Η έρευνα για την αιώνια ζωή.

[Cloud87]

Χμ βγήκαμε λίγο off-topic με τον Δανέζη νομίζω.

[stavmanr]

Πάντοτε συμβαίνει αυτό. Είναι μαγικό. Λες "Δανέζης" και αρχίζει το φλέιμινγκ.
Να... περίμενε...έρχεται.

[Ίφιδα]

Αυτή η φύση απ οτι ξέρω είναι απρόσωπη και δεν ζητάει πίσω δανεικά. Οπότε δεν θα έχει πρόβλημα αν δεν πληρώσω.

Είναι απρόσωπη και δανεικά δεν ζητάει, αλλά χρωστάμε σε άλλα "πρόσωπα" της Φύσης, στους μελλοντικούς ανθρώπους. Δεν είναι ανάγκη να είμαστε πλεονέκτες. Πώς θα ζήσουμε τόσοι δισεκατομμύρια άνθρωποι εδω πάνω; Ας ζήσουμε αυτό που μας αναλογεί κι ας αφήσουμε και τις μελλοντικές γεννιές να ζήσουν, πράγμα που δε θα γίνει αν εμείς θέλουμε την αθανασία. Η πραγματική αθανασία θα είναι βαρετή, τα 120 χρόνια δεν ειναι αθανασία, μετά πάλι θα πεθάνεις, πάλι στο "μηδέν" θα φτάσεις. Ποιά η διαφορά λοιπόν; Η παράταση του αναπόφευκτου;
Νομίζω ότι έχει περισσότερο αξία να ζήσεις καλά 60-70-80 χρόνια παρά να ζήσεις 120. Η ποιότητα έχει σημασία δηλαδή. Να φύγεις γεμάτος, όχι απλά υγιής και ευέλικτος. Σπάνιο και πολύ δύσκολο

Το έχω σκεφτεί και αυτό. Οποιος είναι και παραμένει χρήσιμος στο κοινωνικό σύνολο μπορεί να μένει για όσο θέλει. Οποιος δεν είναι χρήσιμος θα έχει το δικαίωμα να αποχωρήσει όποτε θέλει.

Σοβαρά τώρα έχεις φίλους, έταιρον ήμιση νομίζω έχεις και παιδιά; Γελάς διασκεδάζεις κάνεις έρωτα μαθαίνεις νέα πράγματα και μια μέρα έρχεται η φθορά. Και μετά δεν υπάρχεις. Και οτι αγάπησες δεν υπάρχει και μετά από κάποια χρόνια δεν υπάρχει ούτε η ανάμνηση σου στο μυαλό κανενός. Και μετά έρχεται ο Νιμπίρου. (αστειάκι). Αλλά σοβαρά είναι ωραία ιστορία αυτή όπως την περιγράφω;

Μα αν θες να είναι ωραία η ιστορία δεν χρειάζεσαι ποσότητα αλλά ποιότητα. Είναι ο τρόπος που θα ζήσειςτη ζωή σου, τα επιτεύγματά σου ας πούμε που θα κάνουν την ζωή σου ωραία ιστορία, όχι τα μερικά χρόνια παραπάνω. Γιατί κι αν παρτάρεις ας πούμε και ζεις ζωή χαρισάμενη για 120 χρόνια πάλι θα σε ξεχασουν μετά, πάλι η ιστορία σου θα είναι, ας πούμε, βαρετή. Έπειτα θα πρεπει να σκεφτείς και πως-ποια θα ήθελες να είναι η ωραία σου ιστορια. Τι είν το ωραίο για σένα δηλαδή. Κι αν σε ενδιαφέρει και η υστεροφημία θα πρέπει να είναι ωραία και για άλλους. Να κάνεις κάτι και για τους άλλους, να αφήσεις έργο. Πάλι στην ποιότητα παμε λοιπόν

[Ίφιδα]

Ως αχόρταγος και πλεονέκτης σίγουρα όχι. Αν δεν έχεις ζήσει αυτά που θέλεις, σίγουρα όχι.

Δεν είμαστε όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Ως σωματικές οντότητες ίσως, αλλά όχι ως πνευματικές. Δεν επιζητούμε όλοι διακαώς υλικά πράγματα ή μια άνετη και πολυτελή ζωή με κάθε κόστος. Το κόστος γι΄αυτή την συγκεκριμένη ζωή θα μπορούσε να είναι μεγάλο αν δεν είσαι κληρονόμος.
Προσωπικά δεν θα με ικανοποιούσε η αθανασία ή μια μεγάλη ζωή αν ζω συνέχεια υπό τον περιορισμό του σώματός μου και των αισθήσεών του. Θα ήθελα να βρεθώ έξω από το "κατασκεύασμα" ή να μπαινοβγαίνω όποτε θέλω. Αυτό προϋποθέτει τον δυισμό σώματος, ψυχής στον οποίο πιστεύω. Επιστημονική απόδειξη δεν υπάρχει, οπότε είναι ανοικτό το θέμα.
Κάτι σαν τον Απολλώνιο τον Τυανέα δηλαδή.

Έτσι αλλάζει το θέμα, αν είναι να αποκτήσουμε κάποια δύναμη, ψήνομαι

[axilmar]

Τα τελευταία χρόνια έχει υπάρξει ένα ενδιαφέρον από την μερία των υπερπλουσίων στη Σίλικον Βάλει ας πούμε Google κτλπ, διάφοροι άλλοι, για να ερευνήσουν πάνω στο πως θα ζούμε δυνητικά για πάντα με την τωρινή μας μορφή. Απ οτι ξέρω η λόγω έρευνα είναι μέχρι στιγμής, άκαρπη. Αλλά πιστεύω ακράδαντα πως είναι στην σωστή κατεύθυνση. Δε θέλω να πεθάνω. Υπάρχει μια γοητεία στο να λες "Να κοιτα τον βλέπεις αυτόν, θα πεθάνει, and I'll live." Αλλά ας το αφήσουμε στην άκρη αυτό. Εντυπωσιακό δε είναι η αντίσταση των πιστών. Που θέλουν να πεθάνουμε. Και να ζήσουμε το μάξιμουμ 120 χρόνια. Αυτό είναι απαράδεκτο.

Στηρίζετε;

Αν ποτε οι ανθρωποι γινουν αθανατοι, θα παρακαλουν να πεθανουνε. Στην αρχη θα ζουνε με ενθουσιασμο, προσπαθωντας να τα κανουνε ολα, αλλα μετα θα ερθει η πληξη και η βαρεμαρα, και θα αυτοκτονουν μαζικα.

Για να μην πουμε βεβαια για τις οικονομικες επιπτωσεις, τον υπερπληθυσμο κλπ. Το δικαιωμα να κανεις παιδια θα περιοριζονταν και θα ηθελες ειδικη αδεια, ισως με ανταλλαγμα την αρση της αθανασιας σου.

[Antares]

Ως αχόρταγος και πλεονέκτης σίγουρα όχι. Αν δεν έχεις ζήσει αυτά που θέλεις, σίγουρα όχι.

Δεν είμαστε όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Ως σωματικές οντότητες ίσως, αλλά όχι ως πνευματικές. Δεν επιζητούμε όλοι διακαώς υλικά πράγματα ή μια άνετη και πολυτελή ζωή με κάθε κόστος. Το κόστος γι΄αυτή την συγκεκριμένη ζωή θα μπορούσε να είναι μεγάλο αν δεν είσαι κληρονόμος.
Προσωπικά δεν θα με ικανοποιούσε η αθανασία ή μια μεγάλη ζωή αν ζω συνέχεια υπό τον περιορισμό του σώματός μου και των αισθήσεών του. Θα ήθελα να βρεθώ έξω από το "κατασκεύασμα" ή να μπαινοβγαίνω όποτε θέλω. Αυτό προϋποθέτει τον δυισμό σώματος, ψυχής στον οποίο πιστεύω. Επιστημονική απόδειξη δεν υπάρχει, οπότε είναι ανοικτό το θέμα.
Κάτι σαν τον Απολλώνιο τον Τυανέα δηλαδή.

Έτσι αλλάζει το θέμα, αν είναι να αποκτήσουμε κάποια δύναμη, ψήνομαι

Η δύναμη υπάρχει ήδη αλλά πρέπει να καλλιεργηθεί και αυτό δεν είναι εύκολο. Να στρέφεται πάντα προς το καλό. Αλλιώς αν δίνονταν δυνάμεις στον κάθε άσχετο θα διέλυε τα πάντα. Ούτε στον κόσμο μας γίνεσαι γιατρός, χειρουργός π.χ. κατά παραγγελία. Και όπου δίνονται εξουσίες σε λωποδύτες, υπάρχει κατάρρευση, πόλεμος, δυστυχία.

[Cloud87]

Μα αν θες να είναι ωραία η ιστορία δεν χρειάζεσαι ποσότητα αλλά ποιότητα. Είναι ο τρόπος που θα ζήσειςτη ζωή σου, τα επιτεύγματά σου ας πούμε που θα κάνουν την ζωή σου ωραία ιστορία, όχι τα μερικά χρόνια παραπάνω. Γιατί κι αν παρτάρεις ας πούμε και ζεις ζωή χαρισάμενη για 120 χρόνια πάλι θα σε ξεχασουν μετά, πάλι η ιστορία σου θα είναι, ας πούμε, βαρετή. Έπειτα θα πρεπει να σκεφτείς και πως-ποια θα ήθελες να είναι η ωραία σου ιστορια. Τι είν το ωραίο για σένα δηλαδή. Κι αν σε ενδιαφέρει και η υστεροφημία θα πρέπει να είναι ωραία και για άλλους. Να κάνεις κάτι και για τους άλλους, να αφήσεις έργο. Πάλι στην ποιότητα παμε λοιπόν

Ωραίο πόστ. Εχω να πω.

[Cloud87]

Αν ποτε οι ανθρωποι γινουν αθανατοι, θα παρακαλουν να πεθανουνε. Στην αρχη θα ζουνε με ενθουσιασμο, προσπαθωντας να τα κανουνε ολα, αλλα μετα θα ερθει η πληξη και η βαρεμαρα, και θα αυτοκτονουν μαζικα.

Ας το κάνουμε έτσι. Οποιος βαριέται φεύγει.

Για να μην πουμε βεβαια για τις οικονομικες επιπτωσεις, τον υπερπληθυσμο κλπ. Το δικαιωμα να κανεις παιδια θα περιοριζονταν και θα ηθελες ειδικη αδεια, ισως με ανταλλαγμα την αρση της αθανασιας σου.

Δε μου ακούγεται άσχημο.

[axilmar]

Αν ποτε οι ανθρωποι γινουν αθανατοι, θα παρακαλουν να πεθανουνε. Στην αρχη θα ζουνε με ενθουσιασμο, προσπαθωντας να τα κανουνε ολα, αλλα μετα θα ερθει η πληξη και η βαρεμαρα, και θα αυτοκτονουν μαζικα.

Ας το κάνουμε έτσι. Οποιος βαριέται φεύγει.

Για να μην πουμε βεβαια για τις οικονομικες επιπτωσεις, τον υπερπληθυσμο κλπ. Το δικαιωμα να κανεις παιδια θα περιοριζονταν και θα ηθελες ειδικη αδεια, ισως με ανταλλαγμα την αρση της αθανασιας σου.

Δε μου ακούγεται άσχημο.

Δεν μου φαινεται υγειες για την κοινωνια οι ανθρωποι να μπορουν να αυτοκτονουν μαζικα. Ειδικα οταν υπαρχουν εξαρτησεις και η αυτοκτονια μπορει να γινει οπλο εκβιασμου/καταναγκασμου.

[Stalker]

Αν ποτε οι ανθρωποι γινουν αθανατοι, θα παρακαλουν να πεθανουνε. Στην αρχη θα ζουνε με ενθουσιασμο, προσπαθωντας να τα κανουνε ολα, αλλα μετα θα ερθει η πληξη και η βαρεμαρα, και θα αυτοκτονουν μαζικα.

Για να μην πουμε βεβαια για τις οικονομικες επιπτωσεις, τον υπερπληθυσμο κλπ. Το δικαιωμα να κανεις παιδια θα περιοριζονταν και θα ηθελες ειδικη αδεια, ισως με ανταλλαγμα την αρση της αθανασιας σου.

Αθανασία επίσης σημαίνει ότι τα διαστρικά ταξίδια γίνονται πρόβλημα πόρων και βαρεμάρας και όχι ταχύτητας του φωτός, και γενικά θα αλλάξει άρδην το κονσεπτ του μακροπρόθεσμου, τα οικονομικά θα κρίνονται με εντελώς διαφορετικές παραμέτρους από ότι τώρα.

Ενδιαφέρον δυνητικό πρόβλημα θα ήταν η απώλεια της προσωπικότητας κάποιου καθώς τα γεγονότα που την διαμόρφωσαν θα χάνονται στα βάθη των αιώνων, πόσες φορές θα μπορεί κάποιος να επανεφεύρει τον εαυτό του χωρίς να κλατάρει.

Επίσης, τι θα γίνει όταν κάποιος γίνεται τόσο πλήρης αναμνήσεων που η εγγύς μνήμη του αρχίζει να αποτελείται αποκλειστικά από υπερδραματικά γεγονότα που τον σημάδεψαν, δηλαδή πως θα εκλαμβάνει κανείς την καθημερινότητά του όταν η εσωτερική του εμπειρία απαρτίζεται από μεγάλης έντασης θριάμβους και τραυματικές εμπειρίες, και αυτό θα είναι το πρίσμα μέσα από το οποίο θα καλείται να διαμορφώσει κοινωνικές σχέσεις, τη στιγμή π.χ. που το μόνο οι μόνες γλαφυρές αναμνήσεις από τις τελευταίες εκατό μακροπρόθεσμές σχέσεις είναι όσες σχετίζονται με εξαιρετική βία και αναταραχή, ενώ οι μνήμες ατομικών ιδιαιτεροτήτων και ευχάριστης καθημερινής εμπειρίας έχουν προ πολλού χαθεί μέσα από τις χαραμάδες επειδή έτσι λειτουργεί το μυαλό.

Να 'χαμε να λέγαμε βασικά, ας γίνουμε αθάνατοι πρώτα και τα βρίσκουμε τα υπόλοιπα.

[Cloud87]

Αν ποτε οι ανθρωποι γινουν αθανατοι, θα παρακαλουν να πεθανουνε. Στην αρχη θα ζουνε με ενθουσιασμο, προσπαθωντας να τα κανουνε ολα, αλλα μετα θα ερθει η πληξη και η βαρεμαρα, και θα αυτοκτονουν μαζικα.

Ας το κάνουμε έτσι. Οποιος βαριέται φεύγει.

Για να μην πουμε βεβαια για τις οικονομικες επιπτωσεις, τον υπερπληθυσμο κλπ. Το δικαιωμα να κανεις παιδια θα περιοριζονταν και θα ηθελες ειδικη αδεια, ισως με ανταλλαγμα την αρση της αθανασιας σου.

Δε μου ακούγεται άσχημο.

Δεν μου φαινεται υγειες για την κοινωνια οι ανθρωποι να μπορουν να αυτοκτονουν μαζικα. Ειδικα οταν υπαρχουν εξαρτησεις και η αυτοκτονια μπορει να γινει οπλο εκβιασμου/καταναγκασμου.

Hm fair point...

[Cloud87]

Αν ποτε οι ανθρωποι γινουν αθανατοι, θα παρακαλουν να πεθανουνε. Στην αρχη θα ζουνε με ενθουσιασμο, προσπαθωντας να τα κανουνε ολα, αλλα μετα θα ερθει η πληξη και η βαρεμαρα, και θα αυτοκτονουν μαζικα.

Για να μην πουμε βεβαια για τις οικονομικες επιπτωσεις, τον υπερπληθυσμο κλπ. Το δικαιωμα να κανεις παιδια θα περιοριζονταν και θα ηθελες ειδικη αδεια, ισως με ανταλλαγμα την αρση της αθανασιας σου.

Αθανασία επίσης σημαίνει ότι τα διαστρικά ταξίδια γίνονται πρόβλημα πόρων και βαρεμάρας και όχι ταχύτητας του φωτός, και γενικά θα αλλάξει άρδην το κονσεπτ του μακροπρόθεσμου, τα οικονομικά θα κρίνονται με εντελώς διαφορετικές παραμέτρους από ότι τώρα.

Ενδιαφέρον δυνητικό πρόβλημα θα ήταν η απώλεια της προσωπικότητας κάποιου καθώς τα γεγονότα που την διαμόρφωσαν θα χάνονται στα βάθη των αιώνων, πόσες φορές θα μπορεί κάποιος να επανεφεύρει τον εαυτό του χωρίς να κλατάρει.

Επίσης, τι θα γίνει όταν κάποιος γίνεται τόσο πλήρης αναμνήσεων που η εγγύς μνήμη του αρχίζει να αποτελείται αποκλειστικά από υπερδραματικά γεγονότα που τον σημάδεψαν, δηλαδή πως θα εκλαμβάνει κανείς την καθημερινότητά του όταν η εσωτερική του εμπειρία απαρτίζεται από μεγάλης έντασης θριάμβους και τραυματικές εμπειρίες, και αυτό θα είναι το πρίσμα μέσα από το οποίο θα καλείται να διαμορφώσει κοινωνικές σχέσεις, τη στιγμή π.χ. που το μόνο οι μόνες γλαφυρές αναμνήσεις από τις τελευταίες εκατό μακροπρόθεσμές σχέσεις είναι όσες σχετίζονται με εξαιρετική βία και αναταραχή, ενώ οι μνήμες ατομικών ιδιαιτεροτήτων και ευχάριστης καθημερινής εμπειρίας έχουν προ πολλού χαθεί μέσα από τις χαραμάδες επειδή έτσι λειτουργεί το μυαλό.

Να 'χαμε να λέγαμε βασικά, ας γίνουμε αθάνατοι πρώτα και τα βρίσκουμε τα υπόλοιπα.

[axilmar]

Αν ποτε οι ανθρωποι γινουν αθανατοι, θα παρακαλουν να πεθανουνε. Στην αρχη θα ζουνε με ενθουσιασμο, προσπαθωντας να τα κανουνε ολα, αλλα μετα θα ερθει η πληξη και η βαρεμαρα, και θα αυτοκτονουν μαζικα.

Για να μην πουμε βεβαια για τις οικονομικες επιπτωσεις, τον υπερπληθυσμο κλπ. Το δικαιωμα να κανεις παιδια θα περιοριζονταν και θα ηθελες ειδικη αδεια, ισως με ανταλλαγμα την αρση της αθανασιας σου.

Αθανασία επίσης σημαίνει ότι τα διαστρικά ταξίδια γίνονται πρόβλημα πόρων και βαρεμάρας και όχι ταχύτητας του φωτός, και γενικά θα αλλάξει άρδην το κονσεπτ του μακροπρόθεσμου, τα οικονομικά θα κρίνονται με εντελώς διαφορετικές παραμέτρους από ότι τώρα.

Ενδιαφέρον δυνητικό πρόβλημα θα ήταν η απώλεια της προσωπικότητας κάποιου καθώς τα γεγονότα που την διαμόρφωσαν θα χάνονται στα βάθη των αιώνων, πόσες φορές θα μπορεί κάποιος να επανεφεύρει τον εαυτό του χωρίς να κλατάρει.

Επίσης, τι θα γίνει όταν κάποιος γίνεται τόσο πλήρης αναμνήσεων που η εγγύς μνήμη του αρχίζει να αποτελείται αποκλειστικά από υπερδραματικά γεγονότα που τον σημάδεψαν, δηλαδή πως θα εκλαμβάνει κανείς την καθημερινότητά του όταν η εσωτερική του εμπειρία απαρτίζεται από μεγάλης έντασης θριάμβους και τραυματικές εμπειρίες, και αυτό θα είναι το πρίσμα μέσα από το οποίο θα καλείται να διαμορφώσει κοινωνικές σχέσεις, τη στιγμή π.χ. που το μόνο οι μόνες γλαφυρές αναμνήσεις από τις τελευταίες εκατό μακροπρόθεσμές σχέσεις είναι όσες σχετίζονται με εξαιρετική βία και αναταραχή, ενώ οι μνήμες ατομικών ιδιαιτεροτήτων και ευχάριστης καθημερινής εμπειρίας έχουν προ πολλού χαθεί μέσα από τις χαραμάδες επειδή έτσι λειτουργεί το μυαλό.

Να 'χαμε να λέγαμε βασικά, ας γίνουμε αθάνατοι πρώτα και τα βρίσκουμε τα υπόλοιπα.

Συμφωνω, καλο ποιντ, η αθανασια θα φερει τον ανθρωπινο εγκεφαλο στα ορια του.

Τα διαστρικα ταξιδια με ταχυτητα κατω απο αυτη του φωτος θα χρειαζονται τεραστιους πορους που δεν θα επιτρεπουν την πραγματοποιηση τους, ακομα και αθανασια να επιτευχθει.

[hellegennes]

Το πρόβλημα του εγκεφάλου είναι παλιό πρόβλημα. Ο εγκέφαλός μας είναι φτιαγμένος να λειτουργεί μερικές δεκαετίες. Ήδη στους υπερήλικες εμφανίζονται τα προβλήματα που περιγράφονται, ακόμα κι αν δεν έχουν κάποιας μορφής άνοια. Ίσως το πρόβλημα αυτό λυθεί όταν πάψουμε να έχουμε φυσική παρουσία και ο εγκέφαλός μας υποστηρίζεται πλήρως από ηλεκτρονικά συστήματα.

[Stalker]

Τα διαστρικα ταξιδια με ταχυτητα κατω απο αυτη του φωτος θα χρειαζονται τεραστιους πορους που δεν θα επιτρεπουν την πραγματοποιηση τους, ακομα και αθανασια να επιτευχθει.

Υποτιμάς πόσο ξεκλειδώνει τις δυνατότητες παραγωγής μια κοινωνία αθανάτων - αν το ταξίδι είναι μερικές χιλιάδες χρόνια, η ίδια η προετοιμασία γιατί να μην είναι καμιά πεντακοσαριά; Φτιάχνεις δικό σου αυτοπροωθούμενο γεωμορφοποιημένο πλανητοειδή και ξεκινάς.

Έτσι κι αλλιώς κάτι πρέπει να βρεις να κάνεις να περνάει η ώρα, πόσους αιώνες να κάτσεις στην Γη να κοιτάς το ουίσκι να ωριμάζει.

Το πρόβλημα του εγκεφάλου είναι παλιό πρόβλημα. Ο εγκέφαλός μας είναι φτιαγμένος να λειτουργεί μερικές δεκαετίες. Ήδη στους υπερήλικες εμφανίζονται τα προβλήματα που περιγράφονται, ακόμα κι αν δεν έχουν κάποιας μορφής άνοια. Ίσως το πρόβλημα αυτό λυθεί όταν πάψουμε να έχουμε φυσική παρουσία και ο εγκέφαλός μας υποστηρίζεται πλήρως από ηλεκτρονικά συστήματα.

Αν είναι να λύσουμε το πρόβλημα της αθανασίας γιατί να μη λύσουμε και το πρόβλημα της φθοράς του εγκεφάλου; Τζάμπα είναι

Το να είναι η ζωή σου μια ατελείωτη μετατραυματική εμπειρία επειδή μακροπρόθεσμα θα σου μένουν μόνο οι έντονες αναμνήσεις, και όσο πιο πολύ ζεις τόσο πιο πολύ θα ανεβαίνει ο μέσος όρος έντασης, αυτό δεν έχει σχέση με την όποια φθορά του εγκεφάλου. Αλλά στο μεταξύ θα έχουμε και αθάνατους ψυχιάτρους οπότε κάπως θα βγει άκρη.

Μιλώντας για αθάνατους ψυχιάτρους, φαντάσου να μπαίνεις σε μια αγορά εργασίας που ούτε γυρνάνε να σε κοιτάξουν αν δεν έχεις 500 χρόνια εμπειρία στα βασικά θα πρέπει να ξαναγραφτεί το Κεφάλαιο από την προοπτική της συγκέντρωσης λειτουργικής πληροφορίας.