Γιατί ο κόσμος κατάντησε βαρετός δίχως νόημα
Δημοσιεύτηκε: 28 Φεβ 2019, 01:21
Σας μεταφέρω εδώ την γνώμη για το θέμα ενός γνωστού μου απο το διαδίκτυο που έγραφε ωραία και χρησιμοποιούσε το ψευδώνυμο Aspic.
Πιστευε ότι ο κόσμος μας κατάντησε βαρετός επειδή χαθηκε η μαγεία του και η γοητεία των πραγματων αλλά και των ανθρώπων και όλης της ζωής.
Ακόμα, γράφει ότι ένας άλλος λόγος της ανίας είναι ότι αποξενωθήκαμε απο τον θάνατο, κάτι που οι παλαιότεροι δεν το συνήθιζαν.
Πείτε και σεις, αν νομίζετε ότι όντως ο κόσμος και η ζωή μας έγινε ανιαρή και πληκτική και για ποιο λόγο νομίζετε ότι έγινε αυτό.
Εδώ, η γνώμη του Aspic:
"Σκεφτόμουνα που λέτε γιατί ο κόσμος να είναι βαρετός χωρίς νόημα.
Και κατέληξα ότι αυτό οφείλεται σε τρία πράγματα.
Όταν περπατάω μόνος μου και όταν έχω πάνω απο ώρα να καπνίσω και καθαρίζει λίγο το μυαλό, κάποιες φορές πιάνω τον εαυτό μου να βλέπει το περιβάλλον περίπου όπως όταν ήμουν παιδί (περίπου λέω όχι ακριβώς όπως τότε). Και αυτό γίνεται φευγαλέα, δέν διαρκεί πολύ, δυό τρία δευτερόλεπτα, ίσα ίσα που μου φέρνει μιά γεύση νοσταλγίας.
Έχω παρατηρήσει λοιπόν πώς όταν είμασταν παιδιά, κάθε αντικείμενο όσο ταπεινό και να ήταν, είχε μιά αξία. Ακόμη και μιά πέτρα που θα βλέπαμε ήταν κάτι ιδιαίτερο και μοναδικό στα μάτια μας. Μας γοήτευαν τα αντικείμενα, πάσης φύσεως αντικείμενα, φυσικά ή τεχνολογικά, σάν να ήταν μαγικά, σάν να είχαν ψυχή. Αυτο ακριβώς ήταν το νόημα του κόσμου νομίζω.
Όταν αρχίζαμε να πηγαίνουμε σχολείο, η τάξη και η εκπαίδευση μας απόκοβαν σιγά σιγά απο τα αντικείμενα του κόσμου. Τους γυρίζαμε την πλάτη με υπεροψία σάν ευτελή άνευ αξίας και αυτά ξεθώριαζαν, χάναν το νόημά τους.
Στην ενήλικη ζωή τα πράγματα του κόσμου χαθήκαν οριστικά απο τα μάτια μας, γύρω μας υπάρχει μιά θολή εικόνα, απροσδιόριστη, ένας κενός γαλακτώδης κόσμος, μιά παχύρευστη ουσία που μας εμποδίζει να έχουμε επαφή με τα αντικείμενα.
Οι παλιοί άνθρωποι νομίζω διατηρούσαν μιά πιο διαυγή αντίληψη των πραγμάτων απο ότι εμείς οι σύγχρονοι, για αυτό και ο κόσμος για αυτούς ήταν λιγότερο βαρετός.
Αυτό ήταν το πρώτο, το δεύτερο είναι ότι σάν παιδιά πάλι είχαμε ανάγκη να ακούμε ιστορίες για μαγικούς κόσμους. Και αυτούς τους κόσμους πάλι, όπως τα αντικείμενα, όταν μεγαλώσαμε τους εγκαταλείψαμε.
Οι παλιοί άνθρωποι πάλι νομίζω πώς τους διατήρησαν. Πίστευαν σε αυτούς και συμμετείχαν σε γιορτές, τελετές κλπ. πέραν του πραγματικού κόσμου, σάν να ήταν πιο καθοριστικές για την ζωή τους απο τα απλά καθημερινά πράγματα.
Και το τρίτο είναι ο θάνατος, που όπως λένε αρκετοί έχουμε αποξενωθεί απο αυτόν και δέν είναι μέρος της ζωής όπως στους παλιότερους.
Νομίζω λοιπόν ότι ο κόσμος είναι βαρετός γιατί παραείναι πραγματικός, βαρύς συμπαγής και ασήκωτος (το βαρετός απο το βάρος βγαίνει;)."
Πιστευε ότι ο κόσμος μας κατάντησε βαρετός επειδή χαθηκε η μαγεία του και η γοητεία των πραγματων αλλά και των ανθρώπων και όλης της ζωής.
Ακόμα, γράφει ότι ένας άλλος λόγος της ανίας είναι ότι αποξενωθήκαμε απο τον θάνατο, κάτι που οι παλαιότεροι δεν το συνήθιζαν.
Πείτε και σεις, αν νομίζετε ότι όντως ο κόσμος και η ζωή μας έγινε ανιαρή και πληκτική και για ποιο λόγο νομίζετε ότι έγινε αυτό.
Εδώ, η γνώμη του Aspic:
"Σκεφτόμουνα που λέτε γιατί ο κόσμος να είναι βαρετός χωρίς νόημα.
Και κατέληξα ότι αυτό οφείλεται σε τρία πράγματα.
Όταν περπατάω μόνος μου και όταν έχω πάνω απο ώρα να καπνίσω και καθαρίζει λίγο το μυαλό, κάποιες φορές πιάνω τον εαυτό μου να βλέπει το περιβάλλον περίπου όπως όταν ήμουν παιδί (περίπου λέω όχι ακριβώς όπως τότε). Και αυτό γίνεται φευγαλέα, δέν διαρκεί πολύ, δυό τρία δευτερόλεπτα, ίσα ίσα που μου φέρνει μιά γεύση νοσταλγίας.
Έχω παρατηρήσει λοιπόν πώς όταν είμασταν παιδιά, κάθε αντικείμενο όσο ταπεινό και να ήταν, είχε μιά αξία. Ακόμη και μιά πέτρα που θα βλέπαμε ήταν κάτι ιδιαίτερο και μοναδικό στα μάτια μας. Μας γοήτευαν τα αντικείμενα, πάσης φύσεως αντικείμενα, φυσικά ή τεχνολογικά, σάν να ήταν μαγικά, σάν να είχαν ψυχή. Αυτο ακριβώς ήταν το νόημα του κόσμου νομίζω.
Όταν αρχίζαμε να πηγαίνουμε σχολείο, η τάξη και η εκπαίδευση μας απόκοβαν σιγά σιγά απο τα αντικείμενα του κόσμου. Τους γυρίζαμε την πλάτη με υπεροψία σάν ευτελή άνευ αξίας και αυτά ξεθώριαζαν, χάναν το νόημά τους.
Στην ενήλικη ζωή τα πράγματα του κόσμου χαθήκαν οριστικά απο τα μάτια μας, γύρω μας υπάρχει μιά θολή εικόνα, απροσδιόριστη, ένας κενός γαλακτώδης κόσμος, μιά παχύρευστη ουσία που μας εμποδίζει να έχουμε επαφή με τα αντικείμενα.
Οι παλιοί άνθρωποι νομίζω διατηρούσαν μιά πιο διαυγή αντίληψη των πραγμάτων απο ότι εμείς οι σύγχρονοι, για αυτό και ο κόσμος για αυτούς ήταν λιγότερο βαρετός.
Αυτό ήταν το πρώτο, το δεύτερο είναι ότι σάν παιδιά πάλι είχαμε ανάγκη να ακούμε ιστορίες για μαγικούς κόσμους. Και αυτούς τους κόσμους πάλι, όπως τα αντικείμενα, όταν μεγαλώσαμε τους εγκαταλείψαμε.
Οι παλιοί άνθρωποι πάλι νομίζω πώς τους διατήρησαν. Πίστευαν σε αυτούς και συμμετείχαν σε γιορτές, τελετές κλπ. πέραν του πραγματικού κόσμου, σάν να ήταν πιο καθοριστικές για την ζωή τους απο τα απλά καθημερινά πράγματα.
Και το τρίτο είναι ο θάνατος, που όπως λένε αρκετοί έχουμε αποξενωθεί απο αυτόν και δέν είναι μέρος της ζωής όπως στους παλιότερους.
Νομίζω λοιπόν ότι ο κόσμος είναι βαρετός γιατί παραείναι πραγματικός, βαρύς συμπαγής και ασήκωτος (το βαρετός απο το βάρος βγαίνει;)."
