Θέλεις να μου πεις δηλαδή ότι η νευροεπιστήμη παραδέχεται ότι οι αναλύσεις που κάνει είναι παραπλανητικές δεδομένου ότι προέρχονται από λειτουργίες του εγκεφάλου;tipiti klop έγραψε: ↑15 Απρ 2019, 17:31(...)
Αντιστρέφοντας δηλαδή τα ποιητικά συμπεράσματα του Δανέζη, η νευροβιολογία υποστηρίζει ότι ο εγκέφαλος είναι εκείνος που παραπλανεί. Σε μερικές μάλιστα περιπτώσεις η εικόνα- κατασκεύασμα του εγκεφάλου γίνεται τόσο παραπλανητική που αγγίζουμε πλέον την παθολογία της τρέλας.
(...)
(Αντιστροφή του επιχειρήματός σου).
Η ισοπέδωση του επιχειρήματος δεν οδηγεί σε παραγωγική συζήτηση.Άρα λοιπόν αν η Νέα (και καλά) Εποχή έχει ένα μήνυμα να εμπεδώσει, δεν είναι πως θα λυτρωθεί από την πλάνη των αισθήσεων, αλλά πως θα λυτρώσει τις αισθήσεις (που είναι παράθυρα προς τον Κόσμο) από τις πλάνες του εγκεφάλου (και των ανεγκέφαλων)
Το γεγονός ότι οι αισθήσεις πλανώνται δεν σημαίνει ότι πρέπει να βγάλουμε τα μάτια μας και τα αφτιά μας. Σημαίνει ότι πρέπει να αρχίσουμε να εκπαιδεύουμε τον εγκέφαλό μας να μην παραδίνεται σε εκείνες. Η ύπαρξη των αισθήσεων είχε το σκοπό να φτάσουμε στο σημείο να αντιληφθούμε ότι πλέον οι ίδιες αποτελούν εργαλεία για την κατανόηση του κόσμου κι όχι αυτοσκοπό.
Αυτό που εξασκείται στις καλές τέχνες δεν είναι η όραση αλλά το φιλτράρισμα των προϊόντων της όρασης. Αλλιώς θα έπρεπε πχ. να βλέπουμε βελτίωση των μυώπων αν τους βάζαμε να κοιτούν έργα τέχνης (βελτίωση της αίσθησης).Και για να ιντριγκάρουμε ακόμα περισσότερο το θέμα να πούμε , ότι τον 19ο αιώνα, πολύ πριν δηλαδή από τις ανακαλύψεις της Φυσικής, οι Ιμπρεσσιονιστές έφτασαν να αποδώσουν, ΚΟΙΤΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗ ΦΥΣΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, (ζωγράφιζοντας δηλαδή πάντα επί τόπου και εκ του φυσικού), αυτή τη διάλυση των ορίων, όπου τα πράγματα δεν γίνονται αντιληπτά πλέον ως προς το τι τα διαχωρίζει, αλλά ως προς αυτό που τα ενώνει.
Αυτό σημαίνει αν θέλετε, ότι η όραση , κάποιων τουλάχιστον που την έχουν επίμονα εξασκήσει, μπορεί να συλλάβει και τη δεύτερη φύση των όντων, όχι πια σαν ξεχωριστών μονάδων, αλλά σαν μερών ενός όλου.
Όταν λέμε φιλτράρισμα αισθήσεων, εννοούμε παραγωγή βαθύτερων νοημάτων και συλλογισμών που να συνδέουν τη διαίσθηση με την εκάστοτε αίσθηση ή και με ομάδα αισθητηριακών ερεθισμάτων.
Όχι η όραση. Η νόηση. Η τέχνη. Που η διαισθητική της αλήθεια είναι ανώτερου επιπέδου από τις στεγνές μηχανιστικές επιστήμες.Ποια μαθηματικά δηλαδή και ποια νόηση; Η όραση προείπε αυτό που θα ανακάλυπτε η επιστήμη. Αυτή η πλανεμένη...
Και πολύ καλά έκανες. Ως τώρα συζητούσαμε με τους υπόλοιπους στο νήμα για χαρτιά, ληξιαρχικές πράξεις και τυπογραφικά σφάλματα... Επιτέλους, ξεκολλήσαμε από το "χάρτινο τσίρκο".YΓ, Ομολογώ ότι στις τελευταίες παραγράφους μου, Δανεζίζω λίγο. Το έκανα όμως για λόγους γήτευσης και απο-πλάνησης των συνομιλητών μου.
Κρατώ για το τέλος το πιο ιντριγκαδόρικο:
Δεν υπάρχει επιστημονικός ορισμός της τρέλας.Σε μερικές μάλιστα περιπτώσεις η εικόνα- κατασκεύασμα του εγκεφάλου γίνεται τόσο παραπλανητική που αγγίζουμε πλέον την παθολογία της τρέλας.
Τρελό ονομάζουμε εκείνον που ξεφεύγει, πέρα από ένα όριο, από τις κοινωνικές νόρμες. Πρόκειται δηλαδή περισσότερο για όρο κοινωνιολογικής προέλευσης, παρά ψυχολογικής.
Γι' αυτό και ο εξπέρ της μουσικής, Άκης Πάνου, σε συμβουλεύε
<<Μουσικό διάλειμμα>>
"Ασ' τον τρελό στην τρέλα του και μην τον συνεφέρεις
τί κρύβει μέσα το μυαλό ενός τρελού δεν ξέρεις.
Μπορεί να βρει στην τρέλα του αυτά που ’χει ποθήσει
και που δεν αξιώθηκε να δει και ν’ αποκτήσει!
Βρε άσ’ τον τρελό στην τρέλα του άσ’ τονε στο όνειρό του
Τον κόσμο αυτό σιχάθηκε κι έφτιαξε ένα δικό του."