Leonidas Kavakos ·
2 ημ. ·
Με μεγάλη θλίψη αποχαιρετώ τον Κωστή Γαϊτάνο, διακεκριμένο πιανίστα, δάσκαλο και ερευνητή της μουσικής, που αφήνει σημαντική παρακαταθήκη μουσικής γνώσης, και όχι μόνο, σε όλους μας. Τον γνώρισα σε ηλικία 14 ετών, ως διευθυντή του Ελληνικού Ωδείου στην τάξη του Στέλιου Καφαντάρη, παίζοντας στις εξετάσεις βιολιού και μουσικής δωματίου. Ήταν ένας άνθρωπος με βαθύτατη μουσική γνώση που ενέπνεε σεβασμό, ιδανικός για να ηγείται ενός εκπαιδευτικού ιδρύματος.
Μετά το ρεσιτάλ των διπλωματικών μου εξετάσεων, μου έκανε δώρο μια πένα λέγοντάς μου "για να υπογράφεις τα αυτόγραφα μετά τις συναυλίες σου ως επαγγελματίας μουσικός πλέον. Σου εύχομαι ένα λαμπρό μέλλον".
Αργότερα, με συστατική επιστολή που μου έγραψε για να πλαισιώσω την αίτησή μου για υποτροφία μουσικών σπουδών στην Αμερική, συνέβαλε στο να γνωρίσω και να σπουδάσω δίπλα στον Josef Gingold, μαθητή του Eugène Ysaye!
Όταν πλέον άρχισα να έχω διεθνή παρουσία στο μουσικό χώρο, τον έβλεπα κάποιες φορές στις συναυλίες που έκανα στην Αθήνα, πάντα χαρούμενος και υπερήφανος για το μαθητή του.
Τα τελευταία χρόνια, ευτύχησα να τον γνωρίσω και ως άνθρωπο μέσω της αγαπημένης μου Λεονώρας, κόρης του και συζύγου μου. Ένας γλυκύτατος άνθρωπος με βαθιά συναισθήματα, με νεανική ενέργεια και αγάπη για ζωή. Μια ζωή γεμάτη αναμνήσεις πολλών πολύ δύσκολων αλλά και πολλών μεγάλων στιγμών, με άπειρες ιστορίες που του άρεσε να διηγείται, πάνω απ' όλα όμως, μια ζωή γεμάτη μουσική.
Η ανεξάντλητη αγάπη του για τη μουσική, τον έφερε δίπλα σε όλους σχεδόν τους μεγάλους. Η βαθύτατη μουσική γνώση του, έτρεφε αυτή την αγάπη δημιουργώντας μια αστείρευτη πηγή ενέργειας αλλά και δίψας για περαιτέρω γνώση. Δίπλα του είχα την ίδια εντύπωση που είχα κοντά στον Gingold: ότι βρίσκομαι στο κέντρο του μουσικού σύμπαντος απ' όπου μπορώ να δω τους πάντες και τα πάντα. Μια φανταστική αίσθηση η οποία παρέμεινε η αυτή μέχρι το τέλος.
Καθε φορά που βρισκόμασταν μιλούσε για τα μεγάλα έργα και την ερμηνεία τους από σημαντικούς καλλιτέχνες που είχε ακούσει ή παρακολουθήσει πρόσφατα, όντας πλήρως ενημερωμένος για το ποιος έκανε τί και πού... Τελευταία, όταν του είπα ότι ετοιμάζω το δεύτερο κονσέρτο του Σοστακόβιτς, ένα έργο που παρουσιάζεται σπάνια, με εντυπωσίασε για μια ακόμη φορά, λέγοντάς μου πόσο του άρεσε αυτό το έργο, διότι έχει ένα τεράστιο βάθος... Έφυγε πλήρης ημερών για το νέο ταξίδι της ψυχής του, στο οποίο θα τον συνοδεύει η αγάπη και η ευγνωμοσύνη μου, καθώς και η αγάπη όλων όσοι τον γνώρισαν. Το κενό που αφήνει πίσω του, θα είναι δυσαναπλήρωτο για όλους εμάς. Αιωνία του η μνήμη!