Phorum.com.gr

Αν δεν ήταν ο Keith Moon,το κομμάτι αυτό θα ήταν λιγότερο από το μισό,σε αξία.
Τα ντραμς ακούγονται σαν μηχανή σε λειτουργία,απίστευτη αίσθηση στα χτυπήματα,πλησιάζει το επικό.



Στα σχόλια από κάτω μπορείτε να βρείτε ενδιαφέροντα trivia για τη σχέση του κομματιού αυτού (τότε,το 1967,θεωρούνταν το πιο "βρώμικο ροκ'ν'ρολ κομμάτι") με το Helter Skelter του Mc Cartney (πως του δόθηκε η έμπνευση να το γράψει, μέσω του ακούσματος του τραγουδιού των Who).
Και φυσικά,πλήθος εγκωμίων για το απίστευτο παίξιμο του Moon.

Παραθέστε κι εσείς κομμάτια στα οποία θεωρείτε ότι ο ντράμερ δίνει ρέστα,αλλά μην το κάνετε ποζεράδικο χεβιμεταλάδικο,πληηηηηηζζ,λίγο πιο αρχέγονα χτυπήματα,πιο "μαύρα",τύπου Ginger Baker,καταλάβατε

π.χ.

Κάτι τέτοιο (προσωπικά,θεωρώ πως είναι η πιο τέλεια ηχογράφηση των Zeppelin,αυτό και το Celebration Day,αμφότερα για τον τρόπο που χρησιμοποιούνται -και ηχούν- τα ντραμς)

Από τα βάθη της αφρικανικής ζούγκλας

Τώρα γι' αυτό εδώ τι να πω...Μιλάμε μόνο για τρία χτυπήματα,αλλά τι χτυπήματα ! Μπαπ,μπαπ,μπαπ...lucy in the sky with diaaaamonds !
Κάποιος μπορεί να πει "μας δουλεύεις ; αυτό μπορώ να το κάνω κι εγώ",ε,εκεί είναι το θέμα,μπορείς,αλλά δεν το κάνεις...ο Ringo το έκανε !

Ο Densmore είναι αγαπημένος ντράμερ και θα έλεγα,μάλλον σχετικά "αγνοημένος" σε διάφορες λίστες.

Στο κομμάτι αυτό δίνει τα ρέστα που ζητάω.Πολύ jazzy το παίξιμό του εδώ.

Papa John έγραψε: ↑

14 Νοέμ 2020, 21:58

αλλά μην το κάνετε ποζεράδικο χεβιμεταλάδικο,πληηηηηηζζ,λίγο πιο αρχέγονα χτυπήματα,πιο "μαύρα",τύπου Ginger Baker,καταλάβατε

Nαι δεν γινεται αυτο με τετοιο τιτλο στο νημα.Οποτε αναγκαστικα



Σαν να βαζει ενα ποτηρι νερο

Να,αυτά δεν μπορώ...αλλά ναι, μιλάμε για άνθρωπο-ορχήστρα !

YYZ - Rush



Neil Peart το αγόρι, Καναδό, έφυγε αρχαί του έτου

Εδώ είναι το νήμα που μετράμε ποιός την έχει πιο μεγάλη*?
(*τη συλλογή κατσαρολικών)

Αν και καταλαβαίνω την έξαψη των προλαλήσαντων εφήβων που ανακαλύπτουν την επαναστατική φύση του ροκ, υπάρχει ένα ταβάνι στο τι μπορεί να προσφέρει ένας καλολαδωμένος μετρονόμος on coke σε ένα απαιτητικό αφτί. Από ένα σημείο και μετά, το κατασταλαγμένο αυτί προτιμά την ουσία, την κομψότητα και τον έλεγχο του groove. Αυτο, βεβαία, ισχύει σε κάθε όργανο και στυλ μουσικής, αλλά είναι ακόμα πιο νευραλγικό στην περίπτωση των drummers που φιλοδοξούν να κάνουν παρέα με τους υπόλοιπους μουσικούς.

Less is more



No budget for a proper horn section



...και τα παραδείγματα είναι ατελείωτα!
Αλλά, αν επιμένετε να τις μετρήσουμε, κα-ά-α πρόβλημα

lagavulis έγραψε: ↑

16 Νοέμ 2020, 21:47

Εδώ είναι το νήμα που μετράμε ποιός την έχει πιο μεγάλη*?
(*τη συλλογή κατσαρολικών)

Αν και καταλαβαίνω την έξαψη των προλαλήσαντων εφήβων που ανακαλύπτουν την επαναστατική φύση του ροκ, υπάρχει ένα ταβάνι στο τι μπορεί να προσφέρει ένας καλολαδωμένος μετρονόμος on coke σε ένα απαιτητικό αφτί. Από ένα σημείο και μετά, το κατασταλαγμένο αυτί προτιμά την ουσία, την κομψότητα και τον έλεγχο του groove. Αυτο, βεβαία, ισχύει σε κάθε όργανο και στυλ μουσικής, αλλά είναι ακόμα πιο νευραλγικό στην περίπτωση των drummers που φιλοδοξούν να κάνουν παρέα με τους υπόλοιπους μουσικούς.

Less is more

Αυτό είναι και το πνεύμα του νήματος.
Δεν αμφιβάλλω ότι σήμερα ειδικά υπάρχουν ντράμερς που τεχνικά είναι απείρως καλλίτεροι από την παλαιότερη γενιά και ειδικά από ντράμερς στο στυλ του Ringo Star.Αλλά αυτό που "κυνηγάω" στο νήμα αυτό είναι κομμάτια όπου η χρήση των ντραμς είτε είναι σε πρώτο πλάνο και ουσιστικά καθορίζει τον ήχο του κομματιού,είτε κομμάτια όπου τα ντραμς χρησιμοποιούνται (και ακούγονται) με έναν, ας πούμε, ιδιαίτερο τρόπο.

Όπως εδώ π.χ.



Στα ντραμς ο Mick Woodmansey,μέλος των Spiders from Mars.Εικάζεται ότι την κιθάρα εδώ παίζει ο Jimmy Page.