Αυτοπεριορισμός δημιουργικότητας
Δημοσιεύτηκε: 04 Απρ 2021, 13:44
Συνάντησα έναν παλιό συνεργάτη και φίλο πριν λίγες μέρες.
Είναι τριάντα χρόνια που απασχολείται σε έναν συγκεκριμένο κλάδο της οικονομίας και είχε φτάσει επαγγελματικά από το μηδέν ( = χωριό του) πάρα πολύ ψηλά ( = δικό του εργοστάσιο). Μετά ξανά στο μηδέν και τώρα που τον είδα έχει αρχίσει να ανεβαίνει πάλι πέντε - πέντε τα σκαλιά προς την κορυφή. Μιλάμε δλδ για τέρμα έμπειρο άνθρωπο, τουλάχιστον στο αντικείμενο του.
Μου είπε το νέο κονσεπτ και τους στόχους του.
Μέσα σε 2-3 λεπτά ήμουν σε θέση να του υποδείξω τα λαθη που έχει κάνει και να του προτείνω και 1-2 κινήσεις που θα τον βοηθούσαν στην προσπάθεια του.
Μου απάντησε με ειλικρίνεια ότι είχα δίκιο σε αυτά που του επισήμανα.
Στο παρελθόν έχουν υπάρξει αρκετές άλλες αντίστοιχες περιπτώσεις.
Το θέμα είναι πως όταν πρόκειται για εμένα , για δικά μου θέματα και δικούς μου σκοπούς , τότε στραβωνομαι εντελώς. Σκέφτομαι εντελώς κοινότυπα και δεν μπορώ να διακρίνω ούτε τα προφανή, πόσο μάλλον να έχω έμπνευση.
Έχει κανείς ανάλογη αίσθηση; Ότι δλδ ενώ μπορεί να κάνει καλά ένα συγκεκριμένο πράγμα , δεν το κάνει οταν ο ίδιος είναι εμπλεκόμενος ;
Τι νομίζετε ότι φταίει;
Σήμερα σκεφτόμουν πως πιθανόν είναι ο φόβος που με περιορίζει. Μπορώ χωρίς φόβο να "πετάξω" την άποψη μου για κάτι που δε με αφορά. Όταν όμως διακυβευεται κάτι προσωπικό ο φόβος, ότι σε περίπτωση αποτυχίας το παλούκι θα μπει στον δικό μου κωλο, με περιορίζει σε αμυντικό παιχνίδι και όχι σε δημιουργικό. Συμφωνείτε; Μπορεί να υπάρχουν και άλλοι λόγοι;
Και τι θα προτείνατε ως αντιμετώπιση;
Προσωπικά σκαρώνω κάτι στο μυαλό μου πολύ καιρό. Αλλά έχω φτάσει σε τέλμα, δεν μπορώ να το αξιολογήσω ελεύθερος από το άγχος και το φόβο της αποτυχίας. Οπότε σκέφτομαι μήπως βάλω έναν τρίτο στο παιχνίδι. Να του εξηγήσω τι σκέφτομαι. Να του ζητήσω να κάνει τις αλλαγές που νομίζει ότι χρειάζονται και να μου παρουσιάσει το προτζεκτ απο την αρχή ως δικό του , ώστε να αισθανθώ ελεύθερος να καταπιαστώ μαζί του δημιουργικά, ως κάτι ξένο πλέον.
Στέκει;
Τι άλλη λύση θα βλέπατε;
Είναι τριάντα χρόνια που απασχολείται σε έναν συγκεκριμένο κλάδο της οικονομίας και είχε φτάσει επαγγελματικά από το μηδέν ( = χωριό του) πάρα πολύ ψηλά ( = δικό του εργοστάσιο). Μετά ξανά στο μηδέν και τώρα που τον είδα έχει αρχίσει να ανεβαίνει πάλι πέντε - πέντε τα σκαλιά προς την κορυφή. Μιλάμε δλδ για τέρμα έμπειρο άνθρωπο, τουλάχιστον στο αντικείμενο του.
Μου είπε το νέο κονσεπτ και τους στόχους του.
Μέσα σε 2-3 λεπτά ήμουν σε θέση να του υποδείξω τα λαθη που έχει κάνει και να του προτείνω και 1-2 κινήσεις που θα τον βοηθούσαν στην προσπάθεια του.
Μου απάντησε με ειλικρίνεια ότι είχα δίκιο σε αυτά που του επισήμανα.
Στο παρελθόν έχουν υπάρξει αρκετές άλλες αντίστοιχες περιπτώσεις.
Το θέμα είναι πως όταν πρόκειται για εμένα , για δικά μου θέματα και δικούς μου σκοπούς , τότε στραβωνομαι εντελώς. Σκέφτομαι εντελώς κοινότυπα και δεν μπορώ να διακρίνω ούτε τα προφανή, πόσο μάλλον να έχω έμπνευση.
Έχει κανείς ανάλογη αίσθηση; Ότι δλδ ενώ μπορεί να κάνει καλά ένα συγκεκριμένο πράγμα , δεν το κάνει οταν ο ίδιος είναι εμπλεκόμενος ;
Τι νομίζετε ότι φταίει;
Σήμερα σκεφτόμουν πως πιθανόν είναι ο φόβος που με περιορίζει. Μπορώ χωρίς φόβο να "πετάξω" την άποψη μου για κάτι που δε με αφορά. Όταν όμως διακυβευεται κάτι προσωπικό ο φόβος, ότι σε περίπτωση αποτυχίας το παλούκι θα μπει στον δικό μου κωλο, με περιορίζει σε αμυντικό παιχνίδι και όχι σε δημιουργικό. Συμφωνείτε; Μπορεί να υπάρχουν και άλλοι λόγοι;
Και τι θα προτείνατε ως αντιμετώπιση;
Προσωπικά σκαρώνω κάτι στο μυαλό μου πολύ καιρό. Αλλά έχω φτάσει σε τέλμα, δεν μπορώ να το αξιολογήσω ελεύθερος από το άγχος και το φόβο της αποτυχίας. Οπότε σκέφτομαι μήπως βάλω έναν τρίτο στο παιχνίδι. Να του εξηγήσω τι σκέφτομαι. Να του ζητήσω να κάνει τις αλλαγές που νομίζει ότι χρειάζονται και να μου παρουσιάσει το προτζεκτ απο την αρχή ως δικό του , ώστε να αισθανθώ ελεύθερος να καταπιαστώ μαζί του δημιουργικά, ως κάτι ξένο πλέον.
Στέκει;
Τι άλλη λύση θα βλέπατε;
