Ιάννης Ξενάκης

[sys3x]

Εἰρήνη ὑμῖν. Το ίδιο θεό πιστεύετε.

Κάτι λάθος πρέπει να έχω κάνει. Θα αρχίσω να ακούω συστηματικά Ξενάκη.

Σοβαρέψου, κανείς δεν κάθεται να ακούσει συστηματικά Ι. Ξ.
Στάθη συνέχισε εσύ, μη μας δίνεις σημασία.

[sys3x]

Εἰρήνη ὑμῖν. Το ίδιο θεό πιστεύετε.

Κάτι λάθος πρέπει να έχω κάνει. Θα αρχίσω να ακούω συστηματικά Ξενάκη.

Aκου εμενα, για πλακα τον εχω τον Ξενακη, ακου αποδομηση της μουσικης που κανω, μηχανη του κιμα, γυαλινα ποτηρια και καραφες, ταψια και καποια samples ουρλιαχτων, ποιος ειναι ο Ξενακης δηλαδη

Έλα μισή ώρα στο στου να σε βάλω Κλας τον Αφρικανό κι εμένα ταυτόχρονα και θα σε πω εγώ τι πάει να πει μουσίκ κονκγρέτ μλκμου, ένα μισαωράκι υπόθεση είσαι.

[ΑΧΑΡΙΣΤΟΣ]

Αντε μετα την Κ σιγα σιγα να μπαινει και η daphne oram να μην γινει πατριαρχικο το νημα.

[sys3x]

Σταμάτα εσύ, Πατριαρχικό κατευθείαν.

[Sid Vicious]

Κάτι λάθος πρέπει να έχω κάνει. Θα αρχίσω να ακούω συστηματικά Ξενάκη.

Aκου εμενα, για πλακα τον εχω τον Ξενακη, ακου αποδομηση της μουσικης που κανω, μηχανη του κιμα, γυαλινα ποτηρια και καραφες, ταψια και καποια samples ουρλιαχτων, ποιος ειναι ο Ξενακης δηλαδη

Έλα μισή ώρα στο στου να σε βάλω Κλας τον Αφρικανό κι εμένα ταυτόχρονα και θα σε πω εγώ τι πάει να πει μουσίκ κονκγρέτ μλκμου, ένα μισαωράκι υπόθεση είσαι.

Ναι ρε συ πρέπει, εχω πει και στον Κλας τόσες φορές θα περάσω, στειλτε κανα μνμ οταν θα στε στου

[sys3x]

Aκου εμενα, για πλακα τον εχω τον Ξενακη, ακου αποδομηση της μουσικης που κανω, μηχανη του κιμα, γυαλινα ποτηρια και καραφες, ταψια και καποια samples ουρλιαχτων, ποιος ειναι ο Ξενακης δηλαδη

Έλα μισή ώρα στο στου να σε βάλω Κλας τον Αφρικανό κι εμένα ταυτόχρονα και θα σε πω εγώ τι πάει να πει μουσίκ κονκγρέτ μλκμου, ένα μισαωράκι υπόθεση είσαι.

Ναι ρε συ πρέπει, εχω πει και στον Κλας τόσες φορές θα περάσω, στειλτε κανα μνμ οταν θα στε στου

Εκεί ήμουν πριν.

[ST48410]

1977. À Hélène (Ελένη του Ευριπίδη)



Αρκετά βατό και από ρυθμικής άποψης για όσους θα ήθελαν να επιχειρήσουν μια ακρόαση

[ST48410]

Την ίδια χρονιά Άκανθος για σοπράνο (ή μετζοσοπράνο) και 8 μουσικούς

[sharp]

ΥΓ. Για κάποιο λόγο κι εγώ είχα την εντύπωση ότι είσαι σχετικά μικρός.

Και παράγγελνα το βιβλίο του Brindle από τού Blackwell's σε πέτρινες εποχές χωρίς Internet; Τζάμπα τα γράφω, μού φαίνεται...

[ST48410]

ΥΓ. Για κάποιο λόγο κι εγώ είχα την εντύπωση ότι είσαι σχετικά μικρός.

Και παράγγελνα το βιβλίο του Brindle από τού Blackwell's σε πέτρινες εποχές χωρίς Internet; Τζάμπα τα γράφω, μού φαίνεται...

ναι, έχεις δίκιο. Ωστόσο και πάλι μπορεί να είσαι κάπως μικρότερος από μένα. Μια τέτοια παραγγελία θα μπορούσε να είχε γίνει ακόμα και στις αρχές του αιώνα. Δεν είχαμε τόση εξοικείωση και εμπιστοσύνη στις online αγορές αρχικά. Καλά καλά internet δεν είχαμε.

[sharp]

Μπορεί. Αυτή είναι και η ιδιαιτερότητα του Ίντερνετ, συναντώνται όλες οι ηλικίες. Από 15 μέχρι 85 διασταυρώνονται, ενδιαφέρον αλλά και δύσκολο αρκετές φορές.

[ST48410]

Την ίδια χρονιά (1977), Jonchaies για μεγάλη ορχήστρα 109 μουσικών



Δεν θα λεγα ότι είναι από τα έργα που μου αρέσουν ιδιαίτερα αλλά δεν θα ήθελα να φιλτράρω αυτά που βάζω με την προσωπική μου προτίμηση

Κάποιες πληροφορίες για το έργο από το ίδιο λινκ

"Written in 1977, over twenty years after his breakthrough score Metastasis, Jonchaies represents the apex of Iannis Xenakis’ orchestral output. As a trained engineer, the Greek composer spent much of his career experimenting with the application of complex mathematical techniques to the compositional process, implementing ideas from statistics, set theory and geometry to arrive at what he called stochastic music. Whilst Jonchaies is a culmination of many of these compositional practices, it is remarkable amongst Xenakis’ works for betraying a palpable sense of the composer’s personality, augmenting its more cerebral concerns with a prominent communicative dimension.

Scored for 109 musicians, Jonchaies is a piece on an immeasurable scale – even by this composer’s colossal standards – and, despite being cast in a single continuous movement, the score proceeds as a series of self-contained miniatures which explore wildly oscillating orchestral timbres. Devoid of any common thematic thread, the only thing binding the various sections together is their shared level of uncompromising intensity. This is extremely physical music; from the rasping, drunken brass glissandos to the ever-present incisive thrust of the strings, Xenakis magnifies and extrapolates each textural idea until the aural surface of Jonchaies is a teeming collage of exaggerated sounds and timbres. The variety and eccentricity of its orchestration is Jonchaies’ most enduring quality, transmitting the brutality of Xenakis’ musical vision in a vibrant stream of clashing colours and evocative imagery.

The viscerality of Jonchaies is directly at odds with the all too common characterisation of Xenakis’ music as overly clinical and scientific. Xenakis has said himself that his precise mathematical approaches to composition will only satisfy the listener if the composer displays a “certain flair”; indeed, his motivation behind developing these techniques was not to take the composer’s hand out of the creative process by enforcing a strict set of predefined rules. Instead, Xenakis aimed to free composition from the shackles of hackneyed conventions, unlocking a wealth of new possibilities for musical expression.

This ambition is brilliantly realised on Jonchaies. This music is saturated with a thrilling sense of drama and spectacle indicative of Xenakis’ desire to propel his music beyond its rigorous mathematical inception. Jonchaies could broadly be described as a duel between opposing sections of the orchestra, as thunderous clusters of brass and percussion collide with the insistent stoicism of the string section, crashing together in a glorious, elemental cacophony which is far removed from any sort of dry intellectual exercise: Jonchaies is tempestuous, naturalistic and utterly enthralling music.

Jonchaies can be divided into five main sections. [...] having opened with one of Xenakis’ characteristic glissandos, the piece settles into a highly lyrical passage comprising a web of strings punctuated by interjections from the percussion instruments. [...] a hesitant figure in the strings introduces the most rhythmically vitalised section of Jonchaies. The momentum of this passage is constantly derailed by various musical lines moving in opposition to the dominant pulse [...]. The fleeting third section [...] sees insistent statements from the strings and percussion supported by a backdrop of wailing wind instruments. The music then abruptly opens out into a spacious passage of glissandos in the brass before the strings re-enter [...] to begin the fifth and final passage of the piece. In this closing section the thrashing mass of musical elements gradually thins to reveal the high tones of the piccolos – as if Jonchaies has completely imploded, its energy compressed into a single piercing screech."

~Thomas May

[ST48410]

Παραμένουμε στο 1977

Κόττος για τσέλο σόλο:

[sys3x]

1977. À Hélène (Ελένη του Ευριπίδη)



Αρκετά βατό και από ρυθμικής άποψης για όσους θα ήθελαν να επιχειρήσουν μια ακρόαση

Όντως αρκετά βατό το συγκεκριμένο έργο (το οποίο αγνοούσα και μου έβαλε επίσης κάποιες ιδέες στο κεφάλι κυρίως λόγω της απλότητας του και της "ευκολίας" που σου δίνει να το ακούσεις πιο ευχάριστα ειδικότερα σε σχέση με τα περισσότερα από τα υπόλοιπα του έργα) αλλά η φάση με την ερασμιακή μου την δίνει γιατί παρότι ελληνόφωνος πρέπει να ανατρέξω στο γραπτό και να μην αρκεστώ στην ακρόαση για να κατανοήσω το κείμενο.
Έτσι από περιέργεια, ο hellegennes ίσως να γνωρίζει, για ποιες άλλες γλώσσες "εφηύραν" προφορά για να καταφέρουν να τις μιλήσουν παρά να στρώσουν το πωπό να μάθουν κανονικά να μιλάνε σαν άθρωποι την κανονική προφορά;

[sys3x]

Μπορεί. Αυτή είναι και η ιδιαιτερότητα του Ίντερνετ, συναντώνται όλες οι ηλικίες. Από 15 μέχρι 85 διασταυρώνονται, ενδιαφέρον αλλά και δύσκολο αρκετές φορές.

Αυτό βασικά είναι πολύ γαμάτο, γενικά η πλατφόρμα είναι πολύ γαμάτη, προσφέρεται, είναι κανονικό phorum η φάση με τα ιντεργουέμπς.
Και το γεγονός ότι δεν μπορώ να δω πόσο μεγάλη είναι η μύτη σου να σε κοροϊδέψω ή για τη φαλάκρα σου το κάνει ακόμη πιο γαμάτο.
Αλλά με την φαλάκρα κάτι πρέπει να κάνεις φίλε, άφησε ένα μουστάκι τουλάχιστο, κάτι να τραβάει αλλού την ξες. Εγώ θα κάνω σίγουρα μια πλαστική στη μυτούλα μου, λίιιιγο πιο μεγάλη ακόμη και ακούμπησα τη τελειότητα.