Σε αυτό το νήμα θα παρουσιάσω κάπως πιο ολοκληρωμένα το δικό μου κοσμολογικό μοντέλο που πηγάζει από μία ερμηνεία της κβαντικής θεωρίας.
Έχω αναφερθεί σε πολλά νήματα σε αυτό αλλά αποσπασματικά. Θα προσπαθήσω τώρα να συγκεντρώσω εδώ όλα τα επιμέρους συμπεράσματά μου με κάποια λογική συνέχεια.
Δεν πρόκειται βέβαια για κάποια ολοκληρωμένη θεωρία, αλλά θα προσπαθήσω να είμαι όσο γίνεται συνεπής με τις τρέχουσες γνώσεις, θεωρίες και πειραματικά δεδομένα που διαθέτει η επιστήμη.
Ξεκινώντας, θα αναφερθώ στο πρόβλημα της μέτρησης. Όπως γράφει ο φυσικός Paul Davies:
«Εφ' όσον η επαναστατικότητα της φύσης περιορίζεται στο μικρόκοσμο, ελάχιστοι θα ανησυχήσουν για τη διάλυση της πραγματικότητας αυτού του "μακρινού" κόσμου. Στην καθημερινή ζωή η καρέκλα παραμένει καρέκλα, έτσι δεν είναι;
Βέβαια, αλλά όχι ακριβώς:
Οι καρέκλες αποτελούνται από άτομα. Πώς γίνεται από το συνδυασμό ενός πλήθους φαντασμάτων να έχουμε κάτι πραγματικό και στέρεο; Και τί γίνεται με τον ίδιο τον παρατηρητή; Ποιά είναι αυτή η ιδιαιτερότητα στον άνθρωπο που του δίνει τη δυνατότητα να μετατρέπει ένα σύνολο ακαθόριστων ατόμων σε σαφή πραγματικότητα; Ο παρατηρητής πρέπει υποχρεωτικά να είναι άνθρωπος; Δεν θα μπορούσε να είναι κάποια συσκευή, ένας υπολογιστής ή μια γάτα;
... Ωστόσο, η μακροσκοπική πραγματικότητα αποτελείται από μικροσκοπικές - οι συσκευές συνίστανται από άτομα! Πάλι οι παράξενοι βρόχοι!»
In 2005, he took up the chair of the SETI: Post-Detection Science and Technology Taskgroup of the International Academy of Astronautics. He is also an adviser to the Microbes Mind Forum.
από Wikipedia: http://en.wikipedia.org/wiki/Paul_Davies
Το πρόβλημα της μέτρησης έγκειται ουσιαστικά στην έννοια της κατάρρευσης της κυματοσυνάρτησης. Απλά μιλώντας εκεί που έχουμε ένα κβαντικό σύστημα σε μία πιθανοκρατική πολλαπλότητα πολλών δυνατών καταστάσεων, και αυτό εξελίσσεται ομαλά περιγραφόμενο με μαθηματικές εξισώσεις, ξαφνικά η ομαλότητα και η εξέλιξη αυτή καταρρέει. Όταν συμβαίνει αυτό λέμε ότι έχουμε κάνει μία μέτρηση ή παρατήρηση, η οποία ήταν το αίτιο για την καταστροφή αυτής της πολλαπλότητας δυνατών ενδεχομένων. Στη θέση τους πλέον έχουμε μία βεβαιότητα, μία σαφή, ορισμένη, γνωστή πραγματική κατάσταση για το σύστημα που μόλις μετρήσαμε. Δεν γνωρίζουμε πώς ακριβώς συμβαίνει, ούτε μπορούμε να περιγράψουμε μαθηματικά το φαινόμενο αυτό. Υπάρχουν μόνο ερμηνείες (πολλές) για το τί συμβαίνει πραγματικά.
Σε αυτό το σημείο, επειδή μιλάμε για κοσμολογία, θα πρέπει να αναγάγουμε κάποια πράγματα σε συμπαντικό επίπεδο. Θα κάνω μία παραδοχή εδώ λοιπόν θεωρώντας ότι η κβαντική κατάσταση της πολλαπλότητας (υπέρθεση δυνατών καταστάσεων) είναι πρωτογενής θεμελιώδης νόμος του σύμπαντος. Εννοώ ότι το σύμπαν ξεκινώντας να υπάρχει δεν θα βρισκόταν σε κάποια «μετρημένη» κατάσταση αλλά σε κατάσταση πολλών δυνατών σεναρίων. Ο λόγος για αυτό που υποστηρίζω είναι πως οτιδήποτε βρίσκεται απομονωμένο, ανεξάρτητο και σχετικά ελεύθερο στο σύμπαν - τουλάχιστον σε μικροκοσμικό επίπεδο - βρίσκεται πάντα σε υπέρθεση δυνατών καταστάσεων. Τί θα μπορούσε να είναι πιο «ανεξάρτητο», πιο «ελεύθερο», πιο «απομονωμένο» από το ίδιο το σύμπαν γεννώμενο; Επομένως, θεωρώ πως έστω και για ένα μικροδευτερόλεπτο ολόκληρο το σύμπαν θα βρισκόταν σε κάποια τέτοια μορφή. Δεν μπορώ να εξηγήσω πώς μπορεί να ήταν αυτό το πράγμα αλλά είναι αναγκαίο να το θέσω ως βάση για τη συνέχεια, έστω κι έτσι - προς το παρόν - ασαφές.
ΠΑΡΑΔΟΧΗ 1η: Η υπέρθεση (πολλαπλότητα) πιθανών καταστάσεων είναι πρωτογενής θεμελιώδης νόμος του σύμπαντος.
Θα αναπτύξω σταδιακά όλο το μοντέλο που έχω στο μυαλό μου στις επόμενες αναρτήσεις.
Συνεχίζεται...