Μη αναγνωσμένη δημοσίευση
από AlienWay » 11 Απρ 2020, 15:11
Είδα ένα όνειρο σήμερα.
Εν μέσω της καραντίνας λόγω κορονοϊού, μια φίλη μου που διαμένει στην Αθήνα, με προσκάλεσε μέσω τηλεφώνου να μεταβώ εκεί για να κάνουμε μια βόλτα στην πόλη. Εδώ υπάρχουν πολλές ονειρικές παραδοχές.
1ον: Είχα κάποιο είδος άδειας ώστε σε αντίθεση με όλους τους άλλους Έλληνες, να μπορώ –όπως και η φίλη μου- να μετακινούμαι ελεύθερα, παρά την απαγόρευση, ωστόσο αυτό δεν ήταν απολύτως σαφές.
2ον: Τόσο η «Αθήνα», όσο και η «Θεσσαλονίκη» του ονείρου, ήταν πόλεις σχεδόν άδειες. Αυτό δεν σχετιζόταν άμεσα με την καραντίνα, εφόσον πολλές φορές βλέπω όνειρα όπου κινούμαι σε άδειες, ολιγοφώτιστες πόλεις, όπου ελάχιστα διαμερίσματα κατοικούνται.
3ον: Στο όνειρο θεωρούνται «φυσιολογικό» το να μεταβώ με το αυτοκίνητό μου στην Αθήνα για μόλις μία βόλτα, παρά το γεγονός ότι η απόσταση μεταξύ Αθήνας και Θεσσαλονίκης ήταν ίδια με αυτή που υπάρχει στον συνειδητό κόσμο. Για κάποιο λόγο με «άγχωνε» το γεγονός ότι όφειλα να καλύψω αυτή την απόσταση και να πραγματοποιήσω τη βόλτα με τη φίλη μου ΠΡΙΝ ξημερώσει, αλλά κατά κάποιον παράδοξο τρόπο, θεωρούσα ότι είχα και χρόνο για να κουρευτώ στο κομμωτήριο της γειτονιάς μου, ώστε να πραγματοποιήσω την μετάβαση, όντας ευπαρουσίαστος.
Πήγα λοιπόν στο κομμωτήριο, όπου κουρευόταν επίσης κάποιος άλλος. Οι καρέκλες όπου κούρευαν τους πελάτες είχαν μεγάλη απόσταση μεταξύ τους, λόγω κορονοιού. Παρά το γεγονός ότι στον συνειδητό κόσμο με κουρεύουν γυναίκες, στο όνειρό μου, με κούρεψε ένας κομμωτής, ο οποίος καθ’ όλη τη διάρκεια του κουρέματος καταμετρούσε τα κρούσματα που καταγράφονταν σε παγκόσμιο επίπεδο, σε πραγματικό χρόνο και σαν να βρισκόταν σε ύπνωση.
Το σκηνικό άλλαξε και πλέον βρισκόμουν στην Αθήνα να κάνω βόλτα με τη φίλη μου στην αδειανή οδό Πατησίων. Είχε ήδη ξημερώσει. Σε κάποια φάση που περιμέναμε να ανάψει ένα φανάρι πράσινο για να διασχίσουμε μια διάβαση, μας πλησίασε ένα σκυλάκι μικρού μεγέθους. Το ρώτησα «σε ποιον ανήκεις εσύ;». Το σκυλάκι μου έκανε νόημα με το κεφάλι, σαν να έλεγε: «Δεν ανήκω σε κανέναν. Θέλετε να με υιοθετήσετε εσείς;». Το συζήτησα με τη φίλη μου και αποφανθήκαμε να μην το πάρει κανείς μας. Του είπα: «Συγνώμη, φίλε μου, δεν μπορώ να σε πάρω μαζί μου στην παρούσα φάση». Εκείνο έκανε μεταβολή και έφυγε κουνώντας την ουρά του. Τότε ξύπνησα.
Ζούμε σε μια οικονομία.