ειλικρίνεια

[Cecily Anne]

σ αυτή τη περίπτωση η δικήσου προτροπή νομίζω θα χρειαζόταν
να σχετίζεται με επίσκεψη σε (ψυχο)γιατρό, εφόσον αντιδρά με κλάματα
και στενοχώρια, κι όχι με συμβουλές για διατροφή

ίσως τη βοηθούσε περισσότερο κάτι τέτοιο

Ναι, σαφώς και έχεις δίκιο, αλλά τώρα είμαστε σε φάση που πρέπει να καταλάβει ότι δεν είσαι τρελός, όταν έχει ανάγκη από ειδικό και ότι ο ψυχίατρος είναι ένας γιατρός, όπως σε όλους τους άλλους και όπως θα πας στον καρδιολόγο, γιατί σε πονάει η καρδιά σου, έτσι θα πας στον ψυχίατρο για το ζήτημα αυτό ή για όποιο άλλο. Πίστεψέ με για πολύ κόσμο η λέξη "ψυχίατρος" είναι πιο ταμπού από τη λέξη "παχύσαρκος". Πολλές φορές δε, νομίζουμε ότι "μόνοι" μας το "χειριζόμαστε" καλά και δεν έχουμε ανάγκη. Το να αναζητήσεις ειδικό ουσιαστικά σημαίνει ότι αντιλαμβάνεσαι ότι έχεις πρόβλημα και πολλές φορές οι ίδιοι δε θέλουμε να αντιληφθούμε ότι έχουμε πρόβλημα. Πρέπει να είσαι πραγματικά έτοιμος να δεις ψυχίατρο, διότι θα ανοίξεις ασκούς αιόλου που μπορεί να μην είσαι έτοιμος να αντιμετωπίσεις ακόμα και που βέβαια εννοείται ότι οφείλεις να τους ανοίξεις, για να μπορέσεις να αντιμετωπίσεις το πρόβλημά σου. Δυστυχώς η συγκεκριμένη κοινωνια που ζούμε είναι πολύ πίσω στα θέματα ψυχιατρικής αντιμετώπισης, διότι είναι ακόμα ένα ταμπού και κανείς δεν μπαίνει στη διαδικασία να το δει σαν "δώρο" στον εαυτό μας. Να μη σχολιάσω πόοοοοσα ποστς κατά καιρούς μπορεί να δεις ακόμα εδώ μέσα που να συζητάνε για "γενιές" μαλθακών και κακομαθημένων που τρέχουν σε ψυχιάτρους, ενώ οι παλιοί με περισσότερα προβλήματα, τα έβγαζαν μια χαρά άκρη, ξεχνώντας ότι αυτοί οι "παλιοί" είναι συνυπεύθυνοι στο σημερινό χάλι των υπολοίπων.

[stavmanr]

Όντως, πολλύ μπέρδεμα. Μπορείς να βοηθήσεις;

Όπως έγραψα και παραπάνω, η ειλικρίνεια είναι υποκειμενική αίσθηση. Και κάθε υποκειμενική αίσθηση που αντικειμενοποιείται καταλήγει σε λογικό παράδοξο.

Δεν αντικειμενοποιήθηκε τίποτα. Ψέμματα = λέω κάτι που είναι ψευδές γνωρίζοντας ότι είναι ψευδές.

Δεν είναι απαραίτητο.
Μπορείς να λες κάτι το ψευδές χωρίς να γνωρίζεις ότι είναι ψευδές. Πχ. τα παιδιά προχτές στο νήμα με το Μετρό που υποστήριζαν ότι οι δράστες είναι αλγερινοί.
Τα παιδιά αυτά δεν είχαν έλειμμα ειλικρίνειας. Ειλικρινέστατα ήταν. Έβλεπαν παντού γύρω τους αλγερινούς! Ήταν τόσο βέβαιοι που σοκαρίστηκαν όταν έμαθαν πόσο λάθος ήταν. Δεν έγραψαν στο φόρουμ για τα επόμενα 3 λεπτά!

Αυτό που θέλω να πω είναι ότι η ανειλικρίνεια δεν ταυτίζεται με το ψεύδος. Το ψεύδος είναι ευρύτερη έννοια κι αφορά την διερεύνηση του συσχετισμού μεταξύ δύο γεγονότων ή εννοιών στα πλαίσια της λογικής μεθόδου.

Δεν συζητάμε αν είμαστε σε θέση να ξέρουμε πάντα την απόλυτη αντικειμενική αλήθεια, δεν είμαστε. Σίγουρα όμως δεν θα φτάσουμε ποτέ σε αυτήν αν παραμορφώνουμε συνειδητά την όποια υποκειμενική αλήθεια γνωρίζουμε.

Το μεγάλο φιλοσοφικό πρόβλημα είναι κατά πόσο είμαστε υποκειμενικοί ή κρύβουμε την υποκειμενικότητά μας κάτω από την κοινωνική ανάγκη ή πίεση. Δηλαδή, δεν τίθεται καν το ζήτημα ενός επιπέδου ειλικρίνειας. Τίθεται και το ζήτημα της πολυεπίπεδης ειλικρίνειας, στο οποίο ελέγχεται αν αυτό που πιστεύεις ότι πιστεύεις το πιστεύεις πραγματικά, ή αν απλά έμαθες να το βάζεις σε προτεραιότητα έναντι εκείνου που πιστεύεις πραγματικά.

[- Casper -]

σ αυτή τη περίπτωση η δικήσου προτροπή νομίζω θα χρειαζόταν
να σχετίζεται με επίσκεψη σε (ψυχο)γιατρό, εφόσον αντιδρά με κλάματα
και στενοχώρια, κι όχι με συμβουλές για διατροφή

ίσως τη βοηθούσε περισσότερο κάτι τέτοιο

Ναι, σαφώς και έχεις δίκιο, αλλά τώρα είμαστε σε φάση που πρέπει να καταλάβει ότι δεν είσαι τρελός, όταν έχει ανάγκη από ειδικό και ότι ο ψυχίατρος είναι ένας γιατρός, όπως σε όλους τους άλλους και όπως θα πας στον καρδιολόγο, γιατί σε πονάει η καρδιά σου, έτσι θα πας στον ψυχίατρο για το ζήτημα αυτό ή για όποιο άλλο. Πίστεψέ με για πολύ κόσμο η λέξη "ψυχίατρος" είναι πιο ταμπού από τη λέξη "παχύσαρκος". Πολλές φορές δε, νομίζουμε ότι "μόνοι" μας το "χειριζόμαστε" καλά και δεν έχουμε ανάγκη. Το να αναζητήσεις ειδικό ουσιαστικά σημαίνει ότι αντιλαμβάνεσαι ότι έχεις πρόβλημα και πολλές φορές οι ίδιοι δε θέλουμε να αντιληφθούμε ότι έχουμε πρόβλημα. Πρέπει να είσαι πραγματικά έτοιμος να δεις ψυχίατρο, διότι θα ανοίξεις ασκούς αιόλου που μπορεί να μην είσαι έτοιμος να αντιμετωπίσεις ακόμα και που βέβαια εννοείται ότι οφείλεις να τους ανοίξεις, για να μπορέσεις να αντιμετωπίσεις το πρόβλημά σου. Δυστυχώς η συγκεκριμένη κοινωνια που ζούμε είναι πολύ πίσω στα θέματα ψυχιατρικής αντιμετώπισης, διότι είναι ακόμα ένα ταμπού και κανείς δεν μπαίνει στη διαδικασία να το δει σαν "δώρο" στον εαυτό μας. Να μη σχολιάσω πόοοοοσα ποστς κατά καιρούς μπορεί να δεις ακόμα εδώ μέσα που να συζητάνε για "γενιές" μαλθακών και κακομαθημένων που τρέχουν σε ψυχιάτρους, ενώ οι παλιοί με περισσότερα προβλήματα, τα έβγαζαν μια χαρά άκρη, ξεχνώντας ότι αυτοί οι "παλιοί" είναι συνυπεύθυνοι στο σημερινό χάλι των υπολοίπων.

Ακριβώς. Τα είπες όλα.

[Winston Smith]

σ αυτή τη περίπτωση η δικήσου προτροπή νομίζω θα χρειαζόταν
να σχετίζεται με επίσκεψη σε (ψυχο)γιατρό, εφόσον αντιδρά με κλάματα
και στενοχώρια, κι όχι με συμβουλές για διατροφή

ίσως τη βοηθούσε περισσότερο κάτι τέτοιο

Ναι, σαφώς και έχεις δίκιο, αλλά τώρα είμαστε σε φάση που πρέπει να καταλάβει ότι δεν είσαι τρελός, όταν έχει ανάγκη από ειδικό και ότι ο ψυχίατρος είναι ένας γιατρός, όπως σε όλους τους άλλους και όπως θα πας στον καρδιολόγο, γιατί σε πονάει η καρδιά σου, έτσι θα πας στον ψυχίατρο για το ζήτημα αυτό ή για όποιο άλλο. Πίστεψέ με για πολύ κόσμο η λέξη "ψυχίατρος" είναι πιο ταμπού από τη λέξη "παχύσαρκος". Πολλές φορές δε, νομίζουμε ότι "μόνοι" μας το "χειριζόμαστε" καλά και δεν έχουμε ανάγκη. Το να αναζητήσεις ειδικό ουσιαστικά σημαίνει ότι αντιλαμβάνεσαι ότι έχεις πρόβλημα και πολλές φορές οι ίδιοι δε θέλουμε να αντιληφθούμε ότι έχουμε πρόβλημα. Πρέπει να είσαι πραγματικά έτοιμος να δεις ψυχίατρο, διότι θα ανοίξεις ασκούς αιόλου που μπορεί να μην είσαι έτοιμος να αντιμετωπίσεις ακόμα και που βέβαια εννοείται ότι οφείλεις να τους ανοίξεις, για να μπορέσεις να αντιμετωπίσεις το πρόβλημά σου. Δυστυχώς η συγκεκριμένη κοινωνια που ζούμε είναι πολύ πίσω στα θέματα ψυχιατρικής αντιμετώπισης, διότι είναι ακόμα ένα ταμπού και κανείς δεν μπαίνει στη διαδικασία να το δει σαν "δώρο" στον εαυτό μας. Να μη σχολιάσω πόοοοοσα ποστς κατά καιρούς μπορεί να δεις ακόμα εδώ μέσα που να συζητάνε για "γενιές" μαλθακών και κακομαθημένων που τρέχουν σε ψυχιάτρους, ενώ οι παλιοί με περισσότερα προβλήματα, τα έβγαζαν μια χαρά άκρη, ξεχνώντας ότι αυτοί οι "παλιοί" είναι συνυπεύθυνοι στο σημερινό χάλι των υπολοίπων.

Πάντως παρατηρώ ότι οι γυναίκες είστε πιο συνειδητοποιημένες σε αυτό. Δηλαδή είναι πολύ πιο πιθανό μια γυναίκα να πηγαίνει σε ψυχολόγο ή να είναι θετική στο να πάει από ότι άντρες που το θεωρούν συνήθως απειλή για τη προσωπικότητα τους.

[Naida]

σ αυτή τη περίπτωση η δικήσου προτροπή νομίζω θα χρειαζόταν
να σχετίζεται με επίσκεψη σε (ψυχο)γιατρό, εφόσον αντιδρά με κλάματα
και στενοχώρια, κι όχι με συμβουλές για διατροφή

ίσως τη βοηθούσε περισσότερο κάτι τέτοιο

Ναι, σαφώς και έχεις δίκιο, αλλά τώρα είμαστε σε φάση που πρέπει να καταλάβει ότι δεν είσαι τρελός, όταν έχει ανάγκη από ειδικό και ότι ο ψυχίατρος είναι ένας γιατρός, όπως σε όλους τους άλλους και όπως θα πας στον καρδιολόγο, γιατί σε πονάει η καρδιά σου, έτσι θα πας στον ψυχίατρο για το ζήτημα αυτό ή για όποιο άλλο. Πίστεψέ με για πολύ κόσμο η λέξη "ψυχίατρος" είναι πιο ταμπού από τη λέξη "παχύσαρκος". Πολλές φορές δε, νομίζουμε ότι "μόνοι" μας το "χειριζόμαστε" καλά και δεν έχουμε ανάγκη. Το να αναζητήσεις ειδικό ουσιαστικά σημαίνει ότι αντιλαμβάνεσαι ότι έχεις πρόβλημα και πολλές φορές οι ίδιοι δε θέλουμε να αντιληφθούμε ότι έχουμε πρόβλημα. Πρέπει να είσαι πραγματικά έτοιμος να δεις ψυχίατρο, διότι θα ανοίξεις ασκούς αιόλου που μπορεί να μην είσαι έτοιμος να αντιμετωπίσεις ακόμα και που βέβαια εννοείται ότι οφείλεις να τους ανοίξεις, για να μπορέσεις να αντιμετωπίσεις το πρόβλημά σου. Δυστυχώς η συγκεκριμένη κοινωνια που ζούμε είναι πολύ πίσω στα θέματα ψυχιατρικής αντιμετώπισης, διότι είναι ακόμα ένα ταμπού και κανείς δεν μπαίνει στη διαδικασία να το δει σαν "δώρο" στον εαυτό μας. Να μη σχολιάσω πόοοοοσα ποστς κατά καιρούς μπορεί να δεις ακόμα εδώ μέσα που να συζητάνε για "γενιές" μαλθακών και κακομαθημένων που τρέχουν σε ψυχιάτρους, ενώ οι παλιοί με περισσότερα προβλήματα, τα έβγαζαν μια χαρά άκρη, ξεχνώντας ότι αυτοί οι "παλιοί" είναι συνυπεύθυνοι στο σημερινό χάλι των υπολοίπων.

Σωστή σε όλα. Η φίλη σου εργάζεται;

[Naida]

Πάντως παρατηρώ ότι οι γυναίκες είστε πιο συνειδητοποιημένες σε αυτό. Δηλαδή είναι πολύ πιο πιθανό μια γυναίκα να πηγαίνει σε ψυχολόγο ή να είναι θετική στο να πάει από ότι άντρες που το θεωρούν συνήθως απειλή για τη προσωπικότητα τους.

Ισχύει, είναι γιατί εμείς θεωρείται πιο φυσικό να είμαστε ευαίσθητες, αδύναμες κτλ. Το ανδρικό φύλο έχει επιφορτιστεί με την ταμπέλα του σκληρού.

[νύχτα]

Ναι, σαφώς και έχεις δίκιο, αλλά τώρα είμαστε σε φάση που πρέπει να καταλάβει ότι δεν είσαι τρελός, όταν έχει ανάγκη από ειδικό και ότι ο ψυχίατρος είναι ένας γιατρός, όπως σε όλους τους άλλους και όπως θα πας στον καρδιολόγο, γιατί σε πονάει η καρδιά σου, έτσι θα πας στον ψυχίατρο για το ζήτημα αυτό ή για όποιο άλλο. Πίστεψέ με για πολύ κόσμο η λέξη "ψυχίατρος" είναι πιο ταμπού από τη λέξη "παχύσαρκος". Πολλές φορές δε, νομίζουμε ότι "μόνοι" μας το "χειριζόμαστε" καλά και δεν έχουμε ανάγκη. Το να αναζητήσεις ειδικό ουσιαστικά σημαίνει ότι αντιλαμβάνεσαι ότι έχεις πρόβλημα και πολλές φορές οι ίδιοι δε θέλουμε να αντιληφθούμε ότι έχουμε πρόβλημα. Πρέπει να είσαι πραγματικά έτοιμος να δεις ψυχίατρο, διότι θα ανοίξεις ασκούς αιόλου που μπορεί να μην είσαι έτοιμος να αντιμετωπίσεις ακόμα και που βέβαια εννοείται ότι οφείλεις να τους ανοίξεις, για να μπορέσεις να αντιμετωπίσεις το πρόβλημά σου. Δυστυχώς η συγκεκριμένη κοινωνια που ζούμε είναι πολύ πίσω στα θέματα ψυχιατρικής αντιμετώπισης, διότι είναι ακόμα ένα ταμπού και κανείς δεν μπαίνει στη διαδικασία να το δει σαν "δώρο" στον εαυτό μας. Να μη σχολιάσω πόοοοοσα ποστς κατά καιρούς μπορεί να δεις ακόμα εδώ μέσα που να συζητάνε για "γενιές" μαλθακών και κακομαθημένων που τρέχουν σε ψυχιάτρους, ενώ οι παλιοί με περισσότερα προβλήματα, τα έβγαζαν μια χαρά άκρη, ξεχνώντας ότι αυτοί οι "παλιοί" είναι συνυπεύθυνοι στο σημερινό χάλι των υπολοίπων.

ισχύουν όλα

βάλ' της να δει βιντεάκια με διάφορους τύπους/τύπισσες που εκτιμά και
δημόσια εκφράζουν παρόμοια προβλήματα, έχει άπειρα στο γιουτιουμπ

εμένα όταν με είχε πιάσει κατάθλιψη σχεδόν με την ψωρίαση
και τις βλάβες και τις αλλοιώσεις μια φίλημου βρήκε φωτο της
καρντάσιαν και μου είπε:
"να μωρή, μέχρι κι η καρντάσιαν έχει ψωρίαση"

εε, τότε είδα τη ζωή μ άλλο μάτι

[Cecily Anne]

Πάντως παρατηρώ ότι οι γυναίκες είστε πιο συνειδητοποιημένες σε αυτό. Δηλαδή είναι πολύ πιο πιθανό μια γυναίκα να πηγαίνει σε ψυχολόγο ή να είναι θετική στο να πάει από ότι άντρες που το θεωρούν συνήθως απειλή για τη προσωπικότητα τους.

Το χειρότερο που παρατηρώ εγώ, ειδικά στον κλάδο μου που είμαστε χωμένοι μες στο φάρμακο ως το λαιμό, είναι ότι οι ίδιοι οι άνθρωποι το χώρου αυτού δεν πάνε και σχολιάζουν "μειωτικά", πόσο μάλλον ο άσχετος ο άνθρωπος που είναι αδαής και που δεν έχει κανένα ερέθισμα, ώστε να ζητήσει βοήθεια. Γι'αυτό λέω ότι είμαστε κοινωνικά πίσω στα ζητήματα ψυχικής υγείας. Εμένα την μεγαλύτερη εντύπωση μου την έχει κάνει το γεγονός ότι όλοι μπορεί να έχουμε κάποιον με "πρόβλημα", αλλά δεν ζητήσαμε οι ίδιοι βοήθεια στο πώς να τον χειριστούμε. Για μένα αυτό είναι το νούμερο ένα που θα με έκανε να ζητήσω βοήθεια.

[Winston Smith]

Δεν είναι απαραίτητο.
Μπορείς να λες κάτι το ψευδές χωρίς να γνωρίζεις ότι είναι ψευδές. Πχ. τα παιδιά προχτές στο νήμα με το Μετρό που υποστήριζαν ότι οι δράστες είναι αλγερινοί.
Τα παιδιά αυτά δεν είχαν έλειμμα ειλικρίνειας. Ειλικρινέστατα ήταν. Έβλεπαν παντού γύρω τους αλγερινούς! Ήταν τόσο βέβαιοι που σοκαρίστηκαν όταν έμαθαν πόσο λάθος ήταν. Δεν έγραψαν στο φόρουμ για τα επόμενα 3 λεπτά!

Αυτό που θέλω να πω είναι ότι η ανειλικρίνεια δεν ταυτίζεται με το ψεύδος. Το ψεύδος είναι ευρύτερη έννοια κι αφορά την διερεύνηση του συσχετισμού μεταξύ δύο γεγονότων ή εννοιών στα πλαίσια της λογικής μεθόδου.

Οκ τότε έχουμε διαφορετικούς ορισμούς. Αντικειμενικά το Α μπορεί να είναι ψευδές ή αληθές. Ψέμματα είναι όταν λες το αντίθετο από αυτό που πιστεύεις. Δηλαδή εγώ διαφοροποιώ το "λες κάτι ψευδές" από το "λες ψέμματα". Το δεύτερο έχει πρότερη γνώση και είναι ανήθικο, σε αντίθεση με το πρώτο που μπορεί μεν να έχει αρνητικές επιπτώσεις αλλά δεν είναι ανήθικο εάν δεν έχεις γνώση.

Το μεγάλο φιλοσοφικό πρόβλημα είναι κατά πόσο είμαστε υποκειμενικοί ή κρύβουμε την υποκειμενικότητά μας κάτω από την κοινωνική ανάγκη ή πίεση. Δηλαδή, δεν τίθεται καν το ζήτημα ενός επιπέδου ειλικρίνειας. Τίθεται και το ζήτημα της πολυεπίπεδης ειλικρίνειας, στο οποίο ελέγχεται αν αυτό που πιστεύεις ότι πιστεύεις το πιστεύεις πραγματικά, ή αν απλά έμαθες να το βάζεις σε προτεραιότητα έναντι εκείνου που πιστεύεις πραγματικά.

Ναι σωστό είναι αυτό και έχει να κάνει με το πόσο ειλικρινής είσαι με τον εαυτό σου και αν είσαι σε θέση να καταλάβεις τι γίνεται στο μυαλό σου (το οποίο είναι αρκετά δύσκολο σε κάποιες περιπτώσεις), αλλά αυτό είναι μεγάλη κουβέντα που πιάνει πολλά θέματα. Μέχρι στιγμής συζητάμε για το πρώτο λέβελ, το επιφανειακό και πιο συνειδητό.

[Cecily Anne]

ισχύουν όλα

βάλ' της να δει βιντεάκια με διάφορους τύπους/τύπισσες που εκτιμά και
δημόσια εκφράζουν παρόμοια προβλήματα, έχει άπειρα στο γιουτιουμπ

εμένα όταν με είχε πιάσει κατάθλιψη σχεδόν με την ψωρίαση
και τις βλάβες και τις αλλοιώσεις μια φίλημου βρήκε φωτο της
καρντάσιαν και μου είπε:
"να μωρή, μέχρι κι η καρντάσιαν έχει ψωρίαση"

εε, τότε είδα τη ζωή μ άλλο μάτι

Ναι, θα το συζητήσω σε άλλη φάση με κάποιον ειδικό, γιατί τώρα με το Λοκ Ντάουν καταλαβαίνεις τί γίνεται Παρεπιπτόντως υπήρχε ένα ντοκιμαντέρ μιας ψυχιατρικής μελέτης που έβαζαν έναν ανορεξικό και έναν παχύσαρκο να ανταλλάζουν γεύματα και με είχε σοκάρει. Είδα μισό βιντεάκι και το έκλεισα κλαίγοντας.

Σωστή σε όλα. Η φίλη σου εργάζεται;

Ναι, δόξα τω θεώ.

[stavmanr]

Δεν είναι απαραίτητο.
Μπορείς να λες κάτι το ψευδές χωρίς να γνωρίζεις ότι είναι ψευδές. Πχ. τα παιδιά προχτές στο νήμα με το Μετρό που υποστήριζαν ότι οι δράστες είναι αλγερινοί.
Τα παιδιά αυτά δεν είχαν έλειμμα ειλικρίνειας. Ειλικρινέστατα ήταν. Έβλεπαν παντού γύρω τους αλγερινούς! Ήταν τόσο βέβαιοι που σοκαρίστηκαν όταν έμαθαν πόσο λάθος ήταν. Δεν έγραψαν στο φόρουμ για τα επόμενα 3 λεπτά!

Αυτό που θέλω να πω είναι ότι η ανειλικρίνεια δεν ταυτίζεται με το ψεύδος. Το ψεύδος είναι ευρύτερη έννοια κι αφορά την διερεύνηση του συσχετισμού μεταξύ δύο γεγονότων ή εννοιών στα πλαίσια της λογικής μεθόδου.

Οκ τότε έχουμε διαφορετικούς ορισμούς. Αντικειμενικά το Α μπορεί να είναι ψευδές ή αληθές. Ψέμματα είναι όταν λες το αντίθετο από αυτό που πιστεύεις. Δηλαδή εγώ διαφοροποιώ το "λες κάτι ψευδές" από το "λες ψέμματα". Το δεύτερο έχει πρότερη γνώση και είναι ανήθικο, σε αντίθεση με το πρώτο που μπορεί μεν να έχει αρνητικές επιπτώσεις αλλά δεν είναι ανήθικο εάν δεν έχεις γνώση.

Ψέμα (ψευδές) είναι όταν λες διαφορετικό από αυτό που ισχύει.
Αν σου γράψω 1+1=2, και δεν το πιστεύω, δεν λέω ψέματα. Εκφράζω μία μαθηματική αλήθεια.

Είναι όμως ανειλικρινές επειδή δεν ταυτίζεται με την εσωτερική μου πεποίθηση για το τί συνιστά αλήθεια.

[Naida]

Ναι, δόξα τω θεώ.

Πάλι καλά. Να έχει επαφή με κόσμο. Γενικά είναι ένα θλιμμένο άτομο ή χαρούμενο;

[Winston Smith]

Οκ είναι θέμα ορισμών. Εγώ αυτόν τον ορισμό χρησιμοποιώ

Ψέμα ή ψέμμα είναι μια πρόταση που λέγεται από κάποιον με σκοπό να πείσει το κοινό του ότι είναι αληθής, ενώ ο ίδιος συνειδητά γνωρίζει ότι η πρόταση είναι αναληθής.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A8%CE%AD%CE%BC%CE%B1

[nowhere]

Κάνεις λάθος. Δυστυχώς θεωρούνται ταμπού ακόμα αυτά τα θέματα. Ψυχολόγοι ψυχίατροι κτλ. Στην φίλη μου είχα πει πως πρέπει να δει ψυχολόγο γιατί ήταν πολύ άσχημα, έκανε βλακείες, εξεφτελιζόταν και μόνο που δεν με έβρισε. Ήξερε μάλιστα πως πήγαινα κι' εγώ σε ψυχολόγο.

δεν κάνω.άλλο πράγμα αν προσβάλλεται κάποιος και άλλο αν χρησιμοποιείται σαν προσβολή

[νύχτα]

Ναι, θα το συζητήσω σε άλλη φάση με κάποιον ειδικό, γιατί τώρα με το Λοκ Ντάουν καταλαβαίνεις τί γίνεται Παρεπιπτόντως υπήρχε ένα ντοκιμαντέρ μιας ψυχιατρικής μελέτης που έβαζαν έναν ανορεξικό και έναν παχύσαρκο να ανταλλάζουν γεύματα και με είχε σοκάρει. Είδα μισό βιντεάκι και το έκλεισα κλαίγοντας.

είναι στενάχωρα, ναι

χρειάζεται όλοι να βοηθούμε στην απενεχοποίηση
τέτοιων θεμάτων, είναι μεγάλο πρόβλημα η άγνοια
και η άρνηση και μεγάλο κρίμα για τον ίδιο τον πάσχοντα
που αυτοπεριορίζεται και βασανίζεται, ενώ υπάρχει ελπίδα
για κάτι καλύτερο, αν όχι για απόλυτη γιατρειά