ψυχική υγεία: το μεγαλύτερο πρόβλημα του πλανήτη;

[νύχτα]

Με πρόλαβε η νύχτα

[Winston Smith]

Δεν γίνεται να βιώσεις ένα συναίσθημα που σε κάνει να υποφέρεις (για να αντιληφθείς τον κίνδυνο και την αιτία και να τ@ν αποφύγεις) χωρίς να υποφέρεις.

Και όμως γίνεται. Το ότι υποφέρεις είναι αποτέλεσμα της αντίστασης σου στο συναίσθημα και όχι του ίδιου του συναισθήματος. Αυτό δεν είναι προφανές εύκολα ούτε μπορεί να γίνει με κάποια φιλοσοφική ανάλυση, όπως η παραπάνω, καθώς είναι κάτι καθαρά εμπειρικό.

εννοείς ότι μπορείς να βιώσεις το συναίσθημα
του πένθους φερ' ειπείν χωρίς να υποφέρεις;


ή μιλάτε για κάτι άλλο κι έχω μπερδευτεί;

Ναι δεν είναι αδύνατον. Απλά είναι πολύ δύσκολο γιατί προϋποθέτει την πραγματική αποδοχή του συναισθήματος, την εξαφάνιση της αντίστασής σου σε αυτό. Το πιο απλό παράδειγμα για να καταλάβει κάποιος ότι ένα συναίσθημα αυτό καθ' αυτό δεν σε κάνει να υποφέρεις, αλλά η ψυχολογική αντίστασή σου είναι ο σωματικός πόνος. Ο σωματικός πόνος αυτός καθ' αυτός μπορεί να είναι ακριβώς η ίδια εμπειρία είτε έχεις τραυματιστεί είτε έχεις πιαστεί επειδή έκανες γυμναστική. Στη πρώτη περίπτωση υποφέρεις στη δεύτερη όχι. Το συναίσθημα του πόνου δεν είναι διαφορετικό, αλλά η ερμηνεία του και η ψυχολογική αντίστασή σου σε αυτό και στο τι συνέπειες μπορεί να έχει.

Προφανώς όταν μιλάμε για κάτι σαν το πένθος και την πλήρη αποδοχή του πάμε σε άλλο λέβελ, και είναι πολύ δύσκολο να γίνει. Απλά λέω ότι δεν είναι αδύνατον.

[Winston Smith]

Δεν γίνεται να βιώσεις ένα συναίσθημα που σε κάνει να υποφέρεις (για να αντιληφθείς τον κίνδυνο και την αιτία και να τ@ν αποφύγεις) χωρίς να υποφέρεις.

Και όμως γίνεται. Το ότι υποφέρεις είναι αποτέλεσμα της αντίστασης σου στο συναίσθημα και όχι του ίδιου του συναισθήματος. Αυτό δεν είναι προφανές εύκολα ούτε μπορεί να γίνει με κάποια φιλοσοφική ανάλυση, όπως η παραπάνω, καθώς είναι κάτι καθαρά εμπειρικό.

Δηλαδή, όταν πεθαίνεις ένας αγαπημένος μας άνθρωπος, αν σταματήσουμε να παλεύουμε τα αρνητικά μας συναισθήματα και τα ζήσουμε, θα απελευθερώνονται ενδορφίνες και δεν θα υποφέρεις; Ο λόγος που υποφέρουμε είναι η πάλη;

Κάπως έτσι. Για τις ενδορφίνες βέβαια δεν γνωρίζω, εγώ μιλάω για την υποκειμενική εμπειρία, αλλά πολύ πιθανό να συμβαίνει κάτι τέτοιο.

[νύχτα]

Ναι δεν είναι αδύνατον. Απλά είναι πολύ δύσκολο γιατί προϋποθέτει την πραγματική αποδοχή του συναισθήματος, την εξαφάνιση της αντίστασής σου σε αυτό. Το πιο απλό παράδειγμα για να καταλάβει κάποιος ότι ένα συναίσθημα αυτό καθ' αυτό δεν σε κάνει να υποφέρεις, αλλά η ψυχολογική αντίστασή σου είναι ο σωματικός πόνος. Ο σωματικός πόνος αυτός καθ' αυτός μπορεί να είναι ακριβώς η ίδια εμπειρία είτε έχεις τραυματιστεί είτε έχεις πιαστεί επειδή έκανες γυμναστική. Στη πρώτη περίπτωση υποφέρεις στη δεύτερη όχι. Το συναίσθημα του πόνου δεν είναι διαφορετικό, αλλά η ερμηνεία του και η ψυχολογική αντίστασή σου σε αυτό και στο τι συνέπειες μπορεί να έχει.

Προφανώς όταν μιλάμε για κάτι σαν το πένθος και την πλήρη αποδοχή του πάμε σε άλλο λέβελ, και είναι πολύ δύσκολο να γίνει. Απλά λέω ότι δεν είναι αδύνατον.

μα υπάρχουν διαβαθμίσεις σε όλα τα συναισθήματα

με συγχωρείς που ρωτάω, δεν θα ήθελα να προσβληθείς
σε καμία περίπτωση, μα υπάρχει κάπου αυτή η θεωρία ή
μιλάς εμπειρικά;

μου φαίνεται σχεδόν αδύνατο να ισχύει, δυστυχώς

εύχομαι να μην έχω καταλάβει πλήρως τί εννοείς, γιατί
αν όντως ισχύει, είναι κάτι πολύ ελπιδοφόρο για ανθρώπους
σαν εμένα που πραγματικά υποφέρουμε με το παραμικρό

[esu]

Δεν γίνεται να βιώσεις ένα συναίσθημα που σε κάνει να υποφέρεις (για να αντιληφθείς τον κίνδυνο και την αιτία και να τ@ν αποφύγεις) χωρίς να υποφέρεις.

Και όμως γίνεται. Το ότι υποφέρεις είναι αποτέλεσμα της αντίστασης σου στο συναίσθημα και όχι του ίδιου του συναισθήματος. Αυτό δεν είναι προφανές εύκολα ούτε μπορεί να γίνει με κάποια φιλοσοφική ανάλυση, όπως η παραπάνω, καθώς είναι κάτι καθαρά εμπειρικό.

Τι εμπειρία ήταν αυτή;

[esu]

Ο σωματικός πόνος αυτός καθ' αυτός μπορεί να είναι ακριβώς η ίδια εμπειρία είτε έχεις τραυματιστεί είτε έχεις πιαστεί επειδή έκανες γυμναστική. Στη πρώτη περίπτωση υποφέρεις στη δεύτερη όχι. Το συναίσθημα του πόνου δεν είναι διαφορετικό, αλλά η ερμηνεία του και η ψυχολογική αντίστασή σου σε αυτό και στο τι συνέπειες μπορεί να έχει.

Ατυχές το παράδειγμα.

[Πάνας]

Υπεραναλύσεις... είναι και αυτό μια μη υγιής κατάσταση.

[- Casper -]

Και όμως γίνεται. Το ότι υποφέρεις είναι αποτέλεσμα της αντίστασης σου στο συναίσθημα και όχι του ίδιου του συναισθήματος. Αυτό δεν είναι προφανές εύκολα ούτε μπορεί να γίνει με κάποια φιλοσοφική ανάλυση, όπως η παραπάνω, καθώς είναι κάτι καθαρά εμπειρικό.

Δηλαδή, όταν πεθαίνεις ένας αγαπημένος μας άνθρωπος, αν σταματήσουμε να παλεύουμε τα αρνητικά μας συναισθήματα και τα ζήσουμε, θα απελευθερώνονται ενδορφίνες και δεν θα υποφέρεις; Ο λόγος που υποφέρουμε είναι η πάλη;

Κάπως έτσι. Για τις ενδορφίνες βέβαια δεν γνωρίζω, εγώ μιλάω για την υποκειμενική εμπειρία, αλλά πολύ πιθανό να συμβαίνει κάτι τέτοιο.

Ο λόγος που ανέφερα τις ενδορφίνες είναι γιατί σκέφτηκα την γυμναστική και την μουσική. Όταν τρέχεις κουράζεσαι αλλά ταυτόχρονα νιώθεις και ωραία. Δεν θα έλεγα όμως πως εξαφανίζονται τα αρνητικά συναισθήματα (εδώ δεν κατατάσσω την κούραση στα αρνητικά συναισθήματα. Μπορείς να ξεκίνησες να τρέχεις ενώ είσαι χάλια ψυχολογικά). Με την μουσική πάλι, εγώ όταν είμαι χάλια και βάλω να ακούσω την πιο καταθλιπτική μουσική που υπάρχει, θα με βοηθήσει κάποιες φορές να κλάψω για να βγάλω αρνητικά συναισθήματα από μέσα μου. Οι άνθρωποι που κόβονται (self harm)? Πάλι λένε πως δεν πονάνε λόγω των ορμονών.

Ειλικρινά δεν ξέρω τι παίζει μ' αυτό που λες και δεν μπορώ να διανοηθώ πώς γίνεται. Πρώτα απ' όλα γιατί δεν είμαστε όλοι οι άνθρωποι το ίδιο. Εγώ μπορεί να λέω "υποφέρω, δεν αντέχω" επειδή μου έπεσε το παγωτό αλλά να μπορώ ταυτόχρονα να το ελέγξω στο πι και φι γιατί δεν είναι έντονο. Εσύ μπορεί να χάνεις δικό σου άνθρωπο. Η ψυχολόγος μου έλεγε πάντα "μην πολεμάς τα συναισθήματά σου. Είναι εντάξει να κλαις και να πονάς" και πολλές φορές είναι απελευθερωτικό από το να τα κρατάς μέσα σου και να μην τα δέχεσαι. Δεν είναι κακό να τα ζεις, να μην είσαι καλά και να πονάς. Με το να καταφέρνεις να μην πονάς όμως (και το γράφεις και εσύ σαν να είναι κάτι κακό) μόνο μια περίπτωση μπορώ να σκεφτώ, να είσαι αναίσθητος. Να μην αγαπάς τον άνθρωπο που έφυγε, να το περίμενες πως θα συνέβαινε, να το έχεις εκλογικεύσει φουλ.

[Winston Smith]

Ναι δεν είναι αδύνατον. Απλά είναι πολύ δύσκολο γιατί προϋποθέτει την πραγματική αποδοχή του συναισθήματος, την εξαφάνιση της αντίστασής σου σε αυτό. Το πιο απλό παράδειγμα για να καταλάβει κάποιος ότι ένα συναίσθημα αυτό καθ' αυτό δεν σε κάνει να υποφέρεις, αλλά η ψυχολογική αντίστασή σου είναι ο σωματικός πόνος. Ο σωματικός πόνος αυτός καθ' αυτός μπορεί να είναι ακριβώς η ίδια εμπειρία είτε έχεις τραυματιστεί είτε έχεις πιαστεί επειδή έκανες γυμναστική. Στη πρώτη περίπτωση υποφέρεις στη δεύτερη όχι. Το συναίσθημα του πόνου δεν είναι διαφορετικό, αλλά η ερμηνεία του και η ψυχολογική αντίστασή σου σε αυτό και στο τι συνέπειες μπορεί να έχει.

Προφανώς όταν μιλάμε για κάτι σαν το πένθος και την πλήρη αποδοχή του πάμε σε άλλο λέβελ, και είναι πολύ δύσκολο να γίνει. Απλά λέω ότι δεν είναι αδύνατον.

μα υπάρχουν διαβαθμίσεις σε όλα τα συναισθήματα

με συγχωρείς που ρωτάω, δεν θα ήθελα να προσβληθείς
σε καμία περίπτωση, μα υπάρχει κάπου αυτή η θεωρία ή
μιλάς εμπειρικά;

μου φαίνεται σχεδόν αδύνατο να ισχύει, δυστυχώς

εύχομαι να μην έχω καταλάβει πλήρως τί εννοείς, γιατί
αν όντως ισχύει, είναι κάτι πολύ ελπιδοφόρο για ανθρώπους
σαν εμένα που πραγματικά υποφέρουμε με το παραμικρό

Μιλάω εμπειρικά, αλλά περισσότερα σου στειλα σε πμ.

[Winston Smith]

Δηλαδή, όταν πεθαίνεις ένας αγαπημένος μας άνθρωπος, αν σταματήσουμε να παλεύουμε τα αρνητικά μας συναισθήματα και τα ζήσουμε, θα απελευθερώνονται ενδορφίνες και δεν θα υποφέρεις; Ο λόγος που υποφέρουμε είναι η πάλη;

Κάπως έτσι. Για τις ενδορφίνες βέβαια δεν γνωρίζω, εγώ μιλάω για την υποκειμενική εμπειρία, αλλά πολύ πιθανό να συμβαίνει κάτι τέτοιο.

Ο λόγος που ανέφερα τις ενδορφίνες είναι γιατί σκέφτηκα την γυμναστική και την μουσική. Όταν τρέχεις κουράζεσαι αλλά ταυτόχρονα νιώθεις και ωραία. Δεν θα έλεγα όμως πως εξαφανίζονται τα αρνητικά συναισθήματα (εδώ δεν κατατάσσω την κούραση στα αρνητικά συναισθήματα. Μπορείς να ξεκίνησες να τρέχεις ενώ είσαι χάλια ψυχολογικά). Με την μουσική πάλι, εγώ όταν είμαι χάλια και βάλω να ακούσω την πιο καταθλιπτική μουσική που υπάρχει, θα με βοηθήσει κάποιες φορές να κλάψω για να βγάλω αρνητικά συναισθήματα από μέσα μου. Οι άνθρωποι που κόβονται (self harm)? Πάλι λένε πως δεν πονάνε λόγω των ορμονών.

Ειλικρινά δεν ξέρω τι παίζει μ' αυτό που λες και δεν μπορώ να διανοηθώ πώς γίνεται. Πρώτα απ' όλα γιατί δεν είμαστε όλοι οι άνθρωποι το ίδιο. Εγώ μπορεί να λέω "υποφέρω, δεν αντέχω" επειδή μου έπεσε το παγωτό αλλά να μπορώ ταυτόχρονα να το ελέγξω στο πι και φι γιατί δεν είναι έντονο. Εσύ μπορεί να χάνεις δικό σου άνθρωπο. Η ψυχολόγος μου έλεγε πάντα "μην πολεμάς τα συναισθήματά σου. Είναι εντάξει να κλαις και να πονάς" και πολλές φορές είναι απελευθερωτικό από το να τα κρατάς μέσα σου και να μην τα δέχεσαι. Δεν είναι κακό να τα ζεις, να μην είσαι καλά και να πονάς. Με το να καταφέρνεις να μην πονάς όμως (και το γράφεις και εσύ σαν να είναι κάτι κακό) μόνο μια περίπτωση μπορώ να σκεφτώ, να είσαι αναίσθητος. Να μην αγαπάς τον άνθρωπο που έφυγε, να το περίμενες πως θα συνέβαινε, να το έχεις εκλογικεύσει φουλ.

Όχι δεν μιλάω για εκλογίκευση, μιλάω γι' αυτό που σου είπε η ψυχολόγος σου. Η αποδοχή τους είναι το κλειδί, είτε είναι θετικά, είτε αρνητικά, είτε σε κάνουν να πονάς πολύ είτε λίγο.

Επίσης δεν μιλάω για απάθεια ή αποστασιοποίηση, ούτε να κατεβάζεις ρολά, αυτό είναι ακόμη μία μορφή της μη-αποδοχής της κατάστασης. Μιλάω για το ακριβώς αντίθετο, δηλαδή το να βιώνεις τα συναισθήματα όπως είναι, χωρίς να τα παλεύεις και να προσπαθείς να τα αλλάξεις.

[- Casper -]

Κάπως έτσι. Για τις ενδορφίνες βέβαια δεν γνωρίζω, εγώ μιλάω για την υποκειμενική εμπειρία, αλλά πολύ πιθανό να συμβαίνει κάτι τέτοιο.

Ο λόγος που ανέφερα τις ενδορφίνες είναι γιατί σκέφτηκα την γυμναστική και την μουσική. Όταν τρέχεις κουράζεσαι αλλά ταυτόχρονα νιώθεις και ωραία. Δεν θα έλεγα όμως πως εξαφανίζονται τα αρνητικά συναισθήματα (εδώ δεν κατατάσσω την κούραση στα αρνητικά συναισθήματα. Μπορείς να ξεκίνησες να τρέχεις ενώ είσαι χάλια ψυχολογικά). Με την μουσική πάλι, εγώ όταν είμαι χάλια και βάλω να ακούσω την πιο καταθλιπτική μουσική που υπάρχει, θα με βοηθήσει κάποιες φορές να κλάψω για να βγάλω αρνητικά συναισθήματα από μέσα μου. Οι άνθρωποι που κόβονται (self harm)? Πάλι λένε πως δεν πονάνε λόγω των ορμονών.

Ειλικρινά δεν ξέρω τι παίζει μ' αυτό που λες και δεν μπορώ να διανοηθώ πώς γίνεται. Πρώτα απ' όλα γιατί δεν είμαστε όλοι οι άνθρωποι το ίδιο. Εγώ μπορεί να λέω "υποφέρω, δεν αντέχω" επειδή μου έπεσε το παγωτό αλλά να μπορώ ταυτόχρονα να το ελέγξω στο πι και φι γιατί δεν είναι έντονο. Εσύ μπορεί να χάνεις δικό σου άνθρωπο. Η ψυχολόγος μου έλεγε πάντα "μην πολεμάς τα συναισθήματά σου. Είναι εντάξει να κλαις και να πονάς" και πολλές φορές είναι απελευθερωτικό από το να τα κρατάς μέσα σου και να μην τα δέχεσαι. Δεν είναι κακό να τα ζεις, να μην είσαι καλά και να πονάς. Με το να καταφέρνεις να μην πονάς όμως (και το γράφεις και εσύ σαν να είναι κάτι κακό) μόνο μια περίπτωση μπορώ να σκεφτώ, να είσαι αναίσθητος. Να μην αγαπάς τον άνθρωπο που έφυγε, να το περίμενες πως θα συνέβαινε, να το έχεις εκλογικεύσει φουλ.

Όχι δεν μιλάω για εκλογίκευση, μιλάω γι' αυτό που σου είπε η ψυχολόγος σου. Η αποδοχή τους είναι το κλειδί, είτε είναι θετικά, είτε αρνητικά, είτε σε κάνουν να πονάς πολύ είτε λίγο.

Επίσης δεν μιλάω για απάθεια ή αποστασιοποίηση, ούτε να κατεβάζεις ρολά, αυτό είναι ακόμη μία μορφή της μη-αποδοχής της κατάστασης. Μιλάω για το ακριβώς αντίθετο, δηλαδή το να βιώνεις τα συναισθήματα όπως είναι, χωρίς να τα παλεύεις και να προσπαθείς να τα αλλάξεις.

Η ψυχολόγος μου δεν μου είπε όμως πως δεν θα πονάω όταν σταματήσω να τα πολεμάω. Μου είπε πως ΕΙΝΑΙ ΟΚ να πονάω. Όταν τα πολεμάς απλά υποφέρεις περισσότερο.

[Winston Smith]

Ο λόγος που ανέφερα τις ενδορφίνες είναι γιατί σκέφτηκα την γυμναστική και την μουσική. Όταν τρέχεις κουράζεσαι αλλά ταυτόχρονα νιώθεις και ωραία. Δεν θα έλεγα όμως πως εξαφανίζονται τα αρνητικά συναισθήματα (εδώ δεν κατατάσσω την κούραση στα αρνητικά συναισθήματα. Μπορείς να ξεκίνησες να τρέχεις ενώ είσαι χάλια ψυχολογικά). Με την μουσική πάλι, εγώ όταν είμαι χάλια και βάλω να ακούσω την πιο καταθλιπτική μουσική που υπάρχει, θα με βοηθήσει κάποιες φορές να κλάψω για να βγάλω αρνητικά συναισθήματα από μέσα μου. Οι άνθρωποι που κόβονται (self harm)? Πάλι λένε πως δεν πονάνε λόγω των ορμονών.

Ειλικρινά δεν ξέρω τι παίζει μ' αυτό που λες και δεν μπορώ να διανοηθώ πώς γίνεται. Πρώτα απ' όλα γιατί δεν είμαστε όλοι οι άνθρωποι το ίδιο. Εγώ μπορεί να λέω "υποφέρω, δεν αντέχω" επειδή μου έπεσε το παγωτό αλλά να μπορώ ταυτόχρονα να το ελέγξω στο πι και φι γιατί δεν είναι έντονο. Εσύ μπορεί να χάνεις δικό σου άνθρωπο. Η ψυχολόγος μου έλεγε πάντα "μην πολεμάς τα συναισθήματά σου. Είναι εντάξει να κλαις και να πονάς" και πολλές φορές είναι απελευθερωτικό από το να τα κρατάς μέσα σου και να μην τα δέχεσαι. Δεν είναι κακό να τα ζεις, να μην είσαι καλά και να πονάς. Με το να καταφέρνεις να μην πονάς όμως (και το γράφεις και εσύ σαν να είναι κάτι κακό) μόνο μια περίπτωση μπορώ να σκεφτώ, να είσαι αναίσθητος. Να μην αγαπάς τον άνθρωπο που έφυγε, να το περίμενες πως θα συνέβαινε, να το έχεις εκλογικεύσει φουλ.

Όχι δεν μιλάω για εκλογίκευση, μιλάω γι' αυτό που σου είπε η ψυχολόγος σου. Η αποδοχή τους είναι το κλειδί, είτε είναι θετικά, είτε αρνητικά, είτε σε κάνουν να πονάς πολύ είτε λίγο.

Επίσης δεν μιλάω για απάθεια ή αποστασιοποίηση, ούτε να κατεβάζεις ρολά, αυτό είναι ακόμη μία μορφή της μη-αποδοχής της κατάστασης. Μιλάω για το ακριβώς αντίθετο, δηλαδή το να βιώνεις τα συναισθήματα όπως είναι, χωρίς να τα παλεύεις και να προσπαθείς να τα αλλάξεις.

Η ψυχολόγος μου δεν μου είπε όμως πως δεν θα πονάω όταν σταματήσω να τα πολεμάω. Μου είπε πως ΕΙΝΑΙ ΟΚ να πονάω. Όταν τα πολεμάς απλά υποφέρεις περισσότερο.

Ναι είναι οκ να πονάς. Απλά τη στιγμή της πλήρης αποδοχής του ο πόνος μειώνεται και ίσως σε κάποιες περιπτώσεις εξαφανίζεται, είναι ένα side effect της αποδοχής. Τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο απλά γιατί αυτή την οδηγία της ψυχολόγου σου πολλές φορές προσπαθείς να την υλοποιήσεις (γενικά μιλάω όχι για σένα προσωπικά). Προσπαθείς να μειώσεις το πόνο, προσπαθείς να τον αποδεκτείς και τότε δεν τον αποδέχεσαι πραγματικά, γιατί προσπαθείς να τον αλλάξεις, θεωρείς ότι ο πόνος είναι κάτι κακό που πρέπει να αλλάξει μέσω μιας επιφανειακής αποδοχής, οπότε το side effect το χεις ανάγει στο βασικό objective με αποτέλεσμα να συνεχίζεις να υποφέρεις. Αλλά ναι στην πραγματική αποδοχή του πόνου (το οποίο σημαίνει ότι δεν το θεωρείς κάτι κακό), η υποκειμενική εμπειρία του ότι υποφέρεις αλλάζει δραματικά προς το καλύτερο.

[Prepon]

Στις κοινωνίες που η ανισότητα είναι μεγάλη, έχει παρατηρηθεί αύξηση των ψυχολογικών προβλημάτων.

Όσο πιο ίση είναι μια κοινωνία τόσο λιγότερα ψυχολογικά προβλήματα υπάρχουν και τούμπαλιν.

Επίσης, όσο πιο ίση είναι μια κοινωνία τόσο καλύτερη αντιμετώπιση έχουν τα άτομα με ψυχολογικά προβλήματα και τούμπαλιν.

Πως ορίζεται η κοινωνία με μεγάλη ανισότητα;

Γιατί να είναι μια τέτοια κοινωνία πχ η Αμερική και όχι η Ινδία, μια χώρα με κάστες;

[ΟΥΤΙΣ]

Στις κοινωνίες που η ανισότητα είναι μεγάλη, έχει παρατηρηθεί αύξηση των ψυχολογικών προβλημάτων.

Όσο πιο ίση είναι μια κοινωνία τόσο λιγότερα ψυχολογικά προβλήματα υπάρχουν και τούμπαλιν.

Επίσης, όσο πιο ίση είναι μια κοινωνία τόσο καλύτερη αντιμετώπιση έχουν τα άτομα με ψυχολογικά προβλήματα και τούμπαλιν.

Πως ορίζεται η κοινωνία με μεγάλη ανισότητα;

Γιατί να είναι μια τέτοια κοινωνία πχ η Αμερική και όχι η Ινδία, μια χώρα με κάστες;

Τι πως ορίζεται;

Με βάση την ανισότητα των εισοδημάτων. Και μάντεψες σωστά. Τόσο η Αμερική όσο και η Ινδία είναι από τις ανισότερες κοινωνίες του πλανήτη.

[Karolina]

Ναι ειναι το μεγαλυτερο προβλημα του πλανητη.
Μια χρηστρια, η πασιφαη, πολυ σωστα εκανε ενσταση για ενα βλαμενο που παρανομισε κανονικα και εδειξε ποσο σκατοψυχος ειναι,σκοτωνοντας τον σκυλο του και ανεβαζοντας το εδω και καποια πανηλιθια τον υποστηριζουν κιολας.
Ε...πασχει ο πλανητης να τα λεμε αυτα.

Παρα πολλοι οι ψυχικα αρρωστοι και ακομα περισσοτεροι εδω.
Μπραβο Πασιφαη,μαζι σου!