Η επιστημη της αμηχανιας

[Ορέστης 35]

[Ορέστης 35]

Διαφωνω με αυτο που λεει οτι οι αλλοι δεν ασχολουνται τοσο πολυ μαζι μας. Οταν σου κανουν μπουλιγκ ασχολουνται μαζι σου υπερβολικα.

[casper quantum]

Συμφωνώ κι' εγώ (μαζί σου).

Ορέστη όταν πήγαινα ψυχολόγο, επειδή ήμουνα/είμαι πάρα πολύ σκληρή με τον εαυτό μου και τον έκρινα αυστηρά, μου έλεγε πάντα πως μόνο εγώ βλέπω έτσι τον εαυτό μου και πως οι άλλοι είναι πιο επιεικής μαζί μου ή δεν ασχολούνται καν. Οκ, ναι. Ισχύει. Αλλά... ΟΧΙ ΠΑΝΤΑ. Πολλές φορές συμφωνώ πως εμείς οι ίδιοι επειδή θα κρίνουμε αυστηρά τον εαυτό μας για κάτι και θα μας κατηγορήσουμε, θα νιώσουμε αυτόματα ενοχικά, μπορεί να ζητήσουμε και συγγνώμη χωρίς λόγο, επειδή νομίζουμε πως έχουμε κάνει κάτι κακό, ή πως οι άλλοι μας έκριναν ακόμη πιο αυστηρά. Αυτό ισχύει για την πλειοψηφία υποθέτω. Είναι γνωστό πως ο αυστηρότερος κριτής μας είναι ο εαυτός μας (για τους ανθρώπους που έχουν μια άλφα συνείδηση τελοσπάντων).

Όμως ας αναρωτηθεί κανείς γιατί κάποιοι άνθρωποι το έχουν σε πολύ πιο έντονο βαθμό. Δεν είναι μόνο ο χαρακτήρας. Ναι εγώ γεννήθηκα αγχώδης, τελειομανής, και έχω και τάσεις μελαγχολίας πέρα από τον ενθουσιασμό. Η τελειομανία και το άγχος από μόνα τους οδηγούν στην αυτοπαρατήρηση και την σκληρή (αυτο)κριτική. Άρα μπορεί να πει κανείς πως έτσι γεννήθηκα και κανείς δεν ευθύνεται γι' αυτό. Από την άλλη όμως υπάρχουν και άνθρωποι στη ζωή μας που από (πολύ) μικρή ηλικία, και για αρκετό καιρό, μας ασκούσαν πολύ έντονη σκληρή κριτική (καμιά φορά το ίδιο αποτέλεσμα/συνέπειες έχει και το αντίθετο, το παραχαϊδεμα δηλαδή) και μας έκαναν να αμφισβητούμε για όλα τον εαυτό μας, να έχουμε ανασφάλειες και να μην ικανοποιούμαστε με ό,τιδήποτε και αν κάνουμε. Γιατί ποτέ τίποτα δεν είναι αρκετό για τους κριτές μας. Και όλο αυτό ριζώνει βαθιά μέσα μας και δεν είναι εύκολο να ξεφορτωθείς τα κουσούρια που σου αφήνει όσο μεγαλώνεις γιατί μια ζωή θα συγκρίνεις τον εαυτό σου και δεν θα σε ικανοποιεί αυτό που κάνεις εσύ. Θέλει πολλύ δουλειά και συνειδητότητα το όλο εγχείρημα. Αν δεν το ψάξεις μέσα σου και δεν το δουλεύεις καθημερινά, κανείς δεν θα μπορέσει να σε βοηθήσει. Και κανείς δεν θα μπορεί πια να σε ρίχνει άπαξ και καταλάβεις τις δυνατότητες και την αξία σου.

(Σόρρυ αν γράφω άκυρα, δεν επικοινωνώ πολύ λόγω αϋπνίας και δεν είδα ούτε το βίντεο. Ήθελα μόνο να σχολιάσω αυτά που έγραψες γιατί αυτά μου ήρθαν στο μυαλό).

[Ορέστης 35]

Συμφωνω απολυτα με οσα εγραψες, ειναι πολυ ευστοχα. Ειναι δυσκολο να σωπασουν οι επικριτικες φωνες. Αλλα και να ξεχασεις τι σου ελεγαν, εχεις μια ιδεα για τον εαυτο σου που σε υπονομευει.

[casper quantum]

Δυστυχώς. Αλλά προσπαθούμε καθημερινά. Εκλογίκευση Ορέστη. Είναι άδικο να βασανιζόμαστε άδικα αν μη τι άλλο.

[νύχτα]

Δυστυχώς. Αλλά προσπαθούμε καθημερινά. Εκλογίκευση Ορέστη. Είναι άδικο να βασανιζόμαστε άδικα αν μη τι άλλο.

η εκλογίκευση σε γενικές γραμμές είναι χρήσιμο εργαλείο

αλλά σε μπλοκάρει στο να νιώσεις το συναίσθημα σε ολάκερη την έκτασή του,
συνεπώς υπάρχει περίπτωση να το απωθείς μονίμως, ή να το μετατρέπεις σε
άλλο συναίσθημα, πιο βολικό ας πούμε για σένα, με την έννοια του πιο οικείου

για παράδειγμα ο θυμός, όταν δεν εκδηλώνεται σαν θυμός ώστε να μας κάνει
να αισθανθούμε ισχυροί και ενεργητικοί, γίνεται άγχος και μας μεταμορφώνει
σε λυπημένα, παθητικά όντα, που στο δίκιο τους πνίγονται, αντί να διεκδικούν

(δεν ισχύουν για όλους και πάντοτε, φυσικά)

[sys3x]

Ο βι σος έχει ένα από τα καλύτερα κανάλια στο γτ.

[casper quantum]

Σωστά ολα αυτά, συμφωνώ.

Απλά αυτό που λες πως σε μετατρέπει σε λυπημένο και παθητικό ον, ακριβώς εκεί εγώ θα βάλω μπρος την εκλογίκευση για να αναγνωρίσω την αξία μου, τις δυνατότητες μου, να σταματήσω τις συγκρίσεις και γενικά να αγκαλιάσω και να αποδεχτώ τον εαυτό μου στα σημεία που τον χτυπάω αλύπητα χωρίς να υπάρχει λόγος. Στα σημεία πάλι που τον χτυπάω επειδή υπάρχει λόγος, σε κάποια στιγμή με εργαλείο την λογική θα καταλάβω πως δεν έχει νόημα να συνεχίσω να το κάνω, πως κανείς δεν είναι τέλειος και ΔΕΝ μπορεί να είναι, πως σημασία έχει να μάθω από αυτό και να μην το επαναλάβω, και συνεπώς εκεί μπαίνει και η ενεργητικότητα που λες... Άμα το εξασκείς καθημερινά αυτό, ανεβαίνει η αυτοεκτίμηση και δεν επιτρέπεις σε κανέναν να σε μειώνει σκύβοντας απλά το κεφάλι ή ακόμα χειρότερα με το να αυτομαστιγώνεσαι χωρίς αιτία. Μαθαίνεις να κρίνεις και καλύτερα πότε οι σκέψεις που έρχονται είναι ανούσιες ή αν αυτό που κάνεις είναι όντως λάθος ή σωστό για να ξέρεις πότε και πού θα δώσεις σημασία, τι θα διορθώσεις, πώς να συμπεριφερθείς. Γενικά αυτά βέβαια αλλά ο καθένας μας μπορεί να βρει παραδείγματα.

[Ορέστης 35]

Η γνωση ειναι δυναμη αλλα δεν ξερω αν ειναι αρκετη. Πρεπει να δημιουργησεις συνθηκες στη ζωη σου που σε βοηθανε, Εχουν μια φραση η Αμερικανοι: setting yourself up to win

Sysex τωρα ανακαλυψα το καναλι.

[casper quantum]

Γι' αυτό έγραψα πως είναι κάτι που το δουλεύεις καθημερινά. Και αν δεν υπάρχουν οι συνθήκες, εσύ πρέπει να τις δημιουργήσεις. Θα με ρωτήσεις πώς τώρα και δεν θα έχω απάντηση. Ο τρόπος που σκέφτεσαι θα αλλάξει την στάση σου σε πολλά και εκεί που κάποιος άλλος θα κοιτάει αδιέξοδο, εσύ θα μπορείς να δεις λύση ή και ευκαιρία για εξέλιξη. Το setting yourself to win πολύ μ' άρεσε. Εγώ του έβαζα τρικλοποδιές και ήμουν ηττοπαθής. Και όντως έχεις δίκαιο. Την γνώση την είχα. Θεωρητικά ήξερα τι πρέπει να κάνω. Μέχρι όλα αυτά τα ταρακουνήματα και μαθήματα που σου είπα. Δυστυχώς δεν υπάρχει μαγική συνταγή. Για τον καθένα μας ισχύει κάτι διαφορετικό. Τουλάχιστον την γνώση ΚΑΙ ΤΗΝ ΛΟΓΙΚΗ την έχεις. Υπάρχουν ανθρωποι που δεν μπορούν να σκεφτούν λογικά και να βοηθήσουν τον εαυτό τους. Έχεις τα εργαλεία Ορέστη. Απλά είσαι ακόμα κολλημένος στην φάση της ηττοπάθειας και δεν πιστεύεις στον εαυτό σου. Πείσμα και θέληση. Και αλλάζεις συνθήκες σιγά σιγά. Δεν γίνονται όλα από την μια μέρα στην άλλη. Ούτε η αυτοπεποίθηση χτίζεται ως δια μαγείας. Απαιτείται χρόνος και προσπάθεια.