Wolfgang Amadeus Mozart

[Πορφύριος Εξαρχίδης]

Αφού ο πρίγκηπας καρδινάλιος Κολλορέντο πέταξε τον φτωχό Μότσαρτ με τις κλωτσιές από το παλάτι του ο νεανίας υπέστη τέτοιο νευρικό κλονισμό που δύσκολα θα ξεχνούσε για το υπόλοιπο της ζωής του. Σαν αποτέλεσμα εκείνου του διωγμού ο νεανίας εγκαταστάθηκε μόνιμα στη Βιέννη όπου και θα έβρισκε έναν καλό φίλο στο πρόσωπο του Βαρόνου Βαν Σβίτεν ο οποίος θα τον εισήγαγε στην μουσική των Μπαχ και Χάντελ.
Την ίδια εποχή γράφει στην αδελφή του:

" Σου στέλνω ένα πρελούδιο και φούγκα για τρεις φωνές. Είναι γραμμένο για την αγαπημένη μου Κονστάνσα που δεν δέχεται να ακούσει τίποτα εκτός από φούγκες, ειδικά του Χάντελ και του Μπαχ, και όταν μ' ακούει να τις παίζω, συνήθως από μνήμης, με ρωτάει αν έχω γράψει κι εγώ. Όταν της απαντώ "όχι" με μαλώνει και μου ζητά να γράψω μία για εκείνη."


Ένα μνημειώδες δίπτυχο έχει γεννηθεί. Μία νέα τέχνη μέσα από την οποία ξαναζεί η παλιά, εμπλουτισμένη με την τολμηρότητα και την εμπειρία που έχει καταφέρει να συσσωρεύσει στη διάρκεια της μικρής του ζωής.



Και μια ανέκδοτη ιστορία, ειπωμένη σε φίλο κάποιου ευγενή, με τον μικρό Μότσαρτ:

Ήμουν εκεί όταν ο μικρός Μότσαρτ έδινε ρεσιτάλ πιάνου στην μπλε αίθουσα του Φρειδερίκου του IV. Εκεί, όταν ο μικρός Μότσαρτ δεν θέλησε να παίξει μια σονάτα του Χαυδν ο αυστηρός του πατέρας τον έπιασε δυνατά από το χέρι. Εγώ φυσικά δεν άντεξα, τίναξα πίσω την περούκα μου, σηκώθηκα και φώναξα με όλη τη δύναμη των πνευμόνων μου: παίξε ρε μαλακισμένο το κομμάτι.

[ST48410]

Αφού ο πρίγκηπας καρδινάλιος Κολλορέντο πέταξε τον φτωχό Μότσαρτ με τις κλωτσιές από το παλάτι του ο νεανίας υπέστη τέτοιο νευρικό κλονισμό που δύσκολα θα ξεχνούσε για το υπόλοιπο της ζωής του. Σαν αποτέλεσμα εκείνου του διωγμού ο νεανίας εγκαταστάθηκε μόνιμα στη Βιέννη όπου και θα έβρισκε έναν καλό φίλο στο πρόσωπο του Βαρόνου Βαν Σβίτεν ο οποίος θα τον εισήγαγε στην μουσική των Μπαχ και Χάντελ.
Την ίδια εποχή γράφει στην αδελφή του:

" Σου στέλνω ένα πρελούδιο και φούγκα για τρεις φωνές. Είναι γραμμένο για την αγαπημένη μου Κονστάνσα που δεν δέχεται να ακούσει τίποτα εκτός από φούγκες, ειδικά του Χάντελ και του Μπαχ, και όταν μ' ακούει να τις παίζω, συνήθως από μνήμης, με ρωτάει αν έχω γράψει κι εγώ. Όταν της απαντώ "όχι" με μαλώνει και μου ζητά να γράψω μία για εκείνη."


Ένα μνημειώδες δίπτυχο έχει γεννηθεί. Μία νέα τέχνη μέσα από την οποία ξαναζεί η παλιά, εμπλουτισμένη με την τολμηρότητα και την εμπειρία που έχει καταφέρει να συσσωρεύσει στη διάρκεια της μικρής του ζωής.

Πολύ ωραία ανάρτηση. Αλλά αφού έκανες την αρχή ας βάλουμε και τη φούγκα:




Μεγάλη σπαζοκεφαλιά αυτό το μέρος. Αν δεν μου έλεγαν ότι είναι Μότσαρτ, δεν θα το μάντευα. Φέρνει σε κάποια σημεία στο Μπαχ αλλά τα επεισόδια δεν θα τα έφτιανε ποτέ έτσι.

[Πορφύριος Εξαρχίδης]

Αφού ο πρίγκηπας καρδινάλιος Κολλορέντο πέταξε τον φτωχό Μότσαρτ με τις κλωτσιές από το παλάτι του ο νεανίας υπέστη τέτοιο νευρικό κλονισμό που δύσκολα θα ξεχνούσε για το υπόλοιπο της ζωής του. Σαν αποτέλεσμα εκείνου του διωγμού ο νεανίας εγκαταστάθηκε μόνιμα στη Βιέννη όπου και θα έβρισκε έναν καλό φίλο στο πρόσωπο του Βαρόνου Βαν Σβίτεν ο οποίος θα τον εισήγαγε στην μουσική των Μπαχ και Χάντελ.
Την ίδια εποχή γράφει στην αδελφή του:

" Σου στέλνω ένα πρελούδιο και φούγκα για τρεις φωνές. Είναι γραμμένο για την αγαπημένη μου Κονστάνσα που δεν δέχεται να ακούσει τίποτα εκτός από φούγκες, ειδικά του Χάντελ και του Μπαχ, και όταν μ' ακούει να τις παίζω, συνήθως από μνήμης, με ρωτάει αν έχω γράψει κι εγώ. Όταν της απαντώ "όχι" με μαλώνει και μου ζητά να γράψω μία για εκείνη."


Ένα μνημειώδες δίπτυχο έχει γεννηθεί. Μία νέα τέχνη μέσα από την οποία ξαναζεί η παλιά, εμπλουτισμένη με την τολμηρότητα και την εμπειρία που έχει καταφέρει να συσσωρεύσει στη διάρκεια της μικρής του ζωής.

Πολύ ωραία ανάρτηση. Αλλά αφού έκανες την αρχή ας βάλουμε και τη φούγκα:




Μεγάλη σπαζοκεφαλιά αυτό το μέρος. Αν δεν μου έλεγαν ότι είναι Μότσαρτ, δεν θα το μάντευα. Φέρνει σε κάποια σημεία στο Μπαχ αλλά τα επεισόδια δεν θα τα έφτιανε ποτέ έτσι.

Σαφέστατες επιρροές από Μπαχ. Να προσθέσω ότι έχω φάει δεκάδες χαστούκια από την κυρία μου στο πιάνο προσπαθώντας να το βγάλω, όχι βέβαια σε αυτή την ταχύτητα. Όταν τελικά το κατάφερα μου έδωσε ένα σοκολατάκι με ένα φουντούκι στη μέση.

[ST48410]

Καλημέρα

[Πορφύριος Εξαρχίδης]

Δεν έχετε ακούσει ποτέ κάτι τόσο όμορφο.

[Πορφύριος Εξαρχίδης]

[Planis]

Αυτό το δεύτερο μέρος από το Κοντσέρτο για φλάουτο και άρπα είναι ίσως μία από τις ωραιότερες μελωδίες τις οποίες έχω ακούσει ποτέ στη ζωή μου και παρατήρησα ότι μέχρι στιγμής δεν υπάρχει στο θέμα!

[Planis]

Πολύ αγαπημένο μου κομμάτι είναι και το τρίτο μέρος της τεσσαρακοστής συμφωνίας, το περίφημο μινουέτο... Ένα κομμάτι βασιλικό.

[Πορφύριος Εξαρχίδης]

Αντίθετα με τις περισσότερες νύχτες που ο Θεός μιλούσε στον Μότσαρτ, ο Εωσφόρος έσκυψε και ψιθύρισε στο αυτί του απόψε: Γράψε κάτι για εμένα. Γράψε ότι ανώτερη απόλαυση για τον άνθρωπο από μια καλή αφόδευση δεν υπάρχει. Γράψε για τη μηδαμινότητα της ύπαρξης. Για τον χαμό της νιότης.

Ο Μότσαρτ ξύπνησε κεφάτος και απολαμβάνοντας μια ζεστή σοκολάτα συνέθεσε το 23ο κονσέρτο του για πιάνο. Η έναρξη χαριτωμένη, σχεδόν αόρατη, από ένα ιδιοφυές χέρι που στάζει μηχανικά μελάνι στο χαρτί.

Στην δεύτερη κίνηση adagio παρουσιάζεται ο Εωσφόρος. Ακούγεται μεγαλόπρεπος και σαγηνευτικός. Δε διαφέρει πολύ η φωνή του με τη φωνή του Θεού. Ανορθόδοξα, εκφράζει λυγμό. Νοσταλγία για τους ουρανούς. Βαθιά ανάγκη επανένωσης με το θείο. Στην δεύτερη πράξη ο Μότσαρτ περιγελά τον Διάβολο. Στην τρίτη ξεκινά πάλι ο λυγμός του Εωσφόρου μα με κάτι που συμβαίνει μόνο στη μουσική ταυτόχρονα εκθέτοντας δύο παράλληλους διαλόγους ο Θεός απαντά στον Εωσφόρο, όχι αυστηρά. ούτε με αποστροφή: Είσαι ο αγαπημένος μου γιος. Η φωνή του είναι ακόμα πιο σαγηνευτική από αυτή του Εωσφόρου.

Εδώ από την Hélène Grimaud:

[Πορφύριος Εξαρχίδης]

Κι εδώ πιο εκφραστικό, από την αγαπημένη πιανίστα του Μότσαρτ και γενικά όλων των συνθετών, Κάτια Μουναρασβίλι.



Φυσικά επειδή οι Γάλλοι είναι μαλακοπίτορες το χορογράφησαν.

[Πορφύριος Εξαρχίδης]

Τελευταία σκηνή από το Don Giovanni

[Πορφύριος Εξαρχίδης]

[sys3x]

[Πορφύριος Εξαρχίδης]

Στο αλέγκρο ο Μότσαρτ βιάζεται στα όρια της αυθάδειας. Λίγα μουσικά αυτιά της εποχής θα μπορούσαν να παρακολουθήσουν. Ας μην ξεχνούμε ότι οι περισσότεροι στις αυλές ήταν αποτέλεσμα αιμομιξίας. Ο Μότσαρτ δε παραχωρεί την παραμικρή προειδοποίηση πριν τις απότομες στροφές σε ύφος και μελωδία. Η μουσική του είναι σαν τρικυμία. Τα αυτιά της εποχής δεν ήταν ικανά να καταλάβουν ούτε τη θεία μελωδία ούτε τις απότομες εναλλαγές της αφού όπως ήδη είπαμε, ήταν οι περισσότεροι προϊόν αιμομιξίας. Ο εξυπνότερος από αυτούς βάτευε άλογα.

Ένας πολεμικός χορός μεταξύ ευαισθησίας και μεγαλειώδους ολέθρου μαίνεται, στο λαργκέτο όπου η μουσική αφήγηση απλή πια, χωρίς εκπλήξεις, αναλώνεται στο ίδιο μουσικό μοτίβο, μια μελωδία επαναλαμβάνεται κι εναλλάσσεται διαφέροντας πια λίγο σε ύφος κι η συμφιλίωση έχει επιτευχθεί.

Στο αλεγκρέτο μετά από ένα γιορτινό εμβατήριο μια βαθιά επιθυμία πλήρωσης επαναλαμβάνεται με κάθε μέσο. Το χαριτωμένο δεν είναι αρκετό. Και να στο τέλος πάλι απότομα η μικρή ιδιοφυία μας καταπλήσσει με την άρση της κανονικότητας.

[Μπίστης]

Η πνευματική τροφή που προσφέρει το παραπάνω κοντσέρτο παρότι υπέρτατη, είναι θέλω να πιστεύω προσιτή σε κάθε κακομοίρη και ανήμπορο, αλλά εντάξει, ο Πόρφυ δεν γίνεται να μην αστειευτεί.

Κάθε φορά που το πετυχαίνω στο ραδιόφωνο είναι πανήγυρις, ευφορία και όσο και αν είναι γνωστό στις λεπτομέρειες η κατάπληξη παραμένει (ίσως λόγω των τοπίων στα οποίο σε οδηγεί)

Όταν ήμουν μικρός το ροντό μου φαινόταν αχρείαστο, τώρα πιά το απολαμβάνω