Αντίο ΛCDM;

[Σπύρος]

Α, τον παπάρα.

Το σωστό έτσι κι αλλιώς είναι Labda.

ΘΗΒΑΙ = Λ
ΛΑΒΔΑ = 38

ΛΑΒΔΑ + ΛΑΒΔΑ = ΛΑΜΔΑ

Αυτός με τις καραμέλες;

Δεν τον ξέρω. Είναι της οικογένειας των Λαβδακιδών;

[Green Dragon]

Το πρόβλημα με την κοσμολογία είναι η επιστήμη αναγκαστικά κινείται πολλές φορές αντίστροφα, δηλαδή ψάχνει να ταιριάξει μια θεωρία στις παρατηρήσεις ακόμα και αν δεν υπάρχουν αρκετά στοιχεία για να το κάνει όπως μπορεί να το κάνει στην φυσική που ισχύει έξω από το σπίτι μας (και μέσα) με ακριβείς μετρήσεις για ένα σωρό παραμέτρους. Δείτε π.χ. τι χαμός γίνεται με τα equations of state of nuclear matter τα οποία τα φτιάχνουν σε μεγάλο βαθμό με βάση τις παρατηρήσεις μαζών αστέρων νετρονίων. Η παλιά πρόβλεψη που στηριζόταν κυρίως σε υπολογισμούς έλεγε ότι το όριο Oppenheimer-Volkoff ήταν περίπου 3,2 ηλιακές μάζες, αργότερα προέκυψαν άπειρες θεωρίες με μικρές ή μεγαλύτερες διαφορές μεταξύ τους που το έβαζαν αλλού. Υπήρξε μια περίοδος που κυριαρχούσαν equations of state που τοποθετούσαν το όριο στις 1,5 ηλιακές μάζες, δηλαδή λίγο πιο πάνω από το όριο Chandrasekhar και ο μόνος λόγος που έγινε αυτό ήταν πως όλες οι μάζες αστέρων νετρονίων που είχαν μετρηθεί με ακρίβεια μέχρι τότε ήταν περίπου 1,4 Μ. Μόλις άρχισαν να εντοπίζονται και μεγαλύτερα αυτές οι equations of state πήγαν κουβά και αυτό συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Ένας σχετικά πρόσφατος υπολογισμός, που έγινε με βάση τις παρατηρήσεις του LIGO, δηλαδή μετρήσεις και υπολογισμούς και όχι αυθαίρετη προσαρμογή σε αυτά που έχουμε μπροστά μας, την τοποθετούσε στις 2,16 Μ αλλά μάλλον ακυρώνεται και αυτή αφού μετρήθηκε άστρο νετρονίων με 2,35 Μ. Αν δε επιβεβαιωθεί και η μάζα 2,7 Μ ενός άλλου υποψηφίου τότε θα ακυρωθούν σχεδόν όλες οι equations of state που είναι αποδεκτές σήμερα.

Αν επιβεβαιωθεί η μάζα 2.7 Μ τότε δημιουργούνται τρελές παρενέργειες γιατί θα σημαίνει ότι τα neutron star mergings παράγουν τελικά μεγάλα άστρα νετρονίων και όχι μαύρες τρύπες.

[hellegennes]

Αυτό που λες όμως είναι άλυτο πρόβλημα γιατί το μόνο που μπορεί να δώσει απαντήσεις για το όριο της μάζας είναι οι εξισώσεις και οι εξομοιώσεις μας, που όμως βασίζονται σε πράγματα που ήδη ξέρουμε. Είναι αδύνατον να εξετάσουμε παρατηρηιακά πώς συμπεριφέρεται η ύλη σε ένα άστρο νετρονίων.

Ένα δεύτερο πρόβλημα είναι ότι η ταχύτητα περιστροφής θεωρητικά αυξάνει το όριο και ένα τρίτο πρόβλημα είναι ότι τα περισσότερα αστέρια νετρονίων βρίσκονται σχετικά μακριά και η μέτρηση της μάζας τους είναι δύσκολη και με αναλογικά μεγάλο περιθώριο λάθους. Υπάρχει ελπίδα ότι με περισσότερες παρατηρήσεις βαρυτικών κυμάτων θα βρούμε ακριβέστερες μετρήσεις για περισσότερα άστρα. Οι εξισώσεις μας για το θεωρητικό όριο περιορίζονται από το γεγονός ότι δεν ξέρουμε τι ακριβώς κάνει η ύλη στον πυρήνα του νετρονικού άστρου, αν υπάρχει φυσική που δεν ξέρουμε.

[Green Dragon]

Αυτό που λες όμως είναι άλυτο πρόβλημα γιατί το μόνο που μπορεί να δώσει απαντήσεις για το όριο της μάζας είναι οι εξισώσεις και οι εξομοιώσεις μας, που όμως βασίζονται σε πράγματα που ήδη ξέρουμε. Είναι αδύνατον να εξετάσουμε παρατηρηιακά πώς συμπεριφέρεται η ύλη σε ένα άστρο νετρονίων.

Ένα δεύτερο πρόβλημα είναι ότι η ταχύτητα περιστροφής θεωρητικά αυξάνει το όριο και ένα τρίτο πρόβλημα είναι ότι τα περισσότερα αστέρια νετρονίων βρίσκονται σχετικά μακριά και η μέτρηση της μάζας τους είναι δύσκολη και με αναλογικά μεγάλο περιθώριο λάθους. Υπάρχει ελπίδα ότι με περισσότερες παρατηρήσεις βαρυτικών κυμάτων θα βρούμε ακριβέστερες μετρήσεις για περισσότερα άστρα. Οι εξισώσεις μας για το θεωρητικό όριο περιορίζονται από το γεγονός ότι δεν ξέρουμε τι ακριβώς κάνει η ύλη στον πυρήνα του νετρονικού άστρου, αν υπάρχει φυσική που δεν ξέρουμε.

Η παρατήρηση όμως μπορεί να σου πει το εξής απλό: Αφού έχεις άστρο νετρονίων με Χ ηλιακές μάζες, όλα τα μοντέλα που θέτουν το όριο κάτω από Χ είναι λάθος. Πρακτικά βέβαια ψάχνεις κάτι στα τυφλά, να βρίσκεις δηλαδή όλο και μεγαλύτερα άστρα νετρονίων μέχρι να δεις το όριο εμπειρικά (και να κολλήσεις μετά ένα ταιριαστό equation of state που και πάλι όμως μπορεί να είναι λάθος και ας δίνει σωστό αποτέλεσμα σε συγκεκριμένη περίπτωση).

* Δεν είναι αλήθεια ότι δεν μπορεί να προσδιοριστεί με ακρίβεια η μάζα, πολλές φορές μπορούν να την υπολογίσουν με εντυπωσιακή λεπτομέρεια. Εξαρτάται από πολλούς παράγοντες (σε κάποιες περιπτώσεις δεν μπορεί να υπολογιστεί καθόλου)

[hellegennes]

Δεν είναι αλήθεια ότι δεν μπορεί να προσδιοριστεί με ακρίβεια η μάζα, πολλές φορές μπορούν να την υπολογίσουν με εντυπωσιακή λεπτομέρεια. Εξαρτάται από πολλούς παράγοντες (σε κάποιες περιπτώσεις δεν μπορεί να υπολογιστεί καθόλου)

Για τα περισσότερα έγραψα. Υπάρχουν κάποια για τα οποία έχουμε πολύ ακριβείς μετρήσεις αλλά είναι σπάνιο. Συνήθως το περιθώριο λάθους είναι σημαντικό ποσοστό της μάζας.

[Χαοτικός]

Παπαριές όλα. Το σύμπαν δεν διαστέλλεται Το ρουφάει μαύρη τρύπα η οποία το περιβάλει κιόλας σφαιρικά.
Σαν να είναι ένα μπαλόνι του οποίου όλη η εσωτερική επιφάνεια ρουφάει το περιεχόμενο του μπαλονιού.

[hellegennes]

Παπαριές όλα. Το σύμπαν δεν διαστέλλεται Το ρουφάει μαύρη τρύπα η οποία το περιβάλει κιόλας σφαιρικά.
Σαν να είναι ένα μπαλόνι του οποίου όλη η εσωτερική επιφάνεια ρουφάει το περιεχόμενο του μπαλονιού.

Ήδη διατυπωμένη ιδέα αλλά έχει προβλήματα. Το πρώτο εκ των οποίων είναι ότι αυτό απαιτεί να είμαστε το κέντρο του σύμπαντος.

[Antares]

Mου αρέσει αυτή η θεωρία.

Ο Ashtekar είναι ένας από τους αρχικούς πρωτοπόρους της πιο δημοφιλής εναλλακτικής στη θεωρία χορδών, γνωστής ως κβαντική βαρύτητα βρόχου. Στην κβαντική βαρύτητα βρόχου, ο χώρος και ο χρόνος δεν είναι ομαλοί και συνεχείς όπως είναι στη γενική σχετικότητα - αντίθετα αποτελούνται από διακριτά συστατικά, αυτό που ο Ashtekar ονομάζει «κομμάτια ή άτομα χωροχρόνου».

Αυτά τα άτομα του χωροχρόνου συνδέονται σε ένα δίκτυο, με μονοδιάστατες και δισδιάστατες επιφάνειες που τα ενώνουν μεταξύ τους σε αυτό που οι επαγγελματίες της κβαντικής βαρύτητας βρόχου αποκαλούν σπιν αφρό. Και παρόλο που αυτός ο αφρός περιορίζεται σε δύο διαστάσεις, δημιουργεί τον τετραδιάστατο κόσμο μας, με τρεις διαστάσεις του χώρου και μία του χρόνου. Ο Ashtekar το παρομοιάζει με ένα ρούχο. «Αν κοιτάξεις το πουκάμισό σου, μοιάζει με μια δισδιάστατη επιφάνεια», λέει. «Αν πάρετε απλώς έναν μεγεθυντικό φακό, θα δείτε αμέσως ότι είναι όλα μονοδιάστατα νήματα. Απλώς αυτά τα νήματα είναι τόσο πυκνά συσκευασμένα που για όλους τους πρακτικούς σκοπούς, μπορείτε να σκεφτείτε το πουκάμισο ως μια δισδιάστατη επιφάνεια. Έτσι, ομοίως, ο χώρος γύρω μας μοιάζει με ένα τρισδιάστατο συνεχές. Αλλά υπάρχει πραγματικά μια διασταύρωση από αυτά τα [άτομα του χωροχρόνου]».

Και λίγη φιλοσοφία

Θα γνωρίσουμε ποτέ την πραγματική φύση του χώρου και του χρόνου; Τα δεδομένα παρατήρησης από τους ουρανούς ενδέχεται να μην είναι διαθέσιμα σύντομα. Τα εργαστηριακά πειράματα θα μπορούσαν να είναι μια αποτυχία. Και όπως γνωρίζουν καλά οι φιλόσοφοι, τα ερωτήματα σχετικά με την αληθινή φύση του χώρου και του χρόνου είναι πράγματι πολύ παλιά. Αυτό που υπάρχει «είναι τώρα όλα μαζί, ένα, συνεχές», είπε ο φιλόσοφος Παρμενίδης πριν από 2.500 χρόνια. «Όλα είναι γεμάτα από αυτό που υπάρχει». Ο Παρμενίδης επέμενε ότι ο χρόνος και η αλλαγή ήταν ψευδαισθήσεις, ότι όλα παντού ήταν ένα και το αυτό. Ο μαθητής του Ζήνων δημιούργησε διάσημα παράδοξα για να αποδείξει την άποψη του δασκάλου του, υποτίθεται ότι έδειξε ότι η κίνηση σε οποιαδήποτε απόσταση ήταν αδύνατη. Το έργο τους έθεσε το ερώτημα εάν ο χρόνος και ο χώρος είναι κατά κάποιο τρόπο απατηλοί, μια ανησυχητική προοπτική που στοιχειώνει τη δυτική φιλοσοφία για πάνω από δύο χιλιετίες.

https://www.scientificamerican.com/arti ... y-made-of/

Δεν ξέρω βέβαια αν έχουν κάποια σχέση με το θέμα, ίσως στις τελευταίες ερωτήσεις.

Είναι οι παραδοχές μας για το πώς συμπεριφέρεται η υλοενέργεια λανθασμένες και γίνεται να διαλυθεί η υλοενέργεια ή να εμφανιστεί από το πουθενά;

Oι θεωρίες της κβαντικής βαρύτητας δηλαδή θα μπορούσαν να δώσουν μια απάντηση στην ύπαρξη της σκοτεινής ύλης.

https://www.scientificamerican.com/arti ... rk-energy/