Μελοποιημένη ποίηση

[parafrwn]

Α!... δώσε,
δώσ' και σ' εμένα, Κύριε, ενώ βαδίζω

ολοένα ως έξω απ' της Σιών την πόλη,

κι από τη μια της γης στην άλλη άκρη

όλα είναι ρείπια, κι όλα είναι σκουπίδια,

κι όλα είναι πτώματα άθαφτα που πνίγουν

τη θεία πηγή τ' ανασασμού, ή στη χώρα

είτ' έξω από τη χώρα· Κύριε, δώσ' μου,

μες στη φριχτήν οσμήν οπού διαβαίνω,

για μια στιγμή την άγια Σου γαλήνη,

να σταματήσω ατάραχος στη μέση

απ' τα ψοφίμια, και ν' αδράξω κάπου

και στη δική μου τη ματιάν έν' άσπρο

σημάδι, ως το χαλάζι, ωσάν το κρίνο·

κάτι να λάμψει ξάφνου και βαθιά μου,

έξω απ' τη σάψη, πέρα από τη σάψη
του κόσμου, ωσάν τα δόντια αυτού του σκύλου,

Α. Σικελιανός

Διαβάζει ο Ν. Α. Ασλάνογλου

[Golden Age]

Στον Δάσκαλο

Του Κωστή Παλαμά

Σμίλεψε πάλι, δάσκαλε, ψυχές!
Κι ότι σ' απόμεινε ακόμη στη ζωή σου,
Μην τ' αρνηθείς! Θυσίασέ το ως τη στερνή πνοή σου!
Χτισ' το παλάτι, δάσκαλε σοφέ!
Κι αν λίγη δύναμη μεσ' το κορμί σου μένει,
Μην κουρασθείς. Είν' η ψυχή σου ατσαλωμένη.
Θέμελα βάλε τώρα πιο βαθειά,
Ο πόλεμος να μη μπορεί να τα γκρεμίσει.
Σκάψε βαθειά. Τι κι' αν πολλοί σ’ έχουνε λησμονήσει;
Θα θυμηθούνε κάποτε κι αυτοί
Τα βάρη που κρατάς σαν Άτλαντας στην πλάτη,
Υπομονή! Χτίζε, σοφέ, της κοινωνίας το παλάτι!

Μελοποίηση - Εκτέλεση: Κωνσταντίνος Στυλιανού

[ΛΑΘΕ ΒΙΩΣΑΣ]

[Prepon]

Γκατσος

[Jolly Roger]

Βάιλ - Μπρεχτ (αγγλ. μετάφρ. Marc Blitzstein)

[Jolly Roger]

Μπρεχτ



(ελλ. μετάφρ. Μάριος Πλωρίτης)

[Menios_mikroulis]

[Menios_mikroulis]

ανησυχώ

εχεις δαγκωσει λαμαρινα ?

[Golden Age]

Ποιος είδε κράτος λιγοστό
σ’ όλη τη γη μοναδικό,
εκατό να εξοδεύει
και πενήντα να μαζεύει;

Να τρέφει όλους τους αργούς,
νά `χει επτά Πρωθυπουργούς,
ταμείο δίχως χρήματα
και δόξης τόσα μνήματα;

Δυστυχία σου, Ελλάς,
με τα τέκνα που γεννάς!
Ώ Ελλάς, ηρώων χώρα,
τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα;

Νά `χει κλητήρες για φρουρά
και να σε κλέβουν φανερά,
κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε
τον κλέφτη να γυρεύουνε;

Σπαθί αντίληψη, μυαλό ξεφτέρι,
κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει.
Κι από προσπάππου και παππού
συγχρόνως μπούφος και αλεπού.

Δυστυχία σου, Ελλάς,
με τα τέκνα που γεννάς!
Ώ Ελλάς, ηρώων χώρα,
τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα;

Θέλει ακόμα κι αυτό είναι ωραίο
να παριστάνει τον ευρωπαίο.
Στα δυο φορώντας τα πόδια που `χει
στο `να λουστρίνι, στ’ άλλο τσαρούχι.

Όλα σ’ αυτή τη γη μασκαρευτήκαν
ονείρατα, ελπίδες και σκοποί,
οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν
δεν ξέρομε τι λέγεται ντροπή.

Δυστυχία σου, Ελλάς,
με τα τέκνα που γεννάς!
Ώ Ελλάς, ηρώων χώρα,
τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα;

Γεώργιος Σουρής

[aLiCat]

[SARPIS]

Puressence - Palisades

[SARPIS]

στίχοι του παρακμία Μήτσου Παπανικολάου

Μέσα στη βουή του δρόμου
Ήταν νά 'βρω τ' όνειρό μου
Να το βρώ και να το χάσω
Κι ούτε πια που θα το φτάσω

Μια στιγμή πέρασε 'μπρός μου
Κι ήταν η χαρά του κόσμου
Η χαρά που μας ματώνει
Σαν οι πιο μεγάλοι πόνοι

Όνειρο γλυκό και ξένο
Και παντοτινά χαμένο
Σε κρατώ στο νού μου ακόμα
Σα τριαντάφυλλο στο στόμα

Πέρασες όπως περνούνε
Όσα δεν θα ξαναρθούνε
Σε κρατώ στο νού μου ακόμα
Σα τριαντάφυλλο στο στόμα

Πέρασε όπως περνούνε
Όσα δεν θα ξαναρθούνε
Πουλιά που έχουν φτερουγίσει
Σύννεφα μέσα στη Δύση

Κι άφησε το πέρασμά του
Πέρασμα ζωής θανάτου
Στην καρδιά μου σα σφραγίδα
Μια πεθαμένη ελπίδα

[aLiCat]

[Ενότητα Τ’ αφανέρωτα]

«Το Μαγισσάκι»

Από τους χρόνους τους παλιούς, το ‘χω βαθύ μεράκι
να βγω στις πέρα θάλασσες, να βρω το Μαγισσάκι.
Τ’ άπιαστο σαν αερικό, στην εμορφιά του Μάη
που αν κάνεις να τον μυριστείς, αλλοίμονο σου -εκάης

Έβγα έβγα Μαγισσάκι, χτύπα χτύπα το ραβδάκι
Τι ζουμπούλια και τι κρίνα, τι κι ετούτα τι κι εκείνα.
Ντο και ρε και μι και φα, μες στα ροζ τα σύννεφα
Ντο και ρε και φα και μι, φούχτα μου και δύναμη.

Ποιος θα μου δώκει δύναμη, κι ένα μακρύ καμάκι
να βγω στις πέρα θάλασσες, να βρω το Μαγισσάκι
Που ‘ναι σπηλιά του ο ουρανός, άγγελος η μαμά του
κι αφρός το φουστανάκι του, στην άκρια του κυμάτου

Χτύπα χτύπα το ραβδάκι, χύνε το νερό στ’ αυλάκι
Τα παπιά και τα βαπόρια, παν μαζί και πάνε χώρια
Φα και ρε και μι και ντο, μες στο μπλε το ξάγναντο

Έξι τέσσερα κι οχτώ, γούρι μου και φυλαχτό.

Ανοίξτε πύλες κι εκκλησιές, ν’ ανάψω ένα κεράκι
να κάνει θαύμα στα κρυφά, για με το Μαγισσάκι.
Που να κοιμάμαι ξυπνητός, να τρέχω ξαπλωμένος
και να με λεν χωρίς καρδιά, μα νά’μαι ερωτευμένος.



(Ποίηση Οδυσσέα Ελύτη ,“Tα ρω του έρωτα” -1972)

[aLiCat]