Χωρίς να έχω ακούσει ιδιαίτερα μπορώ να πω μετά βεβαιότητας ότι η μεγαλύτερη συμβολή του black metal
Δημοσιεύτηκε: 05 Σεπ 2022, 17:11
ήταν ότι ανακάλυψε επιτέλους το νόημα που κρύβεται πίσω από τους στίχους του A forest των Cure, δλδ του Robert Smith.
Στην πραγματικότητα, ούτε ο ίδιος ο δημιουργός του κομματιού, όταν το έγραφε, είχε καταλάβει πού ακριβώς κρύβεται η σημασία του κομματιού. Λογικό, σε πολλές περιπτώσεις δημιουργοί δεν μπορούν να συλλάβουν το μεγαλόπνοο και τη σημασία του έργου τους - άλλωστε σε αυτό έγκειται και η σημασία της τέχνης που για να παραφράσουμε τον Πασκάλ έχει λόγους που η Λογική αγνοεί - l art a ses raisons qua la Raison ne connait point.
Όταν, λοιπόν, ο Smith έγραφε τους στίχους του A forest (ένα μεθοδολογικό λάθος καθώς το συγκεκριμένο έπος δεν χρειαζόταν καν στίχους, ή αν έπρεπε να ακούγεται κάτι σε αυτό είναι το I m running towards nothing again and again - ad infinitum), είχε κατά νου να γράψει ένα κομμάτι για ένα κορίτσι, που ποτέ δεν ήταν εκεί να τον περιμένει. Ένα κομμάτι δλδ εφηβικής αγωνίας.
Οι black μεταλλάδες που αρέσκονται στη διασκευή του εν λόγω κομματιού, ακριβώς λόγω του απόκοσμου της μουσικής τους (anywhere out of this world), ακόμη και αν τραγουδάνε τον συγκεκριμένο στίχο, βγάζουν ωστόσο από την εξίσωση το κορίτσι, κάνοντας το κομμάτι ακριβώς αυτό που είναι.
Ένας έπος αγωνίας δλδ - αγωνίας απογυμνωμένης από το υλικό στοιχείο που κρατά το κομμάτι στη γη, και το οποίο δεν είναι άλλο από το εν λόγω κορίτσι.
Αφού, λοιπόν, κατόρθωσαν να το κάνουν αυτό, ας συμπληρωθεί ότι εν μέρει το συγκεκριμένο κομμάτι "καταστρέφει" έναν άρτιο καλλιτεχνικό δίσκο, το 17 seconds, καθώς του αποδίδει μία εμπορική διάσταση - που σε κάθε περίπτωση ο δημιουργός του δεν επεδίωκε ή αν επεδίωκε δεν την επεδίωκε με τον συγκεκριμένο τρόπο.
Το A forest είναι μέρος ενός οργανικού συνόλου, του πρώτου αριστουργήματος της αριστουργηματικής τριλογίας, που πρέπει να ακούγεται με τη μία, όχι δλδ είκη και ως έτυχε, και οπωσδήποτε σε ημίφως - in the violet hours of the day.
Υπό αυτή την έννοια, το A forest, όπως σωστά αλλά ταυτοχρόνως λανθασμένα σημειώνουν ορισμένοι μουσικοκριτικοί, είναι πράγματι ένα πολύ διαφορετικό κομμάτι στις live εκτελέσεις του και μάλιστα πολύ καλύτερο και πιο θρυλικό από το κομμάτι του δίσκου, ωστόσο το κομμάτι του δίσκου επειδή είναι μέρος ενός ηχοτοπίου που ο Smith δημιούργησε ως monumentum του είναι καλύτερο από το A forest των live.
Στην πραγματικότητα, ούτε ο ίδιος ο δημιουργός του κομματιού, όταν το έγραφε, είχε καταλάβει πού ακριβώς κρύβεται η σημασία του κομματιού. Λογικό, σε πολλές περιπτώσεις δημιουργοί δεν μπορούν να συλλάβουν το μεγαλόπνοο και τη σημασία του έργου τους - άλλωστε σε αυτό έγκειται και η σημασία της τέχνης που για να παραφράσουμε τον Πασκάλ έχει λόγους που η Λογική αγνοεί - l art a ses raisons qua la Raison ne connait point.
Όταν, λοιπόν, ο Smith έγραφε τους στίχους του A forest (ένα μεθοδολογικό λάθος καθώς το συγκεκριμένο έπος δεν χρειαζόταν καν στίχους, ή αν έπρεπε να ακούγεται κάτι σε αυτό είναι το I m running towards nothing again and again - ad infinitum), είχε κατά νου να γράψει ένα κομμάτι για ένα κορίτσι, που ποτέ δεν ήταν εκεί να τον περιμένει. Ένα κομμάτι δλδ εφηβικής αγωνίας.
Οι black μεταλλάδες που αρέσκονται στη διασκευή του εν λόγω κομματιού, ακριβώς λόγω του απόκοσμου της μουσικής τους (anywhere out of this world), ακόμη και αν τραγουδάνε τον συγκεκριμένο στίχο, βγάζουν ωστόσο από την εξίσωση το κορίτσι, κάνοντας το κομμάτι ακριβώς αυτό που είναι.
Ένας έπος αγωνίας δλδ - αγωνίας απογυμνωμένης από το υλικό στοιχείο που κρατά το κομμάτι στη γη, και το οποίο δεν είναι άλλο από το εν λόγω κορίτσι.
Αφού, λοιπόν, κατόρθωσαν να το κάνουν αυτό, ας συμπληρωθεί ότι εν μέρει το συγκεκριμένο κομμάτι "καταστρέφει" έναν άρτιο καλλιτεχνικό δίσκο, το 17 seconds, καθώς του αποδίδει μία εμπορική διάσταση - που σε κάθε περίπτωση ο δημιουργός του δεν επεδίωκε ή αν επεδίωκε δεν την επεδίωκε με τον συγκεκριμένο τρόπο.
Το A forest είναι μέρος ενός οργανικού συνόλου, του πρώτου αριστουργήματος της αριστουργηματικής τριλογίας, που πρέπει να ακούγεται με τη μία, όχι δλδ είκη και ως έτυχε, και οπωσδήποτε σε ημίφως - in the violet hours of the day.
Υπό αυτή την έννοια, το A forest, όπως σωστά αλλά ταυτοχρόνως λανθασμένα σημειώνουν ορισμένοι μουσικοκριτικοί, είναι πράγματι ένα πολύ διαφορετικό κομμάτι στις live εκτελέσεις του και μάλιστα πολύ καλύτερο και πιο θρυλικό από το κομμάτι του δίσκου, ωστόσο το κομμάτι του δίσκου επειδή είναι μέρος ενός ηχοτοπίου που ο Smith δημιούργησε ως monumentum του είναι καλύτερο από το A forest των live.
