Στην ουσία, ούτε ο ίδιος ο δημιουργός του κομματιού, όταν το σημείωνε βιαστικά και αγουροξυπνημένος ίσως σε ένα πακέτο καρέλια (αγορασμένο σε κάποιες διακοπές στην Δονούσα ή στην Αστυπάλαια) έτοιμος μετά να ξανά ξεράσει με την ησυχία του, είχε αντιληφθεί το ιερό καθήκον του εγχειρήματος. Σατανικό αλλά συμβαίνει: η Τέχνη γεννιέται συχνά ως απότοκο μικροαστικών ονειρώξεων, για να παραφράσω τον Μπάμπη: εμείς να βγάλουμε γκόμενες θέλαμε.
Όταν λοιπόν ο Βίλε Βάλω έγραψε το ιερό ευαγγέλιο της μετά ποπ κουλτούρας των 90ς (ένα θεανθρώπινο λάθος Του καθότι το εν λόγω και ον τόπικ έπος δεν είχε καμία ανάγκη να ντυθεί με γήινες λέξεις ή αν έπρεπε ντε και σόνι να ακούγεται κάτι σε αυτό είναι το Μπέμπι τζόν μι ιν ντεθ εειιιγκθθθ (κραυγή αγωνίας & ταντρικής σεξουαλικής [μη]κορύφωσης του Βίλε Βάλω), πρόθεση είχε ΕΙΚΑΖΩ να κλείσει την τρακ λιστ για το αλμπουμ που χρωστούσε στην δισκογραφική. Ένα κομμάτι δηλαδής, επαγγελματικής αγωνίας.
Οι γκοθούδοι/ες που αρέσκονται στην χρήση του κομματιού ως σάουντρακ στο συμβολικό τους χαράκωμα (anytime of their there to the this) γκρεμίζουν ασυναίσθητα τα κλαδιά του γενεαλογικού-μουσικολογικού δέντρου σκαρφαλώνοντας από τα χαμηλά της "ποζερικής μελαγχολίας" στα "υψηλά" της "κάθιδρης" απόκοσμης ψυχικής λύτρωσης. Απογυμνώνοντας έτσι το δέντρο από τα στηρίγματα που του επιτρέπανε να φιλοξενεί γιορτινά στολίδια και άρα να κρύβει την ταυτοτική ταυτότητα του όταν γεννήθηκε στον αγρό μιας σκανδιναβικής στέπας, δίνοντας εν τέλει και ειρήσθω εν παρόδω στο κομμάτι την ευκαιρία να ηχήσει όπως ακριβώς ήχησε στο μυαλό του καλλιτέχνη προτού στυλιζαριστεί σε δισκογραφικό προϊόν:
μια κραυγή! αγωνίας, δηλαδής
Αξίζει να σημειωθεί -ίσως- αλλά και να μην αξίζει, θα επιχειρήσω να το σημειώσω εδώ* ότι το Τζον μι ιντεθ είναι μια πράξη μιας ορχηστρικού έργου: η έναρξη του δεν συνεπάγεται με την αρχή του και η λήξη του δεν ταυτίζεται με το πέρας του, τουλάχιστον στα αυτιά ενός εξασκημένου ακροατή - όπως τυγχάνει ο γράφων
Υπό αυτό το πρίσμα, αλλά και χωρίς βλάβη της γενικότητας εάν κάποιος επιχειρήσει να μεταφέρει τις παραδοχές που ελήφθησαν σε ένα άλλο σύστημα παρατηρητή/αξιών/μέτρησης καυσίμων - και φυσικά όπως έχουν καταγράψει ξεκάθαρα αλλά και έχουν αρνηθεί ταυτόχρονα να παραδεχτούν οι "ειδικοί" "ανίδεοι" - το Τζον μι ιντεθ στέκεται στον χωροχρόνο σαν ανεμοδαρμένη καλαμιά, αρνούμενο να ενταχθεί σε ένα μουσικολογικό πλαίσιο που θα του έδινε γυαλιστερό παρόν στο "τώρα" αλλά θα το ξερίζωνε ταυτόχρονα από τις πολύτιμες "ρίζες" της "καλώς" "εννοούμενης" Μπωντλαιρικής του αναίδειας
Κι ο αλχημιστής όπου μπορεί χρυσάφι να του κάνει, δε μπόρεσε από μέσα του το μαρασμό να βγάνει, κι ούτε μες στα αιμάτινα ρωμαϊκά λουτρά, που τα θυμούνται οι άρχοντες πάνω στα γηρατειά, δε μπόρεσε το πτώμα αυτό το ηλίθιο ν᾿ αναστήσει, που αντίς για αίμα μέσα του, της Λήθης τρέχει η βρύση
τον 
(και σκατά στην αριστερά)
