Phorum.com.gr

Κι αυτό γιατί το "Let Me Go..." είναι ένας ακραίος δίσκος. Είναι ζοφερός χωρίς το παραμικρό ίχνος επιτήδευσης, όχι τόσο lo-fi όσο low-budget, και επώδυνα διεισδυτικός. Είναι εντυπωσιακά απλός αλλά και απερίγραπτα βαθύς την ίδια στιγμή, αφοπλιστικά ωμός και απαλλαγμένος από κάθε είδους στολίδια ή στουντιακά κόλπα. Εδώ υπάρχει μόνο ο καλλιτέχνης, η φωνή του και τα τραγούδια του. Κατά μια έννοια, είναι ένας άσχημος δίσκος, με την ίδια ακριβώς λογική που λες άσχημο το "Closer" των Joy Division ή το "Elephant Man" του Lynch. Άσχημος γιατί κοιτάει τον πόνο και την απόγνωση κατάματα, για αυτό και πολύτιμος. Μαζί με το "In The Maybe World" της Lisa Germano, είναι ό,τι πιο ενδοσκοπικό μπορείτε να ακούσετε φέτος, με τη διαφορά ότι αν η Germano αφήνεται να παρασυρθεί από τις εμμονές της σε παραισθησιογόνες ονειροπολήσεις, ο Molina προσπαθεί να τις πολεμήσει και να τις ξορκίσει. Δεν πρόκειται ποτέ βέβαια να νικήσει, αλλά ούτως ή άλλως, από τα πρώτα κιόλας δευτερόλεπτα του δίσκου είναι φανερό ότι δεν πρόκειται να υπάρξει happy end.

Eight Gates is the last collection of solo studio recordings Molina made before he passed from complications related to alcoholism in 2013. Recorded in London around the time of the supposed spider bite and Jimi's supposed parakeets, some of the songs (“Whispered Away,” “Thistle Blue”) are fully-realized — dark, moody textures that call to mind his earlier work on The Lioness. Knowing what we know about those parakeets and their peppered presence on the recordings, one can’t help but think of that colorful tree of birds on Talk Talk’s classic Laughing Stock, certainly a spiritual guide for much of the set. Other songs (“She Says,” “The Crossroads and The Emptiness”) lay in a more unfinished states, acoustic takes that call to mind Molina’s Let Me Go Let Me Go Let Me Go, and still tethered to Molina’s humorous studio banter. You remember how young Molina was, and how weighty this art was for such a young man. On the closer, “The Crossroads and The Emptiness,” Molina snaps at the engineer before tearing into a song in which he sings of his birthday (December 30), a palm reading and the great emptiness with which he always wrestled. It is a perfect closer and, in many ways, the eighth gate incarnate: mythical, passable only in the mind, built for himself and partway imaginary but shared, thankfully, with us.