Eίναι το κορυφαίο ζεϊμπέκικο των τελευταίων 40 χρόνων;

[Sid Vicious]

δωρικά σκυλάδικα όπως το Χελιδόνι

[Exodus]

Η μολυβιά θεωρείται επίσης;

[Fata_Morgana]

Μα καλά το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας.

[Sid Vicious]

Και η μολυβιά μπορεί να θεωρηθεί δωρικό σκυλάδικο, πατάει στο ίδιο στυλ

[Sid Vicious]

Στα αγαπημένα μου είναι και το παρακάτω που το λες και πρωτο-death

[Imperium]

Αμα λες για τα τελευταια 40 χρονια, εννοείς μετά το 1984, οπότε ούτε την Ευδοκία δεν προφταίνεις! Ούτε ακόμα το Ερωτικό του Μητσιά (πιρόγα).

Αναγκαστικά θα μείνεις με κάτι του Μητροπάνου.

SpoilerShow

Όλα τα καλά ζειμπέκια γράφτηκαν πριν το 1980

[gassim]

Οι νταλίκες.

[Imperium]

Οι νταλίκες.

Καλό, αλλά 1982, αποκλείεται...

[gassim]

Οι νταλίκες.

Καλό, αλλά 1982, αποκλείεται...

Των τελευταίων 45 ετών όμως, σίγουρα.

[BILLO]

[hellegennes]

Κι αν οχι ποιο ειναι;

Ακουω γνωμες.








Άμα ρωτήσεις σήμερα 100 Έλληνες να σου πούνε ένα ζεϊμπέκικο, να σου πούνε το πρώτο που θα τους έρθει στο μυαλό, οι 90 θα σου πούνε το «Βρέχει φωτιά στη στράτα μου», οι 9 δήθεν ψαγμένοι θα σου πούνε τη «Ρόζα» και μπορεί να βρεθεί και κανας χριστιανός (ή ιεχωβάς ή μασόνος, δεν έχει σημασία), που μπορεί να σου πει, λέμε τώρα, τη «Γαρδένια» του... Τερλέγκα.

Το «Βρέχει φωτιά στη στράτα μου» για μένα είναι ένα τελείως ψεύτικο τραγούδι. Μπορεί να έχει μία λειτουργικότητα μέσα στην ταινία, αλλά σαν τραγούδι είναι τελείως δήθεν και φτιαχτό, εντελώς γλυκερό, όπως πολλά του Λ. Παπαδόπουλου. Θα το χαρακτήριζα δε... λαϊκίστικο, αν υπήρχε τέτοιος όρος για τραγούδια. (Για μένα υπάρχει δηλαδή, αλλά δεν είναι γενικευμένος).

Η γνώμη μου είναι ότι κανένας έντεχνος δεν μπορεί να φτιάξει αληθινά λαϊκό ζεϊμπέκικο, ούτε καν ο Μούτσης, και τραγούδια σαν τη «Ρόζα» π.χ. τα θεωρώ τελείως για πέταμα – δεν πιάνουν μία, δηλαδή, μπροστά σε μια δυνατή ζεμπεκιά της «Ομόνοιας».

Λοιπόν η... Γαρδένια από το '86. Στίχοι και ερμηνεία από τον Νίκο Λέκκα, έναν τραγουδιστή που δεν βρίσκεται εδώ και πολλά χρόνια στη ζωή και που δεν τον ξέρει «κανείς», και μουσική επίσης από κάποιον «άγνωστο» τον Κώστα Κατσίγρα (κι αυτός μάλλον έχει αποχαιρετήσει), χωρίς περγαμηνές και αφιερώματα στις τηλεταβέρνες.

Και κάπως έτσι αυτοί οι δύο, οι παντελώς ασήμαντοι για τους πεφωτισμένους άνθρωποι, θα έφτιαχναν ίσως το κορυφαίο ζεϊμπέκικο των τελευταίων 40 χρόνων.

Προσέξτε τους στίχους αυτού του τραγουδιού, για να σας φύγει τελείως το καφάσι.

Εδώ, μιλάει ο νεκρός μέσα απ’ τον τάφο! Τον έχουν φρεσκοχώσει, αλλά η ψυχή του είναι ακόμη ζωντανή, οπότε λέει στην αγαπημένη του:

«Ρίξε λάδι στο καντήλι πριν λησμονηθώ / κι άναψέ μου το φιτίλι για να ζεσταθώ / Μια γαρδένια η καρδιά μου κι όμως άντεξε / φλόγα αγάπης η χαρά μου, μα δεν βάσταξε / κι αν ταξίδι απόψε πάω μες στη λησμονιά / μη ξεχάσεις, σ’ αγαπάω για παντοτινά».

Τι να γράψει, τώρα, ο όποιος σημερινός;

Το σπουδαίο λαϊκό τραγούδι μάγκες μου είναι κάπως σαν το δημοτικό τραγούδι. Είναι σκέτη ποίηση, αλλά με στόχο το μυαλό και την καρδιά του αγνού και αμόλυντου ανθρώπου. Και αυτοί βεβαίως αναζητούνται πλέον...

https://www.facebook.com/permalink.php? ... 4406333349

.

Αυτό είναι καθαρά θέμα προτίμησης, αλλά οι στίχοι "τι με κοιτάζεις Ρόζα μουδιασμένο, συγχώρα με που δεν καταλαβαίνω τι λένε τα κομπιούτερς κι οι αριθμοί" είναι από τους ωραιότερους που έχουν γραφτεί στην ελληνική λογοτεχνία. Το συναίσθημα απέναντι στην ψυχρή λογική, η αδυναμία του ανθρώπου, η παραδοχή της.

Είναι πολύ πιο εύκολο να βγάλεις συναίσθημα με τον θάνατο, παρά να εξερευνήσεις την αδυναμία της ανθρώπινης φύσης, τον φόβο και την παράδοση χωρίς να το κάνεις φθηνό, καρικατούρα ή ακαταλαβίστικο και πολυλογάδικο.

[Ερμής]

Οι νταλίκες.

Στα λιμάνια στους σταθμούς στην Αγορά...

[dna replication]

[Nostos]

...αμνήμονες...

[dna replication]

και όλων των εποχών