Καλύτερος ντράμερ όλων των εποχών

[The Rebel]

Ας μην ξεχνάμε και τον Ginger Baker (CREAM)

[Μαυροβασίλης]

δυνατός ο Τζιντζερ και όντως ο Μποντζο μετράει πολύ με το Μομπυ

αλλά ο πήζον έφερε το πιο γερό χαρτί, Μπαντυ Ριτς- πάνω από Αρτ Μπλεηκυ, Μαξ Ροατς και Κομπαμ (αη σταντ κορρεκτηντ) αν και μιλάμε για Τιτάνες

[enterprise-psi]

και

[brb και tyt]

Εκπληκτικός και ο Neil Peart των Rush.



Και o Mike Portnoy των Dream Theater.

[ΛΑΘΕ ΒΙΩΣΑΣ]

Εκπληκτικός και ο Neil Peart των Rush.

Και o Mike Portnoy των Dream Theater.

+1

[ΛΑΘΕ ΒΙΩΣΑΣ]

Δυνατός ήταν και ο μακαρίτης ο Clive Burr των Maiden.

[Μαυροβασίλης]

όταν σε εκνευρίζει ο μπασίστας

[shrike]

Δυνατός ήταν και ο μακαρίτης ο Clive Burr των Maiden.

Πολύ καλός, αλλά (προσωπική άποψη) θεωρώ τον Μακμπρέιν ανώτερο.

Επίσης, πέρα από τους γνωστούς και πολυ-αναγνωρισμένους (Μπόναμ κλπ), για κάποιον λόγο πάντα μ' άρεζε κι ο Μπέβαν των ELO, που μάλλον έχει περάσει απαρατήρητος στο ευρύ κοινό.

[ΛΑΘΕ ΒΙΩΣΑΣ]

Mark Zonder (Warlord, Fates Warning)

SpoilerShow

SpoilerShow

SpoilerShow

SpoilerShow

SpoilerShow

[ΛΑΘΕ ΒΙΩΣΑΣ]

Mike Portnoy (Dream Theater)

SpoilerShow

SpoilerShow

[ζανακς]

[Tarkovsky]

Bill Ward των Black Sabbath

(τοποθέτηση σε ανύποπτο χρόνο: Tarkovsky @ Ο καλύτερος κιθαρίστας όλων των εποχών)

Fuck την τεχνική, ο θεμελιωτής του χέβι μέταλ ντράμινγκ. Ανάμεσα στα τόσα που έχουν ειπωθεί, συνάδελφός του επεσήμανε ότι εξαιτίας του συγκεκριμένου κυρίου οι ροκ ντράμερς άρχισαν να παίζουν ντραμς - μέχρι τότε έπαιζαν με τα ντραμς. Να προστεθεί εδώ από έναν απλό ακροατή (δλδ με μηδαμινή γνώση στη δημιουργία μουσικής), ότι οι Σάμπαθ χωρίς Όζι κατάφεραν να βγάλουν δίσκο αριστούργημα (Heaven and Hell), χωρίς εκείνον όχι.

Ψάχνοντας για να μπει το Children of the Grave με τον Ward στα 57 του, ανακαλύφθηκε να παίζει το ίδιο



πριν λίγες βδομάδες, στα 71 και μετά από -τουλάχιστον- δύο εμφράγματα. Ανατριχίλα και απόλυτος σεβασμός.



Ειδική μνεία οφείλει να γίνεται και στον Lars Ulrich των Metallica.

Επίσης, πέρα από τους γνωστούς και πολυ-αναγνωρισμένους (Μπόναμ κλπ), για κάποιον λόγο πάντα μ' άρεζε κι ο Μπέβαν των ELO, που μάλλον έχει περάσει απαρατήρητος στο ευρύ κοινό.

Κι όμως, οι Σάμπαθ τον επέλεξαν ως αντικαταστάτη του Ward, μία θέση που επίσης κάλυψαν ονόματα του βεληνεκούς των Vinny Appice, Singer (Kiss), Chimes (The Clash), Cozy Powell, Rondinelli. Καθόλου τυχαίο.

[shrike]

Επίσης, πέρα από τους γνωστούς και πολυ-αναγνωρισμένους (Μπόναμ κλπ), για κάποιον λόγο πάντα μ' άρεζε κι ο Μπέβαν των ELO, που μάλλον έχει περάσει απαρατήρητος στο ευρύ κοινό.

Κι όμως, οι Σάμπαθ τον επέλεξαν ως αντικαταστάτη του Ward, μία θέση που επίσης κάλυψαν ονόματα του βεληνεκούς των Vinny Appice, Singer (Kiss), Chimes (The Clash), Cozy Powell, Rondinelli. Καθόλου τυχαίο.

Φίλε, δεν το 'ξερα αυτό για τους Sabbath, αλλά όπως λες δεν είναι τυχαίο. Μεγάλος ντράμερ ο τύπος, και κακώς για μένα (όπως είπα) που δεν φιγουράρει συνήθως μεταξύ των σούπερ σταρς του αντικειμένου του, κυρίως στον πολύ κόσμο.

[Tarkovsky]

Επίσης, πέρα από τους γνωστούς και πολυ-αναγνωρισμένους (Μπόναμ κλπ), για κάποιον λόγο πάντα μ' άρεζε κι ο Μπέβαν των ELO, που μάλλον έχει περάσει απαρατήρητος στο ευρύ κοινό.

Κι όμως, οι Σάμπαθ τον επέλεξαν ως αντικαταστάτη του Ward, μία θέση που επίσης κάλυψαν ονόματα του βεληνεκούς των Vinny Appice, Singer (Kiss), Chimes (The Clash), Cozy Powell, Rondinelli. Καθόλου τυχαίο.

Φίλε, δεν το 'ξερα αυτό για τους Sabbath, αλλά όπως λες δεν είναι τυχαίο. Μεγάλος ντράμερ ο τύπος, και κακώς για μένα (όπως είπα) που δεν φιγουράρει συνήθως μεταξύ των σούπερ σταρς του αντικειμένου του, κυρίως στον πολύ κόσμο.

Κομμάτι δύσκολο να γίνει μουσικός των ELO γνωστός, πλην Jeff Lynne. Μετά τη φυγή του Roy Wood, αποτέλεσαν αποκλειστικά δικό του όχημα: συνθέτης, στιχουργός, ενορχηστρωτής, παραγωγός, τραγουδιστής, κιθαρίστας και μάνατζερ. Οι υπόλοιποι πρέπει να ήταν κάτι σαν session και touring μέλη στο πιο αναβαθμισμένο από άποψη χρημάτων. Επίσης, η μπάντα διατηρούσε ανέκαθεν απόμακρο προφίλ και κακές σχέσεις με τον Τύπο.

Ο Bevan δεν ηχογράφησε ποτέ με τους Σάμπαθ. Ήταν όμως μαζί τους -ουσιαστικά, μόνο με τον Αϊόμι από την ορίτζιναλ 4άδα- στη Λεωφόρο το 1987. Η κοινή καταγωγή τους (Μπέρμιγχαμ) δεν είναι από μόνος του επαρκής λόγος πρόσληψης.

[Μηχανικός]

Αυτή η Κινεζούλα:
.