Ειδες που σου λεω οτι εχεις μεινει πισω;Μα σαφως υπαρχουν και αλλες θεωριες.Απλα δεν θεωρουνται οι επικρατεστερες,διοτι βολευει πολυ η θεωρια της Μ.Εκρηξης.Και εχει επιστημινικα δεδομενα και συμβαδιζει με την θρησκεια.ΜΕ ΟΛΟΥΣ ΤΑ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΛΑ ΔΗΛΑΔΗ.ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΑΡΚΕΙΤΑΙ ΣΕ ΑΥΤΟ,ειναι πολυ βολικο.
Να ξεκαθαρισω οτι δν παιρνω θεση αν ισχυει η Μ.Ε η οχι.Σιγουρα την πιστευα,αλλα ανοιγοντας τους οριζοντες δεν μπορω μνα μην σκεφτω και αλλες πιθανοτητες.ΟΙ ΟΠΟΙΕΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ.
Οσων αφορούν την πίστη ίσως να είμαι λίγο ανεκτικός στις παράλογες πεποιθήσεις των πιστών. Μπορώ να τις στιγματίσω μέχρι εκεί που μπορεί να με αντιληφθεί ο συνομιλητής μου. Δεν θα επιμείνω, αφού ξέρω ότι τίποτα περισσότερο δεν μπορεί να κερδηθεί. Ο θεός ούτε αποδεικνύεται ούτε διαψεύδεται. Πώς να πείσεις έναν τρελό ότι δεν είναι τρελός…
Όμως, για ένα επιστημονικό θέμα θα επιμείνω, αφού το παράλογο της υπόθεσης, και επιβεβαιώνεται και διαψεύδεται. Η ανεκτικότητα εδώ είναι μεγάλο σφάλμα γιατί όταν το ψέμα διαιωνίζεται, εδραιώνεται ακόμα πιο γερά. Δεν πρέπει, λοιπόν, να είμαστε ανεκτικοί απέναντι στην διαστρέβλωση της αλήθειας όταν βάναυσα οι αγύρτες την κακοποιούν.
Στην εποχή μας οι θρησκευτικές προκαταλήψεις μπορούν να κάνουν μεγάλη ζημιά, γιατί υπονομεύουν όχι μόνο την επιστήμη αλλά και την λογική μας. Ο σεβασμός μας απέναντι στην επιστήμη και την αλήθεια πρέπει να είναι καθολικός και η αντίδρασή μας άμεση.
Από τα σκουπίδια των δεισιδαιμονιών τρέφεται η αγυρτεία και συντηρείται το ψέμα.
Στην άρνηση της θρησκείας η πρώτη ερώτηση είναι «ποιος δημιούργησε τον κόσμο;» Στην κοσμογονία της Αγίας Γραφής δεν θα παραμείνει ο προπαγανδιστής. Υπάρχουν εκεί τόσες γελοιότητες που θέλει να προσπεράσει. Γρήγορα θα περάσει στα… «επιστημονικά» στοιχεία για να μας πείσει.
Η επιστημονική κοινότητα χωρίς να το αντιληφθεί έδωσε και δίνει πολλά επιχειρήματα στην θεολογία που ο μέσος συνομιλητής πολλές φορές δυσκολεύεται να αντιμετωπίσει. Όμως, στην ανάρτηση αυτή καλύτερα να αρχίσουμε από το ισχύον κοσμολογικό πρότυπο της Μεγάλης Έκρηξης, για να κατανοήσουμε το μέγεθος της διαστρέβλωσης, στο θεμελιώδες ερώτημα για την δημιουργία του κόσμου.
Όλα άρχισαν μετά μια δεκαετία περίπου από την καθολική αποδοχή της Γενικής Θεωρίας της Σχετικότητας. Ο Αϊνστάιν βέβαια διατύπωσε τη θεωρία σε γεωμετρία Riemann και την κατανόησε σαν τοπικότητα, ενός χώρου που βρίσκεται σε συμφωνία με τις συντεταγμένες των τεσσάρων διαστάσεων του Minkowski (χωροχρόνος). Αφορά δηλαδή ένα τοπικό σημείο του Σύμπαντος και όχι το Όλο, όμως αυτά είναι ψηλά γράμματα για κείνους που ανυπομονούσαν να δώσουν απαντήσεις στις θρησκευτικές τους προκαταλήψεις.
Πώς έγινε η αρχή;
Κάπως έτσι:
Αν και ο Αϊνστάιν προέβλεψε αρχικά ένα στάσιμο Σύμπαν ο W. De Sitter υπέθεσε ότι αυτό θα μπορούσε και να διαστέλλεται. Ο Freedman έδειξε από το 1922 ότι η διαστολή σύμφωνα με τις εξισώσεις του Αϊνστάιν ήταν εφικτή. Όμως, όταν το 1928 ο Humble απέδειξε ότι η φασματική μετατόπιση των γαλαξιών προς το ερυθρό αποτελεί απόδειξη της απομάκρυνσής τους, θεμελιώνοντας την σταθερά που πήρε το όνομά του, οι υποθέσεις του de Sitter βρήκαν ισχυρό στήριγμα. Όλα αυτά φαινόταν να συγκλίνουν σε μια υπόθεση που έκανε από τον προηγούμενο χρόνο ακόμα ο G. Lemaitre που έλεγε ότι η έκρηξη ενός «πρωταρχικού ατόμου» ήταν η «αιτία» για την Μεγάλη Έκρηξη και την απομάκρυνση της ύλης στον αχανή χώρο του διαστήματος. Ήταν αυτός που έριξε πρώτος την ιδέα.
Και μια ιδέα που μπορεί να στηριχτεί σε ένα επιστημονικό εύρημα, της δίνει κύρος και αποκτά ισχύ επιστημονικής υπόθεσης. Γίνεται με λίγα λόγια πρόταση, αναζητώντας κι άλλους υποστηριχτές. Τότε σπεύδουν φιλόδοξοι ερευνητές αναζητώντας να αναδειχτούν με τις εργασίες τους.
Οι προτάσεις του G. Gamow με την εξέλιξη της κβαντομηχανικής απογείωσαν την «θεωρία»! Ο Fred Hoyle μάλιστα, σε μια ραδιοφωνική εκπομπή, έδωσε και το όνομα: Big Bang βάφτισε χαριτωμένα την Μεγάλη Έκρηξη που θεωρήθηκε σαν μια ιδιομορφία (singularity) μηδενικού σχεδόν όγκου, όμως άπειρης πυκνότητας και θερμοκρασίας.
Το ότι το μοντέλο αυτό (big bang) προτάθηκε το 1927 από έναν ιερέα της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας, τον Αββά GeorgesLemaître, (τότε ήταν μόνο 34 ετών) νομίζω να σας λέει κάτι αυτό. Τότε ο διάσημος αστρονόμος Arthur Eddington, βαθύτατα χριστιανός κι αυτός (κουάκερος και μέλος του «Τάγματος της Αξίας») υποστήριξε με θέρμη τη υπόθεση του Λεμαίτρ εξηγώντας την διαστολή του Σύμπαντος με την μετατόπιση προς το ερυθρό (νόμος του Χάμπλ). Η αρχή είχε γίνει. Πάνω στην προκατάληψη του παπά Λεμαίτρ και του βαθύτατα χριστιανού Έντιγκτον (βλέπε το βιβλίο του «Γιατί πιστεύω στον Θεό: Επιστήμη και θρησκεία όπως το βλέπει ένας επιστήμονας» (Why I Believe in God: Science and Religion, as a Scientist Sees It, 1930) επένδυσαν στο άμεσο μέλλον κι άλλοι επιστήμονες τις εργασίες τους «ολοκληρώνοντας» μια υπόθεση που για κάποιους κατέληξε σε «επιστημονική θεωρία»!
Τότε ήταν που όλοι είχαν να πουν κάτι γι’ αυτήν την ιδιομορφία. Τα παράδοξα της κβαντομηχανικής είχαν πολύ πέραση. Τότε διαδραματίζονταν οι διαμάχες του Αϊνστάιν και του Μπωρ και όλα έδειχναν ότι θα έπρεπε να είμαστε έτοιμοι ακόμα και για τα πιο χοντρά παράδοξα. Οι εκπλήξεις έρχονταν η μια πίσω από την άλλη. Η νέα πραγματικότητα που έκανε την εμφάνισή της, την εποχή εκείνη, ήταν ότι αυτήν δεν μπορούμε να την αποδείξουμε με το πείραμα. Η λογική της φύσης μόνο μια γλώσσα γνωρίζει: τα μαθηματικά! Κι έτσι κρεμάστηκαν όλοι από τις θεωρίες και τις εξισώσεις που περιέγραφαν μαθηματικά μοντέλα και πρότυπα. Χωρίς φιλοσοφική παιδεία η ύλη «εξαϋλώθηκε» σε μαθηματικές οντότητες δυαδικής υπόστασης και εξωτικές θεωρίες που σαν βάση είχαν τα νέα συμπεράσματα της κβαντομηχανικής σύμφωνα με την «Σχολή της Κοπεγχάγης». Η πραγματικότητα εμφανίστηκε διττή. Οι επιστημονικοφανείς ασάφειες τότε άρχισαν, δημιουργώντας επιστημολογικά σφάλματα από τα οποία ακόμα δεν καταφέραμε να απαλλαγούμε, όπως είδαμε στις περασμένες αναρτήσεις.
Στα μέσα του 20ου αιώνα η θεωρία του Big Bang είχε διατυπωθεί στα βασικά της τουλάχιστον σημεία. Αποτελούσε την αρχή των πάντων. Η ύλη που «δημιουργήθηκε» τότε δεν ήταν η μόνη που εκτινάχθηκε, αλλά μαζί της «εκτινάχθηκε» και ο χώρος, τον οποίο θα κατακτούσε από εκείνη τη στιγμή η… νεοδημιουργημένη ύλη. Από εκείνη τη στιγμή δημιουργήθηκε και ο χρόνος που ο Minkowski θεωρούσε αναπόσπαστο από το χώρο των τριών διαστάσεων (χωροχρόνος).
Όμως για να έχουν νόημα οι εξισώσεις του Αϊνστάιν θα έπρεπε να υποθέσουμε ότι όλα ξεκινούν από έναν πεπερασμένο χρόνο 10-43 δευτερολέπτων (σταθερά του Πλανκ) και ένα Σύμπαν που στην αρχική του μορφή κατακτούσε… ένα σημειακό χώρο, δηλαδή μηδενικό!
Πριν από τον χρόνο Πλανκ (10-43) δεν έχει νόημα να μιλάμε. Με την διέλευση του χρόνου και την βοήθεια της κβαντομηχανικής μπορούμε να υποθέσουμε την δημιουργία των στοιχειωδών σωματιδίων φτάνοντας μέχρι την δημιουργία των υλικών του περιοδικού πίνακα του Μεντελέγιεφ που απαρτίζει τα υλικά του παρατηρήσιμου Σύμπαντος. Η σταθερά του Huble καθόρισε την ηλικία του Σύμπαντος, την ταχύτητα των απομακρυσμένων γαλαξιών και την έκταση της ακτίνας του Σύμπαντος.
Η ανακάλυψη των κβάζαρς το 1963 ενίσχυσε την άποψη ότι οι γαλαξίες πραγματικά απομακρύνονται με ιλιγγιώδεις ταχύτητες στα πέρατα του Σύμπαντος, μαζί με την υπόθεση των μαύρων τρυπών, σώματα μεγάλης πυκνότητας και άπειρης βαρύτητας που δεν επιτρέπουν από την επιφάνειά τους την απόδραση ούτε και του φωτός. Όλα τα στοιχεία αυτά καθόρισαν τη θερμοκρασία που βαθμιαία έπεφτε, όσο το Σύμπαν διαστελλόταν. Καθορίστηκε έτσι και η πυκνότητα, όπως και η μάζα του Σύμπαντος! Υπολογίστηκε μάλιστα αυτή σε… 1054 γραμμάρια!
Ενώ η θερμοκρασία υποβάθρου σε 2,7ο Kelvin θεωρήθηκε κατά την δεκαετία 60 και 70 ότι ήταν κατάλοιπο της Μεγάλης Έκρηξης σαν ακτινοβολία που είναι διάχυτη σε ολόκληρο το Σύμπαν. Σαν μαθηματικό μοντέλο, το κοσμολογικό πρότυπο, θεώρησε το Σύμπαν ομοιογενές και ισότροπο. Όμως σε σχέση με την υπάρχουσα σκοτεινή ύλη οι επιστήμονες ακόμα και σήμερα διαφωνούν αν το Σύμπαν είναι «κλειστό» ή «ανοιχτό» που σημαίνει ότι θα διαστέλλεται και θα επεκτείνεται επ’ άπειρον. Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία, λιγότερο από το 10% της μάζας του Σύμπαντος μπορούμε να παρατηρήσουμε. Το υπόλοιπο «υπάρχει» σαν «σκοτεινή ύλη».
Μπορεί η συμπεριφορά των νετρίνων να δημιουργεί σπαζοκεφαλιές, όμως η «θεωρία» του Big Bang αποτελεί σήμερα μια καλά διατυπωμένη μαθηματικά επιστημονική «θεωρία» που δέχονται οι περισσότεροι αφού, λένε, δεν υπάρχει άλλη καλύτερη. Όχι, όχι, αυτό δεν ισχύει. Αυτό είναι παλιό. Έχετε χάσει επεισόδια!
Έχουν προταθεί «λύσεις» που συμπληρώνουν ή διαφοροποιούν το υπάρχον μοντέλο, όπως το πληθωριστικό μοντέλο που προτάθηκε το 1980 από τον A. Guth θεωρώντας την «αρχική έκρηξη» σαν διακύμανση του κενού και αργότερα, προκειμένου να ξεπεραστεί η εξωτική φυσική που δημιουργούσε το υπάρχον πρότυπο ο A. Linde επινόησε την φυσαλίδα κενού που θα γεννούσε άλλες φυσαλίδες και η κάθε μια θα γεννούσε αντίστοιχα μικρά Σύμπαντα! Το σπάσιμο της συμμετρίας της αρχικής φυσαλίδας απ’ όπου θα απελευθέρωνε ενέργεια και από την οποία θα γεννιόταν ο υπόλοιπος υλικός κόσμος δεν λύνει το αρχικό πρόβλημα, της «πρώτης αρχής», την οποία όπως παλιότερα οι Ντεϊστές, ερμήνευαν σαν αρχική ώθηση από το θεό!
Μετά την δεκαετία του 70 εμφανίζεται και η θεωρία των χορδών, εκείνων των εξωτικότατων οντοτήτων, της τάξης των 10-34 του μέτρου και των 11 χωροχρονικών διαστάσεων που πάλλονται σε φοβερά υψηλές συχνότητες, παράγοντας στοιχειώδη σωματίδια της ύλης!
Και δεν είναι μόνο αυτές. Αν ψάξετε θα βρείτε πολλές εναλλακτικές προτάσεις αν και δεσπόζουσα όλων είναι η θεωρία Μ.
Μα τώρα οι «θεωρίες» περιπλέκονται. Η φαντασία οργιάζει και η επιστημονική κοινότητα φαντάζει σαν να παρακολουθεί ένα σίριαλ επιστημονικής φαντασίας. Όμως, όχι για άγνωστους λόγους, το υπάρχον κοινωνικό μας Σύστημα δεν προωθεί τις νέες απόψεις, όπως αρχικά δέχτηκε την υπόθεση του παπά Λεμαίτρ!
Φυσικά όλα αυτά τα σενάρια δεν λέγονται επιστημονικές θεωρίες. Αυτός ήταν ο λόγος που τη λέξη «θεωρία» την τοποθετούσα μέσα σε εισαγωγικά. Η επιστημονική θεωρία είναι η ανώτατη μορφή οργάνωσης της επιστημονικής γνώσης που στηρίζεται σε αξιόπιστους και επιβεβαιωμένους νόμους και πρακτικές που δίνουν μια ολοκληρωμένη αντίληψη για την πραγματικότητα και δεν αποβλέπουν απλά και μόνο να εξηγήσουν εικασίες, όσο και να συνηγορούν αυτές με κάποια επιστημονικά στοιχεία!
Για παράδειγμα είναι αυθαίρετη η υπόθεση της πρωταρχικής έκρηξης που υποτίθεται ότι θα γεννήσει την υπάρχουσα ύλη (1054 γραμμάρια) από μια μηδενικού όγκου σημειακή μοναδικότητα… άπειρης πυκνότητας.
Ολόκληρη η παραπάνω πρόταση στερείται λογικής!
Σαν «γεγονός» θεωρείται κάτι παραπάνω από παράλογη, αν «κάτι» γεννιέται από το «τίποτα» σε χρόνο… μηδέν!
Η ουσιαστικότερος λόγος που κάνει την «υπόθεση» αδύναμη προκειμένου να εξηγήσει τις αιτίες που προκάλεσαν το «συμβάν» είναι τόσο ανύπαρκτες, όσο και ο χρόνος που ένα τέτοιο «γεγονός» λαμβάνει χώρα, ακριβώς εκεί που δεν υπάρχει ούτε χώρος ούτε χρόνος και συνεπώς βρίσκεται εκτός πεδίου φυσικής!
Υποτίθεται πως στηρίζεται στην Γενική θεωρία της Σχετικότητας, όμως είναι αυτή που αναιρεί την λογική για μια τέτοια υπόθεση. Με άπειρη πυκνότητα και θερμοκρασία της προκειμένης ιδιομορφίας οι εξισώσεις δεν έχουν νόημα και δεν μπορούν να λυθούν!
Το άπειρο δεν είναι αριθμός και δεν μπορεί να μειωθεί όσες φορές και να διαιρεθεί!
Συνεπώς οι φιλοσοφικές έννοιες δεν μπορούν να γίνουν δεκτές σαν να πρόκειται για φυσικά μεγέθη. Αυτό δεν είναι επιστημονικά νόμιμο.
Το μηδέν και το άπειρο δεν είναι φυσικά μεγέθη και συνεπώς δεν μπορούν να συνυπολογιστούν στις εξισώσεις της Σχετικότητας!
Είναι αλήθεια ότι κάποιοι νόμοι που απαρτίζουν την θεωρία της Μεγάλης Έκρηξης έχουν νόημα, όταν αναφέρονται σε φυσικά μεγέθη. Τότε οι υπολογισμοί, αντίστοιχα, μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να βγει ένα συμπέρασμα. Όμως σαν σύνολο η εικασία της δημιουργίας του κόσμου με το big bang δεν γίνεται να θεμελιωθεί σε μια επιστημονική υπόθεση, αφού «γεγονός» πριν από το χρόνο Πλανκ δεν μπορούμε να υποθέσουμε.
Ακόμα και η μάζα του Σύμπαντος, η ηλικία, η διαστολή και η μετατόπιση προς το ερυθρό, η ομοιογένεια, η ισοτροπία και η ακτινοβολία υποβάθρου από πλείστους επιστήμονες αμφισβητούνται και επιστημονικά θεμελιώνονται σε διαφορετική βάση. Η σταθερά του Huble διαφορετικά υπολογίζεται, με συνέπεια όλα τα συμπεράσματα που «θεμελιώνανε» την υπόθεση να βρίσκονται σε αμφισβήτηση καθιστώντας την «θεωρία» σε κρίση. Ακόμα και η διαστολή του Σύμπαντος, από πολλούς επιστήμονες (Νάρλικαρ, Αρπ) αμφισβητείται, όπως και η μετατόπιση προς το ερυθρό, βλέπε «φαινόμενο γήρανσης» (age-redshift effect).
Σήμερα είναι γνωστό ότι τα στοιχεία της ύλης συνεχίζουν να δημιουργούνται και χωρίς νέες εκρήξεις big bang, μέσα στους πυρήνες των αστεριών, καταρρίπτοντας και τον αρχικό ισχυρισμό του Gamow για την δημιουργία της ύλης και του Σύμπαντος με την «αρχική έκρηξη».
Αρχικά δέχτηκαν ότι το Σύμπαν διαστελλόταν . Όμως για να μείνει σταθερή η πυκνότητα της ύλης δέχτηκαν ότι αυτό μπορεί να αντισταθμισθεί από την συνεχή και αδιάκοπη δημιουργία της ύλης. Αλλά κι όταν οι μελέτες της κατανομής των ραδιοπηγών απέδειξαν ότι η πυκνότητα μειώνεται, λόγω της διαστολής οι φωστήρες δημιουργιστές υπέθεσαν, ότι η δημιουργία της ύλης αποκλείεται, τουλάχιστον στο βαθμό που δεν υπερβαίνει την αντίστοιχη που καταστρέφεται.
Δεν λέω ότι δεν γίνεται προσπάθεια να βρεθεί λύση, αλλά ότι το big bang αν απέρριπτε μερικές εξωτικές απόψεις και δεχόταν κάποια φυσικά μεγέθη ώστε να έχουν νόημα οι υπολογισμοί των εξισώσεων, σαν τοπικότητα για παράδειγμα, θα είχε κάποιο κύρος να υποστηριχτεί σαν μια επιστημονική υπόθεση. Αντίθετα, έτσι όπως διατυπώθηκε (το 1927) και συνεχίζει να συντηρείται, μόνο την αφέλεια και την θεολογία στηρίζει. Το Σύστημα βολεύεται από τέτοιες εξηγήσεις που δεν τα σπάνε με την καθεστηκυία νοοτροπία. Και σε αυτό φταίει η προκατάληψή μας ότι σώνει και καλά όλα οφείλονται σε μια πρωταρχική έκρηξη. Από τη μια τα εξηγήσαμε όλα κι από την άλλη συμβιβαστήκαμε και με τις θρησκευτικές μας προκαταλήψεις. Τώρα όλοι είναι ευχαριστημένοι.
Όμως υπάρχουν κι άλλες θεωρίες εκτός από το big bang, θα μπορούσε να ρωτήσει κάποιος.
Φυσικά υπάρχουν και διαφορετικές θεωρίες, όπως ήδη ανέφερα πιο πάνω, όμως αυτές δεν προωθούνται από το Σύστημα. Το τελευταίο φαίνεται να έχει συμφέρον να διαιωνίζει την δημιουργία του κόσμου, αν και μου φαίνεται αυτό δεν ισχύει ανάμεσα σε όλους τους επιστήμονες ή ανάμεσα στους υποστηρικτές αυτής της, κοντά ενός αιώνα, «υπόθεσης». Αυτή την «λύση» την υιοθετούν μόνο όσοι δεν βάζουν το μυαλό τους να σκεφτεί παραπάνω. Επαναπαύτηκαν ότι έλυσαν το μυστήριο της… δημιουργίας. Το ότι έπεσαν στην λούμπα των δημιουργιστών δεν συνειδητοποιήθηκε ποτέ. Η εκπαιδευμένη μας λογική και πάλι μπροστά σαν εμπόδιο! Οι εξηγητές των αποκαλυπτικών θρησκειών τρίβουν τα χέρια τους και επιστήμονες σαν τον παπά Λεμαίτρ, τον Έντιγκτον, τον Τεγιάρ ντε Σαρντέν και τον Τέημς Τζηνς δεν θα το πίστευαν ότι μια «επιστημονική» υπόθεση, μια speculation επιστήμη, μπορεί να δίνει απαντήσεις για τόσο καιρό, χωρίς να αναζητούνται αποδείξεις. Το μόνο που απέδειξαν ήταν ότι η ενσωμάτωση της επιστήμης με τις προσωπικές τους προκαταλήψεις τελικά ήταν εύκολη υπόθεση.
Ο μέσος αναγνώστης, πίσω από την «αυθεντία» μπορεί να καταναλώσει εύκολα μασημένη τροφή με αφέλεια.
Ακόμα κι εκείνοι που πρόσφατα έπαψαν να πιστεύουν σε θεούς, η εκπαιδευμένη τους λογική ακόμα ρωτάει: ποιος δημιούργησε τον κόσμο… λες και έχουν τη σιγουριά πως υπήρχε στιγμή που δεν υπήρχε τίποτα!
Σήμερα όλο και περισσότεροι επιστήμονες πιστεύουν ότι ο κόσμος μας είναι αυθύπαρκτος και άπειρος. Η ιδέα του big bang δεν είναι τόσο παράλογη όσο φαίνεται. Πέρα από τις πολλές υποθέσεις που την στηρίζουν, η επιστήμη μπορεί να δεχτεί πολλές από αυτές και ορισμένες να τις επιβεβαιώσει από τα δεδομένα που κατέχει. Όμως αυτή μπορεί να αποτελεί απλά μονάχα μία τοπικότητα στο άπειρο και αχανές Σύμπαν. Ίσως τέτοιες τοπικότητες να βρίσκονται διάσπαρτες, σαν φυσαλίδες, σε ολόκληρο το Σύμπαν που ποτέ δε θα καταφέρουμε να αποδείξουμε, αφού η μια από την άλλη βρίσκονται αν όχι σε «άπειρη» απόσταση, τουλάχιστον σε μια απόσταση μη προσιτή σε μας. Είναι σαν γαλαξίες που ταξιδεύουν σε ένα αέναο τέρμα παρασέρνοντας μαζί τους τεράστια ποσά ύλης, σαν νησίδες μέσα στον άπειρο ωκεανό του πραγματικού Σύμπαντος. Στη δική μας νησίδα μπορεί να έχουμε διαστολή. Αλλού ίσως υπάρχει μία συστολή. Όμως η τοπικότητα αυτή δεν μπορεί να εκφράσει το γενικό χαρακτηριστικό του Σύμπαντος και συνεπώς ότι αυτό έχει ένα αρχικό σημείο εκκίνησης σαν γενικό χαρακτηριστικό του άπειρου! Η έννοια του απείρου δεν μπορεί να γεννήσει τέτοιους περιορισμούς! Μόνο η αφέλεια δεν μπορεί να περιοριστεί στους νόμους της αναγκαιότητας που σαν νόμοι μπορούν να μας κρύψουν την πραγματικότητα.
Στη φύση αρέσει να κρύπτεται («Φύσις κρύπτεσθαι φιλεί») έλεγε ο Ηράκλειτος, που σαν γενικότητα μας περιορίζει να δούμε τα πάντα. Ένα εμπόδιο που βρίσκεται πάντα μπροστά μας. Όμως, εκεί που βρίσκονται τα εμπόδια, εκεί βρίσκεται και η πρόκληση! Γι αυτούς που τολμούν, δεν θα πάψουν ποτέ να αναζητούν την αλήθεια, αφού ξέρουν ότι αυτή είναι σχετική και ιστορικά καθορισμένη.
Ας αφήσουμε τους αφελείς να νομίζουν ότι όλα τα ξέρουν, ότι βρήκαν την αλήθεια και εξήγησαν τα πάντα!
Ναι, η περατότητα του Σύμπαντος είναι μια αυθαιρεσία που μόνο ιδεολογικούς σκοπούς εξυπηρετεί. Η ύλη δεν μπορεί να είναι πεπερασμένη, ακίνητη και συμπιεσμένη σε μια κουκίδα μέσα στην οποία, όπως λέγεται, αρχικά υπήρχαν όλες οι πρωταρχικές αιτίες που θα γεννούσαν την κίνηση, η οποία με τη σειρά της θα γεννούσε τον αχανή χώρο του σύμπαντος και του αιώνιου χρόνου! Παραείναι τραβηγμένη υπόθεση. Ούτε ο χώρος Μινκόφσκι, ούτε η γεωμετρία Ρήμαν προβλέπει τέτοιο μηδενικό χώρο. Γι αυτό δεν είναι νόμιμη επιστημονικά μια τέτοια υπόθεση.
Την λογική αυτή μόνο η θεολογία μπορεί να αποδεχτεί, δογματικά και απόλυτα.
Η δική μας λογική αναγκαστικά εγείρει νέα ερωτήματα που κι αυτά μένουν αναπάντητα. Οι «ειδήμονες» βέβαια θα σπεύσουν να τα «εξηγήσουν» πάλι με υποθέσεις, προκειμένου να πείσουν όχι μόνο εμάς αλλά και τον εαυτό τους ότι η λογική μπορεί να φτάσει στις εσχατιές της δημιουργίας και του σκοπού φτάνοντας και πάλι σε ένα υπερφυσικό ον! Πρέπει να το αντιληφθούμε: είναι μια τελεολογική άποψη που στηρίζει περισσότερο μια ιδεολογία κι όχι μια επιστημονική θέση.
Όμως από την άλλη θα ρωτήσει κανείς: γιατί το Σύμπαν είναι αυθύπαρκτο, άπειρο και αιώνιο;
Η απάντηση μόνο μία μπορεί να είναι: γιατί αυτό εκτός του ότι βρίσκεται σε συμφωνία όχι μόνο με τις επιστημονικές αρχές και τα δεδομένα της επιστήμης (συσσώρευση της γνώσης) αλλά και με τη φιλοσοφία όπου παραμερίζονται όλα εκείνα τα αυθαίρετα και υπερβατικά ερωτήματα της πρώτης αρχής, της ακινησίας της ύλης (αντιτίθεται στην πιο ισχυρή αρχή της διατήρησης της ύλης), της εμφάνισης του θεού (αυθαίρετη και θέση της θεολογίας) και της λογικής (δεν πρέπει να πολλαπλασιάζουμε τους αγνώστους πέραν του δέοντος, αφού ούτως ή άλλως ούτε κι αυτοί μπορούν να απαντηθούν).
Οι απαντήσεις πρέπει να διατυπώνονται με απλότητα και να απαντούν χωρίς να θέτουν νέα ερωτήματα, ιδιαίτερα όταν κι αυτά δεν δίνουν καμιά απάντηση.
Κυρίως όμως ανάμεσα στο δίλημμα: αυθυπαρξία της ύλης ή αυθυπαρξία θεού, είναι προτιμότερο το πρώτο, αφού βρίσκεται σε συμφωνία με όλες τις επιστημονικές αρχές και τα δεδομένα με τα οποία κατανοούμε την εξέλιξη του Σύμπαντος, έχοντας ένα βέλος του χρόνου που κινείται στο άπειρο.
Σαν άπειρο δεν έχουμε το δικαίωμα να του θέσουμε καμιά αρχή!
Ο χρόνος της έκρηξης του big bang λοιπόν είναι στιγμή του απείρου και όχι αρχή δημιουργίας του Όλου. Μόνο έτσι αποφεύγουμε τα λογικά αδιέξοδα.
Το άπειρο Σύμπαν, στο κάτω κάτω ούτε επαληθεύεται ούτε διαψεύδεται, αφού υπερβαίνει κάθε δυνατή εμπειρία, ενώ ταυτόχρονα αποκλείει ένα σωρό ερωτήματα που έτσι κι αλλιώς δεν απαντώνται και μόνο τη θεολογία στηρίζουν.
Όπως λέει και ο Ε. Μπιτσάκης «Η θεωρία της αρχικής έκρηξη και διαστολής έχει έντονο ιδεολογικό χαρακτήρα» κι αυτό δεν πρέπει να μας διαφεύγει. «Το δίλημμα είναι αναπόφευκτο: ή δεχόμαστε την αιωνιότητα της ύλης και τότε η ακινησία και η αρχή της κίνησης είναι ακατανόητες, ή δεχόμαστε τη δημιουργία, αντικαθιστώντας την επιστημονική αντικειμενικότητα με την πίστη» («Το Είναι και το Γίγνεσθαι» σελ. 308 εκδόσεις Δαίδαλος Αθήνα 2003).
Έτσι αντιλαμβάνεστε ότι, αν δεν έχουμε μια ex nihilo δημιουργία, δημιουργία εκ του μηδενός δηλαδή, ουδέποτε θα μπορέσει το Σύμπαν να μεταπέσει στο «μη ον».
Επίσης, αν καταστάσεις υποκβαντικού επιπέδου μπορούν να δημιουργήσουν το «ον» περνώντας από ένα επίπεδο οργάνωσης σε ένα υψηλότερο, αντιλαμβανόμαστε γιατί η ζωή που προϋποθέτει ένα υψηλότερο επίπεδο οργάνωσης εμφανίζεται πολύ αργότερα από την δημιουργηθείσα ανόργανη ύλη.
Ξαναλεω,δεν σημαινει οτι υιοθετω το αρθρο 100/100.υπαρχουν ομως σημεια που συμφωνω και το σιγουρο ειναι οτι μια χαρα βολευει το συστημα η θεωρια της ΜΕ,ομως ΝΑΙ υπαρχουν και αλλες θεωριες,απλα δν υιοθετουνται απο το συστημα,οπως η θεωρια των χορδων,το πληθωριστικο μοντελο,η φυσαλιδα κενου που γεννανε αλλες φυσαλιδες και αλλα συμπαντα,κλπ.
Μία νέα θεωρία για την δημιουργία του σύμπαντος φαίνεται να απορρίπτει το Big Bang. Στη νέα διατύπωση, το σύμπαν δεν ήταν ποτέ μια μοναδικότητα, ή ένα απείρως μικρό και απείρως πυκνό σημείο της ύλης. Στην πραγματικότητα, το σύμπαν μπορεί να μην είχε ποτέ αρχή.
Οπως γράφει ο Σαγιούρα Ντας, ομοσυντάκτης της νέας αυτής μελέτης και θεωρητικός φυσικός στο πανεπιστήμιο Lethbridge της Αλμπέρτα στον Καναδά: «η θεωρία μας δείχνει ότι η ηλικία του σύμπαντος θα μπορούσε να είναι άπειρη»
«Η νέα αυτή θεωρία θα μπορούσε επίσης να εξηγήσει από τι αποτελείται η σκοτεινή ύλη, η μυστηριώδης, αόρατη ουσία που αποτελεί το μεγαλύτερο μέρος της ύλης στο σύμπαν» προσθέτει.
Σύμφωνα με τη θεωρία του Big Bang, το σύμπαν γεννήθηκε 13,8 δισεκατομμύρια χρόνια πριν. Όλη η ύλη που υπάρχει σήμερα ήταν κάποτε συμπιεσμένη σε ένα απείρως πυκνό, απείρως μικρό, πολύ ζεστό σημείο ως μοναδικότητα. Αυτό στη συνέχεια εξερράγη και προκάλεσε το πρώιμο σύμπαν.
Η μοναδικότητα έρχεται από τη θεωρία της γενικής σχετικότητας, του Αϊνστάιν, η οποία περιγράφει πώς η μάζα στρεβλώνει τον χωροχρόνο. Πηγαίνοντας πίσω στο χρόνο, σύμφωνα με τις εξισώσεις αυτές, όλη η ύλη στο σύμπαν ήταν κάποτε συγκεντρωμένη σε ένα μόνο σημείο το οποίο εξερράγη προκαλώντας το Big Bang.
«
Ωστόσο αυτό δεν είναι απολύτως αληθές. Οι νόμoι της Φυσικής καταρρέουν για να επιτευχθεί αυτή η μοναδικότητα» εξηγεί ο Ρόμπερτ Μπράντερμπέργκερ, θεωρητικός φυσικός από το Πανεπιστήμιο του Μόντρεαλ, προσθέτωντας ότι «δεν μπορούμε να πούμε ότι το σύμπαν ξεκίνησε με έκρηξη»
Παράλληλα, υπάρχουν και άλλα προβλήματα στη φυσική - δηλαδή, ότι οι δύο επικρατέστερες θεωρίες, η κβαντομηχανική και η γενική σχετικότητα, δεν μπορούν να συμφιλιωθούν.
Η κβαντομηχανική λέει ότι η συμπεριφορά των μικροσκοπικών υποατομικών σωματιδίων είναι ουσιαστικά αβέβαιη. Αυτό έρχεται σε αντίθεση με τη γενική σχετικότητα του Αϊνστάιν, η οποία είναι ντετερμινιστική, πράγμα που σημαίνει ότι μόλις γίνουν γνωστοί όλοι οι φυσικοί νόμοι, το μέλλον θα είναι προκαθορισμένο από το παρελθόν.
Καμία θεωρία όμως δεν εξηγεί από τι είναι φτιαγμένη η σκοτεινή ύλη, μια αόρατη μορφή ύλης που ασκεί βαρυτική έλξη στη συνηθισμένη ύλη, αλλά δεν μπορεί να ανιχνευθεί από τα περισσότερα τηλεσκόπια.
Ο Ντας και οι συνεργάτες του αναζητούσαν έναν τρόπο να λύσουν τουλάχιστον ορισμένα από αυτά τα προβλήματα. Για να γίνει αυτό, βρήκαν έναν παλαιότερο τρόπο οπτικοποίησης της κβαντομηχανικής, που ονομάζεται μηχανική Bohmian. Σε αυτό, μια κρυφή μεταβλητή διέπει την παράξενη συμπεριφορά των υποατομικών σωματιδίων. Σε αντίθεση με άλλες τυποποιήσεις της κβαντικής μηχανικής, παρέχει έναν τρόπο να υπολογίσει την τροχιά του σωματιδίου.
Χρησιμοποιώντας αυτή την παλιομοδίτικη μορφή της κβαντικής θεωρίας, οι ερευνητές υπολόγισαν έναν μικρό διορθωτικό όρο που θα μπορούσε να συμπεριληφθούν στη θεωρία της γενικής σχετικότητας του Αϊνστάιν. Στη συνέχεια, θα κατανοούσαν τι θα συμβεί σε βάθος χρόνου. Το αποτέλεσμα; Στη νέα διατύπωση, δεν υπάρχει μοναδικότητα, και το σύμπαν έχει άπειρη ηλικία
Ένας τρόπος για την ερμηνεία του κβαντικού διορθωτικού όρου στην εξίσωση τους είναι ότι σχετίζεται με την πυκνότητα της σκοτεινής ύλης, σύμφωνα με τον Ντας.
Αν ισχύει, το σύμπαν θα μπορούσε να γεμίσει με ένα υπερρευστό από υποθετικά σωματίδια, όπως βαρυτόνια, ή σωματίδια φαντάσματα, γνωστά ως axion.
«Ένας τρόπος για να δοκιμαστεί η θεωρία είναι να δούμε πώς η σκοτεινή ύλη είναι κατανεμημένη στο σύμπαν και να διαπιστώσουμε αν ταιριάζει με τις ιδιότητες του προτεινόμενου υπερρευστού» επισημαίνει ο Ντας. «Εάν τα αποτελέσματα μας ταιριάζουν με αυτά, έστω και κατά προσέγγιση, αυτό είναι υπέροχο» προσθέτει.
Ωστόσο, οι νέες εξισώσεις είναι απλώς ένας τρόπος για να συμβιβάσουν την κβαντομηχανική και τη θεωρία της σχετικότητας. Είτε έτσι είτε αλλιώς, το σύμπαν ήταν κάποτε πολύ, πολύ μικρό και ζεστό.
«Το γεγονός ότι υπήρχε μια πύρινη σφαίρα σε πολύ πρώιμους χρόνους, επιβεβαιώνεται» προσθέτει ο Μπράντενμπεργκ. «Οταν όμως προσπαθούμε να πάμε πίσω στο χρόνο και να δούμε τη δημιουργία του σύμπαντος, τότε προκύπτουν προβλήματα»
Πηγή: iefimerida.gr -
https://www.iefimerida.gr/news/194591/t ... i-big-bang
Το σιγουρο ειναι οτι ΕΥΤΥΧΩΣ που δεν επαναπαυονται οι επιστημονες και το ψαχνουν.
Και εμεις ομως,θα πρεπει να ειμαστε πιο ανοιχτοι σε ολα.
Η ιστορια δειχνει οτι σχεδον παντα κατι νεο,ερχεται και καταριπτει το παλιο,αρκει ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΡΕΥΝΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΘΕΩΡΟΥΜΕ ΔΟΓΜΑ ΚΑΤΙ.
Η θεωρια της ΜΕ εχει καταντησει δογμα για πολλους.Ευτυχως οχι για τους περισσοτερους επιστημονες,ασχετα αν αυτο περναει στον πολυ κοσμο,επειδη το συστημα το θεωρει και το αιρναει σαν δογμα.Και οταν λεω δογμα,εννοω με την εννοια οτι δεν επιδεχεται αμφισβητηση/Ε....ΕΠΙΔΕΧΕΤΑΙ ΚΑΙ ΩΡΑΙΟΤΑΤΗ ΚΙΟΛΑς.
