Re: Leitmotifs στα όνειρα
Δημοσιεύτηκε: 21 Μαρ 2021, 11:03
Να, λοιπόν, που για άλλη μια φορά ο Πορφύριος απομονώνεται από τους ανθρώπους κάπου στον Όλυμπο. Να νιώθει εντελώς μόνος μέσα στη Φύση, σαν το αγρίμι.Πορφύριος Εξαρχίδης έγραψε: ↑20 Μαρ 2021, 11:39
Θα αναφέρω κι εγώ ένα όνειρο που δεν μπορώ να εξηγήσω. Το είδα ένα βράδυ σε μια πλαγιά του Ολύμπου. Πρέπει να πω ότι κάθε χρόνο περνάω 2-3 βραδιές μόνος στον Όλυμπο και κύριο μέλημα μου είναι όπου κατασκηνώνω να μην υπάρχει ψυχή όπως και κανένα σημάδι ανθρώπινης ύπαρξης.
Για 2-3 μέρες δεν μιλάω σε κανένα και δεν βλέπω κανένα. Μα, το όνειρο διαφωνεί. Τη δεύτερη νύχτα είδα ότι ένα παράξενο ζώο γρατζουνούσε τη σκηνή μου. Βγήκα έξω τρομαγμένος για να βρω δυο τύπους να με περιμένουν. Μου είπαν ότι λίγο παρακάτω υπήρχε ένα χωριό κρυμμένο από τον υπόλοιπο κόσμο. Τους ακολούθησα και πράγματι βρέθηκα σε ένα μέρος ξένο. Γεμάτο ανθρώπους. Εκεί οι πρόθυμοι βουνίσιοι μου έμαθαν τα μυστικά τους. Πως να κατευθύνεις έναν αετό, πως να αλλάξεις το χρώμα σε ένα περιστέρι. Μια ζωή κοινωνική, κρυφή και απλή. Για εμένα που είμαι σχεδόν μισάνθρωπος ήταν έκπληξη και ίσως ίσως μια υπενθύμιση ότι δεν είμαι τόσο αντικοινωνικός όσο πιστεύω. Το όνειρο τελείωσε. Η ζωή μου άλλαξε από τότε.
Μόνο που αυτή τη φορά, μέσα στο όνειρο, δεν θα τον επισκεφτεί ένα από τα συνηθισμένα αγρίμια που πιθανά τριγυρίζουν τα βράδια, γύρω από το αντίσκηνο. Ένα αγρίμι παράξενο, αυτό που υπάρχει μέσα του, θα γρατσουνίσει τη σκηνή τόσο έντονα, που θα τον ταράξει.
Και επειδή το αγρίμι, δεν μιλά ( μας υποδεικνύει μια προγλωσσική ηλικία, προτού ακόμα μάθουμε να μιλάμε), στο όνειρο γίνεται η ΥΠΕΡΒΑΣΗ. Το αγρίμι ΘΑ ΜΙΛΗΣΕΙ μέσα από τους δυο ανθρώπους που τον περιμένουνε να βγει, ώστε να τον καθοδηγήσουν.
Και θα τον οδηγήσουνε σε ένα χωριό ΚΡΥΜΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΥΠΟΛΟΙΠΟ ΚΟΣΜΟ.
Θα τον οδηγήσουν σε ένα τόπο κρυμμένο από τον υπόλοιπο ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ. Δηλαδή σε ένα συναισθηματικό τοπίο που ο Πορφύριος το έχει κρύψει μέσα του καλά, που δεν το αγγίζει πλέον.
Αυτό το τοπίο μαγεύει τον Πορφύριο, μέσα στην απλότητά του.
Τι είναι αυτά που συμβαίνουν εκεί; Ποιες μυστικές τέχνες μπορεί να μάθει;
Πως να κατευθύνεις έναν αετό, πως να αλλάξεις το χρώμα σε ένα περιστέρι.
Νομίζω πως αυτή είναι η πιο ποιητική στιγμή στο όνειρο.
Η στιγμή που μας θυμίζει, πόσο μαγικό υπήρξε για μας, να νιώθουμε για πρώτη φορά το τράνταγμα στα χέρια μας από τη δύναμη του χαρταετού, το χρώμα που κυλούσε αβίαστα σε κάθε πουλί που ζωγραφίζαμε, αφού το λευκό δεν ήταν ποτέ η επιλογή, στο λευκό μας χαρτί. Έτσι το περιστέρι άλλαζε χρώματα.
Μα περισσότερο και ίσως πιο σημαντικό από αυτό, η αίσθηση μιας παρουσίας, δίπλα μας, πάνω μας, με προθυμία να μας καθοδηγήσει. Και με αγαθή καρδιά.
Οι βουνίσιοι... Η εικόνα των γονιών μας όπως θα μπορούσαν, ή όπως κατάφερναν κάποιες σπάνιες στιγμές να είναι.
Η κρυμμένη απλότητα μέσα μας, όταν το μόνο που χρειαζόμαστε ήταν να αγαπάμε και να ανακαλύπτουμε.
Και η προδοσία αυτής της απλότητας, που ξεσήκωσε θύελλα μέσα μας, και μας έκανε αγρίμια.
Όμως το αγρίμι, δεν θέλει απλά να εκδικηθεί τους ανθρώπους, δίκαια μισώντας τους.
Θέλει, πιο πολύ, και πιο βαθειά, κάτω από την επιφάνεια του μίσους, να επιστρέψει στο μόνο πράγμα που έχει σημασία: στην απλότητα της αγάπης.