Διαχείριση απόγνωσης.

[AlienWay]

Εδώ και πολλά χρόνια, είχα σοβαρό πρόβλημα στο να αντιμετωπίσω καταστάσεις που μου συμβαίνουν και που προκαλούν απόγνωση. Δηλαδή τεράστια αγωνία, ακραίο στρες κλπ. Πρόσφατα μου έχει συμβεί κάτι τέτοιο και μαίνεται ακόμα.

Το λάθος που έκανα στη διαχείριση αυτών των συναισθημάτων (επαναλαμβάνω: Μιλάμε για πανολεθρίες που συμβαίνουν κατά καιρούς στη ζωή μου) είναι ότι δεν έδινα κανέναν τόπο σε οποιαδήποτε διέξοδο που έχει να κάνει με ψυχαγωγία, με διασκέδαση κλπ.

Ακόμη και το να συνομιλήσω ευχάριστα με φίλους, ήταν απαγορευτικό για μένα, διότι θεωρούσα εσφαλμένα ότι "εφόσον σου συμβαίνει ένα τόσο μεγάλο κακό, δεν είσαι για τέτοια".

Θεωρώ ότι οι ρίζες του προβλήματος, τοποθετούνται στην παιδική μου ηλικία. Οταν ήμουν στο δημοτικό σχολείο, είχα πληροφορηθεί από έναν συμμαθητή μου ότι πέθανε ο παππούς του. Δεδομένου ότι ο πατέρας του ήταν υπερβολικά αυστηρός, είχε απαγορεύσει ρητά σε αυτόν και στον αδελφό του να βλέπουν τηλεόραση για δυο βδομάδες μετά την κηδεία.

Θεώρησα λοιπόν ότι είναι φυσιολογικό, όταν συμβαίνει ένα μεγάλο κακό, να μην ξεχνιέται το μυαλό μας, να εστιάζει στο κακό καθεαυτό και να καταπιέζεται.

Σήμερα έχω ευτυχήσει να γνωρίσω δύο θαυμάσιους ανθρώπους που με βοήθησαν να βρω το χαμένο κουράγιο για ένα κακό που με βρήκε (δεν έχει να κάνει με θάνατο) και να μου δώσουν να καταλάβω ότι το να διανύεις περιόδους πανωλεθρίας και απόγνωσης, δεν ακυρώνει το να ξεχνιέσαι με λίγη -έστω και ψεύτικη- χαρά.

Εσείς, έχει τύχει να διανύετε περιόδους έντονης απόγνωσης και αγωνίας; Αν ναι, πώς το αντιμετωπίζατε; Από πού αντλούσατε κουράγιο; Ζημίωνε η απόγνωση τις κοινωνικές σας συναναστροφές;

[Ζενίθεδρος]

Σήμερα έχω ευτυχήσει να γνωρίσω δύο θαυμάσιους ανθρώπους που με βοήθησαν να βρω το χαμένο κουράγιο...

[Adidas]

επαναλαμβάνω: Μιλάμε για πανολεθρίες που συμβαίνουν

να καταλάβω ότι το να διανύεις περιόδους πανωλεθρίας και απόγνωσης

το έκανα και εγώ στις εκθέσεις αυτό, δοκιμάζεις όλες τις δυνατές "ορθογραφίες" και όποια κάτσει...

[perseus]

Εσείς, έχει τύχει να διανύετε περιόδους έντονης απόγνωσης και αγωνίας; Αν ναι, πώς το αντιμετωπίζατε; Από πού αντλούσατε κουράγιο; Ζημίωνε η απόγνωση τις κοινωνικές σας συναναστροφές;

τσιπουρο

[Αγις]

Εδώ και πολλά χρόνια, είχα σοβαρό πρόβλημα στο να αντιμετωπίσω καταστάσεις που μου συμβαίνουν και που προκαλούν απόγνωση. Δηλαδή τεράστια αγωνία, ακραίο στρες κλπ. Πρόσφατα μου έχει συμβεί κάτι τέτοιο και μαίνεται ακόμα.

Το λάθος που έκανα στη διαχείριση αυτών των συναισθημάτων (επαναλαμβάνω: Μιλάμε για πανολεθρίες που συμβαίνουν κατά καιρούς στη ζωή μου) είναι ότι δεν έδινα κανέναν τόπο σε οποιαδήποτε διέξοδο που έχει να κάνει με ψυχαγωγία, με διασκέδαση κλπ.

Ακόμη και το να συνομιλήσω ευχάριστα με φίλους, ήταν απαγορευτικό για μένα, διότι θεωρούσα εσφαλμένα ότι "εφόσον σου συμβαίνει ένα τόσο μεγάλο κακό, δεν είσαι για τέτοια".

Θεωρώ ότι οι ρίζες του προβλήματος, τοποθετούνται στην παιδική μου ηλικία. Οταν ήμουν στο δημοτικό σχολείο, είχα πληροφορηθεί από έναν συμμαθητή μου ότι πέθανε ο παππούς του. Δεδομένου ότι ο πατέρας του ήταν υπερβολικά αυστηρός, είχε απαγορεύσει ρητά σε αυτόν και στον αδελφό του να βλέπουν τηλεόραση για δυο βδομάδες μετά την κηδεία.

Θεώρησα λοιπόν ότι είναι φυσιολογικό, όταν συμβαίνει ένα μεγάλο κακό, να μην ξεχνιέται το μυαλό μας, να εστιάζει στο κακό καθεαυτό και να καταπιέζεται.

Σήμερα έχω ευτυχήσει να γνωρίσω δύο θαυμάσιους ανθρώπους που με βοήθησαν να βρω το χαμένο κουράγιο για ένα κακό που με βρήκε (δεν έχει να κάνει με θάνατο) και να μου δώσουν να καταλάβω ότι το να διανύεις περιόδους πανωλεθρίας και απόγνωσης, δεν ακυρώνει το να ξεχνιέσαι με λίγη -έστω και ψεύτικη- χαρά.

Εσείς, έχει τύχει να διανύετε περιόδους έντονης απόγνωσης και αγωνίας; Αν ναι, πώς το αντιμετωπίζατε; Από πού αντλούσατε κουράγιο; Ζημίωνε η απόγνωση τις κοινωνικές σας συναναστροφές;

ευκαιρια να σου συνταγογραφησουν σιταλοπραμη
θα σε λατρεψουν αι γυναικαι

[Green Dragon]

Εγώ πάντως δεν προσπαθώ να κρυφτώ από τα άσχημα συναισθήματα, τα αφήνω να με κατακλύσουν. Αν μου συμβεί κάτι πολύ κακό έχω κάθε δικαίωμα να νιώθω άσχημα. Μην πέφτεις στην παγίδα του new age να ενοχοποιείς την στενοχώρια ούτε είσαι υποχρεωμένος να είσαι πάντα χαρούμενος.

Το να αποτραβηχτείς για ένα διάστημα είναι απόλυτα φυσιολογικό. Αν δεις και τελματώνεις βέβαια, περνούν δηλαδή οι μήνες και δεν αλλάζει τίποτα, εκεί να θορυβηθείς.

[Yochanan]

Πιο μικρός σκεφτόμουνα ότι στην ηλικία μου ο Μεγας Αλέξανδρος είχε ήδη κατακτήσει τον γνωστό κόσμο και με έπαιρνε από κάτω. Αυτό όμως είναι κάτι που δε θα συνέβαινε ποτέ στον ΙΔΙΟ τον Μεγα Αλέξανδρο. Ίσως για αυτό κατάφερε ό,τι κατάφερε.


Αυτόν τον έπαιρνε πάντα από πίσω.

[AlienWay]

Εδώ και πολλά χρόνια, είχα σοβαρό πρόβλημα στο να αντιμετωπίσω καταστάσεις που μου συμβαίνουν και που προκαλούν απόγνωση. Δηλαδή τεράστια αγωνία, ακραίο στρες κλπ. Πρόσφατα μου έχει συμβεί κάτι τέτοιο και μαίνεται ακόμα.

Το λάθος που έκανα στη διαχείριση αυτών των συναισθημάτων (επαναλαμβάνω: Μιλάμε για πανολεθρίες που συμβαίνουν κατά καιρούς στη ζωή μου) είναι ότι δεν έδινα κανέναν τόπο σε οποιαδήποτε διέξοδο που έχει να κάνει με ψυχαγωγία, με διασκέδαση κλπ.

Ακόμη και το να συνομιλήσω ευχάριστα με φίλους, ήταν απαγορευτικό για μένα, διότι θεωρούσα εσφαλμένα ότι "εφόσον σου συμβαίνει ένα τόσο μεγάλο κακό, δεν είσαι για τέτοια".

Θεωρώ ότι οι ρίζες του προβλήματος, τοποθετούνται στην παιδική μου ηλικία. Οταν ήμουν στο δημοτικό σχολείο, είχα πληροφορηθεί από έναν συμμαθητή μου ότι πέθανε ο παππούς του. Δεδομένου ότι ο πατέρας του ήταν υπερβολικά αυστηρός, είχε απαγορεύσει ρητά σε αυτόν και στον αδελφό του να βλέπουν τηλεόραση για δυο βδομάδες μετά την κηδεία.

Θεώρησα λοιπόν ότι είναι φυσιολογικό, όταν συμβαίνει ένα μεγάλο κακό, να μην ξεχνιέται το μυαλό μας, να εστιάζει στο κακό καθεαυτό και να καταπιέζεται.

Σήμερα έχω ευτυχήσει να γνωρίσω δύο θαυμάσιους ανθρώπους που με βοήθησαν να βρω το χαμένο κουράγιο για ένα κακό που με βρήκε (δεν έχει να κάνει με θάνατο) και να μου δώσουν να καταλάβω ότι το να διανύεις περιόδους πανωλεθρίας και απόγνωσης, δεν ακυρώνει το να ξεχνιέσαι με λίγη -έστω και ψεύτικη- χαρά.

Εσείς, έχει τύχει να διανύετε περιόδους έντονης απόγνωσης και αγωνίας; Αν ναι, πώς το αντιμετωπίζατε; Από πού αντλούσατε κουράγιο; Ζημίωνε η απόγνωση τις κοινωνικές σας συναναστροφές;

ευκαιρια να σου συνταγογραφησουν σιταλοπραμη
θα σε λατρεψουν αι γυναικαι

δεν θελω φαρμακα. αλλιως θα επαιρνα MDMA.

[AlienWay]

Εγώ πάντως δεν προσπαθώ να κρυφτώ από τα άσχημα συναισθήματα, τα αφήνω να με κατακλύσουν. Αν μου συμβεί κάτι πολύ κακό έχω κάθε δικαίωμα να νιώθω άσχημα. Μην πέφτεις στην παγίδα του new age να ενοχοποιείς την στενοχώρια ούτε είσαι υποχρεωμένος να είσαι πάντα χαρούμενος.

Το να αποτραβηχτείς για ένα διάστημα είναι απόλυτα φυσιολογικό. Αν δεις και τελματώνεις βέβαια, περνούν δηλαδή οι μήνες και δεν αλλάζει τίποτα, εκεί να θορυβηθείς.

Το ακούω αυτό που λες, αλλά μερικές φορές η γκαντεμιά τη ζωής, τα φέρνει ώστε να υπάρχουν προγραμματισμένες ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ευχάριστες δραστηριότητες.

Σε αυτές, δεν έχει κανένα νόημα να πω τον πόνο μου ή να εμφανιστώ ως συντρίμμι της ζωής. Το "αντικείμενο" των δραστηριοτήτων αυτών, είναι ευχάριστο εκ των πραγμάτων.

Σκέψου να έχεις να δώσεις μια ραδιοφωνική συνέντευξη για κάτι θετικό που έχεις δημιουργήσει και το ίδιο διάστημα να εκκρεμεί δίκη εις βάρος σου. Το αναφέρω ως παράδειγμα για να καταστήσω σαφές τι εννοώ, όχι ότι έχει σχέση με αυτό που αντιμετωπίζω.

Οσον αφορά τη δουλειά, δεν με απασχολεί, διότι καλύτερα να εργάζομαι όταν βρίσκομαι σε απόγνωση, παρά να είμαι σπίτι και να κλαίω τη μοίρα μου.

Οι emo και new age συμπεριφορές, είναι για τη νεολαία, που δεν έχει ιδιαίτερες σκοτούρες.

[aljawn]

https://www.reddit.com/r/Stoicism/

[bluerose]

Εδώ και πολλά χρόνια, είχα σοβαρό πρόβλημα στο να αντιμετωπίσω καταστάσεις που μου συμβαίνουν και που προκαλούν απόγνωση. Δηλαδή τεράστια αγωνία, ακραίο στρες κλπ. Πρόσφατα μου έχει συμβεί κάτι τέτοιο και μαίνεται ακόμα.

Το λάθος που έκανα στη διαχείριση αυτών των συναισθημάτων (επαναλαμβάνω: Μιλάμε για πανολεθρίες που συμβαίνουν κατά καιρούς στη ζωή μου) είναι ότι δεν έδινα κανέναν τόπο σε οποιαδήποτε διέξοδο που έχει να κάνει με ψυχαγωγία, με διασκέδαση κλπ.

Ακόμη και το να συνομιλήσω ευχάριστα με φίλους, ήταν απαγορευτικό για μένα, διότι θεωρούσα εσφαλμένα ότι "εφόσον σου συμβαίνει ένα τόσο μεγάλο κακό, δεν είσαι για τέτοια".

Θεωρώ ότι οι ρίζες του προβλήματος, τοποθετούνται στην παιδική μου ηλικία. Οταν ήμουν στο δημοτικό σχολείο, είχα πληροφορηθεί από έναν συμμαθητή μου ότι πέθανε ο παππούς του. Δεδομένου ότι ο πατέρας του ήταν υπερβολικά αυστηρός, είχε απαγορεύσει ρητά σε αυτόν και στον αδελφό του να βλέπουν τηλεόραση για δυο βδομάδες μετά την κηδεία.

Θεώρησα λοιπόν ότι είναι φυσιολογικό, όταν συμβαίνει ένα μεγάλο κακό, να μην ξεχνιέται το μυαλό μας, να εστιάζει στο κακό καθεαυτό και να καταπιέζεται.

Σήμερα έχω ευτυχήσει να γνωρίσω δύο θαυμάσιους ανθρώπους που με βοήθησαν να βρω το χαμένο κουράγιο για ένα κακό που με βρήκε (δεν έχει να κάνει με θάνατο) και να μου δώσουν να καταλάβω ότι το να διανύεις περιόδους πανωλεθρίας και απόγνωσης, δεν ακυρώνει το να ξεχνιέσαι με λίγη -έστω και ψεύτικη- χαρά.

Εσείς, έχει τύχει να διανύετε περιόδους έντονης απόγνωσης και αγωνίας; Αν ναι, πώς το αντιμετωπίζατε; Από πού αντλούσατε κουράγιο; Ζημίωνε η απόγνωση τις κοινωνικές σας συναναστροφές;

Σε καλό πνευματικό
Οχι μια φορά, αρκετες
Μέσα στις ακολουθίες της εκκλησίας
Με άτομα πιο ανεβασμένα πνευματικα, τα οποία γνωρίζεις στις κατηχησεις και διακονιες

[- Casper -]

Ο καθένας το αντιμετωπίζει με τον τρόπο του. Αυτό που θέλει να σου πει νομίζω ο dragon είναι να μην "προσποιείσαι", κυρίως με τον εαυτό σου, πως όλα είναι καλά και πως ΠΡΕΠΕΙ να δείχνεις καλά, να μην υποτιμάς το πρόβλημα. Αλλά ούτως ή άλλως δεν φαίνεται ότι το κάνεις. Η κοινωνικότητα και η δουλειά σ' αυτές τις περιπτώσεις σίγουρα βοηθάει, αφού η αδράνεια μπορεί να σε αφήσει για αρκετό καιρό στην ίδια κατάσταση και μετά θα είναι δυσκολότερο να ανακάμψεις.

"Θεώρησα λοιπόν ότι είναι φυσιολογικό, όταν συμβαίνει ένα μεγάλο κακό, να μην ξεχνιέται το μυαλό μας, να εστιάζει στο κακό καθεαυτό και να καταπιέζεται."
^Σκέψου το πένθος και πώς αντιδράει κάποιος τρίτος όταν βλέπει άνθρωπο που πενθεί να χαμογελάει ή να προσπαθεί να νιώσει καλά. (Και εγώ ένα παράδειγμα δίνω). Στα μάτια πολλών φαίνεται αναίσθητος. Δεν χρειάζεται να δίνεις σημασία. Δεν σε ξέρουν και ο κάθε άνθρωπος αλλιώς αντιμετωπίζει τα προβλήματά του. Είναι προσωπική σου υπόθεση και ίσα ίσα που προσπαθείς να μην το αφήσεις να σε καταβάλει.


Εγώ συνήθως αντλώ κουράγιο από τους ανθρώπους που με αγαπούν και αγαπάω. Δεν θέλω να ξέρουν ότι είμαι στα χάλια μου ή ότι παραδίνομαι. Και επίσης σκέφτομαι το χειρότερο σενάριο για να είναι οικείο σε μένα, να το απενοχοποιήσω έτσι ώστε οτιδήποτε άλλο συμβεί να είναι πιο ευχάριστο και να μπορώ να ελπίζω. εσένα αυτό μπορεί να σε κάνει χειρότερα βέβαια. Λολ.

[Cecily Anne]

Αυτόν τον έπαιρνε πάντα από πίσω.

Έτσι είναι αυτά καμάρι, αν δεν μπορείς να πας μπροστά, βρες κάποιον να σε σμπρώξει.

[elchav]

Εσείς, έχει τύχει να διανύετε περιόδους έντονης απόγνωσης και αγωνίας; Αν ναι, πώς το αντιμετωπίζατε; Από πού αντλούσατε κουράγιο; Ζημίωνε η απόγνωση τις κοινωνικές σας συναναστροφές;

τσιπουρο

Το πρόβλημα είναι ότι αυτή είναι η απάντησή σου 24/7 όπως φαίνεται από τα πόστς σου

Πιο μικρός σκεφτόμουνα ότι στην ηλικία μου ο Μεγας Αλέξανδρος είχε ήδη κατακτήσει τον γνωστό κόσμο και με έπαιρνε από κάτω. Αυτό όμως είναι κάτι που δε θα συνέβαινε ποτέ στον ΙΔΙΟ τον Μεγα Αλέξανδρο. Ίσως για αυτό κατάφερε ό,τι κατάφερε.


Αυτόν τον έπαιρνε πάντα από πίσω.

τι μαλάκας

[esu]

νομίζω ότι έχεις τύψεις όταν περνάς καλά