα, ίσα ίσα που μου φέρνει μιά γεύση νοσταλγίας.
Έχω παρατηρήσει λοιπόν πώς όταν είμασταν παιδιά, κάθε αντικείμενο όσο ταπεινό και να ήταν, είχε μιά αξία. Ακόμη και μιά πέτρα που θα βλέπαμε ήταν κάτι ιδιαίτερο και μοναδικό στα μάτια μας. Μας γοήτευαν τα αντικείμενα, πάσης φύσεως αντικείμενα, φυσικά ή τεχνολογικά, σάν να ήταν μαγικά, σάν να είχαν ψυχή. Αυτο ακριβώς ήταν το νόημα του κόσμου νομίζω.
Όταν αρχίζαμε να πηγαίνουμε σχολείο, η τάξη και η εκπαίδευση μας απόκοβαν σιγά σιγά απο τα αντικείμενα του κόσμου. Τους γυρίζαμε την πλάτη με υπεροψία σάν ευτελή άνευ αξίας και αυτά ξεθώριαζαν, χάναν το νόημά τους.
Στην ενήλικη ζωή τα πράγματα του κόσμου χαθήκαν οριστικά απο τα μάτια μας, γύρω μας υπάρχει μιά θολή εικόνα, απροσδιόριστη, ένας κενός γαλακτώδης κόσμος, μιά παχύρευστη ουσία που μας εμποδίζει να έχουμε επαφή με τα αντικείμενα.
Οι παλιοί άνθρωποι νομίζω διατηρούσαν μιά πιο διαυγή αντίληψη των πραγμάτων απο ότι εμείς οι σύγχρονοι, για αυτό και ο κόσμος για αυτούς ήταν λιγότερο βαρετός.
Αυτό ήταν το πρώτο, το δεύτερο είναι ότι σάν παιδιά πάλι είχαμε ανάγκη να ακούμε ιστορίες για μαγικούς κόσμους. Και αυτούς τους κόσμους πάλι, όπως τα αντικείμενα, όταν μεγαλώσαμε τους εγκαταλείψαμε.
Οι παλιοί άνθρωποι πάλι νομίζω πώς τους διατήρησαν. Πίστευαν σε αυτούς και συμμετείχαν σε γιορτές, τελετές κλπ. πέραν του πραγματικού κόσμου, σάν να ήταν πιο καθοριστικές για την ζωή τους απο τα απλά καθημερινά πράγματα.
Και το τρίτο είναι ο θάνατος, που όπως λένε αρκετοί έχουμε αποξενωθεί απο αυτόν και δέν είναι μέρος της ζωής όπως στους παλιότερους.
Νομίζω λοιπόν ότι ο κόσμος είναι βαρετός γιατί παραείναι πραγματικός, βαρύς συμπαγής και ασήκωτος (το βαρετός απο το βάρος βγαίνει;)."

Πάσχει από έλλειψη βιταμίνης Μ!

Ποιά είναι καλέ η βιταμίνη Μ;

Από αβιταμίνωση Μ μπορεί να πάσχουν οι άνδρες, ενώ οι γυναίκες από αβιταμίνωση Π.
.

[Eθνικοκοινωνιστης]

γιατι καταντησε νεοφιλελευθερος