ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΜΕ

[poeta]

Δ εν ξέρω αν έχει μπει αυτό το θέμα αλλά θα μου άρεσε να λέμε γιατί αγαπήσαμε κάποια τραγούδια, τι μας θυμίζουν και αν κάποια από αυτά έχουν συνδεθεί με στιγμές της ζωής μας.
(Αν το θέμα υπάρχει ας το ενσωματώσουν το τόπικ αυτό σ' εκείνο)

Ένα τραγούδι που θα μου μείνει αξέχαστο είναι το "Γιατί" των Πυξ-Λαξ που το άκουγα συνεχώς στο αυτοκίνητο όταν πηγαινοερχόμουν από την πόλη που μένω, σε άλλη μεγαλύτερη πόλη για ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας που είχε ο πατερούλης μου. Ο πατέρας μου έξη χρόνια πάλεψε με την αρρώστεια του αλλά στο τέλος νικήθηκε. Κάθε φορά που ακούω αυτό το τραγούδι συγκινούμαι...

[poeta]

Ο αγαπημένος μου

[Esperos]

[poeta]

Ωραίος !!!!

[poeta]

Εἶναι κάποιες μνῆμες ἀπό τά παιδικά χρόνια πού ζωντανεύουν ἄξαφνα ἀπό ἕνα ἀνεπαίσθητο ψίθυρο, ἀπό μιά μακρινή μουσική, μιά παλιά μυρωδιά πού κεντρίζει τούς νευρῶνες τής θύμησης καί γεμίζεις ἀπό νοσταλγία. Ἔψαχνα καιρό νά βρῶ τήν μουσική ὑπόκρουση ἀπό την ραδιοφωνική σειρά «Το σπίτι των ἀνέμων» με τόν Ὀρέστη Λαμπίρη, τήν Τζοβάνα καί τή γιαγιά Αννούσκα. Τότε, τήν δεκαετία τού ’70, μέ τά ὑπέροχα πρωινά των ραδιοφωνικῶν ἐκπομπῶν, καί μέ τήν μητέρα νά συγυρίζει τό σπίτι, νά τινάζει τά σεντόνια ἀπό τό παράθυρο, νά μαγειρεύει, ἀκούγοντας στή διαπασων τή βελούδινη φωνή της Ἀφροδίτης Γρηγοριάδου καί τήν αὐστηρή φωνή τού Βύρωνα Πάλλη πού σταδιοδρομοῦσε κάθε πρωί στίς ἔντεκα καί δέκα στή δικηγορία. Ἀκούγοντας τίς ἱστορίες τού ραδιοφώνου ἡ παιδική μου φαντασία ἔφτιαχνε ἕναν ὀνειρεμένο κόσμο ὅπου θά γινόμουν ὀνομαστή δικηγόρος γιά νά μέ πάρουν νά δουλέψω στό ραδιόφωνο. Ἡ ὑπέροχη μουσική ἀπό «Τό σπίτι των ἀνέμων», εἶναι του Rodrigo. Τήν ἀνακάλυψα καί σάς τήν ἀφιερώνω.

[poeta]

[poeta]

[aLiCat]

[plouf]

Θυμαμαι ενα χιτακι της εποχης '91-'92 που συνεπεσε με την μεγαλη καψουρα που ενιωθα για ενα κοριτσακι συνομιληκο που ηταν συμμαθητρια μου στην ιδια ταξη.Ηταν το "Καιγομαι" Του Χαριτοδιπλωμενου.Οποτε εβλεπα το βιντεοκλιπ στην τηλεοραση η καρδια μου χτυπαγε πολυ πολυ δυνατα.

[poeta]

Ἡ ἀφήγηση εἶναι ἀριστουργηματική, ἡ ἀμηχανία τῶν χωρισμῶν φυλακισμένη σέ μία θολή στιγμιαία φωτογραφία. Ὁ τελεσίδικος ἦχος τῆς βροχῆς πού ρέει ἐπάνω στήν μαρκίζα χωρίς νά ψελλίζει, μιά λέξη ἔστω, παρηγορητική. Ἡ Μαρκίζα ὅμως ἀνακόπτει τήν ὁρμή τῶν ἀναμνήσεων, τήν τιθασεύει καί προφυλάσσει τήν γυναῖκα ἀπό τή συντριπτική τους δύναμη. Ἐκεῖνος πού κουβαλᾶ μέσα του τήν σοφία τῶν κεραυνῶν δέν μπορεῖ νά ἀγαπήσει. Ἐκτίει τήν βαριά ποινή του σέ ἕνα κόσμο χωρίς ὁρίζοντα, μέ μόνη θέα τό τοπίο τῆς βροχῆς.
Ἡ περίφημη Μαρκίζα πού ἀναφέρει τό τραγούδι ἀνήκει, σύμφωνα μέ μαρτυρία τοῦ ἴδιου τοῦ ποιητή, στό πάλαι ποτέ Ξενοδοχεῖο Παλλάδιον (πανέμορφο δημιούργημα τοῦ ἀρχιτέκτονα Παναγιώτη Ζίζηλα το 1915 ) καί μετέπειτα στό Μetropolis πού στεγαζόταν ἐκεῖ, Πανεπιστημίου 54 καί Ἐμμανουήλ Μπενάκη γωνία.

[Jolly Roger]

[νύχτα]

Συννεφιασμένη Κυριακή - Μαρίκα Νίνου, Β.Τσιτσάνης

[poeta]

Θά βάλω ἀκόμη ἕνα τραγούδι τοῦ Μάνου Ἐλευθερίου γιατί εἶναι στή φύση ὁρισμένων ἀνθρώπων νά ὑπάρχουν πάντα γύρω μας ἤ μέσα μας ἀκόμη κι ἄν ἔχουν φύγει ἀπ’ αὐτό τόν κόσμο. Ὁ Μάνος Ἐλευθερίου ἀνήκη σ’ αὐτή τήν κατηγορία ἤ ἀκόμη πιό ξεκάθαρα, στήν κατηγορία ἐκείνων πού ἔδωσαν λάμψη στήν πλατιά καί ἀκαθόριστη σύσταση τοῦ λαϊκοῦ τραγουδιοῦ ἀφοῦ κατάφερε νά ἀποδώσει στούς στίχους του ἕναν ὀνειρικό συμβολισμό κι ἕναν ἑρμηνευτικό κώδικα στά ἀνομολόγητα καί βαθιά συναισθήματα τῆς ψυχῆς. Ἡ «Διαθήκη» πού μᾶς κληροδότησε εἶναι σπουδαία καί ὁ ταπεινός του βίος παράδειγμα πρός μίμηση. Ἀπολαύστε τον μέ τήν σπάνια φωνή τῆς Ἄννας Βίσση.

«Δίψασα στήν πόρτα σου γι' ἀγάπη»

[poeta]

Ἡ βροχή δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ἕνα κομμάτι οὐρανοῦ πού μᾶς ἔκανε τήν τιμή νά κατεβεῖ στή γῆ.

[vagabondo]