Τραγούδια με αναφορά σε ζώα

[ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ]

Πρέπει νὰ δημιουργηθεῖ μία
Δημόσια Ὑπηρεσία Ἀμέσου Βιάσεως
ἀπὸ Ἀλλοδαπούς,
γιὰ γυναῖκες καὶ ἆντρες.
Θὰ καλεῖς ἕναν ἀριθμό κι' ὥσπου νὰ κάνεις τὸν μπιντέ σου, κάποιοι ἄρρενες (ὅσους ζητήσεις) θὰ σοῦ χτυποῦν ἀνυπόμονα τὸ κουδοῦνι, ν' ἀνοίξεις, νὰ μποῦν, νὰ σὲ βιάσουν, εἴτε εἶσαι ἄντρας εἴτε εἶσαι γυναίκα. Δίνετε καὶ κἅνα χαρτζιλικάκι ὅμως, ἔ; Μὴ σᾶς τὰ λέω ὅλα ἐγώ, κι' ὅσα ἐξυπακούονται!...

[ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ]

Στὴ γειτωνιά μας.
====
Νέο σὸκ στὸν Ἅγιο Παντελεήμονα: Πακιστανοὶ βίασαν 25χρονη ἔγκυο Ἑλληνίδα. Σὲ ὑπόγειο τῆς ὁδοῦ Ἀριστομένους.
* * * *
~ Κάθε μέρα περνάω ἀπὸ τὴν Ἀριστομένους γιὰ νὰ πάω στὸ Καφενεῖο
τῆς Γκαλίνας. Στοῦ Ἕλληνα δὲν ξαναπάω, γιὰ λόγους γατοευθυξίας.
Κάθε μέρα, δὲν βγαίνω τὰ βράδυα, ὄχι άπὸ φόβο, ἀλλὰ ἀπὸ ἀηδία.
Ἕλληνα δὲν βρίσκεις μὲ τίποτα.
Κακομούτσουνοι, ἀλλόθρησκοι καὶ ἀγριοφωνάρες.
Καὶ τὸ μεσημέρι, ὅταν ἐπιστρέφω στὸ σπίτι μου, βογγάω:
- Ἄχ, Θεέ μου!... Ἄχ, Θεέ μου!... Ἄχ, Θεέ μου!... Ἄχ, Θεέ μου!...
Γιατί, ἔχω δεῖ τόση ἀλλοδαπίλα, μέσα σ' ἕνα πρωί, ὅσους Ἕλληνες
δὲν θὰ δῶ σὲ ἕναν ὁλόκληρο μήνα.
Αὐτὴ δὲν εἶναι Ἑλλάδα. Κάθε τόσο προσέχω μὴ πατήσω καὶ καμιὰ
κουράδα. Ἡ πιὸ ταιριαχτὴ ὁμοιοκαταληξία, ἐδῶ ποὺ τὰ λέμε!
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ

[ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ]

(Ἀντίγραφον - περὶ βαπτίσεως):
~
* Τὄχω πεῖ πολλὲς φορές, εἶμαι πλέον ἄθρησκος. Ἀλλά, γιὰ τὰ πλήθη, γιὰ ἕνα κράτος, αὐτὸ δὲν ἔχει καμιὰ σημασία.
Στὴν Ἑλλάδα, τὰ παιδιὰ βαφτίζονται (σπανίως ὄχι) καὶ σ' αὐτὸ δὲν βλέπω τίποτα κακό. Εἶναι μιὰ οἰκογενειακὴ γιορτή, καλοπροαίρετη κι' ἄς..."παραβιάζει" τὴν θέληση τοῦ μωροῦ. Συνεπῶς, ναί, νὰ βαφτίζονται τὰ παιδιά.
Ὅταν μεγαλώσουν, μποροῦν καὶ ν' ἀλλάξουν πεποιθήσεις. Μὲ ὑπευθυνότητά τους.
Μιὰ ὑγειὴς χριστιανικὴ ἀγωγή, χωρὶς ὑπερβολές, εἶναι κάτι καλὸ γιὰ κάθε παιδί.

[ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ]

(Ἀναμνήσεις - μία κι' ἔξω):
~
1η.
28 Ἰουνίου 2019.
(Ἀντίγραφον - δηλητηριώδους ἀπαντήσεως σὲ ἀνοήτους "ὁμαλούς"):
~
Ο Πρίγκιπας Ουίλιαμ δήλωσε πως θα υποστήριζε πλήρως τα παιδιά του αν ήταν ομοφυλόφιλα, θα υποστήριζε «οποιαδήποτε απόφαση» έπαιρναν τα παιδιά του.
==
* <...θα υποστήριζε «οποιαδήποτε απόφαση» έπαιρναν τα παιδιά του, αν τα παιδιά του ήταν ομοφυλόφιλα>. * Μόνο ποὺ δὲν εἶναι ἀπόφαση, νὰ τὸ καταλάβει αὐτό, πρίγκηπας ἄνθρωπος καί, φαντάζομαι, μορφωμένος. Εἶναι ταυτότητα ἀπὸ γεννησημιοῦ σου καὶ δὲν ὑπάρχει οὔτε μία περίπτωση στὰ δισεκατομμύρια νὰ τὸ ἀποφασίσεις ἤ ὄχι, ἄν θὰ εἶσαι ὁμοφυλόφιλος ἤ ὄχι. Ἁπλῶς, ἄν τὸ καταπνίγεις, - γιὰ χατῆρι τῆς κοινωνίας ἤ τῶν ἠλιθίων ποὺ σὲ θέλουν ἀλλοιῶς - καταστρέφεσαι, καλλίτερα νὰ μὴν ζεῖς.
----------
2η.
28 Ἰουνίου 2019.
(Ἀντίγραφον - περὶ μεγαλείου ξεπεσμοῦ πρωτευούσης):
~
Περικλέους και Κορνάρου !! Ένα υπέροχο κτήριο πού ακόμα αντέχει !!
==
=* Ναί, νὰ πᾶμε νὰ τὴν στήσουμε ἐκεῖ ἀπέναντι, νὰ τὸ βλέπουμε συνεχῶς, γιὰ νὰ μὴν ξεχνᾶμε ὅτι, ἐκτὸς ἀπὸ ἐκτρώματα, ὑπάρχει καὶ κάτι νόστιμο στὴν χτικιάρα τὴν Ἀθήνα, ὅπου μπορεῖ νὰ κρύβεται, καμιὰ φορά, καὶ κανένα θέατρο, πού, γιὰ νὰ πᾶς ἐκεῖ, θὰ περάσεις πρῶτα ἀπὸ πρεζόνια, θὰ πατήσεις πολλὲς φορὲς σὲ κάτουρα, σκατὰ καὶ θὰ διασχίσεις ψωνιστήρια μὲ ἀλλοδαπὰ καὶ γερόντους, μὴ ἀκούγοντας πουθενὰ ἑλληνικά.
Αὐτὴ ἡ πόλη κι' αὐτὸς ὁ κόσμος χρειάζονται ἕνα κάψιμο ὁλοκληρωτικό.
Ἆντε, κι' ὕστερα νἄρθουν οἱ Τοῦρκοι, νὰ δεῖ τὴν χαρά της, ἡ πόλη τῆς μανδήλας, τοῦ κινητοῦ καὶ τῶν τατουὰζ ἀκόμα καὶ στὶς κωλοτρυπίδες.
----------
3η.
28 Ἰουνίου 2019.
(Ἀντίγραφον - φαρμακεροῦ μου κουτσομπολιοῦ):
~
Η Πάμελα Αντερσον κατηγορεί τον σύντροφό της για απιστία (...) η 51χρονη ηθοποιός ξεμπροστιάζει τον 33χρονο σύντροφό της (...)
==
* Ὑπάρχει κανεὶς ποὺ νὰ μὴν ἔχει φάει κέρατο (ἑνικός, ἔστω) καὶ νὰ μὴν ἔχει βάλει κέρατα (πληθυντικός, ὁπωσδήποτε), ἐκτὸς κι' ἄν δὲν ἀξίζει τὸν κόπο οὔτε νὰ τὸν φτύσεις;
Ἀλλά, αὐτὴ γερνάει. Καὶ τῆς κακοφαίνεται. Αὐτὸ τὴν πειράζει.
----------
4η.
28 Ἰουνίου 2019.
(Ἀντίγραφον - γιὰ νὰ σᾶς κάνω τὴν καρδιὰν περιβόλι, παραδεισένιο!):
~
* Ἄν τυχὸν πάω στὴν Κόλαση,
πρῶτον, θἆναι λάθος τῶν κριτῶν τῆς ζωῆς μου
καὶ δεύτερον, ὄντας πεθαμένος, δὲν μὲ νοιάζει ποῦ θὰ πάω.
Ἐδῶ, στὴν Ἀλλοδαπ'-Ἑλλάδα νὰ μὴν ἤμουν, τώρα, ποὺ ζῶ.
Σ

[ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ]

Ιάνης Λο Σκόκκο
28 Ἰουνίου 2018.
Λίαν συντόμως, τὸ θεατρικό μου:
<Ἐγὼ εἶμαι ἔγγυος, ὄχι ἐσύ!...", τὸ τελευταῖο μαζὺ μὲ τὸ <Ὀρφέας καὶ Εὐρυδίκη>
ποὺ ἀνεβάσαμε μὲ τὸ Θέατρο τοῦ Ὀνείρου.
Παίχτηκε ἐπίτηδες λίγες φορές, γιατί ἀποφάσισα νὰ διακόψω τὸ θέατρο. Ἦταν καιρὸς μεγάλης οἰκονομικῆς κρίσης (ἔτος 2000) καὶ δὲν εἶχα σκοπὸ νὰ πεθάνω τῆς πείνας.
Τὰ κείμενα, στὸ ἰστολόγιο: <Κλινοσοφιστεῖες καὶ ὄχι μόνον>.

[ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ]

Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ, ποίημα τοῦ λόρδου Βὐρωνος
(The Curse of Minerva)


Μεγαλόπρεπα κι ἀγάλια τώρα ὁ ἣλιος κατεβαίνει
πάνω στοῦ Μοριᾶ τοὺς λόφους μὲ θωριὰ χαριτωμένη·
ὄχι σὰν ἐκε στὶς χῶρες τοῦ Βορράᾶ, σκοτεινιασμένος,
ἀλλ’ ἀστραφτερὸς σὰν φλόγα, ζωντανὸς, φωτολουσμένος.
Στὰ βαθιὰ νερὰ μία ρίχνει ἁπαλή, χρυσὴ ἀχτίνα
καὶ τὸ πράσινο χρυσώνει, τὸ ρυτιδωμένο κύμα.
Καὶ στῆς Αἴγινας τὸ βράχο τὸν ἀρχαῖο καὶ στὴν Ὓδρα
ὁ θεὸς τοῦ κάλλους βάζει τοῦ φιλιοῦ του τὴ σφραγίδα.
Πάνω απ’ το βασίλειό του ρίχνει τὴ φωτοχυσία,
αν κι ο κόσμος έχει πάψει νὰ τοῦ κάνει πιὰ θυσία.
Τῶν κοφτῶν βουνῶν οἱ ἴσκιοι μὲς στὸν κόλπο σου ριγμένοι,
τὸν φιλοῦν καὶ τὸν χαϊδεύουν, Σαλαμίνα δοξασμένη!
Οἱ γαλάζιες τους οἱ ἄκρες μὲς στὴν ἀπεραντοσύνη
βάφονται σὰν τὴν πορφύρα ποὺ ὁ βασιλιὰς τὴ ντύνει.
Καὶ στολίζει ὅ,τι ἀγγίζει μέ τά χρυσαφένια ἴχνη.
Ὥσπου ὁ ἥλιος, χαιρετῶντας την πανώρια τούτη πλάσῃ,
πίσ' ἀπ' τῶν Δελφῶν τά βράχια κρύβεται γιά νά πλαγιάσει.
Τέτοιο, Ἀθήνα μου, ἕνα δείλι ἤτανε πού ὁ σοφός σου
ἐχαιρέτησε γιά πάντα τ' ἁπαλό, τό χρυσό φῶς σου.
Μέ τί θλίψῃ οἱ καλοί σου οἱ πολῖτες τή στερνή του
τήν ἀχτίδα τήν κοιτοῦσαν, ποῦ 'παιρνε καί τήν πνοή του.
Ὄχι ἀκόμα, ὄχι ἀκόμα, στά βουνά ὁ ἥλιος μένει,
εἶν' ἀπρόθυμος νά δύσει καί ἀκόμα περιμένει.
Μά θλιμμένο εἶν' τό φῶς του στά ἀγωνιώδη μάτια
καί ὁ λόφος εἶναι μαῦρος πού χαρά ἦταν γεμᾶτος,
στήν ἀγαπημένη χώρα σάν νά ἔχυνε σκοτάδι
'κεῖ ὅπου ποτέ ὁ Φοῖβος δέν φανέρωσε μαυράδι.
Ἀλλά πρίν στοῦ Κιθαιρώνα τήν κορφή νά γύρει, πίνει
τό πικρό ποτήρι ὁ γέρος καί τό πνεῦμα παραδίνει.
Κι ἔφυγε ἡ ψυχή πού τά 'χε ὅλα περιφρονημένα,
πού 'χε ζήσει καί πεθάνει ἔτσι σάν ἄλλου κανένα.
Ἀλλά νά, στόν κάμπο ἡ νύχτα ἡ βασίλισσα προβαίνει
ἀπ' τοῦ Ὑμηττοῦ τό ὕψος, δίχως ὅμως νά ὑγραίνει
τό ὡραῖο πρόσωπό της καί νά προμηνάει μπόρα,
παίζουνε μέ τήν κορνίζα οἱ ὁλόλαμπρες ἀχτῖδες·
στήν ὁλόλευκη κολόνα τά φιλιά της στέλνει τώρα
ἡ σελήνη, μέ τό φῶς της π' ὁλοένα τρεμοπαίζει
στοῦ τζαμιοῦ τόν πύργο ὅλο μά τόν κάνει καί νά λάμπει
τό σημάδι του καί γύρω νά ἀστράφτουνε οἱ κάμποι.
Οἱ πυκνοί μαῦροι ἐλαιῶνες κάτω εἶναι ἁπλωμένοι
καί ὁ Κηφισός κυλῶντας ἁπαλά γοργοδιαβαίνει.
Στό τζαμί ἐκεῖ τριγύρω στέκονται τά κυπαρίσσια
καί ὁ τροῦλος τοῦ γυαλίζει μέ λαμπρότητα περίσσια.
Κι ἕνας φοίνικας θλιμμένος, στή θρησκευτική γαλήνη,
ἐκεῖ δίπλα στό Θησεῖο, μόνος ἔχει ἀπομείνει.
Τί μαγευτικό τοπίο πού προσφέρει ἐδῶ ἡ φύσῃ,
καί ἀναίσθητος θά εἶναι ὅποιον δέν τόν συγκινήσει.
Τοῦ Αἰγαίου πάλι ὁ φλοῖσβος, πού ἀκούγεται πιό πέρα,
νανουρίζει τό περγιάλι μέσ' στόν καθαρό ἀέρα
καί τό ζαφειρένιο κῦμα στή χρυσῆ ἀκτή χτυπάει
καί τή γλύκα τῶν χρωμάτων ἀλαργότερα τήν πάει.
Τῶν νησιῶν ἐκεῖ στό βάθος ἡ σκιά τραχιά μαυρίζει,
ὅταν ἁπαλοῦ πελάγου τό χαμόγελο ἀνθίζει.
Ὅπως ἔτσι στῆς Παλλάδας τό ναό βρισκόμουν μόνος,
καί τίς ὀμορφιές κοιτοῦσα, στό μαγευτικό ἀκρογιάλι
πού ἡ τέχνη κι ἡ ἀνδρεία εἶναι σάν μιά ὀπτασία
καί πού βρίσκονται μονάχα σέ ποιητικά βιβλία,
κι ὅπως ἔστρεψε ἡ ψυχή μου τό ναό γιά νά θαυμάσει
τῆς θεᾶς, πού οἱ ἀνθρῶποι τώρα ἔχουν ἀτιμάσει,
οἱ παλιοί καιροί γυρίσαν, τό παρόν πιά εἶχε σβήσει
καί ὁ Δόξα στήν Ἑλλάδα γύριζε νά κατοικήσει!
Ἐπερνούσανε οἱ ὧρες. Τῆς Ἀρτέμιδας τ' ἀστέρι
εἶχε φτάσει πιά στοῦ θόλου τά ψηλότερα τά μέρη
κι ἐγώ γύριζα μονάχος δίχως νά 'μαι κουρασμένος,
σέ θεοῦ ναό πού ἦταν ἐντελῶς λησμονημένος.
Ἀλλά πιό πολύ σ' ἐκεῖνον τόν δικό σου, ὦ Παλλάδα,
ἐτριγύριζα, 'κεῖ ὅπου τῆς Ἐκάτης ἡ λαμπράδα
στίς ψυχρές κολόνες πέφτει ἁπαλά μά καί θλιμμένη
κι ἦχος τήν καρδιά παγώνει σάν ἀπό νεκρό νά βγαίνει.
Ὀνειροπολῶντας εἶχα γιά πολύ 'κεῖ ἀπομείνει,
θεωρῶντας τί ἀπ' τή δόξα τήν παλιά εἶχε ἀπομείνει,
ὅταν, ξάφνου, ἐκεῖ μπροστά μου, μιά γιγάντια θεότης,
ἡ Παλλάδα, μέ σιμώνει πάνω ἐκεῖ, μέσ' στό ναό της!
Ἡ Ἀθηνᾶ ἦταν ἡ ἴδια, ἀλλά πόσο ἀλλαγμένη
ἀπό τότε πού στά τείχη τῶν Δαρδάνων ὁπλισμένη.
Μέ τί θλίψῃ οἱ καλοί σου οἱ πολῖτες τή στερνή του
τήν ἀχτίδα τήν κοιτοῦσαν, ποῦ 'παιρνε καί τήν πνοή του.
Ὄχι ἀκόμα, ὄχι ἀκόμα, στά βουνά ὁ ἥλιος μένει,
εἶν' ἀπρόθυμος νά δύσει καί ἀκόμα περιμένει.
Μά θλιμμένο εἶν' τό φῶς του στά ἀγωνιώδη μάτια
καί ὁ λόφος εἶναι μαῦρος πού χαρά ἦταν γεμᾶτος,
στήν ἀγαπημένη χώρα σάν νά ἔχυνε σκοτάδι
'κεῖ ὅπου ποτέ ὁ Φοῖβος δέν φανέρωσε μαυράδι.
Ἀλλά πρίν στοῦ Κιθαιρώνα τήν κορφή νά γύρει, πίνει
τό πικρό ποτήρι ὁ γέρος καί τό πνεῦμα παραδίνει.
Κι ἔφυγε ἡ ψυχή πού τά 'χε ὅλα περιφρονημένα,
πού 'χε ζήσει καί πεθάνει ἔτσι σάν ἄλλου κανένα.
ἔτρεχε μ' ὁρμή. Μά τώρα ἡ μορφή της διαφέρει
ἀπό κείνη πού 'χε πλάσει τοῦ Φειδία τ' ἄξιο χέρι.
Τοῦ προσώπου τῆς ἐκεῖνον δέν τόν δείχνει πιά τόν τρόμο
κι ἡ γοργόνα τῆς ἀσπίδας εἶχε πάρει ἄλλο δρόμο.
Νά τό κράνος της, κομμάτια. Τσακισμένο τό κοντάρι,
κι οὔτε τούς νεκρούς δέν σκιάζει. Τῆς ἐλιᾶς τό νιο βλαστάρι
π' ὁλοένα τό κρατοῦσε, νά το, εἶναι μαραμένο
καί ξερό, καθώς το σφίγγει μέ τό χέρι παγωμένο.
Ἄν κι ἀπό τούς ἀθανάτους τά λαμπρότερα εἶχε νιᾶτα,
δακρυσμένη εἶναι τώρα ἡ θεᾷ ἡ γαλανομάτα.
Καί ἡ γλαῦκα της στό κράνος τό σπασμένο καθισμένη
τήν κυρά μοιρολογάει μέ λαλιά ἀπελπισμένη.
«Ὦ θνητέ, – ἔτσι μοῦ εἶπε – τῆς ντροπῆς σου αὐτό τό χρῶμα
Βρετανός μου λέει νά 'σαι, ὄνομα εὐγενές ἀκόμα,
μέχρι χτές λαοῦ, ἐλευθέρου, μέ ὡραῖα πεπρωμένα,
τώρα περιφρονημένου, καί ἰδίως ἀπό μένα.
Ἡ Παλλάδα πρῶτος θά 'ναι τῆς πατρίδας σοῦ ἐχθρός·
τήν αἰτία θές νά μάθεις; ἰδέ τριγύρω σου καί 'μπρός.
Νά, ἐγώ εἶδα πολέμους κι ἐρημώσεις νά πληθαίνουν
κι ἄλλες τόσες τυραννίες νά ἀνεβοκατεβαίνουν.
Τούρκου καί Γότθων ἀντάμα γλίτωσα 'γώ τό κακό,
μά ἡ χώρα σου μοῦ στέλνει ἕναν κλέφτῃ πιό τρανό.
Κοίτα, ἄδειος ὁ ναός μου, κατοικία ρημαγμένη,
καί στοχάσου τί μιζέρια εἶναι γύρω ἁπλωμένη.
Τοῦτα ὁ Κέκροπας, κι ἐκεῖνα τά 'χε ὁ Περικλῆς στολίσει,
ὁ Ἀδριανός τίς Μοῦσες γιά νά τίς παρηγορήσει,
καί εὐγνωμονῶ καί ὅσους τό ναό μου ἔχουν χτίσει, –
μά ὁ Ἀλάριχος κι ὁ Ἔλγιν μ' ἔχουν ἄγρια συλήσει.
Καί σάν νά 'πρεπε ὁ κόσμος τό κατόρθωμα νά μάθει,
τ' ὄνομα τό μισητό τοῦ πάει καί στόν ναό μου γράφει,
σά νά νοιάστηκε ἡ Παλλάδα νά δοξάσει τ' ὄνομά του,
κάτω ἡ ὑπογραφή του, πάνω το κατόρθωμά του!
Κι ὁ ἀπόγονος τῶν Πίκτων εἶναι φημισμένος ὅσο
εἶν' ὁ ἀρχηγός τῶν Γότθων, πιθανόν καί ἄλλο τόσο.
Ὁ Ἀλάριχος τά πάντα εἶχε ἄγρια καταστρέψει
μέ τό δίκιο τοῦ πολέμου, μά ὁ Ἔλγιν γιά νά κλέψει
ὅσα οἱ βάρβαροι ἀφήσαν, πού 'τανε ἀπ' ὅ,τι ἐκεῖνος
εἶναι βάρβαρος πιό λίγο, γιατί τό 'κανε ὁ Ἐλγίνος ;
Τό 'κανε, ὅπως τή λεία παρατάει τό λιοντάρι
καί ἀκολουθεῖ ὁ λύκος ἤ ὁ τσάκαλος νά πάρει
καί νά γλείψει κάποια σάρκα πού ἀπόμεινε ἀκόμα
ἀπ' τοῦ λέοντα ἤ τοῦ λύκου τό ἀχόρταγο τό στόμα.
Κοίτα τί ὁ Ἔλγιν πῆρε, κοίτα καί τί ἔχει χάσει!
Τ' ὄνομά του μ' ἕνα ἄλλο τόν ναό μου τόν λερώνει,
κάποια ἀμοιβή ἡ Παλλάδα ν' ἀπαιτήσει ἀξιώνει
καί τό φῶς της νά τό ρίξει ἡ Ἀφροδίτη πιά θυμώνει!»
Κι ὅταν σώπασε γιά λίγο, ἔτσι εἶχα ἀποτολμήσει,
ἀπαντῶντας ν' ἁπαλύνω τῆς ὀργῆς της τό μεθύσι:
«Κόρη τοῦ Διός, τῆς λέω, γι' ὄνομα τῆς Ἀλβιόνος,
καί σάν Βρετανός πού εἶμαι, διαμαρτύρομαι ἐντόνως.
Μήν κακίζεις τήν Ἀγγλία, Ἀθηνᾶ! Ἀπ' τή Σκωτία
ἤτανε ὁ συλητής σου. Κοίταξε τή Βοιωτία
ἀπό τῆς Φυλῆς τούς λόφους τούς ὡραίους κοίτα γύρω,
τοῦ νησιοῦ μας Βοιωτία, μάθε, εἶναι ἡ Σκωτία,
Καί καλά τό ξέρω ὅτι ἀπ' αὐτή τή νόθα χώρα
τῆς Σοφίας ἡ θεᾷ μας δέν τιμήθηκε ὡς τώρα.
Χώρα ἄγονη, πού ἡ φύσῃ ἀπλοχέρα δέν ἐστάθη,
πού τά σπέρματά της εἶναι ὅλα περιορισμένα
καί πού ἔμβλημά της ἔχει τό ψηλό γαϊδουραγκάθι,
χώρα τσιγκουνιᾶς κι ὁμίχλης ἀλλά καί τῆς σοφιστείας,
πού τό μόνο προϊόν της εἶναι τά πηχτά σκοτάδια
κι οἱ τσιγκούνηδες κι ἀχρεῖοι πού γυρίζουν σάν ρημάδια.
Τῶν βουνῶν καί τῶν ἑλῶν της τό ὑγρό ἐκεῖνο ἀγέρι
στά κεφάλια τά κουτά τους σκοτισμό καί ἄγνοια φέρει.
Τά μυαλά τά νερουλά τους ἄγονα 'ναι σάν τό χῶμα
καί ψυχρά, ὅπως τό χιόνι πού δέν ἔλιωσε ἀκόμα.
Γιά τόν πλοῦτο χίλιους τρόπους ἐφευρίσκουν τά παιδιά της
καί τό κέρδος τά τραβάει καί τά πάει μακριά της.
Στήν ἀνατολή, στή δύσῃ, μόνο στόν βορρᾶ δέν πᾶνε,
κέρδη νά 'βροῦν δίχως κόπο, γῆ καί θάλασσες περνᾶνε.
Ἅ, καταραμένη ὥρα καί καταραμένη μέρα,
πού τόν Πίκτο γιά ληστεία εἶχε στείλει ἐδῶ πέρα!
Κι ὅμως, ἄξια βλαστάρια γέννησε καί ἡ Σκωτία,
σάν τόν Πίνδαρο πού ἔχει ἡ νωθρή ἡ Βοιωτία,
καί μακάρι οἱ σοφοί τους νά νικήσουνε τό κλίμα
κι οἱ γενναῖοι ν' ἀψηφίσουν καί τοῦ θάνατου τό μνῆμα,
καί τή σκόνη αὐτῆς τῆς χώρας ξετινάζοντας καί πάλι,
σάν παιδάκια νά ἀστράψουν σέ χαρούμενο ἀκρογιάλι,
γιατί, ὅπως σ' ἄλλα χρόνια, ὅταν σέ μιά ψεύτρα χώρα
δέκα ἀνδρεῖοι ἄν ὑπῆρχαν, ἀποφεύγονταν ἡ μπόρα».
«Ὦ θνητέ, μοῦ εἶπε τότε ἡ κόρη ἡ γαλανομάτα,
στίς ἀκτές τῆς χώρας σοῦ φέρε τοῦτα τά μαντᾶτα:
Ἄν καί ἔχω παρακμάσει, νά ἐκδικηθῶ μοῦ μένει
καί ν' ἀποστραφῶ μιά χώρα σκοτεινή κι ἀτιμασμένη.
Ἄκουσε, λοιπόν, τά λόγια τῆς θεᾶς Παλλάδας μόνο:
ἄκουσε καί σώπα: τ' ἄλλα θά λεχθοῦν ἀπό τόν χρόνο.
Πρῶτα στό κεφάλι ἐκείνου πού 'κανε αὐτή τήν πράξῃ
ἡ κατάρα μοῦ θ' ἀστράψει, ἴδιον καί γενιά νά κάψει.
Οὔτε μία σπίθα πνεῦμα νά μήν ἔχουν τά παιδιά του
καί ἀναίσθητα νά εἶναι, ὅπως καί ἡ ἀφεντιά του.
Κι ἄν βρεθεῖ ἀπόγονός του μέ λίγο πνεῦμα ἤ φάτσα,
τότε σίγουρα θά εἶναι νόθος κι ἀπό ἄλλη ράτσα.
Νά γυρίζει μ' ἀπογόνους διανοητικά βλαμμένους
καί ἀντί γιά τῆς σοφίας, τῆς βλακείας νά 'χει ἐπαίνους.
Κι οἱ κουτοί νά ἐπαινοῦνε τήν πολλή καλαισθησία
πού θά τόν χαρακτηρίζει στήν ἀγοραπωλησία,
νά πουλᾷ κι ἔτσι νά κάνει – τί ντροπή καί τί ἀπάτη!
τῆς κλεψιᾶς καί ἁρπαγῆς του ἕνα ἔθνος συνεργάτη.
Κι ὁ Οὐέστ, πού τῆς Εὐρώπης εἶναι ὁ ρυπαρογράφος,
μά τῆς δύστυχης Ἀγγλίας κόλαξ καί τρανός ζωγράφος,
μέ τά χέρια σάν ἀγγίξει ἔργα τέχνης τῶν αἰώνων,
μπρός τους θά βρεθεῖ πώς εἶναι μαθητής ὀγδόντα χρόνων.
Καί τριγύρω οἱ ἀγροῖκοι παλαιστές θά μαζευτοῦνε
μέ τῆς τέχνης τά μνημεῖα καί αὐτοί νά συγκριθοῦνε
καί τό «μαρμαράδικό» του βλέποντας, θά τό θαυμάσουν
κοκορόμυαλοι στήν πύλη βιαστικοί σάν καταφθάσουν
πλήθη γύρω ἀπ' τήν πύλη, τόσα πού δέν εἶδαν ἄλλοι,
θά γουρλώνουνε τά μάτια μέ κατάπληξη μεγάλη
καί, τεμπέλικα, τ' ἀρχαῖα σάν χαζοί θά σχολιάζουν,
ἐνῶ οἱ γεροντοκόρες ἀπό πόθο θά στενάζουν
καί θά κατατρώγουν ὅλες ψηλαφῶντας μέ τά μάτια
τῶν ὑπέροχων γιγάντων τά μαρμάρινα κομμάτια,
καί θλιμμένες θά φωνάζουν, ὅταν δοῦν τούς ἀνδριάντες:
'Ω, οἱ Ἕλληνες οἱ ἀρχαῖοι ἤτανε τέλειοι ἄντρες!'
Καί συγκρίνοντάς τους τώρα μέ ἐκείνους τούς γενναίους,
θά ζηλέψουν τή Λαΐδα γιά τούς φίλους Ἀθηναίους.
Πότε σύγχρονη γυναῖκα θά 'χει τέτοιον ἐραστή;
Ἄχ, ἀλίμονο, ὁ σέρ Χάρρυ δέν μοιάζει τοῦ Ἡρακλῆ!
Καί στό τέλος, μέσ' στό τόσο τό ἀνώνυμο τό πλῆθος,
θά βρεθεῖ κάποιος διαβάτης πού θά ἔχει λίγο ἦθος·
λυπημένος, βλέποντάς τα, ἄφωνος θ' ἀγανακτήσει,
θά θαυμάσει τά κλεμμένα, μά τόν κλέφτῃ θά μισήσει.
Ὧ, καταραμένη νά 'ναι ἡ ζωή του καί ὁ τάφος,
καί ὀργή νά συνοδεύει τό ἱερόσυλό του πάθος!
Τ' ὄνομά του ἡ Ἱστορία δίπλα σέ 'κείνου θά γράψει
τοῦ τρελοῦ, πού τῆς Ἐφέσου τό ναό 'χε κατακάψει.
Κι ἡ κατάρα μου πιό πέρα κι ἀπ' τόν τάφο του νά πάει
Ὁ Ἡρόστρατος κι ὁ Ἔλγιν σέ σελίδες παραμένουν
πού εἶναι στιγματισμένες καί μέ στίχους ὅπου καῖνε·
ἔτσι πάντα εἶναι γραμμένοι καί οἱ δυό καταραμένοι,
μά ὁ δεύτερος πιό μαῦρος ἀπ' τόν πρῶτο θ' ἀπομένει...»

2018 Μετάφραση: Πάνος Καραγιῶργος

[ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ]

Αἰμίλιος Βεάκης, τὸ ὄνειρό μου ἦταν καὶ θὰ εἶναι ὥσπου νὰ πεθάνω. Αὐτὴ ἡ φωτογραφία, μαζὺ μὲ ἆλλες δύο τῆς Κοτοπούλη, στὸ ἴδιο κᾶδρο, βρίσκεται ἀπὸ τὸ 1969 μπροστὰ στὰ μάτια μου στὸ γραφεῖο μου.

[ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ]

1 Ιουλίου 2021 ·
Κ

Ἀντίγραφο. Θέμα: Θὰ θέλατε νὰ εἶστε Δημόσιος Ὑπάλληλος; Δικαιολογῆστε.
====
* Ὄχι, μὲ τίποτα.
Ὅταν ἤμουν νέος, ἄβγαλτος, μὲ συγκινοῦσαν τὰ τραῖνα (Σ.Ε.Κ.) καὶ τὰ Ἑλληνικὰ Ταχυδρομεῖα.
Κάποτε, ἀρρώστησα βαρειά. Καὶ ἡ γειτωνιά μου ἔπεσε μὲ τὰ μοῦτρα νὰ μὲ σώσει. Ἡ ὁδὸς Κεραμεικοῦ,
στὴν Ἁγία Μαρία Ἡλιουπόλεως, ἔδειξε ὅλο της τὸ μεγαλεῖο νὰ συνδράμει τὸν φτωχὸ νέο καὶ τὴν μάννα του. Μοῦ ἔβγαλαν χαρτὶ ἀπορίας καὶ γέμισαν τὸ σπίτι μας φαγώσιμα καὶ λεφτά.
Μεταξὺ ἄλλων καὶ δύο μεγαλοκοπέλλες καὶ ὁ ἀδελφός τους, ποὺ εἶχε καλὴ θέση στὸ Ταχυδρομεῖο καὶ προθυμοποιήθηκε νὰ μὲ βοηθήσει σ' ἕναν διαγωνισμὸ προσλήψεων ὑπαλλήλων ποὺ τότε εἶχε προκηρυχθεῖ.
Ἔδωσα ἐξετάσεις. Ἔκθεση, σίγουρα ἄριστα. Γαλλικά, ἀγγλικά, ἀσφαλῶς εἶχα παραπανήσιες γνώσεις, νὰ διδάξω τοὺς πᾶντες ἐκεῖ μέσα. Γεωγραφία; Ἐξαιρετικὲς γνώσεις. Μαθηματικά; Ἔ, ἆλλο τίποτα. Ὀρθογραφία; Τί νὰ λέμε τώρα.
Θὰ προσλάμβαναν 350 ἄτομα. Προσέλαβαν....700. Δὲν ὑπῆρξα πουθενά!...
Λίγο ἀργότερα, πῆγα ἕνα πρωὶ στὰ γραφεῖα τοῦ ΣΕΚ, ποὺ βρίσκονταν Ἀκαδημίας καὶ Κοραῆ, νὰ ρωτήσω, μήπως...
Ἕνας κύριος, σὲ ἡλικία πατέρα μου τότε, προσφέρθηκε νὰ μοῦ ἐξηγήσει:
- Χωρὶς μέσον, δὲν θὰ κάνετε τίποτα, νεαρέ μου. Κι' ἐγώ, μὲ μέσον βρέθηκα ἐδῶ.
Ἀδιαφόρησα γιὰ ὅλ' αὐτά. Ἔγινα καὶ μεταφραστής (χωρὶς μέσον).
Ἡ ἀδελφὴ τοῦ φίλου μου Δημήτρη, ἡ Σωσώ, μὲ ἔφαγε νὰ πάω στὴν Ὀλυμπιακὴ Ἀεροπορία, ποὺ προκήρυξε τότε (1973) διαγωνισμό. Δὲν ἤθελα οὔτε ν' ἀκούσω.
- Γιαννάκη μου, μοῦ ἔλεγε καὶ μοῦ ξανάλεγε, πήγαινε. Θὰ σωθεῖς. Θὰ σώσεις καὶ τὴ μαννούλα σου, ποὺ ἀπὸ σένα περιμένει. Μὴ σὲ νοιάζει ποὺ ἔχεις φαβορίτες, ἐκεῖ δὲν τοὺς νοιάζουν τέτοια πράματα, εἶναι μοντέρνοι. Πήγαινε καὶ θὰ μ' εὐγνωμονεῖς. Ἐγώ, δές με σὲ τί χάλια μ' ἔχει φέρει ὁ καρκίνος! Θὰ πεθάνω καὶ θὰ
μὲ συγχωρνᾶς. Γιαννάκη, θέλω τὸ καλό σου. Θὰ πεθάνω πιὸ ἥσυχη, ἄν πᾶς.
Πῆγα.
Λίγες μέρες μετά, μοῦ ἦρθε Τηλεγράφημα ἀπὸ τὴν Ὀλυμπιακή:
< Παρακαλοῦμε νὰ προσέλθετε...διὰ τὴν πρόσληψίν σας>.
Δὲν ἐμφανίστηκα.
Ἡ Σωσώ, ἀναστατώθηκε.
- Γιατί, Γιαννάκη μου; Θἄχεις καὶ τὰ ταξείδια σου... Ἐτοῦτο, ἐκεῖνο... Ἄχ, θὰ μὲ πεθάνει μιὰ ὥρα ἀρχύτερα αὐτὸς ὁ καημός σου.
Δεύτερο τηλεγράφημα.
Τρίτο τηλεγράφημα.
Ἡ Σωσὼ μὲ ἀνάγκασε νὰ ὁρκιστῶ πὼς θὰ πάω.
Πῆγα στὰ Γραφεῖα τῆς Λεωφόρου Συγγροῦ 100. Ὁ ἁρμόδιος - ἀφοῦ τοῦ εἶπα μιὰ δικαιολογία, πὼς ἔλειπα ἐκτὸς Άθηνῶν - πῆγε δῖπλα νὰ βρεῖ τὸν φάκελό μου. Ἐπέστρεψε ὅλος χαμόγελο:
- Καὶ βέβαια! Γράψατε ἄριστα!...
Μ' ἔστειλε μὲ Ὑπηρεσιακὸ Σημείωμα στὸ Ἀεροδρόμιο, νὰ ἐγγραφῶ, νὰ πάρω στολὴ καὶ νὰ πιάσω δουλειά.
Ὁ οὐρανὸς μοῦ φάνηκε κατάμαυρος, ἕτοιμος νὰ πέσει νὰ μὲ πλακώσει.
Ἕξη μῆνες στὸ Νέο Ἀεροδρόμιο. Μπροστὰ στοὺς Γάλλους ταξειδιῶτες ἔλαμπα ὁλόκληρος. Γενικά, ἕνας ἐμφανίσημος καὶ εὐγενέστατος ὑπάλληλος.
Μ' ἔμαθε ἡ Αἴρ Φρὰνς καὶ...μὲ ἅρπαξε χωρὶς κἄν ἐξετάσεις.
Ὅμως οἱ μισοὶ συνάδελφοι ἦταν Ἕλληνες καὶ οἱ ἆλλοι μισοὶ Γᾶλλοι. Καὶ οἱ μισοὶ ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες σκᾶρτοι, κλέφτες, ψεῦτες καὶ ὅ,τι ἆλλο.
Πῆρα θᾶρρος καὶ γράφτηκα στὴν Δραματικὴ Σχολή. Εἶχα ἐξασφαλισμένο μισθὸ τώρα. Ἄρχισα νὰ θριαμβεύω καὶ στὴν Σχολὴ καὶ στὸ Ἀεροδρόμιο, ὅπου κανεὶς δὲν ἤξερε πὼς πήγαινα γιὰ ἠθοποιός, πλὴν τῆς Ντίνας, ποὺ ἦταν ἀκέραιο ἄτομο.
Ὅμως, στοὺς μισοὺς Ἕλληνες δὲν ἄρεσα. Δὲν ἔκλεβα κτλ. Δὲν μοιάζαμε σὲ τίποτα, μὲ κανέναν τους. Μοῦ στήνανε παγίδες. Μὴ τὰ πολυλογῶ, τρία χρόνια ἀργότερα, ὅταν δίναμε ἀπολυτήριες ἐξετάσεις καὶ ζήτησα ἄδεια, ὁ προϊστάμενός μου μοῦ ἔστησε τρικλοποδιά. Μετέτρεψε, ἐν ἀγνοίᾳ μου, τὴν εἰκοσαήμερη ἄδεια σὲ δεκατετραήμερη καὶ τὴν 15η ἡμέρα ἦρθε σπίτι μου τηλεγράφημα πὼς...ἐγκατέλειπα τὴν ἐργασία μου!
Ζήτησα ἀπὸ τὸν Γρηγόρη Βαφιᾶ νὰ μοῦ δώσει μία Βεβαίωση πὼς θὰ συμμετεῖχα στὶς Ἀπολυτήριες Ἐξετάσεις,
τὴν μετέφρασα καὶ στὰ γαλλικὰ καὶ πῆγα νὰ συνεννοηθῶ.
Ἐπέστρεψα στὴ δουλειά μου γιὰ λίγες μόνο μέρες. Μοῦ ἔκαναν τόσα καψόνια, μοῦ ἔσπαγαν 10 φορὲς τὴν ἡμέρα τὰ νεῦρα. Κι' ἕνα πρωί, ἀρνήθηκα νὰ κάνω ὁποιαδήποτε δουλειά. Πῆρα τὸν Σάββα Παρίτση στὸ τηλέφωνο καὶ τοῦ ἔλεγα τὰ καθέκαστα, ἔχοντας ξαπλώσει σὲ μιὰ πολυθρόνα, ἔχοντας ἁπλώσει τὰ πόδια μου πάνω στὸ γραφεῖο μου καὶ περιφρονῶντας τὸν Ἕλληνα προϊστάμενό μου. Μ' ἔδιωξαν. Καὶ μ' ἀποζημίωσαν γιὰ τὰ καλά.
~~~~~~~~~~~~~~~~
Μὲ θεωροῦσαν πρόστυχο ἐπειδὴ πήγαινα γιὰ ἠθοποιός. Καὶ μόνο γι' αὐτό.
~~~~~~~~~~~~~~~~
Ἄ, στὸ μεταξὺ θυμήθηκα τὸν κ. Γιῶργο, ποὺ θὰ ἦταν ἄδικο τελείως νὰ μὴ τὸν ἀναφέρω.
Συγκινιόταν μαζύ μου κι' ὅλο ἔλεγε πὼς ἤθελε νὰ εἶχε ἕναν γυιὸ σὰν ἐμένα. Ἤξερε κι' αὐτὸς γιὰ τὴν Δραματικὴ Σχολὴ καὶ μ' ἄφηνε τ' ἀπογεύματα νὰ φεύγω πιὸ νωρίς, χτυπῶντας ἐκεῖνος τὴν κάρτα μου, ἀργότερα, ὅταν ἔπρεπε πραγματικὰ νὰ σχολάσω καὶ ἐνῶ εἶχα φύγει μία καὶ δύο ὧρες πρίν. Ἦταν κάτι σὰν πατέρας μου.
~~~~~~~~~~~~~~~~
Ἔχω τὴν ἐντύπωση πὼς ἀφοῦ μπῆκα στὸ Ἀεροδρόμιο ἐν καιρῷ Χούντας, μὲ θεώρησαν - ἴσως - καὶ χουντικό. Καὶ μ' ἔδιωξαν στὴν μεταπολίτευση!
Πάντως, Δημόσιος Ὑπάλληλος δὲν μοῦ πάει καθόλου.
Ἄλλη μία φορά, θὰ πῶ: δὲν εἶμαι φτιαγμένος γιὰ νὰ ὑποκύπτω, σὲ κανέναν - φυσικὰ οὔτε στὸ θέατρο ὑπέκυψα ποτέ - μὴ νομίσετε
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ
3 χρόνια πριν
Ιάνης Λο Σκόκκο
1 Ιουλίου 2020 ·
Κοινοποιήθηκε στους εξής: Δημόσια
1 Ἰουλίου 2020.
Κάποιοι, κάθε τόσο μοῦ στέλνουν "Καλημέρες" καὶ "Καλοὺς μῆνες" ἀλλὰ ξεχνοῦν
τὰ..."Καλὰ σκατά".
Θὰ μοῦ πεῖς, αὐτὰ εἶναι δεδομένα, στὴν κωλο-Ἀθήνα μένω, τί ἆλλο νὰ μοῦ συνέβαινε;
Ὅλη ἡ πρώην Ἑλλάδα ἔχει γίνει Ἀλλοδαπή.
Ὁ Διάολος μὲ τὸν Θεὸ νὰ συνεργαστοῦν
γιὰ νὰ μοῦ ἀλλάξουν τὰ μυαλά,
δὲν θὰ καταφέρουν οὔτε τὴν τύφλα Τους νὰ βελτιώσουν:
οἱ λαϊκοῦρες,
οἱ τουρκομοῦρες,
οἱ κωλόγλωσσές τους,
ὅσο ἀναπνέω,
θὰ εἶναι ἡ πρώτη σιχασιά μου.
Δὲν λέω ὁ κορωνοϊός μου, γιατί ἔχει καταντήσει μαλακία ὄρθια αὐτὴ ἡ χυδαία προπαγάνδα τρομοκρατίας.
Σὲ σπάνιες περιπτώσεις, ὅταν μπαίνω σὲ κανένα Νοσοκομεῖο γιὰ ὁποιονδήποτε λόγο, θὰ φορῶ μάσκα, γιὰ νὰ μὴ μοῦ ρίχνουν πρόστιμο. 150 εὐρώ! Ταΐζεις τὶς γάτες τῆς κωλο-Ἀθήνας τους ὁλόκληρης μιὰ μέρα μ' αὐτὰ τὰ λεφτά.
========================
1 Ἰουλίου 2019.
Σιγὰ μὴν ἀναζητήσω τὰ ταξείδια!
Ἀπὸ ξένους λαούς, ἔχω μπουχτίσει, ἐπὶ τόπου, στὴν..."πατρίδα" μου!
Παραμένω λοιπὸν στὴν Ἀλλοδαπ'-Ἑλλάδα, π' ἀκόμα δὲν ἔπεσε φωτιὰ νὰ τὴν κατακάψει,
μετανάστης ἀναγκαστικὰ αὐτοδίδακτος,
ἐφ' ὅσον Ἕλληνες ἐδῶ δὲν ὑπάρχουν πιά.
Ἄ, θὰ παραμείνω καὶ ἀπροσάρμοστος.
Κωλομετανάστης στὸν τόπο μου. Λόγῳ βαρεμάρας; Ἴσως!
Μὴν ξεχάσω νὰ ζητήσω ἐπίδομα ἀνοχῆς.
========================
1 Ἰουλίου 2018.
Θεὸς φυλάξοι! Λέγεται ὅτι στὸ Λονδῖνο ἀκούγονται συστηματικὰ πάνω ἀπὸ 300 διαφορετικὲς γλῶσσες καὶ διάλεκτοι!
----
Στὴν Ἀλλοδαπ'-Ἑλλάδα ψάχνω νὰ βρῶ Ἕλληνα.
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ
4 χρόνια πριν
Ιάνης Λο Σκόκκο
1 Ιουλίου 2019 ·

Σιγὰ μὴ ἀναζητήσω τὰ ταξείδια!
Ἀπὸ ξένους λαούς, ἔχω μπουχτίσει, ἐπὶ τόπου, στὴν..."πατρίδα" μου!
Ἡ λέξη "πατρίδα" δὲν προβλέπω νὰ καταργηθεῖ, ἀλλὰ θὰ διακρίνεται, γιὰ τὸν καθένα, μὲ κάποιους κωδικούς, χωρὶς ἆλλα χαρακτηριστικά καὶ φυσικὰ δὲν θὰ λέγεται στὰ ἑλληνικά, ἀλλὰ σ' ὁποιαδήποτε ἄλλη κωλόγλωσσα μᾶς ἔχει κατακτημένους.
Παραμένω λοιπὸν στὴν Ἀλλοδαπ'-Ἑλλάδα,

ἐκλεκτὸς μετανάστης - ἆλλο πράμα, ὄχι ἀπ' αὐτὸ ποὺ ξέρετε... - ἀναγκαστικὰ αὐτοδίδακτος,
ἐφ' ὅσον Ἕλληνες ἐδῶ δὲν ὑπάρχουν πιά.
Ποῦ καὶ ποῦ μερικοὶ ἄξεστοι.
Ἄ, θὰ παραμείνω καὶ ἀπροσάρμοστος στὸ ἀμερικανοτουρκολᾶγνο περιβᾶλλον.
Μετανάστης στὸν τόπο μου. Λόγῳ βαρεμάρας; Ἴσως!

[ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ]

2 Ἰουλίου 2021
Τὄχω πεῖ ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ καὶ πᾶντα συνεχίζω νὰ τὸ λέω. Μόνο ποὺ τώρα τὸ ἐγχείρημα εἶναι ἀπολύτως πετυχημένο: ἀφορᾶ τὸν φόβο τοῦ θανάτου. Θὰ σφαχτοῦμε μεταξύ μας καὶ θὰ τὸ εὐχαριστηθοῦν οἱ εἰσβολεῖς.
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ 1950 !!
ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΤΙΚΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΦΡΟΝΗΜΑΤΩΝ
θεσπίζει τὸ καθεστὼς, Κούλη ἡγεμονεύοντος...

[ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ]

[ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ]

2 Ἰουλίου 2018.
* Μονοτονικό.
* "Μακεδονικὸ ἔθνος καὶ μακεδονικὴ γλώσσα".
Ἡ ἑπόμενη προδοσία θὰ εἶναι ἡ λατινοποίηση τῆς ἑλληνικῆς γραφῆς.
Οἱ γλωσσαμύντορες ὡς συνήθως θὰ κάνουν τὴν ἐμφάνισή τους κατόπιν ἑορτῆς.

[ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ]

Ιάνης Λο Σκόκκο
2 Ιουλίου 2020 · Κοινοποιήθηκε στους εξής: Δημόσια
Ἀναδημοσίευση - τὰ εἶχα ξεχάσει!
==
* 2 Ἰουλίου 2018.
Οἱ ποιητές μας εἰκονογραφοῦν τὰ κείμενά τους μὲ φωτογραφίες καὶ ἐφετζήδικα σχέδια, προετοιμάζοντάς μας γιὰ κάτι ἰδανικό! Καὶ γράφουν - σὲ κακὰ ἑλληνικά - κοινοπληκτικὰ πράγματα μὲ στόμφο καὶ σὰν νὰ σοῦ κλείνουν τὸ ματάκι: "δὲν ἔχω ὡραῖα αἰσθήματα ἐγώ";
Ἀλλά, "μὲ τὰ ὡραῖα αἰσθήματα, κάνουμε κακὴ λογοτεχνία", λέει ὁ Ἀντρὲ Ζίντ.

[ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ]

Ιάνης Λο Σκόκκο
2 Ιουλίου 2020 · Κοινοποιήθηκε στους εξής: Δημόσια
Αὐτὸ τὸ εἶχα ἀπαντήσει σ' ἕναν ἐξαιρετικὸ καθηγητή μας φιλόλογο [εἶχε πεῖ σὲ συμμαθητές: "- Κρίμα, αὐτὸ τὸ παιδὶ θ' αὐτοκτονήσει..."] ποὺ ὡστόσο μὲ ξεχώριζε ὡς σπουδαῖο μυαλό: <- Νὰ τοῦ πεῖτε, ὁ Λὸ Σκόκκο ποτὲ δὲν πεθαίνει>. Τὄχω πεῖ πολλὲς φορὲς στὴν δύσκολη ζωή μου, ἀπὸ τότε. Ἄρα, καταλαβαίνω, ἀπὸ πρῶτο χέρι, τὸν Ἄρη Ἀλεξάνδρου.
Άρης Αλεξάνδρου, ποιητής. (+) 2 Ιουλίου 1978.
«Κι όμως δεν αυτοκτόνησα./
Εἴδατε ποτέ κανέναν ἔλατο νὰ κατεβαίνει μοναχός του στὸ πριονιστήριο;».
Δὲν ἔχανε τὸ χιοῦμορ του ἀκόμη κι ὅταν χρειαζόταν νὰ σφουγγαρίζει το πάτωμα τοῦ Hermès στὸ Παρίσι γιὰ νὰ ζήσει, ἀκόμη κι ὅταν ὁ Σὰρτρ δὲν ἀπάντησε ποτέ στὸ γράμμα του, ἀκόμα κι ὅταν ζοῦσε σὲ μία παριζιάνικη σοφίτα με ἕνα ταβάνι ποὺ ἔσταζε.

[ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ]

Ιάνης Λο Σκόκκο
2 Ιουλίου 2020
Ἀντίγραφον:
~
Εἰπώθηκε: <Καὶ οἱ Ἕλληνες τῆς Μικρᾶς Ἀσίας μπῆκαν ὡς λαθραῖοι στὴν Ἑλλάδα>.
====
* Οἱ σκατόγεροι κοπρίζουν ἀπὸ τὸ στόμα, ἀναγουλιάζουν τὰ σκατά τους.
* * Κάποτε, ἡ πρώην γυναίκα μου, τὸν λυπόταν ποὺ εἶναι τυφλός. Ποτέ μου δὲν τὸν χώνεψα. Ἤδη, ἀπάντησα γιὰ τὰ μοῦτρα του.
* * * Ὅπως βλέπεις, πραγματικὰ ἀγαπητὲ Σπυρίδωνα Νικολοβιέννη, σ' ἕνα τόσο ἐπικίνδυνο θέμα, ὁ κόσμος μας δὲν συγκινεῖται. Σιγὰ τὴν συμμετοχή. * Ἔπρεπε νὰ ἐπιδιώξουμε τουλάχιστον τὴν ἀποπομπή του ἀπὸ κάθε πρόσβαση στὸ νὰ ξαναμιλήσει πουθενά. * Ἀλλὰ οἱ Ἀλλοδαπ'-Ἕλληνες, τὴν τουρκιὰ τὴν θέλουν, τὴν λαχταροῦν μὲ ὅλο τὸ εἶναι τους καὶ οἱ θεατρινισμοὶ περὶ τοῦ ἀντιθέτου παύουν μ' ἕνα μερισματάκι ἀπὸ τὸ κράτος, ἕναν διορισμούλη καὶ λίγο ἔνοχο σεξουαλικάκι, ποὺ ὑπούλως σέρνεται ἀνάμεσα σ' αὐτοὺς καὶ τοὺς ἄλλους, τοὺς μὲν καὶ τοὺς δέ, γιὰ νὰ "συμφιλιώνονται" τάχα μου, νὰ λένε πὼς δὲν ὑπάρχει τίποτα ποὺ νὰ χωρίζει τοὺς λαούς. * Ἡ προδοσία εἶναι ὅ,τι χειρότερο, ἀλλὰ...τοὺς ἀρέσει, ἔχει τὴ γλύκα τῆς ἁμαρτίας τοῦ ἀνίκανου νὰ σκεφτεῖ καὶ νὰ νιώσει ἐλεύθερος.

[ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ]

Δὲν ξεχνῶ ἀλλὰ καὶ δὲν ξεχνιέμαι:
~
3 Ἰουλίου 2019.
(Ἀντίγραφον - Ἑλληνίδα νοσοκόμος):
~
Ὅταν ἐγχειρίστηκα, ζήτησα Ἑλληνίδα νοσοκόμα. Μοῦ ἔστειλαν μίαν ξένη. Δὲν τὴν δέχτηκα.
Μοῦ φέρανε Ἑλληνίδα. Τὴν Γεωργία. Δὲν τὴν χρησιμοποίησα καθόλου, ἁπλῶς τὴν πλήρωσα γιὰ νὰ βρίσκεται ἐκεῖ. Ἔχω μάθει νὰ τὰ καταφέρνω μόνος μου σὲ ὅλα. Πιάσαμε λίγο κουβέντα γιὰ τέχνη καὶ θέατρο, τῆς εἶπα νὰ ξαπλώσει στὸ ἀντικρυνὸ ἄδειο κρεβάτι - κι' ἄν τὴν χρειαζόμουνα...
Πάντως, ξέρω [πολὺ καλά] ὅτι κάνουν ὅ,τι μποροῦν γιὰ νὰ μὴν χρησιμοποιοῦν Ἕλληνες κι' Ἑλληνίδες, τοὺς λένε τεμπέληδες κτλ. Πιὸ πρόστυχος λαὸς ἀπὸ τὸν δικό μας, ὅταν ἔχει λεφτὰ καὶ...προστάζει, δὲν ὑπάρχει.