Μοοds

[Ελ_ρία]

[Casp]

Ο ύπνος ήταν πάντοτε για μένα μια απόδραση, απόδραση από μια πραγματικότητα που πολλές φορές με πείσμα, κουράγιο και δύναμη προσπαθούσα να αντέξω. Ήταν η ανακούφιση, το χάδι, το όνειρο, που με κρατούσε ακόμα στη ζωή. Πολλές φορές δεν ήθελα να ξυπνήσω. Δεν ήμουν έτοιμη για την μέρα, για ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ μέρα. Ήθελα να σβήσω απλά στο όνειρο, γιατί μόνο εκεί μπορούσα να ανασάνω με ηρεμία. Όταν ξυπνούσα και ΕΠΡΕΠΕ (ή ένιωθα πως ήταν χρέος μου) να την αντιμετωπίσω, ο μόνος τρόπος να τα καταφέρω ήταν να κλειδώσω τον εαυτό μου, για να τον προστατεύσω. Άμυνα, ένστικτο επιβίωσης. Και τότε άρχιζα να ονειροπολώ. Το σώμα μου ήταν εκεί αλλά η ψυχή ήταν αλλού. Άλλοτε σε μέρη μακρινά, άλλοτε με παραμυθένιους ανθρώπους, με μελωδίες όμορφες και νοσταλγικές να σιγοπαίζουν στο background και ένα χάδι, μια αγκαλιά να σου δίνει την ελπίδα που λαχταράς και περιμένεις να πιστέψεις ότι υπάρχει. Ότι όλα θα πάνε καλά, όλα θα αλλάξουν, θα χαμογελάς και θα το νιώθεις, ότι τα δύσκολα θα περάσουν, ότι θα νιώθεις ευτυχία και στον ξύπνιο σου. Και τελικά εσύ, κάποια στιγμή, το πίστεψες. ΣΕ ΠΙΣΤΕΨΕΣ. Και όλα άλλαζαν. Μέρα με την μέρα. Και έφτασες στο σήμερα και ακόμα και αυτά που έλεγες πως δεν θα άντεχες, πως δεν θα βίωνες, πως θα τα απωθούσες, τελικά εμπιστεύτηκες τον εαυτό σου για άλλη μια φορά και προχώρησες ζώντας τα και αγκαλιάζοντας τα. Το όνειρο δεν συμβαίνει πια στον ύπνο σου. Ο ύπνος δεν είναι απόδραση. Ο ύπνος γίνεται απλά μια αναγκαία ανάγκη. ΘΕΣ να σηκωθείς, θες να γευτείς, να μυρίσεις με τις αισθήσεις σου, να ξανανιώσεις. Το όνειρο πια, είναι η πραγματικότητα. Στον ύπνο σου βιώνεις εφιάλτη, βιώνεις τέλος, βιώνεις διακοπή, νιώθεις πως χάνεις χρόνο από την ζωή και τις στιγμές της. Η ανυπομονησία που νιώθω κάθε βράδυ λοιπόν, για το ΚΑΘΕ αύριο που (θα) ξημερώνει, είναι αυτό που ονομάζω ευτυχία. Αν την νιώθω, ξέρω πως η κάθε μέρα είναι (και γίνεται) παραμύθι. Ξέρω πως βιώνω την ευτυχία, και η ευτυχία είναι η κάθε στιγμή που νιώθεις ότι ζεις.

[Casp]

Και μετά, διαβάζω αυτό…
Του πάτερ Λίβυου, πριν λίγο, στο φβ… και… ανατριχιάζω…


Από μικρό παιδί έχω παλέψει με άγχος, κρίσεις πανικού και φοβίες. Ναι είναι φρικτές όλες αυτές οι εμπειρίες. Μιλάμε για οριακό πόνο ψυχής και καταστάσεις που πολλές φορές σε φτάνουν στην κόλαση της απόγνωσης. Όμως από την άλλη δε μπορώ να κρύψω ότι αυτές οι δύσκολες εμπειρίες υπήρξαν και οι πιο μεγάλοι δάσκαλοι μου.

Εάν κάτι έμαθα το χρωστώ σε εκείνες κι ας με πλήγωσαν.
Δεν ξέρω εάν διαφορετικά θα μπορούσα να απολαύσω και να χαρώ τα απλά και απέριττα.
Τα λίγα που γίνονται πολλά, το καθημερινό που κρύβει μέσα του όλη την γιορτή του σύμπαντος.

Εάν δίχως αυτό τον πόνο θα μπορούσα να βλέπω την Παρουσία του Θεού παντού, στα πάντα, στους πάντες ακόμη και εκεί που δεν φαίνεται τίποτα να τον θυμίζει.
Είναι μέσα στο πόνο που κάποια στιγμή, ίσως στην άκρη του γκρεμού, ένα χέρι απλώνεται και σε τραβάει, ένα φως σε μεταμορφώνει, μια αγκαλιά σε ξεκουράζει για πρώτη φορά στην ζωή σου.

Σε όσες αγκαλιές κι αν κοιμηθείς καμία δεν είναι σαν αυτή. Θαλπωρή, ησυχία, γαλήνη και ηρεμία. Αίσθηση έστω και για λίγο του απόλυτου.

Εάν έστω για λίγο γεύθηκες την αληθινή σχέση, την πραγματική αγάπη, την αληθινή φύση μας εκεί βαθιά στο κήπο της καρδιάς, στο βυθό της θάλασσας μας, δεν αντέχεις καμία επιφανειακότητα.

Όποιος έστω και για μια στιγμή άγγιξε τον παράδεισο όλα τα άλλα του φαίνονται κόλαση.
Έστω και για μια στιγμή εάν περπάτησε ο Θεός μέσα σου, ποτέ δεν θα πάψεις να ακούς τα βήματα Του. Θα τρέχει πάντα πίσω Του φωνάζοντας όλο και πιο δυνατά «Κύριε μην φεύγεις, κράτα με γιατί με χάνεις…».

Αυτά τα βήματα όμως δεν ξέρω πως και γιατί, τα ακούς μονάχα στην κόλαση όταν ζητάς με λυγμούς τον παράδεισο. Μη με ρωτάς να σου το εξηγήσω. Απλά δεν ξέρω. Υπέθεσα πολλά διάβασα αλλά τόσα μα απάντηση δεν ένιωσα να πήρα. Ένα γνωρίζω καλά ότι στην τελευταία ανάσα, στην ύστερη κραυγή που στέγνωνε τα σωθικά μου ακούστηκε φωνή «ΖΗΣΕ…». Τότε σηκώνεσαι και ζεις. Όχι γιατί πήρες κάποια απάντηση που να ικανοποιεί το μυαλό σου αλλά γιατί ήρθε μια αίσθηση να γεμίσει το κενό σου. Μια παρουσία είναι η απάντηση και όχι μια ακόμη ερμηνεία.
Η καρδιά γεμίζει απαντήσεις όταν ο νους αδειάσει από ερωτήσεις.

Καμία κραυγή δεν έχει απάντηση που να μην καταλήγει σε μια βαθιά αγκαλιά.
Δεν μπορώ να σου απαντήσω αλλά να σε αγαπήσω.
Δεν μπορώ να σου εξηγήσω αλλά να σε φιλήσω.
Δεν μπορώ να σε ορίσω, να σε εξηγήσω, αλλά μπορώ να σε πιστέψω και εμπιστευτώ.
Κανείς λόγος δεν είναι αρκετός όταν λείπει αυτός που αγαπάς. Γιατί δεν πονάει το γιατί αλλά η απουσία του άλλου.

Οπότε προς όλους εσάς, εμάς που παλεύουμε με άγχος, φοβίες, πανικούς, θλίψεις και γενικά νευρώσεις, μην απογοητεύεστε. Μην απελπίζεστε. Όσο κι εάν αργεί πάντα ξημερώνει. Τι χρειάζεται;
-Αποδοχή
-Αγάπη στον εαυτό μας
-Μοίρασμα – επικοινωνία
-Δημιουργία – έκφραση- σύνδεση
-Ψυχοθεραπεία
-Φάρμακα εάν το κρίνει ο γιατρός
-Εμπειρική αποδοχή ότι μέσα από τα τραύματα μας δουλεύει ο Θεός.
-Ότι παρά τα βάσανα μας μπορούμε να σταθούμε πάνω από τις πληγές μας και να είμαστε ευγνώμονες.

[kongrosian]

Και μετά, διαβάζω αυτό…
Του πάτερ Λίβυου, πριν λίγο, στο φβ… και… ανατριχιάζω…


Από μικρό παιδί έχω παλέψει με άγχος, κρίσεις πανικού και φοβίες. Ναι είναι φρικτές όλες αυτές οι εμπειρίες. Μιλάμε για οριακό πόνο ψυχής και καταστάσεις που πολλές φορές σε φτάνουν στην κόλαση της απόγνωσης. Όμως από την άλλη δε μπορώ να κρύψω ότι αυτές οι δύσκολες εμπειρίες υπήρξαν και οι πιο μεγάλοι δάσκαλοι μου.

Εάν κάτι έμαθα το χρωστώ σε εκείνες κι ας με πλήγωσαν.
Δεν ξέρω εάν διαφορετικά θα μπορούσα να απολαύσω και να χαρώ τα απλά και απέριττα.
Τα λίγα που γίνονται πολλά, το καθημερινό που κρύβει μέσα του όλη την γιορτή του σύμπαντος.

Εάν δίχως αυτό τον πόνο θα μπορούσα να βλέπω την Παρουσία του Θεού παντού, στα πάντα, στους πάντες ακόμη και εκεί που δεν φαίνεται τίποτα να τον θυμίζει.
Είναι μέσα στο πόνο που κάποια στιγμή, ίσως στην άκρη του γκρεμού, ένα χέρι απλώνεται και σε τραβάει, ένα φως σε μεταμορφώνει, μια αγκαλιά σε ξεκουράζει για πρώτη φορά στην ζωή σου.

Σε όσες αγκαλιές κι αν κοιμηθείς καμία δεν είναι σαν αυτή. Θαλπωρή, ησυχία, γαλήνη και ηρεμία. Αίσθηση έστω και για λίγο του απόλυτου.

Εάν έστω για λίγο γεύθηκες την αληθινή σχέση, την πραγματική αγάπη, την αληθινή φύση μας εκεί βαθιά στο κήπο της καρδιάς, στο βυθό της θάλασσας μας, δεν αντέχεις καμία επιφανειακότητα.

Όποιος έστω και για μια στιγμή άγγιξε τον παράδεισο όλα τα άλλα του φαίνονται κόλαση.
Έστω και για μια στιγμή εάν περπάτησε ο Θεός μέσα σου, ποτέ δεν θα πάψεις να ακούς τα βήματα Του. Θα τρέχει πάντα πίσω Του φωνάζοντας όλο και πιο δυνατά «Κύριε μην φεύγεις, κράτα με γιατί με χάνεις…».

Αυτά τα βήματα όμως δεν ξέρω πως και γιατί, τα ακούς μονάχα στην κόλαση όταν ζητάς με λυγμούς τον παράδεισο. Μη με ρωτάς να σου το εξηγήσω. Απλά δεν ξέρω. Υπέθεσα πολλά διάβασα αλλά τόσα μα απάντηση δεν ένιωσα να πήρα. Ένα γνωρίζω καλά ότι στην τελευταία ανάσα, στην ύστερη κραυγή που στέγνωνε τα σωθικά μου ακούστηκε φωνή «ΖΗΣΕ…». Τότε σηκώνεσαι και ζεις. Όχι γιατί πήρες κάποια απάντηση που να ικανοποιεί το μυαλό σου αλλά γιατί ήρθε μια αίσθηση να γεμίσει το κενό σου. Μια παρουσία είναι η απάντηση και όχι μια ακόμη ερμηνεία.
Η καρδιά γεμίζει απαντήσεις όταν ο νους αδειάσει από ερωτήσεις.

Καμία κραυγή δεν έχει απάντηση που να μην καταλήγει σε μια βαθιά αγκαλιά.
Δεν μπορώ να σου απαντήσω αλλά να σε αγαπήσω.
Δεν μπορώ να σου εξηγήσω αλλά να σε φιλήσω.
Δεν μπορώ να σε ορίσω, να σε εξηγήσω, αλλά μπορώ να σε πιστέψω και εμπιστευτώ.
Κανείς λόγος δεν είναι αρκετός όταν λείπει αυτός που αγαπάς. Γιατί δεν πονάει το γιατί αλλά η απουσία του άλλου.

Οπότε προς όλους εσάς, εμάς που παλεύουμε με άγχος, φοβίες, πανικούς, θλίψεις και γενικά νευρώσεις, μην απογοητεύεστε. Μην απελπίζεστε. Όσο κι εάν αργεί πάντα ξημερώνει. Τι χρειάζεται;
-Αποδοχή
-Αγάπη στον εαυτό μας
-Μοίρασμα – επικοινωνία
-Δημιουργία – έκφραση- σύνδεση
-Ψυχοθεραπεία
-Φάρμακα εάν το κρίνει ο γιατρός
-Εμπειρική αποδοχή ότι μέσα από τα τραύματα μας δουλεύει ο Θεός.
-Ότι παρά τα βάσανα μας μπορούμε να σταθούμε πάνω από τις πληγές μας και να είμαστε ευγνώμονες.

[Casp]

Καλά τα λέει. Μίλησε μέσα μου πάλι.

[kongrosian]

Καλά τα λέει. Μίλησε μέσα μου πάλι.

δεν συμφωνώ στα σημεία που αναφέρεται στον θεό.

σαν παιδάκι πίστευα στον θεό. μετά πίστευα ότι με πρόδωσε και του είχα νεύρα. μετά πίστευα ότι εγώ είμαι κάποιου είδος θεός, ώσπου συμβουλεύτηκα τον γιατρό μου.

[Casp]

Καλά τα λέει. Μίλησε μέσα μου πάλι.

δεν συμφωνώ στα σημεία που αναφέρεται στον θεό.

σαν παιδάκι πίστευα στον θεό. μετά πίστευα ότι με πρόδωσε και του είχα νεύρα. μετά πίστευα ότι εγώ είμαι κάποιου είδος θεός, ώσπου συμβουλεύτηκα τον γιατρό μου.

Και εγώ άθεη είμαι, το ξέρεις δες ποιά σημεία τόνισα. Αν και ΘΕΛΩ να πιστέψω στον Θεό. Ειδικά τώρα με την απώλεια του παππού μου, το εχω περισσότερη ανάγκη. Η παρουσία όμως που λέει, και ο θεός, μπορεί να είναι οτιδήποτε για τον καθένα. Η αγάπη, τα αγαπημένα σου πρόσωπα, ο ίδιος σου ο εαυτός.

[kongrosian]

Καλά τα λέει. Μίλησε μέσα μου πάλι.

δεν συμφωνώ στα σημεία που αναφέρεται στον θεό.

σαν παιδάκι πίστευα στον θεό. μετά πίστευα ότι με πρόδωσε και του είχα νεύρα. μετά πίστευα ότι εγώ είμαι κάποιου είδος θεός, ώσπου συμβουλεύτηκα τον γιατρό μου.

Και εγώ άθεη είμαι, το ξέρεις δες ποιά σημεία τόνισα. Αν και ΘΕΛΩ να πιστέψω στον Θεό. Ειδικά τώρα με την απώλεια του παππού μου, το εχω περισσότερη ανάγκη. Η παρουσία όμως που λέει, και ο θεός, μπορεί να είναι οτιδήποτε για τον καθένα. Η αγάπη, τα αγαπημένα σου πρόσωπα, ο ίδιος σου ο εαυτός.

πρέπει να ξαναπιστέψουμε στον άνθρωπο. στη φιλία. τη συντροφικότητα. τον έρωτα. την αγάπη. όλα αυτά που κάποτε πιστέψαμε και αποδείχτηκαν αυταπάτες.

[Casp]

δεν συμφωνώ στα σημεία που αναφέρεται στον θεό.

σαν παιδάκι πίστευα στον θεό. μετά πίστευα ότι με πρόδωσε και του είχα νεύρα. μετά πίστευα ότι εγώ είμαι κάποιου είδος θεός, ώσπου συμβουλεύτηκα τον γιατρό μου.

Και εγώ άθεη είμαι, το ξέρεις δες ποιά σημεία τόνισα. Αν και ΘΕΛΩ να πιστέψω στον Θεό. Ειδικά τώρα με την απώλεια του παππού μου, το εχω περισσότερη ανάγκη. Η παρουσία όμως που λέει, και ο θεός, μπορεί να είναι οτιδήποτε για τον καθένα. Η αγάπη, τα αγαπημένα σου πρόσωπα, ο ίδιος σου ο εαυτός.

πρέπει να ξαναπιστέψουμε στον άνθρωπο. στη φιλία. τη συντροφικότητα. τον έρωτα. την αγάπη. όλα αυτά που κάποτε πιστέψαμε και αποδείχτηκαν αυταπάτες.

Εσύ. Εγώ πιστεύω. Αυτά σε σώζουν, αυτά σε κρατάνε. Εμένα δεν μου αρκεί ο εαυτός μου, ποτέ δεν μου αρκούσε. Θέλω να μοιράζομαι, να δίνω, να αγαπώ.

[kongrosian]

Και εγώ άθεη είμαι, το ξέρεις δες ποιά σημεία τόνισα. Αν και ΘΕΛΩ να πιστέψω στον Θεό. Ειδικά τώρα με την απώλεια του παππού μου, το εχω περισσότερη ανάγκη. Η παρουσία όμως που λέει, και ο θεός, μπορεί να είναι οτιδήποτε για τον καθένα. Η αγάπη, τα αγαπημένα σου πρόσωπα, ο ίδιος σου ο εαυτός.

πρέπει να ξαναπιστέψουμε στον άνθρωπο. στη φιλία. τη συντροφικότητα. τον έρωτα. την αγάπη. όλα αυτά που κάποτε πιστέψαμε και αποδείχτηκαν αυταπάτες.

Εσύ. Εγώ πιστεύω. Αυτά σε σώζουν, αυτά σε κρατάνε. Εμένα δεν μου αρκεί ο εαυτός μου, ποτέ δεν μου αρκούσε. Θέλω να μοιράζομαι, να δίνω, να αγαπώ.

κι εγώ πιστεύω. κάποτε θα ξανάρθουν εκείνες οι μέρες που σαν παιδί με ενθουσίαζε...
τι; δεν θυμαμαι.
όμως θα ξανάρθουν εκείνες οι μέρες!

[Casp]

πρέπει να ξαναπιστέψουμε στον άνθρωπο. στη φιλία. τη συντροφικότητα. τον έρωτα. την αγάπη. όλα αυτά που κάποτε πιστέψαμε και αποδείχτηκαν αυταπάτες.

Εσύ. Εγώ πιστεύω. Αυτά σε σώζουν, αυτά σε κρατάνε. Εμένα δεν μου αρκεί ο εαυτός μου, ποτέ δεν μου αρκούσε. Θέλω να μοιράζομαι, να δίνω, να αγαπώ.

κι εγώ πιστεύω. κάποτε θα ξανάρθουν εκείνες οι μέρες που σαν παιδί με ενθουσίαζε...
τι; δεν θυμαμαι.
όμως θα ξανάρθουν εκείνες οι μέρες!

Όλοι περνάμε τις φάσεις μας! Εννοείται θα ξανάρθουν, αρκεί να το θες και να μην κλείνεσαι!

[kongrosian]

Εσύ. Εγώ πιστεύω. Αυτά σε σώζουν, αυτά σε κρατάνε. Εμένα δεν μου αρκεί ο εαυτός μου, ποτέ δεν μου αρκούσε. Θέλω να μοιράζομαι, να δίνω, να αγαπώ.

κι εγώ πιστεύω. κάποτε θα ξανάρθουν εκείνες οι μέρες που σαν παιδί με ενθουσίαζε...
τι; δεν θυμαμαι.
όμως θα ξανάρθουν εκείνες οι μέρες!

Όλοι περνάμε τις φάσεις μας! Εννοείται θα ξανάρθουν, αρκεί να το θες και να μην κλείνεσαι!

και που να πάω ρε κασπερίνι; πώς να περνάω τα βράδια μου;

[Casp]

κι εγώ πιστεύω. κάποτε θα ξανάρθουν εκείνες οι μέρες που σαν παιδί με ενθουσίαζε...
τι; δεν θυμαμαι.
όμως θα ξανάρθουν εκείνες οι μέρες!

Όλοι περνάμε τις φάσεις μας! Εννοείται θα ξανάρθουν, αρκεί να το θες και να μην κλείνεσαι!

και που να πάω ρε κασπερίνι; πώς να περνάω τα βράδια μου;

Να κλείνεσαι δεν εννοούσα σπίτι αλλά ψυχικά :Ρ
Αλλά μπορείς να βγαίνεις για ποτάκια, ακόμα και μόνος! Ή ταβερνούλες με φίλους, γνωστούς, ποτέ δεν ξέρεις τι θα προκύψει

[kongrosian]

Όλοι περνάμε τις φάσεις μας! Εννοείται θα ξανάρθουν, αρκεί να το θες και να μην κλείνεσαι!

και που να πάω ρε κασπερίνι; πώς να περνάω τα βράδια μου;

Να κλείνεσαι δεν εννοούσα σπίτι αλλά ψυχικά :Ρ
Αλλά μπορείς να βγαίνεις για ποτάκια, ακόμα και μόνος! Ή ταβερνούλες με φίλους, γνωστούς, ποτέ δεν ξέρεις τι θα προκύψει

[ΛΑΘΕ ΒΙΩΣΑΣ]