Leitmotifs στα όνειρα

[tipiti klop]

Θα αναφέρω κι εγώ ένα όνειρο που δεν μπορώ να εξηγήσω. Το είδα ένα βράδυ σε μια πλαγιά του Ολύμπου. Πρέπει να πω ότι κάθε χρόνο περνάω 2-3 βραδιές μόνος στον Όλυμπο και κύριο μέλημα μου είναι όπου κατασκηνώνω να μην υπάρχει ψυχή όπως και κανένα σημάδι ανθρώπινης ύπαρξης.
Για 2-3 μέρες δεν μιλάω σε κανένα και δεν βλέπω κανένα. Μα, το όνειρο διαφωνεί. Τη δεύτερη νύχτα είδα ότι ένα παράξενο ζώο γρατζουνούσε τη σκηνή μου. Βγήκα έξω τρομαγμένος για να βρω δυο τύπους να με περιμένουν. Μου είπαν ότι λίγο παρακάτω υπήρχε ένα χωριό κρυμμένο από τον υπόλοιπο κόσμο. Τους ακολούθησα και πράγματι βρέθηκα σε ένα μέρος ξένο. Γεμάτο ανθρώπους. Εκεί οι πρόθυμοι βουνίσιοι μου έμαθαν τα μυστικά τους. Πως να κατευθύνεις έναν αετό, πως να αλλάξεις το χρώμα σε ένα περιστέρι. Μια ζωή κοινωνική, κρυφή και απλή. Για εμένα που είμαι σχεδόν μισάνθρωπος ήταν έκπληξη και ίσως ίσως μια υπενθύμιση ότι δεν είμαι τόσο αντικοινωνικός όσο πιστεύω. Το όνειρο τελείωσε. Η ζωή μου άλλαξε από τότε.

Να, λοιπόν, που για άλλη μια φορά ο Πορφύριος απομονώνεται από τους ανθρώπους κάπου στον Όλυμπο. Να νιώθει εντελώς μόνος μέσα στη Φύση, σαν το αγρίμι.

Μόνο που αυτή τη φορά, μέσα στο όνειρο, δεν θα τον επισκεφτεί ένα από τα συνηθισμένα αγρίμια που πιθανά τριγυρίζουν τα βράδια, γύρω από το αντίσκηνο. Ένα αγρίμι παράξενο, αυτό που υπάρχει μέσα του, θα γρατσουνίσει τη σκηνή τόσο έντονα, που θα τον ταράξει.
Και επειδή το αγρίμι, δεν μιλά ( μας υποδεικνύει μια προγλωσσική ηλικία, προτού ακόμα μάθουμε να μιλάμε), στο όνειρο γίνεται η ΥΠΕΡΒΑΣΗ. Το αγρίμι ΘΑ ΜΙΛΗΣΕΙ μέσα από τους δυο ανθρώπους που τον περιμένουνε να βγει, ώστε να τον καθοδηγήσουν.
Και θα τον οδηγήσουνε σε ένα χωριό ΚΡΥΜΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΥΠΟΛΟΙΠΟ ΚΟΣΜΟ.
Θα τον οδηγήσουν σε ένα τόπο κρυμμένο από τον υπόλοιπο ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ. Δηλαδή σε ένα συναισθηματικό τοπίο που ο Πορφύριος το έχει κρύψει μέσα του καλά, που δεν το αγγίζει πλέον.
Αυτό το τοπίο μαγεύει τον Πορφύριο, μέσα στην απλότητά του.

Τι είναι αυτά που συμβαίνουν εκεί; Ποιες μυστικές τέχνες μπορεί να μάθει;
Πως να κατευθύνεις έναν αετό, πως να αλλάξεις το χρώμα σε ένα περιστέρι.
Νομίζω πως αυτή είναι η πιο ποιητική στιγμή στο όνειρο.
Η στιγμή που μας θυμίζει, πόσο μαγικό υπήρξε για μας, να νιώθουμε για πρώτη φορά το τράνταγμα στα χέρια μας από τη δύναμη του χαρταετού, το χρώμα που κυλούσε αβίαστα σε κάθε πουλί που ζωγραφίζαμε, αφού το λευκό δεν ήταν ποτέ η επιλογή, στο λευκό μας χαρτί. Έτσι το περιστέρι άλλαζε χρώματα.

Μα περισσότερο και ίσως πιο σημαντικό από αυτό, η αίσθηση μιας παρουσίας, δίπλα μας, πάνω μας, με προθυμία να μας καθοδηγήσει. Και με αγαθή καρδιά.
Οι βουνίσιοι... Η εικόνα των γονιών μας όπως θα μπορούσαν, ή όπως κατάφερναν κάποιες σπάνιες στιγμές να είναι.
Η κρυμμένη απλότητα μέσα μας, όταν το μόνο που χρειαζόμαστε ήταν να αγαπάμε και να ανακαλύπτουμε.

Και η προδοσία αυτής της απλότητας, που ξεσήκωσε θύελλα μέσα μας, και μας έκανε αγρίμια.

Όμως το αγρίμι, δεν θέλει απλά να εκδικηθεί τους ανθρώπους, δίκαια μισώντας τους.
Θέλει, πιο πολύ, και πιο βαθειά, κάτω από την επιφάνεια του μίσους, να επιστρέψει στο μόνο πράγμα που έχει σημασία: στην απλότητα της αγάπης.

[Saliveros]

Δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι τα όνειρα έχουν κάποιον "σκοπό".
Αν εννοείς κάποιαν επιβιωτική αξία, πιθανότατα έχουν. Ξεσκαρτάρισμα της μνήμης, εξάσκηση των αντανακλαστικών, πολλές θεωρίες έχουν διατυπωθεί. Όλα τα είδη με ανεπτυγμένους εγκεφάλους ονειρεύονται, άρα σε κάτι χρησιμεύουν, δεν είναι μάλλον απλές τυχαίες παρενέργειες του ύπνου (που κι η δική του χρησιμότητα στην εξέλιξη δεν έχει γίνει απόλυτα κατανοητή έτσι κι αλλιώς).
Ιδίως στον άνθρωπο, που κατ' εξοχήν καταπιέζει πολλές ορμές του, πράγματι τα συναισθήματα πρέπει να έχουν την πρωτοκαθεδρία, να τα σκηνοθετούν.

Δεν είμαι σίγουρος για τα όνειρα των ζώων μα πιστεύω ότι έχουν περιορισμένη ακτίνα. Έχεις δίκιο ότι ο σκοπός είναι ασαφής μα σκοπός υπάρχει αφού τα όνειρα είναι απαραίτητα. Σκέψου ότι άνθρωποι που έχουν να κοιμηθούν μέρες ονειρεύονται στον ξύπνιο τους. Πέρα από την επιβιωτική ίσως αξία του το όνειρο είναι απαλλαγμένο από όλα αυτά που έχουμε καταπιέσει. Δρα δηλαδή τόσο ελεύθερα όσο και αινιγματικά για να μας υποδείξει μικρά δράματα που μας ταλανίζουν και πιθανότατα ζητά να επιλυθούν, είτε στην αγκαλιά του Μορφέα είτε στην πραγματική ζωή.
Συμφωνώ ότι καθοδηγούνται από το συναίσθημα.

Το πρόβλημά μου με τον "σκοπό" των ονείρων είναι ότι υπονοεί πως "δημιουργήθηκαν" από κάποιον (ποιόν:).
"Λειτουργία" των ονείρων μου κάθεται καλύτερα.
Ακόμα κι αν δεν είναι παρά υποπροϊόντα του ύπνου, ωστόσο το γεγονός ότι δεν είναι πάντα ασυνάρτητα συνονθυλεύματα εικόνων και αναμνήσεων, αλλά έχουν κάποιο συντακτικό, σημαίνει ότι εντάσσονται στην συνολική εγκεφαλική δραστηριότητα. Κι αν, τελικά, ωφελούν σε κάτι, τότε θα υπόκεινται σε επιλογή.

Θα αναφέρω κι εγώ ένα όνειρο που δεν μπορώ να εξηγήσω.

SpoilerShow

Το είδα ένα βράδυ σε μια πλαγιά του Ολύμπου. Πρέπει να πω ότι κάθε χρόνο περνάω 2-3 βραδιές μόνος στον Όλυμπο και κύριο μέλημα μου είναι όπου κατασκηνώνω να μην υπάρχει ψυχή όπως και κανένα σημάδι ανθρώπινης ύπαρξης.
Για 2-3 μέρες δεν μιλάω σε κανένα και δεν βλέπω κανένα. Μα, το όνειρο διαφωνεί. Τη δεύτερη νύχτα είδα ότι ένα παράξενο ζώο γρατζουνούσε τη σκηνή μου. Βγήκα έξω τρομαγμένος για να βρω δυο τύπους να με περιμένουν. Μου είπαν ότι λίγο παρακάτω υπήρχε ένα χωριό κρυμμένο από τον υπόλοιπο κόσμο. Τους ακολούθησα και πράγματι βρέθηκα σε ένα μέρος ξένο. Γεμάτο ανθρώπους. Εκεί οι πρόθυμοι βουνίσιοι μου έμαθαν τα μυστικά τους. Πως να κατευθύνεις έναν αετό, πως να αλλάξεις το χρώμα σε ένα περιστέρι. Μια ζωή κοινωνική, κρυφή και απλή. Για εμένα που είμαι σχεδόν μισάνθρωπος ήταν έκπληξη και ίσως ίσως μια υπενθύμιση ότι δεν είμαι τόσο αντικοινωνικός όσο πιστεύω. Το όνειρο τελείωσε.

Η ζωή μου άλλαξε από τότε.

Πολύ ενδιαφέρον. Δεν φανταζόμουν ότι τα όνειρα μπορούν να επιδράσουν τόσο άμεσα.
Πώς άλλαξε; Δώσε μια ιδέα, αν θέλεις.

[Saliveros]

SpoilerShow

"Θυμάμαι" ότι έχω πάρει, με την μεσολάβηση και εγγύηση του γαμπρού μου, ένα δάνειο 2 εκατομμυρίων € από την Εμπορική Τράπεζα της Πλατείας Κοτζιά (sic), δεν έχω ούτε σεντ για να αποπληρώσω τόκους ή κεφάλαιο και δεν έχω ιδέα πού το ξόδεψα. Αισθάνομαι μεγάλο άγχος.
Πολύ συχνά μάλιστα περνάω έξω από την Τράπεζα και σκέφτομαι πώς να μπω μέσα χωρίς να γίνω αντιληπτός και μου ζητήσουν να πληρώσω.
Άλλες φορές, πρόκειται να συναντήσω τον γαμπρό μου, ο οποίος θα ζητήσει να μάθει τι έγινε με το δάνειο,
Σχεδόν πάντα, το θέμα επιλύεται με διάφορους τρόπους, "συνειδητοποιώντας" ότι:
- Έχω ήδη εξοφλήσει το δάνειο.
- Δεν πήρα ποτέ δάνειο.
- Το έχει εξοφλήσει ο γαμπρός μου.
- Το έχω δει στον ύπνο μου.
- Το βλέπω αυτή τη στιγμή στον ύπνο μου (!)

Κι όλα αυτά, δίχως να έχω πάρει ποτέ στη ζωή μου οποιοδήποτε δάνειο από Τράπεζα!

Ξεκινάμε με την Εμπορική Τράπεζα της Πλατείας Κοτζιά (όλα με κεφαλαία), και ο νους μας πάει ότι πρόκειται για μια Θηλυκή Ιδέα, που εξαιτίας των μεγάλων και πολλών τίτλων της υποψιαζόμαστε ότι είναι η Μητέρα στη Μεγάλη Δόξα της, δηλαδή όταν εμείς είμαστε ανήμπορα πιτσιρίκια. Ιδού λοιπόν, η Μεγάλη μας Τράπεζα στην Κεντρική Πλατεία, η Εθνική μας... Όμως για μισό λεπτό...
Εδώ υπάρχει κάποιο προφανές λάθος. Το όνειρο την ονομάζει Εμπορική, ενώ στην Πλατεία Κοτζιά βρίσκεται η Εθνική Τράπεζα.
Θα μπορούσαν να υπάρχουν αρκετές ερμηνείες για αυτό.
Όμως αφού στο όνειρο υπάρχει ένας "γαμπρός" , ίσως δεν θα ήταν λάθος να υποθέσουμε ότι στον όρο ¨Τράπεζα" συμπεριλαμβάνεται και η Αδελφή, που μαζί με τη Μητέρα, αποτελούν δυο πολύ σημαντικές θηλυκές παρουσίες στη ζωή του ονειρευόμενου. Δυο σε ένα, λοιπόν.

Τώρα, με δεδομένο ότι ο πατέρας είναι πολύ μεγάλης ηλικίας, όλος ο συσσωρευμένος ΠΛΟΥΤΟΣ της τρυφερότητας και του ενδιαφέροντος των θηλυκών της οικογένειας θα έπρεπε ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΙΚΑ να πάνε στον Διάδοχο Σαλίβερο, κάτι το οποίο, όπως κάθε μικρό αγόρι, πάντα λαχταρούσε.
Όμως τα πράγματα δεν έχουν ακολουθήσει τη φυσιολογική τους τροπή.
Ένας εισβολέας, ένας γαμπρός μαϊντανός έχει ξεφυτρώσει καταμεσής, μονοπολώντας όχι μόνο το συζυγικό ενδιαφέρον της αδελφής, αλλά και τον θαυμασμό της μητέρας, η οποία ασυνείδητα τον ορίζει ως το νέο στήριγμα της οικογένειας, εκτοπίζοντας τον μικρό Σαλίβερο.
Τέρμα λοιπόν τα χάδια και τα φιλιά, τα βλέμματα γεμάτα θαυμασμό, η ποθητή διαδοχή στη θέση του ανήμπορου πια πατέρα.
Τα πάντα περνούν από τη διαμεσολάβηση του γαμπρού, που έχει θρονιαστεί στη θέση του κυρίαρχου αρσενικού μέσα στην οικογένεια.
Τι σκαρφίζεται λοιπόν ο πιτσιρικάς μέσα στην απόγνωσή του; Αφού δεν μου επιτρέπεται να ΕΧΩ τα πλούτη των μεγάλων θηλυκών Τραπεζών, μπορώ τουλάχιστον ΝΑ ΤΑ ΔΑΝΕΙΣΤΩ. Και επειδή δεν μου τα δίνουνε απευθείας, θα βάλω μεσολαβητή τον απαράδεκτο γαμπρό, ο οποίος έχει τα μεγάλα μέσα και θα ΕΓΓΥΗΘΕΙ ότι τα πράγματα θα αποκατασταθούν χωρίς να διαταραχτεί το στάτους κβο. (που φτάσαμε!).

Εννοείται ότι ο μικρός Σαλίβερος κατασπαταλάει το υπερμεγέθες ποσό, γιατί στην αγάπη δεν μπορείς παρά να είσαι άπληστος... Εννοείται ότι μετά δεν θυμάται τίποτα. Γιατί παρ' όλο που και η μητέρα και η αδελφή συμβάλλουν πολύ στη διαμόρφωση της σεξουαλικότητας ενός αγοριού, αυτές οι σχέσεις είναι ανομολόγητες και απαγορευμένες, παρ' όλο που είναι φοβερά ζωτικές (οιδιπόδειο κλπ).
Ταυτόχρονα, ο άδικος κόσμος των μεγάλων του ζητάει να "πληρώσει" για την απαγορευμένη κατάχρηση.
Ευτυχώς το όνειρο, βρίσκει πολλές διεξόδους ώστε και το δάνειο να έχει ξεκοκκαλιστεί, και να μη χρειαστεί τελικά να πληρώσει.
Σε κάποια καλή εκδοχή το πληρώνει ο γαμπρός.
Γιατί τι να λέμε τώρα. Ο γαμπρός... ΘΑ ΤΟ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΑΥΤΟ.

Μερικές παρατηρήσεις:
- Δάνεια παίρνουμε από τις Τράπεζες, κι είναι όλες θηλυκού γένους...
- Για τη μαμά μου, δεν έπαψα ποτέ να είμαι ο χαϊδεμένος της, κι ας την αντιμετώπιζα από την εφηβική μου ηλικία
μέχρι και τον θάνατό της κρατώντας αποστάσεις, με τη στάση μου να είναι κρύα, σχεδόν απορριπτική.
Μέχρι τα 10 μου περίπου, όμως, ήμασταν όλο αγκαλιές και χαδάκια. (το οιδιπόδειο εξασφαλισμένο )
Όσο για την αδελφή μου, επειδή είναι 5 χρόνια μεγαλύτερή μου, με είχε ελαφρώς του κλώτσου και του μπάτσου, μέχρι που παντρεύτηκε.
- Αυτό το όνειρο άρχισα να το βλέπω σε μεγάλη ηλικία, ίσως μετά τα 60 μου.

Πολύ καλή ανάλυση ωστόσο.

Και για να μη ξεχνιόμαστε: Πρόκειται για συχνά επαναλαμβανόμενο όνειρο, στις περισσότερες λεπτομέρειές του.

[tipiti klop]

Μερικές παρατηρήσεις:
- Δάνεια παίρνουμε από τις Τράπεζες, κι είναι όλες θηλυκού γένους...
Υπάρχουν και δάνεια "αρσενικού γένους" (τοκογλύφοι) και εκεί τα πράγματα ίσως γίνουν πολύ ζόρικα, γιατί όπως ο Σάιλοκ θα μπορούσαν να ζητήσουν σάρκα για αποπληρωμή.
- Για τη μαμά μου, δεν έπαψα ποτέ να είμαι ο χαϊδεμένος της, κι ας την αντιμετώπιζα από την εφηβική μου ηλικία
μέχρι και τον θάνατό της κρατώντας αποστάσεις, με τη στάση μου να είναι κρύα, σχεδόν απορριπτική.
Μέχρι τα 10 μου περίπου, όμως, ήμασταν όλο αγκαλιές και χαδάκια. (το οιδιπόδειο εξασφαλισμένο )
Όσο για την αδελφή μου, επειδή είναι 5 χρόνια μεγαλύτερή μου, με είχε ελαφρώς του κλώτσου και του μπάτσου, μέχρι που παντρεύτηκε.
- Αυτό το όνειρο άρχισα να το βλέπω σε μεγάλη ηλικία, ίσως μετά τα 60 μου.

Να πούμε λίγο, πως ο παράγοντας χρόνος, μπορεί να γίνει ιδιαίτερα δυσανάγνωστος στα όνειρα. Με αυτό θέλω να πω ότι ο γαμπρός μπορεί να εμφανίστηκε όταν ήσουν σε αρκετά προχωρημένη ηλικία, πολύ μακριά από την παιδική. Ωστόσο η παρουσία του μπορεί να "κλείδωσε" για σένα σε ένα συγκεκριμένο ρόλο, που να επανέφερε την πρωτογενή οιδιπόδεια ανάμνηση στο προσκήνιο. Επανέφερε δηλαδή, τη μεγάλη αγάπη, την απογοήτευση, την απαγόρευση.
Το γεγονός ότι το βλέπεις μετά τα 60 πάλι δεν λέει τίποτα. Τα συναισθήματα δεν αναγνωρίζουν το χρόνο, και επομένως την ηλικία, αλλά μονάχα το αν είσαι ζωντανός.

Και για να μη ξεχνιόμαστε: Πρόκειται για συχνά επαναλαμβανόμενο όνειρο, στις περισσότερες λεπτομέρειές του.
Ο επιμένων (το ασυνείδητο επιμένει) νικά. Γιατί αυτό και αν σου κινεί την περιέργεια! Και αφού μας δήλωσες ότι το μόνο τάχα μου που σου έχει απομείνει είναι η περιέργεια, πάνω σε αυτό ακριβώς θα σε ταλανίσει.
Πάντως είναι ένα ευφυές και τυπικά φρουδικό όνειρο, με τα κυρίαρχα αρσενικά, τους Διαδόχους κτλπ

[1451]

Ένα άλλο σετ επαναλαμβανόμενων ονείρων για το οποίο ήδη έχω γράψει στο νήμα περί ονείρων αλλά το ξαναγράφω εδώ επειδή είναι σχετικό με το θέμα, είναι οι βρικόλακες.
Η τοποθεσία και ο χρόνος παραμένουν ίδια. Αιωρούμαι πάνω από μια αποθήκη τη νύχτα και βλέπω ξαφνικά ανθρώπους να βγαίνουν από μέσα.
Δυο από αυτούς με βλέπουν και πετάνε προς το μέρος μου γελώντας επειδή τους ανακάλυψα. Μετά πίνουν το αίμα μου από τους καρπούς μου.
Το ίδιο με μια μικρή παραλλαγή είναι να δουλεύω σε κάποιο γραφείο με πλήθος κόσμου μέσα, ξαφνικά παρατηρώ ότι ένας συνάδελφος έχει μεγάλα δόντια και κόκκινα μάτια και λέω φωναχτά, μα αυτός είναι βρικόλακας.
Τότε όλοι με κοιτάνε με κόκκινα μάτια και μεγάλα δόντια για να δείξουν ότι είναι όλοι τους βρικόλακες.
Ευτυχώς έχω καιρό να το δω γιατί μου προκαλεί ταραχή πάντα.

[ksk]

Θα αναφέρω κι εγώ ένα όνειρο που δεν μπορώ να εξηγήσω. Το είδα ένα βράδυ σε μια πλαγιά του Ολύμπου. Πρέπει να πω ότι κάθε χρόνο περνάω 2-3 βραδιές μόνος στον Όλυμπο και κύριο μέλημα μου είναι όπου κατασκηνώνω να μην υπάρχει ψυχή όπως και κανένα σημάδι ανθρώπινης ύπαρξης.
Για 2-3 μέρες δεν μιλάω σε κανένα και δεν βλέπω κανένα. Μα, το όνειρο διαφωνεί. Τη δεύτερη νύχτα είδα ότι ένα παράξενο ζώο γρατζουνούσε τη σκηνή μου. Βγήκα έξω τρομαγμένος για να βρω δυο τύπους να με περιμένουν. Μου είπαν ότι λίγο παρακάτω υπήρχε ένα χωριό κρυμμένο από τον υπόλοιπο κόσμο. Τους ακολούθησα και πράγματι βρέθηκα σε ένα μέρος ξένο. Γεμάτο ανθρώπους. Εκεί οι πρόθυμοι βουνίσιοι μου έμαθαν τα μυστικά τους. Πως να κατευθύνεις έναν αετό, πως να αλλάξεις το χρώμα σε ένα περιστέρι. Μια ζωή κοινωνική, κρυφή και απλή. Για εμένα που είμαι σχεδόν μισάνθρωπος ήταν έκπληξη και ίσως ίσως μια υπενθύμιση ότι δεν είμαι τόσο αντικοινωνικός όσο πιστεύω. Το όνειρο τελείωσε. Η ζωή μου άλλαξε από τότε.

Να, λοιπόν, που για άλλη μια φορά ο Πορφύριος απομονώνεται από τους ανθρώπους κάπου στον Όλυμπο. Να νιώθει εντελώς μόνος μέσα στη Φύση, σαν το αγρίμι.

Μόνο που αυτή τη φορά, μέσα στο όνειρο, δεν θα τον επισκεφτεί ένα από τα συνηθισμένα αγρίμια που πιθανά τριγυρίζουν τα βράδια, γύρω από το αντίσκηνο. Ένα αγρίμι παράξενο, αυτό που υπάρχει μέσα του, θα γρατσουνίσει τη σκηνή τόσο έντονα, που θα τον ταράξει.
Και επειδή το αγρίμι, δεν μιλά ( μας υποδεικνύει μια προγλωσσική ηλικία, προτού ακόμα μάθουμε να μιλάμε), στο όνειρο γίνεται η ΥΠΕΡΒΑΣΗ. Το αγρίμι ΘΑ ΜΙΛΗΣΕΙ μέσα από τους δυο ανθρώπους που τον περιμένουνε να βγει, ώστε να τον καθοδηγήσουν.
Και θα τον οδηγήσουνε σε ένα χωριό ΚΡΥΜΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΥΠΟΛΟΙΠΟ ΚΟΣΜΟ.
Θα τον οδηγήσουν σε ένα τόπο κρυμμένο από τον υπόλοιπο ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ. Δηλαδή σε ένα συναισθηματικό τοπίο που ο Πορφύριος το έχει κρύψει μέσα του καλά, που δεν το αγγίζει πλέον.
Αυτό το τοπίο μαγεύει τον Πορφύριο, μέσα στην απλότητά του.

Τι είναι αυτά που συμβαίνουν εκεί; Ποιες μυστικές τέχνες μπορεί να μάθει;
Πως να κατευθύνεις έναν αετό, πως να αλλάξεις το χρώμα σε ένα περιστέρι.
Νομίζω πως αυτή είναι η πιο ποιητική στιγμή στο όνειρο.
Η στιγμή που μας θυμίζει, πόσο μαγικό υπήρξε για μας, να νιώθουμε για πρώτη φορά το τράνταγμα στα χέρια μας από τη δύναμη του χαρταετού, το χρώμα που κυλούσε αβίαστα σε κάθε πουλί που ζωγραφίζαμε, αφού το λευκό δεν ήταν ποτέ η επιλογή, στο λευκό μας χαρτί. Έτσι το περιστέρι άλλαζε χρώματα.

Μα περισσότερο και ίσως πιο σημαντικό από αυτό, η αίσθηση μιας παρουσίας, δίπλα μας, πάνω μας, με προθυμία να μας καθοδηγήσει. Και με αγαθή καρδιά.
Οι βουνίσιοι... Η εικόνα των γονιών μας όπως θα μπορούσαν, ή όπως κατάφερναν κάποιες σπάνιες στιγμές να είναι.
Η κρυμμένη απλότητα μέσα μας, όταν το μόνο που χρειαζόμαστε ήταν να αγαπάμε και να ανακαλύπτουμε.

Και η προδοσία αυτής της απλότητας, που ξεσήκωσε θύελλα μέσα μας, και μας έκανε αγρίμια.

Όμως το αγρίμι, δεν θέλει απλά να εκδικηθεί τους ανθρώπους, δίκαια μισώντας τους.
Θέλει, πιο πολύ, και πιο βαθειά, κάτω από την επιφάνεια του μίσους, να επιστρέψει στο μόνο πράγμα που έχει σημασία: στην απλότητα της αγάπης.

Θεωρώ οτι δεν εσκαψες πολύ βαθειά...

[tipiti klop]

Ένα άλλο σετ επαναλαμβανόμενων ονείρων για το οποίο ήδη έχω γράψει στο νήμα περί ονείρων αλλά το ξαναγράφω εδώ επειδή είναι σχετικό με το θέμα, είναι οι βρικόλακες.
Η τοποθεσία και ο χρόνος παραμένουν ίδια. Αιωρούμαι πάνω από μια αποθήκη τη νύχτα και βλέπω ξαφνικά ανθρώπους να βγαίνουν από μέσα.
Δυο από αυτούς με βλέπουν και πετάνε προς το μέρος μου γελώντας επειδή τους ανακάλυψα. Μετά πίνουν το αίμα μου από τους καρπούς μου.
Το ίδιο με μια μικρή παραλλαγή είναι να δουλεύω σε κάποιο γραφείο με πλήθος κόσμου μέσα, ξαφνικά παρατηρώ ότι ένας συνάδελφος έχει μεγάλα δόντια και κόκκινα μάτια και λέω φωναχτά, μα αυτός είναι βρικόλακας.
Τότε όλοι με κοιτάνε με κόκκινα μάτια και μεγάλα δόντια για να δείξουν ότι είναι όλοι τους βρικόλακες.
Ευτυχώς έχω καιρό να το δω γιατί μου προκαλεί ταραχή πάντα.

Πράγματι, είναι πολύ ανησυχαστικά τα όνειρα με τους βρυκόλακες, και τα παρεμφερή πλάσματα που κινούνται στα όρια ανάμεσα στο ζωντανό και το νεκρό. Οι δύο τελευταίοι όροι δεν αναφέρονται στη βιολογική λειτουργία, αλλά στο κατά πόσο τα συναισθήματα μας παραμένουν ζωντανά, ή κινδυνεύουν να απορροφηθούν από πλευρές του εαυτού μας που είναι ψεύτικες. (μη ειλικρινείς, καθόλου αυθεντικές). Για παράδειγμα μια πολύ μεγάλη ευαλωσία μπορεί να κρύβεται κάτω από τη μάσκα ενός βίαιου τυπά με αλυσίδες, ή ένας φλογερός θυμός να κρύβεται κάτω από ένα ¨καλοσυνάτο και φιλάνθρωπο" προσωπείο . Όταν αυτά τα ψεύτικα προσωπεία (που το ασυνείδητο καταγράφει ως "νεκρά" γιατί δεν έχουν πραγματική συναισθηματική αξία, είναι υποκατάστατα), προσπαθούν να καταλάβουν όλο τον χώρο, τότε το όνειρο προειδοποιεί ότι επίκειται "εισβολή ", και επικείμενη απονέκρωση. Μια κατάθλιψη με λίγα λόγια, όπου τα πάντα νεκρώνονται, και χάνουν το νόημά τους. Έτσι, γινόμαστε "νεκροί", νεκροί συναισθηματικά, παρ' όλο που βιολογικά δεν έχουμε πεθάνει.

Η λύση για μένα σε τέτοια όνειρα , είναι να ακούσει κανείς σοβαρά την προειδοποίηση, και να μη φοβηθεί, αφού οι θρύλοι των ανθρώπων είναι γεμάτοι από αυτά τα νεκροζώντανα πλάσματα και άλλα παρεμφερή, που σημαίνει ότι δεν είναι κανείς μόνος του, ούτε μοναδικός, σε αυτό που του έχει συμβεί.

[tipiti klop]

Θεωρώ οτι δεν εσκαψες πολύ βαθειά...

Ναι μπορεί, αλλά μόλις δεσμεύτηκες, να δείξεις τι υπάρχει πιο βαθειά στο συγκεκριμένο όνειρο. Θέλω να πω, μην πετάξεις μια φρασούλα και εξαφανιστείς.

[Μπαντάς]

Εγώ βλέπω τελευταία να βγαίνω απ' το ντούς και να τυλίγομαι με μια λευκή καθαρή μοσχομυριστη πετσέτα. Επίσης ως leitmotif τώρα τελευταία ασχολούμαι και με την κηπουρικήν, φυτεύω σπόρους, προσθέτω μέσα σε μόσχους λουλούδια. Κόκκινα κυρίως

Μη ξεχασω να δω σήμερα πως πάει ο κήπος.

[1451]

Μα η νέκρωση του συναισθηματικού εαυτού δεν είναι κάτι που φοβάμαι αλλά κάτι που επιδιώκω. Η ταραχή που μου φέρνουν αυτά τα όνειρα προέρχεται από την αληθοφάνειά τους, νιώθω τον κρύο νυχτερινό αέρα, μυρίζω τον σίδηρο του αίματος που ρέει.

[Saliveros]

Θα ακουστεί πολύ μπανάλ, μιας και μάλλον οι περισσότεροι το βλέπουμε σχεδόν απαράλλαχτο, αλλά ανήκει εδώ έτσι κι αλλιώς:

Τις περισσότερες φορές, όταν οδηγάω στα όνειρά μου, μετά βίας ελέγχω το αυτοκίνητο. Τα πεντάλ τα φτάνω ίσα-ίσα, το ίδιο και το τιμόνι. Το αυτοκίνητο πάει σχεδόν μόνο του, στο τσακ αποφεύγοντας να πέσει πάνω σε αυτοκίνητα ή πεζούς. Σα να υπακούει (αλλά απρόθυμα) στη σκέψη μου.

Και πολύ συχνά δε θυμάμαι πού το έχω παρκάρει. Όπως και ποιο από "τα αυτοκίνητά μου" είχα τελευταία φορά.

[Saliveros]

Εγώ βλέπω τελευταία να βγαίνω απ' το ντούς και να τυλίγομαι με μια λευκή καθαρή μοσχομυριστη πετσέτα. Επίσης ως leitmotif τώρα τελευταία ασχολούμαι και με την κηπουρικήν, φυτεύω σπόρους, προσθέτω μέσα σε μόσχους λουλούδια. Κόκκινα κυρίως

Μη ξεχασω να δω σήμερα πως πάει ο κήπος.

Πολύ θα θέλαμε να μπορούμε να ονειρευόμαστε κατά παραγγελίαν.
Μόνο λίγες φορές, όταν ξυπνήσω από όνειρο και ξανα-κοιμηθώ αμέσως, έχω δει τη συνέχειά του.

[1451]

Όσον αφορά τη μέθοδο μετακινήσεων σε επαναλαμβανόμενα όνειρα, αυτή είναι σχεδόν αποκλειστικά το πέταγμα-αιώρηση. Απλά δεν το ανέφερα εδώ επειδή οι περισσότεροι άνθρωποι τα βλέπουν, δεν είναι κάτι ξεχωριστό δηλαδή κι επομένως ανάξιο εκτεταμένης αναφοράς.
Μόνο μια φορά στη ζωή μου ονειρεύτηκα ότι οδηγούσα κι αυτή ήταν πριν δώσω εξετάσεις για δίπλωμα οδήγησης. Μια νεράιδα ήταν στη θέση του συνοδηγού και με μάθαινε να οδηγώ.
Περιέργως, πέρασα την οδήγηση με την πρώτη προσπάθεια.

[- Casper -]

Θα αναφέρω κι εγώ ένα όνειρο που δεν μπορώ να εξηγήσω. Το είδα ένα βράδυ σε μια πλαγιά του Ολύμπου. Πρέπει να πω ότι κάθε χρόνο περνάω 2-3 βραδιές μόνος στον Όλυμπο και κύριο μέλημα μου είναι όπου κατασκηνώνω να μην υπάρχει ψυχή όπως και κανένα σημάδι ανθρώπινης ύπαρξης.
Για 2-3 μέρες δεν μιλάω σε κανένα και δεν βλέπω κανένα. Μα, το όνειρο διαφωνεί. Τη δεύτερη νύχτα είδα ότι ένα παράξενο ζώο γρατζουνούσε τη σκηνή μου. Βγήκα έξω τρομαγμένος για να βρω δυο τύπους να με περιμένουν. Μου είπαν ότι λίγο παρακάτω υπήρχε ένα χωριό κρυμμένο από τον υπόλοιπο κόσμο. Τους ακολούθησα και πράγματι βρέθηκα σε ένα μέρος ξένο. Γεμάτο ανθρώπους. Εκεί οι πρόθυμοι βουνίσιοι μου έμαθαν τα μυστικά τους. Πως να κατευθύνεις έναν αετό, πως να αλλάξεις το χρώμα σε ένα περιστέρι. Μια ζωή κοινωνική, κρυφή και απλή. Για εμένα που είμαι σχεδόν μισάνθρωπος ήταν έκπληξη και ίσως ίσως μια υπενθύμιση ότι δεν είμαι τόσο αντικοινωνικός όσο πιστεύω. Το όνειρο τελείωσε. Η ζωή μου άλλαξε από τότε.

Να, λοιπόν, που για άλλη μια φορά ο Πορφύριος απομονώνεται από τους ανθρώπους κάπου στον Όλυμπο. Να νιώθει εντελώς μόνος μέσα στη Φύση, σαν το αγρίμι.

Μόνο που αυτή τη φορά, μέσα στο όνειρο, δεν θα τον επισκεφτεί ένα από τα συνηθισμένα αγρίμια που πιθανά τριγυρίζουν τα βράδια, γύρω από το αντίσκηνο. Ένα αγρίμι παράξενο, αυτό που υπάρχει μέσα του, θα γρατσουνίσει τη σκηνή τόσο έντονα, που θα τον ταράξει.
Και επειδή το αγρίμι, δεν μιλά ( μας υποδεικνύει μια προγλωσσική ηλικία, προτού ακόμα μάθουμε να μιλάμε), στο όνειρο γίνεται η ΥΠΕΡΒΑΣΗ. Το αγρίμι ΘΑ ΜΙΛΗΣΕΙ μέσα από τους δυο ανθρώπους που τον περιμένουνε να βγει, ώστε να τον καθοδηγήσουν.
Και θα τον οδηγήσουνε σε ένα χωριό ΚΡΥΜΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΥΠΟΛΟΙΠΟ ΚΟΣΜΟ.
Θα τον οδηγήσουν σε ένα τόπο κρυμμένο από τον υπόλοιπο ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ. Δηλαδή σε ένα συναισθηματικό τοπίο που ο Πορφύριος το έχει κρύψει μέσα του καλά, που δεν το αγγίζει πλέον.
Αυτό το τοπίο μαγεύει τον Πορφύριο, μέσα στην απλότητά του.

Τι είναι αυτά που συμβαίνουν εκεί; Ποιες μυστικές τέχνες μπορεί να μάθει;
Πως να κατευθύνεις έναν αετό, πως να αλλάξεις το χρώμα σε ένα περιστέρι.
Νομίζω πως αυτή είναι η πιο ποιητική στιγμή στο όνειρο.
Η στιγμή που μας θυμίζει, πόσο μαγικό υπήρξε για μας, να νιώθουμε για πρώτη φορά το τράνταγμα στα χέρια μας από τη δύναμη του χαρταετού, το χρώμα που κυλούσε αβίαστα σε κάθε πουλί που ζωγραφίζαμε, αφού το λευκό δεν ήταν ποτέ η επιλογή, στο λευκό μας χαρτί. Έτσι το περιστέρι άλλαζε χρώματα.

Μα περισσότερο και ίσως πιο σημαντικό από αυτό, η αίσθηση μιας παρουσίας, δίπλα μας, πάνω μας, με προθυμία να μας καθοδηγήσει. Και με αγαθή καρδιά.
Οι βουνίσιοι... Η εικόνα των γονιών μας όπως θα μπορούσαν, ή όπως κατάφερναν κάποιες σπάνιες στιγμές να είναι.
Η κρυμμένη απλότητα μέσα μας, όταν το μόνο που χρειαζόμαστε ήταν να αγαπάμε και να ανακαλύπτουμε.

Και η προδοσία αυτής της απλότητας, που ξεσήκωσε θύελλα μέσα μας, και μας έκανε αγρίμια.

Όμως το αγρίμι, δεν θέλει απλά να εκδικηθεί τους ανθρώπους, δίκαια μισώντας τους.
Θέλει, πιο πολύ, και πιο βαθειά, κάτω από την επιφάνεια του μίσους, να επιστρέψει στο μόνο πράγμα που έχει σημασία: στην απλότητα της αγάπης.

Έλα ρε συ. Τι όμορφα που γράφεις. Πολύ συγκινητική και όμορφη η ανάλυση.

[hellegennes]

Μικρός και νέος, έβλεπα συχνά ότι πετούσα.

Ε, ήταν και φρέσκια η ιστορία του Ίκαρου.